Tag: εμπορικός πόλεμος

Τεχνητή νοημοσύνη – για αδέσποτα…

Πέμπτη 31 Γενάρη. Ποιός, άραγε, θα τους σταματήσει, ειδικά όταν κτυπούν σε τόσο ευαίσθητα σημεία; Ο Wan Xi, μηχανικός υπολογιστών στην κινεζική μηχανή αναζήτησης Baidu (το κινεζικό google…) έφτιαξε το πρώτο καταφύγιο αδέσποτων γατιών με χρήση “τεχνητής νοημοσύνης”. Το καταφύγιο είναι εξοπλισμένο με αισθητήρες θερμοκρασίας (για να την κρατάει πάντα στην φιλική τιμή των 27 βαθμών) αλλά και υγρασίας, ανιχνευτές αναγνώρισης του είδους της γάτας (ξεχωρίζει ανάμεσα σε 174 διαφορετικά είδη – σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να ξεχωρίσει ο μέσος γατόφιλος!), αυτόματη τροφοδοσία σε φαγητό και νερό… Αλλά και ανίχνευση ασθενειών οπτικά παρατηρήσιμων (π.χ. διάφορα δερματικά, παράσιτα, όγκοι, κλπ), ανίχνευση στείρωσης, και άλλα.

Το artificial intelligence γατο-καταφύγιο (ένα καθημερινό περιβάλλον internet of things σε διάδραση με τους ζωντανούς οργανισμούς στο εσωτερικό του…) ενημερώνει στα smart phones τους διασυνδεδεμένους ζωόφιλους σε μια ακτίνα γύρω απ’ το πρώτο, πειραματικό καταφύγιο, έτσι ώστε αφενός να τροφοδοτούν τα δοχεία τροφής και νερού, και αφετέρου να παρέχουν έξτρα φροντίδα σε πιθανόν άρρωστα ζώα. Λείπει κάτι από το πάντρεμα της ζωοφιλικής φροντίδας και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης; Αν ναι, σύντομα θα καλυφθεί το κενό, μην ανησυχείτε!

Τα στοιχεία (ναι, υπάρχουν τέτοια) δείχνουν ότι απ’ τις 40.000 αδέσποτες γάτες στην κίνα (μόνο τόσες;) ένας ποσοστό πεθαίνει τον χειμώνα απ’ τον συνδυασμό κρύου, ασθενειών, πείνας και δίψας. Πέρα, ωστόσο, απ’ το τι θα προσφέρουν πρακτικά τα AI γατο-καταφύγια του Wan Xi, μοστράρουν εκείνη την ευαισθησία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που μπορεί να κάνει διάσημη την κινεζική τεχνολογική πρωτοπορία – εκεί που κανείς δεν θα το περίμενε.

Θυμάστε τα κινεζικά t-shirts που έμοιαζαν μιας χρήσης; Θυμάστε τα κινεζικά σίδερα που έσκαγαν (όπως έλεγε η φήμη); Ε, ξεχάστε τα… Το “made in PRC” γίνεται ήδη “made in china”, δηλαδή ΑΑ! Ο σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά (όπως λέει και ξαναλέει ο Xi) σημαίνει, μεταξύ άλλων: αδέσποτα όλου του κόσμου τακτοποιηθείτε στα “έξυπνα” καταφύγιά μας!

Πως θα τα καταφέρει ο στρατηγός ψόφιο κουνάβι στην αντι-κινεζική εκστρατεία;

Ο πόλεμος των chips

Σάββατο 19 Γενάρη. Προσπαθώντας (μάλλον με απόγνωση) να φρενάρει την τεχνολογική απογείωση του κινεζικού καπιταλισμού το αμερικανικό γκουβέρνο κάνει αυτό που η Ιστορία θα ονομάσει: έκαναν σμπαράλια τα πόδια τους πυροβολώντας τα. Έχει το ενδιαφέρον του: οι υποτιθέμενοι masters of capital universe του 20ου αιώνα δεν έχουν καταλάβει, τελικά, τι είναι ο καπιταλισμός!

Ένα απ’ τα ευαίσθητα σημεία της κινεζικής 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι ότι στηρίζεται (ή μήπως πρέπει να λέμε «στηριζόταν»;) σε μεγάλο βαθμό σε εισαγωγές μικροτσίπ από αμερικανικές εταιρείες. Παρότι η κίνα αποτελεί το 40% της παγκόσμιας αγοράς μικροτσίπ (απ’ την άποψη του κύκλου εργασιών του είδους) μόνο το 10% των αναγκών της καλύπτεται από κινεζική παραγωγή.

Έχοντας επίγνωση αυτής της «αχίλλειας πτέρνας» ο Xi ανήγγειλε τον περασμένο Νοέμβρη ένα (κρατικά επιδοτούμενο) πρόγραμμα για να γίνει ο κινεζικός καπιταλισμός κατά 40% αυτάρκης σε μικροτσίπ το 2020 και κατά 70% το 2025, όταν (με βάση το σχέδιο “made in china 2025”) «ο πλανήτης θα γίνει κόκκινος» (κινεζικός). Πως θα μπορούσε το κινεζικό κράτος να κάνει κάτι διαφορετικό; Ήδη η Ουάσιγκτον είχε δείξει τα δόντια της, όταν το υπουργείο εμπορίου απαγόρευσε στις αμερικανικές εταιρείες να προμηθεύουν με ηλεκτρονικά εξαρτήματα τηλεπικοινωνιών την κινεζική τηλεπικοινωνιακή ZTE. (Τελικά η απόφαση άλλαξε βάζοντας ένα γερό πρόστιμο στην ZTE).

Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι, απλά, ποσοτικό. Είναι σε μεγάλο βαθμό ποιοτικό. Οι 5G τεχνολογίες επικοινωνιών, που είναι το καπιταλιστικό μέλλον (στο οποίο το Πεκίνο έχει πάρει ήδη την πρωτοκαθεδρία) σε ότι αφορά το internet of things, το cloud, κλπ, απαιτεί επεξεργαστές 5G. Προσπαθώντας η Ουάσιγκτον να «κόψει τα πόδια» της κινεζικής πρωτοπορείας απλά την αναγκάζει να επιταχύνει τόσο τις έρευνές της όσο και την παραγωγή σ’ αυτούς τους «ημιαγωγούς του μέλλοντος». (Την στιγμή που το Πεκίνο βρίσκεται μπροστά ήδη στις εφαρμογές της κβαντικής τεχνολογίας…)

Έτσι υπάρχουν+ τις τελευταίες εβδομάδες δύο παράλληλες και αντίρροπες εξελίξεις. Στην Ουάσιγκτον μια διακομματική επιτροπή βουλευτών προωθεί ένα νόμο καθολικής απαγόρευσης εξαγωγών αμερικανικών μικροτσιπς στην κίνα – για λόγους (έτσι λένε) «εθνικής ασφάλειας». Ταυτόχρονα όμως «τερατώδεις» (απ’ την άποψη των οικονομικών μεγεθών) κινεζικές επιχειρήσεις σαν την Baidu, την Alibaba και την Huawei έχουν αναγγείλει απ’ το περασμένο φθινόπωρο πολύ μεγάλα προγράμματα έρευνας / ανάπτυξης στον τομέα των ημιαγωγών 5G. Σε συνεργασία με ασιατικές εταιρείες – π.χ. την Samsung… Και ήδη έχουν αρχίσει να ανακοινώνουν τα αποτελέσματα.

Μοιάζει με αγώνα ανάμεσα σε μια ομάδα παικτών που προσπαθούν να συγκρατήσουν τους «Messi της 4ης βιομηχανικής επανάστασης» τραβώντας τους απ’ την φανέλα, κάνοντάς τους τάκλιν, και ό,τι άλλο μπορούν – και μια ομάδα από “Messi” που… Έχετε υπόψη σας μια παλιότερη φάση του ισπανικού πρωταθλήματος, όπου ένας αμυντικός αρπάζει την φανέλα του οριτζινάλ Messi για να τον ρίξει, κι αντί να γίνει αυτό ο Messi τον σέρνει πίσω του καθώς μπαίνει στην αντίπαλη μεγάλη περιοχή;

Ε, δεν έχει «που…»!! Ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον πετύχει να λείψουν ηλεκτρονικά εξαρτήματα απ’ τον κινεζικό cutting edge καπιταλισμό, το μπλοκάρισμα θα είναι μικρής διάρκειας. Ίσως μάλιστα οι απελπισμένοι αμερικάνοι νομοθέτες ανακαλύψουν ότι χρονολογίες του είδους «2020» και «2025» ήταν τρόπος του λέγειν.

Ο πραγματικός καπιταλιστικός χρόνος των (κινεζικών) καινοτομιών που προσπαθούν να καθυστερήσουν είναι πολύ πιο γρήγορος…

(φωτογραφία: Οι αμυντικοί είναι της Levante, από προχτεσινό ματς κυπέλλου)

Η τεχνολογική διάσταση

Σάββατο 19 Γενάρη. Παρότι δεν είναι ασυνήθιστο σε κράτη να απαγορεύουν την εξαγωγή τεχνολογιών που θεωρούν “στρατηγικής σημασίας” για την ισχύ τους, θα πρέπει να έχει κανείς πλήρη συναίσθηση για το είδος των τεχνικών που είναι σήμερα στον πάγκο του διακρατικού ανταγωνισμού.

Τον καιρό της 2ης βιομηχανικής επανάστασης για παράδειγμα, όπου το ατσάλι και η κατασκευή του ήταν τεχνολογία αιχμής, το να “αντιγράψει” ή να “κλέψει” κανείς το γερμανικό know how θα μπορούσε να είναι άχρηστο (πέρα από δύσκολο). Αφού δεν θα μπορούσε να έχει την ποιότητα σιδήρου και άνθρακα της Ρουρ. Ο γερμανικός καπιταλισμός υπήρξε (και ως ένα βαθμό παραμένει) πρωτοπόρος στις εργαλειομηχανές όχι επειδή ήταν αδύνατο να ξεβιδώσει κανείς και να αντιγράψει τα εξαρτήματα που έφτιαχνε· αλλά επειδή κατείχε Α ποιότητας πρώτες ύλες.

Στην digital καπιταλιστική φάση δεν ισχύουν ούτε οι ίδιες δυσκολίες ούτε η ανάλογη «αποδοτικότητα» στην «προστασία» τεχνολογιών αιχμής. Η απόδειξη δεν είναι καινούργια. Και δεν είναι ο κινέζικος αλλά ο πακιστανικός, ο βορειοκορεατικός και ο ιρανικός καπιταλισμός που την ανεμίζουν: ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό εκ των «ενόντων» το πυρηνικό know how τους και καμία διεθνής απαγόρευση δεν τους εμπόδισε. Μπορεί να τους καθυστέρησε· αλλά τελικά πέτυχαν. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρούνται (απ’ την Ουάσιγκτον) «απειλή». Υπάρχει κι άλλο παράδειγμα: τα γενόσημα φάρμακα. Καμμία φαρμακοβιομηχανία δεν χαρίζει τις λεπτομέρειες της χημικής σύστασης των φαρμάκων της· αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίσει τους χημικούς hackers να τα αντιγράφουν.

Μ’ αυτή την έννοια, είτε μιλάει κανείς για «κλοπή τεχνολογιών», είτε μιλάει για «παράνομη αντιγραφή», πέρα απ’ το καθαρά εμπορικό ζήτημα της κερδοφορίας που μπορεί να εξασφαλίζει ένα «τεχνολογικό μυστικό» («πνευματική ιδιοκτησία» γαρ…), μιλάει πρωτόγονα. Είναι η κυκλοφορία των know how που εξασφαλίζει την καπιταλιστική υγεία· όχι η απαγόρευσή της. Η οποία, επιπλέον, μπορεί να είναι αναποτελεσματική…

Το δράμα του αμερικανικού καπιταλισμού (και όχι μόνο) το έχουμε ξανασημειώσει: αφού, για κάποιες δεκαετίες, ήταν «καβάλα στο κύμα» της τεχνολογικής αναδιάρθρωσης (με ότι αυτό σήμαινε για την παγκόσμια ηγεμονία του), διαπιστώνει εδώ και κάτι χρόνια ότι στον ένα τομέα μετά τον άλλον το κύμα τον σκεπάζει. Όμως τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από έναν καπιταλισμό που έχει σα «βάση ανθρώπινου κεφαλαίου» (όπως άρεσει να λένε οι νεοφιλελεύθεροι) 1,3 δισεκατομύρια μυαλά, αν όχι το να βρει τους τρόπους όχι απλά να καβαλήσει το κύμα αλλά να το φτιάξει κιόλας; Να μείνει μια φανατικά αγροτική επικράτεια που παράγει και τρώει ρύζι;

Πριν 170 χρόνια, στα μέσα του 19ου αιώνα, η τότε υπερδύναμη (η αγγλική αυτοκρατορία) έστησε έναν πόλεμο κατά της κινέζικης αυτοκρατορίας, που είχε μείνει πίσω τεχνολογικά, προκειμένου να την αναγκάσει να πειθαρχήσει στα αγγλικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Ονομάστηκε «πόλεμος του οπίου», και είναι μέρος της σύγχρονης κινεζικής ιστορίας.

Σήμερα διάφοροι «ειδικοί αναλυτές» υποστηρίζουν ότι τα 300 τελευταία χρόνια της ιστορίας στον πλανήτη, που έχουν υπάρξει οι αιώνες της πλανητικής ηγεμονίας της «δύσης», ήταν στην πραγματικότητα μια εξαίρεση· και ότι η κίνα ήταν επί αιώνες πριν μακράν το πλουσιότερο, το τεχνολογικά πιο αναπτυγμένο και το πιο «δυνατό» (στρατιωτικά) κράτος στη γη. Η «πτώση» του άρχισε όταν, από υπερβολική αυτοπεποίθηση (η ιδεολογία παίζει πάντα ρόλο!) δεν υιοθέτησε την 1η βιομηχανική επανάσταση…

Τώρα, που αυτό το διάλειμα τελειώνει, πιστεύουν τα αμερικανικά αφεντικά ότι μπορούν να ρεφάρουν μ’ έναν ακόμα «πόλεμο του οπίου»;

Όταν μια πεταλούδα φταρνίζεται

Σάββατο 5 Γενάρη. Τα smart τηλεχειριστήρια iphone της smart apple, εκτός από αμερικάνικα (σύμφωνα με το σήμα κατατεθέν…) είναι ελκυστικά (και) στους κινέζους καταναλωτές…

Όχι, όμως, και χωρίς ισάξιους ανταγωνιστές. Έτσι, ένας μικρός αριθμός τέτοιων (κινέζων) καταναλωτών, ας πούμε λίγα εκατομμύρια (όντως μικρός αριθμός…) ίσως σκέφτηκε τους τελευταίους μήνες ότι δεν θα αγοράσει το τελευταίο μοντέλο της apple. Όχι επειδή δεν έχει λεφτά, αλλά να… Επειδή αυτός ο ψοφιοκούναβος νομάρχης των ηπα όλο βρίζει και απειλεί…

Έπειτα… Η αμερικανική εταιρεία είχε πρόβλεψη για τζίρο το 4ο τρίμηνο του ’18 στα 90 με 95 δις (δολάρια). Αλλά έπιασε «μόλις» 85. Πέντε ή δέκα δισεκατομύρια δολάρια λιγότερα, λόγω μείωσης των πωλήσεων στην κίνα, δεν χρεωκοπούν ένα εταιρικό κτήνος σαν την apple. Ρίχνουν όμως κατακόρυφα την τιμή της μετοχής της. Και επειδή στον κόσμο του πεπιεσμένου αέρα (: χρηματιστήρια) τα εταιρικά δοχεία συγκοινωνούν μεταξύ τους, ένα γκρεμοτσάκισμα της μετοχής της apple αυξάνει τη νευρικότητα των bots και των χειριστών τους γενικά. Οπότε (χτες) η μετοχή της apple έπεσε 10%, ο γενικός δείκτης των τεχνολογικών εταιρειών (nasdaq) έπεσε 3%· και υπήρξαν πολλές ακόμα παράπλευρες απώλειες του ίδιου τύπου. Όχι κραχ βέβαια, αλλά μια κάποια βύθιση…

Φυσικά στο πεπιεσμένο και αέρινο οικοσύστημα των χρηματιστηρίων αυτά τα ξεφουσκώματα (και τα ανάποδα φουσκώματα) είναι συνηθισμένα· η χαρά των τζογαδόρων. Απ’ την άλλη, όταν υπάρχουν παρατεταμένα «κακά νέα» πάνε και κολλάνε πάνω τους κι άλλα «κακά νέα»· κι έτσι βγαίνουν στο μεϊντάνι οι μοιρολογήστρες: φταίει ο εμπορικός πόλεμος (του ψόφιου κουναβιού) λένε…

Θα μπορούσε να είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη στον global καπιταλισμό… Ένα περιστατικό ρουτίνας ή κάτι χειρότερο. Ή, ίσως, ένα μικρό (πολύ μικρό…) δείγμα «ασύμμετρης απάντησης» απ’ την μεριά του Πεκίνου στους εκβιασμούς της Ουάσιγκτον… Και στη σύλληψη της αρχιστελέχους της huawei…

Το γράψαμε με αφορμή το «ζήτημα ταϊβάν» αλλά έχει γενικότερη αξία: αρκεί να κτυπήσουν λίγοι (μερικά εκατομμύρια δηλαδή) κινέζοι τα πόδια τους στη θάλασσα· θα σηκωθεί πολύ μεγάλο κύμα…

Πως είναι το motto της «θεωρίας του χάους»; Όταν φταρνιστεί μια πεταλούδα παθαίνει πλευρίτη μια αγέλη ψόφια κουνάβια;

Κάπως έτσι..

Xi και παντεσπάνι

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Όσοι περίμεναν ότι στην προχθεσινή του ομιλία (στο κόμμα του) ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping θα έκανε κάποια «ανοίγματα» προς τις ηπα (αλλά και την ε.ε.) απογοητεύτηκαν. Ο λόγος του αποδείχθηκε αφιερωμένος στην επιβεβαίωση του «σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά» και του κεντρικού ρόλου του κράτους στην (καπιταλιστική, αν και δεν λέγεται έτσι!) ανάπτυξη.

Εκείνο που τρομάζει είναι ότι στο project “made in china 2025” περιλαμβάνονται γενναίες επιδοτήσεις σε κινεζικές επιχειρήσεις τεχνολογικής καινοτομίας. Ο Xi επιβεβαίωσε ότι έτσι θα γίνει… Φυσικά, για τον δυτικό καπιταλισμό, κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι άγνωστο, αλλά έχει αναπτυχθεί σε «λεπτεπίλεπτες» μεθόδους κρατικής ενίσχυσης συγκεκριμένων καπιταλιστικών ή και συγκεκριμένων επιχειρήσεων («εθνικοί πρωταθλητές» ονομάζονται…) ώστε να παριστάνει (ελάχιστα πειστικά…) ότι είναι κάτι άλλο.

Το πρόβλημα είναι να συμβαίνει το ίδιο στον κινεζικό καπιταλισμό. Με τεράστιους (κρατικούς) πόρους και τεράστια διανοητική βάση. Αν μέσα σε 11 χρόνια, απ’ το 2008 ως το 2018, ο κινεζικός καπιταλισμός έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, τότε άλλη μισή δεκαετία και…

Έχει ενδιαφέρον ότι στην επιχειρηματολογία του το κινεζικό καθεστώς χρησιμοποιεί πράγματι δόσεις απ’ την σκέψη του Μαρξ. Για παράδειγμα κατηγορεί τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις (επί Γκορμπατσόφ) στην ε.σ.σ.δ. σαν αντιμαρξιστικές και καταστροφικές, επειδή (κατά τον «σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά») πρέπει να προηγηθεί η αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης και οι όποιες αλλαγές στο (πολιτικό) «εποικοδόμημα» να ακολουθήσουν μετά, όταν «οι συνθήκες είναι ώριμες». Μ’ αυτήν την προσέγγιση δικαιολογεί την εφαρμογή (ελεγχόμενων) «οικονομικών μεταρρυθμίσεων» χωρίς ανάλογη «πολιτική φιλελευθεροποίηση». Το επανέλαβε ο Xi προχτές.

Ωστόσο οι αποδείξεις της επιτυχίας ή της αποτυχίας του «κινεζικού» καπιταλιστικού μοντέλου δεν βρίσκονται στην μαρξιστική φιλολογία! Βρίσκονται στην παγκόσμια αγορά / αρένα. Και όπως είναι λογικό το Πεκίνο δεν σκοπεύει να χάσει την πρώτη θέση (με ότι αυτή σημαίνει) στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, εξουσίας και πλούτου επειδή η πρωτιά έχει κι άλλους διεκδικητές.

“Σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά» λοιπόν… Εν τω μεταξύ οι κινηματικοί φοιτητές ριζοσπαστικών μαρξιστικών ομάδων συλλαμβάνονται – και εξαφανίζονται…

(φωτογραφία: Δεν καταλαβαίνουμε τι γράφουν τα πανό ούτε που έχει τραβηχτεί. Συνεπώς την δημοσιεύουμε με κάποιες εύλογες επιφυλάξεις – η πλαστοποίηση έχει πολλά και μακριά ποδάρια. Πάντως το σχετικό άρθρο αναφερόταν στην καταστολή νεαρών μαρξιστών αμφισβητιών του «σοσιαλισμού με κινέζικα χαρακτηριστικά»…)

Πεκίνο με τριαντάφυλλα…

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Σήμερα ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping πρόκειται να μιλήσει σε ειδική σύνοδο του «κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος»· και όλα τα φώτα των αναλυτών και των μελετητών της οικονομικής / εμπορικής διάστασης του 4ου παγκόσμιου είναι στραμμένα πάνω του. Όχι άδικα. Άμεσα ή έμμεσα ο Xi, μιλώντας (αυτό αναμένεται) για τις άμεσες οικονομικές κινήσεις του κινεζικού καπιταλισμού (στην επέτειο των 40 χρόνων απ’ την εκκίνηση των καπιταλιστικών “μεταρρυθμίσεων” στην κίνα…) θα φρεσκάρει το έδαφος των εκτιμήσεων για το πως θα κινηθεί το Πεκίνο έναντι των ηπα. Το project “made in china 2025”, που έχει πανικοβάλλει την Ουάσιγκτον, θα μείνει ως έχει στις ράγες του, ή θα αλλάξει χαρακτηριστικά, σαν παρηγοριά στο ψόφιο κουνάβι;

Είναι ένα απ’ τα άθλια ενδιαφέροντα της εποχής: τα μεροκάματα των αναλυτών που βγαίνουν ελπίζοντας ότι ο κινεζικός καπιταλισμός “θα κάνει πίσω”… Αν μια φορά οι ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις δεν καθορίζονται από “νόμους” σαν το ιαπωνικό σύνταγμα, δέκα φορές δεν εικονογραφούνται με λόγους και λογύδρια σε κομματικά συνέδρια. Εξαιρούνται, φυσικά, τα μονόπρακτα και τα τιτιβίσματα αμερικάνων που αγχώνονται να πανηγυρίσουν (ανύπαρκτες) νίκες.

Εκείνο που πολλοί περιμένουν απ’ την σημερινή ομιλία του Xi είναι ένα μεγαλύτερο «άνοιγμα» του καπιταλισμού στην κίνα στις «ξένες επενδύσεις», ώστε να καλμάρουν οι φόβοι (αμερικανικοί αλλά και ευρωπαϊκοί) απέναντι στο ενδεχόμενο ενός «made in china 2025» εντελώς made by china. Εκείνο που η καπιταλιστική ιστορία δείχνει είναι, ωστόσο, εντελώς διαφορετικό: το ερώτημα δεν είναι το «πως», αλλά μόνο το «πότε» της τελικής αναμέτρησης.

Και το Πεκίνο (απ’ όσο μπορεί να καταλάβει η ασταμάτητη μηχανή) ίσως χρειάζεται ακόμα 2 ή 3 χρόνια…

Ίσως.

… αλλά μπορεί και αγκάθια

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Εν τω μεταξύ η υπόθεση της Meng Wanzhou, ceo της huawei (και κόρης του ιδρυτή και προέδρου της εταιρείας) παραμένει σε limbo. Δεν είναι προφυλακισμένη μεν (στον Καναδά), αλλά της έχει απαγορευτεί η έξοδος απ’ την επικράτεια, ενώ της έχει επιβληθεί ένα μεγάλο σαν νούμερο (αλλά ασήμαντο για την περιουσία της) ποσό εγγύησης. Νομίζουμε ότι ακόμα κι αν η Wanzhou μπορούσε να δραπετεύσει απ’ τον καναδά (έχει όλα όσα χρειάζονται για κάτι τέτοιο: λεφτά) δεν θα το κάνει. Όχι πια: είναι διεθνές «σημείο συστροφής»…

Επειδή η κινεζική κοινωνία είναι καπιταλιστικότατη και αναπτυγμένη, είναι πολύ περισσότερο συγκινησιακά επιρρεπής σε προσωποποιημένες ιστορίες παρά σε πολύ σοβαρότερα μεν αλλά κάπως απρόσωπα ζητήματα. Με δυο λόγια η σύλληψη και η κράτηση της Meng Wanzhou έχει αγγίξει πολύ περισσότερες χορδές στην κίνα απ’ ότι, ας πούμε, ο «εμπορικός πόλεμος» με τις ηπα. Αυτό που εκκρεμεί να αποφασίσουν τα καναδικά δικαστήρια είναι το αν θα εκδοθεί (ή όχι) στις ηπα. Αν γίνει το πρώτο (προϊόν της συνεννόησης μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόντρεαλ…) την περιμένει πολύχρονη φυλάκιση. Κι αυτό θυμώνει τον “απλό” κινέζο που (τι παράξενο!) το έχει εύκολο να ταυτιστεί με μια ομοεθνή του δισεκατομμυριούχο. (Ή, για να το πούμε αλλιώς, το καθεστώς το έχει εύκολο να τον πείσει..)

Η υπόθεση (θυμίζουμε) αφορά, τυπικά, την παραβίαση από κάποια θυγατρική της huawei των αμερικανικών (μονομερών) κυρώσεων κατά της Τεχεράνης… Ουσιαστικά αφορά την παγκόσμια τεχνολογική πρωτοκαθεδρία της huawei στο ιερό δισκοπότηρο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης: τα επικοινωνιακά δίκτυα 5G. Ακόμα και το τυπικό της ιστορίας είναι «σκανδαλώδες» – και εμπλέκει πολλά απ’ τα επίδικα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όσο για το ουσιαστικό; Καταλαβαίνετε…

Ως τώρα διασταυρώνονται διεθνώς διάφορες εκτιμήσεις, πιθανολογήσεις, προβοκατόρικες ή όχι, δημαγωγικές ή μη, για την εξέλιξη της ιστορίας. Η ασταμάτητη μηχανή είναι μικρή και «αμήχανη» για να εμπλακεί σ’ αυτές. Ωστόσο διαπιστώνει ότι το κινεζικό καθεστώς έχει πράγματι δυνατότητες ασύμμετρων απαντήσεων αν η Wanzhou εκδοθεί, τελικά, στις ηπα. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον: αν όχι κάτι άλλο μας μαθαίνει την σύγχρονη καπιταλιστική συνθετότητα… (Προς το παρόν δεν θα πούμε περισσότερα).

Όπως συμβαίνει ήδη με την δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi, έτσι και η (ουσιαστικά) απαγωγή της Wanzhou έχει εκείνο το χαρακτηριστικό που διαολίζει τους ιστορικά και πολιτικά άσχετους που παριστάνουν τα «βαριά πεπόνια» της ανάλυσης: είναι αφόρητα personalized κι ωστόσο (ίσως ακριβώς γι’ αυτό) είναι ζητήματα που επιτρέπουν (ή επιβάλλουν) πολλές “ουρές” στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η προσωποποιημένη συμπύκνωση των αντιθέσεων μοιάζει “πρωτόγονη” για τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα, και από αρκετές απόψεις είναι όντως τέτοια. Αυτό, ωστόσο, δεν την κάνει λιγότερο λειτουργική· ακόμα κι αν η λειτουργικότητα της περιορίζεται στην προσφορά προσχημάτων.

Άλλωστε, οι προσωποποιημένες συμπυκνώσεις τέτοιου είδους, με τον όποιον “πρωτογονισμό” τους, δεν είναι το μοναδικό απ’ τα αναγκαστικά “πίσω” στα μπρος – πίσω της σύγχρονης καπιταλιστικής ιστορίας…

Αλλά τι λέμε τώρα; Παρακολουθεί κανείς στα σοβαρά;

Εδώ έχουμε εκλογές: νεκροί εναντίον πεθαμένων, στο ντέρμπι του κάτω κόσμου…

Τάκλιν στην καρωτίδα;

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η σύλληψη της Meng Wanzhou στον καναδά πριν λίγες ημέρες (την 1η Δεκέμβρη) και η επικείμενη απέλασή της στις ηπα, ανεβάζει την ένταση του όλο και λιγότερο συγκεκαλυμένου πολέμου της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο. Η 46χρονη Meng Wanzhou είναι πρώτης γραμμής αφεντικό στον γαλαξία του κινεζικού καπιταλισμού: κόρη του Ren Zhengfei, ιδρυτή, ιδιοκτήτη και προέδρου της θρυλικής hi tech εταιρείας huawei, αντιπρόεδρός της (η Meng), συνελήφθη σαν αντίποινα επειδή (κατά την Ουάσιγκτον) η huawei “παραβιάζει τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν” πουλώντας στην Τεχεράνη υψηλή τεχνολογία… Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι η huawei «έχει κλέψει» αμερικανική τεχνολογία, αλλά όπως γίνεται κανόνας πλέον, δεν αποδεικνύει τίποτα… Εν τω μεταξύ η σύλληψη έγινε «βρώμικα»: δεν είχε εκδοθεί από κάποιον εισαγγελέα διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον της Wanzhou, έγινε «υπόγεια» και με κρυφή συνεννόηση μεταξύ των ασφαλιτών των δυο κράτων… Με δυο λόγια: πρόκειται για απαγωγή!

Μπορούμε να το διατυπώσουμε αλλιώς. Η Ουάσιγκτον αποσύρεται απ’ την συμφωνία που είχε υπογράψει για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, και ύστερα αρχίζει να πυροβολεί κατά βούληση κυρώσεις εναντίον του ιρανικού καθεστώτος… Έχοντας στο στόχαστρο όχι μόνον αυτό αλλά και (κυρίως) οποιονδήποτε κάνει δουλειές μαζί του… Το Πεκίνο αγνοεί την αμερικανική μονομέρεια, και δεν είναι μόνο του… Η huawei θεωρείται παγκόσμια πρωτοπόρος στις 5G επικοινωνιακές τεχνολογίες που είναι το τωρινό holy grail της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, του internet of things, της τεχνητής νοημοσύνης, κλπ… Προκειμένου να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον την παγκόσμια τεχνολογική έφοδο και ήδη ορατή υπεροχή του “made in china 2025” ζητάει την σύλληψη (απαγωγή) της αντιπροέδρου και κόρης του ιδιοκτήτη της huawei, “τσακώνοντας” την εταιρεία … στο ιράν… (Ταυτόχρονα επιδοτεί τις αμερικανικές εταιρείες 5G για να γίνουν ανταγωνιστικές των κινεζικών, και πείθει τους συμμάχους της στην «αγγλόσφαιρα» – αυστραλία, νέα ζηλανδία και αγγλία – «να μην κάνουν δουλειές με τους κινέζους»… για λόγους ασφαλείας…)

Τι καταλαβαίνετε; Η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει ότι η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο μαφιόζικες μεθόδους στην προσπάθειά της να κρατήσει την ιμπεριαλιστική της πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη. Το κινεζικό καθεστώς ζήτησε ήδη την άμεση απελευθέρωση της Meng Wanzhou αφήνοντας να εννοηθεί (μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια του) ότι δεν θα μείνει αδρανές… Δεν πρόκειται, εδώ, για εισαγωγές σόγιας… Το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο «ευαίσθητο» από πολιτική άποψη…

Η σύλληψή της Meng Wanzhou έχει όλα τα δεδομένα για να γίνει μια «Khashoggi case» χωρίς ηλεκτρικά πριόνια και κομματιάσματα, αλλά σ’ ένα πολύ πολύ ανώτερο επίπεδο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (δηλαδή: του 4ου παγκόσμιου πολέμου). Μια «Khashoggi case» στην οποία το ζητούμενο δεν είναι η «τακτοποίηση» ενός αντιφρονούντα αλλά η «τακτοποίηση» ενός πολύ μεγάλου τεχνολογικού ανταγωνιστή: του κινεζικού καπιταλισμού. Με πολλές, πάρα πολλές προεκτάσεις. (Είθε η κομφουκιανή «σοφία» του Πεκίνου να το φωτίσει να βρει ασύμμετρους τρόπους απάντησης…)

Παρακολουθείστε ωστόσο, παρακαλούμε, το πως πρόσωπα και «προσωπικές περιπτώσεις» μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτες στην όξυνση δομικά απρόσωπων διαδικασίων πλανητικής κλίμακας…

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα. Ευτυχώς που στα μέρη μας τα φλέγοντα του παρόντος και του μέλλοντος είναι οι χρόνιες εθνικές ψυχώσεις – το παρελθόν δηλαδή…

Τέρατα ευφυίας

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Είναι αργόστροφος … και γι’ αυτό δημιουργεί προβλήματα … δεν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε. Αυτή είναι η γνώμη του αμερικάνου υπ.αμ. “τρελού σκύλου” James Mattis για τον Putin. Θα πρέπει να είναι κολλητική μόδα στην Ουάσιγκτον: πρώτο το ψόφιο κουνάβι διέδιδε ότι έχει alien IQ. Τώρα βρέθηκε και δεύτερο της ίδιας ποιότητας και αυτοπεποίθησης, στην ίδια παρέα. Στην κατάσταση που βρίσκεται η άλλοτε μόνη υπερδύναμη πράγματι χρειάζεται τέτοιους τετραπέρατους ανθρώπους στο γκουβέρνο.

Έχουμε την εντύπωση ότι ακόμα περισότερο τους χρειάζονται οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον. Αλλά αυτοί είναι λίγο πολύ ηλίθιοι, και δεν καταλαβαίνουν…

Να, για παράδειγμα, μια ενέργεια υψηλής νοημοσύνης. Το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε με τον Xi (αυτόν πως να τον βλέπουν στην Ουάσιγκτον από στροφάρισμα;) ένα τρίμηνο «πάγωμα» των επιπλέον δασμών που θα έβαζε στις κινεζικές εισαγωγές, με αντάλλαγμα να αγοράσει το Πεκίνο «μεγάλες ποσότητες αμερικανικών ειδών». Ξεκινώντας από σόγια, μπρόκολα, λάχανα – και γενικά προϊόντα της ευλογημένης αμερικανικής γης…

Από κάποιες μεριές αυτό φαίνεται μπακαλίστικο deal. Αν κάθε τρίμηνο το Πεκίνο κάνει αυξημένες αγορές απ’ το αμερικανικό supermarket θα έχει bonus, δωροεπιταγή, το πάγωμα των δασμών; Με δεδομένο ότι οι επόμενες αμερικανικές εκλογές είναι το 2020, θα πρέπει οι κινέζοι να αγοράζουν σόγια και να την πετάνε στην θάλασσα της κίνας ως τότε αν η τερατωδώς ευφυής ιδέα του ψόφιου κουναβιού είναι πως έτσι δεν θα χάσει τις ψήφους των κοκκινόσβερκων παραγωγών της ευλογημένης (αμερικανικής γης). Ούτε οι φαιορόζ δεν θα το σκέφτονταν αυτό – που, γενικά, είναι κι αυτοί τέρατα (ευφυίας).

Τα νούμερα, πάντως, είναι πικρά ως τώρα για τον «υπερδύναμο» μπακάλη. Τον Γενάρη του 2016 το μηνιάτικο εμπορικό έλλειμα της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο ήταν σχεδόν 30 δις δολάρια. Ένα χρόνο μετά, τον Γενάρη του 2017, ήταν 31,3 δις. Το Γενάρη του 2018 ήταν σχεδόν 36 δις. Και τον Σεπτέμβρη του 2018, παρά τους δασμούς, ήταν 40,2 δις. Είναι αυτό που λέγεται σταθερά αυξητική τάση. Ακόμα κι αν πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν μια κάποια σταθεροποίησή του με τρίμηνες “ανακωχές”, είναι τόσο υψηλό που μόνο αν απαγορέψει τις κινεζικές ειααγωγές έχει ελπίδα να μηδενίσει· με τεράστιο κόστος, φυσικά, για τους υπηκόους του (θα κάνουν βουτιές σε βουνά σόγιας…)

Πιο σημαντικό: το 2025 είναι πολύ κοντά, κι ας αφήσουμε το ότι δεν θα έπρεπε να λογαριάζει κανείς χρονολογικά με απόλυτο τρόπο… Τι 2025 τι 2023; Το σχέδιο “made in china 2025” στοιχειώνει ήδη τον αμερικανικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, και όχι μόνον αυτόν. Κατά βάθος το ξέρουν καλά οι πάντες: ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις έναν τόσο επίφοβο δυναμικό ανταγωνιστή, που αξιοποιεί την παγκόσμια αγορά με τον τρόπο που θα ήθελες (αλλά δεν μπορείς πια) να το κάνεις εσύ, είναι να τον καταστρέψεις. Πως, όμως, θα τα καταφέρεις χωρίς να καταστραφείς κι εσύ (ή κυρίως εσύ); Ιδού η απορία!

Γι’ αυτό χρειάζονται τα τέρατα ευφυίας στο αμερικανικό γκουβέρνο. Επειδή (όπως το έθεσε ο αργόστροφος Putin), για να μην πυροβολήσουν τα πόδια τους αυτοπυροβολούνται κάπου πιο ψηλά (χωρίς να μπει σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ο αργόστροφος για το που ακριβώς…)

Η “ανακωχή” του Μπουένος Άιρες (;)

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Σύμφωνα με κινεζική αλλά όχι και αμερικανική ανακοίνωση (ως το ξημέρωμα που η ασταμάτητη μηχανή ήταν σε εγρήγορση…) στο δείπνο μεταξύ Xi και ψόφιου κοναβιού (με υψηλόβαθμες παρέες και οι δύο) ο Xi κατάφερε να πείσει το ψοφιοκουναβιστάν να γίνει ανακωχή στον «εμπορικό πόλεμο» – που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον. Να μην επιβληθούν, δηλαδή, καινούργιοι δασμοί απ’ τις αρχές του 2019.

Το γεγονός ότι το πάντα φλύαρο ψόφιο κουνάβι, μετά το τέλος του δείπνου, πήρε τους σωματοφύλακές του, μπήκε στο αεροπλάνο, και έφυγε για Ουάσιγκτον χωρίς να κάνει (ή άλλος στη θέση του) καμμία δήλωση, αφήνει χώρο για επιφυλάξεις. Μπας και αλλάξει γνώμη στο αεροπλάνο ή μόλις πατήσει αμερικανικό έδαφος; Συμβαίνουν κι αυτά, αν και οι αισιόδοξοι λένε πως «όχι».

Η δική μας πρόβλεψη είναι πως, στην ουσία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είτε γενικά είτε μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, δεν χωράει καμμία ανακωχή! Τακτικισμοί και ελιγμοί ναι, χωράνε. Ανακωχή όχι.

(φωτογραφία: Αυτός με το μουστάκι κάπως βλοσυρός δείχνει καθώς μιλάει ο Xi από απέναντι… Ε;)