Tag: δημόσια τάξη

Το ζήτημα της εξουσίας 1

Το κτίριο με την μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο: ο πύργος WTC 7 (ο τρίτος στο “παγκόσμιο κέντρο εμπορίου” της Ν. Υόρκης) καταρρέει … μόνος του, χωρίς να τον έχει κτυπήσει κανένα αεροπλάνο, το απόγευμα της 11ης/9ου: “οργανωμένη κατεδάφιση”, όπως άλλωστε έγινε και με τους άλλους δύο ουρανοξύστες…

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.36) >> Άλλη μια χρονιά πλησιάζουμε την επέτειο. Όχι οποιαδήποτε επέτειο∙ εκείνην της 11ης Σεπτέμβρη 2001… Είναι πια βαρετό; Κάτι σαν παλιό μνημόσυνο; Κάτι σαν εικονοστάσι που σκούριασε στην άκρη του δρόμου; Όποιος / όποια αντιμετωπίζει έτσι το θέμα (κι αυτή είναι η στάση μιας τρομακτικής πλειοψηφίας στις δυτικές κοινωνίες) βρίσκεται σε δεινή θέση. Που θα γίνεται όλο και χειρότερη.

Δεν θα επαναλάβουμε όσα έχουμε γράψει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με την «11η/9ου», το inside job…. Αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι μπορούν να τα αναζητήσουν ηλεκτρονικά. (Εντελώς ενδεικτικά: Η εποχή της εικονικότητας 3, Σάββατο 11 Σεπτέμβρη 2021, ασταμάτητη μηχανή). Έχουμε όμως πολιτική υποχρέωση να θυμίσουμε τι γράφαμε στο τέλος μιας ανάλυσης που κυκλοφόρησε 2 μόλις βδομάδες μετά την «11η/9ου» (για την ακρίβεια: στις 25 Σεπτέμβρη 2001), στο 40ο τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με τίτλο One Way Ticket (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):

… Η περιβόητη «καταιγίδα της ερήμου» έγινε πριν 10 χρόνια, εμφανίστηκε σαν «κοινή» επιχείρηση της δύσης , και αποδείχθηκε πως μόνο τέτοια δεν ήταν. Η καπιταλιστική περιοχή ενέργεια / μεταφορές έχει δώσει ολόκληρη αυτήν την δεκαετία «περιφερειακούς πολέμους» (που είναι και έμμεσες αναμετρήσεις μεταξύ των υπό διαμόρφωση καπιταλιστικών μπλοκ – αλλά όχι μόνο). Έχει επίσης προσφέρει την υλική βάση για να μορφοποιηθεί η «εικόνα του διεθνούς τρομοκράτη»: είναι ιθαγενής της μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής. Και κατά πάσα πιθανότητα «φανατικός ισλαμιστής». Κυνηγώντας αυτήν την φιγούρα τα αφεντικά θα έρθουν, αργά ή γρήγορα, σε μεταξύ τους σύγκρουση.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως κράτη σαν το ρωσικό ή το κινέζικο θα δεχτούν επ’ αόριστον την ηγεμονία ενός τουλάχιστον τμήματος της πάλαι ποτέ «δύσης». Απ’ την άλλη μας είναι σχεδόν αδύνατο να «πιστέψουμε» πως κρατάει την ισχύ της η συμμαχία του νατο. Αυτό που βλέπουμε είναι η διαμόρφωση ενός αγγλοσαξονικού μπλοκ, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα κράτη των ηπα, του καναδά, της αγγλίας, του ισραήλ, της ινδίας, της νέας ζηλανδίας και της αυστραλίας, με επικεφαλής τις ηπα. Από την άλλη βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα ασιατικό «τετράγωνο» απ’ τα κράτη της ρωσίας, της κίνας, της βόρειας κορέας και του ιράν. Τα ερωτηματικά μοιάζουν να βρίσκονται προς το παρόν στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης και στο ιαπωνικό.

…

Βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικά πρωτότυπων εξελίξεων, με βαθύτατα κοινότοπο περιεχόμενο και στόχευση. Η αγγλοσαξονική συμμαχία επιχειρεί να επωφεληθεί από την ασάφεια των αντίπαλων συμμαχιών των αφεντικών, από μια (σχετική) τεχνολογική υπεροχή, και κυρίως από την μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου, με διπλό σκοπό: αφενός να επιβάλλει τους όρους της στην εξέλιξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφετέρου να επιβάλλει τους όρους της στην εκμετάλλευση της εργασίας και των πρώτων υλών. Άλλα έθνη / κράτη και συμμαχίες θα «σηκώσουν το γάντι».

Τα οποιαδήποτε ριζοσπαστικά υποκείμενα, στην ευρώπη, στις ηπα και αλλού, έχασαν την δεκαετία του ’90 πολύτιμο χρόνο. Αφέθηκαν με πολλούς τρόπους στις φανταστικές εγγυήσεις του συστήματος∙ και παρ’ ότι έχουν υπάρξει σαφείς, σαφέστατες κινήσεις των αφεντικών, εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, ελάχιστη προσοχή τους δόθηκε. Το χειρότερο απ’ όλα: υπήρξε μια σχεδόν συστηματική αδιαφορία ανάλυσης της κρίσης και εξαγωγής συμπερασμάτων….

Αυτά πριν 23 ολόκληρα χρόνια. «Περιθωριακή» η ανάλυση και τα συμπεράσματά της; Αλλοίμονο ναι – απ’ τις θέσεις της εργατικής αυτονομίας ήταν… όχι απ’ το μασατσούτσες γιουνιβέρσιτι… Αντιμετώπισε την 11η/9ου όχι ως «αστυνομικό γεγονός» αλλά ως inside job / κλιμάκωση στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, απ’ την μεριά μεγάλου μέρους των δυτικών αφεντικών – άλλο παλαβό αυτό!

Το «κλειδί της» ήταν αυτό το καταραμένο δίπολο: η μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου και το ζήτημα της εξουσίας…

Πατερναλισμός και επιτήρηση (της εργατικής τάξης)

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.10)>> Για περίπου έναν αιώνα (τον 20ο) ο άμεσος μισθός και όλες οι έμμεσες μορφές του θεσμοθετήθηκαν σαν αδιαπραγμάτευτο εργατικό δικαίωμα, συλλογικό και ατομικό, στη βάση της αναγνώρισης της σχετικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, αλλά και της κεντρικής θέσης της στη δημιουργία του (γενικού) πλούτου. Αν, για παράδειγμα, θεσμοθετήθηκε κάποτε το «επίδομα ανεργίας», αυτό σε καμία περίπτωση δεν ήταν «κρατική παροχή»! Ήταν, αντίθετα, έμμεση αλλά σαφής αναγνώριση αυτών των δύο: πρώτον ότι η εργατική τάξη σα σύνολο δημιουργεί πολύ περισσότερο πλούτο απ’ αυτόν που απολαμβάνει (: απόσπαση υπεραξίας) και δεύτερον ότι (σα συνέπεια του πρώτου) τα μέλη της τάξης που «δεν έχουν δουλειά» προστατεύονται ως ένα σημείο από το ελάχιστο κλάσμα αυτής της κλεμμένης υπεραξίας, με την μορφή του «επιδόματος ανεργίας». Εννοείται πως όπως η «ανάλωση» του μισθού έτσι και η ανάλωση του «επιδόματος ανεργίας» ήταν απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα του μισθωτού ή του άνεργου.

Όχι πια! Οι αλλαγές που συμβαίνουν από διάφορες μεριές, αλλαγές υπέρ των αφεντικών 110%, ακυρώνουν αυτό το απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα, μετατρέποντας σταθερά τόσο τον μισθό όσο και τις έμμεσες μορφές του σε παροχή, σύμφωνα με τους όρους (δηλαδή τα συμφέροντα) των αφεντικών και του κόμματός τους, του κράτους.

Δείτε την παρακάτω προχθεσινή «μικρή» είδηση:

Τι σημαίνει ότι «το μισό επίδομα ανεργίας…» (το οποίο αναδιαρθρώνεται ήδη, τόσο σαν ποσό όσο και σαν διαδικασία, κάτω απ’ τους ίδιους όρους) «… θα πρέπει να δαπανάται μέσω προπληρωμένης κάρτας»; (όπως και οι άλλες μορφές, το επίδομα τέκνων, γέννησης, αναδοχής και το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα). Το πρώτο που σημαίνει είναι ψηφιακή καταγραφή / επιτήρηση / φακέλωμα της ανάλωσης αυτού του γλίσχρου ποσού: τι αγοράζεις; πότε το αγοράζεις; γιατί το αγοράζεις; παίρνεις πολλές μπύρες; καπνίζεις πολύ; κλπ κλπ.

Το ψηφιακό φακέλωμα είναι η βάση και η πρώτη ατσάλινη μορφή ακύρωσης της ελευθερίας διάθεσης / ανάλωσης. Το δεύτερο βήμα είναι το «κλείδωμα» αυτού του 50% αν δεν αποδέχεσαι τους όρους της «παροχής» του! Η μία ομάδα όρων είναι του είδους: «σου προτείναμε – ως κράτος / ΟΑΕΔ – αυτήν κι αυτήν την δουλειά και τις απέρριψες… άρα είσαι τεμπέλαρος και θα σου κόψουμε το μισό επίδομα / θα παγώσουμε την κάρτα…» Ή: «διέπραξες αυτό το ατόπημα (π.χ.: συμμετείχες σε μη εγκεκριμένη διαδήλωση…) οπότε θα τιμωρηθείς με τρίμηνο ή εξάμηνο πάγωμα… Κι άντε βγάλτα πέρα – στη μαύρη…» Αυτοί οι όροι βρίσκονται ήδη στην ημερήσια διάταξη, κι αν δεν εφαρμόζονται με την ένταση του σχεδιασμού τους, αυτό οφείλεται στη τρέχουσα γενική καπιταλιστική κρίση… Αλλά αυτό είναι προσωρινό. Η άλλη ομάδα όρων, που βρίσκεται στον ορίζοντα και δοκιμάζεται αλλού, είναι «υγιεινιστική». Του είδους «δεν επιτρέπεται να είσαι αλκοολικός ή να τρως αυτά κι εκείνα που σε βλάπτουν… δεν είσαι σωστός υπήκοος και επιβαρύνεις το σύστημα υγείας… άρα για πειθαρχικούς λόγους θα τιμωρηθείς με πάγωμα της κάρτας… κλπ κλπ».

Τηρουμένων των αναλογιών πρόκειται για το ίδιο με την πληρωμή (μέρους) του μισθού με κουπόνια, που μπορούν να εξαργυρωθούν σε συγκεκριμένα σημεία ή/και για συγκεκριμένα είδη. Και στην μία περίπτωση (του κουπονιού) και στην άλλη (της προπληρωμένης κάρτας) ακυρώνεται η απόλυτη εργατική «ιδιοκτησία» πάνω στον μισθό ή στο Χ ή Ψ επίδομα! Είτε ο εργοδότης είτε το κράτος είτε και οι δύο μαζί γίνονται «συνιδιοκτήτες» και καθορίζουν αποφασιστικά την ροή / ανάλωση του χρήματος. Μπορούν να επιβάλλουν τιμωρίες «προστιματικού» είδους και, απ’ την άλλη (το τυράκι στη φάκα της υποτίμησης της εργασίας), μπορούν να «επιβραβεύουν» (;;!!!)

Αυτό το δίπολο ποινής / επιβράβευσης που γίνεται εφικτό μέσα απ’ την βίαιη ψηφιοποίηση του άμεσου ή/και του έμμεσου μισθού, περιστρέφεται γύρω από έναν όρο γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία: loyalty! Πρέπει να είσαι «πιστός», «υπάκουος» στους όρους και στις προϋποθέσεις που βάζει το-χέρι-που-σε-ταϊζει-και-σε-φροντίζει!!! (Το οποίο, εννοείται, πρέπει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι ως τέτοιο!) Που σημαίνει ότι σαν εργάτης / εργάτρια (και, άρα, σαν τάξη) δεν έχεις πια ούτε καν την σχετική ανεξαρτησία απέναντι στο κεφάλαιο (και το κράτος) που αναγνώριζαν ως δεδομένη τα αφεντικά (εξαιτίας των σκληρών εργατικών αγώνων…) στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Τείνεις μάλλον (και οφείλεις να τείνεις) προς την κατάσταση του εξαρτημένου «ωφελούμενου». (Νηπιοποίηση…)

Στον Μεσαίωνα οι δουλοπάροικοι ήταν εξαρτημένοι απ’ την γη-του-γαιοκτήμονα-αφεντικού τους. Αν η γη άλλαζε χέρια, άλλαζαν κι αυτοί αφεντικό. Ο καπιταλισμός έσπασε αυτήν την εξάρτηση και δημιούργησε το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ το αφεντικό του) προλεταριάτο και το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ τους εργάτες του) αφεντικό. Στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα τα αφεντικά και το κράτος τους ξανασχεδιάζουν και επιβάλλουν νέες μορφές εξάρτησης, πάνω στις γραμμές της καθολικής επιτήρησης και της εγχρήματης πειθαρχίας. Το κάνουν μεθοδικά, υπόγεια και αποτελεσματικά, χάρη στις τεράστιες δυνατότητες που τους δίνει η ψηφιοποίηση, και χάρη στην άγνοια και στη διανοητική οκνηρία της τάξης μας: το σημαντικότερο, και το πραγματικό πολιτικό μέτρο της επιτυχίας τους, είναι ότι δεν συναντούν εμπόδια∙ τα εργατικά εμπόδια που θα έπρεπε.

Θα τα πάρει όλα ο γεροδιάβολος;

Το φάντασμα, η μπατονέτα – και το dna!

Δευτέρα 26 Αυγούστου (1.08)>> Ήταν επί πολλά χρόνια η πλέον μυστηριώδης και ασύλληπτη δολοφόνος. Στη γερμανία και όχι μόνο. Το αστέρι της μεσουράνησε το 2007, μετά την δολοφονία ενός 22χρονου αστυνομικού στην Heilbronn, μια μεσαίου μεγέθους πόλη, ανατολικά της Χαϊδελβέρης. Βρέθηκαν εκεί DNA αποτυπώματά της. Το κακό (και εκείνο που συνεπήρε την γερμανική κοινωνία) ήταν ότι δεν ήταν ο πρώτος φόνος στον οποίο βρίσκονταν τα DNA αποτυπώματά της. Είχαν πρωτοβρεθεί σε σχέση μ’ έναν φόνο του 1993∙ και έκτοτε σε άλλους 4: είχε αποκτήσει ήδη παρατσούκλι, «το φάντασμα». Ένα φονικό φάντασμα πλανιόταν επί 30 χρόνια πάνω απ’ την γερμανία, και η θρυλική αστυνομία της δεν μπορούσε να εντοπίσει τίποτα από δαύτο – εκτός απ’ το DNA του.

Ήταν ένα πολύ δραστήριο φάντασμα: εκτός από φόνους το DNA του είχε βρεθεί σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, σε μια σύριγγα ηρωϊνης∙ είχε εντοπιστεί σε ληστεία αλλά και σε διάρρηξη σχολείου. Συνολικά, μαζί με τους φόνους, το φάντασμα (σίγουρα το DNA του…) είχε εμπλακεί σε τουλάχιστον 40 εγκλήματα… Η αστυνομία το είχε επικηρύξει με 400.000 ευρώ… Είχε καταφύγει (ανεπίσημα κάπως…) ακόμα και σε μέντιουμ μήπως βρει κάτι απ’ την ταυτότητά του/της: αφού κανείς δεν το/την είχε δει, καμία κάμερα δεν είχε πιάσει κάτι. (Υπήρχαν ωστόσο και «αυτόπτες» που ισχυρίζονταν ότι «κάτι είχαν δει» αλλά δεν ήταν σίγουροι αν ήταν γυναίκα, μπορεί να ήταν και άντρας…) Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν: είναι απ’ την σλοβακία∙ όχι, απ’ την αλβανία∙ όχι, απ’ την σερβία∙ όχι, απ’ την ρουμανία… (Πάντως όχι απ’ την γερμανία!!!!)

Το (πιθανό) 41ο έγκλημα του φαντάσματος ήταν και το τελευταίο του: όλη η αλήθεια αποκαλύφθηκε! Η αστυνομία, προσπαθώντας να σιγουρέψει την ταυτότητα ενός καμένου πτώματος πιθανότατα μετανάστη που βρέθηκε το 2002, επανεξέτασε τα δακτυλικά αποτυπώματα που είχε δώσει όταν είχε κάνει αίτηση ασύλου. Στα αποτυπώματα βρέθηκε (ξανά) το εγκληματικό DNA!!! «Αδύνατον!!!» σκέφτηκε η υπηρεσία: αυτός ο άνθρωπος ήταν νεκρός απ’ το 2002, συνεπώς δεν θα μπορούσε να έχει σκοτώσει το 2007. Ξαναέκαναν το τεστ DNA αλλάζοντας μπαντονέτα… Κανένα DNA του φαντάσματος!!!

Το μυστήριο λύθηκε!! Μια μεγάλη παρτίδα από μπαντονέτες που χρησιμοποιεί η γερμανική αστυνομία για την λήψη DNA είχαν επιμολυνθεί από έναν εργάτη στο τμήμα συσκευασίας της αυστριακής εταιρείας Greiner Bio-One International AG! (Αθώος ο άνθρωπος, αφού τέτοιου είδους επιμόλυνση είναι πολύ εύκολη). Ένας αστυνομικός ερευνητής δήλωσε ότι «οι μπαντονέτες αυτής της επιχείρησης ήταν μέσα σε διπλή συσκευασία, τις θεωρούσαμε κάτι σαν την Mercedes των μπαντονετών!»… Η εταιρεία ωστόσο έσπευσε να δηλώσει ότι ο έλεγχος για επιμόλυνση από DNA δεν ήταν μέσα στα μέτρα ποιότητας που ήταν υποχρεωμένη να παίρνει… Απέσυρε ωστόσο διάφορες παρτίδες…

Η γερμανική αστυνομία σταμάτησε να κυνηγάει το φάντασμα, και οι 40 υποθέσεις που του είχαν χρεωθεί ξαναγύρισαν στο άγνωστο. Έμειναν ωστόσο μερικά στοιχεία ενός διαφορετικού εγκλήματος το οποίο, φυσικά, δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο: είναι τα θρύψαλα από DNA (ή και από RNA, για να μην ξεχνάμε κάτι κακούργους / τσαχπίνηδες ιούς…) ασφαλής τρόπος ταυτοποίησης του οτιδήποτε; Ή είναι απλά ένα βιομηχανικό / τεχνολογικό hype που κατάφερε να γίνει κοινοτοπία στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα;

Ο δικηγορικός σύλλογος του Βερολίνου δεν έχασε τον χρόνο του για να διατυπώσει τις ενστάσεις του: … Οι δικαστές τείνουν να τυφλώνονται τόσο πολύ απ’ την λαμπερή, θεωρητικά τέλεια αποδεικτική αξία του DNA ώστε μερικές φορές αγνοούν την συνολική εικόνα… δήλωσε ο Stefan Konig, μέλος του συλλόγου. Απ’ την μεριά τους οι τεχνικοί της γερμανικής αστυνομίας έχουν πέσει με τα μούτρα σε μια καινούργια έρευνα: σε πόσα σημεία της παραγωγής της μπαντονέτας, απ’ την αρχή ως το τέλος, μπορεί να επιμολυνθεί με DNA; Έχουν ξεκινήσει – όπως και θα έπρεπε… – απ’ την αρχή αρχή: απ’ την καλλιέργεια και την συλλογή του μπαμπακιού! (Καλή τύχη!!!)

Ας το θυμίσουμε (μήπως το έχετε ξεχάσει): η ταυτοποίηση ενός κομματιού DNA (ή RNA…) ΔΕΝ γίνεται με …. ανάκριση, ακόμα κι αν μπλέκεται η όποια αστυνομία! Γίνεται με τα γνωστά PCR, με ότι σημαίνει (ή, πιο σωστά, ΔΕΝ σημαίνει) αυτό.

Εμείς υποστηρίζουμε ότι το δόγμα DNA = ταυτότητα είναι βιομηχανικό / τεχνολογικό hype που πουλάει καλά, όχι μόνο οικονομικά ή αστυνομικά αλλά και ιδεολογικά. Υπάρχουν πολλά επιστημονικά, επιστημονικότατα τεκμήρια επ’ αυτού που είναι όμως κάτι σαν «τα μυστικά στο μπαούλο»: απαγορεύεται να γίνονται κοινή γνώση, γιατί θα προκαλέσουν αμφιβολίες∙ κι ως γνωστόν η αμφιβολία για διάφορες επιστημονικές αλήθειες είναι το ίδιο βαριά όσο και για τις θρησκευτικές. (Πας στην κόλαση!)

Μπορεί να είναι και βαρύτερη: η κόλαση να είναι επί γης…

Ελευθερία δολοφονίας

Μετανάστες και πρόσφυγες στα σύνορα λευκορωσίας – πολωνίας… Είναι σαφές ότι απειλούν την εδαφική ακεραιότητα της δεύτερης και την ζωή των φρουρών της…

Δευτέρα 19 Αυγούστου (00.16) >> Αυτός ο νέος πολωνός πρωθυπουργός Tusk και η κυβέρνησή του είναι δημοκράτες – σωστά; Οι προηγούμενοι ήταν οι φασίστες. Ευτυχώς ηττήθηκαν…

Συνεπώς όλη η «δημοκρατική ευρώπη» πρέπει να υποδεχθεί με ένα ζεστό χειροκρότημα τον καινούργιο νόμο (πέρασε απ’ το δημοκρατικό πολωνικό κοινοβούλιο στα μέσα του περασμένου Ιούλη και υπογράφτηκε προς εφαρμογή απ’ τον πρόεδρο Duda προχτές) που επιτρέπει στους συνοριοφύλακες, την αστυνομία και τον στρατό της Βαρσοβίας να πυροβολούν κατά βούληση κατά των μεταναστών (που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα χωρίς χαρτιά) εξασφαλίζοντας τους προκαταβολικά αμνηστία!!!

Μην σκεφτείτε τι φασισταριό είναι αυτό! Όχι! Ο νόμος δεν λέει «μπορείτε να σκοτώνετε όποιον και όποτε γουστάρετε αρκεί να μην είναι ξανθός…» Ο νόμος προστατεύει το «δικαίωμα αυτοάμυνας» των συνοριοφυλάκων, των μπάτσων και του στρατού στα σύνορα! Το πολύτιμο «δικαίωμα αυτοάμυνας» ενισχύει! Το πόσοι θα πληρώσουν αυτό το «δικαίωμα» επειδή είναι «απειλητικοί» είναι, απλά, παρενέργεια. «Παράπλευρη απώλεια». Εν πάσει περιπτώσει είναι δευτερεύον θέμα.

Όσοι λένε «έξω οι ξένοι για το καλό μας» είναι φασίστες. Όσοι λένε «έξω οι ξένοι για το καλό τους» είναι … δημοκράτες…

Έχουμε και στα μέρη μας πολλούς τέτοιους.

Who will cry for you america?

Ένας άγγλος πιστολάς σ’ ένα τραίνο κάπου στο αμέρικα υποστηρίζει ότι αν έχεις πρόεδρο (όπως η πρώην αγγλική αποικία Ουάσιγκτον…) κάποιος θα βρεθεί να τον πυροβολήσει, ενώ αν έχεις βασιλιά (ή βασίλισσα) όπως το Λονδίνο όλοι σέβονται… Πράγματι ο αμερικάνος πρόεδρος Garfield, 20ος στη σειρά, δολοφονήθηκε το 1881, και η συγκεκριμένη σκηνή αναφέρεται σ’ αυτό…

(Από την ταινία Unforgiven του Clint Eastwood, 1992)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Είχε δεν είχε έμπλεξε η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Ο επίδοξος δολοφόνος του ψόφιου κουναβιού ξαστόχισε για ελάχιστα χιλιοστά επειδή το ψόφιο κουνάβι γύρισε στιγμιαία το κεφάλι του. (Την πλήρωσαν όμως 1 + 2 οπαδοί του, που βρέθηκαν στην τροχιά των βλημάτων…). Η αποτυχία της απόπειρας στεναχώρησε πολλούς και διάφορους (εντός και εκτός usa) κι απ’ την άλλη προκάλεσε αναπόφευκτα θυμό στους οπαδούς του, αρκετοί απ’ τους οποίους συμβαίνει να είναι επίσης ένοπλοι – και φασίστες. Εν τέλει η άμεση, αντανακλαστική αντίδραση του ψόφιου κουναβιού μετά τον τραυματισμό του (με την υψωμένη γροθιά και τα λοιπά) ήταν τόσο κινηματογραφική ώστε πέτυχε την πλήρη ηρωοποίησή του. Υποθέτουμε ότι τα σχετικά εικονίσματα θα εμφανιστούν παντού, από μπλουζάκια μέχρι κούπες, και θα ξεπουλήσουν.

Έτσι για να μαθαίνετε πόσο γρήγορο είναι το εμπόρευμα!!! (Το μαγαζί είναι στη Ν. Υόρκη…)

Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία παραπλάνησης που διαθέτει η οργανωμένη δημαγωγία (αμερικανική + friends) προσπάθησε σε πρώτο χρόνο να υποβαθμίσει την απόπειρα δολοφονίας μετακινώντας το σημείο της προσοχής μέσω της γνωστής θέσης περί οπλοκατοχής (στις ηπα), θεωρούμενο αδύνατο πολιτικά σημείο των ρεπουμπλικάνων… Ναι, το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό όταν μέρα παρά μέρα κάποιος διαταραγμένος βγαίνει και γαζώνει ό,τι και όποιον βρει μπροστά του… Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την απόπειρα κατά του ψόφιου κουναβιού: άραγε η (επίσης αποτυχημένη) απόπειρα κατά του σλοβάκου πρωθ. σοσιαλδημοκράτη Robert Fico πριν 2 μήνες ήταν κι αυτή προϊόν της μαζικής οπλοκατοχής;

Δεν ξέρουμε τι είδος προεκλογικής περιόδου θα εξελιχθεί από ‘δω και πέρα ως τις αρχές Νοέμβρη στη «χώρα της ελευθερίας». Μήπως θα ήταν προτιμότερο οι διαιτητές να σφυρίξουν πρόωρα την λήξη της, τώρα, πριν μπουκάρουν οι οπαδοί στο ταρτάν;

(Από σήμερα και για λίγες μέρες οι ρεπουμπλικάνοι έχουν το κεντρικό συνέδριό τους στο Millwaukee για την επίσημη ανακήρυξη του ψόφιου κουναβιού ως υποψηφίου προέδρου. Υποθέτουμε ότι κάμποσες χιλιάδες οπαδοί του θα είναι συγκεντρωμένοι στα πέριξ του Fiserv Forum, του γηπέδου όπου θα γίνει η τελετή. Αν δείτε κάποιους να έχουν βαρύ οπλισμό για λόγους ασφαλείας θα είναι ….χμμμμ… ακριβώς «για λόγους ασφαλείας» – της μισής αμερικής αποκλειστικά…)

Who will care for you america?

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Οι αμερικάνοι δημοκρατικοί, ως γνωστόν, απασχολούνταν ως χτες με το αν ο νυσταλέος Jo αντέχει να κατέβει στον στίβο στις 5 Νοέμβρη, να νικήσει και να σταθεί ως κεντρική πολιτική βιτρίνα άλλα 4 χρόνια, ως το τέλος του 2028.

Μόνο που υπάρχει ένα διαφορετικό, πιο άμεσο προβληματάκι. Ο νυσταλέος Jo είναι υποχρεωτικά πρόεδρος ως το τέλος της χρονιάς, για άλλους 5,5 μήνες δηλαδή. Πρέπει να διαχειριστεί οτιδήποτε προκύψει εσωτερικά αυτούς τους 5,5 μήνες∙ με αυτό το «εσωτερικά» να τρίζει έντονα….

Οι γνωστοί rivals παρακολουθούν. Όχι για να επιτεθούν στην Ουάσιγκτον ή για να χαλάσουν την «γιορτή της δημοκρατίας»! Απλά η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη έχει πολλά «ανοίγματα», σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η εκδήλωση οξυμένων εσωτερικών προβλημάτων είναι ιδανική για την «αύξηση των εξωτερικών πιέσεων» σε κάποια απ’ αυτά τα σημεία.

Όπως λένε διάφοροι σοφοί-με-το-κιλό: 5,5 μήνες είναι πολύς καιρός πολιτικά. Και γεωπολιτικά θα προσθέταμε: κάποιες κινήσεις όχι ευχάριστες για την Ουάσιγκτον διαγράφονται ήδη στον ορίζοντα…

Δόγμα Hannibal

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Μοιάζει να έχει όλο και πιο μικρή σημασία καθώς οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες περνούν. Ίσως αυτό να διευκολύνει περισσότερα στόματα να ανοίξουν: τι έγινε τελικά στη διάρκεια της «εισβολής του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη; Πόσες δολοφονίες που έγιναν απ’ τον απαρτχάιντ στρατό αποδόθηκαν στην παλαιστινιακή αντίσταση;

Είναι απίθανο να μαθευτεί κάποτε με ακρίβεια το ποιος σκότωσε πόσους (συμπεριλαμβανομένων εννοείται και των μη ενόπλων κατοίκων των κατοχικών εποικισμών κοντά στον φράκτη). Αλλά η «κεντρο-αριστερή» Haaretz επιμένει να ψάχνει, να σκαλίζει, να βρίσκει στοιχεία.

Σε τελευταίο της άρθρο (χθεσινό, 7 Ιούλη) επιβεβαιώνει με ντοκουμέντα και μαρτυρίες ότι πράγματι το αρχηγείο του απαρτχάιντ στρατού διέταξε την δολοφονία των πάντων όσων βρίσκονταν στο έδαφός του κοντά στον φράκτη φτάνοντας στο σημείο να βομβαρδίσει 3 (τρία) δικά του στρατιωτικά φυλάκια / εγκαταστάσεις, φοβούμενο ότι η αντίσταση θα πάρει ομήρους τους δικούς του στρατιώτες. Προτίμησε να τους σκοτώσει: αυτό λέγεται επίσημα «Δόγμα Hannibal» και έχει στόχο το να μην αναγκάζεται το θεοναζί Τελ Αβίβ να διαπραγματεύεται την ανταλλαγή αιχμαλώτων… (Το ίδιο έκανε με σπίτια και αυτοκίνητα, συμπεριλαμβανόμενων αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να απομακρυνθούν απ’ το περιβόητο rave πάρτυ…)

Ποιο ανθρώπινο δίκαιο μπορεί να «ευλογεί» ή έστω να κλείνει τα μάτια και τ’ αυτιά σ’ ένα τέτοιο καθεστώς πρωτοκοσμικής, αποικιοκρατικής βαρβαρότητας;

Ε.ε., οε – οε!

Δευτέρα 3 Ιούνη (00.41)>> Τι είναι λοιπόν η ε.ε.; Τα πρωταθλήματα μπάσκετ και τα ποδοσφαιρικά κύπελλά της, κάτι σαν την κορυφή των Άλπεων και τα εντελβάις;

Δεν αποκλείεται να έχουν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις. «Ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές» = ράβουμε το επόμενο αστέρι στη σωβρακοφανέλα μας, ή κουκουλώνουμε την μαφία μας εξασφαλίζοντας καλή θέση στο επόμενο ευρω-πρωτάθλημα… Γλυκούτσικο κι ανθρώπινο, αλλοίμονο.

Το ενδιαφέρον μας για τις «ευρωεκλογές» (όπως και για πολλών ειδών εκλογές ακόμα) το καταλαβαίνετε: δεν αφήνουμε τικ-τοκ για τικ-τοκ μέχρι να αποφασίσουμε…!!! Ωστόσο, ψηφοφόροι και μη καλό θα ήταν (κάτι που αποκλείεται!) να ξέρουν ότι τα επόμενα 5 χρόνια θα είναι ιδιαίτερα δύσκολα γι’ αυτούς και, από κάποιες απόψεις, για την «ενωμένη…».

Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα τα οποία αποτελούν αντικείμενο «διαχείρισης» εκεί ψηλά, στις Άλπεις των Βρυξελών, και τα οποία θα επηρεάσουν προς το χειρότερο τις ζωές των υποτελών της «ένωσης» – εκτός αν αυτοί αποφασίσουν ότι πρέπει να…

– Λογοκρίσια. Ήδη η ε.ε. έχει περάσει νομοθεσία ελέγχου, με καταρχήν στόχο τις πλατφόρμες των (αντι)social media αλλά όχι μόνο. Η ερώτηση «πόσο πετυχημένη θα είναι αυτή η εκστρατεία λογοκρισίας» είναι αφελής. Δεν θα είναι ιδιαίτερα, σας το λέμε από τώρα! Αλλά το θέμα είναι ποιες και πόσο επείγουσες ανάγκες λογοκρισίας θα έχουν τα ευρωπαϊκά αφεντικά σε διάφορους τομείς τα επόμενα χρόνια∙ κι όχι το τι μπορούν να πετύχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο! Αν επείγονται ξέρουν να χρησιμοποιούν κι άλλους τρόπους, όχι ιδιαίτερα «υπερτεχνολογικούς»…

– Κοινή αγροτική πολιτική. Έχουμε γράψει δύο τρία πράγματα γι’ αυτήν. Προς το παρόν, και μέχρι να συσταθεί-σε-σώμα το νέο ευρωκοινοβούλιο, να εκλέξει «όργανα» κλπ, το θέμα παραμένει στον πάγο. Όμως η αναδιάρθρωση στην (βιομηχανική) παραγωγή τροφίμων και πρώτων υλών τροφίμων είναι στην κορυφή της «ατζέντας» των ευρωπαϊκών αφεντικών. Την ώρα που η «κοινή αγροτική πολιτική» προβλέπει, για παράδειγμα, καταστροφή αγροτικού κεφαλαίου (παλαιάς κοπής) με διάφορες μορφές, εκκρεμεί και το ζήτημα της «απελευθέρωσης» της γενετικής μηχανικής σε φυτά (κατ’ αρχήν) και σύντομα σε ζώα, βρώσιμα έντομα, κλπ. Μια εντελώς διαφορετική (και ακόμα περισσότερο δηλτηριώδης) βιομηχανία μαρσάρει…

– Επανεξοπλισμός και πολεμοκαβλία. Η προσπάθεια στησίματος ευρωπαϊκών στρατιωτικών βιομηχανιών διαρκούς ροής, μαζί με τα όχι-και-τόσο-φαντάσματα της επιστροφής της υποχρεωτικής κατάταξης στο στρατό (εκεί που είχε καταργηθεί) υποδεικνύουν έναν καθόλου ανεξήγητο μιλιταρισμό-της-αναδιάρθρωσης. Ακόμα κι αν τα κράτη μέλη της ε.ε. κινηθούν με διαφορετικές ταχύτητες (ή επιχειρήματα, π.χ. ελλαδιστάν…) θα υπάρχουν κεντρικές προπαγάνδες, οδηγίες, απειλές κλπ…

– Μετανάστες. Η ιδέα «να τους ξεφορτωνόμαστε σε outsoursing στρατόπεδα» είναι σχετικά καινούργια, αλλά φαίνεται ιδιαίτερα ελκυστική τόσο για το φασισταριό όσο και για εκείνους που θέλουν τις εξουσιοδοτήσεις των φασιστών – δηλαδή σχεδόν όλους. Και πάλι τα κράτη μέλη μπορούν να κινούνται ανεξάρτητα (το κάνουν ήδη, π.χ. melonitalia) αλλά η κεντρική «συγκατάνευση» θα τα ενισχύει / «νομιμοποιήσει» ακόμα περισσότερο. Η ιδέα ότι «αυτό αφορά τους Άλλους» είναι το ίδιο χυδαία βλακώδης και εθελόδουλη όπως και πριν 85 – 90 χρόνια…

– Ελευθερίες, δικαιώματα κλπ. Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, οι μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις, το να κτυπάς κάρτα για να μπεις και να βρεις απ’ το σπίτι σου, ο έλεγχος «που πας;», το «εδώ απαγορεύεται για σένα», θα έπρεπε να έχουν ανοίξει όλων τα μάτια. Όχι δυστυχώς, τα λέπια στη σκέψη είναι πάντα πολλά και βαριά. Εν τω μεταξύ οι δυτικές ολιγαρχίες κάνουν επιδεικτική αναγνώριση δικαιωμάτων εκεί που δεν τους στοιχίζει τίποτα, για να νομιμοποιηθούν για τους μεγάλους και στρατηγικούς αποκλεισμούς. Τις καινούργιες κατανομές, ιεραρχήσεις, χωροθετήσεις, τις νέες περιφράξεις της (νέας) πρωταρχικής, άγριας συσσώρευσης – αν καταλαβαίνετε τι λέμε…

Ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα το είπε πριν κάτι καιρούς: δεν υπάρχουν πλέον δικαίωματα, υπάρχουν υποχρεώσεις… Διεκδικεί πρωτοπορία στην ωμότητα, αλλά έχει πολλούς και φιλόδοξους ανταγωνιστές… Αν αρχίσουμε να τεκμηριώνουμε το θέμα με δηλώσεις, προτάσεις, υποδείξεις για το τέλος αυτού του σπάταλου (όπως αποδείχθηκε…) πράγματος που λέγεται «ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα», είμαστε σίγουροι ότι θα ενεργοποιηθεί η συνηθισμένη απώθηση. Οπότε κάνουμε προς το παρόν οικονομία δυνάμεων: σωπαίνουμε.

Οπωσδήποτε αυτά δεν περιλαμβάνονται στο μενού των ωραίων, μοιραίων, αποτελεσματικών, πολλά υποσχόμενων υποψήφιων για μια αναπαυτική καρέκλα εκεί, στις Βρυξέλες. Ούτε στη δημαγωγία περιλαμβάνονται, λογικό.

Ε, τι περιμένετε; Ότι θα αλλάξει τα δεδομένα και τη ροή της Ιστορίας η ασταμάτητη μηχανή;

Το διεθνές δικαστήριο των δολοφόνων

Δευτέρα 27 Μάη (00.53)>> Στην ίδια κατηγορία των απατεώνων και των παρελκυστικών τακτικών ανήκει και η πρόσφατη «εισήγηση» του εισαγγελέα του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου (ICC) Karim Ahmad Khan περί ενταλμάτων σύλληψης δύο απ’ τους αρχιχασάπηδες του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, μαζί (φυσικά!!) με 3 απ’ τους επικεφαλής της Hamas.

Πριν εξηγήσουμε τι και γιατί, δύο απαραίτητες διευκρινίσεις, αφού παρατηρούμε ότι διάφοροι «σοβαροί» αναλυτές εξακολουθούν να μπερδεύουν (μην πούμε τι!…) Το ICC (ή στα ελληνικά «διεθνές ποινικό δικαστήριο») ΔΕΝ έχει καμία μα καμία σχέση με το ICJ («διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης»), εκτός απ’ το ότι και τα δύο έχουν έδρα στη Χάγη. Το πρώτο, το ICC είναι ένα 110% δημιούργημα των δυτικών ιμπεριαλισμών∙ «έπιασε δουλειά» το καλοκαίρι του 2002 (ουσιαστικά υποστηρίζουμε εμείς οι καχύποπτοι σα «ρεζέρβα» για την περίπτωση που θα χρειαζόταν για κανάν Σαντάμ Χουσεϊν…) και εξετάζει την ενοχή μόνο ατόμων (αξιωματούχων) και όχι κρατών! Αντίθετα το ICJ είναι παλιό, απ’ την εποχή της «κοινωνίας των εθνών» στη δεκαετία του 1930, είναι απ’ τα βασικά όργανα του ΟΗΕ, και εξετάζει μόνο τις διενέξεις (και τις κατηγορίες) μεταξύ κρατών. Το ICC είναι παγκόσμια γνωστό ως «όργανο της δύσης»… Το ICJ έχει ακόμα ένα κάποιο διεθνές κύρος εφόσον κατά καιρούς έχει πάρει αποφάσεις κατά των δυτικών συμφερόντων. Επιπλέον το ICC κινείται «αυταπάγγελτα», ενώ το ICJ μόνο αν γίνει προσφυγή κράτους εναντίον άλλου κράτους.

Στο ICC εκκρεμεί απ’ το 2015 η προσφυγή που είχε κάνει τότε η «παλαιστινιακή αρχή» εναντίον αξιωματούχων του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος για την μεγάλη σφαγή στη Γάζα το 2014 (operation protective edge)… Πρόσφατα αυτός ο Karim Ahmad Khan δήλωσε ότι «δεν έχουμε μαζέψει ακόμα τα απαραίτητα στοιχεία» – δέκα χρόνια μετά… Το περασμένο Νοέμβρη (του 2023) τα κράτη της νότιας αφρικής και της ναμίμπια έκαναν προσφυγή σ’ αυτό το ίδιο «δυτικό εξάρτημα», το ICC, ζητώντας εντάλματα κατά θεοναζί αξιωματούχων. Ο εισαγγελέας Khan τους απάντησε ότι «δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί, γιατί ασχολείται να βρει τα στοιχεία για την σφαγή του 2014»… Μετά απ’ αυτό η νότια αφρική απευθύνθηκε στο άλλο δικαστήριο, στο ICJ, που τουλάχιστον είναι σοβαρό…

Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια γι’ αυτό το «δικαστήριο», το ICC, είναι εκείνη του «ανώνυνου δυτικού εκλεγμένου ηγέτη»: αυτό το δικαστήριο φτιάχτηκε για τους αφρικανούς και για κακοποιούς σαν τον Putin, όχι για εμάς!

Ποια μύγα τσίμπησε λοιπόν τον εισαγγελέα Khan;

Καμία!!!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι!

Δευτέρα 20 Μάη (00.05) >> «Τι είναι η ε.ε.; Μην είναι τα ποτάμια της και τα άπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι οι δούκες και οι πρίγκηπές της;»

Όχι! Η «ενωμένη ευρώπη» είναι ένα σχέδιο που έμεινε στη μέση στα ‘90s, και απέχοντας μεν πολύ απ’ το να καταρρεύσει έχει όλο το περιθώριο να παρακμάσει! Κι αυτό ακριβώς κάνει! Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνου που κομψά θα λεγόταν θεσμική παρακμή (το ηθικοπλαστικό «διαφθορά» δεν μας κάνει…) έχει όνομα και επώνυμο. Λέγεται Ursula von der Leyen.

Ως γνωστόν αυτό που ονομάζεται «commission» (επιτροπή), ένα είδος «υπουργικού συμβουλίου» της ε.ε., συγκροτείται από άτομα διορισμένα (κάθε κυβέρνηση κράτους / μέλους προτείνει έναν / μία) – ούτε καν, για τα μάτια του κόσμου, εκλεγμένα. Ο/η πρόεδρος της commission εκλέγεται μεν έμμεσα, απ’ το ευρωκοινοβούλιο, αλλά στην πραγματικότητα διορίζεται μετά από νταραβέρια των μεγαλύτερων κομμάτων του ευρωκοινοβουλίου. Κάπως έτσι η τότε πρωθ. του Βερολίνου κυρία Μέρκελ ξεφορτώθηκε την αποτυχημένη (έως κατηγορούμενη για κάποια σκανδαλάκια…) υπ.αμ. της κυρία Ursula, και μετά το απαραίτητο νταραβέρι η κυρία Ursula στέφθηκε το 2019 «βασίλισσα της ε.ε.», πρόεδρος της commission δηλαδή.

Η κυρία Ursula έδειξε εξ’ αρχής το μεγάλο ταλέντο της. Έχοντας «πλάτες» από διάφορες κυβερνήσεις, θεώρησε την ε.ε. «μαγαζί» της. Της έπεσε η «κρίση covid-19» λίγους μήνες μετά την στέψη της, το 2020 – και την «διαχειρίστηκε» εντυπωσιακά (προς μεγάλη χαρά όλων των caradinieroi / pfizeroi, επώνυμων κι ανώνυμων, πολιτικών βιτρινών, ειδικών, δημαγωγών, κλπ). Για παράδειγμα, το καλοκαίρι του 2020, εν όψει της μεγάλης εκστρατείας επιβολής της γενετικής μηχανικής, η κυρία Ursula πρότεινε (στο ευρωκοινοβούλιο…) και εύκολα επέβαλε (χάρη στα κράτη / υποστηρικτές της…) ως διευθύντρια του ΕΜΑ (της ευρωπαϊκής υπηρεσίας που θα εξέταζε την «ασφάλεια» και την «αποτελεσματικότητα» των επερχόμενων «εμβολίων»…) την κυρία Emer Cooke… Η οποία για σχεδόν ολόκληρη την δεκαετία του ’90 ήταν επικεφαλής του λόμπυ των ευρωπαϊκών φαρμακομαφιών, της «ευρωπαϊκής ομοσπονδίας φαρμακοβιομηχανιών και ενώσεων» (european federation of pharmaceutical industries and associations / EFPIA)… (Μετά πήρε προαγωγή: έπιασε πόστο στον Π.Ο.Υ….)

Η καλύτερη επιλογή: ο λύκος να φροντίζει τα πρόβατα… Ήταν υπό την διοίκηση αυτής της λομπίστριας που ο ΕΜΑ προώθησε τις mRNA πλατφόρμες των pfizer και moderna και το θρυλικό πια vector της astrazeneca. (Πολλά θα μαθευτούν στο μέλλον για το πως «πείστηκαν» τα στοιχειωδώς έντιμα μέλη του ΕΜΑ να «καταπιούν» τις σοβαρές επιφυλάξεις / ενστάσεις τους, και για το αν τους κόλλησαν κάτι μεταλλικό στον κρόταφο…)

Η κυρία Ursula δεν ανακάλυψε την αξία της κυρίας Emer Cooke τυχαία σε κάποια τσαγερί:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.