Χημικά τέρατα: η δηλητηριασμένη πόλη

Τρίτη 10 Απρίλη. Πέρασε (όπως πέρασε….) η αναπόδεικτη ενοχή των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών στην υπόθεση Skripal, δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο με τα «χημικά κατά αμάχων» του Άσαντ στη Douma;

Σ’ αυτή τη γειτονιά της ανατολικής Δαμασκού είχε απομείνει ένας θύλακας ριαντ-ελεγχόμενων αντικαθεστωτικών, της οργάνωσης Jaish al-Islam. Ρώσοι «διαπραγματευτές» μετά από πολυήμερες διαπραγματεύσεις κατάφεραν να τους αποσπάσουν συνθηκολόγηση, που περιλάμβανε ό,τι και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις: αποχώρηση των ενόπλων με τα ελαφρά / φορητά όπλα τους, καθώς και των οικογένειών τους, προς άλλες περιοχές (στην προκειμένη περίπτωση προς την τουρκο-κρατούμενη Jarabalus…). Το μεσημέρι της 6 Απρίλη άρχισε η αποχώρηση των τραυματιών και των πρώτων πούλμαν με γυναίκες και παιδιά.

Όμως φαίνεται ότι κάποιοι θύμωσαν πολύ μ’ αυτήν την συνθηκολόγηση, που ήταν η πιο πρόσφατη σε urban πεδίο μάχης (έχει σημασία αυτό….) Ένας απ’ αυτούς (εκτιμάμε πως) ήταν η κυρία Haley ή, πιο σωστά, αυτό που εκπροσωπεί (δες: Συρία, Σάββατο 31 Μάρτη). Φαίνεται ότι προς το τέλος της 6ης Απρίλη κάποια “αυστηρή διαταγή” έφτασε σε στελέχη της Jaish al-Islam. Την νύχτα της 6ης προς την 7η Απρίλη «καθάρισαν» τους διαπραγματευτές τους που είχαν υπογράψει την συμφωνία, και το πρωί ανακοίνωσαν ότι «δεν υπάρχει καμία συμφωνία – ο αγώνας συνεχίζεται!»…

Σαν απάντηση εισέβαλλε στον θύλακα από τρεις μεριές ο συριακός στρατός ‘n’ friends, και γρήγορα άρχισε να καταλαμβάνει το ένα μετά το άλλο τα ανταρτοκρατούμενα οικοδομικά τετράγωνα. Τότε ήταν που τα άσπρα κράνη» (μια «ανθρωπιστική οργάνωση» που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές σαν γραφείο τύπου των proxies του Ριάντ, του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον στη συρία) κατήγγειλαν ότι ο στρατός του Άσαντ έκανε «χημική επίθεση κατά αμάχων» στη διάρκεια της επίθεσής του…

Χωρίς αποδείξεις, εκτός από κάποιες φωτογραφίες (άγνωστης προέλευσης και χρόνου) που, συν τοις άλλοις, μόνο σε δολοφονική επίθεση με χημικά δεν παρέπεμπαν… (Όμως η ρωσική ή/και η συριακή αεροπορία είχε πράγματι βομβαρδίσει εκείνη την ημέρα τον θύλακα). Οπότε το βαθιά ανθρωπιστικό ψόφιο κουνάβι τα πήρε στο κρανίο: κατήγγειλε το «ζώο» Άσαντ (που σκοτώνει παιδιά) αλλά και την Μόσχα και την Τεχεράνη που τον στηρίζουν. Και ορκίστηκε «τιμωρία και δικαιοσύνη»…

Η «υπόσχεση» δόθηκε στις 7 Απρίλη. Αλλά οι εξελίξεις επί του εδάφους κύλησαν πολύ γρήγορα. Την επόμενη ημέρα, 8 Απρίλη, η Jaish al-Islam ήταν πλέον σε τόσο οικτρή θέση στρατιωτικά, ώστε δεν μπορούσε να περιμένει να την σώσει η αμερικανική πυραυλική “τιμωρία”. Ξανα-υπέγραψε λοιπόν την συμφωνία που είχε σκίσει μια μέρα νωρίτερα. Άμαχοι και ένοπλοι συνέχισαν να επιβιβάζονται στα λεωφορεία, προς Jarabalus μεριά. Η Douma αδειάζει γρήγορα…

Οι αμερικανικοί πύραυλοι δεν πρόλαβαν να εκτοξευτούν (κατά του Άσαντ) στις 8 Απρίλη. Την Ουάσιγκτον έτρεξε να αντικαταστήσει (στο καθήκον του «τιμωρού») το Τελ Αβίβ: επιδιώκοντας σαν θύματα και ιρανούς… Όμως αν είναι αλήθεια ότι απ’ τους 8 κρουζ που εξαπέλυσε οι 5 αναχαιτίστηκαν στον αέρα, τότε υπάρχουν κάποια «τεχνικά προβληματάκια» στο θέμα της «τιμωρίας». Αυτά είναι πράγματι ρωσικής προέλευσης και ευθύνης! Και θα μπορούσαν να κάνουν έξαλλο οποιονδήποτε στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κλπ…

Εδώ τελειώνουν τα «χημικά τέρατα» και απομένουν τα κανονικά.

(φωτογραφία: κονβόι ένοπλων της Jaish al-Islam φτάνει στο Aleppo καθ’ οδόν προς την Jarabalous.)

Πως να δηλητηριάσεις κάποιον ακίνδυνο…

Τετάρτη 28 Μάρτη. Όπως έχει συμβεί σε όλες τις «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε πρωτοκοσμικό έδαφος έτσι και στην περίπτωση της δηλητηρίασης του συνταξιούχου (και, σε κάθε περίπτωση, προ πολλού ακίνδυνου για την Μόσχα) διπλού πράκτορα Skripal και της κόρης του έχουν γίνει γκέλες τόσο χοντρές εκ μέρους του αγγλικού κράτους ώστε δύο τινά συμβαίνουν: είτε αυτές οι γκέλες (που περιλαμβάνουν ψέμματα, χοντρά ψέμματα, διαστρεβλώσεις που αποδεικνύονται επίσημα, αντιφάσεις, κλπ) έγιναν αθέλητα, οπότε εικονογραφούν έναν σετ διαλυμένων «μηχανισμών ασφαλείας» ενός κράτους που βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή· είτε έγιναν σα συνέπεια μιας βιαστικής σκηνοθεσίας, προκειμένου να υποδειχθεί σαν ένοχος «αυτός που πρέπει», αδιάφορο αν τα σκηνικά μαζεύτηκαν απ’ τα συναισθηματικά σκουπίδια της «britain first εθνικής ενότητας».

Η αγγλική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει (στην πραγματικότητα: δεν έχει ασχοληθεί καν με) το να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε που να μοιάζει με απόδειξη ότι η δηλητηρίαση ήταν δουλειά των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν έχει καταφέρει (έχει αδιαφορήσει επιδεικτικά μάλιστα!) να υποδείξει καν και καν ένα κάποιο σοβαρό κίνητρο εκ μέρους της Μόσχας. Δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει τους ειδικούς (της) περί τα χημικά όπλα να δηλώσουν ότι το φαρμάκι ήταν «made in russia» – παρότι το ρωσικό καθεστώς επιμένει (τι κάνει η ενοχή, ε;) ότι αυτό είναι εύκολο να βρεθεί και για τα χημικά (όπως και για βιολογικά) όπλα. Εν τέλει κάποιοι (όχι συνωμοσιολόγοι…) έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν αν πράγματι έγινε «χημική δηλητήριαση»: αφού το εικαζόμενο δηλητήριο σκοτώνει επί τόπου σύμφωνα με τις γνωστές προδιαγραφές του – ενώ ο πατέρας και η κόρη Skripal φέρονται να είναι ζωντανοί μετά από πάνω από 3 βδομάδες (βρέθηκαν αναίσθητοι στις 4 Μάρτη).

Αυτό που θέλουμε να συγκρατήσουμε και να συγκρατήσετε είναι, πάντως, κάπως διαφορετικό. Προκειμένου να ενισχύονται ή να ακυρώνονται οι εκατέρωθεν κατηγορίες για το Α ή το Β, στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, δημιουργήθηκαν μια σειρά διεθνείς τεχνοκρατικές υπηρεσίες και θεσμοί, συνήθως υπό την αιγίδα του οηε, που αναλάμβαναν τις «πολιτικά ουδέτερες, τεχνικές» έρευνες σε επίδικα ζητήματα υψηλού επιπέδου (: διακρατικών σχέσεων) ώστε να τεκμηριώσουν τι συνέβη στην μία ή στην άλλη περίπτωση.

Αυτός που έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει την ύπαρξη και την αρμοδιότητα τέτοιων μηχανισμών ήταν η Ουάσιγκτον. Τις παραμονές της εισβολής στο ιράκ (το 2003). Ενώ, δηλαδή, η υπηρεσία χημικών, βιολογικών και ατομικών όπλων του οηε, με συστηματικές επιτόπιες έρευνες στην ιρακινή επικράτεια, δήλωνε ότι το καθεστώς Χουσεΐν ΔΕΝ έχει τέτοιου είδους όπλα ή ερευνητικά κέντρα, η Ουάσιγκτον επέμενε ότι έχει «δικές της αποδείξεις» – και όλοι θα έπρεπε να τις υιοθετήσουν…

Οι νεώτεροι / νεώτερες ασφαλώς δεν θα θυμούνται ότι το 2003 έγινε μια άγρια πειρατεία σε βάρος αυτών των διεθνών θεσμών (του ψυχρού – 3ου παγκόσμιου – πολέμου) και ότι η εισβολή του αμερικανικού και του αγγλικού στρατού (κατά κύριο λόγο) και των συμμάχων τους στο ιράκ «αυτονομιμοποιήθηκε» με το επιχείρημα των «χημικών και βιολογικών όπλων» του Χουσεΐν…. Για να αποδειχθεί, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την εισβολή, σε συνθήκες αμερικανικής κατοχής όπου τίποτα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί, ότι επρόκειτο για ένα τερατώδες ψέμα: όπως σωστά το είχε διαπιστώσει η τεχνοκρατική υπηρεσία του οηε, το ιρακινό καθεστώς ΔΕΝ είχε τέτοια όπλα ή ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, κλπ.

Το «πολιτικό ζήτημα», που επισφράγησε το τέλος της αναζήτησης και της αποδοχής των «ψυχρών», κανονικών αποδείξεων «ενοχής» του Α ή του Β κράτους και, αντίθετα, επισημοποίησε την έναρξη μιας καινούργιας εποχής όπου όποιος δημαγωγός μπορεί να χειριστεί την «δημόσια σφαίρα» έχει δίκιο, ό,τι και να λέει, ήταν η ακύρωση του «τρίτοι αποδεικνύουν αυτά που λέω» – εκείνες τις χρονιές. Τέλειωσε το έχω δίκιο, οπότε καλώ τους «ουδέτερους, τεχνοκράτες, να ερευνήσουν» και θα δεχτώ τις διαπιστώσεις τους. Το 2003 και το 2004. Εκείνο που είχε υπάρξει ο ακρογωνιαίος λίθος της αστικού τύπου αντίληψης για την «απονομή δικαιοσύνης», το ότι δηλαδή οι «υποψίες» δεν είναι στοιχεία ενοχής και ότι, αντίθετα, χρειάζονται αποδείξεις που πρέπει να έχουν υποστεί εξονυχιστικό έλεγχο, αυτό το «πράγμα» που απετέλεσε τον πυρήνα της νομιμοποίησης της «αστικής δικαιοσύνης», τέλειωσε στις “διεθνείς σχέσεις”… Και τέλειωσε πολύ βολικά απ’ ότι φαίνεται…

Οι καθεστωτικές κεφαλές της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου (και της Μαδρίτης: Αθνάρ) δεν πήγαν αλυσοδεμένες σε κάποιο διεθνές δικαστήριο κατηγορούμενες για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», για έναν φονικό πόλεμο «με πλαστές δικαιολογίες» και ψεύτικες «αποδείξεις»… Ο άγγλος “εργατικός” πρωθ. Μπλερ, μεγάλος αγωνιστής υπέρ της εισβολής στο ιράκ, ακόμα μεγαλύτερο κάθαρμα και απίστευτος ψεύτης, παλιός στην ίδια καρέκλα που τώρα κάθεται η δεξιά May, ζει και βασιλεύει – και καλοπληρώνεται σαν “ειδικός ομιλητής” πότε ‘δω και πότε ‘κει… Αντίθετα επιβεβαιώθηκε ότι ισχύει ξανά εκείνο που είχε δηλώσει ο Χίτλερ πριν την εισβολή στην πολωνία, με αφορμή το δήθεν «συνοριακό επεισόδιο στο Γκλάιβιτς», όταν αυτό ήταν ακόμα σχέδιο του: «θα ξεκινήσω τον πόλεμο μ’ ένα ψέμα· κι όταν θα έχω νικήσει κανείς δεν θα το θυμάται».

Το ότι ο άξονας Λονδίνου – Ουάσιγκτον και οι διάφοροι, θέλοντας και μη, κανονικοί ή «εξ ανάγκης» περαστασιακοί σύμμαχοί τους, συνεχίζουν τα ίδια κόλπα και τα ίδια ψέμματα επειδή οι προηγούμενες παραλλαγές τους έχουν ξεχαστεί σημαίνει ότι έχουν νικήσει; Ή μήπως σημαίνει ότι έχουμε μπει εδώ και καιρό σε μια εφιαλτική εποχή όπου ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεχνιούνται· κι έτσι τ’ αφεντικά μπορούν να σερβίρουν τα παραμύθια τους όλο και πιο άνετα, χωρίς καμία απόδειξη, μιας και κανένας δεν ζητάει πια τέτοιες;

Φοβούμαστε (είμαστε σίγουροι) ότι συμβαίνει το δεύτερο…

(φωτογραφία: Δηλητηρίαση με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό και πτητικό παράγοντα; Ενώ στο κέντρο του πλάνου οι ειδικοί μπάτσοι είναι ντυμένοι α λα «χημικός πόλεμος» ένα μέτρο πίσω τους οι άλλοι μπάτσοι έχουν πάει σε τροχαίο… Αυτά εκεί που βρέθηκαν λιπόθυμοι οι Skripal…)

Αυτοχειρία;

Τετάρτη 5 Απρίλη. Ναι μεν ο Άσαντ είναι ένα ακόμα μικρομεσαίο κάθαρμα στην παγκόσμια γκαλερί των ηρώων του τρόμου… Αλλά δυσκολευόμαστε πολύ να καταλάβουμε τι θα είχε να κερδίσει βομβαρδίζοντας και σκοτώνοντας με χημικά αμάχους.

Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς τα ξεσπάσματα της παράνοιας. Υπηκόων ή/και αρχόντων. Υπάρχουν όμως άλλοι που με καλά υπολογισμένη «λογική» θανάτου, θα είχαν να κερδίσουν από μια τέτοια προβοκάτσια, αν στη δεδομένη ιστορική συγκυρία ο Άσαντ δειχνόταν σαν κανίβαλος – χωρίς να έχει ο ίδιος κάποιο όφελος.

Ελάτε… Ελάτε ντε! Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να σκεφτείτε αυτούς τους «άλλους» – και να φρίξετε….

Πως λέγεται το output; “Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” – κάπως έτσι…