Tag: αναδιάρθρωση

Analysis

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Αν, μιλώντας για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, η ασταμάτητη μηχανή κάνει μια (ευκαιριακή) νύξη σε πολιτικές βιτρίνες του είδους Annalena Baerbock, Gerhard Schroder, Angela Merkel ή/και Olaf Scholz, μήπως πέφτει στο εύκολο αλλά και βαρύ αμάρτημα της προσωποποίησης (του κράτους και του κεφάλαιου); Δεν εκπροσωπούν όλοι / όλες συμφέροντα λιγότερο ορατά; Δεν θα έπρεπε αυτά και μόνον αυτά να μας απασχολούν;

Ναι, κάπως έτσι είναι… Ως ένα σημείο κανένας απ’ τους πιο πάνω και κανένα παρόμοιο πρόσωπο δεν αποφασίζει ερήμην. Έχουμε άλλωστε μιλήσει ξανά και ξανά στο κοντινό παρελθόν γι’ αυτά τα συμφέροντα, πιθανολογώντας τους προσανατολισμούς τους∙ έτσι ώστε να μην χρειάζεται να «μετανοήσουμε».

Υπάρχει όμως κάτι που μόνο υπαινικτικά θα θίξουμε αμέσως τώρα. Για κάθε mainstream «αναλυτή» (εντός ή εκτός εισαγωγικών…) τα αφεντικά είναι τέρατα ορθολογισμού∙ δρουν και αποφασίζουν με την ακρίβεια αλγορίθμων∙ έχουν μια εντελώς τετράγωνη αντίληψη για τα συμφέροντά τους και το τι πρέπει να κάνουν για να τα υπερασπίσουν… Πράγμα που σημαίνει ότι η δουλειά αυτού του είδους ανάλυσης είναι το να αποκαλύψει αυτήν την λίγο πολύ υπερανθρώπινη φύση των αφεντικών, τον άψογο ορθολογισμό τους, τα κίνητρα και τους σκοπούς τους. (Ας μην φανεί περίεργο πως μόλις αυτή η «ανάλυση» τελειώσει την επίδειξη της υπερανθρωπινότητας των αφεντικών ακολουθεί συχνά μοιραλατρεία για τους χύμα, ξεμοναχιασμένους υποτελείς. Κάπως έτσι άλλωστε γεννιούνται οι «θεωρίες συνωμοσίας»: απ’ την προβολή του υπερανθρωπισμού των αφεντικών…).

Δεν ισχύουν αυτά! Ασφαλώς και κάθε αφεντικό έχει αντίληψη των συμφερόντων του∙ οι ιδέες, όμως, για το πως θα τα υπερασπιστεί και θα τα προωθήσει είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Υπάγονται (ακόμα κι αν κανένα δεν θα το παραδεχόταν) στα ιδεολογικά, θεσμικά, τυπικά δεδομένα της απρόσωπης γενικής καπιταλιστικής κίνησης. Υπάγονται, ακόμα ακόμα, και στις «συνήθειες», στις ελπίδες και στις ψευδαισθήσεις κάθε αφεντικού χωριστά (περισσότερα δεν λέμε…)

Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λάθη∙ είτε όταν και όποτε έχουν να αντιμετωπίσουν τον καλά οργανωμένο και αποφασισμένο ταξικό εφιάλτη τους (την εργατική τάξη), είτε όταν έχουν να αντιμετωπίσουν το ένα το άλλο στις μεταξύ τους ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λανθασμένες εκτιμήσεις… Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάποτε (κι όχι σπάνια) φοβούνται…

Οι φόβοι των κάθε είδους αφεντικών και τα παράγωγά τους (η αναίδεια, η τυφλότητα, η σύγχυση ή η δειλία) ποτέ δεν λαμβάνονται υπόψη απ’ τις κλασσικές, ακαδημαϊκές, φιλόδοξες «αντι- αναλύσεις». Φόβοι; Δειλία; Διανοητική σύγχυση; Αυτά ισχύουν μόνο για τους υποτελείς!!…

Τα αφεντικά είναι άλλη κατηγορία – ή αυτό υπονοεί η ανάλυση που δεν αφήνει ποτέ και πουθενά περιθώριο για «αδυναμίες των καπιταλιστών». Εν μέρει επειδή είναι δύσκολο να εντοπιστούν, σε σχέση (ας πούμε) με το τάδε ή το δείνα υλικό συμφέρον. Εν μέρει επειδή οι «αναλυτές» υπερανθρωποιώντας τα καπιταλιστικά αφεντικά, απαλλάσσοντάς τα «εξ ορισμού» από κάθε αδυναμία ως προς την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, νοιώθουν υπεράνθρωποι και οι ίδιοι. Αυτό πάντως καθόλου δεν σημαίνει ότι οι φόβοι, οι αδυναμίες, η σύγχυση κορυφής είναι ασήμαντοι παράγοντες της Ιστορίας. Και τα λάθη το ίδιο.

Αν έχει λοιπόν κάποια αξία η σύντομη αναφορά σε πρόσωπα / πολιτικές βιτρίνες είναι επειδή σ’ αυτά είναι ευκολότερο να ανιχνευτεί η αβεβαιότητα που, εφόσον εκπροσωπούν συμφέροντα, είναι ως ένα σημείο αβεβαιότητα στην υποστήριξη αυτών ακριβώς των πρακτικών, υλικών, καπιταλιστικών συμφερόντων απ’ τα αφεντικά ως τάξη. Αν αυτές οι βιτρίνες δεν είναι στιβαρές, αν κάνουν μπρος-πίσω ή αν είναι επιεικώς γελοίες, αυτό οφείλεται στο ότι τα υποκείμενα υλικά συμφέροντα δεν έχουν διαθέσιμο κάτι καλύτερο για να τα αντιπροσωπεύσει∙ ή στο ότι συγκρούονται μεταξύ τους στα παρασκήνια χωρίς (ακόμα) να υπάρχει καθαρός νικητής∙ ή στο ότι «ψάχνονται» για το τι και πως.

Δείτε, για παράδειγμα, την κυρία Μέρκελ. Σαν πρωθυπουργός ήταν ιδιαίτερα αποφασιστική όταν αναπαρήγαγε ακόμα και τα σκουπίδια των πραγματικών προαγωγών της υγεινιστικής τρομοεκστρατείας∙ σε τέτοιο ακραίο και προσβλητικό βαθμό ώστε να χρειαστεί κανά δυο φορές να την διορθώσουν οι «ειδικοί» εκθέτοντας τον υπερβάλλοντα ζήλο της. Ξέρουμε γιατί: υπερασπιζόταν τα συμφέροντα και τις προοπτικές των γερμανικών φαρμακομαφιών και της made in germany γενετικής μηχανικής σ’ όλο της το εύρος, και είχε επιλέξει επ’ αυτού τους κατάλληλους «συμβούλους», δημαγωγούς, κλπ.

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως είτε αυτή είτε ο θλιβερός Scholz μπορεί να δείχνει την ίδια «καθαρή» αποφασιστικότητα αν, σαν πολιτική βιτρίνα, αιωρείται ανάμεσα στα συμφέροντα των βιομήχανων «πράσινης πυρηνικής ενέργειας» ή/και όπλων (που μια χαρά εκπροσωπεί η αγαπημένη Annalena και η κομματική της γραφειοκρατία) και σ’ εκείνα της βιομηχανίας λιπασμάτων και του αγροβιομηχανικού τομέα∙ συμφέροντα που σ’ αυτή την ιστορική φάση δεν είναι συμβατά μεταξύ τους. Ένα παράδειγμα: ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της ε.ε. και τις υποδείξεις της ομοσπονδιακής γερμανικής κυβέρνησης, το κρατίδιο του Βόρειου Ρίνου / Βεστφαλίας θα επιβάλει δελτίο στα λιπάσματα που χρησιμοποιούνται στην αγροτική παραγωγή (κατ’ αρχήν στο 1/3 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του κρατιδίου) ώστε να μειωθούν κατά 20%. Πράγμα που αν τελικά ισχύσει (υπάρχουν απ’ τις αρχές του φθινοπώρου μεγάλες αντιδράσεις) θα σημαίνει μείωση της παραγωγής…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα σε τέτοιους καιρούς όχι μόνο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης αλλά και «μετατόπισης της ισχύος μακριά απ’ τη δύση», οι (δυτικές) πολιτικές βιτρίνες (και όχι τα αφεντικά αυτά καθ’ αυτά) έχουν το καθήκον του ελέγχου των πληθυσμών. Των πληθυσμών, ειδικά των πληβειακών τάξεων / στρωμάτων (εργατικών ή/και μικροαστικών), που θίγονται σοβαρά απ’ την «αλλαγή παραδείγματος». Επ’ αυτού η γερμανική (ή η όποια) βιομηχανία όπλων, τ’ αφεντικά της δηλαδή, δεν θα κάνει κάτι άμεσα∙ τα κάστανα απ’ τη φωτιά θα πρέπει να τα βγάλει, να τα βγάζει διαρκώς, το όποιο γκουβέρνο. (Γι’ αυτό πληρώνεται…).

Σ’ αυτό το καθήκον, ειδικά σε συνθήκες κοινωνικής δυσθυμίας έως εκνευρισμού (που είναι προϊόντα, άμεσα και έμμεσα, μιας αυτο-ακυρωτικής εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους / κεφάλαιου που πάντα είχε, στον 20 αιώνα, σοβαρό θέμα με πολλές απ’ τις πρώτες ύλες του…) είναι που παίζουν τον ρόλο τους κατάλληλες διαφημίσεις της «αντι-συστημικότητας», του είδους «ο Ερρίκος το τάδε και οι οπαδοί του ετοίμαζαν πραξικόπημα»∙ και οι σχετικές κυβερνητικές / κρατικές ενέργειες για την «διάσωση της δημοκρατίας». Παραμύθι… αλλά πόσο βολικό, ε;

(Τα γερμανικά καθεστωτικά μήντια είχαν ενημερωθεί για την συγκεκριμένη «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση ΠΡΙΝ αυτή γίνει, και τους είχαν δοθεί αρκετές πληροφορίες σχετικά ΠΡΙΝ γίνει οποιαδήποτε σύλληψη… Επειδή κάτι τέτοιο είναι ανάθεμα σε πραγματικές αστυνομικές εφόδους κάποιος γερμανός συνταξιούχος πρώην διευθυντής μεγάλης καθεστωτικής εφημερίδας παρατήρησε: είναι άβολη αλήθεια, αλλά αν όλα τα μήντια της χώρας ξέρουν για μια μυστική επιχείρηση πριν αυτή γίνει, τότε δεν πρόκειται για μυστική επιχείρηση αλλά για εκστρατεία δημόσιων σχέσεων… Η βουλευτής του die linke Martina Renner, όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη στο κανάλι N-TV πότε έμαθε για πρώτη φορά για την «μυστική επιχείρηση» απάντησε μεταξύ άλλων:

Εγώ το ήξερα απ’ τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας (30 Νοέμβρη) και ξέρω επίσης ότι διάφορα μήντια ήταν ενημερωμένα σχετικά μια βδομάδα νωρίτερα από εμένα (στις23 Νοέμβρη). Ήταν γνωστά τα ονόματα των κατηγορούμενων, οι διευθύνσεις τους και το timing της επιχείρησης… Ο νοών νοείτω…)

Θα πείτε: πόσοι θα το φάνε το παραμύθι του «κινδύνου για το πολίτευμα»; Δεν ξέρουμε. Το ίδιο, όμως, δεν έγινε με το παραμύθι του «υπερφορτωμένου» δημόσιου συστήματος υγείας και των «υπερπλήρων εντατικών» το 2020 και το 2021∙ πού; στο κράτος με το πληρέστερο δημόσιο σύστημα υγείας στην ευρώπη! Στη γερμανία… Το τρανταχτό ψέμα αποκαλύφθηκε κάποια στιγμή, με στοιχεία κι αποδείξεις∙ εν τω μεταξύ όμως η (επιχειρηματική) «κοινωνική ευθύνη» είχε δουλέψει… Και η αναδιάρθρωση αυτού ακριβώς του δημόσιου συστήματος επιταχύνθηκε για τα καλά…

Εν τω μεταξύ ένα τουλάχιστον τμήμα των γερμανικών αφεντικών δείχνει να φοβάται ότι θα υπερφαλαγγιστεί και θα αχρηστευτεί / ξεπεραστεί απ’ την ορμή της εξέλιξης του ευρασιατικού project. Και γι’ αυτό δέχεται ή/και αναζητεί την όποια προστασία μπορεί να του πουλήσει η Ουάσιγκτον.

Ίσως ελπίζουν ότι θα τους αφήσει κάτιτις….  

Για το κοινό καλό…

Όταν κοτζάμ ρημαδοπρωθυπουργός γινόταν πλασιέ φαρμακευτικής, το έκανε για την δημόσια υγεία, έτσι δεν είναι; (Ακόμα ακούγεται στ’ αυτιά μας το πανελλήνιο διακομματικό ζεστό χειροκρότημα για αυτές τις φιλίες…)

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Με επιχειρήματα άλλοθι απ’ τις προηγούμενες, φανερές και υπόγειες διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του εσυ, το ρημαδογκουβέρνο έβαλε μερικά ακόμα καρφιά στο φέρετρό του. Ένα δημόσιο σύστημα υγείας που ήταν μεν (μια χρονικά καθυστερημένη) τομή στην ντόπια ιστορία το 1983 αλλά ταυτόχρονα ήταν ελβετικό τυρί απ’ την δημιουργία του την ίδια (τρύπες οφειλόμενες μεταξύ άλλων στους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ του Γεννηματά / πασοκ της πρώτης φοράς απ’ την μια μεριά και των ασφαλιστικών ταμείων / γιατρών που δούλευαν εκεί απ’ την άλλη), αυτό λοιπόν το πρακτικά και ουσιαστικά «σ.δ.ι.τ.» σύστημα ξηλώνεται σταθερά, άλλοτε φανερά κι άλλοτε υπόγεια, εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες:

– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι το λεγόμενο «φακελάκι».

– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι η σπανιότητα δημόσιων μαιευτηρίων: η γέννα είναι μεγάλη μπίζνα.

– Ιδιωτικοποίηση ήταν/είναι οι μαζικές δωροδοκίες των γιατρών (και) του εσυ απ’ τις φαρμακομαφίες, δωροδοκίες χιλιάδων γιατρών που ακόμα κι όταν αποκαλύπτονται με κάθε λεπτομέρεια (με ονόματα και διευθύνσεις) εκτός συνόρων, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της novartis, κουκουλώνονται εδώ όμορφα κι ωραία σε κάθε επίπεδο εξουσίας: δικαστικής, δημαγωγικής, κομματικής.

– Ιδιωτικοποίηση ήταν, τέλος, το ουσιαστικό κλείσιμο των δημόσιων νοσοκομείων στο όνομα της «έκτακτης ανάγκης» με την μετατροπή τους σε «μονοθεματικά» κάτεργα, στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Οι διακηρύξεις περί «υπεράσπισης του δημόσιου συστήματος», λόγια παχιά και ρητορείες, περίσσεψαν (και) απ’ αυτούς που χειροκρότησαν απ’ τα μπαλκόνια τους την αποδιάρθρωση του οτιδήποτε θα μπορούσε έστω και στοιχειωδώς να θεωρηθεί δημόσιο σύστημα υγείας και την μετατροπή του σε εξάρτημα των ελιγμών των ανελέητα επιθετικών φαρμακομαφιών. Ο κτηνίατρος ceo αναγορεύτηκε στον πολυτιμότερο γιατρό της δύσης μετά τον κυρ Βασίλη (τον Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων)∙ εκθειάστηκε όσο τίποτα στα μέρη μας∙ κι ας μην μιλήσουμε για τους κάθε είδους ακολούθους του.

Σε χρόνο καθόλου ανύποπτο, τον Δεκέμβρη του 2010, όταν ξεκινούσαμε την καμπάνια 30/900 σε σχέση με τον βασικό εργατικό μισθό και τον χρόνο εργασίας (ως βασικό στοιχείο της εργατικής απάντησης στην κρίση…) είχαμε υποδείξει δημόσια πως τρία ακόμα θα έπρεπε να είναι τα κύρια μέτωπα της εργατικής συνειδητοποίησης και ανασυγκρότησης εκείνη την κρίσιμη ιστορική περίοδο. Το ένα απ’ αυτά ήταν η «δημόσια υγεία». Όχι όμως για να επαναληφθούν απλά, σα χαλασμένο γραμμόφωνο, τα περί υποχρηματοδότησης του εσυ των προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη, από κριτική εργατική σκοπιά, τα καινούργια δεδομένα που διαμόρφωνε ήδη η βιομηχανία της υγείας, οι κοινωνικές συνήθειες και συμπεριφορές (: υγιεινισμός…) και οι στοχεύσεις των χημικών και βιοτεχνολογικών επιχειρήσεων μαζικής παραγωγής νοσηρότητας και καθολικού ελέγχου επί των σωμάτων στον 21ο αιώνα∙ έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα συνεκτικό και ριζοσπαστικό καθαρόαιμα εργατικό αντι-σχέδιο λειτουργικού δημόσιου συστήματος φροντίδας… που θα έπρεπε να γίνει θέμα σκληρών διεκδικήσεων τα επόμενα χρόνια.

Η πρόταση, ο εργατικός προσανατολισμός, έπεσε στο κενό των «αγανακτισμένων»… Τα επόμενα χρόνια ήρθαν… Αποδείχθηκε ότι μάταια ελπίζαμε ότι είναι δυνατόν να αποτοξινωθούν τα μυαλά  και οι συνειδήσεις απ’ τις κάθε είδους είδους κομματικές ανοησίες και τον μικροαστισμό. Τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές η νόρμα είναι (και οι “επαναστάτες” είναι οι χειρότεροι) το vertigo. Vertigo διαρκείας. Και η μόνιμη ηττοπάθεια συνεχίζει να σκηνοθετείται σαν «όλοι στους δρόμους» όταν πλέον είναι αργά.

Το ρημαδογκουβέρνο χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα ότι οι άρρωστοι θέλουν να γίνουν καλά και δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα τους γιατρέψει. Θα είναι, άραγε, κάποια φαρμακομαφία ή μήπως κάποιος απ’ τον στάβλο της; Αυτό το «εσένα να μην σε ενδιαφέρει» είναι εκβιασμός, είναι γνωστό. Πάνω στον πάγκο ίσως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Όμως όσοι δεν έχουν αρρωστήσει; Εκείνοι που έγιναν καλά; Εκείνοι που μπορεί να αρρωστήσουν; Δεν τους ενδιαφέρει;

Για παράδειγμα: πως και πότε άραγε θα συνειδητοποιηθεί ότι η δήθεν «εξατομικευμένη ιατρική φροντίδα» που βρίσκεται ήδη στον ορίζοντα σαν η «ανθρωπιστική πρόταση» του καπιταλιστικού 21ου αιώνα, και είναι πολύ κοντύτερα απ’ όσο νομίζουν πολλοί καθώς υλοποιείται διεθνώς με την διάλυση του άλλοτε μαζικού, φορντικού συστήματος υγείας, συμπεριλαμβανόμενων των ναών του, των νοσοκομείων, είναι το ακριβώς αντίθετο; Ότι είναι η πλήρης αξιοποίηση / εμπορευματοποίηση / πειθάρχηση / ψηφιακό φακέλωμα των υγιεινιστικών αγωνιών (και αναγκών) του Εαυτού-Κεφάλαιου με γενετικούς όρους, έτσι ώστε να είναι όχι υγιής αλλά λειτουργικός; Πρόκειται για τον ευγονισμό 2.0 – περίεργο;

Γράψαμε στην καρδιά της τρομοεκστρατείας για το τέλος της κλινικής… Επιμένουμε (και θα επιμένουμε!) πως τις κινήσεις του εχθρού δεν έχει νόημα να τις παίρνει κάποιος χαμπάρι όταν έχουν ολοκληρωθεί∙ αλλά πριν, έγκαιρα. Αλλιώς πιάνεται μόνιμα με τα βρακιά κατεβασμένα, αιώνιο θύμα, αιώνια παραπονούμενος.

Δείτε λοιπόν στη συνέχεια άλλη μια συντελεσμένη giga-ιδιωτικοποίηση… (Κι όποιος καταλάβει!)

«Επισιτιστική κρίση» – ή το ψευδώνυμο ενός ακόμα πεδίου δόξας για τους γενετιστές και τις μαφίες τους

Δευτέρα 14 Νοέμβρη>> Τα καπιταλιστικά βρώμικα κόλπα έχουν αγριέψει κι άλλο, κι αυτό είναι μέρος του τιμήματος που πληρώνουμε κάθε φορά για την αποδοχή ή την ανοχή απέναντι στα προηγούμενα. Μπορεί η υγιεινιστική τρομοκρατία να μην πέτυχε απόλυτα, ωστόσο πέτυχε «αρκετά». Πέτυχε «αρκετά» επειδή έδειξε ότι τα αφεντικά μπορούν να αξιοποιήσουν την μαζική άγνοια, την αδιαφορία, την βλακεία, ακόμα κι αν δεν πετύχουν 100% τους στόχους τους.

Η γενετική μηχανική, οι βιοτεχνολογίες στις «πρώτες ύλες» τροφίμων, είχαν συγκεντρώσει μεγάλη απόρριψη στις δεκαετίες του 1980, του 1990, ακόμα και τις αμέσως επόμενες∙ και οι επιτυχίες τους ήταν μικρές σε σχέση με τα όνειρα των αφεντικών τους (π.χ. η μεταλλαγμένη σόγια). Αλλά όταν αποφάσισαν να κτυπήσουν στο «κέντρο», στα ανθρώπινα σώματα και μυαλά, με τις mRNA πλατφόρμες γενετικής «διορθωτικής παρέμβασης» (για όσους νοιώθουν άβολα με το γενετική τροποποίηση…), και κατέκτησαν την μαζική αποδοχή σαν «σωτήρες της ανθρωπότητας» για ένα κρίσιμο ιστορικό / χρονικό διάστημα, άνοιξαν μια λεωφόρο στρατηγικής σημασίας. Που σκοπεύουν να διευρύνουν: κατασκευάζοντας, αξιοποιώντας «κρίσεις»…

Μια πρόσφατη (20 Οκτώβρη) έκθεση της οργάνωσης GMWatch δείχνει ότι παγκόσμιες εταιρείες βιοτεχνολογίας όπως η bayer και η corteva (πρώην dupont…) που ελέγχουν ήδη μαζί το 40% της παγκόσμιας αγοράς σπόρων, προσπαθούν τώρα να εδραιωθούν απόλυτα. Total dominance! Η έκθεση της GMWatch δείχνει ότι ο βιο-τεχνολογικός έλεγχος στη γεωργία και στα τρόφιμα περνάει μέσα απ’ την μαζική κατοχύρωση πατεντών και την κατασκευή «νέων ποικιλιών», των οποίων το μοναδικό «προσόν» είναι (και θα είναι) η απόλυτη εξάρτηση των καλλιεργειών από συγκεκριμένους βιο-ιδιοκτήτες. Η corteva έχει υποβάλει ήδη 1.430 αιτήσεις για «πνευματική ιδιοκτησία» γενετικά τροποποιημένων σπόρων και φυτών, και η bayer (που έχει εξαγοράσει / ενσωματώσει την monsanto) 119. H GMWatch σημειώνει (σαν παράδειγμα) ότι η corteva θέλει να κατοχυρώσει την πατέντα μιας γενετικής τροποποίησης κυτταρικού dna μέσω της επικίνδυνης τεχνικής cripsr/cas9 και στη συνέχεια, με βάση αυτήν την πατέντα, να αποκτήσει την «πνευματική ιδιοκτησία» σε οποιοδήποτε φυτικό είδος έχει τις ίδιες γενετικές «πληροφορίες» με την αρχική πατέντα της. Πρόκειται για ωμή πειρατεία: επειδή τυπικά απαγορεύεται (ακόμα…) το πατεντάρισμα φυσικών μορφών ζωής, η εταιρεία θα «αντιγράψει» ένα βασικό στοιχείο φυσικής ζωής των φυτών και θα το παρουσιάσει σαν γενετική τροποποίηση ενός τυχαίου κυττάρου για να κατοχυρώσει την ιδιοκτησία της στην «ιδέα»… Και, στη συνέχεια, θα υποστηρίζει ότι έχει δικαιώματα ιδιοκτησίας σ’ οτιδήποτε είναι ίδιο μ’ αυτήν, ακόμα κι αν (κυρίως!) ΔΕΝ είναι τεχνητό!

Έχουμε δείξει την συνθετότητα αυτής της επίθεσης, αντιπληροφορώντας συστηματικά σχετικά με τα περιεχόμενα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Υπάρχει η «τεχνική» τεχνολογία (αν μας επιτρέπεται ένας τέτοιος ορισμός), που μπορεί να είναι βιο-τεχνολογία, digital-τεχνολογία, money-τεχνολογία, body/sex-τεχνολογία, cyber-τεχνολογία ή οτιδήποτε∙ υπάρχει και η πολιτική τεχνολογία που δεν είναι απλά η συσκευασία της προηγούμενης αλλά η μέθοδος αγκύρωσης, επιβολής, αποδοχής, νομιμοποίησης των όποιων συνεπειών της. Αυτή η πολιτική τεχνολογία είναι μάλλον απλή στη σύλληψή της:

Α) Ακύρωση, καταστροφή, δυσφήμιση, απαγόρευση ή/και (τεχνητή) εξαφάνιση του οτιδήποτε υπήρχε «πριν». Στην περίπτωση της υγιεινιστικής τρομοκρατίας και της επίθεσης των γενετιστών στο πολιτικό «κέντρο» της έμβιας ζωής του πλανήτη, στα ανθρώπινα σώματα / μυαλά, αυτό το «πριν» ήταν / είναι το φυσικό ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα, οι «παλιές» γνώσεις για την αντιμετώπιση των αερομεταφερόμενων ιών, η κοινωνική ευγένεια, η σημασία της φροντίδας του προσβεβλημένου ανώτερου αναπνευστικού συστήματος με ήπια μέσα αποδεδειγμένης αξίας. Στην περίπτωση της επισιτιστικής τρομοκρατίας το «πριν» είναι φυτά, ζώα, τρόφιμα και διατροφικά ήθη των οποίων η αξία δεν είναι η γεύση ή το γούστο (αυτά μπορούν και να αλλάζουν) αλλά η μακρόχρονη προσαρμογή των ανθρώπινων οργανισμών σε συγκεκριμένες τροφές∙ γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν και μνημονεύονται οι (διαφορετικές) «κουζίνες». Και στις δύο περιπτώσεις (όπως και σε άλλες) το «πριν» είναι οπωσδήποτε οι θεσμίσεις και οι τρόποι ζωής του κοντινού παρελθόντος… (: δημιουργική καταστροφή, «έκτακτη ανάγκη»).

Β) Δημιουργία μιας κάποιας «ερήμου» και εντάσεων, ανεξέλεγκτων φόβων, αποπροσανατολισμού, σύγχυσης, απειλών, παράλυση της ζωής μέσα απ’ την οργάνωση του θανάτου (: θανατοπολιτική) σα συνέπεια του πρώτου, για ένα άγνωστης διάρκειας διάστημα (: management by stress).

Γ) Εμφάνιση του «καινούργιου» (βιοτεχνολογικού, εικονικού, «επαυξημένου», εντυπωσιακού) σα σωτηρίας / λύσης του δράματος (: καπιταλιστική αναδιάρθρωση, 4η βιομηχανική επανάσταση).

Παρά την απλότητα αυτής της ιδέας, γίνεται πιο σύνθετη στις εφαρμογές της. Τα αφεντικά προσπαθούν τώρα  να ξαναδημιουργήσουν ένα ιδεολογικό ψευδο-δίπολο του είδους «πρόοδος vs συντήρηση» και να επωφεληθούν από όσους αντιλαμβάνονται την τεχνοκρατία και την μηχανοποίηση σαν εγγενώς «προοδευτικές». Όμως το δίπολο αυτό και ειδικά οι πλαστογραφήσεις που το μορφοποιούν είναι παλιό, τουλάχιστον δύο αιώνων.

Ας δούμε λοιπόν στη συνέχεια (αναγκαστικά βιαστικά και περιληπτικά) πόσο «προοδευτική είναι η μηχανολογική εξέλιξη»∙ και γιατί όπως πάντα στον καπιταλισμό έτσι και τώρα 9,5 φορές στις 10 είναι άμεσα ή έμμεσα συνυφασμένη με τον στρατό και τον πόλεμο, δηλαδή με την οργανωμένη καταστροφή και τον θάνατο.

Η μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης…

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> … Η ιστορική φάση στην οποία μπήκαμε με την πανδημία αντιπροσωπεύει μια ιστορική καμπή της οποίας το νόημα πρέπει να γίνει κατανοητό ανεξάρτητα απ’ τις πολλές, αν και σημαντικές, λεπτομέρειες γύρω απ’ την διαχείρισή της. Η υποκείμενη δομή αυτής της ιστορίας δείχνει πώς, μέσω της έκκλησης για τη δημόσια υγεία και της έκκλησης για περιορισμό της ζημιάς (: η «μετάδοση»), είναι εφικτό να πεισθεί σχεδόν όλος ο πληθυσμός σε οποιοδήποτε περιορισμό και να κατευθυνθεί σε οποιαδήποτε συμπεριφορά. Δεν με ενδιαφέρει εδώ αν αυτό ήταν ή δεν ήταν προγραμματισμένο, αν ήταν οι γενικές πρόβες για κάτι άλλο ή αν επρόκειτο για ατύχημα: το θέμα είναι πως ακόμα κι εκεί που ήταν όλα τυχαία και τίποτα προγραμματισμένο (κάτι που ωστόσο φαίνεται απίθανο) βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα προηγούμενο, το οποίο οι κάτοχοι της εξουσίας δεν πρόκειται να μην αξιοποιήσουν. Και επομένως βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο καμπής.

… Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η «καλή ηθική δικαιολογία». Η μορφή που πρέπει να έχει αυτή η καλή δικαιολογία είναι εκείνη της «τρομερής εξωτερικής απειλής», που απαιτεί απ’ όλους να «συνεργάζονται» χωρίς συζήτηση και να στιγματίζουν όσους δεν συνεργάζονται. Τα σύγχρονα κράτη διοικούνται de facto από οικονομικές ολιγαρχίες, και μετά τη σύντομη δημοκρατική περίοδο της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου εφαρμόζουν τώρα μορφές ελέγχου του ριζοσπαστισμού που κάποτε ήταν αδιανόητες.

 … Το μόνο όριο στην άσκηση αυτού του δυνητικά απεριόριστου ελέγχου είναι το εναπομείναν κέλυφος του «δημοκρατικού κράτους δικαίου», το οποίο απαιτεί κάποια δημόσια αναλώσιμη δικαιολογία για να τον νομιμοποιήσει.

Τόσο ο «πόλεμος» όσο και η «πανδημία» είναι κλασσικές περιπτώσεις αυτού του απεριόριστου «κοινού κινδύνου» που απαιτεί άκαμπτες και αδιαμφισβήτητες κεντρικές αποφάσεις «για το κοινό καλό», που έχει τη νομιμότητα να φιμώσει κάθε αίτημα και διαμαρτυρία, που έχει δικαίωμα να σπάσει κάθε «ανεπαρκώς υπεύθυνη» βούληση. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ζήσαμε πραγματικά μια γεύση ανεπίσημου «στρατιωτικού νόμου». Και το να πιστεύει κανείς ότι ο σημερινός πόλεμος – σε φάση προοδευτικής κλιμάκωσης – βιώνεται ως πρόβλημα από τις οικονομικές ολιγαρχίες στην εξουσία είναι ένα αξιολύπητο λάθος. Το να αναρωτιέται κανείς μπροστά στις μαριονέτες που μας κυβερνούν «πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι μας πάνε όλο και πιο κάτω» προϋποθέτει αφελώς ότι δεν μας θέλουν από κάτω.

Το πρωταρχικό αντικείμενο της καπιταλιστικής επιθετικότητας είναι το χρήμα, ναι∙ αλλά ως εξουσία, όχι ως «μέσο κατανάλωσης». Είναι οι πεινασμένοι που σκέφτονται τα χρήματα πάνω απ’ όλα σα μέσο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, για να αποκτήσουν κάποια αγαθά. Για την κορυφή του συστήματος το χρήμα είναι διαθέσιμο σε τεράστιες ποσότητες που ξεπερνούν κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή κατανάλωση, και ο πραγματικός του ρόλος είναι να εξασφαλίζει επιρροή και ισχύ.

… Αυτό που μας επιφυλάσσει το παρόν και το μέλλον είναι μια διαρκής εξώθηση, μια συνεχής αναθέρμανση της κατάστασης «μόνιμου πολέμου»: πόλεμος με πληρεξούσιο ή πόλεμος κάτω απ’ το σπίτι, μεταφορικός πόλεμος εναντίον κάποιου ιού ή προληπτικός πόλεμος ενάντια στον επερχόμενο κατακλυσμό του Νώε…

Όσοι (και δεν είναι λίγοι) «πυροβόλησαν» απ’ το 2020 και μετά κατά του Agamben ή κατά του Foucault κουνώντας υπάκουα την ουρά τους, ας ετοιμαστούν για την συνέχεια. Διατυπώνεται περιεκτικά από μια ομιλούσα κεφαλή της ε.ε.:

… Ο πόλεμος στην ουκρανία δεν είναι μόνο ευρωπαϊκός πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για το μέλλον ολόκληρου του κόσμου. Συνεπώς ο ευρωπαϊκός ορίζοντας δεν μπορεί παρά να είναι ολόκληρος ο κόσμος… Ζήτω η ευρώπη!!!  Αυτά διευκρίνισε προχτές η περιβόητη αλλά και αγαπημένη (μας…) Ursula, η γνωστή πλασιέ του κτηνίατρου ceo, τελειώνοντας μια δημόσια ομιλία της με το ελάχιστα υπονοούμενο περιεχόμενο ότι η ευρώπη (και οι σύμμαχοί της…) πρέπει να βάλουν στο χέρι τις στρατηγικές βιομηχανικές πρώτες ύλες… «σ’ όλο τον κόσμο»…

Κοινωνία άδικη, κοινωνία κακούργα! (1)

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Αυτοί οι άγγλοι συντηρητικοί είναι ανυπόφορα ιδιοτελείς. Μόνο για τους εαυτούς τους νοιάζονται. Στέρησαν απ’ τον (υπόλοιπο) πλανήτη, ίσως και από τον γαλαξία, την ευκαιρία μιας φτηνής διασκέδασης: αποκεφάλισαν (πολιτικά πάντα…) την κυρία Όνομα-και-Πράγμα, και η ασταμάτητη μηχανή πενθεί γι’ αυτό. Δεν πρόλαβε καν και καν να σαρκάσει μια φορά…

Την καρατόμησαν σαν ανίκανη… Ε, όχι!! Μέσα σε μόνο 1,5 μήνα αυτή η άξια πρωθυπουργός πρόλαβε να θάψει μια βασίλισσα, ένα νόμισμα κι ένα κόμμα!!! Ποιος θα μπορούσε να κάνει πιο πολλά; Ποιος θα ήταν περισσότερο ικανός; (Φυσικά κάποιοι θα πουν πως ούτε της στερλίνας ούτε των συντηρητικών το θάψιμο είναι μόνιμο, συνεπώς «μισή δουλειά». Θα προσθέταμε πως ούτε της βασίλισσας είναι οριστικό: αν ο ανεπρόκοπος γυιός της δεν δώσει γρήγορα το στέμμα στον εγγονό, δεν αποκλείεται η γιαγιά Ελισάβετ να αναστηθεί. Αλλά, σε κάθε περίπτωση: ήταν μόνο 1,5 μήνα δουλειά εκ μέρους της κυρίας Όνομα-και-Πράμα… Ας της έδιναν χρόνο και θα βλέπανε…)

Αυτά είναι τ’ αστεία της υπόθεσης. Ας δούμε και τα σοβαρά.

Κάποιοι οκνηροί στο πνεύμα θεωρούν την κυρία Όνομα-και-Πράμα (και το «οικονομικό πρόγραμμά» της) αιτία της συμφοράς που κτύπησε το βασίλειο του κυρ Κάρολου τον τελευταίο μήνα (θα επανέλθουμε σ’ αυτήν). Δεν ήταν αιτία – ήταν σύμπτωμα. Άλλοι, πιο πονηροί, πάνε πιο πίσω και θεωρούν την έξοδο απ’ την ε.ε. (το θρυλικό “Brexit”) σαν αιτία. Κι αυτοί κάνουν λάθος: σύμπτωμα ήταν, ειδικά αν πάρει κανείς στα σοβαρά όχι τα άθλια ψέματα που χρησιμοποίησαν οι “brexiters” για να πείσουν τους ψηφοφόρους αλλά τους δηλωμένους στόχους τους. (Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το πως αρκετοί remainers, μεταξύ των οποίων και η κυρία Όνομα-και-Πράμα, είδαν το φως τους και μεταστράφηκαν…).

Θα πρέπει να πάει κάποιος μερικά χρόνια πριν από τον Ιούνη του 2016 («δημοψήφισμα» για την παραμονή ή όχι στην ε.ε.), στο 2011, για να αξιολογήσει…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κοινωνία άδικη, κοινωνία κακούργα! (2)

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Το βάθος, η ένταση και η έκταση της χρηματοπιστωτικής «κρίσης» του 2008-2009 κτύπησε πολλά καμπανάκια στους δυτικούς καπιταλισμούς. Ειδικά ωστόσο σε ότι αφορά τον βρετανικό θα πρέπει να θυμίσουμε πως ήταν ο ένας απ’ τους δύο (ο άλλος ήταν ο αμερικανικός) που έκαναν σημαία τους το χρηματοπιστωτικό «άλμα στον ουρανό» απ’ την δεκαετία του 1980 και μετά. Είτε μιλήσει κανείς για «νεοφιλελευθερισμό» είτε για «παγκοσμιοποίηση», το ιμπεριαλιστικό μοντέλο της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου (που ενστερνίστηκαν εν μέρει και άλλοι δυτικοί…) ήταν: φτηνή εργασία στην περίμετρο (κατά προτίμηση στην ασία…), φτηνές πρώτες ύλες απ’ την περίμετρο (με τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»), και στο κέντρο «το χρήμα γεννάει χρήμα».

Ύστερα απ’ τις καταρρεύσεις (ή/και τις «διασώσεις»…) της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι φράξιες των hard core ιδεολόγων (υπαλλήλων των αφεντικών) άρχισαν να ονειρεύονται ότι «θα κάνουν κίνα» τις δικές τους, «εθνικές» παραγωγικές βάσεις (επαναπατρίζοντας τμήματα της βιομηχανικής παραγωγής που είχαν κάνει εξαγωγή εκεί που ήταν εύκολη η βίαιη εξασφάλιση «φτηνών χεριών»).

Αυτό ήταν το σχέδιο απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 2010 στο Λονδίνο. Αυτό ήταν που «γέννησε» το Brexit το 2016.

Aυτό είναι το σχέδιο που έκανε πρωθυπουργό της κυρία Όνομα-και-Πράμα το 2022: δώδεκα απ’ τους υποστηρικτές του FEG πήραν υπουργεία, κι αυτό από μόνο του ήταν δηλωτικό… Όμως δεν είναι καθόλου έξυπνο να δοκιμάσει κάποιος να εφαρμόσει ένα τέτοιο άγριο έως ανελέητο «πρόγραμμα ανάπτυξης» (του βρετανικού καπιταλισμού…) όταν συμβαίνουν ταυτόχρονα τα εξής:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Bring back the good old days!

Δευτέρα 26 Σεπτέμβρη>> Η μάνα φύση μας έφτιαξε κατάλληλα προετοιμασμένους και για κρύο και για ζέστη! Επίσης μας έφτιαξε με μηδενική «ενεργειακή επιβάρυνση» του πλανήτη, δηλαδή ένα εκατομμύριο φορές πιο «πράσινους» ακόμα κι απ’ τους πιο φανατικούς υπουργούς, βουλευτές, δημαγωγούς, επιχειρηματίες και λοιπούς πολέμιους της «ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής»!

Τι τον θέλαμε τον «πολιτισμό», την τεχνολογία… και το ηλεκτρικό ρεύμα; Εεεεεε; Καλά δεν ήταν τότε που είχαμε την full body τρίχα μας; Να, για παράδειγμα, ο Homo Erectus. Μια χαρά μοντελάκι δεν ήταν; Ανθεκτικό, carbon free, κοινωνικό, ολιγαρκές, fit (χωρίς γυμναστήρια…) αντικαταναλωτικό, κινητικό… Φανταστείτε ότι πήγε απ’ την αφρική στην ασία με τα πόδια – τι πιο οικολογικό;

Δυστυχώς περασμένα μεγαλεία!… Ή μήπως υπάρχει ακόμα κάποια ελπίδα; Μα φυσικά υπάρχει: η τεχνολογία!!! Αν έχουν την καλοσύνη οι φαρμακομαφίες (φυσικά και την έχουν…) μπορούν να φτιάξουν μια mRNA πλατφόρμα που να χακάρει τα κύτταρά μας για να ξαναφυτρώσει το παλιό, καλό τρίχωμά μας; (Για την σωτηρία του πλανήτη ρε γαμώτο!)

Κορμί φλοκάτη! Όχι;

(Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν το γύρισε στον πριμιτιβισμό! Άλλοι είναι που για καθαρά πειθαρχικούς λόγους θέλουν η μετάβαση στην 4η βιομηχανική επανάσταση να γίνει μέσα από σπήλαια, και μάλιστα Πλατωνικά…)

Το γερμανικό «κόμμα του πολέμου»

Δευτέρα 19 Σεπτέμβρη>> Αφού ανήγγειλε ότι πολλές (γιατί όχι όλες;) επιχειρήσεις στη γερμανία «θα σταματήσουν να παράγουν για κάποιο διάστημα» (με τους φούρνους τι θα κάνει; οι υποτελείς θα τρώνε αντί για ψωμί home made πεντεσπάνι;), ο υπερυπουργός οικονομικών Robert Habeck αποφάσισε να κόψει στις πιο μεγάλες απ’ αυτές οποιαδήποτε δυνατότητα διαφυγής: τέτοιον πούρο αντικαπιταλιστή σαν τον πράσινο υπουργό δεν έχει ξαναδεί ούτε η γερμανία, ούτε η ευρώπη, ούτε η ανθρωπότητα!

Μετά την συνάντηση των g7 υπ.οικ. την περασμένη εβδομάδα, στην οποία φυσικά συμμετείχε (είπαμε «αντικαπιταλισμός» αλλά όχι να χάσουμε τις άκρες και τα μεγαλεία!) συναποφασίζοντας ότι θα πρέπει να μπει όριο στην τιμή του ρωσικού πετρελαίου (!!! – επ’ αυτού προσεχώς), ο Habeck με δηλώσεις του αποφάσισε να ξεμπερδεύει και με τον κινέζικο καπιταλισμό! Τέρμα η αφέλεια σε σχέση με την κίνα δήλωσε, υπονοώντας κατ’ αρχήν ότι εκτός απ’ τα υπόλοιπα προσόντα του είναι και πανέξυπνος. Τι σημαίνει αυτό το «τέρμα η αφέλεια»; Ότι θα κάνει το καλύτερό του για να δυσκολέψουν οι οικονομικές σχέσεις του κινέζικου με τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς, ότι θα περνάει από ψιλό κόσκινο τις κινεζικές επενδύσεις στην ευρώπη, και ότι για κάνει τα πάντα για την απεξάρτηση της ευρώπης απ’ την κινεζική αγορά και τα κινέζικα εμπορεύματα….

Είναι δύσκολο να παρακολουθήσουμε πολιτικές βιτρίνες που απ’ την μια αναγγέλουν με χαρά (σε κάθε περίπτωση με αδιαφορία…) ότι «ε, τι να κάνουμε; ας κλείσουν για μερικούς μήνες οι επιχειρήσεις» (και οι χαλυβουργίες, ως ενεργοβόρες, έχουν αρχίσει ήδη να κλείνουν) και απ’ την άλλη θέλουν να πουλάνε όπλα στο Κίεβο… Χειροποίητα τόξα και «πράσινα» βέλη θα στέλνει η αγαπημένη της ασταμάτητης μηχανής Annalena στον κλόουν; Ποιος ξέρει;

Η «απεξάρτηση» του γερμανικού καπιταλισμού απ’ τον κινέζικο μπορεί βέβαια να γίνει μια κι έξω: κλείνοντας όλα τα γερμανικά εργοστάσια, για πάντα. Αλλιώς δεν ξέρουμε τι πανέξυπνο έχει σκεφτεί ο κοτζάμ Habeck, ειδικά για να αντιμετωπίσει πιθανά αντίποινα του Πεκίνου. Το 2021 (η δεύτερη χρονιά της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, την οποία φυσικά οι «πράσινοι» υποστήριξαν…) το διμερές εμπόριο μεταξύ των δύο καπιταλισμών έφτασε στα 235 δισεκατομύρια δολάρια – πόσο που δεν το λες αμελητέο. Οι ναυαρχίδες του γερμανικού κεφάλαιου, οι αυτοκινητοβιομηχανίες, έχουν κατά σειράν: η volkswagen το 49% των παγκόσμιων πωλήσεών της στην κίνα, η audi το 42%, η mercedes το 36% και η bmw το 34% – ούτε κι αυτά είναι μικρά μεγέθη. Το πρώτο μισό του 2022 γερμανικά αφεντικά επένδυσαν στην κίνα πάνω από 10 δισεκατομμύρια ευρώ, κι αν αυτό φαίνεται στον Habeck «αφελές», δεν φαίνεται καθόλου τέτοιο στο Πεκίνο: αφού η γερμανία κρατικοποιεί ιδιωτικής (ρωσικής) ιδιοκτησίας διυλιστήρια, μπορεί και η κίνα να κάνει το ίδιο σε γερμανικές επενδύσεις στο έδαφός της… αν δεν υπάρχει επενδυτική αμοιβαιότητα, κι αν ο ευρωπαϊκός (ή ο γερμανικός μόνο) καπιταλισμός «απεξαρτηθεί»…

Τι συμβαίνει, και – κυρίως – τι θα συμβεί;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Γρίπη 4

Πέμπτη 15 Σεπτέμβρη>> Τα πιο πάνω είναι μια χοντρική μεν καθόλου αυθαίρετη δε κάτοψη της καπιταλιστικής πραγματικότητας στον τομέα «θα πεθάνετε αν δεν προσαρμοστείτε» (!!!) απ’ την μεριά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Δείχνει αυτή η κάτοψη πως όλοι οι δρόμοι είναι ανοικτοί για τα αφεντικά του συμπλέγματος – και τα σκυλιά δεμένα;

Όχι!!! Πρώτον επειδή μεγάλο μέρος όσων δυτικών αιχμάλωτων έδωσαν μπράτσο στις mRNA πλατφόρμες το έχει ήδη μετανοιώσει… Εδώ το ζήτημα είναι ότι η εκ των υστέρων απόρριψη των πλατφορμών είναι εμπειρική (σωστή κατ’ αρχήν) και θα χρειαστεί σοβαρή και επίπονη εμβάθυνση για να αντέξει τις επιθέσεις που θα συνεχιστούν. Μ’ άλλα λόγια πρέπει όλο και περισσότεροι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πρόκειται για «συνωμοσία» (π.χ. του ψοφοδεούς «παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ», των τοξικών που συχνάζουν εκεί και των κάθε είδους δυτικών κατεστραμμένων «παγκοσμιοποιητών») αλλά για οργανική βασική παράμετρο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Διαφορετικά οι κοινωνιοψυχολόγοι και οι μπηχεβιοριστές του συστήματος, μαζί με τα κράτη, θα εφεύρουν μεθόδους εκβιασμών που θα υπερκεράσουν όσους τώρα “μουρμουρίζουν” αλλά δεν έχουν καταλάβει τι σκατά έβαλαν στο σώμα τους, και γιατί – ούτε έχουν ξεφορτωθεί τον εγωκεντρισμό και τον ναρκισσισμό τους…

Δεύτερον, επειδή οι αλλεπάλληλες στρώσεις «κρίσεων» στους δυτικούς καπιταλισμούς μπορεί (ίσως λέμε…) να κάνει δύσκολη την διαχείριση αλλεπάλληλων πειθαρχικών / κατασταλτικών εκστρατειών…. Επ’ αυτού υπάρχουν δύο απόψεις, η μία «αισιόδοξη» και η άλλη «ρεαλιστική». Η «αισιόδοξη» άποψη υποστηρίζει ότι με τους δυτικούς πληθυσμούς σε ενεργειακή φτώχεια μέσα στο χειμώνα, τα αφεντικά δεν θα κουρντίσουν κι άλλο το ελατήριο… Η «ρεαλιστική» άποψη απ’ τη μεριά της υποστηρίζει ότι ακριβώς επειδή η καπιταλιστική αναγκαιότητα της πειθάρχησης γίνεται όλο και πιο έντονη όσο συσσωρεύονται οι (κατασκευασμένες) «κρίσεις» της Αλλαγής Παραδείγματος, θα χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα όπλα καταναγκασμού, απειλών, τιμωριών στους «απροσάρμοστους» – και μη. Στα σημαντικά επιχείρηματα των realos είναι το ότι τα “διαβατήρια εμβολιασμού”, δηλαδή το ψηφιακό φακέλωμα της ζωής του καθενός, δεν έχει εγκαταλειφθεί καθόλου στην δύση – το αντίθετο! Τέτοιο φακέλωμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πειθάρχηση των πληθυσμών, με “πιέσεις” του ενός ή του άλλου είδους.

Εν τέλει μπορεί να υπάρξει κάτι ενδιάμεσο απ’ τη μεριά των αφεντικών. Το ζητούμενο, φυσικά, είναι το τι θα κάνουν οι πληβείοι. Εννοούμε: τι θα κάνουν στα σοβαρά και με μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Προς το παρόν βλέπουμε εκείνα που συχαινόμαστε. Ξέρετε τι…