Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας ο καθένας μπορεί να φαντάζεται ό,τι γουστάρει. Πενήντα όλοι κι όλοι ή δυο χιλιάδες γερμανοί βασιλοφασίστες μπορούν ακόμα ακόμα να φαντάζονται ότι θα πάρουν την εξουσία πραξικοπηματικά, και θα γυρίσουν στα παλιά αυτοκρατορικά μεγαλεία του 19ου αιώνα… παραλείποντας μεταξύ όλων των υπόλοιπων να λάβουν υπόψη τους ότι στη γερμανία υπάρχουν αμερικανικές βάσεις… Αλλά έτσι είναι στις φαντασιώσεις: φτιάχνει ο καθένας την ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί μ’ ένα μεγαλειώδες, ένα glorious end…
Στην πιο δραματική προσπάθεια να κάνουν τις φαντασιώσεις τους πραγματικότητα, έστω και για λίγες ώρες, οι οπαδοί του «πρίγκηπα» Ερρίκου του τάδε δεν θα πήγαιναν μακρύτερα απ’ όσο πήγε ο αντισυνταγματάρχης Τεχέρο Μολίνα τον Φλεβάρη του 1981 στη Μαδρίτη: ακόμα και οι πραξικοπηματικές φαντασιώσεις των φασιστών έχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα για να αναμετρηθούν μαζί τους.
Το ότι το τρικολόρε γκουβέρνο στο Βερολίνο, σε συνθήκες στριμώγματος πολύ σοβαρότερου απ’ όσο παραδέχεται, έχει ανάγκη να κάνει «ήρωες» μερικούς βασιλοφασίστες, είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Είναι διαφήμιση της δήθεν «αντισυστημικότητας» των ακροδεξιών, μια εκστρατεία που (το θυμάστε;) κρατάει με κάποιες διακοπές εδώ και περίπου 1,5 δεκαετία. Το να διαφημίζει οποιοδήποτε πρωτοκοσμικό ολιγαρχικό καθεστώς τους παλαιοφασίστες του σαν επικίνδυνους σημαίνει ότι προτιμάει να (παριστάνει ότι) αναμετριέται μαζί τους για να υπερασπίσει την «δημοκρατία», παρά να αντιμετωπίσει την ίδια του την παρακμή. Μια τέτοια παράσταση μπορεί να είναι συγκινητική για κανά μισάωρο – όχι παραπάνω.
Εδώ και μερικές δεκαετίες δεν έχει υπάρξει ούτε μία, το επαναλαμβάνουμε, ΟΥΤΕ ΜΙΑ φασιστική οργάνωση με βίαιη δράση στη γερμανία στην οποία να μην συμμετείχε ή να μην ήταν πολύ κοντά, δίπλα, ένας τουλάχιστον πράκτορας των γερμανικών υπηρεσιών. Το αποκορύφωμα αυτής της «κρατικοποίησης του φασιστικού εγκλήματος» α λα γερμανικά επιδείχτηκε δημόσια και πανηγυρικά στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν συνέβη το παρακάτω σχετικά με το ακροδεξιό / νεοναζιστικό κόμμα NPD, που ήταν / είναι η «μήτρα» όλων των υπόλοιπων ακροδεξιών εξτρεμιστικών γκρουπούσκουλων (το απόσπασμα είναι πρόχειρο, απ’ την Wikipedia). Παράδοξο ή όχι η εμπιστοσύνη του μέσου υπηκόου του γερμανικού κράτους προς αυτό δεν κλονίστηκε τότε. Συνεπώς δεν θα κλονιστεί ποτέ!!
Μεταφράζουμε (ο τονισμός με bold και υπογράμμιση δικός μας):
To 2001, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η Bundestag [: το γερμανικό κοινοβούλιο] και η Bundesrat [: η ανώτατη αντιπροσώπευση των γερμανικών κρατιδίων] προσπάθησαν από κοινού να απαγορευτεί το NPD απ’ το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της γερμανίας. Το δικαστήριο αυτό, το ανώτερο στη γερμανία, έχει την αποκλειστική εξουσία να απαγορεύει κόμματα αν αυτά κριθούν αντισυνταγματικά με βάση τον Βασικό Νόμο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Ωστόσο η προσφυγή απορρίφθηκε το 2003 όταν αποκαλύφθηκε ότι ένας αριθμός μελών του εσωτερικού κύκλου στελεχών του NPD, συμπεριλαμβανόμενων 30 απ’ τους 200 κορυφαίους επικεφαλής του, ήταν undercover πράκτορες ή πληροφοριοδότες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, όπως το ομοσπονδιακό Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος. Σ’ αυτούς περιλαμβανόταν ένας πρώην υπαρχηγός του κόμματος και συγγραφέας ενός αντι-σημιτικού φυλλαδίου που ήταν βασικό στοιχείο του κατηγορητηρίου. Απ’ την στιγμή που οι μυστικές υπηρεσίες δεν σκόπευαν να αποκαλύψουν τις ταυτότητες και τις δραστηριότητες των πρακτόρων τους, το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν αδύνατο να αποφασίσει ποιες κινήσεις του κόμματος βασίζονταν σε αυθεντικές αποφάσεις της ηγεσίας του και ποιες ελέγχονταν απ’ τις μυστικές υπηρεσίες, έτσι ώστε να προσπαθήσει να επιβάλει την απαγόρευση. Το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν τόσες πολλές οι ενέργειες του κόμματος που είχαν επηρεαστεί απ’ την κυβέρνηση ώστε η κατά συνέπεια «έλλειψη σαφήνειας» έκανε αδύνατη την δικαιολόγηση μιας απαγόρευσης [του NPD]. «Η παρουσία του κράτους στα ηγετικά κλιμάκια κάνει την επιρροή στους σκοπούς και στις δραστηριότητές του αναπόφευκτες» συμπέρανε.
Πριν 2 δεκαετίες το γερμανικό καθεστώς έδωσε ένα μάθημα πρώτης τάξης και παγκόσμιας εμβέλειας για το ότι η μορφή (καπιταλιστικό) κράτος και το αντίστοιχο παρακράτος είναι «σάρκα μία». Είκοσι χρόνια μετά πρέπει, παριστάνοντας τους ηλίθιους, να πιστέψουμε ότι ξέχασε τα βασικά του;
(Το ομοσπονδιακό γραφείο προστασίας του συντάγματος παρακολουθούσε και την πρόσφατη σοδειά φασιστών, επί μήνες – ανακοινώθηκε αρμοδίως. Κι όσοι διαβάζουν πίσω απ’ τις γραμμές καταλαβαίνουν ότι είχε μέσα στους επίδοξους πραξικοπηματίες δικούς του ανθρώπους. Πού είναι το περίεργο; Στο τέλος θα είναι ασαφές τίνος ιδέα ήταν … το πραξικόπημα…)
