Tag: τουρκία

Συρία

Παρασκευή 27 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, στη μέση Ανατολή, και ειδικά στο συριακό πεδίο μάχης, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εξακολουθούν να ελπίζουν στην κρυψώνα που τους προσφέρει το pkk/ypg στη βορειοανατολική συρία… Φαίνεται, όμως, ότι τα πράγματα είναι δυσκολότερα απ’ ότι διαδίδεται (και στα μέρη μας…)

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βορειοδυτική συρία και η κατάληψη του θύλακα της Afrin, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο ιρακινό κουρδιστάν, έχουν εντείνει τις διαλυτικές τάσεις ακόμα και εντός των ypg· πολύ περισσότερο τις αντιθέσεις στον συροκουρδικό πληθυσμό· κι ακόμα εντονότερα απ’ την μεριά των αράβων που έχουν μείνει στη βόρεια και ανατολική συρία.

Το κουρδικό «δημοκρατικό ενωτικό κόμμα» με επικεφαλής τον Salih Muslim, το οποίο είναι υπέρ της αυξημένης αυτονομίας εντός μιας ενιαίας συριακής κρατικής οντότητας (αυτό, δηλαδή, που υποστηρίζει το μπλοκ της Astana και, φυσικά το καθεστώς Άσαντ) κερδίζει σταθερά επιρροή, αν και όχι με γραμμικό τρόπο – εναντίον των ονείρων της κομματικής γραφειοκρατίας του pkk υπό τις αμερικανικές υποσχέσεις για «ανεξάρτητο κουρδικό κράτος». Επιπλέον, οι σύριοι άραβες που είχαν προσληφθεί υπό τις διαταγές του pkk/ypg, έτσι ώστε προς τον έξω κόσμο να δημιουργείται σύγχιση για το τι συμβαίνει στη βόρεια συρία, αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο απ’ τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ): κάποιου είδους αντάρτικο στην ypgκρατούμενη και αμερικανοκρατούμενη ζώνη αναγνωρίζεται πλέον (ανεπίσημα…) και απ’ την Ουάσιγκτον. Ειδικά στη raqqa, όπου υπάρχει σε εξέλιξη εξέγερση κατά των ypg και των αμερικάνων…

Η απάντηση της Ουάσιγκτον σ’ αυτά τα προβλήματα είναι η ακόμα πιο εντατική στρατιωτικοποίηση των συροκούρδων, μέσω της δημιουργίας «σωμάτων ασφαλείας». Ωστόσο το ότι η αμερικανική ατζέντα (που για τους δικούς του λόγους έχει υιοθετήσει και το pkk) εκθέτει τον κουρδικό πληθυσμό σε διαρκείς πολέμους τόσο με την Άγκυρα όσο και με το καθεστώς Άσαντ και την Τεχεράνη (υπό την διακριτική επίβλεψη της Μόσχας) δεν διαφεύγει απ’ τον «απλό κόσμο» στα βόρεια και στα ανατολικά της συρίας. Η κατάληψη της Afrin είχε αυτήν την επιτυχία: έκανε χειροπιαστή και πραγματική την απειλή ενός δύσκολου πολέμου, άσχετα με το αν και πότε θα επιτεθεί ποιος στρατός στην κυρίως ypgκρατούμενη ζώνη. Απ’ την αντίθετη μεριά μια συμφωνημένη (με την Δαμασκό) ενισχυμένη αυτοδιοίκηση των κουρδικών περιοχών (και μόνο αυτών) καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων· όχι, όμως, και τον τυχοδιωκτικό εθνικισμό / μεγαλοϊδεατισμό του pkk ή κάποιων φραξιών στο εσωτερικό του.

Έτσι, ενώ η αμερικανική συνταγή είναι συνεπής με το “όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα τα βλέπεις σαν πρόκες”, εντείνει μάλλον τις αντιθέσεις στη βορειοανατολική συρία παρά τις αμβλύνει. Το πράγμα γίνεται (ή θα γίνει) ακόμα χειρότερο αν η Ουάσιγκτον επιμείνει να εκπαιδεύει “κάπου στη βόρεια αφρική” κούρδους για να δράσουν εντός της τουρκίας. (Υπάρχει η άποψη ότι η εισβολή στον θύλακα της Afrin ήταν εκ μέρους της Άγκυρας απάντηση και σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς…)

Η αμερικανο/pkk συμμαχία στη βόρεια και ανατολική συρία μπορεί να φτάσει ακόμα και σε κατάρρευση αν και όταν εμφανιστούν μαζικά μισθοφόροι, πληρωμένοι απ’ το Ριάντ, στη θέση του αμερικανικού στρατού. Είναι προφανές ότι θα πρόκειται για κάποιου είδους καθάρματα· κι αυτό μάλλον θα δυσκολέψει τα πράγματα…

Με τα πόδια στον αέρα

Υπάρχει, στα μέρη μας, με την μορφή δήθεν «ανθελληνισμού», ένας αναποδογυρισμένος εθνικισμός, που συναντιέται με τον maistream: η πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι ένα «ισχυρό κράτος», που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί ακόμα και πόλεμο κατά του αιώνιου εχθρού να επιχειρήσει (με βάσιμες ελπίδες να τον κερδίσει φυσικά).

Μια τέτοια προσέγγιση για την ισχύ του ελληνικού κράτους (όπως και οποιουδήποτε άλλου) είναι αν-ιστορική, αντιδιαλεκτική και, τελικά, μεταφυσική. Δεν υπάρχει (στην ανθρώπινη ιστορία) μορφή κρατικής οργάνωσης που να μην πέρασε περιόδους ακμής και περιόδους παρακμής. Το πόσο διαρκούν οι μεν και πόσο οι δε, όπως και οι αιτίες τους, είναι το κάθε φορά συγκεκριμένο καθήκον της ανάλυσης.

Το ελλαδιστάν (και, κατά συνέπεια, ο ιμπεριαλισμός του) πέρασε πράγματι μια περίοδο «δόξας», απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’00 (οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα το 2004 δεν έγιναν στην κορύφωση της ακμής αλλά μάλλον στην αρχή της παρακμής). Όμως σ’ αυτήν την δεκαετία έγιναν πράγματα μοναδικά σ’ όλη την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ευρύτερης περιοχής:

– μια σειρά κράτη, «παραδοσιακοί εχθροί» του ελλαδιστάν προς τα βόρεια (βουλγαρία, αλβανία) κατέρρευσαν σε ιστορικό χρόνο dt, με αποτέλεσμα την διάλυση των θεσμών, της κοινωνικής συνοχής, την μαζική φτώχια και την μαζική μετανάστευση·

– ο άλλος «αιώνιος εχθρός», το τουρκικό κράτος, σπαρασσόταν από έναν όλο και πιο αιματηρό εσωτερικό πόλεμο· και μάλιστα το pkk υποστηριζόταν τόσο απ’ τους «νικητές» του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου (ηπα, ευρωπαϊκά κράτη), όσο και απ’ τον μεγάλο ηττημένο σ’ αυτόν (ρωσία) – για διάφορους και διαφορετικούς λόγους που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ·

– η συμμετοχή της Αθήνας στην ε.ο.κ/ε.ε. (έστω και με τον τρόπο που γινόταν) εξασφάλιζε διαρκείς ροές χρήματος (μέσω διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων) μεταμορφώνοντας τον «παρία» της ευρώπης σε «μικρή αμερική» για τους βαλκάνιους και άλλους “ανατολικούς” μετανάστες / προλετάριους·

– η συμμετοχή της Αθήνας στο νατο έκανε το ελλαδιστάν να δείχνει όχι απλά «νησίδα σταθερότητας» αλλά ακόμα και κορυφή μιλιταρισμού (σε σχέση, ειδικά, με τα βαλκανικά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ).

Τέτοιος συνδυασμός παραγόντων οικονομικής, στρατιωτικής, γεωπολιτικής και πολιτικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους (χωρίς το ίδιο να κάνει οτιδήποτε) εξαιτίας της ταυτόχρονης κατάρρρευσης ενός αριθμού κρατών στα βόρεια και στα ανατολικά του είναι ιστορικά μοναδικός σε ότι αφορά το νέο ελληνικό κράτος!! Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική παράνοια των ελλήνων, που εκφράστηκε αρχικά με την ελληνοσερβική φιλία, την συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων και το «εμπάργκο» στο καινούργιο κράτος της μακεδονίας, και στη συνέχεια με τις προβοκάτσιες και το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» κατά της τουρκίας, ήταν αντανάκλαση (για άλλους συνειδητά και άλλους ασυνείδητα) αυτής της ιστορικής μοναδικότητας!!! Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ηγεμονικός μικροαστισμός αντιλήφθηκε την ανέλπιστη υπεροχή του στα περίξ, και την εκδήλωσε με κάθε μορφή βίας και μνησικακίας που διέθετε.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πολιτικές βιτρίνες σαν τον Σημίτη ή τον Πάγκαλο μιλούσαν (στο πρώτο μισό των ‘90s) για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», ανακαλώντας την «μεγάλη ιδέα» των μέσων του 19ου αιώνα, έδειχνε την ιδεολογική παράκρουση (αλλά και σύγχιση…) που είχε προκαλέσει όχι μόνο στην κοινωνική βάση αλλά και στην «πολιτική κορυφή» αυτή η ξαφνική (και μοναδική) ιστορική «σύμπτωση»…

“Τους πήρε η χαρά από κάτω”…

Απ’ τα tanks στις banks…

Τετάρτη 25 Απρίλη. Όμως ακόμα κι εκείνη την περίοδο (πρώτο μισό των ‘90s), που ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απολάμβανε (με όνειρα χασάπη…) την μοναδική ιστορική ευκαιρία και εμφανιζόταν σαν εντελώς «ανεξάρτητος», ικανός να βρίζει πατώκορφα την γερμανία («γίγαντα με μυαλό νάνου» την είχε αποκαλέσει ο «ογκόλιθος με μυαλό κιμά» Πάγκαλος…), να κάνει «εμπορικό μποϋκοτάζ» στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια (επειδή τα αντίστοιχα κράτη δεν έκαναν τα ελληνικά χατήρια για το «όνομα της μακεδονίας»…), δεν ήταν ικανός από μόνος του (ή, έστω, μέσω της περιφερειακής συμμαχίας του με την μαφιόζικη, εθνικιστική «μεγάλη σερβία» του αδελφού Μιλόσεβιτς…) να επιβληθεί. Στηριζόταν στην διακριτική και σιωπηλή μεν αλλά στρατηγική υποστήριξη της Ουάσιγκτον (και ως ένα βαθμό του Λονδίνου).

Αυτή η «ων ουκ άνευ» οργανική συμμαχία / υποστήριξη του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πιο κορυφαίες εκδηλώσεις του απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στην κύπρο απ’ τον αμερικανικό και τον αγγλικό αποδείχθηκε περίτρανα αν και αντεστραμμένα δύο φορές μέσα στα epic ‘90s. Πρώτα με την επιβολή στην Αθήνα (απ’ την Ουάσιγκτον) της «ενδιάμεσης συμφωνίας» με το κράτος της μακεδονίας· ένα deal για το οποίο η Αθήνα δεν έβγαλε κιχ (σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει νωρίτερα με ευρωπαϊκά σχέδια «λύσης του προβλήματος» πολύ πιο “φιλελληνικά”…). Και δεύτερον, το 1996, με την αμερικανική εμπλοκή στην ελληνική προβοκάτσια / κρίση των Ιμίων. Εκεί, η «επιστροφή στο status quo ante» ήταν μια ανακούφιση που μόνο μ’ ένα «ευχαριστούμε τις ηπα» μπορούσε να εκφραστεί· και ας εισέπραξε ο πρωθ. Σημίτης που το ξεστόμισε την χλεύη της «αριστερής εθνικοφροσύνης»… (Υπήρχαν και πολύ χειρότερα ενδεχόμενα απ’ το «ευχαριστούμε τις ηπα» εκείνες τις νύχτες…)

Η διπλή αποτυχία του ελληνικού στρατιωτικού ιμπεριαλισμού στα ‘90s, ενώ είχε βρεθεί στο καλύτερο σημείο ever απ’ την άποψη των συσχετισμών, άφησε μόνο μια ρεαλιστική δυνατότητα ιμπεριαλιστικής επέκτασης για το ελλαδιστάν: οικονομική. Αρκετά πριν η υιοθέτηση του ευρώ τοποθετήσει το ελλαδιστάν στο πιο πολλά υποσχόμενο οικονομικό κλαμπ του πλανήτη, την ευρωζώνη, η εθνική ρητορική είχε μετακομίσει απ’ το «σύνορα με την σερβία» στο «η ζώνη της δραχμής»: η δραχμή (θα) ήταν το ισχυρό νόμισμα σε μια μεγάλη ακτίνα στα βαλκάνια, ένα είδος «περιφερειακού διεθνούς νομίσματος», που θα προσέφερε έξτρα οφέλη (πέρα απ’ την λεηλασία της εργασίας των βαλκάνιων μεταναστών και την λεηλασία των πόρων στα κράτη τους) στον ελληνικό καπιταλισμό.

Μ’ άλλα λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός, ευθυγραμιζόμενος πια με το αμερικανικό και αγγλικό «υπόδειγμα» που ήταν ήδη σε ισχύ. Οι ελληνικές τράπεζες όρμησαν να κατακτήσουν αυτά που δεν είχαν καταφέρει τα ελληνικά τανκς.

Και το πράγμα προχώρησε. Χρηματοπιστωτικά, εμπορικά, και μαφιόζικα.

Η αλλαγή συσχετισμών

Τετάρτη 25 Απρίλη. Η ξαφνική περιφερειακή (και μόνο…) ανατίμηση του ελλαδιστάν στα ‘90s δεν θα μπορούσε να είναι αιώνια. Τα βαλκανικά κράτη άρχισαν να ανασυγκροτούνται σιγά σιγά με καπιταλιστικούς όρους· στην τουρκία απ’ το 2002 και μετά οι ισλαμοδημοκράτες (του μισητού Ερντογάν…) όχι μόνο «έλυσαν ειρηνικά το κουρδικό ζήτημα» αλλά έβαλαν μπροστά μια ραγδαία ανασυγκρότηση του τουρκικού καπιταλισμού· το ελλαδιστάν μπήκε μεν στην ευρωζώνη, αλλά αυτό δεν διόρθωσε τις δομικές του ανεπάρκειες, τον δομικό πολιτικό προσοδισμό του (όπως, ίσως, φανταζόταν ο καθηγητής Σημίτης*).

Έτσι, ήδη απ’ τα μέσα των ‘00s (όταν τα φώτα των ολυμπιακών αγώνων και του παραμυθιού τους έσβησαν) όποιος είχε αναθέσει στον εαυτό του το καθόλου ευχάριστο καθήκον να ασχολείται με τα μεγέθη του ντόπιου καπιταλισμού και να διαβάζει τους ισολογισμούς των εταιρειών, μπορούσε να διαπιστώσει ότι το “ελληνικό θαύμα” λαχάνιαζε. Έχανε λάδια. Και η θηριώδης απόσταση απ’ τους γεωπολιτικούς αντιπάλους του που του είχε εξασφαλίσει η μοναδική “συναστρία” των ‘90s μίκραινε σταθερά και γρήγορα: οι άλλοι “ανέβαιναν”, το ελλαδιστάν “κατέβαινε”…

Ύστερα ήρθε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, και η α λα ελληνικά διαχείρισή της. Σε αντίθεση με την γενική σοφία, σαν αυτόνομοι εργάτες υποστηρίξαμε εξ’ αρχής ότι το ελληνικό «πρόβλημα» ήταν το ίδιο όπως παντού: οι τράπεζες και οι υπερέκθεσή τους (με τις «επιθετικές πωλήσεις δανείων», με την «δημιουργική λογιστική», με τα παιχνίδια με τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο, με διάφορα «σύνθετα προϊόντα», κλπ). Επιδεινώθηκε πράγματι στο ελλαδιστάν αυτό το διεθνές πρόβλημα απ’ το ειδικό εθνικό πρόβλημα, το υψηλό δημόσιο χρέος (πριν το ξέσπασμα της κρίσης), που ήταν το τίμημα του πολιτικού προσοδισμού: όταν το 2009 το ελληνικό κράτος άρχισε να δανείζεται για να σώσει τις τράπεζές του (όπως έκαναν όλοι) είχε ήδη πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος (σε αντίθεση με τους άλλους). Υψηλό δημόσιο χρέος συν έξτρα δάνεια για την σωτηρία των τραπεζών = χρεωκοπία….

Είχαμε την εκτίμηση απ’ το 2011 ότι η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και η ελληνική παραλλαγή της θα κτυπούσε «στην καρδιά» τον ελληνικό (οικονομικό πια) επεκτατισμό στα βαλκάνια και στον «μετασοβιετικό χώρο». Αυτό ακριβώς έγινε, παρότι οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών «αντιστάθηκαν» (για να σώσουν κεφάλια τους…) όσο μπορούσαν. Εντέλει, η δική τους «αντίσταση», το γεγονός δηλαδή ότι καθυστέρησαν όσο μπορούσαν την σημαντική αναδίπλωσή τους (πώληση των θυγατρικών τους στα βαλκάνια και στη μέση Ανατολή…), έκανε ακόμα πιο έντονο το «ελληνικό δημόσιο χρέος»! Τα ποσά που έχασε το ελληνικό κράτος (ενώ βρισκόταν υπό επιτροπεία…) αγοράζοντας μετοχές των ελληνικών τραπεζών για να διασώσει την κεφαλαιακή τους επάρκεια, μετοχές που μετά από λίγο είχαν μικρότερη αξία από κωλόχαρτο, είναι μεγάλα! (Και, φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να σας μιλήσει γι’ αυτά!!!)

Το ιστορικό γεγονός είναι ένα. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, το καλοκαίρι του 2015 συγκεκριμένα, όχι μόνο η «καπιταλιστική απόσταση» του ελλαδιστάν με άλλα βαλκανικά κράτη είχε μικρύνει πάρα πολύ· όχι μόνο η πολιτική σκηνή (και άρα τα ντόπια αφεντικά) του ελλαδιστάν είχαν γίνει παγκόσμιο ανέκδοτο· όχι μόνο είχε γίνει επείγον να αποκοπούν τα βαλκανικά τραπεζικά συστήματα απ’ το ελληνικό για να μην κτυπηθούν απ’ την χρεωκοπία των ελληνικών τραπεζών (capital controls…) αλλά, επιπλέον, ο τουρκικός καπιταλισμός είχε ξεφύγει πολύ μακρυά: από οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική και στρατιωτική άποψη. Ο πόλεμος που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στα καλύτερα του, το 1996, δεν μπορούσε να κάνει μόνος του (και έχασε με την προβοκάτσια των Ιμίων), το 2015, είκοσι χρόνια μετά ήταν, απλά, αδιανόητος.

Δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Αν τα drones είναι τεχνικό μέρος των τωρινών στρατών και των πολέμων, η Άγκυρα ούτε «αγοράζει» ούτε «νοικιάζει» drones. Τα φτιάχνει, με δική της έρευνα και τεχνολογία· και για τον αέρα, και για την ξηρά, και για την θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι έχουν δυνατότητες και χαρακτηριστικά άγνωστα… Ή: η Άγκυρα δεν νοικιάζει γαλλικές φρεγάτες. Ναυπηγεί τα δικά της πολεμικά. Επιπλέον ναυπηγεί ένα ελικοπτεροφόρο τύπου γαλλικού mistral (θεωρούνται «αμφίβια επιθετικά πλοία»…), με τεχνολογία κατά τα 2/3 τουρκική. (Του χρόνου αυτό το πλωτό ελικοδρόμιο / αποβατικό θα αρχίσει τους δοκιμαστικούς πλόες του…). Αυτά είναι δύο ανάμεσα σε πολλά άλλα, που δείχνουν ότι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα των ‘90s ούτε σαν ανέκδοτα δεν στέκουν πια, από στρατιωτική άποψη.

(*Αν ο ρεφορμιστής, ένας απ’ τους ελάχιστους τελευταίους τέτοιους, πολιτικός / καθηγητής Σημίτης, πίστευε ότι ο εύκολος δανεισμός που θα εξασφάλιζε η συμμετοχή στην ευρωζώνη θα άλλαζε το «παραγωγικό μοντέλο» – που λένε πάντα τα γατόνια – επιτρέποντας την μέσω δανεισμού τεχνολογική αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, και την μετατροπή του από έντασης εργασίας σε έντασης κεφαλαίου, έκανε λάθος. Το ότι το παραδέχτηκε μάλλον με συντριβή, μιλώντας κάποια στιγμή για «δύο ελλάδες», δεν είναι υπέρ του.

Απ’ την άλλη μεριά: ανατράφηκε με τον πολιτικό βολονταρισμό των ‘70s… Σε τι άλλο θα πίστευε αν όχι στη δύναμη μερικών κεντρικών κρατικών θεσμίσεων;)

Ο αιώνιος εχθρός 1

Δευτέρα 23 Απρίλη. Είναι ατιμία ο εκβιασμός του τουρκικού καθεστώτος: δίνετε 8, δίνουμε 2… Μήπως, όμως, δεν είναι ακόμα χειρότερη ατιμία το να έχουν ανακηρυχτεί 8 χουντοκαραβανάδες της τουρκίας, περίπου, σαν «αγωνιστές της ελευθερίας» στα μέρη μας, απλά επειδή έτσι συμφέρει την εθνική μικρόνοια; Μήπως δεν είναι ατιμία να υπόσχεται ο ψόφιος κοριός ότι θα τους γυρίσει πίσω και να αθετεί την υπόσχεσή του; Στην διακρατική ατιμία το ελλαδιστάν προηγείται, λοιπόν, με 2 – 1. Αλλά είναι αρκετή η μία ατιμία της Άγκυρας για να χάσει η Αθήνα το ματς με γελοιοποίηση και συντριβή.

Ας θυμίσουμε αυτά που οι μαθητευόμενοι μάγοι που τα ντόπια παρακμιακά αφεντικά (δεν υπάρχουν άλλα…) και το ντόπιο βαθύ κράτος επέλεξαν σαν εκπροσώπους τους προτιμούν να αγνοούν.

Ζήτημα πρώτον: η υπεράσπιση των 8 χουντικών καραβανάδων που αποδεδεδειγμένα συμμετείχαν στο πραξικόπημα του προπέρσινου Ιούλη στην τουρκία και αποδεδειγμένα την έκαναν μόλις καταλάβαν ότι ηττήθηκαν, είναι απόλυτα διακομματική! Συνεπώς απόλυτα καθεστωτική! Καμμία σχέση με τον «σεβασμό στις αποφάσεις της δικαιοσύνης», η οποία – by the way – μπορεί να βάζει και ποινές σε μέλη του κκε (στον ευρωβουλευτή του κκε Ζαριανόπουλο) επειδή «τόλμησε» να αποκαλέσει τα βοθρολύματα «νοσταλγούς του ναζισμού». Τόση δικαστική «ανεξαρτησία» πια πως να την αντέξει κανείς;

Ζήτημα δεύτερον: όταν διακομματικά και πανεθνικά το ντόπιο καθεστώς και τα εκατομμύρια των υπηκόων «ανέβαζαν» την σύλληψη των δύο ελλήνων καραβανάδων όσο πιο ψηλά μπορούσαν, ήξεραν τι έκαναν; Φυσικά! Τους τραβούσε απ’ την μύτη ο εθνικισμός τους!!! Νόμιζαν ότι λεονταρίζοντας με ξένα κόλυβα (πότε από ‘δω και πότε από ‘κει) θα δυσφημήσουν το τουρκικό καθεστώς… Τόσο ώστε να το αναγκάσουν να ζητήσει συγγνώμη για την ενόχληση, και να αποφυλακίσει «τα δύο παλληκάρια»…

Αυτό είναι η «πολιτική» όπως την καταλαβαίνουν στα καφενεία της κάθε Άνω Πετρομαγούλας…. Σε επίπεδο κρεοπωλείου δηλαδή. Διότι ο Ερντογάν θύμισε χτες ότι (δεν ξέρουμε πότε…) ένας τούρκος στρατιώτης που έκανε το ίδιο λάθος, να χαθεί στα σύνορα του Έβρου, έμεινε 6 μήνες στις ελληνικές φυλακές. Κατηγορούμενος για «κατασκοπεία»…. Και δεν το έκανε διεθνές θέμα…

Οπότε όσο πιο πολύ «ανέβαζαν» στην εθνική και διεθνή πολιτική σκηνή οι πανέλληνες τον καϋμό τους για τα «δύο παλληκάρια», ανάλογα ανέβαζαν την «πολιτική αξία» τους ως κρατούμενων. Κι όσο περισσότερο έκαναν αυτό το τελευταίο τόσο περισσότερο τους έφερναν στο «επίπεδο» των 8 τούρκων χουντοκαραβανάδων!!! Με απλά λόγια: οι έλληνες μαιτρ της «τακτικής» και της «στρατηγικής» (νομίζουν οι γελοίοι ότι είναι τέτοιοι…) έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους: προσέφεραν στον «αιώνιο εχθρό» κάτι τις αξιόλογο, για να μπορεί να ζητήσει «ανταλλαγή»!!

Στοιχειώδες…

Ο αιώνιος εχθρός 2

Δευτέρα 23 Απρίλη. Το όπλο ενός καθεστώτος σαν το τουρκικό που ξέρει πολύ καλά από πόλεμο, ακόμα και με άλλα μέσα (: πολιτική….) – και όχι βέβαια απ’ τον … τρωϊκό! – είναι ότι «ανεβάζοντας» το θέμα των δύο ελλήνων καραβανάδων τόσο ψηλά οι έλληνες καθεστωτικοί και λοιποί εθνικιστές, έχουν μετατρέψει σχεδόν το σύνολο της ντόπιας κοινωνίας σε οπαδούς της απελευθέρωσής τους «με οποιονδήποτε τρόπο»… Ενόσω, η ίδια συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία αδιαφορεί πλήρως για τους 8 χουντοκαραβανάδες!!! Η «ηρωποίηση» των 8 είναι έργο αποκλειστικά και μόνο των μυστικών υπηρεσιών, του ελληνικού στρατού, και των μήντια, χωρίς καμία κοινωνική διείσδυση (σιγά μην πιστεύει κανείς στην «ανεξαρτησία της ελληνικής δικαιοσύνης», για παράδειγμα!!!). Καρφάκι δεν καίγεται στον μέσο έλληνα μικροαστό αν 8 καραβανάδες χουντικοί απ’ την τουρκία θα δικαστούν «σωστά» ή όχι αν επιστραφούν εκεί που είχε υποσχεθεί ο ψόφιος κοριός, εκεί που είναι η θέση τους: στα τουρκικά δικαστήρια.

Η Άγκυρα άφησε να περάσει λίγος καιρός, ώστε το «θέλουμε πίσω τα παλληκάρια μας» και ο μελοδραματισμός του να χωνευτούν στην ελληνική κοινωνία. Δεν ήταν, δα, δύσκολη δουλειά. Μόνο υπομονή ήθελε. Τώρα πια, όλοι οι ντόπιοι καθεστωτικοί υπάλληλοι, που συνεχίζουν τον χαβά τους ότι «είναι αδιανόητο να δώσουμε τους 8 (χουντοκαραβανάδες) αφού η ανεξάρτητη δικαιοσύνη αποφάσισε ότι…» κινδυνεύουν άμεσα και χοντρά να σαρωθούν από μια μαζική και ακροδεξιά στον πυρήνα της οργή (όχι κατ’ ανάγκη πεζοδρομιακή…), του είδους «εμείς τα δύο παλληκάρια μας θέλουμε πίσω, ας πάνε στο διάολο και οι 8 τούρκοι καραβανάδες κι εσείς»!!! (Εκτός αν ελπίζουν στην μεταμοντέρνα αμνησία…)

Είναι, νομίζετε, δύσκολο να ανακαλύψει αυτή η μάζα που τρέφεται με εθνικισμό και αντιτουρκισμό μέσα στη διανοητική της φτώχια, και που βολευόταν με το ρηχό ότι «κατά του ‘σουλτάνου’ ήταν; ντάξει…» ότι οι 8 τούρκοι καραβανάδες είναι απ’ αυτούς που ταλαιπωρούν τα παλληκάρια μας στο Αιγαίο· και, ίσως ίσως, ευθύνονται για τον χαμό άλλων παλληκαριών μας στη θάλασσα; Είναι δύσκολο να συνδέσει το πρόσφατο «εθνικό πένθος» για τον πιλότο του mirage-2000 με τους 8 τούρκους καραβανάδες σαν «αφηρημένη» μεν αλλά εθνικά εντατική σχέση; Όχι, δεν είναι. Λίγα social media χρειάζονται – και μια διακριτική αλλά γρήγορη αλλαγή γραμμής σε κάποια απ’ τα old fashion media.

Όπως έχει γίνει δεκάδες φορές στο παρελθόν (ακόμα και στο πρόσφατο) κουρδίζοντας τα πιο ταπεινά (: ακροδεξιά) ελατήρια του πόπολου, με το «σατανικό σχέδιο» πως έτσι θα βγουν στον αφρό, οι πολιτικές βιτρίνες πέφτουν στον λάκο που άνοιξαν για άλλους. Τώρα που ο Ερντογάν αποφάσισε να ανοίξει το χαρτί του, το «8 για 2» δεν είναι παρτίδα που παίζεται!!! Όχι. Είναι η λογική συνέπεια μιας ακόμα ελληνικής μπλόφας που έσκασε στα μούτρα των εμπνευστών της. Κι αν υπάρχει στοιχειώδης επίγνωση θα πρέπει να αναγνωριστεί απ’ το ντόπιο φασισταριό κάθε είδους και απόχρωσης ότι ο «αιώνιος εχθρός» του είναι πολύ ανώτερος – σίγουρα απ’ την άποψη της τακτικής!

Όταν θα γίνει η τράμπα (γιατί δεν μπορεί παρά να γίνει, αργά ή γρήγορα, με ή χωρίς προσχήματα…) μπορεί να μείνει, σαν ύστατη παρηγοριά, το ότι «ένας έλληνας καραβανάς αξίζει όσο τέσσερεις τούρκοι». Όταν η βλακεία και η ξετσιπωσιά πουλιέται στα μέρη μας με το κιλό, αυτή η εξίσωση μπορεί να δουλέψει καταπραϋντικά.

Όσο για την «ομηρία» που έλεγε ο ψεκασμένος σκύλος και τώρα πανηγυρίζει για το δίκιο που είχε; Δεν έχει καταλάβει ο δύσμοιρος: αυτός είναι ο όμηρος! Αυτός και η φαιορόζ κυβέρνησή του!!!

Ο «αιώνιος εχθρός»

Σάββατο 21 Απρίλη. Ενόσω οι κάθε είδους υποτελείς του ελληνικού εθνικισμού είτε «περιμένουν πόλεμο» με την τουρκία είτε ανησυχούν για το πως θα την παλέψουν σαν τουρκικό προεκλογικό υλικό τους επόμενους μήνες (μερικοί γιορτάζουν κιόλας σήμερα…), το τουρκικό καθεστώς έχει, το έχουμε ξαναπεί, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί. Και δεν είναι όλα στρατιωτικού περιεχομένου.

Σύμφωνα με το κρατικό κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων xinhua ο Erdogan και ο Xi Jinping επιβεβαίωσαν τηλεφωνικά προχτές την συμφωνία τους σε διάφορα διεθνή και «τοπικά» ζητήματα (: συρία…):

… Ο Xi δήλωσε ότι οι δύο χώρες πρέπει να επιταχύνουν την πραγματιστική συνεργασία τους, που απαιτεί και απ’ τις δύο πλευρές να ενισχύσουν την διασύνδεση του κινεζικού σχεδίου «belt and road» («δρόμοι του μεταξιού») με το τουρκικό σχέδιο “middle corridor”…. Η τουρκία έχει ειδική επιρροή και ρόλους σε σημαντικά διεθνή και περιφερειακά ζητήματα είπε ο Xi, προσβλέποντας στην ενίσχυση της συνεργασίας των δύο κρατών σε διεθνείς οργανισμούς όπως οηε και οι g20…

Ο Erdogan δήλωσε ότι η ανάπτυξη και η ευημερία της κίνας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της παγκόσμιας σταθερότητας, και εκτιμάει πολύ την μεγάλη προσπάθεια που κάνει η κίνα στις διεθνείς σχέσεις να διασφαλίσει την εντιμότητα και την δικαιοσύνη… Επιπλέον είπε ότι δίνει μεγάλη σημασία στην επιρροή της κίνας για την πολιτική λύση του συριακού ζητήματος, προσθέτωντας ότι σκοπεύει να ενισχύσει την επικοινωνία και την συνεργασία με την κίνα πάνω σ’ αυτό το θέμα…

Τέτοια αναφέρει μεταξύ άλλων το σχετικό ρεπορτάζ του xinhua… (Και που να ήξερε το δυστυχισμένο αφεντικό αυτής της άτυχης χώρας, της κίνας, ότι η θεία Λίτσα βλέπει οράματα με την επερχόμενη διάλυση της τουρκίας… Που να το ήξερε!)

Η θεία Λίτσα στον ατέρμονα

Τετάρτη 18 Απρίλη. Μέσα σ’ όλα αυτά το ελλαδιστάν παλεύει μόνιμα με τους δικούς του, home made δαίμονες· το μόνο είδος στον πλανήτη που γίνεται «εξαγωγή» ενώ ταυτόχρονα καταναλώνεται αποκλειστικά και μόνο εσωτερικά!

Αξίζει λοιπόν να αναδημοσιεύσουμε (και να σχολιάσουμε σύντομα) τα λεγόμενα κάποιου που μόνο για «κομμουνισμό» και «προλεταριακό διεθνισμό» δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί.

Ο γνωστός καθηγητής (διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής) του Παντείου Άγγελος Συρίγος, στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή», υπό τον τίτλο «στο ίδιο έργο θεατές;», τελειώνει το σύντομο άρθρο του με την εξής παράγραφο (ο τονισμός με bold δικός μας):

…Υπάρχει κι ένα άλλο ζητήμα. Η απομάκρυνση της ελληνικής σημαίας στη νησίδα Ανθρωποφάγος επαναφέρει τις τραγικές μνήμες των όσων συνέβησαν στα Ίμια το 1996. Η κρίση τότε είχε αποδοθεί σε «ανεύθυνους ιδιώτες», που πήραν στα χέρια τους την εξωτερική πολιτική των χωρών τους «παίζοντας» με τις σημαίες. Είκοσι δύο χρόνια μετά, είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τι κάνουν κάποιοι πολίτες. Αυτοί πάντα υπάρχουν. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις ένα σοβαρό κράτος. Διότι το 1996 στα Ίμια η Ελλάδα ήταν εκείνη που επέλεξε να στρατιωτικοποιήσει το περιστατικό που εξελίχθηκε σε σοβαρότατη κρίση.

Ακριβώς! Το ελληνικό κράτος επέλεξε, επεδίωξε, το 1996 την στρατιωτικοποίηση (μιας πρακτόρικης και όχι αφελούς πρωτοβουλίας) ελπίζοντας ότι θα κερδίσει χαλαρά. Έχασε. Αυτό δεν το λέει ο (καθηγητής) Συρίγος. Δεν πειράζει. Το υπονοεί με την έκφραση «τραγικές μνήμες». Και το έχουν παραδεχτεί πιο καθαρά άλλοι καθεστωτικοί.

Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του, πάλι χθεσινή, στον καθεστωτικό ρ/σ «sky» και στον καθεστωτικό δημοσιογράφο Π. Τσίμα, ο ίδιος καθηγητής επανέλαβε τα πιο πάνω («…επί τρεις ώρες οι τηλεοράσεις κατέγραφαν την αποχώρηση του στόλου απ’ την Σαλαμίνα» είπε για το 1996, διαφωνώντας με την «στρατιωτικοποίηση»…) για να το πάει μισό βήμα παρακάτω. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Συρίγος ομολόγησε αυτό που είναι ταυτόχρονα οφθαλμοφανές αλλά και «κρατικό μυστικό». Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον και την προσοχή της προς τον νότο, προς την συρία, και δεν ασχολείται με τα δυτικά της σύνορα:

… Η τουρκία θεωρεί ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την δύσκολη θέση που βρίσκεται και θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες – λέει επί λέξει. Η τουρκία φοβάται ότι επειδή όλος ο στρατός της βρίσκεται προς την συρία, ότι εμείς θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν έχουμε κάνει ως τώρα. Όπως να ορίσουμε αοζ… Ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε θέλει να περάσει το μήνυμα ότι «μη νομίζετε ότι δεν σας βλέπω. Παρακολουθώ τι κάνετε»…

Άρα «κάτι κάνουμε από εθνική άποψη», ε;… Αυτό που δεν λέει καθαρά ο καθηγητής (Συρίγος) είναι ότι στο Αιγαίο ο πάω-γυρεύοντας-για-καυγά (άγαρμπα, αδιέξοδα, παρανοϊκά, σ’ ένα στυλ «αναβίωση των πατριωτικών middle ‘90s»….) αυτούς τους καιρούς είναι ένας, και λέγεται ελλαδιστάν (χαϊδευτικά: θεία Λίτσα). Με ό,τι παρακμιακό / πασοκικό σημαίνει αυτό, απ’ την άποψη της καθοδήγησης των φαιορόζ – θα προσθέταμε… Η τουρκία αντιδρά· «απαντάει»· δεν επιδιώκει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Θα πει κανείς: πρέπει να δώσουμε σημασία σ’ έναν δεξιό προφέσσορα; Ναι, αν σπάει τον μονόλογο της «εθνικής αλήθειας» και των «τουρκικών απειλών». Επειδή δεν το κάνει για να δώσει credit στην Άγκυρα! Δεν είναι προδότης!!! (Προτείνει στη συνέντευξή του ότι θα ήταν καλύτερα να ενταχθούν οι «ανθρωποφάγοι», μεγάλος και μικρός, σ’ ένα «ευρωπαϊκό πρόγραμμα», παρά να στήνονται εδώ κι εκεί σημαίες…) Οπότε, ο συγκεκριμένος καθηγητής (Συρίγος) σπάει την ελληνική εθνικιστική ομερτά επειδή, ίσως, δεν του αρέσει (ή δεν τον συμφέρει) το εμπόριο εθνικοφροσύνης απ’ τον ψεκασμένο σκύλο και το σινάφι του…

Όταν, λοιπόν, εκδηλώνονται μικρά, φευγαλέα (και προφανώς: συμφεροντολογικά…) ρήγματα στην συμπαγή ρητορική των ειδικών του ελληνικού βαθέος κράτους, αξίζει να τα προσέχουμε. Γιατί εκτός από το να είναι συμφεροντολογικά, τέτοια ρήγματα μπορεί να δείχνουν μια βαθύτερη αμηχανία: αφού το τουρκικό καθεστώς δεν διαλύεται αλλά αναβαθμίζεται διεθνώς συνέχεια, τι κάνουμε εμείς;

Έλα ντε; Αν τα εθνοστεντόν δεν πιάνουν, μία λύση είναι να αυξηθεί η δόση! (Η θεία Λίτσα κοντεύει να γίνει «καρτέλας»!!)

(φωτογραφία: Κανείς δεν λέει ότι ο βαθύς ελληνικός αντιτουρκισμός επιδεινώθηκε από τότε που χάθηκε η αστακομακαρονάδα απ’ το τραπέζι του φτωχού πλην τίμιου έλληνα! Κι όμως: η ελληνική ζηλοφθονία αφορά το σοβαρό ενδεχόμενο οι αστακομακαρονάδες να έχουν μετακομίσει ανατολικότερα· και να γίνει το Αιγαίο προμηθευτής της γκουρμεδιάς των αιώνιων εχθρών!!)

Η πίσω σειρά…

Τρίτη 17 Απρίλη. Ενώ ο Uri Avnery, στρατιώτης υπ/ αριθμόν 44410, διαχωρίζει την θέση του απ’ τον μόνιμο ισραηλινό ρατσιστικό και μιλιταριστικό έγκλημα, η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση και οι φαιορόζ της Αθήνας (με πλήρη διακομματική υποστηρίξη) «ενώνουν τα αίματά τους» μ’ αυτόν ακριβώς τον ρατσισμό και μιλιταρισμό. Γίνεται όσο πιο υπόγεια γίνεται, γιατί – ωωωω! – οι συνεταίροι, υποστηρικτές και τροφοδότες του διαρκούς εγκλήματος στην Παλαιστίνη έχουν …. – ωωωωω! – «ανθρωπιστικές ευαισθησίες»….

Αλλοίμονο: το ότι δεν μπορείς να παινεύεσαι για τα εγκλήματά σου ή για την ηθική, στρατιωτική και πολιτική υποστηρίξη στους εγκληματίες, δεν σε κάνει λιγότερο κάθαρμα. Στο αστικό δίκαιο υπάρχει η κατηγορία υπόθαλψη εγκληματία. Στις «εθνικές υποθέσεις» αυτό θεωρείται προσόν…

Είναι εντάξει για την συνείδησή σας; Αν όχι…

Σε πέλαγα ευτυχίας, στα κατσάβραχα της ψυχής της

Τρίτη 17 Απρίλη. Το ότι η θεία Λίτσα έπεσε στη θάλασσα απέναντι απ’ τα τουρκικά παράλια δεν σημαίνει ότι κατέβηκε απ’ τα κεραμίδια του «ονόματος». Ειδικά τώρα που ο μακεδόνας πρωθυπουργός ξεκαθάρισε τα ξεκαθαρισμένα, η θεία Λίτσα έχει όλη την «τροφή» για να σκούζει σαν λυκόπουλο στα βουνά του Αίμου.

Ευτυχώς «οι φύλακες αγρυπνούν». Εξ αρχής, σ’ αυτήν την δήθεν διαπραγμάτευση στην οποία δήθεν όλο χαμόγελα έτρεχε ο ογκόλιθος (και ο ψόφιος κοριός), ένα σκοπό είχε: να χρεωθούν τα Σκόπια την «αδιαλλαξία» και την «αδυναμία λύσης».

Να χρεωθούν ενώπιον τίνος; Όπως έγινε και με την «λύση του κυπριακού» πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, στην ελβετία, έτσι και τώρα τα ντόπια αφεντικά και οι βιτρίνες τους ξέρουν ότι δεν μπορούν να πείσουν κανέναν διεθνώς. Τους αρκεί όμως να αναπαράγουν την εθνικιστική καφρίλα που συντηρεί τον πολιτικό προσοδισμό και άρα την εξουσία τους. Μ’ αλλα λόγια το ελλαδιστάν δεν μπορεί να χρεώσει διεθνώς το μακεδονικό κράτος, ειδικά με την παρούσα σοσιαλδημοκρατική διοίκησή του, με «αδιαλλαξία», αφού αυτά που απαιτεί είναι απλά παράλογα. Το θειαΛιτσαριάτο όμως, κυβερνόν και κυβερνόμενο, μπορεί να ψήνεται μόνο του.

Ο εθνικισμός σαν αιώνιο κοκορέτσι!

(φωτογραφία: Προσάναμμα! Καθαρό προσάναμμα!!! Για να πάρουν τα κάρβουνα!)