Tag: ρωσία

Το «κάποτε» σαν η γενεαλογία του «τώρα» 1

Τετάρτη 21 Μάρτη. Στους νεώτερους / στις νεώτερες το όνομα Wesley Clark δεν λέει τίποτα. Στους παλιότερους / στις παλιότερες μπορεί να θυμίζει κάτι, θολά κι αόριστα. Ήταν αμερικάνος αρχιστράτηγος και διετέλεσε ανώτατος διοικητής του νάτο στην ευρώπη, απ’ το 1997 ως το 2000. Μετά συνταξιοδοτήθηκε.

Από πολιτική άποψη; «Δημοκρατικός»…

Αυτός ο αμερικάνος αρχικαραβανάς, λοιπόν, σε μια μεγάλη διάλεξη που έδωσε το 2007, ανάμεσα σε πολλά άλλα είπε και τα εξής:

Πήγα στο Πεντάγωνο δέκα μέρες μετά την 11η Σεπτέμβρη [σ.σ.: ήταν απόστρατος, αλλά φυσικά απόλυτα γνωστός εκεί…] … και ένας αξιωματικός του γενικού επιτελείου με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε, θα ήθελα να το ξέρετε κύριε, θα επιτεθούμε στο ιράκ. Και είπα γιατί; Μου είπε δεν ξέρουμε. Του είπα θα συνδέσουν τον Σαντάμ με την 11η Σεπτέμβρη; Μου απάντησε όχι, αλλά υποθέτω ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν με την τρομοκρατία οπότε σκέφτονται ότι μπορούν να επιτεθούν σε κράτη και θέλουν να δείξουν ότι είναι πολύ δυνατοί, υποθέτω ότι σκέφτονται ότι αν ρίξουν ένα κράτος τότε θα σταματήσουν τους τρομοκράτες, και ξέρετε κύριε αυτό είναι η γνωστή παλιά παροιμία, ότι αν το μόνο εργαλείο που έχεις είναι ένα σφυρί τότε όλα τα προβλήματα μοιάζουν με πρόκες.

… Κι έπειτα ξαναπήγα στο Πεντάγωνο περίπου έξι βδομάδες αργότερα, είδα τον ίδιο αξιωματικό, και του λέω γιατί δεν έχουμε επιτεθεί στο Ιράκ; Θα επιτεθούμε μου λέει, αλλά ω κύριε, είναι πολύ χειρότερα απ’ αυτό τα πράγματα. Σήκωσε ένα χαρτί απ’ το γραφείο του, και μου λέει μόλις πήρα αυτό το υπόμνημα απ’ το γραφείο του υπουργού άμυνας, και εδώ λέει ότι θα επιτεθούμε και θα καταστρέψουμε τις κυβερνήσεις εφτά χωρών μέσα σε πέντε χρόνια. Θα αρχίσουμε απ’ το Ιράκ και θα συνεχίσουμε με την Συρία, τον Λίβανο, την Λιβύη, την Σομαλία, το Σουδάν και το Ιράν, εφτά χώρες σε πέντε χρόνια. Του λέω αυτό είναι διαβαθμισμένο έγγραφο; Μου λέει ναι κύριε. Του λέω εντάξει, μην μου το δείξεις, ήθελε να μου το δώσει να το διαβάσω, γιατί μπορεί να μιλήσω γι’ αυτά που λέει.

Και κράτησα στο κεφάλι μου αυτήν την πληροφορία για καιρό, για περίπου έξι με οκτώ μήνες, είχα μείνει έκπληκτος, δεν ήθελα να αρχίσω να μιλάω γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ήταν αλήθεια, αλλά ήταν. Αυτοί οι άνθρωποι [σ.σ.: εννοεί τους νεοσυντηρητικούς του Μπους του Β] πήραν τον έλεγχο της αμερικανικής πολιτικής και συνειδητοποίησα, τότε το θυμήθηκα, μια συνάντηση που είχα το 1991 με τον Paul Wolfowitz, τον ξέρετε, το 2001 ήταν υφυπουργός άμυνας, αλλά το 1991 ήταν δεύτερος γραμματέας στη γραμματεία άμυνας, η θέση νούμερο 3 στο Πεντάγωνο.

Και είχα πάει να τον δω, τότε ήμουν στρατηγός του ενός αστεριού, ήμουν διοικητής του εθνικού κέντρου εκπαίδευσης… Είχα κλείσει ραντεβού, και στην πόρτα με περίμενε ο Scooter Libby, πρώτη φορά τον έβλεπα, και με συνόδευσε μέσα στο γραφείο, αυτά γίνονταν το 1991, και λέω κύριε γραμματέα θα πρέπει να χαιρόσαστε πολύ με την απόδοση του στρατού στην Καταιγίδα της Ερήμου [σ.σ.: η πρώτη επίθεση των ηπα και των συμμάχων τους κατά του ιράκ, το 1991]. Και μου λέει ναι, αλλά όχι ακριβώς, και μου λέει η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να τον έχουμε ρίξει τον Σαντάμ Χουσεΐν και δεν το κάναμε…

Και ύστερα μου λέει μάθαμε όμως κάτι, μάθαμε ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον στρατό μας στη Μέση Ανατολή και οι Σοβιετικοί δεν θα μας σταματήσουν. Και θα χρειαστούμε πέντε με δέκα χρόνια να καθαρίσουμε όλα αυτά τα καθεστώτα που ήταν πελάτες των σοβιετικών: την Συρία, το Ιράν, το Ιράκ· πριν δημιουργηθεί η επόμενη μεγάλη δύναμη που θα μας προκαλέσει…

Το «κάποτε» σαν η γενεαλογία του «τώρα» 2

Τετάρτη 21 Μάρτη. Σαν καραβανάς ο Clark δεν μπορούσε να έχει πολιτική εποπτεία και αντίληψη για το τι σχεδιαζόταν στις ηπα απ’ τα ‘90s και για το τι μπήκε σε εφαρμογή με «αφορμή» το «Περλ Χάρμπορ» που είχαν πεθυμήσει πολύ νωρίτερα οι πολεμοκάπηλοι του «νέου αμερικανικού αιώνα», την περιβόητη «11η Σεπτέμβρη». Δεν τα είχαν κρύψει ωστόσο αυτά τα σχέδια· ούτε τώρα τα κρύβουν.

Ο σχεδιασμός τους δεν «βγήκε» τότε, κυρίως επειδή «βούλιαξαν» στην κατοχή του ιράκ μετά το 2003 (ενώ περίμεναν ότι θα ήταν μια εύκολη και γρήγορη επιχείρηση), κι έτσι, ενώ απ’ το 2004 και μετά τόσο η Δαμασκός όσο και η Τεχεράνη ήξεραν ότι είναι ο επόμενος στόχος, βρήκαν χρόνο να βραχυκυκλώσουν καθυστερώντας τον τον αμερικανικό στρατό, κρατώντας τον «μέσα» στο ιράκ· και στο αφγανιστάν φυσικά. Η συμβολή της Μόσχας (αλλά και του Παρισιού σε ότι αφορά την συρία) σ’ αυτήν την «προσωρινή εξουδετέρωση» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της Ουάσιγκτον είναι άγνωστη μεν, αλλά εμείς την θεωρούμε «διαισθητικά» ιδιαίτερα ουσιαστική.

Η σειρά της λιβύης ήρθε αργότερα, αφού το άκαμπτο πατερναλιστικό καθεστώς του Καντάφι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αποτελεσματικά και ειρηνικά τις εναντίον του διαδηλώσεις… Και η συρία του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Άσαντ ήρθε αμέσως μετά, πάλι για τους ίδιους λόγους: όπως για την Ουάσιγκτον έτσι και για αυτά τα καθεστώτα το μόνο διαθέσιμο εργαλείο είναι το «σφυρί» – δηλαδή η στρατιωτική καταστολή. Σφάζοντας ο Άσαντ τους ειρηνικούς εναντίον του διαδηλωτές προετοίμαζε το οικτρό τέλος του, από κάποιον “isis” ή κάτι παρόμοιο, υπό την κατάλληλη καθοδήγηση όχι μόνο της Ουάσιγκτον αλλά και αρκετών άλλων. Έσκαβε τον λάκο του…

Το γεγονός ότι η Μόσχα θεώρησε κρίσιμο να αναποδογυρίσει το τραπέζι όχι μόνο της «τύχης» του Άσαντ (ενώ δεν το είχε κάνει για τον Καντάφι) αλλά, κυρίως, της νέας ιμπεριαλιστικής μεθοδολογίας των ηπα (μέσω των «εργολάβων ουαχαβιτών ισλαμιστών»), οφείλεται, σε ικανό βαθμό, απ’ το γεγονός ότι «είδε το έργο»: όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στον Καύκασο! Το είπε τότε η Μόσχα, όπως το είπε και το Πεκίνο, που είδε το ίδιο έργο (: επαρχία Ξινγιάνγκ): αν δεν τους σταματήσουμε εκεί θα τους βρούμε μπροστά μας εδώ. Στα λόγια αυτοί που έπρεπε «να σταματήσουν εκεί» ήταν οι «ισλαμιστές τρομοκράτες». Στην πράξη ήταν ο αμερικανικός (και όχι μόνο) ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός.

Μπορούμε να πούμε, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι ως τώρα «τους σταμάτησαν εκεί». Το 2001 η Ουάσιγκτον θεωρούσε ότι θα «καθάριζε» αστραπιαία με τον δικό της στρατό όποιο καθεστώς δεν της άρεσε· υπέστη μια τακτική ήττα όταν καθηλώθηκε απ’ το αντάρτικο τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν· στη συνέχεια επέλεξε να αξιοποιήσει αυτήν την «εδαφική μορφή» αντάρτικου προς όφελός της, και προχώρησε σ’ αυτό, μετά από διάφορες δοκιμές, με την τελική μορφή «isis»· η ρωσική και ιρανική στρατιωτική παρέμβαση (και η αλλαγή κατεύθυνσης απ’ την Άγκυρα..) ακύρωσαν αυτό το εργαλείο (όχι μόνο στη συρία αλλά και στο ιράκ, τώρα τείνουν να το αχρηστέψουν και στο αφγανιστάν), μεταφέροντας τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο κοντύτερα στις καθαρές μορφές του, κοντύτερα στην αλήθεια του: σαν διακρατικό…

Τίποτα απ’ τα πιο πάνω δεν είναι μυστικό ή άγνωστο!!! Δικαιούμαστε λοιπόν να διατυπώνουμε αυτήν την στιγμή δύο απορίες. Μια «μικρή» και μια «μεγάλη»:

Η μικρή: ποιοί παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τον βρώμικο ρόλο του pkk όταν “δένεται” πάνω στον αμερικανικό στρατό, ρόλο βρώμικο και φονικό πρώτα και κύρια σε βάρος των κούρδων πληβείων που τους έχει μετατρέψει ήδη σε «κρέας» για το μενού της Ουάσιγκτον· ρόλο που παίζει για δεύτερη φορά τα τελευταία 40 χρόνια;

Η μεγάλη: ποιοί απωθούν την αλήθεια ότι δεν μας αναλογεί (σαν σύγχρονη εργατική τάξη) να «διαλέξουμε στρατόπεδο», δηλαδή να διαλέξουμε γωνία στο σφαγείο, αλλά αντίθετα, οφείλουμε να στραφούμε πρώτα και κύρια ενάντια στο στρατόπεδο που διάλεξαν τα ντόπια αφεντικά, «οι δικοί μας στρατηγοί» του κράτους, του παρακράτους, του κεφάλαιου… όχι, βέβαια, σαν «φίλοι των άλλων» αλλά με ξεκάθαρο στόχο κατ’ αρχήν την «αποχή» απ’ τον 4ο παγκόσμιο και, άρα, (επειδή δεν θα μας κάνουν τη «χάρη»!) την δυναμική, πρακτική εργατική αντίσταση σε κάθε μεθόδευσή του;

(Φυσικά δεν πρέπει να μένουμε στις απορίες, στις ερωτήσεις. Πρέπει να δίνουμε και τις σωστές απαντήσεις…)

Συρία

Τετάρτη 21 Μάρτη. Θα προτιμούσαμε να πρόκειται για υπερβολές· ποιος δεν θα το προτιμούσε; Όμως μια σειρά “κεφάλια” του ρωσικού καθεστώτος επιμένουν εδώ και μέρες, καταγγέλοντας ξανά και ξανά ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμαμχοί της (με το Παρίσι μέσα…) προετοιμάζουν προβοκάτσια στη συρία για να την χρησιμοποιήσουν σα δικαιολογία για να βομβαρδίσουν την Δαμασκό.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να βρούμε μια λογική εξήγηση στο γιατί ρώσοι καθεστωτικοί σαν τον υπ.εξ. Lavrov και τους αρχιστράτηγους Gerasimov και Rudskoy θα «έκαιγαν» το κύρος τους μιλώντας για κάτι που … το είδαν στον ύπνο τους. Άρα προσπαθούν «κάτι» να εμποδίσουν «προβλέποντάς» το δημόσια. Κι αυτό το «κάτι» δεν μπορεί να είναι …. μια «καταδίκη στον οηε»! Είναι μια αμερικανική (και όχι μόνο…) επίθεση. Στη συρία ή και στη συρία…

Για την αμερικανική πλευρά δεν θα μας έκανε εντύπωση κάτι τέτοιο· επειδή θεωρούμε ότι στριμώχνεται όλο και περισσότερο, σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης. Υπάρχουν πληροφορίες για μετακίνηση αρκετών αμερικανικών αεροπλάνων απ’ την νατοϊκή βάση στο τουρκικό Incilik στην αμερικανική βάση al-Azrak, στην ιορδανία· μην ρωτήσετε «γιατί»: η Άγκυρα δεν είναι και τόσο σύμμαχος… Υπάρχουν επίσης καταγγελίες (απ’ τον Lavrov): οι κινήσεις των αμερικανικών πολεμικών των ηπα και των συμμάχων τους στη Μεσόγειο δείχνει συμβατή με την στρατηγική της χρήσης μιας ‘χημικής επίθεσης’ για να δικαιολογηθεί μια επίθεση στον συριακό στρατό και στις κυβερνητικές εγκαταστάσεις. (Και η Μόσχα έχει ενισχύσει την τελευταία εβδομάδα το ναυτικό της στην ανατολική Μεσόγειο και στην ερυθρά θάλασσα με 2 + 1 φρεγάτες…)

Απ’ την μεριά της Μόσχας το θέμα είναι ζόρικο. Στη ρητορική των καταγγελιών της δεν αναφέρεται πουθενά κάτι σαν «θα υπερασπιστούμε τον σύμμαχό μας αν δεχτεί επίθεση»… Αντίθετα αναφέρεται το «υπάρχουν ρώσοι, στρατιωτικό και μη στρατιωτικό προσωπικό, σε διάφορα σημεία στη συρία· αν κτυπηθούν θα απαντήσουμε…». Στην ουσία η Μόσχα προσπαθεί να αποτρέψει αυτό που θεωρεί ότι προετοιμάζεται τοποθετώντας τους ρώσους σε μια θέση (πραγματική ή όχι δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή) «ανθρώπινης ασπίδας»: αν κτυπηθούν δικοί μας τότε θα… Αν, όμως, δεν κτυπηθούν; Η επιθετική ενέργεια και τα αποτελέσματά της θα είναι “αδιάφορα”; Δε νομίζουμε…

Η όξυνση της στρατιωτικής έντασης είναι ένα χαρτί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μπορούν πράγματι να δοκιμάσουν να παίξουν: σε σχέση με την συγκέντρωση αμερικανικών όπλων στη μέση Ανατολή η αντίστοιχη ρωσική είναι πολύ μικρότερη, και συνεπώς, απ’ την άποψη των «βαριών όπλων» η Μόσχα δεν θα επέλεγε να κάνει αυτό που απειλεί «αν κτυπηθούν δικοί μας…», δηλαδή να σημαδέψει αμερικανικά πλοία ή αεροπλάνα, προκαλώντας μια ευρύτερη «τοπική» σύρραξη.

Μένει μόνο μια εκδοχή, που ορισμένοι θεωρούν πραγματική (κι εμείς, σαν άσχετοι, ενδιαφέρουσα)· και κάποιοι απ’ αυτούς τους «ορισμένους» υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιήθηκε ήδη μια φορά απ’ τον ρωσικό στρατό στη συρία, πριν σχεδόν ένα χρόνο, στις 7 Απρίλη του 2017. Τότε οι αμερικάνοι εκτόξευσαν 59 πυραύλους tomahawk κατά συριακών θέσεων (κυρίως ενός στρατιωτικού αεροδρομίου στα βόρεια της Δαμασκού, και πάλι με την πρόφαση «χημικής επίθεσης» που έκανε, υποτίθεται, ο στρατός του Άσαντ)· αλλά (σύμφωνα με το ρωσικό υπ.αμ.) έφτασαν στο στόχο τους μόνο 23· οι υπόλοιποι 36 «χάθηκαν»… Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτήν την εκδοχή, το ρωσικό οπλοστάσιο στη συρία διαθέτει μέσα ηλεκτρονικού jamming, που εκτρέπει απ’ την τροχιά τους τους πυραύλους· του είδους που θα γίνει, υποτίθεται, η επίθεση στη Δαμασκό· αν γίνει…

Προφανώς δεν είμαστε ειδικοί. Μια δυνατότητα σαν την πιο πάνω, και μια «τεχνολογική» ακύρωση, είτε ολική είτε σε μεγάλο βαθμό μιας πυραυλικής επίθεσης απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν, θα ήταν μια πετυχημένη αποτροπή εκ μέρους της Μόσχας· και μια καραμπινάτη αποτυχία της Ουάσιγκτον. Χωρίς αίμα…

Θα προτιμούσαμε πάντως να… (Και ποιος μας ρώτησε;)

Συγχαρίκια

Τρίτη 20 Μάρτη. Στην διπλωματική τυπολογία, όταν κάποιος εκλέγεται με άμεσες εκλογές σαν ενεργή πολιτική βιτρίνα (ανάλογα με το συνταγματικό καθεστώς μπορεί να είναι είτε «πρόεδρος», όπως π.χ. στη γαλλία ή στη νότια κύπρο, είτε «πρωθυπουργός», όπως π.χ. στην ιταλία ή στην ισπανία) είναι στοιχειώδες δείγμα καλών σχέσεων να τον συγχαρούν την επόμενη ημέρα οι αντίστοιχοι «αρχηγοί» άλλων κράτων, κοντινών, φιλικών, ή απλά «συνεργαζόμενων». Ένα «συγχαρητήρια» δεν στοιχίζει τίποτα, έτσι κι αλλιώς.

Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τον Πουτινάκο… Μια σειρά «αρχηγοί κρατών» του έστειλαν τα συγχαρίκια χτες. Και κάποιοι άλλοι όχι. Ανάμεσα στους «όχι» ήταν η ακατανόμαστη δημοκρατία της μακεδονίας… Αλλά και η διάσημη ελληνική δημοκρατία…

Και πάλι, με βάση την διπλωματική αργκώ, αυτή η «καθυστέρηση» μεταφράζεται σε «όχι και τόσο φίλοι». Για την Αθήνα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: σα σύμμαχος της usa και του ισραήλ, είναι αντίπαλος· με προοπτική να γίνει καθαρός εχθρός, αν έτσι το θελήσουν οι σύμμαχοι του αμερικανο-ισραηλινού άξονα…

Αφού, λοιπόν, Σκόπια και Αθήνα βρίσκονται (σ’ αυτή τη φάση) να έχουν τις ίδιες δουλειές και «α, μωρέ, το ξέχασα» απέναντι στο αφεντικό της Μόσχας, γιατί η δεύτερη δεν κάνει την χάρη στην πρώτη να την πει, επιτέλους, με το όνομά της; Για «εσωτερικούς πολιτικούς λόγους» ίσως.

Τα κουκιά…

(Κάτι κουκιά περισσεύουν και στο μακεδονικό κράτος: κάτω απ’ την πίεση του ρεαλισμού και των ευρωπαϊκών προοπτικών, το δεξιό / ακροδεξιό κόμμα του Γκρουέφσκι, αφού άλλαξε αρχηγό, μετατοπίζεται διακριτικά προς το «κέντρο», αφήνοντας ένα «κενό» στα ακροδεξιά του. Όπως είναι εύλογο, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται διάφοροι μνηστήρες για το φασιστο-κρέας.

Αν οι φαιορόζ συμφωνούσαν ότι ο ψεκασμένος και το συνεταιρο-κυβερνητικό του κόμμα έχουν καλές προοπτικές εκεί, μήπως να γινόταν μια καλή εξαγωγή; Από άποψη συνθημάτων, το ίδιο θα έλεγε κι εκεί: «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»…)

(φωτογραφία: με τέτοιους συμπαίκτες θα ήταν δυνατόν να χάσει;)

Συρία 1

Τρίτη 20 Μάρτη. Μπορεί η κατάληψη του (μεγαλύτερου μέρους του) θύλακα της Afrin να έχει τονώσει τον βερμπαλιστικό μιλιταριστικό οίστρο του τουρκικού καθεστώτος, αλλά αν δεν του λείπει κάτι είναι ο ρεαλισμός: δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να νικήσει ο τουρκικός στρατός και το όποιο «φιλικό» πεζικό του τους εξαιρετικά υπερτιμημένους (απ’ την αμερικανική και την ισραηλινή προπαγάνδα) ypg, και μάλιστα δεν θα χρειαζόταν καν ο κόπος, αν οι ypg δεν είχαν μπει στον αμερικανικό σταύλο. Αυτός είναι ο αντίπαλος του «μπλοκ της Αστάνα». Οι κούρδοι στην Afrin πληρώνουν, απλά, τις συνέπειες της επιλογής του pkk να γίνει εργαλείο της Ουάσιγκτον, με το εθνικιστικό (and more) όνειρο του «μεγάλου κουρδιστάν». Προς οπουδήποτε. Ακόμα και προς τα μέρη που δεν υπήρχαν καν και καν κουρδικές μειονότητες (κυρίως προς τέτοιες περιοχές)· υπάρχουν όμως πετρέλαια, για επικερδές λαθρεμπόριο.

Οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και του Τελ ΑΒίβ στο συριακό (και στο ιρακινό, και όχι μόνο…) έδαφος είναι ο αντίπαλος και της Άγκυρας· τίποτα άλλο!!! Ακριβώς γι’ αυτό, ό,τι και να λένε τα μεγάφωνά της (και, δήθεν ανάποδα, τα ελληνικά φασιστοφερέφωνα), δεν μπορεί να ξεκινήσει να «απελευθερώσει» την Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη, όσο υπάρχει εκεί αμερικανικός στρατός. Κι αν αυτός φύγει, δεν θα χρειαστεί καν να κινηθεί ο τουρκικός: θα φύγουν μαζί με την αστερόεσσα και οι ypg… Η Manbij ποτέ δεν ήταν κουρδική περιοχή, απλά κατακτήθηκε απ’ τον αμερικανικό στρατό και παραδόθηκε στον κουρδικό εθνο-μεγαλοϊδεατισμό. Όπως η Raqqa (για την οποία, ας το θυμήσουμε, επί πολύ καιρό οι ypg αρνούνταν να ματώσουν εναντίον της, «ανεβάζοντας» τα ανταλλάγματα που πήραν απ’ την Ουάσιγκτον). Όπως ολόκληρη η συριακή έκταση στα ανατολικά του Ευφράτη, ως τα σύνορα με το ιράκ, όπου οι αμερικάνοι ήδη σπέρνουν έξτρα πόστα.

Το ότι οι ypg κατέχουν το 25% της συριακής επικράτειας (όντας, οι κούρδοι σαν εθνότητα και όχι σαν μέλη ενός εθνικιστικού κόμματος, κάτι μεταξύ 8% και 10% του συριακού πληθυσμού) είναι μαγική εικόνα. Στην πραγματικότητα, εκτός απ’ τον θύλακα της Afrin (που είχε όντως κουρδικό πληθυσμό, αν και όχι πλειοψηφικό), όλα τα υπόλοιπα τα έχει καταλάβει ο αμερικανικός στρατός και διάφοροι σύμμαχοί του: οι ypg, δηλαδή το pkk, είναι απλά η πρόθυμη βιτρίνα.

Έναντι αυτού του πασίγνωστου γεγονότος, η Άγκυρα δεν μπορεί να στείλει τον στρατό της, όσα μερακλώματα κι αν νοιώθει μετά την κατάληψη της Afrin! Ο συγκεκριμένος θύλακας ήταν παρατημένος απ’ τους πάντες, και πρώτα απ’ όλα απ’ το ίδιο το pkk: δεν έχει πετρέλαια, οπότε δεν έχει λεφτά!!! Απο κεί και πέρα, αν ήταν ρεαλιστικό να επιτεθεί ο τουρκικός στρατός σε περιοχές ελέγχου του αμερικανικού, τότε θα το έκανε πρώτος και καλύτερος ο συριακός! Αν όχι κάτι άλλο, είναι πιο έμπειρος στο χώμα…

(φωτογραφία: Ο κόσμος το έχει τούμπανο, αλλά το pkk και οι υποστηρικτές του κρυφό καμάρι: μέχρι να αλλάξει (αν αλλάξει…) προσανατολισμούς η Ουάσιγκτον, μπροστά από κάθε σημαία των ypg βρίσκεται τουλάχιστον ένα αμερικανικό τεθωρακισμένο. Εκτός απ’ την Afrin βέβαια· αλλά είναι αυτό εξήγηση για την μυωπία;)

Συρία 2

Τρίτη 20 Μάρτη. Μετά την Afrin λοιπόν (εκτιμάμε…) έρχονται τα «μεγάλα λόγια» απ’ την Άγκυρα! Υπάρχει ένα σχέδιο απαγκίστρωσης των αμερικάνων απ’ την Manbij, ένα είδος δημιουργίας μιας «γκρίζας ζώνης», το οποίο ήταν υπό διαπραγμάτευση με το αμερικανικό υπ.εξ. υπό τον Tillerson· τώρα αυτός σχόλασε… Ωστόσο στην Άγκυρα ήξεραν καλά και απ’ τα πριν ότι τα λεγόμενα του (πρώην πια) αμερικάνου υπ.εξ. δεν ήταν σίγουρο ότι θα γίνουν πράξη, αφού η γραμμή του αμερικανικού πενταγώνου ήταν διαφορετική. Τώρα η Άγκυρα περιμένει να δει τι θα κάνει ο διάδοχος στο υπ.εξ. , ο πρώην διευθυντής της cia Pompeo, σε σχέση μ’ αυτό το σχέδιο (ήταν να υπογραφτεί χτες, αλλά μετά την απόλυση του Tillerson, το πράγμα αναβλήθηκε…)

Οι όποιες πραγματικές εξελίξεις θα υπάρξουν (και δεν θα τις μάθουμε) πρώτα στις συναντήσεις των υπ.εξ. και ύστερα στις συναντήσεις κορυφής του “μπλοκ της Αστάνα”, που έχουν προγραμματιστεί για τον επόμενο 1 με 1,5 μήνα. Ο σχεδιασμός των επόμενων κινήσεων του “μπλοκ” (στο οποίο πάντα να θυμάστε ότι ανήκει και η Δαμασκός και – πάντα διακριτικά – το Πεκίνο) δεν είναι απλός: οι αμερικάνοι δεν θα φύγουν απ’ το συριακό πεδίο μάχης (επειδή “έπεσε η Afrin”!!)· ίσως, μάλιστα, κάνουν το αντίθετο: επιτεθούν για να βελτιώσουν τις θέσεις του και, κυρίως, για να κόψουν την οδική / χερσαία επικοινωνία Βαγδάτης / Δαμασκού. Ούτε, όμως, και για την Ουάσιγκτον τα πράγματα είναι απλά και εύκολα στο συριακό πεδίο μάχης.

Για να προεκτείνουμε τις δηλώσεις του Lavrov (δείτε πριν 2 ημέρες): σ’ έναν πόλεμο που δεν είναι πια proxy δεν είναι εύκολη υπόθεση μια ελεγχόμενη «κατευθείαν αναμέτρηση»…

Εν τω μεταξύ οι «πολιτικές διαδικασίες» για το συριακό μέλλον, που προωθούσε το «μπλοκ της Αστάνα», έχουν παγώσει εδώ και καιρό. Ένας απ’ τους λόγους είναι ότι φάνηκε απαραίτητο ένα ακόμα μεγαλύτερο ξεκαθάρισμα επί του εδάφους….

(Η φωτογραφία είναι 4 μηνών: στις 22 Νοέμβρη του 2017, στο ρωσικό Sochi. Όταν βγει η επόμενη θα σας ενημερώσουμε. Μέχρι τότε ευχηθείτε να μην είναι ντυμένοι και οι τρεις στο χακί…)

Το γκουβέρνο 3

Δευτέρα 19 Μάρτη. Θα το πούμε, και το κρίμα στο λαιμό μας. Είναι ένας τύπος που (λέει ότι) είναι ο ιδιοκτήτης διάφορων καπνοβιομηχανιών, με την βασική στη ρωσία, τις οποίες μάλιστα (λέει ότι) τις μοσχοπούλησε τις προάλλες έναντι του καθόλου ευκαταφρόνητου 1,6 δισεκατομμυρίου δολαρίων, μετά από διαπραγματεύσεις ενός έτους…

Και ο ίδιος τύπος λέει ότι “αγχώνεται” με την κατάσταση στο ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, γιατί είναι λέει πολύ συναισθηματικός, και μπουκάρει (ξεχνώντας ή αδιαφορώντας για το κουμπούρι στη μέση του) στο γήπεδο, με τους μπράβους του, να πάρει την ομάδα να φύγει… Κάνει, δηλαδή, αυτό που στα ποδοσφαιρικά λέγεται “επιχειρηματική καταστροφή”…

Να το κάνουμε πιο σχηματικό. Έχεις έναν τύπο που υποτίθεται πως βρίσκεται σε κάτι επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις εδώ και μήνες για να τσεπώσει ένα ποσό που θα του επιτρέπει να αγοράσει χα-λα-ρά 3 ή 4 Neymar (by the way ο ένας και αρχικός κατάλαβε την ποδοσφαιρική μαλακία του να φύγει απ’ την Barca, η οποία έχει γίνει ακόμα πιο δηλητηριώδης χωρίς αυτόν, “κάλυψε το κενό του” δηλαδή, και τώρα φεύγει και απ’ την Paris Saint-Germain, οπότε είναι διαθέσιμος…) για να τους ρίξει στην ομάδα, έτσι, να τους βλέπει να παίζουν και να γουστάρει…. κι όμως, «αγχώνεται» για μια διαιτητική απόφαση και συμπεριφέρεται σαν τυπικός χουλιγκάνος…. Και λέει, μάλιστα, ότι συμπεριφέρεται έτσι για να μην συμπεριφερθούν ανάλογα οι αγαπημένοι οπαδοί / πελάτες του· σαν «παράδειγμα προς αποφυγήν» ένα πράμα…

Ή, για να το κάνουμε ακόμα χειρότερο: έχεις έναν τύπο που (λέει ότι) έχει τα κερατά του από επιχειρήσεις και λεφτά στη ρωσία· άντε και κάτι λίγες στο ελλαδιστάν, για τα τρέχοντα έξοδά του… Και βγαίνει, σα να μην τρέχει τίποτα, και λέει πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, ήμουνα λαγός στο παζάρι για τις τηλεοπτικές άδειες, δεν με ενδιάφερε να αγοράσω μία, απλά ανέβασα τις τιμές!… Ουάου!!! Οι αληθινοί μπίζνεσμεν έχουν μεγάλα αυτιά; Κάνουν και τέτοια χαμαλίκια;

Είστε σίγουροι ότι ο asset 2 δεν είναι τίποτα περισσότερο από «μπροστινός» (κάποιας φράξιας της ρωσικής μαφίας ας πούμε), «αυτοφωράκιας» ένα πράμα, οπότε λογικά μεν συμπεριφέρεται άλλοτε σαν “λαγός” και άλλοτε «συναισθηματικά»…. αλλά τα υπόλοιπα, τα μεγαλειώδη και τα «επιχειρηματικά», είναι άλλων «άγχος»… ε;

(Όπως είναι γνωστό, ο asset 2 ξεκίνησε από ανειδίκευτος εργάτης και έφτασε υποδιευθυντής μιας κρατικής κανοβιομηχανίας στο Ροστόκ, όταν τον βρήκε το κακό: η «κατάρρευση» της ε.σ.σ.δ. Ε, προκειμένου να μείνει άνεργος, ο asset 2 έκανε την καρδιά του πέτρα και με κάτι οικονομίες που είχε στην άκρη για περίπτωση ανάγκης αγόρασε το καπνεργοστάσιο· και καμιά 40ριά επιχειρήσεις ακόμα, που έτυχε να περνάνε από μπροστά του. Αυτό συνέβη και με αρκετούς άλλους εργατικούς ανθρώπους στην «μετά την διάλυση» ρωσία, που βρέθηκαν «ξαφνικά» με ορυχεία, βιομηχανίες, τράπεζες, χημικά εργοστάσια, κλπ… Καταλαβαίνετε: οι επιχειρήσεις στη ρωσία εκείνη την εποχή ήταν σαν τις γλάστρες στα μπαλκόνια: αν έπεφτε κάποια κατά πάνω σου έπρεπε να την πιάσεις στον αέρα, μην σε σκοτώσει… Αυτό ήταν μια ακόμα απόδειξη – αν χρειάζεται – του γιατί ο κρατικός σοσιαλισμός είναι ανώτερος του καπιταλισμού. Επειδή, όταν βρεθεί σε ελεύθερη πτώση, δίνει την δυνατότητα στον όποιο απλό μισθωτό να γίνει ιδιοκτήτης· και μάλιστα με το κιλό.

Συνεπώς ο asset 2 τον φύσαγε τον παρά ακόμα και πριν πάρει το ευτελές αυτό 1,6 δισεκατομμυριάκι. Οπότε μήπως θα πρέπει να το σκεφτεί; Μήπως, δηλαδή, δεν είναι γεννημένος για το αγχωτικό και άτιμο ελληνικό πρωτάθλημα, μήπως πάει χαμένος εδώ, μήπως του αξίζει κάτι καλύτερο; Η Barca ίσως; Αν αγόραζε την Barca; Ούτε άγχη, ούτε τίποτα – ρολαρισμένα όλα…

Σε κάθε περίπτωση: στην πάνω φωτογραφία ο Neymar με φανέλα και σώβρακο που χρωματικά θυμίζει παοκ… Με απεριόριστη αγάπη!)

Όχι πια proxy…

Κυριακή 18 Μάρτη.…Υπάρχουν ειδικές δυνάμεις των ηπα στο έδαφος της συρίας – δεν το αρνούνται πλέον – αλλά και από την αγγλία, την γαλλία και έναν αριθμό άλλων κρατών… Δεν είναι πια και τόσο «πόλεμος δι’ αντιπροσώπων», αλλά μάλλον μια κανονική εμπλοκή στον πόλεμο… Η παρουσία τους είναι παράνομη, αλλά είμαστε ρεαλιστές και καταλαβαίνουμε ότι δεν θα έπρεπε να πολεμήσουμε εναντίον τους. Έτσι συντονίζουμε τις δράσεις μας ώστε τουλάχιστον να αποφύγουμε κάποια ανεπιθύμητη σύγκρουση…

Αυτά είπε ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov χτες σε κρατικό κανάλι του καζακστάν. Είναι γνωστό πως αγγλικές «ειδικές δυνάμεις» έχουν στρατόπεδο στα βορειοανατολικά της συρίας, στην άκρη της ypgκρατούμενης ζώνης, προς τα σύνορα με το ιράκ· οι γάλλοι (και οι άλλοι) που κρύβονται όμως; Νομίζουν ότι με βρώμικα κόλπα θα ξαναποκτήσουν κάτι απ’ την παλιά (και χαμένη) επιρροή τους στη συρία;

Η Μόσχα επιμένει: αμερικάνοι, άγγλοι και γάλλοι ετοιμάζουν πυραυλική επίθεση κατά του στρατού του Άσαντ (‘n’ friends) με πρόσχημα μια προβοκατόρικη επίθεση με χλώριο, την οποία επίσης σχεδιάζουν. Αρχικά αυτές οι καταγγελίες αφορούσαν την ανατολική Ghouta. Εκεί, όμως, με την μεσολάβηση της Άγκυρας, κάποιες ομάδες ενόπλων παραδόθηκαν στον συριακό στρατό (με εγγυήσεις) κι αυτό διευκόλυνε την εκεχειρία και την οργάνωση της φυγής χιλιάδων αμάχων. Αν υπήρχε κάποιο σχέδιο «χημικής προβοκάτσιας» στα περίχωρα της Δαμασκού, στην ανατολική Ghouta, οι εξελίξεις το ακύρωσαν (προφανώς δεν θα ήταν δυνατόν να κατηγορηθεί ο Άσαντ ότι ρίχνει χημικά σε αμάχους την ώρα που έχει γίνει συμφωνία να αποχωρήσουν ειρηνικά…).

Τώρα η Μόσχα λέει ότι η προβοκάτσια θα γίνει νοτιότερα, στην Dara’a. Λέει, επίσης, ότι παρατηρεί συγκέντρωση πολεμικών πλοίων φορτωμένων με κρουζ στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Περσικό… Ακόμα κι αν είναι υπερβολικοί οι ρωσικοί ισχυρισμοί, το γεγονός είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει λύσει τίποτα οριστικά υπέρ της στο συριακό πεδίο μάχης. Και τρώγεται· η Haley (πρέσβειρα των ηπα στον οηε) δεν μιλάει τσάμπα…

Η σχετική ευκολία με την οποία έγινε η κατάληψη του θύλακα της Afrin μάλλον είναι σε βάρος της αμερικανο-κουρδικής συνεργασίας παρά υπέρ της. Γιατί ναι μεν η Ουάσιγκτον το είχε ξεκαθαρίσει έγκαιρα ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για την Afrin, ωστόσο “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”. Και πεθαίνει ανέξοδα: καθώς ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του, μετά από 56 ημέρες εισβολής, βρίσκονται πια στα περίχωρα της Afrin έχοντας αφήσει ανοικτό μόνο έναν διάδρομο στα νότια, οι ένοπλοι υπερασπιστές της πόλης την εγκαταλείπουν μαζί με τις χιλιάδες των προσφύγων…

Ίσως κάποιοι κούρδοι, εκτός ή ακόμα και εντός pkk, να κάνουν πια δεύτερες σκέψεις για την συμμαχία τους με τον αμερικανικό στρατό. (Θα έπρεπε). Ενώ σε μια σειρά μικρότερες ή μεγαλύτερες ypgκρατούμενες πόλεις έχει αρχίσει να οργανώνεται αραβικό αντάρτικο εναντίον της κουρδικής και αμερικανικής κατοχής..

Είναι ακόμα στα πρώτα του βήματα. Αλλά…

(φωτογραφία: χιλιάδες κούρδοι κάτοικοι της Afrin έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, καταφεύγοντας σε περιοχές που ελέγχονται απ’ τον συριακό στρατό. Η Άγκυρα είναι αναμφίβολα ο φυσικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος· υπάρχει όμως, κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο, και «πολιτικός» αυτουργός: εκείνοι οι «σοφοί ηγέτες» που πουλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…)

Ή όχι ακόμα;

Κυριακή 18 Μάρτη. Την ίδια στιγμή ωστόσο ο στρατός του Votel συμμετείχε σε δύο ασκήσεις παρέα με τον ισραηλινό (Juniter Cobra και Home Front Command) στα βασικά σενάρια των οποίων περιλαμβανόταν και το ενδεχόμενο ενός πολέμου (του Τελ Αβίβ) εναντίον της Χεζμπ’ αλλάχ, ο οποίος «επεκτείνεται» και στη συρία με την (αντίπαλη) εμπλοκή και του ρωσικού στρατού… Στο σενάριο αυτό η άσκηση ήταν «επιτελική», δεν περιελάμβανε δηλαδή συμμετοχή στρατιωτών. Ίσως γι’ αυτό ανακοινώθηκε: «σαν προειδοποίηση ότι η σχέση μας με τις ηπα δεν είναι απλά στρατηγική, αλλά επιχειρησιακή ανά πάσα στιγμή» – όπως δήλωσε το ισραηλινό πεντάγωνο.

Ούτε το Τελ Αβίβ ούτε η Ουάσιγκτον θεωρούν υπαρκτό κίνδυνο οποιαδήποτε επίθεση της Χεζμπ’ αλλάχ στο ισραήλ!!! Αν κάνουν ασκήσεις για έναν «περιορισμένο» ή «όχι περιορισμένο» πόλεμο στο λίβανο είναι επειδή το Τελ Αβίβ θέλει να επιτεθεί… Επειδή, δε, η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα ηττηθεί ούτε σε μία μέρα, ούτε σε μία βδομάδα, ούτε σε ένα μήνα, η επέκταση του πολέμου στη συρία θα είναι ισραηλινή «πρωτοβουλία»· στην πράξη, άλλωστε, ήδη τον κάνει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε άμεσα με αεροπορικούς βομβαρδισμούς (αν και η κατάρριψη του f-16 έχει αναστείλει τις σχετικές ενέργειες) είτε έμμεσα μέσω «εργολάβων» επί του εδάφους.

Και φυσικά στα «ενδεχόμενα» μιας τέτοιας πολεμικής αλληλουχίας δεν είναι μόνο η εμπλοκή της Μόσχας… Αν ο Lavrov προειδοποιεί την Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση στη συρία θα έχει «σοβαρές συνέεπιες», το να λέει ο Ερντογάν (με το δικό του στυλ) θα γίνει 3ος παγκόσμιος (με αφορμή το συριακό πεδίο μάχης) είναι πολύ διαφορετικό μέσα, έστω, στην υπερβολή του;

Κορέες: ευελιξία και αποτελεσματικότητα

Σάββατο 17 Μάρτη. Ενώ η Ουάσιγκτον πιθανότατα “τρώει τα νύχια της” με τις επί του εδάφους εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, προχωρούν γρήγορα οι προετοιμασίες για την συνάντηση κορυφής του βορειοκορεάτη Kim Jong-un με τον νοτιοκορεάτη Moon Jae-in, μέσα στον Απρίλη. Δύο επιτροπές, μία από κάθε κορέα, καταστρώνουν το μενού· και σίγουρα όχι για το φαγητό…

Σύμφωνα με όσα λέγονται στη Σεούλ, ο σκοπός της συνάντησης κορυφής είναι να μορφοποιήσει την επισημοποίηση της ειρηνικής συνύπαρξης νότιας και βόρειας κορέας. Αυτό φαίνεται ότι σημαίνει την αμοιβαία κήρυξη του τέλους του κορεατικού πολέμου (όσο κι αν φαίνεται παράξενο τυπικά τα δύο κράτη βρίσκονται σε κατάσταση “ανακωχής” απ’ τη δεκαετία του ’50)· και την υπογραφή συνθήκης ειρήνης.

Επιπλέον (κι αυτό στοχεύει κυρίως την Ουάσιγκτον και το Τόκιο) ζητούμενη είναι μια βασική συμφωνία για την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου. Εικάζουμε ότι θα πατάει στην γραμμή που ήδη έχει μεταφέρει η Σεούλ σαν διαθεσιμότητα της Πγιονγκγιάνγκ: αν οι ηπα … κλπ, κι αν υπάρχουν διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια του βορειοκορεατικού καθεστώτος… κλπ, τότε δεν θα χρειάζονται τα πυρηνικά του όπλα. Θα μπορούσε να είναι μια διακήρυξη για την αγάπη και την φιλία των λαών· όμως θα πρέπει να είναι διατυπωμένη έτσι ώστε να πιέζει συστηματικά και σε βάθος χρόνου τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό περιορίζοντας αισθητά τα περιθώρια των κινήσεών του.

Η συνάντηση των δύο κορεατών θα γίνει πριν γίνει (αν γίνει…) η συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι – αυτή η δεύτερη έχει προσδιοριστεί κατ’ αρχήν για κάπου τον Μάη. Τα δύο κράτη σχεδιάζουν την κοινή στάση τους απέναντι στις αμερικανικές απαιτήσεις· το πως θα αλληλοσυμπληρωθούν. Το γεγονός ότι αυτή η προετοιμασία (με την συγκεκριμένη θεματολογία) γίνεται ενόσω η Ουάσιγκτον πόνταρε στα στρατιωτικά γυμνάσια με τον νοτιοκορεατικό στρατό τις επόμενες εβδομάδες (τα οποία όλα δείχνουν ότι θα είναι υποβαθμισμένα μετά από «αίτημα» της Σεούλ) πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη.

Όπως κι αυτό: οι δύο υψηλόβαθμοι νοτιοκορεάτες αξιωματούχοι, ο «αρχιασφαλίτης» του μπλε οίκου και «δεξί χέρι» του Moon Chung Eui-yong και ο άλλος «αρχιασφαλίτης», ο επικεφαλής της νοτιοκορεατικής ευπ Suh Hoon, αφού απέσπασαν έξυπνα και εύκολα, στις 8 Μάρτη, την δέσμευση του ψόφιου κουναβιού για συνάντηση με τον Kim, δεν γύρισαν αμέσως στη Σεούλ. Ο Chung πέρασε μια βδομάδα συνολικά στη Μόσχα και στο Πεκίνο, σε συνεργασία με τα δύο καθεστώτα για το «θέμα» της κορεατικής χερσονήσου.

Εννοείται πως επρόκειτο για «συναντήσεις εργασίας» για το περιεχόμενο και τα συμπεράσματα των οποίων δεν έγιναν ανακοινώσεις, ούτε καν δόθηκε ιδιαίτερη δημοσιότητα. Εννοείται όμως ότι μιας και ήταν το τέλος της συγκεκριμένης διαδρομής (πρώτα η συνάντηση των δύο νοτιοκορεατών «αρχιασφαλιτών» με τον Kim στις 5 Μάρτη, ύστερα Ουάσιγκτον και η «διπλωματική απαγωγή του Trump”, και μετά η θριαμβευτική επιστροφή…), Μόσχα και Πεκίνο έκαναν ένα καλό συνολικό απολογισμό της φάσης νο 1, που θα μπορούσε να ονομαστεί «η ολυμπιακή ειρήνη»…

Το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» δουλεύει. Χωρίς φανφάρες, χωρίς να τραβάει την προσοχή· με πρακτικό πνεύμα..

(φωτογραφία: o νοτιοκορεάτης Moon Jae-in φωτογραφίζεται με την ντίβα βορειοκορεατισσα «πριγκήπισσα» Kim Yo-jong στον “μπλε οίκο” στις 10 του περασμένου Φλεβάρη. Έχει σημειολογικό / πολιτικό ενδιαφέρον και το φόντο: δεξιά η κορεατική χερσόνησος σαν ενιαία οντότητα· αριστερά ο κινεζικός χαρακτήρας για την έννοια “γράμμα”….)