Κυριακή 29 Απρίλη. Η διπλή (τακτική) ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού τα τελευταία χρόνια της δεύτερης προεδρίας Ομπάμα, στις δύο άκρες της γραμμής αντιπαράθεσης «Μεσόγειος – Ειρηνικός», αφενός με την «απώλεια» της Μανίλας που ήταν ο βασικός μοχλός για το “asia pivot” και αφετέρου με την ήττα του «σχεδίου isis», έχουν μείνει κάτω απ’ το χαλί. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναλυθεί ορθολογικά η λίγο πολύ ασυνάρτητη πολιτική της Ουάσιγκτον υπό το ψόφιο κουνάβι.
Στη συρία ο παράγοντας «ρωσία» ήταν σαφής για την (στρατιωτική) κατάρρευση του «σχεδίου isis». Στις φιλιππίνες ο παράγοντας «κίνα» ήταν λιγότερο φανερός, αλλά καθαρός. Το γεγονός, κατά συνέπεια, ότι αυτά τα δύο «αναθεωρητικά» (κατά το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας των ηπα) είχαν επιτυχίες στην συγκρεκριμένη ιστορική φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, θα μπορούσε να εννοηθεί σαν κάτι πολύ σοβαρότερο από μια προσωρινή τακτική αδυναμία της Ουάσιγκτον.
Ως το 2016 η Ουάσιγκτον μπορούσε να ελπίζει ότι α) στο κυρίως πεδίο μάχης (στον Ειρηνικό) θα ανασχέσει την ηγεμονική επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού ανεμίζοντας τις σημαίες της «ελευθερίας» (της ναυσιπλοΐας…) ενώ β) στη μέση Ανατολή, που είναι δευτερεύον πεδίο μάχης, θα «καθάριζε» έμμεσα, χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή.
Τώρα το σχήμα εμφανίζεται αναποδογυρισμένο, χωρίς να είναι (το αναποδογύρισμα) μέρος ενός καινούργιου global σχεδιασμού: στην μεν συρία η Ουάσιγκτον κάνει «επίδειξη δύναμης», στην δε ανατολική Ασία δείχνει ξεδοντιασμένη, και πάντως έχει χάσει το «στρατιωτικό momentum». Η «επίδειξη δύναμης» στη μέση Ανατολή μοιάζει να αβαντάρει έναν περιφερειακό σύμμαχο (το Τελ Αβίβ) που ωστόσο έχει την δική του, περιορισμένη γεωγραφικά ατζέντα· ενόσω το ξεδόντιασμα στην ανατολική Ασία ζορίζει έναν σημαντικότερο περιφερειακό σύμμαχο (το Τόκιο) και ενισχύει τον στρατηγικό αντίπαλο (το Πεκίνο). Οι οικονομικές κυρώσεις (π.χ. δασμοί, απαγορεύσεις, κλπ) δεν αναστέλλουν αλλά μάλλον επιταχύνουν την οικονομική ένταση στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…
Το “america first” των αμερικάνων συντηρητικών, κατάλληλο για να υπηρετήσει μια σειρά συγκεκριμένων αμερικανικών καπιταλιστικών συμφερόντων, απέχει ακόμα πολύ απ’ το να είναι ένα συνεκτικό manual για την ανανέωση της πλανητικής ηγεμονίας της Ουάσιγκτον. Συμβαίνει το αντίθετο: λειτουργεί σαν αναγνώριση (και προσπάθεια συγκάλυψης) των πολλαπλασιαζόμενων αδυναμιών του αμερικανικού imperium.
Και οι «αναθεωρητές» επωφελούνται…