Tag: ρωσία

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 4

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Η Ουάσιγκτον έκανε πίσω, αφού προηγουμένως το Τελ Αβίβ είχε κάνει πίσω στις original ορέξεις του, έχοντας να αντιμετωπίσουν το κάθε κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο από διαφορετική θέση και αφετηρία, και προς εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων, αλλά ταυτόχρονα μέσα από μια κοινή συμμαχική γραμμή, αυτό το ζόρικο ερώτημα: αφού αποτυγχάνει ο «ενδιάμεσος πόλεμος» μέσω εργολάβων, να πολεμήσουμε πια καθαρά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου στη μέση Ανατολή· ή να υποχωρήσουμε;

Ο ρατσιστικός, απαρτχάιντ ισραηλινός ιμπεριαλισμός βολεύεται αυτήν την περίοδο να λέει το ίδιο με τον τοξικό («μείναμε μόνοι»…) ρίχνοντας την ευθύνη για την «μοναξιά» του στο υπό απόλυση ψόφιο κουνάβι. Η αλήθεια είναι εντελώς αντίστροφη. Το απαρτχάιντ ιμπεριαλιστικό Τελ Αβίβ θα μπορούσε να ελπίζει πως «τα καταφέρνει» κατά μιας συρίας του Άσαντ· και κατά ενός ιράκ όπως είναι τώρα. Δεν θα μπορούσε όμως να «τα καταφέρει» εναντίον του ρωσικού στρατού είτε στη συρία είτε στο ιράκ· κι ακόμα λιγότερο θα μπορούσε να «τα καταφέρει» εναντίον ενός συνδυασμού ρωσικού και κινεζικού στρατού εκεί. Αυτούς τους έφερε στη μέση Ανατολή ο άξονας!!! Μόνο για να διαπιστώσει ανομολόγητα, κάθε κράτος – μέλος απ’ την δική του σκοπιά, ότι δεν υπάρχει προοπτική νίκης σ’ έναν τέτοιο πόλεμο!

Έχει αναδειχθεί (για όσες / όσους έχουν τα μάτια να την δουν) η βασική αντινομία του πεδίου μάχης μέση Ανατολή του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Για κράτη σαν το ισραήλ, την ελλάδα και τη νότια κύπρο, αυτό είναι το πρωτεύον έως μοναδικό πεδίο μάχης των ιμπεριαλισμών τους. Για το ψοφιοκουναβιστάν όμως, πάνω στο οποίο στηρίζονταν, το πρωτεύον πεδίο μάχης βρίσκεται στην ανατολική Ασία! Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει ακόμα το περιθώριο να πουλάει χακί τσαμπουκά σ’ όλη την γραμμή Βαλτική – ανατολική Μεσόγειος· κι έτσι το ελλαδιστάν θεωρεί ότι βρίσκει την ευκαιρία γεωπολιτικής αναβάθμισης. Όταν, όμως, γίνονται οι απαραίτητοι ελιγμοί αναδίπλωσης απ’ τον αμερικανικό στρατό, οι «σύμμαχοι» κλαίγονται … για την μοναξιά των ιμπεριαλισμών τους….

Περί ιμπεριαλιστικών πολέμων 5

Παρασκευή 18 Οκτώβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι έχει την άποψη «τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους εκεί όπου η άμμος φτάνει για να παίζουν όλοι οι γύρω;», ο προκάτοχός του Obama είχε μια παρόμοια άποψη, φυσικά πολύ πιο εκλεπτυσμένη στις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτό είχε στηρίξει την συμφωνία 5+1 για την πυρηνική τεχνολογία της Τεχεράνης: ας υπάρχει στη μέση Ανατολή μια σχετική ισορροπία τρόμου, για να ασχοληθούμε εμείς οι αμερικάνοι με το κύριο πρόβλημά μας, την ανατολική ασία.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν άλλη άποψη: ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει θηριώδη υγεία, και ότι μπορεί να κρατήσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα μετωπά του – εναντίον της ευρασίας. Έχουν αυτήν την πεποίθηση, όχι όμως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουν χωρίς πυρηνικά. Έτσι ώστε το ψόφιο κουνάβι να τους ειρωνεύεται: γιατί δεν αποφασίζει το κογκρέσσο σας [που με καταδικάζει για την απόσυρση του στρατού απ’ την βόρεια συρία] επίσημα κήρυξη πολέμου κατά της συρίας, του ιράν ή/και της τουρκίας; κελάηδησε.

Κι εδώ υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικότητας σε ότι αφορά την Παλαιστίνη, αλλά θεαματικά αντεστραμμένο. Τα αποικιοκρατικά καθεστώτα μέσω εποίκων του 20ου αιώνα χρειάζονται διεθνή υποστήριξη για να υπάρχουν, αφού η εσωτερική βία προκαλεί μιας τέτοιας έντασης αντιβία εκ μέρους των ιθαγενών πληθυσμών ώστε θα τινάζονταν όλα στον άερα αν δεν υπήρχε διεθνές βαρύ κάθισμα πάνω στο καπάκι.

Αυτό ίσχυε για το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής· ισχύει και για το ισραηλινό, με την εξής προέκταση. Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς δεν είναι μόνο εσωτερικής δράσης αλλά έχει και εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Έχει άρα πολλούς λόγους παραπάνω για να βασίζεται στις διεθνείς συμμαχίες του.

Αν, τώρα, αυτές οι διεθνείς συμμαχίες (κυρίως η αμερικανική αλλά από τσόντα και η ελληνική) δεν μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, τότε τι αξία έχουν;

Απ’ την άλλη μεριά αν ο άξονας παρακμάζει κομμάτι – κομμάτι (ή/και συνολικά) πόσο αίμα αξίζουν οι μιλιταριστικές φαντασιώσεις του;

Η αλεπού την έρημο

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η παρακμή και η κατάρρρευση (αργή ή γρήγορη; αυτό είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα) του πετροβασιλείου του Ριάντ είναι μια απ’ τις βασικές παρενέργειες της συνεχιζόμενης ήττας των σχεδιασμών του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στο οποίο έχει ενταχθεί και η Αθήνα με την Λευκωσία…) για τη μέση Ανατολή. Αν αναφερόμαστε σ’ αυτήν τώρα, είναι επειδή ο Putin κάνει τουρνέ στην περιοχή· εκτός απ’ το Ριάντ, χτες πέρασε κι απ’ το Ντουμπάι.

Πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα (την κατάρρευση, δηλαδή, του σχεδίου του να κάνει το παλάτι του περιφερειακή στρατιωτική δύναμη μέσω μισθοφόρων) ο τοξικός έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και για το άλλο σκέλος των φαντασιώσεών του. Την πώληση μεριδίου απ’ την aramco έτσι ώστε, απ’ τα έσοδα, να φτιάξει διάφορες υπερ-κυριλέ «λουτροπόλεις» για το διεθνές τζετ-σετ.

Το ζήτημα της aramco σχετίζεται με το μέλλον του πετρελαίου· αλλά και με το σαουδαραβικό καθεστώς το ίδιο. Η επίθεση των Houthis στις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν η χαριστική βολή σε μια «εν μέρει ιδιωτικοποίηση» που ήδη πριν χαροπάλευε. Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι επενδυτές για την σαουδική αραβία και την aramco τόσο χάνει την ελκυστικότητά του το να έχει κανείς οποιεσδήποτε δοσοληψίες μαζί τους είναι το πόρισμα διάφορων «ειδικών» στις διεθνείς πετρελαϊκές μπίζνες. Όχι αυθαίρετο!

Μια τέτοια «μερική ιδιωτικοποίηση» (μιλάμε για τεράστια ποσά) θα απαιτούσε την εισαγωγή της εταιρείας σε κάποια απ’ τα τρανά χρηματιστήρια, ώστε να υπάρχει «διαπραγμάτευση των μετοχών» της. Νέα Υόρκη ή Λονδίνο. Μόνο που για να μπεις στην Α κλάση τέτοιων χρηματιστηρίων είναι απαραίτητοι διάφοροι έλεγχοι στα λογιστήρια, στις επιχειρηματικές πρακτικές, στην ιστορία της «ανάπτυξης» της εταιρείας· και μια μόνιμη «λογοδοσία» στις διοικήσεις των χρηματιστηρίων. Η κρατική aramco όμως έχει πολλούς σκελετούς και ακόμα περισσότερες λοβιτούρες στα ντουλάπια της· κι έτσι η προοπτική αυτή άρχισε να χάνεται στην ομίχλη, πολύ πριν την επίθεση των Houthis.

Μετά ο τοξικός άρχισε να ψάχνει «επενδυτές» στο Πεκίνο: αυτοί δεν ρωτάνε πολλά για να κάνουν τις δουλειές. Σωστά: αυτοί κάνουν πολιτική όμως και, το λιγότερο, έχοντας ποντάρει στον ιρανικό καπιταλισμό, θα απαιτούσαν μεταξύ άλλων έναν τοξικό που να είναι αρνάκι. Το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να είναι η λύση που έψαχνε ο τοξικός· εξάλλου είχε ήδη σχέσεις με το Ριάντ. Αλλά μετά ήρθαν οι διαδηλώσεις εκεί· και μια κάποια αβεβαιότητα.

Μέσα σ’ αυτά τα «γεωπολιτικά» συντρίμια και «οικονομικά» ζόρια για την πετροχούντα του Ριάντ, η επίσκεψη του Putin ήταν η παρέλαση του νικητή. Οι οικονομικές συμφωνίες και τα υπόλοιπα deal που κλείστηκαν θα μαθευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως απ’ την στιγμή που ο τοξικός έχασε την «στρατιωτική αξία» που ονειρευόταν, οι σχέσεις του με τον ιστορικό «προστάτη» Ουάσιγκτον έχουν γίνει αμφίθυμες: σαν εξαγωγέας πετρελαίου το ψοφιοκουναβιστάν είχε αρχίσει ήδη να έχει «τριβές» με το Ριάντ (και τον οπεκ) για τις τιμές του εμπορεύματος. (Αυτό εκδηλώνεται μέσα στην αμερικανική πολιτική σκηνή με έναν διπολισμό στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Ριάντ…) Το αφεντικό της Μόσχας τα έχει όλα με το μέρος του για να γίνει στρατηγικό σωσίβιο για ένα βασίλειο που είναι στο χείλος ενός ακόμα παλατιανού εμφύλιου· του τελευταίου…

Και, προφανώς, στη σχέση Μόσχας – Ριάντ (και Μόσχας – Ντουμπάι) τους όρους τους βάζει η πρώτη. «Λογικούς», όχι «μαξιμαλιστικούς», όχι «αποικοκρατικούς» – αλλά οπωσδήποτε ευρασιατικούς…

(φωτογραφία: Ανταλλαγή δώρων προχτές στο Ριάντ. Προσέξτε όμως τον τύπο με τα σταυρωμένα χέρια δεξιά στη φωτό. Πρόκειται για τον επικεφαλής, πρόεδρο σα να λέμε, της τσετσενίας Ramzan Kadyrov. Τί δουλειά είχε ο Kadyrov στην τουρνέ του Putin; Άγνωστο· αλλά ένα είδος που εξάγει η τσετσενία είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι ισλαμιστές μισθοφόροι. Ποιά είναι η ιδέα της παρουσίας του Kadyrov στο μαγαζί του τοξικού; Το «άσε την σαβούρα της αμερικανικής academi – πρώην blackwater – και έλα σε μας για νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο;»)

Το μπλοκ της Αστάνα

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Το «βραχυκύκλωμα» (για να το πούμε κομψά) του σχετικά πιο αδύνατου τροχού του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ είναι η δεύτερη ή τρίτη στη σειρά νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο ευρύτερο (και δευτερεύον) πεδίο μάχης της μέσης Ανατολής. Πρώτη είναι η νίκη στη συρία· δεύτερη είναι η ενίσχυση της επιρροής του ιρανικού καθεστώτος στο ιράκ και στην συρία, επιπλέον εκείνης που έχει στο λίβανο και στην υεμένη· η τρίτη είναι η εξουδετέρωση του Ριάντ. Σε κάθε μια απ’ αυτές τις νίκες τα κράτη μέλη του μπλοκ της Αστάνα έχει τα δικά του «ποσοστά συμμετοχής»· όμως καμμία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν δεν είχαν συμμαχήσει και συντονίσει τους ιμπεριαλισμούς τους. Καμμία απ’ αυτές τις νίκες δεν θα τις είχε πετύχει κάποιο κράτος μέλος μόνο του.

Για παράδειγμα, η Μόσχα δεν σκόπευε να γυρίζει φέρετρα δικών της πεζικάριων υποστηρίζοντας το καθεστώς Άσαντ· το ανέλαβαν οι “φρουροί της επανάστασης” και οι μισθοφόροι τους, και η Χεζμπ’ Αλλάχ. Απ’ την άλλη μεριά ούτε η Τεχεράνη ούτε η Χεζμπ’ Αλλάχ είχαν αεροπορία και τα ανάλογα συστήματα για κάλυψη από ψηλά· το ανέλαβε η Μόσχα. Επιπλέον δεν είχαν “διεθνές πολιτικό βάρος” ώστε να λαμβάνονται στα σοβαρά υπόψη ακόμα και οι ανακοινώσεις τους, ας πούμε απ’ το Τελ Αβίβ ή την Ουάσιγκτον· να υπάρχει μια global διάσταση – κι αυτό ήταν δουλειά της Μόσχας. (Και να σκεφτεί κανείς πως όλα ξεκίνησαν όταν ένας κάποιος δαιμόνιος Soleimani, ιρανός πολεμιστής που αναγνωρίζεται παγκόσμια από φίλους και εχθρούς, ταξίδεψε μυστικά στη Μόσχα, για να της παρουσιάσει το σχέδιο του για την πετυχημένη και χωρίς μεγάλο κόστος στρατιωτική εμπλοκή της στο συριακό πεδίο μάχης…)

Αυτές οι εξελίξεις έχουν δυσάρεστες συνέπειες, αυτό είναι ολοφάνερο, σε δυο ακόμα ιμπεριαλισμούς στην περιοχή. Τον θηριώδη ρατσιστικό ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ· και στον «σαν βρεγμένη γάτα» ιμπεριαλισμό της Αθήνας. Για τον πρώτο η ασταμάτητη μηχανή θα χρειαστεί κάποιο χρόνο (και πολλή μελέτη) για στέρεα συμπεράσματα· προς το παρόν, όπως είναι γνωστό, ο ακροδεξιός εσωτερικός ζόφος αναδεύεται με το αν ο Netanyahu θα πάει ή δεν θα πάει στη φυλακή.

Για την Αθήνα όμως το «μάγκωμα» είναι σαφές, ακόμα και μέσα στην εθνικιστική αντιτουρκική λογοδιάρροια των εθνοσωτήρων και των λακέδων τους. Γιατί μπορεί μεν οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις του ελλαδιστάν να μην έφταναν τόσο μακρυά όσο ο Τίγρης και ο Ευφράτης· όμως όλοι οι υπολογισμοί, ακόμα και οι «μετριοπαθείς» για την ανατολική Μεσόγειο, στηρίζονταν στη βεβαιότητα ότι ο άξονας θα φρενάρει αποτελεσματικά και έγκαιρα το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα; Τώρα ο «ενιαίος εθνικός χώρος» Αθήνας – Λευκωσίας βρίσκεται ανάμεσα στο «λιποθυμάω απ’ τα νεύρα μου» και στο «έχω μπλέξει τα μπούτια μου».

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 1

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Όσο κι αν δυσαρεστούνται οι νεκρόφιλοι πατριώτες που θέλουν οπωσδήποτε σφαγές στη βόρεια συρία (διότι αλλιώς πως να υποστηρίξεις το πόσο εγκληματίας είναι ο Erdogan;) χτες δεν έγιναν ουσιαστικά μάχες στη βόρεια συρία. Έγιναν, όμως, πολλές τελετές παράδοσης – παραλαβής· περισσότερες απ’ αυτές που είχαν ανακοινωθεί προχτές. Ο συριακός στρατός (του Άσαντ) μπήκε στην Manbij, αλλά επίσης στη Raqqah (σημαντική πόλη και σημείο καθότι εκεί υπάρχουν πετρελαιοπηγές), την κωμόπολη Ayn Isa (πάνω στον βασικό δρόμο / όριο M4)· και (σημαντικό) στις ανατολικές πόλεις Hasakah, Tan Hamis, Yaaroubia (στα σύνορα συρίας – ιράκ, πάνω στην οδική και σιδηροδρομική Μοσούλης – Qamishly) και Qamishly (στα σύνορα συρίας – τουρκίας, πάνω στον Μ4). Απ’ την μεριά τους ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του έχουν σταθεροποιήσει και επεκτείνει τον έλεγχό τους σε μια έκταση μήκους 100 και πλάτους 30 χιλιομέτρων στη μέση της «ζώνης», σε χωριά και κωμοπόλεις κατοικούμενες κυρίως από άραβες, που ως το 2015 δεν περιλαμβάνονταν στις κουρδο/κατοικούμενες περιοχές στη βόρεια συρία.

Με δυο λόγια ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα και όχι απλά της Άγκυρας (αφήνουμε τους διάφορους ηλίθιους στις φαντασιώσεις τους…) για την βορειοανατολική συρία και την αποκατάσταση του ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ πάνω στο ypg/αμερικανο-κατεχόμενο 1/3 της επικράτειας ανατολικά του Ευφράτη, προχωράει ομαλά και κανονικά ως τώρα.

Πλέον όμως η προσοχή της ασταμάτητης μηχανής στρέφεται σε δύο σημεία αυτής της κατεχόμενης περιοχής που είναι κρίσιμα για το πως και αν θα ολοκληρωθεί η επανακατάκτηση της περιοχής· και ο ρόλος των ypg. Το ένα σημείο είναι η ανατολική όχθη του Ευφράτη απέναντι στην Deir ez Zor. Και το δεύτερο είναι η ανατολική όχθη του ποταμιού απέναντι στην συνοριακή στρατηγική πόλη Abu Kamal (στα σύνορα συρίας – ιράκ).

Αν και ο συριακός στρατός ‘n’ friends έχει ένα μικρό προγεφύρωμα απέναντι απ’ την Deir ez Zor (η πόλη βρίσκεται στη δυτική όχθη) οι ypg και, κυρίως, ο αμερικανικός στρατός έχουν κάνει αρκετά «κτυπήματα» τα δύο προηγούμενα χρόνια για να εμποδίσουν την προώθησή του προς τα ανατολικά σ’ αυτήν την περιοχή. Έχουν βομβαρδίσει ρώσους μισθοφόρους, έχουν καταστρέψει γέφυρες· και με κάθε τρόπο ypg και us army έχουν δείξει ότι θέλουν να είναι τα αφεντικά εκεί. Μπορεί κανείς να πει ότι η Deir ez Zor είναι το βασικότερο έως το μοναδικό σημείο στη συρία που έχει υπάρξει σύγκρουση (και όχι μόνο μία φορά) μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και ypg απ’ την μια μεριά, και συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ την άλλη.

Η Abu Kamal είναι εξίσου στρατηγικής σημασίας. Βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα βορειότερα απ’ την ιρακινή al Qa’im, στα σύνορα, πάνω στον δρόμο που ενώνει την Βαγδάτη με την Δαμασκό, που έχει ανοίξει πρόσφατα με την ευθύνη και την φύλαξη των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu. Η περιοχή κτυπήθηκε δυο φορές αεροπορικά το καλοκαίρι απ’ το Τελ Αβίβ· για να εμποδιστεί αυτή η οδική σύνδεση. Σε μικρή απόσταση στην ανατολική όχθη ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει βάση…

Η “τύχη” αυτών των δύο σημείων συνδέεται με την πλήρη και οριστική αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Συνεπώς πρέπει να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις πιο συγκεκριμένα.

(φωτογραφίες: Σε δύο κομμάτια η κατάσταση στη βόρεια συρία σήμερα νωρίς το πρωί, 3.00 τα χαράματα ώρα ελλάδας. Ξενάγηση: με σκούρο μπλε είναι οι κουκίδες που αφορούν τον τουρκικό στρατό / το συριακό πεζικό του· με μωβ η περιοχή που ελέγχει· με κόκκινο ο συριακός στρατός (Άσαντ) και με πορτοκαλί οι περιοχές στις οποίες ανακτά τον έλεγχο· με κίτρινο οι ypg και η περιοχή που ελέγχουν· και με πιο ανοικτό μπλε, στο κάτω κομμάτι του χάρτη πάνω δεξιά είναι οι άγγλοι αξιωματικοί / “σύμβουλοι” / πράκτορες που φεύγουν προς ιράκ μεριά…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 3

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Το τελευταίο καρφί εικάζουμε βάσιμα ότι μπήκε χτες, στην επίσκεψη του Putin στο Ριάντ.

Η “ανεγκέφαλη” αλεπού της Μόσχας (το επίθετο είναι αμερικανικός χαρακτηρισμός) πήγε στην πετροχούντα για δουλειές. Αυτό είναι το φανερό κομμάτι της επίσκεψης, και πάντως όχι προσχηματικό. Αλλά ακόμα και για τον εμπορικό κύκλο των υδρογανανθράκων, το ξεπεσμένο βασίλειο των Σαούντ είναι για την Μόσχα “μεζεδάκι”. Είναι τέτοιο επειδή είναι καταδικασμένο, πολύ περισσότερο απ’ τον ρωσικό καπιταλισμό, να εξαρτιέται απ’ τις τιμές ενός εμπορεύματος που άλλοτε ήταν στρατηγικό αλλά, σε λιγότερο από μια δεκαετία, θα βρίσκεται στην ίδια θέση που έχει τώρα το κάρβουνο.

Προφανώς ενδιαφέρουν τον Putin οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αλλά ακόμα περισσότερο τον ενδιαφέρει να «κουμαντάρει», δηλαδή να μεσολαβήσει στην παγκόσμια αγορά, όσους έχουν αξιόλογα αποθέματα. Όχι λαθεμένα καταλαβαίνει ότι μελλοντικά, με μειωμένη ζήτηση, η διατήρηση ενός επιπέδου τιμών τόσο στο πετρέλαιο όσο, κυρίως, στο φυσικό αέριο απαιτεί κάποιου είδους κεντρική διαχείριση – κι αυτή δεν μπορεί να είναι ο ο.π.ε.κ. και κάθε πυροβολημένος σεΐχης…

Το έρμο βασίλειο των Σαούντ, με μια aramco να καίγεται πριν κάτι καιρούς και με μια στρατιωτική συντριβή απ’ τους υεμενίτες Houthis αμέσως μετά, βλέποντας την επιτυχία με την οποία η Μόσχα και οι σύμμαχοί της «καθαρίζουν το τοπίο» στη μέση Ανατολή (κι εκεί, στη συρία, οι εξελίξεις δεν διαφεύγουν της προσοχής τους) ενώ απ’ την άλλη η Ουάσιγκτον δυσκολεύεται να…, θέλει «στοργή και προστασία».

Κι αυτήν η Μόσχα δεν την προσφέρει σαν ψιλά γράμματα σε εμπορικά συμβόλαια. Ο Putin δεν είναι ούτε κτηματομεσίτης ούτε πλασιέ. Είναι πρώην καγκεμπίτης. Έχει διασχίσει ορθοπεταλιά πάνω από 35 χρόνια σύγχρονης καπιταλιστικής ιστορίας. Είναι εύλογο από «διπλωματική άποψη» και αποτελεσματικό αν διατυπωθεί με τις απαραίτητα μετρημένες λέξεις, να ζητήσει – να απαιτήσει πιο σωστά – το αφεντικό της Μόσχας απ’ τους κατεστραμμένους του σαουδαραβικού παλατιού να «μαζευτούν» απ’ την συρία και το ιράκ. Κατ’ αρχήν. Ας πούμε: να «ξεκολλήσουν» απ’ την συμμαχία με το Τελ Αβίβ…. Δεν είναι δα αμάρτημα καθοσίωσης! Για το καλό τους είναι…

Για τους αντικαθεστωτικούς του Idlib το γεγονός ότι εκείνος που τους βομβαρδίζει από αέρα κουβεντιάζει με το αφεντικό τους είναι, όπως και νάχει, ένα «μήνυμα» – σοκ. Από μόνο του ωστόσο θα μπορούσε να παρερμηνευτεί… Πακέτο με τις εξελίξεις στην βορειοανατολική συρία, αποκτάει βαρύ περιεχόμενο. Ακόμα πιο πακέτο με την αδυναμία του αφεντικού τους να προστατέψει τα asset του (την aramco) και τους μισθοφόρους του (στην υεμένη) το περιεχόμενο γίνεται ακόμα βαρύτερο.

Η Ουάσιγκτον έχει στείλει 3.000 πεζοναύτες να φυλάνε την πετροχούντα. «Εκτιμητέο» δίχως άλλο· εξάλλου το παλάτι πληρώνει. Αλλά και στη συρία είχε τουλάχιστον 1.500 να φυλάνε τους ypg/pkk… Οπότε;

Οπότε; Εεεεε, αν χάνεις τον πόλεμό σου στην υεμένη δεν είναι μεγάλη ζημιά να σταματήσεις να πληρώνεις τους μισθοφόρους σου στο Idlib αφήνοντας ήσυχο τον Άσαντ… Ούτε το να σταματήσεις να πληρώνεις για αποσταθεροποίηση στο ιράκ είναι μεγάλη ζημιά…

(φωτογραφία πάνω: Χτες στο Ριάντ. Και, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, το χέρι που εικονίζεται πίσω δεν είναι απ’ τα «βασιλική συλλογή τμημάτων Khashoggi»…

Κάτω: Με κάθε επισημότητα η υπογραφή μιας 20άδας εμπορικών / επιχειρηματικών συμφωνιών. Διότι αν απ’ την πετροχούντα περισσεύουν πετροδόλαρα τα οποία η Μόσχα έχει φροντίσει να ξεφορτωθεί, τότε γιατί να μην πάνε σε «καλούς σκοπούς» όπως, για παράδειγμα, σε εργοστάσια στη ρωσική ανατολή ή την βελτίωση του δορυφορικού συστήματος glonass;

Αν ο τοξικός θέλει να αγοράσει ρωσική προστασία θα πρέπει να πληρώσει· και να αφήσει τις νεανικές του τρέλλες…)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 4

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Είναι κατανοητό για την ασταμάτητη μηχανή πως αυτή η πολιτική γεωγραφία που περιληπτικά μόνο εκθέσαμε πριν, τόσο κοντά στα μέρη μας και τόσο μακριά απ’ τα εθνικά γούστα, ζαλίζει διάφορους φιλόδοξους εντόπιους «επαναστάτες» του σκοινιού και του παλουκιού. Ναυτία, πονοκέφαλοι, εμετοί· και αναμολόγητες κρίσεις πανικού… Όταν φτάνεις να γράφεις ή να φωνάζεις συνθήματα για την «αδιαφορία» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στο «δράμα» (το ποιό;) του pkk στη συρία, ακόμα και το σκοινί με το παλούκι είναι λίγα για την περίπτωσή σου.

Δόξα στις χίλιες καλοκαρβουντισμένες τράπεζες, ένα καλό μέρος του «πολιτικού υποκείμενου» που έλαμψε στους «αγανακτισμένους» και στον επικό «αντι-μνημονιακό» και «αντι-Μέρκελ» αγώνα (για να μαζέψει τα ρέστα / ψίχουλά του στις τελευταίες εκλογές…) ξαναεμφανίστηκε έξω απ’ την τουρκική πρεσβεία. Αναμφισβήτητη απόδειξη του ποιος είναι ο πραγματικός εθνικός πλούτος: αυτά τα απεριόριστα κοιτάσματα «φυσικού» όχι αερίου (πφφφφ!) αλλά εθνικισμού, αντιτουρκισμού, βλακείας και κυνισμού της ελληνικής αριστεράς και άκρας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου· που δεν χρειάζονται καν οικόπεδα και γεωτρύπανα για να εντοπιστούν. Αναβλύζουν μόνα τους, μόλις το υπουργείο εξωτερικών ή οι υπηρεσίες ή κάποιος άλλος αρμόδιος εντός ή εκτός συνόρων (διότι υπάρχουν και οι δραστήριοι σύμμαχοι…) ρίξουν το μηντιακό τους σφύριγμα.

Ένα είναι μόνο το πρόβλημα μ’ αυτόν τον εθνικό πλούτο: δεν μπορεί να εξαχθεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον αγοράσει. Προορίζεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι σαν μαζική διανοητική και ηθική δηλητηρίαση σε μόνιμη ανακύκλωση. Στο τέλος τα ζόμπι του Jarmusch στο πρόσφατο Dead don’t Die μοιάζουν αγγελούδια μπροστά στην εθνική παραγωγή του ελλαδιστάν!

Αλλά και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εντελώς αδιάφορο όπως το κατηγορούν. Έβαλε χτες δασμούς 50% στις εισαγωγές (στις ηπα) τουρκικού χάλυβα – για τιμωρία… Τρεις τούρκοι αξιωματούχοι θα φάνε κυρώσεις στο κεφάλι – για τιμωρία… Ο πρίγκηπας / διάδοχος του σκότους Pence θα πάει όπου νάναι επίσκεψη στην Άγκυρα – για τιμωρία…

«Επαναστάτες» του πανελληνίου, please: μια κατάθεση στεφανιού στο άγαλμα του Τρούμαν επειγόντως! (Δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα σας!!)

(φωτογραφία: Αυτό το μανιτάρι είναι η μύχια επιθυμία κάθε έλληνα πατριώτη, δεξιού κι αριστερού, για το τι αξίζει να συμβεί στις κυριότερες τουρκικές πόλεις. Δυστυχώς – θα έλεγαν οι «επαναστάτες» του λαού και του τόπου – οι αμερικάνοι μετά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχουν γίνει εντελώς δειλοί…

Δεν είναι πια «φονιάδες των λαών». Έγιναν «προδότες των λαών»….)

Συρία

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Πριν 4 ημέρες (Πέμπτη 10), λίγο μετά την εκκίνηση της τουρκικής εισβολής στη βόρεια συρία, γράφαμε:

Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη:

Α) Παραχώρηση στη Δαμασκό όλων των εδαφών που δεν κατοικούνται από κούρδους, δηλαδή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του 1/3 της συρίας που ελέγχουν τώρα.

Β) Αφοπλισμός από όλα τα βαριά όπλα, τα οχήματα, κλπ. Πιθανόν να τους επιτραπεί να κρατήσουν αυτό που λέγεται «προσωπικός οπλισμός» στην προοπτική σχηματισμού μελλοντικά μιας «τοπικής αστυνομίας» στις κουρδικές περιοχές.

Γ) Απόδοση όλων των συνοριακών ελέγχων, και προς την τουρκία και προς το ιράκ, στο συριακό καθεστώς.

Δ) Κλπ κλπ.

….

Εν τω μεταξύ (κανείς δεν πρόκειται να το υποδείξει), η Άγκυρα έχει παραλείψει να ασχοληθεί με την ypg/αμερικανοκρατούμενη περιοχή δυτικά του Ευφράτη. Την περιοχή της Manbij, που είχε στο στόχαστρο για πολύ καιρό! Γιατί την «ξέχασε»; Γιατί δεν έκανε επίθεση εκεί, που είναι και ευκολότερο;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο συριακός στρατός συγκεντρώνεται στα νότια όρια του «θύλακα της Manbij», και ετοιμάζεται να εισβάλει εκεί!!! Φυσικά το «εισβάλει» είναι καταχρηστικό. Θα πρόκειται για μια πρώτη συμφωνία των ypg να παραδώσουν την περιοχή στον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, «εναντίον της τουρκίας» (που δεν επιτίθεται εκεί…)

Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ αποκαταστήσει τον έλεγχό του πάνω στην Manbij (κάτι που από καιρό ζητούσε απ’ τις ypg, οι οποίες απλά αδιαφορούσαν κρυμμένες πίσω απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες) θα έχουμε χειροπιαστό το πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής: την ενδυνάμωση του συριακού καθεστώτος…

Αυτό το «χειροπιαστό πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής» διαγράφεται ήδη καθαρά: μετά από «συμφωνία μεταξύ ypg και Δαμασκού» o συριακός στρατός θα αναλάβει το έλεγχο της Manbij (ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να βρίσκεται ήδη μέσα στην πόλη) και, μαζί, το έλεγχο ολόκληρου του ως χθες ypg/αμερικανοκρατούμενου θύλακα δυτικά του Ευφράτη. Υπάρχουν ορισμένες πληροφορίες πως το ίδιο θα γίνει (με το ίδιο deal) και για το συνοριακό Kobani. Μάλλον πρόκειται για μια επιμέρους συμφωνία· εκκρεμεί η γενική τέτοια…

Αυτό που εμφανίζεται σαν άμεση προοπτική στη κεντρική / δυτική μεριά της «ζώνης» που είχε παρουσιάσει ο Erdogan, είναι μια μοιρασιά μεταξύ του επίσημου συριακού στρατού και του «εθνικού συριακού στρατού» (πρώην free syrian army) που είναι το συριακό πεζικό της Άγκυρας στη συγκεκριμένη εισβολή. Καθώς ο ε.σ.σ. έχει κόψει τον βασικό δρόμο (M4) ανατολής / δύσης στη βόρεια συρία (αυτός ο δρόμος είναι το νότιο όριο της «ζώνης») περίπου τα 2/3 αυτής της «ζώνης» θα περάσουν τις επόμενες ημέρες στον έλεγχο της Δαμασκού είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω Άγκυρας: πρακτικά είναι η αρχή του τέλους της δημιουργίας «κουρδικού κράτους» σε συριακό έδαφος…

Φυσικά είναι πάμπολλοι εκείνοι που περιμένουν (ελπίζουν είναι η πιο σωστή λέξη…) πως ο συριακός και ο τουρκικός στρατός θα αρχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους… Poor minds… Μπορεί μερικές κανονιές να πέσουν απ’ την μια και την άλλη μεριά, ίσια για το μελοδραματισμό του πράγματος. Μερικές epic δηλώσεις θα γίνουν επίσης, όπως οι χθεσινές, για παράδειγμα, που προέρχονται από έναν κούρδο καραβανά (στρατηγός;), τον Ismet Sheikh Hasan: συριακός και ρωσικός στρατός θα μπουν στο Kobani και στην Manbij για να προστατέψουν αυτές τις πόλεις απ’ την τουρκική εισβολή…

Σαν περιθώριο, η ασταμάτητη μηχανή οφείλει απλά να θυμίσει πως τουρκικός και συριακός στρατός βρίσκονται ήδη ο ένας απέναντι στον άλλον στον θύλακα του Idlib – και ΔΕΝ πολεμούν μεταξύ τους… Κάνει ο καθένας την δουλειά του, στον καταμερισμό που έχει συμφωνηθεί… Επιπλέον κάπου χρειάζεται να παίξει τον ρόλο της και η Μόσχα: τι καλύτερο απ’ το ότι «μεσολαβεί ανάμεσα στην Δαμασκό και την Άγκυρα (συμμάχους της δηλαδή) για να μην τσακωθούν μεταξύ τους»; Πολύ συγκινητικό… Δυστυχώς ο Putin έχασε το φετεινό νόμπελ ειρήνης…

Εν τω μεταξύ ο αμερικάνος υπ.αμ. Mark Esper ανακοίνωσε ότι θα «αποσύρει ηθελημένα» άλλους 1000 πεζοναύτες του απ’ την βόρεια συρία, για να μην βρεθούν σε διασταυρούμενα πυρά. Δεν είπε που θα τους παρκάρει. Υποθέτουμε νοτιότερα, μέσα στην κατεχόμενη ανατολική συρία.

(Σε κάθε περίπτωση, εκείνο το βλήμα που έσκασε καμμιά 500αριά μέτρα από ένα αμερικανικό φυλάκιο στο Kobani, το οποίο στα μέρη μας παρουσιάστηκε σαν «επίθεση του τουρκικού στρατού στον αμερικανικό» καθότι η βλακεία και η προπαγάνδα δεν έχουν όρια…, αυτό λοιπόν το βλήμα δικαιολόγησε το έξοδό του. Έπεισε το αμερικανικό υπ.αμ. ότι κινδυνεύει από «διασταυρούμενα πυρά»…)

Μπλοκ της Αστάνα

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Μια μέρα πριν την τυπική έναρξη της τουρκικής εισβολής (και ενώ το ψόφιο κουνάβι είχε ανακοινώσει ότι ο στρατός του δεν θα σταθεί εμπόδιο στον τουρκικό) το ρωσικό υπ.οικ. ανακοίνωσε ότι Μόσχα και Άγκυρα υπέγραψαν συμφωνία για την χρήση των δικών τους νομισμάτων στο μεταξύ τους εμπόριο. Με βάση αυτή τη συμφωνία οι τουρκικές τράπεζες θα συνδεθούν με το ρωσικό σύστημα «εκκαθαρίσεων πληρωμών» (το αντίστοιχο του swift) , κι αυτό μεταξύ άλλων θα επιτρέπει την χρήση των ρωσικών καρτών πληρωμής από τούρκους αν, για οποιοδήποτε λόγο, μπλοκαριστούν οι δυτικές mastercard και visa.

Για «οποιοδήποτε λόγο»; Μ’ αυτή τη συμφωνία ο τουρκικός καπιταλισμός οχυρώθηκε, στο μέτρο του δυνατού, έναντι οικονομικών κυρώσεων δυτικής προέλευσης, με αφορμή αυτό που όλα τα δυτικά υπουργεία εξωτερικών ξέρουν αλλά δεν λένε: το κρίσιμο βήμα υπέρ της ανοικτής υποστήριξης της αποκατάστασης του κυβερνητικού ελέγχου του Άσαντ στην συρία ανατολικά του Ευφράτη…

(φωτογραφία: Καταλαβαίνουμε ότι οι εθνικόφρονες, δεξιοί κι αριστεροί, θα μπερδευτούν, αλλά έτσι είναι η εθνικοφροσύνη. Βαράει στο κεφάλι, και βαράει μια κι έξω.

Η φωτογραφία είναι απ’ την Tal Abyad, μια συνοριακή κωμόπολη που κατέλαβαν χτες οι εκ τουρκίας ορμώμενοι εισβολείς. Όπως βλέπετε κρατάνε την συριακή σημαία… όχι την τουρκική…

Θα πείτε: συνωμοσία!!! Εεεε;)

Περί προδοσίας και παγκοσμίου πολέμου 1

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Η κατηγορία ότι «ο Trump προδίδει τους κούρδους» έχει πιάσει: είναι πολύ βολική και πολύ μελό, ώστε να παρακάμπει συγκινησιακά οτιδήποτε σοβαρό στο συριακό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου). Όποιος πιστεύει πως η καπιταλιστική ιστορία και οι διακρατικές σχέσεις είναι μια αλληλουχία «βαθιών συναισθημάτων» είναι τόσο ηλίθιος ώστε καλύτερα να βρει κάποια τρύπα να κρυφτεί απ’ τις συνέπειες της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αν υπάρχει κάτι προδοτικό, αυτό αφορά την επιλογή του pkk/ypg να γίνει το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτή η επιλογή επισφραγίστηκε με την μάχη για την ανακατάληψη της Raqqah το καλοκαίρι του 2017.

Οφείλουμε να θυμίσουμε τα πραγματικά περιστατικά, και άρα να φωτίσουμε αυτήν την “συμμαχία”. Γιατί δεν ήταν μια “συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας”! Ήταν μια συμμαχία για την κατάληψη εδαφών της συρίας…

Όλα ξεκίνησαν από την πετυχημένη κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2016. Ως τότε ο isis (το «κρυφό» παιδί της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) έμοιαζε ανίκητος ή, έστω, πολύ δύσκολος αντίπαλος, ειδικά σε συνθήκες urban πολέμου. Και ήταν. Η τότε κυβέρνηση Obama και όλο το επιτελείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που είχαν ανησυχήσει σοβαρά με την εμφάνιση του ρωσικού στρατού στο συρία τον Σεπτέμβρη του 2015, έτριβαν τα χέρια τους τον Ιούλη του 2016 όταν ξεκίνησε η επίθεση για την ανακατάληψη του ανατολικού Αleppo, που βρισκόταν στα χέρια του isis και άλλων μικρότερων αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Θεωρούσαν (ήλπιζαν) ότι στο Aleppo η Μόσχα (και όλη η συμμαχία…) θα σπάσει τα μούτρα της, θα ηττηθεί, κι έτσι η συρία θα μετατραπεί σε «νέο αφγανιστάν» για την Μόσχα.

Δεν έγινε έτσι… Παρά την σθεναρή αντίσταση των «τζιχαντιστών», χάρη σε τολμηρούς ελιγμούς των επιτιθέμενων, το ανατολικό Aleppo «έπεσε» τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Το κυριότερο: έπεσε χωρίς να ισοπεδωθεί αδιάκριτα, χωρίς δηλαδή να δοθεί ευκαιρία για την γνωστή προπαγάνδα περί «αθώων ζωών που χάνονται απ’ την συριακή και την ρωσική βαρβαρότητα». (Είναι πιθανό πως μέσα στους αιχμαλώτους «τζιχαντιστές» που πιάστηκαν μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, ήταν και κάμποσοι «σύμβουλοι»: γάλλοι, άγγλοι και ισραηλινοί…)

Η νίκη εκείνη ήταν, για τα μέχρι τότε δεδομένα, ένα πολύ δυνατό χαστούκι στους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή». Η «πτώση του Aleppo» αποδείκνυε ότι εξαιτίας της ρωσικής συμμετοχής και, επιπλέον, της σημαντικής βοήθειας τόσο απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και τους μισθοφόρους τους όσο και απ’ την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, το κόλπο isis θα τέλειωνε αργά ή γρήγορα· και θα τέλειωνε στρατιωτικά και αδιαμφισβήτητα. Κάτι έπρεπε να κάνει ο άξονας.

(φωτογραφία: Αμερικάνος καραβανάς ανάμεσα σε καραβανάδες του pkk, στην Hasakah).