“Μαύρη” οικονομία

17/2/2017. Το ότι τα ντόπια αφεντικά παιρνούν όλο και πιο μαζικά, όλο και πιο αποφασιστικά, στην άγρια φάση συσσώρευσης είναι κάτι που εμπειρικά (και καθόλου περιπτωσιολογικά…) το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Η “κλαψιάρικη” δικαιολογία ότι το κάνουν “λόγω υπερφορολόγησης” είναι, απλά, ένα είδος συνδικαλισμού των “εκτός νόμου” αφεντικών.
Η απόδειξη (αν μπορεί να μας αναγνωριστεί το δικαίωμα να υποστηρίζουμε μια αιρετική θέση) είναι αυτή: το πέρασμα απ’ την “λευκή” στη “μαύρη” οικονομία δεν είναι ακαριαίο! Δεν πρέπει να υπάρχει κατηγορία ελεύθερων επαγγελματιών που να μην έχουν ξεκινήσει όλα τα “ενδιάμεσα βήματα”, όχι μόνο τα τελευταία 7 χρόνια αλλά από πολύ νωρίτερα. Το ίδιο το ελληνικό κράτος, σα νομοθεσία και σαν διοίκηση (κυρίως: σαν κυκλώματα προσοδισμού) έχει βοηθήσει τα μέγιστα σ’ αυτήν την συστηματική “μετατόπιση” της κεφαλαιακής συσσώρευσης στην ελλάδα.
Κι αυτήν την τάση την θεωρούμε μη αντιστρεπτή υπό τις τωρινές γενικές συνθήκες. Ακόμα κι αν κάποιες πολιτικές βιτρίνες μείωναν την “υπερβολική φορολόγιση”, ένα μικρό μόνο μέρος αυτών των “εκτός νόμου” αφεντικών θα επέστρεφαν στη “λευκή” συσσώρευση, και μόνο στο προηγούμενο στάδιο, όπου ήταν στην πραγματικότητα “γκρίζα”. Κι αυτό για απλούς λόγους: η “εκτός νόμου” συσσώρευση προσφέρει τόσα οφέλη και τόσο δύναμη (ή αίσθηση δύναμης) στα κάθε είδους αφεντικά ώστε μόνο ο φόβος πολύ αυστηρών τιμωριών θα μπορούσε να τα κάνει να οπισθοχωρήσουν.
Όταν, όμως, η επίσημη νομοθεσία (διακομματικά) προσφέρει ατιμωρησία στην φοροκλοπή (νομοθεσία Αλεξιάδη) ποιος “φόβος”; Μόνο για εμάς υπάρχει άφθονος…

Ο χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού

31/1/2017. Γιατί κάνουμε αυτούς τους υπολογισμούς που θα μπορούσαν να θεωρηθούν έως και ακροβασίες;
Έχουμε υποστηρίξει στις σελίδες του Sarajevo, ήδη απ’ το 2011 – 2012, ότι οι επίσημες μετρήσεις του «ακαθάριστου εθνικού προϊόντος» (που, υποχρεωτικά, καταγράφουν μόνο τις επίσημες, άρα «εντός νόμου» οικονομικές δοσοληψίες) είναι λαθεμένες. Αντίστοιχα λαθεμένα θεωρούμε τα γενικά συμπεράσματα που προκύπτουν, περί «ύφεσης» ή «ανάπτυξης».
Κατά την εργατική μας άποψη αυτό που έχει συμβεί κυρίως με τον ελληνικό καπιταλισμό, μετά το 2010, είναι η επιτάχυνση του περάσματος μεγάλων τμημάτων του απ’ την «λευκή» (και καταγράψιμη στις επίσημες μετρήσεις) περιοχή, στη «μαύρη» (και μη καταγράψιμη). Για να το πούμε διαφορετικά: αυτό που έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει είναι η αύξηση του «μαύρου αεπ» σε βάρος του «λευκού». Μία (επιπλέον των πιο πανω) μορφή είναι το αυξανόμενο πέρασμα διάφορων «ελεύθερων επαγγελματιών» όχι εν μέρει (όπως συνέβαινε ως τώρα…) αλλά συνολικά στην «μαύρη οικονομία»…
Οι επίσημες καθεστωτικές στατιστικές επιμένουν ότι αυτό που οι ειδικοί τους ονομάζουν «μαύρη οικονομία» είναι μόνιμα στην ελλάδα κάτω από 25% του αεπ (αυτό το ίδιο νούμερο μοστράρουν εδώ και δεκαετίες…) και μάλιστα υποστηρίζουν ότι λόγω κρίσης έχει μειωθεί! Είτε κάνουν σοβαρό λάθος, είτε λένε ψέματα. Ακόμα και πιο στοιχειώδεις εμπειρικές καθημερινές παρατηρήσεις, αν τις πάρει κανείς στα σοβαρά και όχι ανεκδοτολογικά, δείχνουν το αντίθετο.
Αυτή, τώρα, η εντατική μετατόπιση απ’ την «λευκή» στη «μαύρη» καπιταλιστική διαχείριση / αξιοποίηση, είναι πολύ περισσότερα από την τυπική επέκταση του «εκτός νόμου» σε βάρος του «εντός νόμου». Πρώτον, επειδή το «εκτός νόμου» έχει πλέον τέτοιο μέγεθος και τέτοια ισχύ ώστε καθορίζει τον «νόμο», όχι μόνο σαν γράμμα αλλά και σαν πράξη. Δεύτερον, και κυριότερο, επειδή αφορά την εντατικοποίηση της άγριας εκμετάλλευσης της εργασίας, άμεσα ή έμμεσα.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα (ακόμα και ο στόχος) των διάφορων εκδοχών «απορρύθμισης» και «αποσυμβασιοποίησης» που είναι το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό είναι σωστό, αλλά μόνο εν μέρει. Γιατί οι διάφορες μορφές νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων δουλεύουν ανάλογα με το υπόστρωμα των «ρυθμίσεων» ή «μη ρυθμίσεων» που προϋπήρχαν. Για παράδειγμα, η μαύρη δουλειά ήταν ήδη εκτεταμένη στον ελληνικό καπιταλισμό απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Πρώτα σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών / μεταναστριών, και ύστερα, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας, (και) σε όλο και περισσότερους / ες ντόπιους μισθωτούς, αρχικά στα χαμηλά της εργασιακής ιεραρχίας.
Συνεπώς, στην ελληνική περίπτωση, δεν ζούμε (για παράδειγμα) τον γερμανικό ορντοφιλελευθερισμό (που έχει και διατηρεί εκτεταμένες – σε σχέση με το παρελθόν – περιοχές «μαύρης», «εκτός νόμου» ή «θεσμισμένης» υποτίμησης της εργασίας) αλλά έναν made in greece αναρχο-φιλελευθερισμό του κεφάλαιου που εκτραχύνει τις ανεπίσημες απορρυθμίσεις που είχαν επιβάλει στην πράξη τα ντόπια αφεντικά ήδη απ’ τα ‘90s. Αυτή είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ διαχείριση της κρίσης α λα ελληνικά. Και ΔΕΝ την έφεραν απ’ έξω κάποιοι καταραμένοι δανειστές. Την οργανώνουν και την επιβάλλουν τα εκατοντάδες χιλιάδες μικρά και μεσαία ντόπια αφεντικά, που ταυτόχρονα μισούν τους γερμανούς…
Τι σημαίνουν αυτά από πολιτική άποψη, για την τάξη μας; Γι αυτά… μια άλλη φορά…