Tag: ηπα

Δεν κάνει κρύο στην Αλάσκα. Κρύο δεν έκανε ποτέ…

Δευτέρα 11 Αυγούστου (00.13) >> Το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι μπορεί να θέλει κάτι σαν «Χ» και, κυρίως, την δόξα του ειρηνοποιού – και το βραβείο Νόμπελ… Η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) τι επιδιώκει; Ο ρωσικός στρατός βρίσκεται πολύ κοντά στην «εκκαθάριση» του Donetsk, και όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο αδυνατίζει η όποια άμυνα του καθεστώτος του Κιέβου∙ κι όχι μόνον η στρατιωτική. Οι απειλές περί δασμών στη Μόσχα είναι αδιάφορες. Οι απειλές για «συμπληρωματικούς δασμούς» στα κράτη μέλη των BRICS (ινδία, κίνα, βραζιλία) επειδή αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο είναι μεσοπρόθεσμα βούτυρο στο ψωμί της «αποδολαριοποίησης». Μ’ άλλα λόγια οι συσχετισμοί επιδεινώνονται διαρκώς σε βάρος τόσο της δύσης γενικά όσο και των ηπα. Τι επιπλέον θέλει λοιπόν τώρα ο Putin μέσω αυτού του ραντεβού με το ψόφιο κουνάβι;

Μπορεί να θέλει να το στηρίξει σε μια μάλλον δύσκολη στροφή της πρώτης του χρονιάς στη δεύτερη θητεία: είναι ένας πρόεδρος ιδανικός για να υπονομεύσει απ’ τα μέσα την αμερικανική ηγεμονία καθώς προσπαθεί να την αναδιαρθρώσει / «επισκευάσει», αλλά δεν πατάει καλά! Όμως θα τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η Μόσχα κάλλιστα (και κυρίως) θα ήθελε την όξυνση των ενδοδυτικών (ακόμα και των ενδοαμερικανικών) αντιθέσεων γύρω απ’ την έκβαση στο ουκρανικό πεδίο μάχης και την παραδοχή (ή μη) της ήττας εκεί.

Μπορείτε να το θεωρήσετε “μακιαβελικό” αν και θα σας προτείναμε να το δείτε ως διαλεκτικά υλιστικό. Όπως και νάχει δεν είναι καθόλου έξω απ’ την στρατηγική της Μόσχας (και όχι μόνο) απ’ τις αρχές του 2022. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι, ως γνωστόν εφεύρεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Όμως το να αξιοποιείς την δύναμη του αντιπάλου σε βάρος του αποφεύγοντας την απευθείας σύγκρουση μαζί του, είναι διανοητική και σωματική τεχνική του τζούντο – και η ανεγκέφαλη αλεπού έχει κάμποσα dan. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι «θα διαλυθείτε εξαιτίας των εσωτερικών αδυναμιών σας ενόσω θεωρείτε εαυτούς δυνατούς»! Τόσο καθαρά…

Τα δεδομένα έχουν ιστορία και η Μόσχα την ξέρει, την αναγνωρίζει, πολλές φορές και δημόσια:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη 2

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.23) >> Ξέρουμε άραγε πόσο «συμπαγές», πόσο «λεπτοδουλεμένο» είναι το θεοναζί (αλλά και δυτικό) σχέδιο λιμοκτονίας – μέσα – στη – γενοκτονία; Όχι, δεν ξέρουμε!!!

Ένας αμερικάνος απόστρατος / βετεράνος αντισυνταγματάρχης «green beret», εκπαιδευμένος για τις «ειδικές» αμερικανικές επιχειρήσεις «αντι-αντάρτικου», με θητεία σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ονόματι Tony Aquilar, βρέθηκε πρόσφατα στη Γάζα ως μισθοφόρος «φύλακας» της πιο βρώμικης παράστασης «μα αφού κάτι σας ταϊζουμε, γιατί φωνάζετε;». Ο Aquilar δηλώνει εκπαιδευμένος και ορκισμένος να τηρεί τους διεθνείς νόμους και κανόνες για την προστασία των αμάχων: ανήκει σ’ αυτές τις «φουρνιές» των αμερικάνων καραβανάδων που βγήκαν απ’ το West Point τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, για τις οποίες γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα σε σχέση με το «18ο κενό».

Δεν θα ήταν φίλος μας! ΟΜΩΣ: αυτός ακριβώς ο τύπος μιλάει επί σχεδόν 1,5 ώρα στον γνωστό Tucker Carlson (ούτε κι αυτός είναι φίλος μας!!!) για να περιγράψει τι-είδε-με-τα-μάτια-του, πόσα-και-ποια-εγκλήματα-πολέμου-είδε-με-τα-μάτια-του τον 1,5 μήνα που έμεινε πρόσφατα εκεί ως «φύλακας». Και επειδή είναι αυτός που είναι, τα όσα λέει και περιγράφει έχουν κάνει πολλές φορές τον γύρο του διαδικτύου του πλανήτη, σε διαφορετικές αλλά πιο σύντομες συνεντεύξεις, από το Democracy Now! μέχρι δεν ξέρουμε που.

Αν έχετε ανοικτό μυαλό, δείτε τη συνέντευξη εδώ.

Παλαιστίνη 3

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.20) >> Οι υποτιθέμενες απειλές των κοκάκηδων των δυτικών ιμπεριαλισμών, που οι δημαγωγοί τους παρουσιάζουν ως «σκληρές» κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, είναι ουσιαστικά το «ελευθέρας» να συνεχίσει, αλλά με τρόπο που να μπορεί να συμπεριληφθεί εύκολα στο «δικαίωμα αυτοάμυνας» – κι όχι μόνο των θεοναζί… Η σχεδιασμένη, μεθοδική, μαζική λιμοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων δεν περιλαμβανόταν ως τώρα σ’ αυτό το «δικαίωμα» – έφτασε στην «πόρτα» του. Χαράχτηκε στη συλλογική μνήμη, όχι μόνο των Παλαιστίνιων.

Αυτός είναι ένας φασίστας αμερικάνος «εκπρόσωπος του λαού» – πρώην λομπίστας της βιομηχανίας τζόγου. Ένας, μόνο ένας – «πρωτοπόρος»! Για να θυμίζει όχι μόνο ότι αυτός και οι όμοιοί του κρατάνε ακόμα απόσταση ασφαλείας απ’ το να σπάνε πέτρες σ’ όλη τη ζωή τους, αλλά επιπλέον ότι οι υπόλοιποι έχουμε φτάσει στο σημείο «να λέμε ευτυχώς» που δεν είναι περισσότεροι εκείνοι που λένε φωναχτά αυτά που σκέφτονται…

Ακόμα κι αν τα αφεντικά των θεοναζί παρουσιάζονται ως «ενοχλημένα», ουσιαστικά αναγνωρίζουν την σκοπιμότητα αυτής της καθόλου καινούργιας ιδέας: να κάνουν την πείνα και τον θάνατο απ’ την πείνα και την δίψα όπλο κατά της ένοπλης αντίστασης.

Ο αποχαλινωμένος εξτρεμισμός της δυτικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και στα όποια (δυτικά) κινήματα υπέρ των Παλαιστινίων. Ας μην το κρύβουμε. Αυτός ο αποχαλινωμένος εξτρεμισμός μετατοπίζει διαρκώς το «σημείο εστίασης» της όποιας συμπαράστασης, κάνοντας τα συναισθήματα μοχλό απομάκρυνσης απ’ την αιτία όλων όσων υποφέρουν οι Παλαιστίνιοι  και οι Παλαιστίνιες, την αιτία που πολεμάει η αντίσταση: την κατοχή και το απαρτχάιντ. Κι όμως. Ακόμα κι αν μερικές εκατοντάδες φορτηγά του οηε μπουν στη Γάζα∙ ακόμα κι αν μερικές χιλιάδες τόνοι τροφίμων, νερού, φαρμάκων ξεφορτωθούν και διανεμηθούν κάπως αποτελεσματικά στα 2 εκατομμύρια αιχμαλώτων, ακόμα κι αν αύριο εφαρμοστεί κάποια εκεχειρία διαρκείας, η κατοχή και το απαρτχάιντ θα συνεχίζονται αν δεν αντιμετωπιστούν όπως τους αξίζει.

Συνεπώς, καμία «αιχμή» της δυτικής καθεστωτικής βαρβαρότητας στην Παλαιστίνη δεν θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και ουσιαστικά αν δεν αντιμετωπιστούν όλες! Δεκτός ο ανθρωπισμός (εκτός εισαγωγικών), αλλά μόνος του βρίσκεται εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ την λήξη της κατοχής και την οριστική διάλυση του απαρτχάιντ καθεστώτος. Η μόνη δυνατότητα που υποδεικνύει όλες αυτές τις αιτίες μαζί, η μόνη δυνατότητα που υποδεικνύει την «λύση», είναι η πολιτική της παλαιστινιακής ένοπλης αντίστασης.

Πριν 4 δεκαετίες το σύνθημα που φωνάζαμε ήταν «όπλα, όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη!». Σήμερα οι δυτικές ολιγαρχίες έχουν φροντίσει αυτή η υποστήριξη στην ένοπλη αντίσταση, ακόμα και φραστική (προφανώς δεν χρειάζονται την δική μας βοήθεια στον εξοπλισμό τους!)  να τιμωρείται ως «παρότρυνση στην τρομοκρατία».

Την απάντησή μας την έχουμε δώσει (και από ‘δω), ας την επαναλάβουμε: πριν 42 χρόνια, για την ακρίβεια στις 22 Νοέμβρη του 1983, η γενική συνέλευση των κρατών μελών του οηε (κράτη, όχι … αναρχικοί!!!) έβγαλε την απόφαση Α/RES/38/17 η οποία, μεταξύ άλλων έλεγε και τα εξής:

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η άρνηση των αναπαλλοτρίωτων δικαίων του Παλαιστινιακού λαού για αυτοκαθορισμό, κυριαρχία, ανεξαρτησία και επιστροφή στην Παλαιστίνη και οι επαναλαμβανόμενες επιθετικές ενέργειες του Ισραήλ κατά των λαών της περιοχής συνιστούν μια σοβαρή απειλή στην διεθνή ειρήνη και ασφάλεια,

Βαθιά σοκαρισμένοι και ανήσυχοι για τις θλιβερές συνέπειες της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο, και ανακαλώντας όλες τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ειδικά τις …

1. Καλεί όλα τα Κράτη Μέλη να εφαρμόσουν πλήρως και αξιόπιστα όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ σε σχέση με την άσκηση του δικαιώματος αυτοκαθορισμού και ανεξαρτησίας των λαών που βρίσκονται κάτω από αποικιακή και ξένη κυριαρχία∙

2. Επαναεπιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για την ανεξαρτησία, την εδαφική τους ακεραιότητα, την εθνική τους ενότητα και την απελευθέρωσή τους απ’ την αποικιακή κυριαρχία, το απαρτχάιντ και την ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα∙

3. ….

Απλά, πολύ απλά: Η ΕΝΟΠΛΗ ΑΝΤΙ-ΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (τόσο γενικά οπουδήποτε στον πλανήτη όσο και ειδικά για την Παλαιστίνη) ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ήδη απ’ το 1983!!! (Και, αυτονόητα, ΔΕΝ είναι κανενός «δικαίωμα» να «διαλέγει» το θρήσκευμα που θα προτιμούσε για τέτοιους ένοπλους αγώνες!!!)

Που σημαίνει: είτε με Fatah (κι αυτοί «τρομοκράτες» χαρακτηρίζονταν κάποτε…), είτε με Hamas, είτε με Ισλαμική Jihad, είτε με Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, είτε με Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (οι 4 τελευταίες οργανώσεις αποτελούν την ενιαία αντίσταση στη Γάζα σίγουρα απ’ την 7η Οκτώβρη και μετά…) είτε με οποιαδήποτε άλλη οργάνωση η ένοπλη αντίσταση στο κατοχικό, απαρτχάιντ, θεοναζί καθεστώς είναι ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ όχι μόνο του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα στη μέση Ανατολή αλλά και της περιβόητης «διεθνούς νομιμότητας» εδώ και πολλές δεκαετίες!

Δεν ξεμπερδεύουμε όμως έτσι εύκολα. Αν το 1983 ο ένοπλος αγώνας των Παλαιστίνιων για την απελευθέρωσή τους από την αποικιακή κυριαρχία, το απαρτχάιντ και την ξένη κατοχή ήταν απόλυτο δικαίωμα διεθνώς αναγνωρισμένο∙ αν, ήδη απ’ το 1949 σύμφωνα με τις διεθνείς Συμβάσεις της Γενεύης … καμία «κατοχική δύναμη» ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ «αυτοάμυνας» επί του κατεχόμενου εδάφους∙ κι αν, αντίστροφα, από το 2023 το κατοχικό, απαρτχάιντ καθεστώς έχει αποκτήσει με κάθε δυτική ευλογία, με δυτική επιμονή, με δυτική σταθερότητα, «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», δηλαδή «δικαίωμα» στις μαζικές δολοφονίες, «δικαίωμα» στις μαζικές καταστροφές, «δικαίωμα» στον εξανδραποδισμό, «δικαίωμα» στη γενοκτονία και, εν τέλει, «δικαίωμα» στη λιμοκτονία, αν λοιπόν έτσι συμβαίνουν τα πράγματα (και ακριβώς έτσι συμβαίνουν!!!) τότε όλοι εμείς εδώ στη «δύση» έχουμε μπροστά μας και γύρω μας μια κρατική / καπιταλιστική «πρόκληση» κολοσσιαίων διαστάσεων και ακόμα πιο κολοσσιαίων συνεπειών! Μην απωθούμε την πραγματικότητα! Μην παριστάνουμε ότι υπάρχει μόνο ένα «παλαιστινιακό πρόβλημα»! Όχι!!! Βρίσκεται σε εξέλιξη μια καθολική δυτική κρατική / καπιταλιστική / ιδεολογική «ανατροπή» όλων των (δυτικής προέλευσης…) θεσμίσεων περιορισμού της κρατικής δολοφονικής δράσης! Μέσα στην οποία το Ολοκαύτωμα των Παλαιστίνιων είναι η αιχμή, το παράδειγμα, το «μοντέλο».

Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα (διαφωνείτε;;;;) ο ανθρωπισμός, όσες ευαισθησίες κι αν κουβαλάει, τελειώνει οριστικά την αξία και την χρησιμότητά του: ΔΕΝ είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον βίαιο, βάρβαρο, αποκτηνωμένο κρατικό / καπιταλιστικό μετασχηματισμό της γενικής δύσης (βίαιο, βάρβαρο, αποκτηνωμένο κρατικό / καπιταλιστικό μετασχηματισμό που ζήσαμε σε πρώτο γύρο με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία…) με ανθρωπιστικά εφόδια.

Κι αν δεν έχουμε άλλα, τότε είμαστε πάρα πάρα πολύ πίσω∙ επιτρέψτε μας την δυσοίωνη εκτίμηση: αν η μόνη μας προίκα είναι οι ευαισθησίες μας και το «εεε, κάνουμε ό,τι μπορούμε…» είμαστε καταδικασμένοι, όχι μόνο από φυσική αλλά και από ηθική, συναισθηματική και κάθε άλλη άποψη.

Business as usual

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.09) >> Τι θα κρατήσει άραγε η ιστορία; Το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι πήγε στην περιουσία του στη Σκωτία (κάτι χρεωκοπημένες επιχειρήσεις γκολφ, που θέλει να τις σώσει προωθώντας εκεί κάποιο “open” το γρηγορότερο…), και «δέχτηκε στο μαγαζί του» τόσο την πολιτική βιτρίνα του Λονδίνου, όσο και την εκλεκτή κυρία Ursula. Δεν συνηθίζονται αυτά: οι «ξένοι ηγέτες» πηγαίνουν στα μέγαρα που είναι οι «ντόπιοι» – όχι το ανάποδο. Το ανάποδο λέγεται «φτύσιμο» – αλλά μπορεί να ψιχαλίζει…

Τον κοκάκια του Λονδίνου το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι τον ήθελε για να σώσει τις επιχειρήσεις του. Την εκλεκτή της ε.ε. την ήθελε για να υπογράψει μια ακόμα «συμφωνία» ενδοδυτικού κανιβαλισμού. (Σας έχουμε μιλήσει γι’ αυτόν εδώ απ’ την εποχή της ανατίναξης του nord stream 2).

Οι 15% δασμοί στις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα (είπε η εκλεκτή…) ήταν το μη χείρον βέλτιστον… Δεν είπε όμως όλη την αλήθεια. Κάποιος άλλος αξιωματούχος της ε.ε. το έκανε:

Δεν είναι [οι ταρίφες…] μόνο για το εμπόριο: Είναι για την ασφάλεια, είναι για την Ουκρανία, είναι για την τρέχουσα γεωπολιτική αστάθεια είπε ο Maros Sefcovic, ο επίτροπος εμπορίου της ε.ε., σε συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλες την Δευτέρα. Είπε ότι δεν θα μπει στις λεπτομέρειες όλων όσων κουβεντιάστηκαν με τον κ. Trump την Κυριακή, «αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν ήταν μόνο για το εμπόριο».

Η ε.ε. (ή η εκλεκτή και οι φίλοι της) έχουν αποφασίσει να «πληρώνουν προστασία» στην Ουάσιγκτον – άσχετα με το ποιος κάθεται στο άσπρο σπίτι. Έναντι «κινδύνων» και «απειλών» που φτιάχνουν μόνοι τους γιατί έτσι θεωρούν ότι θα βρουν την ιμπεριαλιστική τους φόρμα. Κάποιοι λεπτολόγοι υποστηρίζουν ότι αυτήν την φόρμα ψάχνουν∙ ότι τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια / αφεντικά χρειάζονται χρόνο για να διεκδικήσουν με αξιώσεις την «ηγεμονία στον πλανήτη» στη θέση των παρακμιακών ηπα∙ και ότι ως τότε σκύβουν το κεφάλι και πληρώνουν – πιο σωστά βάζουν τους υπηκόους τους να πληρώνουν και τον «καινούργιο σερίφη στην πόλη» και τον φιλόδοξο ευρω-διάδοχό του. (Μοιάζει μάλλον με παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βρει η ψυχή του…)

Εν τω μεταξύ σφίγγουν τα λουριά – ή προσπαθούν. Τώρα χρειάζονται (ξανά) κρέας στους στρατούς τους, ειδικά στο πεζικό. Θα γίνουν – γίνονται – αλλαγές∙ θα οργανωθούν προπαγανδιστικές εκστρατείες∙ θα γίνει ψηφιακή η μηχανο-οργάνωση της «κατάταξης» για να εντοπίζονται ευκολότερα και πληρέστερα οι απρόθυμοι∙ οι «υποχρεώσεις» αντικαθιστούν τα «δικαιώματα» όπως το είπε έγκαιρα ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα∙ θα γίνει πολύ must το πόστο του καραβανοχειριστή drones (με το παραμύθι ότι είναι ασφαλές πόστο και δεν κινδυνεύει απ’ τον εχθρό…) κλπ κλπ…

Η πατρίς κινδυνεύει – έχουμε αστάθεια (και το παλάτι έξοδα)…

Το ψόφιο κουνάβι με βατραχοπέδιλα

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.06) >> Έχει θυμώσει λέει – το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι. Με τον Putin – λέει. Και του έκοψε την προθεσμία για εκεχειρία στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙ από 50 ημέρες την έκανε … αύριο μεθαύριο… Και μετά θα του δείξει του παλιορώσου πόσα απίδια βάζει ο σάκος – λέει. Βάζοντας δασμούς στους υπόλοιπους των (αρχικών) BRICS, εκτός της νότιας αφρικής (αυτήν την έχει τιμωρήσει για άλλους λόγους: επειδή η κυβέρνηση είναι «ρατσιστική» κατά των λευκών – λέει) για να μην αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο…

Εν τω μεταξύ θύμωσε και με τον Μεντβέντεφ – λέει. Και κούνησε δύο υποβρύχια με πυραύλους πυρηνικού πολέμου «νάναι σε κατάλληλη θέση» – λέει….

«Φίλος της ειρήνης είπαμε, αλλά όχι και να με εκμεταλλεύονται» θα πρέπει να σκέφτηκε. Η εγωπάθεια τα έχει αυτά τα προβλήματα: αν δεν αναγνωρίζουν την δύναμη, την ομορφιά, το κύρος σου τα παίρνεις. Ειδικά αν συμβαίνει να μένεις στο άσπρο σπίτι.

Πίσω απ’ τον θόρυβο της καθημερινής δημοσιότητας (που ολοφάνερα είναι ένα απ’ τα drug του ψόφιου κουναβιού) υπάρχει το ερώτημα της κρατικής πολιτικής. Των ηπα. Αν οι εσωτερικοί συσχετισμοί δύναμης είναι (ακόμα) ρευστοί, κι αν δεν υπάρχει manual ούτε εμπειρία για το πως φρενάρεις την παρακμή σου, είναι τελικά εύλογο πως το μόνο που απομένει είναι ο καιροσκοπισμός. Απ’ αυτήν την άποψη οι μανίες του ψόφιου κουναβιού ταιριάζουν στην αμερικανική συγκυρία. «Προσωποποιούν» τον δομικό καιροσκοπισμό ενός άλλοτε ηγεμονικού συστήματος κρύβοντας τις βαθιές του αδυναμίες.

Εν τω μεταξύ αυτός που εκνευρίζει το ψόφιο κουνάβι έχει μια άποψη για τις αμερικανικές πολιτικές βιτρίνες. Την διατύπωσε πριν πάνω από 8 χρόνια, στις 30 Μάη του 2017, συνεντευξιαζόμενος στη γαλλική le Figaro. Δεν θα την έλεγε κάποιος ούτε πρωτότυπη ούτε λαθεμένη. Σημειώστε παρακαλούμε ότι οι τρεις αμερικάνοι πρόεδροι στους οποίους αναφέρεται εκείνη τη χρονική στιγμή είναι κατά σειρά ο Bush ο Β, ο Obama – και το ψόφιο κουνάβι στην πρώτη θητεία του:

Πράγματι, αυτοί εκεί στη Μόσχα το 2017 δεν ήξεραν τι τους γίνεται… Ούτε μετά…

Απ’ την Γάζα στην κίνα 1…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.24) >> Η καπιταλιστική κερδοφορία απ’ την σφαγή στη Γάζα είναι μια σοβαρή εξήγηση του γιατί οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά γενικά την υποστηρίζουν… Είναι όμως η μοναδική;

Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ στο περιοδικό («δημοκρατικών» φρονημάτων…) the new Yorker φωτίζει όχι την «οικονομία της γενοκτονίας» αλλά «το δίκαιο της γενοκτονίας» (!!!) όπως αυτό διαμορφώνεται ήδη μεταξύ του Παλαιστινιακού αίματος και των πρωτοκοσμικών «ειδικών» νομικών / μιλιταριστικών γραφείων. Ζητούμενο; Η «προσαρμογή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» στις «ανάγκες» των δυτικών αφεντικών για τον 4ο παγκόσμιο, για μεγάλους πολέμους κατά (π.χ.) της κίνας, της ρωσίας ή άλλων αξιόμαχων αντιπάλων.

Η μαζική δολοφονία αμάχων ποτέ δεν ήταν έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθεί κάποιος-που-είχε-νικήσει σ’ έναν πόλεμο. Ήταν ωστόσο «χειρωνακτικό» έργο των στρατών ξηράς, του πεζικού και, απ’ αυτή την άποψη, «περιορισμένης απόδοσης» σε σχέση με ό,τι ακολούθησε στον 20ο αιώνα, στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο: ήταν η εφεύρεση και η αξιοποίηση των αεροπλάνων και των αεροπορικών βομβαρδισμών (συν την εφεύρεση της ατομικής βόμβας) που έκανε «παιχνιδάκι» την μαζική σφαγή στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (αλλά και στη Δρέσδη και σ’ άλλες γερμανικές πόλεις). Όμως την σφαγή την είχαν κάνει οι νικητές, οπότε δεν κινδύνευαν όπως οι ηττημένοι από κάποια «Νυρεμβέργη» σε βάρος τους… Η ιδέα ότι σκοτώνοντας μαζικά αμάχους θα αναγκάσεις τους ένοπλους να παραδοθούν, αυτό που «αναβίωσε» και εφαρμόζεται στη Γάζα κάτω απ’ τους δυτικούς επαίνους μπροστά μας, χωρίς καμία – καμία – καμία συνέπεια:

αυτό λοιπόν ήταν η μιλιταριστική κοινοτοπία ως και την σφαγή στο Βιετνάμ, στη δεκαετία του 1970. Ηθικά ζητήματα θα μπορούσαν να προκληθούν∙ νομικά όμως (με την έννοια του κατηγορητηρίου και της καταδίκης) όχι…

Αυτό άλλαξε μόλις το 1977, κάτω απ’ την πίεση των μαζικών αντιπολεμικών κινημάτων που είχαν προηγηθεί (και ακολούθησαν, ως και την δεκαετία του ’80) με την έγκριση σχετικών Επιπρόσθετων Πρωτοκόλλων (additional protocols) στις «συνθήκες της Γενεύης» (που είχαν γίνει για πρώτη φορά διεθνής ανθρωπιστική νομοθεσία το 1949). Τα πρωτόκολλα αυτά όχι μόνο απαγόρευαν την στοχοποίηση αμάχων στη διάρκεια ενός πολέμου αλλά επιπλέον έκαναν διεθνή νόμο την υποχρέωση του επιτιθέμενου να φροντίζει από κάθε άποψη αυτούς τους αμάχους.

Αν και η Ουάσιγκτον δεν υιοθέτησε επίσημα αυτά τα συμπληρωματικά πρωτόκολλα, συμπεριέλαβε την βασική νομοθεσία του ’77 για την προστασία των αμάχων στο στρατιωτικό της δόγμα – προκειμένου, προφανώς, να μην βρίσκεται ο στρατός της νομικά εκτεθειμένος όταν δρούσε… Έτσι* το αμερικανικό πεντάγωνο (και ανάλογα τα υπόλοιπα δυτικά) εκπαίδευε τον στρατό του να μπορεί να κάνει (τουλάχιστον στη θεωρία…) δύο πράγματα ταυτόχρονα: απ’ την μια να «απομονώνει» τους ένοπλους («τρομοκράτες») σε συνθήκες urban πολέμου απομακρύνοντάς τους απ’ τους αμάχους, και απ’ την άλλη να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια (φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) σ’ αυτούς τους αμάχους – με τις σφαίρες να πέφτουν γύρω σαν το χαλάζι…

«Άβολα» καθήκοντα από μιλιταριστική άποψη, έτσι δεν είναι; Όταν, μετά το 2001, στη διάρκεια της 20ετούς κατοχής του αφγανιστάν, τα αμερικανικά drones βομβάρδιζαν γάμους και βαφτίσια στην αφγανική ύπαιθρο, ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ένα πρώτο (συγκρατημένο σε σχέση με αυτό που γίνεται στη Γάζα) βήμα για να απαλλαγεί απ’ αυτές τις «ανθρωπιστικές αηδίες», που ναι μεν πουλάγανε ακόμα διεθνώς (“soft power”…) αλλά δυσκόλευαν τις κινήσεις του κατοχικού στρατού. Εφηύρε τον όρο παράπλευρες απώλειες. Τι ήταν οι «παράπλευρες απώλειες»; Ήταν οι άμαχοι που είχαν δολοφονηθεί «κατά λάθος», «όχι από πρόθεση», επειδή-υπήρχε-η-πληροφορία ότι κάπου-ανάμεσά-τους ή γύρω τους κυκλοφορούσε ένας «αρχιτρομοκράτης». Αυτός ήταν ο στόχος, όχι οι άμαχοι (σήμαινε το «παράπλευρες απώλειες») – αλλά φευ; Να αφήσουμε τους παλιοτρομοκράτες να κυκλοφορούν μέσα στο πλήθος των φίλων και των συγγενών τους;

Αυτό το «κατά λάθος», το «όχι από πρόθεση», το «παράπλευρη απώλεια» θεωρήθηκε μόλις πριν 2 δεκαετίες ως ικανή νομικά θέση υπεράσπισης των δολοφόνων αμάχων αν ποτέ κάποιοι επιζώντες (αφγανοί…) κατάφερναν να φτάσουν στα δυτικά «ανθρωπιστικά» δικαστήρια… Δεν ήταν!! Γι’ αυτό όταν πράγματι κάποιοι επιζήσαντες της κατοχής του αφγανιστάν πέτυχαν εκείνο που θεωρούνταν ακατόρθωτο (έφτασαν, δηλαδή, στα δυτικά δικαστήρια) επιστρατεύτηκαν άλλες μέθοδοι, πιο ωμές και πιο αποτελεσματικές: απειλές κατά των δικαστών…

Ο φόβος για την πιθανότητα να δικαστούν και να καταδικαστούν αμερικάνοι στρατιώτες ή αξιωματικοί για «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στην κατοχή του αφγανιστάν μπορεί να φαίνεται αστείος, αλλά είναι πολύ σοβαρός, ακόμα κι αν οι συνέπειες μείνουν «συμβολικές»: ο ιμπεριαλισμός του δυτικού ανθρώπου είχε πάντα σα δικαιολογία το «καλό» (που ούτε ο ίδιος το πίστευε)∙ το να καταδικαστεί ως εγκληματίας ενόσω δεν έχει ηττηθεί ακόμα (επίσημα) θα ήταν βαρύ…

*Πιο αναλυτικά στο Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα – εκδ. «Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα».

Απ’ την Γάζα στην κίνα 2…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.18) >> Με το που ξεκίνησε η σφαγή στη Γάζα, από τον χειμώνα του 2023 και μετά, στρατιωτικοί νομικοί και απόστρατοι αρχικαραβανάδες του u.s. army άρχισαν να επισκέπτονται, άλλοτε με δική τους πρωτοβουλία και άλλοτε καλεσμένοι των θεοναζί, την «περίμετρο» του σφαγείου. Για να διαπιστώσουν με τα μάτια τους (;;;) ότι τα βομβαρδισμένα σχολεία και νοσοκομεία και τζαμιά στη Γάζα δεν ήταν «ηθελημένοι στόχοι» του θεοναζί στρατού αλλά «αναγκαστικοί», αφού κάπου εκεί μέσα κρύβονταν τρομοκράτες (της Hamas… πάντα). Αυτά (τα σπίτια, τα σχολεία, τα νοσοκομεία…) ήταν το καμουφλάζ των τρομοκρατών – διαπίστωναν οι αμερικάνοι ειδικοί των «ανθρωπιστικών πολέμων», για να καταλήγουν ο ένας μετά τον άλλον:

… Η νομιμότητα μιας επίθεσης δεν μπορεί να κριθεί μόνο απ’ το αποτέλεσμά της… Ένα κατεστραμμένο σχολείο δεν μπορεί να σου πει αν είναι τόπος εγκλήματος πολέμου… Πρέπει να εξετάσεις την απόφαση που πάρθηκε για να κτυπηθεί… Πράγματι η δράση του IDF είναι πολύ ίδια μ’ αυτό που θα κάναμε κι εμείς σ’ ανάλογο πεδίο πολέμου…

Γιατί αυτό; Το ρεπορτάζ μας διαφωτίζει (ο τονισμός δικός μας):

…. Αυτή η ιδέα, ότι η συμπεριφορά του ισραήλ στη Γάζα είναι σύμφωνη με την εννόηση του αμερικανικού στρατού για τις δικές του νομικές υποχρεώσεις [σ.σ.: και όχι μόνο του αμερικανικού…] έχει γίνει η γενική συμφωνία μεταξύ των αμερικανών στρατιωτικών δικηγόρων και των συμμάχων τους στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι το επιχείρημα που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας καινούργιας εργασίας της Naz Modirzadeh, καθηγήτριας στη νομική σχολή του Harvard και ιδρύτριας του «προγράμματος διεθνούς δικαίου και ένοπλων συγκρούσεων» του ίδιου πανεπιστημίου. Όπως γράφει η Modirzadeh στην «Επιθεώρηση Εθνικής Ασφάλειας» του Harvard, οι ηπα δεν σχολιάζουν το αν το ισραήλ έχει παραβιάσει τους νόμους του πολέμου. Αυτό που κάποιοι αποδίδουν σε υποκρισία και γεωπολιτικούς υπολογισμούς έχει σαν αιτία και έναν «βαθύτερο μετασχηματισμό εντός του αμερικανικού στρατού και του νομικού του μηχανισμού».

Τα τελευταία χρόνια το αμερικανικό υπ.αμ. επιμένει ότι ίσως οι ηπα χρειαστεί να κάνουν έναν μεγάλο πόλεμο εναντίον αντιπάλου που ανταγωνίζεται τον αμερικανικό στρατό σε ισχύ και τεχνολογία. Σ’ ένα τέτοιο σενάριο – γνωστό ως «επιχείρηση μάχης μεγάλης κλίμακας» ή LSCO – ο πόλεμος θα γίνει σε ξηρά, θάλασσα, αέρα και στη θερμόσφαιρα [σ.σ.: πάνω απ’ την «μεσόσφαιρα» της γήινης ατμόσφαιρας]. Η διοίκηση των αεροπορικών δυνάμεων δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Οι πληροφορίες μπορεί να είναι ασαφείς. Τα θύματα μπορεί να είναι εκατοντάδες χιλιάδες και ολόκληρες πόλεις πιθανόν να ισοπεδωθούν. «Με δυο λόγια» γράφει η Modirzadeh «ο αμερικανικός στρατός έχει αρχίσει να προετοιμάζεται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με την κίνα». Και με τέτοια λάβα να καίει το μυαλό τους, οι «δικηγόροι της LSCO» όπως τους αποκαλεί η Modirzadeh, υποστηρίζουν ότι οι νόμοι του πολέμου είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο χαλαροί απ’ ότι φαίνεται να υποστηρίζουν άλλοι συνάδελφοί τους και το κοινό. Απ’ την οπτική τους η Γάζα δεν είναι απλά μια πρόβα τζεράλε για το είδος των μαχών που μπορεί να αναγκαστούν να δώσουν οι αμερικανοί στρατιώτες – στην Ταϊβάν ας πούμε. Είναι επίσης μια δοκιμή της ανοχής του αμερικανικού κοινού για τα επίπεδα θανάτου και καταστροφής που συνεπάγονται τέτοιας έντασης πόλεμοι.

Μάλιστααα! Ειδικά γι’ αυτή τη «δοκιμή της ανοχής» (και όχι μόνο του «αμερικανικού κοινού») θα πρέπει να επανέλθουμε κάποια στιγμή, με όχι τις καλύτερες διαθέσεις…

Η Modirzadeh εντοπίζει την καταγωγή αυτής της «στροφής» σ’ ένα άρθρο του 2021, στο “military review”, του αντιστράτηγου Charles Pede (του ανώτατου τότε νομικού εμπειρογνώμονα του αμερικανικού στρατού) και του συνταγματάρχη Peter Hayden (επίσης στρατιωτικού δικηγόρου) με τίτλο «Το 18ο Κενό».

Τι ήταν αυτό το «18ο Κενό»; Ήδη απ’ το 2017 μια μελέτη του αμερικανικού πενταγώνου εξέταζε την αλλαγή εστίασης απ’ την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και τις counter-insurgency εκστρατείες του u.s. army στην αναμέτρηση μ’ έναν τεχνολογικά προηγμένο στρατό. Σ’ αυτή τη «μετάβαση» η έρευνα είχε αναδείξει «17 κενά»… Το «18ο» ήταν εκείνο που οι Pede και Hayden ονόμασαν χώρο νομικών ελιγμών.

Πιο ήταν το «κενό» από νομική άποψη για έναν πόλεμο μαζικής καταστροφής; Πρώτον, ότι μεγάλο μέρος του αμερικανικού στρατού, λόγω εκπαίδευσης τις προηγούμενες δεκαετίες, είχε αποκτήσει «ανθρωπιστικές ευαισθησίες» και επεδείκνυε μια «γενική αποστροφή προς τον κίνδυνο παράπλευρων ζημιών». Και δεύτερον, η ανάδυση πολλών μκο (αρχίζοντας απ’ την human rights watch στα ‘80s) που κατέληξε στη δημιουργία μιας (κατά τους συγγραφείς) «βιομηχανίας γνώσης γύρω απ’ τους νόμους του πολέμου» – και φρεναρίσματος της εκδήλωσης του αυθεντικού μιλιταρισμού. Μπορεί (έγραψαν) «οι επικριτές του αμερικανικού στρατού να είναι καλοπροαίρετοι… αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει στρατιωτικός στόχος ούτε ξέρουν τα μέσα που υπάρχουν για να καταστραφεί».

Για να αποκτήσει (ξανά πρέπει να πούμε) ο δυτικός ιμπεριαλισμός τον «χώρο νομικών ελιγμών» που θεωρεί απαραίτητο χωρίς να καταργήσει επίσημα και καθαρά οποιαδήποτε διεθνή νομοθεσία τέτοιου είδους έχει υπάρξει ως τώρα (μπορεί άλλωστε να την χρειαστεί αν βρεθεί «αποκάτω»…), για να ξαναβρεί σα να λέμε εκείνη την «παλιά καλή ασυδοσία» στην οποία μπήκε ο στενός κορσές του «ανθρωπισμού» εξαιτίας αυτής της (ασυγχώρητης!!!) αντιμιλιταριστικής περιόδου σχεδόν μισού αιώνα μετά το βιετνάμ, θα χρειαζόταν ένα καλό, «στοιβαρό» παράδειγμα μαζικού κανιβαλισμού. Με το επιπλέον ότι αυτό το καλό-στοιβαρό-παράδειγμα θα έπρεπε να έχει καλούς συμμάχους και να νικήσει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) έτσι ώστε να μην κινδυνεύει από μια καινούργια Νυρεμβέργη.

Παρατηρεί το ρεπορτάζ του the new Yorker:

… Όταν ξεκίνησε η εκστρατεία στη Γάζα η ηγεσία του IDF εξέδωσε μια ευρεία οδηγία που επεξέτεινε σημαντικά τον κατάλογο των στόχων, χαλάρωσε τους περιορισμούς στις απώλειες αμάχων και έδωσε μεγαλύτερη εξουσία στη μεσαία βαθμίδα των αξιωματικών να κτυπούν στόχους ανεξέλεγκτα. Ήταν περίπου το νομικό εγχειρίδιο της LCSO.

Ένα πρόσφατο βίντεο, που τραβήχτηκε τον Απρίλιο, έδειξε πόσο «ανεκτικοί» είναι οι κανόνες εμπλοκής του IDF. Στο βίντεο, ένας διοικητής τάγματος, δίνει οδηγίες σε μια ομάδα στρατιωτών που προετοιμάζονται για μια επιχείρηση διάσωσης ομήρων στη Ράφα. «Όλοι όσους συναντάτε είναι εχθροί» λέει ο διοικητής στην ομάδα. «Αν δείτε κάποιον, ανοίξτε πυρ, εξουδετερώστε την απειλή και συνεχίστε να κινείστε». Λιγότερο από δυο βδομάδες μετά, στρατιώτες του ίδιου τάγματος που δρούσαν υπό έναν έφεδρο διοικητή, σκότωσαν 15 Παλαιστίνιους που δούλευαν σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και έθαψαν τα πτώματά τους σε ομαδικό τάφο μαζί με τα ασθενοφόρα….

Να γιατί, πέρα απ’ τους άμαχους (που είναι «η ασπίδα των μάχιμων», οπότε..) τόσο οι μκο όσο και οι δημοσιογράφοι πρέπει να εξοντώνονται. Είναι κι αυτοί «ασπίδα», μ’ έναν άλλο τρόπο:

… Το μάθημα για την Αμερική απ’ τη σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς…» έγραψε πρόσφατα ο αμερικάνος ταγματάρχης Joseph Levin στο military review, μέλος του JINSA (jewish institute for national security of america) είναι ότι ένα δημοκρατικό έθνος με υπεροχή ισχύος που επιτυγχάνει συνεπείς τακτικές νίκες εξακολουθεί να διατρέχει τον κίνδυνο στρατηγικής ήττας όταν ο εχθρός του χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τον συνειδησιακό πόλεμο για να υπονομεύσει την υποστήριξη του κοινού…

Η εκστρατεία της μαζικής συνειδησιακής απονεύρωσης και απραξίας του δυτικού κοινού, αυτός ο συνδυασμός μοιραλατρείας, κατανάλωσης ηρεμιστικών, παραπληροφόρησης, προβοκατσιών και κατάρρευσης των Εγώ-Κεφάλαιο, που αναπαράγει την σύγχυση και την υπνοβασία (ζήσαμε την εκκίνησή της με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία) συνεχίζεται – και τα αφεντικά έχουν τους σοβαρούς λόγους τους να την συνεχίζουν.

Όπως συνεχίζουν τον 4ο παγκόσμιο.

 

Κατευθείαν στην κίνα!!!

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.13) >> Φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον θεωρούν ότι έχουν νικήσει την Μόσχα (;;;), όπως άλλωστε έχουν νικήσει και την Τεχεράνη (;;;) – οπότε ανοίγουν τα φτερά τους κατά του Πεκίνου.

Πριν λίγες ημέρες, στις 16 Ιούλη για την ακρίβεια, το “Hudson Institute” δημοσίευσε μια εμβριθή μελέτη (πάντα τέτοιες είναι αυτές οι μελέτες…) με τίτλο China after Communism: Preparing for a post–CCP China. Να τι λέει στην εισαγωγή της:  

Ενώ η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) έχει αντιμετωπίσει κρίσεις στο παρελθόν, μια ξαφνική κατάρρευση καθεστώτος στην Κίνα δεν είναι εντελώς αδιανόητη. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να εξετάσουν τι μπορεί να συμβεί και ποια μέτρα θα πρέπει να λάβουν εάν η μακροβιότερη κομμουνιστική δικτατορία στον κόσμο και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία καταρρεύσει λόγω των εσωτερικών και διεθνών προβλημάτων της.

Με κεφάλαια γραμμένα από ειδικούς σε στρατιωτικές υποθέσεις, πληροφορίες, οικονομικά, ανθρώπινα δικαιώματα, μεταβατική δικαιοσύνη και συνταγματική διακυβέρνηση, η παρούσα έκθεση εξετάζει τα αρχικά βήματα που πρέπει να γίνουν αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του ΚΚΚ και τη μακροπρόθεσμη πορεία που μπορεί να ακολουθήσει η Κίνα μετά από μια περίοδο σταθεροποίησης. Βασιζόμενη σε ιστορική ανάλυση, στρατηγική πρόβλεψη και εξειδικευμένη εμπειρογνωμοσύνη σε συγκεκριμένους τομείς, η παρούσα ανθολογία περιγράφει αυτές τις προκλήσεις ως άσκηση δυνατοτήτων. Τα διαφορετικά κεφάλαια διερευνούν πώς καταρρέει ένα μονοκομματικό σύστημα σε βασικούς τομείς της χώρας και πώς μετασχηματίζονται οι πολιτικοί θεσμοί, καθώς και τη μοναδική πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Κίνας. Συνολικά, αξιολογούν τα δύσκολα καθήκοντα σταθεροποίησης μιας χώρας που βρισκόταν σε μακροχρόνια καταπίεση μετά την κατάρρευσή της, εκτός από τις δυνάμεις που διαμορφώνουν το μέλλον της Κίνας. Με αυτόν τον τρόπο, οι συγγραφείς ελπίζουν να προσφέρουν συστάσεις πολιτικής για τη διαχείριση των κινδύνων και των ευκαιριών μιας μετάβασης.

Δεν θα μας απασχολούσε αυτή η … προφητεία (πέρα απ’ τα υπόλοιπα … άργησε! το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έχει ξεφύγει!), αν δεν πέφταμε πάνω στην απάντηση ενός γάλλου ceo που ζει στην κίνα, ονόματι Arnaud Bertrand. Μας φάνηκε η πιο συμπυκνωμένη περιγραφή των δυτικών παρακμιακών που έχουμε συναντήσει ως τώρα:

…Υπάρχει ένα κοινό μοτίβο γνωστό στους πολιτικούς κοινωνιολόγους: όταν οι ομάδες αντιμετωπίζουν υπαρξιακές απειλές για την κοινωνική τους θέση και την ταυτότητά τους, συχνά επιδεικνύουν αντισταθμιστικό εξτρεμισμό – μετατρέπονται σε καρικατούρικες εκδοχές του εαυτού τους ως άμυνα ενάντια στην ασχετοσύνη. Για παράδειγμα, αυτό συνέβη με τη Νότια Συνομοσπονδία πριν από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, η οποία αντέδρασε στην αυξανόμενη πίεση για την κατάργηση της δουλείας υιοθετώντας μια πιο φανατική δέσμευση στη δουλεία και την «τιμή του Νότου» από ποτέ.

Αυτή η έκθεση του Ινστιτούτου Hudson έχει κάπως έτσι: βλέποντας το τέλος της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, ορισμένοι στο αυτοκρατορικό κατεστημένο μεταμορφώνονται σε μια χοντροκομμένη καρικατούρα του εαυτού τους, παίρνοντας κάθε τοξική πτυχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και ενισχύοντάς την σε παράλογα άκρα, γίνονται πιο αυτοκρατορικά φιλόδοξοι και παραληρηματικοί από ποτέ, σχεδιάζοντας παρεμβάσεις πρωτοφανούς εμβέλειας και τόλμης, σαν να μπορούσε ο διπλασιασμός των χειρότερων παρορμήσεών τους να αποκαταστήσει με κάποιο τρόπο την εξασθενημένη κυριαρχία τους.

Ως εκ τούτου, η παρούσα έκθεση δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται ως ένα πραγματικό σχέδιο πολιτικής – η ανάλυσή της για την Κίνα είναι τόσο άγρια αποκομμένη από την πραγματικότητα που είναι εντελώς άχρηστη. Αντίθετα, θα πρέπει να ερμηνεύεται ως ένα ανθρωπολογικό δείγμα, ένα συναρπαστικό παράθυρο στα πυρετώδη όνειρα και τις νευρώσεις μιας ετοιμοθάνατης αυτοκρατορίας, όπου ο αντισταθμιστικός εξτρεμισμός αφαιρεί όλα τα προσχήματα και αποκαλύπτει τι πραγματικά αφορούσε πάντα η αμερικανική ηγεμονία – ακριβώς όπως ο φανατικός διπλασιασμός της δουλείας από τη Συνομοσπονδία αποκάλυψε την ηθική σήψη που ανέκαθεν όριζε το σύστημα.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για την άλλη απειλή, την οποία αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς θα ήταν φοβερή και τρομερή∙ αιτία πολέμου χτες: ένας αμερικάνος αρχικαραβανάς, του νατο, απείλησε στις 18 Ιούλη ότι ο ρωσικός θύλακας του Καλίνιγκραντ είναι «στο πιάτο» του νατο, ότι έχουν γίνει τα σχέδια και οι προετοιμασίες (άρα περιμένουν την διαταγή;;;;) για την κατάληψή του σε χρόνο dt, και ότι έτσι «θα λύσουν το πρόβλημα με την ρωσία»…

Αλήθεια; Τι πίνουν; Σκέτη άσπρη σκόνη ή την κάνουν κοκτέιλ με κηροζίνη; Ξέρουν άραγε πόσο κοντά στη ρωσία (και πόσο μακριά απ’ τις mainland ηπα) είναι η αλάσκα, με τα πετρέλαια και αέριά της; Ξέρουν πόσο πλάτος έχει ο Βερίγγειος; (Μόλις 80 χιλιόμετρα στο στενότερο σημείο του…)

 

American centrifuge

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.09) >> Ενώ το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε (αποτυχημένα…) να δώσει ένα καταστροφικό χτύπημα στα ιρανικά συστήματα φυγόκεντρων (για τον εμπλουτισμό ουρανίου…) πίσω στην Ουάσιγκτον εξελίσσεται, ως «εσωτερικό ζήτημα», μια άλλη φυγοκέντριση, καθεστωτική – και «πυρηνική» απ’ την άποψη των τεχνικών της εξουσίας.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Georges Abdallah, η διαρκής μάχη για την απελευθέρωση

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.34) >> Σε τέσσερεις ημέρες, στις 25 Ιούλη, αναμένεται η αποφυλάκιση (μετά από 41 ολόκληρα χρόνια στις γαλλικές φυλακές, θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί πολύ νωρίτερα…) του Georges Ibrahim Abdallah – του πιο γνωστού λιβανέζου μαρξιστή αντάρτη απ’ την δεκαετία του 1980. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε να πρόκειται πράγματι για απελευθέρωση (και όχι για «δώρο» στις αμερικανικές και στις θεοναζί υπηρεσίες…)

Το Samidou (το διεθνές δίκτυο αλληλεγγύης στους παλαιστίνιους αιχμάλωτους) και η Collectif Vacarme(s) Films παρουσίασαν το 2021 το ντοκυμαντέρ Fedayin: ο αγώνας του Georges Abdallah (διάρκειας κάτι λιγότερο από 1,5 ώρας) το οποίο κρίνουμε εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο όχι μόνο για τον ίδιο τον Abdallah, αλλά και για την ιστορία τόσο της παλαιστινιακής όσο και τις λιβανέζικης ένοπλης αντίστασης στη θεοναζί κατοχή και στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Η Collectif διέθεσε ελεύθερα το ντοκυμαντέρ με υπότιτλους σε εφτά γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, αραβικά, ισπανικά, καταλανικά, γερμανικά και ιταλικά).

Εδώ σας προσκαλούμε να κερδίσετε 1,5 ώρα απ’ την ζωή σας παρακολουθώντας το (με αγγλικούς υπότιτλους):

(Μερικές ιστορικές πληροφορίες που μπορεί να είναι χρήσιμες για όσες / όσους δεν τις έχουν υπόψη τους.

18 Γενάρη 1982: ένας άντρας πυροβολεί και σκοτώνει στο Παρίσι τον συνταγματάρχη Charles Robert Ray, στρατιωτικό ακόλουθο της αμερικανικής πρεσβείας στο Παρίσι.

31 Μάρτη 1982: μια γυναίκα πυροβολεί και σκοτώνει τον Yaacov Bar-Simantov, δεύτερο γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι.

(Και για τις δύο ενέργειες θα κατηγορηθεί το 1984 και θα καταδικαστεί το 1987 ο Abdallah: μέλος του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» / PFLP, ιδρυτής των «Λιβανέζικων Ένοπλων Επαναστατικών Ομάδων» / LARF που έδρασαν στη γαλλία αναλαμβάνοντας την ευθύνη 4 ενεργειών).

6 Ιούνη 1982: ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στον λίβανο για να «εξαφανίσει» την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση που έχει την βάση της στα νότια, στα στρατόπεδα των προσφύγων του 1948, του 1967 και του 1973.

25 Αυγούστου 1982: διεθνής «ειρηνευτική δύναμη» αποτελούμενη από 400 γάλλους, 800 ιταλούς και 800 αμερικάνους πεζοναύτες καταλαμβάνει την Βηρυτό με πρόσχημα τον εξοστρακισμό των ενόπλων της «Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» / PLO απ’ τον λίβανο.

10 Σεπτέμβρη 1982: Περίπου 10.000 ένοπλοι της PLO αποχωρούν απ’ τον λίβανο καταφεύγοντας στην Τύνιδα.

16 έως 18 Σεπτέμβρη 1982: Με την άνεση ότι δεν υπάρχει πια ένοπλη αντίσταση ο ισραηλινός στρατός περικυκλώνει τους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς της Sabra και της Shatila και βάζει μέσα τους φασίστες λιβανέζους συμμάχους του (: «χριστιανοί φαλαγγίτες») που επί 3 μερόνυχτα επιδίδονται σ’ ένα όργιο σφαγής των αμάχων, λεηλασιών, καταστροφών. Πάνω από 3.500 δολοφονημένοι / ες. (Επικεφαλής του ισραηλινού στρατού – που τις νύχτες φώτιζε με προβολείς τα στρατόπεδα απ’ την περίμετρό τους για να βλέπουν οι σφάχτες – ήταν ο ακροδεξιός Ariel Sharon. Αργότερα έγινε πρωθυπουργός….)

19 Σεπτέμβρη 1982: Ο δυτικός (αμερικανικός) κατοχικός στρατός βομβαρδίζει την πόλη Suk al Ghab επειδή ανακάλυψε εκεί παλαιστίνιους αντάρτες.

23 Οκτώβρη 1983: Δύο φορτηγά γεμάτα εκρηκτικά ανατινάζονται μπροστά απ’ τους κοιτώνες των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών στη Βηρυτό. 241 αμερικάνοι και 58 γάλλοι σκοτώνονται. Την ευθύνη της ενέργειας αναλαμβάνει μια ως τότε άγνωστη οργάνωση με όνομα «Ισλαμική Jihad». Η οργάνωση απειλεί ότι θα κτυπήσει ακόμα πιο δυνατά αν οι δυτικοί κατοχικοί στρατοί δεν φύγουν ως την πρωτοχρονιά του 1984. Ουάσιγκτον και Παρίσι απαντούν ότι «θα μείνουν»…

7 Φλεβάρη 1984: Ο αμερικάνος πρόεδρος Reagan ανακοινώνει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες.

8 Φλεβάρη 1984: Τα αμερικανικά πολεμικά που βρίσκονται στο λιμάνι της Βηρυτού βομβαρδίζουν με περισσότερα από 300 βλήματα την Κοιλάδα Beqaa, με βάση «πληροφορίες» του ισραηλινού στρατού.

Τέλος Φλεβάρη 1984: Ανακοινώνουν την αποχώρησή τους απ’ τον λίβανο και οι υπόλοιποι: ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ιταλικός στρατός. Οι δυτικοί κατηγορούν την Τεχεράνη για τις επιθέσεις στις 23 Οκτώβρη, αποδίδοντάς την στην Hezb’ Allah…

24 Μάη 2000: Ύστερα από 18 χρόνια κατοχής μιας μεγάλης ζώνης στο νότιο λίβανο, μην αντέχοντας το αντάρτικο διάφορων οργανώσεων (συμπεριλαμβανόμενης της Hezb’ Allah) ο ισραηλινός στρατός ανακοινώνει την αποχώρησή του απ’ το λιβανέζικο έδαφος.