Tag: ηπα

Όλα κι όλα!

16/2/2017. Θα αναγκαστούμε να υπερασπιστούμε το ψόφιο κουνάβι!!! Κοντεύουν να το βγάλουν πράκτορα του Πούτιν! Ε, όχι δα!
Η σκέψη μας είναι απλή. Το ψόφιο κουνάβι είναι τόσο ακροδεξιό, τόσο εμπαθές και τόσο εγωπαθές, ώστε δεν χρειάζεται να “στρατολογηθεί” άμεσα ή έμμεσα από οποιονδήποτε αντίπαλο της Ουάσιγκτον. Είναι ικανό να τα χαώσει όλα μόνο του· και τι καλύτερο για αυτούς τους αντιπάλους;
Απ’ την άλλη μεριά, πέρα απ’ τις ψήφους των κοκκινόσβερκων αμερικάνων (που σε λίγο θα αποδίδονται στη σατανικότητα της Μόσχας…) και πριν απ’ αυτούς, το ψόφιο κουνάβι “καθάρισε” όλους τους άλλους υποψήφιους των συντηρητικών, στις καθαρά κομματικές διαδικασίες της επιλογής υποψηφίου. Τι γίνεται, λοιπόν; Όλοι πράκτορες του Πούτιν είναι στις ηπα;
Όχι. Κάποιοι απ’ το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο διάλεξαν το ψόφιο κουνάβι για “μπροστινό”. Είτε τον σχολάσουν αύριο για να βγάλουν μπροστά τον πιο “ισορροπημένο” αλλά εξίσου ακροδεξιό αντιπρόεδρο Michael Pence (όπως υποστηρίζουν ορισμένοι) είτε τον κρατήσουν στην προεδρική καρέκλα, ο ψοφιοκούναβος εκφράζει αυτό που χρειάζεται η παρηκμασμένη υπερδύναμη: “ταύρος σε υαλοπωλείο”.

Νταβατζιλίκι

16/2/2017. Αφού υπερασπιστήκαμε το ψόφιο κουνάβι μια φορά, εξαιρούμε εαυτούς απ’ την επόμενη συνηγορία. Όμως όλοι οι υπόλοιποι εχθροί του νατο θα πρέπει (έστω κρυφά) να χαρούν για τους δυναμίτες που βάζει η συντηρητική αμερικάνικη κυβέρνηση σ’ αυτήν την πιο βρώμικη στρατιωτική συμμαχία της ανθρώπινης ιστορίας.
Αν δεν αυξήσετε τα στρατιωτικά έξοδά σας (δηλαδή: αν δεν αγοράσετε ακόμα περισσότερα απ’ τα όπλα μας) θα χαμηλώσουμε την συμβολή μας στη συμμαχία. Αυτό είπε ο τρελός σκύλος (James Mattis), υπ.αμ. του ψόφιου κουναβιού, προς τα κράτη μέλη του νατο. Δόξα τον αλλάχ το ελλαδιστάν (και η εσθονία μαζί με τον πολωνία – ουάου!!) είναι επιμελής μαθητής. Χαλάει / χαλάνε περισσότερα, και οι παράδες πάνε στη σωστή μεριά. (Θα ληφθεί αυτό υπ’ όψη στη “δευτέρα παρουσία”;)
Ο αμερικανικός στρατός πουλούσε προστασία ως τα τέλη των ‘80s στην υπόλοιπη δύση (έναντι του «κόκκινου κινδύνου») και μετά πουλούσε μαγκιά γενικώς, κατά τα συμφέροντα, κυρίως (αν και όχι μόνο πάντα) της Ουάσιγκτον. Τώρα θέλει να αυξήσει τα έσοδα του απ’ το νταβατζιλίκι. Αλλά αν είναι έτσι, τότε μερικοί μερικοί (ευρωπαίοι σίγουρα) θα μπουν στον πειρασμό να σκεφτούν: τώρα μας λέτε να πάμε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό στο 2% του αεπ μας, ύστερα θα μας πείτε για 3%… Και γιατί να πληρώνουμε για το νταβατζιλίκι σας; Θα ψαχτούμε από πάρτη μας.
Γενικά δεν είναι για καλό: όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού λέγεται αυτό. Επίσης μπορεί να είμαστε παλιομοδίτες. Αλλά το να αρχίσει το νατο (έστω το αμερικάνικο σκέλος του) να τα μαζεύει απ’ τα μέρη μας δεν θα το θεωρήσουμε καθόλου κακό νέο!

Fight for 15

16/2/2017. Τα καλά νέα για το αμερικάνικο εργατικό κίνημα είναι ότι αυτό το κάθαρμα, ο Andrew Puzder, βασικός μέτοχος της αλυσίδας εστιατορίων CKE, που προοριζόταν απ’ το ψόφιο κουνάβι για υπουργός εργασίας, βρήκε απ’ τη μέση. Προέκυψε με βεβαρυμένο «ηθικό» μητρώο: από την κακοποίηση της πρώην συζύγου του έως φοροκλοπές.
Ο Puzder ήταν φανατικά εναντίον των αυξήσεων στο βασικό μισθό. Τα κακά νέα είναι ότι τέτοιο είναι (λογικό!) το συμφέρον των αφεντικών και η γενική άποψη των αμερικάνων συντηρητικών (οι δημοκρατικοί είναι, συνήθως στα λόγια, υπέρ… Αλλά όσο υψηλότερα στην ιεραρχία τόσο περισσότερο προσχηματικά). Αυτό σημαίνει ότι στη θέση του Puzder θα βρεθεί κάποιος άλλος, του ίδιου φυράματος, αλλά λιγότερο εκτεθειμένος.

Η μόδα της εποχής

16/2/2017. Ο “ρωσικός δάκτυλος”, ειδικά ενόψει εκλογών, έχει γίνει της μόδας και στην ευρώπη μετά τα κλαψουρίσματα των αμερικάνων δημοκρατικών για την ήττα της Κλίντον. Βγαίνει, για παράδειγμα, ο Μακρόν και καταγγέλει συστηματικές “κυβερνοεπιθέσεις” εναντίον των υπολογιστών του. Οι οποίες (λέει) προέρχονται μεν απ’ την ουκρανία, αλλά ξέρουμε τι επιρροή έχουν οι ρώσοι στο ουκρανικό έδαφος!!!
Αλήθεια; Γιατί μέχρι χτες ξέραμε ότι στο ουκρανικό έδαφος (πλην Donbas) μεγάλη επιρροή έχουν αποκτήσει οι αμερικάνοι; Πως και τόσα χρόνια φάγαμε τέτοια παρεξήγηση;
Επιπλέον: έχει κάτι να κρύψει απ’ τους ψηφοφόρους του ο Μακρόν; Ή θέλει να κόψει ψήφους απ’ την Λεπέν καταγγέλοντάς την ότι σαν «επιλογή του Πούτιν» δεν είναι και τόσο «πατριώτισσα»;

Flynn case over

15/2/2017. Όπως τα λέγαμε. Ο “σύμβουλος” Flynn οδηγήθηκε σε παραίτηση. Και ακόμα σημαντικότερο: η περίπτωσή του έδειξε ένα χοντροσπρωξίδι (στα ρετιρέ της αμερικανικής εξουσίας). Όχι μεταξύ «συντηρητικών» και «δημοκρατικών», αλλά ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιες των πρώτων. Μια έκφραση αυτού του σπρωξίματος είναι ανάμεσα στον προσωπάρχη του λευκού οίκου Priebus και τον βασικό σύμβουλο Bannon – και οι δύο επιλεγμένοι απ’ το ψόφιο κουνάβι.
Ποιος είπε ότι η παρακμή μιας «υπερδύναμης» δεν εκδηλώνεται και μέσα στο παλάτι;

Flynn case

14/2/2017. O επιλεγμένος απ’ το ψόφιο κουνάβι για σύμβουλός του στα θέματα ασφάλειας Michael Flynn (ο αξιωματούχος που μίλησε με τον έλληνα υπ.εξ. Nick the greek στην επίσκεψη του τελευταίου τον περασμένο γενάρη στην Ουάσιγκτον…) δεν νοιώθει σίγουρη την καρέκλα του. Στοιχεία (;) δείχνουν ή υπαινίσσονται ότι είπε ψέμματα για το περιεχόμενο παλιότερων συζητήσεών του με τον ρώσο πρεσβευτή στις ηπα. Και για λόγους άγνωστους στα μέρη μας, όταν αξιωματούχοι έχουν πάρει πόστο λέγοντας ψέμματα ή κρύβοντας κάτι για το οποίο ρωτήθηκαν, στις μακρυνές ηπα, μπορεί έως και να “αναγκαστούν σε παραίτηση”.
Θα δείξει τις επόμενες ημέρες αν ο Flynn θα πάει σπίτι του ή θα αναγκαστεί σε μόνιμη επιτήρηση από την σημερινή «υποσύμβουλο» εθνικής ασφάλειας και υφιστάμενή του K. T. McFarland – του περιβάλλοντος Κίσσιγκερ.
Προκύπτει ωστόσο ότι η στελέχωση της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού είναι ακόμα ανολοκλήρωτη. Σα να γίνονται διάφορες χοντρές σπρωξιές στα ανώτατα κλιμάκια της πραγματικής εξουσίας στις ηπα. Αν έχουν ουσιαστικό αντίκρυσμα σε υπαρκτές διαφορές πολιτικών αντιλήψεων ή πρόκειται για προσωπικές φιλοδοξίες δεν το ξέρουμε προς το παρόν. Είτε έτσι είτε αλλιώς δείχνουν ωστόσο μια κάποια αστάθεια κορυφής.
Ποιος είπε ότι η παρακμή μιας «υπερδύναμης» μένει κρυφή;

Greek case

14/2/2017. Και τι ενδιαφέρει τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες (και το βαθύ κράτος πίσω τους) για την αμερικανική «αστάθεια κορυφής» σ’ αυτήν την «ενδιάμεση περίοδο»; Για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς (που δεν ακούγεται για προφανείς λόγους) είναι ότι η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού δεν έχει διορίσει τους καινούργιους εκπροσώπους της Ουάσιγκτον στο συμβούλιο του δντ. Αλλά θα πρέπει να το κάνει.
Και ποια θα είναι η γραμμή τους για την συνέχεια της συμμετοχής (ή όχι) στο ατελείωτο πρόγραμμα διάσωσης του ελληνικού κράτους; Άγνωστο. Ωστόσο ακόμα και οι πιο «φιλελληνικές» εκτιμήσεις για το θέμα θεωρούν απίθανο οι ψοφιοκουναβικοί στο δντ να είναι θιασώτες της «με ελαστικότητα» συνέχισης του δανεισμού της Αθήνας. Οι περισσότεροι εστιάζουν στο πως βλέπει η Ουάσιγκτον το Βερολίνο («στραβά», το δηλώνει) και στο ότι δεν θα ήθελε να το διευκολύνει να αποφύγει την ελληνική χρεωκοπία – αν υποθέσουμε ότι αυτό θέλει το γερμανικό καθεστώς.
Θέλει, όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς κάτι τέτοιο το Βερολίνο; Χμμμμ…. Στα μέρη μας, όπου το πιο συνηθισμένο για τις πολιτικές βιτρίνες είναι να λένε, να ξελένε, να ξαναλένε κάτι άλλο, και ύστερα πάλι να το ξελένε, κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ωστόσο δεν είναι οι πάντες έτσι· σίγουρα δεν είναι έτσι οι κεντρικές πολιτικές βιτρίνες του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου. Και οι δηλώσεις (όχι των σοσιαλδημοκρατών που έτσι κι αλλιώς, ενόψει εκλογών, πρέπει να κάνουν και λίγη αντιπολίτευση αλλά) των χριστιανοδημοκρατών, μας φαίνονται πολύ καθαρές…
Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: τι κάνει επιθυμητό «εταίρο» ένα κράτος που δεν μπορεί να δέσει ούτε τα παπούτσια του; Φυσικά σε οποιαδήποτε κρατική πολιτική πρέπει να περιμένει κανείς και ελιγμούς· και η γερμανική περίπτωση δεν εξαιρείται.
Ωστόσο τα σφικτά χρονοδιαγράμματα που στα μέρη μας παιρνούν ντούκου δεν είναι αστειάκι.

Συρία

13/2/2017. Χάρη στον αποκλεισμό της al-Bab απ’ τον συριακό στρατό και την Χεζμπ’ Αλλάχ απ’ το νότο, ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του κατάφεραν να προωθηθούν μέσα στην πόλη απ’ τα δυτικά και τα βόρεια. Για να υπάρχει μια ιδέα της de facto συμμαχίας μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού: τα ρωσικά βομβαρδιστικά υποστήριζαν ταυτόχρονα και τις δύο προωθήσεις. Και του συριακού στρατού προς την Tadif, μια μικρή πόλη 2 χιλιόμετρα νότια της al-Bab, και του τουρκικού προς την al-Bab.
Προκύπτει πως Άγκυρα και Μόσχα (η δεύτερη για λογαριασμό και της Δαμασκού) υπέγραψαν στις 12 του περασμένου Γενάρη μια συμφωνία συνεργασίας, που οριοθετεί τα «σύνορα» των τουρκικών, και απ’ την άλλη πλευρά των συριακών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για την εθνική οδό Μ4, που περνάει ανάμεσα στην Tadif και την al-Bab. Ο τουρκικός στρατος δεν θα περάσει νοτιότερα, ο συριακός δεν θα ανέβει βορειότερα…
Ο Ερντογάν λέει τώρα ότι ο στρατός του θα προχωρήσει ανατολικά. Πρώτα προς την Manbij. Και μετά θα κατευθυνθεί νότια, προς την «πρωτεύουσα» του isis, την Raqqa. Ο δρόμος προς την Manbij είναι η M4… Αλλά πίσω απ’ τις διακηρύξεις υπάρχει μια ζόρικη πραγματικότητα.
Αν ο τουρκικός στρατός και οι ένοπλοι του fsa δυσκολεύτηκαν (και μάτωσαν) τόσο πολύ για να καταλάβουν την al-Bab πως σκοπεύουν να τα καταφέρουν κατά της Manbij, η οποία ελέγχεται απ’ τις κουρδικές ypg και αμερικάνους «συμβούλους»; Κι αν ήταν απαραίτητη η ρωσική αεροπορική βοήθεια και ο ελιγμός του συριακού στρατού στην al-Bab, θα αναλάβει η Μόσχα την ίδια υποστηρικτική δράση εναντίον των φίλων της Ουάσιγκτον;
Είναι πιθανόν οι διακηρύξεις του Ερντογάν να μείνουν απλά λόγια. Ή, διαφορετικά, θα πρέπει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού να «πουλήσει» τις ypg, κάτι που δεν μας φαίνεται τόσο απλό. Γιατί εκτός απ’ την Ουάσιγκτον στις κουρδικές πολιτοφυλακές έχει επενδύσει πολλά και το Τελ Αβίβ.
Οπότε; Ίσως βγαίνει κάποιο συμπέρασμα απ’ αυτό: το ότι ο Ερντογάν δήλωσε ότι ο στρατός του θα φύγει απ’ το συριακό έδαφος αφού πρώτα διώξει τους τρομοκράτες απ’ την Manbij (ypg) και την Raqqa (isis). Που σημαίνει ότι αν δεν τους διώξει θα παραμείνει…

Ε.ε.

13/2/2017. Ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής είναι “θορυβώδης”. Πρακτικά κάνει καριέρα μεσολαβητή· πότε πότε και αγγελιοφόρου. Αυτό το δεύτερο θα πρέπει να ήταν που τον ώθησε, συνεντευξιαζόμενος σε έναν γερμανικό ραδιοφωνικό σταθμό χτες, να προειδοποιήσει ότι το Λονδίνο θα προσπαθήσει να διασπάσει την ε.ε., υποσχόμενο στο ένα μέλος το Α, σε άλλο το Β και στο τρίτο το Γ.
Είναι γεγονός ότι αν έχει μια καλή παράδοση η βρετανική διπλωματία είναι ακριβώς σ’ αυτό: στο διαίρει και βασίλευε. Ωστόσο την ασκούσε με επιτυχία σε πρώην αποικίες της (απ’ την ινδία ως την κύπρο). Τώρα το πλαίσιο (και τα συμφέροντα) είναι διαφορετικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσει να κάνει αυτό ακριβώς, να “πείσει” και άλλα κράτη να φύγουν απ’ την ε.ε. Αλλά για να είναι πειστική η παρότρυνση θα πρέπει πρώτα να τα καταφέρει αυτό (το Λονδίνο) να φύγει, χωρίς σοβαρές ζημιές. Πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο ή απλό.
Εν τω μεταξύ, περιμένοντας την επίσκεψη του αμερικάνου αντιπροέδρου Mike Pence στο τέλος της βδομάδας, ο Juncker “πέταξε” κι αυτό: ο προστατευτισμός της διοίκησης Τραμπ είναι μια ευκαιρία για την ε.ε., για να φτιάξει καινούργιες εμπορικές συμμαχίες. Είναι μια ευκαιρία που πρέπει να αξιοποιήσουμε…
Να υποθέσουμε ότι έκανε προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού την γνωστή χειρονομία που έχει “πατεντάρει” ο κυρ Γιάνης; Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη θα μπορούσε· χωρίς να πάρει έκταση το πράγμα.

Ψάχνοντας το δίκιο του

10/2/2017. Το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή αυτοί που στέκονται πίσω του) έχει μπλέξει. Διαδοχικές αποφάσεις δικαστηρίων ακυρώνουν την απαγόρευση εισόδου σε υπήκοους επτά μουσουλμανικών κράτων· και είναι σα να του πατάνε τον κάλο. Περισσότερες ευνοϊκές δικαστικές αποφάσεις θα είχε πετύχει σαν επιχειρηματίας παρά σαν πρόεδρος – ως τώρα.
Αλλά… Την ώρα που το ψόφιο κουνάβι τρώει το μαλλί του (γιατί το έχει πάρει προσωπικά το θέμα), οι σύμβουλοί του δουλεύουν στα ουσιαστικά θέματα. Για παράδειγμα: την αντιμετώπιση του ιράν.
Εκεί ούτε υπάρχουν ούτε χρειάζονται δικαστές.