Tag: ηπα

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται…

Τετάρτη 9 Αυγούστου. …Με την υποστήριξη των ηπα, η ε.ε. θα πρέπει να κινηθεί γρήγορα κάνοντας μια σοβαρή προσπάθεια να εξασφαλίσει μη ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου στην ευρώπη, εμποδίζοντας έτσι τον Πούτιν να χρησιμοποιήσει την ενέργεια σαν πολιτική κάλυψη μια για πάντα. Σ’ αυτό τον στόχο οι ηπα έχουν να παίξουν κρίσιμο ρόλο ώστε να βοηθήσουν την απελευθέρωση των συμμάχων μας απ’ την κυριαρχία της ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου.

Οι φτηνές και άφθονες αμερικανικές πηγές έχουν ρίξει τις τιμές διεθνώς, αλλά απ’ την στιγμή που ο Πούτιν πουλάει πετρέλαιο και αέριο ελεύθερα σ’ όλο τον κόσμο εμείς πιεζόμαστε και πουλάμε σε ελάχιστους. Γι’ αυτό τον λόγο υποστήριξα το νόμο για την Ενεργειακή Ασφάλεια του Βόρειου Ατλαντικού (North Atlantic Energy Security Act), ένα νόμο που θα ξεδιπλώσει την διάθεση των δικών μας πηγών, με σκοπό να υπονομεύσει το καθεστώς Πούτιν και ενισχύσει τους συμμάχους μας στην ευρώπη.

Ο αμερικανικός ενεργειακός τομέας έχει την δυνατότητα να γίνει ένα πολύτιμο στοιχείο που θα ωθήσει την οικονομία, θα υπηρετήσει τους σκοπούς της εξωτερικής πολιτικής των ηπα, και θα ενισχύσει την εθνική μας ασφάλεια και την ασφάλεια των συμμάχων μας στον κόσμο…

Αυτά λέγονταν, έτσι ακριβώς… όχι πριν 3 βδομάδες αλλά σχεδόν πριν 3 χρόνια. Στις αρχές Δεκέμβρη του 2014. Απ’ τον υποτιθέμενο “μαχητή” (και όχι πάντα φιλοΤραμπ) συντηρητικό γερουσιαστή McCain – τον άνθρωπο που έχει δουλέψει επί χρόνια σαν «ανεπίσημος» υπ.εξ. των ηπα, κάνοντας όλες τις βρωμοδουλειές που δεν μπορούσαν να γίνουν επίσημα. Όπως, για παράδειγμα, τις επαφές με τους τζιχαντιστές στη συρία…

Πολύ πριν γίνουν οι περσινές αμερικανικές εκλογές (και το Κρεμλίνο εκλέξει το ψόφιο κουνάβι, όπως λέει ο θρύλος…) η Ουάσιγκτον επεδίωκε να «δέσει» ενεργειακά την ευρώπη· και, αντίστοιχα, να κόψει την ροή ρωσικού φυσικού αερίου. Γιατί όταν ένας πολιτικός σκύλος σαν τον McCain γαυγίζει για «μη ρωσικές πηγές» εννοεί «πηγές που ελέγχουμε εμείς…. είτε είναι στην επικράτειά μας, είτε αλλού».

Να πει κανείς ότι η Ουάσιγκτον δεν έκανε φιλότιμες προσπάθειες γι’ αυτό τον σκοπό; Έκανε και παράκανε. Η ενίσχυση των φασιστών στην ουκρανία τι στόχο είχε άραγε αν όχι την διακοπή της ροής φυσικού αερίου απ’ την ρωσία στην ευρώπη; Απέτυχε σε μεγάλο βαθμό όταν ανακοινώθηκε ο south stream 2…

Αλλά η στοχοπροσήλωση στοχοπροσήλωση! Τώρα, με αφορμή την θρυλούμενη αλλά καθόλου αποδεδειγμένη εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές (κάτι βρήκαν να πουν!) οι κυρώσεις συμμαδεύουν και τις ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες (γερμανικές και αυστριακές κατά κύριο λόγο) που συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του south stream 2.

Θέλουν οι ευρωπαίοι να «απελευθερωθούν» απ’ το ρωσικό αέριο και να υποδουλωθούν στο υγροποιημένο αμερικανικό; Όχι, δεν θέλουν! Πρώτον, επειδή το ρωσικό είναι φτηνότερο… Και δεύτερον επειδή η Μόσχα δεν έχει βάσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, οπότε η όποια (ενεργειακή) εξάρτηση είναι «μονή». Αντίθετα, η εξάρτηση απ’ τους αμερικάνους έχει πάντα και κάνες. Είναι πολλαπλή… Συχνά δεν μπορεί καν να ειπωθεί “εξάρτηση”. Λέγεται κατοχή με τακτ· και έτσι ασκείται. Παράδειγμα οι σχέσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών με τις ιρανικές…

Και αυτό έχει πολλές και διάφορες συνέπειες… Γιατί ούτε ο McCain το έκρυβε, πριν σχεδόν τρία χρόνια: οι σκοποί της εξωτερικής μας πολιτικής και η εθνική μας ασφάλεια πρώτα και πάντα! Σα να έλεγε: america first – και οι υπόλοιποι να πάνε να ….

Οπότε το ψόφιο κουνάβι μπορεί να τσινάει, αλλά τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα είναι μέσα στη γραμμή του· ή αυτός στη δική τους. Το ίδιο κάνει, παρά τα μελοδράματα…

Συρία

Τρίτη 8 Αυγούστου. Γρηγορότερα απ’ ότι αναμενόταν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του κατέλαβαν απ’ τον isis την πόλη Sukhnah, 70 χιλιόμετρα ανατολικά της Palmyra, και λίγο παραπάνω από 100 δυτικά του κυρίως στόχου, που είναι η Deir ez-Zor. Εννοείται ότι “κατάληψη” σημαίνει ότι και αυτή η πόλη, η Sukhnah, έχει γίνει μπάζα… Προς την Deir ez-Zor συγκλίνουν, εν τω μεταξύ, απ’ τα βορειοδυτικά άλλα τμήματα του φιλοΆσαντ μετώπου, κατεβαίνοντας δίπλα απ’ τον Ευφράτη (απέχουν γύρω στα 60 χιλιόμετρα).

Το αξιόλογο ως τώρα είναι ότι μετά την αναγγελία περί τερματισμού της χρηματοδότησης διάφορων αντι-Άσαντ ενόπλων απ’ την cia, δεν έχει γίνει κάποια σοβαρή κίνηση προς την Deir ez-Zor απ’ την μεριά των συμμάχων της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ – παρότι ένας αριθμός απ’ αυτούς τους αντι-Άσαντ proxies έχουν συγκεντρωθεί και στρατοπεδεύσει στην ypgκρατούμενη ζώνη, βόρεια απ’ την Deir ez-Zor.

Έχουν παραιτηθεί η Ουάσιγκτον and friends απ’ το σχέδιο να κόψουν την χερσαία επαφή της Τεχεράνης με τον λίβανο, στην οποία η Deir ez-Zor είναι στρατηγική θέση; Ετοιμάζουν κάτι άλλο, χειρότερο;

Δεν ξέρουμε…

Ιράν

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Δεκαεννιά πρόεδροι, αντιπρόεδροι και πρωθυπουργοί, καθώς και δεκαοκτώ πρόεδροι κοινοβουλίων. Ανάμεσά τους η υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherni, o Dmitry Rogozin (απ’ τον στενό κύκλο του Putin), και ο κινέζος υπουργός υποδομών He Lifeng – αλλά και μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία απ’ την παλαιστινιακή Hamas, καθώς και ένας υπουργός απ’ το κατάρ. (Για την παρουσία της Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία…).

Μπορεί αυτό το συμμάζεμα να ήταν συμβολικό, αλλά ακόμα κι έτσι δεν αντιστοιχεί σε εκείνο που η Ουάσιγκτον και οι πολύ στενοί της σύμμαχοι (Τελ Αβίβ, Ριάντ) χαρακτηρίζουν «μήτρα της παγκόσμιας τρομοκρατίας» – έτσι δεν είναι; Ο λόγος για την ορκωμοσία του προέδρου του ιράν Rouhani. Είναι προφανές ότι το ιρανικό καθεστώς διεθνοποίησε μια εσωτερική πολιτική του διαδικασία για να κάνει άσεμνη χειρονομία προς εκείνους που έχουν ανανεώσει τις προσπάθειές τους να το αποκλείσουν απ’ την διεθνή σκηνή, παρουσιάζοντάς το σαν “κράτος – τρομοκράτη”. Είναι εξίσου προφανές ότι όλοι όσοι αποδέχτηκαν τις προσκλήσεις έκαναν την ίδια χειρονομία προς την ίδια μεριά.

Ο παγκόσμιος ηγεμονικός ρόλος των ηπα έχει στραπατσαριστεί, αυτό είναι βέβαιο. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι το αμερικανικό καθεστώς, άσχετα με το ποιος παριστάνει τον πρόεδρο στην Ουάσιγκτον, βρίσκεται μπροστά σε μια εξέλιξη που δεν έχει ξαναζήσει στην ιστορία του: το να αμφισβητείται πρακτικά η ηγεμονία του όχι από ένα “αντίπαλο μπλοκ”. Χωρίς, δηλαδή, να υπάρχει κι ένα “φιλικό μπλοκ” (έστω: “υποτελές”).

Ο πολυπαραγοντικός χαρακτήρας αυτής της αμφισβήτησης και η ρευστότητα που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν είναι φιλολογικά γεγονότα! Και μας φαίνεται λογικό πως μεγαλύτερες υποκειμενικές δυσκολίες απ’ όλους τους σοβαρούς “παίκτες” (άσχετα από μέγεθος) αντιμετωπίζουν εκείνοι οι καθεστωτικοί που δεν έχουν (ιστορικό) παρελθόν σοβαρής ήττας, απωλειών, καθίζησης στον διεθνή καταμερισμό. Όχι “προσωπικό” παρελθόν· “εθνικό”.

Αυτές οι υποκειμενικές δυσκολίες έως αδυναμίες εκδηλώνονται, φυσικά, (και) “πολιτικά” – με την έννοια της έκφρασης των κεντρικών εξουσιών. Να ένα μέρος της εξήγησης για την αλλοπρόσαλλη επιφάνεια της τωρινής αμερικανικής “εξωτερικής πολιτικής”, που δεν κρύβει μεν την επιθυμία και την πρόθεση να αναστηλωθεί το “αμερικανικό μεγαλείο” (στο ύψος που βρισκόταν πριν 20 μόνο χρόνια!) αλλά δεν βρίσκει (τουλάχιστον ακόμα) και τον βολικότερο τρόπο για να επιχειρήσει αυτήν την αναστήλωση· με προοπτική αιώνα!

America first? Εύκολο να το λες… Αλλά ύστερα έρχονται χαμπέρια ακόμα και απ’ την Τεχεράνη…

Βενεζουέλα 2

Κυριακή 6 Αυγούστου. Η πολιτική γεωγραφία και η η πολιτική οικονομία είναι βασικά συστατικά του κάθε φορά κυρίαρχου καπιταλιστικού μοντέλου. Πετρελαϊκή / ενεργειακή ήταν ιστορικά και η γεωπολιτική αξία του οικόπεδου της βενεζουέλας. Στην εποχή του πετρελαίου ο έλεγχος των κοιτασμάτων δεν ήταν (και δεν θα μπορούσε να είναι) «σημειακός». Αφορούσε τον έλεγχο του συνόλου των πετρελαιοπαραγωγών κρατικών επικρατειών· και, σε κάποιο βαθμό, το καθεστώς της κοινωνικής διανομής των όποιων οφελημάτων. Συνεπώς από σημαντικές απόψεις η βενεζουέλα ανήκει στην κατηγορία κρατών όπως η λιβύη, το ιράκ, η συρία – και τα σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου. Η «πετρελαϊκή μονοκαλλιέργεια» έκανε εφικτό τον «σοσιαλιστικό» πατερναλισμό του Τσάβες (όπως και άλλων)· κι αυτή είναι, επίσης, που αποτελεί τον υλικό όρο της κατάρρευσης.

Και καμία «υπερδύναμη» δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το οικόπεδο, πια· το χάος, αυτός ο εσωτερικός πόλεμος (ακόμα) χαμηλής έντασης βολεύει.. Σίγουρα την Ουάσιγκτον.

Ιράν

Κυριακή 6 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον ψάχνει κόλπα για να πάρει πίσω την υπογραφή της, πριν 2 χρόνια, στην 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Και πάλι το ένα μάτι είναι στραμμένο στην ευρώπη: οι ακόμα περισσότερες οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις που θέλουν να επιβάλουν οι αμερικάνοι, (θα) έχουν στόχο τις δουλειές των ευρωπαϊκών εταιρειών με το ιράν. Είναι το ίδιο μοντέλο με τις κυρώσεις κατά της ρωσίας: ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός αντιμετωπίζεται απ’ τα αμερικανικά αφεντικά σαν «παράπλευρη απώλεια»… Χτες, ωστόσο, υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι της ε.ε., της γαλλίας και της γερμανίας, ήταν παρόντες στην τελετή ορκωμοσίας του Rouhani.

Η πιο πρόσφατη ιδέα είναι να απαιτήσει η Ουάσιγκτον ελέγχους και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης, πέρα απ’ τις πυρηνικές. Λόγω της υποψίας (λένε) ότι εκεί μπορεί να γίνονται απαγορευμένες έρευνες. Η Τεχεράνη, προφανώς, θα αρνηθεί. Και τότε η Ουάσιγκτον θα φωνάξει θυμωμένη: «νάτο, νάτο, σας το λέγαμε, κάτι κρύβουν εκεί»…

Θα πιάσει ένα τέτοιο κόλπο; Είναι λογικό ότι οι υπόλοιποι που έχουν υπογράψει την προπέρσινη συμφωνία δεν θα συμφωνήσουν. Έχει, όμως, σημασία για τον αμερικανικό (και τον ισραηλινό) ιμπεριαλισμό;

Θα φανεί…

Εδώ οι καλές ιδέες

Σάββατο 5 Αυγούστου. Οι ταλιμπάν (πιθανότατα με την διακριτική υποστήρξη της Μόσχας και του Πεκίνου) προωθούνται σταθερά στο αφγανικό πεδίο μάχης, και οι μετριοπαθείς υπολογισμοί δείχνουν ότι κατέχουν ήδη σχεδόν την μισή επικράτεια. Το γεγονός ότι πρόσφατα «κτύπησαν» στην Κανταχάρ μια αμερικανική φάλαγγα τεθωρακισμένων, σκοτώνοντας δύο αμερικάνους πεζοναύτες, ξαναέκανε για λίγο δημόσιο «θέμα» το τι γίνεται στο αφγανιστάν. Στην Ουάσιγκτον οι καθεστωτικές απόψεις κινούνται μεταξύ του «χάνουμε» και του «δεν κερδίζουμε». Χρειάζονται μερικές χιλιάδες φρέσκοι αμερικάνοι πεζοναύτες μπας και ανακοπεί η πορεία προς την τελική ήττα· αλλά το ψόφιο κουνάβι είχε υποσχεθεί το αντίθετο. Ο Μπιν Λάντεν δολοφονήθηκε, και ο μέσος κοκκινόσβερκος αδιαφορεί εντελώς για το ποιοι θα διοικήσουν τα υψίπεδα του ινδοκούς. Συνεπώς;

«Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!» Ο Steve Bannon, φασίστας, σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού, και ο Jared Kushner, γαμπρός του και άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του, τον “έφεραν σε επαφή” με την πρόταση δύο επαγγελματιών. Του Erik Prince και του Stephen Feinberg. Έχουν και οι δύο διαβόητες εταιρείες μισθοφόρων. Ο πρώτος την Blackwater (όπως κι αν έχει μετονομαστεί) και ο δεύτερος την DynCorp. Η πρότασή τους είναι απλή: να αναλάβουν τον πόλεμο στο αφγανιστάν αποκλειστικά και μόνο μισθοφόροι. (Ήδη, λέγεται, ότι η αναλογία μισθοφόρων προς όχι μισθοφόρους στην αμερικανική παρουσία στο αφγανιστάν είναι 3 προς 1).

Μια τέτοια ιδέα έχει όλα τα φόντα να αρέσει στο ψόφιο κουνάβι. Πρώτον, επειδή δεν θα αναγκαστεί να στείλει επίσημα το Πεντάγωνο, ξανά, κάμποσες χιλιάδες αρβύλες στο χώμα· με ό,τι συνεπάγονται τέτοιες επίσημες πράξεις. Δεύτερον, θα είναι ευκολότερο να πάψουν εντελώς τα μήντια να ασχολούνται μ’ αυτόν τον πόλεμο. Τρίτον, θα είναι ευκολότερο να κατακρεουργούνται οι αφγανοί· αυτοί οι μισθοφόροι είναι «αληθινά σκληροί τύποι». Και τέταρτον αυτές οι εταιρείες θα βγάλουν τρελά κέρδη, οπότε είναι μια καλή μπίζνα.

Δεν είναι καν απαραίτητο να γίνει ντόρος αν τέτοια είναι η τελική απόφαση· αν και θα πρέπει να εγκριθούν τα σχετικά κοδύλια, κι αυτό δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Το ψόφιο κουνάβι έχει ριζοσπατσικές ιδέες επί του θέματος: να χαρίσει η παραπαίουσα αφγανική κυβέρνηση διάφορα ορυχεία σε αμερικανικές εταιρείες, ώστε να αναλάβει η Ουάσιγκτον την προστασία της (της κυβέρνησης).

Αν, τελικά, η μπίλα της αμερικανικής κατοχής του αφγανιστάν κάτσει στους εταιρικούς μισθοφόρους, όλα «θα πάνε καλά» μέχρις ότου οι ταλιμπάν (ή όποιος άλλος) κάνει στους πρώτους αιχμάλωτους που θα πιάσει αυτά που έκανε η ιρακινή αντίσταση στους μισθοφόρους της Blackwater στη Φαλούτζα – και όχι άδικα: τους κρεμάσει, τους κάψει ζωντανούς, και στείλει το σχετικό βίντεο στον κυβερνοχώρο. Τότε, στο ιράκ, την «απάντηση» δεν την έδωσε η blackwater αλλά ο αμερικανικός στρατός, γιατί αυτός είχε την δύναμη: ισοπέδωσε την Φαλούτζα καίγοντας ζωντανούς πολλές εκατοντάδες κατοίκους της…

Όταν αυτό συμβεί στο αφγανιστάν (και θα συμβεί: όταν πέφτουν στα χέρια σου επαγγελματίες δολοφόνοι, δεν υπάρχει κανένα σαβουάρ βιβρ στην μεταχείρισή τους…) τι θα κάνει το ψόφιο κουνάβι ή ο όποιος διαδοχός του; Θα ξεμπερδέψει με τίποτα κρουζ;

Ο επιχειρηματίας πρόεδρος

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το θεώρημα φούντωσε με την εκλογή του ψόφιου κουναβιού στο προεδρικό πόστο στις ηπα· αλλά είναι παλιότερο και πολύ ευρύτερο: οι «επιτυχημένοι επιχειρηματίες» (λέει…) είναι ιδανικοί για κορυφαία πολιτικά (κυβερνοδιοικητικά) πόστα. Στα μέρη μας πριν όχι πολλά χρόνια ο κυρ Βγενόπουλος (της marfin μεταξύ άλλων) σπρωχνόταν από διάφορους βαθυκρατικούς σαν ο γενναίος που, πάνω στο άσπρο του άλογο, θα σώσει το ελλαδιστάν: πραγματιστής, πετυχημένος, φραγκάτος… Ε;

Υπάρχει μια διπλή μυθολογία εδώ που, με μέσω συγχώνευσης, προσπαθεί να πολλαπλασιάσει την πειθώ της – και να εξαφανίσει οποιαδήποτε αμφισβήτηση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Απ’ την μια μεριά η κορυφαία πολιτική βιτρίνα πρέπει να έχει βασιλική εξουσία. Και επειδή κανείς δεν νοσταλγεί τα παλιά παλάτια, ιδεατά κατασκευάζονται καινούργια, που να μοιάζουν με στρατώνες. Απ’ την άλλη ο «επιτυχημένος επιχειρηματίας» μπορεί να μην είναι και πολύ ηθικός, είναι όμως αποτελεσματικός. «Δικτάτορας», με τον τρόπο του…

Υπάρχει κάποιος που πριν κάτι δεκαετίες έδωσε ένα ακριβές όνομα για την επίσημη σύμφυση κράτους και κεφάλαιου, την οποία ευαγγελιζόταν και εφάρμοσε για πρώτη φορά τόσο ανοικτά. Την ονόμασε φασισμό και ήταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος για το βαφτίσι. Λεγόταν Μουσολίνι. Αλλά στους τωρινούς καιρούς οι οπαδοί του «επιχειρηματία / πολιτικού σωτήρα» δεν έχουν το κουράγιο να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.

Το πράγμα θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Οι πετυχημένοι επιχειρηματίες είναι γκάγκστερς, και δεν είναι δυνατόν να «πετύχουν» αλλιώς: πατάνε σε πτώματα φροντίζοντας, όταν χρειάζεται, να τα δημιουργήσουν. Μήπως, λοιπόν, ένας πετυχημένος μαφιόζος θα ήταν καλός και για πρωθυπουργός ή πρόεδρος, με την έννοια ότι διαθέτει αρκετή δύναμη πυρός ώστε να επιβάλλει ό,τι γουστάρει; Εδώ η μικροαστική απάντηση είναι καταφατική υπό μια πολύ αυστηρή προϋπόθεση: ότι θα κάνει χάρες και στους αυλοκόλακες· άρα θα χρησιμοποιεί ένα μέρος της «δύναμης πυρός» του και για την ικανοποίηση όσων τον γλύφουν. (Η μικρογραφία της απάντησης βρίσκεται στην “δημοτική αρχή” του Βόλου…)

Το ψόφιο κουνάβι δεν είναι η καλύτερη περίπτωση «δύναμης πυρός». Κι αυτό εκτιμάμε πως οφείλεται στην επιχειρηματική του ειδίκευση. Αν, όπως αρκετά σοβαρά στοιχεία υποδεικνύουν, ήταν «πλυντήριο» (και τι άλλο είναι το real estate;) είναι προφανές ότι είναι χρήσιμος σαν σκέτη βιτρίνα· τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Παρά την σχεδόν αυτοκρατορική του πόζα είναι γυμνός.

Αλλά αυτό δεν είναι προσωπική ατυχία του. Η «αυτοκρατορική πυγμή» που ονειρεύονται οι μικροαστοί (εφόσον δεν θα στρέφεται εναντίον τους) είναι φάντασμα στην καπιταλιστική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει βασιλικό κεφάλι να μπει σε λαιμητόμο. Τα κυκλώματα και οι μαφίες που ασκούν τις βασικές εξουσίες είναι «δικτυακά»· και ήταν τέτοια πριν την εφεύρεση του internet. Μπορεί να εμφανίζονται κάποιοι σαν “αρχηγοί” – αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι και χρήσιμοι “υπαρχηγοί”…

Πράγμα που σημαίνει ότι η προσωπολατρεία ή η προσωποεμπάθεια (που θέλει να εμφανίζεται, τάχα, σαν «αντι-εξουσία») είναι οι δύο όψεις ενός εθελόδουλου πρωτογονισμού. Ασυγχώρητου…

Κυρώσεις

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά, και επειδή όταν η ιστορία γίνεται κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποιο γεγονός θα αποδειχθεί σημαντικό στην εξέλιξη, να θυμίσουμε ότι οι τελευταίες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Μόσχας (και, όποιον πάρει η μπάλα: κατά της γερμανίας και άλλων στην ε.ε.) δικαιολογήθηκαν σαν απάντηση:

  • Στην μοχθηρή εμπλοκή της Μόσχας στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές… Είναι ένα θέμα που προσφέρεται για πολλά διδακτορικά σε ότι αφορά τις ιδεολογικές λειτουργίες στις postmodern κοινωνίες: πρόκειται για κάτι που δεν έχει αποδειχθεί, δεν έχει καν στοιχειοθετηθεί, και ακόμα δεν έχει κατηγορηθεί κανένας συγκεκριμένα… Ωστόσο … «παίζει». Φαίνεται ότι κάθε ξοφλημένος έχει μια «υπόθεση Γεωργίου» να τρώγεται.
  • Στο ρόλο της Μόσχας στην ανατολική ουκρανία. Πραγματικότατος, χωρίς καμία αμφιβολία. Όσο ο ρόλος της Ουάσιγκτον στο Κίεβο…
  • Στην προσάρτηση της Κριμέας. Ο.Κ….
  • Στον ρόλο της Μόσχας στη συρία! Είναι κάτι που δεν αναφέρεται, αλλά η αμερικανική «εθνική γραμμή» όντως κατηγορεί την Μόσχα για την υποστηρίξη στον Άσαντ και για την καίρια στρατιωτική ενίσχυσή του. Αυτό, αν και η επίσημα η Ουάσιγκτον έχει παραδεχτεί την ήττα της στη συρία. (Ή, ίσως, εξαιτίας αυτής της ήττας να τα έχουν πάρει στο κρανίο οι εκπρόσωποι του αμερικανικού «έθνους»).

Αντίθετα, δεν υπάρχει μνεία, και σίγουρα οι κυρώσεις αυτές δεν αφορούν την αμπχαζία και τη νότια οσετία. Τι να υποθέσουμε; Ότι οι αμερικάνοι εθνοπατέρες έχουν μνήμη χρυσόψαρου;

(φωτογραφία: μπορεί να μην τους φαίνεται, αλλά αυτοί πάνω στο τεθωρακισμένο είναι ρώσοι στρατόμπατσοι. Και που βρίσκονται οι αφιλότιμοι; Πιθανότατα στην Dara’a, νοτιοδυτικά στη συρία, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ.

Είναι εκεί για να επιτηρούν την εκεχειρία… Και για να εκνευρίζουν το αμερικανικό και το ισραηλινό πεντάγωνο… Ρώσοι στρατιώτες τόσο νότια στη μέση Ανατολή πότε είχαν ξαναεμφανιστεί αυτοπροσώπως; Ούτε στα «ορλωφικά»!)

Far east

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Ακόμα κι αν οι βαλλιστικοί πύραυλοι του βορειοκορεατικού καθεστώτος μπορούν να φτάσουν το αμερικανικό έδαφος, το να κουβαλήσουν και να πυροδοτήσουν πυρηνικές κεφαλές είναι άλλης τάξης ζήτημα. Συνεπώς μια πραγματιστική προσέγγιση θα ήταν του είδους «ναι μεν, αλλά». Ναι μεν η Πγιονγκγιανγκ προοδεύει πυραυλικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και κάτι χρόνια για να γίνει πραγματικά απειλητική για την ενδοχώρα των ηπα. Οι βάσεις στον ειρηνικό και, μιας και είναι κοντύτερα, η ιαπωνία, αυτά ναι. Είναι σαφώς ευκολότεροι στόχοι. Οπότε υπάρχει ένα ζητηματάκι.

Ποιο ακριβώς; Η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν στο ταψί αυτούς τους στόχους που προσπαθεί να προσεγγίσει η Πγιονγκγιανγκ. Και λοιπόν; Αν και είναι ανακηρυγμένοι (ή μισοανακυρηγμένοι) εχθροί της Ουάσιγκτον δεν παίζει το δράμα «θα ισοπεδώσουν το L.A. » – παρότι κάτι τέτοιο είναι απόλυτα εφικτό και επιβεβαιωμένο. Αντίθετα το δράμα παίζει για τον «μικρό της παρέας» που δεν έχει τέτοιες δυνατότητες· και θα αργήσει να τις αποκτήσει. Είναι αυτό μια σκόπιμη μεροληψία; Ναι, είναι.

Ας το επαναλάβουμε: η βόρεια κορέα είναι το σαμάρι· όπως σαμάρι είναι η ανατολική ουκρανία. Τα γαϊδούρια που «πρέπει να κάνουν πίσω» είναι το Πεκίνο και η Μόσχα. Το ψόφιο κουνάβι, ιδρωμένο απ’ τις απολύσεις και τις προσλήψεις στο σπίτι του, πριν δυο μέρες τιτίβισε:

Είμαι πολύ απογοητευμένος απ’ την Κίνα. Οι ηλίθιοι ηγέτες μας του παρελθόντος της επέτρεψαν να βγάζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια απ’ το εμπόριο [σ.σ.: εννοεί: με εμάς…] και παρόλα αυτά δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ υπέρ μας με την βόρεια κορέα. Μόνο λόγια. Δεν θα το επιτρέψουμε άλλο. Η κίνα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα εύκολα!

Παράπονα όχι ψόφιου κουναβιού αλλά ψόφιου κουταβιού! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η κλάψα; Μαντέψτε: κυρώσεις! Εμπορικές κυρώσεις κατά του Πεκίνου – για «να μαζέψει» την βόρεια κορέα… Διάφοροι «εκπρόσωποι του λαού», ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, το ζητάνε – ατομικά προς το παρόν. Ωστόσο πως μπορεί να αξιοποιηθεί το «σαμάρι» αν όχι για να στριμωχτεί το «γαϊδούρι»; Δεν είναι θέμα βουλευτών. Είναι θέμα οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στον «πόνο» του ψόφιου κουναβιού, πάντως, το Πεκίνο έχει ήδη απαντήσει: μην μας ανακατεύετε… μεταξύ σας είναι το πρόβλημα, βρείτε τα!…

Οι realos υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να το πάρει απόφαση: η βόρεια κορέα είναι πυρηνική δύναμη· και δεν είναι η πρώτη, ούτε η χειρότερη κατά των ηπα. Συνεπώς (λένε οι realos) θα πρέπει η Ουάσιγκτον να αλλάξει τακτική και να το κουβεντιάσει το θέμα. Με την Πγιονγιάνγκ. Όπως έκανε (αναγκαστικά) στο παρελθόν με την Μόσχα και το Πεκίνο.

Καλό ακούγεται… Μόνο που οι realos παρακάμπτουν το γεγονός ότι η βόρεια κορέα δεν μπήκε κατά λάθος απ’ τον Μπους τον Β στον «άξονα του κακού», το 2001, όταν οι τεχνολογικές πυραυλικές / πυρηνικές δυνατότητές της ήταν πολύ πίσω. Μπήκε επειδή στην ούγια έγραφε «κίνα».

Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, ο μόνος ρεαλισμός της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο θα ήταν «Ντόναλντ χάσαμε!» Ακόμα κι αν αυτό, προς το παρόν, δεν αφορά τους αμιγώς στρατιωτικούς συσχετισμούς.

Αλλά δεν είναι καιρός για «ρεαλισμούς»!!! “Χάνουμε από ‘δω, χάνουμε από ‘κει, τι θα γίνει;” Σωστό…

Dirty jobs

Τρίτη 1 Αυγούστου. Οι χειρότερες δουλειές υψηλού επιπέδου αυτήν την εποχή προκηρύσσονται απ’ το αμερικανικό άσπρο σπίτι. Τι προσωρινότητα και ελαστικότητα; Ο ένας καουμπόι μετά τον άλλο προσλαμβάνονται και απολύονται, λες και πέρασαν μόνο από οντισιόν. Αυτός ο τελευταίος, για παράδειγμα, ο Scaramucci, ούτε στο βιογραφικό του δεν θα βάλει το σύντομο πέρασμά του απ’ το πόστο του εκπρόσωπου τύπου (του ψόφιου κουναβιού). Αντί για 10 λεπτά δημοσιότητας ίσια ίσια 10 μέρες – και τι να λέει τώρα; Ποιος είναι το καθίκι που τον έφαγε;

Να τα βλέπει ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. αυτά! Κι αν θέλει να προχωρήσει το πατριωτικό του έργο, να πάρει παραμάσχαλα τους χάρτες του και τα μεγαλεπήβολα σχέδια (για την ελληνική επιρροή στην ανατολική Μεσόγειο…), να πάρει και τον ψεκασμένο φίλο του υπ.αμ. και να στήσουν σκηνή στην Ουάσιγκτον. Δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα υπάρχει μια σταθερή κυβέρνηση εκεί, να της διηγηθούν τα ελληνικά μεγαλεία.

Δεν μπορεί… Κάποιος μονιμάς θα πέρασει να του κλαφτούν..

(φωτογραφία: το αεροπλάνο πίσω του δεν είναι ο λευκός οίκος, οπότε δεν είναι η στιγμή που έχει μαζέψει τα πράγματά του… Αλλά γιατί η φάτσα του στο συγκεκριμένο πλάνο μας θύμισε τον Rank Xerox – ένθετη μικρή φωτογραφία – ε;)