Tag: ηπα

Σάββατο 12 Αυγούστου. Το να «εκτιμά» το Πεκίνο ότι η Πγιονγκγιάνγκ δεν θα επιτεθεί πρώτη σε αμερικανικές εγκαταστάσεις δεν είναι όντως εκτίμηση. Θεωρούμε πως είναι, απλά, γνώση. Κανείς δεν σχολιάζει το γιατί το κορεατικό καθεστώς ανήγγειλε ότι «μπορεί να κτυπήσει» το Guam, 3.500 χιλιόμετρα μακρυά, ενώ έχει το σύνολο των αμερικανικών βάσεων στην ιαπωνία «στο πιάτο» των μικρομεσαίου βεληνεκούς πυραύλων του; Γιατί, άραγε, «απειλεί κάτι μακρινό» ενώ στα κοντινά θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη ζημιά; Η δική μας απάντηση είναι αυτή: επειδή κάνει διαφήμιση δυνατοτήτων· και δεν σκοπεύει να κάνει χρήση δυνατοτήτων. Σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση οι προτεραιότητες θα ήταν διαφορετικές.

Το κορεατικό καθεστώς μπορεί να είναι κακό ψυχρό κι ανάποδο, αλλά αντικειμενικά μιλώντας αμύνεται. Η επιθετική ρητορική του είναι μέρος αυτής της άμυνας. Ανορθόδοξη ίσως, όχι και ανεπίκαιρη όμως. Το αμερικανικό καθεστώς, απ’ την μεριά του, θα ήθελε μεν να επιτεθεί, αλλά πριν θα ήθελε να έχει μια «παγκόσμια αποδεκτή δικαιολογία». Έτσι εισέβαλε στο αφγανιστάν, έτσι εισέβαλε στο ιράκ, έτσι εισέβαλε στη συρία, και οπουδήποτε αλλού: με «ηθικό πλεονέκτημα», κατασκευασμένο.

Αν η Πγιονγκγιάνγκ δεν κάνει το λάθος να θεωρήσει ότι μπορεί να επιτεθεί ενώ αμύνεται (και έχουμε αρκετούς λόγους να πιστεύουμε ότι δεν θα το κάνει), η Ουάσιγκτον είτε πρέπει να φτιάξει γρήγορα μια (ψευτο)πιστευτή αφορμή (μια προβοκάτσια δηλαδή)· είτε να περιμένει για αργότερα. Αν θεωρεί ότι έχει τέτοια περιθώρια. Αλλιώς… (Το ψόφιο κουνάβι απειλεί ότι έχει σηκώσει τον «κόκκορα» στο περίστροφό του…. Εντάξει, αλλά το αντιγράφει από κάποιο γουέστερν….)

Στην περίπτωση του «Χ» το ποιος θα θεωρηθεί ότι «έχασε στα σημεία» είναι θέμα ερμηνείας. Αλλά για το ποιος δεν σκοπεύει να χάσει, έστω και ελάχιστα, σταβοπατώντας, αυτός είναι σίγουρος: το Πεκίνο…

Στην αυλή του γίνεται ο καυγάς…

(ο όρος «κούκος με αγκάθια» είναι απ’ την πόκα…)

Παρασκευή 11 Αυγούστου. … Οι πύραυλοι Hwasong-12 που θα εκτοξευτούν απ’ τον KPA [«λαϊκό στρατό της κορέας»] θα διασχίσουν τον ουρανό πάνω απ’ τους ιαπωνικούς νομούς Shimane, Hiroshima και Koichi… Θα καλύψουν μια απόσταση 3.356,7 χιλιομέτρων σε 1.065 δευτερόλεπτα, και θα πέσουν στο νερό 30 – 40 χιλιόμετρα μακριά απ’ το Guam…

Μπορεί να σας φανεί παράξενο ή ενδιαφέρον. Αλλά αυτή ακριβώς είναι η (κατά το καθεστωτικό bbc) ανακοίνωση του γενικού αρχηγού του βορειοκορεατικού στρατού Kim Rak Gyon, μέσω του κρατικού πρακτορείου ειδήσεων KCNA. Συνιστά αυτό απειλή επίθεσης κατά των αμερικανικών βάσεων στο Guam; Όχι βέβαια!!! Ο κυβερνήτης του Guam Eddie Calvo έβαλε το ζήτημα στη λογική του βάση όταν σχολίασε στο Reuters την βορειοκορεατική «απειλή»:

… Η βόρεια κορέα προτιμάει να είναι απρόβλεπτη, και στο παρελθόν έχει εκτοξεύσει αιφνιδιαστικά πυραύλους… Τώρα μας στέλνουν προειδοποιητικό τηλεγράφημα για το κτύπημά τους, που σημαίνει ότι δεν θέλουν να γίνει καμία παρεξήγηση. Νομίζω ότι φοβούνται…

Οι δυνατότητες των βαλιστικών (μεσαίου βεληνεκούς) Hwasong 12 είναι γνωστές. Η πιο πρόσφατη δοκιμή τους έγινε στις 14 του περασμένου Μάη. Είναι γνωστό ότι το βεληνεκές τους είναι περίπου 4.500 χιλιόμετρα. Το Guam απέχει γύρω στα 3.500 χιλιόμετρα απ’ τις ακτές της βόρειας κορέας, συνεπώς είναι μέσα στην εμβέλειά τους. Η προκαταβολική ανακοίνωση και η σχολαστικότητά της (θα κάνει τόση απόσταση, θα περάσει πάνω από ‘κει και ‘κει, θα πετάει για τόσο και θα πέσει στο βάθος του ορίζοντά σας) είναι διαφήμιση: το ξέρετε ότι είστε μέσα στην ακτίνα των πιο δοκιμασμένων πυραύλων μας· σας το επιβεβαιώνουμε.

Του ίδιου τύπου είναι και το βορειοκορεατικό σενάριο «ο στρατός θα ετοιμάσει το σχέδιο και σε λίγες ημέρες ο πρόεδρος θα το εγκρίνει». Πρόκειται για show τεχνοπολεμικής ικανότητας… Και το μόνο που θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς είναι γιατί το ολοκληρωτικό βορειοκορεατικό καθεστώς θα έπρεπε να εξαιρείται απ’ τον ώριμο θέαμα στο οποίο συμμετέχουν όλα τα καθωσπρέπει καθεστώτα, πολιτικά, στρατιωτικά, θρησκευτικά, επιχειρηματικά, στον πλανήτη;

(φωτογραφία: ντάλα καλοκαίρι δεν είναι το καλύτερο να ασχολείσθε με πυραύλους. Αν έχει πάνω απ’ το κεφάλι σας ουρανό, καλύτερα να περιμένετε να νυχτώσει και να χαζέψετε τα αυγουστιάτικα πεφτάστερα. Αγκαλιά με την παρέα σας.

Αν, παρόλα αυτά, επιμένετε, αυτό είναι ένα διάγραμμα με τις δυνατότητες των βορειοκορεατικών πυραύλων· δεν είναι βέβαιο ακόμα αν μπορούν να κουβαλήσουν και πυρηνικές κεφαλές… Οι ψηλές και στενές καμπύλες αριστερά είναι οι τροχιές των δοκιμαστικών εκτοξεύσεων, που για πολλούς λόγους – και τεχνικούς – γίνονται ανορθόδοξα. Οι εστιγμένες γραμμές είναι οι πραγματικές τροχιές αν οι πύραυλοι χρησιμοποιηθούν για κακούς σκοπούς…)

Παρασκευή 11 Αυγούστου. Η παρατήρηση … Νομίζω ότι φοβούνται… του Calvo αξίζει μεγαλύτερης προσοχής. Γιατί ο συνδυασμός μιας βορειοκορεατικής απειλής (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για επίθεση στις αμερικανικές βάσεις στο Guam με την ασυνήθιστη προαναγγελία των λεπτομερειών μιας τέτοιας ενέργειας θα μπορούσε, πράγματι, να δείχνει ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει αγγίξει το όριο των δυνατοτήτων του – απέναντι στις ηπα. Όχι «τεχνικά» (εκεί έχει περισσότερες) αλλά «πολιτικά». Και ότι κινείται με την επιβραδυνόμενη ταχύτητα ενός πυραύλου / πυροτεχνήματος που πλησιάζει την κορύφωση της τροχιάς του, πριν αρχίσει να πέφτει: έχει πατήσει, απ’ την μια μεριά, την πολύ ζόρικη επιφάνεια μιας επίθεσης, την οποία, απ’ την άλλη μεριά, θα προτιμούσε να μην κάνει. Κι αυτό από θέση σχετικής (απέναντι στις ηπα) αδυναμίας.

Αν αυτό είναι μια σωστή κατανόηση των περιστάσεων (ή αν τέτοια είναι η αμερικανική αντίληψη), τότε η Ουάσιγκτον ίσως, ίσως λέμε, έχει αποκτήσει ένα τακτικό πλεονέκτημα. Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται, αλλά σ’ αυτό κανείς δεν δίνει σημασία: το μιλιταριστικό σύμπλεγμα θα αποφασίσει. Υπάρχει κι εκεί ένα όριο, που δεν είναι όριο δυνατοτήτων αλλά όριο συνεπειών. Υπάρχει όμως ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο «τι σε παίρνει να κάνεις». Το πρώτο, απ’ την μεριά της Πγιονγκγιάνγκ, το αναγνωρίζει η ίδια διαφημίζοντας τις λεπτομέρειες μιας επίθεσης έτσι ώστε να κρατήσει ένα «κούτελο» χωρίς να την κάνει. Το δεύτερο, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, το αναγνωρίζει οποιοσδήποτε άλλος εκτός απ’ το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα. Όχι φανερά τουλάχιστον…. Η στρατιωτική μηχανή των ηπα, η τελευταία δυνατότητα της παρηκμασμένης «μόνης υπερδύναμης», αν δεν μπορέσει να επιδείξει σύντομα κάποιου είδους «υποχώρηση του εχθρού”, θα πρέπει να δοκιμάσει να την επιβάλλει· παρότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Πρακτικά μιλώντας αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι μάλλον το βορειοκορεατικό καθεστώς και όχι το αμερικανικό που θα κάνει πίσω – με έναν συμβολικό φυσικά τρόπο. Θα «κάνει πίσω» στο στυλ «μπορούμε αλλά δεν θα το κάνουμε… ακόμα». Φυσικά το πρόβλημα της Ουάσιγκτον είναι τεράστιο μπροστά στο πρόβλημα της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτή η τελευταία θέλει απλά (;) να της αναγνωριστεί το καθεστώς της πυρηνικής δύναμης. Για την Ουάσιγκτον όμως διακυβεύονται (μπορεί και) τα πάντα στον Ειρηνικό. Αυτή η ανισομέρεια «προβλημάτων» θα μπορούσε πράγματι να πείσει την Πγιονγκγιάνγκ ότι δεν χρειάζεται να βιάζεται…

Κι ίσως εκεί είναι στρατηγικός ο ρόλος του Πεκίνου (και σε ότι αφορά τις αποφάσεις της Πγιονγκγιάνγκ) αλλά και της Μόσχας. Θεωρούμε λογικό να ξέρουν ότι τώρα (και για κάποιο καιρό) η αμερικανική ηγεμονία δεν θα καταρρεύσει με απευθείας και πλήρη στρατιωτική αναμέτρηση. Αλλά με διαρκή «τριβή» και φθορά. Που όταν δεν παίρνει την μορφή καθαρής τακτικής ήττας (όπως στο συριακό πεδίο μάχης) θα είναι ανοικτή σε αντίπαλες «ερμηνείες», και εν τέλει σε κάτι σαν «παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του…»

Αυτή είναι μια εκτίμησή μας. Θα δούμε αν στέκει…

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Απείλησε με “φωτιά και οργή που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος”. Αλλά μπορεί να το είπε πάνω στα νεύρα του – τόχει το ελάττωμα. Το σίγουρο είναι ότι το επόμενο τιτίβισμά του ήταν αφιερωμένο στο Μεγάλο Εγώ του:

… Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ανέλαβα τα καθήκοντά μου ήταν να διατάξω τον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου μας. Έτσι τώρα είναι πιο έτοιμο και αποτελεσματικό από ποτέ… Ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να το χρησιμοποιήσουμε…

Το ψόφιο κουνάβι ανέλαβε στις 20 του περασμένου Γενάρη. Το ότι (νομίζει και φωνάζει πως) μέσα σε κάτι λιγότερο από 7 μήνες τα πυρηνικά όπλα των ηπα εκσυγχρονίστηκαν (κατόπιν της διαταγής του φυσικά…) επιβεβαιώνει απλά ότι δεν έχει καν γνώσεις λυκείου για το θέμα.

Θα μπορούσε, λοιπόν, να θεωρηθεί “ακίνδυνος”. Ακόμα και “γραφικός”: στις αρχές της περασμένης άνοιξης είχε “προειδοποιήσει” την Πγιονγκγιάνγκ με τον “καλύτερο στρατό του κόσμου”…. Πιο συγκεκριμένα, με μια αεροναυτική αρμάδα με επικεφαλής το αεροπλανοφόρο Carl Vinson, που πλησίαζε υποτίθεται ολοταχώς την κορεατική χερσόνησο, με άγριες διαθέσεις… Μόνο για να αποδειχθεί ότι η περιβόητη αρμάδα βρισκόταν χιλιάδες μίλια μακριά, στον ινδικό, σε ασκήσεις με το αυστραλέζικο ναυτικό…

Άσχετος λοιπόν, και αλαζόνας. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα με δαύτον και με την λειτουργία του σαν “βιτρίνα”. Αυτά που λέει και ο χαρακτήρας του είναι ιδανικά για να γίνει κάποια προβοκάτσια (εν αγνοία του) τέτοια που να πρέπει μετά αυτό το Κολοσσιαίο Εγώ Του να διατάξει μια επίθεση κατά της βόρειας κορέας. Έχει δώσει εξετάσεις (και τις πέρασε) όταν διέταξε την επίθεση με κρουζ κατά του Άσαντ, την περασμένη άνοιξη….

Όσο ακίνδυνο κι αν είναι, λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι όταν βρυχάται, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι όταν χτενίζει την φράτζα του στον καθρέφτη του. Το δεύτερο είναι η βασική «προεδρική λειτουργία» του Τραμπ – και υποθέτουμε ότι η ιστορία θα τον θυμάται γι’ αυτό και μόνο. Αν (του) φτιάξουν / στήσουν μια «αφορμή» κι αν κάποιοι «διπλανοί» του (κανάς «τρελός σκύλος» Mattis και σία…) τον σκουντήσουν λίγο, είναι όντως ικανός να συμπεριφερθεί σαν ο μεγαλύτερος στρατηγός όλων των εποχών… (Και ύστερα, αν χρειαστεί, αν κάτι δεν πάει καλά, οι διάδοχοί του θα τον ξεφορτωθούν σαν «τρελό» – αφού πρώτα, όμως, έχει κάνει την δουλειά…)

(Ο υπ.εξ. Tillerson είναι πιο καθησυχαστικός. Αλλά είναι ένας φτωχός και μόνος υπ.εξ., που πρέπει να παίζει τον «καλό μπάτσο»…. Ένας προσωρινός Kerry για την καινούργια συντηρητική διοίκηση. Πρόκειται για έναν ρόλο άνευ σημασίας και περιεχομένου αν δεν υπάρχει και «κακός μπάτσος»…)

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Το άσχημο είναι ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν μπορεί να φρενάρει τους ανταγωνιστές του με «ήπια και ειρηνικά» μέσα. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου έξω απ’ τον ορίζοντά του η βία, το «μέσο» στο οποίο θεωρεί ότι έχει σαφή υπεροχή: αν θες να κάνεις τις επενδύσεις των ανταγωνιστών σου ασύμφορες (γι’ αυτούς), αν το σχέδιο είναι america first (και δεν θα μπορούσε να είναι άλλο!) τι κάνεις στο τέλος; Σπέρνεις φωτιά…

Δεν είναι κάτι καινούργιο. Στα τέλη των ‘90s και ακόμα εντονότερα τον πρώτο χρόνο των ‘00s, Μόσχα, Παρίσι (κι από πίσω η υπόλοιπη τότε ε.ε.) πυροβολούσαν συστηματικά τις «κυρώσεις» που είχε επιβάλλει η Ουάσιγκτον (μέσω οηε είναι η αλήθεια) στο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, απαιτώντας την οριστική άρση τους. Για ανθρωπιστικούς λόγους. Παράλληλα οι εταιρείες τους ετοιμάζονταν για πετρελαϊκές δουλειές στο ιράκ.

Για να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον αυτήν την αντιπαλότητα, για να κρατήσει την θέση της στον καπιταλιστικό πλανήτη «πάνω», για να κρατήσει για κάποια χρόνια τα ιρακινά πετρέλαια «κάτω» (στα κοιτάσματά τους) και τους ανταγωνιστές της «έξω», έπρεπε να μπει «μέσα». Να κάνει εισβολή στο ιράκ. Έπρεπε να σπείρει φωτιά. Και το έκανε.

Μερικά βασικά δεδομένα δεν είναι ίδια τώρα. Ο αμερικανικός στρατός έχει εξαπλωθεί σε διάφορα ενεργά πεδία μάχης: ιράκ, συρία, αφγανιστάν, διάφορα σημεία της αφρικής… Το “πάνω” είναι υπό αμφισβήτηση· ή σκέτη κοροϊδία. Και φυσικά το ιράν (και ο στρατός του) δεν είναι ιράκ… Συνεπώς μια απόβαση / εισβολή θα πρέπει να θεωρείται αδύνατη. Ωστόσο ο αμερικανικός μονόδρομος της βίας είναι περισσότερο από ποτέ τέτοιος: μονόδρομος. Αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί.

Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποιου είδους «περιορισμένης διάρκειας ελεγχόμενη επίθεση από μακρυά» (πύραυλοι, βομβαρδισμοί) στη βόρεια κορέα να είναι, ταυτόχρονα, ένα απειλητικό παράδειγμα προς το ιράν και τους οικονομικούς του συνεταίρους: μην μας «γράφεται» γιατί τα κάνουμε λαμπόγυαλο όποτε θέλουμε…

(Έναν συλλογισμό, δυσοίωνο είναι η αλήθεια, διατυπώνουμε… Χωρίς συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα… Όχι κάποια τεκμηριωμένη πρόβλεψη… Στο κάτω κάτω οι πιο φονικές καπιταλιστικές / κρατικές διαδικασίες δεν δίνουν ραντεβού με τους αντιπάλους τους!)