Tag: ηπα

Πέρα απ’ τις εντυπώσεις

Παρασκευή 16 Μάρτη. Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις έχουν κάπου στον υπολογιστή τους το Sarajevo 124b, απ’ την τελευταία βδομάδα του περασμένου Γενάρη. Το νέο αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» είναι απόλυτα σαφές. Και η πρακτική προσαρμογή του στις διαρκείς εξελίξεις σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός δεν θα πρέπει να αφήνει αμφιβολίες για τους λόγους που «επιβάλλουν» την «δυσφήμιση» των δύο «αναθεωρητικών δυνάμεων». Της Μόσχας και του Πεκίνου. Είναι οι εξελίξεις στη συρία, όπου η Άγκυρα απ’ την μεριά της και η Δαμασκός με τους συμμάχους της απ’ την δική τους (σε υπόγεια συνεργασία) συνεχίζουν την ανατροπή των αμερικανο-ισραηλινών (plus σαουδική αραβία και λοιποί) σχεδιασμών… Είναι το αφγανιστάν όπου το Πεκίνο και η Ισλαμαμπάντ (η δεύτερη μέσω των ταλιμπάν), με την Μόσχα και την Τεχεράνη ακριβώς δίπλα, σπρώχνουν την Ουάσιγκτον… Και φυσικά είναι η κορεατική χερσόνησος…

Παρότι το Πεκίνο και ο κινεζικός καπιταλισμός είναι η νούμερο 1 θανάσιμη απειλή για τον αμερικανικό, η Μόσχα και ο ρωσικός είναι πιο «ώριμοι» στόχοι από στρατιωτική άποψη για ασύμμετρο πόλεμο: βρίσκεται «εκεί», στο ουκρανικό μέτωπο, όπως επίσης βρίσκεται «εκεί», στο συριακό. Αν ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το Παρίσι να μπαινοβγαίνει «χαλαρά»…) επείγεται να αναδείξει το «κακό» για να “δέσει” τα κοινωνικά μετόπισθέν του, κάτι τέτοιο είναι αυτή τη στιγμή πιο εύκολο να ονομάζεται «ρωσία» παρά «κίνα». Δεν είναι, άραγε, η πρώτη που πάει και ανακατεύεται στις εκλογές των άλλων και χειραγωγεί τους αθώους ψηφοφόρους; Δεν είναι αυτή που βγάζει γλώσσα και απειλεί;

Ίσως η (virtual) επίδειξη των νέων ρωσικών όπλων να έχει επιταχύνει τις εξελίξεις, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν «κάποιοι» ετοιμάζονται να ξαναζεστάνουν το μέτωπο στη νοτιοανατολική ουκρανία, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι «μοχθηρή και φονική» – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Αν “κάποιοι” θέλουν να κτυπήσουν τον συριακό στρατό, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι “μοχθηρή και φονική” – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Κι αν δεν κάνουν τίποτα τελικά, απλά η περίπτωσή του θα ξεχαστεί.

Γιατί, απ’ την άλλη μεριά, υπάρχει κι ένας κάποιος φόβος: μήπως «κάτι» ξεκινήσει σαν ασύμμετρη αντι-ρωσική κίνηση και γυρίσει ανάποδα… Αλλά οι «αναγκαιότητες» του 4ου παγκόσμιου δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστον… Ε;

(φωτογραφία: Με τον τοξικό πρίγκηπα στο πλάι της, απ’ την πρόσφατη επίσκεψή του για δουλειές στο Λονδίνο, ασφαλώς η κυρία May ξέρει πολλά από “χημείες”. Επιπλέον αυτός ο καλός κύριος είναι και καλός πελάτης…)

Νευρονικά δηλητήρια

Πέμπτη 15 Μάρτη. Δεν είναι καθόλου παράλογο, το αντίθετο, να είναι η Μόσχα βασικός ύποπτος για την δηλητήριαση του 66χρονου Sergei Skripal και της κόρης του Yulia. Έχει το know how, αν και το κίνητρο δεν είναι καθόλου σαφές: ο Skripal ήταν διπλός πράκτορας (υπέρ της αγγλίας και κατά της ρωσίας) πριν πολλά χρόνια – στις αρχές Μάρτη, που τον βρήκε το κακό, ήταν προ πολλού συνταξιούχος. Συνεπώς, εκτός απ’ την περίπτωση «ας δοκιμάσουμε μια καινούργια μέθοδο» ή «ένα καινούργιο κοκτέιλ», ο Skripal δεν φαινόταν να είναι πια επικίνδυνος για την Μόσχα έτσι ώστε να πρέπει να πεθάνει.

Έστω, όμως, ότι η Μόσχα είναι εύλογα ύποπτη ότι ήθελε το κακό του. Απ’ την «υποψία» ή και την «βάσιμη υποψία» ως την «απόδειξη» η απόσταση είναι σημαντική. Και ο άλλοτε «νομικός πολιτισμός» της καπιταλιστικής δύσης τόνιζε την απόσταση, όχι μόνο για να αφήσει χώρο δράσης στους μηχανισμούς έρευνας και εξακρίβωσης, αλλά και για να ξεφορτωθεί την υποψία της «καταδίκης λόγω πλάνης» (ή και δολιότητας), που θα πριόνιζε την εμπιστοσύνη των υπηκόων στην ευθυκρισία του συστήματος δικαιοσύνης / τιμωρίας. Το σλόγκαν «καλύτερα να είναι ελεύθεροι εκατό ένοχοι παρά στη φυλακή ένας αθώος» σηματοδότησε μια εποχή που πάνω, ακόμα, και απ’ την τιμωρία ήταν η ευθυκρισία γι’ αυτήν.

Αυτή η εποχή έχει περάσει, προ πολλού. Αρχικά «ξεπεράστηκε» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όταν στα διάφορα Γκουαντανάμο θεμελιώθηκε μια νέα θέσμιση (βαρβαρότητας) σύμφωνα με την οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς ένοχος (μετά από απόφαση δικαστηρίου) για να φυλακιστεί επ’ αόριστον· αρκούν και μόνες τους οι όποιες υποψίες σε βάρος του…

Όποιος νόμιζε ότι η στρατηγική μετατόπιση απ’ την απόδειξη της ενοχής στις «υποψίες» γι’ αυτήν ως νομιμοποιητικής αρχής για την «τιμωρία» αφορούσε μόνο σκουρόχρωμους ασιάτες ή μεσανατολίτες μουσουλμάνους, ήταν ηλίθιος. Το ίδιο μοντέλο είναι πλέον η κινούσα αρχή αφενός της γενικευμένης επιτήρησης, και αφετέρου των «σχέσεων» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις κάτι· αρκεί να το ισχυριστείς!

Το παρακμιακό Λονδίνο, λοιπόν, απελαύνει δυο ντουζίνες ρώσων διπλωματών επειδή θεωρεί ότι έχει υποστεί «εισβολή» απ’ την ύποπτη Μόσχα. Η Ουάσιγκτον συμπαραστέκεται, επειδή έχει υποστεί «εισβολή» στις κάλπες της, και πάλι απ’ την Μόσχα. Ας το επαναλάβουμε: δεν χρειάζεται να το αποδείξουν. Αρκεί να το ισχυριστούν (ανάλογα, απ’ τη μεριά της, και η Μόσχα…).

Το αν η αυτάρκεια των ενοχοποιητικών ισχυρισμών είναι ένα ακόμα βήμα κοντύτερα στην (τελική) κλιμάκωση της παγκόσμιας σύρραξης (στην κορύφωση του 4ου παγκόσμιου πολέμου) το αφήνουμε στην κρίση σας….

Bye bye Rex…

Πέμπτη 15 Μάρτη. Κάτι λέγαμε χτες…. «Εργαστήκαμε με τον Tillerson σε μια φάση που οι σχέσεις μας είχαν φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Κρατήσαμε την επικοινωνία μας ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές…. Η συνάντηση που είχε κανονιστεί για τις 19 Μάρτη μπορεί να καθυστερήσει αφού ο Tillerson έφυγε. Οι φίλοι μας στην Ουάσιγκτον είναι στη διαδικασία να αποφασίσουν αν η συνάντηση θα γίνει ή όχι. Περιμένουμε την απάντησή τους».

Αυτά δήλωσε ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu ευρισκόμενος στη Μόσχα, για κουβεντούλα με τον ρώσο υπ.εξ. Lavrov. (Αφού ο έλληνας ογκόλιθος δεν έριξε τα μούτρα του να σηκώσει το τηλέφωνο και να ζητήσει την ρωσική βοήθεια, αποκλείουμε Lavrov και Cavusoglu να ασχολήθηκαν με τα δύο παλληκάρια που απασχολούν τους έλληνες…). Προφανώς Άγκυρα – Μόσχα – Τεχεράνη – Δαμασκός (και Πεκίνο, και Σεούλ, και Πγιονγκγιάνγκ, και Ισλαμαμπάντ, και Καμπούλ, και Βερολίνο…) έχουν διάφορα να πουν τώρα που «μπετονάρεται» η Ουάσιγκτον.

Ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo έχει αφήσει ήδη το ψηφιακό του ίχνος ώστε να τον αγαπήσει η Άγκυρα: μόλις είχε φανεί ότι απέτυχε το πραξικόπημα του Ιούλη του ’15, χολωμένος, φρόντισε να τιτιβίσει ότι «η τουρκία είναι μια ολοκληρωτική ισλαμική δημοκρατία». Προφανώς ανήκει σ’ εκείνους που είχαν βάλει τα λεφτά τους για τον «εκδημοκρατισμό της τουρκίας» σε μια χούντα… (Και ο ογκόλιθος το ίδιο κάνει, με την χούντα του Καΐρου…).

Ωστόσο η Αθήνα και ο μπλοκαρισμένος ιμπεριαλισμός της δεν πρέπει να βιαστούν να πιστέψουν ότι στο πρόσωπο του Pompeo θα βρουν έναν «αληθινό φίλο»: η γεωπολιτική υποτίμηση του ελλαδιστάν είναι δεδομένη, «ανεξάρτητα από πρόσωπα»…

(φωτογραφία: η Άγκυρα δεν έχει λόγο να βιάζεται στο deal της με την Ουάσιγκτον. Στον θύλακα της Afrin η άμυνα των ypg έχει καταρρεύσει, και η μοιρασιά της περιοχής με την Δαμασκό προχωράει…)

Το ψοφιοκουναβιστάν μαρσάρει…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson (με τιτίβισμα, ενώ ο ίδιος ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής του απ’ την αφρικανική μίνι περιοδεία του) είχε αποφασιστεί ουσιαστικά εδώ και μήνες: από τότε που ο Tillerson είχε χαρακτηρίσει τον Trump ηλίθιο. (Η κουβέντα είχε ειπωθεί κατ’ ιδίαν, διέρρευσε ωστόσο και ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν την διέψευσε όταν ρωτήθηκε δημοσιογραφικά).

Υποτίθεται πως διάδοχός του θα ήταν η ακροδεξιά σκληροπυρηνική πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε Nikki Haley· φαίνεται όμως ότι κρίθηκε απαραίτητη στο τωρινό της πόστο. Και ότι υπήρχε μια ακόμα πιο λειτουργική επιλογή: ο πρώην (για ένα χρόνο) διευθυντής της cia Mike Pompeo, απόστρατος καραβανάς (και) αυτός, μια χαρά πολεμοχαρής. Συνεπώς, η πρώην «τριανδρία» των καραβανάδων πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι συμπληρώνεται σε «τετρανδρία»…

Ο Tillerson έμοιαζε να υποστηρίζει μια λιγότερο brutal γραμμή σε σχέση με την «τριανδρία». Όμως έχει γίνει σαφές ότι η πολιτική διάσταση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (αυτό που λέγεται «διπλωματία» περιλαμβάνοντας το πολιτικό προσωπικό των πρεσβειών· επικεφαλής του οποίου είναι ο κάθε φορά υπ.εξ.) έχει απονευρωθεί. Εν μέρει επειδή πολλές δεκάδες έμπειροι αμερικάνοι διπλωμάτες ανά τις πρεσβείες στον πλανήτη παραιτήθηκαν μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού… Εν μέρει επειδή στα πλαίσια του «κόβω τα περιττά έξοδα» η συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει προσλάβει τους απαραίτητους έμπειρους καινούργιους… Και εν μέρει (αυτό μας φαίνεται το κυριότερο) επειδή ο βασικός βραχίονας της «εξωτερικής πολιτικής» των ηπα, στο «ευαίσθητο» ζήτημα της συγκέντρωσης και της επεξεργασίας πληροφοριών και των «διεθνών σχέσεων» γίνονται όλο και περισσότερο οι μυστικές υπηρεσίες· αντί για το «διπλωματικό σώμα». Είναι μια διαδικασία πληροφοριοποίησης / στρατιωτικοποίησης…

Η επιλογή, λοιπόν, ενός απόστρατου καραβανά, πρώην επικεφαλής διάφορων κοινοβουλευτικών επιτροπών για τις μυστικές υπηρεσίες και επί ένα χρόνο επικεφαλής της cia, δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι τυχαίες οι θέσεις του, που εν προκειμένω είναι τα επιπλέον προσόντα του: φανατικά κατά του ιράν και της συμφωνίας 5 + 1· φανατικά εναντίον του βορειοκορεατικού καθεστώτος (απέναντι στο οποίο το ψοφιοκουναβιστάν έχει πει ένα «αρχικό ναι» για συνάντηση κορυφής αλλά ψάχνει πως θα το μαζέψει…)· φανατικά υπέρ του ισραηλινού καθεστώτος και της ιμπεριαλιστικής / απαρτχάιντ δράσης του στη μέση Ανατολή…

Ο Tillerson, σαν υπ.εξ., ακουγόταν πότε πότε σαν επιτιμητική μουρμούρα στο πλάι διάφορων αποφάσεων της τριανδρίας ή και του solo ψόφιου κουναβιού, σαν ένα φάλτσο. Τώρα θα αποκατασταθεί η «αρμονία»: κονσέρτο για πολυβόλα…

… Μαρσάρει στη μέση Ανατολή…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Στις 8 και 9 Μάρτη τουρκικές και αμερικανικές αντιπροσωπείες είχαν συναντήσεις στην Άγκυρα και στην Ουάσιγκτον, με θέμα την απόσυρση των ypg απ’ την Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη, στην κυρίως ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία. Απ’ την αμερικανική πλευρά την δουλειά είχε αναλάβει …. ο Tillerson. Ο οποίος, θα υπέγραφε την σχετική συμφωνία με τον τούρκο υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu, στην Ουάσιγκτον, σε πέντε ημέρες. Στις 19 Μάρτη.

Τώρα «πάει» ο Tillerson… Δεν έχουμε κάποιο δεδομένο αυτή τη στιγμή που να δείχνει ότι η συμφωνία που είχε πετύχει με την Άγκυρα για την Manbij θα υπογραφτεί πράγματι. Υποτίθεται πως το αντάλλαγμα για την αποχώρηση των ypg απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη θα ήταν το σταμάτημα της επιχείρησης «κλάδος ελαίας», της εισβολής του τουρκικού στρατού plus f.s.a. στον θύλακα της Afrin. Βέβαια, με τον ρυθμό που προωθείται ο τουρκικός στρατός, ως τις 19 Μάρτη θα έχει καταλάβει ουσιαστικά όλα τα εδάφη που τον ενδιαφέρουν, αφήνοντας μια κυκλωμένη και αποκλεισμένη «τρύπα» στη μέση, με την πόλη της Afrin στην άκρη της. Εννοούμε: είτε έτσι είτε αλλιώς σε 5 ημέρες για τις ypg του θύλακα θα έχει απομείνει μια λωρίδα στα ανατολικά. Όπου, υποτίθεται, παραδίδουν διάφορα «φυλάκια» στον συριακό στρατό…

Υπάρχουν αντίθετα άλλες «εκκρεμότητες» που περιμένουν τον Pompeo και μπορεί να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση και με τις σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον. Η σκληροπυρηνική Haley απείλησε προχτές με αμερικανική επίθεση στο συριακό στρατό αν δεν σταματήσει την δράση του εναντίον των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού, στον θύλακα της Ghouta. Η πρόφαση είναι η γνωστή: «ο Άσαντ χρησιμοποιεί χημικά αέρια»· μάλιστα, τώρα, η Ουάσιγκτον βαριέται καν και καν να δείχνει κάποιες «αποδείξεις». Απλά λέει “χημικά!” Αλλά το ενδιαφέρον είναι πιο ωμό: στα περίχωρα της Δαμασκού υπάρχουν ακόμα ένοπλοι του Ριάντ…

Μόνο που στην επιχείρηση στην Ghouta συμμετέχει και ο ρωσικός στρατός. Σίγουρα η αεροπορία, αλλά επίσης και «χερσαίοι σύμβουλοι» (ας τους πούμε έτσι). Συνεπώς ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν αστειευόταν χθες όταν είπε ότι μια τέτοια αμερικανική επίθεση θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες – επειδή θα διακινδυνεύσει τις ζωές ρώσων…

Μέλος της τετρανδρίας ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. δεν θα κάνει «θόρυβο» όπως ο προηγούμενος, αλλά θα πρέπει να κάνει ασκήσεις ισορροπίας. Ή να μην κάνει…

Ελληνικά προβλήματα;

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του Tillerson μπορεί να προκαλεί (ανομολόγητους) πονοκέφαλους και στο ελλαδιστάν. Με την φτηνή, εμπορική λογική τους, οι ντόποιοι διαχειριστές των ελπίδων γεωπολιτικών προσόδων έκαναν την προσευχή τους, πρωΐ και βράδυ, ότι ο Tillerson, σαν πρώην ceo της exxonmobil, θα άπλωνε τις φτερούγες του πάνω απ’ το γεωτρύπανο της εταιρείας όταν το πλήρωμα του χρόνου (το φθινόπωρο) θα το έφερνε στο οικόπεδο 10 της ελληνοκυπριακής αοζ-ικής θαλασσοταξίας.

Αλλά ο Rex (Tillerson) εξατμίστηκε. Φυσικά μπορεί κανείς να ελπίζει (όχι άδικα) στη «συνέχεια της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» – χωρίς, όμως, παράπλευρα σωσίβια. Και χωρίς να είναι σίγουρος για το ποια είναι αυτή η πολιτική για την ανατολική Μεσόγειο. Θα χρειαστεί ενεργούς συμπαίκτες, άρα υπάρχει ελπίδα για την ελληνική γεωπολιτική αναβάθμιση; Ή “μας θέλει” μόνο για back up, δηλαδή μπουρδέλα, catering και ξυδάδικα;

Το πρόβλημα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και της αμερικανικής συμμαχίας του μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο. Απ’ τις κινήσεις του ελληνικού πολιτικού προσωπικού (με αρχή τον ογκόλιθο πέρυσι) δεν θα ήταν άδικο να εκτιμήσουμε ότι επειδή η ελληνική «διανοητική» παραγωγή υπέρ του ντόπιου ιμπεριαλισμού είναι, επιεικώς, για τα μπάζα (δηλαδή: για εσωτερική κατανάλωση), εκτός συνόρων πολλά, μπορεί και τα πάντα, βασίζονται στις ελπίδες «προσωπικών σχέσεων», «προσωπικών γνωριμιών» και «προσωπικής χημείας» – άσχετα αν ισχύουν τέτοια διεθνώς. Είναι η κουλτούρα του μεταπράτη που κλείνει το μάτι λέγοντας (ή υπονοώντας) «έχω άκρη». Αυτό, και τίποτα άλλο. Και παρακαλούμε μην σοκάρεστε. Δεν είναι τα αφεντικά και οι λακέδες τους διαλεκτικοί υλιστές!!! Ούτε πορεύονται με αντικαπιταλιστικές αναλύσεις – το αντίθετο!!!

Μ’ αυτά τα δεδομένα, το να αλλάζει η Ουάσιγκτον κυβερνητική σύνθεση κάθε τρεις και λίγο, θα πρέπει να προκαλεί εκνευρισμό τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία. Και τώρα; Με ποιον μιλάμε; Πως θα μαλαγανέψουμε; Όταν το νατο επιμένει ότι «η τουρκία είναι πολύτιμος σύμμαχος» με ποιον θα μιλάμε γαμώ τον …. (βάλτε ότι θέλετε…)

Η απάντηση στο «με ποιον θα μιλάμε» είναι, ίσως, ωμή: με την cia… και με την mossad…

Άσχημα νέα (μέσα από γκέλες)

Τετάρτη 14 Μάρτη. Το να σας γυρίσουμε πίσω στο 1999, πριν 20 χρόνια, θα ήταν δύσκολο για πολλούς / πολλές (λόγω νεαρής ηλικίας), και μάλλον βαρετό για τους υπόλοιπους. Κι όμως (για την δεύτερη ομάδα): ένας τύπος μπορεί να λέει κάτι που σας ενδιαφέρει.

Ο τύπος αυτός είναι ο τούρκος πρώην αρχηγός στρατού Ilker Basbug. Και τα λεγόμενά του αφορούν το δέσιμο του Οτσαλάν – ένα θέμα που παραμένει ακόμα κάπως ευαίσθητο για το ελληνικό βαθύ κράτος.

Να θυμίσουμε επί τροχάδην: στη βάση ενός σχεδιασμού στα ‘90s για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας και την δημιουργία τριών ή τεσσάρων κρατών στη θέση της (οπωσδήποτε ενός κουρδικού και ενός αρμενικού), το κουρδικό pkk ήταν (στα ‘90s) το αγαπημένο παιδί των πάντων: της ρωσίας (του Γιέλτσιν), της ευρώπης (του «επεκτείνομαι προς ανατολάς») και των ηπα (του πιάνω πόστα στη μέση Ανατολή). Το ελλαδιστάν ήλπιζε να χωθεί κατάλληλα στη διάλυση και έκανε ό,τι μπορούσε για να έχει καλή θέση στη μοιρασιά – δεν θα μπούμε εδώ σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες… Το συριακό κράτος (υπό την απολυταρχία του Άσαντ, πατέρα του τωρινού) έκανε περισσότερα. Η σημασία του συριακού καθεστώτος και της υποστηριξής του προς το pkk για τον πόλεμο που έκανε στην τουρκική επικράτεια ήταν κεφαλαιώδης (και πάντως μακράν πιο σημαντική απ’ την όποια ελληνική υποστηρίξη): στη βόρεια συρία – ένα μέρος της, τώρα, είναι ypgκρατούμενο – ήταν που το pkk είχε τα στρατόπεδα εκπαίδευσης των νέων μελών του, τις επιμελητειακές δομές του (νοσοκομεία, κλπ), και από εκεί έπαιρνε την κρίσιμη διεθνή «βοήθεια» σε όπλα και πυρομαχικά…

Κάποια στιγμή, προς τα τέλη των ‘90s, το κόλπο άλλαξε (δεν γίνεται να πούμε περισσότερα εδώ για τις αιτίες…) και αφού εγκατελείφθηκε διεθνώς το σχέδιο διάλυσης της τουρκικής επικράτειας, «απ’ την μια στιγμή στην άλλη» το pkk και ο Οτσαλάν έγιναν απόβλητοι… (Δυστυχώς οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί δεν έχουν σαβουάρ βίβρ…)

Ο Άσαντ είπε στον Οτσαλάν να ξεκουμπιστεί απ’ τη συρία. Αυτός προσπάθησε στα τέλη του 1998 να βρει άσυλο στην μέχρι πριν λίγο φίλη Μόσχα: δεν τον άφησαν να βγει καν απ’ το αεροδρόμιο!! Τον έβαλαν στο επόμενο αεροπλάνο, και το έστειλαν «στην ευχή του θεού»! Ο επόμενος σταθμός του ήταν στην ιταλία αφού πρώτα του απαγόρευσαν να προσγειωθεί στα κράτη της κεντρικής ευρώπης (κι αυτά πρώην φιλικά, εν όψει της διάλυσης της τουρκίας / κάτι σαν το ιράκ και την συρία τώρα, δηλαδή…).

Στη Ρώμη η σοσιαλιστική κυβέρνηση (Μάσσιμο ντ’ Αλέμα) θα του πει πρακτικά «κάτσε για λίγο το ξενοδοχείο του αεροδρομίου, αλλά αν το παρακάνεις σε εκδίσουμε στην τουρκία όπως είσαι». Κάπου εκεί θα το μαζέψουν οι ελληνικές πατριωτικές μυστικές υπηρεσίες που είχαν μείνει κάτι κλικ πίσω (ο νατοκαραβανάς Ναξάκης θα “αναλάβει την ευθύνη” αφού, σε τέτοιες δουλειές, ο μηχανισμός πρέπει να μείνει κρυφός…), και θα τον φερουν «κρυφά» στην Αθήνα για να τον σώσουν… Καραγκιζολίκι δηλαδή… Μέχρι να το μάθει η τότε πασοκική κυβέρνηση (πρωθ. Σημίτης), που πριν τον υποστηρίζε αλλά, το είπαμε, το κόλπο είχε αλλάξει (και δεν θα γινόταν το ελλαδιστάν καταφύγιο για wanted!).

Ήταν εξαιρετικά βρώμικο το ότι το βαθύ κράτος τον έφερε στη ζούλα στην ελλάδα: ήταν το χειρότερο μέρος για να κρυφτεί! Αν κανείς, ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε κανείς άλλος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να τον δεχτεί σαν «πολιτικό πρόσφυγα» ενώ η Άγκυρα είχε πια διεθνή άδεια να τον συλλάβει, τότε, για να τον κρύψει η Αθήνα, θα έπρεπε το ελλαδιστάν να μετακομίσει βόρεια της σκωτίας… Τελικά, μέσω υπουργείου εξωτερικών και ελληνικής πρεσβείας στην Κένυα όπου στάλθηκε προσωρινά, παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος… Το πατριωτικό πλήθος, καθοδηγούμενο έντεχνα απ’ τις υπηρεσίες, το θεώρησε «προδοσία». Ανάθεμα κι αν καταλάβαινε τα κερατά του το πλήθος! Τότε, πριν, μετά…

Στην παράδοσή του έπαιξαν πρακτικό (και καθόλου ασήμαντο) ρόλο δύο πρόσωπα. Ένας δηλωμένος πράκτορας της ευπ, ονόματι Σάββας Καλεντερίδης, και ένας νεαρός και φιλόδοξος ακροδεξιός πολιτικός, συνεργάτης των υπηρεσιών (προφανώς, αλλιώς τι δουλειά είχε εκεί;), που τότε αναφερόταν σαν «κύριος Πάνος». Επίσημα λέγεται Πάνος Καμμένος, χαϊδευτικά από εμάς «ψεκασμένος», και είναι – εδώ και τρία χρόνια – «υπουργός άμυνας» της φαιορόζ κυβέρνησης…

Αυτά θα ήταν «παλιά κρασιά» (έχουν περάσει, άλλωστε, σχεδόν 20 χρόνια από τότε) αν δεν έβγαινε χτες αυτός ο Basbug να πει, σε συνέντευξή του, ότι η σύλληψη του Οτζαλάν τον Φλεβάρη του 1999 στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, στην Κένυα, έγινε κατόπιν συνεργασίας της τουρκικής mit με την cia…

Ο πρώην «ήρωας» και μετά «απόβλητος» Οτζαλάν (οι κούρδοι θα έπρεπε να έχουν βγάλει κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα απ’ αυτήν την περίοδο, αλλά φαίνεται ότι δεν μπορούν…) είχε βρεθεί καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο αφού πρώτα ο κύριος Σάββας και ο κύριος Πάνος τον έπεισαν ότι φεύγοντας απ’ την ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι όπου κρυβόταν υποτίθεται (μετά απ’ την αποτυχία της Αθηναϊκής κρυψώνας…) θα πάει σε ασφαλές καταφύγιο… (Τον κορόιδεψαν, απλά…) Συνεπώς, αν ο Basbug έχει δίκιο (και μετά από τόσα χρόνια γιατί να πει κάτι που κατέβασε απ’ το κεφάλι του;) τότε οι υπάλληλοι / συνεργάτες της ελληνικής ευπ (άρα και οι κυρ Σάββας και κυρ Πάνος) έδρασαν και σε συνεννόηση με την cia… Ή αυτό έκαναν οι προϊστάμενοί τους, πράγμα που δεν αλλάζει σε τίποτα τις σχέσεις μεταξύ των υπηρεσιών και των “συνεργατών” τους…

Αφού σημειώσουμε ότι οι “νέες σχέσεις εργασίας” ισχύουν εδώ και δεκαετίες και για τις υπηρεσίες, που σημαίνει πως άλλο οι μόνιμοι υπάλληλοι και άλλο οι συνεργάτες / “μπλοκάκηδες» / εργολάβοι, ας θυμηθούμε μετά από σχεδόν 2 δεκαετίες ότι ο «κύριος Πάνος» είναι ο αδελφός της Κουμουνδούρου, και πάντα τέτοιος θα είναι, φίλος και αδελφός, άσχετα αν για λόγους κοινοβουλευτικής επιβίωσης πρέπει κάποια στιγμή να χωρίσουν.

Οπότε ο καταραμένος τούρκος αρχικαραβανάς θα μπορούσε να ξυπνάει εφιάλτες: αν η παράδοση του Οτσαλάν είχε μέσα και cia· αν από ελληνική μεριά ο «κύριος Πάνος» έπαιξε τότε τον ρόλο του· αν ο «κύριος Πάνος» έγινε αργότερα το υπαρκτό στήριγμα της φαιορόζ κυβέρνησης· αν η φαιορόζ κυβέρνηση (σαν εκπρόσωπος του ελληνικού βαθέος κράτους) έκανε ό,τι φιλοαμερικάνικο μπορούσε κατά της ε.ε. και της ευρωζώνης το πρώτο μισό του ’15 (αλλά απέτυχε)· αν ο «κύριος Πάνος» και ο «κύριος Νίκος» (Κοτζιάς) απείλησαν την ευρώπη με εκτόξευση χιλιάδων μεταναστών και εκατοντάδων τζιχαντιστών (αλλά απέτυχαν: η ευρώπη όρισε τα σύνορά της στη δημοκρατία της μακεδονίας…)· αν ο «κύριος Πάνος» σαν υπουργός άμυνας τάζει στους αμερικάνους τα πάντα, περισσότερα απ’ όσα θέλουν· τότε:

Α) Τι ανάγκη ένοιωσε ο κυρ Κώστας (Λαλιώτης) για να θυμίσει το γιατί οφείλουμε να ανήκουμε (σαν «λαός») στην αγγλόσφαιρα; Και

Β) Θα ανάψουν κάποιοι στην Αθήνα πυρσούς που ο υπ.εξ των ηπα διορίστηκε ένας πρώην διευθυντής της cia;

Μην προσπαθήσετε να εκβιάστε τις δικές μας απαντήσεις. Τις έχετε διαβάσει, θα τις ξαναδιαβάσετε. Προς στιγμήν διασκεδάζουμε κάνοντας ερωτήσεις…

(Μαύρη διασκέδαση, δηλαδή…)

Οι φίλοι είναι οι ίδιοι όπως πριν…

Τρίτη 13 Μάρτη. Όχι πως είχαμε αμφιβολία. Όταν, όμως, ένα απ’ τα βασικότερα στελέχη του ελληνικού βαθέος κράτους, ένας κομματικός που έχει διατρέξει την ελληνική πολιτική ιστορία απ’ την κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73 μέχρι σήμερα, άλλοτε στο προσκήνιο και άλλοτε στο παρασκήνιο (το δεύτερο ασφαλώς του ταιριάζει περισσότερο) έρχεται να θυμίσει ποιοι είναι όχι απλά οι “φίλοι” του ελλαδιστάν αλλά το πρέπον Παράδειγμα του, τότε θα πρέπει η ελληνική “εθνική γραμμή” (η “γραμμή” του εφοπλιστικού κεφάλαιου πριν απ’ όλα!) να τινάξει την ψωραλέα γούνα της και να προσπαθήσει να γρυλίσει· με τρόπο που να μιμείται τον εξίσου ψωραλέο βρετανικό λέοντα.

Ο Κώστας Λαλιώτης δεν χρειάζεται συστάσεις… Και δεν γράφει τακτικά. Το τελευταίο του πολυσέλιδο πόνημα δεν μοιάζει καθόλου με το προτελευταίο του, το οποίο αγνοείτε (ενώ δεν θα έπρεπε!…). Τώρα κάνει κάτι σαν “κριτική κινηματογράφου” στην ταινία Η πιο σκοτεινή ώρα, για να διαφημίσει, σαν εθνικό οδηγό του ελλαδιστάν, τον …. Τσώρτσιλ…

Ιδού ένα μικρό απόσπασμα, ένα απ’ τα “κουκούτσια” σε μια κατά τα άλλα γηραλέα αναπαραγωγή της άποψης του Ιωάννη Μεταξά (ναι, του γνωστού δικτάτορα)· μιλάει ο άνθρωπος που στο δεύτερο μισό των ‘80s σχεδίασε την “αποενοχοποίηση του πλούτου”:

…

– Στις επίμονες επικλήσεις του λόρδου Χάλιφαξ για προώθηση μιας διπλωματικής προσπάθειας για συμβιβασμό με τη Γερμανία και συνθηκολόγηση με τον Χίτλερ και το ναζιστικό – φασιστικό  άξονα του,  ο Τσόρτσιλ εξαγριωμένος απαντούσε αφοπλιστικά και κατηγορηματικά, «… Δεν διαπραγματεύεσαι με μια τίγρη, έχοντας το κεφάλι σου στο στόμα της…».

 Αυτή η φράση με τη συνακόλουθη νικηφόρα και ελπιδοφόρα εξέλιξη για τον Κόσμο, την Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία έχει πάντα μια αντιστοιχία διαχρονική και αφορά κάθε χώρα, κάθε λαό και κάθε κοινωνία σε κάθε ιστορική φάση με παρόμοια διλήμματα, με αναφορά στο Δίκαιο και την Ισχύ, με αναφορά στην Ειρήνη και τη Δημοκρατία.

Για το λόγο αυτό (τηρουμένων των αναλογιών) προτείνουμε και συνιστούμε η ταινία «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα», όπως και οι συμπληρωματικά αναφερόμενες ταινίες για τη Βρετανία και τον Τσόρτσιλ κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο:

– να προβληματίσουν σοβαρά για την απαιτούμενη εγερτήρια εγρήγορσή μας, τόσο την πολιτική-πνευματική-κοινωνική και οικονομική «Ελίτ» της χώρας, όσο και τον Ελληνικό λαό στο σύνολό του, για τις υπαρκτές απειλές, τις πολεμικές ιαχές και τις κλιμακούμενες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας μιας «φίλης και σύμμαχης χώρας», για τα πολλαπλά ισοδύναμα του Ελληνισμού (γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, αμυντικά και αποτρεπτικά, πολιτικά και διπλωματικά, τεχνολογικά και αναπτυξιακά, εκπαιδευτικά και πολιτισμικά, πληθυσμιακά και δημογραφικά ισοδύναμα),

– να αφυπνίσουν τις εθνικές ευαισθησίες μας και τον πατριωτισμό μας, την ομόθυμη και ομόψυχη ενότητά μας, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας, για το κοινό μας παρόν και το κοινό μας μέλλον και να ενεργοποιήσουν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες όλα τα δίκτυα του Ελληνισμού και του Φιλελληνισμού σε κάθε γωνιά του Κόσμου…

Καθόλου τυχαία ο “γκουρού” του ελληνικού σοσιαλεθνικισμού θυμίζει πως αυτό που έγινε και στα μέρη μας απ’ τις αρχές των ‘90s (αν και όχι μόνο σ’ αυτά, μιλώντας για τα βαλκάνια), δηλαδή η στρατηγική συμμαχία των σοσιαλεθνικιστών (τύπου πασοκ και διάφορες παραλλαγές της “αριστέρας” και όλοι οι επίγονοι από τότε μέχρι τον … συριζα και όχι μόνο) με τους φασίστες, δεν ήταν ούτε κατά λάθος ούτε τυχαίο. Στο πρώτο μισό των ‘90s η συμμαχία είχε το τίτλο «ελληνοσερβική φιλία». Στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού είχε τον τίτλο «ενιαίο αμυντικό δόγμα» (: «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας»). Και τώρα, στο κατώφλι της εξελισσόμενης όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο «γκουρού» λέει το κατά τη γνώμη του επίκαιρο όνομα της συμμαχίας των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών μερίδων με τις κυρίαρχες ελληνικές «εθνικές» καπιταλιστικές φράξιες: «φιλοαγγλισμός / φιλοαμερικανισμός».

Για χάρη της «δικαιολόγησης» αυτής της συμμαχίας ο Τσώρτσιλ δεν είναι, πια, το κάθαρμα του αγγλικού ιμπεριαλισμού, που έκαψε (μαζί με τους ντόπιους φασίστες συμμάχους του) την Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44 – και στη συνέχεια όλη την επικράτεια, εξοντώνοντας τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα… Όχι!!! Ο Τσώρτσιλ δεν είναι εκείνο το κάθαρμα / εκπρόσωπος του αγγλικού ιμπεριαλισμού που κήρυξε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο (καθόλου ψυχρό) πριν καν τελειώσει ο 2ος εδώ, στα μέρη μας, για να διασώσει τα βασιλικά παράσιτα, τους δοσίλογους και τους συνεργάτες των ναζί… Όχι, η αγγλική (και μετά η αμερικανική) συμμαχία των πιο αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των συμφερόντων του προσοδικού και του γεωπολιτικά προσοδικού κεφάλαιου (εννοημένου σαν σχέση εκμετάλλευσης / συσσώρευσης) δεν ήταν η συνέχεια και η πολιτική ολοκλήρωση της ίδιας δουλειάς που έκανε ο γερμανικός στρατός στην κατοχή…

Όχι – λέει ο «γκουρού»… Ο Τσώρτσιλ και η Μεγάλη Βρετανία είναι Το Παράδειγμα – που πρέπει να υιοθετήσει η πατρίς… Ειδικά τώρα που το Λονδίνο προσπαθεί να βγει απ’ την ε.ε. (θα προσθέταμε, έχοντας ζήσει στο τομάρι μας την πολιτική διορατικότητα του ανδρός, όταν ήταν πολύ νεώτερος…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε, πλέον απόλυτα σίγουροι: τα ντόπια αφεντικά, κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο / οργανωμένο έγκλημα, δεν θα βάλουν το κεφάλι τους στο στόμα καμίας «τίγρης» και κανενός «δράκου». Θα δώσουν εμάς (αφού συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους άσχετους) στα νύχια του βρετανικού λέοντα και του αμερικανικού φαλακρού αετού….

Μην έχετε αυταπάτες! Βρισκόμαστε ήδη πάνω στον πάγκο του χασάπη. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να σηκωθούμε και να τον αναποδογυρίσουμε· όμως είναι λίγος. Και περνάει γρήγορα· γρηγορότερα απ’ όσο δείχνει η μικρο-καθημερινότητα…

(Η κατά το ελληνικό βαθύ κράτος και τον εκπρόσωπό του “αγγλική ελπιδοφόρα εξέλιξη” στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του ’44. Πάνω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει καταλάβει γραφεία του ε.α.μ. Κάτω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει συλλάβει έλληνες αντιστασιακούς.

Ακόμα την πληρώνουμε εκείνη την “ελπιδοφόρα εξέλιξη”…)

Κούρδοι στη συρία

Κυριακή 11 Μάρτη. Επειδή (αλλοίμονο!!!) υπάρχουν πολλοί καλοθελητές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, ας επαναλάβουμε αυτό που η ασταμάτητη μηχανή έχει ξεκαθαρίσει έγκαιρα, και όχι μόνο μια φορά. Πρόκειται για πολιτική άποψη και όχι για συναισθηματική εκδήλωση…: Οι κούρδοι της συρίας έχουν όλα τα δίκια του κόσμου αν αποβλέπουν σε κάποιου είδους αυξημένη αυτοδιοίκηση, θεσμισμένη αυτονομία, ή οτιδήποτε παρόμοιο – εντός ενός ενιαίου συριακού κράτους – την στιγμή μάλιστα που δεν είχαν σοβαρά προβλήματα με το καθεστώς Άσαντ, ούτε πριν ούτε μετά το 2011. (Την ίδια άποψη είχαμε και έχουμε και για την Καταλωνία , που έχει θέματα με το ισπανικό καθεστώς – το θυμίζουμε πριν πέσει η φωτιά να μας κάψει!!!).

Η επιδίωξη κουρδικού κράτους είναι απόλυτα λάθος· επιδίωξη κάποιων που προορίζουν εαυτούς σαν μια καινούργια κρατική εξουσία / γραφειοκρατία, με όλα τα οφέλη – και το pkk είναι ακριβώς αυτό. Είναι η δομή που αποσκοπεί στην οργάνωση ενός «κουρδικού πολιτικού και γεωπολιτικού προσοδισμού», cash… Πάντα αυτό ήταν… Και επειδή η δημιουργία (δηλαδή η διεθνής αναγνώριση) «νέου κράτους» απαιτεί «πλάτες», η συμμαχία με την Ουάσιγκτον δεν είναι απλά χίλιες φορές λάθος. Είναι χίλιες φορές τραγικό λάθος! Φυσικά οι νομεκλατούρες και οι κομματικές ιεραρχίες δεν κάνουν τέτοιου είδους «λάθη». Τα συμφέροντά τους φροντίζουν. Αλλά η πλειοψηφία των κούρδων (πληβείοι πολλοί και πολλές αναμεσά τους) τι χρωστάει να γίνει τσάτσος της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, κρέας σ’ έναν σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο; Τίποτα!!!

Θα είναι πολύ ευχάριστο (για εμάς) και πολύ σωτήριο (για τους ίδιους) αν οι άντρες και οι γυναίκες στη βόρεια συρία ξεφορτωθούν τις υποσχέσεις και το κεφαλοκλείδωμα του «θείου Σαμ» και των  pkk συνεταίρων τους… Και επιδιώξουν μια ομοσπονδιακή δομή μέσα στο συριακό κράτος, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα και την αυτοδιοίκησή τους. Εννοείται στις περιοχές που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από κούρδους· κι όχι εκεί που τους έστειλε το αμερικανικό πεντάγωνο!

Αλλιώς; Θα πληρώσουν τα κερατιάτικα. Το κάνουν ήδη, ματώνοντας και πενθώντας, στην Afrin.

Κορέες 1: το μεγάλο ψάρι τσίμπησε!!!

Σάββατο 10 Μάρτη. Γράφαμε μόλις χτες (κορέες: το σχέδιο ανοίγει):

…. Το δύσκολο (;) έργο του να σύρει την Ουάσιγκτον (και ειδικά το ψόφιο κουνάβι) έχει αναλάβει μια υψηλόβαθμη νοτιοκορεατική αντιπροσωπεία, που βρίσκεται ήδη εκεί «για ενημέρωση». Θα μπορούσε να κανονιστεί, “πάνω στη βράση”, και ραντεβού του με τον rocket man; Γιατί όχι;;;

Πριν «στεγνώσει το μελάνι» (όπως έλεγαν κάποτε…) ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο: ο Kim Jong-un απηύθυνε χθες πρόσκληση απευθείας διαλόγου στο ψόφιο κουνάβι, μέσω των νοτιοκορεατών· και προς έπαινο κάθε ματαιοδοξίας το ψόφιο κουνάβι την δέχτηκε (κατ’ αρχήν…)!!! Ως τα τέλη Μάη… Και μάλιστα με το επιχειρήμα («όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», όπως εύκολα είχαμε προβλέψει) ότι ιδού, η απομόνωση που επιβάλλαμε στη βόρεια κορέα απέδωσε!!! Για να σώσει τα προσχήματα (;) η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρει πίσω τις κυρώσεις της σε βάρος της Πγιονγκγιάνγκ· θα δούμε τι και πως…

Αξίζει να σημειωθεί, κι ας μοιάζει με λεπτομέρεια: ποτέ δεν έχει γίνει τέτοια συνάντηση «κορυφής» μεταξύ ηπα και βόρειας κορέας, εν ενεργεία αμερικάνου προέδρου με βορειοκορεάτη! Το μέγιστο που είχε συμβεί ως τώρα ήταν η συνάντηση του προηγούμενου βορειοκορεάτη αφεντικού, του Kim Jong-il (πατέρα του τωρινού Kim, εκεί ο «κομμουνισμός» δουλεύει με οικογενειακή διαδοχή…) με την τότε αμερικανίδα υπ.εξ. Madeleine Albright, τον Οκτώβρη του 2000, στα τελευταία της δεύτερης θητείας των δημοκρατικών (Κλίντον). Μετά ήρθαν οι συντηρητικοί του Bush του Β, και άλλαξε εντελώς το κόλπο.

Αξίζει λοιπόν «άριστα δέκα» ο τρόπος που τόσο η Σεούλ όσο και η Πγιονγκγιάνγκ έχουν αξιοποιήσει στην τακτική τους τις τελευταίες εξελίξεις του παγκόσμιου Ενσωματωμένου Θεάματος και την «ανάλυση προσωπικότητας» του ψόφιου κουναβιού. Όπως παρατήρησε κάποιος πρώην ιάπωνας διπλωμάτης (που θέλησε να μην μαθευτεί το όνομά του, λογικό!) αυτός (ο Τραμπ) ψοφάει τόσο πολύ για δημοσιότητα ώστε θα μπορούσε να πηδήσει πάνω σε οτιδήποτε θεωρεί πως βοηθάει την απήχησή του εντός ηπα… Ακριβώς…

Φυσικά, θα πει κάποιος, έχει πίσω του μια ολόκληρη στρατιωτική τριανδρία. Σωστά. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έστω κι αυτή έχει κάποια συγκροτημένη αντι-τακτική απέναντι στον σχεδιασμό του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» όπως άρχισε να ξεδιπλώνεται απ’ την αρχή της χρονιάς με τις «ασίστ ειρήνης» μεταξύ κορεατικού βορρά και νότου.

Συνεπώς δουλεύοντας πάνω στην έλλειψη οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου (πέρα απ’ το στρατο-γαύγισμα) εκ μέρους της Ουάισγκτον σε συνδυασμό με την ψοφιοκουναβική προσωπικότητα, το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ», με φανερούς παίκτες τις ομάδες του Kim και του Moon, κατάφερε αυτό το ενδιαφέρον: να σύρει το ψόφιο κουνάβι σ’ ένα (έστω κατ’ αρχήν) «ναι» την πρόσκληση του Kim, με μόνο εχέγγυο τη νοτιοκορεατική μεσολάβηση…

Κανονικά η Ουάσιγκτον, πριν απαντήσει “ναι” θα έπρεπε να καταφύγει σε δικές της “διερευνητικές επαφές” χαμηλότερου επιπέδου (με το βορειοκορεατικό καθεστώς), ξεκινώντας απ’ το επίπεδο των υφυπουργών και των καραβανάδων· ή, έστω, του υπ.αμ. και του υπ.εξ. της. Το άλμα απ’ τα τιτιβίσματα με μπινελίκια, τις κυρώσεις και τις χοντρές απειλές μέχρι προχτές στην αμερικανική “προεδρική επαφή” χτες είναι τεράστιο. Και δείχνει (υποστηρίζουμε…) χάσιμο της μπάλας! Όχι απ’ την μεριά της Πγιονγκγιάνγκ: αυτή κουβεντιάζει εδώ και μήνες, φανερά και κρυφά με την Σεούλ, καθώς καταστρώνουν από κοινού, βήμα βήμα, με κάθε λεπτομέρεια, την τακτική τους· ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί και μια συνάντηση κορυφής Kim και Moon μέσα στον Απρίλη.

Παρότι, εν τέλει, αυτό το ραντεβού θα μπορούσε και να μην γίνει τελικά (αν το καλοσκεφτούν στην Ουάσιγκτον κάτι θα βρουν για να το αναβάλουν ή και να το ακυρώσουν), ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ήδη εκτεθεί. Κι αυτό το δείχνει ήδη καθαρά …. η ανησυχία του Τόκιο!

(φωτογραφία: Σκηνή βορειοκορεατικής μελαγχολίας: ο Kim παρακολουθεί την εκτόξευση ενός βαλιστικού hwasong-12, στις 16 του περασμένου Σεπτέμβρη. Θα δεχτεί, άραγε, το ψόφιο κουνάβι να παρακολουθήσουν μαζί άλλη μια τέτοια εκτόξευση ή κρατάει ακόμα μούτρα, για το τίνος το «κουμπί» είναι μεγαλύτερο και άλλα τέτοια;)