Tag: ηπα

Κορέες 2

Κυριακή 22 Απρίλη. Υπάρχει ένα λεπτό σημείο (ή τουλάχιστον ένα…) σ’ αυτό το υπόδειγμα διπλωματίας. Η Πγιονγκγιάνγκ δεν ζητάει φωναχτά τίποτα η ίδια απ’ τις ηπα σαν «όρο» ή σαν «αντάλλαγμα» για τις καλές, «αποπυρηνο» προθέσεις της. Δεν ζήτησε απευθείας να μικρύνουν αισθητά οι αμερικανο-νοτιοκορατικές ασκήσεις που τελειώνουν σε μια βδομάδα· ούτε ζητάει (ακόμα…) την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη νότια κορέα. Αυτά τα διαχειρίζεται (για λογαριασμό και των δύο κορεατικών κρατών) η Σεούλ, σαν σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Έτσι έχει βραχυκυκλώσει ο αμερικανικός απορριπτισμός: αφού ζητάει κάτι ο σύμμαχος με τι δικαιολογία να του αρνηθείς;

Απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας την Σεούλ να κάνει «γλυκό αντιαμερικάνικο» παιχνίδι, η Πγιονγκγιάνγκ δεν έχει δεσμευτεί απέναντι στις ηπα για τίποτα· εκτός απ’ την χθεσινή ανακοίνωση για πάγωμα των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών, που απευθυνόταν … σ’ όλο τον πλανήτη. Φυσιολογικά, ενόσω τους επόμενους μήνες, με σημείο κορύφωσης την συνάντηση Kim – Trump (αν δεν την εμποδίσει κάποιος «μυστήριος» μηχανισμός…) τα δύο κορεατικά κράτη θα «ξελογιάζουν» το ψόφιο κουνάβι ταΐζοντας την ματαιοδοξία του, θα πρέπει να προχωρήσουν όχι μόνο σε πολιτικές αλλά και οικονομικές συμφωνίες. Θα είναι έτσι πάλι η Σεούλ (κι όχι η Πγιονγκγιάνγκ) που θα ζητήσει (απ’ τον οηε) την άρση αν όχι όλων οπωσδήποτε κάμποσων κυρώσεων κατά της βόρειας κορέας. Με την υποστηρίξη, φυσικά, της Μόσχας, του Πεκίνου (αλλά και της ευρώπης). Τι θα κάνει τότε η κυρία Haley (αν είναι ακόμα στο πόστο της…); Θα αρχίσει πάλι να βγάζει αφρούς;

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον μέσω του ψόφιου κουναβιού θα αποδεικνύεται όλο και πιο διακοσμητική στην εξέλιξη των ενδοκορεατικών (αλλά και των περιξ ευρασιατικών) σχεδίων, κάποιοι στο αμερικανικό βαθύ κράτος θα δαγκώνονται όλο και περισσότερο: θέλουμε έναν ξεκάθαρο εχθρό!!! Τώρα!!

Ανατολική ασία

Κυριακή 22 Απρίλη. Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Η ταϊβάν δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο «ανεξάρτητο κράτος». Μετά τη νίκη των κομμουνιστών στην κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’40, οι εθνικιστές υποχώρησαν στο νησί (που ήταν υπό ιαπωνικό έλεγχο / κατοχή) δηλώνοντας «η εξόριστη κινεζική κυβέρνηση». Στα ‘50s και στα ‘60s, κι αφού το Τόκιο αποχώρησε απ’ το νησί (που τότε λεγόταν «φορμόζα») τα μεν δυτικά κράτη άρχισαν να έχουν σχέσεις μ’ αυτό, ενώ τα κράτη του ανατολικού μπλοκ με το Πεκίνο.

Η γραμμή άλλαξε απ’ τις αρχές των ‘70s, όταν η Ουάσιγκτον επέλεξε την «επαναπροσέγγιση» με την (κομμουνιστική…) κίνα, με σκοπό να «απομονώσει» την (κομμουνιστική…) ε.σ.σ.δ. Τότε, στη «διακήρυξη της Σαγκάης», το 1972, «…οι ηνωμένες πολιτείες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μόνο μία κίνα, και ότι η ταϊβάν είναι τμήμα αυτής της κίνας». Αυτό ονομάζεται έκτοτε «η πολιτική της μίας κίνας». Και πρακτικά σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον (όπως και πολλά κράτη ακόμα) έχει μεν οικονομικές σχέσεις με τις όποιες κυβερνήσεις της ταϊβάν, αλλά η ταϊβάν δεν είναι κράτος αναγνωρισμένο απ’ τον οηε. Υπάρχει, σα να λέμε, μια «εκκρεμότητα» με την περίπτωσή της.

Το ψόφιο κουνάβι, με την γνωστή «κυκλοθυμία» του (!!!), απ’ την μια μεριά έχει ανακοινώσει ότι «σέβεται την πολιτική της μίας κίνας», απ’ την άλλη όμως κάνει (ή συζητάει) ενέργειες αντίθετες. Όπως, για παράδειγμα, να πουλήσει προηγμένα όπλα στην ταϊβάν. Μπαρουτιάζοντας το Πεκίνο (μια ματιά στον χάρτη της περιοχής εξηγεί το γιατί).

Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την ταϊβάν σαν «μοχλό» εντάσεων που να δικαιολογούν τις στρατιωτικές περιπολίες και εγκαταστάσεις της δεν είναι αμελητέα. Και δεν υποτιμάται απ’ το Πεκίνο: ήδη το αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» θεωρεί το κινέζικο κράτος «αντίπαλη αναθεωρητική δύναμη»· ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κι αυτό που ονομάζεται «εμπορικός πόλεμος»….

Συρία 1

Σάββατο 21 Απρίλη. Έχουν υπάρξει στη διάρκεια των διακρατικών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών του 20ου αιώνα «προβοκατσιάρες» (αν επιτρέπεται αυτή η διατύπωση υπερθετικού βαθμού) που έγιναν, μεθοδεύτηκαν, για να νομιμοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις και πολεμικούς σχεδιασμούς μεγάλης κλίμακας. Ο εμπρησμός του Ράιχτανγκ τον Φλεβάρη του 1933· και η υποτιθέμενη επίθεση και κατάληψη ενός γερμανικού συνοριακού ραδιοσταθμού στα τέλη Αυγούστου του 1939, ήταν δουλειές των ναζί… Η υποτιθέμενη επίθεση βιετναμέζων κατά αμερικανικών τορπιλακάτων στον κόλπο του Τονκίν στις αρχές Αυγούστου του 1964 και η περιβόητη 11η Σεπτέμβρη του 2001, ήταν αμερικανικές (ή και αμερικανική, η δεύτερη…) δουλειές… Οι βόμβες στο ψαχνό στην ιταλία ήταν ιταλικές παρακρατικές δουλειές, και είχαν έμμεση αλλά ουσιαστική σχέση με τον εξελισσόμενο τότε 3ο παγκόσμιο («ψυχρό») πόλεμο.

Μπροστά σ’ αυτά τα ιστορικά κατορθώματα, η υποτιθέμενη «χημική επίθεση στη Douma» της συρίας είναι μια μικρομεσαία, και πολύ πρόχειρα στημένη προβοκάτσια. Όσο περνούν οι μέρες (και χωρίς να έχουν αποφανθεί ακόμα οι ειδικοί του οηε) διάφορα δυτικά μήντια (καθόλου ύποπτα για «φιλοΑσαντισμό» ή «φιλοΠουτινισμό») παρουσιάζουν ρεπορτάζ που επιβεβαιώνουν την συριακή (και ρωσική) άποψη. Ότι δεν έγινε καμία επίθεση με χημικά στη Douma, και πως όλα ήταν ένα βιαστικό (και πολύ φτηνό) «στήσιμο» απ’ τους “white helmets”.

Μετά τον βρετανικό independent και το ρεπορτάζ του Fisk, το γνωστό γαλλικό πρακτορείο agence france-presse και το γερμανικό rtl group, σε χωριστά ρεπορτάζ, έχουν παρουσιάσει συνεντεύξεις με σύριους αυτόπτες της «επίθεσης». Που, φυσικά, την διαψεύδουν. Και μιλάνε για ήπια προβλήματα δύσπνοιας που οφείλονταν στην σκόνη και στους βομβαρδισμούς, που «μασκαρεύτηκαν» και σερβιρίστηκαν σαν «χημική επίθεση». (Φυσικά κάποιος θα υποστηρίζε ότι έχουν «δασκαλευτεί» πια…) Εν τω μεταξύ η πυραυλική επίθεση για την «τιμωρία» του Άσαντ ήταν οριακή, και δεν έφερε την επίσημη κήρυξη του 4ου παγκόσμιου.

Όλα καλά λοιπόν, αφού η προβοκάτσια στην Douma ήταν τόσο «ερασιτεχνική»; Όχι. Εκείνο που μας ανησυχεί είναι ότι εκείνοι που την έστησαν (και, με βεβαιότητα: εκείνοι που την αξιοποίησαν όπως και όσο μπορούσαν) είναι πραγματικά στριμωγμένοι στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· ακόμα κι αν έχουν κάποιο χώρο στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι στριμωγμένοι όχι στρατιωτικά – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αντιλαμβάνονται όμως ότι οι «τάσεις» (και ο χρόνος) είναι εναντίον τους.

Η ερασιτεχνική και εξαιρετικά φτηνή προβοκάτσια στην Douma ήταν ουσιαστικά ένα σύντομο βίντεο. Πάτησαν πάνω σ’ αυτό, είπαν πολλά, απείλησαν περισσότερα, έκαναν ελάχιστα. Ας πούμε: «μια άσκηση» και μια «δήλωση παρουσίας» στη συρία. Η διάψευσή τους (και μάλιστα τόσο σύντομα) δεν τους αποκαλύπτει απλά σαν «ψεύτες». Τους γελοιοποιεί επιπλέον: ένα βίντεο, από εμπόλεμη ζώνη, στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος, να το θεωρούν «πειστήριο εγκλήματος», αυτοί οι υποτιθέμενοι «σοβαροί ηγέτες»;

Τι σημαίνει, λοιπόν, να αποδειχθούν και ψεύτες και γελοίοι οι πολιτικές βιτρίνες τριών απ’ τα όχι και τόσα πολλά καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, ειδικά όταν είναι ήδη στριμωγμένοι; Δεν θα πρέπει να βρουν κάτι για να ρεφάρουν;

Συρία 2

Σάββατο 21 Απρίλη. Παρότι, λοιπόν, μετά την περιορισμένη (έως συμβολική) επίθεση της 14ης Απρίλη έχει ακολουθήσει «εφησυχασμός», στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν δύο «έξτρα» γεγονότα, «διάδοχα» εκείνης της επίθεσης, που έχουν σημασία. Το ένα είναι η ισραηλινή επίθεση (με πυραύλους επίσης) σε μια στρατιωτική βάση κάπου στη μέση της συρίας και η επίσημη αναγνώριση απ’ το Τελ Αβίβ ότι «σημάδεψε» (και σκότωσε) ιρανούς. Αυτό έγινε για πρώτη φορά. Και το δεύτερο ήταν η αναγγελία της Μόσχας ότι θα πουλήσει αντιαεροπορικά συστήματα S-300 στην Δαμασκό· ένα αμυντικό όπλο που θα στριμώξει ιδιαίτερα το κατ’ εξοχήν επιθετικό ισραηλινό σώμα, την αεροπορία.

Πέρα απ’ τις εκατέρωθεν απειλές ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και στην Τεχεράνη που έχουν πυκνώσει την τελευταία εβδομάδα αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο συνηθισμένος βερμπαλισμός, κρύβεται το γεγονός ότι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός είναι ο 4ος στριμωγμένος της «παρέας» της επίθεσης της 14ης Απρίλη, ακόμα κι αν δεν συμμετείχε άμεσα στην επιχείρηση. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ηγεμονία του στη μέση Ανατολή το ισραηλινό καθεστώς ίσως είναι ο πιο άμεσα στριμωγμένος «εταίρος» του αγγλοσαξονικού άξονα και των συμμάχων του: η Τεχεράνη έχει φτάσει πράγματι σε «απόσταση βολής» απ’ την ισραηλινή κρατική λωρίδα, και όχι με τα χέρια στις τσέπες· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι πολύ πιο ετοιμοπόλεμη απ’ το ισραηλινό πεζικό· και το Τελ Αβίβ δεν ανήκει στην κατηγορία των κρατών που «κάνουν ειρήνη» με «υπαρξιακούς αντιπάλους».

Ενόσω λοιπόν ο ισραηλινός μιλιταρισμός κάνει το εύκολο (να «θερίζει» άοπλους παλαιστίνιους διαδηλωτές…) τείνει προς μια «έξοδο κινδύνου» την οποία δεν μπορεί να περάσει μόνος του, αλλά θα χρειαστεί βοήθεια (και μάλιστα μεγάλης κλίμακας…) απ’ αυτούς ακριβώς που μέσω της προβοκάτσιας της Douma κινδυνεύουν άμεσα να αποδειχθούν και στα μάτια των υπηκόων τους, ψεύτες και γελοίοι.

Όλα αυτά ενώ πλησιάζει η στιγμή που το ψόφιο κουνάβι θα πει τι θα κάνει με την συμφωνία για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, έχοντας γύρω του «σωματοφύλακες» που είναι δηλωμένοι οπαδοί της ισοπέδωσής του…

Περίεργη κατάσταση…

(φωτογραφία: Ο 15χρονος Mohammad Ibrahim Ayyup δολοφονήθηκε χτες, με μια σφαίρα στο κεφάλι, στη λωρίδα της Γάζας… Ήταν ένας απ’ τους 4 δολοφονημένους της χθεσινής ισραηλινής «σοδειάς»…

Μπορεί να μην υπάρχει θεός… Αλλά αργά ή γρήγορα όλα εδώ πληρώνονται…)

Κορέες

Σάββατο 21 Απρίλη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, την Τρίτη 27 Απρίλη, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πρόκειται να υποστεί μια στρατηγική ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό· και δεν μπορεί (ελπίζουμε!…) να κάνει κάτι για να την εμποδίσει. Στην επικείμενη συνάντηση του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον βορειοκορεάτη Kim Jong-un, θα υπογραφτεί συνθήκη ειρήνης και συμφιλίωσης (μεταξύ των δύο κρατών), τελειώνοντας και τυπικά την εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στις δύο κορέες, που κρατάει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Ο Moon ανακοίνωσε χθες ότι βρίσκονται σε εξέλιξη «δραματικές αλλαγές» στην κορεατική χερσόνησο, και ως ένα σημείο καταλαβαίνουμε τι εννοεί: υπό την (όχι και τόσο αόρατη) «ομπρέλλα» του Πεκίνου και της Μόσχας, τα δύο κορεατικά καθεστώτα αφαιρούν με προσοχή, ένα ένα, τα «καρφιά» που έχει βάλει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο εδώ και πολλές δεκαετίες. Μαζί μ’ αυτά αφαιρούν τα προσχήματα και τις δικαιολογίες που έχει φτιάξει το αμερικανικό κράτος για να «περιπολεί» γύρω απ’ την χερσόνησο αλλά και μέσα στη νότια κορέα (με τις βάσεις που έχει στήσει εκεί).

Η συνθήκη ειρήνης (που θα είναι ή θα γίνει, επιπλέον, συνθήκη εκτεταμένης οικονομικής συνεργασίας) θα υπογραφτεί χωρίς η Πγιονγκγιάνγκ να έχει υποχωρήσει έστω ένα χιλιοστό στο πυρηνικό της πρόγραμμα! Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο). Και υπόσχεται την «αποπυρηνικοποίηση»…

Η αμερικανική πολιτική, που έβαζε την ολοκλήρωση της αποπυρηνικοποίησης σαν προϋπόθεση της «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, και υποσχόταν μόνο «φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας» για κάθε βήμα υποχώρησης που θα έκαναν οι βορειοκορεάτες, τρώει συνεχόμενες κλωτσιές. Στα μούτρα: σε 6 ή 7 ημέρες η ειρήνη θα έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ και θα οργανώνονται τα επόμενα πολιτικά και επιχειρηματικά πλάνα μεταξύ τους, χωρίς αποπυρηνικοποίηση. Κι όταν (και αν) το ψόφιο κουνάβι συναντηθεί με τον Kim, κάπου στα τέλη του Μάη ή στις αρχές του Ιούνη, αυτό θα γίνει στο φόντο της επισημοποίησης της κορεατικής συμφιλίωσης… Για να εισπράξει την υπόσχεση του Kim ότι “φυσικά κουβεντιάζει την αποπυρηνικοποίηση”… (Γιατί να μην την κουβεντιάζει; Η συζήτηση είναι καλό πράγμα…)

Συρία 1

Τετάρτη 18 Απρίλη. Την Παρασκευή 30 Μάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «Ουάου!», γράφαμε:

Τα μάθατε τα νέα; Το ψόφιο κουνάβι το ανακοίνωσε χτες, μπροστά σε κοινό (όχι τιτιβίζοντας): Φεύγουμε σύντομα, πολύ σύντομα, απ’ την συρία! Ας αναλάβουν άλλοι!!!

Το υπουργείο των εξωτερικών του (υπό νέα διεύθυνση) ρωτήθηκε και απάντησε ότι “δεν ξέρει τίποτα”… Το υπουργείο της άμυνάς του (υπό την παλιά διεύθυνση του “τρελού σκύλου”) έχει απαντήσει πριν λίγες ημέρες: δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την συρία – όχι πριν οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Δηλαδή: εκεί θα κάτσουμε…

Βγαίνει άκρη; Αφού θυμηθείτε τα περί “εναλλακτικών πραγματικοτήτων” τα οποία έχει επίσημα υποστηρίξει το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού μετά τις αμερικανικές εκλογές, βάζετε σε ένα μπλέντερ τα πάντα… και θα πάρετε ένα ρεαλιστικό κοκτέιλ: κάποιοι αμερικάνοι πεζοναύτες (απ’ τους επίσημα 2.000, ανεπίσημα άγνωστο πόσους) θα επαναπατριστούν απ’ την συρία, θα πάνε όμως άλλοι, μπορεί και περισσότεροι, σαν “ιδιωτικά συμβόλαια” (που θα πληρώνει, πιθανόν, ο τοξικός… Γιατί όχι; Μπίζνες είναι…).

Έτσι, στις μεταμοντέρνες εποχές μας, θα ισχύουν όλα: και ο αμερικανικός στρατός θα έχει φύγει εν μέρει απ’ την συρία· και θα είναι εκεί σε ικανή ποσότητα και ποιότητα για να φυλάει τις αμερικανικές βάσεις· και θα μειωθούν τα επίσημα έξοδα του αμερικανικού υπ.αμ.· και θα αυξηθούν τα έξοδα του αμερικανικού υπ.εξ. αλλά και του Ριάντ…

 

Αυτά απ’ την ασταμάτητη μηχανή πριν 19 ημέρες. Πριν δυο μέρες, η αμερικανική καθεστωτική wall street journal (επικαλούμενη ανώνυμους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του καθεστώτος) άρχισε να μιλάει γι’ αυτό που προβλέπαμε σαν “αποχώρηση του αμερικανικού στρατού” απ’ την συρία: την αντικατάστασή του από μισθοφόρους πληρωμένους απ’ το Ριάντ!

Το ρεπορτάζ της w.s.j. αναφέρει ότι ο «σύμβουλος ασφαλείας» του ψόφιου κουναβιού John Bolton έχει αρχίσει «τηλεφωνικές επαφές» με διάφορους άραβες καθεστωτικούς / δικτάτορες της μέσης Ανατολής για να χρηματοδοτήσουν (αντί για την Ουάσιγκτον) αφενός το pkk/ypg και αφετέρου την αποστολή στρατού για να καλύψει το «κενό ασφαλείας» που θα αφήσει η αποχώρηση (μέρους εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) του αμερικανικού στρατού απ’ την βορειοανατολική συρία.

Στη συνέχεια το ίδιο ρεπορτάζ αναφέρει ότι αυτά τα καθεστώτα (κυρίως το Ριάντ και τα εμιράτα) έχουν απευθυνθεί στον Erik Prince, ιδιοκτήτη της πρώην blackwater και νυν academi – για να μαζέψει τα απαραίτητα «νοικιασμένα όπλα»…

Κατά το σχέδιο (αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό σίγουρα) θα ήταν προτιμότερο αυτά τα «νοικιασμένα όπλα» να είναι σε ικανό βαθμό άραβες· πράγμα που (κατά την ταπεινή μας άποψη) θα μπορούσε να περιλαμβάνει και αρκετά απ’ τα μέλη του isis, αρκεί να υπακούουν πλέον σε αμερικανικές διαταγές. Οπωσδήποτε θα μείνει και ένας αριθμός επίσημων «αμερικάνων συμβούλων», ας πούμε λίγες εκατοντάδες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και οι αμερικανικές βάσεις θα περιφρουρούνται, και το pkk/ypg θα είναι «ευχαριστημένο», και θα πουλιέται διεθνώς η ιδέα ότι ο κατοχικός στρατός στην βορειοανατολική συρία δεν είναι τέτοιος, αφού πρόκειται για … “ντόπιους”!

Ο υπ.εξ. του σαουδάραβα τοξικού πρίγκηπα Adel al-Jubeir επιβεβαίωσε χτες ότι «η σαουδική αραβία είναι πρόθυμη να στείλει στρατό στη συρία αν της το ζητήσουν οι ηπα». Προθυμότατη: θα ξαναγυρίσει ο isis απ’ την πίσω πόρτα και με άλλες στολές…

Συρία 2

Τετάρτη 18 Απρίλη. Τώρα που οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της δεν είναι μόνο εκτιμήσεις της ασταμάτητης μηχανής αλλά πολύ πιο «χειροπιαστοί», μπορούμε να βάλουμε στις πυραυλικές επιθέσεις της 14ης Απρίλη μέσα στα «πολιτικά» τους συμφραζόμενα.

Η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, μ’ αυτήν την επίθεση, διεκδίκησαν (και θεωρούν ότι κατέκτησαν) το «δικαίωμά» τους να έχουν «λόγο», δηλαδή νομιμοποίηση πολεμικών ενεργειών, για το σύνολο της συριακής επικράτειας· ενόσω κρατούν στον μονοπωλιακό δικό τους αποκλειστικά έλεγχο το 25% του εδάφους της. Η πρόφαση (τα «χημικά» στην Douma) τους ήταν τόσο αδιάφορη ώστε την έφτιαξαν όσο πιο πρόχειρα γινόταν. Η βασική «λογική» είναι ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της σκοπεύουν να κρατήσουν το 25% της συρίας για λογαριασμό τους απευθείας (μετά την αποτυχία του κόλπου isis) και, προκειμένου να μην έχουν σοβαρές ενοχλήσεις σ’ αυτήν την ζώνη, σκοπεύουν να κρατήσουν το υπόλοιπο 75% σε ομηρία. Υπό το πρόσχημα της «χρήσης χημικών», που είναι η μόνη δικαιολογία προς το παρόν που μπορεί να παίξει το ρόλο της (διάτρητης) μάσκας του ιμπεριαλισμού τους.

Μπορεί να δουλέψει αυτό το κόλπο; Η αλήθεια είναι ότι έχει μερικά «υπέρ» του. Η ριζική αντιμετώπιση, η απόλυτη αρνησικυρία απέναντι σε μελλοντικές ενδεχόμενες «τιμωρίες» του Άσαντ, με παρόμοιες «χημικές» προφάσεις, τιμωρίες «αβλαβείς» ίσως όπως εκείνη της 14ης Απρίλη αλλά πάντως ισχυρές ως προς το ποιος αποφασίζει και κάνει τι, δεν περνάει απ’ τα χέρια (και τα όπλα) της Δαμασκού, ούτε καν απ’ τα χέρια της Τεχεράνης. Θέλουμε να πούμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλά θέμα ανάσχεσης πυραύλων από αντιαεροπορικά συστήματα. Γιατί ακόμα και δεν ξαναφτάσει κανένας αμερικανικός, γαλλικός, αγγλικός ή ισραηλινός πύραυλος στο στόχο του (ας πούμε λόγω αρκετών S-300…), κάτι που θα χρειαστεί αρκετό καιρό για να συμβεί, θα βρεθούν άλλες «λύσεις».

Απ’ το μπλοκ της Αστάνα είναι μόνο (ή κυρίως) η Μόσχα που θα μπορούσε να επιβάλλει το να ξεχάσουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αυτό το πολεμικό «laissez passer» που επιδιώκουν για το 75% της συριακής επικράτειας. Για να το πούμε διαφορετικά: έχοντας βγάλει «αυτοπροσώπως» τα μαχαίρια τους η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, μόνο αν ξέρουν πως οτιδήποτε κι αν κάνουν θα αντιμετωπίσουν τον ρωσικό στρατό, άμεσα, σαν αντίπαλο, κι όχι σαν παριστάμενο παρατηρητή, μόνο τότε θα σταματήσουν – σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… Όμως για να το πετύχει αυτό η Μόσχα θα έπρεπε να κουβαλήσει στη συρία (και να διασπείρει) πολύ περισσότερα όπλα, «συμβούλους» αλλά και στρατό απ’ ότι ως τώρα· πράγμα που με τα ως τώρα δεδομένα δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει. Η ρωσική γραμμή «αν κτυπήσετε δικόν μας θα απαντήσουμε» ξεπεράστηκε ήδη, στις 14 Απρίλη: ο.κ., κάνουμε τις δημόσιες σχέσεις μας και τις ασκήσεις μας χωρίς να πειράξουμε ούτε τρίχα… Υπάρχει αρκετός χώρος για ‘μας…

Απ’ την αντίθετη μεριά, αυτό το 25% της pkk/ypgκρατούμενης βορειοανατολικής συρίας δεν είναι εξασφαλισμένο για την Ουάσιγκτον. Και θα μας φαινόταν λογικό αντί το μπλοκ της Αστάνα να επιδιώξει μια ακριβή και δύσκολη λύση (του είδους να διώξει οριστικά τα αμερικανικά κλπ αεροπλάνα και πυραύλους απ’ την δυνατότητά τους να στοχοποιούν το 75% της συρίας) να δοκιμάσει έναν φτηνότερο (αλλά και πιο μακρόχρονο) σταδιακό περιορισμό της κατοχής του 25% απ’ το pkk/ypg. Πάντως, το μακελιό στα ανατολικά της Deir ez-Zor πριν λίγο καιρό, δείχνει ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να γίνει ίσως μόνο με «ανορθόδοξα» μέσα (με αντάρτικο δηλαδή) και όχι με τακτικό στρατό και αυτό το είδος πολέμου που δεν έχει άμαχους γύρω γύρω. Υπέρ της μια τέτοια εκστρατεία θα έχει το γεγονός ότι θα αντιμετωπίζει μισθοφόρους διαφόρων ειδών. Κατά της θα έχει το γεγονός ότι θα είναι αμφίρροπη.

Συμπέρασμα της ασταμάτητης μηχανής; Το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει πεπερασμένες δυνατότητες έμμεσης αναμέτρησης. Και τείνει να τις εξαντλήσει, απ’ την στιγμή που «τέλειωσε ο isis». Το αφγανικό πεδίο μάχης, στην ίδια γραμμή αντιπαράθεσης, δεν τις έχει εξαντλήσει όμως. Δεν θα μας ξαφνιάσει αν η «απάντηση» για τα όσα συμβαίνουν και μεθοδεύονται στη συρία δουλευτεί αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα….

Στο ινδοκούς. Ή ακόμα και πιο ανατολικά… (Αντίστροφα η Ουάσιγκτον μπορεί να προσπαθήσει να «κτυπήσει» στην ουκρανία…)

(φωτογραφία: Σ’ έναν απ’ τους ερειπωμένους δρόμους της Douma…)

Συρία 3

Τετάρτη 18 Απρίλη. Εν τω μεταξύ οι αποδείξεις ότι στη Douma δεν έγινε καμία χημική επίθεση πληθαίνουν. Η πιο πρόσφατη έρχεται πάλι από εκεί που δεν χωράει αμφιβολία περί «ρωσοφιλίας»: απ’ την Ουάσιγκτον. Τώρα που οι οηέδες ειδικοί του οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων έφτασαν στην πόλη, το αμερικανικό καθεστώς άρχισε το καινούργιο παραμύθι: Αααααα, τώρα; Πέταξε το πουλάκι! Τώρα οι ρώσοι θα έχουν εξαφανίσει τα στοιχεία!… Πράγμα που σημαίνει: το ξέρουμε ότι δεν θα βρουν τίποτα οι ειδικοί. Απλά θα ξανακατηγορήσουμε τους «συνήθεις ύποπτους» για πλύσιμο του χώματος, των κτιρίων, των πάντων, ώστε να εξαφανιστούν τα ίχνη του εγκλήματος… Ταμάμ.

Το άλλο στοιχείο είναι ρεπορτάζ του γνωστού βετεράνου άγγλου δημοσιογράφου Robert Fisk – δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική independent προχτές. Ο Fisk έχει αρκετές «άκρες» ώστε να μπει πριν λίγες μέρες στην Douma (μαζί με μερικούς ακόμα δημοσιογράφους) και να κάνει την δική του, δημοσιογραφική (και όχι «χημική») έρευνα για το θέμα.

Τι βρήκε; Αυτό που υποστηρίζει η Μόσχα. Αναφέρεται σ’ έναν 58χρονο σύριο γιατρό, τον Assim Rahaibani, του νοσοκομείου όπου γυρίστηκε απ’ τους “white helmets” η σύντομη υπερπαραγωγή «χημική επίθεση τώρα!», που υποστηρίζει ότι όσοι νοσηλεύτηκαν εκεί δεν είχαν υποστεί επίθεση με χημικά, αλλά έπασχαν από υπο-οξυγόνωση, εξαιτίας της παραμονής τους σε κακά αεριζόμενα τούνελ και υπόγεια στη διάρκεια των βομβαρδισμών εκείνης της ημέρας, σε συνδυασμό με άνεμους σκόνης που «μπούκωσαν» τον αέρα. Ο μάρτυρας του Fisk επαναλαμβάνει αυτά που είπαν (βιντεοσκοπούμενοι από ρώσους καραβανάδες) δύο άλλοι παρόντες στο περιστατικό: πως ενώ γινόταν η περίθαλψη των συγκεκριμμένων περιπτώσεων, κάποιοι “white helmets” άρχισαν να φωνάζουν «χημικά, χημικά…» με αποτέλεσμα να πέσει πανικός στο νοσοκομείο – που βιντεοσκοπήθηκε. Και βαφτίστηκε πειστήριο του εγκλήματος…

Ο Fisk καταγράφει ότι μίλησε με δυο δεκάδες κατοίκους της Douma και κανείς δεν είχε ακούσει κάτι περί «χημικής επίθεσης» στις 7 Απρίλη. Συνάντησε μάλιστα ανθρώπους που δεν είχαν ακούσει για κάτι τέτοιο ούτε μια βδομάδα μετά, όταν έγινε η αμερικανο-γαλλο-αγγλική πυραυλική επίθεση. Δύο απ’ τους 20 δεν έκαναν καν και καν καμία συσχέτιση μεταξύ της υποτιθέμενης «χημικής επίθεσης» και της «τιμωρίας»…

Εννοείται πως αυτό το ρεπορτάζ ήταν αρκετό για να κατηγορηθεί (στα social media) ο Fisk σαν «πράκτορας του Άσαντ» ή/και σαν «πράκτορας του Πούτιν».

(φωτογραφία: Τουλάχιστον ο Fisk δεν θα κατηγορηθεί ότι δεν πήγε ποτέ στην Douma και τα έβγαλε όλα απ’ το μυαλό του. Εδώ φωτογραφίζεται μπροστά σε μια απ’ τις εισόδους της υπόγειας πόλης που είχαν φτιάξει οι αιχμάλωτοι των αντικαθεστωτικών, στρατιώτες του συριακού στρατού, σε συνθήκες ναζιστικού στρατόπεδου συγκέντρωσης…)

Κάθε κατοχή με τις δυσκολίες της

Τρίτη 17 Απρίλη. Μπορεί να αποδειχθεί «μεμονωμένο περιστατικό», μπορεί και όχι. Οφείλουμε να το σημειώσουμε ωστόσο: έχει την σημασία του.

Αμέσως μετά την αμερικανο-αγγλο-γαλλική πυραυλική παρέλαση στη συρία, ένοπλοι της ιρακινής Hezb’allah («λαϊκές δυνάμεις αντίστασης», Hashd al-Shaabi), μιας μαζικής ένοπλης παραστρατιωτικής οργάνωσης που θεωρείται τμήμα του επίσημου στρατού του ιράκ, έχει εκπαιδευτεί απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και έχει μπαρουτακαπνιστεί σε διάφορες επιχειρήσεις κατά του isis στο ιράκ, εξοπλισμένοι με τανκς, αντιαρματικούς πυραύλους και αντιαεροπορικά, περικύκλωσαν την αμερικανική βάση στην al-Zahra, βορειοδυτικά της Βαγδάτης. Απειλώντας ότι θα επιτεθούν αν η βάση και τα αεροπλάνα της χρησιμοποιηθούν για επιθέσεις κατά της συρίας.

Το συγκεκριμένο περιστατικό έληξε αναίμακτα (η βάση δεν χρησιμοποιήθηκε έτσι κι αλλιώς)· ωστόσο εγκαινιάζει κάτι που έχει θορυβήσει τον αμερικανικό στρατό κατοχής στο ιράκ. Είναι ασφαλείς οι βάσεις εκεί; Δεν μπορεί να απαντήσει κανείς τώρα μ’ ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι». Αλλά σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να απαντήσει «όχι»: είναι σαφές ότι το μοντέλο των αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν είναι «βιώσιμο» μόνο στο βαθμό που υπάρχει «ντόπιος στρατός» να τις προστατεύει, απ’ έξω. Αν τέτοιος δεν υπάρχει, είναι δύσκολο να προστατευτούν από οποιουδήποτε είδους επίθεση.

Αυτή η πραγματικότητα υπενθυμίζει την ευρύτερη τέτοια: για να τροφοδοτούνται (κι αυτό είναι όρος ύπαρξης) οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ και στην ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία είναι απόλυτα απαραίτητοι διάδρομοι: χερσαίοι και ενάεριοι. Στο αφγανιστάν ήδη η Ουάσιγκτον ψάχνει εναλλακτικές τέτοιων δρόμων, στη θέση των πακιστανικών που χρησιμοποιεί τώρα, ενώπιον του ενδεχόμενου να κοπούν. Στο ιράκ δεν υπάρχουν εναλλακτικές αν η Άγκυρα «κατεβάσει ρολά». Όσο για την συρία; Ισχύει το ίδιο, με πιο κοντινό (αλλά όχι διπλανό) «φιλικό έδαφος» την ιορδανική επικράτεια.

Η γεωγραφία προσδιορίζει τα «χαρτιά» της Άγκυρας απέναντι στην Ουάσιγκτον. Προσδιορίζει όμως και τα όρια εκείνου που έχει ονομαστεί, απ’ την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, «υπερεπέκταση». Οι επιμελητειακές γραμμές είναι το ίδιο σημαντικές (αν όχι σημαντικότερες) με τα «προκεχωρημένα φυλάκια» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Κι όπως έχει αποδείξει η ιστορία εδώ και δύο αιώνες, η «τύχη» των τέτοιων επιμελητειακών γραμμών μπορεί να κρίνει την έκβαση ενός πολέμου ακόμα και χωρίς ανοικτές και καθαρές μάχες, απώλειες, κλπ…

(φωτογραφία: Η αμερικανική σημαία με καλή παρέα στην τυπικά ypgκρατούμενη Manbij, δυτικά του Ευφράτη, στη συρία. Σύμφωνα με μια άποψη πρόκειται για το ανώτατο σημείο της «επανάστασης»… Η περιοχή έχει και άγγλους και γάλλους καραβανάδες – “λεγεώνα των ξένων” υποψιαζόμαστε. Προφανώς πρόκειται, επίσης, για οπαδούς της “παγκόσμιας ένοπλης σοσιαλιστικής αυτοδιεύθυνσης”…)

Η ύαινα

Δευτέρα 16 Απρίλη. Η κυρία Nikki Haley, πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε, είχε την κρυφή ελπίδα ότι θα γινόταν υπ.εξ. μετά την απόλυση του Tillerson. Επιλέχτηκε ένας παρόμοιός της, κι έχασε την ευκαιρία. Όχι, όμως, και τα προσόντα της. Οπότε τώρα μπορεί να εκτελεί χρέη «αντ’ αυτού», σε ότι αφορά το ψόφιο κουνάβι. Κάτι σαν σκιώδης πρόεδρος των ηπα ένα πράμα.

Η ψοφιοκουναβική ιδέα περί «σύντομης, πολύ σύντομης αποχώρησης του στρατού μας απ’ την συρία» σχόλασε χτες. Την σχόλασε η κυρία Haley. Ας ξεκαθαριστεί πως αν φύγουμε, όταν φύγουμε, αυτό θα γίνει επειδή θα είμαστε σίγουροι πως όλα προχωρούν κανονικά δήλωσε. Δεκαοχτώ λέξεις αντί για τρεις: σιγά μην φύγουμε! Ίσως η κυρία Haley να είναι ένας θηλυκός «Νταρτανιάν» επιπλέον των «3 σωματοφυλάκων» πίσω απ’ την ψοφιοκουναβική βιτρίνα. Πάντως δεν τιτιβίζει.

Κατά την σκιώδη πρόεδρο Nikki τρεις είναι οι δουλειές που έχει ο αμερικανικός στρατός στην συριακή (ypgκρατούμενη κυρίως αν και όχι μόνο, υπάρχει και μια ζώνη στα σύνορα με την ιορδανία) επικράτεια, τρία είναι συστατικά του «όλα προχωρούν κανονικά». Να σιγουρευτεί ότι ο isis έχει ηττηθεί… Να εξασφαλίζει ότι δεν χρησιμοποιούνται χημικά όπλα… Και να επιβλέπει το ιράν…. (Ειδικά το τελευταίο μπορεί να είναι και αιώνιο έργο. Είναι επίσης μια δουλειά που χρειάζεται και τις αμερικανικές βάσεις στο ιράκ – ακούει η Βαγδάτη;).

Συνεννοούμαστε. Το μπαλάκι (επαληθεύεται, επιβεβαιώνεται ότι) βρίσκεται στα γήπεδα του μπλοκ της Αστάνα. Εκεί που είναι εδώ και πολλούς μήνες…

Απλά η ύαινα δεν έχει ιδέα από πόλεμο.

(φωτογραφία: Όπως τα είπαμε. Τόσα «χημικά» είχαν να καταστραφούν απ’ την πρώτη κοσμογονική σούπα στον πλανήτη. Να: αυτός ο σύριος φαντάρος προσπαθεί να σβήσει με την μάνικα τα αποκαΐδια του ερευνητικού κέντρου στην Barzah, όπως ακριβώς οι «white helmets» κατάβρεχαν τα πιτσιρίκια στο νοσοκομείο της Douma, στο γνωστό βίντεο. Όσα «χημικά» υπήρχαν στο ερευνητικό κέντρο, άλλα τόσα ήταν και στο νοσοκομείο – αλλά who cares? Στις ώριμες μέχρι σαπίλας κοινωνίες του Θεάματος η πραγματικότητα είναι ένα avatar που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε….

Και στο τέλος κάθε “καλός πολίτης” λέει: Ωχ! Κουράστηκα με την παρέλαση των αναπαραστάσεων… Δώστε μου μια τρύπα να κρυφτώ!!!)