Tag: ηπα

Ακριβές συμμαχίες

Δευτέρα 10 Νοέμβρη >> Η Ουάσιγκτον – είναι – φίλη – μας (των αφεντικών δηλαδή) σ’ αυτόν τον σεμνό και τίμιο πόλεμο… Αλλά δεν είναι μόνον αυτή. Ο άξονας έχει άλλο ένα μέλος σ’ αυτή την άκρη του κόσμου. Μέλος βουλιαγμένο στο αίμα βέβαια, αλλά όπως είπε κάποτε μια στελεχάρα της «πρώτης φοράς» στα εθνικά συμφέροντα δεν χωρούν συναισθηματισμοί.

Γιατί ο don Rico έτρεξε να τηλεφωνήσει στον αρχιχασάπη σύμμαχο την πρώτη κιόλας ημέρα του «διατλαντικού φεστιβάλ ενέργειας / πολέμου» στην Αθήνα; Για να τον ρωτήσει … πως πάει η «ειρήνη» στη Γάζα;

Ούτε γι’ αστείο!!! Προφανώς το θέμα ήταν ο κοινός εχθρός, η «πίσω πόρτα»… Η Άγκυρα… Υποθέτουμε ότι στα παρασκήνια του «φεστιβάλ» θα έγινε η σχετική κουβέντα…

Ή μήπως για να τον ευχαριστήσει γι’ αυτό που είχε γίνει, χωρίς φανφάρες και δημοσιότητα, πριν 2 ημέρες;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Για ένα κράνος (συγγνώμη: στέμμα!)

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.22) >> Οι τωρινοί δυτικοί δημαγωγοί προσπαθούν να το κρύψουν: ενώ κάθε πολιτική βιτρίνα «μεγάλης δύναμης» μπορεί να θεωρείται επικίνδυνη, εκείνες που είναι μεγαλομανείς σε βαθμό γελοιότητας τι είναι άραγε; Σχεδόν το σύνολο των δυτικών δημαγωγών ξεκινάει ακόμα τις βαθυστόχατες αναλύσεις του για την «παγκόσμια κατάσταση» απ’ την αμερικανική (και γενικότερα δυτική) υπεροχή – απέναντι στους πάντες. Αν όμως ο «πλανητάρχης» (και ουσιαστικά όλο το αμερικανικό γκουβέρνο) κατρακυλάει στις ατραξιόν του, κι αν η υπόλοιπη «δύση» λαχανιάζει όλο και πιο βαριά ακολουθώντας ψάχνοντας δεύτερους ρόλους (που θα αποθεωθούν ως τέτοιοι απ’ το κοινό και την κριτική…), αν λοιπόν συμβαίνουν αυτά η παρακμή τους δεν φαίνεται απλά. Εκρήγνυται!

Και τότε; «Όλοι εμείς που ‘ανήκωμεν εις την Δύσιν’»; Ποιά είναι η μοίρα μας, ποιό το ριζικό μας;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Για μια χούφτα soybeans…

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.15) >> Όταν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο αποφάσισε να κόψει την εισαγωγή αμερικανικής σόγιας κτύπησε κάτω απ’ την κοιλιά: οι αμερικάνοι αγροβιομήχανοι (και της σόγιας) είναι ψηφοφόροι του ψόφιου κουναβιού… Ο king άρχισε να ψάχνει άλλη αγορά, και προσπάθησε να πιέσει το Ν. Δελχί – μάταια…

Όταν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο αποφάσισε να κόψει τις εξαγωγές μιας σειράς επεξεργασμένων και καθαρών, έτοιμων για χρήση «σπάνιων γαιών» προς την δύση κτύπησε στο κεφάλι: η βιομηχανία high tech όπλων θα έπρεπε να το γυρίσει σε μπρίκια και κατσαρόλες… Εδώ το κινέζικο μποϋκοτάζ σήμαινε απλά fuck off…

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ψόφιο κουνάβι πήγε στην ανατολική ασία (και στη νότια κορέα να συναντήσει τον αυτοκράτορα Xi) με την ουρά στα σκέλια. Δεν το είπε, δεν το είπαν οι δημαγωγοί, πήγε καμαρωτός καμαρώτος, αλλά … η ουρά στα σκέλια.

Και έφυγε παριστάνοντας

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σοσιαλισμός στη Ν. Υόρκη;

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.11) >> Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (μακράν) ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα στην αμερικανική πολιτική σκηνή. (Αλλά η υποστήριξή του απ’ την Ocasio-Cortez είναι πλυντήριο γι’ αυτήν, και οπωσδήποτε καθόλου το καλύτερο για τον ίδιο…)

Για παράδειγμα, παράδοξο ή όχι, τις απόψεις του υπέρ της Παλαιστίνης τις συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των νεοϋρκέζων εβραϊκής καταγωγής: έχουν συχαθεί ό,τι εμφανίζεται να μιλάει και να δρα για λογαριασμό τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, και δεν είναι μόνο οι νεοϋρκέζοι.

Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (τουλάχιστον στις διακηρύξεις του) ένας αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης – σε μια εποχή και σε μια χώρα που η original σοσιαλδημοκρατία θεωρείται εξτρεμισμός. «Άκρα αριστερά».

Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, και επιπλέον εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Zohran Mandami στηρίζεται στον μεταμοντερνισμό των social media και όχι στον μοντερνισμό κάποιας μαζικής πολιτικής οργάνωσης, ο πιθανότερος δήμαρχος του «μήλου» θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σύμπτωμα μιας όλο και πιο βαθιάς κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής αντινομίας∙ παρά οτιδήποτε άλλο. Όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, σύμπτωμα είναι και το ψόφιο κουνάβι στο θρόνο του άσπρου σπιτιού.

Σοσιαλδημοκράτης είναι και ο πακιστανικής καταγωγής Sadiq Khan, δήμαρχος του Λονδίνου, και μάλιστα για δυο θητείες (η δεύτερη τελειώνει τον επόμενο Μάη). Και στην περίπτωσή του θεωρήθηκε «σκανδαλώδες», ειδικά απ’ το φασισταριό (όχι μικρό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας) ένας «ξένος», ένας «πάκι», να εκλέγεται δήμαρχος της πρωτεύουσας της άλλοτε αυτοκρατορίας.

Μήπως υποτιμάμε την «δυναμική» των urban πληθυσμών (συμπεριλαμβανόμενων των μεσοστρωμάτων που παραπέουν…) στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο όταν νοιώθουν ότι το μαχαίρι πλησιάζει (ή έχει φτάσει) στον δικό τους λαιμό; Όχι. Όμως το να δραπετεύσει ένα ικανό μέρος αυτών των πληθυσμών απ’ την μεσολάβηση και, κυρίως, απ’ το Θέαμα, είναι ακόμα πιο σημαντικό σήμερα απ’ ότι ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια: δεν υπάρχει «σωτηρία» με την κατασκευή «αγίων», ακόμα κι αν τριγύρω κυκλοφορούν «δαίμονες».

Η εξουσιοδότηση χωρίς έλεγχο (αυτό είναι οι εκλογές…) συνορεύει πια με τον καθεστωτικό πατερναλισμό. Αν αυτός θα είναι «δεξιός» ή «αριστερός»; Χμμμ… Έχει σημασία πράγματι, αλλά μόνο για τους παραιτημένους…

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.14) >> Την μία φορά το ψοφιοκουναβιστάν έτρεξε να σώσει τον θεοναζί χωροφύλακα από την ταπεινωτική ήττα απ’ την Τεχεράνη (ή την ύστατη καταφυγή του στα πυρηνικά…). Την δεύτερη φορά πάλι το ψοφιοκουναβιστάν έτρεξε να σώσει τον ίδιο απ’ το τελικό βούλιαγμά του στο νεκροταφείο της Γάζα: αυτά είναι τα «Χ-με-το-ζόρι» του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πουλιούνται ως «θρίαμβοι» σε όσους αγοράζουν ακόμα παραμύθια. Βοηθάει το ότι «το ισραήλ κάνει την βρώμικη δουλειά για εμάς» όπως περηφανεύεται ο τσουρομαφηΜερτς χωρίς – ως τώρα – να είναι αναγκασμένοι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί να δράσουν πιο άμεσα. Ως τώρα.

Εκεί που δεν μπορούν να βρουν ούτε για κατούρημα (που λέει ο λόγος) την «έξοδο κινδύνου» (επειδή δεν υπάρχει!) είναι στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Σε μια ακόμα απ’ τις αγαπημένες του λούμπεν σκηνοθεσίες ισχύος το ψόφιο κουνάβι επέβαλε πρόσφατα «κυρώσεις» στις δύο μεγαλύτερες ρωσικές εμπορικές πετρελαϊκές εταιρείες: την Rosneft και την Lukoil. Μ’ αυτόν τον τρόπο υποτίθεται θα βουλιάξει τα έσοδα του ρωσικού κράτους αναγκάζοντάς το να … συνθηκολογήσει…

Τι είναι λοιπόν αυτό το πράγμα που λέγεται «κυρώσεις» στις συγκεκριμένες εταιρείες;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.12) >> Έχουμε υποστηρίξει εδώ και καιρό, κι όχι μια φορά, ότι η δυτική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης και, κυρίως, το ότι τα δυτικά αφεντικά ΔΕΝ αντέχουν να την παραδεχτούν οδηγεί αναπόφευκτα σ’ έναν εσωτερικό κανιβαλισμό: αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν την ρωσία και να συνεχίσουν το πλιάτσικο που σταμάτησε στις αρχές του 2000 βρίσκοντας διέξοδο στην αναμέτρησή τους με το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο θα αρχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους προσπαθώντας ο καθένας να επωφεληθεί (οικονομικά) σε βάρος του άλλου / των άλλων.

Πρωτοπόρος σ’ αυτόν τον κανιβαλισμό είναι η Ουάσιγκτον, ήδη απ’ την εποχή του νυσταλέου Jo: έχοντας κόψει ή περιορίσει σημαντικά την ροή του (φτηνού) ρωσικού φυσικού αερίου προς την ευρώπη προσπάθησε να δελεάσει / δωροδοκήσει τα αφεντικά διάφορων βιομηχανιών να μεταφερθούν στο αμερικανικό έδαφος, απογυμνώνοντας την ε.ε. από δευτερογενή παραγωγή. Το έργο το συνεχίζει όσο και όπως μπορεί (κυρίως με δασμούς) το ψοφιοκουναβιστάν: πρόκειται για «εθνική γραμμή σωτηρίας», δεν είναι παίξε γέλασε.

Ιδού τώρα τι έγινε παράλληλα με την ανακοίνωση της «τιμωρίας» των Rosneft και Lukoil:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Tr(iu)amphal arch

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.03) >> Κι όμως. Το αλλοπρόσαλλο ψόφιο κουνάβι δεν κλονίστηκε που έχασε (για φέτος) το «νόμπελ ειρήνης». Σκοπεύει να παρηγορηθεί κτίζοντας (όχι με τα χεράκια του) μια «αψίδα του θριάμβου»!!!

Αυτό κάτω είναι το σχέδιο στο οποίο έχει καταλήξει ο αρχιτέκτονάς του (το όνομά του πάνω αριστερά…):

Να και οι μακέτες απλωμένες στο «γραφείο»:

Ρωτήθηκε αναπόφευκτα «ποιος είναι ο θρίαμβος που θα τιμά η αψίδα;» Απάντησε: ο δικός μου!

Ω ναι! Ο δικός του!!!

(Δεν έχει ζητήσει ακόμα να τον θάψουν μέσα σε πυραμίδα, την «ψηλότερη και ομορφότερη στον κόσμο». Αλλά προλαβαίνει…)

«Υβριδική ειρήνη»

Τρίτη 21 Οκτώβρη (00.13) >> Όχι μόνο «υβριδικός πόλεμος» που σαν ορολογία χωράει τα πάντα εκτός, ίσως, απ’ τις κλασσικές αρματομαχίες του 2ου παγκόσμιου πολέμου τύπου Kursk… Αλλά και «υβριδική ειρήνη» που επίσης χωράει τα πάντα εκτός, ίσως, από πανηγυρικές τελετές σε αίθουσες με πολυέλαιους τύπου «συνθήκη των Βερσαλιών». Η «υβριδική ειρήνη» χωράει ακόμα κι αυτό: μια συμφωνία (υποτίθεται) την οποία δεν υπογράφει καμία απ’ τις εμπλεκόμενες πλευρές! Άρα δεν δεσμεύεται (επίσης) καμία!!!

Αυτό είναι «κατόρθωμα του daddy»… Ή, μάλλον, είναι κατόρθωμα της «Εποχής του Υπερθεάματος» (και όχι απλά του Θεάματος…). Θα υπέθετε κάποιος ότι ο «υβριδισμός» είναι εκδήλωση της συνειδητής πρόθεσης κάποιων για δημιουργία σύγχυσης. Φοβούμαστε ωστόσο ότι η σύγχυση, που θα ήθελε να είναι «δημιουργική» αλλά ακόμα κι αυτό είναι συγκεχυμένο, εδώ κι εκεί ξεφεύγει απ’ τον όποιο σχεδιασμό και γίνεται «τρόπος ύπαρξης». Όσης και για όσο.

(Ενδεικτικά αναφέρουμε το video με το ψόφιο κουνάβι να πιλοτάρει ένα πολεμικό και να βομβαρδίζει με σκατά τους εναντίον του διαδηλωτές στις ηπα…

Πρόκειται για το ίδιο ψόφιο κουνάβι που θα ήθελε να εγγυηθεί κάτι-τις «ειρηνικό» στη μέση Ανατολή, στην ανατολική Ευρώπη και παντού στον πλανήτη και στο ηλιακό σύστημα – εκτός απ’ την «αυλή του», τη νότια αμερική. Ας μην αντιμετωπίζουμε τα περιστατικά αποσπασματικά: στην πραγματικότητα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σκηνοθετεί τις φαντασιώσεις του – τις φαντασιώσεις της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας εν προκειμένω – άλλοτε με χρήση σύνθετων αλγόριθμων / ΑΙ, κι άλλοτε βρίσκοντας συνεταίρους – και «γλάστρες», τύπου don Rico, Χριστοδουλίδη, κλπ – κάποιοι απ’ τους οποίους όμως δεν είναι υποχρεωτικά, δηλαδή δεν είναι καθόλου μετα-μεταμοντέρνοι. Και κάνουν τους δικούς «παλαιομοδίτικους» υπολογισμούς… Εννοούμε διάφορους δυτικοασιάτες.)

Αντί να ειρωνευτούμε την άσκηση-της-εξουσίας-ως-(και)-ξετσίπωτη-σκηνοθεσία (εντέλει βίαιη…) θα πρέπει μάλλον να την πάρουμε σοβαρά υπόψη μας ως εκδήλωση της ιστορικής επικαιρότητας της (δυτικής) παρακμής. Μιας καπιταλιστικής, ιμπεριαλιστικής παρακμής εξίσου επικίνδυνης με την ακμή, μόνο με αντεστραμμένο τρόπο. Η «υβριδική ειρήνη» του Sharm el-Sheikh για παράδειγμα επιτρέπει στον αρχιχασάπη του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος να παριστάνει τον νικητή. Και νιώθοντας «νικητής» αυτό το καθεστώς μπορεί να συνεχίσει τους πολέμους του, όχι μόνο απέναντι στους Παλαιστίνιους (εκεί μπορεί να δρα «κατά περίπτωση») αλλά εναντίον, ίσως, και του «κεφαλιού του φιδιού». Δηλαδή της Τεχεράνης. Όμως εκεί δεν χωράνε σκηνοθεσίες.

Ενώ τα καμώματα κάθε δυτικού καραγκιόζη αλέθονται για να ταϊστεί «πληροφοριακά» το πόπολο, η ημερομηνία 18 Οκτώβρη του 2025 δεν έτυχε της προσοχής που θα μπορούσε. Εκείνη την ημέρα έληξε το περιλάλητο Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), η συμφωνία μεταξύ ιράν, ηπα, αγγλίας, γαλλίας, γερμανίας, ρωσίας και κίνας που είχε υπογραφτεί στις 18 Οκτώβρη του 2015 για τον «διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του ιράν».

Το ψόφιο κουνάβι είχε βέβαια «αποχωρήσει» απ’ το JCPOA το 2018, στην πρώτη θητεία του. Οι υπόλοιποι εξακολουθούσαν να συμμετέχουν. Τώρα το Πεκίνο και η Μόσχα μπορούν να σας διαβεβαιώσουν (αν ρωτήσετε…) ότι πράγματι, η Τεχεράνη δεν έχει πια κανένα περιορισμό στο (ειρηνικό…) πυρηνικό της πρόγραμμα. Ενώ το Λονδίνο, το Βερολίνο και μουρμουριστά το Παρίσι θα πουν «όχι, μπορεί να έχει!» – έτσι, επειδή στον φανταστικό τους κόσμο στις δυτικές πρωτεύουσες κατοικούν πάντα οι πρίγκηπες (του χάους).

Έχει κάποια πρακτική σημασία αυτή η «λήξη»; Έχει, την εξής (που θα χαθεί στις δυτικές σκηνοθεσίες αλλά όχι στην πραγματικότητα του υπόλοιπου πλανήτη): ο χωροφύλακας των δυτικών ιμπεριαλισμών θα συνεχίσει να ισχυρίζεται ότι «το ιράν είναι λίγο πριν τα πυρηνικά όπλα, οπότε πρέπει να ισοπεδωθεί»∙ τα δυτικά αφεντικά θα συνεχίζουν να αναθέτουν στον ατζέντη τους την «βρώμικη δουλειά»∙ αλλά η Μόσχα και το Πεκίνο θα έχουν όλη την ευκολία να υπερασπιστούν τον σύμμαχό τους ως «συνηγορία στη διεθνή νομιμότητα». Επειδή η «παλιά» τέτοια δεν υπάρχει ανακατασκευάζεται όμως υπό την αιγίδα των κρατών του ευρασιατικού project∙ και επειδή αρκετοί ακόμα σ’ αυτόν τον πλανήτη χρειάζονται μια κάποια «διεθνή νομιμότητα» για να νοιώθουν ασφαλείς, αυτοί οι «αρκετοί» θα μαγνητιστούν ακόμα περισσότερο με την ανατολή – αφού οι παρακμιακοί της δύσης θέλουν να αναβιώσουν την πιο wild εκδοχή της.

War! War! War!

Τρίτη 21 Οκτώβρη (00.06) >> Η χοντροκομμένη εκστρατεία έχει ξεκινήσει, το ξέρετε – όχι όμως και η πρέπουσα απάντηση απ’ τις μάζες των δυτικών αιχμαλώτων. «Να-είμαστε-έτοιμοι-για-πόλεμο-με-την-ρωσία»… Όχι αύριο. Όχι του χρόνου. Όχι το 2027. Όχι το 2028. Όχι το 2029. Το 2030 – οπωσδήποτε! Μην το χάσετε!!!

Αυτή η psyop («ψυχολογική εκστρατεία») σε βάρος των δυτικών αιχμαλώτων είναι τόσο γκροτέσκα ώστε είναι να απορεί κάποιος για το πως θα καταφέρουν τα δυτικά αφεντικά να την επιβάλλουν.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Έξι ώρες και δυο χρόνια μετά (2)

Δευτέρα 13 Οκτώβρη (00.34) >> Σε ότι αφορά την τρέχουσα «συμφωνία», «εκεχειρία», «διακοπή» της σφαγής, πείτε την όπως θέλετε, γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα μεταξύ άλλων κι αυτά (εν μέρει στο «ανοικτό» και εν μέρει στο «κλειστό» τμήμα):

…

To «αόρατο» στήριγμα σ’ αυτήν την «διπλωματική απόρριψη» των περισσότερων απ’ τα «20 σημεία» απ’ την μεριά της αντίστασης βρίσκεται στο ότι αυτή πια δεν έχει την υποστήριξη μόνο της Τεχεράνης: μετά τον αμερικανοϊσραηλινό πόλεμο 1.0 κατά του ιράν τον περασμένο Ιούνη αλλά, κυρίως, μετά την αμερικανοϊσραηλινή «ατυχή επίθεση» στο κατάρ, οι αραβικές πετροχούντες έχουν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά «τι θα απογίνουν» σ’ έναν κόσμο όπου τα δυτικά αφεντικά (και ο χωροφύλακάς τους) δεν νοιάζονται πια να ξεχωρίσουν καν τον «φίλο» απ’ τον «εχθρό» και όπου όχι μόνο «υπάρχουν πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» αλλά, κυρίως, αυτές οι «πορτοκαλιές» (διάβαζε: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Άγκυρα) προωθούν (τόσο στην ασία όσο και στην αφρική) τις περιφερειακές συγκροτήσεις «ασφάλειας», μεταξύ γειτόνων – στη θέση της μονομερούς, αποικιακής εξάρτησης απ’ τους «δυτικούς κανόνες» και την καταρρέουσα ηγεμονία τους!

Στην προκειμένη περίπτωση το «αόρατο» στήριγμα, με άμεσο τρόπο, ήταν η Άγκυρα, η Ντόχα και το Κάιρο. Αυτά τα τρία κράτη, μαζί με τους εκπροσώπους της Παλαιστινιακής αντίστασης, σχεδίασαν τον ελιγμό. Σκίζοντας ουσιαστικά τα «20 σημεία», και φέρνοντας την καούρα του ψόφιου κουναβιού για ένα «νόμπελ ειρήνης» σχεδόν εκεί που βρισκόταν η προηγούμενη «συμφωνία εκεχειρίας», στις αρχές της χρονιάς∙ εκείνη όπου αφού ολοκληρώθηκε η 1η φάση της οι θεοναζί την παραβίασαν οριζοντίως και καθέτως, επιστρέφοντας στις μαζικές δολοφονίες και καταστροφές.

… Οι χουντικοί των αραβικών κρατών μπορεί να είναι καθάρματα, μπορεί κάποιοι από δαύτους να είναι κοκάκηδες, αλλά ηλίθιοι δεν είναι. Ξέρουν ότι απ’ την μια μεριά δεν μπορούν να κοντράρουν ανοικτά τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς (όπως έκαναν το 1973, με το εμπάργο πετρελαίου): όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα, μετοχές, ομόλογα, ρευστό, είναι σε αμερικανικά δολάρια (πετροδόλαρα) κινούμενα μέσω swift, κατατεθειμένα στο μεγαλύτερο μέρος τους σε αμερικανικές (ή αγγλικές) τράπεζες… Πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύουν άμεσα απ’ αυτό το είδος «κατασχέσεων» που αφού εφαρμόστηκε εναντίον του αφγανιστάν ή της βενεζουέλα, έφτασε να εφαρμοστεί και κατά της ρωσίας!

Ξέρουν λοιπόν απ’ αυτή τη μεριά ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, να κολακεύουν το ψόφιο κουνάβι, κλπ. Ξέρουν όμως απ’ την άλλη ότι έχουν δύο όπλα. Πρώτον τα επιπλέον δισεκατομμύρια «επενδύσεων» (δηλαδή και δανεισμού…) που υποσχέθηκαν στο ψόφιο κουνάβι όταν πέρασε πρόσφατα απ’ τα μέρη τους. Και δεύτερον (ακόμα σημαντικότερο) την «υψηλή συμπάθεια» (και όχι μόνο) των «ανερχόμενων δυνάμεων» του ευρασιατικού project. Που δεν τους ζητάνε ούτε δημοκρατίες, ούτε ανθρώπινα δικαιώματα, τίποτα απ’ αυτά τα ενοχλητικά. Τους ζητάνε μόνο δουλειές – και όπου χρειάζεται ουδετερότητα.

Αυτοί οι ίδιοι χουντικοί (ή οι προκατοχοί τους) είναι που «πούλησαν το παλαιστινιακό ζήτημα» ειδικά μετά τις «συμφωνίες του Όσλο» στις αρχές των ‘90ς. Αυτοί οι ίδιοι είναι που ως το 2023 ή και το 2024 πίστευαν (ή ήθελαν να πιστεύουν) ότι η Ουάσιγκτον παραμένει ηγεμονική δύναμη και ότι το Τελ Αβίβ είναι το «πικρό ποτήρι» που πρέπει να καταπίνουν για να έχουν την εύνοια των ηπα και της δύσης γενικά. Αλλά τώρα; Τώρα η μεν ευρώπη της ε.ε. βουλιάζει αργά αλλά σταθερά μέσα σε ξεσπάσματα συμπλέγματος μεγαλείου και γαυγισμάτων για πόλεμο-με-την-ρωσία κρατώντας με το ζόρι στη θέση του τον τοξικό του Κιέβου∙ οι δεν «κραταιές» ηπα αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται. Υπ’ αυτές τις συνθήκες οι αντιανθρώπινες προσταγές τόσο του χωροφύλακα της δύσης όσο και των δυτικών ιμπεριαλισμών για την «εξαφάνιση του παλαιστινιακού ζητήματος» γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες. Όχι για τους Παλαιστίνιους τους ίδιους∙ αυτό θα μπορούσαν να το παρακάμψουν. Γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες για την ευστάθεια των δικών τους καθεστώτων – ενώ μπορούν να δημιουργήσουν στοιχεία ενός «γεωπολιτικού plan b» αποστασιοποίησης απ’ αυτές τις προσταγές.

….

Σίγουρα θεωρήθηκαν (απ’ όσους / όσες τα διάβασαν…) «εκτός πραγματικότητας»!!!

Είκοσι ώρες μετά την (πιο πάνω) ανάρτηση της ασταμάτητης μηχανής, κάποιος που ξέρει πολλά και καταλαβαίνει ακόμα περισσότερα ονόματι Alastair Crooke (αν δεν ξέρετε ποιος είναι ψάξτε και θα βρείτε) έλεγε μεταξύ άλλων και τα εξής (με ελληνικούς υπότιτλους):

Δεν αντιγράψαμε τον Crooke  – ούτε αυτός εμάς! Μας οδηγεί η εργατική κριτική ανάλυση∙ κι αυτόν η πολύχρονη εμπειρία του στη μέση Ανατολή και οι γνώσεις / επαφές που έχει με πολλούς εκεί.

Όλα αυτά φυσικά δεν αναφέρονται απ’ τους δημαγωγούς. Μπορεί όποιος θέλει να κρατήσει τις εντυπώσεις που δημιουργούν επαγγελματίες και ερασιτέχνες «κατασκευαστές σύγχυσης», δεξιοί κι αριστεροί, θεωρώντας τες αλήθειες. Αν όμως η «αόρατη (;;;)» πραγματικότητα είναι αυτή πιο πάνω, τότε υπάρχει ένα εξαιρετικά δυναμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η τωρινή «συμφωνία» σε ότι αφορά την Γάζα και το Ολοκαύτωμά της. Ένα εξαιρετικά δυναμικό περιβάλλον που πυροδοτήθηκε αφενός μεν απ’ την «εισβολή του al Aqsa» πριν δύο χρόνια και την (τελικά νικηφόρα) αντοχή της Παλαιστινιακής αντίστασης για απίστευτο διάστημα απ’ την μια μεριά, και απ’ την διαρκώς πανικόβλητη βαρβαρότητα του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των δυτικών συμμάχων του, μέσα κι έξω απ’ την Παλαιστίνη, απ’ την άλλη.