Tag: ηπα

Ο τοξικός στο τσιγγέλι

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Ας αφήσουμε τον πολύ βυθό των ημερών κι ας γυρίσουμε στα κάπως πιο εύκολα μέτρια βάθη. Για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια η αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων ενεργοποίησε ένα νόμο “περί πολέμου” (είχε ψηφιστεί το 1973 για να “ακυρώσει” τις αποφάσεις του τότε προέδρου Nixon που αύξανε τις στρατιωτικές αποστολές στο βιεντάμ…) και με ψήφους 56 έναντι 41 απαιτεί απ’ το ψόφιο κουνάβι να σταματήσει την αμερικανική συμμετοχή στην επίθεση του Ριάντ και του Ντουμπάι στην υεμένη.

Τα παλάτια στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου το περίμεναν… Κι έτσι έχουν ήδη αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Houthis, στη Στοκχόλμη, κατ’ αρχήν για εκεχειρία και ανταλλαγή αιχμαλώτων, και στη συνέχεια για κάτι που να μοιάζει με μόνιμη «παύση των εχθροπραξιών»… Ποιος νίκησε τελικά; Μην βιαστείτε να το συμπεράνετε…

Το ενδιαφέρον βρίσκεται ωστόσο στην άλλη απόφαση της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων, ομόφωνη μεν αλλά όχι δεσμευτική για το ψόφιο κουνάβι: … Δεν μπορεί να συνεχίσει να καθορίζει την στρατιωτική μας δράση το δεσποτικό δολοφονικό καθεστώς της σαουδικής αραβίας, ένα καθεστώς που δεν σέβεται την δημοκρατία, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα· ένα καθεστώς του οποίου ο ηγέτης, κανείς δεν αμφιβάλλει, έχει εμπλακεί στην τρομακτική δολοφονία ενός διαφωνούντα δημοσιογράφου στο σαουδαραβικό προξενείο στην τουρκία… Έτσι περιέγραψε περιληπτικά την απόφαση ο δημοκρατικός Sanders.

Με άλλα λόγια ο “ναός της δημοκρατίας” στις ηπα, γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων, το κογκρέσσο με μια λέξη, κατηγορεί ευθέως πλέον τον τοξικό πως είναι ο δολοφόνος και μακελλάρης του Khashoggi. Η ψοφιοκουναβική κυβέρνηση, απ’ τη μεριά της, ως προχτές (δηλώσεις Pompeo, εν αναμονή του «κόκκινου Κατρού» και του «στρατηγικού διαλόγου» ψοφιοκουναβιστάν – ελλαδιστάν…) κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει τον τοξικό στο απυρόβλητο. Παραμένει στρατηγικός σύμμαχος χωρίς αντικαταστάτη; Ας κρατήσουμε προς το παρόν αναπάντητη την ερώτηση.

Μέχρι τώρα ήταν το sound check για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Υποθέτουμε πως όπου νάναι θα αρχίσει το κανονικό κονσέρτο…

Και, ίσως, αυτό το set να κρύβει εκπλήξεις μεσοπρόθεσμα.

The borders cross us!

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. H 22χρονη Joel Mendez έφτασε στο τείχος στα σύνορα μεξικό – ηπα στην Tijuana… αλλά δεν θα τα περάσει. Μια τρύπα που έχει σκαφτεί κάτω απ’ το τείχος είναι ο «δρόμος» που θα περάσει μόνο το μωρό της, ο 8 μηνών Daniel. Απ’ την άλλη μεριά θα τραβήξει απ’ το χώμα τον Daniel η καρδιακή της φίλη, η Yesenia Martinez, που πέρασε – και βλέπει τους αμερικάνους μπάτσους να την πλησιάζουν. Ώσπου να την συλλάβουν η Yesenia θα έχει τινάξει τα χώματα απ’ τα ρούχα και το πρόσωπο του μωρού, και θα το κρατάει στην αγκαλιά της.

Πριν 200 χρόνια ο William Blake έγραφε:

Every night and every morn

Some to misery are born,

Every morn and every night

Some are born to sweet delight.

Some are born to sweet delight,

Some are born to endless night.

Τώρα, κλάματα μωρού κάτω απ’ το τείχος…

Η πολυδιάστατη

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Πρώτα ανακάλυψε (και αποκάλυψε) ότι η άνοιξη στη Μόσχα έρχεται τον Νοέμβρη (μαζί του)… Είπε και διάφορες άλλες μαλακιούλες, για γραβάτες και ό,τι άλλο του κατέβαινε. Και την επόμενη μέρα (μιλάμε πάντα για δημόσιες δηλώσεις), χτες, ο δι-τενεκεδένιος, σαν ευαίσθηση ψυχή που είναι, ανακάλυψε το καλοκαίρι. Ή, ειπωμένο αλλιώς, ο αργόστροφη αλεπού τον έφτυσε δημόσια κι αυτός απάντησε ότι είναι μια καλοκαιρινή βροχούλα.

Έχοντας η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) πλήρη γνώση ότι οι απελάσεις των ρώσων διπλωματών απ’ την ελλάδα πριν κάτι μήνες είχαν την υπογραφή του δι-τενεκεδένιου, δήλωσε:

… Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ρωσία έχει κάνει κάποια συνομωσία, έχει παίξει μαύρα παιχνίδια εναντίον της ελλάδας. Αυτά είναι σαχλαμάρες…

Ο «σαχλαμάρες» βρισκόταν δίπλα του… Και απάντησε:

… Μια βροχερή μέρα στη διάρκεια του καλοκαιριού δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μπροστά μας καλοκαίρι…

«Φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει, τα φύλλα ξερά, υγρά τα μάτια μου είναι, νομίζω πως θέλω να κλάψω…» Αυτά ήταν οι νοστιμιές της συνάντησης. Πέραν αυτών έχει το δικαίωμα ο καθένας να αναρωτηθεί: ένας ρώσος καθεστωτικός που βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας επί σχεδόν 20 χρόνια και έχει ακόμα καιρό μπροστά του και πολύ καυτά, global ζητήματα στην ατζέντα του, τι θα μπορούσε να κουβεντιάσει στα σοβαρά με μια ελληνική πολιτική βιτρίνα, που πριν 2,5 χρόνια ζητιάνευε δανεικά και έχει μπροστά της λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας; Τα μεγέθη είναι άνισα όχι μόνο «οικονομικά» ή «στρατιωτικά», αλλά και απ’ την άποψη του πολιτικού χρόνου.

Στη δύση της πρωθυπουργίας του (αυτό είναι τόσο στοιχειώδες ώστε υποθέτουμε ότι ακόμα και ο αντ’ αυτού το καταλαβαίνει…) ο δι-τενεκεδένιος μόνο για photo-opportunity θα μπορούσε να πάει στη Μόσχα. Το ότι πρόλαβε, ωστόσο, να «εκφράσει – στην αργόστροφη αλεπού – τις ανησυχίες του για τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα της τουρκίας», δηλαδή για τους S-400, δείχνει το λιγότερο άγνοια κινδύνου. Προφανώς αν ήταν αμερικανικά τα όπλα δεν θα έκανε τα ανάλογα παράπονα στους συμμάχους στην Ουάσιγκτον. Τι περίμενε άραγε; Μια «αναλογία 7 προς 10» μεταξύ ελλάδας και τουρκίας στα όπλα που πουλάει το ρωσικό καθεστώς, όπως συνέβαινε με τα αμερικανικά στα ένδοξα ‘80s;

Το ρωσικό καθεστώς (θεωρούμε λογικό να) ενδιαφέρεται για το Αιγαίο και για το πόσο θα στρατιωτικοποιηθεί απ’ την συμμετοχή της Αθήνας στον άξονα (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ). Αλλά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει δείξει επί πολλά χρόνια ότι το ταλέντο του στη «διεθνή διπλωματία» είναι να κοροϊδεύει· ενόσω οι συμμαχικές του επιλογές είναι ακλόνητες και γνωστές. (Για παράδειγμα ο ίδιος τενεκεδένιος, στις 28 Μάη του 2016, είχε βαφτίσει τις σχέσεις Αθήνας – Μόσχας «στρατηγικές», ενώ μέχρι και ένα «πρωτόκολλο πολιτικού διαλόγου» επί παντός επιστητού είχε υπογράψει…)

Η υπόσχεση της «στρατηγικής» σχέσης πριν 2,5 χρόνια, είναι τώρα «εμβάθυνση» των σχέσεων. Λιανεμπόριο και τουρισμός δηλαδή. Τι άλλο, όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι κατά λάθος, και φυσικά δεν είναι απ’ τη Μόσχα. Είναι απ’ την Σαλονίκη, λίγο παλιότερη. Απ’ την Σαλονίκη όπου ενδεχομένως διαδραματίζεται κάποια τριτεύουσα αντιπαράθεση μεταξύ ρωσικών και αμερικανικών συμφερόντων.

Εν τω μεταξύ τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Pyatt η αργόστροφη αλεπού τον ξέρει καλά. Απ’ την θητεία του στο Κίεβο και το έργο του στην πλατεία Meidan, συμπεριλαμβανόμενης της οργάνωσης της σφαγής / του πραξικοπήματος στις 20 Φλεβάρη του 2014.

Οπότε, και σαν καγκεμπίτης, ο Putin ξέρει πολύ καλά τι αποστολή έχει ο Pyatt στην Αθήνα…)

Η αληθινή συμμαχία

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Λόγος ανησυχίας δεν πρέπει να υπάρχει – πάντως. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, στις 13 του μήνα, ο «κόκκινος Κατρού» σαν αναπληρωτής τενεκεδένιου υπ.εξ. θα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον. Για «επαφή» με τον αμερικάνο υπ.εξ. Pompeo, ώστε να αρχίσει αυτό που ονομάζεται «στρατηγικός διαλόγος» Αθήνας – Ουάσιγκτον· λες και τόσες δεκαετίες η συμμαχία ήταν ευκαιριακή…

Και σε λιγότερο από 2 βδομάδες, στις 19 Δεκέμβρη, ο δι-τενεκεδένιος μαζί με τον Αναστασιάδη, θα είναι φιλοξενούμενος του Netanyahou, για μια ακόμα μεγαλύτερη «εμβάθυνση» της συμμαχίας τους. Θα τα πουν στην πόλη Be’er Sheva, στην έρημο Negev. Μια πόλη που έχει την δική της ιστορία (άρα και τους ανάλογους συμβολισμούς): ανήκε στο παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με την απόφαση του οηε το 1948 – αλλά καταλήφθηκε γρήγορα απ’ τον ισραηλινό στρατό, την ίδια χρονιά, στη διάρκεια του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου…

Η Αθήνα και η Λευκωσία παρακαλάνε σ’ αυτό το ραντεβού, της 19ης Δεκέμβρη, να συμμετέχει και κάποιος αμερικάνος – έστω σε θέση «συμβούλου». Έχει ενδιαφέρον ότι ως τώρα ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός της Ουάσιγκτον για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο δεν περιλαμβάνει αυτό για το οποίο ψοφάει η Αθήνα, δηλαδή υψηλόβαθμες συμμετοχές στα ραντεβού του υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. Κι ο λόγος είναι απλός: το ψοφιοκουναβιστάν δεν θέλει να τα σπάσει κι άλλο με την Άγκυρα.

Είναι λογικό: εκτός απ’ τον σταθερό δεσμό με τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό, αν η Ουάσιγκτον είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Αθήνα / Λευκωσία απ’ την μια μεριά και την Άγκυρα απ’ την άλλη, θα διάλεγε σαφώς την δεύτερη. Αλλά η Άγκυρα τραβάει την δική της ιμπεριαλιστική γραμμή, με σαφείς αποστάσεις (αν και όχι ολική ρήξη) με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

(φωτογραφία: Μ’ έναν αμερικάνο και μπιρίμπα παίζουμε!)

Στρωτό παιχνίδι με κεφαλιές

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. … Ο πρίγκηπας διάδοχος Mohammed bin Salman bin abd al-Aziz al-Saoud της σαουδικής αραβίας πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνος για την πρόκληση ανθρωπιστικής κρίσης στην υεμένη, για την ακύρωση μιας απόφασης για το μπλοκάρισμα του κατάρ, για την φυλάκιση και τα βασανιστήρια αντιπάλων και ακτιβιστών στο βασίλειο της σαουδικής αραβίας, για την χρήση βίας εναντίον των αντιπάλων του και για την αποκρουστική και αδικαιολόγητη δολοφονία του δημοσιογράφου Jamal Khashoggi…

Το ψήφισμα 714 που μια διακομματική πρωτοβουλία (συντηρητικοί και δημοκρατικoί) γερουσιαστών κατεβάζει προς έγκριση στην αμερικανική γερουσία, μετά την ενημέρωσή τους απ’ την αφεντικίνα της cia Gina Haspel, είναι το πιο πρόσφατο κατηγορητήριο κατά του τοξικού. Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι της τωρινής διοίκησης το φωνάζουν: πρόκειται για πολυ-εγκληματία! Οι κατηγορίες έρχονται απ’ την καρδιά της βασικής συμμαχίας του: τις ηπα. Και, εννοείται, απ’ την ίδια την διατύπωση του ψηφίσματος 714 ως την έγκρισή του στη γερουσία και την προώθησή του ύστερα στη βουλή των αντιπροσώπων, όλα γίνονται και θα γίνονται σε παγκόσμιο on line.

Είναι «η αρχή του τέλους» για τον τοξικό, όποια διαδρομή κι αν ακολουθηθεί. Μερικοί διορατικοί αναρωτιούνται κιόλας αν αυτή η μάλλον ασυνήθιστη για τα αμερικανικά δεδομένα ριζική αμφισβήτηση της ως τώρα «σαουδαραβοποίησης» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού λέμε εμείς), χωρίς όμως καμμία εναλλακτική, θα προκαλέσει «μικρή» ή «μεγάλη» αποσταθεροποίηση στο Ριάντ. Η punk ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως «μία η άλλη». Γιατί το σοβαρό ερώτημα δεν είναι η “αποσταθεροποίηση στο Ριάντ” αλλά η εκ νέου “σταθεροποίηση” του άξονα, με ή χωρίς τα καμώματα (π.χ.: τις απειλές ή τα ηλεκτρικά πριόνια…) του σαουδαραβικού παλατιού.

Στην τελική θα μπορούσε, μετά από μια κάποια «μεγάλη αποσταθεροποίηση» στα ανάκτορα, να βρει εφαρμογή ένα plan Β: η κατάληψη του Ριάντ απ’ τον αμερικανικό στρατό (θα είναι παιχνίδι…) για το καλό της πετρελαϊκής αγοράς – και της ανθρωπότητας…

Μοιάζει σουρεαλιστικό ενδεχόμενο ίσως – όχι, πάντως, για εμάς.

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα.

Τάκλιν στην καρωτίδα;

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η σύλληψη της Meng Wanzhou στον καναδά πριν λίγες ημέρες (την 1η Δεκέμβρη) και η επικείμενη απέλασή της στις ηπα, ανεβάζει την ένταση του όλο και λιγότερο συγκεκαλυμένου πολέμου της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο. Η 46χρονη Meng Wanzhou είναι πρώτης γραμμής αφεντικό στον γαλαξία του κινεζικού καπιταλισμού: κόρη του Ren Zhengfei, ιδρυτή, ιδιοκτήτη και προέδρου της θρυλικής hi tech εταιρείας huawei, αντιπρόεδρός της (η Meng), συνελήφθη σαν αντίποινα επειδή (κατά την Ουάσιγκτον) η huawei “παραβιάζει τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν” πουλώντας στην Τεχεράνη υψηλή τεχνολογία… Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι η huawei «έχει κλέψει» αμερικανική τεχνολογία, αλλά όπως γίνεται κανόνας πλέον, δεν αποδεικνύει τίποτα… Εν τω μεταξύ η σύλληψη έγινε «βρώμικα»: δεν είχε εκδοθεί από κάποιον εισαγγελέα διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον της Wanzhou, έγινε «υπόγεια» και με κρυφή συνεννόηση μεταξύ των ασφαλιτών των δυο κράτων… Με δυο λόγια: πρόκειται για απαγωγή!

Μπορούμε να το διατυπώσουμε αλλιώς. Η Ουάσιγκτον αποσύρεται απ’ την συμφωνία που είχε υπογράψει για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, και ύστερα αρχίζει να πυροβολεί κατά βούληση κυρώσεις εναντίον του ιρανικού καθεστώτος… Έχοντας στο στόχαστρο όχι μόνον αυτό αλλά και (κυρίως) οποιονδήποτε κάνει δουλειές μαζί του… Το Πεκίνο αγνοεί την αμερικανική μονομέρεια, και δεν είναι μόνο του… Η huawei θεωρείται παγκόσμια πρωτοπόρος στις 5G επικοινωνιακές τεχνολογίες που είναι το τωρινό holy grail της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, του internet of things, της τεχνητής νοημοσύνης, κλπ… Προκειμένου να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον την παγκόσμια τεχνολογική έφοδο και ήδη ορατή υπεροχή του “made in china 2025” ζητάει την σύλληψη (απαγωγή) της αντιπροέδρου και κόρης του ιδιοκτήτη της huawei, “τσακώνοντας” την εταιρεία … στο ιράν… (Ταυτόχρονα επιδοτεί τις αμερικανικές εταιρείες 5G για να γίνουν ανταγωνιστικές των κινεζικών, και πείθει τους συμμάχους της στην «αγγλόσφαιρα» – αυστραλία, νέα ζηλανδία και αγγλία – «να μην κάνουν δουλειές με τους κινέζους»… για λόγους ασφαλείας…)

Τι καταλαβαίνετε; Η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει ότι η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο μαφιόζικες μεθόδους στην προσπάθειά της να κρατήσει την ιμπεριαλιστική της πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη. Το κινεζικό καθεστώς ζήτησε ήδη την άμεση απελευθέρωση της Meng Wanzhou αφήνοντας να εννοηθεί (μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια του) ότι δεν θα μείνει αδρανές… Δεν πρόκειται, εδώ, για εισαγωγές σόγιας… Το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο «ευαίσθητο» από πολιτική άποψη…

Η σύλληψή της Meng Wanzhou έχει όλα τα δεδομένα για να γίνει μια «Khashoggi case» χωρίς ηλεκτρικά πριόνια και κομματιάσματα, αλλά σ’ ένα πολύ πολύ ανώτερο επίπεδο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (δηλαδή: του 4ου παγκόσμιου πολέμου). Μια «Khashoggi case» στην οποία το ζητούμενο δεν είναι η «τακτοποίηση» ενός αντιφρονούντα αλλά η «τακτοποίηση» ενός πολύ μεγάλου τεχνολογικού ανταγωνιστή: του κινεζικού καπιταλισμού. Με πολλές, πάρα πολλές προεκτάσεις. (Είθε η κομφουκιανή «σοφία» του Πεκίνου να το φωτίσει να βρει ασύμμετρους τρόπους απάντησης…)

Παρακολουθείστε ωστόσο, παρακαλούμε, το πως πρόσωπα και «προσωπικές περιπτώσεις» μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτες στην όξυνση δομικά απρόσωπων διαδικασίων πλανητικής κλίμακας…

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα. Ευτυχώς που στα μέρη μας τα φλέγοντα του παρόντος και του μέλλοντος είναι οι χρόνιες εθνικές ψυχώσεις – το παρελθόν δηλαδή…

Τενεκέδες και αλεπούδες

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό γκουβέρνο παρακάλεσε. Παρακάλεσε πολύ – το επιβεβαιώνουν οι έλληνες δημοσιογραφικοί ανταποκριτές στη Μόσχα, όταν (φυσικά!) τους επιτρέπεται να πουν καμιά κουβέντα παραπάνω – που θα ξεχαστεί μερικά λεπτά αργότερα… Παρακάλεσε πολύ για να γίνει η αυριανή επίσκεψη του δι-τενεκεδένιου (καθότι παίρνει δύο μισθούς, πρωθυπουργού και υπ.εξ.· ο φίλος του ο Netanyahou όμως είναι πολύ μπροστά: παίρνει τέσσερεις!) στη Μόσχα. Ας ευχηθούμε να μην αρρωστήσει και αναβάλει το ραντεβού του.

Είναι γνωστό ότι η Αθήνα (με διαδοχικές κυβερνήσεις….) παρακαλούσε πολύ και την Ουάσιγκτον, επί Obama. Για μία επίσημη πρόσκληση, για μια photo opportunity. Αλλά η τότε αμερικανική διοίκηση δεν είχε ιδιαίτερη καούρα για την περίφημη «γεωπολιτική αξία» του ελληνικού οικοπέδου (που ήταν ανύπαρκτη). Τελικά, όταν άλλαξε η διοίκηση, οι φίλοι και σύμμαχοι απ’ το Τελ Αβίβ, που είχαν πια άμεση πρόσβαση στο καθιστικό του άσπρου σπιτιού, κανόνισαν μια επίσκεψη του (τότε) μονο-τενεκεδένιου, για επαφή με το ψόφιο κουνάβι. Και δηλώσεις, και φωτογραφίες, και αγγλικούλια, και λοιπά. Μεγάλες στιγμές!

Σίγουρα δεν είναι οι ίδιες άκρες που εξασφάλισαν την επίσκεψη / προσκύνημα στην αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin). Γιατί δέχτηκε η Μόσχα; Ίσως το ρωσικό καθεστώς έχει την απορία «τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτός ο τενεκές που έχει τόση φαγούρα να έρθει εδώ;». Γιατί όλα τα υπόλοιπα, περί «βελτίωσης των σχέσεων με τη ρωσία» και «ξεπέρασμα των πρόσφατων δυσκολιών» είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Ειδικά για κατανάλωση απ’ το άγνωστης έκτασης ντόπιο φιλορωσικό εκλογικό σώμα.

Έχει, όμως, κάποιο «δώρο» ο δι-τενεκεδένιος; Ή πάει με άδεια χέρια; Οι φευγαλέες ανταποκρίσεις λένε ότι το «μενού» των προς συζήτηση θεμάτων, απ’ την ελληνική μεριά, ετοιμαζόταν άρον άρον χτες, στη Μόσχα, απ’ τον «κόκκινο Κατρού», που πήγε σαν προπομπός… Πράγμα που σημαίνει: μια «αρπαχτή» είναι για τον δι-τενεκεδένιο η ιστορία, μπας και θολώνει τα νερά του hard core αμερικανικού του προσανατολισμού (τίποτα προσωπικό· την δουλειά του κάνει ο έρμος). Ενόψει εκλογών…

Για να μην υπάρχουν όμως παρανοήσεις, το ρωσικό καθεστώς εκτόξευσε χτες το τροχιοδεικτικό του βλήμα σε ό,τι αφορά όχι απλά το ελλαδιστάν, αλλά τον άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Λευκωσία συνολικά. Όπως δεν είναι γνωστό (η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει προλάβει…) η νοτιοκυπριακή κυβέρνηση, προκειμένου να «δέσει» πάνω στον άξονα (και να προφυλάξει, όπως νομίζει η δυστυχισμένη, τα «ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τόνε βγάλαμε» κοιτάσματα γκαζιού) δίνει. Δίνει στους αμερικάνους· δίνει στους γάλλους· δίνει σε όποιον απ’ τον άξονα (ή κοντά) ζητήσει λιμάνι, αεροδρόμιο, επιμελητεία για στρατιωτική χρήση – βάσεις δηλαδή. Η Λευκωσία τα παίζει πλέον όλα για όλα, αφού καταλαβαίνει ότι δεν έχει άλλα περιθώρια…

Η κυρά Zakharova λοιπόν, εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπ.εξ., προειδοποίησε (μα δεν μπορούσε η ευλογημένη να το αφήσει για μετά την επίσκεψη; Όοοοοχι! Είναι σαδιστές αυτοί εκεί στο Κρεμλίνο!..):

Λαμβάνουμε πληροφορίες από διάφορες πηγές ότι οι ηπα μελετούν πρακτικά τις δυνατότητες για να στήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην κύπρο… Ο σκοπός δεν κρύβεται: να εμποδίσουν την αυξανόμενη ρωσική επιρροή στην περιοχή, μετά την επιτυχημένη δράση του ρωσικού στρατού στη συρία…. Οι κυπριακές αρχές μπαίνουν στα αμερικανικά και νατοϊκά σχέδια στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή, κι αυτό θα έχει επικίνδυνες και αποσταθεροποιητικές συνέπειες για την ίδια την κύπρο… Στη Μόσχα δεν αγνοούμε το αντι-ρωσικό στοιχείο αυτών των αμερικανικών σχεδιασμών· κι αν πραγματοποιηθούν, θα αναγκαστούμε να πάρουμε αντίμετρα…

Το καταλαβαίνετε ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα – και δεν χρειάζονται «συμπάθειες» για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι αφού ο δι-τενεκεδένιος φαγώθηκε να πάει επίσκεψη στη Μόσχα (για να πουλήσει στο πόπολο το θέαμα της ‘πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής’) θεωρώντας ότι όλοι είναι τόσο ηλίθιοι όσο ο ίδιος (αλλά αυτόν είχε διαθέσιμο το ελληνικό βαθύ κράτος…), θα πέσει πάνω στην δαγκάνα της αργόστροφης αλεπούς:

Και δεν μου λες ρε μικρέ, που – πιστός καθώς είσαι στα συμφέροντα των εφοπλιστών σου και των λακέδων τους – τα δίνεις όλα στην Ουάσιγκτον: να αναγνωρίζω τώρα το κράτος της τουρκοκυπριακής δημοκρατίας ή να το αφήσω για αργότερα;

Αυτά θα γίνουν – αλλά μην περιμένετε να τα μάθετε από τα ντόπια καθεστωτικά μήντια. Σε ότι αφορά την «εξωτερική» ιμπεριαλιστική πολιτική του ελλαδιστάν, ακόμα και στα πιο down της, οι υπηρεσίες έχουν φροντίσει οι δημαγωγοί να είναι «μια γροθιά»… (Και ένα τεράστιο υψωμένο μεσαίο δάκτυλο προς όλους / όλες μας).

Βαθύ και failed

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει συνέχεια στην εξωτερική πολιτική του. Οι φαιορόζ πήραν την σκυτάλη της επιβεβαίωσης της ένταξης του ελληνικού ιμπεριαλισμού στην «αγγλόσφαιρα» απ’ τους προηγούμενους, και θα την παραδώσουν στους επόμενους. Τίποτα παράξενο, τίποτα καινούργιο.

Το ζόρι για τους ροζ (και η αναγκαιότητα της κυβερνοσυμπλήρωσής τους απ’ τους ψεκασμένους και, σε καμία περίπτωση, από οποιονδήποτε άλλον!) έγκειται στο ότι αν και καραδεξιοί εδώ και δεκαετίες κατέβηκαν στο γήπεδο με φανέλες που έγραφαν «πρώτη φορά αριστέρα». Στον κόσμο του θεάματος οι συμβολισμοί παίζουν έναν ρόλο. Σαν «αριστεροί» όφειλαν να υπόσχονται κάτι σαν «έξω οι βάσεις του θανάτου». Μερικοί (άγνωστο πόσοι) μπορεί να το έφαγαν… Και, σε κάθε περίπτωση, η όλο και πιο δυναμική ένταξη στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (αχ αυτός ο τοξικός! τα σκάτωσε!!!) θα έπρεπε κάπως να αποσιωπηθεί ή/και να κουκουλωθεί.

Αυτό είναι το σχετικά μικρότερο πρόβλημα των ροζ. Το μεγαλύτερο είναι ότι απ’ το 2015 που (σε δύο δόσεις) ανέλαβαν τον καλοπληρωμένο ρόλο των βιτρινών του ντόπιου βαθέος κράτους ως σήμερα τα δεδομένα στη ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή έχουν αλλάξει δραματικά. Οφείλουμε να σας θυμίσουμε πως όταν η «πρώτη φορά» ανέμιζε τη «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα κάθε τύρρανου ευρωπαίου, η ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης δεν είχε γίνει. Ούτε όταν η «δεύτερη φορά» επισφραγίστηκε. Απ’ το φθινόπωρο του 2015 ως το τέλος του 2018 το άγρυπνο μάτι της «αιτίας ύπαρξης» του ελληνικού κράτους, η γεωπολιτική πρόσοδος δηλαδή, σαρώνει σα ραντάρ όσα δεδομένα μπορεί να «πιάσει», μπας και βρει δυνατότητες «ανατίμησης» του οικοπέδου.

Η ταχύτητα (με την ιστορική έννοια του χρόνου) των εξελίξεων έχει υπάρξει τέτοια ώστε το γεγονός ότι ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στις αρχές του 2017 στην Ουάσιγκτον μπας και το ψοφικουναβιστάν αγοράσει τα ελληνικά σχέδια για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» ξεχνιέται εύκολα. Γιατί δεν καμαρώνει κανένας για εκείνην την πρεμούρα, πριν λιγότερο από 2 χρόνια; Επειδή στηριζόταν στην βαθιά ελληνική (και, κατά συνέπεια, απεριορίστα φαντασιωτική) πεποίθηση ότι όλο κι όλο που θα αντιμετώπιζε η «περικύκλωση της Μεσογείου» ήταν… η Άγκυρα. Αυτά συμβούλευε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, ως εκεί καταλάβαιναν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Αλλά δεν είναι μόνη της η Άγκυρα, να κυνηγάει τρύπες και κοιτάσματα εκεί που οι έλληνες και οι σύμμαχοί τους (έτσι ήλπιζαν όλοι οι ογκόλιθοι του ντουνιά) θα της το απαγόρευαν. Έχει και Μόσχα μαζί της, έχει και Πεκίνο (ας αφήσουμε την Τεχεράνη). Εκείνο που το ελληνικό βαθύ κράτος ήθελε να φαντάζεται σαν ένα light «περιφερειακό» bras de fer, που θα λυνόταν υπέρ του ιμπεριαλισμού του χάρη στην παρουσία του 6ου στόλου, μυρίζει όλο και πιο έντονα 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Εννοείται ότι το ελληνικό βαθύ κράτος δεν θα αλλάξει συμμάχους. Όμως είναι ένα πράγμα να φωνάζεις τον boss να σου κάνει πλάτες για να φαίνεσαι «μούρη», και άλλο πράγμα το να ψάχνει ο boss πως θα σε αξιοποιήσει σα νοσοκομείο, πεδίο βολής ή/και μπουρδέλο.

Οι υποσχέσεις και οι προτάσεις του ψεκασμένου στο ψοφιοκουναβιστάν για βάσεις, κι άλλες βάσεις, δεν είναι η δική του παράνοια. Είναι, απλά, ο καταμερισμός εργασίας στο φαιορόζ γκουβέρνο. Ένας καταμερισμός που αποφάσισαν τα αφεντικά και των μεν και των δε (τα ίδια είναι) πολύ πριν αγκαλιαστούν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος για πρώτη φορά live. Αυτό αποδεικνύεται… στη Λευκωσία! Δεν ήταν ο ψεκασμένος αλλά ο ογκόλιθος που βούλιαξε την όποια πιθανότητα “συναινετικής ρύθμισης του κυπριακού” – αυτή ήταν η αποστολή του. Και δεν είναι ο ψεκασμένος αλλά ο ξανά και ξανά ελληνοκύπριος εκφραστής της συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – (Καΐρου) καραδεξιός Αναστασιάδης που δίνει στην Ουάσιγκτον, και στο Τελ Αβίβ, και σ’ όποιον άλλον ενδιαφέρεται… Όχι, βέβαια, στη Μόσχα.

Όταν όλοι και όλα δουλεύουν για το ίδιο κόλπο είναι προφανέστατο: κανείς τους δεν βρίσκεται στη δουλειά κατά λάθος….

Γιλέκα και κουνάβια

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Σιγά μη κρατιόταν. Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε την υποστήριξή του στα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα», ειρωνεύτηκε τον «φίλο του Macron», και έβγαλε το συμπέρασμα ότι τα «κίτρινα γιλέκα» τον δικαιώνουν…

Χρωστάμε μια κάποια αναφορά (η έρευνά μας θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα) για το φαινόμενο yellow wests. Ωστόσο η ψοφιοκουναβική «παρέμβαση» υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει κάτι που η απολιθωμένη λατρεία των «εξεγέρσεων» δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει: στην post ‘90s καπιταλιστική πραγματικότητα, όπου οι κατάλληλα μεθοδευμένες «χρωματιστές επαναστάσεις» σε διάφορα σημεία «ενδιαφέροντος» ντούμπλαραν και συκοφάντησαν ακόμα και πραγματικές επαναστάσεις (όπως οι αραβικές), η πραγματικότητα έχει περισσότερα του ενός «επίπεδα». Που σημαίνει: όσοι κινούνται απ’ την «αγανάκτισή» τους, όσο δίκαιη κι αν είναι στο πρώτο επίπεδο, είναι ταμάμ να γίνουν εύκολα οι χειραγωγημένοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για λογαριασμό του δεύτερου και του τρίτου – αν δεν έχουν φροντίσει απ’ τα πριν να οργανωθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να αποκρούσουν κάθε φανερή ή υπόγεια προσπάθεια αξιοποίησής τους… από «άλλους»…

Παράδοξο ή όχι, η εμπειρία των «αυθόρμητων» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μαζικών αντιδράσεων, ειδικά εκείνων που μέσω μιας κάποιας βίας εξασφαλίζουν υλικό για τις μηχανές του θεάματος (που δουλεύουν ανεξέλεγκτα απ’ τα «υποκείμενα του αγώνα» – και, συχνά, εναντίον τους ενόσω τα κανακεύουν…) εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει ξαναβάλει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη του κοινωνικού / ταξικού ανταγωνισμού το κρίσιμο ερώτημα της οργάνωσης. Της μεγάλης κλίμακας πολιτικής – κοινωνικής οργάνωσης που προηγείται της σύγκρουσης, την έχει προετοιμάσει κατάλληλα· και φορτώνεται την ευθύνη να αντιμετωπίσει κάθε προσπάθεια παραχάραξης, διαστρέβλωσης, «οικειοποίησης» από ψόφια κουνάβια ή οποιαδήποτε άλλου τύπου αφεντικά.

Τα παπατζιλίκια περί «οργάνωσης μέσω social media», που πρωτοδιαφημίστηκαν προβοκατόρικα σε βάρος των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, είναι κομμένα και ραμμένα στα ήθη και τα έθιμα των post modern πρωτοκοσμικών Εγώ. Αλλά αυτά τα πρωτοκοσμικά Εγώ, είτε κάθονται σε καναπέδες είτε ενοχλούνται απ’ τα ελατήρια και πετάγονται για λίγο από δαύτους, είναι θαυμασία πρώτη ύλη για τα αφεντικά τους. Γιατί – και τέτοια είναι η πόρνη αλλά και αυθεντική ιστορική διαλεκτική – τα αφεντικά δεν κάθονται σε καναπέδες. Κάθονται πάντα σε αναμένα κάρβουνα. Δεν περιμένουν πότε και αν θα ξαναβρεθούν μπροστά σε «κόκκινα» οδοφράγματα. Φροντίζουν έγκαιρα, και φροντίζουν διαρκώς, να ελέγχουν τα ενδεχόμενα ως εκεί. Δεν πουλάνε το σκοινί που θα κρεμαστούν. Πουλάνε τις απολαύσεις της κάθε είδους εθελόδουλης εκτόνωσης. Αυτά αντιμετωπίζονται – όχι, όμως, μέσω της «συνάθροισης». Μόνο μέσω της οργάνωσης, με υπομονή και επιμονή· προκαταβολικά, στη βράση, στο ξενέρωμα…

Με δυο λόγια τα αφεντικά είναι πολλαπλά οργανωμένα. Μέσα από κράτη και υπηρεσίες, μέσα από παρακρατικούς μηχανισμούς και μήντια, μέσα από την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την χωροταξία. Αντίθετα, οι ήσσονος οργανωτικής μέριμνας «εκρήξεις», είναι το αντίθετο απ’ αυτό που φαντάζονται και τα πιο τίμια δι-άτομα μέσα σ’ αυτές: είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που έχουν την δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα στο δεύτερο ή στο τρίτο επίπεδο. Εκείνων που έχουν την πραγματική εξουσία.

Οι «αγανακτισμένοι» μικροαστοί, που συχαίνονται κάθε οργάνωση και κάθε μακρόχρονη δέσμευση, κάθε συλλογικό αυτοέλεγχο, κάθε ξεκαθάρισμα θέσεων, απόψεων και επιλογών επειδή αναγκάζονται να δώσουν πολύ περισσότερα απ’ τα λίγα του θυμικού τους για τα οποία είναι διατεθειμένοι· αυτές οι μάζες που απολαμβάνουν τους εαυτούς τους στους καθρέφτες των παλιών και νέων μήντια· όλοι αυτοί, άσχετα απ’ τις (κάποτε υπερφίαλες ακόμα κι αν είναι κατ’ αρχήν τίμιες) προθέσεις τους, είναι η ελεεινή πραγματικότητα που εξασφαλίζει στα αφεντικά το θέαμα της «αντισυστημικότητας».

Πιο συστημική ελεεινότητα δεν έχει υπάρξει! Σ’ αυτήν βρίσκουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το υλικό τους: πιάνουν τα «έξυπνα πουλιά» του χυμαδιού απ’ την μύτη των συγκινήσεων.

Το «’68» το μελέτησαν πολύ καλά τα αφεντικά…

Το πριόνι που καπνίζει

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. «Αρπαγμένοι» βγήκαν συντηρητικοί και δημοκρατικοί γερουσιαστές απ’ την ενημέρωση (για την δολοφονία Khashoggi) που τους έκανε το αφεντικό της cia Gina Haspel. Ένας απ’ αυτούς, συντηρητικός (και οπαδός του ψόφιου κουναβιού…) ονόματι Lindsey Graham, που εξ αρχής ήταν επικριτικός, τώρα πια δηλώνει σίγουρος. «Δεν υπάρχει όπλο που καπνίζει – υπάρχει πριόνι που καπνίζει» δήλωσε.

Ένας άλλος συμπλήρωσε: Δεν έχω πια καμία αμφιβολία ότι αυτός διέταξε την δολοφονία. Αν οδηγούνταν σε δικαστήριο [η ενοχή του θα αποδεικνυόταν τόσο γρήγορα που] θα τον καταδίκαζαν μέσα σε μισή ώρα.

Ένας τρίτος πήγε λίγο πιο πέρα: Τώρα το μόνο ερώτημα είναι πως θα διαχωρίσουμε τον σαουδάραβα πρίγκηπα διάδοχο και την ομάδα του απ’ τους σαουδάραβες.

Η ενημέρωση που τους εξαγρίωσε έγινε «κεκλεισμένων των θυρών». Αλλά από τώρα και μετά αυτά που άκουσαν (οι λίγοι, σαν εκπρόσωποι της γερουσίας) θα τα μεταφέρουν στους υπόλοιπους. (Η βουλή των αντιπροσώπων θα ζητήσει επίσης την ίδια ενημέρωση – και, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, την δικαιούται.). Αυτό που μπαίνει πια μπροστά στα μούτρα του ψόφιου κουναβιού και των σωματοφυλάκων του, δεν είναι μόνο το «πάγωμα» των πωλήσεων όπλων στο Ριάντ για την σφαγή που κάνει στην υεμένη. Αλλά και οι κυρώσεις κατά του παλατιού για την δολοφονία Khashoggi. Σίγουρα κατά του τοξικού «και της ομάδας» του. (Που να προχωρήσουν επί τη ευκαιρία και οι μηνύσεις των συγγενών των νεκρών της 11ης/9ου!)

Έτσι όπως μεθοδεύτηκε η διακριτική υποστηρίξη στον τοξικό απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον (και η χοντροκομμένη απ’ το Τελ Αβίβ, τον Αμπάς – της «παλαιστινιακής αρχής»!!!… – και το Κάιρο) όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες βρίσκονται πλέον εκτεθειμένες – όχι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν. Η διακομματική βεβαιότητα των αμερικάνων γερουσιαστών για το πριόνι που καπνίζει είναι απλά η επίσημη επιβεβαίωση εκείνου που όλοι καταλάβαιναν· αλλά μια επίσημη επιβεβαίωση που δεν μπορεί τώρα ούτε να αγνοηθεί, ούτε να παρακαμφθεί. Δεν είναι το κερασάκι αλλά η χειροβομίδα στην τούρτα… Για να το πούμε διαφορετικά: το παραμύθι «δεν είμαστε σίγουροι, δεν έχουμε όλα τα στοιχεία» τέλειωσε χτες. Τώρα δεν χρειάζονται ούτε «διαρροές» ούτε μισόλογα.

(Παρότι δεν είναι το πιο σημαντικό αυτή την στιγμή, να θυμίσουμε ότι στην αργεντινή έχει ξεκινήσει δικαστική έρευνα κατά του τοξικού…)

Όμως… Δεν πρόκειται απλά για έναν, έστω αξιωματούχο, έστω καθισμένο πάνω σε πολλές και μεγάλες πετρελαιοπηγές, μανιακό δολοφόνο με το πριόνι. Τώρα είναι στον πάγκο πολύ περισσότερα και σοβαρότερα.