Tag: ηπα

Μπαχρέιν

Σάββατο 9 Φλεβάρη. Μετά από 8 χρόνια εξέγερσης και, στην πράξη, παράνομων διαδηλώσεων, αυτό που ονομάστηκε «αραβική άνοιξη» στο μπαχρέιν εξελίσσεται σε ένοπλο αντάρτικο. Για την ακρίβεια ήταν ο Murtada al-Sanadi σαν εκπρόσωπος που έκανε την σχετική ανακοίνωση, διευκρινίζοντας ότι οι διαδηλώσεις και η πολιτική ανυπακοή θα συνεχίσουν.

Το μπαχρέιν έχει την σημασία του. Ένα νησί δυτικά του κατάρ, πρώην αγγλική αποικία (ως το 1971), με κατά πλειοψηφία σιιτικό πληθυσμό, ζει υπό την δικτατορική «συνταγματική μοναρχία» του σουνίτη βασιλιά Hamad bin Isa al Khalifa. Που έχει τον γυιό του Salman bin Hamad σαν τον δικό του «τοξικό» διάδοχο.

Είναι λογικό ότι η εξέγερση της σιιτικής πλειονότητας ήταν υπό την διακριτική υποστηρίξη της Τεχεράνης. Είναι λογικό ότι και για το πέρασμα στον ένοπλο αγώνα ισχύει κάτι ανάλογο. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το παλάτι του μπαχρέιν στηρίζεται απ’ το Ριάντ. Και ο Murtada al-Sanadi στην μέσω συνέντευξης ανακοίνωσή του άφησε να εννοηθεί ότι «αν χρειαστεί» η ένοπλη αντίσταση θα στραφεί και κατά του Ριάντ· θεωρώντας το (όχι αυθαίρετα) σαν «μισοκατοχική δύναμη». (Σαουδαραβικός στρατός ήταν που κατέστειλε, σε πρώτη φάση, την εξέγερση στη Manama την άνοιξη του 2011).

Κι εδώ αρχίζουν τα ακόμα πιο σοβαρά. Το 20% του σαουδαραβικού πληθυσμού είναι σιίτες (περίπου 4 μύρια) και ζουν υπό σκληρή καταπίεση έως καταστολή στα ανατολικά του κράτους, κυρίως στην Qatif και στην al Ahsa. Μια (ακόμα) εξέγερσή τους είναι δικαιολογημένη και αναμενόμενη εδώ και καιρό. Αν ο al-Sanadi υπονοεί ότι αυτή θα είναι ένοπλη και αυτό συμβεί, δεν θα πρέπει να ξαφνιαστεί κανείς: ο συνδυασμός της συστηματικής καταστολής του Ριάντ με τις περιφερειακές αναμετρήσεις στην περιοχή είναι λογικό να οδηγήσει σε μια τέτοια εξέλιξη…

Αν τους επόμενους μήνες ή σ’ όλη την χρονιά το μπαχρέιν «γίνει είδηση» (διεθνώς) ας το ξέρετε: το βασίλειο του Ριάντ συνεχίζει να τρίζει.

Με ό,τι σημαίνει αυτό.

From Caracas with surprise

Σάββατο 9 Φλεβάρη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να καταλάβει κανείς (ή να μην καταλάβει) την πραγματικότητα. Για παράδειγμα το προχθεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής wall street journal έχει το περιεχόμενό του, έχει όμως και τα “metadata” του: την συγκυρία του μέσα σε μια αμερικανική επέμβαση (στη βενεζουέλα) σε εξέλιξη…

Σε ότι αφορά το πρώτο (το περιεχόμενο) έχουμε επιτέλους μια περιγραφή του μόνου πραξικοπήματος που έχει συμβεί πράγματι ως τώρα στη βενεζουέλα: του πραξικοπήματος στο εσωτερικό της αντι-Μαδούρο αντιπολίτευσης! Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, παρότι η «προεδροποίηση του Guaido» ήταν ένα απ’ τα σενάρια που κουβέντιαζε η «πολυκομματική» αντιπολίτευση στο Καράκας, δεν είχε αποφασιστεί ούτε αν θα γίνει, ούτε το πότε, ούτε το πως. Υπήρχαν μάλιστα και αντιρρήσεις για την εξοχότητά του· ούτε καν ο ίδιος δεν είχε συμφωνήσει (!!!).

Το πραξικόπημα έγινε σε βάρος αυτών των αντιπολιτευτικών διαδικασιών όταν ο φασίστας αμερικάνος αντιπρόεδρος Pence τηλεφώνησε στον Guaido και τον διέταξε «τώρα!». Όταν, την επόμενη μέρα, στις 23 Γενάρη, η μαριονέτα βγήκε μπροστά σε 100.000 οπαδούς της (αριθμός ασήμαντος για μια χώρα με πληθυσμό 32 μύρια…) για να πει «είναι Ο πρόεδρας!» το μεγαλύτερο μέρος της αντι-Μαδούρο αντιπολίτευσης δεν είχε ιδέα. Φυσικά, το αμερικανικό χρίσμα έλαμπε πάνω απ’ το κεφάλι του Guaido. Οπότε, εκ των υστέρων, οι πρόθυμοι στοιχήθηκαν πίσω απ’ το χρίσμα – ελπίζοντας στα ανταλλάγματα.

Το γιατί η Ουάσιγκτον βρόντηξε τα ζάρια τόσο βιαστικά, και γιατί αυτή η βιασύνη έχει ακολουθηθεί από σπασμωδικές κινήσεις (παρά την ευλαβική αναγνώριση του νέου «βασιλιά» από διάφορα πρωτοκοσμικά καθεστώτα, που είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς…) είναι μια ερώτηση που δεν απαντιέται απ’ το ίδιο το ρεπορτάζ. Όμως το «metadata» του διπλασιάζει την ερώτηση: γιατί μας λέτε τώρα ότι ούτε η αντι-Μαδούρο αντιπολίτευση ούτε ο Guaido δεν ήταν έτοιμοι στις 23 Γενάρη; Υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά;

Παρακολουθούμε προσεκτικά (από μακριά) για να μαθαίνουμε…

Η παραζάλη της παρακμής

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. …Ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ότι η Hezbollah έχει ενεργούς πυρήνες [σ.σ.: στη βενεζουέλα] και ότι οι ιρανοί επηρεάζουν το λαό της βενεζουέλα και την βόρεια αμερική… Έχουμε καθήκον να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον κίνδυνο για την Αμερική…

Τάδε έφη ο ψοφιοκουναβικός υπ.εξ. Mike Pompeo, συνεντευξιαζόμενος χτες στο (δεξιό) fox news. Άριστα δέκα για τον πρώην διευθυντή της cia, έχει κλείσει θέση στο hall of fame των απανταχού ογκόλιθων (χωρίς να διαβάζει, σημειώστε το please, ασταμάτητη μηχανή)!!

Με την επίκληση της απειλής της Χεζμπ’ αλλάχ (!!!!) και της Τεχεράνης (!!!!) απ’ το έδαφος της βενεζουέλα, ο αμερικάνος ογκόλιθος υπ.εξ. αποσκοπούσε, προφανώς, να διεγείρει τα αμυντικά ανακλαστικά του λευκού, κοκκινόσβερκου κοινού του (το οποίο φαίνεται πως θεωρεί επαρκώς ενήμερο για την παγκόσμια απειλή της λιβανέζικης οργάνωσης…). Αλλά ακόμα κι αν αυτό το (πιθανά) γεωγραφικά αναλφάβητο κοινό είναι έτοιμο να κηρύξει πόλεμο στην Χεζμπ’ αλλάχ βομβαρδίζοντας τα slums του Καράκας, είναι επίσης έτοιμο όχι μόνο να τρομάξει αλλά και να απογοητευτεί βαθιά. Που στο διάολο έφτασε η “τρομοκρατική” μέση Ανατολή μερικές εκατοντάδες μίλια νότια της Φλόριντα; θα μπορούσε να αναρωτηθεί το κοινό. Δεν τους είχαμε σταματήσει ΕΚΕΙ; Πως έφτασαν ΕΔΩ; Κι αν αποδείχθηκαν ικανοί να φτάσουν ΕΔΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ γιατί δεν θα τα καταφέρουν να φτάσουν και ΕΔΩ ΜΕΣΑ;

Το ότι η Χεζμπ’ αλλάχ και οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης θα μπορούσαν να έχουν μια περιέργεια (λέμε τώρα…) για το πως γίνεται ασύμμετρος πόλεμος σε ζούγκλες είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Το ότι, όμως, κοτζάμ αμερικάνος υπ.εξ. τους ανακάλυψε ήδη και, ακόμα χειρότερα, το ότι έσπευσε να το διαλαλήσει, αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα. Γιατί, πολύ απλά, ο μέσος άραβας ή ο μέσος μουσουλμάνος του πλανήτη που δεν πολυγουστάρει αμέρικα θα τρίβει τα χέρια του με τέτοιες ψοφιοκουναβικές καταγγελίες.

Κι αυτό, αργά ή γρήγορα, θα βρει κάποιο αντίκρυσμα στη μέση Ανατολή… Απ’ την άλλη μεριά, αν βρεθούν ίχνη της Χεζμπ’ αλλάχ και μεταξύ των ιθαγενών της ηπείρου, μεταξύ των «ινδιάνων» των ηπα για παράδειγμα, κλάφτα Χαράλαμπε.

Κλάφτα Χαραλαπομπήιε!!!

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι λάθος να αποδίδονται τα όσα τραβάει εδώ και 3 ή 4 χρόνια ο πληβειακός πληθυσμός της βενεζουέλα στις αμερικανικές «κυρώσεις» κυρίως. Όχι επειδή αυτές είναι ασήμαντες. Αλλά επειδή ανάλογες έχουν επιβληθεί (και αποτύχει) επί δεκαετίες στη γειτονική Αβάνα· στην πιο μακρινή Τεχεράνη· στην ακόμα πιο μακρινή Πγιονγκγιάνγκ. Δεν αγνοούμε (αλλά επίσης δεν θεωρούμε σαν απάντηση στα πάντα) την κριτική στον αυταρχισμό κάποιων καθεστώτων των οποίων ο καπιταλισμός βρέθηκε κυκλωμένος από τον αμερικανικό εμπορικό και νομισματικό πόλεμο. Τονίζουμε μόνο ότι αυτός ο «οικονομικός» πόλεμος είναι τόσο γνωστός ώστε η αποτυχία του να αντιμετωπιστεί βαραίνει κυρίως τα καθεστώτα που τον υφίστανται. Και το καθεστώς Μαδούρο είναι, απλά, ασυγχώρητο που άφησε τα πράγματα να φτάσουν στη σημερινή κατάσταση. Ήξερε τι αντιμετωπίζει…

Να προσθέσουμε κι αυτό, χωρίς περισσότερα προς το παρόν: οι «κύκλοι Μπολιβάρ» και τα «κοινοτικά συμβούλια» στη βενεζουέλα θα έπρεπε να έχουν αναγκάσει το καθεστώς Μαδούρο να κάνει περισσότερα και, κυρίως, διαφορετικά απ’ αυτά που εμπνέονται απ’ το νεποτισμό και τον φτηνό πατερναλισμό μιας κλίκας που έχει εδραιωθεί στο γκουβέρνο. Το οργανωμένο προλεταριάτο της βενεζουέλα θα μπορούσε να έχει περιορίσει δραστικά την δεξιά “αντιπολίτευση της μιζέριας” – όχι με ένοπλες συμπλοκές στους δρόμους αλλά με κινηματική “πίεση” στο καθεστώς. Εν τέλει, ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των συμμάχων της προσπαθεί να θερίσει, ουσιαστικά, αυτά που σπάρθηκαν απ’ τον πολιτικό προσοδισμό και τις πυραμίδες του μέσα στην κοινωνία της βενεζουέλα. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι είναι συνάρτηση διάφορων παραγόντων. Το ότι, όμως, η Ουάσιγκτον βρίσκεται «σε θέση να…» πρέπει να χρεωθεί κυρίως στο ίδιο το καθεστώς του Καράκας. Γιατί τα υπόλοιπα, και κυρίως το τι είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός το ξέρουν και οι πέτρες.

Αυτών δοθέντων η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό της σκέψης ότι ίσως η «επίσκεψη» των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών Tu-160 στο Καράκας τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν προμελετημένη. Για να επιταχύνει την αμερικανική αντίδραση, πριν αυτή «ωριμάσει» στο εσωτερικό της βενεζουέλα. Η ρωσική rosneft έχει απ’ το 2016 καλό ποσοστό στην κρατική πετρελαϊκή· ρωσικές εταιρείες χρυσοθηρίας έχουν μπει επίσης στα κοιτάσματα της βενεζουέλα. Το Πεκίνο έχει δώσει μεγάλα δάνεια στο καθεστώς Μαδούρο με αντάλλαγμα πετρέλαιο. Θα ήταν απίθανο αυτά να γίνονται με «άγνοια κινδύνου» απ’ την μεριά του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού. Θα ήταν αφέλεια να θεωρήσει κανείς πως Μόσχα και Πεκίνο αγνοούσαν ότι «μπαίνουν στη μύτη» του θείου Σάμ….

Όσο κι αν το βασανίσουμε δεν μπορούμε να βρούμε ένα λόγο για τον οποίο μια συμμαχία σαν την ρωσο-σινική, που ενδιαφέρεται και «επενδύει» στη βενεζουέλα εν γνώσει του ότι η Ουάσιγκτον θα βγάλει αφρούς, θα καθόταν να περιμένει το πότε το αμέρικα θα είναι έτοιμο να αντεπιτεθεί με full power. Από την άλλη μεριά, με «μακιαβελικούς» όρους (καθόλου ξένους με τις ενδοκαπιταλιστικές αναμετρήσεις…), γιατί θα ήταν παράξενη μια επιλογή «πίεσης διαρκείας» στο «αμερικανικό υπογάστριο» ώστε να βελτιωθούν οι επιδόσεις ανάσχεσης / επέκτασης (Μόσχας και Πεκίνου) στην ευρασία – που είναι το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου;

Αν η υπόθεσή μας είναι σωστή, αν δηλαδή Μόσχα και Πεκίνο (με συμφωνία των συμμάχων τους στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη) επέλεξαν να εκβιάσουν τα αμερικανικά σχέδια σε ότι αφορά τη λατινική αμερική γενικά και την βενεζουέλα ειδικά (τα οποία ήταν δημόσια γνωστά, σε γενικές γραμμές, αρκετά νωρίτερα…) ώστε να εκδηλωθούν πριν – την – ώρα – τους, βιαστικά και κακομεθοδευμένα, τότε μπορεί να εξηγηθεί η ως τώρα πορεία αυτού του «πραξικοπήματος Guaido». Κυρίως το γεγονός ότι είναι γεμάτο τρύπες, έτσι ώστε να μοιάζει καθημερινά με έναν μεθυσμένο παλιάτσο που προσπαθεί να μαζέψει ό,τι μπορεί και να σταθεί όρθιος και απειλητικός, στηριζόμενος σ’ έναν αμερικανικό u.s. army εξωσκελετό…

Σε κάθε περίπτωση, συμπληρώστε στα όσα γράφαμε πριν 6 ημέρες (Σάββατο 2 Φλεβάρη: χρυσάφι…) κι αυτό: το να κυκλοφορούν τα πετρέλαια της βενεζουέλα τιμολογημένα σε άλλο νόμισμα εκτός του δολαρίου (σαν απάντηση στις αμερικανικές «κυρώσεις»), είναι ένας ακόμα κρίκος στη θηλειά γύρω απ’ το λαιμό της Ουάσιγκτον.

Πράγμα που σημαίνει: η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να πλησιάζει ή και να βρίσκεται ήδη σ’ εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει μια πλευρά επιτιθέμενη και μια αμυνόμενη, αλλά δυο (ή και περισσότερες) πλευρές επιτιθέμενες η μία στην άλλη. Η καθεμία με τα μέσα της.

(Καταλαβαίνουμε ότι με τέτοιες γνώμες χαλάμε την μανιχαϊστική ευκολία «καλό / κακό»… Αλλά δεν θέλουμε να δούμε κανέναν σύγχρονο προλετάριο να γίνεται ουρά, ούτε και για μια μέρα, του Χ ιμπεριαλισμού εναντίον του Ψ βαφτίζοντάς τον «απελευθερωτικό» ή «αντιστασιακό». Enough!

To πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το παραμύθι οι παπούδες μας το ’44 στην Αθήνα· και μετά ακόμα χειρότερα… Ακόμα το πληρώνουμε… )

Ο Khashoggi ζει

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Σαν “ανοικτός φάκελος”… Η ειδική ερευνήτρια του οηε για τις «εξωδικαστικές εκτελέσεις» Agnes Callamard, αφού επισκέφτηκε την Istanbul και την Ankara (μαζί με ομάδα ειδικών) ψάχνοντας το τι έγινε με την δολοφονία του Khashoggi, κατέληξε ότι … ο κ. Khashoggi υπήρξε θύμα μιας βάρβαρης και προμελετημένης δολοφονίας, που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από αξιωματούχους του κράτους της σαουδικής αραβίας…

Η αναφορά σε «κρατικούς αξιωματούχους» δεν πρέπει να παρερμηνευτεί. Δεν κατονομάζει ούτε υπονοεί σε ποια βαθμίδα του σαουδαραβικού καθεστώτος βρίσκονταν αυτοί. Στην κορυφή; Λίγο πιο κάτω; Στη μέση; Μ’ άλλα λόγια η δήλωση αυτή είναι αρκετά πιο πίσω απ’ όσα έχουν πει απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη αμερικάνοι βουλευτές και γερουσιαστές, δηλώνοντας βέβαιοι ότι την εκτέλεση του Khashoggi διέταξε ο τοξικός αυτοπροσώπως.

Απ’ την άλλη μεριά όμως, ο υπό κατεδάφιση οηε είναι ακόμα σε θέση να δώσει στη δολοφονία μια «επίσημη» διεθνή διάσταση – ξαναβάζοντας τον τοξικό και το παλάτι του στη θέση του κατηγορούμενου. Αν όχι για τον σχεδιασμό της δολοφονίας, σίγουρα για το ότι δυσκολεύει τις ανεξάρτητες έρευνες για το ζήτημα· όπως, επίσης, δήλωσε η Callamard.

Η Άγκυρα το έκανε για ένα διάστημα, μετά το σταμάτησε, αλλά μπορεί να το ξανακάνει οποιαδήποτε στιγμή κρίνει ότι την συμφέρει: Πού είναι το πτώμα του Khashoggi κυρ βασιλιάδες του Ριάντ και του Ντουμπάι;

Μπορεί να το κάνει και ο οηε – ας πούμε μια πλειοψηφία των κρατών μελών του: Πού είναι;

Ασφυξία…

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. «Το καθεστώς Μαδούρο πρέπει να χάσει την πρόσβαση στα περιουσιακά στοιχεία της βενεζουέλας στο εξωτερικό και να αποκλειστεί από τις αγορές πετρελαίου και χρυσού» ανακοίνωσε προχτές η «ομάδα της Λίμα», στο τέλος της συνεδρίασής της στον καναδά. Το μεξικό διαφώνησε. Τα υπόλοιπα κράτη μέλη του lima group (αργεντινή, βραζιλία, καναδάς, χιλή, κολομβία, κόστα ρίκα, γουατεμάλα, ονδούρα, παναμάς, παραγουάη, περού) δεν διαβάζουν ασταμάτητη μηχανή: συνεπώς, η αναφορά σε χρυσό (εκτός από πετρέλαιο) θα πρέπει να αφορά κάτι που τα νοιάζει…

Εν τω μεταξύ, 2 γεμάτες βδομάδες μετά την εκτόξευση της μαριονέτας Guaido στην «προεδρία» της βενεζουέλα, αυτή η αργή κίνηση που είναι γεμάτη από δηλώσεις, «αναγνωρίσεις» και απειλές τείνει περισσότερο σε φάρσα πραξικοπήματος παρά σε πραξικόπημα. Υποτίθεται ότι βασικό στοιχείο του δεύτερου είναι ο αιφνιδιασμός και η γρήγορη, ακόμα και κεραυνοβόλα δράση. Ο «πρόεδρος Guaido» έχει καλές «δημόσιες σχέσεις» (του τις εξασφαλίζουν διάφορα διεθνή συμφέροντα) αλλά καμία πραγματική εξουσία εντός της επικράτειας. Ζητάει και ξαναζητάει απ’ τον στρατό (έστω κάποιο υπολογίσιμο μέρος του) να στασιάσει κατά του Μαδούρο, αλλά ως τώρα έχει αποτύχει. Τάζει και ξανατάζει αμνηστίες, λεφτά, προαγωγές, αλλά δεν έχει να επιδείξει κάτι σπουδαίο υπέρ του.

Φαίνεται, πάντως, ότι έχει ήδη «υπουργό εξωτερικών»! Ο Carlos Vecchio (στη φωτογραφία), αφού συναντήθηκε (σαν «εκπρόσωπος του προέδρου») με τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο Pence, το αφεντικό του εν πάσει περιπτώσει, δήλωσε ότι ο «πρόεδρος» (ο Guadio) σκοπεύει να ιδιωτικοποιήσει την κρατική εταιρεία πετρελαίων της βενεζουέλα· με μια ιδιαίτερη προτίμηση αγοραστών αμερικανικές εταιρείες…

Μπορείτε να αποστασιοποιηθείτε λίγο απ’ το ενσωματωμένο θέαμα και την επιβλητική, σχεδόν υποδόρεια κατάφαση της προπαγάνδας; Εδώ και 2 βδομάδες ένα κομματάρχης αυτοανακηρύχτηκε «πρόεδρος» ενός κράτους, με την ευλογία του ιμπεριαλιστικού «βατικανού» της Ουάσιγκτον· δεν ελέγχει ουσιαστικά τίποτα άλλο εκτός απ’ τους οπαδούς του· αλλά εμφανίζεται σα να είναι «πραγματική εξουσία» και, μάλιστα, διαφημίζει και διάφορα επιχειρηματικά deal… Όνειρο; Second life; Τι άλλο μπορεί να κάνει; Μπορεί να αυτοανακηρυχτεί και ο αντι-Μουρίνιο special one…

Γιατί όχι;

Προστασία

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Διάφορα δυτικά καθεστωτικά μήντια (τύπου reuters, guardian, κλπ) έχουν ανακαλύψει τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner στο Καράκας – εικάζουν ότι βρίσκονται εκεί σαν security του Μαδούρο. Δεν έχουν αποδείξεις της προκοπής· αλλά η ασταμάτητη μηχανή θα το θεωρούσε αρκετά πιθανό να συμβαίνει έτσι.

Το wagner group είναι το ανάλογο της αμερικανικής (πρώην) blackwater και νυν academi: εταιρεία μισθοφόρων για κάθε χρήση – ανάλογα με το budget. Σε αντίθεση ωστόσο με την blackwater και τις μετέπειτα εταιρικές μεταμορφώσεις της, που μέσω του αφεντικού της Erik Prince κάνει πολλές δημόσιες σχέσεις, η ρωσική μισθοφορική εταιρεία προτιμάει να περνάει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη. Αν και τυπικά ιδιωτική (ώστε να μην χρεώνεται η Μόσχα τυχόν «στραβές») υπάγεται στον ουσιαστικό έλεγχο του ρωσικού κράτους. Είναι βέβαιο ότι έδρασε (και δρα) στο συριακό πεδίο μάχης, με αρκετές εκατοντάδες μισθοφόρους – κυρίως ρώσους, τσετσένους, κοζάκους και άλλους καυκάσιους. (Η αμερικανική αεροπορία «καθάρισε» κάποιους, βομβαρδίζοντάς τους στην Deir ez-Zor, όταν μαζί με τον συριακό στρατό επιχείρησαν να ανακαταλάβουν πετρελαιοπήγαδα που είχαν στον έλεγχό τους οι ypg). Τελευταία, τα ίδια δυτικά καθεστωτικά μήντια, έχουν ανακαλύψει το wagner group και στο τσαντ, στην υποσαχάρια αφρική. Λογικό και αναμενόμενο…

Είναι γνωστό (;) ότι κάμποσες εκατοντάδες μισθοφόροι της academi προστατεύουν τον τοξικό στο Ριάντ… Αν κάποιες άλλες εκατοντάδες ρώσοι μισθοφόροι προστατεύουν τον Μαδούρο στο Καράκας, δεν θα έπρεπε να παραξενεύεται κανείς. Αν, όμως, αυτό προβάλλεται σαν απόδειξη της γενικότερης «ρωσικής εμπλοκής» στην υπόθεση «βενεζουέλα» (όχι αυθαίρετη η θέση!) τότε γίνεται ακόμα δυσκολότερη η δουλειά της ανατροπής του Μαδούρο! Είναι ένα πράγμα ένα αφεντικό ετοιμόρροπο, και είναι εντελώς διαφορετικό ένα αφεντικό που έχει, με απτό, πρακτικό, ακόμα και στρατιωτικό τρόπο, τις πλάτες της Μόσχας (και τα «επενδυτικά σχέδια» του Πεκίνου).

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους θέλουν «να κάνουν παιχνίδι» πάνω σε μια υβριδική παραλλαγή του σχεδιασμού τους για την συρία, όπου στη θέση των «τρομοκρατών του isis» είναι οι «δημοκράτες του Guaido», έχουν να αναμετρηθούν και μ’ αυτό, που ίσως είναι ανίκητο: το φάντασμα της ήττας τους στη συρία! Κάνει, για παράδειγμα, ταξίματα και κολακείες το ψοφιοκουναβιστάν στους αξιωματικούς της βενεζουέλα, να προσκυνήσουν τον Guaido. Μα στη συρία είχε λιποτακτήσει δικαιολογημένα το μεγαλύτερο μέρος του στρατού· και ύστερα ένα μέρος του έγινε «τζιχαντιστές» μισθοφόροι του Ριάντ, του Ντουμπάι (και της Ντόχα ως ένα σημείο). Και;

Παρότι η λατινική αμερική είναι, πράγματι, «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον, και παρότι η Μόσχα δεν θα μπορούσε να κάνει κινήσεις στρατιωτικού τύπου ανάλογες μ’ αυτές στο συριακό πεδίο μάχης, μόνο οι ηλίθιοι δεν έχουν προσέξει ότι οι νίκες του μπλοκ της Αστάνα στη συρία δεν ήταν αμιγώς στρατιωτικές· ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά. Ακόμα, όμως, και από στενά μιλιταριστική άποψη: «κάποιοι» ανέστησαν τον ετοιμοθάνατο και χωρίς ηθικό στρατό του Άσαντ, και τον έκαναν αξιόμαχο. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο… Δεν ήταν «θέλημα θεού»…

Απορία

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Με την αναίδεια που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μια περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή, έχουμε αυτήν την απορία: Πράγματι, το αμερικανικό πεντάγωνο έχει πολλά πλεονεκτήματα απ’ την άποψη μιας «ορθόδοξης» επιχείρησης στη βενεζουέλα… Αν, όμως, ο εκλεκτός του και οι πεζοναύτες του έχουν αντίπαλο τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό, πως ακριβώς εννοεί ότι θα τα καταφέρει εναντίον ενός τόσο μαζικού αντάρτικου, του οποίου εκπαιδευτές θα είναι μήνα μήνα (πέρα από διάφορους λατινοαμερικάνους, συμπεριλαμβανομένων και πρώην ή και νυν ανταρτών, ας πούμε απ’ την κολομβία…) ρώσοι, ιρανοί – ακόμα και αφγανοί; Τι θα κάνει ο αμερικανικός στρατός και οι όποιοι συμμαχοί του στην «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον αν σ’ αυτήν ακριβώς την «αυλή» προκαλέσει την συγκέντρωση της «διεθνούς» των έμπειρων και πετυχημένων του σύγχρονου ανορθόδοξου πολέμου;

Για να το πούμε διαφορετικά: ασφαλώς ο us army έχει βομβαρδιστικά και τανκς σε μεγάλη πόσοτητα και εγγύτητα… Πότε νίκησε, όμως, ένα αποφασισμένο και μαζικό αντάρτικο; Στο βιετνάμ; Στο αφγανιστάν; Στο ιράκ; Πότε;

Ποτέ. Επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος της λατινικής αμερικής έχει υπάρξει ένα είδος «μήτρας» του ανταρτοπολέμου, επί δεκαετίες. Από ιδεολογική άποψη οι συνθήκες είναι διαφορετικές σήμερα. Όμως οι ευλογημένες άμεσα ή έμμεσα απ’ την Ουάσιγκτον χούντες και τα «καθεστώτα έκτακτης ανάγκης» είναι τόσο γνωστές πραγματικότητες σ’ αυτό το μέρος του κόσμου, ώστε η αντίσταση μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών είναι, απλά, όρος ζωής επί γενιές.

Η Ιστορία είναι κατηγορηματική: το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα μιας εισβολής στη βενεζουέλα θα είναι η στρατιωτικοποίηση του χάους. Και διαπραγματεύσεις της Ουάσιγκτον για αποχώρηση από «έναν πόλεμο που δεν κερδίζεται», μετά από 5, 10 ή 15 χρόνια…

(Παρεπιπτόντως: την ώρα που η Ουάσιγκτον διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν ένα κάποιο «Χ» στο αφγανιστάν, οι ταλιμπάν προελαύουν…)

(φωτογραφία πάνω: Αντάρτες και αντάρτισσες του Farabundo Marti – FMLN – σε γιορτή κάπου στη ζούγκλα του βορειοανατολικού σαλβαντόρ, τον Απρίλη του 1982.

φωτογραφίες μέση και κάτω: Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την ένοπλη εξέγερση της 1ης Γενάρη του 1994, οι Ζαπατίστας – EZLN – είναι ένα ζωντανό, κοντινό και ενοχλητικό γεγονός στην «πίσω αυλή»· όχι τόσο στρατιωτικό όσο πολιτικό / κοινωνικό…).

Πριν ένα χρόνο και μετά…

Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Τέτοιες μέρες πέρυσι δεν ήταν η λατινική αμερική στην ημερήσια διάταξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Ήταν η ανατολική ασία. Όχι η βενεζουέλα του «δικτάτορα Μαδούρο». Αλλά η βόρεια κορέα του «δικτάτορα Kim Jong Un» (τα εισαγωγικά για διάφορους λόγους).

Και φυσικά δεν ήταν μια μαριονέτα τύπου Guaido (που την αγνοούν ακόμα και οι υποτιθέμενοι οπαδοί του) το «πρόσωπο / σύμβολο». Αλλά, σαν “αντι-σύμβολο”, μια ντίβα της Πγιονγκγιάνγκ, η Kim Yo Jong, που (είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα είτε λόγω διδακτορικών στις τεχνικές του θεάματος) εμφανίστηκε σαν μυστήριο στην παγκόσμια σκηνή (στην πολιτική της κορεατικής ενοποίησης αλλά και στις κερκίδες των γηπέδων) – και σαν μυστήριο έμεινε: ενδιάμεσα πρόλαβε να εξοντώσει (σίγουρα απ’ την άποψη των εντυπώσεων) τον αμερικάνο αντιπρόεδρο Pence…

Ήταν η σημαιοφόρος μιας καταιγιστικής «επίθεσης ειρήνης» οργανωμένης ως τις λεπτομέρειες απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για να βραχυκυκλώσει τις αμερικανικές κινήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ένας χρόνος μετά, κι ενώ η μυρωδιά του θανάτου πλανάται (και) στην άλλη άκρη του κόσμου, είναι αρκετός για να απαντήσουμε (βιαστικά) στην ερώτηση: τι πέτυχε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ από τότε ως τώρα; Τι πέτυχε το ψοφιοκουναβιστάν;

Το ένα σίγουρο είναι ότι ο τρόπος που κινήθηκαν Moon και Kim, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ (με την υποστηρίξη Μόσχας και Πεκίνου) από τον Γενάρη του 2018 και τους επόμενους μήνες, πράγματι βραχυκύκλωσε τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον (αλλά και του Τόκιο). Αν δεν κάνουμε λάθος ο αιφνιδιασμός και η αδυναμία άμεσων αμερικανικών αντι-μέτρων εκδηλώθηκαν για πρώτη φορά ως τότε με την μορφή ενός «σχίσματος»: το μεν κολακευμένο ψόφιο κουνάβι να συμφωνεί σε συνάντηση κορυφής με τον Kim «little rocket man», σχεδόν χωρίς ατζέντα· και οι σωματοφύλακες πίσω του να προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν ακόμα και τους συμβολισμούς της «ειρηνευτικής προσπάθειας» – που ήταν εναντίον τους.

Αν στην κατηγορία «συμβολισμοί» η ήττα της Ουάσιγκτον αποδείχθηκε γρήγορα ταπεινωτική, στην πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού τα αποτελέσματα ήταν λιγότερο δραματικά· αν και όχι ασήμαντα. Οι ηπα αναγκάστηκαν (εξαιτίας, κυρίως, του νοτιοκορεάτη Moon) άλλα στρατιωτικά γυμνάσια στην κορεατική χερσόνησο να τα ακυρώσουν και άλλα να τα περιορίσουν. Αναγκάστηκαν, ουσιαστικά, να προσαρμόσουν τις κινήσεις των στρατιωτικών βραχιόνων τους στη συρρίκνωση των «δικαιολογιών» τους. Όμως απ’ την άλλη μεριά το σωστό θα ήταν να μιλάει κανείς για «τακτική αναδίπλωση» παρά για «στρατηγική υποχώρηση»: οι αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα παραμένουν στη θέση τους…

Οι ενδοκορεατικές σχέσεις προχώρησαν μεν, αλλά αρκετά πιο αργά απ’ τις διακηρύξεις των Moon και Kim. Εκεί βρίσκεται, ίσως, η αμερικανική επιτυχία: αν και η νομιμοποίηση των μονομερών κυρώσεων της Ουάσιγκτον κατά της Πγιονγκγιάνγκ στριμώχτηκε έντονα και παρατεταμένα, το ψοφιοκουναβιστάν κατάφερε, ένα χρόνο μετά, να μην έχει αποσύρει επίσημα καμμία· και ανεπίσημα λίγες. Το έδαφος που κινδύνευε να χάσει τις πιο ζόρικες στιγμές το ρέφαρε κερδίζοντας χρόνο.

Υπολογίζοντας ότι η ανατολική ασία παραμένει το νούμερο 1 μέτωπο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, μπορούμε να πούμε ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ «κέρδισε τον γύρο του 2018» – αλλά στα σημεία. Δεν υπήρξε «διπλωματικό νοκ άουτ» – προφανώς επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο.

Το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των στενών συμμάχων τους πιέζεται φανερά πια σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος / μέση Ανατολή / κεντρική ασία / ανατολική ασία είναι ένα δεδομένο· αλλά όχι ένα οριστικό δεδομένο. Προσπαθεί να αντεπιτεθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – και η λατινική αμερική είναι ένα μέρος αυτής της αντεπίθεσης (άσχετα με τις ευθύνες του καθεστώτος Μαδούρο, και όχι μόνο).

Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος γίνεται πιο σύνθετος. Αυτό είναι βέβαιο – και καθόλου αισιόδοξο…

(φωτογραφία: Η ντίβα Kim Jong Un στις κερκίδες του γηπέδου για το ματς χόκευ επί πάγου, μεταξύ ελβετίας και νότιας κορέας – πέρυσι…)

Τρελή φόρμα; Δεν χρειάζεται…

Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Ένας γνωστός αμερικάνος δημοσιογράφος ονόματι Max Blumentan, αναλαμβάνει να μάθει τι σκέφτονται οι «εκπρόσωποι του λαού» στις ηπα για την βενεζουέλα. Το αποτέλεσμα δεν κάνει κανέναν σοφότερο, εκτός – ίσως – απ’ αυτό: έχουν κι άλλες δουλειές… (Οπότε μπορεί να υποθέσει κανείς ότι για «αλλαγές καθεστώτων» υπάρχει κάτι σαν αυτόματος πιλότος – κάπου…)

Εν τω μεταξύ το «σχέδιο αιΒασίλης» (το όνομα δικό μας προφανώς!) που αφορά το πως η «ανθρωπιστική βοήθεια» που με τόση καλωσύνη θέλουν ξαφνικά να προσφέρουν τόσοι πολλοί στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας μπορεί (και πρέπει) να εξελιχθεί σε ευκαιρία για στρατιωτική εισβολή, πάει ως εξής:

Εμφανίζονται τα φορτηγά στα σύνορα… Ένα απ’ τα «σημεία διανομής» είναι η Cucuta… (Ένα άλλο βρίσκεται στα σύνορα με την βραζιλία…) Κανονικά πρέπει απ’ την άλλη μεριά να μαζευτούν χιλιάδες «ευεργετούμενοι»… Αν η συνοριοφυλακή (ή ο στρατός) του Μαδούρο τους εμποδίσουν να πάρουν την «βοήθεια», θα πρέπει να ξεκινήσουν συγκρούσεις· οπότε ο κολομβιανός στρατός (που ήδη έχει στείλει πεζοναύτες στο «σημείο» γι’ αυτή την δουλειά…) θα «αναγκαστεί να παρέμβει» (στο έδαφος της βενεζουέλα) για να προστατέψει τους αναξιοπαθούντες, και τον ανθρωπισμό. Σ’ αυτό το σενάριο προβλέπονται συγκρούσεις με τον στρατό της βενεζουέλα – εκτός αν αυτός ο τελευταίος την αποφύγει οπισθοχωρώντας κανά δυο χιλιόμετρα…

Το άλλο σενάριο είναι ότι οι βενεζουεαλάνοι συνοριοφύλακες (ή ο στρατός) θα συγκινηθούν απ’ την ανάγκη του κόσμου, οπότε θα λιποτακτήσουν – και θα ενωθούν με τους ανθρωπιστές.

Για να είμαστε ειλικρινείς μας φαίνεται ότι το σχέδιο είναι επιεικώς πανηλίθιο. Αν κανείς δεν εμποδίσει κανέναν να πηγαίνει να παίρνει μια τσάντα με πορτοκαλάδες και ψωμί πως θα εκβιάσουν την εισβολή τους, άραγε, οι ανθρωπιστές;

Απ’ την άλλη δεν βρίσκονται και στην καλύτερη φόρμα της ιστορίας τους – έτσι δεν είναι;