Tag: ηπα

Ανατολική ασία 2

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Όταν η Σεούλ υπενθυμίζει (απαιτητικά, εμφατικά) στο Τόκιο την προηγούμενη φάση του μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού του, αναφέρεται μεν τυπικά σε μια «ιστορία του παρελθόντος», ουσιαστικά όμως αναφέρεται στους συσχετισμούς του παρόντος και του μέλλοντος. Τα ιαπωνικά εγκλήματα (οι «comfort women» είναι μόνο ένα απ’ αυτά) και η αποικιακή κατοχή είναι κοινή ιστορία / μνήμη και των δύο κορεατικών κρατών· επιπλέον υπάρχουν και «συνοριακές διαφορές» ανάμεσα στη νότια κορέα και την ιαπωνία: οι νησίδες Dokdo. Κι ενώ οι καπιταλισμοί των δύο κρατών (στις υψηλές τεχνολογίες σίγουρα) είναι αλληλοσυνδεδεμένοι, δεν παύουν να είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.

Η Σεούλ έχει κάνει ένα βήμα εντασσόμενη σ’ αυτό που έχουμε ονομάσει “μπλοκ του Βλαδιβοστόκ” (Μόσχα, Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ, Σεούλ). Αλλά η εξέλιξη της ενδοκορεατικής συνεννόησης μετά την περσινή “εκστρατεία γοητείας” της Πγιονγκγιάνγκ δείχνει πόσο βαρύ είναι το φορτίο της αμερικανικής παρουσίας και επίβλεψης (και) στην κορεατική χερσόνησο. Η Σεούλ θα έπρεπε να παρακάμψει την Ουάσιγκτον και τις “αντιρρήσεις” της προχωρώντας σε μια επίσημη συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ με την εγγύηση κατ’ αρχήν της Μόσχας και του Πεκίνου. Δεν το έχει κάνει (όπως περιμέναμε…) και η πιθανή εξήγηση βρίσκεται αφενός στον “φιλοαμερικανισμό” της νοτιοκορεατικής δεξιάς (στη Σεούλ υπήρχε χούντα υποστηριζόμενη απ’ την Ουάσιγκτον από το 1953 ως το 1987…) και αφετέρου στις τριβές με το Τόκιο: αν η Ουάσιγκτον θεωρήσει πως χάνει ερείσματα στη νότια κορέα (και άρα στη κορεατική χερσόνησο συνολικά) είναι βέβαιο ότι θα ρίξει το βάρος της στη μεριά της ιαπωνίας. Η Σεούλ δεν έχει λόγο να γίνει “συνοριακό κράτος” στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

(φωτογραφία: Χτες στη νότια κορέα είχαν εθνική γιορτή. «Μέρα της απελευθέρωσης». Απο ποιούς; Απ’ την ιαπωνική κατοχή…)

Ανατολική ασία 3

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Είναι ένας «κόμπος» – και φαίνεται ότι το Τόκιο, διαπιστώνοντας σωστά ότι η νότια κορέα έχει μικρά περιθώρια αποτελεσματικών αλλά όχι κραυγαλέων κινήσεων, αυτόν τον κόμπο θέλει να σφίξει κηρύσσοντας εμπορικό πόλεμο στη Σεούλ. Όχι μόνο για να επιδείξει κάποιου είδους οικονομική / τεχνική κυριότητα πάνω στις βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας της νότιας κορέας (σε μια φάση που αυτές επεκτείνονται διεθνώς), αλλά και για να επιβάλει ένα είδος πολιτικής κυριότητας και ελέγχου της νοτιοκορεατικής αυτοπεποίθησης, ακόμα και σε ότι αφορά τις ενδοκορεατικές σχέσεις. Μ’ άλλα λόγια το Τόκιο προσπαθεί να παίξει τον ρόλο μιας «Ουάσιγκτον της ανατολικής Ασίας»: ενώ το ψοφιοκουναβιστάν επιχειρεί να «ανασχέσει» το Πεκίνο, το Τόκιο προσπαθεί να κάνει το ίδιο στην πιο κάτω κλίμακα, απέναντι στη Σεούλ.

Το κεντρικό πρόβλημα της Σεούλ φαίνεται ότι είναι οι σχέσεις της με την Ουάσιγκτον. Υπό την «συμφωνία του San Francisco» που υπογράφτηκε το 1951, η Ουάσιγκτον ήταν το «κέντρο», ενώ η Σεούλ και το Τόκιο ήταν ισότιμα στην «περίμετρο». Τώρα το νοτιοκορεατικό καθεστώς θα ήθελε μια πολύ πιο ισορροπημένη σχέση με το άλλοτε «κέντρο», και την άνεση πλουραλισμού στην εξωτερική του πολιτική· μια κατάσταση που να μοιάζει, ας πούμε, με την γερμανία. Αλλά είναι η χειρότερη εποχή για τέτοιες χειραφετήσεις απ’ το ψοφιοκουναβιστάν· με την έννοια ότι δεν θα το συζητούσε καν – και δεν θα το δεχόταν «με το καλό».

Με το που ξεκίνησε ο πρόσφατος καυγάς με τις “εμπορικές τιμωρίες” απ’ την μεριά του Τόκιο, κάποιοι στη Σεούλ (σίγουρα στα φιλοκυβερνητικά media) περίμεναν την κατευναστική παρέμβαση της Ουάσιγκτον. Όχι μόνο αυτή δεν ήρθε («πολιτική ίσων αποστάσεων»…) αλλά το ίδιο το ψόφιο κουνάβι δήλωσε ειρωνικά ότι το «να ασχολείται κανείς μ’ αυτές τις διαφορές είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης» – εννοώντας ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Που σημαίνει, απλά, ότι είναι ευχαριστημένη με τις στρατιωτικές της βάσεις σε νότια κορέα και ιαπωνία…

Αντίθετα η Μόσχα και το Πεκίνο έκαναν την εμφάνισή τους στην περιοχή, με ανορθόδοξο τρόπο: αναφερόμαστε στο περιστατικό των κοινών ασκήσεων και της πτήσης ρωσικών και κινεζικών στρατηγικών βομβαρδιστικών πάνω απ’ τα Dokdo. (Περισσότερα εδώ, στο Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (with a little help from my friends…), Παρασκευή 26 Ιούλη)

Καθώς οι παλιές «ισορροπίες» διαλύονται (και μάλιστα γρήγορα) και οι γεωπολιτικές συγκρούσεις έχουν αναδυθεί φανερά εκεί που τις περιμένει κανείς, στην «πρώτη γραμμή» των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών δηλαδή, κάποιοι νοτιοκορεάτες υποστηρίζουν, και σωστά, ότι η Σεούλ (δηλαδή ο καπιταλισμός της) δεν πρόκειται να επιβιώσει σαν εξαρτημένη μεταβλητή.

Αλλά με βάση την ιστορία της περιοχής, ο δρόμος ως την «ανεξάρτητη σταθερά» είναι ζόρικος. Και δύσκολα θα είναι «ομαλός» – αν υπάρχει πια τέτοιο πράγμα σαν την «ομαλότητα» στις διακρατικές σχέσεις…

Ποιός ματώνει;

Πέμπτη 15 Αυγούστου. Αρχές του μήνα το ψόφιο κουνάβι, καμαρώνοντας, ανακοίνωσε ότι «θα βάλω δασμούς 10% απ’ την 1 Σεπτέμβρη σ’ όσες κινεζικές εισαγωγές δεν έχουν ακόμα τιμωρηθεί – για να μάθουν». Και ύστερα, χτες, είπε «καλά, δεν θα το κάνω σε όλες· οι δασμοί αναβάλλονται για αργότερα». Γιατί; Προσέξτε: «Το κάνουμε αυτό [σ.σ.: εννοεί την αναβολή] για την χριστουγεννιάτικη περίοδο, για την περίπτωση που οι δασμοί έχουν συνέπειες στους αμερικάνους καταναλωτές… Για να μην γίνει αυτό καθυστερούμε τους δασμούς για να μην επηρεάσουν την χριστουγεννιάτικη αγορά».

Κι όμως. Υποτίθεται ότι οι δασμοί γέμιζαν τα ταμεία του αμερικανικού κράτους… Με δολάρια – που πλήρωναν, όμως, οι αμερικάνοι καταναλωτές· όχι οι κινέζοι εξαγωγείς… Κι έρχεται η στιγμή που το ίδιο «επιτελικό team» που έχει κηρύξει το «πόλεμο των δασμών» θεωρώντας ότι θα το κερδίσει λέει «ααα, συγγνώμη, θα το κάνουμε αργότερα, επειδή μπορεί να θίγονται οι καταναλωτές μας που, παρεπιπτόντως, είναι και ψηφοφόροι μας…».

Τι είναι, λοιπόν, που θα αλλάξει μετά τα χριστούγεννα; Μήπως θα είναι η τελευταία φορά που θα ψωνίσουν στη ζωή τους οι αμερικάνοι; Όχι. Η υποχώρηση που εμφανίζεται σαν τακτική («για λίγο»…) έχει μέσα στον πυρήνα της την στρατηγική ήττα. Φυσικά αυτό δεν θα γίνει παραδεκτό.

Το ψόφιο κουνάβι είναι βέβαια εκπρόσωπος κάποιων τμημάτων του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους. Αλλά οι τακτικές του είναι παμπάλαιες στη βάση τους· και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Όταν το Πεκίνο δεν αγοράζει αμερικανική σόγια και μπιζέλια ο αγροτοβιομηχανικός κλάδος του ψοφιοκουναβιστάν βογγάει· και το ψόφιο κουνάβι μοιράζει επιχορηγήσεις, μ’ έναν υποδειγματικά πατερναλιστικό τρόπο, που προσπαθεί να κουκουλώσει το πρόβλημα και όχι να το λύσει.

Το Πεκίνο δεν έχει κανένα λόγο να ανταποδώσει την «καλή χειρονομία» του ψόφιου κουναβιού. Έχει ζητήσει την ακύρωση των νέων δασμών, όχι την αναβολή τους. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η αναβολή είναι ένδειξη αδιεξόδου, όχι καλωσύνης. Αν το ψόφιο κουνάβι περιμένει ανταπόδοση θα μείνει στο κρύο. Οπότε μπορεί να «θυμώσει» ξανά…

Είτε έτσι είτε αλλιώς είναι πασίγνωστο που καταλήγει η τακτική κάνω τον γείτονα ζητιάνο…

Ποιός ματώνει 2;

Πέμπτη 15 Αυγούστου. Ο αγροτοβιομηχανικός κλάδος των ηπα τραβάει ζόρια. Καταστροφικές πλημμύρες σε εκατομμύρια στρώματα εμπόδισαν φέτος τις σπορές, ενώ αλλού οι σοδειές ήταν μέτριες. Σ’ αυτές τις συνθήκες η απόφαση του Πεκίνου (εμπορικός πόλεμος γαρ) να στραφεί σε άλλες αγορές αγροτικών είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο. Ας σημειωθεί πως η κίνα ήταν μέχρι πρόσφατα ο αγοραστής του 60% της αμερικανικής παραγωγής σόγιας – για να μην μιλήσουμε για άλλα είδη. Τώρα έχει δηλώσει ότι σταματάει τις εισαγωγές απ’ τις ηπα και στρέφεται σε «εναλλακτικές», όπως της βραζιλίας (πράγμα που σημαίνει επιτάχυνση της καταστροφής εκτάσεων στα δάση του Αμαζονίου).

Υπολογίζεται ότι το μέσο χρέος των αμερικάνων αγροτο-παραγωγών ανά εκμετάλλευση έχει φτάσει στα 1,3 μύρια δολάρια. Και δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα, ούτε για το 2020. Το να «ανοίγουν» κι αλλού εκτάσεις για να καλύψουν τις κινεζικές ανάγκες σημαίνει, είτε με “εμπορικό πόλεμο” είτε χωρίς, υπερπαραγωγή· μείωση των τιμών αλλά και αδυναμία διάθεσης.

Παλιοεποχή, παλιόκαιρος και παλιοκοινωνία…

Πεκίνο – Τεχεράνη ένας αγωγός δρόμος

Πέμπτη 15 Αυγούστου. Ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να βρει συμμάχους για να κατοχυρώσει τον «αστυνομικό έλεγχο» των στενών του Ορμούζ και δεν βρίσκει (το Λονδίνο μόνο υπό τον Bor-Duk θα μπορούσε να μπει στην κατηγορία «πρόθυμοι», αλλά πόσο θα κρατήσει αυτό;), το Πεκίνο προχωράει την συμμαχία του (και τις πετρομπίζνες) με την Τεχεράνη με τρόπο που απλά τονίζει τα αμερικανικά αδιέξοδα.

Η υπόθεση με την εκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στο «νότιο pars» είναι η πιο γνωστή. Αν και την δουλειά την είχε πάρει η γαλλική total αποχώρησε μετά τις αμερικανικές κυρώσεις και απειλές (ή παριστάνει ότι έφυγε)· στη θέση της μπήκε η china national petroleum corporation, που τώρα φέρεται να κατέχει το 80% της εκμετάλλευσης τους.

Η εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο βόρειο Αzadegan και στο Yadavaran (και τα δύο κοντά στα σύνορα με το ιράκ) είναι λιγότερο γνωστή αλλά όχι λιγότερο ενδιαφέρουσα. Η εκμετάλλευση και των δύο έχει ανατεθεί σε κινεζικές εταιρείες. Υπό νορμάλ συνθήκες τα τάνκερ θα φόρτωναν μέσα στον Περσικό. Αλλά τώρα Πεκίνο και Τεχεράνη προωθούν την κατασκευή εγκαταστάσεων αποθήκευσης και θαλάσσιας φόρτωσης στην πόλη Jack, που βρίσκεται «εκτός» των επίδικων δρόμων, στη θάλασσα του ομάν. Όπου, επίσης, η Τεχεράνη έχει αεροναυτική βάση… Το έργο είναι φιλόδοξο, καθώς περιλαμβάνει πέρα από μεγάλα καζάνια αποθήκευσης έναν αγωγό 1000 χιλιομέτρων απ’ τα κοιτάσματα ως το λιμάνι, αλλά και διυλιστήρια. Φιλόδοξο το έργο, αλλά η χρηματοδότηση εξασφαλισμένη: κινεζική.

Θα πει κάποιος: θα χρειαστεί καιρός όμως… Ναι. Με τον τρόπο που δουλεύει ο κινεζικός καπιταλισμός ίσως όχι περισσότερο από δυο χρόνια – για τα πετρέλαια. Για το φυσικό αέριο το πράγμα είναι διαφορετικό μιας και προορίζεται και για την ευρώπη.

Τι θα έπρεπε να ισοπεδώσει το ψοφιοκουναβιστάν; Το ιράν, την κίνα – ή και τους δύο μαζί; Είναι ένα ερώτημα κι αυτό…

… αλλά πάντα βρίσκονται διατεθειμένοι να το απαντήσουν

Πέμπτη 15 Αυγούστου. Ο δημοσιογράφος Rod Liddle (60άρης, δεξιός, ρατσιστής, καταλαβαίνετε…) έχει πρόταση πάντως. Και την κατέθεσε γραπτά την περασμένη Κυριακή, στους sunday times: την κίνα. Πολλοί θεώρησαν το άρθρο του «σατιρικό». Αγνοώντας, πιθανόν, ότι το ιδεολογικό «μασάζ» συχνά ξεκινάει έτσι. Σαν «αστείο». Μετριούνται έτσι και οι πρώτες αντιδράσεις χαλαρά.

Είναι κατανοητό, υποθέτουμε. Αν η ιδέα του Liddle ήταν «πόλεμος στους εξωγήινους», θα ήταν άνοστη και δεν θα γελούσε κανείς. Αν, πάλι, ήταν «πόλεμος επανακατάκτησης των ηπα» και πάλι θα φαινόταν κακόγουστο αστείο. Ενώ κατά της κίνας; Μήπως δεν έχει ξανακάνει δυο τέτοιους πολέμους το βασίλειο;

Ας γελάσουμε όλοι μαζί λοιπόν με το βρετανικό χιούμορ… Χο – χο – χο!!! Ωραία περνάνε στην english countryside…

Η επίκληση της “διεθνούς νομιμότητας”

Τετάρτη 14 Αυγούστου. Κάθε φορά που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος θέλει να προωθήσει για εσωτερική κατανάλωση δόσεις αντιτουρκισμού, επικαλείται την «διεθνή νομιμότητα». Την οποία, υποτίθεται, παραβιάζει το τουρκικό καθεστώς – πιο πρόσφατα με την εκστρατεία γεωτρήσεων στα πέριξ της κύπρου.

Το ποια είναι αυτή η «διεθνής νομιμότητα» ποτέ δεν αναφέρεται. Εύλογο μιας και υπάρχει κι άλλη «διεθνής νομιμότητα» την οποία επικαλείται η Άγκυρα. Η οποία δείχνει να είναι περισσότερο κατοχυρωμένη («διεθνώς»).

Ωστόσο είναι πραγματικά το ελληνικό καθεστώς «φίλος του νόμου» στις διεθνείς σχέσεις; Όχι. Ένας πολύ στενός σύμμαχός του, τον οποίο αθωώνει (ακόμα και με ενεργητικό τρόπο) όχι μόνο εντός αλλά και εκτός συνόρων, είναι το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πέρα απ’ όσα διαπράττει ο ισραηλινός φασισμός κατά των Παλαιστινίων, υπάρχει κι άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο: τα υψώματα του Γκολάν. Η συγκεκριμένη περιοχή ανήκει στη συρία (ένα μικρό μέρος στο βορρά, οι Shab’a farms ανήκει στον λίβανο), και καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967. Έκτοτε παρέμενε «κατεχόμενη περιοχή ξένου κράτους» – σύμφωνα με την «διεθνή νομιμότητα». Αυτά τα 1800 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους θα έπρεπε να επιστραφούν στη Δαμασκό…

Αλλά όχι. Στις 25 του περασμένου Μάρτη το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε απ’ τα ανάκτορα στην Ουάσιγκτον ότι τα υψώματα του Γκολάν ανήκουν στο ισραήλ – και ότι αυτή η “κατοχύρωση ιδιοκτησίας” είναι, απλά, παραδοχή της πραγματικότητας. Ήταν ένα απ’ τα δώρα που έκανε η φασιστοΟυάσιγκτον στο φασιστοΤελ Αβίβ, ειδικά στον Netanyahou, παραμονές των εκλογών εκεί.

Αν και η ε.ε. απέρριψε αυτήν την «αναγνώριση» η Αθήνα θα είχε έναν σοβαρό λόγο όχι απλά να κρυφτεί πίσω απ’ την απόφαση της ε.ε. αλλά να καταγγείλει την προσάρτηση και να διακόψει (ή, έστω, να περιορίσει) τις σχέσεις της με ένα καθεστώς που παραβιάζει τόσο χοντροκομμένα την «διεθνή νομιμότητα». Κι αυτός ο λόγος λέγεται «βόρεια κύπρος». Η οποία, σύμφωνα με την ελληνική εθνικιστική ρητορική, είναι έδαφος της «κυπριακής δημοκρατίας» που κατέχεται απ’ τον τουρκικό στρατό. Απόδειξη της «παραβίασης της διεθνούς νομομότητας» απ’ την Άγκυρα, και πηγή όλων των υπόλοιπων «παραβιάσεων» που υποτίθεται ότι κάνει.

Αν η Αθήνα ευλογεί (σιωπηλά αλλά καθαρά) την προσάρτηση κατεχόμενου (συριακού) εδάφους από έναν σύμμαχό της· αν δεν σηκώνει την φωνή καταγγέλοντας αυτήν την μιλιταριστική «κατάκτηση», τότε πώς θεωρεί ότι μπορεί να εμποδίσει την Άγκυρα να κάνει ακριβώς το ίδιο στη βόρεια κύπρο, αν το θελήσει, με επικλήσεις σε “διεθνή νομιμότητα”; Γιατί είναι ο.κ. η προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν απ’ το ισραηλινό καθεστώς και δεν είναι ο.κ. η προσάρτηση της βόρειας κύπρου απ’ το τουρκικό καθεστώς; Επειδή η στρατιωτική κατάκτηση των πρώτων έγινε το 1967 και της δεύτερης το 1974;

Δεν υπάρχει απάντηση – προφανώς! Η ελληνική επίκληση της «διεθνούς νομιμότητας» δεν είναι απλά a la cart (κάτι που, έτσι κι αλλιώς, είναι γελοίο). Είναι εντελώς ψευδής. Ένα, ακόμα, απ’ τα ιδεολογικά σκατά με τα οποία τρέφεται (με χαρά του…) ο «λαός»….

Καιρός για καλές μεταγραφές

Τετάρτη 14 Αυγούστου. Αν το ψοφιοκουναβιστάν έχει πρόβλημα με την εθνικοφροσύνη διάφορων αθλητών (και όχι μόνο τέτοιων) μπορεί να προχωρήσει σε μεταγραφές. Η ασταμάτητη μηχανή με χαρά και ευθύνη προτείνει αυτό το παληκάρι, στο κέντρο της φωτογραφίας, το καθιστό με την μπάλα. Φαίνεται δυνατός, γενναίος, αποφασισμένος και σίγουρα έχει προοπτικές αφού διέπρεψε στο Eton (απ’ όπου και η νεανική του φωτο).

Το ότι ο διάσημος παμπαίκτης Bor-Duk («είναι τρελός αυτός ο βρετανός!») συμβαίνει αυτήν την περίοδο να είναι πρωθυπουργός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας δεν θα πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην μεταγραφή του στο ψοφιοκουναβιστάν. Μπορεί να κλείσει από τώρα για τον ερχόμενο Νοέμβρη…

Ας ελπίζουμε ότι ο σωματοφύλακας Bolton είναι και σκάουτερ, και ότι κουβαλούσε μαζί του στο Λονδίνο τα συμβόλαια…

Εθνική προδοσία

Τρίτη 13 Αυγούστου. Ακολουθώντας μια παράδοση (ίσως αποκλειστικά αμερικανική) που δημιούργησαν οι σπρίντερ Tommie Smith και John Carlos στους ολυμπιακούς του 1968 (στο Μεξικό, πάνω φωτογραφία), δύο αθλητές του ψοφιοκουναβιστάν «πρόδωσαν» τον εθνικό «τους» ύμνο προχτές χρησιμοποιώντας το βάθρο σαν έδρανο διαμαρτυρίας.

Η μαύρη σφυροβόλος Gwen Berry σήκωσε την γροθιά της κατά την απονομή των μεταλλίων (στους παναμερικανικούς αγώνες στη Λίμα, μεσαία φωτογραφία) την ώρα που παιζόταν ο ύμνος των ηπα. Στους ίδιους αγώνες ο ένας απ’ τους τρεις «χρυσούς» σε κάποιο αγώνισμα ξιφασκίας λευκός Race Imboden δεν έκατσε προσοχή αλλά γονάτισε στο άκουσμα του ίδιου ύμνου. Ενάντια στον ρατσισμό, την οπλοκατοχή, την κακομεταχείριση των μεταναστών και σ’ έναν πρόεδρο που έχει την ρητορική του μίσους στην άκρη της γλώσσας του δήλωσε.

Θα τιμωρηθούν για την ασέβειά τους – παρότι οι πάντες ορκίζονται στην «ελεύθερη έκφραση γνώμης»…. Παρ’ όλα αυτά το ψοφιοκουναβιστάν μόνο να εντείνει τέτοιου είδους διαμαρτυρίες μπορεί. Για παράδειγμα, το 2016 ο παίκτης του μπέιζ μπολ (στην ομάδα San Francisco 49ers) Colin Kaepernick γονάτισε στην ανάκρουση του ύμνου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αστυνομική βαρβαρότητα. Τιμωρήθηκε με το να μην βρίσκει ομάδα έκτοτε, παρότι ο τότε πρόεδρος Obama δήλωσε ότι ο Kaepernick «έκανε το σωστό»… Αλλά την επόμενη χρονιά, το 2017, με το ψόφιο κουνάβι πια στο άσπρο σπίτι, πάνω από 200 παίκτες διάφορων ομάδων έκαναν το ίδιο, εναντίον του αμερικάνου προέδρου αυτή τη φορά· αλλά και σαν συμπαράσταση στον Kaepernick.

Κατά κάποιο τρόπο το «δεν κάθομαι προσοχή» όταν παίζεται ο εθνικός ύμνος έχει γίνει στις ηπα μια μορφή συμβολικής διαμαρτυρίας ανάλογη του «σου πετάω ένα παπούτσι» στα ισλαμικά ήθη. Εννοείται ότι το αμερικανικό φασισταριό διαολίζεται. Ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος Pence την έκανε τον Οκτώβρη του ’17 από έναν αγώνα μπέιζ μπολ όταν μέλη των San Francisco 49ers γονάτισαν, δηλώνοντας ότι «δεν μπορώ να ανεχτώ οποιαδήποτε πράξη δεν σέβεται τον στρατό μας, την σημαία μας και τον εθνικό μας ύμνο». Ο γερουσιαστής της Oklahoma James Lankford ήταν ακόμα πιο διεισδυτικός: τα ρωσικά troll, μέσω internet (είπε τον Νοέμβρη του 2017) προσπαθούν να διαλύσουν την αμερικανική κοινωνία… (Τα «ρωσικά troll» ήταν οι καμπάνιες μέσω διαδικτύου υπέρ αυτής της συμβολικής απείθιας).

Η περίοδος δεν είναι «1968». Αλλά με επιμονή και καθαρό μυαλό μπορεί να γίνει καλύτερη…

Νερά χωρίς οικόπεδα 1

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Ενώ στο ελλαδιστάν η ρουτίνα είναι οι καταγγελίες (της «τουρκικής προκλητικότητας»…) στη νότια κύπρο είναι κάπως διαφορετική. Θα υπάρξει, άραγε, «λύση»; Ή το πράγμα πάει σε «αχαρτογράφητα νερά»…. χωρίς θαλάσσια οικόπεδα και πλατφόρμες εξόρυξης;

Τα «αχαρτογράφητα νερά» αφορούν εκείνο για το οποίο έχουμε ήδη προϊδεάσει: μια «λύση» (μπορεί και μισή…) που θα είναι ή θα τείνει είτε σε μια αρκετά ελαστική «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» είτε σε μια πολύ αρκετά ελαστική… Στην πράξη εκείνο που κουβεντιάζεται στη νότια κύπρο (χαμηλόφωνα μεν προς το παρόν, αλλά κουβεντιάζεται…) είναι η «συνομοσπονδία», μ’ άλλα λόγια ένα μοντέλο δύο κράτων που έχουν και κάποια πολιτικά κοινά. Όμως αυτό, επειδή βρίσκεται έξω απ’ τις πολύχρονες «αποφάσεις του οηε», θα ήθελε αν μη τι άλλο μια ειδική έγκριση απ’ την ε.ε. Για την οποία η κύπρος είναι πάντα ένα κράτος…

Τον ερχόμενο Μάρτη ο τουρκοκυπριακός βορράς έχει εκλογές. Οι προβλέψεις λένε ότι θα τις κερδίσει ο νυν υπ.εξ. Κουντρέτ Όζερσαϊ. Οι νοτιοκύπριοι τον παρουσιάζουν σαν “εκλεκτό” του Erdogan, χωρίς να ξέρουν όμως πως θα κινηθεί η Άγκυρα – με ή χωρίς «εκλεκτούς» στην βόρεια κύπρο.

Το σίγουρο είναι ο «γκαζωμένος» τσαμπουκάς Αθήνας και Λευκωσίας όχι μόνο δεν πέρασε, αλλά έχει γυρίσει μπούμεραγκ. Η Λευκωσία μπορεί να δίνει άδειες γεωτρήσεων εδώ ή εκεί, αλλά τόσο η total όσο και η eni έχουν ειδοποιήσει «αρμοδίως» ότι δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε καμία γεώτρηση αν «δεν ξεπεραστεί η κρίση». Πρακτικά, πλέον, οι μόνες γεωτρήσεις γύρω απ’ την κύπρο είναι απ’ τα τρυπάνια της Άγκυρας· και έτσι θα συνεχίσει η κατάσταση… Το πολύ πολύ η Άγκυρα, σε ένδεικη καλής θέλησης, κάποια στιγμή να φρενάρει τις γκαζοκινήσεις της.

Ας μεταφέρουμε, ενδεικτικά, μια παράγραφο από επώνυμο άρθρο ανάλυσης στην νοτιοκυπριακή (αντιπολιτευόμενη) εφ. «πολίτης»:

… Ο Νίκος Αναστασιάδης – πέρα από την περικύκλωση της Τουρκίας – δείχνει να είναι και ο ίδιος περικυκλωμένος από αμφιβόλου αποφασιστικότητας συμβούλους, αλλά και ομάδες συμφερόντων, οι οποίοι εγκλωβίζονται συνεχώς στη μικρή εικόνα του Κυπριακού. Όλοι αυτοί ενστερνίζονται τον λογικό φόβο ότι μέσω της λύσης υπάρχει το ρίσκο να χάσουμε κι αυτά που έχουμε σήμερα, ο οποίος ωστόσο εκ των πραγμάτων είναι παράλογος. Κι αυτό διότι χωρίς λύση ήδη αρχίσαμε να χάνουμε αυτά τα οποία έχουμε σήμερα, όπως π.χ. την ΑΟΖ μας. Οπότε ο Νίκος Αναστασιάδης ήδη γνωρίζει ότι η τακτική της επίτευξης μιας καλύτερης λύσης μέσω της αξιοποίησης του φυσικού αερίου έχει παρέλθει.