Tag: εξωτερική πολιτική

Στη θάλασσα δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Τι έχουμε λοιπόν που προκαλεί πονοκέφαλο (;) στο ελληνικό υπ.εξ.; Το κατηγορητήριο κατά του Grace 1 άλλαξε μαζί με τ’ όνομα και τη σημαία του. Πριν η κατηγορία ήταν ότι πάει μυρωδάτο πετρέλαιο στον Άσαντ. Μετά την απελευθέρωσή του απ’ το αγγλοΓιβραλτάρ, το ψοφιοκουναβιστάν το κατηγορεί ότι είναι βαποράκι (: μας αρέσουν τα λογοπαίγνια!) των ιρανών φρουρών της επανάστασης – που κατά την Ουάσιγκτον είναι τρομοκράτες. Δεν είναι πια, λοιπόν, το θέμα ο Άσαντ ως παραλήπτης. Όποιος κι αν αγοράσει αυτά τα 2,1 μύρια βαρέλια ιρανικού πετρελαίου συμβάλει στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης». Βαρύ, πολύ βαρύ… Το Adrian Darya είναι “καταζητούμενο” κι όποιος απλά το κοιτάξει είναι “υποθάλπτης”…

Ένα πράγμα που κάνουν διάφορα τάνκερ στον ινδικό και στον ειρηνικό, που επίσης συμβάλουν στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης» μεταφέροντας ιρανικό πετρέλαιο, είναι ότι κλείνουν τα συστήματα επικοινωνιών τους για όσο καιρό χρειάζεται, οπότε εξαφανίζεται και το στίγμα μαζί με την ταυτότητά τους (δύο νούμερα με σύνολο 16 ψηφία). Γίνονται «πλοία φαντάσματα». Κανείς δεν ξέρει που είναι, εκτός κι αν πέσει επάνω τους. Σ’ αυτό το ενδιάμεσο της εξαφάνισης ξεφορτώνουν το φορτίο τους. Απομακρύνονται αισθητά και τότε ξαναδίνουν στίγμα, ξαλαφρωμένα πια.

Αν δεν κάνει αυτό το κόλπο ο καπετάνιος του Adrian Darya, κι αν επιμένει ότι θέλει να πιεί κάποια στιγμή τον πρωϊνό καφέ του χαζεύοντας τον Ταΰγετο, τότε υπάρχει κι άλλη λύση, εθνικά ωφέλιμη. Να βουλιάξουν το τάνκερ οι σύμμαχοι αμερικάνοι, προσεκτικά, χωρίς να χυθεί το stuff… Και μετά να πάει ένα γεωτρύπανο να το τρυπήσει και να φωνάξει η πατρίς, όλο χαρά, ότι βρέθηκε κοίτασμα στον μεσσηνιακό κόλπο! Δύο εκατομμύρια βαρέλια με τη μία είναι καλή μπάζα!

“Win – win” δε λέγεται αυτό;

(φωτογραφία / χάρτης: Αν δεν κάνει πειρατεία ο αμερικανικός 6ος στόλος κι αν το ιρανικό τάνκερ ξεφορτώσει το φορτίο του όχι σε λιμάνι αλλά σε άλλα τάνκερ κάπου στη Μεσόγειο, τότε μπορεί να γυρίσει άδειο και ήσυχο απ’ το Σουέζ. Μπορεί ενδιάμεσα να ξαναλλάξει το όνομα του σε «φούφουτος 2»…).

Δεν υπάρχουν και βλάκες – στην Τεχεράνη…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Στα σοβαρά τώρα: γιατί το ιρανικό καθεστώς θα ήθελε να δοκιμάσει τις συμμαχικές δεσμεύσεις της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον; Δεν βρίσκουμε τον λόγο να μπει το «τρομοκρατικό» Adrian Darya σε ελληνικά χωρικά ύδατα: ξεκίνησε πριν 3 ημέρες απ’ το Γιβραλτάρ και αποκλείεται την επόμενη βδομάδα να χρειάζεται οτιδήποτε σε ανεφοδιασμό. Κι αν το πλήρωμα από ινδούς και πακιστανούς ναύτες και ουκρανούς αξιωματικούς ήθελε να ψωνίσει το κατιτίς του, η αγορά του Γιβραλτάρ με το μαρόκο δίπλα είναι πολύ καλύτερη απ’ της Καλαμάτας…

Εκείνο που θα χρειαστεί (το πιθανότερο) το πρώην Grace 1 θα είναι να ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλάει. Κανένα ευρωπαϊκό λιμάνι δεν προσφέρεται γι’ αυτή τη δουλειά υπό τις τωρινές συνθήκες. Δεν ορκιζόμαστε απ’ την άλλη ότι στους νέους μεταφορείς δεν θα περιλαμβάνονται και πλοία «ελληνικών συμφερόντων»: έχουν ταλέντο σ’ αυτή τη δουλειά…

Κατά τα υπόλοιπα, η αμερικανική επικήρυξη (γιατί περί αυτού πρόκειται) ενός τάνκερ με την κατηγορία της «συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση» αξίζει προσοχής. Όχι μόνο για αυτό καθαυτό το περιεχόμενό της, αλλά και για τον τύπο της. Για το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να γενικευτεί και να επεκταθεί προς οπουδήποτε. Από οποιονδήποτε έχει την εξουσία, «μικρή ή μεγάλη» να κάνει τέτοιου είδους επικηρύξεις.

Και μπαντονέτες να μετέφερε το συγκεκριμένο πλοίο και πάλι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι «τα έσοδά του πάνε σε τρομοκράτες» – απλά και μόνο επειδή είναι ιρανικό· απλά και μόνο επειδή έτσι συμφέρει την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Με την ίδια έννοια που όποιος κάνει κριτική στο απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ και υποστηρίζει τον παλαιστινιακό αγώνα είναι «φασίστας», όποιος σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με «οντότητες» (όχι απαραίτητα κρατικές) που το Χ ή το Ψ κράτος θεωρεί εχθρικές είναι «τρομοκράτης».

Δεν είναι θεωρία τα πιο πάνω. Για παράδειγμα έχει αρχίσει να κλιμακώνεται η λογοκρισία στον κυβερνοχώρο, ακριβώς με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Κι όχι μόνο στις διακρατικές σχέσεις. Οπουδήποτε.

Δύσκολες εποχές.

Ζήτω οι φίλοι!

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Όπως είναι γνωστό το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «δέχεται κάθε γνώμη» γι’ αυτό, αρκεί να ξεκινάει με το «Θερμά συγχαρητήρια…» και να τελειώνει με το «Θάνατος στους παλαιστίνιους!» Είναι λογικό, κατά συνέπεια, ότι απαγόρευσε την είσοδο σε δυο αμερικανίδες βουλευτίνες, την σομαλικής καταγωγής Ilhan Omar, και την παλαιστινιακής καταγωγής Rashida Tlaib. Και οι δύο υποστηρίζουν το κίνημα BDS – και είναι πασίγνωστο ότι το ισραηλινό φασισταριό φοβάται πάρα πολύ το ενδεχόμενο να «αναγνωριστεί» διεθνώς σαν αυτό που πραγματικά είναι: ένα καθεστώς απαρτχάιντ.

Αλλά οι Omar και Tlaib δεν είναι απλές «ακτιβίστριες». Είναι εκλεγμένες στη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων· συνεπώς η απαγόρευση σε βάρος τους θα έχει κάποιες παρενέργειες, αφού αφενός είναι επίδειξη ολοκληρωτισμού και αφετέρου αφορά εκπροσώπους φιλικού (έως συμμαχικού) κράτους.

Ευτυχώς δεν είναι όλα άσχημα για το ρατσιστικό Τελ Αβίβ. Οι Omar και Tlaib απαγορεύονται, αλλά ο βορΒορίδης (και κάθε παρόμοιος) όχι απλά επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται κιόλας να κάνει μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα του κάτεργου. Είναι καλή παρηγοριά το να αλληλοαγκαλιάζεσαι με το πρωτοκοσμικό φασισταριό, έτσι δεν είναι;

(φωτογραφία κάτω: Πριν ανακοινωθεί η απαγόρευση την είχε ζητήσει το ψόφιο κουνάβι. Το ψόφιο κουνάβι είναι αληθινός φίλος όλης της ακροδεξιάς αγέλης που κυβερνάει στο Τελ Αβίβ…)

Η επίκληση της “διεθνούς νομιμότητας”

Τετάρτη 14 Αυγούστου. Κάθε φορά που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος θέλει να προωθήσει για εσωτερική κατανάλωση δόσεις αντιτουρκισμού, επικαλείται την «διεθνή νομιμότητα». Την οποία, υποτίθεται, παραβιάζει το τουρκικό καθεστώς – πιο πρόσφατα με την εκστρατεία γεωτρήσεων στα πέριξ της κύπρου.

Το ποια είναι αυτή η «διεθνής νομιμότητα» ποτέ δεν αναφέρεται. Εύλογο μιας και υπάρχει κι άλλη «διεθνής νομιμότητα» την οποία επικαλείται η Άγκυρα. Η οποία δείχνει να είναι περισσότερο κατοχυρωμένη («διεθνώς»).

Ωστόσο είναι πραγματικά το ελληνικό καθεστώς «φίλος του νόμου» στις διεθνείς σχέσεις; Όχι. Ένας πολύ στενός σύμμαχός του, τον οποίο αθωώνει (ακόμα και με ενεργητικό τρόπο) όχι μόνο εντός αλλά και εκτός συνόρων, είναι το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πέρα απ’ όσα διαπράττει ο ισραηλινός φασισμός κατά των Παλαιστινίων, υπάρχει κι άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο: τα υψώματα του Γκολάν. Η συγκεκριμένη περιοχή ανήκει στη συρία (ένα μικρό μέρος στο βορρά, οι Shab’a farms ανήκει στον λίβανο), και καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967. Έκτοτε παρέμενε «κατεχόμενη περιοχή ξένου κράτους» – σύμφωνα με την «διεθνή νομιμότητα». Αυτά τα 1800 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους θα έπρεπε να επιστραφούν στη Δαμασκό…

Αλλά όχι. Στις 25 του περασμένου Μάρτη το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε απ’ τα ανάκτορα στην Ουάσιγκτον ότι τα υψώματα του Γκολάν ανήκουν στο ισραήλ – και ότι αυτή η “κατοχύρωση ιδιοκτησίας” είναι, απλά, παραδοχή της πραγματικότητας. Ήταν ένα απ’ τα δώρα που έκανε η φασιστοΟυάσιγκτον στο φασιστοΤελ Αβίβ, ειδικά στον Netanyahou, παραμονές των εκλογών εκεί.

Αν και η ε.ε. απέρριψε αυτήν την «αναγνώριση» η Αθήνα θα είχε έναν σοβαρό λόγο όχι απλά να κρυφτεί πίσω απ’ την απόφαση της ε.ε. αλλά να καταγγείλει την προσάρτηση και να διακόψει (ή, έστω, να περιορίσει) τις σχέσεις της με ένα καθεστώς που παραβιάζει τόσο χοντροκομμένα την «διεθνή νομιμότητα». Κι αυτός ο λόγος λέγεται «βόρεια κύπρος». Η οποία, σύμφωνα με την ελληνική εθνικιστική ρητορική, είναι έδαφος της «κυπριακής δημοκρατίας» που κατέχεται απ’ τον τουρκικό στρατό. Απόδειξη της «παραβίασης της διεθνούς νομομότητας» απ’ την Άγκυρα, και πηγή όλων των υπόλοιπων «παραβιάσεων» που υποτίθεται ότι κάνει.

Αν η Αθήνα ευλογεί (σιωπηλά αλλά καθαρά) την προσάρτηση κατεχόμενου (συριακού) εδάφους από έναν σύμμαχό της· αν δεν σηκώνει την φωνή καταγγέλοντας αυτήν την μιλιταριστική «κατάκτηση», τότε πώς θεωρεί ότι μπορεί να εμποδίσει την Άγκυρα να κάνει ακριβώς το ίδιο στη βόρεια κύπρο, αν το θελήσει, με επικλήσεις σε “διεθνή νομιμότητα”; Γιατί είναι ο.κ. η προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν απ’ το ισραηλινό καθεστώς και δεν είναι ο.κ. η προσάρτηση της βόρειας κύπρου απ’ το τουρκικό καθεστώς; Επειδή η στρατιωτική κατάκτηση των πρώτων έγινε το 1967 και της δεύτερης το 1974;

Δεν υπάρχει απάντηση – προφανώς! Η ελληνική επίκληση της «διεθνούς νομιμότητας» δεν είναι απλά a la cart (κάτι που, έτσι κι αλλιώς, είναι γελοίο). Είναι εντελώς ψευδής. Ένα, ακόμα, απ’ τα ιδεολογικά σκατά με τα οποία τρέφεται (με χαρά του…) ο «λαός»….

Νερά χωρίς οικόπεδα 1

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Ενώ στο ελλαδιστάν η ρουτίνα είναι οι καταγγελίες (της «τουρκικής προκλητικότητας»…) στη νότια κύπρο είναι κάπως διαφορετική. Θα υπάρξει, άραγε, «λύση»; Ή το πράγμα πάει σε «αχαρτογράφητα νερά»…. χωρίς θαλάσσια οικόπεδα και πλατφόρμες εξόρυξης;

Τα «αχαρτογράφητα νερά» αφορούν εκείνο για το οποίο έχουμε ήδη προϊδεάσει: μια «λύση» (μπορεί και μισή…) που θα είναι ή θα τείνει είτε σε μια αρκετά ελαστική «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» είτε σε μια πολύ αρκετά ελαστική… Στην πράξη εκείνο που κουβεντιάζεται στη νότια κύπρο (χαμηλόφωνα μεν προς το παρόν, αλλά κουβεντιάζεται…) είναι η «συνομοσπονδία», μ’ άλλα λόγια ένα μοντέλο δύο κράτων που έχουν και κάποια πολιτικά κοινά. Όμως αυτό, επειδή βρίσκεται έξω απ’ τις πολύχρονες «αποφάσεις του οηε», θα ήθελε αν μη τι άλλο μια ειδική έγκριση απ’ την ε.ε. Για την οποία η κύπρος είναι πάντα ένα κράτος…

Τον ερχόμενο Μάρτη ο τουρκοκυπριακός βορράς έχει εκλογές. Οι προβλέψεις λένε ότι θα τις κερδίσει ο νυν υπ.εξ. Κουντρέτ Όζερσαϊ. Οι νοτιοκύπριοι τον παρουσιάζουν σαν “εκλεκτό” του Erdogan, χωρίς να ξέρουν όμως πως θα κινηθεί η Άγκυρα – με ή χωρίς «εκλεκτούς» στην βόρεια κύπρο.

Το σίγουρο είναι ο «γκαζωμένος» τσαμπουκάς Αθήνας και Λευκωσίας όχι μόνο δεν πέρασε, αλλά έχει γυρίσει μπούμεραγκ. Η Λευκωσία μπορεί να δίνει άδειες γεωτρήσεων εδώ ή εκεί, αλλά τόσο η total όσο και η eni έχουν ειδοποιήσει «αρμοδίως» ότι δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε καμία γεώτρηση αν «δεν ξεπεραστεί η κρίση». Πρακτικά, πλέον, οι μόνες γεωτρήσεις γύρω απ’ την κύπρο είναι απ’ τα τρυπάνια της Άγκυρας· και έτσι θα συνεχίσει η κατάσταση… Το πολύ πολύ η Άγκυρα, σε ένδεικη καλής θέλησης, κάποια στιγμή να φρενάρει τις γκαζοκινήσεις της.

Ας μεταφέρουμε, ενδεικτικά, μια παράγραφο από επώνυμο άρθρο ανάλυσης στην νοτιοκυπριακή (αντιπολιτευόμενη) εφ. «πολίτης»:

… Ο Νίκος Αναστασιάδης – πέρα από την περικύκλωση της Τουρκίας – δείχνει να είναι και ο ίδιος περικυκλωμένος από αμφιβόλου αποφασιστικότητας συμβούλους, αλλά και ομάδες συμφερόντων, οι οποίοι εγκλωβίζονται συνεχώς στη μικρή εικόνα του Κυπριακού. Όλοι αυτοί ενστερνίζονται τον λογικό φόβο ότι μέσω της λύσης υπάρχει το ρίσκο να χάσουμε κι αυτά που έχουμε σήμερα, ο οποίος ωστόσο εκ των πραγμάτων είναι παράλογος. Κι αυτό διότι χωρίς λύση ήδη αρχίσαμε να χάνουμε αυτά τα οποία έχουμε σήμερα, όπως π.χ. την ΑΟΖ μας. Οπότε ο Νίκος Αναστασιάδης ήδη γνωρίζει ότι η τακτική της επίτευξης μιας καλύτερης λύσης μέσω της αξιοποίησης του φυσικού αερίου έχει παρέλθει.

Νερά χωρίς οικόπεδα 2

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Σα να μην φτάνουν αυτά, ο γ.γ. του οηε Γκουτέρες απάντησε στα επίσημα ραβασάκια που είχε λάβει πρόσφατα τόσο απ’ τον Akinci όσο και απ’ τον Αναστασιάδη. Στα ελληνικά μήντια θα δείτε αναφορά μόνο στην απάντησή του στον δεύτερο, μια λίγο πολύ αδιάφορη «ενθάρρυνση» για έναν επόμενο γύρο «συνομιλιών». Στον Akinci όμως ο γ.γ. έδωσε τα συγχαρητήριά του για την πρόταση του περί κοινής εκμετάλλευσης των όποιων κοιτασμάτων – αυτή που απέρριψαν πανηγυρικά και ομόφωνα οι νοτιοκύπριοι… Μπορεί να είναι λιγάκι «ανθέλλην» αυτός ο γ.γ. ή απλά να έχει βαρεθεί τα ελληνικά / ελληνοκυπριακά κόλπα. Το σίγουρο είναι ότι είδε στην πρόταση Akinci μια θετική κίνηση…

Δεν θα γίνει προκοπή έτσι!

Πως το γκάζι εμπνέει ιδέες…

Σάββατο 10 Αυγούστου. Το νοτιοκυπριακό αφεντικό (επίσημος τίτλος: πρόεδρος της κύπρου…) Αναστασιάδης συναντήθηκε χτες με το βορειοκυπριακό αφεντικό (με επίσημο τίτλο «ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας») Akinci, τα είπαν για 3 ώρες, και θα υπάρξει συνέχεια.

Η ασταμάτητη μηχανή, κρατώντας την ιπτάμενη θεία Λίτσα σε απόσταση (με σφενδόνα), σημειώνει την «ικανοποίηση» του μαφιοΑναστασιάδη: …γιατί η πρόταση για την αποκέντρωση εξουσιών βρίσκει πρόσφορο έδαφος και θα είναι ένα εκ των αντικειμένων που θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων…

Η “αποκέντρωση των εξουσιών” ως ελληνοκυπριακή πρόταση ακούγεται όμορφη· μόνο που με βάση την ιστορία του “κυπριακού” τείνει (καθαρά λέμε) προς ένα είδος “χαλαρής ομοσπονδίας” με ένα τυπικό και άνευρο “κέντρο εξουσίας” – αναγκαστικό εφόσον η ε.ε. δεν συμφωνεί με την εκδοχή της ανακήρυξης δύο κράτων (μπας και τελειώνει αυτό το παραμύθι) όπως βολιδοκόπησε ο μαφιοΑναστασιάδης…

Φυσικά απ’ το να το ρίξει κάποιος την ιδέα (και “να βρει πρόσφορο έδαφος”…) μέχρι να καθοριστούν οι λεπτομέρειες για τις “αποκεντρωμένες εξουσίες” του κυπριακού βορρά και νότου η απόσταση είναι μεγάλη. Σημειώνουμε ωστόσο την “ικανοποίηση” της νοτιοκυπριακής πολιτικής βιτρίνας επειδή είναι εν μέρει σικέ και εν μέρει αγχωτική: αν δεν βρεθεί φόρμουλα που να ικανοποιεί τόσο τους τουρκοκύπριους όσο και την Άγκυρα δίνοντας στους πρώτους εξουσίες “σχεδόν κράτους”, το ονειρεμένο γκάζι θα μείνει θαμμένο…

Εν τω μεταξύ οι φασιστοσυμμαχίες ανθίζουν κανονικά… (φωτογραφία….)

… ή δημιουργεί μέτωπα…

Σάββατο 10 Αυγούστου. Στη χθεσινή πρόχειρη περιγραφή της αεριο-γεωμετρίας της ανατολικής Μεσογείου έμεινε ασχολίαστη η απουσία της Βηρυτού απ’ το ανατολικομεσογειακό gas forum.

Όχι τυχαία η απουσία. Το λιβανέζικο κράτος είναι σε αντιπαράθεση με το ισραηλινό για μια θαλάσσια φέτα (με πολύ πιθανά έως σίγουρα κοιτάσματα) έκτασης 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η Λευκωσία έβαλε το χεράκι της για να κλέψει το Τελ Αβίβ αυτό το κομμάτι της λιβανέζικης αοζ: όπως φαίνεται στη δεύτερη φωτό, ξεκίνησε την οριοθέτηση των αοζ με την Βηρυτό από ένα αυθαίρετο σημείο (το 1), με μια λογική «ντάξει μωρέ, τα πιο πριν θα τα βρούμε», και ύστερα έκανε συμφωνία με το Τελ Αβίβ χωρίς «ντάξει»! Μ’ αυτόν τον τρόπο η Λευκωσία έγινε επιχείρημα (ασθενές μεν, αλλά επιχείρημα) του φασιστικού ισραηλινού καθεστώτος κατά του λιβανέζικου για το που είναι τα θαλάσσια σύνορά τους. Εννοείται ότι ύστερα απ’ αυτό οι σχέσεις της Βηρυτού με τη Λευκωσία είναι στην κατηγορία «φιλάκια – φτιάχνω κλίμα…»

Το βασικό τώρα είναι ότι η λιβανέζικη κυβέρνηση έχει δώσει άδειες ερευνών σ’ αυτό το παγκοσμίως γνωστό «διαφιλονικούμενο» τρίγωνο, που λέγεται block 9, σε μια κοινοπραξία της γαλλικής total, της ιταλικής eni και της ρωσικής novatek. Ταυτόχρονα το Τελ Αβίβ έχει δώσει άδειες για την ίδια περιοχή στη δική του Dalek Drilling και στην αμερικανο-ισραηλινή Noble Energy. Μαντέψτε: κανείς δεν κάνει τίποτα, περιμένοντας να υπάρξει διακρατική συμφωνία για το τι ανήκει σε ποιόν.

Αν έχει μια ευρύτερη αξία αυτή η καθήλωση είναι επειδή δείχνει ότι το να μοιράζεις άδειες γεωτρήσεων σε αμφισβητούμενες περιοχές δεν τις κατοχυρώνει υπέρ του – όπως διαδίδει η ελληνική / ελληνοκυπριακή εθνικιστική ιδεολογία. Οι ιδιοκτησιακές εκκρεμότητες δεν αρέσουν καθόλου στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εκτός αν κουβαλάνε ιδιωτικούς στρατούς και καπαρώνουν σαν δικά τους εδάφη και θάλασσες – αυτό που λέγεται ωμή αποικιοκρατία.

Δείχνει επίσης ότι οι και καλά «σωματοφύλακες» της αυθαίρετης ελληνοκυπριακής αοζ, η γαλλική total και, ενίοτε, η ιταλική eni, έχουν πολλές μπίζνες στα πέριξ και όχι μόνο. Υποθέτουμε ότι οι ceo τους δεν ασχολούνται με την «λύση του κυπριακού». Θέλουν, απλά, μια – οποιαδήποτε! – λύση για να κάνουν τις δουλειές τους…

Κάτι τελευταίο. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει αναλάβει «μεσολαβητική προσπάθεια» για να λυθεί η διένεξη Βηρυτού – Τελ Αβίβ. Ανατριχιαστικό! Όταν ακούτε ότι η Ουάσιγκτον που υποστηρίζει όσο δεν γίνεται τον ισραηλινό μιλιταρισμό / φασισμό το παίζει «ουδέτερος» κουμπωθείτε εκατό φορές. Το Τελ Αβίβ δεν πρόκειται να κάνει πίσω ούτε μισό μέτρο!

Και επειδή το παλιό σχέδιο να υπάρξει στη Βηρυττό ένα «φιλικό καθεστώς» προς το Τελ Αβίβ δεν έχει ευωδοθεί παρά τα ισραηλινά εγκλήματα στο λίβανο, είναι ανοικτό (τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για τους συμμάχους του) αυτό που υπονοούσαμε μιλώντας αυτή τη βδομάδα για την μπάντα των Mashrou’ Leila και το κυνήγι σε βάρος της απ’ τους χριστιανοφασίστες: ένας, ακόμα, «εμφύλιος πόλεμος» εκεί….

What for?

Παρασκευή 9 Αυγούστου. Φυσικό αέριο δεν έχει… Πετρέλαιο όχι ακόμα, και ευχόμαστε ολόψυχα τα κινήματα βάσης να κάνουν το καλύτερό τους και να κοπεί ο “πετροβήχας” που ακούγεται εδώ κι εκεί… Από αγωγούς; Ένας όλος κι όλος, κι αυτός υπο κατασκευήν (ο TAP…). Από που ως που, λοιπόν, το ελλαδιστάν το παίζει “hub” ενεργειακό και security της “ενεργειακής ασφάλειας” στην ανατολική Μεσόγειο;

Όσο περνάει ο καιρός και τα δεδομένα του 4ου παγκόσμιου πολέμου συγκεντρώνονται και στη Μεσόγειο, τόσο πιο καθαρό γίνεται στην ασταμάτητη μηχανή ότι το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος χρησιμοποιεί το “φυσικό αέριο” και την “ενέργεια” με γεωγραφικούς προσδιορισμούς σαν προπέτασμα καπνού, για εσωτερική χρήση. Για να κρύψει ιμπεριαλιστικούς / μιλιταριστικούς σχεδιασμούς…

Είναι γεγονός ότι η “διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση” και η διαχείρισή της α λα ελληνικά κατέστεψε το ιμπεριαλιστικό κόλπο banks που δουλευόταν απ’ τα μέσα των ’90s σε μια ευρύτερη ζώνη, απ’ τα βαλκάνια ως τον “μετασοβιετικό χώρο” και την μέση Ανατολή. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους που δοκιμάστηκε η ιμπεριαλιστική επιρροή χωρίς τανκς. Και τέλειωσε μάλλον γρήγορα. Κάποιοι έβγαλαν πολλά. Ωστόσο το brand name greece δεν λέει πια σπουδαία πράγματα από χρηματοπιστωτική άποψη. Για την ακρίβεια δεν λέει τίποτα.

Με τα βαλκανια να έχουν δορυφοριοποιηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γύρω από “μεγαλύτερες δυνάμεις” και την Μόσχα να έχει ανακτήσει τον έλεγχο του “μετασοβιετικού χώρου” στον Καύκασο, και επιπλέον με την Άγκυρα να είναι πια “περιφερειακή υπερδύναμη”, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει ριχτεί σε μια τυχοδιωκτική έως τυφλή προσπάθεια γεωπολιτικής αναβάθμισής του μέσω των ηπα και του ισραήλ. Πιάστηκε απ’ το νοτιοκυπριακό γκάζι όπως ο πνιγμένος πιάνεται απ’ τα μαλλιά του κι άρχισε να το πουλάει πριν καν το δει, όχι σαν υλικό αλλά σαν ιδεολογία: το ελλαδιστάν θα αναβαθμιστεί γεωπολιτικά διεθνώς, επειδή απ’ την επικράτειά του να περνάνε οι σωλήνες της ευρώπης… Κλασσική προσπάθεια απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων, συνεπής με την ιστορία του νέου ελληνικού κράτους…

Αλλά το είδωλο έχει ζαρώσει, και πουλάει μόνο στην εσωτερική αγορά. Πίσω απ’ τις παχιές αερολογίες, αν ψάξει κανείς τα πραγματικά δεδομένα, το μόνο υπαρκτό, ο σκληρός πυρήνας, είναι οι αμερικανικές και οι ισραηλινές στρατιωτικές υποδομές. Με αντάλλαγμα “τουρισμό”, πολιτιστικές ανταλλαγές και επιλεγμένες μερίδες τεχνολογικών “παροχών”. Χάρη στις άοκνες προσπάθειες των φαιορόζ (που φαίνονται να συνεχίζουν οι ρημαδοκούληδες, θα το δούμε όμως αυτό…) το ελλαδιστάν μοιάζει να εξελίσσεται σ’ ένα “φυλάκιο” του άξονα, που κοιτάει όχι μόνο προς την μέση Ανατολή αλλά και προς την κεντρική και δυτική ευρώπη…

Θα έκανες βουτιά σε δροσερό γκάζι;

Παρασκευή 9 Αυγούστου. …Η Αίγυπτος υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 2018 μια συμφωνία με την Κύπρο για την σύνδεση του κοιτάσματος “Αφροδίτη” με τις εγκαταστάσεις υγροποίησης στο Idku και στη Damietta. Το κυπριακό αέριο θα φτάνει στην Αίγυπτο με υποθαλάσσιο αγωγό για να υγροποιηθεί και να επανεξαχθεί. Επίσης αέριο αξίας 15 δισ. δολαρίων από τα ισραηλινά κοιτάσματα “Tamar” και “Leviathan” θα προωθηθεί στην Αίγυπτο σαν μέρος της δεκαετούς συμφωνίας μεταξύ της ισραηλινής Delek Drilling και του αιγυπτιακού ομίλου Dolphinus…

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η αιγυπτιακή καθεστωτική al ahram στις 25 Γενάρη 2019, αναφερόμενη στη συνάντηση του “gas forum” της ανατολικής Μεσογείου – με την κάπως περίεργη σύνθεση. Τότε, βέβαια, είχαμε φαιορόζ γκουβέρνο, οπότε και το gas forum ήταν αόρατο…

Ο αγωγός νότιας κύπρου – αιγύπτου θα έπρεπε να είναι έτοιμος ως το 2020… Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας (19/9/18) τίποτα δεν κουνιέται σχετικά. Υποτίθεται ότι η εξόρυξη απ’ το κοίτασμα “Αφροδίτη” είναι να αρχίσει το 2023… Δεν βιαζόμαστε όμως! Δεν θα πεθάνει δα ο καπιταλισμός από ενεργειακή ασιτία… Σε τελευταία ανάλυση δεν έχουν σημασία τα μεγάλα έργα. Σημασία έχει και η εθνική ιδεολογία. Το πως κρύβεται ο κάθε ιμπεριαλισμός…

Κατά τα άλλα υπάρχουν μερικές θανάσιμες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, αν η τουρκική επικράτεια είναι εκτός λογαριασμού, ο επόμενος πιο λογικός τρόπος για να πουληθεί το νοτιοκυπριακό γκάζι είναι να υγροποιηθεί στην αίγυπτο. Ενώ η πιο φτηνή λύση είναι πάντα η διάθεσή του μέσω τουρκικού εδάφους, ο αγωγός ως το κοντινότερο αιγυπτιακό υγροποιητήριο στοιχίζει 1 δισ. δολάρια. Η “λύση” της υγροποίησης συμφέρει τους έλληνες εφοπλιστές – αλλά ποιός θα βάλει το 1 δισ. που, σαν “επένδυση”, θα χρειάζεται απόσβεση, άρα θα ανεβάσει την τιμή του νοτιοκυπριακού γκαζιού, κάνοντάς το μη ανταγωνιστικό στη διεθνή αγορά;

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα: η αίγυπτος μπορεί να υγροποιεί και να πουλάει το δικό της γκάζι, ενώ το ισραηλινό μπορεί να πηγαίνει στην αίγυπτο ακολουθώντας ανάποδα έναν αγωγό μέσω του οποίου ως πρόσφατα το Κάιρο πούλαγε γκάζι στο Τελ Αβίβ. Ας πούμε “μηδέν νέα επένδυση”. Μάνι μάνι, λοιπόν, δεν υπάρχει κανάς διεθνής νταλκάς για το νοτιοκυπριακό αέριο…

Ύστερα υπάρχει και το θέμα “ιταλία”. Το φάντασμα του θρυλικού east med θέλει οπωσδήποτε και την Ρώμη στο κόλπο. Αλλά ο ιταλικός καπιταλισμός δεν πεθαίνει. Συμμετέχει στο “gas forum” όχι για την μεγάλη και ανεφάρμοστη ιδέα του east med, αλλά επειδή α) η ιταλική eni μαζί με την ισπανική naturgy έχουν το 50% της αιγυπτιακής εγκατάστασης υγροποίησης στη Damietta, και β) επειδή τα φορτία υγροποιημένου γκαζιού θα ξεφορτώνονται σε ιταλικά λιμάνια…

Με δυο λόγια, λαμβάνοντας υπόψη και την όποια αβεβαιότητα, η γεωγραφία της “αξιοποίησης” του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου δεν έχει καμμία (ή έχει ελάχιστη) σχέση με την ελληνική επικράτεια…

(φωτογραφία: η ιταλική επικράτεια είναι ήδη hub αερίου…)