Tag: εξωτερική πολιτική

Εμπρός γενναίοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Επί τη ευκαιρία όμως αυτής της «εθνικής νίκης», και ακολουθώντας «τακτική Αλέφαντου» (πάμε γερά να τους φάμε!), οι εθνικόφρονες δημαγωγοί δεξιάς κι αριστεράς πήραν οδηγίες να «ανεβάσουν» τους τόνους σχετικά με την δράση της Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μετά από δεκάδες μεταφορές μισθοφόρων και όπλων από αέρα και θάλασσα επί εβδομάδες, χτες οι ντόπιοι δημαγωγοί «θυμήθηκαν» πόσο παλιοχαρακτήρας είναι ο Erdogan. Ανακάλυψαν, μάλιστα, και ένα τουρκικό μεταγωγικό που έκανε αγώι (συνοδευόμενο ωστόσο από 3 τουρκικά πολεμικά). Κι ένα ελληνικό υποτίθεται πως θα έκανε το καθήκον του αν δεν ήταν μόνο του, να σταματήσει την «παράνομη μεταφορά όπλων στη λιβύη», εφαρμόζοντας κάποιες ευρωπαϊκές αποφάσεις που τις έχουν ξεχάσει κι αυτοί που τις πήραν.

Αλλά ήταν μόνη της η ελληνική φρεγάτα, αφού κανείς άλλος δεν έχει στείλει πλοία ή ιπτάμενα μέσα για να εμποδιστεί οποιοσδήποτε να μεταφέρει οτιδήποτε είτε προς είτε από την λιβύη… Οπότε απλά μερικές εντυπώσεις ακόμα, για εσωτερική κατανάλωση…

Όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο το ρημαδογκουβέρνο) προσπαθεί να κρύψει απ’ τους υπηκόους / πελάτες του εθνικισμού, του σωβινισμού και του αντιτουρκισμού, το γεγονός ότι το «εθνικό σχέδιο» που δουλευόταν εδώ και πάνω από μια 10ετία για τον (συν)έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ βρίσκεται πια στον πάτο της θάλασσας. Παρ’ όλα αυτά η «εθνική συνοχή», οι ιμπεριαλιστικές μανίες του «εθνικού κορμού», πρέπει να διατηρηθούν. Όχι επειδή θα δώσουν τη νίκη στα ελληνικά αφεντικά όταν και αν εμπλακούν πιο ενεργά στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά επειδή απλά, πολύ απλά, ο εθνικισμός και τα «μεγαλεία», ακόμα και σαν φαντασιώσεις (κυρίως έτσι), εξασφαλίζουν την βάση της εθελοδουλείας στο εσωτερικό. Τα «εθνικά ζητήματα» είναι ο διακόπτης που οποιαδήποτε στιγμή, γυρνώντας στο ON, εξασφαλίζει την ταξική ειρήνη.

Ταυτόχρονα, αυτός ο τόσο χρήσιμος στο εσωτερικό ανακυκλώσιμος εθνικισμός / μιλιταρισμός, εμποδίζει οποιαδήποτε πρακτικά ρεαλιστική κίνηση του ελλαδιστάν… Τα έχουμε πει όμως, και θα τα ξαναπούμε σύντομα: «ρεαλισμός» θεωρούνται τα συμφέροντα και οι συμμαχίες του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών… Οτιδήποτε άλλο είναι «προδοσία»…

Ο Αλέξης Ηρακλείδης, μέχρι πέρυσι προφέσορας του Παντείου για τις διεθνείς σχέσεις και την επίλυση των συγκρούσεων, θα πρέπει να θεωρείται πανηγυρικά εθνοπροδότης με τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό του. Να τι είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του:

«Από τα 6 θέματα του Αιγαίου τα πράγματα έχουν ως εξής: σε ότι αφορά την αιγιαλίτιδα ζώνη και την υφαλοκρηπίδα υπάρχει ισοπαλία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στον εναέριο χώρο και στην εναέρια κυκλοφορία (FIR) τα τουρκικά επιχειρήματα είναι αδιάσειστα και τα ελληνικά δεν έχουν σχεδόν καμία βάση. Σε ότι αφορά την αποστρατικοποίηση υπάρχουν 3 νομικά καθεστώτα, στο ένα υπερτερεί η Ελλάδα και στα άλλα δύο η Τουρκία. Τέλος σε ότι αφορά τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» υπερτερεί η Ελλάδα».

«Όλα ανεξαιρέτως είναι διαπραγματεύσιμα και στις δύο θάλασσες προκειμένου να βρεθούν λύσεις που ικανοποιούν και τις δύο πλευρές, χωρίς κερδισμένους και χαμένους. Το μόνα αδιαπραγμάτευτα για την Ελλάδα είναι η υπάρχουσα κυριαρχία της στα ηπειρωτικά της εδάφη και στα νησιά και στα 6 μίλια της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης.

«Οι συμβιβασμοί θα είναι αμοιβαίοι, η Ελλάδα θα ξεχάσει τη μονομερή οριοθέτηση που είναι παράνομη με βάση το διεθνές δίκαιο και η Τουρκία ότι τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι γεωπολιτική προέκταση της Ανατολίας (άλλο αν γεωλογικά όντως είναι, αλλά αυτό δεν έχει νομικές συνέπειες). Επίσης η Ελλάδα θα αφήσει κατά μέρος τα περί μέσης γραμμής μεταξύ ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και τουρκικών παραλίων που αποκλείουν την Τουρκία από την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, σαν να ήταν περίκλειστη χώρα στο Αιγαίο (ενώ βέβαια δεν είναι)».

«Η σημερινή Ελληνοκυπριακή ηγεσία του Νίκου Αναστασιάδη προωθεί τη διχοτόμηση και είναι η κύρια υπεύθυνη για την μη επίλυση, όπως γράφω και στο βιβλίο μου»…

(φωτογραφία: Πού χάθηκε αυτός ο ναύαρχος του «τζενεράλ» με τα άπταιστα ελληνικά; Σε ποιο ελληνικό καφενείο ξέμεινε να παίζει τάβλι; Αυτός δεν ήταν που θα βούλιαζε ακόμα και τα τουρκικά σερφ αν τολμούσαν να….;)

Εμπρός σύμμαχοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη σύγχιση είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία, οι εθνικοί δημαγωγοί προσπάθησαν να πουλήσουν την συμφωνία Αθήνας – Ρώμης σαν εναντίον του Saraj και του Erdogan. Ας θυμίσουμε λοιπόν στοιχειώδη πράγματα.

Πρώτον, η ιταλική πετρελαϊκή ENI έχει θεμελειωμένα και λειτουργικά συμφέροντα στη δυτική λιβύη, αυτήν που διοικεί ο Saraj· και τόσο η ΕΝΙ όσο και η Ρώμη είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι που μετά την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση του φίλου των ελλήνων “τζενεράλ” έχει ξαναρχίσει η ροή πετρελαίου απ’ τα πηγάδια της ερήμου του λιβυκού νότου.

Δεύτερον, και πάλι στα δυτικά, στα σύνορα με την τυνησία, πάντα στην περιοχή ελέγχου του Saraj, έχουν εντοπιστεί πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Εκτός απ’ την ENI θα μπορούσε να πάρει μερίδιο και κάποια γαλλική εταιρεία – και το Παρίσι δεν θα θυσιάσει τον ρεαλισμό του για την περίπτωση.

Τρίτον: Η Ρώμη μάλλον θα πρέπει να ευχαριστεί την Άγκυρα που έσωσε τον Saraj και συνέβαλε στο να ξαναβρεθεί «πάνω στο άλογο». Φυσικά το να υπάρχουν τουρκικές βάσεις στη δυτική λιβύη δεν είναι ιταλικό όνειρο. Όμως αυτό που θα ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει το ιταλικό καθεστώς (να στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στον Saraj) το έκανε το τουρκικό. Και είχε αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον που ρίσκαρε τα οφέλη αν επιτύχει. Τα υπόλοιπα θα είναι συζητήσεις μεταξύ κρατών που έχουν κοντινά συμφέροντα.

Τέταρτον: Ακόμα και ο μεγάλος σύμμαχος, το ψοφιοκουναβιστάν, βρίσκεται σε σύγχιση σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, στο οποίο έχασε χωρίς να προλάβει καν να πατήσει τις αρβύλες του. Η Ουάσιγκτον στηρίζει τον Saraj στο βαθμό που θεωρεί ότι η Μόσχα έχει βάλει πόδι στην Benghazi. Αλλά θέλει κάπως «να χωθεί», οπότε κουβεντιάζει και με το πρώην asset της cia, τον «τζενεράλ». (Αλλά αυτός είναι ήδη παρελθόν…).

Στην προσπάθειά της να «χωθεί» στη λιβύη με τον μόνο τρόπο που ξέρει, στρατιωτικά, η africom (η «αμερικανική διοίκηση αφρικής» – έτσι είναι οι αυτοκρατορίες: έχουν διοικήσεις για όλο τον κόσμο…) ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να παρκάρει στρατό στην τυνησία. Οι τυνήσιοι, τόσο το πόπολο όσο και ο νέος πρόεδρος, δεν βλέπουν καθόλου φιλικά την Ουάσιγκτον. Βλέπουν όμως φιλικά την Άγκυρα, σίγουρα η τυνησιακή μουσουλμανική αδελφότητα.

Την περασμένη Παρασκευή δύο «βομβιστές αυτοκτονίας» ανατινάχτηκαν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, στο κέντρο της Τύνιδας. Η πρεσβεία δεν έπαθε κάτι, αλλά η προειδοποίηση ήταν σαφέστατη. Κάτι απ’ την έκρηξη θα πρέπει να έφτασε ως το ελληνικό υπ.εξ….

Αν «σύμμαχοι» θεωρούνται εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα συμπίπτουν ή βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, το ελλαδιστάν έχει ελαχιστότατους συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την αδυναμία είναι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές. Το να γίνεται δημαγωγική επίκληση πότε στην ε.ε., πότε στο Παρίσι, πότε στην Ουάσιγκτον και πότε στο Κάιρο είναι, απλά, φτηνή και κάποτε σπασμωδική προσπάθεια διατήρησης της εσωτερικής εθνικιστικής συνοχής. Και «κάλυψης» των συμμαχιών αυτών των αφεντικών.

Αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να καθησυχάζουν τύπους σαν εμάς, σκληρά αντεθνικιστές και αντι-ιμπεριαλιστές αν… Αν δεν προέκυπτε απ’ την ιστορία του 20ου αιώνα (για να μην πάμε πιο πίσω) ότι είναι τέτοια η σχέση του νο 1 εθνικού κεφάλαιου με το «εθνικό κράτος» (και τους υποτελείς του) που επιτρέπει – και κάποτε τροφοδοτεί – τυχοδιωκτισμούς. Υπάρχουν κρίσιμες «ιδιαιτερότητες» στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ιστορία που εξηγούνται δυσοίωνα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα συμφέροντα των αφεντικών των θαλάσσιων μεταφορών (στο σύνολό τους) ΔΕΝ εδράζονται στην επικράτεια… Και κατά συνέπεια έχουν πολύ μεγάλο περιθώριο (πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι άλλα εθνικά αφεντικά) στο να αδιαφορούν γι’ αυτήν αν είναι να κάνουν τις δουλειές τους…

(Γι’ αυτά περισσότερα με άλλη ευκαιρία…)

Φίλος; Ναι. Σύμμαχος; Ναι.

Τρίτη 9 Ιούνη. Ελπίδα; Μάλλον όχι. Ο χασάπης του Καΐρου Sisi έχει τα δικά του προβλήματα με την άτακτη υποχώρηση του «τζενεράλ» στη λιβύη. Έχει ωστόσο και κάποιες δυνατότητες.

Το κυριότερο πρόβλημα της αιγυπτιακής χούντας είναι το ότι είναι χούντα. Μια αιματοβαμμένη χούντα σε βάρος των πάντων που διαφωνούν μαζί της, οπωσδήποτε όμως και της μουσουλμανικής αδελφότητας. Το κύκλωμα του Sisi (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι βαθύπλουτοι αιγύπτιοι) τρέμει με την πιθανότητα η μουσουλμανική αδελφότητα, που έχει πολύ μεγάλη επιρροή μεταξύ των αιγύπτιων πληβείων αλλά και μικροαστών (όπου «μικροαστός» στην αίγυπτο συνήθως σημαίνει λίγο πάνω απ’ το όριο επιβίωσης…) να εξεγερθεί, έχοντας αυτή τη φορά μαζί της και ένα τμήμα του στρατού.

Η βασική επένδυση της αιγυπτιακής χούντας στον «τζενεράλ» ήταν και είναι ότι στην απέναντι μεριά, στον συνασπισμό που στηρίζει τον Saraj, βρίσκεται και το λιβυκό τμήμα της μουσουλμανικής αδελφότητας. Δεν είναι τόσο ισχυρό από μόνο του· έχει ισχυροποιηθεί όμως απ’ την στρατιωτική εμπλοκή της Άγκυρας. Η οποία, δεν είναι κρυφό, υποστηρίζει και την αιγυπτιακή μουσουλμανική αδελφότητα…

Σε τι μπορεί να ελπίζει ο Sisi μετά το ξεδίπλωμα της ρωσο-τουρκικής τακτικής στο λιβυκό πεδίο μάχης; Αν αυτή η τακτική συνεπάγεται μια άτυπη μεν αλλά σταθερή μοιρασιά του λιβυκού εδάφους (η δύση και η πρωτεύουσα στον Saraj, η ανατολή με την Benghazi στους διαδόχους τους Haftar) θα μπορούσε να είναι σίγουρος για τα σύνορά του. Όχι, όμως, και για την επιρροή της νίκης Saraj – Erdogan στην υπόδουλη μουσουλμανική αδελφότητα εντός αιγύπτου. Αυτό την ώρα που και στο τυνησιακό καθεστώς η μουσουλμανική αδελφότητα είναι το μεγαλύτερο (κυβερνητικό) κόμμα.

Πριν 3 μέρες ο Sisi υποδέχτηκε τον σαν βρεγμένη γάτα «τζενεράλ» στο Κάιρο – και μαστόρεψε μια «πρωτοβουλία της αιγύπτου για την ειρήνευση στη λιβύη», προκειμένου να τον σώσει. Εννοείται ότι ο Saraj την απέρριψε: βρίσκεται έξω απ’ την Σύρτη, και έχει σημασία να ανακαταληφθεί αυτή η πόλη. Aυτό επειδή «παραχωρήθηκε» κατά κάποιον τρόπο στον Haftar, προκειμένου να υπογράψει την συμφωνία που πρότειναν οι Putin και Erdogan τον περασμένο Γενάρη. Ο «τζενεράλ» τότε νόμιζε ότι είναι παντοδύναμος, έβγαλε γλώσσα στον Putin – συνεπώς η Σύρτη πρέπει να επιστραφεί.

Την «πρωτοβουλία» του Sisi την απέρριψε όμως και κάποιος ακόμα: η ε.ε. Βρίσκεται εκτός των κατευθύνσεων της «διαδικασίας του Βερολίνου» δηλώθηκε – και το Βερολίνο δεν έχει καμμία συμπάθεια για τον δικτάτορα του Καΐρου…

Φήμες θέλουν τον Sisi να μετακινεί στρατό στα αιγυπτιο-λιβυκά σύνορα. Μήπως σκοπεύει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον τουρκικό στρατό, τους μισθοφόρους του, και τους λίβυους του Saraj; Το να ρισκάρει ο αρχιχουντικός έναν απευθείας πόλεμο με το τουρκικό καθεστώς σε λιβυκό έδαφος μπορεί να ευχαριστούσε τους έλληνες φίλους του, αλλά είναι μια πάρα πολύ κακή ιδέα. Όπως πολύ κακή ιδέα είναι να εκτεθεί τόσο πολύ υπέρ του «τζενεράλ» την ώρα που οι μισθοφόροι της ρωσικής wagner group φεύγουν απ’ τα «μέτωπα», έχοντας πάρει σχετικές οδηγίες απ’ το ρωσικό υπ.εξ.

Το πιο λογικό είναι να υπογραφτεί μια εκεχειρία αφού πρώτα ο Saraj πάρει πίσω την Σύρτη. Όσο για τα εσωτερικά προβλήματα του Καΐρου; Η αιγυπτιακή χούντα αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει. Είναι τέτοια η βία και η καταστολή που ασκεί ώστε δεν έχει άλλο μέλλον. Η ανατροπή (και τελικα η δολοφονία) του πρώτου αυθεντικά εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, του Morsi, στοιχειώνει πάντα…

Μπορεί να αργούν οι αιγύπτιοι πληβείοι. Αλλά όταν επαναστατούν ξέρουν να το κάνουν καλά!

Λιβύη

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Χαμένος για χαμένος ο αγαπημένος του ελλαδιστάν «τζενεράλ» πριν κανά μήνα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα ονομαζόταν πραξικόπημα αν στη λιβύη είχαν ισχύ οι κλασσικοί όροι περί «πολιτικής νομιμότητας». Ενώ, τυπικά, ο Haftar είναι απλά ο στρατηγός του «αυτοεξόριστου κοινοβουλίου της λιβύης» που έχει έδρα το Tobruk (τα περισσότερα μέλη του οποίου έχει διορίσει ο ίδιος ο Haftar…) και άρα, πάλι τυπικά, θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του, ο “τζενεράλ” ακύρωσε την όποια ύπαρξη αυτού του κοινοβουλίου, και αυτοανακηρύχτηκε “ηγέτης της λιβύης”.

Αν νικάς μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ακόμα και αυτοκράτορας της Ρώμης (που λέει ο λόγος…) Αν χάνεις όμως δεν έχεις πολλά περιθώρια. Ο ηλικιωμένος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων στο συνέδριο του Βερολίνου για την λιβύη (το θυμάστε; έγινε μόλις στις 19 του περασμένου Γενάρη!!!) δεν πρόκειται να δει τον εαυτό του στο θρόνο του άλλοτε πανίσχυρου Καντάφι, στην πρωτεύουσα Tripoli, όπως ονειρευόταν… (Θα είναι τυχερός αν επιζήσει σαν συνταξιούχος…).

Ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής, το άστρο του συνομίλικου με τον «τζενεράλ» (76 χρονών) Aguilla Saleh Issa έχει αρχίσει να αναδύεται (μπορεί το ρημοδογκουβέρνο να προσπαθήσει να τον διπλαρώσει κι αυτόν…). Ο Issa είναι πρόεδρος αυτού του «κοινοβουλίου» που κατάργησε ο «τζενεράλ». Και αυτοσυστήνεται σαν «άνθρωπος της Μόσχας» – πράγμα που είναι στα όρια του βέβαιου. Εμφανίζεται σαν πιστός οπαδός της (ρωσικο-τουρκικής) ιδέας για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον Saraj (αυτή που δεν υπέγραψε ο Haftar τον περασμένο Γενάρη, αλλά τώρα, φυσικά, με πολύ χειρότερους όρους για το Tobruk).

Για να φανεί πόσο χάλια έχουν πάει τα πράγματα για το ρημαδογκουβέρνο, τον ιμπεριαλισμό που εκπροσωπεί και για τον αγαπημένο μας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, την περασμένη Πέμπτη (ενόσω ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα…) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov συναντήθηκε στη Μόσχα με δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους του … Saraj! Τον υπ.εξ. Mohammed Sayala και τον τουρκο-λίβυο επιχειρηματία Ahmed Omar Maiteeq, που είναι αντιπρόεδρος του «προεδρικού συμβουλίου» του Saraj. Επίσημα η συζήτηση ήταν για δουλειές – “μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση” όπως δήλωσε ο Lavrov.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η στρατιωτική κατάρρευση του «τζενεράλ» και η «πολιτική συνταξιοδότησή» του είναι το κερασάκι της επιτάχυνσης των μεθοδεύσεων Άγκυρας, Μόσχας (αλλά και κάποιων ευρωπαίων συμμάχων τους) στη λιβύη. Μιλάμε για «ευρωπαίους συμμάχους» επειδή: α) η Ρώμη δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με αυτές τις εξελίξεις· β) το Παρίσι, που υποστηρίζε τον Haftar, έχει αρκετό ρεαλισμό για να συμβιβαστεί και να επωφεληθεί απ’ αυτές· γ) το Βερολίνο, διακριτικά, συμφωνεί επίσης, για παραπάνω από έναν λόγους.

Αυτοί που έχουν μείνει απ’ έξω είναι … ο άξονας… Η Ουάσιγκτον (που τρέχει μπας και προλάβει να χωθεί, αν και ο τρόπος που διαθέτει, ο στρατιωτικός, είναι ο πιο ακατάλληλος πια), το Λονδίνο, και η Αθήνα… Υποψιαζόμαστε όμως ότι κανένας απ’ το «μπλοκ της Σύρτης» δεν στεναχωριέται για τις δυσκολίες του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του στη Μεσόγειο…

Τι έχει απομείνει στο ελλαδιστάν; Χμμμ…. Τα εμιράτα. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι απ’ τις πιο παλιές και γνωστές δυνάμεις της Μεσογείου… Ε;

Μια σύντομη δόση μνήμης απ’ τα ντόπια μεγαλεία της pro covid-19 εποχής εδώ:

Λιβύη

Παρασκευή 5 Ιούνη. Ο «τζενεράλ» υποχωρεί άτακτα στη λιβύη. Τόσο άτακτα ώστε οι έλληνες φίλοι και σύμμαχοί του δεν προλαβαίνουν καν να βρουν ώμο για να κλάψουν. Τα περίχωρα της Tripoli (όπου είχαν φτάσει οι ένοπλοι του Haftar επί πολλούς μήνες) ανακαταλήφθηκαν απ’ τους ένοπλους του Saraj και τους μισθοφόρους της τουρκίας / κατάρ… Το διεθνές αεροδρόμιο της Tripoli επίσης… Το που θα σταματήσουν θα προσδιοριστεί (αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη) μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας. Με δεδομένο ότι αυτή την στιγμή κανένας δεν ποντάρει στο αποκεφαλισμένο άλογο που λέγεται «τζενεράλ» και με δεδομένο, επίσης, ότι η ρωσο-τουρκική «πένσα» έχει πια εμπειρία στο πως δουλεύει, το ρημαδογκουβέρνο σαν εκπρόσωπος του ελληνικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται σε υπαρξιακό κενό. Δεν μπορεί πια να αμφισβητεί ότι ο Saraj είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη λιβύη (όσο κυβέρνηση μπορεί να είναι…). Δεν μπορεί να αμφισβητεί πια ότι μπορεί να υπογράφει συμφωνίες με όποιον γουστάρει… Δεν μπορεί να παρακάμψει το ότι η Ρώμη ήταν σταθερά με τον Saraj, για χάρη των συμφερόντων της ΕΝΙ….Ούτε ότι αφού ανήκει στους ηττημένους του λιβυκού πεδίου μάχης δεν μπορεί να περιμένει πολλά· ειδικά αφού οι νικητές (Μόσχα και Άγκυρα) δεν χρειάζονται κάτι από ένα μέλος του άξονα σαν το ελλαδιστάν.

Χτες ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα – λογικό. Υπέγραψε καινούργιες συμφωνίες – λογικό. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται και δουλειές στην ανατολική Μεσόγειο – λογικό. Ο Saraj δεν έχει κάμμια κάψα να ψάξει πετρέλαιο στον βυθό της θάλασσας· έχει αρκετό στην ξηρά. Αλλά ένα απ’ τα ελληνικά προβλήματα είναι ότι με βάση την συμφωνία του περασμένου Νοέμβρη μεταξύ Erdogan και Saraj, κάτω απ’ την Κρήτη δεν έχει τουρκική αοζ – έχει λιβυκή. Και εκεί ο Saraj, με την στρατιωτική κάλυψη της Άγκυρας, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει· εκτός αν η Αθήνα προτιμήσει κανονική ναυμαχία.

Παράξενες ιδέες φυτρώνουν και κυκλοφορούν μέσα στην ανομολόγητη απελπισία. Μήπως να γίνει μια προσπάθεια υπογραφής συμφωνίας οριοθέτησης αοζ μεταξύ Αθήνας και Tripoli; Για γέλια και για κλάματα! Η Αθήνα, μαξιμάροντας ιμπεριαλιστικά, δεν κατάφερε να υπογράψει τέτοια συμφωνία με τον Καντάφι, που ήταν «φίλος και αδελφός» – θα πείσει τώρα τον Saraj; Ούτε κατά διάνοια. Μήπως μια συμφωνία οριοθέτησης με την Ρώμη θα ήταν εφικτό να πουληθεί στο πόπολο σαν αντίβαρο στην τουρκο-λιβυκή συμφωνία; Και γιατί έχει σταθεί αδύνατο ως τώρα να υπογραφτεί μια τέτοια; Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει για τα όρια της αοζ με κανέναν, ακόμα και τον «φίλο κι αδελφό» Sisi: επιμένει να μετράει τα μίλια που θεωρεί ελληνικά απ’ την τελευταία πιο μακρινή ξέρα που βρίσκεται στην περιοχή.

Όλο το ελληνικό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα που με παρανοϊκές φιλοδοξίες κτιζόταν ως το 2019 έχει καταρρεύσει κομμάτι κομμάτι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει κάτι που διευκολύνει: να παραδεχτεί ο ηττημένος την ήττα του…

Αλλά αυτό είναι «ανθελληνικό»…

Ο μεγάλος κρίκος 2

Πέμπτη 4 Ιούνη. Εν τω μεταξύ στους άλλους κρίκους του θρυλικού άξονα θα πρέπει να γεννιούνται πονοκέφαλοι με την κατάσταση του μεγάλου (αμερικανικού) κρίκου. Στο ελλαδιστάν σίγουρα. Δεν ανακοινώνεται έτσι, καθαρά, αλλά είναι γεγονός. Η ανατολική Μεσόγειος (η οποία θα περικυκλωνόταν χάρη στην φοβερή συμμαχία Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – ποιος το θυμάται;) έχει γίνει ρουτινιάρικο σούρτα-φέρτα για τους στρατούς της Άγκυρας και της Μόσχας. Πολεμικά πλοία και αεροπλάνα της πρώτης προς την Tripoli, πολεμικά αεροπλάνα της δεύτερης προς την Benghazi. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εμποδίζει ή να τους ενοχλεί· ούτε καν εκείνο το θρυλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Επιπλέον η Μόσχα δεν χρειάζεται καμμία αοζ στην ανατολική Μεσόγειο για να την χρησιμοποιεί…

Χωρίς να έχει πέσει ούτε μισή σφαίρα τα potential της ιμπεριαλιστικής δυναμικής στην περιοχή έχουν ανατραπεί. Κρίμα τα σχέδια και τα όνειρα των φαιορόζ, κρίμα τα deal του ογκόλιθου (: Κοτζιάς) και του ψεκασμένου (: Καμμένος) με τα υπουργικά τους λιλιά. Κρίμα οι βάσεις που παραχωρούνταν στους Πομπηίες οπουδήποτε· κρίμα κι αυτές που κατοχυρώθηκαν. (Αλλά για την Αλεξανδρούπολη θα επανέλθουμε σύντομα).

Πριν, τις χρυσές εποχές της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου και των γκαζοεκβιασμών (σε βάρος της Άγκυρας αλλά και της Μόσχας) συνέβαινε, όλο δόξα κι όλο χάρη, αυτό:

Ο υποάξονας Αθήνας – Λευκωσίας έκοβε και έραβε «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση, μοίραζε άδειες ερευνών και γεωτρήσεων, και έτριβε τα χέρια του που είχε στριμώξει το τουρκικό καθεστώς απαγορεύοντάς του, αν και με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, να έχει αοζ… Αυτό γινόταν ακόμα και πριν 2 χρόνια…

Τώρα συμβαίνει αυτό:

Η Άγκυρα κόβει και ράβει «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση… Και δεν χρειάζεται ξένες εταιρείες για να κάνουν έρευνες· έχει τα δικά της τρυπάνια, συνοδεία των δικών της πολεμικών. «Αυτάρκης» σα να λέμε. Τα νοτιοκυπριακά «θαλάσσια οικόπεδα» κάπου έχουν πνιγεί. Κανείς δεν τα μνημονεύει πια.

Ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας θα πρέπει να είπε κάποια στιγμή στους υπερφίαλους ιμπεριαλιστές Αθηναίους: εσείς το ξεκινήσατε, στο τέλος θα κλαίτε. Στη ναυμαχία στις Συρακούσες οι κυρίαρχοι των θαλασσών στην (τότε) ανατολική Μεσόγειο Αθηναίοι έκλαψαν πικρά. Εκεί τελείωσαν οριστικά τα ιμπεριαλιστικά τους όνειρα, οι λεηλασίες τους, η χρηματοδότησή τους – και οι ίδιοι…

(φωτογραφία επάνω: Ένα στιγμιότυπο που αξίζει μια θέση στην ιστορία: στρατός – ή στρατοαστυνομία; – φυλάει το άσπρο σπίτι…)

Ο μεγάλος κρίκος 3

Πέμπτη 4 Ιούνη. Το πιο πρόσφατο «κλειδί» γι’ αυτήν την συντριβή των ελληνικών ιμπεριαλιστικών ονείρων (και την άνθηση των ανάλογων του μπλοκ της Αστάνα) λέγεται «λιβύη». Έγκαιρα και με ακρίβεια η ασταμάτητη μηχανή σας είχε ενημερώσει για το τι πρόκειται να συμβεί εκεί· έγκαιρα επίσης είχε παίξει με τον πόνο του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και του ρημαδογκουβέρνου, που έλιωσε τα παπούτσια του (πουλώντας μέσω των εθνικών δημαγωγών) τις αλληλεπάλληλες «διπλωματικές επιτυχίες απομόνωσης της τουρκίας» και «κατάργησης του συμφώνου Tripoli – Άγκυρα» για την μεταξύ τους αοζ.

Τίποτα δεν ήταν μυστικό, και η ασταμάτητη μηχανή δεν πουλάει εξυπνάδα. Απ’ την στιγμή που ο μεν Saraj με την βοήθεια των τουρκικών όπλων (και των σύριων «εθελοντών») θα έπαιρνε σβάρνα τον «τζενεράλ» (τον τελευταίο μεγάλο ελληνικό έρωτα), σε συνδυασμό με το μάζεμα των λουριών του «τζενεράλ» απ’ την Μόσχα, από εκείνη την στιγμή και μετά το μόνο αξιοσημείωτο θα ήταν πόσο γρήγορα Μόσχα και Άγκυρα θα σταθεροποιήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στο κέντρο της Μεσογείου. Πόσο γρήγορα θα ριζώσει η πένσα του «μπλοκ της Σύρτης» στην άμμο…

Στην Ουάσιγκτον διάφοροι «κατήγγειλαν» πρόσφατα ότι η Μόσχα στέλνει πολεμικά αεροπλάνα της στην ανατολική λιβύη. Κοροϊδευόντας το κοινό το αποδίδουν στην απόφαση της Μόσχας να στηρίξει τον Haftar. Το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο έχει πάθει ένα σχετικό κοκομπλόκο, γιατί απ’ την μια θα ήθελε την στήριξη του «τζενεράλ», αλλά όχι απ’ την Μόσχα. Όμως ο ρωσικός ιμπεριαλισμός δεν ενδιαφέρεται για τον Haftar. Αυτός ο τύπος έχει τελειώσει προ πολλού: ακόμα και ο σύμμαχός του ο Sisi σκέφτεται την αντικατάστασή του. Εκείνο που ενδιαφέρει την Μόσχα είναι να μονιμοποιήσει την στρατιωτική της παρουσία στην Benghazi. Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για το ίδιο στην Tripoli. Το έχουν πετύχει και το δύο. (Στην Ουάσιγκτον ψάχνουν πια τρόπο να στείλουν κι αυτοί στρατό στη λιβύη, υπέρ του Saraj… Υποθέτουμε ότι δεν καταφέρουν κάτι σπουδαίο).

Χάρη σ’ αυτή την μοιρασιά της επιρροής σ’ αυτό το σημείο της βόρειας αφρικής, στο λιβυκό μεδίο μάχης, το δρομολόγιο τουρκία (ή Latakia) – λιβύη έχει γίνει ρουτίνα. Και χάρη σ’ αυτήν την ρουτίνα, με τα πολεμικά της να πλέουν πέρα δώθε έτσι κι αλλιώς σ’ αυτήν την ζώνη νότια της Κρήτης, η Άγκυρα μπορεί να μοιράζει πια οικόπεδα στον εαυτό της…

Απλό. Θα το έλεγε και ο θεός Ποσειδώνας – αν ζούσε τώρα… Πανωλεθρία έπαθε η Αθήνα στις Συρακούσες. Ο κόλπος της Σύρτης είναι ακριβώς απέναντι, στο νότο.

Τώρα το ρημαδογκουβέρνο τρέχει να παρακαλέσει για την βοήθεια της Ρώμης – η οποία, είναι γνωστό, υποστηρίζει τον Saraj…

No future

Τρίτη 2 Ιούνη. Ορισμένοι αποδίδουν την γενικευμένη πληβειακή εξέγερση στο ψοφιοκουναβιστάν σε οικονομικούς παράγοντες. Κυρίως στο γεγονός ότι πρώτα η φτώχια και ο ουσιαστικός αποκλεισμός των μειονοτήτων απ’ τις όποιες δομές δημόσιας υγείας, ύστερα οι γενικευμένες απαγορεύσεις και η ανεργία και, στο τέλος, η post covid-19 «νέα κανονικότητα» κτυπάει ακόμα πιο έντονα εκείνους που έχουν τα λιγότερα μέσα να επιβιώσουν.

Ισχύουν αυτά. Όπως ισχύει ότι το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν έχει τον πιο φασίστα πρόεδρο (και τους ανάλογους σωματοφύλακες, βουλευτές, γερουσιαστές, μήντια) που είχε το 2016 στη διάθεσή του το καθεστώς. Και, σε προεκλογική περίοδο, ο αντίπαλός του (ο Beiden) είναι τόσο βαθυκρατικός με την σειρά του, ώστε ούτε κατά φαντασίαν δεν θα μπορούσε να εικονογραφεί μια κάποια «ελπίδα» – όπως άλλοτε ο Obama.

Μ’ άλλα λόγια, σε μια άλλοτε υπερδύναμη που καταρρέει (και εξοπλίζεται) το no future δεν είναι καν μια πάγια κατάσταση για τους περιθωριοποιημένους. Είναι ένας διαρκής κατήφορος. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι πια ένα καπιταλιστικό σύστημα επιδεκτικό σε βελτιώσεις· αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα. Οι διαδηλωτές δεν το αναλύουν· απλά το μισούν, με τον τυφλό τρόπο που τους επιτρέπει να ανταποδώσουν έστω συμβολικά τον τρόπο που τους μισεί. Κι ούτε λόγος ότι οι διαδηλωτές δεν έχουν βγάλει όπλα. Πράγμα που σημαίνει ότι στην πιο οπλοκρατούμενη κοινωνία του πλανήτη κρατιούνται ακόμα πολύ κοντά στα όρια της νομιμότητας.

Πρέπει να θυμόμαστε πάντως ότι αυτή δεν είναι η πρώτη εξέγερση της «covid φάσης» του 2020. Είναι η δεύτερη. Είχε προηγηθεί μια ανάλογη στη γαλλία. Επί πολλές ημέρες, ξεκινώντας στις 18 Απρίλη, όταν ένα ασφαλίτικο κτύπησε έναν 30χρονο με μηχανάκι που προσπάθησε να αποφύγει ένα κορονο-μπλόκο στη Villeneuve-la-Garenne. Δεν σκοτώθηκε – θα έπρεπε; Ωστόσο ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron είπε για εκείνη την εξέγερση (σε διάφορες πόλεις) περίπου αυτά που λέει το ψόφιο κουνάβι· στο πιο εκλεπτυσμένο…

Η πρόσφατη αντιlockdown εξέγερση στα Παρισινά προάστια αλλά και σε μερικές πόλεις ακόμα παρά την διάρκειά της δεν προκάλεσε συμπάθεια, συγκεντρώσεις συμπαράστασης, έστω ιντερνετικούς επαίνους απ’ τας ευρώπας (και απ’ τα μέρη μας). Φταίει που ήταν αντι-καραντίνα; Ή που δεν υπήρξε νεκρός;

Τότε που να οφείλεται άραγε η απόλυτη πρωτοκοσμική αδιαφορία για την δολοφονία πάνω από 220 διαδηλωτών, το σακάτεμα πολύ περισσότερων, τον τραυματισμό πάνω από 15.000, επί 1,5 χρόνο (απ’ τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019); Μήπως επειδή δεν υπήρχαν video απ’ τις δολοφονίες; Υπήρχαν και παραϋπήρχαν… Μήπως στο ότι ήταν Παλαιστίνιοι, άραβες, στη λωρίδα της Γάζα; Ίσως αυτό: τα απαρτχάιντ δεν θεωρούνται όλα εχθρικά· υπάρχουν κάποια που βολεύουν…

Υπάρχουν πολλά no future. Οι πρωτοκοσμικοί με τις επιλεκτικές αντιρατσιστικές ευαισθησίες, έχουν τα δικά τους…

(φωτογραφία επάνω: Κοντά στο άσπρο σπίτι, στην Ουάσιγκτον, πριν 3 ημέρες.

Στη μέση: οι κροτίδες είχαν την τιμητική τους στην πρόσφατη εαρινή εξέγερση στη γαλλία.

Κάτω: Εκτός απ’ τα όπλα και την τεχνολογία δολοφονίας αμάχων, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ εξάγει και τις μπατσικές τακτικές του. Μία απ’ αυτές είναι το «γονάτισμα πάνω στο κεφάλι ή στο λαιμό», που σκότωσε τον Floyd. Πάνω ισραηλινοί στρατόμπατσοι «ακινητοποιούν» και ξυλοκοπούν έναν παλαιστίνιο διαδηλωτή έξω απ’ το al Aqsa, στις 12 Μάρτη του 2019. Κάτω η ειρωνική έκπληξη ενός άραβα για την πρωτοκοσμική δήθεν μυωπία…

Είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί για την προέλευση των αμερικανικών μπατσοφονικών μεθόδων… Ειδικά στα μέρη μας… Είναι όμως απόλυτη αλήθεια ότι και οι αμερικάνοι και οι έλληνες μπάτσοι εκπαιδεύονται από ισραηλινούς…

Όπως το είπαμε: Μερικά φασιστικά καθεστώτα είναι χρήσιμα. Είναι σύμμαχα…).

Τζενεράλ, τζενεράλ, πού κρύφτηκες;

Δευτέρα 25 Μάη. Αυτό όμως η ασταμάτητη μηχανή το ήξερε (το είχε καταλάβει). Και σας το είχε μαρτυρήσει πριν σχεδόν 4 μήνες. Στις 31 Γενάρη (: “και οι μπουρμπλουλήθες όταν σκάνε θόρυβο κάνουν”) γράφαμε μεταξύ άλλων (με την γνωστή αντεθνική αναίδεια):

… Ο «τζενεράλ» έβγαλε γλώσσα σε Μόσχα και Άγκυρα στις 13 προς 14 Γενάρη· στη συνέχεια πέταξε στο Κάιρο, όπου έφτασε στις 14· ήταν ήδη «ξεγραμμένος», κι αυτό το υπέδειξε η ανεγκέφαλη αλεπού Putin στον φασίστα Sisi την ίδια ημέρα· κι έγινε δεκτός μετά τιμών «αδιόριστου αρχηγού κράτους» στην Αθήνα, στις 17 Γενάρη… Όπου ανέλαβε και καθήκοντα άτυπου υπ.εξ. του ελλαδιστάν στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου… (Οι ντόπιοι δημαγωγοί είπαν μετά ότι τα κατάφερε εξαιρετικά… Αν ανοίξουν διορισμοί στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, έχει προοπτικές…)

Με δυο λόγια ο «τζενεράλ» ήταν ήδη walking dead την ώρα που έγερνε στη ζεστή αγκαλιά του ρημαδοΚούλη και του υπ.εξ. ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα…. Οι οποίοι, φυσικά, τέρατα ευφυίας καθώς είναι, δεν είχαν πάρει χαμπάρι· πράγμα το οποίο όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει, αφού έτσι συμβαίνει με τους γύπες: τρέφονται με ψοφίμια, που τα θεωρούν γκουρμεδιές….

Αυτά λέγαμε στον μακρινό, προ covid-19, Γενάρη του 2020… Ήταν θέμα χρόνου να “σχολάσει” επίσημα ο αγαπημένος του ελληνικού ιμπεριαλισμού στρατηγός Haftar… (Να σχολάσει και αυτός πρέπει να πούμε, γιατί έχει σχολάσει προ πολλού ο θρυλικός Guaido και αργά ή γρήγορα θα σχολάσουν και κάτι τοξικοί πετροχουντικοί στο Ριάντ και στα εμιράτα…)

Η κατάσταση στη (δυτική) λιβύη έχει έρθει τα πάνω – κάτω (όπως ήταν εύλογο να συμβεί…), ο «τζενεράλ» όχι μόνο δεν έκατσε πάνω στα ερείπια της Tripoli για να καταργήσει μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο το άθλιο «μνημόνιο» Sarraj – Erdogan αλλά τα μαζεύει κι απο εκεί – ήδη έφυγαν οι μισθοφόροι της ρωσικής wagner group, οι οποίοι τους τελευταίους μήνες πρέπει να έπαιζαν χαρτιά, μπάλα, κάτι για να κινούνται…

Τέλειωσαν όλα με τον αγαπημένο των ελλήνων; Μόνο σαν άγαλμα στο Σύνταγμα μπορεί να ζήσει; Ίσως όχι. Μπορεί να ξεκινήσει προχωρώντας με τα γόνατα (μόνο με τα γόνατα!), να πάρει τον δρόμο μέσω αιγύπτου, ισραήλ (σύμμαχοι) συρίας, τουρκίας (εχθροί) και να φτάσει, μετά από κανά χρόνο, γονατιστός στη Μόσχα, για να ζητήσει συγγνώμη για την αχαριστία του… Ως τότε, φυσικά, θα έχει αντικατασταθεί από κάποιον άλλο συνεννοήσμο και συνεργάσιμο…

Τι έγινε πασιφανές λοιπόν στη λιβύη, και γιατί το ρημαδογκουβέρνο και οι “ειδικοί γεωπολιτικοί” λακέδες / αναλυτές του τρέχουν και δεν φτάνουν; Έγινε αυτό για το οποίο σας είχαμε ενημερώσει τόσο έγκαιρα ώστε να θεωρηθεί ακόμα και άσκοπο!… Μόσχα και Άγκυρα, παριστάνοντας τους εχθρούς, έπιασαν σαν πένσα, για πάρτη τους, αυτό το κομμάτι της βόρειας αφρικής / κεντρικής Μεσογείου· κλείνοντας το μάτι ο πρώτος προς τον βασιλιά Macron και ο δεύτερος προς τη Ρώμη· με το Βερολίνο στο βάθος, και το Λονδίνο μακρυά, πολύ μακρυά… Βορειότερα της Μάγχης. (Και το ψοφιοκουναβιστάν; Εεεεε…)

Οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές – και χάνουν… Τώρα φοβούνται μην τυχόν η Άγκυρα αποκτήσει στρατιωτικό αεροδρόμιο στη λιβύη… Μα το έχει ήδη! Κι όχι μόνο αεροδρόμιο, αλλά και ναυστάθμο! Ποιο είπαμε ήταν το ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο πριν μόλις 4, 3, 2 χρόνια; Η περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου; Ε, ηττήθηκε πανηγυρικά! Κρίμα οι χάρτες του ογκόλιθου Κοτζιά! Κρίμα οι δημόσιες σχέσεις και οι PR εκστρατείες του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα!!.. Τώρα (πατριώτες!) να κρατηθεί με κάθε κόστος ο Ευβοϊκός – και βλέπουμε…

Γιατί το κρύβουν απ’ το πόπολο; Μια χαρά θα ταίριαζε το social distancing με τις πλερέζες: πένθος το ένα, πένθος και το άλλο…

(οι φωτογραφίες είναι παλιές… Ενθύμια λαμπρών εποχών…)

Μέση Ανατολή

Κυριακή 17 Μάη. Το ρημαδογκουβέρνο διαπραγματεύεται, σαν κράτος προς κράτη, την μαζική εισαγωγή τουριστών· μπας και κουτσοβγεί η φετεινή σαιζόν σε κάποιες πιάτσες. Είναι μάλλον ασυνήθιστα τέτοια διακρατικά deal σε μια βιομηχανία τόσο αναπτυγμένη σαν την τουριστική. Αλλά όταν υπάρχουν ζόρια εμφανίζεται ο σωτήρας… Ευτυχώς που υπάρχει εθνική ενότητα και σ’ αυτό το φλέγον ζήτημα…

Με ποιούς γίνονται οι διαπραγματεύσεις; Μα με τους συμμάχους και συνεταίρους του στον ιμπεριαλιστικό άξονα. Όχι με τον τζενεράλ (Haftar), γιατί αυτός έχει κάτι προβληματάκια στο λιβυκό πεδίο μάχης. Ούτε με τον στρατηγό Sisi – η ειδικότητά του είναι η μαζική καταστολή, οι μαζικές φυλακίσεις, τα μαζικά βασανιστήρια, οι μαζικές δολοφονίες· όχι ο μαζικός τουρισμός. Άρα ποιοί μένουν; Ο Αναστασιάδης και ο Ασύλληπτος Netanyahu.

Οι δημαγωγικές ανακοινώσεις (που είναι απλά εκφωνήσεις των κυβερνητικών non papers) στην αρχή μιλούσαν για εισαγωγή 700.000 τουριστών απ’ το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Μετά ανέβασαν την ποσότητα στο 1 μύριο. Mε πληθυσμό γύρω στα 8,5 μύρια, η εξαγωγή 1 μυρίου (φασιστών στην μεγάλη πλειοψηφία τους) στο ελλαδιστάν είναι οπωσδήποτε μεγάλη μπίζνα.

Όμως… Όμως ίσως χρειαστεί να μείνουν στην πατρίδα τους επόμενους μήνες. Ο Ασύλληπτος ανακοίνωσε την απόφασή του να προχωρήσει, το επόμενο δίμηνο, στην προσάρτηση της (παλαιστινιακής) Δυτικής Όχθης, την οποία ως γνωστόν του χάρισαν οι φίλοι του στην Ουάσιγκτον. Είναι αυτονόητο πως αυτό θα προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις, και όχι μόνο απ’ τους Παλαιστίνιους. Αν και δεν υπάρχει κάποιος με δυνατότητες να προχωρήσει σ’ έναν all out εναντίον του ρατσιστικού καθεστώτος, η προσάρτηση θα αυξήσει τις έστω λεκτικές συγκρούσεις. Θα είναι μια στρατιωτική και όχι μια light αστυνομική εκστρατεία. Ε, να γίνονται τέτοια πράγματα και οι υποστηρικτές τους να λιάζονται σε ελληνικές παραλίες;

(φωτογραφία κάτω: Αν όχι όλες σίγουρα κάποιες «μάσκες έχουν φωνή». Ο Πομπηίας φτάνοντας στο Τελ Αβίβ λάνσαρε ένα καινούργιο σύμβολο, ένα κράμα της αμερικανικής και της ισραηλινής σημαίας, στη φάτσα του. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο καθένας τι θέλει να πει…)