Tag: εξωτερική πολιτική

Ζόρια και συμμαχίες 1

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και των αράβων συμμάχων τους σ’ αυτό που λέγεται «ο δρόμος» των σουνιτικών αραβικών κοινωνιών, δηλαδή η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει να προκαλεί τρόμο στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και στη χούντα του Καΐρου. Στην πρόσφατη «σύνοδο των αραβικών κρατών» το Αμπού Ντάμπι και το Κάιρο έλυσαν τα ζωνάρια τους – με φραστικές απειλές και κατάρες. Η «εμπλοκή της τουρκίας στις αραβικές υποθέσεις είναι απαράδεκτες» δήλωσε ο υπ.εξ. των εμιράτων Anwar Gargash – επίσημος φίλος πια του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ.

Το πρόβλημα των πετροδικτατοριών που νοιώθουν το έδαφος να γλυστράει κάτω απ’ τα πόδια τους (αφού πλέει πάνω σε λίμνες ενός όλο και πιο περιττού ενεργειακού εμπορεύματος, του πετρελαίου) είναι απ’ την μια μεριά ότι βλέπουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό αλλά όχι τον ρωσικό ή τον κινέζικο· και απ’ την άλλη μεριά, έχοντας χάσει απ’ τον ορίζοντα τις εγγυήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρίσκουν αποκούμπι … στον γαλλικό. Αλλά το να συμμαχείς με ένα φασιστικό αντιαραβικό καθεστώς σαν το ισραηλινό και το να περιμένεις την βοήθεια μιας παλιάς αποικιοκρατικής δύναμης στη μέση ανατολή σαν την γαλλία, δεν είναι αυτό που θα φέρει τον «δρόμο» στα πόδια σου· έτσι δεν είναι;

Μάλλον το αντίθετο.

Ζόρια και συμμαχίες 2

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Το ελλαδιστάν μπαίνει τσόντα σ’ αυτές τις καθεστωτικές αραβικές αγωνίες. Κι αυτή είναι η στρατηγική διαφορά απ’ την πάγια και διαρκή στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους άσχετα από κυβερνήσεις και χούντες ως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας, που πήγαζε άμεσα απ’ τις μπίζνες των ελλήνων εφοπλιστών με τα αραβικά πετρέλαια και ορισμένων ελληνικών κατασκευαστικών σε αραβικά καθεστώτα συμπεριελάμβανε και την υποστηρίξη των παλαιστινίων – ήταν μια «αναπτυξιακή» (με την καπιταλιστική έννοια) επιλογή. Και, φυσικά, υπήρχε το υπονοούμενο του κοινού αντιτουρκισμού, που για τα αραβικά καθεστώτα ήταν κυρίως ιστορικός (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας).

Τώρα, αντίθετα, που τα αραβικά πετρέλαια σταδιακά θα χάνουν τον ρόλο τους και οι κατασκευαστικές μπίζνες θα μειώνονται υποχρεωτικά, ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας και ο «φιλελληνισμός» καθεστώτων σαν του Αμπού Ντάμπι ή του Ριάντ, που περιλαμβάνει την οργανική συμμαχία με το Τελ Αβίβ, έχει πολύ περισσότερη αντιτουρκική συγκολλητική ουσία· και είναι παρακμιακός. Ο τωρινός αντιτουρκισμός των πετροχουντικών είναι αγχωμένος, φοβισμένος, καθώς καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων τους. Όχι απ’ την Άγκυρα, αλλά απ’ την συμμαχία της μουσουλμανικής αδελφότητας με όλο και περισσότερους ριζοσπάστες δημοκράτες. Και (αυτό δεν τολμούν να το παραδεχτούν) απ’ το ευρασιατικό project.

Υπάρχει περίπτωση να σωθούν αλλάζοντας σωσίβια, από αμερικανικά σε γαλλικά; Καθεστωτικοί που πάντα έβλεπαν τον κόσμο σαν την εξουσία των πετροδολαρίων τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα του charles de gaulle…

Ζόρια και συμμαχίες 3

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η ένταση της απελπισίας των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου βγάζει μάτι. Απ’ την μια μεριά οι στρατιωτικοί νάνοι του Αμπου Ντάμπι βρυχώνται κατά της Άγκυρας. Απ’ την άλλη, συμμαχώντας με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και επιτρέποντας ισραηλινές βάσεις στο έδαφός τους σημαδεύουν την Τεχεράνη. «Όχι, όχι, δεν στρεφόμαστε εναντίον σας» λέει ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι, ο Mohammed bin Zayed, απευθυνόμενος στο ιρανικό καθεστώς· όπως ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική ευρώπη “όχι, όχι, δεν στρέφεται κατά της Μόσχας”… “Ναι, ναι, εναντίον σας στρεφόμαστε” δηλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Πομπηίας: …τα εμιράτα και το ισραήλ φτιάχνουν μια στρατιωτική συμμαχία εναντίον του ιράν…

Ώστε ο τοξικός του Αμπου Ντάμπι νοιώθει τόσο δυνατός ώστε να αναμετρηθεί με δύο μέλη του μπλοκ της Αστάνα, του μεγέθους της Άγκυρας και της Τεχεράνης; Εδώ δεν μπορεί να νικήσει τους υεμενίτες Houthis… Και τώρα εκνευρίζει ακόμα και το Πεκίνο, που μέσα απ’ την στρατηγική συμφωνία του με την Τεχεράνη και τις επιμέρους με την Βαγδάτη και την Δαμασκό, καθόλου δεν χαίρεται με τις αμερικανικές (ή τις συμμαχικές της Ουάσιγκτον) “περιπέτειες” στην περιοχή…

Αυτό όμως είναι το πραγματικό μέτρο της κατάστασης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (και στην ανατολική Μεσόγειο): όσο πιο “του χαμού” είναι διάφορα κράτη και καθεστώτα τόσο περισσότερο παριστάνουν τους σκληρούς και τους τσαμπουκάδες, ελπίζοντας ότι έτσι θα τους ζητηθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποια “μεγάλη δύναμη”…

Ο “pax” αυτοπροσώπως!

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron… Έκανε, τελικά, την συνδιάσκεψή του (στην οποία κάλεσε και την Λισσαβώνα αφού, σύμφωνα με την γαλλική αντίληψη για την γεωγραφία, η Μεσόγειος απλώνεται στον Ατλαντικό και έτσι βρέχει τα παράλια της πορτογαλίας), οι αντίπαλοί του (Ρώμη, Βαλέτα, Μαδρίτη) καλοέφαγαν και καλοήπιαν, και ύστερα τιτίβισε μερακλωμένος κάτι περί “pax mediterranea”.

Ο καϋμένος… Έχει γίνει επικίνδυνα γελοίο πια το να προσπαθεί ένα κάποιο Παρίσι να «καλύψει το κενό» που νομίζει ότι υπάρχει στη Μεσόγειο, σαν διάδοχος μιας κάποιας Ουάσιγκτον.

Αλλά τι να κάνει κι αυτός;

(φωτογραφία: Στο μάλι, μετά το πραξικόπημα, κάποιοι διαδηλώνουν «έξω η γαλλία». Πράγμα περίεργο φυσικά αφού ο βασιλιάς είναι τόσο αγαθός ώστε δεν αποκλείεται να φέρει την ειρήνη και στην υποσαχάρια αφρική.

Άκου να θέλουν την Μόσχα για σύμμαχο, οι παλιοχαρακτήρες!)

Ο γ.γ. και η θάλασσα

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Το πόστο του γ.γ. του νατο, μιας στρατιωτικής συμμαχίας που υπάρχει μόνο από αδράνεια (και από συγκεκριμένα στρατοβιομηχανικά συμφέροντα), είναι γραφειοκρατικό και διακοσμητικό. Οπότε το να «δίνει» ο Stoltenberg την προοπτική «τεχνικών συζητήσεων» μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας θα μπορούσε να είναι απλά μέρος της ανιαρής δουλειάς που κάνει.

Αλλά το ρημαδογκουβέρνο πάτησε την μπανανόφλουδα, αφού είναι πολύ τσίτα: σε αντίθεση απ’ όσα διαδίδει για εσωτερική κατανάλωση η «διπλωματική απομόνωση της τουρκίας» δεν προκόβει. Ούτε η άντληση συμμάχων. Η Αθήνα διαλαλεί την συμμαχία της με τον βασιλιά Macron (και δεν πολυφωνάζει για τον ακροδεξιό αυστριακό Kurz)· αλλά η Άγκυρα έχει όση διακριτική κατανόηση χρειάζεται απ’ το Βερολίνο, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη (και την Βαλέτα, για να νοστιμίσει η παρέα). Διαλαλεί την συμμαχία της με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ· αλλά η Άγκυρα έχει όση υποστήριξη χρειάζεται απ’ την Τεχεράνη και την Ισλαμαμπάντ. Διαλαλεί την συμμαχία της με τον όμηρο της wagner group «τσενεράλ» στη λιβύη· αλλά η Άγκυρα στηρίζει και στηρίζεται οικονομικά και στρατιωτικά απ’ τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj. Διαλαλεί την συμμαχία της με το Αμπού Ντάμπι· αλλά η Άγκυρα έχει την οικονομική (και όχι μόνο…) στήριξη της Ντόχα. Ελπίζει (αν εκλεγεί ο νυσταλέος Jo) στην αμερικανική υποστηρίξη· αλλά η Άγκυρα έχει κοινούς σχεδιασμούς με την Μόσχα (και στο όχι και πολύ βάθος του ορίζοντα με το Πεκίνο). Μ’ άλλα λόγια η ιδέα των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού ότι το ελλαδιστάν θα αυξήσει κατακόρυφα τις γεωπολιτικές του προσόδους γινόμενο η αιχμή ενός συμπαγούς δόρατος της «δύσης» κατά της «ανατολής» κρατάει όλους τους κινδύνους χωρίς να μπορεί να αποφέρει κάποια «παράσταση νίκης», ούτε καν τη φάση της «προετοιμασίας».

Απ’ τη μια μεριά λοιπόν το να νομίζει το ρημαδογκουβέρνο ότι μπορεί να βγάλει ψεύτη τον γ.γ. θα μπορούσε να είναι απλά ένα άκομα πελαγωμένο ρεφλέξ. Απ’ την άλλη μεριά όμως η επιτυχία της Άγκυρας (που κανονικά έπρεπε να είναι «απομονωμένη» και να σπαράζει απ’ το κλάμα…) να δηλώσει «συνεπής» στην «πρόσκληση για διάλογο» για άλλη μια φορά, από έναν τέτοιον γ.γ., παραήταν εύκολη. Ειδικά όταν το ελλαδιστάν, για να σώσει (πάντα για εσωτερική κατανάλωση) τα προσχήματα επιμένει σε κάτι εκτός διεθνούς νομοθεσίας (: να φύγουν τα τουρκικά πλοία από μια περιοχή της Μεσογείου όπου ο βυθός είναι άγνωστης ιδιοκτησίας και η επιφάνεια, γκαραντί, διεθνή ύδατα).

Βάζοντας αυτόν τον «όρο» οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα κουράσουν ακόμα και τον βασιλιά Macron για όσο καιρό η Άγκυρα λέει «δεν φεύγω, αφού δεν κάνω κάτι παράνομο». Βολεύει μεν ο «όρος» από την μια μεριά για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συζήτηση / διαπραγμάτευση ακόμα και για την αοζ (άσχετα με τα λόγια, τα έχουμε πει, το ελλαδιστάν δεν θέλει με τίποτα μια δικαστική απόφαση για το θέμα, αφού εκτός απ’ την θρυλική «αοζ Καστελορίζου» θα τελειώσει και η φαντασίωση του Αιγαίου ως «ελληνικής λίμνης»)· αλλά απ’ την άλλη αυτός ο «όρος» αναγκάζει την Αθήνα να ξεφτιλίζεται διεθνώς, αφού σέρνεται πίσω από μια «αυτο-εκπληρούμενη φαντασίωση» ιδιοκτησίας (επί της ανατολικής Μεσογείου) που κανένας άλλος δεν μπορεί να δεχτεί.

Τέτοια κακά εθνικιστικά μεθύσια σαν την ελληνική αοζ έχουν πάντα ακόμα χειρότερο hangover. Ποιός πληρώνει και θα πληρώσει και το ένα και το άλλο; δεν χρειάζεται φαντασία…

Ταρατατζούμ!

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Την Τρίτη 1 Σεπτέμβρη (: εμπόριο πολέμου χοντρική λιανική) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει από εδώ μεταξύ άλλων τα εξής περιθωριακά (όπως πάντα) – ο τονισμός είναι τωρινός: …Οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με διαδοχικές κυβερνήσεις, και σίγουρα τα 5 τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα. Το παρανοϊκά φιλόδοξο (και γελοίο) σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου απέτυχε· αλλά έπεισε την Άγκυρα να βγει δυναμικά στην περιοχή. Το εξίσου παρανοϊκά φιλόδοξο σχέδιο να γίνει το ελλαδιστάν βάση για την περικύκλωση της ρωσίας απ’ τις ηπα (και) στη Μαύρη Θάλασσα και, ταυτόχρονα, στήριγμα του βασιλιά Macron, θα βγάλει εξίσου δυναμικά και την Μόσχα σ’ αυτήν την περιοχή… Όποιος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τους συσχετισμούς δύναμης είναι καταδικασμένος να τους δει μπροστά του…

Τους είδαν τους συσχετισμούς οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού· χτες!! Και θα τους δουν οπωσδήποτε μεταξύ 8 με 22 Σεπτέμβρη στη μια μεριά και 17 με 25 στην άλλη μεριά του χρυσοπράσινου φύλλου: δυο αεροναυτικές ασκήσεις όχι της Μόσχας μόνης της αλλά παρέα με την Άγκυρα, σε θαλάσσιες περιοχές που έκλεισε η Άγκυρα για λογαριασμό και των δύο, τις οποίες το ελλαδιστάν χαρακτηρίζει μονότονα δικές του, με back vocals του βασιλιά Macron! Πώς αλλιώς θα μπορούσε η Μόσχα να τρίψει στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου της επιλογές του μικρομέγαλου ελληνικού ιμπεριαλισμού (πάντα «σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου» όπως δήλωσε η κυρία Zakharova), ε;. Αν και η ιδιοκτησία επί της όποιας αοζ δεν δεσμεύει την επιφάνεια της θάλασσας, η μούρη που οι αλλοπαρμένες βιτρίνες προσπαθούν να πουλήσουν στην ανατολική Μεσόγειο, με την όποια βοήθεια του βασιλιά Macron, έφαγε δυο ξεγυρισμένα χαστούκια. Είναι οι συσχετισμοί δύναμης ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και σια! (Αν έχει αντιρρήσεις ο βασιλιάς ας τηλεφωνήσει στο Κρεμλίνο: υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες στην ανατολική λιβύη, αν ενδιαφέρεται…)

Αυτό που προβλέπαμε έγινε… Αλλά σ’ αυτή τη φάση (θεωρούμε πως) πρόκειται μόνο για «προειδοποίηση». Τι πάει να πει «προειδοποίηση»; Η Μόσχα έχει δυο καλά οχυρωμένες βάσεις στη δυτική συρία, μία ναυτική (Tartus) και μία αεροπορική (Khmeimin). Αγνοώντας τι ξεφόρτωναν τα πάνω από 10 μεγάλα ρωσικά στρατιωτικά μεταγωγικά πριν λίγες ημέρες στη Khmeimin, ξέρουμε ως τώρα ότι οι ρωσικές βάσεις δεν έχουν μέγεθος υποστήριξης μεγάλης κλίμακας πολέμου. Αλλά – και αυτό είναι πολύ μεγάλης σημασίας – αποκλείεται η Μόσχα να κάτσει αδρανής στις προσπάθειες του άξονα (και του βασιλιά Macron) να την περικυκλώσουν ή, σε κάθε περίπτωση, να δυσκολέψουν την θαλάσσια κίνησή της μεταξύ Μαύρης Θάλασσας και ανατολικής Μεσογείου.

Προσέξτε τώρα την διάταξη αυτής της εξελισσόμενης περικύκλωσης του ευρασιατικού project. Στη νότια κύπρο έχει βάσεις (κυρίως κατασκοπείας, αλλά όχι μόνο) το Λονδίνο, και απέκτησε «διευκολύνσεις» (δηλαδή βάσεις) και ο βασιλιάς Macron. Στην Κρήτη, η μεν Σούδα μεγαλώνει και μεγαλώνει, ενώ το Τελ Αβίβ αποκτάει «διευκολύνσεις», βάση ραντάρ ακτίνας 550 χιλιομέτρων, στην ανατολική μεριά, στον Ζήρο. Και η Αλεξανδρούπολη μετατράπηκε σε αμερικανική βάση, με στόχο ειδικά τον ρωσοτουρκικό έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας. (Όλα αυτά είναι σπουδαίες προσφορές των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς τους συμμάχους τους….)

Για την Μόσχα ειδικά και για το ευρασιατικό project γενικά η ανατολική Μεσόγειος είναι ιδιαίτερα σημαντική. Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο στη ανατολική Μεσόγειο, η Μόσχα δεν μπορεί να περιοριστεί σε ασκήσεις (του στρατού που έχει στη συρία) ισχυρού συμβολισμού μεν σε σχέση με τα ελληνικά «ιδιοκτησιακά» παραμύθια και την γαλλική “προστασία”, αλλά περιορισμένης απειλητικότητας. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε κάποιου είδους παρουσία κάπου στην γραμμή απ’ τα Δαρδανέλια ως την κύπρο. Κάποιου είδους «διευκόλυνση» σε τουρκικό έδαφος / ακτές.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η Άγκυρα και Μόσχα, αξιοποιώντας την «τακτική της πένσας» (το όνομα το έχουμε δώσει εμείς), έχουν ήδη βάσεις στη λιβύη. Μια νοητή ευθεία γραμμή απ’ τις ακτές της δυτικής λιβύης ως εκείνες της δυτικής συρίας και μια κάθετη απ’ τα Δαρβανέλια προς το νότο, δείχνει το γιατί το ελλαδιστάν σπρώχνει την όλο και πιο βαθιά συμμετοχή του στον 4ο παγκόσμιο βοηθώντας τους ετερόκλητους συμμάχους να «γεμίσουν» όσο μπορούν αυτές τις γραμμές. Σε βάρος όχι μόνο της Άγκυρας (αυτό είναι το αιώνιο ελληνικό εθνικιστικό παραμύθι) αλλά και της Μόσχας· άρα του ευρασιατικού project στο σύνολό του…

(φωτογραφία μέση: Η κίτρινη γραμμή είναι η θρυλική ελληνική αοζ… Η θαλασσί επιφάνεια είναι η τουρκική αοζ. Οι περιοχές των ασκήσεων είναι τα σχήματα μέσα στα κόκκινα τετράγωνα. Οι μωβ επιφάνειες είναι οι navtex των τουρκικών σεισμικών ερευνών).

Επακουμβήσεις (γενικά)

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Τον ανακήρυξε «μεγάλο σκακιστή». Κι αυτός το ανταπέδωσε. Το να διαπραγματεύεται κανείς με την κυβέρνηση Trump (δήλωσε η ανεγκέφαλη αλεπού / Putin) είναι σα να παίζει σκάκι μ’ ένα περιστέρι: το πουλί πηγαίνει πέρα δώθε στη σκακιέρα, χέζει όπου τούρθει, ρίχνει τα πιόνια, δηλώνει ότι νίκησε, και ύστερα φεύγει πετώντας.

Περιστέρι το ψόφιο κουνάβι; Αυτό είναι το ρωσικό χιούμορ. Αλλά στη βορειοανατολική συρία, την οποία διεκδικούν απ’ την μια η Μόσχα με την Άγκυρα και απ’ την άλλη το ψοφιοκουναβιστάν με τους μισθοφόρους ypd, τα πράγματα δεν είναι καθόλου για γέλια.

Στην αρχή, και επί μήνες, το “παιχνίδι” που παιζόταν ήταν πως όταν τα τουρκορωσικά APC (τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) έβγαιναν για συνοριακή περιπολία έβρισκαν μπροστά τους αμερικανικά να τους κλείνουν τον δρόμο. Ύστερα άρχισε να γίνεται και το ανάποδο. Πότε πότε “άγνωστοι” ντόπιοι έριχναν πέτρες στους αμερικάνους· κανά δυο φορές και σφαίρες.

Στις 28 Αυγούστου το πράγμα χόντρυνε. Όταν η πομπή των ρωσικών APC βρήκε μπροστά της τα αντίστοιχα αμερικανικά «όρμησε». Το αμερικανικό «οδόφραγμα» APC αναποδογύρισε, 4 αμερικάνοι πεζοναύτες τραυματίστηκαν, και στην άλλη άκρη του κόσμου, στο προεκλογικό ψοφιοκουναβιστάν, ο Biden βρήκε την ευκαιρία να καταγγείλει τον αντίπαλό του: «Ακούσατε να πει μια κουβέντα γι’ αυτό; Κούνησε έστω ένα δακτυλάκι του;» Σαφές το υπονοούμενο: το ψόφιο κουνάβι είναι τσιράκι της ανεγκέφαλης αλεπού… γι’ αυτό και παίζουν πότε πότε σκάκι.

Αυτή είναι ίσως η πιο «χοντροκομμένη εμπλοκή» ως τώρα των δυο στρατών τον τελευταίο μήνα· όχι η μοναδική. Με δεδομένο το που συμβαίνουν αυτά τα «κοντραρίσματα» (στη θάλασσα και στον αέρα δεν υπάρχουν ακόμα «επακουμβήσεις», αλλά οι αποστάσεις έχουν μικρύνει πολύ – στην ελληνική ειρηνιστική αργκώ θα έλεγε κάποιος ότι «ο κίνδυνος ατυχήματος έχει μεγαλώσει πολύ»…), κοντά στα ρωσικά σύνορα συνήθως, θα συμπέραινε κανείς ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος έχει «απελευθερωθεί» απ’ το προεκλογικό ψόφιο κουνάβι και κάνει αυτό που είναι προορισμένο να κάνει. «Ξύνεται».

Απ’ αυτό το «ξύσιμο» ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θέλει μερικά λέπια. Αλλά δεν το λέει ανοικτά. Το παίζει “θύμα”, δράμα, και τα λοιπά. Στην ερώτηση (προς το πόπολο) θα πέρνατε μέρος σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο; δεν υπάρχει αμφιβολία για τις απαντήσεις. Πάγος! Σε μια τροποποιημένη ερώτηση του είδους θα πέρνατε μέρος σ’ έναν πόλεμο που θα οδηγούσε στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού; οι απαντήσεις θα ήταν με ενθουσιασμό θερμότατες. Αλλά η πλήρης ερώτηση είναι: θα πέρνατε μέρος σ’ ένα παγκόσμιο πόλεμο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού – ή εξίσου στην δική σας; Χμμμμ… 50 – 50; Η ερώτηση αυτή δεν γίνεται.

Μάλλον για να μην χαλάσει το ηθικό…

Εμπόριο πολέμου χοντρική λιανική

Τρίτη 1 Σεπτέμβρη. Θυμάστε εκείνη την ιστορία με τα 300.000 βλήματα πυροβολικού που ο ψεκασμένος υπ.αμ. του φαιορόζ γκουβέρνου ήθελε να πουλήσει στην πετροχούντα του Ριάντ, για χρήση είτε της ίδιας (στην υεμένη) είτε μεταφορά τους «κάπου αλλού»; Γνώρισε τα «15 λεπτά δημοσιότητας» και ύστερα θάφτηκε όμορφα κι ωραία…

Υποθέτουμε ότι ο υπ.αμ. της άλλης πετροχούντας, των εμιράτων, δεν θα έχει ανάλογα προβλήματα με την πώληση ανταλλακτικών για πολεμικά ελικόπτερα και πυραύλων (απ’ το στοκ…) στο ελλαδιστάν. Τα 3 «στρατηγικά μεταγωγικά» C-17 που προσγειώθηκαν στη Σούδα στις 26 Αυγούστου, έχοντας σαν «προκάλυψη» 3 f-16 των εμιράτων (που ήρθαν υποτίθεται για να ξεμουδιάσουν στο Αιγαίο…), ήταν βαριά φορτωμένα…

Γιατί το ρημαδογκουβέρνο αγοράζει δεκάδες πυραύλους βεληνεκούς 550 χιλιομέτρων; Ίσως για να τους φορτώσει στα rafale που θα του πουλήσει ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron (με την option – τι γενναιόδωρος; – να δώσει αμέσως κάποια απ’ τα δικά του, μέχρι να κατασκευαστεί η παραγγελία…)

Αποφάσισε το ελληνικό βαθύ κράτος ότι θα είναι το «προχωρημένο φυλάκιο» του ψοφιοκουναβιστάν και του βασιλιά στη μέση Ανατολή εναντίον του ευρασιατικού project; Αποφάσισε το ελληνικό βαθύ κράτος ότι μπορεί να «κάνει παιχνίδι» και να αυξήσει την γεωπολιτική πρόσοδο της επικράτειάς του πατώντας πάνω σ’ αυτές τις δύο βάρκες; Αν η απάντηση είναι «ναι» – και όλα δείχνουν ότι αυτή είναι – τότε ναι μεν αυτό το βαθύ κράτος μπορεί να μας θεωρεί «κρέας» (όσο δεν υπάρχει η ανάλογη αντίσταση γιατί να μην το θεωρεί;) αλλά κινδυνεύει σοβαρά από μια ακόμα καταστροφή· στα 100στά γενέθλια της προηγούμενης.

Δεν αγάπησε ξαφνικά ο βασιλιάς Macron το ελλαδιστάν! Θέλει μάλλον να προσθέσει, με κάποιον τρόπο, την ανατολική Μεσόγειο στα «χαρτιά» του, ώστε να διαπραγματευτεί καλύτερα (αυτό ελπίζει) με το ευρασιατικό μπλοκ. Μπορεί να στέλνει το αεροπλανοφόρο του να κόβει βόλτες, αλλά αυτού του είδους τα πλεούμενα συγκινούν μόνο εκείνους που έχουν καθηλωθεί στην 20ο αιώνα: αρκεί να αγοράσει η Άγκυρα μερικές απ’ τις κινεζικές υπερηχητικές και υπερkiller τορπίλες (ή να τις κατασκευάσει κάποιο απ’ τα στρατιωτικά ερευνητικά της ιδρύματα) για να τελειώσει το παραμύθι με τα Charles de Gaulle.

Βουλιάζοντας στην υποσαχάρια αφρική όπου ο γαλλικός καπιταλισμός έχει τα πιο άμεσα και επείγοντα συμφέροντα, ο βασιλιάς Macron δεν έχει τις δυνατότητες να ανοίξει στα σοβαρά άλλα μέτωπα. Αυτό το καταλαβαίνει κάθε λογικός άνθρωπος· και το ξέρουν καλά και στην Άγκυρα, και στη Μόσχα, και όπου αλλού χρειάζεται. Αν υπολογίζει ότι η Ουάσιγκτον (από του χρόνου;) θα μοιραστεί μαζί του την όποια λεία και τις ευθύνες αντιμετώπισης των «αναθεωρητών» (του ευρασιατικού project), τότε η θέση του στην αφρική θα γίνει ακόμα πιο δεινή. Η λογική λέει λοιπόν ότι για να αποφύγει μια ταπείνωση α λα Β παγκόσμιος είναι υποχρεωμένος αργά ή γρήγορα να διαπραγματευτεί· και να συμβιβαστεί. Και με την Άγκυρα. Όχι για την ανατολική Μεσόγειο. Για την αφρική… για την μέση Ανατολή… για τον μουσουλμανικό κόσμο γενικά.

Οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με διαδοχικές κυβερνήσεις, και σίγουρα τα 5 τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα. Το παρανοϊκά φιλόδοξο (και γελοίο) σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου απέτυχε· αλλά έπεισε την Άγκυρα να βγει δυναμικά στην περιοχή. Το εξίσου παρανοϊκά φιλόδοξο σχέδιο να γίνει το ελλαδιστάν βάση για την περικύκλωση της ρωσίας απ’ τις ηπα (και) στη Μαύρη Θάλασσα και, ταυτόχρονα, στήριγμα του βασιλιά Macron, θα βγάλει εξίσου δυναμικά και την Μόσχα σ’ αυτήν την περιοχή… Όποιος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τους συσχετισμούς δύναμης είναι καταδικασμένος να τους δει μπροστά του. Η ρωσία έχει βάσεις (στη συρία)· η τουρκία είναι εκεί που είναι και έχει πλέον βάσεις και στη λιβύη· αν (λέμε «αν»…) πέσει η αιγυπτιακή χούντα σε ποιον βασιλιά θα είναι χρήσιμο το ελλαδιστάν;

Αν κάποιος έχει ζωτικό συμφέρον στο να αποφευχθεί ένας καυγάς δεν είναι ο δυνατότερος αλλά ο πιο αδύναμος. Εκτός αν ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν…

(Εδώ ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα δεν μπορούν να στήσουν στοιχειωδώς· αλλά πουλάνε μούρη…)

(φωτογραφία: 27 Οκτώβρη 2018, Istanbul, σύσκεψη για τη συρία. Το μπλοκ της Αστάνα, προκειμένου να διώξει την Ουάσιγκτον απ’ την “εύφορη ημισέληνο”, “άνοιξε” την πολιτική και οικονομική διαχείριση του ‘συριακού προβλήματος’ τόσο προς το Βερολίνο όσο και προς το Παρίσι. Ο βασιλιάς Macron, που έχει χάσει μεγάλο μέρος της επιρροής του στη Δαμασκό, δεν έχει απορρίψει αυτό το “άνοιγμα”. Αλλά νοιώθει όλο και λιγότερο “σπουδαίος” όσο είτε το Βερολίνο είτε τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα ενισχύουν τις θέσεις τους. Φαίνεται να θεωρεί ότι το “αμερικανικό κενό” στην περιοχή είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του· κι αν αυτό ισχύει, είναι ο μόνος που το πιστεύει…)

Ένας (ακόμα) εθνικός θρίαμβος! (1)

Κυριακή 30 Αυγούστου. Ναι: αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς την εθνικά συντονισμένη δημαγωγία, το ελλαδιστάν νίκησε τον αιώνιο εχθρό σε ευρωπαϊκό γήπεδο «πολλά – μηδέν»! «η ε.ε. καταδίκασε την τουρκία», «κυρώσεις στο τραπέζι», η διαβολική Merkel δήλωσε «όλη η ε.ε. είναι στο πλευρό της ελλάδας και της κύπρου»…. Μόνο ο Τσώρτσιλ δεν αναστήθηκε για να πει το γνωστό «οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες» (αλλά μόνο πριν το ’44…). Κλπ κλπ. Ήταν, λοιπόν, ένας θρίαμβος του φωτός επί του σκότους, του δίκαιου επί του άδικου…. «Aν»…. Αν η εθνική δημαγωγία περιέχει έστω κάποιους κόκους αλήθειας… Περιέχει όμως;

Κατ’ αρχήν ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, παρεάκι με τον υπ.εξ. της νότιας κύπρου Χριστοδουλίδη (θα επανέλθουμε στη συνέχεια γι’ αυτό το «μικρό ελληνικό κράτος»…) μπήκαν στο στίβο του «άτυπου συμβουλίου εξωτερικών» της ε.ε. για να κάνουν εκβιασμό. Σαν κοινοί ποινικοί: αν δεν … τότε δεν υπογράφουμε κοινή πρόταση για την λευκορωσία!

Η αντιμετώπιση του Λουκασένκο είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για την ε.ε. Πρώτον επειδή αφορά τις σχέσεις της και με την Μόσχα. Και δεύτερον επειδή – όπως συμβαίνει μόνιμα στο κλαμπ – τα ανατολικοευρωπαϊκά αφεντικά έχουν διαφορετικά συμφέροντα και απόψεις σε σχέση με την γερμανία ή και την γαλλία γι’ αυτές τις σχέσεις.

Το να εμφανίζεται λοιπόν το ελληνικό δίδυμο ρημαδοΓου(αϊ)Νικόλα / Χριστοδουλίδη για να εκβιάσουν (όπως ξαναείχαν κάνει σε προηγούμενη άτυπη σύνοδο) είναι ο ορισμός του «καλώς τους κουτσαβάκηδες της ανατολικής Μεσογείου!». Μ’ αυτά τα δεδομένα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, παρότι επίσης έχουν διαφορετικές απόψεις (και συμφέροντα) σε σχέση με την Άγκυρα, έπρεπε «κάτι να κάνουν». «Κάτι να δώσουν» σ’ αυτούς τους μικρομαφιόζους. Κάτι που να μπορούν οι γύπες να το πουλήσουν στα εθνικά τους κοπάδια σαν «εθνική επιτυχία».

Τους έδωσαν λοιπόν: «συμπαράσταση» και «θα δούμε για κυρώσεις σ’ ένα μήνα», στην έκτακτη σύνοδο κορυφής της ε.ε. με θέμα τις σχέσεις της με την τουρκία…

Μόνο που η «συμπαράσταση» δεν είναι «τι ωραίοι και δίκαιοι που είναι οι έλληνες» όπως πουλιέται το παραμύθι στο εσωτερικό. Η θρυλική δήλωση της διαβολικής Merkel, που την μετέτρεψε προς στιγμή σε ακλόνητο στήριγμα του ελλαδιστάν, ΔΕΝ ήταν «υποστηρίζουμε τους έλληνες». Ήταν «υποστηρίζουμε τους έλληνες όπου έχουν δίκιο». Μεγάλη η διαφορά, δε νομίζετε; Διότι πού έχουν δίκιο οι έλληνες; That’s a good question που λένε και οι Ινουί! Και πού έχουν άδικο; That’s a better question….

Όσο για το «θα δούμε σ’ ένα μήνα», μπορεί μεν να λειτουργεί σαν πίεση προς την Άγκυρα, όμως … σε ένα μήνα τι εκβιασμό θα μπορεί να κάνει ο ρημαδοΚούλης; Ότι θα κρατήσει την ανάσα του; Σε ένα μήνα λοιπόν, όπου το μόνο θέμα συζήτησης θα είναι το «ε.ε. –τουρκία», η ελληνική ιμπεριαλιστική ιδιάζουσα θρασύτητα θα έχει γύρω της όλους τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς και τα συμφέροντά τους· αυτά που είχε και πριν μια βδομάδα ή ένα μήνα.

Οπότε;

Ένας (ακόμα) εθνικός θρίαμβος! (2)

Κυριακή 30 Αυγούστου. Εκείνο που κάνει ακόμα πιο γελοίο το ελληνικό / ελληνοκυπριακό καουμποϊλίκι (και την «επιτυχία» του) είναι το ποιόν του κράτους που εκπροσωπούσε ο δεύτερος εκβιαστής, ο Χριστοδουλίδης. Εδώ και μια βδομάδα η Λευκωσία έχει γίνει παγκόσμιο θέμα μετά τις αποκαλύψεις που έκανε το al Jazeera για το είδος των πλούσιων που παίρνουν την «χρυσή βίζα» απ’ τις υπηρεσίες της Λευκωσίας. Από high λωποδύτες μέχρι καταζητούμενους, και κάθε άλλο καρυδιάς καρύδι με χοντρό πορτοφόλι.

Δεν είναι ένα «εσωτερικό» ζήτημα διαφθοράς που αρχίζει και τελειώνει στα σύνορα ενός κράτους. Η «χρυσή βίζα» σημαίνει ευρωπαϊκά διαβατήρια (για όλη την οικογένεια του αιτούντος, ανιούσα και κατιούσα) άδειες παραμονής, άδειες ελεύθερης μετακίνησης εντός ζώνης Σένγκεν… Με δυο λόγια η νοτιοκυπριακή εκδοχή της «χρυσής βίζας» και οι αποκαλύψεις (προφανώς δεν ήταν άγνωστα όλα όσα αποκάλυψε με επίσημα έγγραφα το al Jazeera – απλά τώρα δεν μπορούν να κρυφτούν) έχουν γίνει ευρωπαϊκό πρόβλημα – και σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις της Λευκωσίας με την ε.ε. Ενδεικτικά απ’ τον χθεσινό νοτιοκυπριακό «πολίτη»:

Σε τοξικό εσωτερικό περιβάλλον ενόψει βουλευτικών εκλογών σε μόλις 8 μήνες, η κυπριακή κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη βρίσκεται ξανά στο μάτι του κυκλώνα για τα «χρυσά διαβατήρια». Αυτή τη φορά, όσα βγήκαν στο φως διεθνώς μετά τη διαρροή χιλιάδων εγγράφων του Υπουργείου Εσωτερικών με ονόματα και στοιχεία, θέτουν σε σοβαρή δοκιμασία τις πολιτικές σχέσεις της Λευκωσίας με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στις προθέσεις των Βρυξελλών, σύμφωνα με τη δήλωση του αρμόδιου επιτρόπου Ντιντιέ Ρέιντερς, είναι η εξέταση νομικών μέτρων για παράβαση του κοινοτικού δικαίου. Ανεξαρτήτως των προσαρμογών που επιχειρεί εκ των υστέρων να κάνει η κυπριακή κυβέρνηση, η Κύπρος στιγματίζεται μόνιμα πλέον ως «προβληματικό» κράτος μέλος.

Οι δηλώσεις Ρέιντερς έγιναν στο Al Jazeera (27/8) κατά τρόπο που εξανεμίζουν σε μεγάλο βαθμό και την αρχική αντίδραση της κυβέρνησης Αναστασιάδη για τη σκοπιμότητα των αποκαλύψεων. Διεθνώς η κυβέρνηση γίνεται ελάχιστα πιστευτή. Αντιθέτως, οι θέσεις της Κομισιόν επιβεβαιώνουν ότι η κατάσταση έφθασε πλέον στο απροχώρητο: όποια κι αν είναι η επιχειρηματολογία της Λευκωσίας, το λεγόμενο επενδυτικό πρόγραμμα έναντι πολιτογραφήσεων πρέπει να κλείσει και όλοι οι φάκελοι να ελεγχθούν αναδρομικά και εξονυχιστικά με σκοπό την ανάκληση των ευρωπαϊκών διαβατηρίων.

Με δυο λόγια: η Λευκωσία πρέπει να κρεμαστεί ανάποδα για να αδειάσουν οι τσέπες και τα συρτάρια της. Θα φάει κυρώσεις!… 

Ή, άλλο άρθρο:

…Υπάρχει κάτι ακόμα πιο ντροπιαστικό από τις ίδιες τις αποκαλύψεις του Al Jazeera και τον πρωτόγνωρο, ακόμα και για τα δικά μας δεδομένα, διασυρμό της Κύπρου;

Φοβάμαι πως ναι. Και δεν είναι καν οι γελοιότητες της κυβέρνησης να αναλώνεται σε τραγελαφικές «εξηγήσεις» – γενικόλογες, αόριστες και κυρίως παραπλανητικές δυστυχώς – οι οποίες δυσχεραίνουν τη θέση μας και μας καθιστούν ακόμη περισσότερο άχθος παρά μέλος της ΕΕ.

Είναι το θράσος. Το απύθμενο θράσος με το οποίο συνεχίζεται η κοροϊδία, προς τα μέσα και προς τα έξω. Διότι μόνο θράσος μπορεί να είναι την ώρα που και η EE ετοιμάζεται να κινηθεί εναντίον μας, η Πολιτεία να εξαγγέλλει έρευνες για να βρει ποιος έδωσε τα στοιχεία!

Να διώξει αυτόν που τα απεκάλυψε.

… Με άλλα λόγια, ένα ευνομούμενο (τάχα) κράτος – το «τάχα» για τη μετοχή και το επίθετο εξίσου, διότι ειδικά στο διάστημα που μιλάμε είναι γιάφκα κομπιναδόρων περισσότερο – αυτό λοιπόν το θλιβερό πια μόρφωμα, μπροστά στην αποκάλυψη του μεγαλύτερου σκανδάλου των τελευταίων δεκαετιών ειδικά σε σχέση με το διεθνές του κύρος, αντί να κινηθεί εναντίον των ενόχων, κινείται εναντίον εκείνων που το αποκάλυψαν! 

… Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατάντημα για ένα κράτος το οποίο ισχυρίζεται ότι είναι δημοκρατικό και σύγχρονο να μετατρέπεται σε υποχείριο του όποιου βαθέως κράτους εντός του και οι υπηρεσίες του να το εξευτελίζουν και να εξευτελίζονται έτσι ως τελευταία υποχείρια αυτού του σκοτεινού παρασκηνίου. 

Κι άλλοι εις τα ευρώπας πουλάνε «χρυσά διαβατήρια»… Κι άλλοι μαζεύουν φρέσκο χρήμα χωρίς να ρωτάνε πολλά για την προέλευσή του… Φαίνεται όμως ότι οι νοτιοκύπριοι αδελφοί το απογείωσαν αυτό το κόλπο· σε βαθμό κακουργηματικής ξεφτίλας.

Αυτήν την κυβέρνηση / αυτό το κράτος εκπροσωπώντας ο Χριστουλίδης έκανε τσαμπουκά και εκβιασμό στους άλλους υπ.εξ. παρέα με τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα… Πώς σας φαίνεται; Πώς θα τον / τους κοιτούσαν;

(Η ελληνική εκδοχή αυτού του κόλπου με τις «χρυστές βίζες» τι «θησαυρούς» να κρύβει άραγε;)