Tag: εξωτερική πολιτική

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 2

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Είναι γνωστό πως το «διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην γιουγκοσλαβία» (που συστάθηκε όταν πια είχαν επιτευχθεί όλοι οι γεωπολιτικοί στόχοι των δυτικών ιμπεριαλισμών) με σκοπό να τους ξεπλύνει απ’ την συνενοχή μέχρι και την συνδιοργάνωση των σφαγών στη βοσνία, ήταν υποχρεωμένο να περιορίσει την λίστα των κατηγορούμενων σερβοφασιστών στα πιο υψηλά κλιμάκια της σερβοφασιστικής εξουσίας. Ακόμα κι έτσι όμως εντόπισε την δράση των ντόπιων βοθρολυμάτων («εθελοντών στο πλάι του αδελφού σερβικού λαού»), ειδικά στη σφαγή των πάνω από 7.000 αόπλων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα – τόσο εμφατική ήταν εκεί η συμμετοχή τους!!! Κι αφού τους εντόπισε ήταν υποχρεωτικό το λιγότερο να τους ανακρίνει και πιθανά να δικάσει κάποιους απ’ αυτούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…

Όχι μόνο μία φορά, όχι μόνο δύο, εκείνο το διεθνές δικαστήριο ζήτησε επίσημα, άλλοτε γραπτά και άλλοτε με επισκέψεις στελεχών του στην Αθήνα την σύλληψη εκείνων των εθελοντών / βοθρολυμάτων, και την παράδοσή τους στη Χάγη. Όλες μα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές συνθέσεις που βρέθηκαν μπροστά σ’ αυτό το εύλογο αίτημα τους προστάτεψαν με κάθε τρόπο – διακινδυνεύοντας να θεωρηθούν συνένοχες στην δράση τους. Προτιμούσαν αυτό παρά να παραδόσουν τα φασιστικά ενεργούμενά τους στο διεθνές δικαστήριο… με τον κίνδυνο να μιλήσουν (για να σώσουν το τομάρι τους), να αποκαλύψουν δηλαδή τους εντολείς και καθοδηγητές τους, το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λογικό…

Όμως αυτό το «λογικό» αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία δύο σημαντικά πράγματα για τα βοθρολύματα, τουλάχιστον σ’ εμάς. Πρώτον, ότι τα συγκεκριμένα (και όχι μόνο…) φασιστόμουτρα ήταν πράγματι assets, “περιουσιακά στοιχεία” των ελληνικών υπηρεσιών και του βαθέος κράτους – κάτι που ήδη είχε αποκαλύψει / τεκμηριώσει ένα πρώην μέλος τους για τον “αρχηγό” τους. Και, δεύτερον, ότι με τέτοια υψηλού επιπέδου προστασία και ασυλία αυτά τα βοθρολύματα θα μπορούσαν να ξανακληθούν σε “υπηρεσία” αν τα αφεντικά τους διέταζαν κάτι τέτοιο. (Εννοείται πως από υποκειμενική άποψη όταν ξέρεις πως έχεις τόσο υψηλή προστασία και ότι εκτελείς “εθνική αποστολή” μπορείς να γίνεις όσο ασύδοτος θες…)

Αυτό έγινε φόρα μόστρα μέσα στην “εθνική κρίση χρέους” και την διαχείρισή της· και ήταν ολοφάνερο, σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και να καταλαβαίνουν, απ’ τους “αγανακτισμένους” και μετά. Η οργάνωση που ήταν νεοναζιστική απ’ την κατασκευή της την ίδια και έγινε “εθνική αντιμουσουλμανική πρωτοπορεία” στη δεκαετία του ’90, ξαναέπεσε στην μηδαμινότητα του νεοναζισμού στα ’00… για να ανακληθεί απ’ την εφεδρεία και να «μεταμορφωθεί» και πάλι σε «πρωτοπορεία της λαϊκής οργής» στα ‘10s. Αυτή τη φορά όμως σ’ ένα πολύ ανώτερο, πολύ πιο ενισχυμένο επίπεδο!

Ούτε την μία ούτε την άλλη «μεταμόρφωση» θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει μόνη της – οι παρακρατικοί είναι πάντα παρακρατικοί, και ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους. Το αντίθετο συνέβαινε: σε όλο της το εύρος της η κρατική / παρακρατική αλυσίδα που είχε διαμορφωθεί στα ‘90s σαν το «δίκτυο» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ξαναβγήκε δολοφονικά στην «πρώτη γραμμή» στις 5 Μάη του 2010 το κέντρο της Αθήνας – και ανέλαβε την «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων» (όπως τα ξέρει και τα εννοεί κάθε συστατικό της, κάθε κρίκος της) από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, σε σχέση με την «διαχείριση της κρίσης». Είχε μαζί τον λαό και τους ταγούς του…

Τα «ειδικά καθήκοντα» του κρίκου των βοθρολυμάτων ήταν προβλέψιμα (δυστυχώς μόνο από εμάς…)· όμως θα μπορούσαν να αποκοπούν από τις δράσεις των υπόλοιπων κρίκων, του συνόλου της αλυσίδας; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά δεν κρυβόμαστε: σήμερα, αύριο, παραμεθαύριο, όπως και χτες, όπως και πριν ένα χρόνο, όπως και πριν 5 ή 6 ή 8 χρόνια, η απάντηση που έχει επιβληθεί είναι ένα ξερό «ναι»!

Ας κρατήσουμε λοιπόν, κατ’ αρχήν, αυτά: το τι είναι και τι δεν είναι τα βοθρολύματα είναι γνωστό εδώ και 30 χρόνια: ένας απ’ τους κρίκους του ντόπιου παρακράτους, μιας αλυσίδας που έχει πολλούς ακόμα. (Για παράδειγμα: η απίστευτα και προκλητικά μεγάλη διάρκεια της δίκης χρειάζεται μια σοβαρή κι όχι προσχηματική εξήγηση. Κι αυτή η εξήγηση σχετίζεται με «άλλους κρίκους»).

Όσο για τον ελληνικό φασισμό σ’ όλο το εύρος του; Αυτός είναι πολύ πολύ ευρύτερος…

(συνεχίζεται)

(φωτογραφία: Ο επικεφαλής των “λύκων του Δρίνου” και ύστερα στρατηγός των σερβοφασιστών Radislav Krstic – στα αριστερά – ήταν ο επιχειρησιακός επικεφαλής των βοθρολυμάτων και λοιπών ελλήνων φασιστών στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995. Το 2001 καταδικάστηκε απ’ το δικαστήριο της Χάγης σε 46 χρόνια φυλακή, που στη συνέχεια έγιναν 35. Οι υφιστάμενοί του χαίρουν άκρας υγείας, ελευθερίας – και εθνικής υπερηφάνειας…)

Όχι μόνο δεξιά!

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. …Όταν μπαίνεις σ’ ένα κατάστημα με παπούτσια δεν αγοράζεις μόνο το δεξι!!!… Αυτό είπε μια σοφή (ή ωμή) «αμερικανική πηγή» κατά την καθεστωτική «καθημερινή» (δημοσιεύτηκε χτες) εννοώντας την μεν Αλεξανδρούπολη σαν το «δεξί παπούτσι» την δε Καβάλα σαν το «αριστερό». Παραστατικότατη η «πηγή», αφού στα παπούτσια, όπως και στη βόρεια ελλάδα, το ψοφιοκουναβιστάν βάζει και τα δύο του πόδια.

Για να κάνουν τι τα αμερικανικά ποδάρια; Ο ενθουσιώδης ρεπόρτερ της «καθημερινής» δεν μασάει τα λόγια του, όπως δεν τα μασάει ούτε η Ουάσιγκτον:

… Οι Αμερικανοί υψώνουν γεωπολιτικά επενδυτικά τείχη στο παραλιακό κομμάτι της χερσονήσου του Αίμου, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη και αιχμή του δόρατος την Αλεξανδρούπολη, με σκοπό την αναχαίτιση της ρωσικής επιρροής στην κάθοδο προς τη Μεσόγειο Θάλασσα, αλλά και της κινεζικής, που επιδιώκει να «αποβιβαστεί» στη Βαλκανική και βορειότερα μέσω προγεφυρωμάτων στις βόρειες ελληνικές ακτές…

Τα κινεζικά προγεφυρώματα είναι στη φαντασία του δημαγωγού. Αλλά η «αναχαίτιση» της Μόσχας εξελίσσεται πράγματι σταθερά σε μια ζώνη απ’ την Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη και ακόμα βορειότερα (στην βουλγαρία και, κυρίως, στη ρουμανία). Και όχι μόνο της Μόσχας. Αλλά και της Άγκυρας. Είναι ωστόσο αφελές να νομίζει ο οποιοσδήποτε οτι αυτή η «αναχαίτιση» θα γίνει απλά και μόνο με γκαζοσωλήνες… Στο κάτω κάτω, πολύ πριν φτάσουν στην Αλεξανδρούπολη παγοκολώνες αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου (για να ξεπαγώσουν, να ξαναγίνουν αέριο και να πάνε με σωλήνα βορειότερα) έχουν φτάσει και ξαναφτάσει αμερικάνοι πεζοναύτες, με διάφορα «εργαλεία» τους. Τανκς, ελικόπτερα…

Αν περιοριστεί κανείς στο κεφάλαιο «φυσικό αέριο» στην Θράκη ο «ρωσικός αντίπαλος» δεν είναι ο nordstream 2 που η Ουάσιγκτον προσπαθεί με λύσσα να μποϋκοτάρει στη βόρεια ευρώπη, με κύριο στόχο το Βερολίνο. Αλλά ο turk stream 2…

Turk stream 2

Δευτέρα 5 Οκτώβρη. O turk stream 2 και η συνέχειά του στα βαλκάνια με το όνομα balkan stream είναι ένα κοινό ρωσο-τουρκικό project, για παράκαμψη αφενός της ουκρανίας και αφετέρου του ελλαδιστάν στις διαδρομές των σωλήνων. Δεν ακούγεται πολύ, αλλά βρίσκεται στην ίδια λίστα αμερικανικών «κυρώσεων» και λοιπών τιμωριών με τον nord stream 2. Φαίνεται ο,τι για το ψοφιοκουναβιστάν ο μείζων στόχος ή αυτός με την άμεση προτεραιότητα είναι το Βερολίνο. Συνεπώς απειλές κατά του turk stream 2 / balkan stream δεν έχουν ακουστεί ακόμα.

Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η βουλγαρική επικράτεια έχει ήδη συνδεθεί με τον turk stream 2 απ’ τις αρχές του 2020· ενώ μια κοινοπραξία κατασκευάζει το δεύτερο σκέλος του αγωγού (balkan stream πια) προς την σερβία· η οποία έχει επίσης έτοιμο το δικό της δίκτυο για να τροφοδοτηθεί με το ρωσικό αέριο και, επιπλέον, να διοχετεύσει ποσότητες προς την ουγγαρία. Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς αυτό το δεύτερο τμήμα θα είναι έτοιμο ως το τέλος της χρονιάς. Απ’ τις αρχές του 2021 (αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό…) ο turk stream 2 θα δουλεύει κανονικά προς τα βαλκάνια (παρακάμπτοντας το ελλαδιστάν) και την κεντρική ευρώπη· και καμμία παγοκολώνα αμερικανικού σχιστολιθικού δεν θα μπορεί να τον εμποδίσει ή να τον αντικαταστήσει.

Αυτή η σιωπηλή εξέλιξη δίνει ορισμένες επιπλέον εξηγήσεις για τις σχέσεις της Άγκυρας τόσο με την Σόφια και την Μόσχα όσο και με την Αθήνα και την Ουάσιγκτον. Και πετάει στα σκουπίδια διάφορες ευχές και βλακείες σαν την πιο κάτω (του εθνικόφρονα συντάκτη της «καθημερινής»):

… Αυτήν την ενεργειακή «αιχμαλωσία» από τον ρωσικό εναγκαλισμό της Ευρώπης επιχειρούν να αποδυναμώσουν, φυσικά και προς το δικό τους όφελος, οι ΗΠΑ, ρίχνοντας στην αγορά της το σχιστολιθικό αέριο και τορπιλίζοντας την κατασκευή δύο επιπλέον αγωγών μεταφοράς φυσικου αερίου στη Δύση: του Nord Stream 2 μέσω Βαλτικής προς τη Γερανία και, τώρα, του Turkish Stream για τη Βαλκανική και την Κεντρική Ευρώπη. Και οι δύο αυτοί αγωγοί δεν αποκλείεται να έχουν την τύχη του αλήστου μνήμης πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπουλης, που θα έφερνε ρωσικό πετρέλαιο στη Μεσόγειο, και του South Stream για το ρωσικό αέριο στα Βαλκάνια και πιο μέσα…

Λοιπόν, απλές κουβέντες. Ο south stream θα περνούσε απ’ το ουκρανικό έδαφος, και η Μόσχα τον αντικατέστησε απ’ τον turk stream 2, που είναι σχεδόν έτοιμος στις βαλκανικές του διαδρομές!!! Το «αλήστου μνήμης» ταιριάζει σ’ έναν άλλο σωλήνα: τον εθνικά υπερήφανο east med (αλλά η εθνικοφροσύνη δεν βοηθάει την μνήμη)….

Και δεν είναι μόνο αυτό το ταίριασμα. Ο αγωγός IGB (Κομοτηνή – Στάρα Ζαγκόρα), που θα μεταφέρει τις παγοκολώνες του αμερικανικού σχιστολιθικού προς βουλγαρία μεριά («αποδυναμώνοντας τον ρωσικό εναγκαλισμό» απ’ το νότο…) θα είναι, πιθανόν, έτοιμος προς τα τέλη του 2021 – ενώ ο balkan stream θα δουλεύει ήδη μια χαρά επί πολλούς μήνες..

Σημαίνουν κάτι όλα αυτά; Ναι. Όπως συνέβαινε και με τον east med έτσι και οι «φιλοαμερικανικοί αγωγοί» στα βαλκάνια είναι στάχτη στα μάτια των ιθαγενών! Δεν ξέρουμε τι θα πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του nord stream 2 και του Βερολίνου, αλλα στα βαλκάνια η «ενεργειακή ανάσχεση» έχει αποτύχει. Και το ξέρουν όλοι οι αρμόδιοι.

Συνεπώς γίνεται λόγος για δαύτην μόνο για να κουκουλωθεί ο πραγματικός στόχος της υπαγωγής διάφορων περιοχών του ελλαδιστάν στο αμερικανικό πεντάγωνο. Κι αυτός είναι καθαρά στρατιωτικός και πολεμικός – τελεία! Μόνο με στρατιωτικά μέσα, είτε με άμεσο τρόπο είτε με έμμεσο, θα γίνει (αν γίνει) η “ενεργειακή ανάσχεση” σ’ αυτήν την μεριά του κόσμου.

Ήδη έτσι επιχειρείται – για να είμαστε ακριβείς…

Nagorno Karabakh

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Γράφαμε τις προηγούμενες ημέρες… και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφαμε. Για την ακρίβεια είναι κάπως χειρότερα.

Στις 29 Σεπτέμβρη (δεύτερη ημέρα των συγκρούσεων στον θύλακα) ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani προσέφερε (τηλεφωνικά) τις καλές του υπηρεσίες στον πρωθυπουργό της αρμενίας Nikol Pashinyan, ώστε μαζί με την Άγκυρα και την Μόσχα (το μπλοκ της Αστάνα…) να βοηθήσουν Yerevan και Baku να λύσουν τις διαφορές τους. Ο αρμένιος πρωθ. ευγενικά δέχτηκε ότι “οι εντάσεις και οι συγκρούσεις στην περιοχή αφορούν όλες τις χώρες γύρω” και εξίσου ευγενικά απέφυγε οποιαδήποτε δέσμευση.

Η Τεχεράνη διατηρεί καλές σχέσεις με την Yerevan παρότι ο Pashinyan απ’ το 2018 έχει τοποθετήσει το αρμενικό κράτος στο κλαμπ των φίλων του ψοφιοκουναβιστάν. “Παρότι;” Δηλαδή “ό,τι και να γίνει;” Όχι ακριβώς. Η πρόσφατη (21/9) απόφαση του Pashinyan να ανοίξει πρεσβεία στο ισραήλ (στο Τελ Αβίβ) σημαίνει ότι αν δεν έχει εγκατασταθεί ήδη σύντομα θα εγκατασταθεί στην Yerevan κλιμάκιο της mossad· αφού, ανταποδίδοντας, θα ανοίξει και το Τελ Αβίβ πρεσβεία στην αρμενία. Είναι η δεύτερη τέτοια απόβαση (η πρώτη είναι στo Tbilisi της γεωργίας). Και δεν θα κάνει κανέναν χαρούμενο· οπωσδήποτε όχι την Τεχεράνη και την Άγκυρα.

Δεν είναι καθόλου καλή περίοδος για «αθωώτητες» στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις· και σίγουρα οι κινήσεις τουPashinyan, απ’ τις επιθέσεις στα βόρεια του αζερμπαϊτζάν τον Ιούλη και μετά, δεν γίνονται ως «αθώες». Κι αυτό σημαίνει ότι το «μπλοκ της Αστάνα» στο σύνολό του, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική ένταση ίσως, θέλει να υποδείξει στο αρμενικό κράτος πως βρίσκεται «σε λάθος δρόμο». Και πως δεν έχει συμμάχους τόσο κοντά (ή τόσο αποφασισμένους) να το βοηθήσουν αν βρεθεί στα δύσκολα (όπως τώρα).

Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο εμπλουτισμός των βασάλων του άξονα (γενικά) και του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (ειδικά) με διάφορες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου δίνει στην συμμαχία της Άγκυρας και της Τεχεράνης μια δυνατότητα: σαν οι σημαντικότεροι (κρατικοί) εκπρόσωποι του σουνιτισμού και του σιιτισμού μπορούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να γίνουν ο «πολικός αστέρας» όλων των ανταγωνιστικών μουσουλμανικών ρευμάτων στις αραβικές κοινωνίες.

Απ’ την άλλη μεριά, αφού οι «στρατηγιστές» του άξονα επιδιώκουν ένα είδος περικύκλωσης (και η αρμενική επικράτεια θα μπορούσε να γίνει ένας κρίκος δίπλα στην γεωργιανή), αφού δηλαδή ο Pashinyan και όσοι εκπροσωπεί δείχνει έφεση προς τον τυχοδιωκτισμό, το Baku δρα σαν ξυπνητήρι του μπλοκ της Αστάνα στο αυτί του αρμένιου πρωθυπουργού.

Από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει μικρές μόνο περιοχές του Nagorno Karabakh. Αλλά από κάθε άποψη τα μεγέθη των δύο στρατών (αρμενικού και αζέρικου) είναι δυσανάλογα υπέρ του δεύτερου. Κάποια στιγμή (καλύτερα νωρίτερα παρά αργότερα, σκοτώνεται κόσμος…) ο Pashinyan θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin – με τους όρους του τελευταίου…

Κι έτσι η πένσα θα κλείσει και σ’ αυτήν την περιοχή… (Εννοείται ότι Putin και Erdogan έχουν ήδη συζητήσει τηλεφωνικά τουλάχιστον μια φορά για το θέμα…)

Παλιές φιλίες

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ίσως δεν θα το θυμούνται ούτε οι παλιότεροι. Την χρυσή εποχή της “στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας”, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, τότε που το ελλαδιστάν ένοιωθε ότι επίκειται να γίνει επιτέλους “των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών” περιμένοντας την διάλυση της τουρκικής επικράτειας, πέρα απ’ την «γραμμή άμυνας» (πάντα άμυνας…) Έβρος – νότια Κύπρος – pkk υπήρχε ένας ακόμα κρίκος που θα “κτυπούσε” την Άγκυρα από βορειοανατολικά. Ήταν το αρμενικό κράτος και οι οι ένοπλοί του.

Το σχέδιο εκείνο απέτυχε, έμεινε μόνο η πίκρα – και η “συμπάθεια” για το ορθόδοξο χριστιανικό αρμενικό κράτος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που εκτός απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και διάφοροι άλλοι “κύκλοι” έχουν ήδη πάρει θέση στην αναμέτρηση στο Nagorno Karabakh – την σωστή εθνικά θέση, as usual.

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή αντι-πληροφορεί. Συνεπώς θα επαναλάβει το μεγαλύτερο μέρος μιας αναφοράς της στις 30 του περασμένου Ιούλη (και την σχετική φωτογραφία / χάρτη), τότε που όλοι οι τωρινοί (και αυριανοί) ντόπιοι φίλοι της Yerevan δεν ήξεραν καν κατά που πέφτει, κι ούτε τους ενδιέφερε. Έτσι, για να μην σας σκουπίσει ο «εθνικός άνεμος» – για μια χούφτα δολάρια…

…Το σιιτικό αζερμπαϊτζάν είναι σύμμαχος τόσο της Τεχεράνης όσο και της Άγκυρας. Επίσης οι συνοριακές διαφορές του Bacu με την Yerevan (αρμενία) χρονολογούνται απ’ την εποχή της διάλυσης της σοβιετικής ένωσης και αφορούν το Nagorno-Karabakh. Έγινε πόλεμος σε δύο δόσεις εκεί, αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90, με την μεσολάβηση Ουάσιγκτον, Μόσχας και Παρισιού επικρατεί μια «ειρήνη με τα δόντια σφιγμένα».

Οι σύντομες μεν αλλά φονικές μάχες μεταξύ αρμενικού και αζέρικου στρατού στις 12 και στις 14 Ιούλη φέτος θα μπορούσαν να θεωρηθούν απλά μια αναζωπύρωση αυτής της ψυχρής κατάπαυσης του πυρός στο Nagorno- Karabakh… Καμμία σχέση!! Η Yerevan «άνοιξε καυγά» στην εντελώς αντίθετη μεριά, βορειοανατολικά, στα σύνορα με την αζέρικη επαρχία Tovuz.

What for? Η Tavuz είναι ίσως η πιο στρατηγικής σημασίας περιοχή του αζερμπαϊτζάν. Απο κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Trilisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Οι αγωγοί, οι δρόμοι και τα τραίνα μεταξύ τουρκίας και αζερμπαϊτζάν θα ήταν συντομότερα αν περνούσαν απ’ το έδαφος της αρμενίας. Όμως (με επιλογή τόσο της Άγκυρας όσο και του Bacu) την παρακάμπτουν – κάνοντας την αρμενία μια μικρή «ουκρανία» ή μια μικρή «πολωνία» στους δρόμους των υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου… Δράματα!

Οι πρόσφατες στρατιωτικές ενέργειες της Yerevan είναι σαφώς προβοκατόρικες· αντιτουρκικές όσο και αντιαζέρικες. Σε μια ιστορική περίοδο που διάφοροι θα “έσπρωχναν” (ή και θα πλήρωναν) για την δημιουργία προβλημάτων σε σημαντικά assets του τουρκικού καπιταλισμού· τι θα λέγατε, ας πούμε, για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Θεωρητικά σαν χριστιανική η αρμενία θα μπορούσε να έχει σύμμαχο και την Μόσχα· πλην όμως ο «φιλοαμερικάνος» πρωθυπουργός της Nikol Pashinyan έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα σε ρώσους επιχειρηματίες· μικρομεγαλισμός που, ως γνωστόν, εκνευρίζει ιδιαίτερα την Μόσχα.

Η Άγκυρα προφανώς θα στηρίξει το Bacu. Φήμες θέλουν να στρατολογεί σύρους αντικαθεστωτικούς απ’ το Idlib για να τους στείλει στο αζερμπαϊτζάν (βιομηχανία έχει γίνει αυτή η στρατολόγηση!). Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Yerevan θεώρησε «απασχολημένη αλλού» την Άγκυρα – και έκανε λάθος…

Πατριώτες ο στόλος! (1)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ήταν μια ευχάριστη διασκέδαση: να πετάς αμερικάνους πεζοναύτες στη θάλασσα! Μια φορά κι έναν καιρό (στα ‘70s και στα early ‘80s) η διασκέδαση της νεολαίας (και της όχι και τόσο νεολαίας) των Χανίων ήταν να φερμάρουν τους μεθυσμένους ή ξεμέθυστους αμερικάνους πεζοναύτες (απ’ τα πλοία στη Σούδα, που στην άδειά τους κατέληγαν – πού αλλού; – στο παλιό λιμάνι για ξύδια και γυναίκες…) και με ικανή κλωτσοπατινάδα να τους θυμίζουν ότι είναι ανεπιθύμητοι. «Φονιάδες των λαών» – και στο νερό!

Ο καιρός πέρασε, τα αρχικά ελάχιστα μαγαζιά των Χανίων πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά, η τουριστική βιομηχανία δίδαξε «το δίκιο του πελάτη», και οι u.s. army seals έγιναν οι καλύτεροι πελάτες. Εν τω μεταξύ η διοίκησή τους καθιέρωσε φροντιστήρια «καλής συμπεριφοράς»· κι αν παραφερθούν (πράγμα όχι σπάνιο) υπόκεινται όχι στην ελληνική αλλά στην αμερικανική στρατιωτική «δικαιοσύνη». Αυτό το αποικιακό καθετώς λέγεται «ετεροδικία» – και εξασφαλίζει σχεδόν ατιμωρησία για τις «παρεκτροπές» τους.

Any way ο 6ος στόλος έχει γίνει προ πολλού στα μέρη μας «προστάτης των λαών». Εντελώς συμπτωματικά η αποδοχή της «προστασίας» έγινε την περίοδο της αυξανόμενης έντασης του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της μετατροπής της βόρειας αφρικής, της ανατολικής Μεσογείου και της ευρύτερης μέσης Ανατολής σε αλληλένδετα πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Εν τω μεταξύ το γλείψιμο θεωρείται τέχνη (όχι καλή, αλλά τέχνη) και το εθνικό γλείψιμο θεωρείται αρετή, εξωτερική πολιτική, και «συμβολή στη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής». Ο Πομπηίας είναι ένα απ’ τα χριστιανοφασιστόμουτρα του αμερικανικού γκουβέρνου, διετέλεσε για ένα φεγγάρι και διευθυντής της cia (τον σπρώχνουν συγκεκριμένοι αμερικάνοι βιομήχανοι…), είναι σταθερός υποστηρικτής μιας επίθεσης στο ιράν, και πολλά άλλα «σταθεροποιητικά» α λα αμερικέν. Αλλά είναι επίσης ένας υπουργός εξωτερικών με κοντινή ημερομηνία λήξης. Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι ξανακάτσει στο άσπρο σπίτι (…θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς από μακριά αυτές τις «ροντέο» εκλογές) δεν είναι σίγουρο ότι ο Πομπηίας θα κρατήσει την καρέκλα του.

Συνεπώς η «υποδοχή» του, δηλαδή το απεριόριστο γλείψιμο στον αμερικανικό στρατό, δεν ήταν αναπόφευκτα. Είναι επιλογές των εκπροσώπων του ελληνικού καπιταλισμού (σίγουρα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) και ιμπεριαλισμού. Οπότε υπάρχει και μια χρήσιμη πλευρά στην «επίσκεψη»: μαθαίνουμε!

(φωτογραφία: Αφίσα του περασμένου Δεκέμβρη.)

Πατριώτες ο στόλος! (2)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Το πρώτο που μάθαμε είναι εκείνο που δεν αναφέρθηκε ούτε σαν τέταρτη υποσημείωση. Παρότι ο Πομπηίας (ευρισκόμενος στη Σαλονίκη) έδειξε το αμερικανικό «ενδιαφέρον για ενεργειακά project για το καλό της ευρώπης» (και όλοι ξέρουν την καλωσύνη αυτού του ενδιαφέροντος…) εκείνος ο χιλιοτραγουδισμένος east med, ο σωλήνας που θα έκανε την ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη», δεν αναφέρθηκε ούτε καν σαν αναστεναγμός! Αιωνία η μνήμη του! Αυτό σημαίνει ότι με βαθιά πίκρα το ελλαδιστάν αναγνωρίζει πια (έμμεσα) όχι την ιμπεριαλιστική ματαιοδοξία του, αλλά πως είτε με διαπραγματεύσεις είτε με «επακουμβήσεις» ΔΕΝ μπορεί να τα βγάλει πέρα με το τουρκικό καθεστώς στην ανατολική Μεσόγειο· και ούτε το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να βάλει πλάτη. Η αναγνώριση είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική, ακόμα και στη σιωπή της: ο Πομπηίας είχε βαφτιστεί στις αρχές του 2019 ο plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, ο “εγγυητής” (και) του συγκεκριμένου σωλήνα…. (Αλλά ύστερα τα καμαρωτά παγώνια μάδησαν…)

Το δεύτερο που μάθαμε είναι η σπουδαιότητα (και το εθνικό καμάρι) για τον ελλιμενισμό ενός αμερικανικού ελικοπτεροφόρου στη Σούδα. Οι επαγγελματίες δημαγωγοί (όλοι αυτοί που πληρώνονται απ’ τα μυστικά κονδύλια του υπ.εξ….) μόνο που δεν κατουρήθηκαν απ’ την χαρά τους περιγράφοντας το πόσο σημαντικό γεγονός είναι αυτό… αφήνοντας να εννοηθεί (τι άλλο;) ότι φορτώνοντας την αμερικανο-νατοϊκή (βασικά αμερικανική) βάση η Ουάσιγκτον γρυλίζει προς την μεριά της Άγκυρας. Μόνο που το USS Hershel “Woody” Williams ανήκει στην “αμερικανική διοίκηση αφρικής”, στην africom· που σημαίνει πως «απασχολείται» νότια και όχι ανατολικά της Κρήτης. Κι αυτή η απασχόληση (μιλώντας γενικά) έχει στόχους πολύ ευρύτερους απ’ αυτούς που αντέχουν οι ώμοι των πολιτικών βιτρινών / λακέδων του ελλαδιστάν.

Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

(φωτογραφία: Θα μπορούσε να είναι σκηνή απ’ τον Νονό 1, αλλά όχι: είναι μια χαρούμενη παρέα ηλικιωμένων αρχόντων στις αρχές των ’90s. Οι περισσότεροι / ες έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, η φήμη τους όμως ζει.)

Πατριώτες ο στόλος! (3)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Τα πιο σοβαρά ζητήματα τώρα. Τα οποία δεν δημιουργήθηκαν απ’ τα πήγαινε έλα του Πομπηία μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας· απλά τονίζονται και (εκ)δηλώνονται.

Ευρισκόμενος, λοιπόν, στη Σαλονίκη ο Πομπηίας έκανε διάφορες αντι-ρωσικές δηλώσεις. Τόσο σχετικά με την «ενεργειακή απελευθέρωση της ευρώπης» όσο και για την «χριστιανική απελευθέρωσή της» – εδώ δίνει ρόλο στον αρχιαρχιτράγο του πατριαρχείου. Δεν χρειάζονταν σ’ εμάς, αλλά το ότι αυτές οι δηλώσεις «κάπου χάθηκαν στη μετάφραση» απ’ τα ελληνικά πατριωτικά μήντια, δείχνει ότι το ρημαδογκουβέρνο ΔΕΝ θέλει να αποκαλυφθεί, ούτε κατά λάθος, ότι η «καλύτερη ever συμμαχική σχέση με τις ηπα» για την οποία κοκορεύεται είναι, απλά, η επιλογή της συμμετοχής του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. (Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα όμως τις άκουσε τις δηλώσεις…)

Θεωρούμε πιθανό ότι τα αφεντικά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ευρισκόμενα σε μια «στριμωγμένη» (αν και όχι οριστικά ηττημένη) θέση στη μέση Ανατολή, κατασκευάζουν μια «δεύτερη γραμμή ανάσχεσης» του ευρασιατικού project, χοντρικά στη μπλε ζώνη που βάλαμε στον χάρτη επάνω. Τα αφεντικά της εντόπιας γεωπολιτικής προσόδου πανηγυρίζουν που η επικράτεια του ελλαδιστάν «αποκτάει βάρος» στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς τοποθετείται, αργά αλλά σταθερά, στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη. Μάλιστα ονειρεύονται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα αποσύρει «δυνάμεις» απ’ την (στην τουρκία ευρισκόμενη και τυπικά νατοϊκή) αεροπορική βάση του Incirlik και θα τις φέρει στην ελληνική επικράτεια…

(Μια τέτοια αμερικανική κίνηση θα είναι ανεπίσημη παραδοχή ήττας στη μέση Ανατολή – πράγμα που σημαίνει ότι τέτοια μετακόμιση θα γίνει με μεγάλο ζόρι (και στεναχώρια). Επίσημα ο αμερικανικός μιλιταρισμός αρνείται τέτοιο σχεδιασμό, αλλά η πραγματικότητα μπορεί μελλοντικά να τον επιταχύνει. Ενδιάμεσα η σημαντική βελτίωση των υποδομών τόσο στη Σούδα όσο και αλλού θα επιτρέπει το “δίπορτο”, το οποίο έτσι κι αλλιώς αξιοποιεί εδώ και κάτι χρόνια.)

Αν η πιο πάνω άποψή μας είναι βάσιμη, τότε φαίνεται καθαρά το γιατί Μόσχα και Άγκυρα φρόντισαν να αποκτήσουν έγκαιρα στρατιωτικά ερείσματα στο κέντρο της Μεσογείου, στη λιβυκή επικράτεια.

Το επόμενο ζήτημα είναι το τι σκοπεύουν (και τι μπορούν) να κάνουν οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί σε σχέση τόσο με το ευρασιατικό project όσο και με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς σ’ όλη αυτήν περιοχή (μέση Ανατολή, κεντρική και ανατολική Μεσόγειος, βόρεια αφρική). Ο βασιλιάς Macron, με το παρορμητικό, «νεανικό» και κυρίως γαλλικό ιμπεριαλιστικό «πάθος» του, εμφανίστηκε για μια σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου σαν υποψήφιο αφεντικό· προσπαθεί να ξαναφυτευτεί στον λίβανο άλλωστε. Και σαν «ο καινούργιος μάγκας» θεώρησε σκόπιμο να εκδηλώσει έχθρα απέναντι στην Άγκυρα. Το Βερολίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη και το Λονδίνο (άντε και η Βαλέτα) έχουν διαφορετική προσέγγιση, που είναι μακράν ρεαλιστικότερη απ’ αυτή του βασιλιά Macron: για τον έναν ή τον άλλο λόγο χρειάζονται την Άγκυρα μάλλον και όχι το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» ελλαδιστάν, το οποίο άλλωστε μόνο σε κάποια μικρά (συμφεροντολογικά) διαλείματα προσπαθεί να παραστήσει το «ευρωπαϊκό».

Απ’ την μεριά τους διάφοροι «ανατολικοί» είναι τόσο αντι-ρώσοι ώστε προτιμούν να βουλιάξουν το Βερολίνο παρά να συμβιβαστούν με την γεωγραφική θέση και την ιστορία τους (η Βαρσοβία είναι το ιδανικό παράδειγμα εδώ και 2 αιώνες του “αλλού βρίσκομαι κι αλλού νομίζω ότι”…) Απ’ αυτήν άποψη δηλωμένοι σύμμαχοι του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού ως την Βαλτική (και, κατά συνέπεια, αναγκαστικά και του ελληνικού) είναι οι 4 του Visegrad και τα 3 βαλτικά κράτη – που ποτέ όμως δεν είδαν έστω με ελάχιστη συμπάθεια την παρακλητική παλάμη στο τεντωμένο χέρι του “έλληνα ζητιάνου”.

Nagorno Karabakh

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Σα να μην έφταναν οι πολεμικές αναμετρήσεις στην ευρύτερη μέση Ανατολή, μια «παγωμένη», ανάμεσα στο αζέρικο και στο αρμένικο κράτος, ξεκίνησε προχτές. Έχει όλα τα δεδομένα να είναι κανονικός πόλεμος – για κάποιο διάστημα.

Πριν πούμε δυο κουβέντες παραπάνω, μην έχετε αγωνία για το ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει. Ο μεγάλος ανιχνευτής ηττημένων, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, επικοινώνησε με το Yerevan (πρωτεύουσα της αρμενίας) για να εκδηλώσει την ελληνική υποστήριξη, κι αυτό είναι αρκετό. Είναι άνθρωπος με ένστικτο, και ως τώρα έχει αποδειχθεί αλάνθαστος: Guaido, Haftar, ο Sisi αντέχει ακόμα. Αλλά: η αρμενία θα χάσει τον θύλακα του nagorno karabakh.

Πρόκειται για μια περιοχή μέσα στο έδαφος του αζερμπαϊτζάν, που διεθνώς αναγνωρίζεται σαν επικράτειά του, αλλά έχει αποσχισθεί «άτυπα» απ’ το 1994 και διοικείται ανεξάρτητα. Ο πληθυσμός είναι κατά πλειοψηφία ορθόδοξοι χριστιανοί αρμενικής καταγωγής (οι αζέροι είναι κατά πλειοψηφία μουσουλμάνοι), και στις δεκαετίες της σοβιετικής ένωσης το nagorno karabakh είχε ένα αυτοδιοίκητο καθεστώς μέσα στην σοβιετική δημοκρατία του αζερμπαϊτζάν. (Ήταν μια απ’ τις διοικητικές ακροβασίες του Στάλιν…) Εκεί βρίσκεται η αφετηρία της σύγκρουσης για την κυριότητα της περιοχής απ’ τα τέλη του 1989 και μετά, χωρίς σοβιετική ένωση πια, με την δημιουργία νέων κρατών: ανήκει το nagorno στην αρμενία (όπως θα ήθελε η πλειοψηφία των κατοίκων του θύλακα) ή στο αζερμπαϊτζάν οπότε πρόκειται για αρμενική μειονότητα, με όλα τα δικαιώματα μεν αλλά πολίτες του Baku;

Υπάρχουν – και παίζουν ρόλο – τόσο οι γείτονες όσο και οι «μακρινοί φίλοι». Στους πολέμους που έγιναν μεταξύ 1989 και 1994 η Yerevan, σαν ορθόδοξη χριστιανική, είχε την υποστηρίξη της Μόσχας· ενώ το Baku της Άγκυρας. Στα ‘90s η («κεμαλική») Άγκυρα είχε εκδηλώσει έναν επιθετικό ιμπεριαλισμό προς μουσουλμανικές (ή/και τουρκόφωνες) πρώην σοβιετικές περιοχές στον Καύκασο, και παρότι δεν έγινε ανοικτή αναμέτρηση με την Μόσχα, είναι γνωστή (στους παλιούς…) η κάθε είδους βοήθεια που προσέφερε, για παράδειγμα, στους τσετσένους αυτονομιστές αντάρτες. Συνεπώς η υποστηρίξη προς το Baku δεν ήταν απρόβλεπτη. Αλλά τα ‘90s ήταν ακόμα η εποχή των ηπα σαν μόνης υπερδύναμης. Συνεπώς το 1994 επιτεύχθηκε υπό την «ειρηνική» αιγίδα της, μέσω οηε, μια εκεχειρία που προέβλεπε ένα είδος ημι-ανεξαρτησίας για τον θύλακα μέχρις ότου (κάπου στο μέλλον…) αποφασιστεί το οριστικό του καθεστώς. Από τότε, ευκαιριακές «ανταλλαγές πυρών» μεταξύ του αζερικού στρατού και του αρμενικού που βρισκόταν «άτυπα» στον θύλακα δεν έλειψαν. Αλλά τέλειωναν πριν αγριέψουν. Η τελευταία τέτοια ήταν το 2016.

Όμως τώρα τα δεδομένα και οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Το Yerevan έχει μια σε γενικές γραμμές «φιλοαμερικανική» κυβέρνηση, κάτι που δεν ενθουσιάζει καθόλου την Μόσχα – για να το πούμε όσο ήπια γίνεται. Το Baku έχει πάντα την υποστηρίξη της Άγκυρας (και έμμεσα της Τεχεράνης). Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι Άγκυρα, Μόσχα και Τεχεράνη είναι (μαζί με την Δαμασκό) το «μπλοκ της Αστάνα»; Η υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος φτάνει ως το σημείο αποστολής βετεράνων μισθοφόρων σύριων (αντικαθεστωτικών) ενόπλων στο Baku, αλλά και πολεμικού υλικού, συμβούλων, κλπ. Απ’ την μεριά της η Yerevan είναι μακριά απ’ την Ουάσιγκτον· κι όσο για την Μόσχα, που είναι κοντύτερα, είναι ένας δύσπιστος πια γείτονας, που θα απαιτούσε σοβαρές εγγυήσεις· και δεν έχει λόγο να αρνηθεί ότι το nagorno karabakh είναι αζέρικο έδαφος.

Και τα δύο κράτη κήρυξαν στρατιωτικό νόμο (όχι για τον covid 19!) και γενική επιστράτευση. Ως αργά το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα, και παρά τις αμοιβαίες διακηρύξεις (και video… έτσι γίνονται τώρα οι πόλεμοι…) για επιτυχίες και καταστροφές στον αντίπαλο, φαίνεται ότι ο αζέρικος στρατός είχε καταλάβει περιοχές του θύλακα, κόβωντας τις γραμμές ανεφοδιασμού του αρμενικού στρατού εκεί. Αν το Yerevan αρχίσει να ηττάται στον θύλακα ίσως (ίσως λέμε) μπει στο πειρασμό να επεκτείνει το πόλεμο και στα αζερο-αρμενικά σύνορα – πράγμα που μάλλον δεν θα ήταν έξυπνο.

Το ψοφιοκουναβιστάν και ο οηε, σαν γνήσια παρακμιακοί οργανισμοί, πρόλαβαν να καταδικάσουν την βία (και απ’ τις δύο πλευρές), ζήτησαν κατάπαυση του πυρός (και απ’ τις δύο πλευρές), και διαπραγματεύσεις (και απ’ τις δύο πλευρές). Αλλά όπως παντού στους καιρούς μας εκείνο που μετράει είναι «οι αρβύλες στο χώμα». Και όλα δείχνουν ότι το Baku, με την βοήθεια κάποιων συμμάχων και την διακριτική ουδετερότητα άλλων «έχει» την κατάληψη του θύλακα.

Αφού έκανε και το μοιραίο τηλεφώνημα ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας πάει να πει ότι μίλησε η πλούσια διορατικότητά του…

(Γιατί έχουμε την υποψία πως διάφοροι που στοιχίζονται σε χρόνο dt στο πλευρό του ελληνικού κράτους παριστάνοντας τους “επαναστάτες” πότε εδώ και πότε εκεί θα τρέξουν τώρα να ξαναμοιραστούν την αγωνία του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, κινούμενοι από γνήσιο “πατριωτικό” και ανομολόγητα ελληνο-ορθόδοξο αντιτουρκισμό;

Είμαστε παλιάνθρωποι, είναι ολοφάνερο!!)

Προβοκάτορες

Κυριακή 20 Σεπτέμβρη. Τόσο για το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν όσο και το εξίσου παρακμιακό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, ένας πόλεμος που θα μπορούσαν να τον πουλήσουν σαν «αμυντικό» στο εσωτερικό τους αλλά και στους συμμάχους τους (μην ξεχνάτε, το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ αυτούς…) παραμένει πάντα μια ριψοκίνδυνη αλλά επιθυμητή επιλογή. Αυτό πάρτε το σαν δυσοίωνη πρόβλεψη, καθώς απ’ την μια μεριά ο ρωσικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του (και όχι μόνο στην δυτική συρία αλλά και στην ανατολική), πράγμα που κάνει και ο αμερικανικός, στην ypgκρατούμενη ανατολική συρία… ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ αποκτάει «δικαίωμα στρατιωτικών εξυπηρετήσων» στον περσικό, απέναντι απ’ τις ιρανικές ακτές.

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε τις προηγούμενες ημέρες το αεροπλανοφόρο Nimitz με την συνοδεία του μέσα στον Περσικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Μπορεί όμως αυτή η φορά να είναι διαφορετική. Τι την κάνει τέτοια; Ότι σήμερα εκπνέουν οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις στην αγορά όπλων, σε βάρος της Τεχεράνης, που ίσχυαν με την 5 + 1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Από αύριο το ιρανικό καθεστώς θα μπορεί να αγοράζει όποιο όπλο θέλει, νόμιμα κι ωραία. Και θα το κάνει, με μια εύκολα εξηγήσιμη προτίμηση στα ρωσικά και στα κινεζικά οπλοστάσια.

Δεν είναι σήμερα ή αύριο η ημέρα που η Τεχεράνη θα είναι τόσο «αστακός» ώστε ούτε το φασιστικό Τελ Αβίβ ούτε οι πετροχουντικοί σύμμαχοί του στην αραβική χερσόνησο θα τολμούν κάτι άλλο απ’ το να καταπίνουν το σάλιο τους. Είναι όμως σήμερα και αύριο οι μέρες της αφετηρίας μιας πλήρους ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων στη μέση Ανατολή, σε βάρος του άξονα – αν αυτός δεν κάνει «κάτι». Η Τεχεράνη με δικές τις τεχνολογίες κτύπησε πυραυλικά αμερικανικές βάσεις στο ιράκ σαν αντίποινα για την δολοφονία του Soleimani, χωρίς η αμερικανική αντιπυραυλική άμυνα να πάρει χαμπάρι… Με δικές της τεχνολογίες και όπλα εξόπλισε την Χεζμπ’ αλλάχ και τους υεμενίτες Houthis που προελαύνουν σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων των πετρουχουντικών… Υπάρχει αμφιβολία τι θα συμβεί αν αύριο ή μεθαύριο αγοράσει ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα S 400 ή τις θρυλικές υπερηχητικές / αντιαεροπλανοφορικές κινεζικές τορπίλες / πυραύλους; Υπάρχει αμφιβολία ότι οι «μεγάλες» δυνάμεις του ευρασιατικού project θα κάνουν φιλική τιμή και ευκολίες πληρωμής στην Τεχεράνη;

Αυτά είναι δεδομένα αναμφισβήτητα – εκτός αν ο άξονας «κάνει κάτι» τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες, ή λίγους μήνες. Τι είναι αυτό το «κάτι» που μπορεί να κάνει; Κάποια προβοκάτσια! Να αρχίσει, για παράδειγμα, να «δένει» ιρανικά πετρελαιοφόρα μέσα στον Περσικό, («εμείς συνεχίζουμε να επιβάλλουμε κυρώσεις»…) προκαλώντας μια οποιαδήποτε αντίδραση εκ μέρους της Τεχεράνης. Ακόμα και κατασκευάζοντας μία, αν το ιρανικό καθεστώς δείξει θηριώδη αυτοσυγκράτηση. Εννοείται ότι ένα «θερμό επεισόδιο» στον περσικό είναι ριψοκίνδυνο, και δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτά που συνηθίζεται να πουλιούνται σαν ενδεχόμενα μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Ο άξονας θέλει να προκαλέσει στρατηγικές καταστροφές στην ιρανική επικράτεια (κι αυτό, επιπλέον, σαν προειδοποίηση και προς «άλλους», μιας και ο οικονομικός πόλεμος με τις κυρώσεις και τις τιμωρίες έχει φάει τα ψωμιά του), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κτυπηθούν βάσεις του στο ιράκ ή/και στη σαουδική αραβία.

Γιατί όμως να επείγεται αυτό που έχουμε ονομάσει «γραμμή Pence»; Δεν θα μπορούσε να περιμένει τον επόμενο πρόεδρο, απ’ τις αρχές του 2021; Θα μπορούσε… ανάλογα με το ποιές είναι οι εκτιμήσεις για τον καινούργιο τρόφιμο του άσπρου σπιτιού. Έτσι κι αλλιώς το πολεμοκάπηλο «team Μπους Β» βρίσκεται ήδη στο πλευρό του νυσταλέου Jo, κι αυτός στο δικό του…

Είτε πριν είτε μετά τις αμερικανικές εκλογές, μοιάζει να έχει «γραφτεί στον τοίχο»: Et preterea censeo Carthago delenda est!

(φωτογραφία: Και η νότια κύπρος θέλει ένα κομματάκι απ’ τις προσπάθειες του άξονα. Κι έτσι γεμίζει βάσεις, βασούλες, κέντρα εκπαίδευσης – όλα τα καλούδια του μιλιταρισμού… Επιπλέον, όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, ακόμα κι αν την κρύβουν για λόγους δημόσιων σχέσεων!)