Tag: εξωτερική πολιτική

Σάββατο 17 Ιούνη. Υπάρχει άλλο ένα θέμα, που στα γενικά του χαρακτηριστικά είναι πολύ σοβαρότερο απ’ το προηγούμενο: η στάση του δντ και ειδικά η άποψη της Ουάσιγκτον γι’ αυτήν· σε σχέση με την «μικρή ασθενή». Μιλώντας ψυχρά και ιστορικά δεν ανήκει στις αρμοδιότητες του δντ το να διαπραγματεύεται με διάφορους συν-πιστωτές τις αναγκαιότητες των εκλογικών τους κύκλων και να παίρνει «δημιουργικά ασαφείς» αποφάσεις με βάση αυτούς τους κύκλους. Ωστόσο αυτό κάνει πλέον, μέσω της επικεφαλής του Christine Lagarde: “ναι, μεν, το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, οπότε το δντ θα έπρεπε να αποκλείσει την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης· αλλά μπορεί κάποια στιγμή να γίνει διαχειρίσμο, οπότε συνεχίζει να συμμετέχει (χωρίς λεφτά, σε αναμονή), εντός, εκτός και επί τα αυτά”.

Αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση δημιουργεί όντως προβλήματα σε έναν καπιταλιστικό οργανισμό που φτιάχτηκε για να έχει παγκόσμια εμβέλεια, αλλά χάνει σταθερά την κεντρικότητά του εδώ και χρόνια: μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν “προηγούμενο”. Διαφωνίες (και απόψεις υπέρ της αποχώρησης απ’ το “ελληνικό πρόγραμμα” μετά το 2012) υπήρχαν και πριν· αλλά ο “μεγαλύτερος μέτοχος”, η Ουάσιγκτον, επί διοίκησης Ομπάμα, έριχνε το βάρος του υπέρ της παραμονής, μ’ όλο αυτό το ασαφές καθεστώς.

Είναι στην ίδια φάση και η συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού; Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις (του είδους δηλώσεις στελεχών του συντηρητικού κόμματος) που δείχνουν ότι η «business λογική» του ψόφιου κουναβιού (και όσων βρίσκονται πίσω του) είναι αντίθετη. Η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας το λύσουν οι ευρωπαίοι· δεν θα πηγαίνουν εκεί τα λεφτά των αμερικάνων φορολογούμενων ήταν η άποψή του· πριν εκλεγεί.

Μετά την εκλογή η απόφαση (για τον ρόλο ή τον μη ρόλο του δντ) εκκρεμεί. Μπορεί να συνεχίσει να εκκρεμεί για πολύ. Όμως η Lagarde εισηγήθηκε σήμερα (ή θα το κάνει πολύ σύντομα) στο δ.σ. του δντ την έγκριση του «είμαι και δεν είμαι μέχρι να…». Το προς έγκριση σχέδιο είναι ότι το δντ θα δανείσει την Αθήνα κάτι λιγότερο από 2 δισεκτομμύρια δολάρια, αλλά όχι ακόμα. Αργότερα. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν…

Αυτό δεν είναι «καπιταλιστική τεχνοκρατία». Πιθανόν οι συσχετισμοί στο δ.σ. να είναι ήδη κανονισμένοι, υπέρ. Πρέπει ωστόσο να περιμένει κανείς την τελική απόφαση· ψόφιο κουνάβι είναι αυτό, δεν έχει και τα καλύτερα φιλοευρωπαϊκά αισθήματα. Είναι σ’ όλους σαφές ότι αυτά τα σχεδόν 2 δισεκατομμύρια είναι ασήμαντη χρηματική συνεισφορά· έχει μόνο «πολιτική» σημασία, για να συνεχίσουν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια να δανείζουν τα πολύ περισσότερα. Ε, δεν χρειάζεται μεγάλη δόση ψοφιοκουναβίνης για να πει μια αμερικανική πολιτική βιτρίνα «Ρε, μας δουλεύετε; Αν έχετε προβλήματα με τα κοινοβούλιά σας λύστε τα· το δντ δεν θα παριστάνει τον φερετζέ!»

(Προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές ανάγκες, η Lagarde έχει καταφύγει στην αναβίωση μιας τακτικής του δντ στα ‘80s, που ονομάζεται «κατ’ αρχήν συμφωνία»: σήμαινε ότι γινόταν μια συμφωνία «διάσωσης μέσω δανείων και μεταρρυθμίσεων» αλλά το χρηματοδοτικό σκέλος της έμπαινε σε εφαρμογή μετά από 1 ή 2 μήνες, αφού πρώτα οι ιδιώτες πιστωτές του ενδιαφερόμενου κράτους συμφωνούσαν σε κάποιο «κούρεμα» – έτσι ώστε το χρέος του να είναι διαχειρίσμο.

Το πρόβλημα τώρα είναι πολλαπλό. Πρώτον, δεν υπάρχει σαφές χρονικό όριο για να γίνει, αν γίνει, κάποια «διευθέτηση» – το Βερολίνο δηλώνει σταθερά ότι δεν θα χρειαστεί. Δεύτερον, οι πιστωτές είναι κράτη. Τρίτον, και σημαντικότερο, πρόκειται για μέλη μιας νομισματικής ένωσης στην οποία ανήκει και το ελλαδιστάν, που έχουν ήδη έναν καλό κουμπαρά για «διάσωση»· τον esm. Το τρικ της Lagarde μπορεί, λοιπόν, να είναι τυπικά εντάξει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα ψήσει την Ουάσιγκτον.

Αν το δντ αποφασίσει σύντομα ότι δεν θα ξαναβάλει λεφτά στο ελληνικό πρόγραμμα, όχι – μόνο – επειδή ακόμα το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, αλλά επιπλέον – σημαντικότερο – επειδή δεν χρειάζεται να το κάνει – ο esm έχει λεφτά – κι όσο συνεχίζεται το ήξεις αφήξεις διακυβεύεται τσάμπα το όποιο κύρος του, αν λοιπόν προκύψει κάτι τέτοιο, τότε κάποια ευρωπαϊκά κοινοβούλια πιθανότατα να φρενάρουν την εκταμίευση της δόσης…

Θεωρητικά η φαιορόζ κυβέρνηση ίσως έχει βάλει στην άκρη το ποσό που χρειάζεται, για να γλυτώσει την χρεωκοπία. Όμως αυτό δεν θα είναι πήραμε αυτό που θέλαμε· εκτός αν κάποιος σκέφτεται σεξιστικά.

Λίγη υπομονή, λοιπόν, εξοχότατε και αυλή του παλατιού. Μακάρι όλα να πάνε κατ’ ευχήν. Αλλά ας πάνε πρώτα μέχρι το τέλος· και μετά κάνετε το πάρτυ…

Δεν χάθηκε ο κόσμος!)

Παρασκευή 16 Ιούνη. Αν όσα ευρωπαϊκά κοινοβούλια ψηφίζουν για τις εκταμιεύσεις δόσεων στην Αθήνα το κάνουν· και αν δεν εμφανιστεί σαν «τιμωρός» η Ουάσιγκτον ζητώντας την απόσυρση του δντ απ’ τα ευρωπαϊκά προβλήματα, τότε η «μικρή ασθενής» την γλύτωσε. Προς το παρόν, αλλά ένα «παρόν» που θα κρατήσει κάμποσους μήνες.

Για το δεύτερο δεν ξέρουμε. Για το πρώτο είναι αναμενόμενο να γίνει αυτή η έγκριση· αν και οι (προεκλογικές) γκρίνιες στη γερμανική βουλή αναδεικνύουν αυτό που είναι όντως προβληματικό: συμμετοχή του δντ (ήδη απ’ το 2015 by the way) σε ρόλο «τεχνικού συμβούλου», χωρίς χρηματοδοτήσεις, πόση τεχνοκρατική ακεραιότητα εγγυάται για την διαρκή «διάσωση της μικρής ασθενούς»; Όλο και κάποιοι, εδώ κι εκεί, σε διάφορα κοινοβούλια, θα αναρωτηθούν μεγαλόφωνα.

Την γλύτωσε λοιπόν (αν δεν υπάρξει κάτι την τελευταία στιγμή) η Αθήνα: παραμένει στο club. Διασωληνωμένη, αλλά παραμένει. Η φαιορόζ κυβέρνηση δεν «πήρε» τίποτα απ’ αυτά που είχε βάλει κορώνα στο κεφάλι της, αλλά αυτό δεν είναι θέμα. Κάτι θα πουλήσει σαν επιτυχία, κάποιοι θα το αγοράσουν, κάποιοι όχι. Και θα ξεκινήσει αυτή η σπουδαία περίοδος των «υπουργικών αποφάσεων» και των «εγκυκλίων», που θα εκδοθούν ή όχι, φροντίζοντας να μην εφαρμοστούν εκείνα απ’ τα πρόσφατα ψηφισθέντα «μέτρα» που θίγουν την καρδιά του προσοδικού συστήματος.

Όσο για εμάς, την ανύπαρκτη (και πάντα ψόφια) σύγχρονη εργατική τάξη; Αν σας λέγαμε «νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι, να η φωτιά, να η ζωή!» θα το τρώγατε;

Πάμε γερά λοιπόν! Εφτά ευρώ κατώτατο ωρομίσθιο, κι αυτό για αρχή! (Κολώνετε;)

Παρασκευή 16 Ιούνη. Η «ελληνική διάσωση» βρίσκεται ήδη στον 8^ο χρόνο της, οι αιτίες γι’ αυτό το long play είναι γνωστές (και δεν έχουν να κάνουν με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές, τα δικά τους κατορθώματα είναι έτσι κι αλλιώς γνωστά απ’ τα ‘80s· σ’ αυτά δεν περιλαμβάνεται το «κώμα»…) και η διαχείριση του «ελληνικού προβλήματος» με τις βαλίτσες με τα λεφτά μπροστά και τον πολιτικό σχεδιασμό σε τοπική και ευρωπαϊκή κλίμακα στο πορτ παγκάζ είναι αποδεδειγμένα «μη βιώσιμη»· για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της μόδας.

Το ελληνικό προσοδικό μοντέλο δεν έχει ηττηθεί απ’ την διαχείριση της κρίσης· το αντίθετο. Ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του πέρασε στη «μαύρη οικονομία», στο οργανωμένο έγκλημα, που είναι ο «φυσικός χώρος» της διανομής προσόδων, χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις. Το υπόλοιπο έχει παραμείνει στην λευκή καπιταλιστική οικονομία, και οριοθετεί τους post crisis «εξασφαλισμένους».

Αυτό είναι καπιταλισμός, «ετερόδοξος» σε σχέση με την προτεσταντική ορθοδοξία ίσως, αλλά 100% καπιταλισμός. Θα του εξασφαλιστούν όμως για καιρό δικαίωματα ψήφου στο κέντρο του project europe;

Έχουμε αυτή την περιέργεια…

Πέμπτη 15 Ιούνη. Τα σκυλιά βαρέθηκαν να γαυγίζουν. Και το καραβάνι άρχισε τις ηλιοθεραπείες.

Όλα πάνε καλά… Τι ωραία!…

Πέμπτη 15 Ιούνη. Σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή όπου το project europe πρέπει να αναβαθμιστεί, αν όχι σε όλες σίγουρα στις βασικές του παραμέτρους, η ευρωζώνη αποδεικνύεται de facto σαν ο «κεντρικός πυρήνας», παρόλες τις συγκρούσεις ή τις διαφορές συμφερόντων. Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία της αναβάθμισης (σίγουρα όχι το μοναδικό) είναι τα επόμενα βήματα στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού – παρότι αυτή είναι μια σύνθετη και, σε γενικές γραμμές, αργή διαδικασία.

Και τώρα η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ (το ελληνικό δημόσιο χρέος): πιστεύετε ότι σ’ αυτή την διαδικασία αναβάθμισης του project europe και, οπωσδήποτε, του «κεντρικού πυρήνα» του, υπάρχει περιθώριο να χωράει ένα κράτος του οποίου ο (βαθυκρατικός…) υπ.αμ. λέει και ξαναλέει «οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι και σύμμαχοί μας και οι γερμανοί εχθροί μας»; Κάτι που, by the way, δεν λένε τόσο ωμά ούτε τα σαφώς αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης τύπου πολωνία ή ουγγαρία;

Δεν είναι άποψη ενός σκέτου ψεκασμένου αυτή. Ή, έστω, κάποιας ομάδας περιθωριακών που κατά τύχη έχουν υπουργικές καρέκλες. Είναι άποψη των ισχυρότερων μερίδων του ντόπιου κεφάλαιου. Γι’ αυτό κι όταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. βγαίνει και οριοθετεί τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / παρακράτους, κανείς δεν τον καταγγέλει· ούτε απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση ούτε από οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή απόκομμα εξουσίας. Η πεποίθηση είναι κοινή, ενιαία, «εθνική»: οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι μας… Σ’ αυτούς δίνουμε και γη και νερό…

Ξανά, λοιπόν, η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ: ποιος και γιατί απ’ όσα ευρωπαϊκά αφεντικά ανήκουν στον «κεντρικό πυρήνα» θα ήθελε να συμμετέχει σ’ αυτόν ένα κράτος δηλωμένος τσατσορούφιανος της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ);

Τροφή για σκέψη…

(Macedonian Foreign Minister Nikola Dimitrov, right, walks next to Greek Foreign Minister Nikos Kotzias during their meeting in Athens, Wednesday, June 14, 2017. Dimitrov is in Greece on a one day official visit.)

Πέμπτη 15 Ιούνη. Παριστάνοντας στα λόγια τον «καλό» ο ψεκασμένος υπ.εξ. Nick the Greek – Κοτζιάς υποδέχτηκε τον καινούργιο υπ.εξ. της δημοκρατίας της μακεδονίας Nikola Dimitrov. Το βαθύ ελληνικό κράτος (το οποίο εκπροσωπεί επάξια και ο συγκεκριμένος πασόκος, άλλωστε πώς θα έπιανε την καρέκλα;) παριστάνει ότι καταπίνει την πίκρα του που δεν έγινε κεραμιδαριό το κράτος της μακεδονίας όπως ξεδιάντροπα ευχόταν δημόσια, μέσω των διάφορων “ειδικών” παπαγάλων. Παριστάνει ότι καταπίνει την πίκρα του που η “φίλη και σύμμαχος Ουάσιγκτον” σταμάτησε τον ακροδεξιό Gruevski (με ανταλλάγματα, προφανώς).

Οπότε, “κάνοντας την αδυναμία φιλότιμο” ο N.t.G. υποδέχτηκε τον Dimitrov με τα γνωστά καλωσυνάτα λόγια: Ωωωωω… η Ελλάδα υποστηρίζει την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα της FYROM… και θα στηρίξει την ένταξή της στην ε.ε. και το νατο… μόλις λυθεί το πρόβλημα με το όνομα…

Όταν τα 4 απ’ τα 5 μόνιμα κράτη μέλη του (παρηκμασμένου, βέβαια) «συμβουλίου ασφαλείας» του οηε (αγγλία, ηπα, ρωσία, κίνα) και πάνω από 130 κράτη στον κόσμο αναγνωρίζουν την «δημοκρατία της μακεδονίας» με αυτό το όνομα (το συνταγματικό της), το «πρόβλημα με το όνομα» είναι απλά μια απ’ τις πολλές ελληνικές ιμπεριαλιστικές ψυχώσεις που δεν αφορά κανέναν άλλον. Και “fyrom” δεν υπάρχει παρά μόνο στα χαρτιά· και στα ελληνικά μυαλά. «Δημοκρατία της μακεδονίας» υπάρχει…

Σ’ αυτόν τον καπιταλιστικό πλανήτη, όπου τα συμφέροντα καθορίζουν την πολιτική, όσο κι αν η Αθήνα «υποστηρίζει την ένταξη της fyrom στην ε.ε. και το νάτο …. αρκεί, μωρέ, να λυθεί το πρόβλημα το όνομα…», αυτές οι προσχωρήσεις στις συγκεκριμές συμμαχίες δεν θα γίνει σύμφωνα με τα ελληνικά γούστα.

Η Ουάσιγκτον δεν βιάζεται για ένταξη του μακεδονικού κράτους στο νατο· είναι αρκετές οι «διμερείς σχέσεις». Αν, όμως, το project europe επιταχύνει την ένταξη στην ε.ε. των δυτικών βαλκανίων, κι αν ειδικά στην περίπτωση της δημοκρατίας της μακεδονίας η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Zaev πρόκειται να υποστηριχτεί απ’ τις Βρυξέλες με μια τέτοια επιτάχυνση, τότε θα βιαστεί και η Ουάσιγκτον.

Σε μια εποχή γρήγορων κινήσεων και αλλαγών οι «κολληματίες» γίνονται γρήγορα βαρετοί και άχρηστοι: το να δείχνεις ακαμψία επί δεκαετίες σημαίνει, απλά, ότι είσαι ηλίθιος. Και σαν τέτοιος άχρηστος. Οι καιροί των ελληνικών μεγαλείων (των ‘90s) πέρασαν· και πέρασαν γρήγορα. Για παράδειγμα ψάξτε να βρείτε πόσο εύκολα και άνετα έκανε ρόμπα τον εξοχότατο Τσίπρα ο αιώνιος εχθρός Erdogan, στην τελευταία τους συνάντηση στο Πεκίνο. Είναι ενδεικτικό.

Αυτό που θα απομείνει στην Αθήνα και στον ελληνικό ιμπεριαλισμό σε σχέση με το «μακεδονικό» είναι κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που έκανε το σαουδαραβικό καθεστώς στις φανέλες των άσσων της Barcelona μετά τον καυγά με την Ντόχα: να «σβήνει» πινακίδες αυτοκινήτων… Η αποστροφή απέναντι στην πραγματικότητα τα έχει αυτά…

(η φωτογραφία είναι από όχι ελληνικό site. Και ο Dimitrov είναι Macedonian Foreign Minister, και όχι “fyromian”….)

Τετάρτη 14 Ιούνη. Έκανε την ρητορική ερώτηση, η απάντηση όμως που έδωσε θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές οδηγών σαν παράδειγμα για το πως να καθαρίζει κανείς τα παπούτσια του μετά από πεζοπορία. (;;! Ε, ναι!). Είπε και ελάλησε ρωτώντας:

– Κάναμε καλά που ανοίξαμε το θέμα του χρέους; Μήπως αυτοεγκλωβιστήκαμε;



Είπε και ελάλησε απαντώντας:

– Κάναμε άριστα, στο βαθμό που σεβόμαστε τον εαυτό μας και δεν είμαστε υποκριτές όπως οι προηγούμενοι… Χωρίς διευθέτηση του χρέους, αναστέλλεται επ΄ αόριστον η αυτοδύναμη έξοδος στις αγορές και μαζί η έξοδος από μνημόνια και κρίση.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός είναι αυτός ο πλατωνικός φιλόσοφος. Αυτό που υποστηρίζει είναι βλακώδες, στοιχειωδώς βλακώδες. Και ανιστόρητο, αν και θα ήταν πολυτέλεια να περιμένει κανείς από post modern ελληνικές πολιτικές βιτρίνες να έχουν σοβαρή και συνεκτική σχέση με την ιστορία. Το “χρέος” ήταν πάντα η “αφορμή” (και για την ντόπια γενική επίθεση των αφεντικών εναντίον μας σαν σύγχρονων εργατών ήταν το πρόσχημα)! Ποτέ δεν ήταν η “αιτία” (που οι “αγορές χρήματος” ξέρασαν το ελλαδιστάν)!!! Ούτε το 2009, ούτε το 2010. Ούτε καν το 2012 όταν το “χρέος” προς τους ιδιώτες κόπησε στο μισό (το μεγαλύτερο “κούρεμα χρέους” στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία, μην το ξεχνάτε!) και άλλαξε χέρια… Ούτε τότε ήταν η “αιτία”. Η αιτία, οι αιτίες πιο σωστά, έχουν σχέση, χμμμμ, ας πούμε ενδεικτικά: με το λαθρεμπόριο καυσίμων (και πολλά άλλα, παρόμοια και κρατικά επιδοτούμενα)… Κι αν δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την αιτία (τις αιτίες) τότε…

Δεν ήταν η “αιτία” το χρέος ούτε όταν ο κυρ Δραγασάκης δήλωνε (ή κάνουμε λάθος;) ότι και να μας το διαγράψουν ολόκληρο το χρέος σε λίγα χρόνια πάλι θα χρωστάμε έναν περίδρομο – έτσι που έχουμε φτιάξει το μαγαζί… (Οι τελευταίες 7 λέξεις είναι δικές μας, όχι όμως το νόημά τους).

Αν ο εξοχότατος πρωθυπουργός ετοιμάζεται, αύριο, να κατέβει στο γήπεδο του eurogroup όπως δηλώνει, δηλαδή με το υπερόπλο “ή μας υποσχόσαστε ότι πάλι κάτι θα μας χαρίσετε απ’ το χρέος ή θα σας πάω απ’ το αυτί στους κηδεμόνες σας, στη ‘σύνοδο κορυφής’” τότε είναι και υποκριτής (πέρα από χρήσιμος ηλίθιος, όπως είναι εδώ και πάνω από 5 χρόνια): παίζει έναν ρόλο του οποίου τις συνέπειες θα ξεφορτωθεί… ξέρουμε σε ποιούς ακριβώς… Παριστάνει άλλη μια φορά τον terminator, αυτή τη φορά χωρίς Γιάνη… Solo!

Σε κάθε περίπτωση: «τικ τακ» είναι ο ήχος των δεικτών του ρολογιού· του παλιού, με τα γρανάζια και τους δείκτες. Δεν τον προσέχει κανείς παρά μόνο όταν είναι αργά…