Tag: γερμανία

Πρόκειται για…

Κυριακή 20 Μάη. Πρόκειται για πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά. Το «οικονομικός» ή το «εμπορικός» είναι ευφημισμός. Κάθε ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση έχει υλικά κίνητρα!

Η Ουάσιγκτον, λοιπόν, θέλει να επιβάλλει στην ευρώπη από που θα ψωνίζει φυσικό αέριο… Θέλει να της επιβάλλει να αγοράζει από εκεί που συμφέρει τις ΗΠΑ είτε οικονομικά, είτε γεωπολιτικά…. Θέλει να της επιβάλει μια ενεργειακή θηλειά για να την ελέγχει… Και φυσικά θέλει να σπάσει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ενίσχυσης της ρωσο-ευρωπαϊκής ενεργειακής σχέσης· επειδή μια τέτοια σχέση μεταξύ των συγκεκριμένων κρατών μπορεί να πάει και μακρύτερα…

Στην εισήγηση που έγινε στις 9 Μάη, στα πλαίσια της Καμπάνιας Μ15, απ’ το «συμβούλιο για την εργατική αυτονομία» με θέμα τις συγκρούσεις για το φυσικό αέριο στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή και τον ρόλο της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας σ’ αυτές τις συγκρούσεις (εισήγηση εδώ) τονίσαμε ακριβώς αυτήν την ουσιαστική παράμετρο. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η διακίνηση φυσικού αερίου μέσω χερσαίων αγωγών στερεί τις ΗΠΑ απ’ τον ενεργειακό έλεγχο του πλανήτη, που όσο το βασικό ενεργειακό εμπόρευμα ήταν το πετρέλαιο (που μεταφερόταν από τάνκερ) ήταν βασικό ιμπεριαλιστικό εργαλείο της Ουάσιγκτον μέσω της ναυτικής κυριαρχίας της.

Να που στο τέλος ενός ανάλογου ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» (18 Μάη) αναφέρει κάτι «ελληνικού ενδιαφέροντος» (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας), επιβεβαιώνοντας τόσο την γενική όσο και την ειδική θέση μας:

… Η κ. Oudkirk απέρριψε ως ανεφάρμοστη την πρόταση που είχε κάνει την περασμένη εβδομάδα η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, πως η Ουκρανία θα αποζημιωθεί για απώλεια εσόδων που θα έχει, εξαιτίας της λειτουργίας του Nord Stream 2, ο οποίος θα την παρακάμπτει. Ως εναλλακτικές λύσεις, η Oudkirk πρότεινε η Ευρώπη να προμηθεύεται φυσικό αέριο από την Κασπία Θάλασσα, την ανατολική Μεσόγειο, την Αλγερία και, τελικά, από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία…

Ο κύριος πρέσβης

Κυριακή 20 Μάη. Τεκμηριώνεται έτσι, δια στόματος της κυρίας Oudkirk μια απ’ τις βασικές αποστολές του αμερικάνου πρεσβευτή Geoffrey R. Pyatt στην Αθήνα. Και, κυρίως, το γιατί επιλέχτηκε σαν κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο κάποιος που μόλις πριν είχε υπηρετήσει (και διαπρέψει) στο Κίεβο…

Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να αναγνωρίσει έμμεσα αλλά καθαρά ότι η αποσταθεροποιητική, εμφυλιοπολεμική δράση της στην ουκρανία και η υποστήριξη (με κάθε τρόπο) που απλόχερα προσέφερε στο ουκρανικό φασισταριό είχαν σαν σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο των αγωγών που μετέφεραν, transit, ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη. Τώρα που η Μόσχα σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει την χρήση αυτού του «δρόμου» αντικαθιστώντας την παροχή αφενός με τον nord stream 2 και αφετέρου με τον (προς το παρόν ως την τουρκία) south stream· τώρα, δηλαδή, που το ρωσικό φυσικό αέριο θα βρίσκεται από βορρά στην καρδιά της ευρώπης και απ’ το νότο στην πόρτα της (χωρίς να μπορούν οι ηπα να εμποδίσουν ή να ελέγξουν την ροή), ο Pyatt μετατέθηκε νοτιότερα: στην Αθήνα. Αφενός για να κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις (αυτά είναι μέρος της προπαγανδιστικής του αρμοδιότητας), αφετέρου για να επιβλέπει το γκάζι της ανατολικής Μεσογείου και την μεταφορά του.

Έτσι όμορφα κι ωραία, «μοιραίοι και άβουλοι» (όσο συνεχίζουμε να είμαστε τέτοιοι!!…) γινόμαστε το κρέας στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Ταξίδι για δουλειές…

Σάββατο 19 Μάη. Χτες η γερμανίδα πρωθ. Merkel έκανε ταξίδι στο ρωσικό Sochi. Με το Putin είναι παλιοί γνωστοί (απ’ το 2000) και τα έχουν πει πάνω από 25 φορές ως τα σήμερα. Όμως από “προχτές” έχουν να αντιμετωπίσουν ζητήματα (που προκαλεί η αμερικανική παρακμή αλλά και ανανεωμένη επιθετικότητα) που δεν σηκώνουν ούτε αναβολές, ούτε τρεναρίσματα. Και το πρόβλημα, εν προκειμένω, δεν το έχει το ρωσικό αφεντικό.

Αύριο θα έχουμε περισσότερα για τον «ενεργειακό πόλεμο». Πρόκειται όμως για ένα μόνο απ’ τα μέτωπα της επιθετικότητας της Ουάσιγκτον. Το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν και η συμφωνία επ’ αυτού είναι ένα άλλο. Βερολίνο και Μόσχα συμφωνούν υπέρ της· πέρα, όμως, απ’ τα καθαρά επιχειρηματικά προβλήματα που προκαλεί, δεν είναι μυστικό: μαζί με την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / Quds σαν πρωτεύουσας του ισραήλ η ανανέωση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης είναι βασικό στοιχείο του αμερικανικού «ανασχεδιασμού» για την συντήρηση (ακόμα και την όξυνση) της «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή.

Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο μάταιο να αντιμετωπίζονται όλα αυτά «ένα ένα» και «κατά περίπτωση»… Πράγμα που, φυσικά, κάνει διαρκώς και χειρότερα αυτά που περιμένουν να πέσουν στα κεφάλια μας…

(Εν τω μεταξύ, την ίδια μέρα – χτες – και απ’ το ίδιο μέρος – το Sochi – ο Putin ανακοίνωσε ότι ο υπερηχητικός πύραυλος rs-26 (avangard) τον οποίο διαφήμισε στις αρχές Μάρτη και απέναντι στον οποίο δεν υπάρχει σύστημα αντιμετώπισης, θα μπει σε στρατιωτική χρήση του χρόνου.

Αλλά δεν θα χαρίσει μερικούς στο Βερολίνο…)

Κορέες 1

Παρασκευή 18 Μάη. Δεν εκπυρσοκρότησε τυχαία ο Kim χτες φωνάζοντας (εμμέσως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία) προς Ουάσιγκτον μεριά ότι «ξεχάστε την συνάντηση αν το πάτε έτσι!». Την αφορμή την έδωσε ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού John Bolton, που δήλωσε ότι γουστάρει «το μοντέλο της λιβύης» για την «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας».

Το δεδομένο πίσω απ’ το ραντεβού της 12ης Ιούνη είναι ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος έχει πάρει χαμπάρι ότι αυτή η διαδικασία πρέπει να αποτύχει· ακόμα και συμβολικά. Ο Bolton είναι γνωστό «γεράκι», και δεν διορίστηκε στο πόστο του νο 1 συμβούλου για να ταΐζει τις πάπιες. Η «πίσω απ’ τις κουρτίνες» πρόταση που μετέφερε το άλλο «γεράκι» (ο νέος υπ.εξ. και πρώην αφεντικό της cia Pompeo) στην Πγιονγκγιάνγκ ήταν ακριβώς στη γραμμή “θα σας κάνουμε Λιβύη”: αρχίστε να καταστρέφετε τις πυρηνικές σας κεφαλές, κι αν είστε προκομένοι σε κανά εξάμηνο τα λέμε για τα παρακάτω. Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Kim όφειλε να εκπυρσοκροτήσει (με την σιωπηλή συγκατάθεση της Σεούλ, και όχι μόνο).

Από πρώτη ματιά οι χθεσινές δηλώσεις του βορειοκορεατικού καθεστώτος θα μπορούσαν να είναι risky business: να σημαίνουν το τέλος του ροζ σύννεφου πάνω απ’ την κορεατική χερσόνησο… Φαίνεται όμως ότι εκει ξέρουν καλά τι κάνουν και πότε! Το ψόφιο κουνάβι (σε συνεννόηση με τον σύμβουλό του) έκανε πίσω, στο εξής στυλ (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό τους): όχι, δεν σκεφτόμαστε κάτι σαν την Λιβύη για την περίπτωση της βόρειας Κορέας… αλλά αν αυτοί δεν συμφωνήσουν θα έχουν την τύχη της Λιβύης… Αχά!!!

Το ότι τα υπό εξέλιξη, τότε, πυρηνικά όπλα του Καντάφι βρυκολακιάζουν στην ανατολική ασία, είτε σαν Boltonιος «ρεαλισμός» είτε σαν ψοφιοκουναβική αναδίπλωση, είναι χαριτωμένο: δείχνει με αντεστραμμένο τρόπο γιατί η Πγιονγκγιάνγκ δεν πρόκειται ποτέ (ΠΟΤΕ!) να καταστρέψει τα πυρηνικά και τους πυραύλους της. Η εν μέρει οπισθοχώρηση του ψόφιου κουναβιού είναι κι αυτή δηλωτική: έχοντας την προσμονή του νόμπελ ειρήνης το ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να υποστηρίξει ακόμα, ανοικτά, την «γραμμή» του βαθέος αμερικανικού κράτους πίσω του και γύρω του.

(φωτογραφία: Αυτός με τα κατεβασμένα μούτρα είναι ο εθνικός σύμβουλος Βolton: σ’ αυτήν την επικίνδυνη ηλικία που το μόνο που μπορεί να τον συγκινήσει πια είναι ένα παγκόσμιο πυρηνικό μανιτάρι που θα παρακολουθεί απ’ το ασφαλές καταφύγιό του… Τον άλλον τον ξέρετε.

Είναι από χθεσινή συνάντησή τους με τον γγ του νατο Jens Stoltenberg στην Ουάσιγκτον. Όπου το ψόφιο κουνάβι απείλησε ότι «θα τα κανονίζουμε τα κράτη / μέλη του νατο που δεν πληρώνουν την συμμετοχή τους – όπως την γερμανία»…

Εεεεεε… Ναι, βέβαια αρχηγέ….)

Το ψόφιο κουνάβι γουστάρει…

Τετάρτη 9 Μάη. Το πως θα κρίνει το μέλλον την εποχή μας δεν το ξέρουμε· «μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί». Για την ιστορία καθώς γράφεται οφείλουμε όμως να ξέρουμε.

Όπως ήταν αναμενόμενο το ψόφιο κουνάβι (με απόλυτα ψοφιοκουναβικό στυλ) έσκισε την αμερικανική υπογραφή στην 5+1 συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά. Ανακοινώνοντας τις «μέγιστες δυνατές οικονομικές κυρώσεις» κατά του ιρανικού καπιταλισμού / κράτους, και δευτερογενείς κυρώσεις εναντίον οποιουδήποτε άλλου παγκόσμια «συνεργαστεί με το ιρανικό πρόγραμμα».

Στην πράξη, και επειδή δεν υπάρχει τέτοιο πρόγραμμα (όχι, σίγουρα, ως την ώρα της αμερικανικής ανακοίνωσης…) η απόφαση περί «δευτερογενών κυρώσεων» σημαδεύει στη Μόσχα, στο Πεκίνο, και στα ευρωπαϊκά κράτη. Γιατί οι «οικονομικές κυρώσεις» (θα) σημαδεύουν σίγουρα (και) το τραπεζικό σύστημα της Τεχεράνης· που μεσολαβεί κάθε οικονομική συναλλαγή. Ο φρέσκος αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο (το δοκιμασμένο “γεράκι” Richard Grenell…) πρόλαβε να το ξεκαθαρίσει τιτιβίζοντας λίγα λεπτά μετά το ψοφιοκουναβικό λογίδριο: οι γερμανικές επιχειρήσεις που κάνουν δουλειές στο ιράν πρέπει να σταματήσουν αμέσως!!!

(Δεν χρειάζεται (χρειάζεται;) να πούμε ποιοί έτρεξαν να συγχαρούν αμέσως το ψόφιο κουνάβι, ε; Το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Ήταν οι πρώτοι – και θα είναι οι μοναδικοί… Επί τη ευκαιρία, και για να το γιορτάσει, ο ισραηλινός στρατός έριξε κάτι πυραύλους στα βόρεια της Δαμασκού…)

Η απάντηση της ε.ε., τουλάχιστον αυτό που θα μπορούσε να εκφραστεί μέσω της επιτρόπου εξωτερικών Mogherini, ήταν άμεση (επειδή ήταν έτοιμη) και – τολμάμε να πούμε – «απόλυτα κάθετη»:

…Καλούμε (δήλωσε) τον λαό και την ηγεσία του ιράν να μην επιτρέψουν σε κανέναν να διαλύσει αυτή τη συμφωνία… Τους καλούμε να συνεχίσουν να την τιμούν όπως θα την τιμήσουμε εμείς… Αυτή η συμφωνία ανήκει σ’ όλη τη διεθνή κοινότητα, και ελπίζουμε ότι η διεθνής κοινότητα θα συνεχίσει να την τιμά…

(φωτογραφία: Είμαι το εξυπνότερο ψόφιο κουνάβι στον κόσμο! Εκτός απ’ το να τιτιβίζω, ξέρω και να υπογράφω!!!)

Το μάδημα της μαργαρίτας 1

Σάββατο 5 Μάη. Μια βδομάδα έχει απομείνει για να ανακοινώσει το αμερικανικό καθεστώς, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, το «σκίσιμο» της υπογραφής του στην συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν… Και διάφοροι ειδικοί της δημαγωγίας μαδούν την μαργαρίτα για το τι, τελικά, θα ξεφουρνίσει η Ουάσιγκτον. Η οποία, υποτίθεται, «πιέζεται» απ’ τους συμμάχους της (το Λονδίνο και το Παρίσι) να μην εγκαταλείψει την συμφωνία, αλλά … να βολευτεί με κάποιο πανωσήκωμα…

Παρότι η Ουάσιγκτον έχει μερικά περιθώρια ελιγμών ακόμα (του είδους «να φύγει εντελώς» απ’ την συμφωνία, να «μισοφύγει», να «φύγει μεν αλλά να μην επιβάλλει αμέσως νέες κυρώσεις») οι υπόλοιποι 4 που έχουν βάλει την υπογραφή τους δεν αποτελούν ένα ενιαίο μπλοκ· ακόμα κι αν στα λόγια υποστηρίζουν και οι 4 ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι ο.κ. Στην πραγματικότητα, και ανάλογα με το είδος των «δουλειών» που έχουν οι επιχειρήσεις τους με τις ηπα (και με το αμερικανικό δολάριο) απ’ την μια, και των άλλων δουλειών που έχουν ανοίξει ή σχεδιάζουν να ανοίξουν με την Τεχεράνη, προσπαθούν να βρουν που θα σταθούν.

Στη μια μεριά, με την πιο καθαρή στάση υπέρ της συμφωνίας όπως είναι, βρίσκεται η Μόσχα. Λογικό, αφού ήδη η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της κατά βούληση: ο «βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται». Ο «μικρός Ναπολέων» Macron προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή να μην τα σπάσει ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Τεχεράνη: ο γαλλικός καπιταλισμός πάντα είχε δουλειές στο ιράν (και καλές σχέσεις με το τωρινό καθεστώς), και τώρα ελπίζει σε περισσότερες (λέγε με: total…). Χρειάζεται όμως την αμερικανική υποστήριξη στην υποσαχάρια αφρική… Η δυστυχισμένη αγγλίδα πρωθυπουργός May, μέσα στους μπελάδες της διαχείρισης του brexit, είναι σε ζόρικη θέση: θέλει να εμφανίζεται ανεξάρτητη απ΄την Ουάσιγκτον, αλλά το «ποινικό μητρώο» του Λονδίνου στο ιράν έχει μεγάλα εγκλήματα (λέγε με: anglo-iranian oil, μετέπειτα british oil, bp εν συντομία). Πράγμα που δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο για μπίζνες στο ιράν (ειδικά όταν το Λονδίνο πουλάει όπλα στο Ριάντ…) Όσο για το Βερολίνο; Θα πρέπει να αναρωτιέται αν πλησιάζει η ώρα μιας ανοικτής ανταρσίας απέναντι στις ηπα, κι αν το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι η προτιμότερη αφορμήή όχι…

Η υπόθεση έχει (για την δική μας εργατική αντίληψη του καπιταλιστικού κόσμου και της συστηματικής εντατικοποίησης του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του) πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι φαίνεται. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι αυτά τα 2,5 χρόνια που η συμφωνία ίσχυε, το αμερικανικό κράτος απειλούσε συστηματικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες (με «κυρώσεις», «πρόστιμα» κλπ) για να μην μεσολαβούν σε χρηματοδοτήσεις «επενδύσεων» ευρωπαϊκών εταιρειών στο ιράν· μια τακτική που έφερνε τα ευρωπαϊκά αφεντικά στα πρόθυρα ανοικτών γαμοσταυρισμάτων! Και είναι εδώ και ένα χρόνο φανερό ότι ένα καλό μέρος του τωρινού αμερικανικού εκβιασμού, ΔΕΝ αφορά το ιράν, αλλά τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διάφορα κύματα μονομερών αμερικανικών κυρώσεων κατά της Μόσχας, πότε για το ένα και πότε για το άλλο…

Συνεπώς η έλλειψη μιας σθεναρής «ανεξαρτησίας» (ή «χειραφέτησης») απ’ την Ουάσιγκτον εκ μέρους διάφορων «ευρωπαϊκών δυνάμεων», σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» τους (τον οικονομικό ή/και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό τους), δεν είναι καινούργια· και πρέπει να σημειωθεί. Το «πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν» δεν είναι μόνο του στον πάγκο του χασάπη. Πάει μαζί με την «ουκρανία», τις «κυρώσεις κατά της Μόσχας» ή τις «πλάτες στο Τελ Αβίβ»: πρόκειται για μια συλλογή ζητημάτων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στα οποία την πρωτοβουλία των κινήσεων του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» εξακολουθεί να την έχει η παρακμάζουσα Ουάσιγκτον (λόγω στρατού…), σπρώχνοντας τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη είτε στο να κρατάνε τα χέρια τους κοντά (ακόμα κι αν τα συμφέροντά τους είναι για μακρύτερα), είτε να γελοιοποιούνται στην «διεθνή σκηνή», σαν ουρά του ψόφιου κουναβιού.

Θα κρατήσει πολύ ακόμα αυτό; Δεν ξέρουμε.

Το μάδημα της μαργαρίτας 2

Σάββατο 5 Μάη. Διάφοροι διεθνείς δημαγωγοί διαφόρων κατηγοριών υποστηρίζουν ότι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία, τότε η Τεχεράνη θα θεωρήσει ότι η συμφωνία έχει ακυρωθεί, και θα ξαναρχίσει το πολεμικό πυρηνικό της πρόγραμμα· και τότε θα επιτεθεί το Τελ Αβίβ… Οπότε (λένε): στον ορίζοντα μεγάλος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Πράγματι αυτό απειλεί η Τεχεράνη: να ξαναρχίσει τον εμπλουτισμό ουρανίου…. Αλλά δεν βρίσκουμε τον λόγο που θα την συνέφερε να κάνει κάτι τέτοιο φανερά! Έχει μαζί της δύο σταθερούς συμμάχους (την Μόσχα και το Πεκίνο) που υποστηρίζουν (χωρίς υπόγεια «ναι μεν αλλά») ότι η συμφωνία είναι μια χαρά. Έχει, επίσης άλλους 3 που την έχουν υπογράψει (Παρίσι, Βερολίνο και Λονδίνο) που δεν θέλουν να συνταχτούν με την Ουάσιγκτον, και στα λόγια τουλάχιστον θεωρούν την συμφωνία ο.κ. Ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς ή και 3 θέλουν να βάλουν «πανωσήκωμα» (προσθήκες για το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης) αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να το δεχτεί, και σίγουρα μπορεί να το τραινάρει για καιρό.

Γιατί, λοιπόν, η Τεχεράνη να «τσιμπίσει» στα αμερικανικά κόλπα και, φωνάζοντας «αρχίζω τον πυρηνικό εξοπλισμό μου» να δώσει χώρο και χρόνο στην «στρατιωτική απάντηση» είτε της Ουάσιγκτον είτε του Τελ Αβίβ; Γιατί να σπρώξει ακόμα περισσότερο στην «αμερικανική αγκαλιά» τους 3 της ευρώπης, και γιατί να συμβάλει στην απομόνωση της Μόσχας, που είναι επίσης μέρος της συμφωνίας;

Όχι, δεν στέκει με καμία έννοια!!! Ό,τι κι αν είναι το ιρανικό καθεστώς δεν θέλει έναν «μεγάλο πόλεμο στη μέση Ανατολή» – μια χαρά έχει αξιοποιήσει ως τώρα τους «μικρούς»… Εκείνος που καίγεται για έναν τέτοιο «μεγάλο πόλεμο» αλλά δεν μπορεί να τον κάνει μόνος του (δηλαδή: χωρίς την πλήρη συμμετοχή της Ουάσιγκτον) είναι γνωστός: το Τελ Αβίβ.

Όπως, όμως, αποδεικνύει η «σοφή» κορεατική σχολή (ή, ευρύτερα, η τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν κάνεις δώρο στον αντίπαλό σου τον πόλεμο που θέλει, την ώρα που τον θέλει!!! Αντίθετα, του πριονίζεις έξυπνα και αποτελεσματικά τα πόδια…

The walls – or not

Δευτέρα 2 Απρίλη. Στις 21 Ιούλη του 1990 ο μουσικός Roger Waters, γνωστός σαν «pink floyd» (καταχρηστικό έως πειρατικό αυτό…), ηγήθηκε μιας υπερσυναυλίας στο Βερολίνο· προς τιμήν της «πτώσης του τείχους» μεταξύ των δύο τομέων της πόλης, του δυτικού και του ανατολικού… Ποτέ πριν δεν είχε γιορταστεί με τέτοιο τρόπο όχι μόνο το τέλος ενός πολέμου (του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού») αλλά, κυρίως, η έναρξη του επόμενου… Ας πούμε όμως, σαν ελαφρυντικό, ότι οι καλλιτέχνες είναι συχνά άσχετοι. Ας πούμε επίσης, σαν επιβαρυντικό, ότι η αναβίωση του “the wall” υπήρξε το 1990 στην ανατέλλουσα πρωτεύουσα της ευρώπης μια εξαιρετικά επικερδής μπίζνα.

Στις 1 Απρίλη του 2018 η Σεούλ ανταπέδωσε την πολιτιστική συμμετοχή της βόρειας κορέας στους χειμερινούς ολυμπιακούς στέλνοντας στην Pyongyang τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της. Την rock μπάντα K-pop, το γυναικείο συγκρότημα Red Velvet, και καμιά 100σταριά ακόμα καλλιτέχνες, master των πολεμικών τεχνών, και λοιπά.

Το 1990 η μαμμούθ συναυλία ήταν τα επινίκεια (μιας «δύσης» που ήταν τόσο σίγουρη για τον θρίαμβό της ώστε εδώ και κάτι καιρούς εισπράττει τα επίχειρα της ματαιοδοξίας της). Το 2018, στην κορεατική χερσόνησο, η πτώση (ή, πιο σωστά, η σχετικοποίηση) του τείχους μεθοδεύεται μ’ έναν πολύ πιο προσεκτικό, πολύ πιο αμοιβαίο, και όχι αβανταδόρικο τρόπο. Πολιτιστικές ανταλλαγές, to know us better. Εν μέσω συζητήσεων και βήμα βήμα συμφωνιών…

Λένε κάποιοι, όχι άδικα, ότι η βόρεια κορέα είναι απομεινάρι του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού” πολέμου. Προς έκπληξη εκείνων των ιστορικών που θα περίμεναν να την έχει σαρώσει μια εσωτερική κατάρρευση και, καπάκι, μια υπερπαραγωγή ενός κάποιου Roger Waters ‘n’ friends, το δικτατορικό βορειοκορεατικό καθεστώς όχι μόνο την έβγαλε καθαρή ως τώρα, αλλά κάνει κι αυτό που χρειάζεται (και «πολιτιστικές ανταλλαγές» και ό,τι άλλο) για να αποφύγει τον 4ο παγκόσμιο.

Επιπλέον κανείς δεν διανοείται ότι η K-pop είναι progressive rock… Όπως κανείς δεν διανοείται ότι όλη η καπιταλιστική ιστορία είναι πια θέμα soft power: η Pyongyang έχει πυρηνικά και βαλλιστικούς πυραύλους, δεν είναι «παίξε γέλασε».

Ηθικό δίδαγμα; «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε»!… Δεύτερο ηθικό δίδαγμα; Προσγειωθείτε, είναι ρεαλιστικό!

(φωτογραφία πάνω: πλάνο απ’ την υπεραγωγή του 1990 στο Βερολίνο. Ήταν σα να είχε κερδίσει «ο πόλεμος των άστρων» – επί γης.

Κάτω: όλο το μουσικό δυναμικό της νοτιοκορεατικής αποστολής επί σκηνής. Κάπου απέναντι – δεν φαίνεται στο πλάνο – είναι και ο Kim Yong-un. Αν σας φαίνεται κάπως συντηρητική μια τέτοια εμφάνιση, δεν πειράζει. Ο σκοπός της αποστολής δεν ήταν ο ξέφρενος αγιασμός της “καμμένης γης”…)

Κορέες 1

Δευτέρα 12 Φλεβάρη. Γράφαμε χτες για το ενδεχόμενο Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ να ανακοινώσουν, πριν τη λήξη των χειμερινών παραολυμπιακών, μια συμφωνία “οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης” μεταξύ τους, που θα περιλαμβάνει το “πάγωμα” των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της δεύτερης (έτσι κι αλλιώς έχει μάλλον ολοκληρώσει τον κύκλο τους…)

Μια συνέντευξη του ρώσου υπ.εξ. Sergey Lavrov μας το θύμισε: τέτοια, ακριβώς, είναι η ρωσο-κινεζική πρόταση, όπως ανακοινώθηκε απ’ τους υπ.εξ. των δύο κρατών στις 4 του περασμένου Ιούλη! Η πρόταση, που ονομάζεται «πρωτοβουλία διπλού παγώματος» (double freeze initiative), προβλέπει το «πάγωμα» των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της βόρειας κορέας, με παράλληλο πάγωμα των στρατιωτικών ασκήσεων της νότιας με τις ηπα.

Υπέρ μιας τέτοιας εξέλιξης έχει ταχθεί, και μάλιστα πολύ θερμά, ήδη από τότε και το Βερολίνο… Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον την έχει απορρίψει, μετά βδελυγμίας!

Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον, λοιπόν, αν οι «αγαπημένοι» Kim και Moon προχωρούσαν σ’ αυτή τη συμφωνία μεταξύ τους, έχοντας την δεδομένη και δηλωμένη υποστήριξη της Μόσχας, του Πεκίνου, του Βερολίνου και, γιατί όχι, του Παρισιού. Σε μια τέτοια περίπτωση τα 3 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (κίνα, ρωσία, γαλλία) θα ήταν «υπέρ», σπρώχνοντας στην απομόνωση τις ηπα. Που, θεωρητικά, θα μπορούσαν να συνεχίσουν τις ασκήσεις με τον συνεταίρο τους (την ιαπωνία)· εμφανιζόμενα και τα δύο κράτη, καθαρά, σαν «κράτη ταραξίες»…

Όπως συμβαίνει και σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις, η πολεμοχαρής ατζέντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν έχει «λύση δύο», ειδικά αν δεν έχει τον έλεγχο της διαμόρφωσής της. Από τον μαξιμαλισμό του «δώστε τα κλειδιά των πυρηνικών και των πυραύλων σας αλλιώς πρώτα θα σας στραγγαλίσουμε και μετά θα σας ισοπεδώσουμε» η πρόταση για «διπλό πάγωμα» απέχει τόσο όσο χρειάζεται για να πνίξει (μεταφορικά) τον «ψάχνω να βρω αφορμές» τσαμπουκά των ηπα στον δυτικό Ειρηνικό.

Και φαίνεται πως είναι πολλοί εκείνοι που έχουν και το μυαλό και τους τρόπους να απεργάζονται ένα τέτοιο πνίξιμο…

Τα προβλήματα στις πόλεις…

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο καπιταλιστικός πλανήτης έχει πολύ σοβαρότερα και επείγοντα ζητήματα μπροστά του απ’ τα ελληνικά κόμπλεξ και τα α λα “Μίκης” βαθιά γεράματα της κουτοπονηριάς του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Για παράδειγμα: η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε μόλις τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του πυρηνικού της οπλοστασίου. Καθόλου “καλά νέα”, αν και αναμενόμενα καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται σταθερά. Τεχεράνη, Πεκίνο, Μόσχα αλλά και Βερολίνο κατηγόρησαν διαδοχικά την ψοφιοκουναβική κυβέρνηση… Αν όλη η ιστορία ήταν ένα blame game τότε θα το είχαν κερδίσει πριν καν οι αντίστοιχες πολιτικές περσόνες ανοίξουν το στόμα τους.

Είναι, όμως, πλέον αυτό; Η «αναζήτηση των υπευθύνων» ή, ακόμα, και η κατασκευή τους; Όχι. Καθώς οι διεθνείς διακρατικές εντάσεις αυξάνονται και οι πυρήνες των αντίπαλων μπλοκ σχηματοποιούνται, είτε λύνει κανείς διαφορές εδώ κι εκεί, ή τις κρατάει ανοικτές ελπίζοντας ότι το κακοφόρμισμά τους θα τον ευνοήσει. “Κάποτε”. Αν θέλει το δεύτερο, αμολάει και τους καννίβαλους που έχει στη δούλεψή του, σαν “λαϊκή υποστήριξη”: “κάποτε” μπορεί να χρειαστεί να σκοτώσουν και να σκοτωθούν· κι όσοι επιζήσουν να το μετανοιώσουν.

Αλλά αυτό μετά το “κάποτε”….