Tag: γερμανία

Επειδή σε μια τουλάχιστον εκδοχή του μπορεί!

Σάββατο 4 Απρίλη. Όταν ο «αυτοκρατόρας» Xi ανήγγειλε, τo 2015, υπό τα χειροκροτήματα μιας «κεντρικής επιτροπής» ενός υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κόμματος» (που, για τα νεο-φιλελεύθερα ιδεώδη, έπρεπε να σαπίζει κάτω απ’ το βαρύ χώμα του 20ου αιώνα…) το 5 χρόνια + 5 χρόνια πλάνο “made in china 2025” οι πάντες πάγωσαν στη δύση. Είτε το είπαν ανοιχτά, είτε όχι. Η μορφή-κράτος, στην κινέζικη εκδοχή της, αναλάμβανε μέσα σε 2 μόνο πενταετίες (η μία έχει περάσει ήδη…) να μετατρέψει τον κινέζικο καπιταλισμό από “παγκόσμιο εργοστάσιο φτηνών ειδών χαμηλής προστιθέμενης αξίας” σε νο 1 μηχανή, πρώτης γραμμής, σε όλους τους τομείς αιχμής: πληροφορική τεχνολογία, ρομποτική, πράσινη ενέργεια, αεροδιαστημική, εκμετάλλευση των βυθών των ωκεανών, σιδηροδρόμους υπερταχείας κυκλοφορίας, νέα υλικά, ιατρική και φαρμακευτική, αγροδιατροφικό τομέα…

Tο ψόφιο κουνάβι εκλέχτηκε λίγο μετά, στα τέλη του 2016, και μπήκε στο άσπρο σπίτι στις αρχές του 2017. Μπορεί να μην ήταν (και να μην είναι) το καλύτερο δυνατόν· αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά απ’ τον εκπρόσωπο ενός καπιταλισμού (και μιας καπιταλιστικής κοινωνίας) που χάνει γρήγορα (από ιστορική άποψη) όλα τα οφέλη της «μόνης υπερδύναμης» και νοιώθει την καυτή ανάσα ενός γρήγορου, ευκίνητου και αποτελεσματικού καπιταλιστικού κράτους XXXXL μεγέθους… Παρακμή λέγεται αυτό, και είναι αδυσώπητη.

Το σίγουρο είναι πως όσο καραγκιόζης κι αν είναι ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος, ο προστατευτισμός που εγκαινίασε πανηγυρικά δεν ήταν/είναι η εμμονή ενός τύπου που κελαηδάει νυχθημερόν. Οι κυρώσεις, τα εμπάργκο, οι δασμοί και η αποχώρηση από πολλές διεθνείς συμφωνίες (οικονομικές ή/και στρατιωτικές) έγιναν ο μονόλογος της άλλοτε ηγέτιδας δύναμης της «παγκοσμιοποίησης» την ίδια στιγμή που το Πεκίνο εμφανιζόταν, πια, σαν υπερ-παγκοσμιοποιητική δύναμη! Shit! που θα έλεγε και ο Fukuyama, αν είχε την έμπνευση να γράψει κανά καινούργιο βιβλίο για το «τέλος της ιστορίας»….

Μέσα σ’ αυτές τις σε εξέλιξη ανατροπές όχι απλά στις ισορροπίες του 20ου αιώνα αλλά και σε 3 ή 4 αιώνες δυτικής υπεροψίας (τεχνολογικής, ιδεολογικής, πολιτικής) ήταν που, πολύ πριν εμφανιστεί αυτός ο καταραμένος (;) covid-19, o επαναπροσιορισμός του ρόλου και της θέσης της μορφής – κράτος άρχισε να διατυπώνεται ανοικτά… Όχι πια (ή όχι μόνο) σαν σωτήρας εταιρειών «στρατηγικών» και «εθνικών πρωταθλητών» αλλά ακόμα και σαν συνιδιοκτήτης τους!

Έτσι, ακριβώς, έχουν τα πράγματα: το κινέζικο παράδειγμα, σαν μοντέλο καπιταλιστικής οργάνωσης, προκαλούσε φθόνο και ζήλεια πολύ πριν εμφανιστεί ο τσαχπίνης ιός. Θυμίζουμε ένα μικρό απόσπασμα απ’ αυτά που γράφαμε πριν ένα χρόνο και βάλε, στις 8 Φλεβάρη 2019, κάτω απ’ τον τίτλο ποιά παγκοσμιοποίηση είπατε (και το θυμίσαμε πρόσφατα, στις 19 Μάρτη – αλλά μέσα στην παράνοια των ημέρων χρειάζεται φρεσκάρισμα);

…Το γερμανικό δημόσιο είναι έτοιμο να αγοράσει μερίδιο σε βασικές βιομηχανίες της χώρας, ώστε να τις προστατέψει από ενδεχόμενη εξαγορά από ξένες εταιρείες, δήλωσε χθες ο υπουργός οικονομίας της γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ, παρουσιάζοντας τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, την ώρα που ενισχύεται παγκοσμίως ο οικονομικός προστατευτισμός, ενώ η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμότητας. Η νέα στρατηγική είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της ευημερίας της γερμανίας, είπε ο Αλτμάιερ και άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, ώστε να υποστηριχθούν σημαντικές εταιρείες, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens, η Thyssen-Krupp και η Deutsche Bank…

Αυτή δεν ήταν «προσωπική άποψη». Ήταν και είναι η «εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030» του γερμανικού κράτους. Κι όταν το γερμανικό κράτος έχει στρατηγική, την εννοεί:

… Η κρατική υποστηρίξη ενδέχεται να φτάσει μέχρι το σημείο να αναλάβει [σ.σ.: το κράτος] προσωρινά μερίδιο στις εταιρείες. Όχι για να τις εθνικοποιήσουμε και να τις διοίκησουμε μακροπρόθεσμα, αλλά για να αποτρέψουμε την πώληση βασικών τεχνολογιών και την φυγή τους από τη χώρα…

Ο επικίνδυνος «αγοραστής» των γερμανικών επιχειρηματικών διαμαντιών είναι, βέβαια, κινέζικες εταιρείες… Όσο για τους ιδιωτικούς καπιταλιστικούς τομείς που χρειάζονται το κράτος (τους) στη γερμανία; Ο κυρ Αλτμάιερ τους κατονόμασε: χάλυβα και αλουμινίου, χημικών, κατασκευής εργαλειομηχανών, ενέργειας, οπτικών, αυτοκινήτων, ιατρικού εξοπλισμού, πράσινων τεχνολογιών, άμυνας, αεροδιαστημικής, τρισδιάστατων εκτυπώσεων.

Εντελώς συμπτωματικά είναι οι κλάδοι αιχμής για τους οποίους φυσάει ένας πολύ δυνατός άνεμος απ’ την ανατολή…. Και καθόλου συμπτωματικά η τωρινή κεντρική πολιτική βιτρίνα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου δεν έχει καμμία σχέση ή ομοιότητα με το ψόφιο κουνάβι…

Εξ οικείων τα βέλη, ξανά

Τετάρτη 1 Απρίλη. Κρατώντας ακέραιη την πολιτική κριτική μας, είτε στην τρομοεκστρατεία περί τον covid-19, είτε στο «ιατρικό σώμα» που προσφέρει το κύρος τους στον νεοκρατισμό, βρίσκουμε λάθος να παραλείψουμε τις ιατρικές αντιρρήσεις (ισχυρές, πίσω απ’ τα επιστημονικά υπονοούμενα) που σπάνε την Τ.Ι.Ν.Α. αυτής της μεθοδικής τρομοκρατίας. Σημαίνει αυτό, μήπως, ότι ανακαλύπτουμε τους «άγιους» μέσα στην κόλαση; Όχι! Δείχνουμε την «επιστημονική» σχετικότητα (ενδεχομένως και δολιότητα) των ιατρικο-κρατικών «αληθειών» που νομιμοποιούν τον στρατιωτικό νόμο μέσα σ’ ένα πυκνό σύννεφο τρομοπαραγωγής. Δείχνουμε, εν τέλει, ότι αυτό που εμφανίζεται μπροστά μας σαν ακλόνητη «ιατρική αλήθεια» είναι πολύ περισσότερο πολιτική επιλογή («γιατρών») απ’ όσο θα ήθελαν να παραδεχτούν. Κι αυτό αποσαφηνίζεται όταν μαθαίνει ο καθένας την άλλη «επιστημονική / ιατρική» άποψη.

Κι αφού αυτές οι περιβόητες «ιατρικές αλήθειες» είναι απ’ την γέννησή τους την ίδια πολιτικές, όχι μόνο οι «ιατρικές» αλλά και οι καθαρόαιμα πολιτικές κριτικές έχουν κάθε λόγο και δικαίωμα. Όσοι, με αναίδεια, θα προσπαθούσαν να μας αποστομώσουν με το επιχείρημα «είστε γιατροί;» ας δουν και ακούσουν πιο κάτω έναν ακόμα τέτοιον.

Ο Sucharit Bhakdi (μας είναι άγνωστος! ευχαριστούμε Σ.) πρέπει να έχει στη γερμανία ένα ορισμένο status. Τέτοιο που να του επιτρέπει να απευθύνεται στην Μέρκελ χωρίς να γίνεται περίγελως. Κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γ. Ιωαννίδη, και (απ’ όσα διαβάζουμε στη διεθνή φιλολογία) με έναν αυξανόμενο αριθμό πρωτοκλασσάτων δυτικών επιδημιολόγων, λοιμωξιολόγων και λοιπών παρόμοιων ειδικών, που καταλαβαίνουν ότι η υγιεινιστική αστυνομία (για την οποία γράφαμε χτες, και θα επανέλθουμε) δεν έχει καμμία σχέση με την «πραγματική» πραγματικότητα της όποιας επιδημίας. Και ανησυχούν. Καταλαβαίνουν ότι ο υγιεινιστικός στρατιωτικός νόμος θα επιδεινώσει μεσοπρόθεσμα την κατάσταση των εκατομμυρίων υπηκόων, όχι μόνο στην ψυχο-συναισθηματική σφαίρα, αλλά ακόμα και σ’ αυτήν του καθ’ αυτήν του covid-19 και της «μόλυνσης»: αν οι ιώσεις αντιμετωπίζονταν με την αστυνομία και τον στρατό, τότε οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι θα είχαν κάνει την ευρώπη “τέρας υγείας”… (Η ασταμάτητη μηχανή δεν εννοεί καθόλου αυτήν την επιδείνωση σαν «ατύχημα», σαν «παράπλευρες απώλειες»… Την θεωρεί στόχο… Περισσότερα προσεχώς).

Ο Sucharit Bhakdi έστειλε στις 26 Μάρτη μια ανοικτή επιστολή στην Μέρκελ προκαλώντας την εναντίον των απαγορευτικών μέτρων στη γερμανία (που ακόμα είναι πιο «ήπια» απ’ ότι στην ελλάδα, στην ιταλία, στη γαλλία και στην ισπανία…) Στο υποτιτλισμένο (απ’ τα αγγλικά) 14λεπτο video που ακολουθεί, πριν 3 ημέρες, επαναλαμβάνει τις ερωτήσεις του προς την κεντρική γερμανική πολιτική βιτρίνα, κάπως πιο αναλυτικά.

Μπορεί να πει ο καθένας: ααααα… δυο γιατροί τρεις γνώμες! Αλλά επειδή τώρα μιλάμε για ζωές, και μάλιστα όχι για τις ζωές των βαριά ασθενών (αυτές δεν επηρεάζονται απ’ τον στρατιωτικό νόμο) αλλά για τις ζωές όλων των υπόλοιπων, η δεύτερη (και η τρίτη…) γνώμη έχουν ιδιαίτερη σημασία…

(Αν δεν βλέπετε τους υπότιτλους, οπωσδήποτε το cc).

Απ’ την Άγκυρα και την Δαμασκό στο Βερολίνο και στο Παρίσι – μέσω Αθήνας…

Παρασκευή 6 Μάρτη. Το ελληνικό soft και hard φασισταριό έφτιαξε ένα θεώρημα: «επειδή ο Erdogan ηττάται στο Idlib πιέζει την ευρώπη με τους πρόσφυγες / μετανάστες». Γράφαμε χτες ότι αυτό το θέωρημα ήταν και είναι πανηλίθιο, τυπικό δείγμα της τυφλής ελληνικής εθνικιστικής προπαγάνδας, ακόμα κι αν, για χάρη της συζήτησης, γινόταν δεκτό πως ο Erdogan ηττάται στο Idlib… Συμβαίνει ωστόσο το αντίθετο: το μπλοκ της Αστάνα νίκησε τον άξονα (τους proxies του) στο Idlib χωρίς εκατόμβες· σε μεγάλο βαθμό χάρη στην Άγκυρα. Ο Erdogan ανήκει στους νικητές εκεί. Ηττημένοι ως τώρα και στο Idlib είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας: η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. (Υποθέτουμε ότι παρότι η εκεχειρία δεν πρόκειται να είναι αυστηρή, οι συνέπειες όσων έχουν πραγματικά συμβεί στον θύλακα θα φανούν σύντομα – αλλού…)

Όμως είναι αλήθεια ότι το τουρκικό καθεστώς «πιέζει» (ή το προσπαθεί…) το Βερολίνο (και σε δεύτερη σειρά το Παρίσι)… Με έναν διαφορετικό στόχο απ’ αυτόν που παρουσιάζει η ελληνική δημαγωγία!

Εδώ και πάνω από χρόνο το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα αλλά και η Μόσχα) προσπαθεί να τραβήξει κάποιες «ευρωπαϊκές δυνάμεις» στην τελική φάση της νίκης του στο συριακό πεδίο μάχης, πάνω σε δύο δρόμους. Αφενός την συμμετοχή ευρωπαϊκών εταιρειών (ή κρατικών προϋπολογισμών…) στην ανοικοδόμηση της συρίας και, ειδικά, στην κατασκευή πόλεων και κωμοπόλεων για τα εκατομμύρια των προσφύγων που βρίσκονται στην τουρκία, στον λίβανο και στην ιορδανία· και αφετέρου την όποια ευρωπαϊκή υποστηρίξη στην διαδικασία πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού καθεστώτος που έχει ξεκινήσει μεν υπό τις οδηγίες του μπλοκ της Αστάνα και την αιγίδα του οηε, αλλά βολοδέρνει… Μ’ άλλα λόγια Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη και Άγκυρα προσπαθούν να πετύχουν την ανοικτή οικονομική και πολιτική υποστηρίξη ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» στα μεθεόρτια της (όχι πλήρους ακόμα) νίκης τους στο συριακό πεδίο μάχης. Εναντίον της υπαρκτής ακόμα (στρατιωτικής και όχι μόνο) παρουσίας του άξονα. Αυτό σαν αρχή μιας ευρύτερης συνεργασίας.

Το τουρκικό καθεστώς έχει μια ειδική αποστολή (και ένα ειδικό συμφέρον) μέσα σ’ αυτήν την γενική «γραμμή» του μπλοκ της Αστάνα. Αν πρόκειται να ηγεμονεύσει στους σουνίτες άραβες μεσομακροπρόθεσμα (αρχίζοντας απ’ τους σύριους και τους διεθνείς εθελοντές στη συρία) δεν φτάνει να «κάτσει πάνω στην HTS» στρατιωτικά. Πρέπει να φροντίσει για την ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους σε συνθήκες ειρήνης. Μόνον έτσι η επιρροή της Άγκυρας θα σταθεροποιηθεί για τις επόμενες γενιές σουνιτών αράβων και μη (μέσα απ’ το παράδειγμα της συρίας). Μόνον έτσι θα εξοβελιστεί η επιρροή των ουαχαβιτών του Ριάντ και των εμιράτων.

Όταν ξεκίνησε η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βόρεια συρία εναντίον των αμερικανοκρατούμενων ypg, ο Erdogan είχε υποσχεθεί μια «ζώνη μετεγκατάστασης 1 εκατομμυρίου προσφύγων» δίπλα στα σύνορα της συρίας με την τουρκία. Αυτό προϋπέθετε την κατασκευή χιλιάδων σπιτιών, δρόμων, υποδομών, δημόσιων κτιρίων, χώρων και μορφών εργασίας, κλπ. Κι αυτό, με τη σειρά του, προϋπέθετε πολύ μεγάλα ποσά. Δεν θα έχαναν τα λεφτά τους οι “επενδυτές” – θα έπρεπε όμως να ξεκινήσουν πληρώνοντας.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο το ότι δεν λέγεται τίποτα επ’ αυτού, αλλά το project έχει ξεκινήσει – με γερμανική κρατική χρηματική υποστηρίξη (φωτογραφία επάνω). Το Βερολίνο χρηματοδοτεί μια τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση ονόματι IHH, που κατασκευάζει μικρά σπίτια (εμβαδού 24 έως 30 τετραγωγικών) κοντά στο χωριό Kafr Lusin, στη βόρεια συρία. Το συγκεκριμένο project αφορά το κτίσιμο καταρχήν 10 χιλιάδων τέτοιων σπιτιών (κόστους μικρότερου από 400 δολάρια το καθένα), με προοπτική, αν υπάρξει επιπλέον χρηματοδότηση, τα 20 ή και τα 30 χιλιάδες.

Αλλά και μόνο το μέγεθος αυτών των σπιτιών δείχνει ότι απέχουν απ’ αυτό που είναι στοιχειώδες σαν λειτουργικό σπίτι για οικογένειες. Επιπλέον, η διαχείριση του θύλακα του Idlib, προσέθεσε όχι μόνο  κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον πρόσφυγες στο εσωτερικό του θύλακα, αλλά και την έντονη απαίτηση μιας καινούργιας, γενναίας και ρεαλιστικής υπόσχεσης για την μελλοντική ζωή τους, εφόσον συμφωνήσουν σε ειρήνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) – χωρίς πια την πολεμοκάπηλη χρηματοδότηση του τοξικού. Ας το θυμίσουμε: στο Idlib βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι πιο σκληροπυρηνικοί απ’ τους σύριους και διεθνείς ουαχαβίτες, που έχουν κάνει τον πόλεμο επαγγελματικό προσανατολισμό τους. Σκληροτράχηλοι που δεν πείθονται με λόγια. Ακόμα κι αν ο τουρκικός στρατός τους “κάνει καλά” τώρα, δεν πρόκειται να τους ελέγχει για απεριόριστο χρόνο αν δεν αποκτήσουν άλλες εναλλακτικές και, κυρίως, μια βασική ποιότητα ζωής που θα πείσει τις οικογένειές τους ότι “καλύτερα ο μπαμπάς να μην φοράει φυσεκλίκια”… Η “ειρήνη” δεν είναι μια ωραία και σπουδαία αφηρημένη ιδέα, ειδικά για ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζην τους με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Η ειρήνη είναι κάτι πολύ απτό και ταπεινό: περνάει απ’ το στομάχι· και, συχνά, απ’ το κρεβάτι…

Θεωρητικά και πρακτικά το ζήτημα της χρηματοδότησης αυτής της εξειδικευμένης και στοχευμένης ανοικοδόμησης θα μπορούσε να λυθεί εύκολα: απ’ το Πεκίνο και την Ντόχα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο κράτος έχουν ταμειακές δυσκολίες. Αλλά είναι γνωστό (σίγουρα στους αντικαθεστωτικούς HTS του Idlib) ότι πρόκειται για συμμάχους του Άσαντ. Αυτό που χρειάζεται είναι τα λεφτά (πρώην) εχθρών του. Όχι μόνο για το χρήμα τους αυτό καθεαυτό· αλλά επειδή η συμμετοχή του Βερολίνου (και του Παρισιού) στην «αποκατάσταση των προσφύγων» θα λειτουργήσει – εύκολο να το καταλάβετε – και σαν ένα είδος πολιτικής εγγύησης για το μέλλον τους.

Αυτός είναι ο στόχος της «πίεσης» της Άγκυρας προς την Ευρώπη· η οποία στον Έβρο είναι όσο πιο συμβολική γίνεται. Εκτός απ’ το να πείσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ότι η ευρώπη δεν πρόκειται να τους δεχτεί στο εδαφός της (η ελληνική εθνοφασιστική βοήθεια είναι απάνθρωπη, φασιστική· αλλά τακτικά χρήσιμη στο μπλοκ της Αστάνα!) και ότι η όποια προοπτική τους βρίσκεται ανατολικά του Αιγαίου, στη μέση Ανατολή, ο Erdogan δημιουργεί εκείνο το θεαματικό πλαίσιο που θα επιτρέψει στο γερμανικό (μάλλον δύσκολο στο γαλλικό) κράτος να συμφωνήσει (στο εσωτερικό του) για μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις επιστροφής των προσφύγων στην ειρηνική ζωή στη συρία. Πρακτικά μόνο το Βερολίνο έχει πολιτική για τη μέση Ανατολή χωρίς αεροπλάνα και πυραύλους (σαν εκείνη του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron) – πολιτική ωστόσο που χρειάζεται την υποστηρίξη της Άγκυρας μέσω μιας κρατικής εκδοχής “δημιουργίας καταστάσεων”… Το γερμανικό κράτος άλλωστε (όπως και άλλα στην κεντρική ευρώπη) έχει ικανό know how σε τέτοιου είδους θέματα, ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, όταν τότε έβαλε σε εφαρμογή προγράμματα για τον επαναπατρισμό (και την επαγγελματική αποκατάσταση) τούρκων μεταναστών, οργανώνοντας την τουριστική βιομηχανία στην τουρκία…

Είναι φανερό (σύμφωνα με την ασταμάτητη μηχανή) ότι η ελληνική επικράτεια είναι απλά ένας προσωρινός γεωγραφικός μεσάζοντας στις σε εξέλιξη σχέσεις του Βερολίνου και του Παρισιού με την Άγκυρα, με την πολιτική “αξία” που έχει όχι μόνο σαν κράτος / κεφάλαιο, αλλά και σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα (και ευρύτερα του ευρασιατικού project), πράγμα που οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού τρομάζουν να αναγνωρίσουν. Προσωρινός μεσάζοντας και λίγο πολύ αμελητέος στις ιμπεριαλιστικές αξιώσεις του γι’ αυτήν την μεριά του κόσμου. Γι’ αυτό και εισπράτει φιλικά κτυπήματα στην πλάτη. (Πρακτικά η έσχατη ελπίδα της εθνικής θείας Λίτσας είναι ο άξονας – και μια εκτεταμένη “δημιουργική καταστροφή” που δεν θα θίγει αλλά θα υπηρετεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου…)

Το πως, τώρα, το ελληνικό καθεστώς προσπαθεί να αξιοποιήσει αντιτουρκικά την κίνηση των μεταναστών / προσφύγων που μεθοδεύει το τουρκικό καθεστώς για τους ευρύτερης σημασίας λόγους που εξηγήσαμε πριν, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα. Θα το πιάσουμε προσεχώς.

Μείνετε συντονισμένοι!

Η υποτίμη του αντιπάλου

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Το ψοφιοκουναβιστάν έβαλε (ή απείλησε ότι θα βάλει) “τιμωρίες” στις εταιρείες που κατασκευάζουν τον αγωγό nordstream 2· η εταιρεία που είχε αναλάβει το στρώσιμο των τελευταίων χιλιομέτρων (η All Seas) αποσύρθηκε (ή έτσι φαίνεται)· και στα «πηγαδάκια» του «συνεδρίου ασφαλείας» τις προάλλες στο Μόναχο οι αμερικάνοι καμάρωναν. Ο αμερικάνος υπουργός ενέργειας Dan Brouillette πετούσε καβάλα στο καλάμι του:

… Είμαστε σίγουροι ότι η ρωσία δεν θα μπορέσει να ολοκληρώσει τον αγωγό nord stream 2… Θα υπάρξει πολύ μεγάλη καθυστέρηση, γιατί η ρωσία δεν έχει την τεχνολογία για να το κάνει… Αλλά κι αν την αναπτύξουν, θα δούμε τι θα κάνουμε. Δεν νομίζω πως είναι εύκολο όσο να το λες, αλλά εντάξει, εμείς είμαστε εδώ και θα τον αποτελειώσουμε…

Αν είναι αλήθεια ότι η Μόσχα (και το Βερολίνο), ενώ οι αμερικανικές τιμωρίες είχαν δρομολογηθεί, δεν είχαν φροντίσει να έχουν έτοιμη, κάπου εκεί κοντά, την “λύση 2”, αυτό θα κάνει εντύπωση στην ασταμάτητη μηχανή. Γίνεται πόλεμος (είναι γνωστό) και στον πόλεμο είναι ανεπίτρεπτο να πει κάποιος “αααα! δεν το είχα καταλάβει ότι θα μου επιτεθούν”…

Τυπικά η gazprom μεταφέρει ένα δικό της πλοίο που στρώνει σωλήνες – παραδόξως αυτό βρισκόταν στην ρωσική άπω Ανατολή. Και πρέπει να κάνει τον γύρο του κόσμου για να φτάσει στη Βαλτική (σε λίγες ημέρες αναμένεται να πιάσει Σιγκαπούρη). Δεν είναι το είδος των πλεούμενων που «πατάνε γκάζι» (δεν είναι τέτοια η κατασκευή τους), οπότε θα χρειαστεί κάποιες εβδομάδες για να μπει στα νερά της δανίας, στο τελευταίο εργοτάξιο του nord stream 2.

Αυτή είναι όλη η ιστορία; Ότι το «Akademik Cherskiy», κούτσα κούτσα, θα πάει να στρώσει τα τελευταία χιλιόμετρα προς το καλοκαίρι, αφήνοντας τον χρόνο στην Ουάσιγκτον να σκεφτεί κάτι άλλο για να «αποτελειώσει» τον nordstream 2;

Έχουμε τις επιφυλάξεις μας….

Αόρατη γραφή

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. Στην εποχή της γενικευμένης (ακόμα και «τυφλής») επιτήρησης των ψηφιακών επικοινωνιών και αρχείων, υπάρχουν πάντα οι ρομαντικοί (που ενδεχομένως παριστάνουν τους «ειδικούς») που πιστεύουν και διαδίδουν ότι η ιδιωτικότητα των επικοινωνιών μπορεί να προστατευτεί τεχνολογικά: μέσω κρυπτογράφησης.

Ξέρουμε ωστόσο ότι διάφορες εφαρμογές (τύπου whatsup) που προσφέρονται κρυπτογραφημένες έχουν ήδη σπάσει απ’ τις κρατικές υπηρεσίες. Αρκεί να κάνει την δουλειά μία· μετά θα πουλήσει το know how σ’ όποιον πληρώνει… Πρακτικά όποιος έχει το μεγαλύτερο προϋπολογισμό (απλά: λεφτά), δηλαδή είτε τα κράτη είτε οι βαθύπλουτοι χρηματοδότες τους, μπορεί να προσλάβει τους «καλύτερους» τεχνικούς για να σπάσει οποιαδήποτε ψηφιακή κωδικοποίηση, αργά ή γρήγορα.

Πιο σβέλτο όμως είναι να κάνει κάτι άλλο. Είναι και πιο μαφιόζικο, ταιριάζει δηλαδή στα κράτη στο βαθμό που εξακολουθούν να έχουν το μονοπώλιο όχι της βίας αλλά της νομοθεσίας: μπορεί να εκβιάσει τις εταιρείες (κρυπτογράφησης) για να αφήσουν στα λογισμικά τους ανοικτό ένα «παραθυράκι». Ώστε να μπαινοβγαίνουν απο κει οι πράκτορες και οι επιτηρητές.

Πολύ πρόσφατα η ίδια η cia «διέρρευσε» στην αμερικανική καθεστωτική washington post και στο γερμανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι ZDF πως, μαζί με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, ήταν ο ιδιοκτήτης της ελβετικής εταιρείας crypto ag. Ειδικευμένη στην κρυπτογράφηση των επικοινωνιών η crypto πούλησε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα τέτοιου είδους «προστασία» σε τουλάχιστον 120 κράτη, με την εγγύηση «100% εξασφάλιση». Ιδανικό επιχείρημα για να κρυφακούνε οι αμερικανικές και γερμανικές μυστικές υπηρεσίες όλες αυτές τις «απόρρητες» κρατικές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις…

Αν και το θέμα είχε γίνει γνωστό απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1995 (η crypto ξεπεράστηκε και αντικαταστάθηκε προφανώς από άλλες, όχι γνωστές για το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, λόγω της ανάπτυξης των digital επικοινωνιών μέσω υπολογιστών) το ότι η cia το διέρρευσε τώρα δεν είναι μια καθυστερημένη μεταμέλεια!!! Είναι μέρος της εκστρατείας κατά της κινεζικής Huawei, που τείνει να φτάσει σε θεαματικά ύψη. Η τωρινή αποκάλυψη μεταφέρει αυτό το απλό νόημα στους πελάτες και χρήστες των 5G επικοινωνιών:

Έτσι κι αλλιώς κάποιες κρατικές υπηρεσίες θα σας παρακολουθούν, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Μπορείτε μόνο να διαλέξετε αν προτιμάτε να σας παρακολουθούν οι κινέζοι ή εμείς (οι ηπα και οι σύμμαχοί της)…

Είναι εκβιασμός, αλλά αν το καλοσκεφτείτε έχει ένα κάποιο κυνικό παρελθόν. Είναι σα να έλεγε (και το έλεγε…) κάποιος στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου «ψυχρού» πολέμου: έτσι κι αλλιώς κάποια πυρηνικά θα τα φας στο κεφάλι… Διάλεξε αν θέλεις να φας τα δικά μας ή των σοβιετικών…

Θα διαλέξετε ποιοί θα σας έχουν στο χέρι; Ή είναι προτιμότερο να περιορίσετε σημαντικά αυτές τις “κακές συνήθειες” του καθημερινού ψηφιακού στριπτίζ;

(Ο τίτλος αφορά ένα παλιό νεανικό παιχνίδι κρυπτογράφησης: αν έγραφες με πένα που αντί για μελάνι είχε λεμόνι, το χαρτί φαινόταν λευκό· μια μικρή φλόγα πίσω του όμως μαύριζε το λεμόνι, και αποκαλύπτονταν έτσι τα γράμματα…)

Ευρωπαϊκή sophia

Πέμπτη 23 Γενάρη. Η προηγούμενη «operation sophia» ήταν η προσπάθεια της ε.ε. για την στρατιωτική διαχείριση της φυγής προσφύγων και μεταναστών απ’ τη λιβύη προς (κυρίως) την ιταλική επικράτεια, που ξεκίνησε στα μέσα του 2015 και τέλειωσε τον Μάρτη του 2019. Παρότι όσοι την σχεδίασαν θα περηφανεύονταν ότι έσωσαν μερικές χιλιάδες προσφύγων / μεταναστών, ο αριθμός όσων πνίγηκαν ήταν επίσης μεγάλος στη διάρκεια της ευρωπαϊκής «σοφίας». Ωστόσο ο βαθύτερος στόχος είχε να κάνει με τον στρατιωτικό έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου γενικά.

Προχτές οι υπ.εξ. της ε.ε. αποφάσισαν να ξαναβάλουν μπροστά την «operation sophia» με σημαντικά τροποποιημένη στόχευση όμως. Αυτή τη φορά ο ευρωπαϊκός στρατός / στόλος δεν θα ασχολείται με τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τη Μεσόγειο (ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν θα είναι τέτοια η οργάνωση, τα μέσα και ο προσανατολισμός του) αλλά με την διαφύλαξη του εμπάργκου όπλων προς το λιβυκό πεδίο μάχης. Μόνο που:

… Το εμπάγκο όπλων πρέπει να ελέγχεται, αλλά όχι μόνο απ’ τη θάλασσα, επειδή τα περισσότερα όπλα διακινούνται μέσω της ερήμου. Μπορούμε να ελέγχουμε την θάλασσα, αλλά πρέπει επίσης να ελέγχουμε την ξηρά και τον αέρα…. Αυτό θα χρειαστεί δορυφορικά και εναέρια μέσα…

Αυτό ξεκαθάρισε μετά την κουβεντούλα των ευρωπαίων υπ.εξ. ο Josep Borrell, επίτροπος επί των εξωτερικών της ε.ε. Με τέτοιες στοχεύσεις η «operation sohpia 2.0» έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις σε στρατιωτικά μέσα, οργάνωση και επιμελητεία.

Συνεπώς δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής κανενός απ’ όσους / όσες διαβάζουν αυτές οι γραμμές: η διαφορά της τώρα σχεδιαζόμενης «sophia» με την προηγούμενη δεν είναι, απλά, ότι η αρχική ήταν βασικά ναυτική (και «αντιμεταναστευτική») ενώ η τωρινή (επιδιώκεται να) είναι αεροναυτική (και «αντιπολεμική!»). Αλλά το ότι ενώ η πρώτη είχε πεδίο δράσης μόνο την (κεντρική) Μεσόγειο, τώρα διαμορφώνεται μια ενιαία ζώνη στρατιωτικού ελέγχου απ’ το κεντρικό Sahel (όπου ήδη βρίσκεται γαλλικός κυρίως αλλά και γερμανικός στρατός) ως την Μεσόγειο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να ενοποιηθεί στρατιωτικά ο ευρωπαϊκός έλεγχος της υποσαχάριας Αφρικής με τον έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου. Το λιβυκό πεδίο μάχης αποδεικνύεται η «ιδανική γεφύρωση»…

Είναι αναμενόμενο ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου θα καθυστερήσει, επειδή χρειάζεται διάφορες τεχνικές προετοιμασίες και σχεδιασμούς, συν το να καθοριστεί η συμμετοχή ποιών και πόσων (το ελλαδιστάν έχει με μεγάλη χαρά δηλώσει «παρόν», όπως επίσης Ρώμη και Βερολίνο. Φυσικά ούτε το Παρίσι πρόκειται να λείψει…) Εν τω μεταξύ οι σχεδιασμοί της Άγκυρας και της Μόσχας είναι λογικό ότι θα προχωρήσουν πρακτικά, πάντα κάτω απ’ την σημαία της «διακοπής του πολέμου». Με τα τωρινά δεδομένα, και εφόσον οι προθέσεις έχουν δηλωθεί, Άγκυρα και Μόσχα απ’ την μια μεριά και «ε.ε.» απ’ την άλλη, είναι υποχρεωμένοι σε μια συγκατοίκηση / συνύπαρξη, σίγουρα στις όχθες της Μεσογείου.

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μείνουν μακρυά (μάλλον δύσκολο να γίνει «ειρηνικά»…) οι συγκάτοικοι – αν όχι συνεργάτες – θα έχουν λόγους να είναι ευχαριστημένοι.

(φωτογραφία: Με κόκκινο οι περιοχές που όπως όλα δείχνουν σχεδιάζεται να αποκτήσουν “ευρωπαϊκή στρατιωτική συνέχεια”…)

Μόνο άμμο σήμερα

Τετάρτη 22 Γενάρη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε μια διάθεση φυγής (για σήμερα) απ’ την περιοχή που είναι σφηνωμένη. Αλλά για να ικανοποιήσουμε τις τρέχουσες ανάγκες, παρουσιάζουμε (στα αγγλικά) ένα μικρό video της γερμανικής καθεστωτικής dw, για την «παράνομη» έως «ιερόσυλη» διάσκεψη της περασμένης Κυριακής στο Βερολίνο: αφού δεν συμμετείχε το ελλαδιστάν τι άλλο θα ήταν;

Πάντως η «φωνή της ελλάδας» ακούστηκε και εκεί – το δήλωσε ο «τζενεράλ». Ακούστηκε καθαρά, γάργαρα, εμφατικά, απ’ το στόμα – με – το – βαμμένο – μουστάκι (όπως λένε διάφοροι πικρόχολοι, συμπληρώνοντας «ρε που τον ψωνίσατε αυτόν τον σύμμαχο;»)

Οπότε μπορείτε να χαζέψετε για 6.30 λεφτά· και η ασταμάτητη μηχανή να την κάνει για πιο μακριά…

Ώδινεν όρος;

Δευτέρα 20 Γενάρη. Η βασική πολιτική ιδέα της σύσκεψης του Βερολίνου ήταν πως αν οι κηδεμόνες των εντόπιων αντιπάλων στο λιβυκό πεδίο μάχης τα βρουν μεταξύ τους, τότε θα είναι εύκολο να «φορέσουν» οποιοδήποτε σχέδιο ειρήνης στους Sarraj και Haftar. Ακούγεται απλό από ιμπεριαλιστική άποψη, αλλά δεν είναι: κανένας νόμος δεν επιβάλλει σε αντιπάλους να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους όταν βρίσκονται γύρω γύρω από τραπέζια διαπραγματεύσεων…

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι χθες συμφωνήθηκε μια διαδικασία σταδίων για την «επίλυση του λιβυκού προβλήματος», που ξεκινάει θεωρώντας δεδομένη την εκεχειρία και παριστάνει ότι θα φτάσει ως την πιο δημοκρατική δημοκρατία στη λιβύη… Συγκινητικό, πράγματι.

Το ουσιαστικό κατά την ταπεινή ασταμάτητη μηχανή βρίσκεται «ανάμεσα στις γραμμές» των χαρωπών ανακοινώσεων της σύσκεψης (τις οποίες, πάντως, θα μελετήσει). Βρίσκεται στο εξής: αφού Άγκυρα και Μόσχα έχουν δεσμευτεί (μεταξύ τους και έναντι τρίτων…) ότι θα κουμαντάρουν, στο μέτρο των όχι ασήμαντων δυνάμεών τους, συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά μεταξύ τους (η Μόσχα και η Άγκυρα) τις «δύο βασικές εμπόλεμες πλευρές» στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε το Παρίσι, η Ρώμη και (ειδικά…) το Βερολίνο μπορούν να δοκιμάσουν να διαμορφώσουν εκείνο το «πολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του λιβυκού προβλήματος» που θα κάνει ένα κάποιο ξεκαθάρισμα του ποιός μπορεί να κάνει κουμάντο στα (μεσογειακά) μούτρα του project europe· και ποιός όχι.

Για παράδειγμα: τα ενωμένα αραβικά εμιράτα είπατε; Τα εμιράτα; Θα πληρώνουν ουαχαβίτες μισθοφόρους κάμποσα μίλια νότια της ιταλίας είπατε; Αλήθεια;

Η Άγκυρα με την επίσημη (και στρατιωτική) εμφάνισή της στις barbarian λιβυκές ακτές· και η Μόσχα με την ανάδυσή της απ’ το σκοτάδι της unofficial υποστηρίξης στον «τζενεράλ», έχουν εγκατασταθεί μια χαρά στο format του Βερολίνου. Πρόκειται για μια επιδιωκόμενη συνεργασία (και θα φανεί το αν, πως και πότε θα δέσει) την οποία, θα πρέπει να το θυμάστε, Μόσχα και Άγκυρα αναζητούν και για το συριακό πεδίο μάχης. Ειδικά σε ότι αφορά την συμμετοχή του Βερολίνου στην ανοικοδόμηση της συρίας· άρα στη φρέσκια αναγνώριση του Άσαντ (και του μπλοκ της Αστάνα).

Η Merkel αναμένεται σύντομα στην Άγκυρα. Όσο κι αν χτυπιέται η πανεθνική θεία Λίτσα και οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το «μπλοκ της Σύρτης» έχει έναν κάποιο ιμπεριαλιστικό ορθολογισμό, στον οποίο το ελλαδιστάν και τα «προβληματάκια» του περισσεύουν: πρώτα θα πρέπει να επιτευχθεί η ισορροπία στις μοιρασιές όχι μόνο εντός λιβύης αλλά και ευρύτερα στη μέση Ανατολή με τρόπους που να πετάνε στην άκρη την Ουάσιγκτον, και μετά θα έρθει η ώρα του καθορισμού «ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης» – αν έχουν ακόμα τότε πρακτική αξία.

Φυσικά η πρόοδος αυτού του σχεδιασμού απαιτεί κάποιου είδους «καταστολή» του Haftar. Που είναι ικανός να αρχίσει να παίρνει γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον (την κύρια «μεγάλη δύναμη» που θα χάσει αν οι κινήσεις του «μπλοκ της Σύρτης» προχωρήσουν, έστω κουτσά στραβά…). Θα φανεί τι θα γίνει και τι θα κάνει αυτός ο εξαιρετικός σύμμαχος της Αθήνας.

Εν τω μεταξύ…

Μαχαιριά…

Δευτέρα 20 Γενάρη. Όχι στην καρδιά, ας μην μελοδραματοποιούμε τις ζόρικες αυτές εποχές για τα «εθνικά συμφέρονται». Ας πούμε στα καπούλια: εκεί την έφαγαν, και δεν θα μπορούν να κάτσουν πουθενά (αλλά δεν θα σας το δείξουν). Μαχαιριά οπωσδήποτε – και είναι μάλλον απίθανο να αφήσουν τα καθεστωτικά μήντια έστω και μισή χαραμάδα γι’ αυτό το really κακό νέο.

Να λοιπόν τι αποφάσισαν οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη του Βερολίνου (υποθέτουμε εκτός «τζενεράλ», αν και είναι τόσο καιροσκόπος ώστε να υπογράφει τα πάντα – και τίποτα):

… Τονίζουμε ότι η National Oil Corporation (NOC) είναι η μόνη ανεξάρτητη και νόμιμη πετρελαϊκή εταιρεία της Λιβύης, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ νο 2259 (του 2015) και νο 2441 (του 2018). Καλούμε όλα τα μέρη να συνεχίσουν να εξασφαλίζουν την ασφάλεια στις εγκαταστάσεις της NOC και να απέχουν από οποιαδήποτε επιθετικότητα έναντι όλων των πετρελαϊκών υποδομών και εγκαταστάσεων. Απορρίπτουμε κάθε προσπάθεια καταστροφής των Λιβυκών πετρελαϊκών υποδομών, κάθε παράνομη εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων, που ανήκουν στον Λιβυκό λαό, μέσω της πώλησης ή της διακίνησης του Λιβυκού αργού πετρελαίου και των παραγώγων του έξω απ’ τον έλεγχο της NOC, και ζητούμε την διαφανή και ισότιμη διανομή των εσόδων απ’ το πετρέλαιο…

Πού είναι η μαχαιριά; Η NOC έχει έδρα την Tripoli, και – σαν η μόνη νόμιμη και ανεξάρτητη πετρελαϊκή εταιρεία της λιβύης σύμφωνα με τις αποφάσεις του οηε – λογοδοτεί στη νόμιμη και αναγνωρισμένη απ’ τον οηε κυβέρνηση. Δηλαδή στον Sarraj. Αυτό ήταν στο μυαλό εκείνων που προώθησαν την πιο πάνω παράγραφο σαν απόφαση της σύσκεψης του Βερολίνου. Ηλίου φαεινότερο: η αναφορά σε «παράνομη εκμετάλλευση» κλπ κλπ αφορά οποιοδήποτε νταραβέρι εκτός ελέγχου της κυβέρνησης Sarraj – δηλαδή το λαθρεμπόριο του «τζενεράλ»…

Θα πείτε: Ωωωω! Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου! Σωστά. Σιγά μην σταματήσει ο Haftar και οι παρατρεχάμενοί του το λαθρεμπόριο πετρελαίου και παραγώγων του επειδή κάποιοι στο Βερολίνο την είδαν νομιμόφρονες…

Όμως, αυτή η τόσο φρέσκια αναγνώριση της ήδη αναγνωρισμένης απ’ τον οηε σαν «μοναδικής, νόμιμης και ανεξάρτητης» πετροεταιρείας της λιβύης, επιτρέπει στον Erdogan να κλείσει μαζί της συμφωνίες για υποθαλάσσιες έρευνες· όπως έχουν κλείσει άλλοι (ιταλικές εταιρείες) για χερσαίες έρευνες. Σωστά;

Το πιάνετε;

Τίμια υπερηφάνεια

Δευτέρα 20 Γενάρη. Όλοι οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων (ξεκινώντας απ’ τους οργανωμένους) βρίσκουν λόγους για να είναι περήφανοι. Αλλά οι οπαδοί της (αξιοσέβαστης, τι άλλο διάολε;) St Pauli έχουν πια ειδική σφραγίδα πιστοποίησης της υπερηφάνειάς τους: η αγγλική αντιτρομοκρατία τους έβαλε στη λίστα των επικίνδυνων για τρομοκρατικές παρεκτροπές… Υποτίθεται ότι βασικό «στοιχείο του εγκλήματος» είναι η νεκροκεφαλή – σήμα κατατεθέν των οργανωμένων: ως εάν οι αλγόριθμοι του facebook έχουν πιάσει δουλειά στην αντι-τρομοκρατία· γενικά.

Γιατί όχι όμως; Μ’ αυτές τις antifa, antira, και άλλες anti- ιδέες τους οι παουλίστας δικαιούνται την προσοχή της “αντιτρομοκρατίας”, της αγγλικής και όχι μόνο. Τόσος κόπος γίνεται υπέρ του “no politica” κι αυτοί δεν σέβονται τίποτα;

Τρομοκρατικότατο!