Tag: τουρκία

Αγωνιστές της ελευθερίας!

Τετάρτη 3 Γενάρη. Μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει αποδοθεί ακόμα, απ’ όλο το φάσμα των βιτρινών του ελληνικού κράτους / παρακράτους, στους 8 τούρκους καραβανάδες χουντικούς. Που την κοπάνησαν με ελικόπτερο την επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος στην τουρκία, όταν είχε γίνει ολοφάνερο ότι ηττήθηκε, επειδή συμμετείχαν σ’ αυτό· κι όχι επειδή ήταν εναντίον του.

Η άνεση της παραχάραξης της ιστορίας είναι εντυπωσιακή. Αλλά για έλληνες μιλάμε: την παραχάραξη της ιστορίας την έχουν ψωμοτύρι ακόμα και στα “δικά τους”. Ακόμα και στις προσωπικές τους σχέσεις… Για λόγους δήθεν αντιπολιτευτικούς την πέφτουν τώρα στους φαιορόζ, έτσι ώστε αυτοί να φαίνονται σαν έτοιμοι να δώσουν τους φασιστοχουντικούς στο τουρκικό καθεστώς: τέλεια συμπαιγνία.

Τι λέμε όλως; Εδώ όλοι μαζί, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, έχουν αγκαλιάσει τον αρχιχουντικό της αιγύπτου, τον χασάπη Sisi. Κι αυτόν μόνο «αγωνιστή της ελευθερίας» δεν τον έχουν αναγορεύσει (σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει, καταστέλει: ο ορισμός της εξυπηρέτησης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων!!!).

Και – τι σύμπτωση – είναι οι ίδιοι ακριβώς υπερασπιστές των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» των τούρκων χουντικών, που καταδικάζουν σε θάνατο τους πρόσφυγες στα νησιά εξορίας. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κι αυτοί (τα δικά μας καθάρματα) «αγωνιστές της ελευθερίας» είναι… Της δικιάς τους.

Συνεπώς τι άλλο απ’ το να συγχαίρουν τους ομοίους τους;

Άσυλο

Τρίτη 2 Γενάρη. Όταν πρόκειται για πρόσφυγες ή μετανάστες οι υπηρεσίες του ελληνικού βαθέος κράτους δυσκολεύονται. Ζορίζονται, κουράζονται, δεν έχουν μελάνι, δεν έχουν προσωπικό… Όταν, όμως πρόκειται για χουντικούς απ’ την τουρκία, τότε λειτουργούν στην εντέλεια, με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.

Τότε γιατί η φαιορόζ κυβέρνηση έκανε “προσφυγή κατά της απόφασης του αρείου πάγου” να δοθεί πολιτικό άσυλο στον πρώτο απ’ τους οκτώ συνολικά τούρκους καραβανάδες / χουντικούς; Μήπως το έχει μετανοιώσει που δεν τους παρέδωσε στην κρίση των τουρκικών δικαστηρίων, αφού, εξάλλου, δεν υπάρχει καν και καν ζήτημα θανατικής καταδίκης όπως έλεγε;

Όχι βέβαια!!! Όταν ολοκληρωθούν οι όποιες δικαστικές διαδικασίες για την παροχή πολιτικού ασύλου, η τελική πράξη, που αποτελεί και την οριστική κρατική στάση, είναι η απόφαση του αρμόδιου υπουργού. Του Κοντονή σήμερα. Έχει συμβεί, για παράδειγμα, στο παρελθόν, αυτές οι δικαστικές διαδικασίες να απορρίψουν την αίτηση, αλλά ο υπουργός να την κάνει αποδεκτή. Δεν δεσμεύεται απ’ αυτές, επειδή υποτίθεται το δικαστικό μέρος εξετάσει τα νομικά επιχείρηματα υπέρ ή κατά της χορήγησης πολιτικού ασύλου· ενώ ο υπουργός, σαν πολιτικό πρόσωπο, παίρνει την τελική απόφαση, που είναι πολιτική επιλογή. Και λαμβάνεται αυτή η απόφαση με ευρύτερα κριτήρια (“εθνικού συμφέροντος”, “ανθρωπισμού”, “εξωτερικής πολιτικής”, κλπ). Έτσι έγινε και στο παρελθόν δεν εκδόθηκαν, απ’ την ελλάδα, την γαλλία ή και την αγγλία (αντίθετα, πήραν πολιτικό άσυλο) αντάρτες πόλης· παρότι, από καθαρά νομική άποψη, οι ανάλογες αιτήσεις των κρατών που τους ζητούσαν ήταν καλά θεμελειωμένες…

Αφού ολοκληρώθηκε, λοιπόν, το δικαστικό μέρος της διαδικασίας, ήρθε η ώρα του υπουργού. Το επαναλαμβάνουμε: δεν δεσμεύεται απ’ τα δικαστήρια. Τι θα έκανε η φαιορόζ κυβέρνηση ευρισκόμενη καθαρά και οριστικά μπροστά στις ευθύνες της; Θα ενέκρινε το πολιτικό άσυλο; Ή όχι; Προφανώς το πρώτο…

Έτσι όμως θα έμενε οριστικά και αμετάκλητα εκτεθειμένη απέναντι στην Άγκυρα. Η οποία – παρεπιπτόντως – ξέρει πολύ καλά την διαδικασία, ξέρει πολύ καλά δηλαδή ότι η τελική απόφαση θα είναι πολιτική / κυβερνητική, γι’ αυτό και δεν τρώει τα παραμύθια περί “ανεξαρτησίας της ελληνικής δικαιοσύνης” πίσω απ’ την οποία προσπαθούν να κρυφτούν οι φαιορόζ αλλά και όλες οι υπόλοιπες πολιτικές βιτρίνες.

Για να μην βγουν απ’ την κρυψώνα τους οι φαιορόζ έκαναν τι; Ξαναγύρισαν το θέμα στα δικαστήρια!! Και έτσι κερδίζουν χρόνο (μπορεί και αρκετό) μέσα απ’ την “παράταση της δικαστικής εκκρεμότητας”…

“Πέσε κάτω!!! Πέσε κάτω!!!”: αθάνατη ελληνική τακτική. Για την μπάλα και για τα πάντα…

Συρία 2

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Παρότι ο Πούτιν δήλωσε πρόσφατα, απ’ την ρωσική βάση στο Hmeimeem, ότι «ο πόλεμος κατά των τρομοκρατών» τελείωσε στο συριακό πεδίο μάχης, η στρατιωτική αναβάθμιση του κουρδικού στρατού στην βόρεια και ανατολική συρία δεν προμηνύει ειρήνη.

Με δεδομένες τις απόψεις κατά κύριο λόγο της Άγκυρας και της Τεχεράνης, υπάρχει ένα διπλό ζήτημα. Αφενός πολιτικοδιπλωματικό, αφετέρου στρατιωτικό. Το πρώτο σχετίζεται με την συμμετοχή (ή μη) των ypg/pkk στους επόμενους γύρους διαπραγματεύσεων στο Sochi. Η «πατέντα» που έχει βρεθεί ως τώρα είναι να συμμετάσχουν άλλες οργανώσεις κούρδων της συρίας, που είναι αντίπαλες του pkk. Αλλά και πολύ μικρότερες. Σε τέτοια συμμετοχή συμφωνούν Άγκυρα και Τεχεράνη· αλλά ποια θα είναι η χρησιμότητά τους όταν απέναντί τους θα έχουν έναν στρατό χωρίς σπουδαία εμπειρία στο σύνολό του μεν, οργανωμένο όμως και καλά εξοπλισμένο απ’ τις ηπα;

Το στρατιωτικό ζήτημα είναι ευνόητο. Η εδαφική επικράτεια των ypg/pkk είναι τμήμα της συριακής, και αν το καθεστώς Άσαντ δεν προσφέρει κάποιου είδους «αναγνώριση» στην κουρδική εξουσία, αυτή είναι ουσιαστικά παράνομη (με βάση την «διεθνή νομοθεσία»). Όμως ο Άσαντ δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια «αναγνώριση», γιατί αυτή συνεπάγεται έμμεση αναγνώριση και της αμερικανικής κατοχής στον συριακό βορρά.

Η εκκρεμότητα αυτή είναι σχεδιασμένη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Και κρατάει όμηρο οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη στη συρία, κάνοντας την στρατιωτική νίκη να φαίνεται (και να είναι) κολοβή, λειψή. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ξαναζήτησε χτες απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει απ’ την συρία, αφού η παραμονή του είναι εκτός αποφάσεων του οηε. Αλλά αυτές τις αποφάσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τις έχουν «γραμμένες», και δεν το κρύβουν πλέον.

Μια εκδοχή εξομάλυνσης θα ήταν οι ypg/pkk (και η Ουάσιγκτον…) να παραδώσουν το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που έχουν καταλάβει, αφού δεν έχει καμία σχέση με τον συρο-κούρδικο πληθυσμό. Αλλά ο καινούργιος στρατός που φτιάχνει το αμερικανικό πεντάγωνο περιλαμβάνει και άραβες (πρώην υποστηρικτές ή και μέλη του isis) απ’ τις κατακτημένες περιοχές· μετατρέποντας την γεωγραφία του πληθυσμού στην ανατολική συρία σε πολιτικο/στρατιωτικό επιχείρημα υπέρ της κατοχής.

Θεωρητικά μόνο (ξανά) ο πόλεμος θα έδινε «λύση» στο ζήτημα· πόλεμος στον οποίο ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος ανοικτά, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, με την λειψανδρία του συριακού στρατού, σε μια τέτοια εξέλιξη θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε μεγάλο αριθμό οι στρατοί της τουρκίας και του ιράν· ακόμα και οι pmu απ’ το ιράκ. Είναι σε θέση, από πολιτική άποψη, να το κάνουν, με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να τον παρουσιάσουν σαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»; Δεν ξέρουμε.

Ωστόσο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός και η επιμονή στην αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής δεν έχουν τελειώσει. Φοβούμαστε ότι ο isis θα αποδειχθεί μόνο «Α φάση» σ’ αυτό το σχέδιο…

Τρομοκράτης;

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Ο Ερντογάν αποκάλεσε (από πρώτη ματιά “στα καλά καθούμενα”) τον Άσαντ “τρομοκράτη”; Δεν συμμετέχει η Άγκυρα στο “μπλοκ της Αστάνα” που, ουσιαστικά, έσωσε και το καθεστώς του Άσαντ; Μήπως ο τούρκος πρόεδρος “χάνει”;

Υποθέτουμε πως αν τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια ασχοληθούν με το θέμα κάπως έτσι θα το παρουσιάσουν. Ή ακόμα πιο “δυνατά”: ο Ερντογάν τα σπάει με τον Πούτιν, και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά!… Όμως το πράγμα είναι το ακριβώς αντίθετο: μια μικρή μεν αλλά χαρακτηριστική στιγμή για το πως ακόμα και ο βερμπαλισμός μπορεί να είναι μέρος μιας κάθε άλλο παρά σχιζοφρενούς, αντίθετα: εξαιρετικά σταθερής κρατικής πολιτικής.

Ο Ερντογάν έκανε την δήλωση απ’ την Τύνιδα, τελευταίο σταθμό μιας πετυχημένης περιοδείας του σε 3 αφρικανικά κράτη. Παρότι μετά την επανάσταση ο Ερντογάν και οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες είχαν θεωρηθεί πολιτικό / κυβερνητικό παράδειγμα προς μίμηση απ’ το ισλαμικό τμήμα των τυνήσιων εξεγερμένων, η “στροφή” του τουρκικού καθεστώτος απ’ το ‘16 και μετά στο συριακό πεδίο μάχης δεν έχει γίνει θετικά δεκτή. Στην πράξη το τωρινό τυνησιακό καθεστώς “ψάχνεται”: έχει μεν αντίπαλο την “τρομοκρατία του isis” (στη γειτονική λιβύη), αλλά ελπίζει ακόμα στη “δυτική” (όχι τόσο την αμερικανική όσο την γαλλική / ιταλική) “αντιτρομοκρατία”. Αυτό σημαίνει ότι υιοθετεί, έστω και από ανάγκη, πολλά απ’ τα πρωτοκοσμικά κλισέ – ειδικά του Παρισιού.

Ο Ερντογάν, λοιπόν, έπρεπε να παραστήσει στην Τύνιδα τον σκληρό αντι-Άσαντ, μέσα σε μια “επίθεση φιλίας” που έχει ξεκινήσει από καιρό, βήμα βήμα. Την ίδια ημέρα, ο τούρκος πρωθ. Binali Yildirim βρισκόταν στο Ριάντ· μια μάλλον απρόσμενη κίνηση, αφού είναι γνωστός ο αντι-ιρανισμός του τοξικού πρίγκηπα και η συμμαχία της Άγκυρας τόσο με την Τεχεράνη όσο και την Ντόχα.

Την σχετική άνεση που διαθέτει ακόμα η Άγκυρα να «κινείται» (έστω «διπλωματικά») ακόμα και μέσα στις γραμμές των αντιπάλων της (Ριάντ, Κάιρο) την ασκεί με μάλλον εντυπωσιακό τρόπο. Έχουμε σημειώσει εδώ ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ευρύτερης περιοχής δύο μη-αραβικά κράτη, το τουρκικό (σουνιτικό) και το ιρανικό (σιιτικό) εμφανίζονται σαν αυθεντικοί, ισχυροί και αδιαπραγμάτευτοι υπερασπιστές των παλαιστινίων. Οι παλιοί άραβες νταβάδες έχουν φρίξει! Το καθεστώς των εμιράτων, για παράδειγμα, την ίδια ημέρα (27/12) άρχισε να ορύεται ότι «δεν θα αφήσουμε την Άγκυρα να ελέγξει τον αραβικό κόσμο» – κάτι που συμβαίνει ήδη, αν συνυπολογιστεί η στενή σχέση προστασίας που έχει η Άγκυρα με τους εντελώς άραβες της «μουσουλμανικής αδελφότητας» στην αίγυπτο και όχι μόνο.

«Ξεκαρφώθηκε» το τουρκικό καθεστώς βρίζοντας τον Άσαντ απ’ την Τύνιδα ή με την επίσκεψη του Yildirim στο Ριάντ (και την συμφωνία τους ότι «η τύχη της Ιερουσαλήμ» είναι πολύ σημαντικό ζήτημα), ε; Όχι… Δημιουργεί όμως την τακτικά χρήσιμη ασάφεια που του χρειάζεται, για να βραχυκυκλώνει τις όποιες κινήσεις (ή και φαντασιώσεις) των αντιπάλων του. Τέτοια βραχυκυκλώματα έχουν ιδιαίτερη σημασία σε περιόδους σοβαρών ανακατατάξεων. Και το τωρινό τουρκικό καθεστώς, κόντρα στις ψωραλέες ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις των ελλήνων, αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής της διπλωματικής τέχνης του Κεμάλ Ατατούρκ.

Εδώ ακόμα και οι πανέξυπνοι (νομίζουν…) έλληνες φασιστοπατριώτες δεν έχουν καταλάβει αν «νίκησαν» ή αν «έχασαν» με την επίσκεψη Ερντογάν στην ΑΘήνα και στη θράκη!!! Ούτε θα καταλάβουν, όπως άλλωστε και σχεδόν τίποτα άλλο εδώ και πολλά χρόνια…

(φωτογραφία: Ο Yildirim με τον «μπαμπά» του τοξικού, που υποτίθεται ότι θα είχε παραιτηθεί απ’ το καλοκαίρι υπέρ του γυιού του, αλλά μάλλον το σκέφτεται. Αν του πούλησε τίποτα περισσευάμενα βλήματα; Μπα, δεν έχει τέτοια ο τουρκικός στρατός…)

Αφγανιστάν 2018 – 2

Πέμπτη 28 Δεκέμβρη. Πιο πρόσφατα (19 Νοέμβρη, αφγανιστάν 1) σημειώναμε: … Ήταν το κινέζικο καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua που, σε μια ανάλυσή του στις 13 Νοέμβρη, υποστήριξε ότι είναι η κίνα, η ρωσία, το ιράν, το πακιστάν και τα κεντροασιατικά κράτη που μπορούν να μεσολαβήσουν για να γίνουν πετυχημένες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταλιμπάν και της Καμπούλ· και όχι οι ηπα και οι συμμαχοί τους…

Αυτό ακριβώς συμβαίνει ήδη! Σε παράλληλα επίπεδα. Ένα απ’ αυτά: την περασμένη Κυριακή (24 Δεκέμβρη) στην πακιστανική πρωτεύουσα, στην Islamabad, έγινε διήμερη «σύνοδος για την περιφερειακή ασφάλεια». Με την συμμετοχή των προέδρων των κοινοβουλιών από: το πακιστάν (φιλοξενούσε τη σύνοδο), το ιράν, την τουρκία, το αφγανιστάν, την ρωσία και την κίνα… Η ιδέα της «περιφερειακής ασφάλειας» σημαίνει: τα προβλήματα της γειτονιάς θα τα λύσουν οι γείτονες, και όχι αυτοί που σκάνε με αλεξίπτωτα από μακριά… Δηλαδή οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους…

Εκ μέρους του ρωσικού κοινοβουλίου ήταν ο πρόεδρός του Vyacheslav Volodin (πρώην εκπρόσωπος τύπου του Πούτιν). Αυτό που ακολουθεί είναι τμήμα της ενημέρωσης που έκανε στον Πούτιν, όπως έγινε δημόσια γνωστό:

… Φυσικά, όλοι όσοι συμμετείχαν στο συνέδριο μοιράστηκαν μία βασική έγνοια, που είναι η ανάγκη να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία που έχει εγκατασταθεί στο αφγανιστάν. Αποκτάει πόρους μέσω του εμπορίου ανρκωτικών… Το πακιστάν και το ιράν πιστεύουν ότι από τότε που κατέφθασαν οι αμερικανοκρατούμενες δυνάμεις οι εκτάσεις όπου καλλιεργείται όπιο αυξήθηκαν κατά χιλιάδες φορές, και ο αριθμός των εργαστηρίων επεξεργασίας του πολλαπλασιάστηκαν πολλές φορές… Απ’ αυτή την άποψη, οι χώρες που πήραν μέρος έχουν σοβαρές ανησυχίες. Απ’ την άποψη της θετικής συνεργασίας – οι κινέζοι, οι ιρανοί και εμείς το δηλώσαμε καθαρά – όλοι μίλησαν για την θετική εμπειρία που απέκτησε ο κόσμος στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του isis στη συρία, που θα μπορούσε να έχει φτιάξει εκεί ένα τρομοκρατικό κράτος…

Απ’ τους 6 που συμμετείχαν οι 3 συγκροτούν ήδη το «μπλοκ της Αστάνα» στο συριακό πεδίο μάχης· και ο τέταρτος (το Πεκίνο) παρακολουθεί από πολύ κοντά (μα πάρα πολύ κοντά). Οι άλλοι δύο του συνεδρίου ήταν ένας εκπρόσωπος του πακιστάν… και ο πρόεδρος του αφγανικού κοινοβουλίου, βουλευτής ουζμπέκικης καταγωγής (κρατείστε το αυτό…), της αντιπολίτευσης. Ο (φύλαρχος / πολέμαρχος της Hezb-e-Islami) Abdul Rauf Ibrahimi.

Συμφώνησαν, λοιπόν, αυτοί α) ότι η καταπολέμηση της τρομοκρατίας στη συρία (απ’ το “μπλοκ της Αστάνα”) ήταν πολύ πετυχημένη, και β) ότι υπάρχει πρόβλημα τρομοκρατών στο αφγανιστάν, που πρέπει να αντιμετωπιστεί το ίδιο πετυχημένα. Ποιοί είναι αυτοί οι τρομοκράτες στο Ινδοκούς; Μήπως οι ταλιμπάν; Όχι βέβαια!!! Τρομοκράτες που χρήζουν πετυχημένης αντιμετώπισης στο αφγανιστάν (όπως στη συρία) είναι ο isis… Πούσαι αμερικανική αντιτρομοκρατία που νόμιζες ότι έχεις το μονοπώλιο!!!

Ο πρόεδρος του ιρανικού κοινοβουλίου Ali Larijani το είπε στη σύνοδο τόσο καθαρά που περισσότερο δεν γίνεται: Είναι αναγκαίο να ενισχύσουμε τις συμμαχίες, όπως αυτή ανάμεσα στο ιράν, την ρωσία και την τουρκία, γιατί έτσι θα αποκτήσουν νόημα αυτές οι συναντήσεις, κι αν η κίνα και το πακιστάν βοηθήσουν σ’ αυτό το θέμα [: την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας του isis στο αφγανιστάν] είναι σίγουρο ότι θα πετύχουμε.

Εμπόριο όπλων…

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. …«Για καλό σκοπό» όπως θα έλεγε και ο ψόφιος κοριός – αν ήξερε τι του γίνεται.

Η Ουάσιγκτον σπρώχνει όπλα. Στο ουκρανικό καθεστώς (και που θα τα χρησιμοποιήσει άραγε; εεεε;) αλλά και «στους συμμάχους μας στη συρία». Το ψόφιο κουνάβι έβαλε την υπογραφή του σε μια παροχή (αμφιβάλουμε αν θα είναι τσάμπα!!! κάποιος θα πληρώσει γι’ αυτά…) όπλων αξίας 393 εκατομμυρίων δολαρίων προς τις ypg. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται «ελαφρά» όπλα: 12.000 kalashnikov και 6.000 πολυβόλα, μαζί με μια πρώτη παρτίδα γεμιστήρων. Αλλά επίσης και χιλιάδες αντι-αρματικές ρουκέτες, πύραυλοι και εκτοξευτές ρουκετών.

Αφού ο isis έχει περιοριστεί σε μια ελάχιστη λουρίδα ερημικής γης στα σύνορα με το ιράκ, τι τα θέλουν τα επιπλέον πολυβόλα και τις αντιαρματικές ρουκέτες οι ypg; Έλα ντε!!! Μπορεί για να κάνουν παρελάσεις…

Το «μπλοκ της Αστάνα» σίγουρα θα θυμώσει· κι όχι μόνο η Άγκυρα…

(Βρε εκείνα τα 300 (χιλιάδες) παλιοβλήματα… Να μείνουν έτσι, αμανάτι… Κρίμα…)

Συρία 1

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Η (πανηγυρική) απόφαση για ανάκληση μέρους του ρωσικού στρατού απ’ την συρία (“αποστολή εξετελέσθη!”) είχε κι αυτήν την μικρή λεπτομέρεια: την απόσυρση των περίπου 250 ρώσων στρατόμπατσων απ’ το Afrin, όπου βρίσκονταν, υποτίθεται, για να «εκπαιδεύσουν» τις εκεί ypg – άγνωστο για ποιον σκοπό… (Μάλλον για να κάνουν πολιτικές γνωριμίες πήγαν…)

Φαίνεται λογικό ότι η απόσυρση αυτή, που θα έχει ολοκληρωθεί ως το τέλος της χρονιάς (αν δεν έχει γίνει ήδη) είναι προϊόν συμφωνίας μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν: κατά τη γνώμη διάφορων “ειδικών” ανοίγει τον δρόμο για την κατάληψη του θύλακα της Afrin, στα βορειοδυτικά της συρίας, στα σύνορα με την τουρκία, απ’ τον στρατό της Άγκυρας. Ο οποίος, ως τώρα, έχει κυκλώσει την περιοχή.

Θα κάνουμε την εκτίμηση, με τον υπαρκτό κίνδυνο να κάνουμε λάθος: δεν θα είναι τέτοια η άμεση εξέλιξη. Ο τουρκικός στρατός μαζί με τους proxies του έχει μισοεισβάλει ήδη στον θύλακα, στα όριά του· αλλά δεν μας φαίνεται έξυπνη επιλογή οι μάχες με έναν αριθμό (κούρδων) ενόπλων που θα δώσουν μάχες ζωής και θανάτου, αφού δεν έχουν καν έξοδο διαφυγής.

Αντίθετα η «σφιχτή» και παρατεταμένη πολιορκία του θύλακα, με την συνακόλουθη επιδείνωση της ζωής όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν, θα μπορούσε να συμπληρώνει μια γενικότερη διαχείριση του ζητήματος “ypg”, σε όλον τον συριακό βορρά.

Αυτό είναι το ζητούμενο.

Συρία 2

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Μιλώντας για ζήτημα “ypg” στη βόρεια συρία μιλάει κανείς για την αμερικανική παρουσία εκεί. Δεν είναι υπερβολή: αφού οι κούρδοι έκαναν το λάθος να γίνουν (για μια ακόμα φορά…) ουρά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν (για μια ακόμα φορά…) την ευθύνη των συνεπειών των επιλογών τους.

Κανείς απ’ το μπλοκ της Αστάνα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στη βόρεια συρία. Κανείς τους δεν θέλει, επίσης, «κουρδικό κράτος» εκεί. Διαφοροποιούνται όμως ως προς την τακτική προσέγγιση του ζητήματος. Η Άγκυρα εμφανίζεται «κάθετη»· και ένας τρόπος για να είναι πειστική είναι η περικύκλωση του θύλακα της Afrin. Η Τεχεράνη συμφωνεί, αλλά από απόσταση· έχει την δική της μερίδα αντιμετώπισης των κούρδων proxies στα σύνορά της με την τουρκία και το ιράκ. Η Μόσχα είναι πιο ευέλικτη, όχι άδικα: κάποιος πρέπει να κάνει τον «καλό μπάτσο» σ’ αυτήν την ιστορία.

Το πιο άμεσο από διπλωματική / πολιτική άποψη είναι η συμμετοχή σύρων κούρδων στον επόμενο γύρο διαπραγματεύσεων στην Αστάνα. Διαμορφώνεται μια φόρμουλα με κοινή συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης (και Δαμασκού): μπορούν να πάρουν μέρος συριακές κουρδικές οργανώσεις εκτός απ’ τις ypg. Υπάρχουν τέτοιες, είναι διατεθειμένες, δηλώνουν «αντιαμερικανικές», κάνουν κριτική απ’ τα αριστέρα στον αμερικανισμό των ypg (δεν είναι δύσκολο…) αλλά δείχνουν να είναι μειοψηφικές αυτή τη στιγμή. Αν η συμμετοχή τους κρατάει τα προσχήματα στην Αστάνα «μα να, έχει και κούρδους εδώ», δεν λύνει το βασικό: με τις ypg και τις πλάτες που κάνουν στον αμερικανικό στρατό τι θα γίνει;

Την απευθείας στρατιωτική αναμέτρηση του συριακού στρατού ‘n’ friends μαζί τους την αποκλείουμε. Απομένουν διάφορες παραλλαγές της τακτικής του «ψειρίσματος»: το αδυνάτισμα της επιρροής των ypg στην κυρίως περιοχή που ελέγχουν (Rojava) προς όφελος άλλων κουρδικών οργανώσεων, ρεαλιστικών και φιλικών στο μπλοκ της Αστάνα. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο (και χρήμα), αλλά έχει χρησιμοποιηθεί ήδη με επιτυχία στον γαλαξία των αντι-Άσαντ ενόπλων.

Αν τέτοια πρόκειται να είναι η «γραμμή» (κι αυτό, οπωσδήποτε, μένει θα φανεί) τότε ο θύλακας της Afrin ΔΕΝ πρέπει να γίνει Στάλινγκραντ – με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο από φυσική άποψη (απώλειες) για τον τουρκικό στρατό αλλά και από διπλωματική / πολιτική άποψη για το τουρκικό καθεστώς: ο αδύναμος (στην προκειμένη περίπτωση οι ypg στον θύλακα της Afrin) που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών κερδίζει εύλογα την συμπάθεια· ακόμα πιο εύκολα αν έχει τις πλάτες των κυβερνήσεων και των media των ηπα, της αγγλίας, και όχι μόνο. Υποθέτουμε ότι αυτό δεν θα το ήθελε κανένας απ’ το μπλοκ της Αστάνα. Σίγουρα όχι όσοι υπερασπίζονται τους παλαιστίνιους στη λωρίδα της Γάζα και την δυτική Όχθη του Ιορδάνη: δεν είναι η εποχή να βρεθούν υπόλογοι για αυτά που κατηγορούν τον Τελ Αβιβ.

Αντίθετα, μια «αθόρυβη» πολιορκία / αποκλεισμός, που δεν παράγει εντυπωσιακά γεγονότα αλλά επιδεινώνει την ζωή του κόσμου, θα μπορούσε να ασκήσει «πίεση» στους ομοεθνείς τους στην Rojava· ακόμα και να επιταχύνει διαλυτικές (από οργανωτική και πολιτική άποψη) κινήσεις μέσα στους σύρους κούρδους. Ή να δημιουργήσει τριβές μεταξύ κούρδων και αμερικάνων επικυρίαρχων της περιοχής.

Θεωρούμε βέβαιο πως υπάρχει η συναίσθηση στους εταίρους του μπλοκ της Αστάνα ότι, σε αντίθεση με την αντιμετώπιση του isis και της al-Nusra, το ζήτημα των κούρδων της συρίας δεν επιδέχεται στρατιωτική λύση· ούτε συνολικά, ούτε κομμάτι κομμάτι. Επειδή από πίσω βρίσκεται η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ· αλλά επειδή, επίσης, οι κούρδοι της συρίας έχουν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν ειρηνικά και με αξιοπρέπεια στις πόλεις και στα χωριά τους. Αφού οι ypg έγιναν ατζέντηδες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και εφόσον επιμείνουν να είναι τέτοιοι…) θα πρέπει να χάσουν το μονοπώλιο της εκπροσώπησης του συριακού κουρδικού πληθυσμού μ’ έναν συνδυασμό στρατιωτικών πιέσεων, δωροδοκιών, πειθούς, υποσχέσεων, κλπ: αυτό είναι μια «πολύμορφη διαχείριση» για ένα όντως πολυδιάστατο ζήτημα.

Αλλά τέτοιες είναι μόνο οι δικές μας σκέψεις, για έναν πόλεμο που έτσι κι αλλιώς ειναι σε βάρος (και) των ομοίων μας, εργατών και εργατριών, άσχετα από «εθνικότητα» και «θρησκεία».

Θα φανεί τους επόμενους μήνες αν έχουν βάση ή όχι.

Τούνελ

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Δεν το λέμε για να παίξει ζήλια. Απλά όταν το ντόπιο φασισταριό ψήνεται ότι “θα πάρει την Πόλη” πίσω, θα πρέπει να το συνυπολογίσει κι αυτό: το μετρό της Istanbul είναι (τώρα) μήκους 167 χιλιομέτρων. Και στο τέλος της επόμενης χρονιάς θα έχει διπλασιαστεί, στα 355 χιλιόμετρα… Για σύγκριση, το μετρό της Αθήνας (μιας πόλης με περίπου το 1/3 του πληθυσμού της Istanbul) είναι βαριά βαριά λιγότερο από 40 χιλιόμετρα.

Πολύ υπόγειος λοιπόν στην όχι πρωτεύουσα (σίγουρα, όμως, την μεγαλύτερη πόλη) του «προβληματικού» τουρκικού κράτους. Άντε να τον καταλάβει αυτόν τον υπόγειο (τόσα χιλιόμετρα) ο μαρμαρωμένος βασιλιάς – μόλις ξεπαγώσει και καβαλήσει τ’ άλογο.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν και πιο ανησυχητικά νέα. Το μεν μελλοντικό σχέδιο είναι το 2023 το μετρό της Istanbul να ξεπεράσει τα 1.000 χιλιόμετρα. Η δε τωρινή κατάσταση είναι ότι λειτουργούν εντελώς αυτόματοι, και χωρίς οδηγούς, συρμοί. Ρομποτικοί – που θα έλεγε κάποιος.

Σαν πολύ υπανάπτυκτοι (από καπιταλιστική άποψη πάντα) είναι αυτοί οι «αιώνιοι εχθροί», ε;

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)