Tag: τουρκία

Η χρεωκοπία…

Παρασκευή 31 Αυγούστου. Η ελληνική εθνική γραμμή άναψε καπνογόνα! Επιτέλους: μια σημαντική χρεωκοπία τουρκικής εταιρείας!!! Ο αιώνιος εχθρός καταρρέει!!!

Ναι; Μικρές (και καθόλου βολικές από εθνική άποψη) λεπτομέρειες: η τύχη της turk telecom είναι υπό συζήτηση με τις πιστώτριες τράπεζες εδώ και 2 χρόνια. Το επαναλαμβάνουμε: δύο (2) χρόνια. Παλιά ιστορία… Πρόκειται για κλασσική διαδικασία (ιδιαίτερα γνωστή στα μέρη μας, να αρχίσουμε να λέμε διάσημες φίρμες που χρεωκόπησαν;) και – όπως συνηθίζεται – οι τράπεζες στις οποίες χρωστάει γίνονται μέτοχοι της εταιρείας.

Άλλη λεπτομέρεια: ιδιοκτήτης της turk telecom είναι μια σαουδαραβική εταιρεία, η oger (αυτή είναι που έχει χρεωθεί…), η οποία ανήκει στην λιβανέζικη οικογένεια Hariri…. Do you know Hariri; Είναι ο πρωθ. του λιβάνου, αυτός που είχε απαγάγει πριν κάτι καιρούς ο τοξικός για να προκαλέσει εσωτερική κρίση στον λίβανο – αλλά απέτυχε. Ο πρωθυπουργός του λιβάνου (σαν επιχειρηματίας) είναι, λοιπόν, εκτεθειμένος για μια απ’ τις εταιρείες του – και μπορείτε (για λίγο) να σκεφτείτε ό,τι θέλετε επ’ αυτού. Αρκεί να είναι λογικό. (Η αλήθεια είναι ότι πολλές εταιρείες της φιλοσαουδαραβικής οικογένειας Hariri έχουν χρεωκοπήσει… Άτυχοι άνθρωποι!!!)

Τελευταία λεπτομέρεια. Στον ανταγωνισμό μεταξύ παρόχων κινητής τηλεφωνίας στην τουρκία, τον οποίο έχασε η turk telecom, νικητής είναι μια άλλη εταιρεία. Η turkcell. Με έδρα την Istanbul και πάνω από 80 μύρια συνδρομητές σε τουλάχιστον εννιά κράτη, έχει σαν κύριο μέτοχο (51%) μια σουηδική εταιρία, την Telia.

Ηθικό δίδαγμα; Ναι, εντός του καπιταλισμού υπάρχουν διάφορα προβλήματα. Αλλά αν οι έλληνες πατριώτες και οι εθνικοί δημαγωγοί τους νομίζουν ότι θα ρεφάρουν αυτό που λένε «καταστροφή» (τότε…) πλαστογραφώντας αυτά τα σημερινά προβλήματα, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Τίποτα καινούργιο, δηλαδή…

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Αν ο στόχος του Lavrov στο Ριάντ χτες ήταν να «πείσει» την πετροχούντα να μαζέψει τους proxies της στο Idlib, τότε ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Το μόνο στοιχείο που έχουμε προς το παρόν είναι η δήλωση του ρώσου υπ.εξ., παρόντος του σαουδάραβα υπ.εξ. (της παρέας του τοξικού, φωτογραφία πάνω) Adel al-Jubeir, στην κοινή συνέντευξη τύπου:

… Για εύκολα κατανοητούς λόγους το Idlib είναι το τελευταίο βασικό σημείο για τους τρομοκράτες που προσπαθούν να τζογάρουν με το κράτος αξιοποιώντας την ζώνη απο-κλιμάκωσης και κρατώντας αμάχους σαν ανθρώπινες ασπίδες. Έτσι προσπαθούν να γονατίσουν άλλους ένοπλους σχηματισμούς που θέλουν να διαπραγματευτούν με την συριακή κυβέρνηση… Συνεπώς, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει…

Το να ονομάζει κανείς «απόστημα» τους μισθοφόρους του σαουδαραβικού χουντοπαλατιού μέσ’ τα μούτρα των εργοδοτών τους, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι αυτοί οι εργοδότες πείστηκαν να μαζέψουν τους proxies τους, είτε ότι η Μόσχα έχει ράματα και για την δική τους γούνα, και δεν το κρύβει. Με δεδομένο ότι στη γύρα είναι και η Ουάσιγκτον, αν ο Lavrov μετέφερε στους άρχοντες του Ριάντ «μια πρόταση που δεν μπορείτε να αρνηθείτε» θα πρέπει να είναι στ’ αλήθεια πρόταση – game changer! (Συνυπολογείστε τις ενδο-οικογεναικές διαφωνίες του οίκου των Salman…)

Λογικό θα ήταν το πρώτο: να συνετιστεί το σαουδαραβικό αφεντικό. Όλη η «αντίσταση» στο Idlib έχει να κάνει με τα λεφτά, και μόνο μ’ αυτά: έναντι ποιας τιμής θα παραδοθεί η Hayat Tahrir al-Sham. Όσοι βρίσκονται κοντά στη διαδικασία σημειώνουν ότι η Άγκυρα έχει κάνει ειλικρινή προσπάθεια να τους πείσει να αφοπλιστούν· όχι, όμως πετυχημένη. Προκύπτει ότι το ταξίδι του Lavrov στο Ριάντ ήταν πιθανά το «αν δεν τα καταφέρεις εσύ θα το πάρω εγώ πάνω μου» της πρόσφατης συνάντησης Lavrov και Cavusoglu.

Αλλά υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις! Οπότε δεν είναι εύκολο να βγουν (ακόμα) συμπεράσματα….

Συρία

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Και πάνω που (σύμφωνα με το ψόφιο κουνάβι…) «θα εφεύγε το συντομότερο», μένει το συντομότερο. Ο αμερικανικός στρατός δεν εγκαταλείπει την βόρεια / βορειοανατολική συρία, όπου έχει κατσικωθεί χάρη στις ypg/pkk – καθόλου παράξενο. Ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών βάσεων, δημιουργία καινούργιων, και εγκατάσταση επιπλέον ραντάρ: δεν το λες «αποχώρηση», ε;

Τσάκισε το σχέδιο των μισθοφόρων, πληρωμένων απ’ το Ριάντ; Δεν αποκλείεται – υπήρχαν παραπάνω από ένας λόγοι για να μην δουλέψει. Οπότε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο: η Ουάσιγκτον έχει καταλάβει ένα ικανό μέρος της (άλλοτε) συριακής επικράτειας (το ότι εκεί υπάρχουν οι εντολοδόχοι του pkk δεν αλλάζει το ποιος είναι το αφεντικό), η οποία συριακή επικράτεια πρέπει να θεωρείται διαμελισμένη για το εγγύς μέλλον – πλην απροόπτου.

Είναι ευχαριστημένοι στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ μ’ αυτό το επίτευγμα; Καθόλου σίγουρο. Ειδικά αν οι «προφητείες» της Μόσχας, περί «επίθεσης με χημικά» στον θύλακα του Idlib και, σαν τρέιλερ, αμερικανο-αγγλο-γαλλικών βομβαρδισμών των συριακών θέσεων για συνετισμό, αποδειχθούν αληθινές.

Ωστόσο ένας εξωτερικός παρατηρητής δικαιούται να αναρωτιέται για το αν αυτό το βιολί με τις «χημικές επιθέσεις» είναι υπεράνω αντιμετώπισης απ’ το μπλοκ της Αστάνα. Η αλήθεια είναι ότι η Άγκυρα έχει ζητήσει απ’ την Μόσχα και την Δαμασκό «δικαίωμα»: για να λύσει το πρόβλημα με τους proxies του Ριάντ στο Idlib εκ των ενόντων (: δηλαδή με τους δικούς της proxies). Αυτή η δέσμευση είναι προϊόν των εντατικών διαβουλεύσεων ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα· μένει, ωστόσο, να φανεί η αποτελεσματικότητά της.

Κατά τα άλλα: στις 7 Σεπτέμβρη, που δεν θα γίνει (οριστικό) η τετραμερής Βερολίνο – Παρίσι – Άγκυρα – Μόσχα, θα γίνει συνάντηση του μπλοκ της Αστάνα στην Τεχεράνη. Έχουν να γίνουν πολλά ακόμα· κι όχι μόνο (ή, ίσως, όχι κυρίως) στο συριακό πεδίο μάχης.

Βάσεις…

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Το δημοσίευμα μιας τουρκικής εφημερίδας (της yeni safak) για το (υποτιθέμενο) αίτημα του τουρκικού ναυτικού προς το γκουβέρνο Erdogan για δημιουργία στρατιωτικής βάσης στη βόρεια κύπρο («τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου», για να συνεννούμαστε…) δεν αντέχει – κατά την γνώμη μας – να ληφθεί υπόψη τοις μετρητοίς. Ενώ θεωρούμε βέβαιο ότι η Άγκυρα δεν θα αφήσει την ανατολική Μεσόγειο στις ηπα και στους συμμάχους τους (Αθήνα και Τελ Αβίβ) άλλο τόσο βέβαιο θεωρούμε ότι έχει υπεραρκετά παράλια για να φτιάξει όχι «βάση» αλλά «βάσεις» οπουδήποτε θέλει, στις τουρκικές ακτές στη Μεσόγειο.

Είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα η σημασία μιας μέτριας βάσης (ή της φήμης για την κατασκευή της) σε ότι αφορά το «κυπριακό». Κι εκεί, τα μεγαλεπήβολα έως σατανικά σχέδια του εθνικού άξονα Λευκωσίας – Αθήνας (λέγε με «ογκόλιθο»!) έχουν βουλιάξει στον χυλό των (ανύπαρκτων τελικά) υδρογονανθράκων που, υποτίθεται, θα ήταν οι game changers που θα ανάγκαζαν την Άγκυρα να υποχωρήσει κατά κράτος. Έτσι ώστε είναι αρκετή η φήμη για τουρκική βάση στο βορρά (πιο ισχυρή απ’ την ελληνική στο νότο) για να σημάνει συναγερμό.

… και γκάζια

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Τι συμβαίνει λοιπόν; Η ελληνική εθνική γραμμή έχει βγάλει τον σκασμό, αφού τα νέα δεν είναι καλά. Το μόνο βεβαιωμένο κοίτασμα φυσικού αερίου (Αφροδίτη) δεν είναι τέτοιο για να κάνει τη νότια κύπρο σεϊχάτο. Μέτρια πράγματα. Τέσσερα τρις κυβικά δεν είναι «λίρα εκατό». Τι να τα κάνεις αυτά τα κυβικά; Να φουσκώνεις μπαλόνια;

Προχτεσινό άρθρο του καλά ενημερωμένου νοτικοκυπριακού «πολίτη» σκιαγραφεί το δράμα:

…Το συμβόλαιο της Κύπρου με τη Noble προβλέπει σε γενικές γραμμές ότι η εταιρεία μόλις ξεκινήσει η πώληση φυσικού αερίου θα αρχίσει να εισπράττει σταδιακά τα χρήματα της εξόρυξης και ανάπτυξης του κοιτάσματος και στη συνέχεια θα μοιράζει τα κέρδη με την Κυπριακή Δημοκρατία σε ποσοστό 60%:40% υπέρ της Κύπρου. Αυτά τα νούμερα είχαν υπολογισθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, με βάση το σενάριο ότι η Κύπρος θα μπορούσε να πωλεί το φυσικό της αέριο τουλάχιστον γύρω στα 6-7 δολάρια το κυβικό μέτρο. Στην καλύτερη περίπτωση σήμερα η Κύπρος μπορεί να πωλήσει κοντά στα 4-5 δολάρια το κυβικό μέτρο, με κόστος εξόρυξης και μεταφοράς πέριξ των 3,5 δολαρίων το κυβικό μέτρο. Με λίγα λόγια, τα περιθώρια κέρδους με βάση την υφιστάμενη συμφωνία λιγοστεύουν για τις Noble-Delek, με αποτέλεσμα να ζητούν αλλαγή της συμφωνίας, διεκδικώντας στο σύνολο του κοιτάσματος επιπρόσθετα έσοδα κοντά στα 3 δισ. δολάρια…

Χάλια, ε; Υπάρχουν δύο ιδέες για την αξιοποίηση αυτών των ρημαδοκυβικών. Η μία είναι να πηγαίνουν με αγωγό στη νότια κύπρο· πράγμα που χρειάζεται χώρια επενδύσεις, καθώς και οργάνωση της «εσωτερικής αξιοποίησής τους». Με όλα τα οικονομικά / επενδυτικά απαραίτητα. Η ποσότητα είναι μεγάλη για τις ενεργειακές ανάγκες της νότιας κύπρου, αλλά μια χαρά για τις ανάγκες του συνόλου του νησιού. Ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά (!!!) η μόνη ορθολογική ιδέα αξιοποίησης αυτών των ρημαδοκοιτασμάτων για εσωτερική κατανάλωση, θα απαιτούσε μια κάποια «λύση του κυπριακού»! Ανάθεμα δηλαδή!!!

Η άλλη ιδέα είναι να πουλιούνται τα ρημαδοκυβικά στην αίγυπτο. Τόμπολα!!! Πάντα κατά τον «πολίτη»:

.. Η θέση των εταιρειών Noble –Delek που έκλεισαν συμφωνία με τη Shell που διαχειρίζεται το τερματικό LNG στο Ιτκούκ της Αιγύπτου, είναι ότι τα οικονομικά, όπως αυτά απορρέουν από το συμβόλαιο που υπέγραψε με την Κυπριακή Δημοκρατία το 2010, δεν βγαίνουν. Η Αίγυπτος λόγω του ότι έχει ανακαλύψει τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου και είναι ήδη αυτάρκης, αλλά και σε συνδυασμό με τη διεθνή πτώση των τιμών, δεν αγοράζει σε συμφέρουσες τιμές…

Ξανά χάλια, ε; Υπάρχει και μια τρίτη ιδέα, εθνικά υπερήφανη και ουάου: να πέφτουν αυτά τα κυβικά στον θρυλικό ισραηλινο-ελληνικό east med· που, ως γνωστόν, θα σώσει την ευρώπη… Παίζει; Ο ειρωνικός “πολίτης” έχει αμφιβολίες:

… Η εμπορική αξιοποίηση του φυσικού αερίου [σ/σ/: λένε οι υπέρμαχοι αυτής της ιδέας…] θα πρέπει να γίνει στο πλαίσιο της αντίστασης του κυπριακού ελληνισμού απέναντι στην τουρκία. Έτσι η όδευση των αγωγών θα πρέπει να γίνει προς δυσμάς (east-med)… Το αέριο θα φέρει χρήμα, θα κτίσουμε συμμαχίες και άμυνα με το ισραήλ και την αίγυπτο, και θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στην τουρκία.

Ρώτησε, βέβαια, κανείς το ισραήλ και την αίγυπτο, την ΕΝΙ, την ΤΟΤΑΛ και την Shell αν συμμερίζονται αυτή την αφελή πολιτική προσέγγιση κάποιων κυπρίων πολιτικών; Η προσέγγιση αυτή έχει και κάποιες άλλες πολύ πιο σοβαρές αδυναμίες. Ο East Med είναι πολύ ακριβό έργο (6-7 δις δολάρια) και με βάση τις σημερινές τιμές δεν ξέρει κανείς αν οι εταιρείες θα μπορέσουν να έχουν κάποια κέρδη, πολύ πειρσσότερο τα κράτη που θα εμπλακούν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια είναι οι ποσότητες. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν επαρκείς ποσότητες για να είναι βιώσιμο αυτό το project….

Όλα μαύρα λοιπόν;

Όλα τάχε η Μαργιορή, το τουρμπάνι της έλειπε

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Φανερά ή κρυφά το μεγαλειώδες σχέδιο «θα τσακίσουμε την τουρκία» που πρόπερσι εφάρμοσε ο ογκόλιθος στο ελβετικό Κραν Μοντανά, στη διάρκεια του τορπιλισμού της δυνατότητας για μια έντιμη συμφωνία «λύσης του κυπριακού» (στη βάση εθνικής συμφωνίας / μεθόδευσης Αθήνας – Λευκωσίας) στηριζόταν στο γκάζι, στις απεριόριστες ποσότητες γκαζιού που θα ανακαλύπτονταν στα νότια της νότιας κύπρου, κάνοντας τη Λευκωσία κάτι σαν το «ευρωπαϊκό Αμπού Ντάμπι». Αφού, όμως, οι υδρογονανθρακικές ελπίδες αποδεικνύονται (σχεδόν) σκέτοι άνθρακες, το κόλπο γυρνάει ανάποδα. Αντί να στριμωχτεί η Άγκυρα, αφήνει να διαρρέουν φήμες για την δημιουργία βάσης στη βόρεια κύπρο (και ποιος θα την εμποδίσει;), που είναι ο κωδικός του «θα κάνουμε τις δικές μας γεωτρήσεις εκεί που κρίνουμε· και θάχουμε δίπλα τα πολεμικά μας… Κι αν βρούμε κάτι, ε….»

Σαν βάση αυτή καθεαυτή μια τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση στη βόρεια κύπρο, ελάχιστα χιλιόμετρα απ’ τις απέναντι τουρκικές ακτές, δεν έχει νόημα. Σαν γεωπολιτικός συμβολισμός όμως, έχει και παρέχει!!! Τουρκικά γεωτρύπανα plus αντιτορπιλικά – υπάρχει διαφωνία; Αυτό δεν ήταν, άλλωστε, το σενάριο που ήθελε να παίξει απ’ την μεριά της η Λευκωσία, με αμερικανικά και γαλλικά κόλυβα; Ε, να τώρα!!!

Δεν πειράζει… Τουλάχιστον έχουν μείνει οι βάσεις της ακμαίας (;;;) her majesty… (Το εμπόριο γεωπολιτικής στα παλιά του standards…  Κι ό,τι βγει…)

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός

Σάββατο 25 Αυγούστου. Οι ερχόμενοι μήνες, οπωσδήποτε ο Σεπτέμβρης και ο Οκτώβρης, θα είναι ιδιαίτερα πυκνοί σε διακρατικές συναντήσεις, με τα κάθε φορά «κέντρα βάρους» σαφώς ανατολικότερα των δικών μας μεσημβρινών. (Σ’ αυτές τις συναντήσεις περιλαμβάνουμε και εκείνες ανάμεσα σε Βερολίνο και Άγκυρα).

Θα είναι, ταυτόχρονα, περίοδος μιας κάποιας εσωστρέφειας στην Ουάσιγκτον: η ψοφιοκουναβική σαπουνόπερα θα κορυφώνεται, αφενός λόγω των ενδιάμεσων εκλογών του Νοέμβρη, αφετέρου λόγω της προόδου των ανακρίσεων για τα έργα και τις ημέρες του Trump. Χωρίς «συμπάθειες» εκτός συνόρων, τα πάθη (και τα τιτιβίσματα) του ψόφιου κουναβιού θα κάνουν τον γύρο του πλανήτη μέσα σε μια θάλασσα χαιρεκακίας· ό,τι χειρότερο όταν οι «αντίπαλοι» (έστω: οι ανταγωνιστές) και οι «έπαρχοι» «συνωμοτούν» τόσο ανοικτά.

Εν τω μεταξύ το Παρίσι ανακοίνωσε αργά χτες ότι δεν θα γίνει η τετραμερής κορυφής (ρωσία, τουρκία, γερμανία, γαλλία) που είχε ανακοινωθεί για τις 7 Σεπτέμβρη – με θέμα την συρία. Επειδή, λέει, είναι νωρίς ακόμα… Κρατάει τίποτα μούτρα το γκουβέρνο του Μακρόν; Ή θέλει να έχει την “ελευθερία” να βομβαρδίσει λίγο συριακό στρατό στα περίξ του Idlib επειδή “…πάλι χρήση χημικών”;

Συρία

Σάββατο 25 Αυγούστου. …Όταν δημιουργήθηκε η ζώνη αποκλιμάκωσης στο Idlib, κανείς δεν πρότεινε να χρησιμοποιείται από τρομοκράτες που θα έχουν τους αμάχους σαν ασπίδα. Ειδικά όταν δεν υπάρχει κάποιο είδος νόμου που να τηρείται εκεί…

Αυτά περιλαμβάνονταν στις δηλώσεις του Lavrov μετά την χθεσινή συνάντησή του με τον Cavusoglou. Ο οποίος, απ’ την μεριά του, δήλωσε ότι … Μια στρατιωτική λύση θα προκαλέσει καταστροφή, όχι μόνο στο Idlib αλλά και για το μέλλον ολόκληρης της συρίας… Είναι σημαντικό αυτές οι ριζοσπαστικές ομάδες, οι τρομοκράτες, να αδρανοποιηθούν…

Είναι σίγουρο ότι συμφωνούν, αλλά πρέπει να βρουν τον τρόπο να κινηθούν αποτελεσματικά με διαφορετικούς τρόπους. Το πρόβλημα λέγεται Hayat Tahrir al-Slam (οι proxies του Ριάντ και όχι μόνο) που ελέγχει περίπου το 60% της περιοχής. Το υπόλοιπο 40% το ελέγχουν ένοπλοι proxies της Άγκυρας – που κατά τον Lavrov είναι «υγιής αντιπολίτευση»…

Δεν ξέρουμε τι συμφώνησαν, ωστόσο το γεγονός ότι ο Putin συμμετείχε σε συνάντηση των δύο υπε.ξ., των δυο υπ.αμ., και δύο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών σημαίνει ότι το πρόβλημα του Idlib αντιμετωπίζεται πολύ σοβαρά.

(φωτογραφία κάτω: Από αριστέρα προς τα δεξιά Cavusoglou, Hulusi Akar (υπ.αμ.) και Hakan Fidan (αρχιασφαλίτης) – χτες, στο Κρεμλίνο).

Ο αιώνιος εχθρός

Σάββατο 25 Αυγούστου. Τι έγινε τελικά με την τουρκία; Χρεωκόπησε ή ακόμα; Αφού διέγραψε την σύντομη, α λα κομήτης τροχιά στο ελληνικό εθνικό στερέωμα, η ελπίδα (;), προσμονή (;), ευχή (;), εκτίμηση ειδικών (;) για την όπου νάναι χρεωκοπία του τουρκικού καπιταλισμού (και, κυρίως, την άφιξη του τυραννικού δντ!) χάθηκε στον ορίζοντα. Ξεχάστηκε; Απωθήθηκε; Το γεγονός είναι ότι διαψεύστηκε… όπως – άλλωστε – ήταν λογικό και αναμενόμενο.

Άλλη μια φορά, λοιπόν, που δεν ψόφησε η κατσίκα του γείτονα… Ο πυρήνας του ελληνικού βαθέος κράτους ωστόσο, μακρυά απ’ την δημαγωγία, θα πρέπει να έχει κάμποση φαγούρα. Γιατί το τουρκικό καθεστώς φαίνεται να κινείται με άνεση μεταξύ ευρώπης (κατά κύριο λόγο Βερολίνου), ευρασίας (Πεκίνου και Μόσχας) και μέσης Ανατολής (Τεχεράνης, Ντόχα και Δαμασκού), για να μην αναφέρουμε τις μπίζνες στην αφρική. Κι αυτό, για τους ειδικούς του ντόπιου βαθέος κράτους, έχει όνομα γνωστό: γεωπολιτική.

Τι μπορεί, λοιπόν, να σημαίνει το ότι το Βερολίνο ανοίγει τον βηματισμό του για να ανανεώσει την ιστορική σχέση του με την Άγκυρα, χωρίς παρακάλια; Να μια όχι και τόσο εύκολη πλευρά αυτής της σχέσης: η Άγκυρα (όλο το μπλοκ της Αστάνα…) θέλει να μπει το Βερολίνο (και ο γερμανικός καπιταλισμός δεν έχει λόγους να αρνηθεί την πρόσκληση) στην ανοικοδόμηση της συρίας. Δεν είναι σκέτες μπίζνες. Έχει να κάνει και με τους πρόσφυγες απ’ την συρία: Άγκυρα και Βερολίνο έχουν, από διαφορετικές αφετηρίες ίσως, κοινό συμφέρον να μεθοδευτεί η σταδιακή επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη, εννοείται αφού πρώτα αποκατασταθεί ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής. Για την Άγκυρα αυτό θα σημαίνει ενίσχυση της επιρροής της, σαν εγγυήτριας δύναμης, στον σουνιτικό συριακό πληθυσμό που τώρα βρίσκεται ξεσπιτωμένος στο έδαφός της. Για το Βερολίνο απ’ την άλλη υπάρχουν δύο οφέλη. Πρώτον, η σημαντική μείωση νέων αφίξεων στο έδαφός του· και δεύτερον η επίδειξη της αποτελεσματικότητας της γερμανικής soft power στην επίλυση ζητημάτων που το ευρωπαϊκό φασισταριό προσπαθεί να κρατάει στη μέση του ορίζοντα.

Όλα αυτά ακούγονται καλά – αν συμβούν, όταν αρχίσουν να συμβαίνουν. Αν, όμως, οι «προσφυγικές ροές» (ο απάνθρωπος mainstream τρόπος να υποτιμάει κανείς τους ανθρώπους) απ’ την τουρκία προς το Αιγαίο αρχίσουν να περιορίζονται, ποια ακριβώς θα είναι η «σημαντική υπηρεσία» που θα προσφέρει το ελλαδιστάν στην ευρώπη – φρούριο; Ειπωμένο αλλιώς: ποια θα είναι η υλική βάση της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής αξίας ενός οικοπέδου που, κατά τα άλλα, τα έχει βρει με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ;

Ο ψεκασμένος και ο ογκόλιθος, πριν μόλις τρία χρόνια, θα έκαναν τους πρόσφυγες / μετανάστες ρουκέτες, και θα τους εκτόξευαν κατά της γερμανίας, για να την εκδικηθούν που δεν τους χάριζε λεφτά… Ύστερα πείστηκαν ότι καλύτερα να τους εξοντώνουν εδώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επιδεικνύοντας πόσο καλός μπάτσος είναι το ελλαδιστάν… Τι θα κάνουν όλα αυτά τα εθνικά καθάρματα και οι μηχανισμοί τους αν, κάποια στιγμή, μειωθούν δραστικά οι «προσφυγικές ροές»;

…

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Αυτά έγραφε ο Αλεξανδρινός… Αλλά δεν θα βγει κανένας ατζέντης του ελληνικού βαθέος κράτους να τα απαγγείλει….

Μπλοκ της Αστάνα

Παρασκευή 24 Αυγούστου. Δεν πέρασαν 10 μέρες απ’ την διήμερη συνάντηση του Lavrov με τον Cavusoglu στην Άγκυρα, και ο τούρκος υπ.εξ. “ανταποδίδει την επίσκεψη”, σήμερα. Το ζήτημα του Idlib είναι ένα σοβαρό, αλλά καθόλου το μοναδικό στον πάγκο.

Η πυκνότητα των επαφών υψηλού επιπέδου (πολιτικού, στρατιωτικού, οικονομικού) ανάμεσα σε Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη (αλλά και ευρωπαϊκά κράτη) απηχεί την ένταση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην post U.S. dominance εποχή. Για παράδειγμα, στις 18 Αυγούστου, μια ρωσική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία με επικεφαλής έναν απ’ τους προέδρους της Duma, τον Vyacheslav Volodin, συμμετείχε στον 6ο συνέδριο του AKP, του κόμματος των ισλαμοδημοκρατών. Ήταν κάτι παραπάνω από εθιμοτυπία, αφού ο Volodin συναντήθηκε και με τον Erdogan – χωρίς να γίνουν ανακοινώσεις.

Το ρωσικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο Sputnik ερμήνευσε την διακριτικότητα των ανακοινώσεων ως εξής:

Είναι προφανές ότι κάθε μορφή συνεργασίας με την ρωσία σε ότι αφορά την συρία δεν χαροποιεί κανέναν στην Ουάσιγκτον. Μπορεί, λοιπόν, να πει κάποιος ότι η ηγεσία της τουρκίας είναι προσανατολισμένη στο να αμυνθεί και όχι στο να παραδοθεί.

Που σημαίνει: το μπλοκ της Αστάνα έχει φτάσει (η αλήθεια είναι: εδώ και καιρό) ενώπιον της γεωπολιτικής του πραγματικότητας.