Tag: τουρκία

Idlib

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Με την «συμφωνία του Sochi» (Σεπτέμβρης 2018) η Άγκυρα είχε αναλάβει να «μαζέψει» οριστικά τους ένοπλους της hts, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο»· και να φροντίσει να δημιουργηθεί μια «μη εμπόλεμη ζώνη» στα νότια και στα ανατολικά του θύλακα του Idlib, επιτρέποντας έτσι την ανεμπόδιστη χρήση των Μ4 και Μ5 στο καθεστώς Άσαντ και σ’ όλους τους συμμάχους του.

Ο Erdogan απέτυχε σ’ αυτήν την αποστολή, και τον λόγο τον έχουμε αναφέρει έγκαιρα: ο τοξικός, που χρηματοδοτεί την hts δεν έχει κάνει πίσω στο συριακό πεδίο μάχης (όπως ούτε και στο υεμενίτικο). Πράγμα που σήμαινε και σημαίνει ότι η «λύση 2» ήταν / είναι αυτή που ξετυλίγεται τώρα: η στρατιωτική νίκη και κατάκτηση των εδαφών που με την «συμφωνία του Sochi» θα έπρεπε να έχουν αδειάσει ειρηνικά / συναινετικά (με την παρέμβαση σε διάφορα επίπεδα της Άγκυρας…).

Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το διατύπωσε καθαρά συνεντευξιαζόμενος χτες:

…Δυστυχώς, σ’ αυτή τη φάση, η τουρκική πλευρά απέτυχε να ικανοποιήσει δύο βασικές δεσμεύσεις της που ελπίζαμε ότι θα έλυναν το πρόβλημα του Idlib. Πρώτον, απέτυχε να χωρίσει την ένοπλη αντιπολίτευση που συνεργάζεται με τους τούρκους και είναι έτοιμη για διάλογο με την κυβέρνηση, απ’ τους τρομοκράτες του Nusra Front που τώρα έχουν γίνει η «Hayat Tahrir al-Sham»… Πρέπει να υπογραμμίσω ξανά ότι λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες, η ρωσία δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα μόνη της, αλλά μπορεί να πολεμήσει για την άνευ όρων και προσεκτική εφαρμογή των συμφωνιών για το Idlib. Αυτό είναι που συζητάμε με τους τούρκους εταίρους μας…

Όσες φορές η Άγκυρα επιχείρησε και κατάφερε (μόνο εν μέρει) να αποσπάσει κάποιους ένοπλους απ’ την hts, ήταν επειδή ο συριακός στρατός με την βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας “πίεζε” τον θύλακα, καταλαμβάνοντας εδάφη στην περίμετρό του. Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι η Άγκυρα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της μ’ αυτές τις “μικρές πιέσεις”, οι συνεταίροι της στο μπλοκ της Αστάνα, η Δαμασκός, η Μόσχα και η Τεχεράνη, προχώρησαν σε κανονική εισβολή στον θύλακα· αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες.

Είναι πραγματικά αντίθετη η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Λέμε: φυσικά και όχι! Δεν μπορεί, βέβαια, να την επικροτήσει ανοικτά· είναι αναγκασμένη να την “καταδικάζει”. Και, εφόσον, η εισβολή είναι σοβαρή και οι επιτυχίες του συριακού στρατού σημαντικές, για να συνεχίσει να εμφανίζεται (η Άγκυρα) σαν “φίλη” των αντικαθεστωτικών του Idlib πρέπει να ρίξει και καμμιά κανονιά (κατά του συριακού στρατού).

Όμως αυτό που κάνει ήδη το τουρκικό καθεστώς είναι να αξιοποιεί αυτήν την εισβολή! Καθώς οι οικογένειες των ενόπλων της hts ψάχνουν καταφύγιο σε εδάφη βορειότερα, ελεγχόμενα απ’ τον τουρκικό στρατό (: θύλακας του Afrin), τις συλλαμβάνει και τις κρατάει σαν ομήρους, για να αναγκάζει έναν έναν αυτούς τους ένοπλους να περάσουν στο δικό του μισθολόγιο… Το κόλπο δουλεύει. Αργά αλλά δουλεύει. Φαίνεται ότι η Άγκυρα εγκατέλειψε την «συλλογική» διαχείριση της μεταστροφής των ενόπλων της hts, και περνάει στην «εξατομικευμένη». Αν είναι έτσι, είναι τακτική συνεπέστατη με τους μεταμοντέρνους καιρούς!!!

Απ’ το Idlib στο Qamishli

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Πολύ πιο σημαντική σα γεγονός απ’ την πιο πάνω «μεταχείριση» είναι ωστόσο μια συνάντηση που έγινε ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, στις 13 Γενάρη στη Μόσχα. Ανάμεσα στον επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Hakan Fidan, και τον αντίστοιχο των συριακών Ali Mamlouk. Τέτοιες επαφές γίνονταν ήδη απ’ το 2015, αλλα σπάνια υπήρχε έστω νύξη γι’ αυτές (η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο σας είχε ενημερώσει…). Η διαφορά τώρα είναι ότι τουλάχιστον μια τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (η daily sabah) και το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο αυτού του καθόλου αμελητέου ραντεβού:

… Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για την βοήθεια της Δαμασκού στην αντιμετώπιση των ypg· και η Δαμασμός θέλει την συνεργασία της Άγκυρας για την απομάκρυνση των ενόπλων και των βαρέων όπλων απ’ το Idlib και την επαναλειτουργία των στρατηγικών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5…

Μοιάζει σαν «αμοιβαία επωφελής» συνεργασία, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνούν στα βασικά (ωστόσο μην περιμένετε να προχωρήσει με «ορθόδοξο» τρόπο). Συμφωνούσαν, άλλωστε, ήδη όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στη βόρεια συρία, για να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» εκεί, διώχνοντας τις ypg. Αρχικά εκείνη η όχι-ανακοινωμένη-συνεργασία ανάμεσα στην Άγκυρα, στη Μόσχα και στη Δαμασκό, φάνηκε να δουλεύει: οι ypg έτρεξαν να βρουν προστασία στο καθεστώς Άσαντ… Αν οριστικοποιούνταν εκείνη η εξέλιξη θα είχε ευεργετικές συνέπειες και στον θύλακα του Idlib: οι μισθοφόροι του τοξικού (hts) θα έβλεπαν ότι οι «άλλοι» μισθοφόροι του (ypg) δεν έχουν άλλο μέλλον εκτός απ’ το να συμβιβαστούν με το μπλοκ της Αστάνα… Όμως, ως γνωστόν, γρήγορα το αμερικανικό βαθύ κράτος «φρέναρε» αυτήν την εξέλιξη· και μαζί πήρε ανάσα ο τοξικός: ο αμερικανικός στρατός απλά μετακόμισε λίγο, οι ypg ξαναγύρισαν στον παλιό στρατιωτικό τους προστάτη (το αμερικανικό πεντάγωνο), και ο σύνθετος σχεδιασμός για εξαναγκασμό τόσο των ypg όσο και των hts να διαπραγματευτούν με το μπλοκ της Αστάνα κόλλησε.

Ο «άξονας» δεν έμεινε σ’ αυτά. Δεν του ήταν αρκετό να κολλήσει ο σχεδιασμός του μπλοκ της Αστάνα. Όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο έτσι και τώρα η «ισοπαλία» είναι προσωρινή φάση. Ο τοξικός συνεχίζει να πληρώνει τους εγκάθετούς του στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, ενώ έχει στείλει και μισθοφόρους του στην ανατολική συρία, για να βοηθούν τον αμερικανικό στρατό και τις ypg στην «προστασία» των πετρελαιοπηγών… Το αμερικανικό βαθύ κράτος αξιοποιεί το κενό της δίκης του ψόφιου κουναβιού και δρα «αθόρυβα», χωρίς τιτιβίσματα και κελαηδίσματα, στην ίδια γεωγραφική ζώνη: απ’ την Qamishli ως το Idlib (εδώ, ως τώρα, μέσω τοξικού…). Στη βορειοανατολική συρία ο αμερικανικός στρατός εμποδίζει τις περιπόλους του ρωσικού και του τουρκικού, με χοντροκομμένο και προκλητικό τρόπο. Είναι αυτό που λέγεται «τσαμπουκάς»: εδώ μόνο εμείς!!

Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης… Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα. Γρήγορα θα γίνει αστρονομικό…

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Το σπάσιμο του εμπάργκο και η συμμαχία με την Τεχεράνη ήταν (και παραμένει) στρατηγική επιλογή για το τουρκικό καθεστώς· και όχι η “αρπαχτή” ενός διοικητή τράπεζας… Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως δεν θα υποκύψει… Κι αυτό επειδή η αναμέτρηση (στην οποία συμμετέχει συνειδητά, υπέρ των συμφερόντων του τουρκικοού κεφάλαιου) αποκτάει όλο και περισσότερο στρατηγικό χαρακτήρα· στο βαθμό που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της όχι μόνο δεν «αυτοπεριορίζονται» στη συρία και στο ιράκ, αλλά μάλλον προσπαθούν να αντεπιτεθούν…. Ίσως αναγκαστεί (ο Erdogan) να παραστήσει ότι υποκύπτει, για να κερδίσει κάποιο χρόνο· κι απ’ αυτή την άποψη μερικές κανονιές στο Idlib μοιάζουν να παίζουν σ’ αυτό το show… Μια δήλωση για την Κριμαία (;;;) το ίδιο…

Ωστόσο η γενική κατάσταση στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο σ’ αυτό) δείχνει όξυνση. Όχι ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα αλλά ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στον άξονα…

Απ’ το συριακό στο λιβυκό πεδίο μάχης

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Ειδωμένη απ’ την γεωγραφική θέση του Idlib η (τουρκική) μεταφορά σύρων αντικαθεστωτικών ενόπλων στη λιβύη για λογαριασμό του Sarraj, είναι μέρος της προσπάθειας της Άγκυρας να αδυνατίσει την άμυνα του θύλακα (με το προφανές όφελος να ενισχύσει την άμυνα του Sarraj). Το κίνητρο είναι οικονομικό. Ο Sarraj πληρώνει τα τετραπλάσια απ’ αυτά που πληρώνει ο τοξικός· και, επιπλέον, στη λιβύη οι ένοπλοι ενδέχεται να πολεμήσουν πολύ λιγότερο απ’ ότι στο Idlib· άρα να ζήσουν.

Στο λιβυκό πεδίο μάχης ο “τζενεράλ” Haftar όχι μόνο έχει αποτύχει να καταλάβει την Tripoli· έχει σταματήσει καν να το προσπαθεί. Απασχολεί τους δικούς του μισθοφόρους γύρω απ’ τη Σύρτη, χωρίς ωστόσο αποτελέσματα άξια λόγου. Ουσιαστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης η προέλαση του «τζενεράλ» έχει σταματήσει προ πολλού· και είναι απίθανο να επαναληφθεί οποτεδήποτε στο μέλλον.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν αντικαθεστωτικοί του συριακού πεδίου μάχης στη λιβύη. Είναι μια ερώτηση που αξίζει απάντηση για την υποκειμενική πλευρά της· πέρα απ’ τον γεωπολιτικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Αρκετοί απ’ τους αντικαθεστωτικούς του συριακού πεδίου μάχης είναι λίβυοι! Πέρα απ’ αυτό, μετά από μια σχεδόν δεκαετία proxies πολέμων τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην αφρική, έχει διαμορφωθεί ένας όγκος πολλών δεκάδων χιλιάδων για τους οποίους ο μόνος τρόπος βιοπορισμού είναι ο πόλεμος. Είτε απ’ τους μισθούς τους, είτε απ’ τις λεηλασίες και τα λαθρεμπόρια που κάνουν.

Τα «ιδεολογικά» ζητήματα και οι σχετικές επιλογές, γι’ αυτό το είδος ανθρώπων που δεν έχουν (ή δεν βλέπουν) πια κανένα μέλλον εκτός απ’ το να είναι μισθοφόροι (και που δεν έχουν κανένα άλλο συμφέρον εκτός απ’ το να υπάρχει ζήτηση για αυτό που μπορούν να προσφέρουν…), υποχωρούν πολύ εύκολα μπροστά στο ζήτημα του μισθού του νοικιασμένου οπλοφόρου. Αυτό είναι το όχι και τόσο παράπλευρο αποτέλεσμα του (αμερικανοκρατούμενου) «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: διαμόρφωσε πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που, ακόμα κι αν ξεκίνησαν με ιδεολογικά (ουαχαβίτικα) κίνητρα, βρίσκονται πλέον σε ένα παγκοσμιοποιημένο limbo: δεν μπορούν να τα παρατήσουν και να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους (γιατί θα καταλήξουν σε μπουντρούμια σαν «τρομοκράτες»), και δεν μπορούν να ζήσουν τους εαυτούς τους και τις όποιες οικογένειες έχουν με άλλο τρόπο εκτός απ’ τα κουπόνια του πολέμου.

Σαν «επαγγελματίες» πια, κάνουν μια χαρά σε κάθε academi του οποιουδήποτε Eric Prince. Υπάρχουν πάντως πολύ περισσότεροι και διαφορετικοί εργοδότες. Τελικά, το να μετακομίσει κάποιος που επί 9 χρόνια βιοπορίζεται με το όπλο στο χέρι απ’ το συριακό στο λιβυκό ή στο αφγανικό πεδίο μάχης (ή και σε οποιοδήποτε άλλο) δεν είναι «σκάνδαλο». Είναι η φυσιολογική «επαγγελματική» κινητικότητα σ’ αυτό το είδος δουλειάς…

Σχεδόν 20 χρόνια «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (που μόνο τέτοιος δεν ήταν…) έχουν κατασκευάσει δεκάδες χιλιάδες guns for hire. Απ’ τον «πρώτο» κόσμο, απ’ τον «τρίτο» – από παντού. Ένα απ’ τα κατορθώματα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στον 21ο αιώνα είναι αυτό: η μαζική κατασκευή μισθοφορικών σκυλιών του πολέμου. Πολύ περισσότερο από τους διακηρυγμένους στόχους αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια έχουν δημιουργήσει μια χειροπιαστή λούμπεν επαγγελματική προοπτική, που παρά τα «εργατικά ατυχήματά» της εξακολουθεί να είναι η μόνη εκδοχή (ή η βασική προτίμηση…) για εκατοντάδες χιλιάδες αρσενικών σε πάμπολλα μέρη του κόσμου.

Αυτή η στρατιωτικοποίηση, που είναι ιδιωτική, «εθελοντική» και «απ’ τα κάτω», δένει μια χαρά με την στρατιωτικοποίηση «απ’ τα πάνω». Που έχει διάφορες μορφές. Απ’ το πρωτοκοσμικό «κατατάξου για να ζήσεις την περιπέτεια» (ή “για να πληρώσεις τα δίδακτρα του πανεπιστημίου σου”) μέχρι την (συχνά επίσης πρωτοκοσμική) αξιοποίηση του διάχυτου δυναμικού που λέγεται «ο θάνατος των άλλων είναι η ζωή μου».

Έχει φτάσει το σημείο εκείνο στο οποίο η «προσφορά» δολοφονικής εργασίας είναι τόσο μαζική ώστε να αποκτήσει και την δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, με άλλα λόγια να συντηρεί πολέμους που θα μπορούσαν να έχουν λήξει; Δύσκολη ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Φαίνεται ωστόσο πως για όσο καιρό υπάρχουν εργοδότες ή «πόροι προς λεηλασία» (κι εδώ η πιο γνωστή περίπτωση είναι οι ypg και τα συριακά πετρέλαια, αλλά υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις και στην αφρική) το Παράδειγμα του τριαντακονταετούς πολέμου στη ευρώπη, όπου οι μισθοφόροι (καθώς πληρώνονταν με το κεφάλι…) είχαν αυτονομήσει σε κάποιο βαθμό την «επαγγελματική δεοντολογία» τους απ’ τα στενά συμφέροντα των εργοδοτών τους, αυτό λοιπόν μπορεί να επαναλαμβάνεται – σε διάφορα μέρη του κόσμου και σε διάφορες παραλλαγές.

Φυσικά τώρα το σύστημα λέγεται καπιταλισμός και όχι φεουδαρχία. Σωστά. Γι’ αυτό και δεν αναμένεται μια “συνθήκη της Βεστφαλίας”!… Αν αυτός ο καπιταλισμός είναι τώρα σε μεγάλο βαθμό μαφιόζικος (είναι!), αν δηλαδή στο χείλος της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ένα απ’ τα βασικά ζητούμενα είναι και πάλι η άγρια, πρωταρχική συσσώρευση (κάτι που κατά τη γνώμη μας ισχύει!), τότε οι αναλύσεις που στηρίζονται αποκλειστικά στα «νόμιμα» χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής λειτουργίας δεν ισχύουν…

(φωτογραφία: Ο Άσαντ στο Idlib τον περασμένο Οκτώβρη…)

Οι καλοί, οι κακοί – και οι νεκροί

Σάββατο 1 Φλεβάρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης μπορεί να κατηγορεί όσο θέλει το τουρκικό καθεστώς για «παραβίαση του εμπάργκο όπλων προς τη λιβύη». Καλό θα ήταν όμως να βελτιώσει τη μνήμη του· θα ήταν ζημιά για έναν βασιλιά να ξεφτιλιστεί και μάλιστα τόσο εύκολα.

Οι φωτογραφίες πάνω θυμίζουν το καλοκαίρι του 2016, όταν έφτασαν κακά μαντάτα στο Παρίσι και στον τότε πρόεδρο Holland: τρεις γάλλοι «special forces» γύρισαν στην πατρίδα σε οριζόντια στάση όταν αντίπαλοι του «τζενεράλ» – υπέρ του οποίου δρούσαν οι «special forces»… – έριξαν στη Βεγγάζη το ελικόπτερό τους…

Τότε ακόμα ο «τζενεράλ» κατείχε ένα μικρό μέρος της βορειοανατολικής λιβύης. Και προφανώς ο γαλλικός στρατός τον βοηθούσε να επεκταθεί. Αυτή η βοήθεια ήταν διεθνώς γνωστή (στα όρια του «αυτονόητου»…)· έτσι ώστε το γαλλικό κράτος να μην χρειάζεται καν να απολογηθεί για οποιαδήποτε «παραβίαση» των αποφάσεων του οηε … που ίσχυαν και τότε.

Έτσι έχουν τα πράγματα – για τον εταίρο της «στρατηγικής σύσφιξης» του ελλαδιστάν… Αν, τώρα, το ξανασκέφτεται, κι αν θα ήθελε να αποφύγει οπωσδήποτε να σκοτωθούν τίποτα «special forces» του από σύριους «free libya army», αυτό δεν παραγράφει τις επιλογές του γαλλικού ιμπεριαλισμού…

“Ελλάς – Γαλλία – Ναυμαχία”

Παρασκευή 31 Γενάρη. Να το πρώτο καλό της «στρατηγικής σύσφιξης» μεταξύ του γαλλικού πολεμικού ναυτικού και του ελλαδιστάν: Το κόσμημά του, το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, καθώς επέστρεφε απ’ την αραβική θάλασσα, αρχικά έδωσε λαβή για εθνικόφρονες (ελληνικές), δηλαδή βολικές παρεξηγήσεις. Ότι τάχα ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron στέλνει τη ναυαρχίδα του να φυλάει την νοτιοκυπριακή αοζ· ενώ ίσχυε το αντίθετο: το Charles de Gaulle γυρνούσε σπίτι απ’ την θαλάσσια περίμετρο της αραβικής χερσονήσου, πέρασε κανονικά το Σουέζ, κι έτσι βγήκε στην ανατολική Μεσόγειο… Τι στο διάολο; Από πού θα πήγαινε δήλαδη;

Κανείς εκτός απ’ τους υπήκοους δεν έδωσε σημασία. Μετά όμως, πάντα στο δρόμο για το σπίτι, εκεί ανάμεσα στην ιταλική μπότα και στον κόλπο της Σύρτης, ανακάλυψε (το Charles de Gaulle, η ναυαρχίδα του βασιλιά) τί νομίζετε; Όχι, αν μπορείτε βρείτε το!

Ας το πάρει το ποτάμι: ανακάλυψε μια τουρκική φρεγάτα!… Ουάου!! Κρίμα μωρέ μωρέ! Κρίμα τον κόπο της ναυαρχίδας! Αν το Παρίσι (;) ή οι έλληνες φίλοι του φρόντιζαν να ενημερώνονται, θα είχαν βρει και τις φωτογραφίες των φρεγατών στα ανοικτά της λιβύης – πριν ανακαλύψει μία ο καπετάνιος της ναυαρχίδας.

Δεν πειράζει. Κατανοητή είναι η σύγχυση ιμπεριαλισμών (των εκπροσώπων τους) που ζορίζονται. Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή, με εντελώς κακές προθέσεις (αντι-μιλιταριστικές και αντι-ιμπεριαλιστικές) μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση, με τις δύο πιο πάνω φωτογραφίες.

Η μεσαία δείχνει ένα τουρκικό πολεμικό «δεμένο» στο λιμάνι της Tripoli: βασιλιά Macron, please, ΜΗΝ στείλεις τη ναυαρχίδα σου να ανακαλύψει ΚΑΙ αυτό! Άσε… Iσχύει…

Η κάτω είναι από ένα άρθρο μιας βδομάδας παλιό· το φυλάγαμε για έκπληξη. Εκεί, λοιπόν, στη χούντα του Καΐρου, φαίνεται ότι κάνουν δεύτερες σκέψεις σχετικά με τον ευνοούμενό τους, τον «τζενεράλ». Δεν θα εκπλαγείτε: αυτές οι δεύτερες σκέψεις έχουν αποστολέα με όνομα και διεύθυνση: Putin, Μόσχα. Η ανεγκέφαλη αλεπού Putin «πιέζει» τον χουντοκαραβανά Sisi να συμμαζέψει τον «τζενεράλ» που είναι κάπως ατιθασούλης στα βαθιά του γεράματα, και σηκώθηκε να φύγει στη ζούλα απ’ τη Μόσχα ενώ τον είχαν να υπογράψει εκεχειρία· προσβάλοντας τους οικοδεσπότες του. Δεν φεύγεις έτσι κύριε!

Mετά την τσογλανιά του «τζενεράλ» ο Putin είπε δυο κουβέντες στον Sisi. Κι εκείνος επ’ ευκαιρία ανακάλυψε, όχι χωρίς πόνο ψυχής, ότι ο «τζενεράλ» απέτυχε στην αποστολή του (να καταλάβει την Tripoli), ότι δηλαδή είναι αποτυχημένος σαν «τζενεράλ» παρά την πλουσιοπάροχη βοήθεια που πήρε, και ότι αφού δεν κατέλαβε την πρωτεύουσα και, κατά συνέπεια, δεν εμπόδισε την τουρκική στρατιωτική βοήθεια / παρουσία στη λιβύη, το μόνο πράγμα που κάνει (αν κάνει κάτι…) είναι να σέρνει το αιγυπτιακό καθεστώς σε στρατιωτική αναμέτρηση με το τουρκικό· κάτι που ακόμα και οι χασάπηδες (του Καΐρου) καθόλου δεν θα ήθελαν να τους συμβεί! (Με μια εκτεταμένη και έτοιμη να εκραγεί κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση να σημαδεύει την πλάτη τους δεν έχουν άδικο…)

Και οι μπουρμπουλήθρες όταν σκάνε θόρυβο κάνουν

Παρασκευή 31 Γενάρη. Όλα αυτά αφήνουν κατακάθια στα μαξιλάρια και στα σεντόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Να θυμήσουμε – επειδή οι χρονικές αλληλουχίες έχουν μεγάλη σημασία στην πραγματική ιστορία: Ο «τζενεράλ» έβγαλε γλώσσα σε Μόσχα και Άγκυρα στις 13 προς 14 Γενάρη· στη συνέχεια πέταξε στο Κάιρο, όπου έφτασε στις 14· ήταν ήδη «ξεγραμμένος», κι αυτό το υπέδειξε η ανεγκέφαλη αλεπού Putin στον φασίστα Sisi την ίδια ημέρα· κι έγινε δεκτός μετά τιμών «αδιόριστου αρχηγού κράτους» στην Αθήνα, στις 17 Γενάρη… Όπου ανέλαβε και καθήκοντα άτυπου υπ.εξ. του ελλαδιστάν στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου… (Οι ντόπιοι δημαγωγοί είπαν μετά ότι τα κατάφερε εξαιρετικά… Αν ανοίξουν διορισμοί στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, έχει προοπτικές…)

Με δυο λόγια ο «τζενεράλ» ήταν ήδη walking dead την ώρα που έγερνε στη ζεστή αγκαλιά του ρημαδοΚούλη και του υπ.εξ. ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα…. Οι οποίοι, φυσικά, τέρατα ευφυίας καθώς είναι, δεν είχαν πάρει χαμπάρι· πράγμα το οποίο όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει, αφού έτσι συμβαίνει με τους γύπες: τρέφονται με ψοφίμια, που τα θεωρούν γκουρμεδιές.

Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Ο «τζενεράλ» ήταν ευνοούμενος και του Παρισιού. Φαίνεται ωστόσο ότι ο βασιλιάς Macron και το καθεστώς του κατάλαβαν έγκαιρα, ας πούμε απ’ τα τέλη της περασμένης χρονιάς, ότι ανάμεσα σ’ έναν Haftar σε θρόνο στην Tripoli πάνω σε σωρούς δολοφονημένων αμάχων απ’ την μια και στο όποιο μέλλον των σχέσεών τους με την Μόσχα απ’ την άλλη, δεν υπήρχαν διλήμματα. Κι έτσι ο βασιλιάς Macron άρχισε να κρατιέται διακριτικά σε απόσταση ασφαλείας απ’ αυτό που έγινε απ’ τις αρχές του 2020 «το όνειρο των καλικάτζαρων» στην Αθήνα: ο «τζενεράλ» στο προεδρικό μέγαρο στην Tripoli, να κάνει κομφετί το ανίερο «μνημόνιο» του Sarraj με τον Erdogan…

Αφού το θεματάκι μ’ αυτό το ανίερο “μνημόνιο” έχει λήξει ουσιαστικά (με την έννοια ότι η υπογραφή του Sarraj παραμένει στη θέση της, οπότε…), αφού η συμμαχία της Αθήνας με τον «τζενεράλ» δεν έχει πλέον περιεχόμενο (που ήταν να αναγκάσει τον Sarraj να φάει το συμβόλαιο με τον Erdogan), τι αντικείμενο έχει η ελληνογαλλική «στρατηγική σύσφιξη» με όρους πολεμικού στόλου; Με ποιον σκοπεύουν να ναυμαχήσουν;

That’s a good question – που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας, στο μπουτάν…

Αφού φέτος δεν έχει κάνει κρύα, ποιός γουστάρει φωτιά στη θάλασσα;

Παρασκευή 31 Γενάρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται: αφού η εθνική γραμμή κάνουμε τους μάγκες στην ανατολική Μεσόγειο – με τις πλάτες των plus one από Ουάσιγκτον μεριά, και των φασιστών του Τελ Αβίβ και του Καΐρου – απέτυχε· αφού το υπέδαφος της, το «πετάμε την μπάλα έξω περιμένοντας καλύτερες μέρες», κρέμασε όταν ανακοινώθηκε πως Erdogan και Sarraj (μονομερώς – ξεμονομερώς, αυτό είναι θέμα των δικαστηρίων) οριοθέτησαν μεταξύ τους αοζ «καθ’ υπερβολήν», η πρώτη σπασμωδική αντίδραση του ελλαδιστάν ήταν τρέχουμε να μαζέψουμε υπογραφές ότι αυτοί οι τύποι είναι desperados και wanted· και βλέπουμε… Υπογραφές μαζεύτηκαν· ήταν δωρεάν… Ταυτόχρονα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού πόνταραν στον «τζενεράλ», αντιλαμβανόμενοι το τι συμβαίνει στη λιβύη, στη Μεσόγειο, στην αφρική, με όρους «ολυμπιακός – παοκ»…. (Κουκιά τρώνε, κουκιά χέζουν). Τζάμπα κι αυτό…

Τι απομένει; Οι διαπραγματεύσεις… Ναι, αλλά τι σόι διαπραγματεύσεις; Υπό ποιούς όρους; Αθήνα στο μισό στρογγυλό τραπέζι και Άγκυρα στο άλλο μισό μαζί με όλο το οικοδομικό τετράγωνο; Τέτοιους ρεαλισμούς δεν τους υπομένει του έλληνος ο τράχηλος· κι ας αφήσουμε το γεγονός ότι οι αιωρούμενες θείες Λίστες έχουν χλευάσει (ή και εκτελέσει) σαν προδότες τύπους που έκαναν πολύ λιγότερα απ’ το να διαπραγματευτούν έχοντας χάσει τους συσχετισμούς δύναμης.

Εάν όμως (a big “if” που λένε και στο βασίλειο της αρμονίας…) το πράγμα μεθοδευόταν διαφορετικά; Αν, για παράδειγμα, το ελλαδιστάν προκαλούσε μια προβοκάτσια, ένα «θερμό επεισόδιο», νότια της Κρήτης ας πούμε, έχοντας εξασφαλίσει τις πλάτες του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – και την μεσολαβητική ουδετερότητα του ψοφιοκουναβιστάν; Αν το ελληνικό κράτος / παρακράτος προκαλούσε ένα τέτοιο «θερμό επεισόδιο» (υπερασπίζοντας, as usual, το εθνικό και το διεθνές δίκαιο – ξέρετε τώρα…) παριστάνοντας (με μια κάποια γαλλική βοήθεια…) ότι επίκειται «γενική πολεμική ανάφλεξη»… και μετά πήγαινε το πράγμα σε διαπραγματεύσεις Αθήνας – Άγκυρας μέσω μιας θεαματικής (με το «θ» κεφαλαίο…), δηλαδή εικονικής τροποποίησης των συσχετισμών; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο και πιο αποδεκτό ακόμα και για τις αιωρούμενες θείες Λίτσες;

Η ασταμάτητη μηχανή επιτρέπει στον εαυτό της να διατυπώνει υποθέσεις εργασίας που δείχνουν έωλες· αν και δεν είναι υποχρεωτικά τέτοιες. Έχει όμως μεγάλη εμπιστοσύνη (δυστυχώς…) στον προβοκατόρικο οππορτουνισμό και καιροσκοπισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Η επίθεση των φασιστών της «μαβη» σε αλβανικό στρατόπεδο στις 10 Απρίλη του 1994 με την δολοφονία δύο αλβανών φαντάρων ήταν μια περίπτωση… Τα Ίμια στις αρχές του 1996 ήταν μια άλλη περίπτωση… Η «πράσινη γραμμή» στην κύπρο, με τους μοτοσυκλετιστές και τις δολοφονίες του Σολωμού και του Ισαάκ απ’ τους τουρκοκύπριους παρακρατικούς, λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 1996, ήταν μια τρίτη περίπτωση… Κι αν αυτά σας φαίνονται «παλιά», θυμηθείτε την προβοκάτσια που ετοίμαζε ο ψεκασμένος υπ.αμ., με το σκάφος ανοικτής θάλασσας «Γαύδος» του λιμενικού, μέσα στη άγρια νύχτα με τα φώτα σβηστά, στα μέσα του Φλεβάρη του 2018, ξανά στα Ίμια… Άλλες περιπτώσεις μπορεί να μας διαφεύγουν…

Η αλήθεια είναι ότι όσο πρόστυχα ευφάνταστος κι αν είναι αυτός ο εθνικός προβοκατόρικος καιροσκοπισμός, δεν πιάνει πάντα. Ευτυχώς! Απ’ την άλλη ο τρόπος που κάνουν τους λογαριασμούς τους τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είναι (ιστορικά αποδεδειγμένο!) τόσο ναρκισσιστικός και υπερφίαλος ώστε μερικές φορές το που θα καταλήξει μια ελληνική προβοκάτσια εξαρτιέται κυρίως απ’ τους λογαριασμούς που κάνει η άλλη πλευρά. Όποια κι αν είναι.

Ηθικό δίδαγμα; Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη… Και από θλίψη έχουν μαζεμένη πολλή οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Έχετε το νου σας! (Και τα μάτια σας όχι 14 αλλά 114…)

(φωτογραφία: Με το που θα πεις «η Μεσόγειος ανήκει στα ψάρια της», αμέσως σου σκάνε κι έναν πόλεμο με λέπια…

Έχουμε μια λύση για κάθε πρόβλημα· έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση μας…)

Περισσότερος στρατός προσεχώς

Πέμπτη 30 Γενάρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, μετά τη συνάντησή του με τον ρημαδοΚούλη, ανακοίνωσε «στρατηγική συνεργασία ασφάλειας» – δηλαδή την αυξημένη παρουσία γαλλικών πολεμικών στο ελλαδιστάν. Καιρός ήταν: φαίνεται πως παρά την αυξημένη παρουσία αμερικανικού στρατού στα μέρη μας, υπήρχε κάποιο «κενό». Που θα το καλύψει ο βασιλιάς Macron.

Η καταγγελία που έκανε όμως ο καινούργιος «στρατηγικός εταίρος» του ελλαδιστάν κατά του τουρκικού καθεστώτος θα πρέπει να χλώμιασε τον ρημαδοΚούλη. Κατήγγειλε τον Erdogan ότι «δεν σέβεται την εκεχειρία» (που αποφασίστηκε στο Βερολίνο) επειδή «… τις τελευταίες μέρες, μόλις τις τελευταίες ημέρες, είδαμε τουρκικά πολεμικά να αποβιβάζουν σύρους μισθοφόρους σε λιβυκό έδαφος»….

Ώπα! Ώπα!!! Υποτίθεται ότι ο αρχιναύαρχος του «τζενεράλ» (αυτός που μιλάει ελληνικά ντε!..) είχε διακηρύξει ότι δεν πρόκειται να πέρασει ούτε ψαροντουφεκάς τούρκος στα λιβυκά χωρικά ύδατα!… Υποτίθεται επίσης ότι επικουρικά (στην παροχή πληροφοριών και στην ανίχνευση έως και τούρκων ψαροντουφεκάδων) θα δρούσε και ο ελληνικός στρατός, έτσι ώστε ο αρχιναύαρχος να δράσει φορώντας έγκαιρα όλα τα λιλιά του. Υποτίθεται επίσης ότι ο «τζενεράλ», έχοντας σαφή υπεροχή στον αέρα, θα βούλιαζε όποιο πλοίο μετέφερε «τρομοκράτες» για να πολεμήσουν στο πλευρό του Sarraj. Τι έγινε; Πώς πέρασαν 4 ολόκληρες φρεγάτες και ένα ro-ro (μεταφέροντας οχήματα και πεζικό) και έφτασαν στο λιμάνι της Tripoli; Κι αυτός ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron τί κάνει; Κάθεται και κοιτάει – και ψάχνει για βόλτες με αρβύλες στα μαγευτικά ελληνικά ακρογυάλια;

Να λοιπόν μερικά πράγματα που συμβαίνουν επί του εδάφους, τα οποία έχουν (και θα έχουν) αναπόφευκτα «πολιτικές» συνέπειες. Ο «τζενεράλ», για τον οποίο ο γύπας ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και όλο το υπόλοιπο ρημαδογκουβέρνο είχαν όνειρο να τον καμαρώσουν βασιλιά στην Tripoli, να σκίζει το επαίσχυντο «μνημόνιο» Sarraj – Erdogan με ένα νόμο κι ένα άρθο, έχει σοβαρά προβλήματα πλέον.

Δεν είναι μόνο ότι οι ρώσοι μισθοφόροι της wagner group στους οποίους βασιζόταν έχουν αποσυρθεί απ’ το μέτωπο της Tripoli και φαίνεται να παίρνουν οδηγίες απ’ την Μόσχα και όχι απ’ το Τομπρούκ. Είναι και ότι οι 3.000 σουδανοί που του έστειλε βοήθεια τον τελευταίο μήνα ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι εξελίσσονται σε μεγάλο “σκάνδαλο” – κατ’ αρχήν στο Χαρτούμ. Προκύπτει χωρίς αμφισβήτηση ότι μια «εταιρεία security» των εμιράτων, ονόματι Black Shield, προσλάμβανε σουδανούς υποσχόμενη ότι θα δουλέψουν σαν σεκιουριτάδες σε νοσοκομεία και σούπερ μάρκετ στο Αμπού Ντάμπι. Όμως αντί γι’ αυτό τους έκανε «πακέτο» και τους έστειλε στον «τζενεράλ»! Με τους πρώτους νεκρούς εκεί οι οικογένειές τους ξεσηκώθηκαν στο σουδάν, και στη συνέχεια άρχισαν να ξεσηκώνονται και οι ίδιοι. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις τόσο κατά της πρεσβείας των εμιράτων στο Χαρτούμ όσο και κατά του υπ.εξ. του σουδάν (ζητώντας να δράσει για να επιστρέψουν όλοι πίσω) είναι σε εξέλιξη…

Πάνε οι ρώσοι, πάνε και οι σουδανοί μισθοφόροι – poor «τζενεράλ»! (Έχει τον αρχιναύαρχο βέβαια, αλλά δεν έχει πλοία…). Απ’ την άλλη μεριά, υπέρ του Saraj, συνεχίζουν να καταφθάνουν σύροι μισθοφόροι· και τουρκικά πολεμικά (τα οποία η Άγκυρα, με το σχετικό θράσος, υποστηρίζει ότι είναι εκεί για να λειτουργήσουν σα τμήμα της όποιας διεθνούς δύναμης χρειαστεί να ελεγχθεί ο «αφοπλισμός» – σαν μέλος του νατο…). Το αποτέλεσμα είναι ότι ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί· και το ελληνικό όνειρο για την στέψη του στην Tripoli έχει πνιγεί στον κόλπο της Σύρτης…

Όταν λοιπόν ο βασιλιάς Macron και ο ρημαδοΚούλης αγκαλιάζονται σαν «στρατηγικοί εταίροι» στο Παρίσι, βρίσκονται ο καθένας με τον εντελώς δικό του εθνικό τρόπο απ’ την μεριά εκείνων που πόνταραν σ’ ένα άλογο κουτσό στο λιβυκό πεδίο μάχης. Το Παρίσι βέβαια είναι ευχαριστημένο και με τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει τώρα ο «τζενεράλ» – την καούρα του για την Tripoli δεν την είχε ανάγκη. Αντίθετα ο ρημαδοΚούλης σ’ αυτήν ήλπιζε! Με τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj στην πρωτεύουσα της λιβύης, το σύμφωνό του με τον Erdogan είναι σε ισχύ. Παράνομο – ξεπαράνομο, τα είπαμε χτες…

Απομένει ο ένδοξος (γαλλικός) στόλος στα μέρη μας. Χωρίς Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny (γνωστό στα μέρη μας σαν «Δεριγνύ») και χωρίς Ναυαρίνο…

Αυτά μπορούν να τα φαντασιώνονται οι θείες Λίτσες της επικράτειας….

Οικόπεδο νούμερο 8

Κυριακή 26 Γενάρη. Το να πηγαίνει ένα πλεούμενο και να ανοίγει τρύπες εδώ ή εκεί δεν συνιστά, βέβαια, κατοχύρωση ιδιοκτησίας του κράτους που του παρήγγειλε τις τρύπες. Ωστόσο ο αναγγελμένος σχεδιασμός του τουρκικού καθεστώτος να κάνει γεώτρηση στο «οικόπεδο 8» (όπως το έχει ονομάσει το ελληνοκυπριακό καθεστώς) αποτελεί, πράγματι, καθαρά επιθετική κίνηση. Κι αυτό επειδή με τις «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» να έχουν οριοθετηθεί αυθαίρετα (και πάντως χωρίς συμφωνίες μεταξύ των «ενδιαφερόμενων»), το συγκεκριμένο κομμάτι βυθού δεν ανήκει καν σ’ αυτό που η Άγκυρα θεωρεί δική της αοζ. Ανήκει σε μια χαρτογράφηση της αοζ που (κατά την Άγκυρα) δικαιούται το τουρκοκυπριακό καθεστώς· μια χαρτογράφηση παρανοϊκή, έξω από οποιαδήποτε λογική.

Απ’ τη μεριά της Άγκυρας το νόημα αυτού του συμβολικού μεν (δεν κατοχυρώνονται ιδιοκτησίες με τρύπες…) παραλογισμού δε είναι μάλλον ξεκάθαρο: όσοι νόμιζαν ότι θα μας σταματήσουν (στην ανατολική Μεσόγειο) με στρατιωτικά μέσα ας το ξεχάσουν. Αυτό ακούγεται λογικό από ιμπεριαλιστική άποψη, με δεδομένο ότι (παρά τις αντίθετες ελληνικές φαντασιώσεις) το τουρκικό καθεστώς έχει μακράν τον ισχυρότερο στρατό στην περιοχή· και ούτε το Τελ Αβίβ ούτε κάποιος ευρωπαίος «εταίρος» είναι διατεθειμένος να κάνει πόλεμο κατά της Άγκυρας για μερικά θαλάσσια μπλοκ / οικόπεδα.

Έχει ενδιαφέρον, ωστόσο, η στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου (και του ελληνοκυπριακού αντίστοιχου): «κανονικά» η δημαγωγία θα έπρεπε να ορύεται και θα έπρεπε να βρισκόμαστε στα πρόθυρα γενικής επιστράτευσης: «ακόμα και με κανώ να υπερασπιστούμε το οικόπεδο νούμερο 8»!!! “Κανονικά” οι θείες Λίτσες θα έπρεπε να προβάρουν βατραχοπέδιλα… Αλλά όχι: μάλλον σιωπή, τουλάχιστον ως τώρα (και η ελπίδα ότι οι εταίροι θα ξανα«καταδικάσουν» την Άγκυρα…)

Σημαίνει αυτό την σιωπηλή παραδοχή ότι εκείνος ο πρόσφατος σχεδιασμός της «εθνικής γραμμής» έχει καταρρεύσει εντελώς και πως η μόνη πιθανότητα είναι «ο διάλογος και οι διαπραγματεύσεις»; Η Άγκυρα έχει προτείνει (αλλά αυτά δεν ακούγονται στα μέρη μας…) την δημιουργία ενός οργανισμού ανάλογου με την «ένωση άνθρακα και χάλυβα» που υπήρξε ο πρόδρομος της ε.ο.κ., με θέμα τους υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου, και μέλη αποκλειστικά και μόνο τα κράτη που βρέχονται απ’ αυτήν. Προφανώς σ’ έναν τέτοιο οργανισμό η Άγκυρα θα ήταν ένα απ’ τα πιο δυνατά μέλη· επιπλέον θα έπρεπε να ξεπεραστούν πολλές αντιπαλότητες για να υπάρξει.

Εκείνο που ακούγεται, αντίθετα, στα μέρη μας είναι το «east med gas forum», που δεν έχει σαν μέλη του ούτε την Άγκυρα, ούτε την Δαμασκό, ούτε την Βηρυτό, ούτε τους τουρκοκύπριους (έχουν αποκλειστεί…)· έχει, όμως, για το ξεκάρφωμα, τον Abbas που ούτε έχει, ούτε θα έχει ποτέ κράτος… Παραείναι μεροληπτικό και «εμπόλεμο»· σα να λέμε.

Πίσω στο οικόπεδο νούμερο 8: το γεωτρύπανο Yavus θα πάει εκεί συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά. Χωρίς εμάς τίποτα στην ανατολική Μεσόγειο! επαναλαμβάνει ξανά και ξανά η Άγκυρα· και το θυμίζει ακόμα και με «παράλογο» τρόπο.

Δεν απευθύνεται, όμως, μόνο στο ελλαδιστάν… Γιατί αν αρχίσει να γίνεται πιο δημόσια φανερή η σχέση Άγκυρας – Δαμασκού (κάτι που έχει ξεκινήσει…), τότε θα εμφανιστεί ένα ακόμα east med gas forum, νο 2 ας πούμε…

Και τότε τα “block” δεν θα είναι οικόπεδα…

Ιράκ

Σάββατο 25 Γενάρη. Από πολιτική άποψη (πάντα με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) η τεράστια αντιαμερικανική / αντικατοχική συγκέντρωση / διαδήλωση χτες στη Βαγδάτη, ήταν ένα είδος ρελάνς στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει στο ιράκ απ’ τον περασμένο Οκτώβρη. Άλλοι μιλάνε για 2,5 εκατομμύρια συγκεντρωμένους, άλλοι για 4· το βέβαιο είναι ότι ήταν μια πειστική απάντηση του Muqtada al-Sadr στην τρέχουσα εσωτερική «κρίση διεύθυνσης» του ιράκ. Ο Sadr έχει ξανακαλέσει με επιτυχία τέτοιου όγκου διαδήλωση (στα τέλη Φλεβάρη του 2016, εναντίον της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος) ενώ, αν και δεν έχει ο ίδιος κάποιο πολιτικό αξίωμα, το κόμμα του είναι συγκριτικά το μεγαλύτερο στο ιρακινό κοινοβούλιο.

Την ίδια μέρα έγινε κι άλλη συγκέντρωση. Όχι το ίδιο μεγάλη, καθόλου αμελητέο ωστόσο το γεγονός ότι κλήθηκε χτες. Στην πλατεία Tahrir της Βαγδάτης, όπου υπάρχει μόνιμος καταυλισμός αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Το σχήμα της πλατείας Tahrir είναι μάλλον το πιο μετριοπαθές, δημιουργικό, «μητροπολιτικό» (και κατά τα φαινόμενα αυθεντικό, δηλαδή μη ελεγχόμενο από πράκτορες και φύλαρχους…) τμήμα αυτών των κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών· αφού δεν έχει σχέση με τις επιθέσεις (μερικές φορές «μυστηριωδώς» ένοπλες…) εναντίον σιιτικών στόχων, κυρίως στη Najaf.

Η ανθρωπογεωγραφία των δύο χθεσινών συγκεντρώσεων / διαδηλώσεων στη Βαγδάτη δείχνει και την κατάσταση στο ιράκ. Ούτε το ένα, το διώξιμο του αμερικανικού κατοχικού στρατού, ούτε το άλλο, η δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος διεύθυνσης που να ξεπερνάει τον όποιον θρησκευτικό σεχταρισμό, είναι εύκολα θέματα· ή ζητήματα στα οποία θα μπορούσε να περιμένει κανείς γρήγορα αποτελέσματα. Επιπλέον, μετά από 16 χρόνια αμερικανικής κατοχής και ημικατοχής και μερικά χρόνια isis project, η Ουάσιγκτον έχει αποκτήσει εκείνες τις “διασυνδέσεις” μέσα στο ιράκ που της επιτρέπουν να τορπιλίσει και τα δύο: και τον αντισεχταριστικό και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αγοράζοντας σουνίτες πολέμαρχους (πρώην isis…) Υποθέτουμε πως αυτό θα επιχειρήσει να κάνει· και δεν χρειάζεται καν να αναλάβει ευθύνη το ψόφιο κουνάβι ή οι σωματοφύλακές του.

Στο παρελθόν ο Sadr είχε δείξει έναν (ως ένα σημείο πετυχημένο) οππορτουνισμό, που του επέτρεπε να έχει συμμαχικές σχέσεις και με σουνιτικά clan· κάτι που είναι βασικό τώρα για να αντιμετωπιστεί ένας καινούργιος γύρος προβοκατόρικου (και πληρωμένου απ’ τον τοξικό…) εμφύλιου στο ιράκ. Όμως η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι με την όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου μετά την δολοφονία του Soleimani και του Abu Mahdi al-Muhandis, και το επείγον της παραμονής των αμερικανικών βάσεων στο ιράκ “με κάθε μέσο”, το να υπάρξει ένα σχετικά σταθερό ενιαίο εσωτερικό μέτωπο τόσο υπέρ των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα διεύθυνσης όσο και εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής, δεν είναι κάτι που μπορεί να το πετύχει η (σιιτική) Τεχεράνη· ούτε η (σουνιτική) Άγκυρα.

Μάλλον θα χρειάζονταν ανώτερες δυνάμεις: η Μόσχα και το Πεκίνο. Το δεύτερο κινείται ήδη μέσω “επενδυτικών συμφωνιών” με πολλά μηδενικά, κυρίως στον πετρελαϊκό τομέα και στις υποδομές του ιράκ – βρίσκονται και αυτές στο αμερικανικό στόχαστρο. Η πρώτη θα μπορούσε να κινηθεί; Κι αν ναι, πως;

Τα επιμέρους μέτωπα στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης δεν είναι λίγα. Και το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει πάντα ένα λειτουργικό “καρκίνωμα” υπέρ της πρόκλησης καταστροφών… (Ούτε καν απ’ την υεμένη δεν έχει απαγκιστρωθεί). Χωρίς τον τοξικό και τα δολάριά του, ο άλλος τοξικός (του Abu Dahbi) θα είχε βγάλει τον σκασμό· και πολλά πράγματα, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ θα ήταν απλούστερα και λογικότερα.

Υπάρχει ακόμα όμως…

(Εν τω μεταξύ, παρά τις δηλώσεις περί “μηδέν απωλειών”, μετά από τόσες ημέρες ο αμερικανικός στρατός παραδέχεται πως 34 πεζοναύτες του έπαθαν “σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις” απ’ τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στις 8 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι επιμένει βέβαια ότι απλά μερικοί έπαθαν πονοκέφαλο· αλλά δεν λέει “πήραν ένα ντεπόν και όλα καλά…”

Η πρώτη σκέψη: και να σκεφτείς ότι το ψοφιοκουναβιστάν είχε προειδοποιηθεί ώρες πριν για τις επιθέσεις. Η δεύτερη: μα καλά, πως κτύπησαν όλοι στο κεφάλι; Βαράγανε κουτουλιές στα ντουβάρια των μπούνκερ, ή μεταξύ τους; Περίεργο είδος ο τρομοκρατημένος πεζοναύτης Α κλάσης…)