Tag: ρωσία

Τυρί θαλάσσης για όλο το λαό

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Γιατί, λοιπόν, επαναλμβάνεται κάθε τόσο το παραμύθι; Γιατί διαδίδονται ψέμματα του είδους «έκλεισε η συμφωνία για την κατασκευή του east med» όταν δεν έχει «κλείσει» τίποτα, γίνονται μόνο κουβεντούλες (περνάνε καλά εκείνοι που της κάνουν)… και άλλωστε τίποτα δεν θα μπορούσε να «κλείσει» αν δεν βρισκόταν ο χρηματοδότης και ο κατασκευαστής – γιατί;

Επειδή το παπατζιλίκι περί east med (για το γκάζι του οποίου διψάει, δήθεν, η ευρώπη…) είναι προπέτασμα καπνού του άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, και της προσπάθειάς του να «νομιμοποιηθεί» (στις αγέλες των υπηκόων) σαν στρατιωτικός κάτοχος και ελεγκτής της ανατολικής Μεσογείου. Το εναντίον ποίου θα γίνει αυτό είναι βέβαια κάπως πιο σύνθετο ζήτημα. Για την Αθήνα και την Λευκωσία πρέπει να είναι οπωσδήποτε εναντίον της Άγκυρας. Για την Ουάσιγκτον εναντίον της Μόσχας. Για το Τελ Αβίβ δεν υπάρχει ιδιαίτερη καούρα, θα προτιμούσε απλά ο 6ος στόλος να είναι στα ανοικτά των ακτών του.

Το τυράκι για την ακόμα πιο εντατική στρατιωτικοποίηση της ανατολικής Μεσογείου είναι ο east med – τίποτα άλλο. Και το master mind αυτών των «ενεργειακών πολέμων», είτε οι ενεργειακές πρώτες ύλες είναι μέσα στις διακυβεύσεις είτε είναι απλά πρόσχημα, είναι η Ουάσιγκτον. Γιαυτό ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον, με το καλημέρα της ψοφιοκουναβικής προεδρίας, με τους χάρτες παραμάσχαλα για να πουλήσει την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου στην καινούργια διοίκηση.

Μόνο που επειδή η «μεγάλη δύναμη» σ’ αυτό το κόλπο, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, έχει σαν στόχο την Μόσχα και όχι την Άγκυρα (που έχει απολύτως νόμιμα και εύλογα δικαιώματα σε ικανή αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να περιμένει εκεί. Αν αποφασίσει να χοντρύνει την αεροναυτική πίεση προς τη Μόσχα για να την εμποδίσει να φτάνει ως την ανοικτοσύνη της Μεσογείου, αυτήν την πίεση θα την απλώσει στο Αιγαίο και στη Μαύρη Θάλασσα – όχι εκεί που βολεύει την Αθήνα…

Είναι διατεθειμένο το ελλαδιστάν και ο ιμπεριαλισμός του να βοηθήσει τον αμερικανικό να κάνει το Αιγαίο και την έξοδο των Δαρδανελίων πεδίο μάχης;

(φωτογραφία: «Βερνίκος» λέγεται ο ρυμουλκός και «Harry Truman» ο ρυμουλκούμενος – στη Σούδα…)

Turkstream

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή αναγνωρίζει πως έμεινε λίγο πίσω σε ότι αφορά το θέμα. Ενώ, πράγματι, εκκρεμεί μια τυπική έγκριση από την ε.ε. προκειμένου το ρωσικό γκάζι (και οι αγωγοί της gazprom) να ανηφορίσουν απ’ την Αδριανούπολη προς τα βαλκάνια σαν προέκταση του turkstream, η ρωσική εταιρεία έχει κάνει τις «σωστές κοινοπραξίες» με ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες (ακολουθώντας το μοντέλο του nord stream 2) έτσι ώστε το project να είναι συμβατό με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Απόδειξη της προετοιμασίας που έχει γίνει (κι αυτό που αγνοούσαμε…) είναι ότι η gazprom έχει υπογράψει ήδη 7ετή σύμβόλαια τροφοδοσίας (με αφετηρία τον Οκτώβρη του 2022) με την σλοβακία, για 4,4 δις κυβικά μέτρα, απ’ τα οποία η αυστρία θα λαμβάνει τα 3,8 δις, με την ουγγαρία για 4,7 δις κυβικά, με την σερβία για 2 δις κυβικά και με την βουλγαρία για 4,8 δις. (Σύνολο 15,9 – η δυναμικότητα του δεύτερου σκέλους του turkstream). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχει γίνει ο σχεδιασμός για την κατασκευή όλων των απαραίτητων αγωγών, ενδιάμεσων σταθμών κλπ, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, σ’ αυτές τις περιοχές που δείχνει ο πιο πάνω χάρτης.

Πέρα απ’ την ασήμαντη λεπτομέρεια ότι πιθανά «ελληνικά όνειρα» για πέρασμα του κυρίως γκαζοσωλήνα για όλο αυτό το δίκτυο από το βορειοελλαδιστάν είναι για γέλια και για κλάματα (η ιταλία δεν θα είναι πελάτης, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα), το ερώτημα είναι η αντίδραση του ψοφιοκουναβιστάν.

Το 2014 ένας παρόμοιος αγωγός στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας, που δεν θα «έπιανε» τουρκικό έδαφος αλλά θα περνούσε κατευθείαν στη βουλγαρία, με το όνομα South Stream, «πνίγηκε» απ’ την διοίκηση Ομπάμα. Που άσκησε την «γοητεία της» (δηλαδή τις απειλές της…) κατ’ αρχήν στο βουλγαρικό κράτος και, στη συνέχεια, στους υπόλοιπους δυτικοβαλκάνιους και κεντροευρωπαίους πελάτες του ρωσικού γκαζιού. Ο τρόπος με τον οποίο, τελικά, η ε.ε. ακύρωσε το Νοέμβρη του 2014 τον South Stream ήταν ότι (λόγω της ιδιοκτησίας της gazprom) ήταν αντίθετος με την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία της.

Το 2014 είναι το 2014 και το 2018 είναι το 2018. Η εποχή Obama πέρασε, και ήρθε η εποχή Trump. Το ψοφιοκουναβιστάν βρυχάται πια με κάθε αφορμή κατά του project europe (και όχι μόνο) – πράγμα που δεν αρέσει ακόμα και στους ευρωπαίους ομοϊδεάτες των αμερικάνων εθνικιστών – ενώ η Μόσχα φρόντισε εν τω μεταξύ να είναι “τυπικά εντάξει”.

Τώρα η Ουάσιγκτον νοιώθει ακόμα εντονότερο «κόψιμο» (και) στα ενεργειακά πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Μαύρη θάλασσα

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Θα μπορούσε το πρόσφατο νταβαντούρι στα στενά του Kerch να αφορά και τον turkstream; Είναι, ίσως, νωρίς για να το συμπεράνουμε με απόλυτη σιγουριά· δεν είναι, όμως, καθόλου νωρίς για να το υποθέσουμε λογικά και βάσιμα. Υπάρχουν ορισμένες εκτιμήσεις ότι απ’ την λειτουργία του nord stream 2 και του turkstream το σε άθλια κατάσταση ουκρανικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου θα χάσει γύρω στο 5% του αεπ του – εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του «ενοικίου» (των προσόδων δηλαδή) απ’ την διέλευση του προς ευρώπη ευρωπαϊκού γκαζιού απ’ την ουκρανία και τις σωληνώσεις της ουκρανικής naftogaz. Την δεκαετία του ’90 (με αισθητά μικρότερες ποσότητες πάντως) απ’ το ουκρανικό έδαφος περνούσε το 93% του ρωσικού αερίου προς ευρώπη. Το 2014 το ποσοστό είχε πέσει στο 49%. Και όταν θα αρχίσει η λειτουργία των nord stream και turkstream θα πέσει στο 10 με 15%.

Συνεπώς το Κίεβο έχει τους δικούς του λόγους να θέλει μια Μαύρη Θάλασσα σε τρικυμία, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ήδη, πριν περίπου 10 ημέρες και πριν την φαγούρα στην Αζοφική (στις 19 Νοέμβρη) ο Poroshenko δήλωσε την αντίθεσή του στον turkstream. Συμπίπτει με τα αμερικανικά συμφέροντα – περίεργο ε;. Και άλλωστε όταν η Ουάσιγκτον ρητορεύει κατά του nord stream βάζει το πολωνικό κράτος μπροστά – κάτι ανάλογο ισχύει και για τον turkstream και το ουκρανικό.

Όμως για να «διαταραχτεί» η ασφάλεια παροχής αερίου μέσω αγωγών που είναι στον πάτο της θάλασσας χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από «φωνές», «διαμαρτυρίες» και τζαρτζαρίσματα στρατιωτικών ακάτων. Η (ομολογημένη απ’ το ίδιο το Κίεβο, δεν γινόταν κι αλλιώς αφού τους έδεσαν οι ρώσοι!) παρουσία αξιωματικών των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών πάνω σ’ αυτές τις ακάτους μουτζουρώνει φυσικά την «ουκρανική αθωώτητα» στο πρόσφατο σπρωξίδι. Κρουαζιέρα πήγαιναν;

Δεν ξέρουμε πόσο μακρυά θα μπορούσε να πάει όχι το Κίεβο αλλά η Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, όπου ούτε το τουρκικό καθεστώς θα της βάλει πλάτη, ούτε το βουλγαρικό βλέπει να καλό μάτι τις «φασαρίες».

Απ’ την άλλη μεριά κρίνουμε ότι εκκρεμεί η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: ως πότε η Μόσχα θα ανέχεται τον ταραχοποιό που λέγεται Κίεβο; Αυτό το (και αμερικανοκίνητο) κόλπο δεν θα πρέπει κάποτε να τελειώσει;

(φωτογραφία: Atlantic Counsil – σκέτο…)

Ένα χαλικάκι στο παπούτσι…

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Ως το 2015 ο ρωσικός (“μεγαλορώσικος” που θα έλεγε κι ο Βλαδίμηρος…) ιμπεριαλισμός αντιδρούσε με χαρακτηριστικά αμυντικό τρόπο απέναντι στις ισχυρές πιέσεις του αμερικανικού δίπλα του. Στην περίπτωση της γεωργίας, το καλοκαίρι του 2008, δεν την κατέλαβε όλη (αν και ήταν πανεύκολο από στρατιωτική άποψη)· περιορίστηκε στους θύλακες της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας. Έξι χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2014, μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, φάνηκε σα να μη διαθέτει επαρκή επιρροή (;) στα βάθη της «πρώην σοβιετικής δημοκρατίας» της Ουκρανίας και περιορίστηκε σε μια μικρή (αν και σημαντική) περιοχή στα ανατολικά, στο Donbass. Και, φυσικά, στην προσάρτηση της στρατηγικής σημασίας χερσονήσου της Κριμαίας· αυτό, ωστόσο, ήταν μονόδρομος, εξαιτίας της ρωσικής ναυτικής βάσης στη Σεβαστούπολη. Πάντως και στις δύο περιπτώσεις, τόσο της γεωργίας όσο και της ουκρανίας, η πολιτικο-στρατιωτική επιρροή και παρουσία της Ουάσιγκτον δεν απομακρύνθηκε καθόλου απ’ τα ρωσικά σύνορα. Μάλλον εδραιώθηκε. Με την ευκολία του να κρύβεται πίσω απ’ τα τοπικά καθεστώτα.

Το “άλμα” από την αμυντική στάση στην διερεύνηση των επιθετικών του δυνατοτήτων το έκανε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός σχετικά πρόσφατα, τον Σεπτέμβρη του 2015 – και μάλιστα αρκετά μακρυά απ’ τα σύνορά του. Οπωσδήποτε η στρατιωτική εμφάνιση στο πλευρό του Άσαντ έγινε με όλους τους τύπους: πρόσκληση απ’ την επίσημη κυβέρνηση. Σωστά καμωμένο…

Το φθινόπωρο του 2015 και τα όσα ακολούθησαν ως τώρα στο συριακό πεδίο μάχης δεν παύουν, ωστόσο, να δίνουν μορφή σε μια «αλλαγή παραδείγματος» στο μέχρι που είναι διατεθειμένη πλέον να φτάσει η Μόσχα όταν κρίνει ότι η Ουάσιγκτον αμφισβητεί τα συμφέροντά της. Απ’ το φθινόπωρο του ’15 και μετά είναι σαφές ότι η Μόσχα θεωρεί πως έχει το potential να μην περιορίζεται στο να διαφυλάξει τα τυπικά της σύνορα· αλλά να φροντίζει τα ευρύτερα όρια της επιρροής της σε διάφορες «ευαίσθητες ζώνες» του πλανήτη.

Πίσω στη Μαύρη Θάλασσα: παρότι η Μόσχα κατάφερε ως τώρα σε ικανό βαθμό να εξουδετερώσει την άμεση επίδραση του ουκρανικού καθεστώτος στις «δουλειές» της, αυτό το καθεστώς παραμένει εκεί. Σε συνθήκες και συσχετισμούς πιο ζόρικους.

Το 2014, για παράδειγμα, ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας μπορούσε να ξεκινάει απ’ την Σεβαστούπολη και να περνάει τα Δαρδανέλια προς τα θερμά νερά αθώα–αθώα «για να παίρνει αέρα». Το 2019 αυτή η γραμμή θαλάσσιας στρατιωτικής κίνησης είναι ζωτικής σημασίας για να κρατάει η Μόσχα τις θέσεις της στην ανατολική Μεσόγειο· σε μια ανατολική Μεσόγειο που έχει ανακηρυχτεί επίσημα σε «πεδίο σπρωξιμάτων» (του 4ου παγκόσμιου). Το 2014 και το 2015 η Μόσχα μπορούσε να «κάνει την δουλειά» της κρατώντας απλά την στρατιωτική της έδραση στην Κριμαία· το 2018 και το 2019 την χρησιμοποιεί εναντίον του άξονα. Το 2014 και το 2015 δεν είχε ούτε αεροπορική βάση στη συρία ούτε αντιαεροπορικά συστήματα στην (τότε) μικρή ναυτική βάση της στην Tartus. Το 2018 και το 2019 έχει και παραέχει, η βάση στην Tartus έχει μεγαλώσει· και η θαλάσσια αρτηρία στήριξης του ρωσικού στρατού στη συρία είναι στο στόχαστρο. Το 2014 δεν είχε η Μόσχα θέμα “τριβών” με τον ιμπεριαλισμό του φασιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ. Το 2018 απέκτησε – και φρόντισε “να μην ξανασυμβεί”, φορτώνοντας ακόμα περισσότερα όπλα (S-300), με όλα τα απαραίτητα.

Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο: όλα ξεκινάνε σαν “εύκολα και γρήγορα”· και μετά, συνέχεια, από κάποια ανομολόγητη αιτία, όλο και συγκεντρώνονται εκρηκτικά υλικά…

Αυτό που η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ (μαζί με την Άγκυρα και την Ντόχα που, εν τω μεταξύ, έκαναν στροφή…) ξεκίνησαν το 2011 σαν «περίπατο» (της «νέας μέσης Ανατολής») στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (το project isis) εξελίχθηκε το 2015 σε ελάχιστα συγκεκαλυμένο παγκόσμιο πόλεμο στην ξηρά της «γόνιμης ημισελήνου». Το είπε ο Lavrov, ισχύει. Κι αυτός ο πόλεμος, με τη σειρά του, μεταγγίζεται αργά (;) και σταθερά στο νερό, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο. Απλώνεται υποχρεωτικά όμως και βορειότερα: στο Αιγαίο, στη Μαύρη Θάλασσα, στην Αζοφική…

Γι’ αυτούς τους λόγους (σε συνδυασμό, φυσικά, με την συμμαχική σχέση Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης: μπλοκ της Αστάνα) η Ουάσιγκτον είναι τώρα πολύ περισσότερο «ερεθισμένη» σε σχέση με το 2014 (και το ελλαδιστάν προσφέρει απλόχερα υπηρεσίες σ’ αυτόν τον «ερεθισμό» ελπίζοντας σε κάποια ανταλλάγματα. Αν λέγαμε “βοηθός μαλάκα” θα θεωρούμασταν σεξιστές και αυνανοφοβικοί. Οπότε δεν το λέμε…).

Είτε το καθεστώς του Κιέβου κινείται απ’ τις δικές του αναγκαιότητες επιβίωσης είτε απλά είναι πάντα ο ίδιος γεωπολιτικός προβοκάτορας, η Ουάσιγκτον (κι αν όχι το ψόφιο κουνάβι κάποιοι άλλοι αντ’ αυτού…) θα κοιτάξει να αξιοποιήσει επιθετικότερα και πιο ανοικτά (σε σχέση με πριν λίγα χρόνια) τις ευκαιρίες που θα τις δοθούν (ή θα δημιουργήσει) – εναντίον της Μόσχας.

Το ουκρανικό «χαλικάκι στο παπούτσι» του Πούτιν μοιάζει τώρα – εν δυνάμει – πολύ ενοχλητικότερο από κάτι που θα αντιμετωπιζόταν πάντα με παρακάμψεις (όπως με τον turkstream)… Μία παράκαμψη, δεύτερη παράκαμψη, τρίτη… Ο καιρός περνάει…

Εκτός αν υπάρχει και κάποια άλλη πραγματικότητα στην υπόθεση αυτή, που δεν έχει φανεί ακόμα…

Η ιστορία κινείται σε κάθε περίπτωση – και θα δείξει ακόμα πιο καθαρά τα καπιταλιστικά της δόντια…

(φωτογραφία: Μέσα σε όλα αυτά κάποιοι πουλάνε παραμύθια με λίγους δράκους αλλά περισσότερα λεφτά. Τρυπάνε, τρυπάνε, τρυπάνε, ψάχνοντας ένα χθόνιο eldorado, παριστάνοντας πως αγνοούν ότι το ίδιο γίνεται παγκόσμια, έτσι ώστε πολύ γρήγορα οι προσδοκίες τους να βουλιάξουν σε μια κλασσική «κρίση υπερπροσφοράς». Που θα λυθεί με κανόνια, τα οποία ήδη σβουρίζουν ένα γύρο, επειδή πρέπει να λυθούν κι άλλοι, εξίσου σοβαροί λογαριασμοί.

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Ή, μήπως (σε διασκευή) γίνομαι μάγκας σκάβοντας το λάκκο σας;

Για το κεφάλαιο και τ’ αφεντικά αυτά είναι λυμένα: είτε εδώ είτε εκεί πάντα βγαίνουν (ζωντανοί). Αλλοίμονο σε όσους και όσες νομίζουν ότι επειδή πληρώνουν εισιτήριο πειθαρχίας θα τύχουν ειδικής μεταχείρισης.

Αλλοίμονο…)

Γρήγορα αντανακλαστικά

Τρίτη 27 Νοέμβρη. Κάνω την δήλωση εκ μέρους των ηνωμένων πολιτειών, του βασιλείου της ολλανδίας, της πολωνίας, της σουηδίας και του ενωμένου βασιλείου. Είμαστε ενωμένοι στην αντίθεσή μας στη ρωσική επίθεση. Υποτηρίζουμε σθεναρά την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της ουκρανίας μέσα στα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορά της συμπεριλαμβανομένων και των χωρικών υδάτων της. Εκφράζουμε την βαθιά μας ανησυχία για το περιστατικό που αντιπροσωπεύει μια επικίνδυνη κλιμάκωση και παραβίαση της διεθνούς νομοθεσίας.

Αυτά είπε χθες αργά το απόγευμα η ύαινα / πρέσβειρα των ηπα στον οηε Nikki Haley. Μεγάλη ταχύτητα εκ μέρους της Ουάσιγκτον στο να συγκροτήσει «μπλοκ». Κι ίσως απ’ την βιασύνη της η κυρα Nikki ξέχασε να συμπεριλάβει τον πολυτιμότερο σύμμαχό της: το βασίλειο της σαουδικής αραβίας. Για χάρη του οποίου τουμπεκί ψιλοκομμένο…

Κατά τα υπόλοιπα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της λένε, απλά, το γνωστό (κατά την γνώμη τους): ότι η χερσόνησος της Κριμαίας ανήκει στο Κίεβο. Αλλά αυτά είναι λόγια που δεν έχουν μεγάλη σημασία. Oύτε στην Κριμαία ούτε στην βορειοανατολική συρία, ούτε στα υψώματα του Γκολάν μετράνε: είναι καιρός τώρα που στον διακρατικό, ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό η «νομιμότητα» βρίσκεται στην κάνη – με την ευρεία έννοια.

Έχουν σχέση η Αζοφική και η Μαύρη Θάλασσα με την συρία, τον λίβανο, την ανατολική Μεσόγειο, το ισραήλ και την σαουδική αραβία, την βαλτική και την πολωνία; Ναι!

(Αν ένα κράτος, οποιοδήποτε κράτος, έχει συνοριακά προβλήματα με γείτονα – όχι ασυνήθιστο – αυτό που είναι αναμενόμενο είναι να μετακινήσει στρατό στα επίμαχα σημεία. Όχι να κηρύξει στρατιωτικό νόμο!

Ωστόσο αυτό ήταν που έκανε ο Poroshenko, στο Κίεβο. Πήρε και την έγκριση της βουλής – με ισχύ ενός μηνός και για 10 απ’ τις 27 περιοχές του κράτους, στα ανατολικά. «Και βλέπουμε». Ξεκούδουνη κίνηση σε κάθε περίπτωση ως προς την «αφορμή» που επιστρατεύτηκε, οπότε οι ουκρανοί και όχι μόνο θα πρέπει να βρουν την αιτία. Ούτε καν στη διάρκεια του πολέμου στο Donbass το ’14 και το ’15 το φασιστικό Κίεβο δεν πήρε τέτοια απόφαση…

Με εκλογές στην ουκρανία εν όψει τον ερχόμενο Μάρτη η Μόσχα υποστηρίζει ότι ο Poroshenko θέλει είτε να ενισχύσει την παραπαίουσα υποψηφιότητά του είτε να αναβάλει τις εκλογές. Λογικό ακούγεται, αλλά όχι υποχρεωτικά η μόνη εκδοχή. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάποιες διαφορετικές σκέψεις, αλλά δεν βιάζεται. Θα περιμένει).

(φωτογραφία: Κατά την Μόσχα, σύμφωνα με τον χάρτη, οι ουκρανικές άκατοι έπλεαν μέσα στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας, δηλαδή της ρωσίας. Οπότε να η ερώτηση χωρίς αποδέκτη: δηλαδή όλα τα υπόλοιπα στην περιοχή είναι ο.κ., ε;

Όχι, καθόλου δεν είναι. Αν η Μόσχα έχει ένα ουσιαστικό πλεονέκτημα, αυτό δεν είναι η γέφυρα που ενώνει ρωσία και Κριμαία, την οποία οι φασίστες του Κιέβου θα ήθελαν να ανατινάξουν. Αλλά η συμμαχία της με την Άγκυρα και η εξαιρετικά πιθανή «ουδετερότητα» της Σόφιας, σε ότι αφορά τους συσχετισμούς στη Μαύρη Θάλασσα….)

Αζοφική δεν σημαίνει “χωρίς ζόφο”…

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Πριν κάτι παραπάνω από 2 μήνες (στις 17 Σεπτέμβρη 2018), κάτω απ’ τον τίτλο Ύαινες με άρβυλα γράφαμε για ένα «ανερχόμενο» πεδίο σύγκρουσης, πάντα με βάση τα δεδομένα του 4ου παγκόσμιου. Την θάλασσα της Αζοφικής. Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να το ξαναδιαβάσετε – με τον καιρό πολλά ξεχνιούνται. Για τις τωρινές ανάγκες αναπαράγουμε ένα απόσπασμα:

… Ένα μέρος που μπορεί καλέσει τις ελληνικές εθνικές ύαινες το καθήκον (δηλαδή το συμφέρον) λέγεται Αζοφική θάλασσα. Δεν έχετε ακούσει γι’ αυτήν, συγκρατείστε όμως το όνομα. Θα την ακούσετε, αργά ή γρήγορα… Είναι ο βόρειος κόλπος της Μαύρης Θάλασσας, ανάμεσα στη χερσόνησο της Κριμαίας (ρωσική πλέον), τα νοτιοανατολικά παράλια της ουκρανίας και τα δυτικά παράλια της ρωσίας.

Εκεί βρίσκεται ένα απ’ τα σημεία που η Ουάσιγκτον, μέσω του Κιέβου, προσπαθεί να στριμώξει τη Μόσχα. Η Αζοφική θάλασσα, στη βάση μιας συμφωνίας του 2003, είναι κοινή για Κίεβο και Μόσχα· ωστόσο δεν έχουν καθοριστεί σύνορα. Και το Κίεβο, απ’ την στιγμή που η Κριμαία επέστρεψε στη Μόσχα, για το μόνο πράγμα που είναι διατεθειμένο είναι οι προβοκάτσιες. (Τις οποίες έχει ξεκινήσει απ’ την περασμένη άνοιξη…)

Η Ουάσιγκτον, εννοείται, βρίσκεται στο πλευρό του Κιέβου. Όχι στα λόγια. Πρόκειται να στείλει (αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη) διαφόρων ειδών όπλα (πυραύλους κλπ) για να τα παρκάρει στις ακτές ή κοντά σ’ αυτές σημαδεύοντας τα ρωσικά πλοία. Επιπλέον προσπαθεί να φτιάξει κατάσταση ώστε νατοϊκό ναυτικό (ελληνικές ύαινες: το καθήκον θα σας καλέσει!!!) να «εξασφαλίσει την ελευθερία ναυσιπλοΐας στα Στενά του Κέρτς»… Θυμίζει τίποτα αυτή η ιερή αποστολή της «προστασίας της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας»;…

Απ’ τα μέσα Σεπτέμβρη έχουν αρχίσει να “πυκνώνουν” τα “μικροεπεισόδια” μεταξύ Κιέβου και Μόσχας στην Αζοφική. Ως τώρα είχαν συνήθως την μορφή “δεσίματος” ρωσικών πλοίων (πρώτα ένα αλιευτικό και μετά ένα δεξεμανόπλοιο) απ’ την ουκρανική ακτοφυλακή – και ρωσικές καταγγελίες…

Χτες η ιστορία άρχισε να χοντραίνει. Η φασιστοκυβέρνηση του Κιέβου κατήγγειλε ότι η ρωσική ακτοφυλακή διεμβόλισε ένα ουκρανικό ρυμουλκό, στην Αζοφική· ήταν μαζί με δύο πολεμικές ακάτους που κατευθύνονταν προς την Μαριούπολη (απ’ την Οδυσσό), και πλησίαζαν τα στενά. Η Μόσχα, απ’ την μεριά της κατήγγειλε ότι τα ουκρανικά πλοία μπήκαν σε ρωσικά χωρικά ύδατα και δεν ακολούθησαν τις οδηγίες των ρώσων συνοριοφυλάκων· ενώ προχώρησαν για να περάσουν κάτω απ’ τη γέφυρα παρότι δεν είχαν πάρει την σχετική άδεια, σε μια προβοκατόρικη κίνηση… καθώς το Κίεβο προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες έντασης στην περιοχή.

Αλλά η Μόσχα προχώρησε περισσότερο. Έκλεισε τη ναυσιπλοΐα στα στενά του Kerch, παρκάροντας ένα δεξαμενόπλοιο κάτω απ’ το άνοιγμα της γέφυρας που συνδέει την Κριμαία με την motherland ρωσία. Σήκωσε και δύο Su-25 μαζί με επιθετικά ελικόπτερα, να κάνουν περιπολίες χαμηλά πάνω απ’ τα στενά… Το Κίεβο, στη συνέχεια, κατήγγειλε ότι η Μόσχα παραβιάζει την σύμβαση του οηε για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα…

Το περιστατικό μπορεί να λήξει τις επόμενες ώρες ή μέρες, αλλά. Η μεν Μόσχα ανήγγειλε πρακτικά το ότι «εδώ, στην Αζοφική, κουμάντο κάνω εγώ» και ότι «αυτά – τις αμφισβητήσεις – πρέπει να τα σκοτώνεις μικρά, γιατί άμα μεγαλώσουν…» – πράγμα καθόλου παράξενο δεδομένου του τι είναι το ουκρανικό καθεστώς. Είναι πλέον καθαρό ότι η Μόσχα θεωρεί αυτή τη λωρίδα θάλασσας πάνω απ’ την οποία περνάει η γέφυρα ρωσίας – Κριμαίας ρωσικά χωρικά ύδατα· και μ’ αυτόν τον τρόπο κλείνει τα στενά του Kerch χωρίς να αμφισβητεί ανοικτά τα ουκρανικά χωρικά ύδατα μέσα στην θάλασσα της Αζοφικής. “Απλά” τα ουκρανικά πλεούμενα θα πρέπει να ζητούν άδεια για να μπαίνουν και να βγαίνουν… “Απλά”… (Εκτός αν το Κίεβο λογικευτεί και αποφασίσει να ανταλλάξει μια συμφωνία ελεύθερης διέλευσης με την αναγνώριση ότι η Κριμαία είναι ρωσική…)

Απ’ την μεριά του το Κίεβο «έθεσε» τις βασικές προδιαγραφές του επιχειρήματος που θα δικαιολογούσε διεθνή (δηλαδή αμερικανική…) «βοήθεια για την προστασία της ελευθερίας ναυσιπλοΐας»…

Είναι σε μικρή κλίμακα εκείνο που συμβαίνει στη νότια θάλασσα της κίνας…

(φωτογραφία: Φτιάξαμε κοτζάμ γέφυρα, τόσων χιλιομέτρων, για να την έχετε για πατσαβούρι; Πάρτε ένα τάνκερ για “πόρτα”…)

Turkstream – σαν γκάζι

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Putin και Erdogan πανηγύρισαν παραπάνω απ’ το συνηθισμένο την αποπεράτωση του υποθαλάσσιου τμήματος του turkstream πριν λίγες μέρες. Προφανώς επειδή δεν πρόκειται, απλά, για μια «επιχειρηματική συμφωνία». Υπάρχει ένα κατασκευαστικό κατόρθωμα (το βάθος του Εύξεινου σε διάφορα σημεία της απόθεσης των γκαζοσωλήνων είναι πάνω από 2 χιλιόμετρα), και είναι πρώτη φορά που σωλήνες διαμέτρου 32 ιντσών κατεβαίνουν σε τέτοιο βάθος (και πίεση). Με μήκος 930 χιλιόμετρα αυτό το υποθαλάσσιο κομμάτι κατασκευάστηκε σε λιγότερο από 2 χρόνια, και το χερσαίο θα τελειώσει τους επόμενους μήνες. Έτσι ώστε μέχρι τα τέλη του 2019 ο turkstream θα παροχευτεύει γκάζι στη δυτική τουρκία· και θα περιμένει τους επόμενους, βαλκάνιους πελάτες. Την ίδια ώρα που ο θρυλικός TAP (trans adriatic pipeline, με αέριο απ’ το αζερμπαϊστάν), που (θα) περνάει και απ’ το βόρειο ελλαδιστάν, με χωρητικότητα το 1/3 του turkstream, έχει φάει ήδη 4 χρόνια work in progress, και θα χρειαστεί τουλάχιστον άλλα 2 μέχρι να φτάσει στην ιταλία – μεταφέροντας (με το καλό!) αέριο αισθητά ακριβότερο απ’ το ρωσικό…

Ο turkstream κέρδισε λοιπόν τον «αγώνα δρόμου» απέναντι στον tap (σε ότι αφορά τα βαλκάνια) και, φυσικά, δεν κουβεντιάζουμε για «μελλοντικούς» σωλήνες, όνειρα, κλπ, για το ανατολικομεσογειακό γκάζι. Με άλλα λόγια ο turkstream είναι, πια, πραγματικός γκαζοσωλήνας· όχι σωληνωτή φαντασίωση. Και – παρά τους ελληνικούς καϋμούς – η πορεία του προς τα βαλκάνια και την κεντρική ευρώπη θα γίνει (όταν εξασφαλιστούν τα ευρωπαϊκά ο.κ.) από βουλγαρία μεριά· όπως είναι λογικό… Η Σόφια θέλει, και θα πιέσει γι’ αυτό. Η μόνη περίπτωση διέλευσης ενός κλάδου απ’ το βόρειο ελλαδιστάν είναι αν ενδιαφερθεί, σαν πελάτης, η Ρώμη. Πράγμα που απ’ την άλλη θα ρίξει ακόμα πιο πίσω τον tap.

Turkstream – σαν φρένο

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Αλλά υπάρχει κάτι εξίσου ή ακόμα περισσότερο σημαντικό απ’ το γεγονός οτι η gazprom είτε σαν «παραγωγός» αερίου είτε σαν «μεταπωλητής» του γκαζιού άλλων (π.χ. ιράν, κατάρ…) καθιερώνεται σαν πολύ βασικός προμηθευτής της ευρώπης από βορρά (north stream 2) και νότο (turkstream) παρακάμπτοντας τα αναχώματα (πολωνία και ουκρανία) που έχει στήσει η Ουάσιγκτον – «στρατηγικός» σύμμαχος της Αθήνας, για να μην ξεχνιέσθε… Κι αυτό είναι το σε τι νομίσματα θα τιμολογείται (και θα πληρώνεται) όλο αυτό το γκάζι.

Για τον north stream 2 υπάρχει ήδη συμφωνία «όχι δολάριο – ευρώ και ρούβλια». Για την ως την τουρκική επικράτεια παροχή η συμφωνία είναι «όχι δολάριο – ρούβλια και λίρες». Αν προεκταθεί στα βαλκάνια θα είναι πάλι «όχι δολάριο – ευρώ και ρούβλια». Πράγμα που σημαίνει: όσο απλώνεται η gazprom (και οι όχι λίγοι ή αμελητέοι τούρκοι και ευρωπαίοι συνεταίροι της) τόσο περιορίζεται η χρήση του δολαρίου σαν διεθνούς νομίσματος.

Με άλλα λόγια δεν πρόκειται μόνο για την ενεργειακή πρώτη ύλη. Αλλά και για την διεθνή (νομισματική, και όχι μόνο) ηγεμονία. Μπορεί οι υδρογονάνθρακες να μην έχουν την πριν από 30 ή 40 χρόνια απόλυτη κυριαρχία στην παραγωγή ενέργειας· μπορεί η εποχή του πετρελαίου να τελειώνει με πάταγο· αλλά το να γίνεται η τιμολόγηση και η αγοραπωλησία πρώτων υλών ενέργειας «όχι με δολάριο» σημαίνει ότι και για άλλα εμπορεύματα θα αρχίσει να συμβαίνει το ίδιο. Η αντιστροφή του κύκλου των θρυλικών “πετροδολαρίων”.

Κυρίως παίρνει μορφή ένας διεθνής προσανατολισμός που αλλού στρατηγικά και αλλού ευκαιριακά ενώνει πολλά και διάφορα αφεντικά: η απο-δολαριοποίηση είναι η «ασύμμετρη» απάντηση στην αμερικανική τακτική των κυρώσεων, των εμπάργκο, των τιμωριών. Το έχουμε ξαναπεί: όσο περιορίζεται ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου τόσο θα αποδυναμώνεται «ανεπαισθήτως» η όποια αμερικανική ισχύς. Και όχι μόνο η οικονομική τέτοια…

Στριμωγμένη στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό η Ουάσιγκτον σήκωσε την μεγάλη πέτρα της μονομέρειας, για να την πετάξει στους ανταγωνιστές της. Όμως κάτω απ’ την μεγάλη πέτρα είχε έναν μεγάλο λάκο.

Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε;

Εκτός από ελληνοαμερικανική διαθέτουμε και ελληνορωσική…

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Φιλία, φυσικά! Εν όψει της επίσκεψης του εξοχότατου τενεκεδένιου πρωθυπουργού και υπουργού εξωτερικών στη Μόσχα σε δυόμισυ βδομάδες (7 Δεκέμβρη) όλοι οι δημαγωγοί, επαγγελματίες ή/και ερασιτέχνες, θα πουν και θα γράψουν διάφορα θριαμβευτικά. Μπορεί τα ρούβλια να μην ήρθαν με τον γκαζοσωλήνα του καπετάν Παναγιώτη (τότε που οι ρόζ είχαν φτερά…) αλλά δεν μπορεί: το «ξανθό γένος» μας αγαπάει… Ε;

Ο τενεκεδένιος είναι ο πιο κατάλληλος διαθέσιμος σήμερα πολιτικός εκπρόσωπος του ελλαδιστάν, για να φάει τις πατσαβούρες στα μούτρα και να πει «ωραία δροσιά έχετε δω». Έχει περάσει τις «εξετάσεις real τσίγκου» με άριστα, στο πρώτο μισό του ’15, όταν διέδιδε ότι θα βάλει το ελληνικό ναυάγιο στους brics, και – μάλιστα – ότι ήταν στην Αγία Πετρούπολη που του έγινε η πρόταση. Έρμο πρώην Λένινγκραντ τι σούμελλε να πάθεις!

Θα κατέβει, επίσης, στο γήπεδο με τα εξής προσόντα: Α) έναν πατριάρχη Istanbul που έχει βάλει ήδη φωτιά στο ορθόδοξο ποιμνίο της ουκρανίας (οι πρώτες εμπρηστικές βόμβες έχουν πέσει σε εκκλησίες…), μετά και απ’ το ο.κ. του ελληνικού υπ.εξ. – επί εποχής ογκόλιθου. Β) την φανατική συμμετοχή στον άξονα. Γ) έναν πατριάρχη Ιεροσολύμων που είναι για να ριχτεί με πέτρα στο λαιμό στην κοντινότερη θάλασσα, μαζί με όλο το πρακτόρικο ελληνορθόδοξο παπαδαριό εκεί. Δ) μια ιμπεριαλιστική ατζέντα για την ανατολική Μεσόγειο τόσο εξώφθαλμα αντιτουρκική, που θα αναρωτιόταν κανείς «τι πίνουν στην Αθήνα;» Ε) έναν asset 2 (εκεί στη Σαλονίκη) που απ’ το πολύ γλύψιμο δείχνει να έχει περάσει σε μια πιο realos προσέγγιση.

Αν ο τενεκεδένιος γυρίσει απ’ αυτήν την πολυσήμαντη επαφή με τον Putin και τον Medventev και με τα δύο αυτιά του στo ίδιο μέγεθος, δύο πιθανότητες υπάρχουν. Είτε ότι έκαναν πλάκα με την πάρτη του, είτε ότι τον έπιασαν κι απ’ τα δύο αυτιά μαζί.

Ας ρωτήσει το φασιστοσυνεταιράκι του, τον ψεκασμένο, πως είναι να σε πιάνουν απ’ το ένα. Έχει πρόσφατη εμπειρία, κάτι θα θυμάται…

(φωτογραφία: Λοιπόν αγόρι ψήνεσαι να αρχίσεις να διαδίδεις ότι το πολυτεχνείο το ’73 έγινε κατά του ιράν, της Χεζμπ’ αλλάχ και της Χαμάς; Θα πληρώσουμε κάτι παραπάνω, μην σ’ ανησυχεί…)

Ο πλανήτης του πολέμου

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Ο αμερικανικός μιλιταρισμός έχει εκτροχιαστεί. Κι εγώ, ένας μεσαίας βαθμίδας αξιωματικός καριέρας, το είδα να έρχεται… Πίσω στα 2008, όταν ήμουν ένας λοχαγός που μόλις είχε γυρίσει απ’ το ιράκ και σπούδαζα στο Fort Knox, τα σενάρια της εκπαίδευσής μας γενικά εστίαζαν στις μάχες σε πόλεις και σ’ αυτό που ονομάζονταν «αποστολές ασφάλειας και σταθεροποίησης». Εκπαιδευόμασταν θεωρητικά για να επιτεθούμε σε κάποια κέντρα πόλεων, να καταστρέψουμε τους μαχητές του εχθρού εκεί, και έπειτα να αναλάβουμε ειρηνευτικές και «ανθρωπιστικές» επιχειρήσεις…

… Όταν για πρώτη φορά πήρα μέρος στο πρώτο course για μεσαίου επιπέδου αξιωματικούς καριέρας το 2016 γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι είχε πραγματικά αλλάξει.

Τα σενάρια της εκπαίδευσής μας δεν περιορίζονταν πια στις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις. Τώρα σχεδιάζαμε την ανάπτυξη δυνάμεων – για συμβατικούς πολέμους υψηλής έντασης – στον Καύκασο, στη Βαλτική, και στη νότια θάλασσα της κίνας (δηλαδή: ρωσία και κίνα). Επιπλέον γίνονταν σχέδια για συγκρούσεις με «κακοποιά» καθεστώτα (δηλαδή, αυτό είναι εύκολο: ιράν). Οι αποστολές σχεδιάζονταν για μάχες των αμερικανικών μεραρχιών σε μακρινές περιοχές, σε σημαντικούς πολέμους για την «απελευθέρωση» περιοχών και την υποστήριξη συμμάχων.

Πολύ γρήγορα μου ξεκαθαρίστηκε: έχουν αλλάξει πολλά. Ο αμερικανικός στρατός, στην πραγματικότητα, έχει γίνει παγκόσμιος με έντονο τρόπο. Θορυβημένη απ’ την αδυναμία της να φέρει σε αίσιο τέλος οποιονδήποτε απ’ τους αντιτρομοκρατικούς πολέμους αυτού του αιώνα, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι είναι καιρός να ετοιμαστεί για «πραγματικό» πόλεμο, με πλήθος εχθρών. Αυτή η διαδικασία αναπτύχθηκε, στην πραγματικότητα, κάτω απ’ τη μύτη μας εδώ και κάποιο καιρό. Θυμηθείτε το 2013 όταν ο πρόεδρος Obama και η υπ.εξ. Hillary Clinton άρχισαν να μιλάνε για μια “pivot” στην Ασία – μια προφανή προσπάθεια να ανασχεθεί η κίνα. Ο Obama επίσης επέβαλε κυρώσεις στη Μόσχα και στρατιωτικοποίησε ακόμα περισσότερο την ευρώπη, σαν απάντηση στην ρωσική εμπλοκή στην ουκρανία και στην κριμαία. Ο πρόεδρος Trump, του οποίου τα «ένστικτα» στην προεκλογική περίοδο ήταν να αποχωρήσει η Αμερική απ’ τους πολέμους στη μέση Ανατολή, το γύρισε στο να είναι άτοιμος να κλιμακώσει τις εντάσεις με την κίνα, την ρωσία, το ιράν, ακόμα και (για ένα διάστημα) με την βόρεια κορέα…

… Πρέπει να καταλάβει κανείς αυτές τις εξελίξεις σαν εκείνες που διαμορφώνουν μια εν δυνάμει φόρμουλα για μια διαρκή σύγκρουση που θα οδηγήσει τις ηπα σε έναν πραγματικά κατακλυσμιαίο πόλεμο τον οποίο ούτε χρειάζεται ούτε μπορεί πραγματικά να κερδίσει…

Άλλο πράγμα να διαβάζετε τέτοια δυσοίωνα απ’ την ίδια την ασταμάτητη μηχανή, και άλλο να τα διαβάζετε απ’ έναν καραβανά, τον ταγματάρχη (και εξωτερικό συνεργάτη / στρατιωτικό καθηγητή ιστορίας στο West Point) Danny Sjursen (τα εισαγωγικά στα αποσπάσματα είναι του πρωτότυπου). Παράδοξο ή όχι φαίνεται ότι υπάρχουν αμερικάνοι καραβανάδες που υπηρετώντας τον εθνικό τους μιλιταρισμό κάποια στιγμή συνειδητοποιούν τι σόι είναι και που πάει. Το τέλος του περιγραφικού άρθρου του (με τίτλο: planet of war) πάει έτσι:

Λέγεται συχνά, με Οργουελιανή έννοια, ότι κάθε έθνος κράτος χρειάζεται έναν εχθρό για να ενοποιήσει και να πειθαρχήσει τον πληθυσμό του. Αν είναι έτσι τότε οι ηπα πρέπει να θεωρηθούν μοναδική περίπτωση στην ιστορία, σαν η μόνη χώρα που στρατιωτικοποιεί όλο τον πλανήτη (και το διάστημα) προσπαθώντας να μας ανεβάσει πάνω από όλους τους υπόλοιπους.

Μ’ αυτή την έννοια είναι, πράγματι, εξαιρετική περίπτωση.

Μ’ αυτή την έννοια, πράγματι, αλλοίμονο στους άμαχους…