Tag: ρωσία

Turkstream 2

Παρασκευή 1 Μάρτη. H Σόφια δηλώνει έτοιμη για την προέκταση του ρωσο-τουρκικού αγωγού turk stream 2 στο έδαφός της· κατά το βουλγαρικό υπ.ενέργειας θα διατεθούν για το θέμα 1,4 δις ευρώ. Το Βελιγράδι επίσης έχει δηλώσει έτοιμο για επιπλέον προέκταση…

Η βουλγαρία ανήκει στην ε.ε. (η σερβία όχι), και με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία το έργο πρέπει να εγκριθεί από διάφορες αρχές και επιτροπές. Όμως υπάρχει ήδη το νομικό προηγούμενο του nord stream 2: στις 8 Φλεβάρη η ευρωπαϊκή επιτροπή αναγνώρισε στο κράτος «πρώτης σύνδεσης» με ρωσικούς αγωγούς το δικαίωμα να πάρει τις σχετικές αποφάσεις, και αφαίρεσε απ’ τα υπόλοιπα κράτη (και την επιτροπή) τις σχετικές αρμοδιότητες· υπό κάποιους όρους και προϋποθέσεις φυσικά. Που η Μόσχα καλύπτει ήδη και στην περίπτωση του nord stream 2 και του turk stream 2.

Με δεδομένο ότι ο βουλγαρικός καπιταλισμός εισάγει έτσι κι αλλιώς τα 2/3 των αναγκών του σε φυσικό αέριο απ’ την ρωσία, υπάρχουν ήδη οι απαραίτητοι κρατικοί (και παρακρατικοί) μηχανισμοί εκεί για να στηρίξουν την προέκταση του turk stream 2. Εννοείται πως Μόσχα και Άγκυρα έχουν κάθε συμφέρον σ’ αυτήν την βαλκανική διαδρομή (με προορισμό την κεντρική ευρώπη).

Και γι’ αυτόν τον λόγο: θα κάνει οικονομικά ασύμφορο το αμερικανικό σχέδιο για εργοστάσιο εξαέρωσης LNG στην Αλεξανδρούπολη και αμερικανοελεγχόμενο αγωγό προς τον βορρά…

Αυτό λέγεται αποτροπή;

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) δεν χάνει την ευκαιρία να επιδεικνύει τα καινούργια πολεμικά παιχνίδια της ρωσικής τεχνοστρατιωτικής βιομηχανίας. Η πιο προφανής εξήγηση είναι ότι επιδεικνύοντας την πολεμική της υπεροπλία η Μόσχα ελπίζει ότι η Ουάσιγκτον θα φοβηθεί.

Πόσο πιθανή είναι η αποτροπή μέσω μιας τέτοιας επίδειξης ισχύος; Είναι τόσο πιθανή όσο το να κουρντίζει κανείς ένα ελατήριο κουνώντας του το δάκτυλο για να μην σπάσει. Στην πιο πρόσφατη ως τώρα στροφή αυτού του κόλπου, η αργόστροφη αλεπού απείλησε την Ουάσιγκτον ότι αν εγκαταστήσει πυραύλους μικρομεσαίου βεληνεκούς στην ευρώπη τότε η ρωσική απάντηση δεν θα είναι μόνο μια ανάλογη στόχευση στις βάσεις τους, αλλά και τα επιχειρησιακά κέντρα τους στις ηπα. Αν οι (γνωστοί) αμερικανικοί πύραυλοι χρειάζονται 12 λεπτά για να κτυπήσουν ρωσικούς στόχους από ευρωπαϊκές βάσεις, η αργόστροφη αλεπού απειλεί ότι οι δικοί της πύραυλοι θα χρειαστούν μόνο 5 λεπτά για να απαντήσουν… Δεν είναι μπάσκετ ακόμα, με επιθέσεις στα 30 δευτερόλεπτα…

Το φιλειρηνικό «καπάκι» της αργόστροφης αλεπούς είναι αυτό: … Σίγουρα έχουμε προβλήματα ο ένας με τον άλλον, συγκρουόμενες προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κλιμακώσουμε την αντιπαράθεση στο επίπεδο της κρίσης στην Καραϊβική στις αρχές της δεκαετίας του ’60…

H «κρίση στην Καραϊβική» είναι ο ευφημισμός της πυραυλικής αντιπαράθεσης στην κούβα. Υπάρχει, δυστυχώς, μια ουσιαστική διαφορά: τότε τα αντίπαλα μπλοκ ήταν οριοθετημένα στον πρώτο κόσμο, συνεπώς η κάθε πλευρά μπορούσε να νοιώθει ασφαλής στα όρια της δικής της στρατιωτικής συμμαχίας (είτε νατο είτε σύμφωνο της Βαρσοβίας). Τώρα δεν υπάρχουν τέτοια σύνορα. Οπότε είναι συζητήσιμο το ποιο θα ήταν το έδαφος της (έστω συμβολικής) υποχώρησης σε μια «κρίση τύπου Καραϊβικής» νο 2.

Είναι συζητήσιμη και η σύγκριση η ίδια. Που υπονοεί το «αν επιμένετε, πάμε πάλι μια κοντρίτσα»…

Συρία

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Όταν γράφαμε για «μισο-αποχώρηση» του αμερικανικού στρατού απ’ την συριακή επικράτεια κάποιοι γελούσαν ειρωνικά. Σκεφτόμενοι πως είτε οι αμερικάνοι θα φύγουν εντελώς, είτε δεν θα φύγουν καθόλου. Τι στοιχεία είχαμε για τις αιρετικές προβλέψεις μας;

Πέρασε λίγος καιρός – και χτες το ψοφιοκουναβιστάν ανακοίνωσε την τελική του απόφαση. Θα μείνει «ένας μικρός αριθμός ειρηνευτικού στρατού» στη συρία για «κάποιο καιρό». Πιο συγκεκριμένα: 200 πεζοναύτες στην ypgκρατούμενη ζώνη· και άλλοι 200 στον θύλακα της al Tanf στο νότο, στα σύνορα με την ιορδανία. Για καλό (και «αντιτρομοκρατικό») σκοπό, φυσικά.

Στην mainstream δημαγωγία η απόφαση αυτή χρεώνεται … στους «ευρωπαίους εταίρους». Που δεν συμφωνούν στο να καλύψουν το κενό μιας πλήρους αποχώρησης του αμερικανικού στρατού. Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε τέτοια κριτήρια όταν εκτιμούσε ότι η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να εγκαταλείψει «με το καλό» αυτά που έχει κατακτήσει στη συριακή (και στην ιρακινή) επικράτεια. Αντίθετα τονίσαμε έγκαιρα το ανομολόγητο: ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να προφυλάξει τους πεζοναύτες του απ’ την εμπόλεμη οργή των αράβων στις ζώνες αμερικανικού ελέγχου. Και ένας τρόπος είναι να τους μειώσει, για να μην πολυφαίνονται.

Δεν θα μείνουν, λοιπόν, απλά 200 εδώ και 200 εκεί. Θα μείνουν περισσότεροι, αλλά «εργολαβικοί». Κι αυτό μεταφέρει βάρος στο μπλοκ της Αστάνα.

Όχι ότι πέφτει κανείς απ’ τα σύννεφα…

Κρίση αλαζονείας

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Αν εξαιρέσει κανείς τέτοιες μικρολεπτομέρειες …η Αμερική είναι δυνατότερη από ποτέ, και είναι ξανά ο ηγέτης στην παγκόσμια σκηνή… Αυτό δήλωσε όλο καμάρι ο όπουναναιηΑποκάλυψη αντιπρόεδρος Mike Pence στη “συνδιάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου” (την γνωστή…). Κι αυτό αφού … απ’ την πρώτη ημέρα ο πρόεδρος Trump αποκατέστησε την αμερικανική ηγεσία στην παγκόσμια σκηνή…

Είναι το ίδιο σύνδρομο μ’ εκείνο του άγγλου υπ.αμ., που ονειρεύεται όπου νάναι την “global britain”, στρατιωτικά βεβαίως. Ή του έλληνα π.ε.τ. (παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος) που βλέπει το ελλαδιστάν να έχει εκτοξευτεί προς την κορυφή της «καπιταλιστικής επιτυχίας». Η αυτοϊκανοποίηση σε συνδυασμό με την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα κάποιο όνομα πρέπει να έχει…

Η υπεροχή και η παγκόσμια ηγεσία του ψοφιοκουναβιστάν επιστρατεύτηκαν σαν πολιτικό επιχείρημα· απέναντι στην «γηραιά ευρώπη»: Είναι καιρός (απαίτησε ο όπουναναιηΑποκάλυψη) οι ευρωπαίοι εταίροι μας να αποχωρήσουν απ’ την καταστροφική συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν. Διότι εκείνο που αυτοί ονομάζουν «όχημα ειδικού σκοπού» για τις εμπορικές τους σχέσεις εμείς το ονομάζουμε προσπάθεια να σπάσουν τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον του ιρανικού φονικού επαναστατικού καθεστώτος.

Αν η ε.ε. πειθαρχήσει στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό σε ότι αφορά την Τεχεράνη (και την μέση Ανατολή)· αν διακόψει τις σχέσεις της με τις κινεζικές τεχνολογικές εταιρείες (περιμένοντας υπομονετικά την πρόοδο των αμερικανικών)· αν ακυρώσει την κατασκευή του nord stream 2 (εξαρτώμενη όσο περισσότερο γίνεται απ’ το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο)· κι αν αναγνωρίσει συνολικά τον Guaido σαν «πρόεδρο» (στη βενεζουέλα), τότε η παγκόσμια αμερικανική ηγεσία κάπως θα παρηγορηθεί. Ο μαγικός της καθρέφτης θα πει, μέσα απ’ δόντια: αμέρικα είσαι η first.

Αλλά η κυρία Μέρκελ δεν ψήνεται: Γεωστρατηγικά είπε στην ίδια συνδιάσκεψη η ευρώπη δεν έχει συμφέρον να κόψει όλες τις σχέσεις της με την ρωσία. Δεν είπε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι ενδιαφέρονται να πάρουν επιχειρήσεις τους μερίδια απ’ την ανοικοδόμηση της συρίας· ενόσω η Ουάσιγκτον σκέφτεται να επιβάλει κυρώσεις σε όσες εταιρείες τολμήσουν να… Δεν είπε ούτε ότι τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά σχέδια για την βόρεια αφρική μπορεί και να μην είναι συμπληρωματικά με τα αμερικανικά σε βάθος χρόνου… Δεν είπε, τέλος, ότι οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός θα γίνει με όπλα ντόπιας κατασκευής και όχι αμερικανικής.

Ευτυχώς που υπάρχουν πολλές πραγματικότητες, και ο καθένας διαλέγει όποια τον βολεύει. Δυστυχώς όμως για μας που αυτές οι «πολλές πραγματικότητες» συγκρούονται, και θα συγκρούονται όλο και περισσότερο… Μέχρι να νικήσει μία…

(φωτογραφία: Δεν είναι μπασκετική πεντάδα. Είναι η αντανάκλαση της δύναμης του πυρός της ηγέτιδας δύναμης του πλανήτη…)

Η άλλη παγκοσμιοποίηση

Τρίτη 19 Φλεβάρη. Να μια ιστορία που θα φανεί οικεία. Μια μεγάλη δύναμη, αξεπέραστη από στρατιωτική άποψη και τεχνολογική ικανότητα, εξάγει το εμπορικό της μοντέλο του ελεύθερου εμπορίου σ’ όλο τον κόσμο. Τα σύνορα εξαφανίζονται, οι αποστάσεις μικραίνουν, και ο κόσμος μοιάζει να είναι κι αυτός μικρότερος. Αλλά μετά εμφανίζεται μια άλλη δύναμη – που η ισχύς της έχει κτιστεί πάνω σ’ ένα σύστημα οικονομικού εθνικισμού και βιομηχανικής πολιτικής καθοδηγούμενης απ’ το κράτος. Καθώς η δεύτερη αναπτύσσεται η πρώτη συρρικνώνεται, κι αυτό οδηγεί όχι μόνο σε πόλεμο αλλά και σε μια δεκαετή υποχώρηση του παγκόσμιου εμπορίου και των χρηματοπιστωτικών αξιών…

Σας φαίνεται οικείο; Ασφαλώς. Η πρώτη “δύναμη” (σκεφτήκατε) είναι οι ηπα, η δεύτερη η κίνα…

Λάθος:

… Αναφέρομαι, φυσικά, στο προηγούμενο κύμα παγκοσμιοποίησης στο οποίο ενεπλάκησαν η μεγάλη βρετανία και η γερμανία. Είναι εκείνο το κύμα που πέθανε πρακτικά με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την Μεγάλη Ύφεση. Είχε προηγηθεί μια οικονομική έκρηξη που κράτησε οκτώ δεκαετίες, στη διάρκεια των οποίων το παγκόσμιο εμπόριο και η οικονομική ελευθερία σχεδόν διπλασιάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά, όπως σημείωνε η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στην ετήσια έκθεσή της το 2007, “η κατάρρευση του πρώτου κύματος ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο και η δημιουργία του”…

Αυτά σημειώνει η “οικονομική αναλύτρια” Rana Foroohar στους καθεστωτικούς financial times. Η ασταμάτητη μηχανή τα έχει υπόψη της αυτά εδώ και 25 χρόνια. Ας τα πούμε «γνώση της ιστορίας»: σαν (χάρτινο) Sarajevo είχαμε σοβαρούς λόγους όταν κρίναμε έως και κατηγορούσαμε την χαρούμενη αφέλεια του «φαινομένου της αντιπαγκοσμιοποίησης» που ήταν τόσο απολίτικο ώστε δεν μπορούσε καν να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα στην ιστορία των καπιταλιστικών «παγκοσμιοποιήσεων» και των καταρρεύσεών τους…

Ωστόσο το να κάνει κάποιος αναλογίες ανάμεσα στην βρετανική αυτοκρατορία (τότε) και την αμερικανική (πρόσφατα), απ’ την μια μεριά, και την ανάδυση του γερμανικού καπιταλιστικού δυναμικού (τότε) με τον κινεζικό τώρα, είναι υπερβολικά σχηματικό. Τότε η «μοιρασιά» (ή η αλληλοκαταστροφή) έπρεπε υποχρεωτικά να επικεντρωθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο – πράγμα που, ωστόσο, απ’ την μια γέννησε την Οκτωβριανή επανάσταση (με πολλαπλές συνέπειες για δεκαετίες…), και απ’ την άλλη επέτρεψε σε μια ως τότε «μικρομεσαία» δύναμη, τις ηπα, να βρει τα περιθώρια για την δική της άνοδο.

Τώρα δεν υπάρχει κανένας (σαν κράτος / κεφάλαιο) που να είναι έξω απ’ τις κύριες εξισώσεις δύναμης· όπως ήταν οι ηπα στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Επιπλέον δεν υπάρχει έδαφος στον πλανήτη που να είναι το αποκλειστικό «κέντρο» της αντίθεσης: αυτή απλώνεται παντού.

Το υποδεικνύει, μ’ έναν φουτουριστικό τρόπο, το οπλοστάσιο της Μόσχας (που αργά ή γρήγορα θα το αποκτήσουν κι άλλοι): ρομποτικοί πύραυλοι τροφοδοτούμενοι από μικρούς πυρηνικούς κινητήρες, ικανοί να περιπλανώνται για πολλές δεκαετίες στον αέρα ή στα βάθη της θάλασσας μέχρι να “κτυπήσουν” – οπουδήποτε…

Ηλιακές φάρμες

Τρίτη 19 Φλεβάρη. Την ίδια ώρα το κινεζικό καθεστώς, που ούτε πραξικοπήματα σχεδιάζει ούτε υποφέρει από τέτοια, ετοιμάζει ένα ακόμα μεγάλο κόλπο του: την εγκατάσταση συστοιχιών φωτοβολταϊκών στο διάστημα, που θα συγκεντρώνουν ηλιακή ενέργεια και θα την στέλνουν στη γη είτε μέσω μικροκυμάτων είτε μέσω εξελιγμένης φωτονικής. Το project είναι τμήμα του «made in china 2015»: το πρώτο σετ προγραμματίζεται να μπει στη θέση του το 2021 (σε δύο χρόνια) και, ως το 2025, θα έχει φτάσει σε ικανό βαθμό «ανάπτυξης». Δεν είναι το «τεχνητό φεγγάρι». Είναι ο «μεγάλος καθρέφτης».

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα (για τις εντυπώσεις του ποιος είναι τι σ’ αυτόν τον μάταιο καπιταλιστικό κόσμο) την ηλιακή ενέργεια που θα τρυγάει μ’ αυτόν τον τρόπο το κινεζικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου (υπολογίζεται 6 φορές περισσότερη απ’ την αντίστοιχη που θα μάζευαν φωτοβολταϊκά ίδιας έκτασης στην επιφάνεια της γης) δεν την προορίζει μόνο για χερσαία κατανάλωση. Αλλά και για ενεργειακή τροφοδοσία του διαστημικού του προγράμματος.

Πιθανόν να υπάρξει συνεργασία με το ρωσικό διαστημικό πρόγραμμα, στο τμήμα της πυραυλικής μεταφοράς αυτών των φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων έξω απ’ την ατμόσφαιρα. Μπορεί και όχι.

Το σίγουρο είναι αυτό: ενώ τα ολιγαρχικά καθεστώτα (αυτά που εμφανίζονται σαν «δημοκρατίες») εσωτερικεύουν αναγκαστικά την όποια καπιταλιστική παρακμή τους, τα αυταρχικά καθεστώτα (τύπου ρωσία, κίνα, τουρκία) επωφελούνται – και βελτιώνουν γρήγορα τη θέση τους στον τεχνολογικό καταμερισμό εξουσίας…

Μπλοκ της Αστάνα

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Η πιθανολογούμενη «κατά κάποιον τρόπο» αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους (;) του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια και βορειοανατολική συρία είναι το καινούργιο δεδομένο που είχαν να ζυγίσουν (και να διαχειριστούν) Rouhani, Putin και Erdogan στη χθεσινή συνάντηση στο Sochi. Η «τύχη» του θύλακα του Idlib (για την οποία είχε υπάρξει συμφωνία μεταξύ Άγκυρας – Μόσχας και, άρα Δαμασκού) έχει προστεθεί στην πιο σύνθετη «τύχη» της ζώνης που κατέχουν ακόμα οι ypg· ενδεχομένως όχι για πολύ.

Κάποιοι βολεύονται να τονίζουν τις διαφορές στις προσεγγίσεις μεταξύ των μελών του μπλοκ της Αστάνα· επειδή χαλιούνται με το γεγονός ότι οι συμφωνίες είναι πολύ περισσότερες. Και, επιπλέον, το μοντέλο αυτής της ad hoc συμμαχίας επαναλαμβάνεται και αλλού στον πλανήτη.

Ποια είναι τα προβλήματα; Σε ότι αφορά τον θύλακα του Idlib οι επιθέσεις κατά των ρωσικών βάσεων με drones έχουν σταματήσει προ πολλού – συνεπώς η Μόσχα είναι κατ’ αρχήν ο.κ. Απ’ την άλλη μεριά η σχέση της Άγκυρας με την Hay’at Tahrir al-Sham (HTS), την ένοπλη οργάνωση που έχει επικρατήσει στο μεγαλύτερο μέρος του θύλακα, δεν είναι ακριβώς by the book της συμφωνίας με την Μόσχα. Ωστόσο αυτή ακριβώς η σχέση πέφτει στη ζυγαριά (η Δαμασκός την ρίχνει σίγουρα) σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις της Άγκυρας για μια «boofer zone» σ’ όλο το μήκος των συροτουρκικών συνόρων, απ’ την Manbij ως τα σύνορα συρίας – ιράκ. Για να το πούμε πιο κομψά: είναι too much το να θέλει η Άγκυρα να κρατήσει έναν έλεγχο άμεσο ή έμμεσο σ’ όλη αυτή τη ζώνη, απ’ τη μία άκρη της βόρειας συρίας ως την άλλη· κι αυτό της το λένε οι σύμμαχοί της.

Η Μόσχα (και η Τεχεράνη) υποστηρίζουν αυτό που δεν απορρίπτει η Άγκυρα, όμως δεν μπορεί και να το διατρανώσει ανοικτά: θα πρέπει να έρθει σε απευθείας και επίσημη συνεννόηση με το καθεστώς Άσαντ, έστω κατ’ αρχή μέσω τρίτων (των συμμάχων) έτσι ώστε να βεβαιωθούν όλοι (και η Δαμασκός κατ’ αρχήν) ότι δεν θα υπάρξει de facto διαμελισμός της συριακής επικράτειας· αν και όταν φύγει ο αμερικανικός στρατός. Αν η Άγκυρα θέλει εποπτεία στις ypgκρατούμενες περιοχές (κάτι που το μπλοκ της Αστάνα το αναγνωρίζει σαν «δικαίωμά» της σε συγκεκριμένο χώρο και για συγκεκριμένο χρόνο) θα πρέπει να λύσει το ζήτημα του θύλακα του Idlib με τρόπο που θα εγγυάται ότι δεν υποβλέπει και αυτήν την συριακή περιοχή… Άρα σε συμφωνία με τη Δαμασκό. Απ’ την μεριά της η Άγκυρα θα πρέπει να «πείσει» τον προστατευόμενό της Abu Mohamad al-Joulani (επικεφαλής της HTS) ότι μια κάποια διαπραγμάτευση με τη Δαμασκό δεν είναι προδοσία. Αυτά είναι κόλπα δύσκολα· αλλά όχι αδύνατα… Τα λεφτά παίζουν πάντα τον δικό τους ρόλο….

Οι ανακοινώσεις του χθεσινού ραντεβού στο Sochi δεν διαφωτίζουν τι συγκεκριμένο συμφωνήθηκε· αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Εκτιμάμε (όχι αυθαίρετα…) ότι η Άγκυρα δεν έχει στρατηγικό λόγο να υπονομεύσει την «εδαφική ακεραιότητα» της συριακής επικράτειας, αφού πια ξέρει πολύ καλά ότι μια τέτοια υπονόμευση απλά ρίχνει νερό στο μύλο των αντιπάλων της. Είτε είναι η Ουάσιγκτον, είτε είναι το Τελ Αβίβ, είτε είναι το Ριάντ. Βασικός όρος (και σ’ αυτό συμφωνούν όλοι) είναι να μπουν οι κουρδικοί πληθυσμοί στη βόρεια συρία υπό τον σταθερό έλεγχο της Δαμασκού. Όταν, όμως, αυτοί οι πληθυσμοί έχουν υπάρξει καλοπληρωμένοι proxies του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και ποιος ξέρει τι θα αφήσουν πίσω τους οι αμερικάνοι;), το ζήτημα δεν λύνεται με όρκους πίστης…

Υπάρχει δουλειά ακόμα που πρέπει να γίνει…

Ποιά “επίθεση με αέριο”;

Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Πριν 10 μήνες, στις 7 Απρίλη του 2018, έγινε – υποτίθεται – μια επίθεση με χημικά στην (πολιορκούμενη τότε απ’ τον συριακό στρατό και τους συμμάχους του) Douma. Ένα βίντεο με τις συνέπειες της επίθεσης, με σκηνές από ένα νοσοκομείο (παιδιά που υποτίθεται ήταν θύματα της επίθεσης – με χημικά άερια) έκανε τον γύρο του κυβερνοχώρου, προκαλώντας τους συνηθισμένους συναισθηματικούς αυτοματισμούς. H επίθεση εκείνη έδωσε το δικαίωμα στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Παρίσι να κτυπήσουν με μια 100άρα πυραύλους διάφορες συριακές θέσεις. Η Μόσχα δήλωσε και ξαναδήλωσε ότι όλα ήταν στημένα – αλλά τι θα περίμενε κανείς από έναν σύμμαχο του Άσαντ;

Σωστά. Αλλά τώρα είναι ένας πολύ γνωστός συνεργάτης του bbc, ο Riam Dalati, ρεπόρτερ εδώ και χρόνια στη μέση Ανατολή, που κτυπάει. Με ένα χτεσινό τιτίβισμά του έβαλε φωτιά στα τόπια: …Ύστερα από έρευνα έξι μηνών μπορώ να αποδείξω πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι σκηνές στο νοσοκομείο της Douma ήταν στημένες έγραψε. Δεν υπήρχαν θύματα στο νοσοκομείο.

Συνέχισε: Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Jaysh al-Islam κυβερνούσε την Douma με ατσάλινο τρόπο. Ήλεγχε τους ακτιβιστές, τους γιατρούς και τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων μέσω απειλών. Στην πραγματικότητα, ένα απ’ τα 3 ή 4 άτομα που φαίνονται στο video ήταν ο γιατρός Abu Bakr Hanan, ένας «βίαιος και αναξιόπιστος» άνθρωπος που είχε σχέσεις με την η Jaysh al-Islam… Η δικαιολογία της παρουσίας του εκεί ήταν ότι «δεν υπήρχαν αρκετοί γιατροί»…

Η Ρωσία και τουλάχιστον ένα κράτος μέλος του νατο ήξεραν τι είχε γίνει στο νοσοκομείο. Έστειλαν τα σχετικά στοιχεία…

Η έστω και καθυστερημένη παρέμβαση του Dalati έχει περισσότερες από μια ενδιαφέρουσες πλευρές. Η κυριότερη είναι ότι σαν αξιόπιστος συνεργάτης του bbc δεν είναι καθόλου εύκολο να κατηγορηθεί σαν αχυράνθρωπος του Πούτιν ή του Άσαντ. Φυσικά η λογική μόνη της ήταν αρκετή τότε να υποδείξει ότι το καθεστώς Άσαντ και οι σύμμαχοί του ήταν οι τελευταίοι που θα ήθελαν μια «χημική επίθεση κατά αμάχων», την στιγμή που είχαν νικήσει στη Douma, και οι αντικαθεστωτικοί είχαν αρχίσει να τα μαζεύουν…

Κι όμως, ήταν όχι λίγα τα παπαγαλάκια που έτρεξαν να δώσουν τις πιο σουρεαλιστικές «εξηγήσεις» για το γιατί κάποιος κάνει κάτι που δεν τον συμφέρει, ενόσω δεν το χρειάζεται καν και καν.

Αν λέγαμε ότι «αυτή είναι η ατμόσφαιρα ενός πολέμου, η παραπληροφόρηση» θα είμασταν βαρετά κοινότοποι. Αν, όμως, ρωτούσαμε «μπορείτε να την διακρίνετε την παραπληροφόρηση;» θα ήταν σα να δείχναμε τον κώλο μας σε τσάι κυριών.

Οπότε δεν ρωτάμε…

Ιμπεριαλιστικοί πονοκέφαλοι

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Έχουμε υποστηρίξει πως το κυβερνοσκαρφάλωμα των αμερικάνων συντηρητικών υπό το ψόφιο κουνάβι ήταν υποχρεωτικό αφού η τακτική ηγεμονίας των δημοκρατικών (υπό το Obama) αποτύγχανε πια τόσο στον ειρηνικό όσο και στη μέση Ανατολή. Φυσικά οι αμερικάνοι ψηφοφόροι δεν ρίχνουν τα κουκιά με βάση την εκτίμησή τους για τις τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· παρότι το «θα πάψουμε να ασχολούμαστε με τον κόσμο» (του ψόφιου κουναβιού), το πίστεψαν, εννοώντας το σαν «μεγαλύτερο ενδιαφέρον» για τους ίδιους. Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν η «ευημερία» του μέσου αμερικάνου να είναι άσχετη με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό!

Να, τώρα, πως βλέπει τα πράγματα ο Ben Rhodes, απ’ τους βασικούς συμβούλους του Obama, συνεντευξιαζόμενος χτες στο καθεστωτικό γερμανικό spiegel online:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κ. Rhodes, θα συμφωνούσατε ότι η εξωτερική πολιτική του Donald Trump είναι πολύ καλύτερη απ’ την φήμη του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι. Η προσέγγιση του Trump επιταχύνει γρήγορα την συρρίκνωση της επιρροής της αμερικής, την εξάπλωση των αντιδημοκρατικών αξιών και την αυξανόμενη δυσκολία στην επίλυση σύνθετων πολιτικών προβλημάτων, όπως η κλιματική αλλαγή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αλλά δεν είναι μάλλον αποτελεσματικός σε άλλα ζητήματα; Πίεσε τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς τους. Είναι σκληρός με την κίνα, κάτι που θα είναι ωφέλιμο όχι μόνο για τις ηπα αλλά επίσης και για την ευρώπη. Και εμποδίζει τις στρατιωτικές φιλοδοξίες του ιράν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν θα σας εκπλήξει το ότι διαφωνώ. Στη νοτιοδυτική Ασία και στον Ειρηνικό οι κινέζοι γίνονται κυρίαρχη δύναμη μ’ έναν τρόπο που θα γινόταν μετά από 20 με 30 χρόνια. Αντί γι’ αυτό, συμβαίνει μέσα σε 4 χρόνια, και συμβαίνει έτσι επειδή ο Trump αποσύρθηκε απ’ την περιοχή. Δεν είναι αξιόπιστος πια. Σε σχέση με το ΝΑΤΟ, μπορεί να πετύχαμε μερικά ευρωπαϊκά κράτη να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες, αλλά το κάνουν επειδή θέλουν να έχουν μια πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας απ’ τις ηπα. Έχει βάλει ερωτηματικό σ’ αυτήν καθ’ αυτήν την βιωσιμότητα της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Έχει κάνει πολύ περισσότερα για να διευκολύνει τους σκοπούς των ρώσων απ’ όσα έχουν κάνει οι ίδιοι οι ρώσοι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ωστόσο ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg έχει μόνο επαίνους για τον Trump. Λέει ότι τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θα ξοδέψουν επιπλέον 100 δις για την άμυνα ως το τέλος του 2020.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί οι ευρωπαίοι ξοδεύουν περισσότερα για την άμυνα; Εν μέρει για να έχουν μια κάλυψη απέναντι στις ηπα. Αν δείτε τη γαλλία και σε μικρότερο βαθμό στη γερμανία, κουβεντιάζουν απροκάλυπτα για χωριστές αμυντικές συμμαχίες με άλλα κράτη εκτός ΝΑΤΟ. Ο Trump αντιμετωπίζει τα πάντα σαν απόδειξη της δύναμής του, συμπεριλαμβανόμενης της εξωτερικής πολιτικής, αλλά δεν έχει στρατηγική. Ο Obama προσπαθούσε να διατηρήσει την αμερικανική επιρροή και ηγεσία, και ένα συγκεκριμένο είδος διεθνούς τάξης ρυθμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι ηπα δρούσαν σ’ όλο τον κόσμο, κι αυτό αποδεικνύεται από διεθνείς συμφωνίες όπως η συμφωνία του Παρισιού, η ΤPP, η TTIP και άλλες. Ο Trump τα κατεδαφίζει όλα αυτά, και τσακώνεται με τον κόσμο…

Σύμφωνα με την δική μας ανάγνωση (του συνόλου της συνέντευξης) ενώ η ψοφιοκουναβική μέθοδος είναι «επίδειξη δύναμης» («και βλέπουμε»), η αντι-ψοφιοκουναβική μέθοδος (των αμερικάνων δημοκρατικών) είναι, στην καλύτερη περίπτωση, «βλέποντας και κάνοντας». Παρότι το δεύτερο παρουσιάζεται σαν «ρεαλισμός» (μπορεί και να είναι) σε αντίθεση με το πρώτο που παρουσιάζεται σαν μιλιταριστική ιδεολογία, η Ιστορία (καπιταλιστική είναι…) τρέχει πίσω απ’ τις πλάτες των πάντων.

Και υποδεικνύει πως όταν μια «μεγάλη δύναμη» αρχίσει να πέφτει εξαιτίας της εφόδου ικανών αντιπάλων (με όποιον τρόπο κι αν γίνεται αυτή η έφοδος) από ένα πράγμα θα προσπαθήσει να κρατηθεί, αργά ή γρήγορα: τα όπλα της.

Και οι κατάσκοποι έχουν ψυχή!

Κυριακή 10 Φλεβάρη. Υπάρχει κάτι σαν «υπηρεσία ασφαλείας» της ε.ε., που την μαθαίνουμε μέσα απ’ την ανακοίνωσή της ότι «υπάρχουν περίπου 250 κινέζοι και 200 ρώσοι κατάσκοποι στις Βρυξέλες». Και επειδή συχνάζουν σε συγκεκριμένα φαγάδικα και καφέ της πόλης (αλήθεια; τόσο πολύ καρφώνονται;) η υπηρεσία ασφαλείας συμβουλεύει τους ευρωδιπλωμάτες και τους νατοκαραβανάδες να μην πηγαίνουν εκεί…

Τι σόι αυτοσαρκασμός είναι αυτό το «γεμίσαμε κινέζους και ρώσους κατασκόπους· να, τους βλέπετε που τρώνε εκεί;». Οποιαδήποτε σοβαρή πρωτεύουσα σοβαρού κράτους έχει τους κατασκόπους της· ακόμα και οι πρωτεύουσες των faled states (σαν την Αθήνα) έχουν τέτοιους, ίσως μάλιστα αναλογικά περισσότερους… Κι αν είναι τόσο ορατοί (όσο υπονοεί η ευρωπαϊκή υπηρεσία ασφαλείας) μάλλον σαν ατραξιόν θα έπρεπε να προβάλλονται παρά προς αποφυγήν! Ποιος δεν θα ήθελε να κάνει παρέα με έναν κατάσκοπο, να τον ρωτήσει για την δουλειά, να φωτογραφηθεί μαζί του; Δεν είναι όλοι Τζειμς Μποντ, αλλά σίγουρα είναι μορφωμένοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι – έτσι δεν προκύπτει απ’ την τεράστια αστυνομική φιλολογία;

Αντί να παιδιαρίζει η ευρωπαϊκή ασφάλεια, καλύτερα να προβάλει αυτήν την συγκέντρωση των κατασκόπων σαν απόδειξη της σημασίας των Βρυξελών. Γιατί κατά τα υπόλοιπα θα πρέπει να είναι μια βαρετή πόλη…

(φωτογραφία: Αν όχι όλοι / όλες σίγουρα κάποιοι ανάμεσά τους είναι κατάσκοποι – που τους ξεβράκωσαν τα ευρωλαγωνικά. Στις μαγικές Βρυξέλες φυσικά!)