Tag: ρωσία

Μπλοκ της Αστάνα

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Lavrov, Cavusoglu, Zarif: η «μικτή» των υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα συναντήθηκε χτες στη Γενεύη. Για μεταξύ τους κουβέντες, αλλά και επαφές με τον ειδικό απεσταλμένο του οηε για την συρία Geir Pedersen. Αφορμή η έναρξη των συναντήσεων της επιτροπής για το συριακό σύνταγμα.

Κρατάμε μια δήλωση του Lavrov – για την αμερικανική πειρατεία στα συριακά πετροκοιτάσματα:

…Η δήλωση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι απαραίτητος για την προστασία του πετρελαϊκού πλούτου της συρίας είναι αλαζονική. Είναι σαν οι ηπα να προστατεύουν την συρία απ’ τον εαυτό της… Πρόκειται για παράνομη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ενός κυρίαρχου κράτους. Επιμένουμε σ’ αυτό. Οι αμερικάνοι εταίροι μας είναι ενήμεροι για την θέση μας, την οποία πρόκειται να υπερασπιστούμε….

Από μόνη της αυτή η (σταθερή έως μονότονη) επανάληψη της θέσης του μπλοκ της Αστάνα (και όχι απλά της Μόσχας) για τα συριακά πετρέλαια μπορεί να μην λέει κάτι ιδιαίτερο. Αλλά η ρωσική «εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική» το έχει σαν μέθοδο: όταν απ’ τα λόγια προχωράει στα έργα, βάζει το δάκτυλο στον κρόταφο θυμίζοντας ότι «το είχαμε πει». Σας είχαμε προειδοποιήσει – και μας γράψατε.

Αν, τώρα, σε διαφοροποίηση με το ζήτημα της βόρειας συρίας (όπου βγήκε μπροστά η Άγκυρα…) είναι η Μόσχα που κάνει ξανά και ξανά τις σχετικές δηλώσεις, αυτό οφείλεται στο ότι (έτσι εκτιμάμε) αυτή θα κάνει την «βρώμικη δουλειά» αν και όποτε. Φτιάχνει κλίμα – κατά συνέπεια.

(Στην ίδια συνέντευξη τύπου μετά τις επαφές, από Γενεύη μεριά, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif είχε χιουμοριστική διάθεση: Επιτέλους, ο πρόεδρος Τραμπ είναι ειλικρινής ως προς τι δουλειά κάνουν οι ηπα στη συρία… είπε.

Ο.Κ., σωστό. Αλλά ποιός θα γελάσει;)

Συρία

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Ο αμερικανικός στρατός (οι 1.000 πεζοναύτες που έφυγαν απ’ τις βάσεις του βορρά) επιστρέφει στη συρία… Σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί και η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να διασταυρώσει, η επιχείρηση «κρατάμε τα πετρέλαια μαζί με τους ypg/pkk συμμάχους μας» χρειάζεται οπωσδήποτε ένα, ίσως και δύο αεροδρόμια – αμερικανικές βάσεις. Για επιμελητειακούς αλλά και επιθετικούς λόγους. Προς το παρόν (για χτες δηλαδή) η «επιστροφή» φαίνεται να αφορά την «ανακατάληψη» απ’ τον αμερικανικό στρατό μιας βάσης στα βόρεια, πάνω απ’ την Hasakah. Δεν στάθηκε ωστόσο δυνατό να βεβαιωθούμε αν αυτή η βάση έχει περάσει στα χέρια του συριακού στρατού ή έχει μείνει κενή.

Την ίδια στιγμή στην Deir ez Zor, που βρίσκεται νοτιότερα αλλά έχει στρατηγική θέση, το ρωσικό μηχανικό ξανάφτιαξε μια πλωτή γέφυρα, που επιτρέπει την κίνηση οχημάτων στις δύο όχθες του Ευφράτη. Η ασταμάτητη μηχανή ήξερε ότι τα χωματουργικά έργα (απαραίτητα για την γέφυρα) είχαν ξεκινήσει λίγο πριν την τουρκική εισβολή στα βόρεια· προφανώς υπάρχει ένας κάποιος συντονισμός, αν ληφθεί υπόψη πως όλες τις γέφυρες στην συγκεκριμένη περιοχή τις είχε βομβαρδίσει η αμερικανική αεροπορία. Για να εμποδίσει την μεταφορά «βαρέων οχημάτων» (τανκς δηλαδή…) απ’ την δυτική στην ανατολική όχθη.

Χτες η καινούργια γέφυρα ήταν έτοιμη και σε χρήση. Είναι θέμα χρόνου (αν δεν βομβαρδιστεί κι αυτή…) να περάσει στρατός (συριακός ‘n’ friends) στα ανατολικά.

Εν τω μεταξύ το «φιλειρηνικό» ψόφιο κουνάβι που άγεται και φέρεται, δείχνει μαστουρωμένο. Προσέξτε χθεσινό κελάιδισμα:

Αυτό που σκοπεύω να κάνω, ίσως, είναι μια συμφωνία με την ExxonMobil ή κάποια άλλη απ’ τις μεγάλες μας επιχειρήσεις να πάει εκειπέρα και να κάνει την δουλειά σωστά… και να μοιράσει τον πλούτο.

Ο αμερικάνος υπ.εξ. Mark Esper το δήλωσε όσο πιο καθαρά μπορούσε. Πρώτον, με τα έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα χρηματοδοτούνται οι κούρδοι ένοπλοι (για να προσέχουν τους κρατούμενους του isis στις φυλακές…) Και, δεύτερον, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή στην ανατολική συρία, συμπεριλαμβανόμενου του συριακού ή του ρωσικού στρατού, θα “αντιμετωπιστεί με υπερβάλουσα στρατιωτική δύναμη”. Γελοίες δηλώσεις παρακμιακών: είναι σίγουρος αυτός ο φουριόζος υπ.αμ. ότι θέλει να αρχίσει έναν πλήρη, κανονικό και προφανώς πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο υπερασπιζόμενος τα έσοδα του pkk/ypg; Ας έλεγε, τουλάχιστον, την αλήθεια: θα μείνουμε εκεί για να εμποδίσουμε τους κινέζικους “δρόμους του μεταξιού”!…

Η Μόσχα υποστηρίζει ότι αυτός ο πλούτος είναι 30 μύρια δολάρια με τιμή βαρελιού στη μαύρη αγορά στα 38 δολάρια (αισθητά χαμηλότερα απ’ την επίσημη τιμή). Με 30 μύρια δολάρια τον μήνα μοιρασμένα ανάμεσα στο pkk/ypg και το αμερικανικό παρακράτος (δεν ξέρουμε σε ποια αναλογία) μπορούν και οι δύο μεριές να κάνουν τις δουλειές τους επ’ αόριστον – φαίνεται ότι αυτός είναι ο τσαμπουκάς τους…. Αλλά 30 μύρια δολάρια τον μήνα, δηλαδή πάνω από 1 δις τον μήνα (σε κανονικές τιμές) είναι ένα μεγάλο ποσό για να λείπει απ’ τα ταμεία του Άσαντ· καθότι ο Άσαντ έχει νικήσει.

Πού ακούστηκε ότι «ο ηττημένος τα παίρνει όλα»; Πού ακούστηκε ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να νομιμοποιήσει το πλιάτσικο παρότι έχει ηττηθεί; Σε ποιον πλανήτη ακριβώς σερβίρει η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη αυτό το κόλπο;

Μακρυά απ’ τα φώτα της δημαγωγίας γίνονται φανερές και λιγότερο φανερές προετοιμασίες σύγκρουσης για το συριακό oil. Αύριο; Σε ένα μήνα; Σε έξι; Θα φανεί. Αλλά η μεθόδευση της Ουάσιγκτον και των κούρδων λακέδων / μισθοφόρων της της είναι πολύ χοντρή για να περάσει. Είναι πολλοί αυτοί που είναι αντίθετοι· είτε το λένε είτε όχι…

(φωτογραφία πάνω: Μία απ’ τις δύο αμερικανικές βάσεις, είτε στην Tal Tamir είτε στην Tal Baydar φαίνεται πως είναι στόχος επανα-κατοχής. Δεν αποκλείεται ωστόσο η νέα εισβολή να αφορά την αεροπορική Rmeilan, στα βορειοανατολικά. Ο χάρτης είναι παλιότερος.

Κάτω: η γέφυρα στον Ευφράτη, στην Deir ez Zor, χτες….)

The hook

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Είναι σπάνια και (επιφανειακά τουλάχιστον) απροδόκητη εκείνη η ιστορική στιγμή που μια άλλοτε υπερδύναμη, που μεσουράνησε σαν κυρίαρχη στον πλανήτη μέσα απ’ την ρητορική της υπεράσπισης «δικαιωμάτων» και «ελευθεριών», απ’ τα ατομικά μέχρι τα κρατικά· μια υπερδύναμη που το 1991 έκανε μια εκστρατεία στη μέση Ανατολή για να υπεραπιστεί (υποτίθεται) το κράτος του κουβέιτ απ’ την πειρατική εισβολή του συμμάχου της Χουσεΐν που είχε στόχο να βάλει χέρι στα κουβετιανά πετρέλαια και τα έσοδα απ’ αυτά, είναι λοιπόν σημαντική η στιγμή που αυτή η υπερδύναμη αναγκάζεται να το ρίξει στην πειρατεία η ίδια. Και το κάνει ανοικτά, το διαφημίζει, θεωρώντας το «δικαίωμά» της· και, επιπλέον, μια επιλογή που κανείς δεν θα τολμήσει να της την αμφισβητήσει…

Καταλαβαίνουμε πως είναι δύσκολο να καταλάβει, να εννοήσει κανείς την κρίσιμη ιστορικότητα της στιγμής· αν δεν καταλαβαίνει καν και καν τι σημαίνει «ιστορικότητα». Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να υποστηρίξει καθαρά ότι αυτή η στιγμή σημαδεύει το τέλος των ηνωμένων πολιτειών. Προσοχή: όχι το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας τους· αυτό κάποιοι, με σοβαρά και ισχυρά επιχειρήματα, το τοποθετούν στα 2003, όταν εισέβαλλαν μεν στο ιράκ, αλλά απέτυχαν σε όλους τους στόχους τους.

Όχι. Το τέλος της ηγεμονίας είναι γεγονός εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια. Τώρα μιλάμε για το τέλος των ηπα σαν «μοντέλο», που με μερικές διορθώσεις θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει να έχει κάποια ισχύ στον 21ο αιώνα.

Φυσικά οι πειρατές μπορούν να συνεχίσουν να έχουν δύναμη (ή να νομίζουν ότι έχουν) για κάποιο διάστημα. Επίσης είναι γεγονός ότι υπάρχουν κράτη σε διάφορες θέσεις του παγκόσμιου καταμερισμού, που θα ήθελαν να έχουν πειρατικές δραστηριότητες σε βάρος άλλων κρατών αν είχαν την στρατιωτική ισχύ να τις συντηρήσουν για καιρό. Όμως κανένα μα κανένα κράτος δεν θα δεχόταν να γίνει θύμα πειρατείας. Κι έτσι η Ουάσιγκτον, στο συριακό πεδίο μάχης όπου όλοι ξέρουν ότι ηττήθηκε (αν όχι άμεσα με στρατιωτικό τρόπο σίγουρα έμμεσα), αυτοανακηρύσσεται πανηγυρικά σε rogue state – με πυρηνικά.

Αυτό επιβάλλει σε όλο και περισσότερα κράτη του πλανήτη, που δεν ανήκουν στον πολύ στενό κύκλο των «ξεφωνημένων» συμμάχων του ψοφιοκουναβιστάν (ξέρετε ποιοί είναι αυτοί οι σύμμαχοι), να αναζητήσουν συμμαχίες έως και «προστασία» από άλλα πυρηνικά κράτη, που δρουν ακόμα by the book, και φαίνονται διατεθειμένα να αυτοσυγκρατούνται με βάση τις διεθνείς συνθήκες. Αυτές οι «νέες δυνάμεις» υπάρχουν· δεν είναι κάτι που θα αναδυθεί στο μέλλον…

Είμαστε σίγουροι πως αυτή την ιστορική στιγμή σε πολλές καπιταλιστικές πρωτεύουσες του πλανήτη διάφορες πολιτικές βιτρίνες και αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους. Έναντι 30 εκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα (που δεν είναι καν και καν εξασφαλισμένα…) το ψοφιοκουναβιστάν χάνει τα πάντα…

Μεγάλη, μοναδική στιγμή!

Η ώρα της κορέας;

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Όπως ξέρετε (όσες / όσοι παρακολουθείτε σταθερά την ασταμάτητη μηχανή) η προσπάθεια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να ρυμουλκήσει το ψόφιο κουνάβι σε κάτι που θα «ακύρωνε» μεσομακροπρόθεσμα τις αιτίες (της Ουάσιγκτον και του Τόκιο) για στρατιωτική πίεση στην κορεατική χερσόνησο έφτασαν ως ένα συμβολικό σημείο και μετά καθηλώθηκαν. Οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον φρόντισαν να «μαζέψουν» το ψόφιο κουνάβι. Εδώ και πολλούς μήνες έχει παγιωθεί κάτι σαν «ψυχρή ειρήνη»: η Ουάσιγκτον δεν ασχολείται φανερά με την Πγιονγκγιάνγκ και το αντίστροφο. Ωστόσο αυτή η κατάσταση απέχει πολύ απ’ αυτά που θα ήθελε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· πρώτα απ’ όλα η Σεούλ και η Πγιονγκγιάνγκ

Η νοτιοκορεάτικη αριστερά (που υποστηρίζει τον Moon) προσπαθεί να βάλει το ζήτημα σε κινηματική βάση. Στις 18 Οκτώβρη 19 νοτιοκορεάτες φοιτητές έκαναν ντου στο καλά φυλασσόμενο σπίτι του αμερικάνου πρεσβευτή στη Σεούλ και κατάφεραν να μπουν μέσα. Η διαμαρτυρία τους αφορούσε αφενός την στάση του ψοφιοκουναβιστάν στο ζήτημα των διακρατικών σχέσεων των δύο κορεών, και αφετέρου την απαίτησή του να πληρώνει η Σεούλ 5 δις δολάρια τον χρόνο για την συντήρηση των σχεδόν 30.000 αμερικάνων πεζοναυτών που στρατοπεδεύουν σε βάσεις σε νοτιοκορεατικό έδαφος…

Άλλες οργανώσεις διαδηλώνουν τακτικά απαιτώντας απ’ τον Moon να ξαναρχίσει τις διαπραγματεύσεις με τον Kim αγνοώντας τα ψοφιοκουναβικά φρένα και τις τρικλοποδιές. Μια ομάδα φεμινιστριών / ειρηνιστριών απ’ την ασία και τις ηπα διαδήλωσε στις αρχές του μήνα έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη Σεούλ, ζητώντας την άρση των κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ.

Δεν πρόκειται για μαζικές διαδηλώσεις – αν αυτό είναι το ερώτημα. Μάλλον για συμβολικές κινήσεις πρόκειται, αν και το ντου στο σπίτι του πρεσβευτή θύμισε τον δυναμισμό κινηματικών δράσεων του νοτιοκορεατικού παρελθόντος. Υποθέτουμε πως ο Moon δεν «χαλιέται» μ’ αυτές τις ενέργειες. Αλλά αν πρόκειται να γίνουν κάποιες κινήσεις με νόημα σε επίπεδο κρατικής πολιτικής, δεν θα γίνουν από διαδηλωτές.

Υπάρχουν σχέδια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για το επόμενο δίμηνο – τρίμηνο; Υπάρχει Ιστορία έτοιμη για δρασκελιές σ’ αυτήν την περιοχή του καπιταλιστικού πλανήτη; 

Συρία 1

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Ενώ οι πρόσφατες εξελίξεις στη βόρεια συρία έχουν αλλάξει τα δεδομένα υπέρ του μπλοκ της Αστάνα, αυτό απ’ την αρχή έχουμε υποδείξει, δηλαδή η περιοχή νότια και ανατολικά απ’ τον Ευφράτη και την Deir ez Zor ως τα σύνορα συρίας – ιράκ, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα κρίσιμη· έως εκρηκτική.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και οι σύμμαχοί του (Τελ Αβίβ…) που διαφωνούν απόλυτα με την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια συρία, φαίνεται να σχεδιάζουν ενίσχυση του «για να φυλάμε το πετρέλαιο». Η συζήτηση δεν γίνεται για «100» ή «200» αλλά ήδη για 500 αμερικάνους πεζοναύτες (με προοπτική να αυξηθούν…)· και, «ξαφνικά», βαριά τανκς· επειδή, όπως όλοι καταλαβαίνουν, ο isis μπορεί να εμφανιστεί όπου νάναι επί σκηνής, επίσης με τανκς…

Εκείνο που προσπαθούν να κάνουν τα αφεντικά του ψόφιου κουναβιού είναι να «ρεφάρουν» την απόφασή του. Το ψόφιο κουνάβι φαίνεται να έχει αποδεχθεί μια τέτοια «εξισορρόπηση», αφού ευχαριστήθηκε ναρκισσιστικά με τον θόρυβο που προκάλεσε η «ειρηνοποιός» απόφασή του για απόσυρση του αμερικανικού στρατού. Ζούμε σε post-postmodern εποχές: η εσωτερική αμερικανική σύγκρουση, ανάμεσα σ’ ένα σχέδιο κατοχής στη μέση Ανατολή που έχει ηττηθεί χωρίς να υπάρχει εναλλακτική, και μια πολιτική βιτρίνα που θέλει «να κάνει τα δύσκολα, δηλαδή ειρήνη» φτιάχνει διπλή και τριπλή πραγματικότητα.

Οι τελικές αμερικανικές αποφάσεις δεν έχουν ληφθεί ακόμα (τα αμερικανικά επιτελεία σχεδιάζουν…), αλλά η κατεύθυνση και η τάση είναι σαφής. Όπως και η δικαιολόγησή της: «δεν θα αφήσουμε τα συριακά πετρέλαια στα χέρια του ιράν» – δηλαδή της Δαμασκού…

Για μερικά βαρέλια πετρελαίου ο καυγάς; Όχι δα!

Συρία 2

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Προδιαγράφεται ένα σύνθετο και με οξυμένα χαρακτηριστικά δίμηνο – τρίμηνο (και) στη μέση Ανατολή: το «χρονικό παράθυρο» το οποίο είχαμε προβλέψει σε σχέση με την διαδικασία καθαίρεσης (ώθησης σε παραίτηση) του ψόφιου κουναβιού. Η προανάκριση προχωράει και οι ευθύνες του ψόφιου κουναβιού «δένουν»· ακόμα και ο πρώην σωματοφύλακας Bolton ετοιμάζεται να καταθέσει εναντίον του. Έστω κι αν το ψόφιο κουνάβι συμφωνήσει για αύξηση του αμερικανικού στρατού στο «τρίγωνο των πετρελαίων» δεν πρόκειται να την γλυτώσει. Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει πως αποκλείεται να είναι αυτός, απ’ την θέση του προέδρου, υποψήφιος των συντηρητικών για τις επερχόμενες εκλογές του Νοέμβρη του 2020. Ο Pence ετοιμάζεται.

Εν τω μεταξύ, η πρόταση της γερμανίδας υπ.αμ. Annegret Kramp-Karrenbauer για «διεθνή στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη» (δηλαδη: νατο…) στη ζώνη στα βόρεια της συρίας, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ήδη ο συριακός, ο τουρκικός και ο ρωσικός στρατός, μπορεί να φαίνεται επιφανειακά ηλίθια (και απο πολλές απόψεις είναι), αλλά έχει κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Περισσότερο κι απ’ το αιφνιδιαστικά «φιλειρηνικό» Βερολίνο το Παρίσι είναι που θέλει οπωσδήποτε να αποκαταστήσει την στρατιωτική του παρουσία στη συριακή επικράτεια. Οι «σύμβουλοι» του βασιλιά Macron (όπως και οι αντίστοιχοι της αυτούς μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, κλπ…) αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ το «αναρχοκομμουνιστικό» Kobani μαζί με τους αμερικάνους…

Ακόμα, λοιπόν, κι αν το να ανακατευτεί τώρα πια το νατο στα πόδια του μπλοκ της Αστάνα στη βόρεια συρία και μάλιστα εντελώς ακάλεστο (άρα σαν στρατός κατοχής) μοιάζει κωμικά γελοίο, η ιδέα της κυρά Karrenbauer ότι υπάρχει τώρα «ανάγκη για τον διεθνισμό μιας νατοϊκής εισβολής» στη συρία (ολοφάνερα: όχι εναντίον των «τρομοκρατών» του isis…) ενώ αντιμετωπίστηκε, περίπου, απ’ τους συναδέλφους της σαν “βιαστική και ανεπεξέργαστη”, επιτρέπει στο αμερικανικό βαθύ κράτος να ψάξει ανοικτά και να βρει «πρόθυμους» (ας πούμε: γάλλους και άγγλους) για να ενισχύσει την κατοχή επί του συριακού τριγώνου νότια και ανατολικά της Deir ez Zor.

H Μόσχα απορρίπτει (εννοείται!) την ξαφνική νατοϊκή «φιλειρηνική» ετοιμότητα, οπότε δεν θα υπήρχε καμμία περίπτωση «εντολής απ’ τον οηε» για μια τέτοια επιχείρηση· και μέρα παρά μέρα καταγγέλει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη νοτιοανατολική συρία. Ωστόσο δεν είναι ζήτημα που αντιμετωπίζεται με καταγγελίες· είναι ολοφάνερο. Το βαθύ αμερικανικό κράτος και ο υπόλοιπος άξονας (ειδικά το Τελ Αβίβ) έχουν λυσσάξει με την αλλαγή των δεδομένων στη βόρεια συρία· και γίνεται όλο και πιο έντονα σαφές ότι αυτή η αλλαγή είναι η «μισή δουλειά». (Την περασμένη Τρίτη, ενόσω ο αμερικάνος υπ.αμ. Esper βρισκόταν στο Ριάντ, είτε ο Netanyahu είτε, το πιθανότερο, ο επικεφαλής της mossad Yossi Cohen, έκανε ένα «ταξίδι αστραπή» στην έδρα του τοξικού. Τι λέτε να κουβέντιασαν αυτοί οι εκπρόσωποι του άξονα;)

Το αμερικανικό επιχείρημα «είμαστε στη συρία για να προστατεύουμε τους κούρδους συμμάχους μας» τέλειωσε. Το καινούργιο, που αφορά το συριακό oil, είναι σκανδαλώδες· αλλά η όξυνση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης γίνεται όλο και περισσότερο χωρίς γάντια. Η ασταμάτητη μηχανή υποψιάζεται πως τώρα πια, με τον τρόπο που ο άξονας προσπαθεί να «ανασυνταχτεί» στο συριακό (και στο ευρύτερο μεσανατολικό) πεδίο μάχης, τα περιθώρια για «συζητήσεις» σχεδόν εξαφανίζονται…

Δεν είναι για πανηγύρια…

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. «…Νομίζω, ότι οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία και στην Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη, θα έπρεπε να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα σ΄ όλους μας. Ότι είναι αφέλεια να νομίζουμε, ότι η Τουρκία είναι μια χώρα, την οποία κάποιος εύκολα μπορεί να αποκλείσει από τις οποιεσδήποτε συζητήσεις για συνεργασίες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου…» Αυτό δήλωσε μεταξύ άλλων ο Άντρος Κυπριανού, γ.γ. του νοτικοκυπριακού κόμματος ακελ συνεντευξιαζόμενος πριν 4 μέρες σε νοτιοκυπριακό κανάλι. Στα “μεταξύ άλλων” περιλαμβανόταν κι αυτό: …Σε ότι αφορά τον αγωγό EastMed, αυτός είναι ασύμφορος και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει…

Το ακελ παριστάνει το “κομμουνιστικό”, αλλά είναι απλά ένα “αριστερό” πολιτικά προσοδικό κόμμα στη νότια κύπρο, που στις κρίσιμες στιγμές συντάσσεται με την “εθνική γραμμή”. Μιας και είναι στην αντιπολίτευση, ο κύριος γ.γ. μπορεί να παριστάνει τον ρεαλιστή. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι ταυτόχρονα με τις εξελίξεις στη συρία ο τουρκικός στόλος πλέει γύρω γύρω απ’ την κύπρο προστατεύοντας τρυπάνια ή, απλά, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Όλα αυτά μαζί έχουν προκαλέσει σύγχυση στην “εθνκή γραμμή” σε Λευκωσία και Αθήνα· ο ρεαλισμός του κυρ γ.γ. είναι απλά ένα καταφύγιο μέσα σ’ αυτήν την σύγχυση.

Πόσο έχουν επηρεάσει οι εξελίξεις στη συρία αυτήν την “εθνική γραμμή” Λευκωσίας και Αθήνας; Πολύ, πάρα πολύ. Η στρατηγική ήταν να θεωρείται (και να προβάλλεται, ει δυνατόν διεθνώς) το τουρκικό καθεστώς σαν ταραξίας στην ανατολική Μεσόγειο, αποκομένο απ’ τις διεθνείς συμμαχίες του. Ήταν κομβική, κατ’ αρχήν για εσωτερική κατανάλωση και ύστερα σα στόχος της “εθνικής εξωτερικής πολιτικής”, η “απομόνωση” της Άγκυρας. Την ίδια στιγμή που μέσα από τις τριγωνικές συμμαχίες τους Αθήνα και Λευκωσία, πότε με το Τελ Αβίβ και πότε με το Κάιρο, θα έπρεπε να εμφανίζονται (και να νομίζουν πως είναι) “δημοφιλείς” στην ανατολική Μεσόγειο και, φυσικά, “πυλώνες σταθερότητας” για λογαριασμό… της παγκόσμιας ειρήνης (δηλαδή της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους). Μ’ άλλα λόγια το επιλεγμένο σχήμα της “εθνικής γραμμής” ήταν η Άγκυρα μόνη της κι εμείς οι γενναίοι ειρηνόφιλοι όλοι μαζί εναντίον της.

Τα κτυπήματα κατά αυτής της εθνικιστικής ψευδαίσθησης άρχισαν να έρχονται όταν η Άγκυρα αψηφώντας δηλώσεις και καταγγελίες προχώρησε στην αμφισβήτηση της έτσι κι αλλιώς παράλογης νοτιοκυριακής αοζ αλλά και του αποκλεισμού των τουρκοκυπρίων απ’ τη νομή των όποιων κοιτασμάτων. Παρ’ όλα αυτά υπήρχε η κρυφή (;) ελπίδα ότι αν όχι στην ανατολική Μεσόγειο σίγουρα στο συριακό πεδίο μάχης ο τουρκικός ιμπεριαλισμός θα “σπάσει τα μούτρα του”, αδυνατίζοντας την διεθνή θέση της Άγκυρας. Όλα αυτά θα συνέβαιναν ερήμην των υπόλοιπων μελών του μπλοκ της Αστάνα…

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Παραήταν βολικό! Το ότι το ψόφιο κουνάβι, με το κατάλληλο μασάζ, “έδωσε άδεια” στον Erdogan να εισβάλει στη βόρεια συρία μαζεύοντας τον αμερικανικό στρατό απ’ την περιοχή, έσπασε εντελώς τα νεύρα και τον τσαμπουκά του ελληνικού και ελληνοκυπριακού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού. Πρώτον επειδή δεν είχε προβλεφτεί, και δεύτερον επειδή μπορεί να ερμηνευτεί με πάνω από έναν τρόπους. Άσχετα όμως με τις ψοφιοκουναβικές κινήσεις, η ελληνική «εθνική γραμμή» αναγκάζεται τώρα να παραδεχτεί (έστω και σιωπηλά…) πως βρίσκεται μπροστά όχι σε μια μιλιταριστική προβοκάτσια και έναν δακτυλοδεικτούμενο αλλοπρόσαλλο «σουλτάνο», αλλά σε μια συμμαχία κρατών, με σχέδιο, μέθοδο – και επιτυχίες. Που αυτή τη στιγμή φαίνεται να ηγεμονεύει στο συριακό πεδίο μάχης, άρα και στα πέριξ, άρα και στο χείλος της ανατολικής Μεσογείου…

Παρότι οι νοτιοκυπριακές «επιχειρηματικές» σχέσεις με το ρωσικό ξέπλυμα δεν έχουν διακοπεί, όλη η στρατηγική «ανάσχεσης» της Άγκυρας στηριζόταν είτε στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είτε, σαν υποκατάστατο, στην ε.ε. και το Παρίσι. Μ’ άλλα λόγια στηριζόταν και στηρίζεται στην «παροχή υπηρεσιών» εναντίον της Μόσχας, έστω με διακριτικό τρόπο.

Απ’ αυτήν την θέση και κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει έτοιμο σχέδιο «διορθώσεων». Και, το κυριότερο, είναι όλο και πιο αμφίβολο αν στην Μόσχα ή στην Άγκυρα θα ενδιαφερόταν κανείς να αγοράσει την νοτιοκυπριακή (και δευτερευόντως την ελληνική) «μεταμέλεια», εφόσον α) φαίνεται πόσο αγχωμένη είναι· β) φαίνεται πόσο προσχηματική θα ήταν αν εκδηλωνόταν αφού γ) προέρχεται από θέση ήττας.

Με την εκκρεμότητα του για πόσο καιρό το ψόφιο κουνάβι θα μείνει στο άσπρο σπίτι, η ελληνική εθνική γραμμή έχει ακόμα μια ύστατη ελπίδα: τον Pence. Ο σχετικός υπολογισμός είναι ότι αφού ένας τέτοιος οριτζινάλ φασίστας δεν θα μπορούσε να ξαναγεμίσει το συριακό πεδίο με στρατό ή να αμφισβητήσει τις ως τώρα εξελίξεις εκεί, θα «οχύρωνε» τουλάχιστον τους πιστούς συμμάχους του (το ελλαδιστάν, το ισραήλ, τη σαουδική αραβία και τη νότια κύπρο) προετοιμάζοντας κάποιου είδους αντεπίθεση.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε την εξόρυξη φυσικού αερίου… Αλλά στην γεωπολιτική αναβροχιά καλό είν’ και το χαλάζι….

Οι «αυτοκέφαλοι» 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Δυο φορές, όταν ο αρχιαρχιτράγος Istanbul «κήρυξε» το αυτοκέφαλο μιας κάποιας «ουκρανικής εκκλησίας» στις αρχές Γενάρη του 2019, και όταν το ελληνική «συμμορία με τα μαύρα» αναγνώρισε αυτήν την αυτοκεφαλία (στα μέσα Οκτώβρη του 2019) είχαν προηγηθεί επαφές με τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες. Την πρώτη φορά ο αρχιαρχιτράγος Istanbul είχε συναντηθεί με τον ογκόλιθο Nick the Greek. Την δεύτερη φορά ο αρχιτράγος Αθηνών συναντήθηκε με τον ρημαδοΓου(α)δοΝικόλα. Και τις δύο φορές δόθηκε η πολιτική έγκριση απ’ την μεριά των εκπροσώπων του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Είναι μπελάς να ασχολείται κανείς με τα οργανωτικά του παπαδαριού. Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για πολιτικές επιλογές, κινήσεις, αποφάσεις – εξού και οι αρχιτράγοι προχώρησαν πάνω στην ελληνική εθνική γραμμή. Η αναγνώριση μιας κάποιας «ορθόδοξης εκκλησίας της ουκρανίας» σαν αυτοκέφαλης είναι, στην πράξη, η έγκριση της διάσπασης του ουκρανικού ορθοδοξοχριστιανικού ποιμνίου, με δεδομένο ότι υπάρχει (και προϋπήρχε) εκεί η «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία», που υπάγεται στο πατριαρχείο Μόσχας. Οι «ευλογίες», λοιπόν, τόσο του αρχαρχιτραγάτου Istanbul όσο και του αρχιτράγου Αθηνών αφορούσαν την δημιουργία «εκκλησιαστικού σχίσματος» στην ουκρανία. Εναντίον της Μόσχας.

Το “πολιτικό επίδικο” είναι η προσπάθεια τραβήγματος των “πιστών” απ’ την εκκλησιαστική επιρροή της Μόσχας· δηλαδή του Putin. Αυτή είναι μια παλιά τακτική εφεύρεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Από στενά εκκλησιαστική άποψη η δημιουργία «αυτοκέφαλων» εθνικών μαγαζιών θεωρείται ανάθεμα εφόσον ο χριστιανισμός θεωρεί εαυτόν οικουμενική θρησκεία / εκκλησία. Η δημιουργία αυτοκέφαλης ελληνικής εθνικής εκκλησίας μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους ήταν αγγλικό σχέδιο, με σκοπό να περιοριστεί ο έλεγχος πάνω στο ελληνικό κοπάδι του αρχιαρχιτράγου, που είχε πάντα έδρα μέσα στην τότε οθωμανική επικράτεια. Το σχέδιο πέτυχε αρχικά. Στη συνέχεια όμως, καθώς το ελληνικό κράτος επεκτεινόταν, τόσο οι “νέες χώρες” (βόρεια ελλάδα) όσο και η Κρήτη παράμειναν στην (οικονομική και οργανωτική) αρμοδιότητα του αρχιαρχιτράγου Istanbul.

Οι «αυτοκέφαλοι» 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Υπάρχει, όμως, και η οικονομική διάσταση. Οι χριστιανικές εκκλησίες και τα μοναστήρια, στην ουκρανία όπως και παντού, έχουν μεγάλη περιουσία κινητή (χρήμα, χρυσάφι) και ακίνητη (κτίρια, εκτάσεις γης).

Τα λεφτά είναι το υποχρεωτικό “υλικό αντάλλαγμα” για τέτοιες “αυτοκεφαλίες”. Ο εμφύλιος ανάμεσα στην καινούργια «ορθόδοξη εκκλησία της ουκρανίας» και το κράτος / παρακράτος του Κιέβου απ’ την μια μεριά, και την παλιά «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία» και την Μόσχα απ’ την άλλη, με σκοπό το πλιάτσικο, θα είχε ξεκινήσει ήδη απ’ τις αρχές του 2019, αν δεν συνέβαινε ένα «ατύχημα» στους νέους και ορεξάτους: μόλις αναγνωρίστηκαν απ’ τον αρχιαρχιτράγο Istanbul διασπάστηκαν! Το «ουκρανικό πατριαρχείο του Κιέβου» (ναι, υπάρχει και τέτοιο) που αρχικά συμμετείχε στο σχίσμα, δεν τα βρήκε με άλλους τράγους, και αποχώρησε. Έτσι οι «νέοι», υπό κάποιον Επιφάνειο, έχασαν σε δύναμη και επιρροή.

Τώρα ο Επιφάνειος επανέρχεται – με δηλώσεις. Ότι «η ουκρανία βρίσκεται υπό πνευματική κατοχή» – και σκοπεύει να αρχίσει «απελευθερωτικό αγώνα». Τις γενναίες αυτές δηλώσεις ο Επιφάνειο δεν τις έκανε ωστόσο από ουκρανικό έδαφος, αλλά απ’ την Ουάσιγκτον, πριν 5 ημέρες (20 Οκτώβρη). Το τι ετοιμάζει (αν πράγματι ετοιμάζει κάτι) δεν το ξέρει η ασταμάτητη μηχανή. Θα έχει αεροπλάνα και τανκς η «απελευθέρωση» ή μόνο προσευχές και σταυροκοπήματα; Σίγουρα, πάντως, δεν θα πρόκειται για «επιθέσεις αγάπης»…

Συμμαχώντας διακομματικά (άρα πάνω σε εθνική γραμμή) το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος σ’ αυτήν την επίθεση με τους αντίπαλους της Μόσχας, επιφανειακά εκκλησιαστικούς αλλά ουσιαστικά πολιτικούς / γεωπολιτικούς και στρατιωτικούς, σέρνει (όχι το θρησκευτικό αλλά) το πολιτικό κοπάδι, όλους τους υπηκόους δηλαδή, στη δίνη του 4ου παγκόσμιου.

Η Μόσχα δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Το αρχιαρχιτραγάτο της Ιερουσαλήμ, που ελέγχεται απ’ την Αθήνα αλλά έχει προκαλέσει εδώ και χρόνια την οργή των παλαιστίνιων χριστιανών για τα νταραβέρια του με το Τελ Αβίβ (πωλήσεις παλαιστινιακής γης σε ισραηλινές εταιρείες…), είναι ένα σημείο όπου κάποια στιγμή το «μπουμ» θα ακουστεί πολύ δυνατά…