Tag: ρωσία

«Σημειώσατε Χ»

Σάββατο 26 Αυγούστου. Ξέρετε κάποιον πόλεμο που να τέλειωσε με … ισοπαλία; Εμείς όχι. Μάχες ναι· μάχες φονικές, μάχες σφαγεία, όπου στο τέλος της ημέρας οι αντίπαλοι δεν είχαν κερδίσει μέτρο. Αλλά πόλεμος που να τελειώνει με ισοπαλία; Δεν έχουμε κάτι υπόψη. Σίγουρα όχι μετά από 16 ή 17 χρόνια.

Ενώ το ψόφιο κουνάβι αποφάσισε την αύξηση κατά τι του αριθμού των αμερικάνων πεζοναυτών στο αφγανιστάν «για να νικήσουμε εκεί πέρα», ο αμερικάνος υπ.εξ. φαίνεται να έχει μια πιο μετριοπαθή και ταυτόχρονα πιο σουρρεαλιστική προσέγγιση. Σχολιάζοντας την απόφαση του ψόφιου κουναβιού φέρεται να δήλωσε:

Νομίζω ότι ο πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι αυτή η προσπάθεια έχει στόχο να πιέσει τους ταλιμπάν έτσι ώστε οι ταλιμπάν να το καταλάβουν: δεν πρόκειται να νικήσετε στο πεδίο της μάχης. Μπορεί ούτε εμείς να κερδίσουμε, αλλά ούτε κι εσείς. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να βρούμε ένα τρόπο να τελειώνει αυτή η ιστορία…

Δεν είμαστε αρμόδιοι, αλλά αν (…”αν”…) αυτή είναι η μετριοπαθής προσέγγιση του αμερικανικού καθεστώτος στη «μοίρα» του πολέμου στο αφγανιστάν, επιτρέπεται να το πούμε: η Ουάσιγκτον έχει χάσει (και) εκεί! Το πότε και πως αυτό θα γίνει πιο καθαρό από γάργαρο νερό δεν το ξέρουμε. Αλλά:

  • Κανείς δεν κάλεσε τους αμερικάνους αυτοπροσώπως στο ινδοκούς. Μόνοι τους πήγαν, για πολύ συγκεκριμένους λόγους: βάσεις στο μαλακό υπογάστριο της κίνας. Συνεπώς:
  • Είναι γελοίο να λέει κάποιος στους ταλιμπάν «ούτε εσείς θα νικήσετε ούτε εμείς». Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση! Είτε οι αμερικάνοι θα κρατήσουν τις βάσεις τους στα αφγανικά υψίπεδα, είτε θα φύγουν τρέχοντας όπως κάποτε απ’ το βιετνάμ. Και δεν υπάρχει ούτε μισός ταλιμπάν να συζητάει το πρώτο στα σοβαρά. Γιατί, απλούστατα, δεν υπάρχει ούτε ένας κινέζος ή ρώσος καθεστωτικός να ανέχεται (και να επιβραβεύει) τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Και δεν υπάρχει ούτε μισός ταλιμπάν που να έχει ξεχάσει (στα σοβαρά) το γιατί έσκασαν οι αμερικάνοι το 2001 στο αφγανιστάν… Το ότι φοράνε τουρμπάνια δεν σημαίνει ότι είναι ηλίθιοι. Να είστε σίγουροι: το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει…
  • Κάθε κουβέντα που υπονοεί «μπορεί και να τα βρούμε» είναι στην άλλη άκρη της πολεμοκάπηλης ιαχής των αμερικάνων νεοσυντηρητικών το 2001. Όμως εκείνοι είχαν ένα σχέδιο – που έχει ηττηθεί εν μέρει, και κινδυνεύει ήδη με πλήρη ήττα. Συνεπώς το «μπορεί και να τα βρούμε» είναι απελπισμένο. Όπως απελπισμένη είναι και η αύξηση των αμερικάνων πεζοναυτών στα υψίπεδα. Έμμεση παραδοχή της ήττας.

Φυσικά υπάρχει πάντα τα χαρτί της δωροδοκίας και της εξαγοράς. Πόσοι και πόσοι έχουν πουληθεί στην ιστορία; Μόνο που και πάλι το πράγμα δεν είναι απλό για την Ουάσιγκτον. Δεν έχει το μονοπώλιο της εξαγοράς. Υπάρχουν και ανταγωνιστές, όχι αμελητέοι.

Στο κάτω κάτω της γραφής το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου μπορεί να έχει κάτι διδακτικό ευρύτερης σημασίας. Αφού πλήρωσε, εκπαίδευσε και εξόπλισε κάθε καρυδιάς καρύδι, η Ουάσιγκτον (η cia και το πεντάγωνο) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έχασε τα λεφτά της, και ότι οι καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι σύμμαχοί της είναι οι κούρδοι της συρίας. Έχει τέτοιους και στο αφγανιστάν;

Θα φανεί.

Το ψόφιο κουνάβι έμπορος

Σάββατο 26 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει τον δρόμο της: εμπορικές / οικονομικές κυρώσεις, και ξανά και ξανά. Μ’ αυτόν τον τρόπο το αμερικανικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο υπολογίζει ότι θα στριμώξει τους αντιπάλους τους και θα ξαναπάρει οικονομικά / εμπορικά το πάνω χέρι στον πλανήτη. Η τελευταία δόση αφορά κινεζικές επιχειρήσεις – με αφορμή την παλιοβόρεια κορέα. Εννοείται ότι βρήκαν την ευκαιρία και στο Τόκιο. Παρότι οι κυρώσεις είναι «εκτός πλαισίου οηε» οι γιαπωνέζικες πολιτικές βιτρίνες έτρεξαν να τις υιοθετήσουν.

Αν υπάρχουν ακόμα ιστορικοί στις ηπα, θα πρέπει να έχουν αρρωστήσει. Στην χρυσή του εποχή (στον 20ο αιώνα, όχι και τόσο παλιά δηλαδή) το αμερικανικό κεφάλαιο / κράτος δεν είχε ανάγκη από κυρώσεις. Επιβαλλόταν στη ζώνη του χωρις δεύτερη κουβέντα.

Αυτός ο light (;) εμπορικός πόλεμος απ’ τον οποίο έχει πιαστεί η Ουάσιγκτον σα να είναι σανίδα σωτηρίας θα ήταν, ίσως, αποτελεσματικός για μια καπιταλιστική «δύναμη» μεσαίου βεληνεκούς, που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη πρωταρχική συσσώρευση στην επικράτειά της, άντε και σε μερικές αποικίες – πριν αρχίσει κάποια επιθετική επέκταση. Για την νικήτρια του 3ου παγκόσμιου πολέμου είναι ήδη ήττα, χωρίς καν επίσημα κηρυγμένο πόλεμο. Πόσο πιθανό είναι να αγοράζουν τα ευρωπαϊκά κράτη το αμερικανικό γκάζι σε διπλάσια τιμή απ’ το ρωσικό, επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει διαρκώς κυρώσεις στο ρωσικό καθεστώς; Πόσο πιθανό είναι να συγκρατηθεί η οικονομική επέκταση του Πεκίνου επειδή η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες; Στο τέλος, κι αν αυτό το βιολί συνεχίσει, ο κύριος «alibaba» θα αποκλείσει τον κύριο «amazon» απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου…

Αν η Ουάσιγκτον έχει σαν τελευταίο καταφύγιο (του εμπορικού πολέμου της) τα αεροπλανοφόρα της, καλύτερα να το ξανασκεφτεί….

Μεσανατολικές διευθετήσεις

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Σημασία έχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί, τους οποίους έρχεται να μπλέξει σοβαρά το ανακοινωμένο για τις 25 Σεπτέμβρη ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα στο ιρακινό κουρδιστάν. Είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν γίνει, ακόμα κι αν είναι «θετικό», κανείς δεν θα αναγνωρίσει επίσημα αυτό το «κράτος». Όπως είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα ελέγχει ως ένα βαθμό, οικονομικά κατ’ αρχήν, αυτήν την κουρδική ζώνη.

Υπάρχει όμως και η επίσημη – με – διαφορετικό – τρόπο διάσταση. Κι αυτή λέγεται Ουάσιγκτον. Έχει φυτέψει ήδη βάσεις στην ελεγχόμενη απ’ τις ypg βόρεια συρία· όπως και στο ιράκ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθούν από ‘κει, χωρίς ανοικτό πόλεμο.

Συνεπώς Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός (αλλά και Βηρυτός, η Χεμπ’ αλλάχ οπωσδήποτε) κερδίζουν μεν τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το σχέδιο για την διάλυση της συριακής επικράτειας, βρίσκονται όμως μπροστά στην αμερικανική κατοχή τμημάτων του εδάφους, που προσυπογράφεται από τους proxies τους. Δεν μπορούν να την ακυρώσουν, μπορούν όμως να την «σχετικοποιήσουν». Ή να το επιχειρήσουν.

Για να κρατήσουν, επί του εδάφους, τα δικά τους συμφέροντα, χρειάζεται μια αξιόπιστη συμμαχία, ικανή να αντέξει σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο στρατιωτική: το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν τρικλοποδιές σ’ αυτήν την «πολλαπλή συνεννόηση» που αλλάζει σε βάρος τους τα δεδομένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή…

Αφγανιστάν

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Ο αμερικανικός στρατός έχει βάσεις στο αφγανιστάν. Πέντε ή έξι. Δεν τις έφτιαξε για να τις διαλύσει. Τις έφτιαξε επειδή του χρειάζονται (και) εκεί. Τυπικά είναι νατοϊκές. Ουσιαστικά είναι δικές του. (Το νατο είναι κάπως αβέβαιο).

Όχι ο ψοφιοκούναβος αλλά και ο θεός ο ίδιος να έλεγε «θα φύγουμε», ψέμματα θα ήταν. Το ιδανικό για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, ειδικά το Λονδίνο, θα ήταν να υπάρχει στην Καμπούλ ένα καθεστώς μαριονέτα που να ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της αφγανικής επικράτειας, έτσι ώστε οι αμερικάνοι να περιορίσουν τον στρατό τους στο προσωπικό των βάσεων.

Τέτοιο καθεστώς η Ουάσιγκτον προσπάθησε φιλότιμα να φτιάξει και να στηρίξει. Ο «πρόεδρος» Karzai ήταν ένας τέτοιος «μπροστινός», όπως είναι τώρα ο διάδοχός του απ’ τον Σεπτέμβρη του 2014, Ashraf Ghani. O Karzai δεν κατάφερε να ελέγξει την αφγανική επικράτεια. Ο Ghani ακόμα λιγότερο: οι πιο «ευχάριστοι» υπέρ του υπολογισμοί δείχνουν ότι έχει ήδη χάσει το 40%. Κυρίως απ’ τους ταλιμπάν.

Οι ταλιμπάν θα ήταν, ίσως, λιγότερο πετυχημένοι στην αντεπίθεση που έχουν ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια αν οι στόχοι τους δεν συνέπιπταν με εκείνους της Μόσχας, του Πεκίνου· και καμιά φορά από τακτική απόψη με εκείνους της Ισλαμαμπάντ. Το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει στην Ουάσιγκτον ή οποιονδήποτε άλλον να αποκτήσει το «πάνω χέρι» στο αφγανιστάν. Συνεπώς έχει συμφέρον να ζορίζονται οι αμερικάνοι… Αυτός είναι ο λόγος που στις χθεσινές του δηλώσεις περί αφγανιστάν ο ψοφιοκούναβος την έπεσε με την γνωστή κομψότητά του στην Ισλαμαμπάντ.

Η Μόσχα και το Πεκίνο απ’ την μεριά τους θέλουν να γίνει (και) το αφγανιστάν ένας βούρκος αίματος για τον αμερικανικό στρατό και τους ντόπιους συμμάχους του… Έως ότου η Ουάσιγκτον αναγκαστεί να παραδεχτεί την ήττα της, να τα μαζέψει και να φύγει εντελώς.

Το γεγονός, λοιπόν, ότι οι ταλιμπάν έχουν γίνει ιδιαίτερα εφευρετικοί και αξιόμαχοι (και φαίνεται πολύ αποτελεσματικότεροι απ’ τον αμερικανο-εκπαιδευμένο στρατό της Καμπούλ…), καλά εξοπλισμένοι και έχουν τις διακριτικές πλάτες της Μόσχας και του Πεκίνου, αναγκάζει την Ουάσιγκτον να αυξήσει τις δικές της «μπότες στο χώμα» (καθώς και των συμμάχων της, σίγουρα των άγγλων) στο αφγανιστάν. Ωστόσο τα νούμερα είναι ακόμα σχετικά μικρά. Τώρα έχει εκεί περίπου 8.500 κεφάλια, θα τα κάνει (σ’ αυτή τη φάση) 13.000. Αλλά στην κορύφωση της κατοχής πριν λίγα χρόνια ήταν 100.000.

Η Ουάσιγκτον θέλει να προστατέψει τις βάσεις της και τη «νομιμότητα» (;) της παρουσίας τους στο ινδοκούς – τελεία και παύλα. Κανένα ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε ποτέ κάτι άλλο! Όμως αυτός ακριβώς ο στόχος θα τραβήξει μελλοντικά ακόμα περισσότερο αμερικανικό στρατό σε έναν πόλεμο που γίνεται απ’ το 2001, και είναι πια φανερό ότι δεν μπορεί να κερδίσει.

(φωτογραφία κάτω: η γερμανική αστυνομία έδεσε έναν πατέρα και έναν γυιό με 5.000 χάπια σαν αυτό της φωτογραφίας, ολλανδικής παραγωγής. «Έκσταση» είπε. Λάθος! Είναι καραμέλες ψοφιοκουναβίνης! Πρόκειται για ένα κοκτέιλ βιταμινών που μπορεί να σε ανεβάσει πολύ. Μέχρι και πρόεδρος μπορεί να νομίζεις ότι είσαι…)

Υδρογονάνθρακες

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Όταν η Ουάσιγκτον σκίζει τις πλεξούδες της υπέρ της “απεξάρτησης” της ευρώπης απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο (χτεσινό σχόλιο) δεν εννοεί να φτάνει στην γηραιά ήπειρο ιρανικό γκάζι. Συνεπώς η τριμερής συμφωνία που υπογράφτηκε προχτές ανάμεσα στην ιρανική πετρο-επενδυτική Ghadir, την ρωσική Zarubezhneft και την τουρκική Unit International για την έρευνα και την εκμετάλλευση ιρανικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, δεν είναι απ’ αυτές που χαροποιούν το αμερικανικό καθεστώς. (Να θυμήσουμε ότι αυτές οι υδρογονανθρακικές συμφωνίες αφορούν, προοπτικά, τα «τελευταία – τελευταία»…)

Δεν θα το χαροποιούν ούτε οι συμφωνίες που υπέγραψαν (χωριστά) πριν λίγες ημέρες η γαλλική renault και η ιαπωνική mitsubishi για δημιουργία εργοστασίων παραγωγής αυτοκινήτων στο ιράν· η δεύτερη θα φτιάχνει το υβριδικό outlander suv. Τέτοια deal, είτε είναι ενεργειακά είτε βιομηχανικά, μετατρέπουν σε χαρτοπετσέτες τις βαρύγδουπες «κυρώσεις» που επιβάλει η Ουάσιγκτον στο ιρανικό καθεστώς. Και θα έχουν διάφορες επιπλοκές για τις σχέσεις της όχι με την Τεχεράνη αλλά με την ε.ε. και την ιαπωνία.

(φωτογραφία: ο κύριος αριστέρα είναι ο Thierry Bolloré, της renault. Οι άλλοι δύο είναι ο Mansour Moazami – στο κέντρο – και ο Morshed Solouk. Ιρανοί. Η ευτυχής στιγμή των υπογραφών είναι στις 7 Αυγούστου, και προβλέπει την παραγωγή 150.000 αυτοκινήτων το χρόνο, απ’ το 2018: ο καπιταλισμός με όρεξη, και χωρίς την άδεια των αμερικάνων…

Για ένα τέτοιο deal στην ελλάδα ξέρουμε μερικούς που θα φόραγαν γραβάτες και στ’ αυτιά… Παρ’ολα αυτά ο Moazami (και άλλοι τρεις πίσω του) είναι “σκέτος” και άνετος…)

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται…

Τετάρτη 9 Αυγούστου. …Με την υποστήριξη των ηπα, η ε.ε. θα πρέπει να κινηθεί γρήγορα κάνοντας μια σοβαρή προσπάθεια να εξασφαλίσει μη ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου στην ευρώπη, εμποδίζοντας έτσι τον Πούτιν να χρησιμοποιήσει την ενέργεια σαν πολιτική κάλυψη μια για πάντα. Σ’ αυτό τον στόχο οι ηπα έχουν να παίξουν κρίσιμο ρόλο ώστε να βοηθήσουν την απελευθέρωση των συμμάχων μας απ’ την κυριαρχία της ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου.

Οι φτηνές και άφθονες αμερικανικές πηγές έχουν ρίξει τις τιμές διεθνώς, αλλά απ’ την στιγμή που ο Πούτιν πουλάει πετρέλαιο και αέριο ελεύθερα σ’ όλο τον κόσμο εμείς πιεζόμαστε και πουλάμε σε ελάχιστους. Γι’ αυτό τον λόγο υποστήριξα το νόμο για την Ενεργειακή Ασφάλεια του Βόρειου Ατλαντικού (North Atlantic Energy Security Act), ένα νόμο που θα ξεδιπλώσει την διάθεση των δικών μας πηγών, με σκοπό να υπονομεύσει το καθεστώς Πούτιν και ενισχύσει τους συμμάχους μας στην ευρώπη.

Ο αμερικανικός ενεργειακός τομέας έχει την δυνατότητα να γίνει ένα πολύτιμο στοιχείο που θα ωθήσει την οικονομία, θα υπηρετήσει τους σκοπούς της εξωτερικής πολιτικής των ηπα, και θα ενισχύσει την εθνική μας ασφάλεια και την ασφάλεια των συμμάχων μας στον κόσμο…

Αυτά λέγονταν, έτσι ακριβώς… όχι πριν 3 βδομάδες αλλά σχεδόν πριν 3 χρόνια. Στις αρχές Δεκέμβρη του 2014. Απ’ τον υποτιθέμενο “μαχητή” (και όχι πάντα φιλοΤραμπ) συντηρητικό γερουσιαστή McCain – τον άνθρωπο που έχει δουλέψει επί χρόνια σαν «ανεπίσημος» υπ.εξ. των ηπα, κάνοντας όλες τις βρωμοδουλειές που δεν μπορούσαν να γίνουν επίσημα. Όπως, για παράδειγμα, τις επαφές με τους τζιχαντιστές στη συρία…

Πολύ πριν γίνουν οι περσινές αμερικανικές εκλογές (και το Κρεμλίνο εκλέξει το ψόφιο κουνάβι, όπως λέει ο θρύλος…) η Ουάσιγκτον επεδίωκε να «δέσει» ενεργειακά την ευρώπη· και, αντίστοιχα, να κόψει την ροή ρωσικού φυσικού αερίου. Γιατί όταν ένας πολιτικός σκύλος σαν τον McCain γαυγίζει για «μη ρωσικές πηγές» εννοεί «πηγές που ελέγχουμε εμείς…. είτε είναι στην επικράτειά μας, είτε αλλού».

Να πει κανείς ότι η Ουάσιγκτον δεν έκανε φιλότιμες προσπάθειες γι’ αυτό τον σκοπό; Έκανε και παράκανε. Η ενίσχυση των φασιστών στην ουκρανία τι στόχο είχε άραγε αν όχι την διακοπή της ροής φυσικού αερίου απ’ την ρωσία στην ευρώπη; Απέτυχε σε μεγάλο βαθμό όταν ανακοινώθηκε ο south stream 2…

Αλλά η στοχοπροσήλωση στοχοπροσήλωση! Τώρα, με αφορμή την θρυλούμενη αλλά καθόλου αποδεδειγμένη εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές (κάτι βρήκαν να πουν!) οι κυρώσεις συμμαδεύουν και τις ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες (γερμανικές και αυστριακές κατά κύριο λόγο) που συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του south stream 2.

Θέλουν οι ευρωπαίοι να «απελευθερωθούν» απ’ το ρωσικό αέριο και να υποδουλωθούν στο υγροποιημένο αμερικανικό; Όχι, δεν θέλουν! Πρώτον, επειδή το ρωσικό είναι φτηνότερο… Και δεύτερον επειδή η Μόσχα δεν έχει βάσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, οπότε η όποια (ενεργειακή) εξάρτηση είναι «μονή». Αντίθετα, η εξάρτηση απ’ τους αμερικάνους έχει πάντα και κάνες. Είναι πολλαπλή… Συχνά δεν μπορεί καν να ειπωθεί “εξάρτηση”. Λέγεται κατοχή με τακτ· και έτσι ασκείται. Παράδειγμα οι σχέσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών με τις ιρανικές…

Και αυτό έχει πολλές και διάφορες συνέπειες… Γιατί ούτε ο McCain το έκρυβε, πριν σχεδόν τρία χρόνια: οι σκοποί της εξωτερικής μας πολιτικής και η εθνική μας ασφάλεια πρώτα και πάντα! Σα να έλεγε: america first – και οι υπόλοιποι να πάνε να ….

Οπότε το ψόφιο κουνάβι μπορεί να τσινάει, αλλά τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα είναι μέσα στη γραμμή του· ή αυτός στη δική τους. Το ίδιο κάνει, παρά τα μελοδράματα…

Κυρώσεις

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά, και επειδή όταν η ιστορία γίνεται κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποιο γεγονός θα αποδειχθεί σημαντικό στην εξέλιξη, να θυμίσουμε ότι οι τελευταίες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Μόσχας (και, όποιον πάρει η μπάλα: κατά της γερμανίας και άλλων στην ε.ε.) δικαιολογήθηκαν σαν απάντηση:

  • Στην μοχθηρή εμπλοκή της Μόσχας στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές… Είναι ένα θέμα που προσφέρεται για πολλά διδακτορικά σε ότι αφορά τις ιδεολογικές λειτουργίες στις postmodern κοινωνίες: πρόκειται για κάτι που δεν έχει αποδειχθεί, δεν έχει καν στοιχειοθετηθεί, και ακόμα δεν έχει κατηγορηθεί κανένας συγκεκριμένα… Ωστόσο … «παίζει». Φαίνεται ότι κάθε ξοφλημένος έχει μια «υπόθεση Γεωργίου» να τρώγεται.
  • Στο ρόλο της Μόσχας στην ανατολική ουκρανία. Πραγματικότατος, χωρίς καμία αμφιβολία. Όσο ο ρόλος της Ουάσιγκτον στο Κίεβο…
  • Στην προσάρτηση της Κριμέας. Ο.Κ….
  • Στον ρόλο της Μόσχας στη συρία! Είναι κάτι που δεν αναφέρεται, αλλά η αμερικανική «εθνική γραμμή» όντως κατηγορεί την Μόσχα για την υποστηρίξη στον Άσαντ και για την καίρια στρατιωτική ενίσχυσή του. Αυτό, αν και η επίσημα η Ουάσιγκτον έχει παραδεχτεί την ήττα της στη συρία. (Ή, ίσως, εξαιτίας αυτής της ήττας να τα έχουν πάρει στο κρανίο οι εκπρόσωποι του αμερικανικού «έθνους»).

Αντίθετα, δεν υπάρχει μνεία, και σίγουρα οι κυρώσεις αυτές δεν αφορούν την αμπχαζία και τη νότια οσετία. Τι να υποθέσουμε; Ότι οι αμερικάνοι εθνοπατέρες έχουν μνήμη χρυσόψαρου;

(φωτογραφία: μπορεί να μην τους φαίνεται, αλλά αυτοί πάνω στο τεθωρακισμένο είναι ρώσοι στρατόμπατσοι. Και που βρίσκονται οι αφιλότιμοι; Πιθανότατα στην Dara’a, νοτιοδυτικά στη συρία, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ.

Είναι εκεί για να επιτηρούν την εκεχειρία… Και για να εκνευρίζουν το αμερικανικό και το ισραηλινό πεντάγωνο… Ρώσοι στρατιώτες τόσο νότια στη μέση Ανατολή πότε είχαν ξαναεμφανιστεί αυτοπροσώπως; Ούτε στα «ορλωφικά»!)

Κρύο πιάτο

Τρίτη 1 Αυγούστου. Η απάντηση της Μόσχας στον καινούργιο γύρο των σε βάρος της κυρώσεων απ’ την Ουάσιγκτον (είναι ολόκληρη αυτή η απάντηση; ή έχει και επιδόρπιο;) περιέλαβε και μια εκκρεμότητα, απ’ τον Δεκέμβρη του ’16. Τότε, στις τελευταίες μέρες της, η διοίκηση Ομπάμα είχε απελάσει 35 άτομα απ’ την ρωσική διπλωματική αποστολή στις ηπα· και είχε κατασχέσει και δύο κτίριά της.

Υποτίθεται ότι η Μόσχα δεν αντέδρασε τότε, περιμένοντας να αναλάβει τα καθήκοντά του το ψόφιο κουνάβι. Μετά και την τελευταία «επίδειξη» απ’ τους αντιπροσώπους – του – αμερικανικού – έθνους, ο Πούτιν ζήτησε απ’ την αμερικανική διπλωματική αποστολή στη ρωσία να μειώσει μέχρι την 1η Σεπτέμβρη το μέγεθος της ώστε να είναι ίδιο με εκείνο της αντίστοιχης ρωσικής στις ηπα: 455 άτομα συνολικά. Αυτό σημαίνει μείον 755 άτομα. Ε;

Ορισμένοι, έχοντας άγνοια, υποστηρίζουν ότι απελαύνονται «755 αμερικάνοι διπλωμάτες». Καμμία σχέση. Τα 1210 άτομα που απασχολούν οι αμερικάνοι στην πρεσβεία στη Μόσχα και σε δύο προξενεία περιλαμβάνουν τα πάντα. Απ’ τον πρεσβευτή και τους προξένους, ως τους γραμματείς, τους σωφέρ, τους κηπουρούς, τους μαγείρους, τις καθαρίστριες και τους φύλακες. Αρκετοί απ’ το «προσωπικό» είναι ρώσοι υπήκοοι.

Το ρωσικό καθεστώς θα μπορούσε να απελάσει 35 αμερικάνους, για να είναι πάτσι με την απέλαση του Δεκέμβρη. Προτίμησε κάτι πιο σαδιστικό. Το να μειωθεί συνολικά η αμερικανική αποστολή κατά 755 άτομα σημαίνει ότι κατ’ αρχήν θα απολυθούν πολλοί απ’ το «βοηθητικό προσωπικό». Αλλά αυτό θα κάνει δύσκολη την καθημερινή «δουλειά» της αποστολής. Διάφορα απ’ αυτά που έκαναν οι «βοηθητικοί» θα πρέπει να τα κάνουν οι «κανονικοί» – ή κανένας.

Φυσικά θα πρέπει να φύγουν και «διπλωμάτες» – αυτό ήταν η αναμενόμενη ρωσική αντίδραση. Προφανώς η Ουάσιγκτον είχε κάνει ήδη μια αναδιάρθρωση καθηκόντων, ειδικά σε ότι αφορά την κατασκοπεία· είναι απ’ τις βασικές δουλειές όλων των σοβαρών πρεσβειών, οπουδήποτε. Αλλά ακόμα κι αν υπήρχε έτοιμη η λίστα 35 αμερικάνων διπλωματών προς αναχώρηση, πρέπει να αδειάσουν την γωνιά άλλα 720 άτομα. Το σύνολο των όχι καθαρά πρεσβευτικών θέσεων σ’ αυτά τα 1210 άτομα υπολογίζεται κοντά στις 900. Άρα θα μείνουν το πολύ 160 – 180 απ’ αυτούς / αυτές. Είναι σαφές ότι η αμερικανική πρεσβεία στη ρωσία θα ξεχαρβαλωθεί λειτουργικά.

Ίσως διασκεδάζει το ρωσικό καθεστώς με την ιδέα ότι οι αμερικάνοι κατάσκοποι / στελέχη της αμερικανικής πρεσβείας θα κάνουν και το σφουγγάρισμα του κτιρίου. Είναι τα απομεινάρια του «σοσιαλιστικού» παρελθόντος του καγκεμπίτη Πούτιν; Ίσως. Πως το έλεγε ο Λένιν; «Και η μαγείρισσα να κυβερνήσει»; Ε, η εφαρμογή Πούτιν είναι «και ο πρεσβευτής να μαζεύει τα σκουπίδια»…

Το κράτος και η μνήμη

Τρίτη 1 Αυγούστου. Η πολωνία έχει υποφέρει από κατοχές, αυτό είναι αλήθεια. Φαίνεται όμως ότι περισσότερο απ’ όλα υποφέρει (και θα υποφέρει) από αμνησία.

Η ακροδεξιά κυβέρνηση, μαζί με διάφορα άλλα, πέρασε στα τέλη του περασμένου Ιούνη ένα νόμο που απαγορεύει την προπαγάδνα υπέρ των ολοκληρωτισμών (εκτός αν είναι πολωνικής προέλευσης ή βολεύει τα «εθνικά συμφέροντα», υποθέτουμε κακοπροαίρετα) και, σε σχέση μ’ αυτήν, απαγορεύει την αναφορά ακόμα και σε κτίρια ή άλλα στοιχεία αρχιτεκτονικής που παραπέμπουν σ’ αυτούς. Η Μόσχα υποψιάζεται ότι μ’ αυτό το τελευταίο η ακροδεξιά κυβέρνηση σκοπεύει στην καταστροφή όλων των μνημείων του σοβιετικού παρελθόντος της πολωνίας· συμπεριλαμβανόμενων και των (όχι λίγων) για την απελευθέρωση της Βαρσοβίας απ’ τον κόκκινο στρατό στον β παγκόσμιο. Γι’ αυτό και ετοιμάζεται να κάνει… τι;… να “επιβάλει κυρώσεις” (χμμμμ… πολύ της μόδας έχουν γίνει…)

Θα προτείναμε ότι μια τέτοια «αναθεώρηση» της μνημειακής γεωγραφίας της πολωνίας είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Ακόμα και σαν αντιπερισπασμός θα μπορούσε να θεωρηθεί, στην υπόγεια και οξυνόμενη πόλωση που διατρέχει την πολωνική κοινωνία. Γιατί ενώ υπάρχει πάντα «επίσημη εθνική μνήμη» (στην ελλάδα το ξέρουμε καλά…) που περνάει μέσα απ’ την καταστροφή του οτιδήποτε δεν την ταΐζει, οι αντικαθεστωτικές μνήμες, όποια κι αν είναι τα καθεστώτα, δεν μπορούν να εξαφανιστούν. Στην χειρότερη περίπτωση θα αναγκαστούν να περάσουν στην παρανομία. Δουλεύοντας υπόγεια.

Αλλά κατεδαφίζοντας τα ενοχλητικά κομμάτια του παρελθόντος δεν φτιάχνει κανείς το μέλλον του. Η ακροδεξιά πολωνική κυβέρνηση θα ήθελε (αλλά ακόμα δεν το τολμάει) να αντικαταστήσει τα αγάλματα του κόκκινου στρατού με εκείνα των τελευταίων αμερικάνων προέδρων, των πιο πρόσφατων αμερικάνων αρχιστράτηγων, και οπωσδήποτε των επικεφαλής του νατο. Μ’ άλλα λόγια θα ήθελε να ακτινοβολεί η εθνική χωροταξία της απ’ αυτό που θεωρεί ότι είναι το «δημοκρατικό» alter ego της – με το αζημίωτο.

Αυτή είναι, ακριβώς, η αποθέωση της πολωνικής αμνησίας (που, πάντως, δεν είναι μοναδική στην ευρώπη): ξεχνάει την γεωγραφία. Ξεχνάει και την εθνική αμετροέπεια. Βολεύεται να παριστάνει το «θύμα», περιμένοντας πάντα τον επόμενο «απελευθερωτή»…

Κυρώσεις 1

Σάββατο 29 Ιούλη. Τα «οικονομικά μέτρα» (ποινές, πρόστιμα, απαγορεύσεις, απειλές κλπ) είναι μια μορφή πολέμου. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι υπήρξαν ποτέ, απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά, αποτελεσματικά σε σχέση με τους στόχους που έμπαιναν επίσημα. Πότε πότε οι εμπνευστές τους υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους «κυρώσεις» δεν είναι το κυρίως όπλο αλλά ο πυροκροτητής: θα δημιουργήσουν (έτσι πάει η λογική) με τον καιρό σοβαρά εσωτερικά οικονομικά / κοινωνικά προβλήματα, προκαλώντας μια εξέγερση εναντίον της εξουσίας που οι «κυρώσεις» έχουν στόχο· αντικαθιστώντας την, τελικά, με μια πιο «φιλική», «δεκτική», «υπάκουη», κλπ. Αυτό ήταν υποτίθεται το μοντέλο των κυρώσεων κατά του ιρανικού καθεστώτος. Δεν έπιασαν, αυτό είναι απόλυτα βέβαιο. Κι αφού δεν έπιασαν όταν το ιρανικό καθεστώς ήταν στριμωγμένο (το 2003, το 2004 ή το 2005) θα πιάσουν ακόμα λιγότερο τώρα πια. Το ίδιο ισχύει και με τις «κυρώσεις» κατά της ρωσίας. Δεν πέτυχαν κάτι, ούτε πρόκειται να πετύχουν. Γιατί, τότε, το αμερικανικό καθεστώς συνεχίζει να χρησιμοποιεί αυτό το «μέσο»;

Έχει γίνει μια ουσιαστική μετατόπιση των πραγματικών στόχων των αμερικανικών κυρώσεων, ενόσω οι φαινομενικά εμφανίζονται κατατονικά, παρανοϊκά, οι ίδιοι. Αυτό φάνηκε καθαρά απ’ την διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, τον Ιούλη του 2015, και ύστερα. Εφόσον τα 5 + 1 πρωτοκοσμικά κράτη αναγνώρισαν ότι η Τεχεράνη έχει θέσει το πυρηνικό της πρόγραμμα σε πλήρη διεθνή έλεγχο, το παραμύθι με τις κυρώσεις έπρεπε να τελειώσει. Αυτό ήλπιζαν, τουλάχιστον, τα ευρωπαϊκά κράτη. Αμ δε!!! Βρίσκοντας άλλες δικαιολογίες και προφάσεις η Ουάσιγκτον συνέχισε και εμπλούτισε τις κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, απειλώντας αυτήν την φορά με βαριές «ποινές» και τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά μαγαζιά που θα τολμούσαν να αποκαταστήσουν τις οικονομικές σχέσεις τους με το ιρανικό καθεστώς. Απειλώντας κυρίως τις ευρωπαϊκές τράπεζες: δεν μπορούν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με τις ιρανικές (π.χ. στην μεταφορά χρημάτων) γιατί αν το κάνουν το αμερικανικό κράτος θα τις «κάψει» με πρόστιμα. Με βάση το γεγονός ότι δουλεύουν και στις ηπα, οπότε το αμερικανικό καθεστώς θεωρεί ότι πρέπει να υπακοούν την αμερικανική νομοθεσία. Δηλαδή τις κυρώσεις… Πιο συγκεκριμένα:

…όποια ευρωπαϊκή τράπεζα ή επιχείρηση αγνοήσει τις αμερικανικές απαγορεύσεις κατά του ιράν, ειδικά στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, κινδυνεύει να φάει πρόστιμα δισεκατομυρίων δολαρίων, να μπει στα μικροσκόπια «πλήθους υπηρεσιών», τα στελέχη της θα γίνουν στόχοι απαγορεύσεων εισόδου στις ηπα, να υποστούν ηλεκτρονικές επιθέσεις, να χάσουν άλλες δουλειές στις ηπα ή αλλού, να χάσουν την φήμη τους, να δουν τις μετοχές τους να καταβαρθρώνονται…

Μπορεί να σας φαίνεται ασύλληπτο, ειδικά εφόσον δεν φαίνεται να υπάρχει δημόσια κατακραυγή στην ευρώπη· αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που τις «προειδοποιήσεις προς συνετισμό» εναντίον ευρωπαϊκών επιχειρήσεων τις μεταφέρουν όχι κάποιοι αμερικάνοι υπουργοί αλλά μεγαλοστελέχη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών…
Για να μην υπάρχει αμφιβολία περί τίνος πρόκειται..

Αυτά γίνονταν πριν τις τελευταίες αναβαθμισμένες κυρώσεις. Που τραβάνε την πραγματική στόχευση (και την πραγματική ανάγκη) του αμερικανικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού στον «λογικό δρόμο» τους: ακόμα εντονότερος οικονομικός / εμπορικός πόλεμος…