Tag: ρωσία

Αφγανιστάν 2

Κυριακή 19 Νοέμβρη. Αντέχει η Ουάσιγκτον να χάσει το αφγανιστάν· ή, έστω, ύστερα από 16 χρόνια κατοχής, να αρχίσει να διαμορφώνεται μια “συνεννόηση” που θα την αφήνει στην άκρη; Όχι, δεν το αντέχει.

Αλλά μια τέτοια προοπτική έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στον ορίζοντα. Το Πεκίνο ήδη δουλεύει σαν “μεσολαβητής” ανάμεσα στη Καμπούλ και στην Ισλαμαμπάντ. Το είδος και το περιεχόμενο της μεσολάβησης είναι άγνωστο. Εκείνο που είναι καθαρό όμως είναι ότι το Πεκίνο, παλιός και σταθερός σύμμαχος του πακιστανικού καθεστώτος, έχει κάνει “πολιτική απόβαση” στο αφγανιστάν· κάτι που δεν μπορεί να υποτιμάει κανείς, δεδομένων των καπιταλιστικών “αναπτυξιακών” προτάσεων που κουβαλάει για την συγκεκριμένη περιοχή μέσα στους “δρόμους του μεταξιού”.

Αν αυτό συνδυαστεί με κάποιου είδους “πατρονεία” της Μόσχας επί των Ταλιμπάν (που δεν αφορά μόνο τον εξοπλισμό τους αλλά οπωσδήποτε και την πολιτική αναγνώρισή τους), και την στρατηγική συμμαχία Μόσχας – Πεκίνου, τότε ο κύκλος ολοκληρώνεται: οι ταλιμπάν θα πιέζουν σταθερά και εντατικά με τα όπλα τους, μέχρις ότου εμφανιστεί δημόσια ένας “διάλογος” στον οποίο η Ουάσιγκτον θα είναι λίγο πολύ παρατηρητής. Όπως στην Astana.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι πριν λίγους μόνο μήνες, το περασμένο καλοκαίρι, όταν το ψόφιο κουνάβι έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει με την κατοχή του αφγανιστάν και την εντεινόμενη αντίσταση των ταλιμπάν, ο πρώην ceo της εταιρείας μισθοφόρων blackwater Eri Prince του πρότεινε να αναλάβει την κατοχή ιδιωτικός στρατός που θα πληρώνεται απ’ τα έσοδα της (αμερικανικής) εκμετάλλευσης των αφγανικών κοιτασμάτων. Ήταν η πιο καθαρή ως τώρα παραδοχή του ενός απ’ τους δύο στόχους της κατοχής του αφγανιστάν: μισθοφόροι μπάτσοι που φυλάνε ορυχεία αμερικανικής ιδιοκτησίας… (Ο άλλος είναι να εμποδιστεί η κινεζική οικονομική απόβαση).

Το σχέδιο του Prince δεν έχει γίνει επίσημα δεκτό ακόμα, παρότι αυτή τη στιγμή οι μισθοφόροι καραβανάδες στο αφγανιστάν είναι σχεδόν διπλάσιοι απ’ τον «κανονικό» νατοϊκό στρατό: υπολογίζονται στις 25.000. Καταλαβαίνει όμως κανείς το γιατί οι κινέζικες προτάσεις είναι ισχυρά πιο πειστικές: πρώτον δεν έχουν στρατό, και δεύτερον η εκμετάλλευση των πρώτων υλών θα είναι «μικτή», άρα θα μένουν πολλοί παράδες μέσα στο αφγανιστάν. Γιατί να μην τις καλοβλέπουν τόσο οι αντάρτες φύλαρχοι των ταλιμπάν όσο και οι κυβερνητικοί της Καμπούλ;

Astana bloc

Σάββατο 18 Νοέμβρη. Ως τώρα οι συναντήσεις κορυφής γίνονταν ανά δύο. Φαίνεται όμως ότι Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα πρέπει να πάρουν γρήγορα κάποιες αποφάσεις. Έτσι, για πρώτη φορά στη διάρκεια του πολέμου στο συριακό πεδίο μάχης, ο Putin θα είναι ο οικοδεσπότης, στο Sochi, των Erdogan και Rouhani. Την ερχόμενη Τετάρτη, 22 Νοέμβρη. Την προηγούμενη ημέρα θα έχουν συναντηθεί στην ίδια πόλη οι 3 υπ.εξ. – αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό.

Το μενού της συνάντησης δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα· και υποθέτουμε ότι θα υπάρξουν κάποιες γενικόλογες διατυπώσεις. Αλλά δεν είναι δύσκολο να υποθέσεις κανείς ποια είναι τα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν από κοινού το μπλοκ της Αστάνα. Είναι η post-isis δράση των ηπα και των συμμάχων της στη μέση Ανατολή.

Με δεδομένο ότι ο Erdogan βρισκόταν στο Sochi μόλις την περασμένη Δευτέρα (13 Νοέμβρη), καθ’ οδόν προς το κουβέιτ και το κατάρ, θα ενημερώσει προφανώς για τα συμπεράσματά του απ’ τις αραβικές επαφές του.

Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε πόσο γρήγορα θα επιδειχθούν τα αποτελέσματα αυτής της συγκεκριμένης συνάντησης, την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Αλλά μην αμφιβάλλει κανείς: θα φανούν.

Συρία

Πέμπτη 16 Νοέμβρη. Η επιχείρηση ανακατάληψης της Abu Kamal δείχνει να έχει κολλήσει επί μέρες. Ο isis αμύνεται με επιτυχία και έχει αποκρούσει ως τώρα τις εφόδους και την προσωρινή κατάληψη συνοικιών απ’ τον στρατό του Άσαντ ‘n’ friends. Φαίνεται ότι ένα βασικό εργαλείο του isis είναι τα τούνελ που έχει σκάψει στην πόλη: του επιτρέπει να εμφανίζεται ξαφνικά εκεί που δεν τον περιμένουν…

Οι επιτιθέμενοι κατηγορούν την Ουάσιγκτον ότι ενισχύει τον isis – μήπως και προλάβουν οι ypg να πάρουν αυτές θέσεις στο συγκεκριμένο σημείο των συνόρων συρίας – ιράκ… Ακόμα κι αν αυτό ισχύει (γιατί όχι;) δεν είναι αρκετή δικαιολογία: έπρεπε να το περιμένουν. Αν η ανακατάληψη της Abu Kamal χρειαστεί πολύ αίμα (κι αυτό είναι που ως τώρα απειλεί ο isis) τότε οι δυσκολίες μπορεί να βρίσκονται αλλού: στην κούραση των κυβερνητικών (του Άσαντ) και στη λανθασμένη ελπίδα τους ότι θα ήταν μια εύκολη επιχείρηση.

Μπορεί να συμβαίνουν κι άλλα, αόρατα. Σε άλλα τούνελ, που αγνοούμε. Αν, πάντως, το μπλοκ της Astana θέλει να τελειώσει την δουλειά που κάνει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, είναι αναγκασμένο να μην λυπηθεί τις απώλειές του για την Abu Kamal. Η Χεζμπ’ αλλάχ οφείλει να έχει το νου της και στον λίβανο· οπότε Τεχεράνη και Μόσχα, μαζί με τους ιρακινούς pmu πρέπει να ετοιμαστούν να ματώσουν όσο χρειαστεί. Η ρωσική αεροπορία βομβαρδίζει σταθερά· αλλά ποιος το αγνοεί; Η κυριαρχία στον αέρα δεν ήταν, δεν είναι, και δεν θα είναι ποτέ το μαγικό κλειδί σε τέτοιου είδους πολέμους.

Εκτός αν ο Άσαντ και σια καταφέρει να εξαγοράσει τους οπλαρχηγούς του isis μέσα στην Abu Kamal, προσφέροντας περισσότερα απ’ ότι η Ουάσιγκτον.

Οι νταβάδες

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Υπήρχαν επίμονες φήμες: ο αμερικανικός στρατός απ’ τις βάσεις του στη συρία διάσωζε, με ελικόπτερα, πολιορκούμενους και στριμωγμένους πολέμαρχους του isis, με μια προτίμηση στους μη σύριους (να ήταν αμερικάνοι ή ισραηλινοί πράκτορες; ή απλά «πολύτιμοι» πολεμιστές;), από διάφορες πόλεις που καταλάμβανε ο συριακός στρατός ‘n’ friends. Οι σχετικές φήμες ήταν έντονες για την Deir ez-Zor. Είχαν όμως όλες άμεση ή έμμεση ρωσική προέλευση· οπότε δεν δώσαμε βάση.

Τώρα όμως έρχεται το υπεράνω υποψίας καθεστωτικό bbc να επιδείξει με χάρτες, φωτογραφίες και μαρτυρίες ένα τέτοιο deal διάσωσης «τρομοκρατικών» assets . Απ’ την Raqqa. Και δεν είναι καν μια αμιγώς αμερικανική βρωμιά. Εξίσου ανακατεμένοι είναι και οι ypg.

Κατ’ αρχήν δεν είναι καθόλου άγνωστα τέτοια deal στο συριακό πεδίο μάχης. Το καθεστώς Άσαντ, συνήθως με την μεσολάβηση και την εγγύηση της Μόσχας, έκανε τέτοιες συμφωνίες «αναίμακτης παράδοσης και ασφαλούς μεταφοράς» με διάφορες ομάδες ενόπλων. Ακόμα και στο Aleppo. Η διαφορά είναι ουσιαστική: το καθεστώς του Άσαντ δεν έστελνε τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους να πολεμήσουν τις ypg ή/και τους αμερικάνους. Όχι, σίγουρα, με τόσο άνετο (και τελικά χυδαίο) τρόπο όπως αυτόν που αποκαλύπτει το bbc για τους “αντιτρομοκράτες” της Ουάσιγκτον και του Κομπανί.

Προκύπτει λοιπόν ότι τουλάχιστον 4.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών αλλά και πολλών εκατοντάδων ενόπλων και αξιωματικών του isis, έφυγαν απ’ την Raqqa, με την συμφωνία και την εγγύηση αμερικάνων και ypg… Για να αναδιπλωθούν και να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά του Ασαντ ‘n’ friends νοτιότερα – εκεί που συμβαίνει τώρα. Είτε στην Deir ez-Zor (που ανακαταλείφθηκε) είτε στην συνοριακή Abu Kamal.

Οι μάρτυρες (οδηγοί των φορτηγών που πληρώθηκαν για τη μεταφορά) υποστηρίζουν ότι εξαπατήθηκαν (συζητήσιμο…). Και ότι η μεγάλη φυγή ήταν ένα convoy μήκους έξι έως εφτά χιλιομέτρων, με τουλάχιστον 50 φορτωμένες με ανθρώπους τετραξονικές νταλίκες, 13 λεωφορεία και πάνω από 100 οχήματα του isis – σε ένα ταξίδι ημερών. Εννοείται: με όλα τα όπλα που μπορούσαν να μεταφερθούν.

Το bbc δεν είναι ό,τι κι ό,τι· για τον αγγλοαμερικανικό κόσμο σίγουρα. Μετά τις αποκαλύψεις του οι αμερικάνοι άρχισαν να τα μασάνε. «Ναι μεν αλλά…», «Ε, δεν ήταν και πολλοί…», «Εμείς δεν θέλαμε αλλά κανονίστηκε από τοπικούς αξιωματικούς…» κλπ κλπ.

Δεν τα τρώει κανείς· και σίγουρα δεν θα τα φάνε αυτοί που έχουν ματώσει κατά του isis στη συρία και τώρα ματώνουν έχοντας κυκλώσει (αλλά όχι ανακαταλάβει ακόμα) την Abu Kamal. Το ρωσικό υπ.αμ. υποστηρίζει (με χθεσινή ανακοίνωσή του) πως όχι μόνο η Ουάσιγκτον και οι ypg βοήθησαν “σιωπηλά” τους ένοπλους του isis να ανασυγκροτηθούν στην Abu Kamal, αλλά επιπλέον αμερικανικά πολεμικά αρνήθηκαν να κτυπήσουν το convoy του isis, που κινούνταν ανατολικά του Ευφράτη (περιοχή ελεγχόμενη απ’ τις ypg) παρά το ότι το ζήτησε το ρωσικό αρχηγείο στη συρία στα πλαίσια της “συνεργασίας κατά της τρομοκρατίας”.

Όσο για την Άγκυρα; Πρωθυπουργός και υπ.εξ. έπαιξαν το “έχω φρίξει” (λες και δεν το ήξεραν). Αυτή η συμφωνία (είπε μεταξύ άλλων το τουρκικό υπ.εξ.) είναι ένα καινούργιο παράδειγμα του γεγονότος πως όταν πολεμάς μια τρομοκρατική οργάνωση με μια άλλη, αυτό θα καταλήξει στο να συνεννοηθούν οι τρομοκράτες μεταξύ τους. Η μία κατά την Άγκυρα είναι οι ypg (η άλλη ο isis). Για να ρίξει και μια κουβέντα για μελλοντική αξιοποίηση: Αυτά τα μέλη του isis που αφέθηκαν ελεύθερα με τα όπλα τους θα μπορούν να σκοτώσουν αθώους στην τουρκία, την ευρώπη και την αμερική…

Οι αμερικάνοι και οι φίλοι τους θα φροντίσουν να ξεχαστεί το θεματάκι. Μην αρχίσει να γίνεται κοινή γνώση ότι οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους (κάτι Τελ Αβίβ, κάτι μυστικές υπηρεσίες από δω κι εκεί) είναι υπέρ της “τρομοκρατίας” και των “τρομοκρατών” – ε;

Γιατί δεν ξέρεις… Ακόμα και οι ναρκωμένοι πρωτοκοσμικοί μπορεί να αρχίσουν να συσχετίζουν τις βόμβες στο ψαχνό με αυτήν την αδικαιολόγητη φροντίδα για τους παλιοτρομοκράτες στη μέση Ανατολή…

Μέση ανατολή

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Μετά την διήμερη επίσκεψή του στο ρωσικό Sochi και τις κουβέντες με τον Πούτιν ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν (ανάμεσα σε άλλα είπε ότι σχεδόν έχει κλείσει η αγορά των s-400…) κατηφόρισε προς την αραβική χερσόνησο.

Αραβική χερσόνησο; Δηλαδή; Μην ανησυχείτε. Οργανώνει την αραβική φράξια κατά του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ και των συμμάχων του. Προορισμός του είναι το Κουβέιτ (που κρατάει σταθερά αποστάσεις απ’ την σαουδική αραβία και τους κολαούζους της) και η Ντόχα, του κατάρ.

Έχουμε, λοιπόν, σ’ αυτή τη φάση: Απ’ την μια μεριά σαουδική αραβία, εμιράτα και μπαχρέιν, και απ’ την άλλη κατάρ και (κάπως…) κουβέιτ. Απ’ την μια μεριά Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον, απ’ την άλλη Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκό, Βαγδάτη, Μόσχα· και διακριτικά Πεκίνο.

Όχι, δεν θα ξεκινήσει η «καθαρή» φάση του 4ου παγκόσμιου στις άμμους της μέσης Ανατολής. Μην έχετε όμως αμφιβολία, ακόμα κι αν δεν μαθαίνουμε τίποτα: καθώς ο τοξικός πρίγκηπας προσπαθεί να τσιμεντώσει τους αντιπάλους του και, μαζί τους, τα θεμέλια του θρόνου του, πολλοί, και από διάφορες μεριές, σκάβουν αθόρυβα στοές κάτω απ’ το παλάτι του…

(Στις 7 και στις 8 Δεκέμβρη, με τα ως τώρα δεδομένα, ο Ερντογάν αναμένεται στην Αθήνα. Υποθέτουμε ότι ο εξοχότατος ψόφιος κοριός, ο ογκόλιθος Nick the greek the only original, και ο ψεκασμένος θα τον βάλουν στη θέση του, επιδεικνύοντας τους μυς τους ο καθένας, μπράτσα, κοιλιακούς, ό,τι έχουν τέλος πάντων, που γράφουν επάνω με ανεξίτηλο μελάνι: “όαση σταθερότητας – και καμήλες χλαπακιάζουμε”…)

(φωτογραφία: χαλαρουίτα…)

Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται – κι απ’ την άλλη μεριά

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Θα μπορούσαν πράγματι αυτοί οι καλοί μηχανικοί να είναι ιρανοί. Θα μπορούσαν, όμως, να είναι και κάτι άλλο: ρώσοι. Οι υεμενίτικοι πύραυλοι είναι ρωσικής κατασκευής μικρού βεληνεκούς scud. Σαν αυτούς που είχε ο Χουσεΐν και έριχνε προς την μεριά του ισραήλ στη διάρκεια της “καταιγίδας της ερήμου”, στις αρχές του 1991. Οι scud θεωρούνταν ήδη τότε «ξεπερασμένοι», «κακής ποιότητας» και «καθόλου ακριβείς». Στη διάρκεια, ωστόσο, της περίπου δίμηνης επίθεσης των αμερικάνων και των συμμάχων τους στο ιρακινό καθεστώς συνέβη κάτι ενδιαφέρον, που κατέληξε σε κάτι που πόνεσε πολύ τον αμερικανικό στρατό, τόσο πολύ ώστε το κράτησε μυστικό: οι «ξεπερασμένοι», «κακής ποιότητας» και «καθόλου ακριβείς» scud του Χουσεΐν βελτιώνονταν σταθερά ως προς την ακρίβειά τους. Ώσπου στις 28 Φλεβάρη ένας τέτοιος κτύπησε το αμερικανικό αρχηγείο (της εκστρατείας) στη σαουδική αραβία με πολλές δεκάδες νεκρούς αξιωματικούς! Ούτε τα ραντάρ των (τότε) “patriot” ούτε άλλος κανείς πήρε χαμπάρι την τροχιά του… Μία μόνο βολή, και στο δόξα πατρί!! Εκείνη την ημέρα η Ουάσιγκτον κήρυξε την λήξη της «καταιγίδας της ερήμου» – προφανές το γιατί.

Τι είχε συμβεί; Κάποιοι καλοί μηχανικοί, γνώστες, προφανώς, των ατελειών των scud, «έσφιγγαν βίδες» (που λέει ο λόγος) όλο τον Γενάρη και τον Φλεβάρη του 1991… Και δεν ήταν ιρανοί· όπως επίσης δεν ήταν ιρακινοί. Ρώσοι; Γιατί όχι;!

Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως και τώρα, κάπου μέσα στην τάξεις των υεμενιτών, βρίσκονται ρώσοι μηχανικοί… Θα μπορούσαν να είναι πράγματι ιρανοί, θα μπορούσαν να είναι λιβανέζοι (της Χεζμπ’ αλλάχ), θα μπορούσαν να είναι ακόμα και κινέζοι, που ενδιαφέρονται τα μέγιστα να μην περάσει ο έλεγχος των στενών του Aden στις ηπα ή συμμάχους τους· γι’ αυτό άλλωστε και έχουν φτιάξει βάση στο Djibouti.

Σημαίνει σίγουρα δύο πράγματα. Πρώτον, ότι αυτοί που έχουν το know how για τέτοια update δεν είναι υποχρεωτικά της εθνικότητας που βολεύει. Και δεύτερον, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι κατά καιρούς συμμαχοί της (ή εργολάβοι της) έχουν μεγάλη ιστορία «στοχοποιήσεων» – που ήταν «πέτσινες»…

Μόνο που μετά το συριακό πεδίο μάχης είναι φανερό ότι οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Μπορεί ο τοξικός πρίγκηπας και η παρέα του να φωνάζει και να κατηγορεί όποιον θέλει· το μόνο που κάνει είναι να μεγαλώνει τους μπελάδες του.

Συρία – ιράκ: τίτλοι τέλους;

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Η τελευταία πόλη υπό την κατοχή του isis (πιο σωστά: η τελευταία σημαντική πόλη), η Abu Kamal, βρίσκεται υπό πολιορκία· ορισμένες πληροφορίες υποστηρίζουν ότι ήδη ο συριακός στρατός έχει αρχίσει την εισβολή. Η σύνθεση των στρατών που δρούν εκεί (από νότο και δύση) δίνει έναν πανηγυρικό τόνο σ’ αυτήν την τελευταία σημαντική επιχείρηση: συριακός στρατός, Χεζμπ’ αλλάχ, «φρουροί της επανάστασης» και pmu (απ’ την μεριά του ιράκ)· κάτω από ρωσική και ιρακινή αεροπορική κάλυψη.

Όταν, σε λίγες ημέρες, η Abu Kamal θα έχει ανακαταληφθεί, θα απομένει η εκκαθάριση περίπου 40 χιλιομέτρων προς τον βορρά, στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, ως τα περίχωρα της κωμόπολης al Mayadin. Από εκεί ο δρόμος ως την Δαμασκό, μέσω Deir ez-Zor και Palmyra, είναι “ανοικτός”. Το ίδιο ισχύει για τους δρόμους Δαμασκός – Βηρυττός και Βαγδάτη – Τεχεράνη.

Τίτλοι τέλους; Σίγουρα ναι για το “ισλαμικό κράτος στο ιράκ και στην ανατολή», ή αλλιώς isis – στη συρία και το ιράκ. Υπάρχουν κάποιες περιοχές που κατέχονται απ’ τον isis· αλλά η τελική εκκαθάριση θα είναι εύκολη, αφού δεν υπάρχουν σ’ αυτές τις ζώνες πόροι. Αν απομείνει κάτι (κι αυτό θα είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί) είναι η επιστροφή μελών / υποστηρικτών του isis στην παλιά συνταγή της «τρομοκρατίας» μέσα στα εδάφη είτε της συρίας είτε του ιράκ.

Υπάρχουν ακόμα ζητήματα, που δεν μπορούν να θεωρηθούν λεπτομέρειες· κι αυτά αφορούν τη συρία. Στη ζώνη που κατέχουν οι ypg σαν proxies των ηπα, στα βόρεια και τα ανατολικά της συριακής επικράτειας, υπάρχει ένταση μεταξύ των ντόπιων αράβων απ’ τη μια μεριά και των ypg απ’ την άλλη, που συμπεριφέρονται σαν κατοχική δύναμη. Βασική αιτία (αν και όχι μοναδική) είναι η τακτική της βίαιης επιστράτευσης αράβων, για να στελεχώσουν πολιτοφυλακές υπό κουρδική διοίκηση. Γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες εναντίον τέτοιων μέτρων, και απ’ την μεριά του κατοχικού στρατού των ypg υπάρχει καταστολή, συλλήψεις και τα συναφή (προς μεγάλη χαρά, υποθέτουμε, εκείνων που ανακάλυψαν στη “Rojava” την «κομμουνιστική όαση» που έψαχναν…).

Στο θύλακα του Idlib, στα βορειοδυτικά της συριακής επικράτειας, το παρόν και το μέλλον είναι ασαφή. Ο τουρκικός στρατός έχει πιάσει θέσεις στα σύνορα του θύλακα με τον κουρδικό του Afrin, καλυπτόμενος απ’ τις «συμφωνίες της Astana» για τις «ζώνες αποκλιμάκωσης». Ο θύλακας του Idlib και η ζώνη που έχει πάρει ο τουρκικός στρατός μαζί με τους f.s.a. proxies του είναι, ωστόσο, οι περιοχές που έχουν συγκεντρωθεί σουνιτικοί πληθυσμοί.

Υπάρχει η πιθανότητα σ’ αυτά τα «χωροτακτικά / πολιτικά» ζητήματα να αναζητηθούν «πολιτικές λύσεις»· μέσα από ένα καινούργιο σύνταγμα για τη συρία. Αλλά ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων η διαμόρφωση ενός «συνταγματικού χάρτη» είναι πολύπλοκη υπόθεση, ακόμα χειρότερα αν έχει προηγηθεί ένας (και) εμφύλιος. Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα και Δαμασκός, μετά τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης, έχουν τώρα την δύσκολη δουλειά να τις μεταφράσουν σε μια ισορροπημένη και (κυρίως) αποδεκτή απ’ τους περισσότερους νομική κατασκευή – έτσι ώστε να παραδοθούν τα όπλα χωρίς αντεκδικήσεις. Υποθέτει κανείς ότι κάποιοι «ειρηνευτικοί στρατοί», σε θέση de facto κυανόκρανων, θα μείνουν για καιρό στο συριακό έδαφος.

Ιράκ – συρία: τέλος και αρχή…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Ο ιρακινός στρατός και οι pmu ανακατέλαβαν την συνοριακή, δίπλα στον Ευφράτη, πόλη al Qa’im. Και απ’ αυτή τη θέση, στα συρο-ιρακινά σύνορα, βρίσκονται μόνο 5 χιλιόμετρα νότια της συριακής συνοριακής πόλης Abu Kamal.

Ο συριακός στρατός ‘n’ friends απ’ τη μεριά του τέλειωσε με την πλήρη ανακατάληψη (δηλαδή σχεδόν ισοπέδωση) της Deir ez-Zor και συγκλίνει «με πλήρεις δυνάμεις» από βόρεια (περίπου 60 χιλ.) και δυτικά (περίπου το ίδιο, 60 χιλ.) προς την Abu Kamal. Εν τω μεταξύ η ρωσική αεροπορία και οι ρωσικοί κρουζ από υποβρύχιο στη Μεσόγειο βομβαρδίζουν μέσα και γύρω απ’ την Abu Kamal «προετοιμάζοντας το έδαφος».

Αν δεν προχωρήσουν οι ypg (που βρίσκονται πιο κοντά σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, απ’ τα ανατολικά του Ευφράτη, περίπου στα 40 χιλ.) η Abu Kamal θα ανακαταληφθεί σε λίγες ημέρες. Αν, πάλι, κινηθούν οι ypg ο ιρακινός στρατός και οι pmu πιθανόν να περάσουν τα σύνορα· θα φτάσουν έτσι πρώτοι στα περίχωρα της πόλης.

Αυτό είναι το επίδικο της επόμενης εβδομάδας. Είναι, επίσης, ό,τι έχει απομείνει απ’ το «χαλιφάτο του isis» στη μέση Ανατολή σαν αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικό σχέδιο. Στο τέλος αυτής της χρονιάς ή στις αρχές της επόμενης αυτό το σχέδιο θα έχει τελειώσει και τυπικά· ουσιαστικά έχει λήξει εδώ και πολλούς μήνες.

Συνεπώς όσοι / όσες ασχολούνται με τα έργα και τις ημέρες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (η Αθήνα είναι σύμμαχός του, μην το ξεχνάτε…), θα πρέπει να λογαριάσουν σοβαρά: πέρα απ’ τον αν, που και μέχρι πότε το αμερικανικό πεντάγωνο θα κρατήσει βάσεις στο ιράκ και στη συρία, έχει απέναντί του νικήτρια (σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης) εκείνη την στρατιωτική και όχι μόνο συμμαχία της οποίας την δημιουργία προσπάθησε για πολύ καιρό να εμποδίσει.

Το επόμενο δευτερεύον πεδίο μάχης που η ίδια συμμαχία (υποθέτουμε με πιο φανερή συμμετοχή και του Πεκίνου) θα προσπαθήσει να κλείσει σε βάρος της Ουάσιγκτον λέγεται αφγανιστάν…

(φωτογραφίες: πάνω, η επικράτεια του isis το φθινόπωρο του 2015· κάτω η ίδια στα τέλη του 2017)

Ιστορία (;) 1…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Ας θυμηθούμε ότι οι άνθρωποι εναντίον των οποίων πολεμάμε σήμερα είναι οι ίδιοι που χρηματοδοτήσαμε πριν 20 χρόνια. Και τους χρηματοδοτήσαμε επειδή είχαμε μια αναμέτρηση με την σοβιετική ένωση. Εισέβαλλε στο αφγανιστάν, κι εμείς δεν θέλαμε να τους δούμε να ελέγχουν την κεντρική ασία. Οπότε πιάσαμε δουλειά. Ήταν ο πρόεδρος Ρέιγκαν, που συνεργάστηκε με το κογκρέσσο όπου είχαν πλειοψηφία οι δημοκρατικοί, που είπαν, «ω, είναι καλή ιδέα, ας συνεργαστούμε με τις μυστικές υπηρεσίες και τον στρατό του πακιστάν, κι ας στρατολογήσουμε αυτούς τους μουτζαχεντίν, αυτό είναι σπουδαία δουλειά… Ας έρθουν κι άλλοι απ’ τη σαουδική αραβία και από άλλα μέρη, να φέρουν την ουαχαβίτικη εκδοχή τους για το ισλάμ, έτσι ώστε να κτυπήσουμε την σοβιετική ένωση». Και μαντέψτε: η σοβιετική ένωση υποχώρησε, έχασε δισεκατομμύρια δολάρια, κι αυτό την οδήγησε στην κατάρρευση. Οπότε υπάρχει ένας ισχυρισμός ότι «κοιτάξτε, ήταν μια καλή επένδυση αυτό, οδήγησε στην διάλυση της σοβιετικής ένωσης».

Αλλά θα έπρεπε να προσέχουμε τι σπέρνουμε, γιατί ανάλογα θα θερίσουμε.

Αν αυτά τα λέγαμε εμείς, θα ήταν μια τετριμένη άποψη. Αλλά όχι. Αυτά είναι λόγια της Hillary Clinton, το 2010, σε μια απ’ τις ακροάσεις της «επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων» των ηπα, όταν ήταν υπ.εξ. της πρώτης κυβέρνησης Ομπάμα…

Δεν θα έλεγε ποτέ ότι «τότε τους χρηματοδοτούσαμε εμείς, τώρα τους χρηματοδοτούν οι σύμμαχοί μας»! Η «επιχειρήση κυκλώνας», η μυστική επιχείρηση της cia για τον εξοπλισμό και την χρηματοδότηση του αντάρτικου πολέμου κατά της Μόσχας απ’ το 1979 ως το 1989 (όταν η Μόσχα ηττημένη πια αποχώρησε απ’ το αφγανιστάν), θεωρητικά τουλάχιστον είχε τελειώσει το 2001 (την 11η Σεπτέμβρη) όταν το σύμπαν έμαθε την ύπαρξη μιας (ανύπαρκτης ουσιαστικά) οργάνωσης με το όνομα «αλ Κάιντα».

«Αλ Κάιντα» στα αραβικά σημαίνει «η βάση». Εκ των υστέρων μάθαμε ότι τέτοια οργάνωση δεν υπήρξε ποτέ. Το τμήμα προπαγάνδας της Ουάσιγκτον έδωσε αυτό το όνομα σε έναν μικρό αριθμό ολιγομελών ένοπλων οργανώσεων με ιδεολογική συγγένεια αλλά χωρίς σπουδαία οργανωτική σχέση, με αντιαμερικανική δράση στη μέση Ανατολή… Έδωσε αυτό το όνομα επειδή οι «νονοί» εμπνεύστηκαν απ’ την βάση δεδομένων που είχαν απ’ τους μουτζαχεντίν των ‘80s· και επειδή το «αλ Κάιντα» ήταν εύκολο να λέγεται στις λατινογενείς δυτικές γλώσσες, σε σχέση με τα δύσκολα αληθινά ονόματα των οργανώσεων. Μ’ άλλα λόγια το «αλ Κάιντα» ήταν, απλά, το εμπορικό όνομα που διάλεξε η Ουάσιγκτον για τον «προληπτικό και μακρύ πόλεμό της κατά της τρομοκρατίας»…

 

Ιστορία (;) 2…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Το αφγανιστάν παρέμενε εκεί, στη θέση του, στην κεντρική ασία, χωρίς να απασχολεί πια ούτε την cia ούτε το αμερικανικό καθεστώς. Μέχρις ότου ο σκληρός «ιστορικός» πυρήνας των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών ανακατέλαβε την εξουσία στη Μόσχα (: Πούτιν), εκπαραθυρώνοντας τον Γιέλτσιν και τους εκλεκτούς του – στα τέλη των ‘90s. Αυτό οι ειδικοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού το εξέλαβαν (μάλλον σωστά) σαν την αφετηρία μιας πιθανής ανασυγκρότησης της ρωσίας. Και άρα σαν επερχόμενη απειλή.

Ο «αμερικανικός 21ος αιώνας» ξεκίνησε απ’ το γεωγραφικό σημείο που είχε τελειώσει ο «αμερικανικός 20ος» έχοντας πυροδοτήσει την διάλυση της ε.σ.σ.δ.: το αφγανιστάν. Η 11η Σεπτέμβρη «χρεώθηκε» στην «αλ Κάιντα» και στον μπιν Λάντεν, αυτός ήταν στο αφγανιστάν, άρα… Ο έλεγχος της κεντρικής ασίας είχε χαθεί το ’89 για την Μόσχα· όμως το 2001 έπρεπε να κερδηθεί «αυτοπροσώπως» απ’ την Ουάσιγκτον. Καλού κακού… Προληπτικά…

Κι έτσι έγινε. Εύκολα. Ύστερα έπρεπε να κατακτηθεί «αυτοπροσώπως» και η μέση Ανατολή. Όχι μόνο το ιράκ αλλά και η συρία με το ιράν. Το σχέδιο κόλλησε έως βραχυκύλωσε στο ιράκ· η Τεχεράνη έβαλε το χέρι της στο βραχυκύκλωμα, ίσως και η Μόσχα. Αλλά σιγά σιγά «ξανάπιασαν δουλειά» οι ειδικοί, για ένα καινούργιο σχέδιο: αυτό που δεν μπορούσε πια να κάνει ο αμερικανικός στρατός «αυτοπροσώπως» θα το επιχειρούσε μια καινούργια, αναβαθμισμένη «τρομοκρατική» επιχείρηση, ο isis. Ο οποίος, σε αντίθεση με την «αλ Κάιντα», θα καταλάμβανε εδάφη και θα δημιουργούσε κράτος – στη συρία και στο ιράκ κατ’ αρχήν.

Αυτό το σχέδιο θα πετύχαινε (χάρη και στην δήθεν «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» εναντίον του απ’ τις ηπα και τους συμμάχους τους!…)· ως τα μέσα του 2015 τα πράγματα πήγαιναν καλά… Το χάλασε ένας απ’ τους ανταγωνιστές: η «ανεβασμένη» Μόσχα. Και στην αρχή κρυφά κι ύστερα φανερά ένας «παρίας» που ήταν στο στόχαστρο: η απελευθερωμένη απ’ την διεθνή δυτική απομόνωση (χάρη στην 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό της πρόγραμμα) Τεχεράνη.

Ακόμα κι αν κρατήσει βάσεις στην περιοχή η Ουάσιγκτον έχει ηττηθεί σε σχέση μ’ αυτό που σκόπευε. Ακολουθώντας την ανάποδη τροχιά από γεωγραφική άποψη, οι αντίπαλοί της έχουν προετοιμάσει υπέρ τους το έδαφος και στα υψίπεδα του ινδοκούς: σε μια «θεαματική» στροφή οι ταλιμπάν τώρα εξοπλίζονται απ’ την Μόσχα· στηρίζονται διακριτικά και απ’ το Πεκίνο.

Βάσεις στο αφγανιστάν διαθέτει ακόμα ο αμερικανικός στρατός. Αλλά την κεντρική ασία δεν την κατέχει πια… Και οι πραγματικοί συσχετισμοί είναι πολύ χειρότεροι, σε βάρος της Ουάσιγκτον, από ότι πριν 16 χρόνια, όταν ξεκινούσε τον «μακρύ και προληπτικό» 4ο παγκόσμιο πόλεμο…