Tag: πόλεμος

‘Ενας Χι στην ευρώπη

Τετάρτη 27 Μάρτη. Στην Ρώμη οι “άλλοι” της ευρώπης τον σνόμπαραν… Δεν πειράζει. Πήγε και στο Παλέρμο – κι αυτό, παρακαλούμε, να μην το ξεχάσετε…

Στο Παρίσι η επίσκεψη ήταν κάπως διαφορετική. Το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να παριστάνει ότι έχει «σχέδιο» για το project europe. Φυσικά, το καλωσυνάτο αφεντικό του Πεκίνου, είχε και για τον μικρό Λουδοβίκο (Μακρόν) δώρα. Ας πούμε μια γενναία αύξηση της παραγγελίας για πολιτικά αεροπλάνα – προς τιμήν της airbus. Και μερικές ακόμα οικονομικές / εμπορικές συμφωνίες…

Στο Παρίσι (και όχι στη Ρώμη…) προσέτρεξαν κι άλλοι ευρωπαίοι. Η κυρία Merkel και ο κυρ Juncker (δυστυχώς η δόλια κυρά May είναι απασχολημένη με άλλα). Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον κυρ Xi, εκτός απ’ τις μπίζνες, να ξεδιπλώσει το όνειρό του για έναν «καλύτερο κόσμο»…

Τέσσερα ελλείμματα στις παγκόσμιες υποθέσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού είπε. Πρώτον, τα ελλείμματα στους δημόσιους προϋπολογισμούς (δεν αφορούν Πεκίνο και Βερολίνο). Δεύτερον, το έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνήσεων, λαών, πολιτισμών. Τρίτον, το έλλειμμα ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις. Και τέταρτον το έλλειμμα ανάπτυξης.

Ο καπιταλισμός δεν προχωράει (και δεν προχώρησε ποτέ) χωρίς αυτά τα ελλείμματα – οι «διαφορές» είναι που εξασφαλίζουν τον «δυναμισμό» του! Όπως η «διαφορά δυναμικού» εξασφαλίζει την κυκλοφορία του ρεύματος.

Όχι, ο κυρ Xi δεν είπε χτες απ’ το Παρίσι ότι πρέπει ο πλανήτης να τον ξεφορτωθεί τον παλιοκαπιταλισμό (αυτά τα λέει στα συνέδρια του κ.κ. κίνας). Απλά, ευελπιστώντας ότι οι σχέσεις κίνας – ε.ε. θα εξελιχθούν διαφορετικά απ’ τις σχέσεις κίνας – ηπα (κι έτσι θα γίνει: το δείχνει η Ρώμη, το δείχνει και το Παλέρμο, το global Παλέρμο…) κερδίζει τον χρόνο που είναι αναγκαίος στον κινεζικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.

Ωστόσο ας μην υποτιμήσουμε την συγκυρία: η πρωτοβουλία των δρόμων του μεταξιού (Belt and Riad Initiative – BRI) είναι ένα πολλαπλάσιο και πολύ πιο εκτεταμένο «σχέδιο Μάρσαλ». Ο πρώτος που υφίσταται τις συνέπειές του θα είναι το ψοφιοκουναβιστάν. Όσο αυτό συμβαίνει, οι υπόλοιποι μπορούν να δοκιμάσουν κάποιο είδος (προσωρινής) ανακωχής μεταξύ τους.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που το ασύμμετρο (όπως εξελίσσεται) project europe μπορεί ακόμα να ελπίζει και να φτύνει τον κόρφο του ευχόμενο «μακριά από εμάς» (η «τύχη» του αμέρικα)…

Αυτό λέγεται αποτροπή;

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) δεν χάνει την ευκαιρία να επιδεικνύει τα καινούργια πολεμικά παιχνίδια της ρωσικής τεχνοστρατιωτικής βιομηχανίας. Η πιο προφανής εξήγηση είναι ότι επιδεικνύοντας την πολεμική της υπεροπλία η Μόσχα ελπίζει ότι η Ουάσιγκτον θα φοβηθεί.

Πόσο πιθανή είναι η αποτροπή μέσω μιας τέτοιας επίδειξης ισχύος; Είναι τόσο πιθανή όσο το να κουρντίζει κανείς ένα ελατήριο κουνώντας του το δάκτυλο για να μην σπάσει. Στην πιο πρόσφατη ως τώρα στροφή αυτού του κόλπου, η αργόστροφη αλεπού απείλησε την Ουάσιγκτον ότι αν εγκαταστήσει πυραύλους μικρομεσαίου βεληνεκούς στην ευρώπη τότε η ρωσική απάντηση δεν θα είναι μόνο μια ανάλογη στόχευση στις βάσεις τους, αλλά και τα επιχειρησιακά κέντρα τους στις ηπα. Αν οι (γνωστοί) αμερικανικοί πύραυλοι χρειάζονται 12 λεπτά για να κτυπήσουν ρωσικούς στόχους από ευρωπαϊκές βάσεις, η αργόστροφη αλεπού απειλεί ότι οι δικοί της πύραυλοι θα χρειαστούν μόνο 5 λεπτά για να απαντήσουν… Δεν είναι μπάσκετ ακόμα, με επιθέσεις στα 30 δευτερόλεπτα…

Το φιλειρηνικό «καπάκι» της αργόστροφης αλεπούς είναι αυτό: … Σίγουρα έχουμε προβλήματα ο ένας με τον άλλον, συγκρουόμενες προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κλιμακώσουμε την αντιπαράθεση στο επίπεδο της κρίσης στην Καραϊβική στις αρχές της δεκαετίας του ’60…

H «κρίση στην Καραϊβική» είναι ο ευφημισμός της πυραυλικής αντιπαράθεσης στην κούβα. Υπάρχει, δυστυχώς, μια ουσιαστική διαφορά: τότε τα αντίπαλα μπλοκ ήταν οριοθετημένα στον πρώτο κόσμο, συνεπώς η κάθε πλευρά μπορούσε να νοιώθει ασφαλής στα όρια της δικής της στρατιωτικής συμμαχίας (είτε νατο είτε σύμφωνο της Βαρσοβίας). Τώρα δεν υπάρχουν τέτοια σύνορα. Οπότε είναι συζητήσιμο το ποιο θα ήταν το έδαφος της (έστω συμβολικής) υποχώρησης σε μια «κρίση τύπου Καραϊβικής» νο 2.

Είναι συζητήσιμη και η σύγκριση η ίδια. Που υπονοεί το «αν επιμένετε, πάμε πάλι μια κοντρίτσα»…

Κρίση ειλικρίνειας

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Θέλω την 5G, ακόμα και την 6G τεχνολογία στις ηπα το γρηγορότερο δυνατόν. Είναι πολύ πιο δυνατή, γρήγορη και έξυπνη σε σχέση τα τωρινά στάνταρ. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις πρέπει να επιταχύνουν τις προσπάθειές τους, αλλιώς θα μείνουν πίσω. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μείνουμε πίσω σε κάτι τόσο σημαντικό για το μέλλον.

Θέλω οι ηπα να νικήσουν μέσω ανταγωνισμού, όχι μπλοκάροντας τις τωρινές πιο αναπτυγμένες τεχνολογίες. Πρέπει να είμαστε πάντα οι ηγέτες σε ότι κάνουμε, ειδικά όταν πρόκειται για τον συναρπαστικό κόσμο της τεχνολογίας!

Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε. Για να αναγνωρίσει αυτό που οι πάντες έχουν καταλάβει: ότι η επίθεση στην κινεζική Huawei δεν οφείλεται στην κατασκοπεία αλλά στην τεχνολογική υστέρηση των αμερικανικών εταιρειών στον τομέα των 5G επικοινωνιών.

Αλλά τι χρειάζεται η ψοφιοκουναβική παρότρυνση; Κάθε αφεντικό που σέβεται τον εαυτό του κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει «ηγέτης» στον τομέα του. Αυτό ισχύει και για την Verizon… Αν έχει μείνει πίσω, δεν φταίει ότι το ψόφιο κουνάβι άργησε να σπρώξει!

Συνεπώς είναι ένα ζήτημα το πότε η Verizon (ή οποιαδήποτε άλλη αμερικανική εταιρεία) θα φτάσει στο τωρινό know how των κινέζων ανταγωνιστών της – ακόμα και βάζοντάς τους πολιτικές τρικλοποδιές… Και είναι ένα δεύτερο ερώτημα το που θα βρίσκονται τότε αυτοί οι ανταγωνιστές… Στις 6G; Στις 7G;

Ο παλιοκαπιταλισμός! Δεν σφυράει (ανύπαρκτα) οφσάιντ!…

Ο παράδεισος των μισθοφόρων, η κόλαση των υπόλοιπων

Τετάρτη 20 Φλεβάρη. Κάτω απ’ τον τίτλο ο πόλεμος στην υεμένη είναι ο παράδεισος των μισθοφόρων – μαζεύουν οι ισραηλινοί τα κέρδη; η ισραηλινή ha’aretz έριξε πριν τρεις ημέρες ένα διαγώνιο φως σ’ ότι συμβαίνει σ’ αυτήν την κρίσιμη για τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο περιοχή του πλανήτη:

«Αν το ιράν προσπαθήσει να μπλοκάρει τα στενά του Bab al-Mandab, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθεί αντιμέτωπο με μια πολυεθνική συμμαχία για να το εμποδίσει. Αυτή η συμμαχία θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε όλα τα στρατιωτικά σώματα του ισραήλ” δήλωσε τον περασμένο Αύγουστο ο Benjiamin Netanyahou, μετά από τις απειλές του ιράν εναντίον των αμερικανικών κυρώσεων.

Μια τέτοια συμμαχία έχει δημιουργηθεί ήδη απ’ το 2015 απ’ την σαουδική αραβία, που δρα σε συνεργασία με τα ενωμένα αραβικά εμιράτα, το μπαχρέιν, την αίγυπτο και το πακιστάν. Το ισραήλ είναι, επίσης, ένας ανεπίσημος σύμμαχος. Οι ισραηλινές εταιρείες του κυβερνοχώρου, ισραηλινοί έμποροι όπλων, εργολάβοι εξιδεικευμένοι στον τρομοκρατικό πόλεμο [σ.σ.: η αγγλική διατύπωση είναι “terror warfare”…), ακόμα και πληρωμένοι πιστολάδες που ανήκουν σε μια ισραηλινή εταιρεία συμμετέχουν στον πόλεμο στην υεμένη.

Το περασμένο Σεπτέμβρη η al-Khaleej online με έδρα το Λονδίνο δημοσίευσε ένα μεγάλο άρθρο για την εμπλοκή του ισραήλ στην εκπαίδευση κολομβιανών και νεπαλέζων μισθοφόρων, στρατολογημένων απ’ τα ενωμένα αραβικά εμιράτα για να πολεμήσουν στην στην υεμένη. Το άρθρο μνημόνευε πηγές της επιτροπής μυστικών υπηρεσιών της αμερικανικής βουλής, που ανέφεραν ότι ο στρατολόγος των μισθοφόρων ήταν ο Mohammed Dahlan, πρώην μέλος της κεντρικής επιτροπής της fatah, και πρώην υπεύθυνος ασφαλείας της παλαιστινιακής οργάνωσης στη Γάζα. Ο Dahlan διώχτηκε απ’ την fatah το 2011, και έκτοτε μετακόμισε στα εμιράτα, όπου έχει γίνει σύμβουλος του διαδόχου και εξουσιοδοτημένος μεσολαβητής μεταξύ των υπηρεσιών ασφαλείας των εμιράτων και του ισραήλ.

Το άρθρο σημειώνει επίσης ότι το ισραήλ έχει φτιάξει ειδικά στρατόπεδα εκπαίδευσης στην έρημο Negev, όπου οι μισθοφόροι εκπαιδεύονται από ισραηλινούς αξιωματικούς…

Αν έχει αξία αυτή η αναφορά της ha’aretz είναι επειδή δείχνει ότι το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς, εκτός απ’ το να εξάγει πολεμική τεχνολογία δοκιμασμένη πάνω στους παλαιστίνιους, εξάγει πλέον και εκπαίδευση μισθοφόρων (αλλά και δικούς του μισθοφόρους) σε «περιφερειακούς» πολέμους που είναι οργανικά τμήματα του 4ου παγκόσμιου. Απ’ αυτή την άποψη το Τελ Αβίβ είναι στην ίδια «πρώτη γραμμή» με την Μόσχα, την Ουάσιγκτον, το Παρίσι, το Λονδίνο, την Ισλαμαμπάντ – και δεν ξέρουμε πόσα κράτη ακόμα.

Ο συνδυασμός όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και outsourcing των “μικρομεσαίων πολέμων”, που στην περίπτωση του isis σερβιρίστηκε ύπουλα σαν «αδέσποτος» ενώ μόνο τέτοιος δεν ήταν, στην υεμένη – όπως και σε διάφορες περιοχές της αφρικής – εκδηλώνεται ωμά και καθαρά σαν ΣΔΙΤ μπίζνες. Το μόνο που απομένει να αποδειχθεί (όχι για εμάς εδώ!) είναι ότι ΣΔΙΤ μπίζνες ήταν και παραμένουν οι «βόμβες στο ψαχνό» στην ευρώπη – η νομιμοποίηση των υπόλοιπων ΣΔΙΤ επιχειρήσεων…

Smart europe

Τετάρτη 20 Φλεβάρη. …. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες απ’ την ευρωπαϊκή νομοθεσία… Αυτοί οι νόμοι εφευρέθηκαν τον 20ο αιώνα, και οδηγούν σε οικονομικά και πολιτικά λάθη….

Όχι, δεν είναι κάποιος “ευρωσκεπτικιστής” που τράβηξε το σπαθί του απ’ το θηκάρι εν όψει των ευρωεκλογών του Μάη και τα χώνει… Είναι ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire που εκπροσωπώντας την κυβέρνησή του τα «έχει πάρει», όπως και η γερμανική κυβέρνηση, επειδή η ε.ε. έχει επιτροπή ανταγωνισμού. Που εμπόδισε την συγχώνευση των σιδηροδρομικών εταιρειών Alstom (γαλλική) και Siemens (γερμανική). Στο χθεσινό κοινό μανιφέστο τους οι Bruno Le Maire και Peter Altmaier βάρεσαν συναγερμό: μόνο 5 ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι μέσα στις 40 μεγαλύτερες του κόσμου. Και η κυρία Merkel σχολίασε χωριστά: «Η ευρωπαϊκή πολιτική για τον ανταγωνισμό μου δημιουργεί αμφιβολίες για το κάτα πόσο μπορούμε πραγματικά να δημιουργήσουμε παγκόσμιους παίκτες μ’ αυτόν τον τρόπο».

Μήπως την φτιάξατε εσείς (ή εμείς) αυτήν την «βλακώδη» ευρωπαϊκή πολιτική; Όχι. Υπήρξε συνεπές τέκνο του ορντοφιλελευθερισμού, που στη λίστα με τους εχθρούς της οικονομικής ανάπτυξης (ναι, ακριβώς αυτής!) είχε ψηλά την δημιουργία καρτέλ! Κι αν, λοιπόν, η ευρωπαϊκή επιτροπή ανταγωνισμού απαγόρευσε την συγχώνευση των Alstom και Siemens ήταν ακριβώς γι’ αυτό: στο όνομα του ανταγωνισμού, στο όνομα της προστασίας της (ευρωπαϊκής) αγοράς από τα καρτέλ, στο όνομα της προστασίας του «ευρωπαΐου καταναλωτή».

Αυτά, όμως, ήταν ζωτικά ζητήματα υπέρ της «ανάπτυξης» όταν δεν υπήρχε ο τόσο απειλητικός κινεζικός καπιταλισμός! Τώρα οι «ελευθερίες» (οι επιχειρηματικές και όχι μόνο…) και η «ευγενής άμιλλα» μεταξύ των ευρωπαϊκών αφεντικών σε στρατηγικούς τομείς είναι ξεπερασμένες. Τώρα ο προστατευτισμός (το ανάθεμα του ορντοφιλελευθερισμού μέχρι και πριν ελάχιστα χρόνια) παίρνει διάφορες μορφές. Μία απ’ αυτές είναι η δημιουργία επιχειρήσεων τέτοιου μεγέθους που να μην μπορούν να τις εξαγοράσουν οι αντίπαλοι (τα κινεζικά αφεντικά)· και να μπορούν να σταθούν αξιόπιστα απέναντι τους. Μια άλλη είναι η εξαγορά μετοχικού μεριδίου στρατηγικών επιχειρήσεων απ’ τα «μητρικά» κράτη, ώστε να κάνουν κουμάντο στη διοίκηση και να απορρίπτουν τις προτάσεις εξαγορών… Όχι με «οικονομικά» αλλά με «πολιτικά» κριτήρια…

Όσοι έχουν γνώση της καπιταλιστικής ιστορίας ξέρουν: η συγκέντρωση κεφαλαίου και η κρατική εμπλοκή στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα στρατηγικών επιχειρήσεων, ειδικά μετά από μια περίοδο «έξω το κράτος απ’ το επιχειρείν» και «ζήτω η ελευθερία στην κίνηση του χρήματος και των εμπορευμάτων» είναι πολεμική συγκέντρωση και κεντρική διαχείρηση πυρός.

Καθώς στα «οικονομικά στρατεύματα» αναδιπλώνονται και σηκώνουν τις σημαίες είτε εθνικών στρατηγών είτε στρατηγών μιας ορισμένης μισο-τελειωμένης ολοκλήρωσης (όπως η ε.ε.), κινούνται κάτω από έναν όλο και πιο βαρύ ουρανό: η καπιταλιστική πολιτική οικονομία είναι αδιάλλακτη…

Η άλλη παγκοσμιοποίηση

Τρίτη 19 Φλεβάρη. Να μια ιστορία που θα φανεί οικεία. Μια μεγάλη δύναμη, αξεπέραστη από στρατιωτική άποψη και τεχνολογική ικανότητα, εξάγει το εμπορικό της μοντέλο του ελεύθερου εμπορίου σ’ όλο τον κόσμο. Τα σύνορα εξαφανίζονται, οι αποστάσεις μικραίνουν, και ο κόσμος μοιάζει να είναι κι αυτός μικρότερος. Αλλά μετά εμφανίζεται μια άλλη δύναμη – που η ισχύς της έχει κτιστεί πάνω σ’ ένα σύστημα οικονομικού εθνικισμού και βιομηχανικής πολιτικής καθοδηγούμενης απ’ το κράτος. Καθώς η δεύτερη αναπτύσσεται η πρώτη συρρικνώνεται, κι αυτό οδηγεί όχι μόνο σε πόλεμο αλλά και σε μια δεκαετή υποχώρηση του παγκόσμιου εμπορίου και των χρηματοπιστωτικών αξιών…

Σας φαίνεται οικείο; Ασφαλώς. Η πρώτη “δύναμη” (σκεφτήκατε) είναι οι ηπα, η δεύτερη η κίνα…

Λάθος:

… Αναφέρομαι, φυσικά, στο προηγούμενο κύμα παγκοσμιοποίησης στο οποίο ενεπλάκησαν η μεγάλη βρετανία και η γερμανία. Είναι εκείνο το κύμα που πέθανε πρακτικά με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την Μεγάλη Ύφεση. Είχε προηγηθεί μια οικονομική έκρηξη που κράτησε οκτώ δεκαετίες, στη διάρκεια των οποίων το παγκόσμιο εμπόριο και η οικονομική ελευθερία σχεδόν διπλασιάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά, όπως σημείωνε η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στην ετήσια έκθεσή της το 2007, “η κατάρρευση του πρώτου κύματος ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο και η δημιουργία του”…

Αυτά σημειώνει η “οικονομική αναλύτρια” Rana Foroohar στους καθεστωτικούς financial times. Η ασταμάτητη μηχανή τα έχει υπόψη της αυτά εδώ και 25 χρόνια. Ας τα πούμε «γνώση της ιστορίας»: σαν (χάρτινο) Sarajevo είχαμε σοβαρούς λόγους όταν κρίναμε έως και κατηγορούσαμε την χαρούμενη αφέλεια του «φαινομένου της αντιπαγκοσμιοποίησης» που ήταν τόσο απολίτικο ώστε δεν μπορούσε καν να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα στην ιστορία των καπιταλιστικών «παγκοσμιοποιήσεων» και των καταρρεύσεών τους…

Ωστόσο το να κάνει κάποιος αναλογίες ανάμεσα στην βρετανική αυτοκρατορία (τότε) και την αμερικανική (πρόσφατα), απ’ την μια μεριά, και την ανάδυση του γερμανικού καπιταλιστικού δυναμικού (τότε) με τον κινεζικό τώρα, είναι υπερβολικά σχηματικό. Τότε η «μοιρασιά» (ή η αλληλοκαταστροφή) έπρεπε υποχρεωτικά να επικεντρωθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο – πράγμα που, ωστόσο, απ’ την μια γέννησε την Οκτωβριανή επανάσταση (με πολλαπλές συνέπειες για δεκαετίες…), και απ’ την άλλη επέτρεψε σε μια ως τότε «μικρομεσαία» δύναμη, τις ηπα, να βρει τα περιθώρια για την δική της άνοδο.

Τώρα δεν υπάρχει κανένας (σαν κράτος / κεφάλαιο) που να είναι έξω απ’ τις κύριες εξισώσεις δύναμης· όπως ήταν οι ηπα στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Επιπλέον δεν υπάρχει έδαφος στον πλανήτη που να είναι το αποκλειστικό «κέντρο» της αντίθεσης: αυτή απλώνεται παντού.

Το υποδεικνύει, μ’ έναν φουτουριστικό τρόπο, το οπλοστάσιο της Μόσχας (που αργά ή γρήγορα θα το αποκτήσουν κι άλλοι): ρομποτικοί πύραυλοι τροφοδοτούμενοι από μικρούς πυρηνικούς κινητήρες, ικανοί να περιπλανώνται για πολλές δεκαετίες στον αέρα ή στα βάθη της θάλασσας μέχρι να “κτυπήσουν” – οπουδήποτε…

Το προχωρημένο τέλος της τωρινής

Τρίτη 19 Φλεβάρη. Με τον τρόπο του δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα. Είναι ο Ren Zhengfei, ιδιοκτήτης και πρόεδρος της Huawei, που απ’ την μια εμφανίζεται σαν η ναυαρχίδα της κινεζικής υπεροχής στην τωρινή φάση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και απ’ την άλλη το φόβητρο για τον αμερικανικό καπιταλισμό:

… Δεν υπάρχει τρόπος να μας σταματήσουν οι ηπα. Ο κόσμος δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς εμάς, αφού είμαστε οι πιο αναπτυγμένοι. Ακόμα κι αν οι ηπα πείσουν περισσότερα κράτη να μην χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία μας για κάποιο διάστημα, μπορούμε να μικρύνουμε το επιχειρηματικό μέγεθός μας όσο χρειάζεται.

Όμως αν τα φώτα σβήσουν στη Δύση, η Ανατολή θα συνεχίσει να λάμπει. Κι αν ο Βορράς σκοτεινιάσει, θα υπάρχει πάντα ο Νότος. Η Αμερική δεν αντιπροσωπεύει τον κόσμο. Η Αμερική αντιπροσωπεύει μόνο ένα μέρος του κόσμου…

Αν ο καπιταλισμός, σα σύστημα παγκόσμιας εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, είχε στόμα και φωνή, αυτή σήμερα θα ήταν του κυρ Ren Zhengfei. Μέσα σε 8 χρόνια η εταιρεία του υπερδεκαπλασίασε τα έσοδά της: από 6,3 δις δολάρια το 2009, σε 69,4 δισ το 2017. Σχεδόν τετραπλασίασε τα 5G δίκτυά της: από 9,4 δις το 2009 σε 34,3 δις το 2017· και αύξησε 13 φορές τον τζίρο της σε φορητές συσκευές, από 2,3 δις το 2009 σε 27,3 δις το 2017. Κι αυτά πριν 2 χρόνια σ’ έναν στρατηγικό κλάδο αιχμής. Από τότε ως σήμερα το «τραίνο» έχει αυξήσει εντυπωσιακά την ταχύτητά του. Κι αν η Ουάσιγκτον θέλει να το εκτροχιάσει, πρέπει να βρει αν υπάρχει κάποιος «κενός χώρος» στον πλανήτη για κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει.

Στην καπιταλιστική χωροταξία των αρχών του 20ου αιώνα (δηλαδή στο που και πως βρίσκονταν οι ζώνες καπιταλιστικής κυριαρχίας) μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι, ακόμα και στο ευρωπαϊκό έδαφος, θα μπορούσε να αποφύγει τις άμεσες πολεμικές συνέπειες της (τότε) όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων. Και έτσι έγινε χοντρικά: ο πόλεμος ήταν μάχες χαρακωμάτων, «κάπου μακριά» απ’ τις πόλεις· και το βίωμά του στα μετόπισθεν ήταν η έλλειψη των αντρών στρατεύσιμης ηλικίας απ’ την καθημερινότητα· και η επιστροφή όσων επιζούσαν συχνά σακατεμένων…

Έχει πάψει να είναι έτσι – προ πολλού…

Οι πολεμοκάπηλοι

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Η Ουάσιγκτον, με την βοήθεια της συμμάχου της Βαρσοβίας, οργανώνει στη δεύτερη ένα «συνέδριο για την μέση Ανατολή». «Για την ευημερία» της… Στην πραγματικότητα είναι ένα συνέδριο κατά του μπλοκ της Αστάνα, με βασική εστίαση την Τεχεράνη: η Ουάσιγκτον και ο άξονάς της προσπαθούν να συγκροτήσουν μια ακόμα «συμμαχία προθύμων», μαχαιρώνοντας ταυτόχρονα το project europe που (επίσημα, σαν ε.ε.) αρνείται να υιοθετήσει την αμερικανική τακτική κατά του ιράν.

Ο υπόδικος επικεφαλής του ισραηλινού ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος Netanyahou δεν θα μπορούσε να λείπει. Είναι μια συγκέντρωση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Οπότε δεν του ξέφυγε η δήλωση ότι το θέμα είναι «το κοινό ενδιαφέρον για πόλεμο κατά του ιράν» – «κοινό», κατ’ αρχήν, μεταξύ Τελ Αβίβ και διάφορων αραβικών πετροδικτατοριών…

Κάποιοι είπαν ότι έγινε «λάθος στη μετάφραση» – δεν έγινε…. Άλλοι είπαν ότι ο φασίστας Netanyahou είναι σε προεκλογική περίοδο, αντιμέτωπος μ’ έναν άλλο φασίστα υποψήφιο, τον στρατηγό Gantz – οπότε υπερβάλει…

Το γεγονός ωστόσο είναι ότι εδώ και χρόνια αυτός ο πόλεμος δεν έχει κηρυχτεί επίσημα απ’ το Τελ Αβίβ μόνο και μόνο επειδή οι αρχικαραβανάδες του φοβούνται (και δίκαια) ότι χωρίς την πρακτική υποστηρίξη του αμερικανικού στρατού (δηλαδή την συντριπτική δράση των βομβαρδιστικών του) ένας τέτοιος πόλεμος θα είναι αυτοκτονία.

Ο αντιπρόεδρος-ύαινα Pence συμμετέχει ωστόσο στο συνέδριο της Βαρσοβίας· έχει μεγάλο καϋμό για την «ευημερία στη μέση Ανατολή». Ο Pence είναι σκληροπυρηνικός ακροδεξιός ευαγγελιστής, απ’ αυτούς που πιστεύουν (στ’ αλήθεια) ότι όταν η Ιερουσαλήμ γίνει πρωτεύουσα του ισραήλ θα αρχίσει η δευτέρα παρουσία… Μπορεί να ακούγεται παρανοϊκό, αλλά κάποιοι στην Ουάσιγκτον πιστεύουν ότι μόνο κάτι σαν «δευτέρα παρουσία» (που, φυσικά, θα έχει προκληθεί απ’ τους ίδιους!) θα εξασφαλίσει την αιώνια αμερικανική (χριστιανική) ηγεμονία στον πλανήτη.

Ναι, είναι αλήθεια: κανένας Netanyahou και κανένας Gantz δεν είναι σε θέση να κάνει πόλεμο κατά της Τεχεράνης και να τον κερδίσει. Αλλά επίσης είναι κι αυτό αλήθεια: καθώς τα μπλοκ που έχουν στο κέντρο τους την συμμαχία Μόσχας – Πεκίνου επεκτείνουν την επιρροή τους στον πλανήτη, οι αμερικανικοί πειρασμοί γίνονται εντονότεροι.

Μην ελπίζετε στην «τετράγωνη λογική» ακόμα και των διαχειριστών ενός ιμπεριαλισμού. Μάρτυρας η ιστορία: ο μιλιταρισμός είναι βαρύ μεθύσι…

Οι μπαγαπόντηδες

Πέμπτη 14 Φλεβάρη. Η δημοσιοποίηση, μέσω των καθεστωτικών new york times ενός απόρρητου αμερικανικού προγράμματος «δηλητηρίασης» του πυραυλικού προγράμματος της Τεχεράνης επιβεβαιώνει το γνωστό: ο καπιταλισμός συνολικά είναι ένα σύστημα διπλής χρήσης.

Το πρόγραμμα τρέχει απ’ τις αρχές των ‘90s. Eίχε μια κάμψη επί διοίκησης Obama αλλά ξαναενισχύθηκε απ’ το ψοφιοκουναβιστάν. Σκοπός του είναι η διοχέτευση «πέτσινων» (δηλαδή κακής ποιότητας) ανταλλακτικών και υλικών διαφόρων ειδών για την πυραυλική τεχνολογία της Τεχεράνης. Μέσω διάβρωσης, προφανώς, των προμηθευτών της.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ιρανικό καθεστώς το έχει καταλάβει αυτό· όπως προκύπτει από δηλώσεις αξιωματούχων του το 2016. Το έχει καταλάβει, αλλά δεν μπορεί να το ελέγξει, εκτός αν στραφεί σε 100% «αυτο-παραγωγούς» εμπιστοσύνης – κάτι που θα πρέπει να είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Όμως γιατί αυτή η τεχνική να περιορίζεται στους ιρανικούς πυραύλους; Γιατί να μην εφαρμόζεται οπουδήποτε υπάρχει απειλή ενός «εχθρικού αποτελέσματος»; Εν τέλει: γιατί να έχει μόνο η Ουάσιγκτον «δικαίωμα» στους Δούρειους Ίππους;

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός 1

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Η οικονομική (και φιλο-εφοπλιστική) «ναυτεμπορική» σε χθεσινό άρθρο της με τίτλο «νέα τείχη προστατευτισμού» σχολιάζει:

… Η γερμανία όπως και τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν μόνα να σταθούν απέναντι στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη και πως οι επιχειρήσεις τους δυσκολεύονται να δώσουν μόνες τη μάχη απέναντι σε κινεζικούς και αμερικανικούς κολοσσούς. Ποια είναι η λύση; Εκεί που οι εθνικοί πρωταθλητές δεν αρκούν, θα δημιουργούνται ευρωπαϊκοί πρωταθλητές.

Αυτό ήταν το σχέδιο στη συμφωνία συγχώνευσης δραστηριοτήτων των Siemens – Alstrom. Να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός κολοσσός σιδηροδρόμων, ικανός να πρωταγωνιστήσει σε διεθνές επίπεδο. Ήταν κάτι που υποστηρίξε και ο Εμανουέλ Μακρόν – κόντρα στην κοινή γαλλική γνώμη. Δεν ήταν εύκολο για πολλούς στη γαλλία να χωνεψουν ότι οι υπερταχείες TGV, σύμβολο της γαλλικής βιομηχανίας, θα αρχίσουν να μιλούν … γερμανικά, προκειμένου να μην κινδυνεύσουν με εκτροχιασμό από τον κινεζικό γίγαντα CRRC, που επεδίωκε να κάνει αισθητή την παρουσία του και στην Ευρώπη.

Η ευρωπαϊκή επιτροπή, ωστόσο, είπε όχι στο πολύκροτο deal, υποστηρίζοντας ότι αυτό θα έπληττε τον ανταγωνισμό και θα οδηγούσε σε αύξηση τιμών για τους ευρωπαίους καταναλωτές.

Βερολίνο και Παρίσι δεν πρόκειται να το αφήσουν να περάσει έτσι. Είναι αποφασισμένοι να ορθώσουν και εθνικά και υπερεθνικά, δηλαδή ευρωπαϊκά, τείχη απέναντι στον κινεζικό δράκο και οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο θεωρούν ότι τους απειλεί. Γι’ αυτό και λίγες μόλις ώρες μετά την απόφαση της Κομισιόν έσπευσαν να επισημάνουν ότι θα καταθέσουν κοινό σχέδιο για αναθεώρηση των κοινοτικών κανόνων ανταγωνισμού. Αυτοί θα πρέπει να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας εποχής, εξήγησαν…

Το πραγματικό ευρωπαϊκό (ή γαλλικό, γερμανικό, κλπ) πρόβλημα σ’ αυτή τη φάση έχει γίνει εξαιρετικά σύνθετο, απ’ την στιγμή που η κινεζικη τεχνολογική μηχανή, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (μια δεκαετία είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος), έφτασε να είναι ικανή και διατεθειμένη να αλώσει τα πάντα. Απέναντι στην αμερικανική boeing το ευρωπαϊκό κεφάλαιο κατάφερε να φτιάξει την airbus… Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έγινε καρφί στο μάτι του ψόφιου κουναβιού. Απ’ την άλλη μεριά στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια ηττήθηκαν απ’ τις google / facebook / amazon και σία… Όμως απέναντι στον κινεζικό καπιταλισμό κινδυνεύουν τα ηττηθούν παντού – την ίδια στιγμή που χρειάζονται κάποιες απ’ τις δυνατότητές του· την εσωτερική του αγορά εμπορευμάτων, και όχι μόνο.

Ωστόσο ποιο ακριβώς «τείχος» μπορεί να ανασχέσει την καπιταλιστική παραγωγική δύναμη 1,3 δισεκατομμυρίων υπηκόων; Ίσως σ’ έναν τομέα εδώ και σ’ έναν άλλο εκεί κάτι να είναι εφικτό. Όμως για το σύνολο των αγορών και των εφαρμογών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης τα ευρωπαϊκά «οικονομικά τείχη» είναι η τελευταία πρόφαση «ειρήνης»… Ή η τελευταία ιδεατή γραμμή για ασκήσεις ισορροπίας – με ημερομηνία λήξης.