Tag: λίβανος

Μπλοκ της Αστάνα 3

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Οι ντόπιοι δημαγωγοί, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, θα θυμώνουν μιας και κανένα απ’ τα παραμύθια τους δεν βρήκε αληθινό. Κάποιοι, για παράδειγμα, θα συνεχίσουν να τραυλίζουν ότι «ο Erdogan ηττήθηκε» … επειδή δεν κατέλαβε όλη την βόρεια συρία. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο: να καταλάβει μια ζώνη μήκους σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων. Λες και άμα λέγεσαι Erdogan απαγορεύεται να μαξιμάρεις προπαγανδιστικά…

Δεν «τσακίστηκε» λοιπόν ο Erdogan, δεν «κατέρρευσε» το τουρκικό καθεστώς, δεν έγινε «σφαγή» αμάχων κούρδων· κανένα αντιτουρκικό όνειρο δεν ευωδόθηκε… Ξεσπιτώθηκαν, πράγματι, περίπου 180.000 κούρδων αμάχων στις περιοχές που έχει καταλάβει το συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού. Αλλά στο βαθμό που θα σταματήσουν οι όποιες μάχες (μισο-μάχες και σε ελάχιστα σημεία έγιναν πραγματικά) θα γυρίσουν στα σπίτια τους· με εγγυήσεις είτε απ’ την Μόσχα, είτε απ’ την Δαμασκό, είτε κι απ’ τους δύο – και χωρίς τουρκικές αντιρρήσεις. Θα επιστρέψουν χωρίς όπλα – καμμιά απ’ τις «εγγυήτριες δυνάμεις» δεν θα το διαπραγματευόταν αυτό.

Πέρα απ’ το τι πρόκειται να γίνει με τον θύλακα του Idlib, μ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενης ανατολικής συρίας και με έναν σχετικά μεγάλο θύλακα στα νότια στα σύνορα συρίας ιορδανίας (καθόλου δευτερεύον κανένα απ’ αυτά τα θέματα)· πέρα απ’ το πως θα ξεκινήσουν και θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για το καινούργιο σύνταγμα, συμπεριλαμβανόμενης της ένταξης σ’ αυτές τις διαδικασίες και εκπροσώπων των σύριων κούρδων (μια ιστορία που προβλέπεται να είναι πιο χρονοβόρα απ’ το brexit…), το μπλοκ της Αστάνα έδειξε εδώ και πάνω από 4 χρόνια το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να ελιχθεί σε εχθρικό τερραίν και με όχι ευνοϊκούς συσχετισμούς κατ’ αρχήν, και να αξιοποιήσει οτιδήποτε είναι στη διάθεσή του, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο).

Προφανώς το μπλοκ της Αστάνα δεν έχει μια έτοιμη λύση για κάθε πρόβλημα στη μέση Ανατολή. Οι διαδηλώσεις, για παράδειγμα, στον λίβανο και στο ιράκ, με αιτίες καθ’ όλα δικαιολογημένες, ζορίζουν πράγματι τα εκεί καθεστώτα. Αυτό επιτρέπει σε διάφορους να τις θεωρούν υποκινούμενες απ’ τον άξονα. Όμως ακόμα κι αν υποθέσει κανείς ότι διάφορες υπηρεσίες βάζουν το χεράκι τους (παλιά τους τέχνη!), τα περιθώρια που βρίσκουν να το κάνουν οφείλονται, κυρίως, στα χαρακτηριστικά αυτών των καθεστώτων. Γιατί, για παράδειγμα, και στο Χονγκ Κονγκ είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει όχι μόνο το χέρι της αλλά και τα πόδια της· τι έχει πετύχει όμως; Τίποτα.

Εννοούμενα σαν καπιταλιστικά κράτη τόσο ο λίβανος όσο και το ιράκ χρειάζονται οπωσδήποτε μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση», το καθένα με βάση την κοινωνική σύνθεση και την ταξική διαστρωμάτωση στο εσωτερικό του. Οι απειλές και οι σχεδιασμοί του άξονα λειτουργούν, πράγματι, σαν σοβαρά εμπόδια· τραβώντας πόρους και προσανατολισμούς σε πολεμικά ενδεχόμενα αντί για κοινωνικά χρήσιμα project· στην “άμυνα” αντί για την “υγεία”. Ωστόσο ο κόσμος, και ειδικά οι πληβείοι, ακόμα κι αν καταλαβαίνουν τον ρόλο του άξονα, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης απ’ την μέση Ανατολή, και μέχρι το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς να καταρρεύσει σαν τέτοιο. Η σίγουρη ειρήνη θα αργήσει· αλλά η ζωή υπό καθεστώτα προσοδικά είναι ένας καθημερινός εσωτερικός πόλεμος διαρκείας…

Μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση» είναι που θα μπορέσει να αξιοποιήσει, εν τέλει, και την κινεζική επέκταση… Μπορεί ο κινέζικος καπιταλισμός να αδιαφορεί για τα διαπιστευτήρια της “δημοκρατίας”, αλλά δεν πετάει τα λεφτά και τα σχέδιά του σε πηγάδια χωρίς πάτο.

(φωτογραφία: Και μια ο λόγος για το Πεκίνο, να: ο Zhan Jun, ειδικός απεσταλμένος του κινεζικού κράτους για τις υποθέσεις της μέσης Ανατολής, πέρασε χτες απ’ την Τεχεράνη. Ταξίδι για δουλειές: πως θα προχωρήσει, για παράδειγμα, η συμφωνία των 400 δις δολαρίων…)

Περί προδοσίας και παγκοσμίου πολέμου 1

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Η κατηγορία ότι «ο Trump προδίδει τους κούρδους» έχει πιάσει: είναι πολύ βολική και πολύ μελό, ώστε να παρακάμπει συγκινησιακά οτιδήποτε σοβαρό στο συριακό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου). Όποιος πιστεύει πως η καπιταλιστική ιστορία και οι διακρατικές σχέσεις είναι μια αλληλουχία «βαθιών συναισθημάτων» είναι τόσο ηλίθιος ώστε καλύτερα να βρει κάποια τρύπα να κρυφτεί απ’ τις συνέπειες της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αν υπάρχει κάτι προδοτικό, αυτό αφορά την επιλογή του pkk/ypg να γίνει το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτή η επιλογή επισφραγίστηκε με την μάχη για την ανακατάληψη της Raqqah το καλοκαίρι του 2017.

Οφείλουμε να θυμίσουμε τα πραγματικά περιστατικά, και άρα να φωτίσουμε αυτήν την “συμμαχία”. Γιατί δεν ήταν μια “συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας”! Ήταν μια συμμαχία για την κατάληψη εδαφών της συρίας…

Όλα ξεκίνησαν από την πετυχημένη κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2016. Ως τότε ο isis (το «κρυφό» παιδί της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) έμοιαζε ανίκητος ή, έστω, πολύ δύσκολος αντίπαλος, ειδικά σε συνθήκες urban πολέμου. Και ήταν. Η τότε κυβέρνηση Obama και όλο το επιτελείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που είχαν ανησυχήσει σοβαρά με την εμφάνιση του ρωσικού στρατού στο συρία τον Σεπτέμβρη του 2015, έτριβαν τα χέρια τους τον Ιούλη του 2016 όταν ξεκίνησε η επίθεση για την ανακατάληψη του ανατολικού Αleppo, που βρισκόταν στα χέρια του isis και άλλων μικρότερων αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Θεωρούσαν (ήλπιζαν) ότι στο Aleppo η Μόσχα (και όλη η συμμαχία…) θα σπάσει τα μούτρα της, θα ηττηθεί, κι έτσι η συρία θα μετατραπεί σε «νέο αφγανιστάν» για την Μόσχα.

Δεν έγινε έτσι… Παρά την σθεναρή αντίσταση των «τζιχαντιστών», χάρη σε τολμηρούς ελιγμούς των επιτιθέμενων, το ανατολικό Aleppo «έπεσε» τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Το κυριότερο: έπεσε χωρίς να ισοπεδωθεί αδιάκριτα, χωρίς δηλαδή να δοθεί ευκαιρία για την γνωστή προπαγάνδα περί «αθώων ζωών που χάνονται απ’ την συριακή και την ρωσική βαρβαρότητα». (Είναι πιθανό πως μέσα στους αιχμαλώτους «τζιχαντιστές» που πιάστηκαν μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, ήταν και κάμποσοι «σύμβουλοι»: γάλλοι, άγγλοι και ισραηλινοί…)

Η νίκη εκείνη ήταν, για τα μέχρι τότε δεδομένα, ένα πολύ δυνατό χαστούκι στους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή». Η «πτώση του Aleppo» αποδείκνυε ότι εξαιτίας της ρωσικής συμμετοχής και, επιπλέον, της σημαντικής βοήθειας τόσο απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και τους μισθοφόρους τους όσο και απ’ την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, το κόλπο isis θα τέλειωνε αργά ή γρήγορα· και θα τέλειωνε στρατιωτικά και αδιαμφισβήτητα. Κάτι έπρεπε να κάνει ο άξονας.

(φωτογραφία: Αμερικάνος καραβανάς ανάμεσα σε καραβανάδες του pkk, στην Hasakah).

Μέση Ανατολή

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Οι ιρακινές πολιτοφυλακές είναι βέβαιες ότι οι επιθέσεις που γίνονται με drones εναντίον τους απ’ τα μέσα Αυγούστου και μετά, είναι ισραηλινή υπόθεση· με την χρήση (και την υποστηρίξη) μιας συγκεκριμένης αμερικανικής βάσης στην ypgκρατούμενη συρία. Κατά συνέπεια χαίρονται ιδιαίτερα για την επιτυχία της επίθεσης των Houthis στις εγκαταστάσεις της aramco: ήταν ένα είδος διαφήμισης των ικανοτήτων των drones, τα οποία (θεωρούν ότι) θα τους χρειαστούν εναντίον των αμερικανικών βάσεων. Τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία. Αν και εφόσον το πράγμα χοντρύνει: ο αμερικανικός στρατός δεν έχει (έχει όμως ο ισραηλινός) τρόπο αντιμετώπισης των drones.

To «αν και το εφόσον» θα μπορούσε να είναι παρηγοριά: δεν επίκειται κάτι για αύριο. Ωστόσο ο τρόπος που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το τελευταίο να είναι στη κατάσταση που καταλαβαίνετε…) αρθρώνει τον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό του στη μέση Ανατολή, πρώτα μέσω proxies και ύστερα «αυτοπροσώπως» αλλά χωρίς ανάληψη καμμία ευθύνης, αυτή η «ανεπισημότητα» για να το πούμε έτσι του πολέμου που συνεχίζουν να κάνουν, είναι εν τέλει στα μέτρα τέτοιων πολιτοφυλακών. Όσο εύκολα τα ρομποτικά ιπτάμενα κτυπάνε στη μία μεριά άλλο τόσο κτυπάνε και στην άλλη – κι αφήνουν πίσω τους το «μυστήριο» για τους δράστες…

Πρακτικά τίποτα δεν κρύβεται. Κυρίως δεν κρύβονται οι προθέσεις. Ενόσω το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ συνεχίζει να σκοτώνει και να σακατεύει παλαιστίνιους διαδηλωτές (αυτά δεν σταματούν ούτε όταν υπάρχει «κενό» πολιτικής διεύθυνσης…) έχει επιλέξει να εμπλακεί σ’ έναν πόλεμο εκτός συνόρων, που αρχίζει απ’ το λίβανο και φτάνει προς το παρόν ως το ιράκ. Έναν πόλεμο που είναι αόρατος στην επικράτειά του…

Ως τώρα δεν δέχεται επιθέσεις / αντίποινα ούτε απ’ το συριακό έδαφος, ούτε απ’ το ιρακινό, ούτε από πουθενά αλλού. Πιθανότατα ο συνδυασμός μιλιταρισμού και ακροδεξιάς παράνοιας που επικρατεί πλέον στο Τελ Αβίβ να οδηγεί τους εκεί καθεστωτικούς στο συμπέρασμα ότι μπορούν να δρουν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι, κατά βούληση.

Είναι έτσι; Θα μπορούσε να είναι έτσι; Η σιγουριά της ατιμωρησίας στηρίζεται σε μια βαθιά υποτίμηση των αράβων και των μουσουλμάνων, ταιριαστή με τον ρατσισμό (και) του ισραηλινού κράτους. Αλλά οι κατασκευές του ιμπεριαλιστικού οριενταλισμού έχουν αρχίσει να ραγίζουν – δεν είναι φανερό;

Κι άλλες τιμωρίες

Σάββατο 31 Αυγούστου. Μέχρι πριν ένα χρόνο η λιβανέζικη τράπεζα Jammal Trust συνεργαζόταν με την αμερικανική υπηρεσία διεθνούς ανάπτυξης (usaid) για την υποστηρίξη φτωχών χωριών στον λίβανο. Απο χτες άλλαξε θέση: μπήκε στη λίστα «τραπεζών που υποστηρίζουν τρομοκράτες»: «Η Jammal Trust παρέχει υποστήριξη και υπηρεσίες στο εκτελεστικό συμβούλιο της Hizballah και του Ταμείου των Μαρτύρων, που διοχετεύει χρήματα στις οικογένειες των βομβιστών αυτοκτονίας» ήταν η ετυμηγορία του αμερικανικού υπ.οικ., που επέβαλε τις συνηθισμένες «κυρώσεις». Το παράξενο (;) είναι ότι η Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρησιμοποιεί βομβιστές αυτοκτονίας εδώ και 35 τουλάχιστον χρόνια, απ’ την δεκαετία του ’80, όταν ήταν μια μικρή οργάνωση. Και τότε (τoν Οκτώβρη του 1983…) το έκανε σε ελάχιστες περιπτώσεις (που ανάγκασαν όμως τον αμερικανικό και τον γαλλικό στρατό να τα μαζέψουν και να φύγουν απ’ τον λίβανο).

Η «δικαιολογία» για την τιμωρία της λιβανέζικης τράπεζας στήθηκε, ολοφάνερα, άρον άρον. Γιατί ο στόχος δεν είναι αποκλειστικά αυτή· είναι συνολικά η «οικονομία» του λιβανέζικου κράτους· που έχει τα χάλια της. Πρόκειται, λοιπόν, για μια επιθετική κίνηση αποσταθεροποίησης με οικονομικά μέσα του λιβάνου (όπου η Χεζμπ’ αλλάχ είναι ένα εντελώς νόμιμο κόμμα…). Η άσκηση της αμερικανικής “παιδαγωγικής” και σε βάρος της Βηρυτού δεν μπορεί να είναι τυχαία.

Σε μια παράλληλη και διπλανή εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν απείλησε με κυρώσεις όσους πάρουν μέρος στη διεθνή εμπορική έκθεση στη Δαμασκό, την επόμενη βδομάδα. Άσφαιρα πυρά θα σχολίαζε κάποιος: στο βαθμό που πρόκειται για μια ακόμα ευκαιρία συμφωνιών με το καθεστώς για έργα ανοικοδόμησης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι 40 αντιπροσωπείες που έχουν δηλώσει συμμετοχή θα έχουν και τους τρόπους τους να κάνουν τις δουλειές τους μακριά απ’ τα αμερικανικά ραντάρ.

Άσφαιρα τα πυρά, αλλά δεν είναι καθόλου το μόνο είδος. Μέση Ανατολή – εδώ δίπλα…

Μέση Ανατολή

Τρίτη 27 Αυγούστου. Ας το πούμε, λοιπόν, με το όνομά του· κατ’ αρχήν για να μην παραμυθιάζεται κανείς: το φασιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ έχει ξεκινήσει έναν ευρύ πόλεμο στη μέση Ανατολή. Όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων διαδηλωτών αλλά, επιπλέον, και οπουδήποτε αλλού θεωρεί – όπως άλλωστε το δηλώνει ανοικτά ο φασιστοNetanyahou – ότι «το παίρνει». Ακόμα και στην υεμένη… Αν οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο έκανε το ένα δέκατο των επιθέσεων εναντίον άλλων κρατών απ’ αυτές που έχει κάνει το Τελ Αβίβ, οι πάντες θα το έδειχναν σαν «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη». Ο ισραηλινός φασισμός έχει διεθνή ασυλία· αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.

Η ισραηλινή εκστρατεία λογίζεται σαν «χαμηλής έντασης»… Αλλά αυτό μόνο αν πάρει κανείς τα ισραηλινά θεωρήματα στα σοβαρά. Κάποια απ’ αυτά ισχύουν από πρώτη ματιά. Περιμένει «κατανόηση» επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες στο Τελ Αβίβ γίνονται με βόμβες και σφαίρες· φταίει η μιλιταριστική ιδιαιτερότητα της «μόνης δημοκρατίας»… Μπορεί να σκοτώνει, να σακατεύει, να τραυματίζει παλαιστίνιους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να τους κλείνει φυλακή «έτσι», επειδή είναι αδύναμοι… Μπορεί να επιτίθεται στη συρία επειδή ο συριακός στρατός είναι απασχολημένος αλλού, και εξάλλου δεν είναι τόσο καλά εξοπλισμένος… Μπορεί να επιτίθεται στο ιράκ επειδή ο ιρακινός στρατός είναι μακρυά… Μπορεί να επιτίθεται στην υεμένη επειδή οι Houthis έχουν σοβαρότερο αντίπαλο να αντιμετωπίσουν· και είναι επίσης μακριά… Μπορεί να επιτίθεται στην κοιλάδα Bekaa στα σύνορα λιβάνου – συρίας επειδή το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δεν έχει πολλές στρατιωτικές δυνατότητες… Μπορεί να επιτίθεται στην Βηρυττό επειδή η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα απαντήσει…

Χμμμ… Αυτό το τελευταίο είναι αυθαίρετο. Πάνω απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό πλανιέται πάντα το μαύρο σύννεφο της ήττας του στο νότιο λίβανο το 2006, περίπου τέτοια εποχή. Είναι το «βιετνάμ του ισραήλ», παρότι δεν κράτησε πολύ· κράτησε αρκετά, ωστόσο, για να σχετικοποιεί σοβαρά και καθαρά τις πραγματικές δυνατότητες του ρατσιστικού ισραηλινού στρατού (και τις αντοχές της ρατσιστικής κοινωνικής πλειοψηφίας εκεί) απέναντι σε έναν μαζικό και πειθαρχημένο στον ανορθόδοξο πόλεμο «μη κρατικό στρατό» σαν αυτόν της Χεζμπ’ αλλάχ. Που μετά από 13 χρόνια είναι και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και πολύ πιο έμπειρος (συρία γαρ…)

Αν η Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να κάνει καλά κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε ο συριακός ούτε ο ιρακινός στρατός είναι η δική της εκδοχή πολέμου τριβής. Είναι κοντά (δίπλα) στο ισραήλ και έχει τον τρόπο. Αν η λιβανέζικη οργάνωση αποφάσιζε κάτι τέτοιο (στα λόγια το απειλεί…) θα μετέφερε στο Τελ Αβίβ το πρόβλημα της «κλιμάκωσης». Κι εκεί το φάντασμα του 2006 θα γινόταν ακόμα πιο βαρύ.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε: το ισραηλινό κράτος σε ένα όπλο υπερέχει καθαρά έναντι όλων των αντιπάλων του (εκτός του τουρκικού). Στην αεροπορία. Όμως όπως έχουν αποδείξει όλοι οι πόλεμοι των τελευταίων 30 χρόνων κανένας δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και τα drones έχουν περιορισμένη αξία, για όσο ο όποιος αντίπαλος δεν αποφασίζει να κάνει τον πόλεμο και (ή κυρίως) χερσαίο, έχοντας μάλιστα ειδική γνώση και αντοχή στις «ανορθοδοξίες» του.

Τι κάνει, λοιπόν, ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν, που έχει εκπαιδεύσει την αεροπορία του στα μέρη μας, κτυπώντας όπου και όποτε γουστάρει; Παίζει με τα σπίρτα; Ξύνεται στη γκλίτσα;

Ναι. Ο Netanyahou απειλεί ξανά (όπως ο Olmert το 2006…) ότι θα «ισοπεδώσει τον λίβανο» και ότι «θα γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω»… αν κουνηθεί η Χεζμπ’ αλλάχ…

Όπως όλοι οι φασιστοκαραγκιόζηδες νομίζει ότι η Ιστορία είναι το ακριβό μαραφέτι που φοράει… Ότι «την έχει στο χέρι»…

(φωτογραφίες: Πάνω, η “ορθή στάση” ενός ισραηλινού τανκ στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006. Κάτω, ακόμα και ερείπια στηρίζουν τις βάσεις των ρουκετών – πάλι το καλοκαίρι του 2006, στο νότιο λίβανο…)

… ή δημιουργεί μέτωπα…

Σάββατο 10 Αυγούστου. Στη χθεσινή πρόχειρη περιγραφή της αεριο-γεωμετρίας της ανατολικής Μεσογείου έμεινε ασχολίαστη η απουσία της Βηρυτού απ’ το ανατολικομεσογειακό gas forum.

Όχι τυχαία η απουσία. Το λιβανέζικο κράτος είναι σε αντιπαράθεση με το ισραηλινό για μια θαλάσσια φέτα (με πολύ πιθανά έως σίγουρα κοιτάσματα) έκτασης 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η Λευκωσία έβαλε το χεράκι της για να κλέψει το Τελ Αβίβ αυτό το κομμάτι της λιβανέζικης αοζ: όπως φαίνεται στη δεύτερη φωτό, ξεκίνησε την οριοθέτηση των αοζ με την Βηρυτό από ένα αυθαίρετο σημείο (το 1), με μια λογική «ντάξει μωρέ, τα πιο πριν θα τα βρούμε», και ύστερα έκανε συμφωνία με το Τελ Αβίβ χωρίς «ντάξει»! Μ’ αυτόν τον τρόπο η Λευκωσία έγινε επιχείρημα (ασθενές μεν, αλλά επιχείρημα) του φασιστικού ισραηλινού καθεστώτος κατά του λιβανέζικου για το που είναι τα θαλάσσια σύνορά τους. Εννοείται ότι ύστερα απ’ αυτό οι σχέσεις της Βηρυτού με τη Λευκωσία είναι στην κατηγορία «φιλάκια – φτιάχνω κλίμα…»

Το βασικό τώρα είναι ότι η λιβανέζικη κυβέρνηση έχει δώσει άδειες ερευνών σ’ αυτό το παγκοσμίως γνωστό «διαφιλονικούμενο» τρίγωνο, που λέγεται block 9, σε μια κοινοπραξία της γαλλικής total, της ιταλικής eni και της ρωσικής novatek. Ταυτόχρονα το Τελ Αβίβ έχει δώσει άδειες για την ίδια περιοχή στη δική του Dalek Drilling και στην αμερικανο-ισραηλινή Noble Energy. Μαντέψτε: κανείς δεν κάνει τίποτα, περιμένοντας να υπάρξει διακρατική συμφωνία για το τι ανήκει σε ποιόν.

Αν έχει μια ευρύτερη αξία αυτή η καθήλωση είναι επειδή δείχνει ότι το να μοιράζεις άδειες γεωτρήσεων σε αμφισβητούμενες περιοχές δεν τις κατοχυρώνει υπέρ του – όπως διαδίδει η ελληνική / ελληνοκυπριακή εθνικιστική ιδεολογία. Οι ιδιοκτησιακές εκκρεμότητες δεν αρέσουν καθόλου στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εκτός αν κουβαλάνε ιδιωτικούς στρατούς και καπαρώνουν σαν δικά τους εδάφη και θάλασσες – αυτό που λέγεται ωμή αποικιοκρατία.

Δείχνει επίσης ότι οι και καλά «σωματοφύλακες» της αυθαίρετης ελληνοκυπριακής αοζ, η γαλλική total και, ενίοτε, η ιταλική eni, έχουν πολλές μπίζνες στα πέριξ και όχι μόνο. Υποθέτουμε ότι οι ceo τους δεν ασχολούνται με την «λύση του κυπριακού». Θέλουν, απλά, μια – οποιαδήποτε! – λύση για να κάνουν τις δουλειές τους…

Κάτι τελευταίο. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει αναλάβει «μεσολαβητική προσπάθεια» για να λυθεί η διένεξη Βηρυτού – Τελ Αβίβ. Ανατριχιαστικό! Όταν ακούτε ότι η Ουάσιγκτον που υποστηρίζει όσο δεν γίνεται τον ισραηλινό μιλιταρισμό / φασισμό το παίζει «ουδέτερος» κουμπωθείτε εκατό φορές. Το Τελ Αβίβ δεν πρόκειται να κάνει πίσω ούτε μισό μέτρο!

Και επειδή το παλιό σχέδιο να υπάρξει στη Βηρυττό ένα «φιλικό καθεστώς» προς το Τελ Αβίβ δεν έχει ευωδοθεί παρά τα ισραηλινά εγκλήματα στο λίβανο, είναι ανοικτό (τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για τους συμμάχους του) αυτό που υπονοούσαμε μιλώντας αυτή τη βδομάδα για την μπάντα των Mashrou’ Leila και το κυνήγι σε βάρος της απ’ τους χριστιανοφασίστες: ένας, ακόμα, «εμφύλιος πόλεμος» εκεί….

Mashrou’ Leila again

Πέμπτη 8 Αυγούστου. Είναι, πράγματι, ταραχοποιά στοιχεία αυτοί οι τύποι. Δείτε, για παράδειγμα, το Roman:

Δεν είναι ένα “αθώο” pop τραγουδάκι. “Roman” σημαίνει “ρωμαίοι”, αλλά στην τρέχουσα χρήση του σημαίνει τους δυτικούς χριστιανούς. Οι στίχοι (και το video, της Jessy Mousallem) είναι αντιοριενταλιστικοί. Σημαδεύουν όχι μόνο τα δυτικά “φεμινιστικά” στερεότυπα περί κακομοιριάς των γυναικών στον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο (η φορτωμένη καρότσα είναι τα στερέοτυπα, ο πολεμικός χορός η απάντηση) αλλά προχωρούν πιο πέρα. Aleihum, aleihum  λέει το ρεφραίν, που σημαίνει “οπλίστε – είναι δικά σας”. Κι αυτό πάει να πει: η καταπίεση είναι το έδαφος της αντίστασης…

Πες μου (ρωμαίε) πριν με θάψεις, πόσο σου στοίχησα;

Λίβανος

Πέμπτη 8 Αυγούστου. Η ιδεολογική ενόχληση των λιβανέζων χριστιανοφασιστών είναι προφανής, όσο και οι βίαιες απειλές του κατά της μπάντας. Σ’ αυτό ο σημείο είναι συγχρονισμένοι απόλυτα με την πρωτοκοσμική χριστιανική ακροδέξια. Το κόμμα του Salvini για παράδειγμα, που δεν χορταίνει μόνο πνίγοντας μετανάστες, αλλά απαγορεύει (όπου μπορεί) τις αριστερές εφημερίδες στις δημοτικές βιβλιοθήκες, επειδή “…δείχνουν τις δημοκρατικές επιλογές που έχουν οι ιταλοί απέναντι στις δημοτικές αρχές της λέγκας” όπως δήλωσε μια φασιστοδήμαρχος.

Στη μέση Ανατολή όμως, σ’ αυτό το πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, το να είσαι φασίστας είναι προυπόθεση – όχι ολόκληρη η δουλειά. Το μαρωνίτικο “ελεύθερο πατριωτικό κόμμα” προφανώς κοιτάει και προς το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Ο τοξικός προσπάθησε προκαλέσει εμφύλιο στον λίβανο το 2017. Απέτυχε. Αλλά ο λίβανος παραμένει στη θέση του, όπως και η Hezb’ Allah.

Ε, δεν μπορείς κύριε να υπονομεύεις τα ακροδεξιά κοινωνικά στερεότυπα ενώ αύριο μπορεί να χρειαστεί να κτιστεί πάνω τους κάποιο “διεθνές ενδιαφέρον”!!!!

Mashrou’ Leila

Τρίτη 6 Αυγούστου. Οι Mashrou’ Leila δεν είναι χθεσινή μπάντα. Φτιάχτηκε στη Βηρυττό τον Φλεβάρη του 2008, και από τότε έχουν κυκλοφορήσει 4 LP με το τελευταίο (The Beirut School) την περασμένη άνοιξη. Επιπλέον είναι διεθνώς γνωστοί. Κάποιοι τους συγκρίνουν με τους Roxy Music, τους Radiohead ή τους Arctic Monkeys.

Αλλά τώρα είναι η προσωποποίηση του “αντίχριστου”. Η λιβανέζικη χριστιανική ακροδεξιά, απειλώντας με ανοιχτή βία, κατάφερε να αποκλειστούν απ’ το λιβανέζικο Byblos International  Festival – στο οποίο είχαν παίξει το 2010, στην μεγαλύτερη ως τότε συναυλία  εκεί. Με ποιά κατηγορία απαγορεύτηκαν; Ότι “προσβάλλουν τα θεία και τα χριστιανικά σύμβολα”. Επιπλέον, η καθόλου κρυφή ομοφυλοφιλία του τραγουδιστή της μπάντας (Hammed Sinno) “προσβάλει την χριστιανική ηθική και την οικογένεια”….

Κάνουν τέτοια ωραία πράγματα οι Mashrou’ Leila; Ναι!! Δείτε, για παράδειγμα, το video απ’ το τραγούδι τους fasateen:

Μπορεί να μην ξέρουμε αραβικά, αλλά είναι σαφές το τι κοροιδεύουν: τον γάμο…

Το ενδιαφέρον είναι όμως ότι από τον αντικομφορμισμό των Mashrou’ Leila δεν προσβάλλεται η μουσουλμανική πλειοψηφία της λιβανέζικης κοινωνίας (3,4 μύρια)… αλλά η χριστιανική μειοψηφία 9 (1,07 μύρια)…

Μπας και παίζει κάτι άλλο πίσω απ το κυνήγι της μπάντας;

Η συνέχεια αύριο. Προς το παρόν άλλο ένα κομμάτι, live αυτή τη φορά:

Το ιππικό

Δευτέρα 5 Αυγούστου. Δε θέλετε τα παιδιά σας, είτε έχετε είτε αποκτήσετε κάποτε, να πολεμάνε έτσι… Σίγουρα όχι… Τι είναι αυτό που το εξασφαλίζει; Μόνο μια εθνική (αστυνομική) ταυτότητα….

Με τον στρατό όμως; Με τον στρατό του κράτους “μας”; Με το κράτος που εκπαιδεύει, φιλοξενεί, ενισχύει αυτούς εκεί πέρα; Ούτε επ’ αυτού;

Ωωωωω! Τι ωραίο το “δεν ξέρω τίποτα” ή, ακόμα καλύτερα, το “κάνω οτι δεν ξέρω”…. Τι ωραίες οι γονικές συμβουλές “κοίτα τη δουλειά σου”…

Ωωωωω…Τι ωραία εποχή για το ιππικό…

Για την μπάντα θα τα πούμε. Οι λιβανέζοι Mashrou’ Leila  μας κάνουν. Όχι μόνο για την μουσική και τους στίχους τους. Αλλά και επειδή οι χριστιανοί λιβανέζοι (φασίστες με πολύ αίμα στα χέρια τους ιστορικά) τους έχουν βάλει στο στόχαστρο…