Tag: κίνα

Ο καπιταλισμός εξελίσσεται

Κυριακή 18 Ιούνη. Προοριζόταν για παγκόσμιο εργοστάσιο σε φτηνά είδη: T shirts, παπούτσια, παιχνίδια, απομιμήσεις και ανταλλακτικά… Προοριζόταν επίσης για μεγάλη καταναλωτική αγορά των πιο εξελιγμένων (τεχνολογικά) πρωτοκοσμικών εμπορευμάτων.

Δυστυχώς όσοι (πρωτοκοσμικοί) είχαν τέτοια κατα νου, υπολόγιζαν χωρίς τον κινέζο ξενοδόχο. Μια επιστημονική ανακοίνωση στο γνωστό, καθόλα σεβαστό και αναγνωρισμένο δυτικό περιοδικό science, βάζει το κινέζικο τεχνοεπιστημονικό κεφάλαιο στην πρωτοπορεία των κβαντικών εφαρμογών. Αφού πρώτα έβαλαν σε τροχιά γύρω απ’ τη γη, πέρυσι στο τέλος της χρονιάς, έναν κατάλληλα κατασκευασμένο δορυφόρο, οι κινέζοι τεχνοεπιστήμονες ανακοίνωσαν προχτές την πετυχημένη «αποστολή» και «λήψη» ενός ζευγαριού συζευγμένων φωτονίων που «χωρίστηκαν» σε μεταξύ τους απόσταση 1203 χιλιομέτρων. Δεν καταλαβαίνετε ίσως (καταλαβαίνουμε κάτι λίγο παραπάνω), αλλά το προηγούμενο (δυτικό) ρεκόρ στο ίδιο διαζύγιο συζευγμένων φωτονίων είναι κάτι λιγότερο από 100 χιλιόμετρα. Πρόκειται για κάτι σαν το άγιο δισκοπότηρο των εφαρμογών της κβαντικής φυσικής, ειδικά στους τομείς των επικοινωνιών και της κρυπτογραφίας.

Η (τεχνολογική) απόσταση του Πεκίνου απ’ την «δύση» δείχνει ήδη πολύ μεγάλη σ’ αυτήν την αιχμή. Και το «εθνικό κέντρο διαστημικών επιστημών» της κίνας σχεδιάζει, σύμφωνα με τον επικεφαλής της πρωτοπόρας έρευνας Pan Jianwei, να βάλει σε τροχιά ακόμα πιο “προχωρημένους” δορυφόρους με δυνατότητα ισχυρότερων και πιο καθαρών laser εκπομπών συζευγμένων φωτονίων, ακόμα και στη διάρκεια της ημέρας· κάτι που θα είναι «μια επανάσταση μέσα στην σε εξέλιξη κβαντική επανάσταση».

Αν μετατοπίζεται το «κέντρο βάρους» του καπιταλιστικού πλανήτη προς την ανατολική ασία κι αυτό προκαλεί αλλεπάλληλες ναυτίες, υπάρχουν και οι δραμαμίνες…

(Ίσως κινέζικης κατασκευής).

From Indokush

Παρασκευή 16 Ιούνη. Το ψόφιο κουνάβι δεν ψοφάει να το παίξει στρατηγός σε κανονικά πεδία μαχών. Δεν είναι ο τομέας του. Συνεπώς παραχώρησε την πλήρη ευθύνη για το αφγανικό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου πολέμου) στον υπ.αμ., «τρελό σκύλο», Mattis. Τώρα ο “τρελός σκύλος” έχει όλο το περιθώριο μπροστά του να χάσει τον πόλεμο στον οποίο συμμετείχε απ’ την αρχή: το Νοέμβρη του 2001 σαν επικεφαλής ενός τάγματος ειδικών δυνάμεων, και σαν αρχιστράτηγος της centcom το 2009… Tον πόλεμο που θεωρούσε κερδισμένο…

Εκείνο που έχει αλλάξει εν τω μεταξύ, και είναι σοβαρό, είναι ότι η Μόσχα και το Πεκίνο είναι ανακατευτεί πολύ ενεργητικότερα στα αφγανικά υψίπεδα, με έναν σαφή στόχο: να ηττηθεί η Ουάσιγκτον. Τον στόχο υποστηρίζει και η Τεχεράνη, ενώ η Ισλαμαμπάντ ψάχνει να βρει την θέση της (εφόσον οι 3 πιο πάνω υποστηρίζουν τους ταλιμπάν ενώ το πακιστάν την τωρινή διοίκηση της Καμπούλ). Ενώ το Ν. Δελχί έχει το νου του: θα προσπαθήσει να πουλήσει την ουδετερότητά του στο αφγανιστάν με την επιβεβαίωση του ελέγχου του στο κασμίρ. Το «σύμφωνο της Σαγκάης» θα είναι ένα «πλαίσιο» να δοκιμαστούν τέτοια deal…

Ο Mattis ζήτησε απ’ το κογκρέσσο ένα μήνα περιθώριο, ως τα μέσα Ιούλη, για να παρουσιάσει την «στρατηγική του για το αφγανιστάν». Μπορούμε από τώρα να προβλέψουμε το βασικό στοιχείο της: περισσότερος αμερικανικός στρατός, ακόμα περισσότερος, στα υψίπεδα. Θα αντιστρέψει έτσι την σταθερή, εδώ και χρόνια, επέκταση / επικράτηση των ταλιμπάν; Θα τους «αφομοιώσει» ίσως σε κάποια «λύση» – νάχαμε να λέγαμε; Κάτι μας λέει ότι ο «τρελός σκύλος» βρίσκεται μέσα σ’ εκείνο που η cia έχει φτιάξει για τον ρωσικό στρατό στα ‘80s: τον βούρκο.

Η απόδειξη των σοβαρών κινδύνων της ήττας των ηπα στο αφγανιστάν έρχεται, όμως, από έναν διαφορετικού τύπου «ειδικό»: ο πρώην πεζοναύτης και μετέπειτα ιδρυτής και ιδιοκτήτης της blackwater (που άλλαξε στη συνέχεια όνομα επειδή είχε δυσφημιστεί…) Erik Prince πρότεινε σε ραδιοφωνική συνέντευξη Την Λύση!:

…Προτείνω να γυρίσουμε στο μοντέλο που δούλεψε στην περιοχή, για κανά δυο αιώνες, από την ‘εταιρεία των ανατολικών ινδιών’ [σ.σ.: ουσιαστικά την βρετανική αυτοκρατορία] που χρησιμοποίησε επαγγελματίες δυτικούς στρατιώτες, που προσλήφθηκαν, και ζούσαν μαζί και εκπαιδεύονταν μαζί, και όπου ήταν απαραίτητο πολεμούσαν μαζί με τους ντόπιους… Όσο περισσότερο χρησιμοποιούμε συμβατικές προσεγγίσεις για το Αφγανιστάν τόσο περισσότερο χάνουμε…

Λαμπρή ιδέα! Η λύση στα προβλήματα κατοχής του αφγανιστάν το 2017 βρίσκεται στο …1817! Ο.Κ.: εταιρεία μισθοφόρων έχει ο άνθρωπος, μισθοφοριλίκι πουλάει. Αλλά ο «τρελός σκύλος» θα θέλει, υποθέτουμε, πιο γρήγορη και πιο σύγχρονη «λύση». Και με μισθοφόρους· αλλά όχι κούτσου κούτσου μπολ…

(φωτογραφία: ο «τρελός σκύλος» πέταξε στις 24 Μάη ως την Καμπούλ για να κόψει την κατάσταση από κοντά. Οι ταλιμπάν τον υποδέχτηκαν δεόντως: επιτέθηκαν την ίδια ημέρα στην αμερικανική βάση Camp Chapman, στην επαρχία Khost, με αυτοκίνητο βόμβα…)

Κουίζ

Τετάρτη 7 Ιούνη. Δεξιά είναι ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping, υποθέτουμε ότι τον αναγνωρίζετε. Πίσω είναι φύση και πουλιά. Αριστέρα, όμως, ποιος είναι; Ο πρόεδρος των νησιών Μάρσαλ; Ο ceo της high tech εταιρείας space overload; Όχι. Είναι ο Jerry Brown, κυβερνήτης της Καλιφόρνια.

Οπότε, με ελαφριά διάθεση, αρχίζουμε την ειρωνεία. Α) Ένας ένας οι κυβερνήτες διάφορων αμερικανικών πολιτειών επισκέπτονται το Πεκίνο και συνάπτουν χωριστή συμφωνία ειρήνης, όπως έκανε ο Δικαιόπολις στους “Αχαρνείς” – κι ας κόψει το λαιμό του ο ψοφιοκούναβος και οι στρατηγοί του. Όχι. Β) Η πολιτεία της Καλιφόρνια (το 4ο πλουσιότερο κράτος στον κόσμο, αν βέβαια ήταν ανεξάρτητο κράτος…) θέλει ιδιαίτερη σχέση με το 1ο πλουσιότερο κράτος στον κόσμο – έτσι κάνουν οι πλούσιοι μεταξύ τους, διάολε! Όχι. Γ) Ο Brown υποσχέθηκε στον Jinping ότι ΔΕΝ θα αναγνωρίσει την ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος, αρκεί το Πεκίνο να αναγνωρίσει την Καλιφόρνια έτσι, όταν χρειαστεί. Όχι! Δ)…

Χαριτωμένο είναι αυτό το απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Jinping: ελπίζω ότι η Καλιφόρνια θα συνεχίσει να προωθεί τις διμερείς σχέσεις… σε επίπεδο κοινοτήτων… Όσο για τον Brown; Ανταπόδωσε: η Καλιφόρνια δίνει σημασία στην παραδοσιακή συμφωνία με την Κίνα και είναι αφοσιωμένη με τον διάλογο και την συνεργασία … με τις τοπικές κυβερνήσεις της Κίνας…

Ααααα!… Εντάξει. Το Πεκίνο δεν προωθεί την ανεξαρτοποίηση της Καλιφόρνια – προς το παρόν. Δεν θα ανοίξει πρεσβεία στο L.A. Μόνο προξενείο. Όπως τώρα…

Η άλλη Astana

Τετάρτη 7 Ιούνη. Τις επόμενες μέρες της βδομάδας πρόκειται να συμβεί κάτι που θα αξίζει να θεωρηθεί «τεκτονική αλλαγή» στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες· αλλά, επειδή δεν βολεύει τους αμερικάνους και τους φίλους τους (όπως το ελλαδιστάν) είτε δεν θα το ακούσετε, είτε θα το ακούσετε διαστρεβωμένο: το Νέο Δελχί και η Ισλαμαμπάντ θα γίνουν μόνιμα μέλη του «συμφώνου της Σαγκάης» (Shanghai Cooperation Organization – SCO). Και σύντομα πρόκειται να γίνει μόνιμο μέλος και τη Τεχεράνη.

Νέο Δελχί και Ισλαμαμπάντ έχουν κάμποσες «ιστορικές» διαφορές μεταξύ τους. Έχουν φτάσει και στα πρόθυρα πολέμου, που εμπόδισαν (λένε…) οι ηπα. Από ιστορική άποψη είναι «διαφορές» που κληρονόμησε και συντήρησε η αγγλική αποικιοκρατία μετά την επίσημη αναδίπλωσή της απ’ την περιοχή. Φυσικά τα τοπικά αφεντικά άλλο που δεν ήθελαν. Έχουν, άλλωστε, πυρηνικά όπλα…

Μέχρι τώρα και για κάμποσα χρόνια τα δύο κράτη είχαν καθεστώς παρατηρητή στο SCO. Την μόνιμη ένταξη του Νέου Δελχί προωθούσε η Μόσχα· της Ισλαμαμπάντ το Πεκίνο. Για να μπουν και οι δύο στην ίδια (στρατιωτική) συμμαχία σημαίνει ότι Μόσχα και Πεκίνο έχουν δουλέψει πολύ για να εξασφαλίσουν «πολιτικοοικονομικούς» ορίζοντες για τα δύο νέα μέλη τέτοιους που να μην συγκρούονται μεταξύ τους.

Η επίσημη υποδοχή των νέων μελών θα γίνει στη σύνοδο της SCO στην Astana. Την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή. Με δεδομένο πως ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο έχουν φήμη «επιπόλαιων» η διεύρυνση της συμμαχίας που, πλέον, θα καλύπτει το 60% της «ευρασίας» (αυτής που φοβόταν ο Μπρεσίνσκι), θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα – κατ’ αρχήν στην ασία. Και, μετά στην ευρώπη. (Το project europe για παράδειγμα πρέπει να επιταχυνθεί άμεσα…)

Συσχετίστε αυτήν την εξέλιξη με τα περιληπτικά που γράφαμε χτες για τις σχέσεις πακιστάν – σαουδικής αραβίας (: Ισλαμαμπάντ). Συσχετίστε την με την αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβική λύσσα για τις απώλειες τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Και αφήστε την νωχελική συνήθεια του «καλά μωρέ, αυτά είναι μακριά».

Ο πλανήτης είναι μεγάλος και μικρός! Ταυτόχρονα! Και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος είναι σε εξέλιξη!

(Α, by the way: μεγάλη διπλωματική επιτυχία και γεωπολιτική αναβάθμιση το γεγονός ότι το ελλαδιστάν έγινε «μεσάζοντας» της αιγυπτιακής χούντας στη διένεξη με το κατάρ! Ας κοιτάξει ο μετρ και “διανοούμενος της δημοκρατίας” Nick the Greek μήπως υπάρχει καμία άλλη δικτατορία στον πλανήτη όπου μπορεί να πουλήσει τις υπηρεσίες του. Για φραγκοδίφραγκα; Ναι – αλλά σημασία έχει να μην χάνεις την γεωπολιτικο-προσοδική σου φόρμα!

Η Ιστορία θα κρατήσει για δαύτον, τους πολιτικούς του «συναδέλφους» και, επιπλέον, τα αφεντικά που είναι πίσω τους όχι μόνο μια «χρυσή σελίδα»… «Χρυσό τόμο», ολόκληρο!!!)

Παρανοήσεις και παράνοιες 2

Πέμπτη 18 Μάη. Αντίστοιχη και η «υπερηφάνεια» του εξοχότατου απ’ το ταξίδι του στην Κίνα. «Εντυπωσιάστηκα» είπε στους επαγγελματίες δημαγωγούς. «Δεν μας αντιμετωπίζουν σαν παρίες, αλλά σαν ανερχόμενη δύναμη». Θα μπορούσε να προσθέσει: «Να σκεφτείτε ότι δεν ήρθαν η go back και ο Macronάκης, γιατί αυτοί είναι μάλλον δευτερεύουσες δυνάμεις πια…»

Μπέρδεψε, ο έρμος, την (τυπική) ευγένεια της διεθνούς διπλωματίας… Επιπλέον: αγνοεί (και γιατί να ξέρει; εδώ δεν ξέρει άλλα κι άλλα…) την «βαθιά κινεζική ψυχή»…

Pilgrim

Τετάρτη 17 Μάη. Μοιάζει με προσκύνημα, και από κάποιες απόψεις είναι τέτοιο. Το Πεκίνο είναι αυτή την εποχή ο «ιερός τόπος των επενδύσεων». Συνεπώς, εκτός από τουρισμό και φωτογραφίσεις, τι άλλο θα έκανε ένας ρημαδοπρωθυπουργός εκεί εκτός απ’ το παρακαλάει για καμιά επενδυσούλα;

Κι εδώ μπαίνει ορμητικά στη σκηνή η ιδεολογία. Είτε κινέζικες, είτε ισλανδικές, είτε γερμανικές, αυτές οι «επενδύσεις» δεν είναι τίποτα άλλο από καπιταλιστικές. Πως γίνεται άλλες είναι μισητές και άλλες αξιαγάπητες; Νομίζει κανείς ότι το κινέζικο κεφάλαιο είναι «αθώο» και «αφελές»;

Σε κάθε περίπτωση η ελληνική σοδεία απ’ το προσκύνημα δεν ήταν σπουδαία· ούτε θα μπορούσε να είναι. Το Πεκίνο θέλει συγκεκριμένα πράγματα απ’ τη νότια άκρη της χερσόνησου του Αίμου, και σχεδόν τα έχει πάρει. Απομένει η έκταση για το «κέντρο διαμεταφορών» στο Θριάσιο – κι αυτά είναι τα βασικά. Τώρα τι σημαίνει αυτό, μια άλλη φορά.

Εν τω μεταξύ «η επιστροφή στην πατρίδα» δεν ήταν ένδοξη. Με ένα δεύτερο τρίμηνο στο μείον, το ελλαδιστάν ξαναείναι επίσημα σε ύφεση. «Αυτό θα δυσκολέψει την συμφωνία για τα απαραίτητα μέτρα» λένε κάποιοι, αλλά ευτυχώς όχι στα ελληνικά. Πάντως αν χρειαστούν άλλα δύο τρίμηνα «ανάπτυξης» για να ισοφαριστεί το «κακό», το πράγμα πάει αρχές Οκτώβρη…

(φωτογραφία του περασμένου Δεκέμβρη: ασφαλώς και ο Πειραιάς έχει δήμαρχο! Ο κύριος δεξιά είναι ο captain Fu Chengqiou, της cosco φυσικά. Τον κύριο αριστέρα κάπου τον ξέρουμε, αλλά δεν ορκιζόμαστε για την δουλειά που κάνει…)

Ο Μάρκο Πόλο κινέζος…

Κυριακή 14 Μάη. Αν ζούσε ο Κέυνς θα πανηγύριζε. Το κινεζικό σχέδιο “one belt one road” (ή, χαϊδευτικά, «ο δρόμος του μεταξιού 2.0») είναι το πιο φιλόδοξο ως τώρα, στον 21ο αιώνα, σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης μέσω της δημιουργίας υποδομών μεγάλης κλίμακας. Αφορά έμμεσα ή άμεσα το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού και εμπλέκει πάνω από 60 κράτη. Ένα σχέδιο «ανοικοδόμησης» χωρίς να έχει προηγηθεί μείζων καταστροφικός πόλεμος… Ένα «σχέδιο Μάρσαλ» κυρίως για την ασία, και στη συνέχεια για την αφρική, του οποίου το μέγεθος κινείται μεταξύ 300 δις δολαρίων (ήδη) και 5 τρις (σε 5 χρόνια).

Και, το πιο ενδιαφέρον από κάθε άποψη: η μέχρι πρόσφατα «μόνη υπερδύναμη» του πλανήτη είναι απέξω, φθονεί, και ακονίζει τα νύχια της. Ίσως κάποιες αμερικανικές εταιρείες χωθούν. Αλλά το κέντρο βάρους του καπιταλιστικού πλανήτη μετατοπίζεται…

Το γεγονός είναι ότι το σχέδιο αφορά τις (σχετικά μιλώντας) «λιγότερο αναπτυγμένες» περιοχές του πλανήτη. Περιοχές, δηλαδή, που μπορεί να μην είχαν ως τώρα ούτε τις πιο βασικές υποδομές, όπως ανεκτούς δρόμους ή συστήματα αποχέτευσης. Αν επρόκειτο να εφαρμοστεί κάτι ανάλογο στον «πρώτο κόσμο», θα έπρεπε πρώτα να ισοπεδωθεί δεόντως. Παρότι οι υπάρχουσες υποδομές της ευρώπης και της βόρειας αμερικής θεωρούνται, σε διάφορες περιπτώσεις, «γερασμένες», και παρότι οι «επενδύσεις» για την αντικατάστασή τους με βάση τις καπιταλιστικές προοπτικές του 21ου αιώνα θα «απορροφούσαν» πολλά τρισεκατομύρια, είναι ακριβώς το επίπεδο ανάπτυξης που δεν επιτρέπει μια ομαλή κεϋνσιανή διαχείριση του είδους του αμερικανικού new deal, πριν τον β παγκόσμιο πόλεμο. Τώρα το new deal είναι ασιατικό.

Όμως αυτό ακριβώς είναι περίοδος όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού! Μπορεί κανείς να φανταστεί, έστω σε αδρές γραμμές, την ανάπτυξη των «δρόμων του μεταξιού» σε, ας πούμε, δέκα χρόνια από τώρα… Τι θα απογίνουν οι «μεγάλες πρωτοκοσμικές δυνάμεις» που επί δύο τουλάχιστον αιώνες βάσισαν την παγκόσμια κυριαρχία τους στις «υπερατλαντικές» αποικίες τους (άμεσες ή έμμεσες), στο θαλάσσιο εμπόριο και στον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων; Θα μπαλώνουν κάλτσες; Όχι.

Το Πεκίνο εξοπλίζει το σχέδιό του με όλα τα απαραίτητα: τράπεζες για την χρηματοδότηση, διακρατικές σχέσεις, κατασκευαστικές, ναυπηγεία, πολιτιστικές ανταλλαγές, κλπ. Αλλά ο καπιταλισμός είναι αμείλικτο σύστημα. Ως τώρα η Ουάσιγκτον (κατά κύριο λόγο, αν και όχι μόνη της) προσπαθεί να φρενάρει και να ελέγξει την «μετατόπιση του άξονα του κόσμου» με πολέμους «τοπικούς».

Αργά ή γρήγορα όμως οι εξοπλισμοί και οι αναμετρήσεις θα είναι κατά κυριολεξία· και χωρίς proxies.

Τουρισμός στο Πεκίνο

Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.

Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…

Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…

Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…

Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…

America first

Σάββατο 6 Μάη. Πολλοί και διάφοροι “είδαν” στην εκλογή του ψόφιου κουναβιού μια “στροφή” της αμερικανικής πολιτικής, ένα είδος αλλαγής έμφασης: απ’ τις διεθνείς στρατιωτικές εκστρατείες (που εκπροσωπούσε, κατ’ αυτούς, μόνο η Κλίντον…) σε κάποιο είδος “εσωστρέφειας” και “ανασυγκρότησης”.

Οποιαδήποτε κριτική ανάλυση και επισκόπηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα έδειχνε ότι τέτοιου είδους “αναχωρητισμός” είναι, απλά, αδύνατος. Τα έχουμε πει. Να όμως που τα λέει ωμά κάποιος “από μέσα”. Ο Lawrence Wilkerson, επιτελάρχης του αμερικάνου στρατηγού και στη συνέχεια υπ.εξ. (2001 – 2005, στην πρώτη θητεία του Μπους του Β) Colin Powell, έδωσε μια συνέντευξη στο ανεξάρτητο ιντερνετικό κανάλι real news (καμμία σχέση με το ελληνικό καθεστωτικό συγκρότημα!). Τα λεγόμενά του είναι πολύ πιο πέρα από «απλή προσωπική γνώμη».

Ερώτηση (του δημοσιογράφου Aaron Mate): Ακούμε τώρα ότι ο πρόεδρος Trump θα στείλει περισσότερο στρατό στο Αφγανιστάν, ύστερα από αίτημα των στρατηγών του. Αυτό που με εντυπωσιάζει σ’ αυτή τη συζήτηση είναι ότι όχι και πολύ παλιά, μόλις το 2011, στην κορύφωση της εκστρατείας επί προεδρίας Obama, υπήρχαν 100.000 αμερικάνοι στρατιώτες εκεί. Δεν κατάφεραν να νικήσουν τους Ταλιμπάν. Οπότε τώρα, που υπάρχουν 9.000, γίνεται κουβέντα να πάνε μερικές χιλιάδες ακόμα, λες και πρόκειται να κάνουν την διαφορά. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτόν τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, που δεν δείχνει να τελειώνει μετά από 16 ολόκληρα χρόνια;

Απάντηση (Wilkerson): … Η στρατηγική λογική έχει αλλάξει, και νομίζω ότι θα μείνουμε στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 50 χρόνια. Επειδή το Αφγανιστάν είναι για εμάς η μόνη δυνατότητα, η μόνη χερσαία δυνατότητα, το μόνο έδαφος όπου μπορούμε να έχουμε αμερικανικές δυνάμεις έτσι ώστε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε, οποιαδήποτε στιγμή διατάξει ο πρόεδρος, να εμπλακούμε ή να προκαλέσουμε προβλήματα στους Κινέζους, μ’ αυτήν την θεωρία τους “one belt one road”, που σημαίνει ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καινούργιο δρόμο του μεταξιού απ’ την επαρχία Xinjiang ως την Ευρώπη.

… Διαπιστώσαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και σχεδόν αδύνατο να μπλοκάρουμε αυτήν την ιστορία στην ανατολική Μεσόγειο με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα φύγουμε απ’ το Αφγανιστάν…

Τρομοκρατία;

Σάββατο 6 Μάη. Ερώτηση: Δεν νομίζω να έχει δοθεί ποτέ επίσημα αυτή η εξήγηση για την αιτία που ο αμερικανικός στρατός βρίσκεται στο Αφγανιστάν. Αντίθετα μας έχουν πει για τους Ταλιμπάν, την αλ-Κάιντα, και τώρα και για τον Isis…

Απάντηση: Ναι, αυτά είναι σοβαρά ζητήματα. Αλλά είναι ζητήματα τακτικής σημασίας. Φυσικά, αν δεν είχαμε εισβάλει στο Ιράκ το 2003 όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι σε αρκετά χαμηλότερο επίπεδο απ’ ότι σήμερα…. Αλλά σίγουρα είναι θέματα τακτικής. Άσχημα θέματα, αλλά τακτικής. Το στρατηγικό ζήτημα, το ζήτημα των τρισεκατομυρίων δολαρίων, είναι η σύγκρουση δύο οικονομιών, το ζήτημα της αναμέτρησης δύο παγκόσμιων γιγάντων, των ΗΠΑ και της Κίνας, που «ακουμπάνε» μεταξύ τους στο Αφγανιστάν. Και στο Πακιστάν, που φαίνεται ότι είναι περισσότερο σύμμαχος της Κίνας απ’ότι των ΗΠΑ.

… Ύστερα είναι και όλοι αυτοί οι αγωγοί, βόρεια, νότια, ανατολικά, δυτικά… Δισεκατομύρια επί δισεκατομυρίων για επενδύσεις ή πιθανές επενδύσεις, και φυσικά κέρδη… Και όλοι αυτοί που ασχολούνται με το θέμα κοίταξαν τον χάρτη και είπαν «Voila! Κοίτα τι έχουμε εδώ! Υπάρχει ένα μέρος που μπορούμε να στείλουμε τον στρατό μας και να είναι μέσ’ τη μέση όλων αυτών των ενεργειακών σχεδίων»….