Ο θείος απ’ το Πεκίνο 1

Πέμπτη 11 Απρίλη. Ενώ η ε.ε. υπέγραφε μια (φιλόδοξη) “συμφωνία εμπορικής / οικονομικής συνεργασίας” με το Πεκίνο, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές, σαν “τιμωρία” για ευρωκρατικές ενισχύσεις στην airbus… Μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα: ενώ η Ουάσιγκτον ανακοίνωνε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές (με τις Βρυξέλες να ετοιμάζονται να απαντήσουν ανάλογα, με το ίδιο ποσό δασμών στις αμερικανικές εισαγωγές) ο αυτοκρατορικός πρωθυπουργός Li Keqiang, ο πληθωρικός εκ λουξεμβούργου ορμώμενος αρχικομισσάριος Jean Claude Juncker, και ο πολωνός πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου Donald Tusk άναβαν στις Βρυξέλες την πίπα της (καπιταλιστικής) ειρήνης: η «ευρασία», για άλλους όνειρο και για άλλους εφιάλτης, έκανε μερικά βήματα ακόμα: σα σύνολο η ε.ε. είναι ήδη η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο και ο νο 1 προορισμός των κινεζικών εξαγωγών· ενώ η κίνα είναι ο νο 2 προορισμός των ευρωπαϊκών εξαγωγών…

Αυτές οι μέρες του Απρίλη του 2019 θα μπορούσαν να θεωρηθούν συμπυκνωμένα στιγμιότυπα των ριζικών αλλαγών στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες (ή ανισορροπίες) και στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· θα ήταν αφελές ωστόσο να νομίσει κανείς ότι είναι η είσοδος στην «επί γης ειρήνη». Το αντίθετο…

Σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν των Βρυξελλών, πριν 2 μέρες, το Πεκίνο ανέλαβε την δέσμευση να μειώσει τις κρατικές επιδοτήσεις στις κινέζικες εταιρείες, καθώς και την υποχρέωση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που στήνουν εργοστάσια στην κίνα να μοιράζονται τις τεχνολογικές τους γνώσεις με ανάλογες κινεζικές. Απ’ την μεριά της η ε.ε. θα γίνει φιλικότερη σε κινεζικές επενδύσεις στο έδαφός της· αν και όχι αδιακρίτως.

Αυτά θα έχουν ολοκληρωθεί σε κανά χρόνο· ίσως, τότε, ο κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει ιδιαίτερη ανάγκη τα ευρωπαϊκά τεχνολογικά know how. Επιπλέον, οι πολιτικοί εκπρόσωποί του δεν κινούνται (συνεπώς δεν εξαρτιώνται) αποκλειστικά απ’ την «κεντρική πολιτική ευρωπαϊκή διαχείριση» των ευρω-καπιταλισμών, όπως αυτή μορφοποιείται στις Βρυξέλες. Το πολύ πρόσφατο (και πετυχημένο) ταξίδι για δουλειές του αυτοκράτορα Xi σε ιταλία (με το Παλέρμο μέσα – θα το θυμίζουμε!), μονακό και γαλλία αποδεικνύει ότι η κινεζική εξωτερική πολιτική κινείται άνετα σε όλα τα “επίπεδα” όπου μπορούν να λαμβάνονται αποφάσεις.

Κι έτσι, πέρα απ’ τις κινεζικές κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, θα ήταν σκόπιμο να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με την μακριά κινεζική ιστορία: πληθαίνουν εκείνοι που επιμένουν ότι “το διάλειμα 5 αιώνων” όπου ο λεγόμενος “δυτικός κόσμος” έγινε το κέντρο του πλανήτη, τελείωσε.

Ο ναύαρχος Zheng He επιστρέφει – γενναιόδωρος λένε, όπως τότε (που όλη η ευρώπη ζούσε, περίπου, σε σπηλιές…)

(φωτογραφία κάτω: Χάρτης της γης, όταν η δυναστεία των Ming ήξερε ότι είναι στρογγυλή επειδή το ναυτικό της την είχε γυρίσει όλη· ενώ στην ευρώπη δεν ήξεραν ότι υπάρχει κάποιο εμπόδιο στο δρόμο για τις ινδίες αν πλέει κανείς συνέχεια προς τα δυτικά … Αριστέρα ανδριάντας του ναυάρχου Zheng He).

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 2

Πέμπτη 11 Απρίλη. Να μια ακόμα “κλίμακα” στην προώθηση του Πεκίνου στην “γηραιά ήπειρο”: φεύγοντας απ’ τς Βρυξέλες ο κινέζος πρωθυπουργός Li Keqiang προσγειώθηκε στο Zagreb, πρωτεύουσα της κροατίας. Στο θρυλικό Dubrovnik γίνεται από σήμερα η διήμερη 8η σύνοδος των 16+1: το business ραντεβού 16 ευρωπαϊκών κρατών με το Πεκίνο.

Αν η σύνθεση της 16άδας μπει δίπλα στην σύνθεση της «τριάδας» (ιταλία, μονακό, γαλλία) που ευλόγησε πρόσφατα ο αυτοκράτορας Xi, βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα: αλβανία, βοσνία, βουλγαρία, κροατία, σλοβενία, μακεδονία, μαυροβούνιο, ρουμανία, σερβία (δηλαδή όλα τα βαλκάνια πλην ενός, του ελλαδιστάν…), εσθονία, λιθουανία, λετονία (οι 3 της Βαλτικής), πολωνία, τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία (οι 4 του visegrad): η Μεσόγειος, αν και δεν είναι το μοναδικό πέρασμα απ’ την ασία στην ευρώπη και το ανάποδο, παραείναι στρατηγική για το «μεταξένιο» project eurasia…

Κάποιοι, όχι αυθαίρετα, υποστηρίζουν ότι αφού όλα αυτά τα κράτη (τα 11 απ’ τα 16 είναι ήδη μέλη της ε.ε.) θέλουν (ορισμένα με ενθουσιασμό) «δουλειές με τους κινέζους», ούτε το Βερολίνο ούτε το Παρίσι θα μπορούσαν να υπονοούν στα σοβαρά «εμπορικό πόλεμο» κατά του Πεκίνου. Σύμφωνα μ’ αυτήν την ερμηνεία η «συμφωνία των Βρυξελλών» μεταξυ ε.ε. και κίνας ήταν η υποχρεωτική συνέπεια των επιμέρους deal που προωθεί το Πεκίνο, είτε κράτος – κράτος, είτε με ομάδες ευρωπαϊκών κρατών.

Όλοι ορκίζονται στο «νέο σχέδιο Μάρσαλ» υψωμένο εις την ν – τους δρόμους του μεταξιού. Στην κροατία για παράδειγμα η γέφυρα Peljesac (ενώνει δύο κροατικές περιοχές που δεν είχαν ως τώρα άμεση οδική σύνδεση), θεωρείται το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έργο αυτή την εποχή· και κατασκευάζεται με κατά 85% ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, από κινεζική κατασκευαστική. Αλλά το Zagreb και ο θείος απ’ το Πεκίνο έχουν μέλλον στη σχέση τους: η κροατική κυβέρνηση θα υπογράψει «μνημόνιο συνεργασίας» με την «τρομοκρατική» Huawei για την εγκατάσταση 5G δικτύων· ενώ μια κροατική και μια κινεζική εταιρεία κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων θα υπογράψουν συμφωνία για την κατασκευή διαδρόμου τραίνων προς ουγγαρία μεριά.

(φωτογραφία κάτω: Το τιμητικό άγημα αποδίδει τιμές στον Li Keqiang, στο αεροδρόμιο του Zagreb. Γονατιστοί; Μωρέ και μπρούμυτα!)

Ο θείος απ’ το Πεκίνο τραβάει selfie

Πέμπτη 11 Απρίλη. Θα μπορούσατε να φανταστείτε για μήνες, πάνω σε μεταλλικές βάσεις, μια 20αριά αγάλματα σαν τα πιο πάνω γύρω γύρω απ’ την Ακρόπολη; Όχι· μπορείτε να φανταστείτε όμως πόσοι και ποιοί θα καταλάμβαναν τον “ιερό χώρο” για να εμποδίσουν το “ανοσιούργημα” και το “ξεπούλημα”…

Ωστόσο, τα μεταλλικά αγάλματα του Antony Gormley (τέτοια είναι τα πιο πάνω) θα μπορέσετε να τα δείτε (πάνω σε τσιμεντένιες βάσεις επειδή δεν γίνεται αλλιώς, που θα ξηλωθούν το φθινόπωρο όταν θα τελειώσει η σχετική έκθεση) στη Δήλο. Που είναι επίσης top αρχαιολογικός χώρος. Φυσικά με την άδεια του «κεντρικού αρχαιολογικού συμβουλίου»… Και πολλούς επαίνους για το πάντρεμα, ελέω τέχνης, του “παλιού” και του “καινούργιου”.

Είναι ένα παράδειγμα αυτό του γεγονότος ότι η διπολική εθνική / εθνικιστική ιδεολογία των ελλήνων απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους ως σήμερα, έχει ένα διπολικό πυρήνα σε ότι αφορά τις «αρχαιότητες». Και επειδή πρόκειται για κομβικό στοιχείο της εθνικιστικής ελληνικής εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας (: «η καταγωγή απ’ την Αθήνα του Περικλή και τον Χρυσό Αιώνα», μ’ ένα απίστευτο άλμα πάνω από 19 αιώνες…), ούτε να γιατρευτεί μπορεί (χωρίς την διάλυση αυτής της «εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας»), ούτε να εξηγηθεί. Ο διπολισμός (: όποτε νομίζω ότι με συμφέρει υποστηρίζω την «αρχαιότητα» και όποτε με συμφέρει αλλιώς υποστηρίζω τον χριστιανισμό που την έκανε μπάζα…) είναι καταδικασμένος «για λόγους εθνικού συμφέροντος» να επανέρχεται αιώνια, με κάθε πιθανή κι απίθανη μορφή. Πότε όρκοι στον Αριστοτέλη, πότε όρκοι στο παπαδαριό… Πότε Κούδας, πότε Βούδας…

Παράδειγμα: αυτό που απαγορεύεται στην Ακρόπολη (που ήταν ένας ναός κάλυμμα της «τράπεζας» της Αθήνας στην ακμή της) επιτρέπεται στη Δήλο (στο προηγούμενο «ταμείο» της Αθηναϊκής συμμαχίας, που λεηλάτησαν οι ακμαίοι Αθηναίοι). Δεν έχουμε κανένα θέμα με τον Antony Gormley και την έκθεσή του ανάμεσα στα λιοντάρια. Ίσως υπάρχει ένα θέμα (για τα λαγωνικά) στο γεγονός ότι την έκθεσή του στη Δήλο χρηματοδοτεί ο βιομήχανος και φιλότεχνος Δασκαλόπουλος. Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι. Ωστόσο δεν μας αφορά.

Πώς, όμως, τώρα οι «κινέζοι επενδυτές» (της και μαφιόζικης cosco – όμως τρώει πολύς ντόπιος κόσμος ψωμάκι απ’ τα κοντέινέρ της…), κληρονόμοι ενός πολιτισμού πολύ αρχαιότερου απ’ τον ελληνικό, να καταλάβουν ότι τώρα, μόλις τώρα, μετά από περισσότερα από 2000 χρόνια, ένα «κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο» που σέβεται τον εαυτό του ανακάλυψε ότι ο μισός – καρακτισμένος – Πειραιάς είναι αρχαιολογικός χώρος; Είτε ψάξουν να εξηγήσουν μια τέτοια ανεπίτρεπτη καθυστέρηση δεκαετιών, είτε θεωρήσουν ότι πρόκειται για κοροϊδία, θα σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στον ελληνικό εθνικό διπολισμό. Είναι μοναδικός παγκόσμια, και είναι ανεξήγητος από κάθε λογική άποψη. Όμως στο τέλος, στον καπιταλιστικό κόσμο (που και οι έλληνες αγαπούν βαθύτατα) πρέπει κάθε αφεντικό να παίρνει τις αποφάσεις του. Ή πληρώνεις χοντρά εκεί που πρέπει και κάνεις έκθεση μοντέρνας τέχνης πάνω στην Ακρόπολη – ή πας αλλού. Με την ευρεία έννοια του “αλλού”.

Είναι γι’ αυτό που το ελλαδιστάν λείπει εδώ και χρόνια απ’ τα 16 + 1 ευρω-βαλκανικά ραντεβού του Πεκίνου; Δεν το ξέρουμε. Θα μπορούσε να είναι και το άλλο, το οποίο είναι στέρεη γνώση του καπιταλιστικού Πεκίνου, και σε ότι αφορά την «επενδυσή» του στον Πειραιά: αφού οι εφοπλιστές είναι το νο 1 «εθνικό κεφάλαιό» τους, τα συμφέροντά τους βρίσκονται παρέα με τα αμερικανικά. Κι αν σφίξουν τα πράγματα…

Λάθος εκτίμηση κάνει η κινεζική αυτοκρατορία;

Μέση Ανατολή – και όχι μόνο

Τρίτη 9 Απρίλη. Όταν η Τεχεράνη έκλεινε την συμφωνία με την Δαμασκό για το λιμάνι στη Λατάκεια, υποθέτουμε ότι δεν περίμενε ένα ζεστό χειροκρότημα απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!

Ωστόσο, απ’ την μια μεριά το στρίμωγμα του άξονα και των συστατικών του κρατών· κι απ’ την άλλη η πολύπλευρη αξιοποίηση της ως τώρα νίκης στο συριακό πεδίο μάχης απ’ το μπλοκ της Αστάνα, (εκτιμάμε ότι) προκαλεί την επέκταση (και την εντατικοποίηση) της γραμμής αντιπαράθεσης “ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός”.

Κατ’ αρχήν, στη δυτική άκρη της, αυτή η γραμμή φτάνει ήδη στη λιβύη – σχεδόν με συνεχή τρόπο. Στο κέντρο της, στα υψίπεδα του Ινδοκούς, οι ταλιμπάν, είτε με είτε χωρίς διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να “σπάσουν” την αμερικανική διάταξη. Και πέρα απ’ την κορεατική χερσόνησο (που ήταν ως τώρα η φανερή ανατολική άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης) προστίθεται τώρα και η ταϊβάν. Ενώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, η βενεζουέλα (και το μπλοκ του Καράκας).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρκετά μειονεκτήματα σ’ αυτή τη φάση, έχει όμως ένα τακτικό πλεονέκτημα: ένα μόνο (τυπικά τουλάχιστον) κέντρο σχεδιασμού και αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον. Χάρη σ’ αυτό μπορεί να προκαλεί “τριβές” σε διάφορα σημεία όλων των γραμμών αντιπαράθεσης (συνήθως αποτυχημένες μεν, δημιουργώντας “εκκρεμότητες” δε…) σχετικά εύκολα. Απ’ την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, πρέπει να συντονίζουν τις προτεραιότητες (και τις δυνατότητές) τους μέσα απ’ την συνεννόηση πολλών και διάφορων πρωτευουσών. Πεκίνο, Μόσχα, Σεούλ, Πγιονγιάνγκ, Τεχεράνη, Βαρδάτη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός, Τομπρούκ (για τον λίβυο Haftar), Καράκας, Αβάνα, Μανάγκουα…

Στο βαθμό που δεν υπάρχει ενοποιημένο «κέντρο αποφάσεων» απ’ αυτήν την μεριά, είναι πιθανό να εμφανίζονται κάποιες «ασυνέχειες» πρακτικά. Αυτό αφορά ειδικά τη μέση Ανατολή, όπου το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μοιάζει να προσπαθεί – με βιασύνη – να αξιοποιήσει τα όποια «τακτικά κενά» εμφανίζει το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα: επειδή η Μόσχα (κατ’ αρχήν στρατιωτικά) και το Πεκίνο (κατ’ αρχήν οικονομικά) βρίσκονται παντού, σε όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα, η όποια ενοποίηση (των τακτικών κινήσεων) ή/και ο συντονισμός τους θα προκύψει κατ’ αρχήν γύρω απ’ αυτά τα καθεστώτα, στο βαθμό που μια δράση σε ένα σημείο (θα) επηρεάζει την κατάσταση σ’ ένα άλλο. Κι αυτό οδηγεί την ασταμάτητη μηχανή στο ερώτημα αν υπάρχει περίπτωση ο ρωσικός στρατός να εμφανιστεί (πάντα μέσα από διακρατικές συμφωνίες…) είτε στο ιράκ, είτε στο λίβανο, είτε και στα δύο κράτη…

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 5 Απρίλη. Έχει ένα ενδιαφέρον, και το σημειώνουμε: ενώ η Ουάσιγκτον δείχνει να λυσσάει για την “απόβαση” 100 ρώσων πεζοναυτών (ή, πιο σωστά, στρατιωτικών τεχνικών) στη βενεζουέλα, δεν βγάζει τους ανάλογους αφρούς για τους 120 κινέζους όμοιούς τους. Υπάρχει εξήγηση;

Ίσως. Αν πράγματι και οι μεν και οι δε είναι στρατιωτικοί τεχνικοί, τότε αποσπάστηκαν στη βενεζουέλα για να ελέγξουν, να συντηρήσουν, να επιδιορθώσουν και να φροντίσουν γενικά τα οπλικά συστήματα του καθεστώτος Μαδούρο ρωσικής ή κινεζικής κατασκευής. Κι εκεί μπορεί να είναι το πρόβλημα της Ουάσιγκτον: απ’ όλα τα όπλα τα πιο επίφοβα είναι οι S-300 που έχει εγκατεστημένους το καθεστώς: πολύ θα ήθελαν τα κυβερνοεπιτελεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να τους «τυφλώσουν», αλλά η παρουσία ρώσων τεχνικών μπορεί να το κάνει από δύσκολο έως αδύνατο.

Κι έτσι ο plus 1 «πομπηίας» συνεχίζει να εκτοξεύει τις αγαπημένες πύρινες απειλές του, του είδους «ο πρόεδρος Trump ξεκαθάρισε ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διώξει τους ρώσους».

Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το πως θα τα καταφέρει το ψοφιοκουναβιστάν – πριν οι ρώσοι στρατιωτικοί τεχνικοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στη βενεζουέλα πολλαπλασιαστούν…

Mπλοκ του Καράκας 1

Τετάρτη 3 Απρίλη. Τι ήταν να το πει, ο Bolton, εκείνο το «κάτω τα χέρια απ’ το ημισφαίριό μας»; Τι ιδέα ήταν να τρίξει τα δόντια στη Μόσχα; Πριν καλά καλά στεγνώσει το σάλιο στο στόμα του «συμβούλου εθνικής ασφάλειας», και το Πεκίνο έστειλε (προχτές) 120 πεζοναύτες του στο Καράκας…

Επίσημη εξήγηση; Συνοδεύουν ένα φορτίο 65 τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας προς το καθετώς Μαδούρο. Παλιά τέτοιες δουλειές τις έκαναν καλόγεροι – αλλά οι καιροί άλλαξαν. Κι αυτό είναι το χειρότερο: η αμερικανική κυριότητα επί του «δυτικού ημισφαιρίου» (το παλιό «δόγμα Monroe») αμφισβητείται πρακτικά, όχι από μία «αναθεωρητική δύναμη» αλλά από δύο, οι οποίες συνεργάζονται και σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα του σε εξέλιξη παγκόσμιου πολέμου.

Το ότι τόσο ρωσικές όσο και κινεζικές (κρατικές) εταιρείες έχουν μεγάλα συμβόλαια αγοράς πετρελαίου απ’ τη βενεζουέλα ή/και επενδύσεων στον τομέα, είναι γνωστό. Η εκτίμηση, όμως, ότι Μόσχα και Πεκίνο στέλνουν στρατό στο καράκας απλά για να προστατέψουν τις επενδύσεις τους, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι «προστατεύουν τις επενδύσεις τους» με στρατό για να αφήσουν, όσο πιο κοντά στην πόρτα της Ουάσιγκτον («μπροστά» ή «πίσω» δεν έχει σημασία), ένα φάκελο. Με 5 λέξεις: προσέξτε, γιατί δεν σας παίρνει!

Υπάρχει μια παλιά φωτογραφία (πάνω), απ’ το καλοκαίρι του 2008, του τότε γεωργιανού προέδρου Saakashvili, που τρώει την γραβάτα του την ώρα που μπαίνουν τα ρωσικά τανκς στην γεωργιακή επικράτεια, στη νότια οσετία. Ο Saakashvili ήλπιζε ότι η Μόσχα θα φοβηθεί τις νατοϊκές «φιλίες» του – αλλά δεν…

Ίσως τώρα κάποιος Bolton κάπου στην Ουάσιγκτον να τρώει τα μουστάκια του. Τι άλλο να κάνει ή να πει αφού το «δυτικό ημισφαίριο είναι δικό μας» δεν ισχύει;

Mπλοκ του Καράκας 2

Τετάρτη 3 Απρίλη. Αξίζει να το τονίσουμε. Σε αντίθεση με την Μόσχα που άλλοτε φανερά (συρία, κεντρική αφρική) και άλλο όχι και τόσο φανερά (λιβύη) στέλνει στρατιώτες ή μισθοφόρους (ελεγχόμενους απ’ το ρωσικό κράτος) εκεί που τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά της το απαιτούν, η αποστολή στρατού (έστω και 120 πεζοναυτών) στη βενεζουέλα, είναι μια ασυνήθιστη ενέργεια του Πεκίνου – για τα ως τώρα δεδομένα. Κι αν το Καράκας αποδεικνύεται “όχι τόσο μακριά” για το κινεζικό καθεστώς, ίσως είναι η αφετηρία μιας πιο ανοικτής ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής εξάπλωσής του.

Αβάνα, Μόσχα, Πεκίνο, στο χακί, στη βενεζουέλα. Έγινε η αμερικανική «πίσω αυλή» ξέφραγο αμπέλι; Όταν ο τοξικός Bolton διακήρυξε ότι «το δυτικό ημισφαίριο είναι δικό μας», η ειρωνική κυρία Zaharova (εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού καθεστώτος) απάντησε κάτι του είδους «και τι δουλειά έχετε στο ανατολικό ημισφαίριο»; Το Πεκίνο κάνει την ίδια αναιδή ερώτηση με πρακτικό τρόπο: αν ο αμερικανικός στρατός (υποστηρίζει ότι) προστατεύει την «ελεύθερη ναυσιπλοΐα» στη νότια θάλασσα της κίνας, τότε ο κινεζικός στρατός προστατεύει την σταθερότητα και την δημοκρατία στη λατινική αμερική….

Και βλέπουμε…

Mπλοκ του Ινδοκούς

Τετάρτη 3 Απρίλη. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ψάχνει τώρα να δει αν το σκασμένο λάστιχο που λέγεται Guaido μπορεί να μπαλωθεί και να ξαναφουσκώσει (η μαριονέτα έχει αναγγείλει για τις 6 Απρίλη την έναρξη «λαϊκών κινητοποιήσεων»…).

Αλλά επίσης ξύνει τα νύχια της για καυγάδες. Στις 27 Μάρτη ο plus 1 της συμμορίας των 3 υπ.εξ. Pompeo συναντήθηκε στην Ουάσιγκτον με «αντιπροσωπεία των ιουγούρων» – της μουσουλμανικής μειονότητας της κινεζικής επαρχίας Xinjiang. Είναι ένα βήμα σε μια βρώμικη εκστρατεία παλαιού τύπου (του είδους «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»…). Στο τέλος της συνάντησης ο plus 1 «πομπηίας» δήλωσε ότι … οι ηπα υποστηρίζουν τον τερματισμό της κινεζικής καταπίεσης εναντίον του ισλάμ και άλλων θρησκειών…

Η Ουάσιγκτον «υπερασπιστής του ισλάμ»; Γελάνε όχι μόνο οι πέτρες αλλά και η άμμος. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν καν και καν η πετροχούντα του Ριάντ (με τον τοξικό στην καραντίνα) θα ενδιαφερόταν να μπει στη μύτη του Πεκίνου για χάρη της Ουάσιγκτον, με «όπλο» τους μουσουλμάνους της Xinjiang. Για άλλα μουσουλμανικά κράτη, ούτε λόγος: υπολογίζεται ότι περίπου 5.000 απ’ τους ένοπλους εθελοντές του isis στη συρία ήταν ιουγούροι, και δεν είναι σίγουρα το «υποκείμενο» που θα αγαπούσαν η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ ή η Τζακάρτα…

Ακόμα και η Άγκυρα, που τον τελευταίο καιρό σήκωσε κανά δυο φορές τον τόνο της φωνής της για το θέμα, το έκανε μόνο και μόνο για να μην την προλάβει στην πατρονεία κανάς άλλος. Δεν έχει κανένα λόγο να μαλώσει με το Πεκίνο, ή να «αγκαλιάσει φανατικούς ισλαμιστές» – όπως κάνει η Ουάσιγκτον.

Αν το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να κάνει κι άλλα, πιο «πρακτικά» βήματα σε σχέση με την Xinjang, πέρα απ’ τις εύκολες και ανέξοδες διπλωματικές κινήσεις όπως αυτή της 27ης Μάρτη, είναι σα να κατουράει στη θάλασσα: θα το βρει στο αλάτι. Θα εισπράξει απλά την επιτάχυνση των σε βάρος της εξελίξεων στο αφγανιστάν…

(Κι αν σας προκαλεί κάποια ζαλάδα για το πόσο “διάσπαρτα” μπορεί να είναι τα “κτυπήματα”, αυτό οφείλεται μόνο στο ότι όσο ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, ο πλανήτης μικραίνει…

Κι ο προσωπικός σας χώρος / χρόνος συρρικνώνεται, έμμεσα αλλά καθαρά· ακόμα κι αν κάνετε ότι δεν το καταλαβαίνετε, ή δεν καταλαβαίνετε τις αιτίες…)

Κορέες

Τρίτη 2 Απρίλη. Ενώ το μπλοκ της Αστάνα κάνει την δουλειά του στη μέση Ανατολή, το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ίσως να μην υστερεί – πάντα κάτω απ’ τα ραντάρ της δυτικής δημαγωγίας.

Το καθεστωτικό reuters έβγαλε στις 29 Μάρτη στο αφρό κάποιες λεπτομέρειες απ’ την αποτυχία της συνάντησης Trump – Kim στο Hanoi, μεταφράζοντας σωστά (γιατί πάντα υπάρχει ένας δαίμονας των μεταφράσεων, θελημένος ή όχι…) τις δηλώσεις της βορειοκορεάτισσας υπ.εξ. Choe Son-hui στις 25 Μάρτη. Σύμφωνα μ’ αυτές, ο Kim πρότεινε στο ψόφιο κουνάβι την απόσυρση των 5 αμερικανικών κυρώσεων του 2016 (υιοθετημένων απ’ τον οηε) με αντάλλαγμα το κλείσιμο του πυρηνικού συγκροτήματος στην Yongbyon. Στην τετ α τετ συζήτηση ψόφιου κουναβιού – Kim ο πρώτος φαινόταν να το σκέφτεται, με την προσθήκη όμως μιας ρήτρας επαναφοράς των κυρώσεων αν η Πγιονγιάνγκ αποδεικνυόταν ασυνεπής στις δικές της δεσμεύσεις.

Το πράγμα έδειχνε να κυλάει, μέχρι που έβαλαν «κόφτη» οι Pompeo (της γνωστής συμμορίας των 3+1, θα το θυμίσουμε μόνιμα αφού έχει γίνει «δικός μας άνθρωπος»…) και Bolton – πάντα κατά την κυρία Choe Son-hui, που φαίνεται να είναι ακριβής. (Κατά την δημοσιογραφική ερμηνεία, η διατύπωση του ψόφιου κουναβιού “θα μπορούσα να έχω υπογράψει μια συμφωνία” αφορούσε, ακριβώς, αυτό το deal – που δεν έγινε. Καθότι οι σωματοφύλακες έχουν τον τελευταίο λόγο…)

Στη δημαγωγική επιφάνεια των ερμηνειών, η υπόδειξη μιας κάποιας αντίθεσης μεταξύ του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως και των σωματοφυλάκων του σε ότι αφορά την βόρεια κορέα, θα μπορούσε να έχει στόχο το υπονοούμενο «μωρέ αυτός είναι καλός, οι άλλοι δεν τον αφήνουν – τι καλά αν μπορούσε να τους ξεφορτωθεί…». Αυτά είναι σύννεφο καπνού. Και είναι γνωστά ήδη από τότε που το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε για το πρώτο ραντεβού του με τον Κίμ – στις αρχές καλοκαιριού του 2018. Το δίπολο «καλό ψόφιο κουνάβι – κακοί σωματοφύλακες» βολεύει την προπαγάνδα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Δεν δείχνει, όμως, την τακτική του.

Είναι, ίσως, πιο διαφωτιστικό το γεγονός ότι ο νοτιοκορεάτης Kim Hyun-Chong, δεύτερος τη τάξει στο γραφείο εθνικής ασφάλειας της Σεούλ, βρέθηκε στη Μόσχα (εντελώς συμπτωματικά, υποθέτουμε) την ίδια μέρα, στις 27 Μάρτη, με τον βορειοκορεάτη Kim Chang-Son, «προσωπάρχη» του little rocket man Kim. Εκείνο που εικάζεται (για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή σας έχει ενημερώσει έγκαιρα) είναι ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ κουβεντιάζει τον τρόπο που θα παρακάμψει κομψά την Ουάσιγκτον – χωρίς, if possible, να ερεθίσει το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως. Ας θυμώσουν μόνο οι σωματοφύλακες…

Ακόμα κι αν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει κατά νου να διευρύνει, όσο περισσότερο γίνεται, την αντίθεση ανάμεσα στην ματαιοδοξία του ψόφιου κουναβιού και τον ιμπεριαλιστικό πραγματισμό των σωματοφυλάκων του, τα περιθώρια δεν είναι μεγάλα. Η σωματοφυλακή εισηγήθηκε πρόσφατα νέες κυρώσεις κατά της Πγιονγιάνγκ, τις οποίες το ψόφιο κουνάβι ακύρωσε, λέγοντας ότι «ο λαός της βόρειας κορέας υποφέρει απ’ τις κυρώσεις, ας μην βάλουμε κι άλλες». Αυτό είναι πράγματι ένα μικρό ρήγμα, που πέρασε απαρατήρητο. Αλλά το κόλπο των ενδοεξουσιαστικών αντιθέσεων στην Ουάσιγκτον έχει όρια. Τόσο ο Kim όσο και ο Moon επείγονται για άμεση ορατή πρόοδο στην κορεατική χερσόνησο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), και τα «μπρος πίσω» της Ουάσιγκτον δεν βοηθούν.

Αν, λέμε «αν», καβαλώντας στην ψοφιοκουναβική καλή θέληση (λέμε τώρα…) κάποιες κυρώσεις παραβιάζονταν; Μήπως το έχει ξεκινήσει η Μόσχα και το Πεκίνο αυτό;

Η «νέα μέση Ανατολή» 3

Δευτέρα 1 Απρίλη. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών. (Ο χάρτης βοηθάει να φανταστείτε αυτές τις “γραμμές”…)

Χρειάζεται, άραγε, να το θυμίσουμε; Η κατασκευή (και η εκμετάλλευση) των αγωγών θα είναι δουλειά της αρμόδιας εταιρείας: της gazprom. Όσο για το σύνολο των project έχουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις ευλογίες του Πεκίνου, σαν τμήμα των «δρόμων του μεταξιού». Έχουν, εύλογα, και τις προοπτικές της απαραίτητης χρηματοδότησης. Στις 19 Μάρτη του 2019 ο κινέζος υπουργός εμπορίου Zhong Shan δήλωσε ότι «το ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της κίνας στη μέση Ανατολή»… Συμμπληρώνοντας ότι «… Η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου» – η έσχατη “αμαρτία”, αυτό που προσπαθεί να μπλοκάρει η Ουάσιγκτον… Το Πεκίνο όμως δεν κάνει δωρεάν φιλοφρονήσεις.

Εννοείται πως άμεσα ή έμμεσα η Μόσχα είναι παρούσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις. Είναι απαραίτητη, καθώς, μετά από έναν πόλεμο με τόσο αίμα στο ιράκ και στη συρία (που δεν έχει τελειώσει) στη βάση των αμερικανικών – ισραηλινών – σαουδαραβικών σχεδιασμών, κανείς δεν είναι αφελής: η ανατροπή των δεδομένων, και αυτή η «σπονδυλωτή» επέκταση του μπλοκ της Αστάνα, αργά ή γρήγορα θα ξαναοδηγήσει σε σύγκρουση· αυτή τη φορά ίσως πολύ χειρότερη.

Λέμε «άμεσα ή έμμεσα» η Μόσχα είναι παρούσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Για παράδειγμα στις 19 Μάρτη, ενώ συνεχιζόταν η συνάντηση των αρχικαραβανάδων ιράκ, ιράν και συρίας στη Δαμασκό, ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu ταξίδεψε κι αυτός στη Δαμασκό. Εκτός απ’ τον Άσαντ και τους ρώσους καραβανάδες στη συρία, συναντήθηκε με όλο το συριακό επιτελείο. Και δεν κουβέντιασαν για τις προόδους των παιδιών τους στο σχολείο – το λέμε κατηγορηματικά.

Στις «τοπικές αντιπαλότητες» της μέσης Ανατολής, η Μόσχα ως τώρα κρατάει μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη απέναντι στο Τόκιο, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: προσπαθεί είτε να «αποσπάσει» είτε να «ουδετεροποιήσει» το Τελ Αβίβ. Με δεδομένο ότι εκτός απ’ τις ypg (και από στρατιωτική άποψη πολύ περισσότερο απ’ αυτές) η άκρη του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα στην μέση Ανατολή (όπως την κοιτάει κανείς απ’ την μεριά της Μεσογείου) είναι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, η Μόσχα ξέρει (και οι πάντες καταλαβαίνουν) πως έχει μεγάλη σημασία οι όποιες συμμαχίες, επενδύσεις και εξελίξεις να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς περιττές «προκλήσεις» σε βάρος του Τελ Αβίβ. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν και το ανάποδο: ότι αυτές οι «προκλήσεις» έρχονται απ’ την μεριά του ισραήλ και των ηπα…

Εν τέλει, αυτές οι εξελίξεις, έχουν ηχηρές συνέπειες και στο Ριάντ. Ο πατέρας βασιλιάς Salman έχει μισο-απολύσει τον διάδοχο τοξικό γυιό του (και κολλητό του αμερικάνου σώγαμπρου Kushner), αφαιρώντας του κρίσιμες αρμοδιότητες… Και φαίνεται να ψάχνει τον τρόπο για να κάνει μια κάποια στροφή προς τη «νέα πραγματικότητα», χωρίς να διακινδυνέψει την οργή τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον…

Τοξικό θα ψάχνουμε και τοξικό δεν θα βρίσκουμε… Αλλά όλο και περισσότερα γίνονται τοξικά!