Tag: κίνα

No pentito!

Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Η τάση (τάση μεθοδευμένη απ’ τα «πάνω» αλλά ευπρόσδεκτη και τα «κάτω») είναι η απο-καπιταλιστικοποίηση της εννόησης του καπιταλιστικού κόσμου. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πιο γνωστούς όρους, όπως «φετιχοποίηση», «μυστικοποίηση» ή και «αισθητικοποίηση» αυτής της εννόησης… Σε κάθε περίπτωση το βασικό είναι αυτό: να μην αναλύονται και να μην κρίνονται οι κρατικές και καπιταλιστικές δομές και πρακτικές εξουσίας με τρόπους που να αποκαλύπτουν τι ακριβώς είναι σε κάθε ιστορική φάση. Οτιδήποτε άλλο επιτρέπεται· ή, ακόμα καλύτερα, παράγεται, αναπαράγεται και προωθείται απ’ αυτές τις ίδιες τις δομές εξουσίας.

Το είδαμε (το ζήσαμε πιο σωστά) εντατικά αυτό το καινούργιο καθεστώς υπερφίαλης κενοδοξίας στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας· στη διάρκεια του πιο πρόσφατου κύματος «κρίσης / αναδιάρθρωσης». Μια σύγκριση του τι ειπώθηκε και γράφτηκε στη δεκαετία του 2010 από, υποτίθεται, «επαναστατικούς κύκλους» και του τι ειπώθηκε από κομμουνιστές για την ίδια κατάσταση (μια «δομική» καπιταλιστική κρίση σε φάση αναδιάρθρωσης) την δεκαετία του 1930, θα ήταν συντριπτική. Κι ούτε λόγος για το ποια ήταν τα συμπεράσματα (και τα πολιτικά καθήκοντα) στην μία και στην άλλη περίπτωση…

Έχοντας επίγνωση αυτής της κατάστασης ξέρουμε πως όσο περισσότερο η ασταμάτητη μηχανή επιμένει στην εργατική κριτική απέναντι στο κράτος και στο κεφάλαιο, με βάση τα ιστορικά δεδομένα της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα και τις σχηματισμένες ήδη τροχιές της «καπιταλιστικής ανάπτυξης» στους καιρούς που έρχονται, τόσο περισσότερο θα συναντάει μανιασμένους εχθρούς. Αλλά αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει, όπως το έκανε το χάρτινο Sarajevo· και πριν απ’ αυτό άλλα έντυπα της ίδιας κατεύθυνσης. Οι δημόσιες σχέσεις ποτέ δεν ήταν του γούστου μας.

Η περίπτωση τόσο της τρομοεκστρατείας όσο και των “σωτήριων σανεμβολίων” ανήκει σ’ αυτόν τον ορίζοντα εργατικής κριτικής (και εχθρότητας). Αν αυτά (όπως και οτιδήποτε άλλο, π.χ. την “αντιτρομοκρατική εκστρατεία” απ’ το 2001 και μετά) τα αφαιρέσει κανείς απ’ την “καπιταλιστική ανάπτυξη” (και τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που είναι δομικό στοιχείο αυτής της “ανάπτυξης”) τότε εκείνο που απομένει είναι είτε τερατολογία είτε μερικά αμήχανα ρετάλια “πρώην κριτικής” που επειδή έχει πάψει να βελτιώνεται και να ακονίζεται εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια έχει στομώσει προ πολλού.

Ως τώρα, εδώ και μήνες, αντιπαραθέσαμε στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία την δική μας κριτική, επικουρούμενη όπου αυτό ήταν διαφωτιστικό / βοηθητικό απ’ τις γνώμες διάφορων “αιρετικών της επιστημονικής κοινότητας”. Αμφιβάλουμε αν υπήρξε άλλο εγχείρημα στα μέρη μας που να παρέπεμψε τόσο συστηματικά σε τόσες πολλές επιστημονικές αναφορές και τόσα πολλά ντοκουμέντα για αυτό το θέμα για λογαριασμό μιας πραγματικής evidence-based εργατικής κριτικής· με τον κίνδυνο ακόμα και να κουράσουμε…

Χωρίς να αφήσουμε αυτό το καθήκον, στα σημερινά σχόλια θα παρουσιάσουμε (πάντα με κριτικό τρόπο) δύο διαφορετικές κρατικές / καπιταλιστικές τακτικές σε ότι αφορά τον τσαχπίνη και την διαχείρισή του. Αυτό είναι όχι απλά εφικτό αλλά υποχρεωτικό για την σύγχρονη αντικαπιταλιστική κριτική, αφού α) ύστερα από τόσους μήνες είναι συγκεντρωμένα και διαθέσιμα αρκετά διαφωτιστικά στοιχεία, β) η σύγκριση «απο-μαγεύει» τα όσα ζούμε, αποκαλύπτοντας (υποστηρίζουμε) τις ιστορικές συντεταγμένες που βρίσκονται «πίσω απ’ τις πλάτες μας» και είναι καθοριστικές, και γ) είναι αναχρονιστικό να μιλάει οποιοσδήποτε για «καπιταλισμό» εννοώντας αποκλειστικά και μόνο τον «δυτικό».

Επειδή η (εστιασμένη) σύγκριση που θα κάνουμε είναι ανάμεσα σ’ αυτό που γενικά ονομάζεται «δύση» και στην κίνα, ένα προκαταβολικό ξεκαθάρισμα: η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι ούτε κατά διάνοια οπαδός ή θαυμάστρια του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου! Το ακριβώς αντίθετο! Ωστόσο μπορεί να κατανοήσει το γιατί σε περιοχές του πλανήτη χωρίς την ιστορική εμπειρία των (δυτικών) αστικών επαναστάσεων και του (δυτικού) ιστορικού αστικού φιλελευθερισμού τέτοιου είδους μοντέλα (σαν το κινεζικό) είναι όχι μόνο εφικτά αλλά, επίσης, εκρηκτικά «παραγωγικά».

Είναι πιθανό ότι αν ο κυρ Κάρολος ζούσε σήμερα δεν θα ήταν τόσο κατηγορηματικός για την γραμμική και «μονοδιάστατη» σχέση ανάμεσα στην (παραγωγική) βάση και το (θεσμικό) εποικοδόμημα. Αλλά αυτό δεν είναι αιτία ψόγου σε βάρος του…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη

Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Πριν 2 μέρες παρουσιάσαμε (εντελώς ενδεικτικά) μια post-pandemic μεγα-μελέτη, σε σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους της θρυλικής Wuhan – συνοδευόμενη από ένα μικρό video για την τωρινή κατάσταση της ζωής εκεί (Τρίτη 22 Δεκέμβρη, Διάχυτη μόλυνση; Διάχυτη τρομοκρατία). Εστιάσαμε σ’ ένα μόνο στοιχείο αυτής της μελέτης, το ότι οι «ασυμπτωματικοί» δεν μεταδίδουν (ή μεταδίδουν ελάχιστα) τον ιό. Υπήρχαν όμως και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.

Το δεδομένο γεγονός είναι αυτό: σε περίπου το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού (αναφερόμαστε μόνο στον κινέζικο: 1,44 δισεκατομύρια ψυχές…) ενώ υπάρχουν απ’ τα μέσα Απρίλη καθημερινά από 250 ως 400 ή 500 «κρούσματα» δεν αναφέρεται (δεν χρεώνεται στον covid) κανένας θάνατος! Ακόμα πιο σημαντικό: ενώ ο covid ξεκίνησε στην κίνα από δύο ή τρία «κρούσματα» πριν ένα χρόνο, η καθημερινή ύπαρξη 250, 300, 400 ή 500 ΔΕΝ θεωρείται απ’ το Πεκίνο εδώ και μήνες αιτία κήρυξης «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Αυτά συμβαίνουν εκεί.

Αντίθετα: σε 28 κράτη (27 της ε.ε. + τις ηπα) με πληθυσμό τον μισό περίπου απ’ τον κινεζικό (780 εκατομμύρια για να μείνουμε στην τυπική, «στενά ορισμένη Δύση»), γίνεται (με ανομοιόμορφο τρόπο, σίγουρα) αυτό που χοντρικά ξέρετε.

Όταν υπάρχει 1 (ένα) πρόβλημα Χ, η αντιμετώπιση μιας μεταδοτικής ασθένειας εν προκειμένω, και προκύπτουν δύο τόσο ριζικά διαφορετικοί τρόποι «διαχείρισης», ο Α και ο Β· κι όταν ο μεν Α είναι ολοφάνερα επιτυχημένος στη διάρκεια ικανού διαστήματος (ενός έτους) ενώ ο Β είναι ολοφάνερα αποτυχημένος στο ίδιο διάστημα, τότε είναι καθήκον της κριτικής σκέψης, κι είναι ζωτική ανάγκη της εργατικής κριτικής σκέψης, να αναρωτηθεί τουλάχιστον τα εξής:

Α) Αναγνωρίζεται (απ’ τα αφεντικά σ’ ανατολή και δύση), πράγματι, το ίδιο πρόβλημα ή, μήπως, πρόκειται ουσιαστικά για διαφορετικά προβλήματα;

Β) Γιατί ο Α πετυχημένος τρόπος της αντιμετώπισης του προβλήματος Χ δεν αντιγράφτηκε αντί για τον Β αποτυχημένο τρόπο; Μήπως επειδή (σ’ ένα καλό μέρος του πλανήτη) ποτέ δεν ήταν ζητούμενο η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ – αλλά κάτι άλλο;

Γ) Τι σημαίνει «αποτυχία» του τρόπου Β αν το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ με έναν τρόπο «τύπου Α»; Είναι πραγματική αυτή η «αποτυχία»; Ή μήπως πρόκειται για επιτυχία σε ένα διαφορετικό ζητούμενο (ή και περισσότερα τέτοια) οπότε η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ ήταν (και παραμένει) στη δύση το πρόσχημα, η «έλξη», η νομιμοποίηση της βίας των αναδιαρθρώσεων;

Υποθέτουμε πως καταλαβαίνετε τι εννοούμε. Ας το διατυπώσουμε ολογράφως:

– Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έχει αντιμετωπίσει τον θρυλικό τσαχπίνη χωρίς καν εμβόλιο· η καθημερινότητα των υπηκόων έχει γυρίσει σ’ αυτό που ήταν πριν εδώ και πολλούς μήνες· το ίδιο και οι λειτουργίες του συστήματος…

– Τα δυτικά κράτη / κεφάλαια υποστηρίζουν ότι ακόμα και με τα σανεμβόλια (τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής) η αντιμετώπιση θα είναι συζητήσιμη· ότι αρκετά απ’ τα στοιχεία των υγιεινομικών πραξικοπημάτων και της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» θα «πρέπει» να συνεχιστούν για άγνωστο διάστημα· και ότι η καθημερινή ζωή ποτέ δεν θα γίνει όπως πριν.

Δεν είναι, άραγε, σαφές ότι υπάρχουν δύο και μόνο δύο ενδεχόμενα; Είτε τα δυτικά κράτη / κεφάλαια έχουν αποτύχει παταγωδώς και έτσι θα συνεχίσουν, οπότε πρέπει να περιμένουμε την πλήρη κατάρρευσή τους· είτε οι στόχοι τους ήταν εξ αρχής εντελώς διαφορετικοί απ’ το κινεζικό, οπότε δεν ισορροπούν σ’ αυτό το επιμέρους ζήτημα του τσαχπίνη…

Κατά την γνώμη μας η πραγματική απάντηση (και, κατά συνέπεια, η πραγματική χρησιμότητα της σύγκρισης) βρίσκεται στη δεύτερη εκδοχή: τα δυτικά αφεντικά (τα πιο δυναμικά, αυτά που μπορούν να επιβάλλουν την δυναμική στρατηγική που εξυπηρετεί τα συμφεροντά τους, τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) ήξεραν εξ’ αρχής ότι ο τσαχπίνης είναι αδιάφορος υγιεινομικά, και οπωσδήποτε δεν ήταν εκείνο το θανάτικο στην αντιμετώπιση του οποίου θα κρινόταν η επάρκειά τους… Ήξεραν ότι η μοναδική αξία του τσαχπίνη ήταν / είναι το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί.

Για χάρη αυτής της αξιοποίησης μπορούν να «αντέξουν» την υγειονομική αποτυχία (κολοσσιαία αν γίνει σύγκριση με την επιτυχία της καπιταλιστικής ανατολής!): σκοπεύουν σε επιτυχίες αλλού!

Τα Εγώ ξαναγίνονται μάζα

Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Το ότι στην κίνα (και στους ανατολικούς καπιταλισμούς πιο γενικά) ο «ασυμπτωματικός» του covid ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ απειλή για την δημόσια υγεία ενώ στους δυτικούς ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ (αναφερθήκαμε σ’ αυτό πριν δυο μέρες) δεν είναι, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, απλά υγιεινομικό ζήτημα ή «διαφωνία μεταξύ ειδικών»… Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα, κεντρικό σημείο είτε διαφορετικών βιοπολιτικών, είτε διαφορετικών ιστορικών φάσεων της ίδιας βιοπολιτικής. Αν ο «ασυμπτωματικός» είναι απειλή, τότε μπορεί να γενικευτεί η (διεστραμμένη) ιδέα της καθολικής νοσηρότητας· μπορεί να κατασκευαστεί μια ιδέα «κοινωνικής ευθύνης» που να προωθεί την φυσική αποξένωση μεταξύ των υπηκόων· μπορεί να νομιμοποιηθεί η «έκτακτη ανάγκη» με το δικό της «δίκαιο», το δίκαιο της υγιειονομικής εξουσίας, άρα μπορούν να νομιμοποιηθούν τα πραξικοπήματα· μπορεί να κατασκευαστεί η ιδέα των διαδοχικών κυμάτων μόλυνσης· μπορεί να προωθηθεί ο εκβιασμός της νομιμοποίησης της γενετικής μηχανικής μέσω mRNA· μπορεί να νομιμοποιηθεί η αλγοριθμική επιτήρηση των πάντων· μπορεί να επιβληθεί η τηλε-κατανάλωση, η τηλε-εκπαίδευση και η τηλε-εργασία σε μεγάλη κλίμακα· και πολλά ακόμη. Αν, απ’ την άλλη, ο «ασυμπτωματικός» δεν είναι απειλή, αν είναι κάποιος που έχει απλά ανοσία και αναγνωρίζεται σαν τέτοιος, τότε όλα τα πιο πάνω ΔΕΝ είναι αναγκαία (για το αντίστοιχο κράτος / κεφάλαιο). Δεν χρειάζονται ούτε έξτρα «έκτακτες ανάγκες», ούτε «διαδοχικά κύματα», ούτε υποχρεωτική (αλλιώς πρόστιμο) μασκοφορία, ούτε τίποτα… Κι αφού δεν χρειάζονται δεν κατασκευάζονται…

Αν ο «ασυμπτωματικός» δεν θεωρείται απειλή, αυτό οφείλεται στο ότι δεν είναι πραγματικά τέτοιος, άρα ο τσαχπίνης δεν είναι κάτι ιδιαίτερο· αλλά, επίσης, οφείλεται στο γεγονός ότι η επιτήρηση του κοινωνικού εργοστασίου (των κοινωνικών σχέσεων σχεδόν στο σύνολό τους) είχε ήδη επιτευχθεί πριν την εμφάνισή του τσαχπίνη, «με άλλα μέσα»! Αν ο «ασυμπτωματικός» θεωρείται απειλή ενώ δεν είναι, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η επιτήρηση του κοινωνικού εργοστασίου δεν έχει επιτευχθεί στον βαθμό που απαιτούν οι νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· οπότε αυτή η πολύμορφη επιτήρηση πρέπει να επιταχυνθεί και να επιβληθεί δια της βίας. Δηλαδή με την πειστική και πιεστική αναπαράσταση μιας (ανύπαρκτης) επικινδυνότητας για την δημόσια υγεία, που θα εκβιάσει τις συμπεριφορές.

Αυτό αναδεικνύει η σύγκριση του τρόπου Α με τον τρόπο Β. Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ έναν covid σαν επιταχυντή μετασχηματισμών, κοινωνικών και θεσμικών· τους είχε ήδη πραγματοποιήσει· συνεπώς αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τον covid σαν αυτό που είναι… Εντελώς ψύχραιμα… Τα δυτικά κράτη / κεφάλαια, αντίθετα, ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ: ένα Pearl Harbor, μια 11η Σεπτέμβρη, αυτή την φορά στην καρδιά των δυτικών κοινωνικών σχέσεων: στην ατομική αυτοδιάθεση, συμπεριλαμβανόμενης της αυτοδιάθεσης του σώματος… Ένα «σοκ και δέος» ενάντια στην φιλελεύθερη παράδοση της συγκρότησης των δυτικών κοινωνιών. Το κατασκευασμένο δίλημα «ελευθερία ή υγεία» δεν ήταν ο ιδεολογικός οδοδείκτης και ο πολιτικός καμβάς που χρειαζόταν το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Γι’ αυτό και δεν εμφανίστηκε εκεί… Ήταν δομικά αναγκαίο όμως για τα δυτικά, γι’ αυτό το κατασκεύασαν: για να στρέψουν επί μήνες (ίσως και για τα επόμενα χρόνια…) την «υγεία» (μέσω της «αρρώστιας», δηλαδή του φαντάσματός της) ενάντια στην «ελευθερία», με σκοπό να αναδιαρθρώσουν όχι μόνο την πρώτη αλλά, επίσης, την δεύτερη.

Παράδοξο ή όχι αυτή ήταν μια απ’ τις πρώτες κουβέντες που ειπώθηκαν ακόμα και στα μέρη μας, όταν είχαν εμφανιστεί τα πρώτα «κρούσματα» στην ιταλία, πριν καν το Bergamo: … να δούμε τώρα αν το κινεζικό μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί στις δυτικές φιλελεύθερες κοινωνίες… Σαν «κινεζικό μοντέλο» όμως ΔΕΝ θεωρούνταν η αντιμετώπιση του covid σαν αυτό που ήταν. Αλλά η ομογενοποίηση των κοινωνιών, η πειθαρχία τους on demand, το κλάδεμα των υπερΕγώ (του νεοφιλελευθερισμού) μέσω κρατικών διαταγών! Δεν ήταν τέτοιο το κινέζικο μοντέλο, παρά μόνο στα μάτια των δυτικών: δεν χρειαζόταν να κλαδευτούν τα νεοφιλελεύθερα υπερΕγώ των κινέζων υπηκόων, απλούστατα επειδή τέτοια δεν υπάρχουν! Αλλά ήταν τέτοιο το «κινέζικο μοντέλο» στα μάτια των δυτικών αφεντικών και των λακέδων τους, γιατί έπρεπε να κλαδευτούν τα δυτικά «ελευθεριακά» ήθη και έθιμα που φρενάρουν τα καπιταλιστικά τεχνολογικά άλματα που προορίζονται για ευρεία κατανάλωση! Συνεπώς, ακόμα και σήμερα, η αναφορά σε «κινέζικο μοντέλο» είναι τόση όση επιτρέπουν τα συμφέροντα των δυτικών αφεντικών: δεν χωράει πάρτυ και συναυλίες, χωράει όμως στρατό και αστυνομίες. Οριενταλισμός plus λέγεται αυτό…

Έτσι, όταν το «κινέζικο μοντέλο» έπαψε να είναι απαγορευτικό, σταμάτησε να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την μετάστασή του στον δυτικό κόσμο!! Άρα και για την παρουσίασή του…  Ή, για να το πούμε αλλιώς: οποιαδήποτε άλλη πλευρά του «κινεζικού μοντέλου» που δεν μύριζε στρατιωτικοποίηση ήταν και είναι απόλυτα αδιάφορη για τα δυτικά αφεντικά… ακόμα κι αν αυτές οι άλλες πλευρές και όχι η στρατιωτικοποίηση ήταν που έλυσαν, τελικά, το πρόβλημα Χ!! Έτσι ώστε η επιτυχία του να αποτελεί «σκάνδαλο» για τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, που σ’ όλο το 2020 επένδυσε σε «πετυχημένη αντιμετώπιση» του τσαχπίνη ΜΟΝΟ μέσω γενετικής μηχανικής και ριζικής αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων, ηθών, συνηθειών όπως αυτές υπήρχαν πριν. Επένδυσε, άρα, στο θέαμα της αποτυχίας οτιδήποτε άλλου εκτός απ’ τα συγκεκριμένα βιο-πληροφορικά συμφέροντα. Μόνο που αυτή η αποτυχία δεν πρέπει να χρεωθεί στα αφεντικά του δυτικού καπιταλισμού και στους «ειδικούς» τους, αλλά στο δυτικό κοινωνικό εργοστάσιο: στους ιθαγενείς του που «δεν εφαρμόζουν σωστά τις απαγορεύσεις» … επειδή επηρεάζονται (ακόμα…) απ’ τις ελευθεριακές κακές συνήθειες και απαιτήσεις τους…

Να, λοιπόν, γιατί είναι ρετάλι μιας “πρώην κριτικής” στον καπιταλισμό η κουβέντα: εντάξει, πάντα οι φαρμακοβιομηχανίες επεδίωκαν τα κέρδη… αλλά τα φάρμακά τους τα χρειαζόμαστε… Τώρα οι φαρμακο-μαφίες δεν επιδιώκουν απλά τα κέρδη. Συμβαίνει κι αυτό· όμως εκείνο που συμβαίνει κυρίως είναι ότι συγκροτούν την αιχμή του βίαιου μετασχηματισμού των δυτικών κοινωνιών· την αιχμή της σύνδεσης / ταύτισης της “δημόσιας υγείας” με την “δημόσια τάξη”· την αιχμή της γέννησης της αλγοριθμικής φυλακής.

(συνεχίζεται)

Η επέτειος;

Τρίτη 22 Δεκέμβρη. Δεν γιορτάζονται όλες οι επέτειοι, κι ούτε είναι όλες ευκαιρία για αναστοχασμούς, ακόμα και αυτοκριτική. Το γεγονός, πάντως, παραμένει: τέτοιες μέρες το 2019, λίγο πριν και λίγο μετά, σε μια κινεζική πόλη, κέντρο μιας κινεζικής επαρχίας (με άγνωστα κι αδιάφορα ονόματα ως τότε), εμφανιζόταν ο Αναμενόμενος: ένας ιός…

Πέρασε ένας χρόνος που προορίζεται να χωρίσει την καπιταλιστική ιστορία σε ένα «πριν» και ένα «μετά» – μια μεταφυσική ταξινόμηση του ιστορικού χρόνου, που βολεύει αλλά και παγιδεύει. Η Wuhan έγινε γνωστή παγκόσμια, αν και μόνο σαν όνομα. Ο Sars-CoV-2 (λαϊκά «covid» ή «κορονοϊός» ή «κορώνας» ή «φονιάς» ή «σφάκτης» ή …) έγινε θρύλος, δαίμονας θανάτου. Και η «καραντίνα» αναγορεύτηκε σε υγιεινομική πρακτική υψηλού κύρους (την προτείνουν οι «επιστήμονες»!), κάμποσους αιώνες μετά τον μεσαίωνα… Στο τέλος, φυσικά, ήρθε λαχανιασμένος ο 21ος αιώνας, με πολλές μορφές, κι ανάμεσά τους εκείνη της «λαϊκής αποδοχής» (;;) της γενετικής μηχανικής και των μεταλλάξεων στα ανθρώπινα κύτταρα και οργανισμούς…

Σ’ αυτήν την χρονιά η σκιά του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου έπεσε βαριά πάνω στον δυτικό καπιταλισμό, είτε αυτό αναγνωρίζεται (σπάνια) είτε όχι. Κατ’ αρχήν ο «φονιάς» ήταν ένα show για τους δυτικούς: η αναγγελία της κατάρρευσης του αντίπαλου (του Πεκίνου). Στη συνέχεια η Wuhan (και το κινέζικο καθεστώς) έγινε η πηγή του Κακού. Τώρα, ένα χρόνο μετά, η Wuhan είναι σκάνδαλο: εκεί παρτάρουν… (Και το ακόμα πιο σκάνδαλο: παρτάρουν ΧΩΡΙΣ να εμβολιαστούν, ακόμα και με τα παραδοσιακής τεχνολογίας εμβόλια των κινεζικών φαρμακοβιομηχανιών!!! Καταλαβαίνετε; Στην καπιταλιστική δύση σχεδόν απαγορεύεται η ζωή χωρίς mRNA εμβόλια ή οποιοδήποτε άλλο κατασκεύασμα της γενετικής μηχανικής… Στην καπιταλιστική ανατολή δεν τα χρειάζονται! Είναι, λέτε, “ζήτημα υγείας”;)

Τι συνέβει; Οι δυτικοί caradinieri λένε ότι ξέρουν την απάντηση: το «απόλυτο lockdown»… Δύσκολα, πολύ δύσκολα θα ανέχονταν τα «παράπλευρα», όπως π.χ. τις face recognition κάμερες παντού, το social credit system, ή τον αυστηρό έλεγχο των αναρτήσεών τους στα antisocial media… Για λόγους άσχετους τόσο με τον ιό όσο και με το κινεζικό καθεστώς, τα δυτικά καθεστώτα (και οι έντρομοι υποτελείς τους) αντέγραψαν απ’ την κινέζικη περίπτωση μόνο αυτά που βόλευαν τόσο τους μεν όσο και τους δε… Αν και, η μαύρη αλήθεια είναι ότι εκείνα που βολεύουν τους μεν (τους «πάνω») είναι και θα είναι σε βάρος των δε (των «κάτω»)… Αλλά (όπως θα έλεγε και ο Λένιν…) η συνείδηση έρχεται αργά… Κι ίσως (λέει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή) δεν έρχεται ποτέ…

Ήταν, πράγματι, το «απόλυτο lockdown» η ουσιαστική θεραπευτική συνεισφορά του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου στην ανθρωπότητα, το «μέτρο της προστασίας της υγείας» απέναντι στο οποίο κάθε αμφισβήτηση είναι «ψέκα» είτε στο Πεκίνο, είτε στο Βερολίνο, είτε στο Παρίσι, είτε στην Αθήνα; Ή μήπως ήταν ένας πολιτικός, ιστορικός αντικατοπτρισμός στα μάτια των δυτικών παρακμιακών κοινωνιών, που αφού έχασαν την κριτική τους ικανότητα (ίσως το μόνο άξιο λόγου προτέρημα του δυτικού φιλελευθερισμού) αιωρούνται εδώ και καιρό (και σίγουρα π.c….) μέσα σε νέες μορφές ολοκληρωτισμού; Ήταν το «απόλυτο lockdown» σε μια περιοχή μερικών δεκάδων εκατομμυρίων μέσα στα εθνοκρατικά σύνορα 1,4 δισεκατομυρίων ανθρώπων (σαν να λέμε, αναλογικά, το «απόλυτο lockdown» στη Σαλονίκη μέσα στο ελλαδιστάν…) που εξαφάνισε ουσιαστικά τον τσαχπίνη απ’ την κινέζικη επικράτεια; Αν ναι, τότε γιατί το «απόλυτο lockdown» στην ισπανία την περασμένη άνοιξη δεν εξαφάνισε τον τσαχπίνη απ’ όλο τον δυτικό κόσμο (ευρώπη + βόρεια αμερική);

Οι ερωτήσεις μας είναι αιρετικές ακόμα κι αν δεν τις απαντήσουμε… Και δεν θα τις απαντήσουμε εδώ και τώρα, επειδή έχουμε κι άλλες… (Ως ένα βαθμό, έτσι ή αλλιώς, έχουμε δώσει επιμέρους απαντήσεις!)

Επιστήμη;

Τρίτη 22 Δεκέμβρη. Ακρογωνιαίος λίθος της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας (σίγουρα στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, αλλά και οπουδήποτε αλλού είναι αναγκαία η βίαιη αλλαγή των καθημερινών συμπεριφορών σαν προϋπόθεση της καπιταλιστικής αναδιάρθωσης) είναι οι λεγόμενοι «ασυμπτωματικοί». Τί είναι οι «ασυμπτωματικοί»; Είναι αυτοί / ες που έχουν «κολλήσει» τον ιό, αλλά δεν έχουν συμπτώματα… Μ’ άλλα λόγια είναι εκείνοι κι εκείνες που δεν αρρωσταίνουν… άρα έχουν ανοσία! Είναι προκλητικά ενδιαφέρον (από την άποψη της εργατικής κριτικής) το πόσο εύκολα εκείνο που θα έπρεπε να θεωρηθεί σαν κοινωνικό πλεονέκτημα, το γεγονός δηλαδή ότι πολύ μεγάλο μέρος των κοινωνιών έχει φυσική ανοσία απέναντι στον «φονιά», μετατράπηκε σε «κατάρα» και σε «μαζική απειλή» αλλάζοντας απλά, πολύ απλά, τις λέξεις!!!

Και γιατί όλοι εκείνοι / ες (η μεγάλη πλειοψηφία όλων των δυτικών κοινωνιών) που έχουν φυσική ανοσία (δηλαδή: δεν αρρωσταίνουν απ’ τον τσαχπίνη ακόμα κι αν «κολλήσουν»…) μετατράπηκαν σε απειλή ως «α-συμπτωματικοί»; Επειδή ενώ δεν αρρωσταίνουν μεταδίδουν τον ιό… Μπορεί να τον μεταδίδουν σε άλλους που δεν θα αρρωστήσουν· κι αυτοί σε άλλους που επίσης δεν θα αρρωστήσουν· αλλά τελικά (έτσι ξετυλίχτηκε το θεώρημα) κάποιος (ηλικιωμένος…), στην άκρη μιας αλληλουχίας απεριόριστων φάσεων, θα αρρωστήσει… και πιθανόν να πεθάνει…

Χωρίς την μετατροπή της φυσικής κοινωνικής ανοσίας στο αντίθετό της, σε «α-συμπτωματικότητα», με μια επιτήδεια λεκτική διαστροφή· και χωρίς την επένδυση αυτής της νέας κατάστασης, της «α-συμπτωματικότητας», με φονικές ιδιότητες (στην άκρη μιας πανταχού παρούσας «μολυσματικής αλυσίδας» που έγινε η εννόηση των κοινωνικών σχέσεων) τίποτα απ’ αυτά που ζήσαμε και ζήσατε το 2020 δεν θα είχε συμβεί!!! Ούτε το θανατόμετρο, ούτε το κρουσματόμετρο, ούτε η θανατοπολιτική, ούτε οι «κοινές δεξαμενές», ούτε τα άθλια pcr, ούτε τίποτα…

Έχουν οι κινέζοι υπήκοοι (και το καθεστώς τους) τέτοια εργαλεία; Απ’ ότι φαίνεται όχι… Ποιός έφτιαξε αυτήν την ιδέα της μολυσματικής «α-συμπτωματικότας» που, αν λεγόταν με το πραγματικό της όνομα στο δεύτερο σκέλος θα ήταν μολυσματική ανοσία και θα προκαλούσε σοβαρή απορία έως βαθιά δυσπιστία; Και γιατί αυτή η μολυσματική «α-συμπτωματικότητα» ταιριάζει τόσο καλά στις «ικανότητες» των mRNA πλατφορμών σύμφωνα με τις ως τώρα δηλώσεις των ίδιων των κατασκευαστών τους;

Ξέρουμε πως και που φτιάχτηκε αυτή η ιδέα! Στη Μόναχο: μια κινέζα στέλεχος επιχειρήσεων (κάτοικος Σαγκάης), που βρισκόταν στην πόλη ανάμεσα στις 19 και 22 Γενάρη για επιχειρηματικά ραντεβού, θεωρήθηκε σαν η «πρώτη α-συμπτωματική» στην ευρώπη, που μετέδωσε τον ιό σ’ έναν κατά τα υπόλοιπα υγιή 33χρονο γερμανό επιχειρηματία. Αποδείχθηκε πως επρόκειτο για ψέματα: η κινέζα ΕΙΧΕ (τα βασικά) συμπτώματα ευρισκόμενη σε γερμανικό έδαφος… αλλά κανείς γερμανός ερευνητής δεν την ρώτησε (εκ των υστέρων) γι’ αυτά!!! No problem: μερικές φορές χρειάζονται και οι λαθροχειρίες… Το ότι η «α-συμπτωματικοί» είναι μεταδότες κηρύχτηκε πια σαν επιστημονικά αποδεδειγμένο γεγονός.

Και ήταν ένα «επιστημονικά αποδεδειγμένο γεγονός» κρίσιμης σημασίας για όσα ήταν απαραίτητο να ακολουθήσουν (και) στον δυτικό κόσμο. Διότι εάν επρόκειτο να μεταδίδουν τον ιό ΜΟΝΟ όσοι / όσες αρρώσταιναν (με πυρετό, έστω δέκατα· βήχα· και τα υπόλοιπα ήπια συμπτώματα) τότε θα ήταν εξαιρετικά απλή μια οδηγία προς τον πληθυσμό: όσοι αρρωσταίνετε καθήστε σπίτια σας, πάρτε αναρρωτική άδεια απ’ την δουλειά (αν δουλεύετε) και κρατάτε αποστάσεις απ’ τους οικείους σας… πιείτε και κανά ζεστό, καυτό, να αντιμετωπιστεί το «κακό» έγκαιρα, στο λαιμό σας… Αλλά νωρίς νωρίς το 2020 η «επιστήμη» (ή, πιο σωστά, εκείνο το τμήμα της που κοιμάται αγκαλιά με τα αφεντικά σε μια πολύ μακρόχρονη σχέση) ΔΕΝ εξυπηρετούνταν έτσι… Χρειαζόταν η (ιδεολογική…) κατασκευή μιας ανεξέλεγκτης απειλής· η απειλή μιας θανατηφόρας μόλυνσης που θα μπορούσε να προκύψει από οποιονδήποτε, οπουδήποτε· η απειλή που (κατάλληλα διδαγμένη…) θα αγκάλιαζε τους πάντες και τα πάντα.

Ναι λοιπόν. Η κατασκευή της ιδέας του «μολυσματικού α-συμπτωματικού» ήταν επιστημονική. Επιστημονικότατη! Μόνο που αποδείχθηκε γρήγορα ότι η κατασκευάστρια επιστήμη δεν ήταν η (καλώς εννοούμενη) ιατρική. Ήταν η πολιτική οικονομία, ήταν η κοινωνιολογία της κυριαρχίας, ήταν η ανθρωπολογία του πολέμου.

Το ότι και γιατροί την υιοθέτησαν δεν είναι παράξενο… Πόσοι απ’ αυτούς ερευνούν τι έντιμα και χωρίς ιδιοτέλειες;

Διάχυτη μόλυνση;

Τρίτη 22 Δεκέμβρη. Έχουμε αναφερθεί στο παρακάτω ήδη δυο φορές· άλλη μια, λοιπόν, σαν σύντομη εισαγωγή στη συνέχεια.

Στις 8 Ιούνη (του 2020) η τεχνική διευθύντρια του Π.Ο.Υ. αμερικανίδα επιδημιολόγος ειδικευμένη στις μεταδοτικές αρρώστιες Maria Van Kerkhove, μιλώντας σε συνέντευξη τύπου, είπε κι αυτό:

…Έχουμε έναν αριθμό ερευνών από χώρες που κάνουν πολύ λεπτομερή ιχνηλάτηση επαφών. Παρακολουθούν τις ασυμπτωματικές περιπτώσεις, παρακολουθούν τις επαφές, και δεν βρίσκουν δευτερογενή μεταφορά του ιού. Είναι πολύ σπάνια…

Έγινε ο κακός χαμός! Ήταν “ψέκα” μια τόσο υψηλόβαθμη και εξειδικευμένη στέλεχος του Π.Ο.Υ.; Ή ήταν, απλά, εκτός γραμμής “μολυσματικών α-συμπτωματικών παντού” με αυθεντικά επιστημονικά κριτήρια; Το δεύτερο. Εννοείται πως εκείνο το γκρεμοτσάκισμα της “βασικής θεωρίας” της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας θάφτηκε βαθιά. Και ποτέ δεν ξανα-ακούστηκε κάτι γι’ αυτό στον δυτικό κορωνοκτυπημένο κόσμο…

Μέχρι τις 20 του περασμένου Νοέμβρη… Που “κάπου” ακούστηκε εκείνο που η Van Kerkhove είχε πιθανότατα υπόψη της. (Και όχι μόνο λόγω θέσης: τον Φλεβάρη του 2020 η Van Kerkhove έμεινε για 2 εβδομάδες στην κίνα, για να μελετήσει τόσο τον ιό όσο και την τακτική του Πεκίνου για την αντιμετωπισή του. Συνεπώς ήταν ο «φυσικός» αποδέκτης των σχετικών ερευνών, ακόμα και πριν την επίσημη δημοσίευσή τους..)

Εκείνη την ημέρα, στις 20 Νοέμβρη, δημοσιεύτηκε στην καθωσπρέπει επιθεώρηση “nature” μια υπερ-έρευνα 15 κινέζων ειδικών (στις επιδημίες) και ενός αυστραλού, με τον αθώο τίτλο: μετά-lockdown εποπτεία μέσω νουκλεϊνικού οξέος σχεδόν δέκα εκατομμυρίων κατοίκων της Wuhan, για τον Sars-CoV-2…

Φυσικά κανένας υποτελής δεν έμαθε ποτέ (επειδή ΔΕΝ έπρεπε να μάθει) ότι η Wuhan, η Wuhan του θανάτου στις αρχές της χρονιάς, η Wuhan των pool parties στα μέσα της χρονιάς, θα μπορούσε να προσφέρει προς το τέλος του 2020 ένα χρήσιμο εργαλείο «αποκάλυψης» (και, αναγκαστικά, τερματισμού) της τρομοεκστρατείας! Όμως, επίσης, κανείς δυτικός «επιστήμονας» δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τα στοιχεία (και τα συμπεράσματα) εκείνης της έρευνας. Ιδού, λοιπόν, μια γεύση της:

Αυστηρά μέτρα ελέγχου της covid-19 εφαρμόστηκαν στην Wuhan ανάμεσα στις 23 Ιανουαρίου και 8 Απριλίου του 2020. Οι εκτιμήσεις για τον επιπολασμό [: συχνότητα εμφάνισης και διασπορά] της μόλυνσης μετά την άρση των περιορισμών μπορεί να δώσει πληροφορίες για την μετα-lockdown διαχείριση της πανδημίας. Εδώ περιγράφουμε ένα πρόγραμμα εποπτείας του Sars-CoV-2 μέσω νουκλεϊνικού οξέος [: τεστ…] σε κλίμακα πόλης που έγινε ανάμεσα στις 14 Μάη και την 1η Ιούνη του 2020 στην Wuhan. Όλοι οι κάτοικοι της πόλης από 6 χρονών και πάνω δικαιούνταν να πάρουν μέρος, και συμμετείχαν 9.899.828 άτομα (το 92,9% του πληθυσμού). Δεν θρέθηκε καμία συμπτωματική περίπτωση, βρέθηκαν 300 ασυμπτωματικές. Δεν υπήρξε κανένα θετικό τεστ ανάμεσα στις 1.174 κοντινές επαφές των ασυμπτωματικών περιπτώσεων…

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, στις αρχές Ιούνη (μια βδομάδα πριν η κυρία Van Kerkhove ανακοινώσει ότι…) σχεδόν 10 εκατομμύρια κάτοικοι της Wuhan, είχαν ελεγχθεί μέσα σε 2 εβδομάδες – και είχαν βρεθεί 300 «φορείς» χωρίς συμπτώματα. «Α-συμπτωματικοί»… Σύμφωνα με το κυρίαρχο δυτικό μοντέλο τρομοεκστρατείας αυτό θα έπρεπε να είναι απόδειξη ότι «έχει ξεκινήσει το δεύτερο κύμα»! Αλλά οι καταραμένοι κινέζοι ειδικοί κατέληγαν στο αντίθετο συμπέρασμα, εντελώς επιστημονικά:

… Συγκρινόμενοι με τους συμπτωματικούς ασθενείς, τα μολυσμένα άτομα χωρίς συμπτώματα γενικά έχουν μικρή ποσότητα ιικών φορτίων και μικρή διάρκεια ιικής αποβολής, πράγμα που μειώνει τον κίνδυνο μετάδοσης του Sars-CoV-2. Στην παρούσα μελέτη έγινε καλλιέργεια του ιού από δείγματα των θετικών ασυμπτωματικών περιπτώσεις, και δεν βρέθηκε βιώσιμος ιός. Όλες οι στενές επαφές των θετικών ασυμπτωματικών περιπτώσεων ήταν αρνητικές, επιβεβαιώνοντας ότι οι θετικές ασυμπτωματικές περιπτώσεις που ελέγχθηκαν σ’ αυτή την μελέτη είναι απίθανο να είναι μολυσματικές…

Διάχυτη τρομοκρατία

Τρίτη 22 Δεκέμβρη. Αν αυτή η έρευνα, σε 10 εκατομμύρια κατοίκους της Wuhan, και, κυρίως, τα συμπεράσματά της, μαθαίνονταν ευρύτερα στις δυτικές κοινωνίες θα ήταν ένα σοκ μεγαλύτερο απ’ τις δηλώσεις της κυρίας Van Kerkhove! Και ίσως διαλυόταν το «μυστήριο» του τι συμβαίνει, τελικά, με τον covid στον δυτικό κόσμο σε σχέση με την κίνα… Αλλά η Wuhan, η Wuhan που ήρθε τόσο κοντά σ’ αυτόν το δυτικό κόσμο σαν «παράδειγμα αποτελεσματικής καταστολής» (και παραμένει το αγαπημένο μοντέλο των σκληροπυρηνικών caradinieri), ξανάγινε μακρινή… Το ίδιο και η έρευνα που αποδείκνυε ότι οι «α-συμπτωματικοί» έχουν (απλά) ανοσία και δεν μεταδίδουν τον τσαχπίνη!

Γιατί, λοιπόν, τα δυτικά αφεντικά και τα δυτικά κράτη θέλουν ένα πολύ συγκεκριμένο «είδος επιστήμης», και όταν δεν μπορούν να σπεκουλάρουν ότι οι αντίπαλοι αυτού του είδους είναι «ψέκα» απλά τους κρύβουν, ακόμα κι αν έχουν κάνει μια έρευνα σε 10 εκατομμύρια άτομα, ακόμα κι αν πρόκειται για κατοίκους της «πηγής του κακού»; Μπορεί να θεωρηθεί «επιστημονική» αυτή η (ας την πούμε κομψά) μονομέρεια; Μπορεί να θεωρηθεί απόδειξη της «φροντίδας για την δημόσια υγεία»;

Όχι. Πρόκειται για ξεκάθαρα πολιτική επιλογή. Πολιτική επιλογή ήταν (και παραμένει) η Wuhan-1, η Wuhan του «απόλυτου lockdown», και σε καμμία περίπτωση η Wuhan-2, η Wuhan του οι ασυμπτωματικοί δεν μεταδίδουν τον ιό! Και η πολιτική επιλογή έχει σαφές περιεχόμενο και σκοπό: την κατασκευή και την συντήρηση ενός γενικού τρόμου, έτσι ώστε να επιταχυνθούν (όσο σταθεί δυνατόν) οι δομικές αλλαγές στις συμπεριφορές, στα ήθη, στις ιδέες, στην οργάνωση της εργασίας, στην οργάνωση της κατανάλωσης, για να προλάβει ο δυτικός καπιταλισμός τον ανατολικό!

Αυτές είναι οι πολιτικές επιλογές των αφεντικών και των συνειδητών ή μισοσυνειδητών συμμάχων τους. Και μας είναι απόλυτα εχθρικές σαν τέτοιες.

Τι είναι αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο;

Εν τω μεταξύ…

Δευτέρα 14 Δεκέμβρη. Ο τεχνολογικός πόλεμος (πόλεμος τεχνολογικής υπεροχής) συνεχίζεται με αμείωτη ένταση… Και δεν είναι απλά η παιχνιδιάρικη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης που βρίσκεται απλωμένη στον πάγκο.

Ούτε εμείς ούτε εσείς (κατά πλειοψηφία, έστω!) είμαστε / έτοιμοι για την επόμενη τεχνολογική επανάσταση που κυοφορείται ήδη. Δεν αναφερόμαστε στην 4η – η οποία επίσης θα είναι εκτός της φαντασίας μας. Μιλάμε για την 5η, την κβαντική!!

Αυτά που ξέρουμε (ή νομίζουμε ότι ξέρουμε) κι αυτά που καταλαβαίνουμε (ή νομίζουμε ότι…) απ’ την άποψη της φυσικής δεν έχουν σχέση με την κβαντική φυσική και τις εφαρμογές της. Κι αν οι τωρινές εφαρμογές εμπνέουν ήδη την μεταφυσική «πίστη» στις τεχνοεπιστήμες, ο ερχομός εκείνων της κβαντικής φυσικής (που δεν θα αργήσει όσο νομίζετε…) θα φτάσει πολύ κοντά στον τέλειο διαχωρισμό ανάμεσα στο είδος «μέσος άνθρωπος» και στις μηχανές του· ίσως στην σχεδόν τέλεια απαλλοτρίωση του ζωντανού απ’ το νεκρό κεφάλαιο. Εκτός αν άμεσα και έγκαιρα ένα καλό κομμάτι της τάξης μας μελετήσει… (Πράγμα που με τωρινά δεδομένα μοιάζει σχεδόν αδύνατο: για να εξηγήσουμε ότι τα mRNA κατασκευάσματα δουλεύουν μέσω μεταλλάξεων των ανθρώπινων κυττάρων πρέπει να …. ας το να πάει στο διάολο!!!)

Ένα απ’ τα κέντρα των ερευνών για τις εφαρμογές της κβαντικής φυσικής είναι οι κβαντικοί υπολογιστές (αλλά και η ανάλογη κρυπτογράφηση). Πέρυσι η google (ναι, μια ιδιωτική αμερικανική επιχείρηση) ανακοίνωσε ότι πέτυχε «κβαντική υπεροχή» (έναντι οποιουδήποτε ανταγωνιστή) κατασκευάζοντας και βάζοντας σε λειτουργία έναν κβαντικό επεξεργαστή 53-qubit (συγκρατείστε, απλά, ότι πρόκειται για τα κβαντικά bit)· ότι κατάφερε δηλαδή να κάνει έναν υπολογισμό (που ο πιο γρήγορος υπαρκτός υπερ-υπολογιστής θα χρειαζόταν 10.000 χρόνια για να ολοκληρώσει) μόνο σε 200 δευτερόλεπτα… Διακόσια δευτερόλεπτα αντί για δέκα χιλιάδες χρόνια δεν είναι ασήμαντο γεγονός, έτσι δεν είναι; Ακόμα και η ντόπια γραφειοκρατία θα πάθαινε την πλάκα της!

Στις 3 Δεκέμβρη φέτος ήταν η σειρά του κινέζικου τεχνο-κεφάλαιου να απαντήσει. Με μια τεχνοεπιστημονική έκθεση στη γνωστή επιθεώρηση science η ομάδα των φυσικών Pan Jianwei και Lu Chaoyang απ’ το πανεπιστήμιο της Hefei, ανακοίνωσε ότι ο δικός της πρωτότυπος κβαντικός υπολιστής χρειάστηκε 200 δευτερόλεπτα για να κάνει έναν υπολογισμό που ο πιο γρήγορος υπαρκτός υπερ-υπολογιστής θα χρειαζόταν πάνω από 2 δισεκατομύρια χρόνια για να τον φτάσει ως το τέλος του. Εδώ λαχανιάζει κανείς ακόμα και μόνο με την ιδέα μιας τέτοιας σύγκρισης!

Η ασταμάτητη μηχανή δηλώνει αδυναμία να καταλάβει ποιος σ’ αυτήν την ρημαδοπέτρα που λέγεται γη σκαρώνει «υπολογισμούς» που χωρίς κβαντικούς υπολογιστές χρειάζονται 10.000 ή 2 δισεκατομύρια χρόνια για να γίνουν· ενώ μ’ αυτούς είναι αρκετά κάτι παραπάνω από 3 λεπτά της γήινης ώρας… Καταλαβαίνει, ωστόσο, την γενική ιδέα. Αν, για παράδειγμα, θα χρειαζόταν να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας τα «δεδομένα υγείας» (συμπεριλαμβανόμμενων των dna τους) 8 δισεκατομμυρίων επιβατών του πλανήτη και των προγόνων τους έως και 2 γενιές πίσω, με σκοπό να βρεθεί (;; τι;), ένας κβαντικός υπολογιστής σε πλήρη λειτουργία θα χρειαζόταν κάποια κλάσματα κλασμάτων του δευτερολέπτου…

Με δυο κουβέντες η κβαντική υπολογιστική (πέρα απ’ τα ενδιαφέροντα χαρίσματα που έχει η κβαντική φυσική σαν τέτοια και τις απίστευτες ιδιότητες της ύλης που μελετάει και αναδεικνύει…) φαίνεται να είναι μια άμεση καπιταλιστική αναγκαιότητα για πολλές χρήσεις. Συμπεριλαμβανόμενων των πολεμικών. Πράγμα που σημαίνει ότι η κβαντική υπεροχή που πρόσφατα ανακοίνωσε το Πεκίνο δεν είναι του είδους «το NBA είναι το κορυφαίο μπάσκετ στον πλανήτη» ή «το σινικό τείχος φαίνεται απ’ το διάστημα»…

Μην αναρωτηθείτε τι δουλειά έχουν τέτοια θέματα εδώ αφού δεν καταλαβαίνουμε γρι! Θα χρειαστεί να καταλάβουμε, αλλά εν τω μεταξύ αρκεί αυτό: ενώ οι δυτικοί προσπαθούν να αποκρούσουν την 5G τηλε-επικοινωνιακή υπεροχή του κινέζικου καπιταλισμού, οι 6G τηλεπικοινωνίες (οι έρευνες έχουν ξεκινήσει…) θα είναι κβαντικές!

Οπότε; Πρώτον μην ακούσουμε τις γνωστές βλακείες για τους ιούς που τρέφονται με ηλεκτρομαγνητισμό… Και δεύτερον ας έχουμε μια γενική ιδέα για τις αιτίες που ένας δευτερότριτος στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό θα ήθελε να καταστρέψει τον πρώτο…

(Κατά τα υπόλοιπα, περιθωριακοί είμαστε, οπότε έχουμε παραπάνω περιθώρια… Κι άλλωστε κανείς δεν διαλέγει την εποχή που ζει…)

(φωτογραφία: Ο επεξεργαστής του κινεζικού κβαντικού υπολογιστή που λέγαμε. Έχει και όνομα. Λέγεται Jiuzhang, απ’ το όνομα ενός πανάρχαιου, ηλικίας 2000 χρόνων «βιβλίου των υπολογισμών»…)

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (2)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Τέσσερεις μέρες μετά, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων» (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020), ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov, πέρα απ’ αυτά που παρουσιάσαμε χτες (περί covid και γεωπολιτικής αξιοποίησής του) είπε κι αυτά:

… Κρίνοντας απ’ αυτά που βλέπουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τις προθέσεις της για τον ρόλο της σαν ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος που μορφοποιείται για αντικειμενικούς λόγους, και ακολουθεί την αφύπνιση των ΗΠΑ. Η πρόσφατη πολιτική της Γερμανίας σε πολλά θέματα μας επιβεβαιώνει ότι αυτό ακριβώς είναι που θέλει να κάνει το Βερολίνο, διατηρώντας τις προθέσεις του για πλήρη ηγεσία στην Ε.Ε. Η Γαλλία είναι σε κάπως διαφορετική θέση. Φαίνεται να κυριαρχεί η τάση προς την απόρριψη των φιλοδοξιών της Ε.Ε. να γίνει ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος. Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε αν η Γαλλία θέλει να επιμείνει στην αξίωση ενός τέτοιου ρόλου.

Από διανοητική άποψη, η Δύση δικαιολογεί τις πολιτικές της με το περιβόητο σχέδιο της «τάξης βασισμένης σε κανόνες». Αυτοί οι κανόνες εφευρίσκονται στο πόδι, σε διάφορες συναντήσεις. Η Ε.Ε. κέρδισε πρόσφατα τον έπαινο απ’ τον υπ.εξ. των ΗΠΑ Michael Pompeo επειδή υιοθέτησε τον «γενικό» μηχανισμό της επιβολής κυρώσεων για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακολουθώντας την υιοθέτηση της επιβολής τέτοιων κυρώσεων για υποτιθέμενες χημικές επιθέσεις και κυβερνοεπιθέσεις. Η ΕΕ τα αποφασίζει αυτά σ’ έναν στενό κύκλο αδιαφορώντας να θέσει τα ζητήματα σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ περνάει δύσκολες ημέρες και η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει αναξιόπιστο ή να τον εκφοβίσει ιδιωτικοποιώντας διάφορες επιτροπές του, όπως είδαμε στην περίπτωση της Επιτροπής για τα Χημικά Όπλα. Όταν αυτά αποτυγχάνουν διαχειρίζεται αυτά τα θέματα εκτός των δομών του ΟΗΕ και των διεθνών διασκέψεων και επιβάλει σε άλλους τις βολικές γι’ αυτήν αποφάσεις σαν την απόλυτη αλήθεια, την μόνη σωστή εκδοχή των πολυμερών προσεγγίσεων.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» και του ψευδούς πολυμερισμού που έχει εφευρεθεί απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Προοωθούν αυτά τα σχέδια παρουσιάζοντας τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες της ΕΕ σ’ όλο τον κόσμο σαν τις μόνες σωστές, σαν μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι…

Είναι φανερό ότι προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης. «Πόλοι» όπως η Ρωσία και η Κίνα είναι απίθανο να δεχτούν να υποβαθμιστούν…

Κι εδώ, επίσης, θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός. Είναι μερικούς μήνες τώρα που η Μόσχα κατηγορεί το Βερολίνο ότι έχει αρχίσει να γίνεται «αντιρωσικό» περισσότερο απ’ ότι η ίδια θα ανεχόταν. Αλλά, επί της ουσίας αυτό είναι λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με την πιθανότητα να γεφυρωθεί το «χάσμα του Ατλαντικού» που άνοιξε επί 4 χρόνια το “america first “ του ψόφιου κουναβιού.

Η πιθανότητα είναι υπαρκτή, ακόμα κι αν δεν είναι full. Έχοντας τον στρατό του νατο (ή, απλά, της Ουάσιγκτον και των “ανατολικών” συμμάχων της) να “γυμνάζεται” μόνιμα στα σύνορά της, η Μόσχα θα ήθελε να ελπίζει σ’ ένα Βερολίνο “δυτικότερα” αυτών των “ανατολικών” που να δημιουργεί (έστω) παράσιτα στη δυτική μιλιταριστική ομαλότητα. Αλλά το γερμανικό κράτος διακηρύσσει (για άλλη μια φορά…) ότι θέλει να επανεξοπλιστεί (στρατιωτικά) για να παίξει τον ρόλο του “καλού” στον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.

Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τους λόγους του να ανησυχεί· και ποιός είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει το γιατί; Η γερμανική “ηγεσία της ε.ε.” από πολιτική άποψη είναι μύθος! Ο θρυλικός “γαλλογερμανικός” άξονας, όπως και άλλοι θρύλοι, σαν τον “ευρωπαϊκό στρατό” ή την “ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική” έχουν πεθάνει στην κούνια τους. Ελλείψει της συμπαγούς ευρωπαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής ομοσπονδιοποίησης, ελλείψει των “ηνωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών” σα να λέμε, το Βερολίνο (και με διαφορετικό τρόπο το Παρίσι) πρέπει να ψάχνουν βάρκες για να πατήσουν. Κι αν το Joνυσταλεάν είναι μια απ’ αυτές (με τα πυρηνικά του παρέα) θα αναζητήσουν τα (όχι εύκολα) πατήματά τους εκεί.

Συνεπώς η Μόσχα έχει κάθε λόγο να απειλεί ότι θα γυρίσει εντελώς την πλάτη της στην (υπόλοιπη) ευρώπη, αν αυτή η (υπόλοιπη) ευρώπη – και ειδικά το Βερολίνο – αναζητήσει και πάλι ασφάλεια στον “ατλαντισμό”. Η ανεγκέφαλη αλεπού δεν θέλει ούτε πόλεμο ούτε μισο-πόλεμο στα σύνορά της – όχι άδικα. Αλλά η περίπτωση της ουκρανίας θα πρέπει να έχει περιορίσει τις ελπίδες της Μόσχας ότι μπορεί να βασιστεί είτε στο Βερολίνο είτε στο Παρίσι, είτε και στους δύο μαζί.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τα λόγια του Lavrov η Μόσχα ανακεφαλαιώνει προειδοποιητικά αυτά που κάνει ήδη: απ’ την λιβύη ως το Nagorno Karabakh. Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι εκ των πραγμάτων “διπολικός”, μέχρι να εξαντληθούν τα (γεωπολιτικά) αποθέματα και να φτάσει η αναπόδραστη στιγμή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών για το ποιός (“πόλος”) κάνει κουμάντο.

Ο αιώνιος εχθρός 2

Πέμπτη 10 Δεκέμβρη. Να γιατί μόνο αποτυχημένοι ιμπεριαλιστές (σαν το ελλαδιστάν) μπορούν να φαντασιώνονται ότι «μερικές ξυλιές στον πισινό θα συμμαζέψουν τον άτακτο και θρασύ της γαλαρίας»: βολεύονται να παριστάνουν ότι στην ανατολική Μεσόγειο, στη μέση Ανατολή, στη βαλκανική χερσόνησο «τελείωνει ο κόσμος»! Θεωρούν ότι σ’ αυτήν την «άκρη του κόσμου» ο δυτικός ιμπεριαλισμός μπορεί να εκβιάσει την Άγκυρα ότι αν δεν κάτσει καλά σαν συνοριοφύλακας, θα δώσει την δουλειά στην Αθήνα… Νομίζουν οι δόλιοι ότι ζουν ακόμα τον (άγρια στρεβλό!) μύθο του 1821! Και φυσικά ονειροβατούν: αυτό που θεωρούν ένα «δύστροπο ανατολικό όριο» το οποίο το «κέντρο» (ο δυτικός ιμπεριαλισμός) πρέπει να συνετίσει, είναι οργανικό κομμάτι και ενός άλλου κόσμου, άλλων κέντρων ισχύος και πλούτου, δυναμικών, με αυτοπεποίθηση, επεκτατικών, «ανερχόμενων»… Είναι κομμάτι της ανατολής που τώρα πια δεν είναι, και δεν πρόκειται να ξαναγίνει «παρακατιανή», ένας θεατής ή ένας κομπάρσος της καπιταλιστικής ιστορίας!

Ακόμα και ο «σύμμαχος» των ελληνικών φαντασιώσεων, ο βασιλιάς γαλλίας Macron, το καταλαβαίνει αυτό· και δεν του αρέσει καθόλου. Το κατάλαβε όχι μόνο στο συριακό, όχι μόνο στο λιβυκό πεδίο μάχης, αλλά ακόμα και στο Sahel: ρώσοι, κινέζοι και τούρκοι βρίσκονται εκεί που νόμιζε ότι έχει «ελευθέρας»!

Μπορεί να είναι παράδοξο, μπορεί και όχι: οι εταίροι της Άγκυρας στο ευρασιατικό project φαίνεται ότι προτιμούν ένα καθεστώς που είναι χρήσιμο και στους δυτικούς, παρά έναν καθαρό εχθρό της δύσης. Σίγουρα προς το παρόν, και στο ορατό μέλλον. Αξίζει, επ’ αυτού, να προσέξει κανείς την τακτική του Πεκίνου: ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο του έχουν κηρύξει κανονικά πόλεμο, το Πεκίνο δεν ανταποδίδει (ακόμα) κάνοντας το ίδιο! Προετοιμάζεται για μια full scale αναμέτρηση, ακόμα και στρατιωτική, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται «ανοικτό» σε έντιμες σχέσεις· σε σχέσεις, δηλαδή, που θα αναγνωρίζουν την ισχύ του και τα καινούργια δεδομένα που αυτή έχει δημιουργήσει στον πλανήτη.

Κάτι ανάλογο κάνει και η Άγκυρα: προωθεί τα δικά της ιμπεριαλιστικά σχέδια· απαντάει (αποτελεσματικά ως τώρα…) στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ανταγωνιστών της στην ευρύτερη περιοχή (Ριάντ, Αμπού Ντάμπι, Λονδίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Αθήνα, Κάιρο, Ερεβάν…) σε συνεργασία με τους συμμάχους της· και ταυτόχρονα «το συζητάει»… Παρότι οι επίσημοι εκπρόσωποι του ελληνικού εθνο-ιμπεριαλισμού προτιμούν να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι αυτό το «το συζητάει» είναι μπλόφα, διαισθάνονται ανομολόγητα ότι δεν είναι. Η Άγκυρα όντως συζητάει… επειδή μπορεί να το κάνει – από θέση ισχύος!

Με όποιους, φυσικά, έχουν λόγους να συζητήσουν αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα…