Ενώ ο δυτικός καπιταλισμός τρομάζει τους υπηκόους του για να ζήσει…

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Με δυο πρόσφατες αναφορές μας (Τετάρτη 6 Νοέμβρη: η παγκοσμιοποίηση πάει ανατολικά… / Δευτέρα 16 Νοέμβρη: RCEP) προσπαθήσαμε να φέρουμε τον πραγματικό (καπιταλιστικό) κόσμο στις σκέψεις σας.

Όσο περισσότερα μαθαίνονται για την ασιατική “συμφωνία ελεύθερου εμπορίου” που υπογράφτηκε πρόσφατα, τόσο πιο εύκολα εικάζουμε την οργή των δυτικών αφεντικών. Την κρατούν μακριά απ’ τις μύτες των υπηκόων τους, καθότι αυτοί πλέον πρέπει να μυρίζουν μόνο τον εν δυνάμει θάνατό τους και την εν δυνάμει high tech «σωτηρία» τους. Ωστόσο αυτή η διάσταση, του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της όξυνσής του, έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με «θανάτους» και «σωτηρίες» απ’ ότι νομίζουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια πρωτοκοσμικών αιχμάλωτων. Η πραγματική ιστορία περνάει πίσω απ’ τις πλάτες μας όσο παραμένουμε σε λήθαργο!

Ένα απ’ τα ενδιαφέροντα σημεία της RCEP είναι ότι το εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών τους θα γίνεται στα δικά τους νομίσματα· ή στο κινέζικο γουάν και στο ιαπωνικό γιέν. Όχι σε δολάρια. Πρόκειται για μια μαζική αναβάθμιση στην «αποδολαροποίηση» των παγκόσμιων εμπορευματικών συναλλαγών, που θα στριμώξει ακόμα περισσότερο (και πιο έντονα) την παρακμιακή υπερδύναμη τα χρόνια που έρχονται.

Επιπλέον, επειδή ο κινέζικος καπιταλισμός είναι (μακράν) ο πιο μεγάλος ποσοτικά μέσα στην RCEP, το ψηφιακό γουάν θα βρει σ’ αυτή τη ζώνη, σταδιακά αλλά όχι πολύ αργά, ένα καλό μέρος του κόσμου όπου θα γίνει εύκολο και βολικό μέσο ανταλλαγών. Δεν είναι το μόνο. Κατά μήκος των «δρόμων του μεταξιού» και σε σχέση με τις «κινεζικές επενδύσεις», επίσης το ψηφιακό γουάν είναι το διεθνές νόμισμα / μέσο «απ’ το μέλλον».

Αν προσθέσει κανείς σ’ αυτά τον απ’ το 2001 “οργανισμό συνεργασίας της Σαγκάης» (sco) που είναι η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ κίνας, ρωσίας, καζακστάν, κυρκιζίας, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν και πακιστάν (όπως επίσης και της ινδίας, αλλά στην περίπτωσή της πάντα με μεγάλο ερωτηματικό…)· την «ευρασιατική οικονομική ένωση» που με κέντρο της την ρωσία συμπεριλαμβάνει την λευκορωσία, το καζακστάν, την κυρκιζία, και την αρμενία (που βρίσκεται σε μια, ας την πούμε έτσι, «κρίση προσανατολισμού») και την όχι μακρινή προοπτική του ιράν να συμμετάσχει και στα δύο πιο πάνω, μπορεί να έχει κάποιος μια χοντρική ιδέα για την κίνηση των «ανατολικών» τεκτονικών πλακών του καπιταλιστικού πλανήτη – μια επίγνωση που, σχεδόν, απαγορεύεται για τους κοινούς θνητούς στη δύση.

Μπορείτε να βάλετε την νίκη του μπλοκ της Αστάνα κατά της φιλοαμερικανικής κυβέρνησης της Yerevan κάπου μέσα σ’ συτές τις τεκτονικές κινήσεις;

Καλό θα ήταν. Ο «λευκο/χριστιανο/κεντρισμός» στην αντίληψη του τι συμβαίνει στον πλανήτη είναι εδώ και πολύ καιρό μια πολύ σοβαρή παθολογική κατάσταση…

The empire (wants to) strike back… (1)

Τετάρτη 18 Νοέμβρη. Μπορεί ο νέος αμερικάνος πρόεδρος να έχει κερδίσει δίκαια το παρατσούκλι “νυσταλέος Jo”, αλλά η «επιθετική γραμμή» της κυβέρνησής του κάθε άλλο παρά νυσταλέα θα είναι. Δυο πολεμοκάπηλα στελέχη των κυβερνήσεων Obama προαλείφονται σαν οι αιχμές της σχέσης του παρακμιακού Joνυσταλεάν με τον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά τους ανταγωνιστές τους. Η Susan Rice, πρώην πρέσβειρα των ηπα στον οηε και σύμβουλος «εθνικής ασφάλειας» στην δεύτερη τετραετία Obama ετοιμάζεται για υπ.εξ. – στη θέση του θρυλικού Πομπηία. Και η Michele Flournoy, πρώην σύμβουλος άμυνας στις κυβερνήσεις του Clinton και του Obama προορίζεται για υπ.αμ.

Μετά την αποτυχία της αντιμετώπισης των αντιπάλων με οικονομικά μέσα, η «επιστροφή στην κανονικότητα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μοιάζει ακόμα πιο σκληροπυρηνική απ’ ότι πριν την τετραετία του ψόφιου κουναβιού. Η Flournoy είναι συνιδρύτρια του «κέντρου για μια νέα αμερικανική ασφάλεια», ενός πολεμοκάπηλου think tank που χρηματοδοτείται (πάντα υπό την μορφή «δωρεών»..) απ’ τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος: norton, boeing, chevron, lockheed martin, raytheon, bae κλπ. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι η αναμενόμενη καινούργια υπ.αμ. του Joνυσταλεάν είναι φανατική και δηλωμένη οπαδός των στρατιωτικών μεθόδων υπεράσπισης των αμερικανικών συμφερόντων… Η Rice απ’ την μεριά της ήταν θερμή υποστηρίκτρια των εισβολών στο αφγανιστάν και, κυρίως, στο ιράκ – παρότι τότε κυβερνούσαν οι συντηρητικοί του Μπους του Β. Έχει δηλωμένα «αντι-ρωσικά αισθήματα», για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται. Και θεωρεί βιαστική την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν (ή, έστω, την σημαντική μείωσή του), καθώς λέει ότι «οι ηπα θα μείνουν χωρίς στρατιωτικές ή αντιτρομοκρατικές δυνατότητες στην περιοχή αν οι ταλιμπάν παραμείνουν ισχυροί στο αφγανιστάν». Εννοεί: θα χάσουμε τις βάσεις στο υπογάστριο της κίνας.
Δεν είναι πρωτοτυπία, καθώς το γράφουμε εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο: η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να καταφύγει στα τελευταία μέσα που διαθέτει για να κρατήσει αν όχι την ισχύ τουλάχιστον την φήμη της «παγκόσμιας δύναμης»… Είχαμε προβλέψει ότι μια τέτοια αλλαγή γραμμής θα γινόταν μέσα το 2020 με την εκπαραθύρωση του ψόφιου κουναβιού και την αντικατάστασή του απ’ τον Pence… Τελικά γίνεται με αλλαγή κυβέρνησης.

Ωστόσο η ελπίδα της οικονομικής ανάσχεσης τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας ήταν προϊόν της αποτυχίας των σχεδιασμών των κυβερνήσεων Obama – αυτό έχουμε υποστηρίξει. Μετά από μια δεύτερη αποτυχία (των «οικονομικών τιμωριών» του ψόφιου κουναβιού) το Joνυσταλεάν δεν μπορεί να «πιάσει το νήμα» από εκεί που ήταν στα τέλη του 2016: πολλά έχουν εξελιχθεί και σχεδόν τίποτα απ’ αυτά δεν είναι υπέρ της Ουάσιγκτον. Μπορεί η πολεμοκάπηλη «φρουρά» των δημοκρατικών να ευχαριστεί τους νεοσυντηρητικούς συμμάχους τους (την «φρουρά» του Μπους του Β) αλλά ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα έχει δημιουργηθεί πια μια ισχυρή αντι-πολεμική τάση, σαν «αριστερή πτέρυγα» των δημοκρατικών, που δεν θα μείνει αδρανής τα επόμενα χρόνια.

Όσο για τους συσχετισμούς εκτός συνόρων; Είναι στη χειρότερη (για την Ουάσιγκτον) κατάσταση των τελευταίων 30 χρόνων. Παρότι το παρελθόν της Rice δείχνει μια σαφώς ισχυρότερη αντι-ρωσική παρά αντι-σινική εμμονή, Πεκίνο και Μόσχα έχουν διαμορφώσει μια τόσο βαθιά και στρατηγική συμμαχία ώστε οι ελπίδες ότι το Joνυσταλεάν μπορεί να ξανακάνει, αναβαθμισμένο, αυτό που έκανε ο Nixon το 1972 είναι, επιεικώς, «παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του».

The empire (wants to) strike back… (2)

Τετάρτη 18 Νοέμβρη. Ορισμένοι βλέπουν σαν “θετική” εξέλιξη της επερχόμενης προεδρίας του νυσταλέου Jo τις διακηρύξεις του για επιστροφή στην «πολυμέρεια» και «επιστροφή στην συμφωνία 5 + 1» για τα πυρηνικά του ιράν… Φυσικά το ψόφιο κουνάβι έχει ακόμα δυο μήνες γκουβέρνου, και οι σωματοφύλακες πίσω του προλαβαίνουν να ρίξουν μερικούς πυραύλους στις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις…

Πέρα απ’ αυτό, η δεύτερη «επιστροφή» είναι – κατά την ταπεινή μας άποψη – σχεδόν αδύνατη. Πρώτον, επειδή το Joνυσταλεάν θέλει να γυρίσει βάζοντας καινούργιους όρους – κι αυτό δεν πρόκειται να το δεχτεί ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο. Και δεύτερον, επειδή κανείς δεν μπορεί να δώσει βάση στην «εξωτερική πολιτική» και στις «διεθνείς συμφωνίες» ενός κράτους / κεφάλαιου που είναι τόσο πολωμένο εσωτερικά ώστε τα deal της μιας τετραετίας να είναι αρκετά πιθανό ότι θα ακυρωθούντην επόμενη (όταν αλλάξει πάλι η διοίκηση).

Αυτό ισχύει και για ορισμένες απ’ τις «πολυμερείς» συμφωνίες στις οποίες ο νυσταλέος Jo λέει ότι θέλει να γυρίσει. Η «συμφωνία για το κλίμα» είναι εύκολη περίπτωση. Ο νυσταλέος εκπροσωπεί τα συμφέροντα των big tech (ενώ το ψόφιο κουνάβι εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των πετρελαιάδων των σχιστολιθικών εξορύξεων) και είναι προφανές δεν έχει πρόβλημα να ορκίζεται στη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα και στον “πράσινο” καπιταλισμό. Επειδή όμως αυτό είναι θέμα εσωτερικής αναδιάρθρωσης του αμερικανικού παραγωγικού / καταναλωτικού μοντέλου, είτε οι ηπα ξαναγυρίσουν σ’ αυτήν την συμφωνία είτε όχι μικρή καούρα έχουν οι ανταγωνιστές τους.

Αντίθετα οι διάφορες συμφωνίες για έλεγχο όπλων είναι πολύ πιο δύσκολη δουλειά, ειδικά εφόσον η Μόσχα έχει αποκτήσει σε μερικούς τομείς τεχνολογικό πλεονέκτημα· και είναι μάλλον άγνωστο που βρίσκεται (από την άποψη της στρατιωτικής τεχνολογίας) το Πεκίνο. Γιατί να καλωσορίσουν το παρακμιακό Joνυσταλεάν στο να «βάλει χέρι» στα οπλοστάσιά τους, ειδικά την ώρα που ταυτόχρονα θα γαυγίζει στρατιωτικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη όπου το ευρασιατικό project έχει καίρια συμφέροντα;

RCEP

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Το αμερικανικό γκουβέρνο, επί «δημοκρατικών» και Obama, προωθούσε την σύναψη μιας πολυμερούς συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου (κατάργησης των δασμών δηλαδή) μεταξύ των δύο πλευρών του Ειρηνικού, αφήνοντας το Πεκίνο απ’ έξω: ήταν το οικονομικό τμήμα του διάσημου “Pivot to Asia” που σκόπευε να κυκλώσει και να βραχυκυκλώσει τον κινέζικο καπιταλισμό αναγκάζοντάς τον να υπόκειται, ακόμα και στην ασιατική ακτίνα επιρροής του, σε κανόνες, νόρμες, στάνταρ και περιορισμούς που δεν θα μπορούσε να διαμορφώσει. Για χάρη αυτού του στόχου, το τότε αμερικανικό γκουβέρνο ήταν διατεθειμένο να κάνει παραχωρήσεις (σε βάρος του δικού του καπιταλισμού) απέναντι σε καπιταλισμούς όπως εκείνοι του βιετνάμ, της καμπότζης ή των φιλιππίνων…

Το ψόφιο κουνάβι, την πρώτη ημέρα της θητείας του στις αρχές του 2017 ανακοίνωσε την απόσυρση της Ουάσιγκτον απ’ τις διαπραγματεύσεις για την Trans-Pacific Partneship… Το ψοφιοκουναβιστάν θεώρησε απαράδεκτες τις αναπόφευκτες αμερικανικές παραχωρήσεις σε «άλλους» καπιταλισμούς. Στο εξής θα προχωρούσε με διμερείς συμφωνίες, δηλαδή με τσαμπουκά…

Τώρα, κατά τα φαινόμενα (η Μόσχα δεν έχει πεισθεί ακόμα…) ο νυσταλέος Jo, υπ.εξ. του Obama και χωμένος ως τον λαιμό στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά κόλπα της οκταετίας 2008 – 2016, ανεβαίνει πάλι τα σκαλιά του άσπρου σπιτιού, σαν πρόεδρος πια. Υποτίθεται ότι θέλει να γυρίσει την Ουάσιγκτον στον «ορθό δρόμο» των πολυμερών συμφωνιών, μετά την ψοφιοκουναβική προσπάθεια παράκαμψής του. Τι θα βρει όμως μπροστά του;

Ένα απ’ τα δυσάρεστα που θα βρει είναι η Regional Comprehensive Economic Partnership, μια συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου» και κατάργησης του 90% των δασμών (μέσα στα επόμενα 20 χρόνια…) στο μεταξύ τους εμπόριο, που υπέγραψαν πριν λίγες ημέρες 15 ασιατικά καπιταλιστικά κράτη…. Χωρίς τις ηπα ή τον καναδά… Είναι ενδιαφέρον ότι την συμφωνία υπογράφουν μεταξύ άλλων κράτη με ισχυρές γεωπολιτικές αντιπαλότητες: κίνα, ιαπωνία, νότια κορέα, αυστραλία… Αλλά από οικονομική άποψη θεώρησαν ότι «αξίζει»: πρόκειται για την μεγαλύτερη συμφωνία τέτοιου είδους στην καπιταλιστική ιστορία, καθώς το συνολικό αεπ των κρατών / μελών της RCEP υπολογίζεται σε πάνω από 26 τρισεκατομύρια δολάρια, μεγαλύτερο είτε από εκείνο των κρατών / μελών της ε.ε., είτε από εκείνο της συμφωνίας ηπα – καναδά – μεξικό.

Παρότι 20 χρόνια είναι πολλά στην τωρινή ιστορική συγκυρία, και παρότι τέτοιες οικονομικές συμφωνίες δεν σημαίνουν εξαφάνιση των αντιπαλοτήτων μεταξύ όσων υπογράφουν (η ε.ε. είναι μια καλή υπόδειξη), το μείζον γεγονός είναι ότι εκείνος που αποκλείστηκε τελικά και θα αναγκαστεί (αν…) να προσαρμοστεί σε κανόνες που θέσπισαν άλλοι δεν είναι το Πεκίνο αλλά η Ουάσιγκτον.

Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα είναι παράξενο αν μια καλή ποσότητα ψοφιοκουναβισμού συμπεριληφθεί στο μίγμα της ίσως τελευταίας προσπάθειας του Joνυσταλεάν να διασώσει κάπως την θέση της άλλοτε μόνης υπερδύναμης στον πλανήτη.

(φωτογραφία επάνω: Το Ν. Δελχί, αν και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις, δεν υπέγραψε την RCEP. Ίσως περιμένει μια καλύτερη πρόταση απ’ το Joνυσταλεάν. Ή ίσως υπογράψει αργότερα…

φωτογραφία κάτω: Το ψόφιο κουνάβι φρεσκαδούρα στο άσπρο σπίτι επιδεικνύει την απόφαση αποχώρησης απ’ την TPP / «Pivot to Asia»…. Απ’ το αποτέλεσμα προκύπτει ότι κανείς απ’ τους υπόλοιπους δεν έκατσε να σκάσει…)

Από το Nagorno ως τον ουρανό

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Δεν σας απασχολήσαμε με την συχνότητα των τηλεφωνημάτων υψηλού επιπέδου μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα του πολέμου στο Nagorno Karabakh· θα ήταν υπερβολή. Όμως η πιο πρόσφατη τέτοια κουβέντα μεταξύ Putin και Erdogan, το περασμένο Σάββατο, και η επίσης τηλεφωνική «επαφή» μεταξύ Lavrov και Cavusoglu που ακολούθησε την ίδια μέρα μετά από λίγες ώρες, ίσως έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Κατά την middle east eye που επικαλείται αποκλειστικές πληροφορίες απ’ την Άγκυρα, μετά την κατάληψη της Shusha (δεύτερης σε μέγεθος πόλης του θύλακα) απ’ τον αζέρικο στρατό (η Yerevan αρνείται ότι έχει γίνει, αλλά σίγουρα μάχες βρίσκονταν προχτές σε εξέλιξη στις νότιες γειτονιές της πόλης), το αρμενικό καθεστώς φαίνεται να έχει στριμωχτεί τόσο ώστε να δηλώνει σύμφωνο με ένα ρωσικό σχέδιο ειρήνευσης, το οποίο έχει εγκρίνει και η Άγκυρα. Αυτό προβλέπει την αποχώρηση του αρμενικού στρατού απ’ τις αζερικές περιοχές (εκτός του Nagorno Karabakh) που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, την δημιουργία δύο «διαδρόμων» (ο ένας για επικοινωνία του αρμενικού κράτους με τον θύλακα και ο άλλος για επικοινωνία του αζέρικου κράτους με την περιοχή Nakhcivan στα νότια), καθώς και την εγκατάσταση ρωσικών και τουρκικών ειρηνευτών πεζοναυτών που θα επιβλέπουν την εκεχειρία.

Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα – κι ως τότε πολλά μπορεί να συμβούν. Ήταν προβλέψιμο όχι μόνο ότι οι προβοκάτσιες της Yerevan τον περασμένο Ιούλη θα είχαν κακό τέλος, αλλά επίσης το ότι Άγκυρα και Μόσχα (με την διακριτική και χρήσιμη υποστηρίξη της Τεχεράνης) ξαναεφαρμόζουν την τακτική της «πένσας», εμφανιζόμενοι σαν αντίπαλοι, αν και δρουν απλά κινούμενες από αντίθετες μεριές· προς τον ίδιο στόχο. Δεν ήταν μόνο η Άγκυρα και το Baku που ήθελαν να στριμώξουν τον φιλοαμερικάνο / φιλονατοϊκό αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan – ήταν επίσης η Μόσχα και η Τεχεράνη. Ειδικά εφόσον το Joνυσταλεάν (που θα πάει, θα το συνηθίσουμε – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θα μας λείπει για καιρό…) είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διεθνών «συμμαχιών» στην προσπάθειά του να φρενάρει την παρακμή του.

Όλο το μπλοκ της Αστάνα (και το Πεκίνο, διακριτικά) είχε σοβαρούς λόγους για να «κόψει» μια ακόμα εγκατάσταση της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στην πλάτη του – και ο Pashinyan αποδείχθηκε ένας χρήσιμος ηλίθιος.

Προστίθεται έτσι άλλο ένα λαμπρό όνομα στη συλλογή των εξαιρετικά πετυχημένων φίλων του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα – αυτό είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι καλός συλλέκτης· έχει ένστικτο! Υποθέτουμε εν τω μεταξύ ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει κάτω τα σχέδιά του για το πως θα ευχαριστήσει τον νυσταλέο Jo – και πως θα ξεχάσει τον Πομπηία. Βλέπουμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα να τρέχει στην Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη, με χάρτες παραμάσχαλα, όπως έκανε πριν 4 χρόνια ο ογκόλιθος Nick the Greek, για να εξηγήσει την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο στους καινούργιους ενοίκους του άσπρου σπιτιού.

Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολουθεί τι κάνει το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο όλους αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει ότι σφίγγουν τα πράγματα… Να, ένα παράδειγμα: ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φρενάρει την κινέζικη 5G τεχνολογία, χτες το Πεκίνο έβαλε σε τροχιά ένα δορυφόρο για τις πρώτες δοκιμές της 6G! Την 5G, που λέγεται ότι έχει 100 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα για μεταφορά 100 φορές μεγαλύτερου όγκου δεδομένων σε σχέση με την υπάρχουσα 4G δεν την έχουμε δει ακόμα. Ε, απλά η 6G είναι, με την σειρά της, 100 φορές γρηγορότερη απ’ την 5G… Και φαίνεται πως όποιος θέλει να την δει για να την εμποδίσει κι αυτή πρέπει να ξελαιμιαστεί, ψάχνοντας στον ουρανό.

Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα! Καθόλου αστεία δεν είναι!!!

(φωτογραφία, πίσω στον ταπεινό Καύκασο: αζέροι πανηγυρίζουν στο Baku για την είσοδο του στρατού τους στη Shusha. H Shusha είχε καταληφθεί απ’ τον αρμενικό στρατό στις 8 Μάη του 1992, και όπως όλος ο θύλακας του Nagorno Karabakh αναγνωρίζεται διεθνώς σαν αζέρικο έδαφος. Συνεπώς στο αζερμπαϊτζάν μιλούν για απελευθέρωση…)

Η μεγάλη κινέζικη σκιά 1

Κυριακή 1 Νοέμβρη. Αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τεχνολογικό βολονταρισμό του κεφάλαιου για την πιο συστηματική εκμετάλλευση των πάντων δεν είναι καινούργιο στον πυρήνα του. Αλλάζει φυσικά μορφές μέσα στην εξέλιξη της «τεχνολογικής προόδου». Όμως υπάρχει κι ένας ακόμα παράγοντας που επιβάλει την βίαιη επιτάχυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, εξηγώντας έτσι το γιατί η «αντιμετώπιση του κορονοϊού» προβάλεται πια σαν σχεδόν αποκλειστικά «δυτικό» πρόβλημα. Κι αυτός ο παράγοντας είναι η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού, διακρατικού ανταγωνισμού.

Στο cyborg νο 18 (του περασμένου Ιούνη) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει σε ένα κείμενο του Harry Tuttle με τίτλο the shape of things to come, κι αυτά (μεταφέρουμε αποσπάσματα):

… Πριν ένα χρόνο – ενώ ο ιός λάθρα επωαζόταν στα σπλάχνα κάποιου εξωτικού ζώου ή σε κάποιο μυστικό εργαστήριο ή στο γραφείο κάποιου διαβολικού δισεκατομμυριούχου κι ενώ τα υγειονομικά πραξικοπήματα δεν ήταν παρά φευγαλέες εμπνεύσεις στους εγκεφάλους φιλότιμων γραφειοκρατών – μια αμερικανική κυβερνητική υπηρεσία με αντικείμενο την τεχνητή νοημοσύνη (AI) και το πώς αυτή μπορεί «να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις εθνικής ασφάλειας και άμυνας των ΗΠΑ» εξέτασε αναλυτικά τις «δομικές» αλλαγές που πρέπει να συντελεστούν στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία ώστε να εξασφαλιστεί η τεχνολογική ανωτερότητα έναντι της Κίνας, σύμφωνα με ένα έγγραφο 120 σελίδων που είδε το φως της δημοσιότητας με βάση τον αμερικανικό νόμο περί ελευθερίας της πληροφόρησης. Σύμφωνα με το έγγραφο, οι ΗΠΑ βρίσκονται πίσω από την Κίνα, αν δεν έχουν ήδη ξεπεραστεί κατά πολύ, στους τομείς που σχετίζονται με τις τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης, ιδιαίτερα στο πεδίο της μαζικής παρακολούθησης. Πρόκειται για μια προσέγγιση που συμπληρώνει την επίσημη αμερικανική γραμμή ότι οι κρατικές επενδύσεις της Κίνας στην τεχνολογία και οι εξαγωγές προηγμένων κινεζικών συστημάτων παρακολούθησης, αποτελούν «μείζονα απειλή για τον αμερικανικό τρόπο ζωής».

Έχει σημασία ότι πολλές από τις προτάσεις της υπηρεσίας για μια «δομική αναδιάρθρωση» στις ΗΠΑ, έτσι όπως παρουσιάζονται στο ντοκουμέντο, προωθούνται τώρα κι εφαρμόζονται ως μέρος της κρατικής απάντησης στην «πανδημία». Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι πολλά από τα στελέχη αυτής της υπηρεσίας έχουν καταλάβει τώρα θέσεις στα κλιμάκια εμπειρογνωμόνων που συμβουλεύουν την αμερικανική κυβέρνηση και κατευθύνουν την πολιτική για «επανεκκίνηση της οικονομίας» και για εφαρμογή των πιο εξελιγμένων τεχνολογιών στον «πόλεμο ενάντια στον κορονοϊό».

Η μελέτη έχει συνταχτεί από μία σχετικά νέα κι άγνωστη υπηρεσία με το όνομα Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη (National Security Commission on Artificial Intelligence – NSCAI). Η υπηρεσία αυτή φτιάχτηκε το 2018 με βάση τον νόμο για την άμυνα (2018 National Defense Authorization Act – είναι ο ετήσιος νόμος που διέπει το υπουργείο άμυνας) και ο επίσημος στόχος της είναι «η ανάλυση των μεθόδων και των μέσων που απαιτούνται για την ανάπτυξη της τεχνολογίας Τεχνητής Νοημοσύνης, της μηχανικής μάθησης (machine learning) και των σχετικών τεχνολογιών ώστε να ανταποκριθούν διεξοδικά στις απαιτήσεις εθνικής ασφάλειας και άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών». Η NSCAI παίζει έναν κομβικό ρόλο στην κρατική πολιτική στο πεδίο της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, η οποία περιγράφεται από την υπηρεσία ως «μία επανάσταση που χαρακτηρίζεται από ασυνεχή τεχνολογική ανάπτυξη σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη, τα big data, τα δίκτυα τηλεπικοινωνιών πέμπτης γενιάς (5G), η νανοτεχνολογία, η βιοτεχνολογία, η ρομποτική, το Internet of Things και οι κβαντικοί υπολογιστές».

Το έγγραφο της NSCAI που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα είναι μία παρουσίαση με ημερομηνία Μάιος 2019 και τίτλο «Επισκόπηση του Κινεζικού Τεχνολογικού Τοπίου»…

… Στην «επισκόπηση του κινεζικού τεχνολογικού τοπίου», η NSCAI υποστηρίζει ότι ενώ οι ΗΠΑ εξακολουθούν να προηγούνται στο στάδιο της «δημιουργίας» της Τεχνητής Νοημοσύνης και των σχετικών τεχνολογιών, υποσκελίζονται από την Κίνα στο στάδιο της «υιοθέτησης» εξαιτίας «δομικών παραγόντων»… Βασικός μεταξύ των «δομικών παραγόντων» που προκαλούν προβλήματα, σύμφωνα με την επισκόπηση, είναι τα «legacy systems» (τα παραδοσιακά συστήματα ή κληρονομημένα· η παρακαταθήκη διαδικασιών και ρυθμίσεων που έχουν διαμορφωθεί και ισχυροποιηθεί ιστορικά) που είναι πιο εκτεταμένα κι ισχυρά στις ΗΠΑ απ’ ότι στην Κίνα. Σύμφωνα με την NSCAI, παραδείγματα τέτοιων legacy systems είναι το χρηματοοικονομικό σύστημα που εξακολουθεί να στηρίζεται στα μετρητά και τις κάρτες, η ατομική ιδιοκτησία των οχημάτων, ακόμη και η λήψη ιατρικής φροντίδας από άνθρωπο γιατρό. Το επιχείρημα είναι ότι ενώ αυτά τα legacy systems στις ΗΠΑ είναι «αρκετά καλά», τα πολλά «αρκετά καλά» συστήματα εν τέλει «εμποδίζουν την υιοθέτηση νέων πραγμάτων» και ειδικά των συστημάτων που κατευθύνονται από Τεχνητή Νοημοσύνη…

… Το επόμενο πεδίο στο οποίο αναφέρεται η επισκόπηση είναι αυτό της παροχής υγείας, προτείνοντας την εφαρμογή ενός συστήματος που γίνεται όλο και περισσότερο εφικτό σήμερα εξαιτίας της πανδημίας. Εξετάζοντας την χρήση της AI στις υπηρεσίες υγείας (σχεδόν ένα χρόνο πριν ξεσπάσει η υγειονομική κρίση), υποστηρίζει ότι «η Κίνα έχει θέσει τους όρους για να ηγηθεί σε αυτό τον τομέα» και αυτό «μπορεί να της επιτρέψει να εξάγει μαζικά την τεχνολογία της και να καθορίσει τους διεθνείς κανόνες». Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή «η Κίνα έχει αναλογικά λίγους γιατρούς για τον πληθυσμό της», επομένως η στροφή στις ψηφιακές υπηρεσίες υγείας είναι αναπόφευκτη, ενώ ταυτόχρονα στις ΗΠΑ η επιδίωξη να υπάρχουν αρκετοί γιατροί ώστε να στηρίζεται η δυνατότητα της επίσκεψης στο ιατρείο, είναι άλλο ένα legacy system που παρεμποδίζει την καινοτομία. Ένας δεύτερος λόγος είναι οι ρυθμιστικοί κανονισμοί, όπως η «συμμόρφωση με τους ασφαλιστικούς και υγειονομικούς νόμους και η έγκριση από τον οργανισμό φαρμάκων», που θέτουν εμπόδια στις ΗΠΑ, ενώ κάτι ανάλογο δεν περιορίζει τις κινεζικές αρχές.

Το ανησυχητικό, σύμφωνα με την NSCAI, είναι ότι «η δυνητική συμβολή των τεράστιων βάσεων δεδομένων που ελέγχονται από το κράτος είναι ακόμη πιο καθοριστική στον τομέα της βιολογίας και της παροχής υγείας» και θεωρεί σχεδόν σίγουρο ότι «η κινεζική κυβέρνηση θα επιβάλλει να καταγραφεί και να αποθηκευτεί σε κυβερνητικές βάσεις δεδομένων το DNA κάθε πολίτη, κάτι που είναι σχεδόν αδιανόητο να συμβεί σε μέρη με μεγάλη ευαισθησία για τα προσωπικά δεδομένα όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη»…

(Μπορείτε να συσχετίζετε αυτές τις τελευταίες φράσεις με όσα γράφαμε χτες…)

Τα «legacy systems» που εμποδίζουν την τεχνολογία των ηπα να φτάσει και να ξεπεράσει εκείνη της κίνας είναι αυτό που λέμε «ήθη και έθιμα»! Οι καθημερινές συνήθειες και οι απόψεις των υπηκόων των δυτικών καπιταλισμών (συνήθειες που διαμορφώθηκαν στην εξέλιξη του 20ου αιώνα) θεωρούνται φρένο στην καπιταλιστική ανάπτυξη, απειλώντας την «δύση» με οριστική ήττα απ’ την «ανατολή». Δεν πρόκειται για “σύγκρουση πολιτισμών”, αυτά είναι για τους αφελείς. Πρόκειται για σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικούς βαθμούς ενσωμάτωσης της κυβερνητικής σαν τεχνικής της εξουσίας…

Το ότι κηρύσσεται πια η γενική κοινωνική «εμπειροτεχνία» της καθημερινής ζωής σαν όριο, σαν εμπόδιο στη (δυτική) καπιταλιστική συσσώρευση και στην 4η βιομηχανική επανάσταση και όχι η ειδική εργατική εμπειροτεχνία όπως στις αρχές του 20ου αιώνα, στην 2η, (αυτή που αντιμετώπισε με επιτυχία ο Ταίηλορ…) είναι μια σημαντική εξέλιξη που θα πρέπει να αναλύσουμε στο κοντινό μέλλον.

Η μεγάλη κινέζικη σκιά 2

Κυριακή 1 Νοέμβρη. Το έχουμε ξαναγράψει, ας το επαναλάβουμε. Απ’ όλους τους επιμέρους καπιταλιστικούς τομείς της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, τα δυτικά αφεντικά θεωρούν ότι εξακολουθούν να έχουν «τεχνολογικό πλεονέκτημα» (απέναντι στον κινέζικο καπιταλισμό) στη βιομηχανία της υγείας. Είναι ένας απ’ τους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού (ή ήταν ως τις αρχές του 2020…) τομείς που τα δυτικά αφεντικά αγωνίζονται με νύχια και με δόντια (και με «έξοδα των υπηκόων» τους) να κρατήσουν αυτό το τεχνολογικό προβάδισμα. Στην τεχνητή νοημοσύνη, στις 5G επικοινωνίες, στην κβαντική φυσική έχουν χάσει.

Τί σημαίνει όμως «τεχνολογικό προβάδισμα» στη βιομηχανία της υγείας; Σημαίνει ένα κρίσιμο εργαλείο ιμπεριαλιστικής επιβολής εκτός δυτικών επικρατειών: στην αφρική, στη νότια αμερική, στην ασία… Μέσω της «υγείας» α λα 21ος αιώνας και στο όνομά της, σε συνδυασμό με την στρατηγική συμμαχία των big pharma με τις big tech, μπορούν να ελεγχθούν οι πληθυσμοί, τα κράτη, κλπ. Ένα απ’ τα κλειδιά είναι τα data υγείας των πληθυσμών (συμπεριλαμβανομένων των dna τους), που αποκαλούνται ήδη «the new oil». Για να καταφέρει το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα να «βάλει χέρι» όχι μόνο στα data υγείας των «δικών του» πληθυσμών αλλά και σε εκείνους του μεγαλύτερου μέρους του πλανήτη πριν προλάβει να το κάνει ο κινέζικος καπιταλισμός και οι δικοί του σύμμαχοι, πρέπει (έπρεπε) να κάνει αυτό που κάνουν επί χρόνια οι δυτικές αγρο-χημικές βιομηχανίες: να πουλήσει μια αρρώστια (σαν «παγκόσμια απειλή») ΜΑΖΙ με την «θεραπεία» της! Τα δυτικά εμβόλια γενετικού αναπρογραμματισμού. Σ’ αυτό τον «αγώνα δρόμου» ο υγιεινιστικός τρόμος είναι το έδαφος – που – δίνει – φτερά! Που κυριολεκτικά απογειώνει την βίαιη αναδιάρθρωση.

Θυμάστε τον Schwab του “παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ”; Αλλαγές στις συμπεριφορές και προσαρμογές προς τις νέες νόρμες που θα χρειάζονταν χρόνια για να γίνουν ομαλά, τώρα επιτυγχάνονται μέσα σε εβδομάδες χάρη στην πανδημία!

Παραχαράκτες ψήφων

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Μπορεί να μην υπάρχουν τρανταχτές αποδείξεις – αλλά στον κυβερνοχώρο οι δόλιοι είναι «αόρατοι», έτσι δεν είναι; Αν η εκλογή του ψόφιου κουναβιού το 2016 αποδόθηκε απ’ τους αντιπάλους του στην εμπλοκή της Μόσχας υπέρ του, τώρα οι παλιοαντίπαλοι που μπορεί να βάλουν χέρι στις εκλογές (για να μην εκλεγεί ο νυσταλέος Jo…) έχουν αυξηθεί. Είναι και το Πεκίνο και η Τεχεράνη (μπορεί κι αυτή;)… Άβυσσος η ψυχή των εχθρών του ψοφιοκουναβιστάν: απ’ τη λίστα που εξαπατούν τους αμερικάνους εκλογείς λείπουν η Πγιονγκγιάνγκ (δεν είναι ο little rocket man Kim φίλος του ψόφιου κουναβιού;), το Καράκας, η Αβάνα… Συμφωνούν όμως όλοι αυτοί για τον ποιον υποψήφιο πρέπει να σπρώξουν στο άσπρο σπίτι; Ή, για να αναρωτηθούμε με διαφορετικό τρόπο: κρίνουν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον ότι έχει πια οποιαδήποτε σημασία το ποιός θα κάθεται στην προεδρική καρέκλα;

Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα. Πρέπει πάντως να αναρωτηθούμε σε τι θα μπορούσε να διαφέρει η «εξωτερική πολιτική» του παρακμιακού αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπό την διεύθυνση της συμμαχίας των «δημοκρατικών» με τους σκληροπυρηνικούς πολεμοχαρείς «νεοσυντηρητικούς» (του Μπους του Β…), με μπροστινό τον νυσταλέο Jo, σε σχέση με τους «συντηρητικούς» του ψόφιου κουναβιού.

Μια «φήμη» που ακούγεται είναι ότι ο νυσταλέος Jo θα προσπαθήσει να μαζέψει συμμάχους με «πολυμερή» τρόπο, δημιουργώντας κάτι που θα μπορούσε να λέγεται «ενωμένα δημοκρατικά έθνη». Δεν είναι μόνο «φήμη». Σε μια ομιλία του τον Ιούλη του 2019 ο νυσταλέος Jo δεσμεύτηκε ότι τον πρώτο χρόνο της προεδρίας του θα συγκαλέσει μια συνδιάσκεψη των «δημοκρατιών του κόσμου για να βάλουμε την δημοκρατία ξανά στην παγκόσμια σκηνή». Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι στους καλεσμένους δεν θα περιλαμβάνονται ούτε η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο, ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Πγιονγκγιάνγκ – για να ονοματίσουμε μερικούς που δεν αξίζουν να βρίσκονται σ’ αυτήν την παγκόσμια σκηνή… Αλλά το μόνο που θα πετύχαινε ένα τέτοιο σόου θα ήταν να αμφισβητήσει (για άλλη μια φορά) τον «οργανισμό ενωμένων εθνών» – τίποτα περισσότερο.

Ένας απ’ τους βασικούς συμβούλους του νυσταλέου Jo σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ονόματι Ely Ratner, μαζί με έναν άλλο «ειδικό» σε θέματα Ασίας ονόματι Kurt Campbell, έγραφαν το 2018 στο editorial του γνωστού καθεστωτικού περιοδικού foreign affairs μεταξύ άλλων κι αυτό:

…Ούτε τα μαστίγια ούτε τα καρότα έπεισαν την Κίνα όπως είχε προβλεφτεί. Οι διπλωματικές και οι εμπορικές κινήσεις δεν έφεραν πολιτική και οικονομική δεκτικότητα απ’ την μεριά της. Ούτε η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ ούτε η περιφερειακή εξισορρόπηση εμπόδισαν το Πεκίνο απ’ το να επιδιώκει να υποκαταστήσει κεντρικά στοιχεία του συστήματος που έχει επικεφαλής τις ΗΠΑ. Και η φιλελεύθερη διεθνής τάξη απέτυχε να σύρει την Κίνα τόσο όσο ήταν αναμενόμενο. Η Κίνα, αντίθετα, τράβηξε τον δικό της δρόμο, ερχόμενη σε αντίθεση με τις αμερικανικές προσδοκίες… Η δημιουργία μιας πιο συμπαγούς και πιο διαρκούς προσέγγισης της σχέσης με το Πεκίνο απαιτεί τιμιότητα σε σχέση με το πόσες θεμελειώδεις παραδοχές αποδείχθηκαν λάθος…

Η παραδοχή ότι η Ουάσιγκτον έχει αποτύχει απέναντι στο Πεκίνο είναι πια σωστή, και θα πρέπει να είναι κοινότοπη στο αμερικανικό καθεστώς – αλλά ποιά θα είναι η καινούργια τακτική; Η «αναζήτηση δημοκρατικών συμμάχων» απ’ τους δημοκρατικούς του νυσταλέου Jo όχι γενικά αλλά συγκεκριμένα ταιριάζει απόλυτα με την ως τώρα τακτική του ψοφιοκουναβιστάν που προσπαθεί να φτιάξει μια αντι-σινική συμμαχία με το Ν. Δελχί, το Τόκιο και την Καμπέρα. (Είναι μια προσπάθεια όχι εύκολη, για διάφορους λόγους). Ο νυσταλέος τον Ιούλη του 2019 είχε δηλώσει «πρέπει να είμαστε σκληροί με την κίνα», χωρίς περισσότερες διευκρινίσεις για το είδος της σκληρότητας.

Έχει πάντως άποψη για τον αυτοκράτορα Xi. Μιλώντας στο κόμμα του τον περασμένο Φλεβάρη είχε δηλώσει: …Αυτός είναι ένας τύπος που δεν έχει ούτε ένα δημοκρατικό κόκκαλο, έστω με μικρό «δ», στο σώμα του… Είναι ένας κακοποιός, που στην πραγματικότητα κρατάει εκατομμύρια Ιουγούρους σε «στρατόπεδα αναμόρφωσης», δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, δίνοντας συνέντευξη στο bloomberg, έγινε πιο συγκεκριμένος. Οι ιουγούροι είναι χρήσιμοι προπαγανδιστικά – στρατιωτικά όμως καίριας σημασίας είναι η taiwan. …Σαν πρόεδρος θα ενισχύσω την άμυνα της δημοκρατίας της ταϊβάν εκθέτοντας τις προσπάθειες του Πεκίνου να επέμβει εκεί…

Ταϊβάν

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Δεν βλέπουμε κάποιον ιδιαίτερο λόγο το Πεκίνο να προτιμάει το ψόφιο κουνάβι απ’ τον νυσταλέο Jo ή το ανάποδο. Το ανέβασμα της (στρατιωτικής) έντασης με κέντρο την taiwan η Ουάσιγκτον το έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες (όπως είχαμε προβλέψει έγκαιρα, την εποχή που η βόρεια κορέα ήταν το επίκεντρο). Η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται, το ίδιο κάνει και το Πεκίνο.

Πριν 2 ημέρες έγινε ταυτόχρονα στην Πγιονγκγιάνγκ και στο Πεκίνο ένα σετ τελετών στις οποίες ειδικά φέτος και τα δύο κράτη έδωσαν αισθητά μεγαλύτερη έμφαση απ’ ότι άλλες χρονιές: εορτασμοί για την επέτειο των 70 χρόνων απ’ την είσοδο του Πεκίνου στον κορεατικό πόλεμο – στο πλευρό των κορεατών κομμουνιστών. O Xi βρήκε την ευκαιρία να θυμίσει στην Ουάσιγκτον πως ούτε τότε νίκησε:

… Η αλαζονεία, το να κάνει κάποιος ό,τι τον ευχαριστεί, οι ενέργειες ηγεμονίας, ο εκφοβισμός δεν θα οδηγήσουν πουθενά, και σίγουρα θα καταλήξουν σε αδιέξοδο στον σημερινό κόσμο. Αυτό είναι ένα μάθημα που μερικοί πολιτικοί στη Δύση πρέπει να κρατήσουν στο μυαλό τους όταν προσπαθούν να εκβιάσουν, να εμποδίσουν και να ασκήσουν μέγιστη πίεση στην Κίνα…

Το ψόφιο κουνάβι είχε εγκρίνει δυο μέρες νωρίτερα, στις 20 Οκτώβρη, την πώληση δυο πυραυλικών / αντιαεροπορικών συστημάτων και ενός συστήματος αισθητήρων / ραντάρ στην ταϊβάν, αξίας 1,8 δις δολαρίων, ενώ επίκειται η έγκριση πώλησης 100 συστοιχιών και 400 πυραύλων cruise για παράκτια άμυνα, καθώς και drones, αξίας πάνω από 2 δις. Η κινεζική απάντηση απ’ τον εκπρόσωπο του υπ.εξ. της ήταν λακωνική: …η κίνα θα έχει την νόμιμη και απαραίτητη αντίδραση ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης…

Το κινέζικο καθεστώς διαφημίζει ότι ετοιμάζεται για πόλεμο – με τις ηπα. Είναι αναμφίβολα μια τακτική αποτροπής. Είναι όμως ένα ερώτημα για πόσο καιρό μπορεί να «αποτραπεί» η Ουάσιγκτον όταν έχει αποτύχει (και δεν προβλέπεται κάτι διαφορετικό στο κοντινό μέλλον) να σταματήσει το τραίνο υψηλών ταχυτήτων που λέγεται κινεζικός καπιταλισμός.

High tech όξυνση

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το περασμένο Σάββατο δύο καθεστωτικά αμερικανικά media, η wall street journal και οι financial times δημοσιοποίησαν μια εντολή του αμερικανικού υπουργείου προς τις κατασκευάστριες ηλεκτρονικών chips: απαγορεύεται η πώληση στην κινεζική smic (semicodnuctor manufacturing international corp) χωρίς κρατική άδεια. Η smic είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής chips στην κίνα, και παρότι έχει βελτιώσει και την τεχνολογική της βάση και την παραγωγή, εξαρτιέται ακόμα από εισαγωγές τόσο μηχανών (παραγωγής chips) όσο και ποσοτήτων chips. Αυτή τη φορά η αμερικανική απαγόρευση δεν χρησιμοποιεί τις δικαιολογίες του είδους εναντίον της Huawei («θα μας κατασκοπεύουν οι κινέζοι») αλλά δείχνει το κέντρο της σύγκρουσης: τα chips χρησιμοποιούνται και για δημιουργία όπλων…

Αν η επίθεση στην Huawei ήταν η πρώτη μετωπική σύγκρουση του ψοφιοκουναβιστάν με το Πεκίνο, η επίθεση στην smic είναι επίθεση στην καρδιά της κινεζικής τεχνολογίας. Με δεδομένο ότι το Πεκίνο διαθέτει ακόμα τρεις επιλογές για εισαγωγές (νότια κορέα, ιαπωνία και ισραήλ) έχει κάποια «παράθυρα» – υπο την προϋπόθεση ότι η Ουάσιγκτον δεν θα απειλήσει με κυρώσεις και τις εταιρείες αυτών των κρατών αν συνεχίσουν τις δοσοληψίες με την smic.

Αλλά η σύγκρουση πλησιάζει (αν δεν έχει φτάσει ήδη) στο σημείο «ο κόμπος στο χτένι». Παρότι αυτή η αμερικανική επιθετικότητα έχει, σαν παράπλευρη συνέπεια, την επιτάχυνση της τεχνολογικής αυτάρκειας του κινέζικου καπιταλισμού (αυτό που ήταν η ουσία του σχεδίου «made in china 2025» και προκάλεσε εφιάλτες στη δύση), άμεσα του δημιουργεί σοβαρά προβλήματα.

Ως τώρα το κινεζικό καθεστώς απέφευγε να απαντήσει σ’ αυτό το είδος πολέμου. Θα το κάνει και τώρα; Το ψηφιακό γουάν είναι έτοιμο για την διεθνή χρήση του, αλλά οι συνέπειες που θα έχει στη διεθνή κυκλοφορία του δολαρίου δεν θα είναι ακαριαίες. Το Πεκίνο εξάγει και επεξεργάζεται το 80% των «σπάνιων γαιών», των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται σε όλες τις ψηφιακές συσκευές / κατασκευές· μια απαγόρευση εξαγωγών προς τις ηπα θα πονέσει αμέσως. Υπάρχουν κι άλλα, «ενδιάμεσης έντασης» μέτρα, που θα συμβάλλουν κυρίως στην αποτελεσματικότερη θωράκιση των κινεζικών εταιρειών υψηλής τεχνολογίας. Και, last but not least, υπάρχει πάντα η apple, που έχει ζωτική εξάρτηση απ’ τα εργοστάσιά της στην κίνα. Θα μπορούσε να βρεθεί μπροστά σ’ έναν εκβιασμό, του είδους «ή θα μεταφέρετε στην κίνα την κατασκευή των chips σας ή θα σας απαγορεύσουμε».

Πέρα απ’ αυτά, ωστόσο, η διαρκής κλιμάκωση απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον λιγοστεύει, διαρκώς, τα «οικονομικά μέτρα» που έχει στη διάθεσή της. Για να χρησιμοποιήσουμε κοινότυπη mainstream διατύπωση: η αμερικανική φαρέτρα αδειάζει. Ως τώρα έχει αποτύχει να φρενάρει τον κινέζικο καπιταλισμό μ’ αυτόν τον τρόπο· πόσες ανάλογες «επιλογές» διαθέτει ακόμα; Και πόσες ελπίδες επιτυχίας έχουν απομείνει;

Αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα παρά αργά…) πλησιάζει η «ώρα της αλήθειας». Της εκρηκτικής αλήθειας.