Tag: ισραήλ

Ιστορία 8 χρόνων – και όχι μόνο

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Η παρατήρηση είναι σωστή αλλά άχρηστη: αν το μακελάρισμα του Kashoggi στο σαουδαραβικό προξενείο της Istanbul είχε γίνει πριν δέκα χρόνια, το 2008, το τότε τουρκικό καθεστώς θα δεχόταν την επίσημη σαουδαραβική εκδοχή (ότι ο Kashoggi έφυγε απ’ την πίσω πόρτα του προξενείου), και το ζήτημα θα τέλειωνε πριν καν προκύψει…. Και (θα προσθέταμε εμείς) ο κουτσομπολίστικος τύπος στην τουρκία θα έγραφε ιστορίες για το πως ο σατανικός Kashoggi ξεφορτώθηκε την μνηστή του, αφήνοντάς την να περιμένει στην κύρια είσοδο του προξενείου ενώ αυτός εξαφανίστηκε απ’ την πίσω πόρτα. Τα υπόλοιπα θα ήταν φήμες.

Ίσως να γίνονταν αυτά το 2008. Αλλά το 2018 έχουν αλλάξει πολλά. Οι ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα ξέρουν (και οι πάντες ξέρουν) ότι βρέθηκαν μεν στη «σωστή μεριά της ιστορίας» στη διάρκεια των εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2010 – 2011 που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη», αλλά στη συνέχεια κέρδισε (ως τώρα) η «λάθος μεριά της ιστορίας»: ο σκληροπυρηνικός άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – (Παρισιού) – Τελ Αβίβ – αραβικών πετροδικτατοριών.

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του είναι οι τελευταίοι που θα δέχονταν ότι η «αραβική άνοιξη» ήταν εκσυγχρονιστική (με βάση την δυτικοκαπιταλιστική / «δημοκρατική» ορολογία) και πως ήταν γνήσια απαίτηση τόσο των ανάλογων κοινωνιών όσο και της Ιστορίας. Το γεγονός είναι πως η έστω σχετική πολιτική χειραφέτηση των αραβικών εργατικών ή/και «μεσαίων» τάξεων εννοήθηκε απ’ τον πρώτο κόσμο με τον πιο αυτόματο τρόπο που θα μπορούσε: σαν θανάσιμος κίνδυνος απώλειας αποικιών τόσο για εργασία και πρώτες ύλες όσο και για γεωπολιτικές θέσεις, σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων…

Η ιδεολογική ηγεμονία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις μετεπεναστατικές αραβικές κοινωνίες (κάποιοι την ονομάζουν ηγεμονία της «μουσουλμανικής αδελφότητας» επειδή θέλουν να την απο-πολιτικοποιήσουν απ’ την μια και να την υπερ-θρησκευτικοποιήσουν απ’ την άλλη) υποχώρησε σημαντικά μετά το πραξικόπημα του στρατού / Sisi στην αίγυπτο το καλοκαίρι του 2013, και την ανατροπή του πρώτου μετά από δεκαετίες εκλεγμένου (σε καθαρές και ελεύθερες εκλογές) προέδρου Mohamed Morsi. Είναι πασίγνωστο πως εκείνο το πραξικόπημα το στήριξαν εκτός απ’ την ηπα / αγγλία τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ, μαζί με τα λοιπά εμιράτα. Όπως στηρίζουν έκτοτε, κατά περιόδους, με δανεικά «πετροδόλαρα» την χούντα του Sisi (που είναι σύμμαχος και της Αθήνας, για να μην ξεχνιόμαστε…).

Ωστόσο, ο πυρήνας του κοινωνικού / πολιτικού αιτήματος των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2010/11 ξεπερνούσε τότε κατά πολύ ακόμα και τις βλέψεις του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Απλά, πολύ απλά, οι ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας ήταν οι πιο κατάλληλοι πολιτικά / ιδεολογικά και να τον καταλάβουν και να τον υποστηρίξουν (υπέρ και των δικών τους οικονομικών / γεωπολιτικών συμφερόντων). Μετά από μισό αιώνα (τον 20ο) «ψυχρού πολέμου» και, ουσιαστικά δικτατορικής αποικιοποίησης αυτών των κοινωνιών απ’ την συμμαχία πρωτοκοσμικών κρατών και τοπικών (γεωπολιτικο/προσοδικών) ελίτ, οι διαταξικές συμμαχίες που πυρπόλησαν μια σειρά «σταθερά καθεστώτα» στη βόρεια αφρική και στη μέση Ανατολή το 2010/11, αυτήν την απλή αλλά βασική απαίτηση είχαν: μια θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / εξουσίας στον 21ο αιώνα με βάση τις «δικές τους δυνατότητες» και όχι τους σχεδιασμούς και τις μοιρασιές του 20ου – και την αγριότητά τους. (Αυτό, ενδεχομένως το κατάλαβαν κάποιοι διανοούμενοι απ’ το επιτελείο του Obama…)

Ούτε «σοσιαλισμός», ούτε «κομμουνισμός», ούτε «εργατικά συμβούλια», ούτε «αταξική κοινωνία»… Απλά: δημοκρατία με την ιστορική, «δυτική» έννοια. Τόσο λίγο για τα μάτια των πρωτοκοσμικών «υπεραπαναστατών»· τόσο πολύ για την καπιταλιστική πραγματικότητα! Στην πράξη αυτό ακριβώς ήταν και ο στόχος του σαουδάραβα “αποστάτη” bin Laden, παρότι (ξέροντας αυτά που είχαν γίνει στα ‘90s απ’ την βοσνία ως την αλγερία και την τουρκία) είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένα «αντάρτικο πόλης» θα ήταν απαραίτητο…

Απ’ την δική μας, καθαρά και αδιαπράγματευτα εργατική οπτική, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι τις εξεγέρσεις / επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο δεν τις υποστήριξε κανένας πρωτοκοσμικός, «επαναστάτης», «διεθνιστής» (όλα αυτά έχουν γίνει κενόδοξες ιδεολογίες) αλλά ένα κράτος: το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς της τουρκίας. Είναι ένα υλικό, χειροπιαστό μέτρο απόλυτης απώλειας προσανατολισμού στον κόσμο μας! (Το ότι σαν αυτόνομοι εργάτες στην Αθήνα κάναμε τότε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας είναι “αισχρή εξαίρεση”!)

Τελευταίο αλλά πάντα σημαντικό: σ’ αυτήν την καινούργια πολιτική γεωγραφία που επιδίωξαν οι αραβικές κοινωνίες σε μεγάλη έκταση το 2010, μέσα απ’ την ταξική συμμαχία αραβικής εργατικής τάξης και «πεφωτισμένης» αστικής, κομβικό ζήτημα ήταν (και παραμένει) η Παλαιστίνη. Γιατί η Παλαιστίνη είναι η «σημαία» της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στον αραβικό κόσμο και στη μέση Ανατολή.

Αυτό είναι πασίγνωστο…

(φωτογραφία: Όταν οι “αγανακτισμένοι” μικροαστοί συναδελφώνονταν στο Σύνταγμα, εργάτες με τα αφεντικά τους, φασίστες με ακροαριστερούς και αναρχικούς, πανεπιστημιακοί και οικονομολόγοι – σωτήρες – με κάθε είδους εξαίσιο θύμα, εμείς δεν είμασταν εκεί.

Είμασταν αλλού. Μάης του 2011: η Ιστορία δεν γράφεται στις χωματερές του μικροαστισμού!!)

Ο Erdogan πολιορκεί το Riyadh

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Μπορεί το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς να υποχώρησε το 2013 μετά το πραξικόπημα στην αίγυπτο· μπορεί νωρίτερα, τον Μάη του 2010, να διαπίστωσε πέρα από κάθε αμφιβολία, το τι είναι διατεθειμένα να κάνουν τα πρωτοκοσμικά καθεστώτα (και ειδικά Ουάσιγκτον και Λονδίνο) προκειμένου να υπερασπίσουν τις «κτήσεις» τους σ’ αυτή τη ζώνη του πλανήτη, με την σφαγή στο πλοίο Mavi Marmara απ’ τον ισραηλινό στρατό· αλλά δεν συμβιβάστηκε.

Ειδικά μετά το πραξικόπημα του Ιούλη του 2016, όλα ήταν ξεκάθαρα – σε όποιον ήθελε να καταλάβει. Είναι τέτοια η πρωτοκοσμική αποικοκρατική / ιμπεριαλιστική γεωγραφία στη μέση Ανατολή και στη βόρεια αφρική, και τέτοια η πρωτοκοσμική αγωνία και ένταση για την απώλεια θέσεων και επιρροής απ’ το Πεκίνο, ώστε οι «αιρετικοί» ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα θα έπρεπε να βγουν απ’ την μέση. Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, χρονικό σημείο όπου το τουρκικό καθεστώς θεώρησε (σωστά) ότι του έχει κηρυχτεί κανονικός πόλεμος στην επικράτειά του (όχι στην Παλαιστίνη, όχι στο Κάιρο – στα δικά του εδάφη), αναπροσάρμοσε τις τακτικές του και τις συμμαχίες του, σκλήρυνε σχεδόν δικτατορικά (εμπόλεμα θα λέγαμε…) στο εσωτερικό του – και πέρασε στην έργω αντεπίθεση.

Κατ’ αρχήν στο συριακό πεδίο μάχης. Το μπλοκ της Αστάνα δεν είναι βέβαια «συνέλευση επαναστατών»· ούτε καν «σύνοδος δημοκρατών»! Είναι πρώτα και κύρια συμμαχία κρατών / καπιταλισμών που έχουν πλέον την ισχύ να αμφισβητούν πρακτικά την προέκταση της πρωτοκοσμικής μοιρασιάς του κόσμου (απ’ τα ‘90s και μετά) στον 21ο αιώνα. Ειπωμένο αλλιώς: θέλουν τα δικά τους μερίδια επιρροής. Ο καθένας απ’ τους εταίρους του μπλοκ, η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Άγκυρα, μπορεί να διηγηθεί το πως βρέθηκε στη θέση του «υπόλοιπου για να διαμοιραστεί» μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου, απ’ τις αρχές των ‘90s. Μπορεί να διηγηθεί ποια είναι η μοίρα των “ηττημένων”, ή των “περιττών” ή των “μη εντάξιμων”… Αλλά μπορεί, επίσης, να αποδείξει ότι αξίζει καλύτερη θέση. Και αυτό ακριβώς κάνει.

Με την υποστήριξη της Μόσχας και της Τεχεράνης (και τις απαραίτητες μικρής κλίμακας μοιρασιές επιρροής) το πιο δύσκολο μέρος της αντεπίθεσης της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης ήταν να τραβήξει απ’ την οικονομική και ιδεολογική σφαίρα του Ριάντ τους σουνίτες αντικαθεστωτικούς. Η ρωσική αεροπορία βομβάρδιζε και το ρωσικό πεζικό (επίσημοι αξιωματικοί ή ανεπίσημοι μισθοφόροι) πολεμούσαν στο χώμα· οι μισθοφόροι της Τεχεράνης και οι αξιωματικοί των «φρουρών της επανάστασης» καθώς και οι ένοπλοι της Χεζμπ’ αλλάχ πολεμούσαν και μάτωναν επίσης στο χώμα· αλλά την «διαχείριση» των σουνιτών αντικαθεστωτικών μόνο η Άγκυρα θα μπορούσε να πετύχει· ή όχι. Το «μέτωπό» της ήταν σαφές: κατ’ αρχήν το Ριάντ και σε δεύτερο βαθμό το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον.

Η «τελική μάχη που δεν έγινε», η μάχη του Idlib, ήταν η τελική νίκη των ισλαμοδημοκρατών της Άγκυρας. Σ’ αυτόν τον θύλακα ήταν συγκεντρωμένος (μετά από επιμέρους συμφωνίες «παύσης του πυρός / υποχώρησης» σε όλα τα υπόλοιπα σημεία του συριακού πεδίου μάχης, συμπεριλαμβανόμενου του Aleppo) όλος ο πληθυσμός, ένοπλοι και άμαχοι, που είχε υποστηριχτεί / χρηματοδοτηθεί απ’ το Ριάντ και τα υπόλοιπα χουντοεμιράτα της σαουδαραβικής επιρροής, είχαν εξοπλιστεί απ’ την δύση και είχαν καθοδηγηθεί από πράκτορες κάθε είδους και προέλευσης, κυρίως όμως αμερικάνους, ισραηλινούς, άγγλους και γάλλους, απ’ το 2011 και μετά.

Το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός, ή οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ή οι τουρκικές απειλές, ή το τουρκικό χρήμα, κατέφεραν να τους πείσουν (στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους) να βγουν απ’ τον σχεδιασμό του «άξονα», δεν ήταν απλά μια τοπική «διπλωματική επιτυχία», περιορισμένης αξίας. Ήταν ένα «μήνυμα» που έφτασε πολύ μακριά: ο σύνθετος (οικονομικός, ιδεολογικός, στρατιωτικός) σχεδιασμός του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ νικήθηκε. Όχι «στενά στρατιωτικά». Αλλά με όρους ενεργητικής, δυναμικής ηγεμονίας. Ίσως το μπλοκ της Αστάνα να είχε κάνει την μισή δουλειά αν νικούσε μεν στις μάχες που έδωσε αλλά δεν είχε καταφέρει να νικήσει στη «μάχη που δεν έγινε»…

Από εκείνη την χρονική στιγμή και μετά (δηλαδή απ’ τις αρχές του περασμένου Οκτώβρη…) ο τοξικός και το σόι του δεν ήταν απλά ηττημένοι. Ήταν στο χείλος της γεωπολιτικής συντριβής σε ότι αφορά την ευρύτερη μέση Ανατολή. Το ότι του ήρθε η ωραία ιδέα να κάνει κομμάτια, σε τουρκικό έδαφος, έναν μετριοπαθή αμφισβητία δημοσιογράφο με αμερικανικά διαπιστευτήρια (όχι και τόσο «καθαρό», έτσι κι αλλιώς) στις 2 Οκτώβρη, είναι ίσως αυτό που λέγεται Άτη.

Άτη με κοσμική, καπιταλιστική, εμπόλεμη μορφή: το καθεστώς Erdogan κρατάει πλέον στο χέρι το σαουδαραβικό…

Γαμήλια έθιμα 1

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. «Φυσιολογικά» ο γάμος μιας τηλεπαρουσιάστριας και ενός ηθοποιού θα έπρεπε να είναι στις ρουτίνες του Θεάματος. Ίσως αλλού – όχι, όμως, στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή». Δεν είναι «αντιθεαματική δημοκρατία» – είναι ρατσιστικό καθεστώς.

Όχι, λοιπόν, τέτοιες ερωτικές σχέσεις δεν επιτρέπονται, στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του Τελ Αβίβ. Όχι, επί ποινή κατακραυγής, όταν η νύφη (Lusy Aharish) είναι υπήκοος μεν του ισραήλ αλλά παλαιστίνια και μουσουλμάνα· και ο γαμπρός (Tzahi Halevy) ισραηλινός υπήκοος κι αυτός· αλλά εβραίος.

Οι δυό τους είχαν «παράνομη» σχέση επί τρία χρόνια – για να αποφύγουν την κατακραυγή της καθώς πρέπει κοινωνίας της «μόνης δημοκρατίας…». Δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή «Ρωμαίου και Ιουλιέτας»… Επειδή, απλά, στη «μόνη δημοκρατία», ο έρωτας εγκρίνεται ή απαγορεύεται με βάση το εθνικό / φυλετικό / ρατσιστικό συμφέρον· και όχι απ’ τις συγκρούσεις μεταξύ «οίκων».

Ο συγκεκριμένος γάμος έγινε σε μια παραλία· και δεν αναγνωρίζεται απ’ το ισραηλινό κράτος. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι «ψευτοπαντρεμένοι»: οι απαγορευμένοι γάμοι στην «μόνη δημοκρατία» γίνονται κάπου / κάπως για τους συγγενείς και τους φίλους… Και ύστερα κανονικά εκτός ισραήλ. Αλλά ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Αρκετές (με την έννοια του ποια είναι η «γραμμή») ήταν αντίθετα οι δηλώσεις αξιωματούχων του καθεστώτος μόλις έγινε γνωστός ο γάμος Aharish-Halevy. Ο κοτζάμ υπουργός εσωτερικών (και μέλος της επιτροπής εθνικής ασφάλειας) Aryeh Deri (ένας απ’ τους πολλούς που είναι χωμένοι στις λοβιτούρες των πολιτικών προσόδων / “σκανδάλων”) είπε την καλή εθνική / ρατσιστική κουβέντα του:

… Ο πόνος της παγκόσμιας αφομοίωσης τρώει τον εβραϊκό λαό. Είναι προσωπική τους υπόθεση. Αλλά, σαν Εβραίος, πρέπει να σας πω ότι είμαι αντίθετος με τέτοια πράγματα, γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τον Εβραϊκό λαό. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν, θα πάνε στο σχολείο και αργότερα θα θέλουν να παντρευτούν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολα προβλήματα. Αν η Aharish θέλει να ενταχθεί στον Ιουδαϊσμό, υπάρχουν διαδικασίες γι’ αυτήν την μεταστροφή…

Ο βουλευτής του κυβερνώντος likud Oren Hazan ήταν πολύ πιο προσβλητικός στις αναρτήσεις του στο facebook και στο twitter:

… Δεν κατηγορώ την Lucy Aharish που αποπλάνησε την ψυχή ενός Εβραίου με σκοπό να βλάψει το κράτος μας και να εμποδίσει περισσότερους Εβραίους απογόνους να συνεχίσουν την Εβραϊκή γενεαλογική γραμμή. Αντίθετα, είναι καλοδεχούμενη να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό. Κατηγορώ τον Tzahi που πήγε το show όπου παίζει (Fauda) πιο πέρα απ’ ό,τι έπρεπε. Αδελφέ, κόφτο. Lucy, δεν έχω κάτι προσωπικά μαζί σου, αλλά να ξέρεις ότι ο Tzahi είναι αδελφός μου και ο λαός του Ισραήλ είναι αδέλφια μου. Όχι άλλη αφομοίωση.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η παλαιστινιακής καταγωγής τηλεπαρουσιάστρια κάθε άλλο παρά «αντάρτικο στοιχείο» είναι! Μάλλον το αντίθετο. Δηλώνει υπερήφανη που είναι «ισραηλινή». Αλλά τέτοιες πολιτικές «δηλώσεις πίστης» δεν είναι αρκετές για όσους αγρυπνούν υπέρ της φυλετικής καθαρότητας.

Αν σας θυμίσουν τη ναζιστική ρητορική περί «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος» δεν κάνετε λάθος. Απλά πρόκειται για την «μόνη δημοκρατία», στον 21ο αιώνα…

Της οποίας οι διεθνείς υποστηρικτές / τσατσορούφιανοι έχουν απύθμενο θράσος…

Γαμήλια έθιμα 2

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Στη νομοθεσία της «μόνης δημοκρατίας» (που, κατά άλλα, μπορεί να πουλάει διάφορους “φιλελευθερισμούς”…) δεν υπάρχουν πολιτικοί γάμοι. Όλοι οι κρατικά αναγνωρίσιμοι γάμοι στο ισραήλ είναι θρησκευτικοί. Και αρμόδιοι να τους κάνουν είναι οι αντίστοιχοι παπάδες. Οι ραβίνοι για τους γάμους μεταξύ εβραίων, οι παπάδες για τους γάμους μεταξύ χριστιανών, και οι ιμάμηδες για τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων. Υπάρχουν και δρούζοι παπάδες για τους γάμους μεταξύ δρούζων.

Κατά συνέπεια γάμος μεταξύ ατόμων με διαφορετικό θρήσκευμα είναι αδύνατος, ειδικά αν ο ένας απ’ τους δύο είναι εβραίος. Για να αναγνωριστεί επίσημα τέτοιος γάμος πρέπει ο άλλος (ή η άλλη) να αλλάξει θρήσκευμα, να ενταχθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία. Αν δεν θέλει ή αν το ζευγάρι δεν γουστάρει θρησκευτικό γάμο, η πιο εύκολη λύση είναι γάμος στη νότια κύπρο· όπου ανθεί μια βιομηχανία τέτοιων «απαγορευμένων» τελετών. Η τσεχία επίσης είναι μια δημοφιλής επιλογή.

Φυσικά, αν μετά τον γάμο το ζευγάρι θέλει να ζήσει στη «μόνη δημοκρατία» πρέπει να επισημοποιήσει την σχέση του στα κρατικά κατάστιχα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις θρησκευτικής επιμειξίας, η ισραηλινή γραφειοκρατία κάνει τα στραβά μάτια. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, άθεοι, τελικά θα πάρουν τα χαρτιά, εφόσον δεν υπολογίζονται στη γενεαλογική συνέχεια και καθαρότητα…. Αν, όμως, το ένα απ’ τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι εβραίος / εβραία, η υπόθεση περνάει στην αρμοδιότητα του υπουργείου εσωτερικών. Αν το ταίρι του / της εβραίου / εβραίας τύχει να μην έχει επίσημη ισραηλινή υπηκοότητα, κάθε προσπάθεια επίσημης αναγνώρισης του γάμου θα καταλήξει στην απέλασή του / της «αλλόθρηκου» στοιχείου… Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει το ζευγάρι τέτοια κρατική αναγνώριση· καλύτερα να μετακομίσει…

Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος ή κάποια εκτός ιουδαϊσμού αποπλάνησε την ψυχή ενός εβραίου / μιας εβραίας αλλά έχει την ισραηλινή υπηκοότητα και θέλει να επανορθώσει προσχωρώντας στην μόνη σωστή θρησκεία, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αν μεταπηδήσει σε κάποια μη-ορθόδοξη φράξια του ιουδαϊσμού τότε θα φτύσει αίμα μέχρι να αναγνωριστεί η «προσχώρηση». Αλλά κι αν διαλέξει την μόνη επίσημη και κρατικά αναγνωρισμένη εκδοχή, του ορθόδοξου εβραϊσμού, η αίτηση αναγνώρισης της μεταστροφής θα απορριφθεί αν αυτός / αυτή που την κάνει παραδεχτεί πως η αιτία της είναι ο έρωτας και ο γάμος. Ακόμα κι αν δοθεί η έγκριση κι αργότερα οι ισραηλινές υπηρεσίες ανακαλύψουν ότι τόσο ταπεινός και ιδοτελής ήταν ο λόγος της θρησκευτικής προσχώρησης, μπορούν να ανακαλέσουν την αναγνώριση.

Τελικά αυτές οι καφκικές συνθήκες εξυπηρετούν τα ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις…

Γαμήλια έθιμα 3

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Είναι στο αλφάβητο του ρατσισμού (και της «ευγονικής») των τελευταίων δεκαετιών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα η απαγόρευση της γαμήλιας «φυλετικής επιμειξίας». Με σκοπό την διατήρηση ενός φυλετικά «ισχυρού έθνους», το οποίο κυριαρχεί πάνω στους κατώτερους και τους μπάσταρδους. Εν προκειμένω πάνω σ’ εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται υπό κρατική / στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη.

Η ρατσιστική απαρτχάιντ κρατική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους κάνει έναν μοναδικό συνδυασμό του «μοντέρνου» ιστορικά ρατσισμού / φασισμού του αίματος και του σπέρματος με τον «μεταμοντέρνο» ρατσισμό / φασισμό της πολιτιστικής ανωτερότητας. Όπως όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στην ευρύτερη περιοχή έτσι και ο ιουδαϊσμός δεν είναι φυλετικός· το αποδεικνύει η ύπαρξη αφρικανών, έγχρωμων εβραίων. Μάλιστα ο φυλετισμός και η φυλετική καθαρότητα ήταν ανέκαθεν ανάθεμα για τον πυρήνα των μονοθεϊστικών θρησκειών, είτε την ιουδαϊκή, είτε την χριστιανική, είτε την μουσουλμανική, είτε οποιαδήποτε άλλη εμφανίστηκε κατά καιρούς. Όλες είχαν global φιλοδοξίες, «αδελφοποίησης των πάντων»· και δεν έκαναν διακρίσεις πιστών, με κανένα εδαφικό ή φυλετικό κριτήριο.

Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογίες: για να φτιάχνουν και να επιβάλουν τέρατα. Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους έχει κάνει πειρατεία πάνω στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, μετατρέποντάς τον σε κρατική θρησκεία. Σαν τέτοια οφείλει να υπακούει σ’ αυτό το κράμα παλιού και νέου εθνικισμού / ρατσισμού / φασισμού: την «θρησκευτική καθαρότητα» σαν εγγύηση, σαν φύλακα της «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος». Ο πολιτιστικός ρατσισμός αφομοιώνει και αξιοποιεί τον ρατσισμό του αίματος / σπέρματος…

Και τι έγινε, λοιπόν, που μια τηλεπαρουσιάστρια κι ένας ηθοποιός παραβίασαν την εθνικιστική νόρμα; Σαν περσόνες του Θεάματος θα το τακτοποιήσουν. Σωστά. Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος (και οι χιλιάδες λακέδες του) παρακολουθεί το κρεβάτι ακόμα κι όσων είναι επίσημα υπηκοοί του σημαίνει πολλά για τους πληβείους και τις πληβείες εκεί.

Το διεθνές πρωτοκοσμικό «απελευθερωτικό» κίνημα θα αναλάβει δράση – ε; Ακούμε ήδη τις οργισμένες αντιρατσιστικές / αντισεξιστικές ταξιαρχίες να συγκλίνουν γύρω απ’ το Τελ Αβίβ, οπλισμένες ως τα δόντια…

Ε;

Καθαρίζοντας τους ανυπότακτους

Τρίτη 16 Οκτώβρη. Ο συγκεντρωμένος κόσμος είναι παλαιστίνιοι, κάπου στην ακτή της λωρίδας της Γάζας. Ένα άλλο μέρος της “μεγάλης πορείας της επιστροφής”: 25 ψαρόβαρκες (και αρκετός κόσμος στην ακτή) συμμετείχαν χτες στην 12η ναυτική διαδήλωση. Ενάντια στον θαλάσσιο αποκλεισμό της λωρίδας, και στην σχεδόν απαγόρευση ακόμα και του ψαρέματος απ’ τους παλαιστίνιους. Όσο για τα άσπρα ίχνη είναι ισραηλινά δακρυγόνα.

Αλλά ο ισραηλινός στρατός δεν ρίχνει μόνο δακρυγόνα. Ρίχνει, κυρίως, για να σκοτώσει. Τουλάχιστον 24 διαδηλωτές τραυματίστηκαν χτες από σφαίρες – που έπεφταν από ισραηλινά πολεμικά πλοία. Στο ψαχνό.

Άλλοτε οι ινδιάνοι γίνονταν θρύλος και παράδειγμα αντίστασης στον πρώτο κόσμο. Τώρα αυτός ο σε παρακμή κόσμος, ακόμα και στo δήθεν «εξτρεμιστικό» θέαμά του, δεν θέλει ούτε αντίσταση ούτε παραδείγματα.

Θέλει, μόνο, να θαυμάζει τα είδωλά του στους καθρέφτες.

Οι κατ’ εξακολούθηση δολοφονίες σαν φασιστικό δικαίωμα

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Μπορείτε να φανταστείτε ένα πρωτοκοσμικό κράτος (ή, έστω, ένα κράτος σε στενή συνεργασία με τον καπιταλιστικό βορρά) που θα σκότωνε επί μήνες διαδηλωτές χωρίς να τρέχει τίποτα; Μην ψάχνετε, υπάρχουν δύο τέτοια, και τα δύο στη γειτονιά και σύμμαχοι του ελλαδιστάν: η χούντα του Καΐρου και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.

Προχτές οι ανθρωποκυνηγοί του ισραηλινού στρατού είχαν πάλι δουλειά – όπως κάθε Παρασκευή. Εφτά παλαιστίνιοι διαδηλωτές δολοφονήθηκαν και πάνω από 250 τραυματίστηκαν – από σφαίρες. Για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον ισραηλινό φασισμό, όχι όμως για αδυναμία αξιοποίησης της σιωπής των «ανθρωπιστών» συμμάχων ή φίλων του.
Μετά τις «επίσημες» ψευτοκαταγγελίες για την μαζική σφαγή στις 14 και στις 15 του περασμένου Μάη, εναντίον διαδηλωτών της «πορείας της μεγάλης επιστροφής» στη λωρίδα της Γάζας, το θέμα ξεχάστηκε, παραμερίστηκε, κουκουλώθηκε.

Το θέμα ξεχάστηκε και οι δολοφονίες ξανάεγιναν business as usual. Οπότε το Τελ Αβίβ ετοιμάζεται να προχωρήσει κι άλλο. Έχει θυμώσει πολύ που οι παλαιστίνιοι στη Γάζα συνεχίζουν ανυποχώρητοι την εξέγερσή τους, και γι’ αυτό απειλεί ότι θα τους κόψει το πετρέλαιο· να ξεπαγιάσουν τον χειμώνα που έρχεται.

(Και επειδή δεν φτάνουν οι επίσημες κρατικές δολοφονίες, «τσοντάρουν» όσο μπορούν και οι ισραηλινοί έποικοι, στη δυτική Όχθη. Την περασμένη Παρασκευή σκότωσαν με λιθοβολισμό την 47χρονη Aisha Mohammed Aravi, σε ενέδρα, καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό της κοντά στη Nablus.

Υποθέτουμε ότι το ντόπιο αντι-σεξιστικό κίνημα θα ξεσηκωθεί και θα αναλάβει ακαριαία και αποφασιστική δράση… Ήταν κλασσικό λιντσάρισμα / δολοφονία από καθάρματα μικροαστούς: της έσπασαν το κεφάλι με κοτρώνες οι φασίστες… Ε;

Μπαααα… Για μουσουλμάνα δείχνει η Aisha… Όπως η Razan, τον περασμένο Ιούνη… Και φυσικά δεν είναι «δικιά μας»… )

Ο σκληρός πυρήνας του φασισμού ξεδιπλώνει όλη του την κτηνωδία σαν επίσημη κρατική πρακτική του Τελ Αβίβ· και τα πρωτοκοσμικά αφεντικά με τους διάφορους λακέδες τους κλείνουν το μάτι στο αποικιοκρατικό κατασκεύασμά τους. Όπως συνήθως. «Έχουμε άλλες δουλειές», «έχουμε άλλες προτεραιότητες»…

Μόνο κινηματικά, μαζικά, επίμονα και αδιαπραγμάτευτα, για όσο χρειαστεί, θα μπορούσε να γίνει αυτό που έγινε πριν λίγες δεκαετίες εναντίον του άλλου απαρτχάιντ, εκείνου της λευκής, ρατσιστικής νότιας αφρικής. Αλλά η δημιουργία ενός τέτοιου πραγματικού κι όχι selfie κινήματος (που είναι πια η μόδα στα μέρη μας…) οφείλει να τσακίσει κάθε δειλία και κάθε πρόσχημα ή «δικαιολογία» σιωπής και αδράνειας.

(φωτογραφία: Η Aisha Mohammed Aravi).

Μέση Ανατολή 1

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Μπορεί μια φρικιαστική δολοφονία να γίνει ο μοχλός σημαντικών αλλαγών (έως και ανατροπών) στους συσχετισμούς δύναμης στην ευρύτερη μέση Ανατολή; Σε μια περιοχή του κόσμου όπου έχουν γίνει εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονίες αμάχων απ’ το 2003 και μετά, ένας ακόμα δολοφονημένος δεν θα έπρεπε να κάνει καμία διαφορά. Μπορεί όμως να κάνει.

Αναφερόμαστε στη δολοφονία του σαουδάραβα αντι-τοξικού δημοσιογράφου Jaman Khashoggi, μέσα στο σαουδαραβικό προξενείο στην Istanbul, στις 2 Οκτώβρη. Οι υπηρεσίες του τουρκικού καθεστώτος υποστηρίζουν (και σχεδόν οι πάντες δέχονται) ότι ο Khashoggi δολοφονήθηκε από ειδική 15μελή ομάδα δολοφόνων που πήγε επι τούτου νωρίτερα την ίδια ημέρα στο προξενείο (και έφυγε τρεις ώρες αργότερα). Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Κατά τις τουρκικές υπηρεσίες το πτώμα του Khashoggi κομματιάστηκε, μεταφέρθηκε σε κομμάτια σ’ ένα βαν που περίμενε στην αυλή του προξενείου, και μετά θάφτηκε στον κήπο του σπιτιού του προξένου, που απέχει λίγες εκατοντάδες μέτρα απ’ το προξενείο – εκεί κατέληξε το βαν.

Υπάρχουν και επιπλέον λεπτομέρειες που έχουν δημοσιοποιηθεί· δεν έχει νόημα να μεταφερθούν εδώ. Καθώς το Ριάντ (αλλά και η διπλωματική αποστολή του στην τουρκία) δεν δίνουν καμία εξήγηση για το που “χάθηκε” ο Khashoggi, κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότεροι πείθονται ότι ο τοξικός τον «καθάρισε» με τρόπο αντάξιο των μεθόδων «εκκαθάρισης» του isis. Για την ακρίβεια το σαουδαραβικό καθεστώς υποστηρίζει ότι «ο Khashoggi έφυγε, και δεν ξέρουμε που πήγε». Μόνο που τον περίμενε απέξω, σε αυτοκίνητο, η φίλη του Hatice Fiancee· που δεν τον ξανάδε. (Πολλά αναμένονται από έναν τεχνολογικό μάρτυρα: λέγεται ότι ο Khashoggi φορούσε ένα apple watch που συνδεόταν αυτόματα με το iphone του, το οποίο είχε αφήσει στη φίλη του).

Η αστυνομική πλευρά του θέματος τελειώνει εδώ, σήμερα, για την ασταμάτητη μηχανή. Ο τοξικός «έφαγε» έναν επώνυμο διαφωνούντα (δημοσιογράφος της washington post ήταν ο Khashoggi…)· το έκανε σε τυπικά σαουδαραβικό έδαφος αλλά στην επικράτεια ενός κράτους του οποίου το καθεστώς κατάφερε να αφαιρέσει μεγάλο μέρος απ’ την σαουδαραβική επιρροή στους αντικαθεστωτικούς στη συρία· και το έκανε με τέτοιο τρόπο που προκαλεί απεριόριστη αποστροφή: είναι ένα πράγμα να σκοτώνεις κάποιον και εντελώς διαφορετικό να τον κομματιάζεις για να εξαφανίσεις το πτώμα του…

Αυτά σημαίνουν ότι ο τοξικός «τέλειωσε»… «Τέλειωσε» αφού είχε ήδη αποτύχει οικτρά, κι όχι μόνο σε στρατιωτικά ζητήματα (στη συρία ή στην υεμένη) αλλά και στα θηριώδη οικονομικά mega-project του.… Θεωρητικά η ιστορία θα μπορούσε να «κλείσει» με την αντικατάστασή του απ’ τα κυβερνητικά πόστα στο Ριάντ: ο πατέρας του είναι ακόμα βασιλιάς.

Όμως δεν είναι τόσο απλό όσο μια family affair, έστω παλατιανή. Ο τοξικός δεν ήταν μόνο ο “ιδανικός συνομιλητής” με τον βασιλικό γαμπρό της Ουάσιγκτον, ο αφοσιωμένος συνεταίρος της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής γραμμής όπως αυτή εκφραζόταν / μεθοδευόταν απ’ τον Jared Kushner. Ήταν επίσης ο «ιδανικός συνομιλητής» του Τελ Αβίβ και του φασιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του.

Φυσικά δεν σόλαρε. Μάλλον εξέφραζε μια ορισμένη φράξια μέσα στην σαουδαραβική χούντα· και θα μπορούσε ίσως να βρεθεί κάποιος άλλος για να συνεχίσει στην ίδια γραμμή. Όμως αυτή ακριβώς η φράξια, προκειμένου να προφυλάξει τον κώλο της απ’ τους ενδοκαθεστωτικούς σαουδαραβικούς ανταγωνισμούς, είχε δείξει ιδιαίτερη σκληρότητα απέναντι στους όποιους αντιπάλους της. Έτσι ώστε δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς μια «ομαλή διαδοχή» του τοξικού πάνω στην ίδια «γραμμή».

Μέση Ανατολή 2

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Ακόμα σημαντικότεροι είναι οι αντίπαλοί του Ριάντ εκτός συνόρων: Τεχεράνη, Ντόχα, Άγκυρα. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομύριο να αφήσουν ανεκμετάλλευση τόσο την (βέβαιη) ενοχή του υπό τον τοξικό σαουδαραβικού καθεστώτος, όσο και οποιαδήποτε αναταραχή διαδοχής του «πρίγκηπα» στα κυβερνητικά πόστα. Και είναι κυρίως η Άγκυρα και η Ντόχα που μπορούν να κρατήσουν το ζήτημα της δολοφονίας ανοικτό διεθνώς, ακόμα κι αν τα βαθέα κράτη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο προσπαθήσουν, για τους δικούς τους λόγους (: εμπόριο όπλων…) να το σπρώξουν κάποια στιγμή κάτω απ’ το χαλί…. «λόγω αμφιβολιών».

Στον ειδικό πόλεμο για τον έλεγχο των σουνιτών (κατ’ αρχήν της συρίας) η Άγκυρα και η Ντόχα νίκησαν καθαρά το Ριάντ, αυτό είναι βέβαιο. Απο ‘δω και στο εξής, με μοχλό την δολοφονία του Khashoggi, έχουν αποκτήσει πολλές δυνατότητες να «επιτεθούν» (όχι με όπλα) στην ίδια την σαουδαραβική πρωτεύουσα, στην «καρδιά» της χούντας εκεί. Να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, εξαγωγή της νίκης τους στη συρία…

Η πολιτική αναβάθμιση και των δύο καθεστώτων (ειδικά όμως την Άγκυρας), όχι μόνο σε ότι αφορά τους σουνίτες αλλά γενικότερα στους σχεδιασμούς για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, είναι μια απ’ τις συνέπειες της τόσο brutal δολοφονίας του Khashoggi σε τουρκικό έδαφος και της αναμενόμενης «καταβαράθρωσης» του Ριάντ. Το σαουδαραβικό καθεστώς, που είχε ήδη πολλά και σοβαρά προβλήματα, μοιάζει όλο και περισσότερο με dead man walking. Με ή χωρίς τον τοξικό…

Ενδεχομένως να αναβαθμιστεί και η χούντα του Καΐρου… Θα ήταν μια ελπίδα για το Τελ Αβίβ, που δεν πρέπει να νοιώθει καλά με το μέλλον του συμμάχου του στο Ριάντ.

(Κατά το cnn και άλλα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια κάποιες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήξεραν, μέσω τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, τα σαουδαραβικά σχέδια, σίγουρα για απαγωγή του Khashoggi, και βίαιη μεταφορά του στο Ριάντ… Όμως δεν τον ειδοποίησαν…

Έχει προκύψει έτσι μια αμιγώς αμερικανική «ουρά» στο ζήτημα της δολοφονίας, που λογικά θα γίνει προσπάθεια να κουκουλωθεί…)

Οι “καλοί” φασίστες

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Δεν θα πιάσουμε το θέμα σ’ όλες του τις διαστάσεις, επειδή ξεπερνάει κατά πολύ τις δυνατότητες της ασταμάτητης μηχανής. Το δημοσίευμα της ισραηλινής Ha’aretz στις 10 Οκτώβρη πρέπει όμως να γίνει γνωστό και στα μέρη μας· έχει την σημασία του.

Την ώρα, λοιπόν, που διάφοροι βραχίονες του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ σε διάφορα μέρη του κόσμου «δουλεύουν ακούραστα» για να προβοκάρουν όσους του ασκούν κριτική και στέκονται δίπλα στον αγώνα των παλαιστίνιων βαφτίζοντας τους «αντι-σημίτες», υπόγεια στηρίζουν πρωτοκοσμικές φασιστικές οργανώσεις…. Να αποσπάσματα του συγκεκριμένου ρεπορτάζ (τα δικά μας σχόλια περιττεύουν!):

Η πρόσφατη αποκάλυψη ότι η ομοσπονδία εβραϊκών κοινοτήτων του San Francisco προώθησε 100.000 δολάρια στο website Canary Mission που ειδικεύεται στη δημιουργία καταλόγων προγραφών κατά μελών του κινήματος BDS προκάλεσε σοκ σε πολλούς. Όμως αυτή η δωρεά ήταν μία μόνο ανάμεσα σε ένα μακρύ κατάλογο περιπτώσεων ακροδεξιών οργανώσεων τις οποίες υποστήριζε η ομοσπονδία μέσα απ’ το μεγαλύτερό της «υποστηρικτικό ίδρυμα» – το «ίδρυμα της οικογένειας Helen Diller».

Οι θεμελειώδεις κανόνες του ιδρύματος απαγορεύουν δωρεές σε οργανισμούς που προωθούν την μισαλλοδοξία και τον εξτρεμισμό. Ωστόσο, οι πίνακες IRS 900 [σ.σ.: πίνακες των φορολογικών δηλώσεων στις ηπα] για τα έτη απ’ το 2014 ως το 2016 – χάρη στους οποίους εντοπίστηκε η χρηματοδότηση του Canary Mission πριν λίγες εβδομάδες – δείχνουν έναν κατάλογο δωρεών ακριβώς σε τέτοιους οργανισμούς.

Σ’ αυτόν τον κατάλογο αποδεκτών των δωρεών περιλαμβάνεται το εξαιρετικά αμφιλεγόμενο Project Veritas (πήρε 100.000 δολάρια το 2016), το οποίο διευθύνει ο συντηρητικός ακτιβιστής και προβοκάτορας James O’Keefe, που ασχολείται με την συκοφάντηση αριστερών οργανώσεων και δημοσιογράφων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, η ομοσπονδία υποστήριξε επίσης ένα ίδρυμα που ελέγχεται απ’ τον λαϊκιστή ακροδεξιό ολλανδό πολιτικό Geert Wilders (πήρε 25.000 δολάρια το 2015) που έχει κάνει εκστρατεία κατά της «ισλαμοποίησης» της ολλανδίας, υπέρ της πλήρους απαγόρευσης της μετανάστευσης μουσουλμάνων, ενώ προώθησε και νομοθεσία για την απαγόρευση του κορανίου στην ολλανδία.

Και οι δύο περιπτώσεις έλαβαν δωρεές απ’ το Ίδρυμα Diller, που έδωσε διάφορα δώρα και σε άλλες ομάδες που σχετίζονται με την προώθηση του μίσους και της καχυποψίας κατά των μουσουλμάνων· όπως επίσης και σε δεξιές οργανώσεις που δεν έχουν σύνδεση με το ισραήλ ή εβραϊκές υποθέσεις, όπως τους Tea Party Patriots (πήραν 150.000 το 2016).

Μια άλλη ομάδα που χρηματοδοτήθηκε απ’ το Ίδρυμα Diller ήταν η «πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της αμερικανικής ελευθερίας» (που είναι επίσης γνωστή σαν «σταματείστε την ισλαμοποίηση της αμερικής») που έχει δημιουργηθεί απ’ τον Robert Spencer και την Pamela Geller με σκοπό την αντίσταση στην επέκταση της ισλαμικής νομοθεσίας στις ηπα. Η συγκεκριμένη ομάδα πήρε 150.000 δολάρια το 2014, και σύμφωνα με ερευνητές «είχε στόχο να καλλιεργήσει τους δημόσιους φόβους για μια υποτιθέμενη ισλαμική συνωμοσία να καταστραφούν οι αμερικανικές αξίες».

Το Ίδρυμα χρηματοδότησε επίσης το «κέντρο για την αμερικανική ελευθερία» με 10.000 δολάρια το 2014, 175.000 το 2015 και 100.000 το 2016. Το εν λόγω «κέντρο», που διευθύνεται απ’ τον David Yerushalmi, έχει μεγάλο ιστορικό μισαλλοδοξίας κατά των μουσουλμάνων, των μεταναστών και των μαύρων.

…

“Κομπλέ” – ε;