Tag: ηπα

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)

Ο εχθρός είναι εδώ!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Οι αιτίες των διαμαρτυριών (στο ιράν) ήταν – στην πλειονότητά τους – σωστές. Η αφορμή ήταν λάθος: η κατάρριψη ενός πολιτικού αεροπλάνου και η δολοφονία των 175 επιβατών του είναι φρικτή· αλλά δεν είναι εκείνο το γεγονός που θα μπορούσε να γίνει καταλύτης της εναντίωσης σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς. Μάλλον το αντίθετο… Το σύνθημα «ο εχθρός είναι εδώ» είναι πέρα για πέρα σωστό. Αλλά το υπονοούμενο ότι «ο φίλος είναι εκεί» (στην αμερική) είναι όχι απλά λάθος. Είναι δουλοπρεπές. Στο Χονγκ Κονγκ σήκωσαν και ξανασήκωσαν αμερικανικές και αγγλικές σημαίες, ψάχνοντας για «ελευθερωτές». Θα το έκαναν και στην Τεχεράνη;

Σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου – και το ιράν δεν είναι εξαίρεση – συμβαίνει ξανά και ξανά το ίδιο. Πίσω απ’ τις εξεγέρσεις, που συνήθως έχουν δίκιο κατ’ αρχήν, βρυκολακιάζει η εξαφάνιση του ενδιαφέροντος για έγκαιρη οργάνωση, έγκαιρη διασαφήνιση των στόχων και των μεθόδων, τρόπους προστασίας του αγώνα από εγκάθετους, τρόπους διαρκούς συλλογικού επανελέγχου της πορείας του όποιου αγώνα. Εκτός απ’ την περίπτωση της χιλής (και της βολιβίας, ενάντια στο πραξικόπημα) μοιάζει ως εάν τα υποκείμενα που εμπλέκονται σε τέτοιες εκρήξεις να εκτοξεύονται σαν «ελατήρια», που έχουν μεν συσσωρεύσει ένταση, δεν έχουν όμως καμμία εμπειρία οργάνωσης, μακρόχρονης αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης, τακτικών… Όχι μόνο φαίνεται ότι δεν έχουν καμμία εμπειρία σοβαρής οργάνωσης· φαίνεται, επίσης, να την θεωρούν ασήμαντη μπροστά στο δίκιο του πετάγματος του «ελατηρίου», και κυρίως, μπροστά στην αυταρέσκεια του «πλήθους». Αν έχουν κάτι κοινό όλες αυτές οι εξεγέρσεις είναι ότι είναι επικίνδυνα μεταμοντέρνες…

Κάθως τέτοιες δράσεις / αντιδράσεις εξελίσσονται στο χρόνο, είναι πιθανό να διαμορφώνονται κάποιες πρωτόλειες οργανωτικές πυκνώσεις. Είναι διαχειριστικές: προορίζονται να διαχειριστούν το μεροδούλι – μεροφάι μιας διαμαρτυρίας που τραβάει καιρό. Αλλά δεν μπορούν, γιατί δεν έχουν την εμπειρία και κάποτε ούτε την θέληση, να αντιμετωπίσουν ίσως τον μεγαλύτερο εχθρό του όποιου αρχικού δίκιου: τους εγκάθετους. Που έχουν βασική εκπαίδευση ή οδηγίες ώστε να εκτρέπουν καλοπροαίρετους αλλά αφελείς εξεγερμένους.

Οι πολιτικές οργανώσεις φαίνονται συχνά ξεπερασμένες (αν όχι και εχθρικές)· εν μέρει δίκαια, επειδή οι περισσότερες τέτοιες είναι γερασμένα υπόλοιπα και ρετάλια του 20ου αιώνα. Η πολιτική οργάνωση σαν προϋπόθεση οποιουδήποτε εξεγερσιακού, ριζοσπαστικού δίκαιου είναι, όμως, διαφορετική υπόθεση. Η «διαχείριση πλήθους» εκ μέρους των κάθε είδους αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους έχει κάνει πολλά βήματα τα τελευταία 30 χρόνια· πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να φανταστεί ο μέσος υπήκοος. Τις τεχνικές “διαχείρισης πλήθους” δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει ούτε ο αυθορμητισμός ούτε το πάθος – για – τη – λευτεριά!

«Ο εχθρός είναι εδώ»: στην Τεχεράνη, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία, στην Άγκυρα – παντού. Δεν φτάνει, όμως, μόνο το σύνθημα: πρέπει όχι μόνο να ξέρεις τους εχθρούς σου, αλλά να τους ξέρεις όλους και συγκεκριμένα. Να μπορείς να τους αναγνωρίσεις έναν έναν πριν σε τορπιλίσουν. Η άμεση καταστολή μπορεί να είναι βάρβαρη, αλλά τουλάχιστον είναι ορατή. Η υπονόμευση από μέσα είναι αόρατη…

Πρέπει οπωσδήποτε να κρατάς τις μέγιστες αποστάσεις από εκείνους που θα τρέξουν να σε κολακέψουν – και τους λακέδες τους.

Η αποτροπή

Πέμπτη 16 Γενάρη. Μπορεί να είναι οι φαντασιώσεις του που τις εκλαμβάνει κι αυτός και η αγέλη του σαν πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είναι πράγματι ένα βασικό βήμα μετάβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη στρατιωτική αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του και της όλο πιο καθαρής και πετυχημένης αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τον Πομπηία: υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν και καρδιακός φίλος της Αθήνας, τόσο του προηγούμενου όσο και του τωρινού γκουβέρνου· σίγουρα ως τώρα.

Προχτές ο Πομπηίας έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Stanford με τίτλο: «Η αποκατάσταση της αποτροπής: το παράδειγμα του ιράν». Και μόνο η αναφορά στο ιράν σαν «παράδειγμα» θα μπορούσε να προϊδεάζει για το γεγονός πως ότι κι αν καταλαβαίνει το ψόφιο κουνάβι για τον κόσμο, οι ανασυγκροτημένοι «σωματοφύλακες» (η «γραμμή Pence») αντιμετωπίζουν πράγματι το ιρανικό καθεστώς σαν το πιο «αδύναμο κρίκο» στην αλυσίδα των αντιπάλων τους. Εξ ου και το «παράδειγμα του ιράν»… Να τι είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πομπηίας, αναγνωρίζοντας έμμεσα επί τη ευκαιρία ότι η δολοφονία του Soleimani δεν είχε σχέση με «τις επιθέσεις που ετοίμαζε» (δήθεν…):

Ο πρόεδρος Trump και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στην ομάδα του για την εθνική ασφάλεια ξανα-καθιερώνουμε την αποτροπή, την πραγματική αποτροπή, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν… Ο αντίπαλός σου πρέπει να καταλάβει όχι μόνο ότι έχεις την ικανότητα να του προκαλέσεις κόστος αλλά ότι στην πραγματικότητα το επιδιώκεις… Η σημασία της αποτροπής δεν περιορίζεται στο ιράν. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αποτρέπουμε τους εχθρούς υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Αυτό είναι στο σύνολό του το ζήτημα της δουλειάς του προέδρου Trump να γίνει ο στρατός μας περισσότερο δυνατός από ποτέ…

Πράγματι η δολοφονία του Soleimani ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Ο Πομπηίας ανάφερε σαν άλλα την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από διάφορες συμφωνίες με την Μόσχα για τον έλεγχο όπλων· τον εξοπλισμό της (φασιστικής) ουκρανίας με αναβαθμισμένα όπλα· και τα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού ναυτικού στη νότια θάλασσα της κίνας. Μοιάζουν σα όχι η πιο επικίνδυνη «ποικιλία» μέσων… Αλλά:

«Αποτροπή» στην ιμπεριαλιστική ορολογία είναι ένας ευφημισμός του «μη πλήρους πολέμου». Του «πολέμου στο παρατσάκ». Περιλαμβάνει διάφορα «μέτρα»: από τιμωρίες οικονομικού είδους μέχρι προβοκάτσιες και πόλεμο μέσω εργολάβων. Ωστόσο – κι εκεί το ιράν είναι όντως παράδειγμα – καθώς αυτές οι τακτικές οργανώνονται κατά δόσεις και στάδια, κάθε επόμενη πιο επιθετική μερίδα αποτελεί έμμεση αλλά σαφή παραδοχή της αποτυχίας της προηγούμενης «αποτροπής».

Σε σχέση με το ιράν η αποτυχία των οικονομικών τιμωριών σήμαινε κλιμάκωση (της «αποτροπής»…): μαφιόζικη δολοφονία (του Soleimani). Έτσι εξελίσσεται η «αποτροπή», ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την σκάλα της όξυνσης της διακρατικής βίας. Απέτυχε και αυτή η «δόση αποτροπής» (έχει αρχίσει να φαίνεται αυτό στο ιράκ), παρότι έφτασε στο κατώφλι του ανοικού, all out πολέμου: αν αυτός δεν ξεκίνησε, αυτό οφείλεται στην Τεχεράνη και στους συμμάχους της και όχι στην «αποτελεσματικότητα» του Pompeo, του Pence και της αγέλης τους.

Προς το παρόν φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον ονομάζουν «αποτροπή» την αλυσίδα των αποτυχιών τους· επειδή φαντάζονται ότι περισσότερο – απ’ – το – ίδιο δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχει…

Ζητούνται νέοι με έφεση στην περιπέτεια

Τετάρτη 15 Γενάρη. Το μοντέλο στρατολόγησης είναι αμερικάνικο· και post modern. Μια σειρά κράτη ψάχνουν για τους εθνικούς (και μη…) μισθοφόρους τους, σε πολέμους που δεν απαιτούν μαζικούς στρατούς και (ακόμα) γενικές επιστρατεύσεις· αλλά είναι πόλεμοι· κομμάτια του παζλ του 4ου παγκόσμιου πολέμου, που έχει ακόμα περιθώρια όξυνσης.

Και τι παθαίνουν όλοι αυτοί οι (είτε από ανάγκη είτε από γούστο) «εθελοντές», αμερικάνοι, γάλλοι, γερμανοί, οτιδήποτε, όταν τελειώσει η «φασούλα» της εύκολης εκκαθάρισης «μαυριδερών», κι αρχίσει ο πόλεμος να γίνεται πιο σοβαρός;

Το καθεστωτικό αμερικανικό cnn έκανε ένα ρεπορτάζ στην αμερικανική αεροπορική βάση στο ιράκ, στην Ayn al-Asad, μετά την πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στις 8 Γενάρη. Αξίζει να αφιερώσετε 7 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα απ’ την ζωή σας για να δείτε το video που ακολουθεί. (Θα χρειαστούν και τα αγγλικούλια σας…)

Πρώτον επειδή δείχνει ότι οι πύραυλοι των “τρομοκρατών” (των φρουρών της επανάστασης), εκτός απ’ το να ρίχνουν κατά λάθος πολιτικά αεροπλάνα, είναι πραγματικά πολύ ζημιάρικοι. Κυρίως, όμως, για το δεύτερο: το πόσο “χέστηκαν”, και πόσο “χεσμένοι” θα παραμείνουν οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ από ‘δω και στο εξής.

Γιατί πράγματι, εκείνη την ημέρα η Τεχεράνη ειδοποίησε (μέσω ενδιάμεσων) ότι “τις επόμενες ώρες θα απαντήσουμε” – χωρίς να προσδιορίζει ακριβώς ούτε το πως ούτε το πότε. Τους νέους με έφεση στην περιπέτεια της Ayn al-Asad τους έχωσαν οι διοικητές τους στα μπούνκερ που είχε φτιάξει ο Hussein (ένα είδος ιστορικής δικαίωσης του ιρακινού δικτάτορα;;)· κι όσους δεν χωρούσαν εκεί τους έδιωξαν μακριά.

Και περίμεναν. Και περίμεναν. Και περίμεναν, αποκλεισμένοι μέσα στα τσιμέντα, χωρίς να ξέρουν τι περιμένουν…Και ύστερα νύχτωσε, και ήρθε αυτό που περίμεναν… Και δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό… Και δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν… Και προσεύχονταν σε θεούς και δαίμονες να αντέξουν τα μπετά των μπούνκερ…

Και μετά από ώρες τους είπαν «ντάξει, τέλειωσε», και βγήκαν έξω. Και είδαν τι έγινε… Και πήραν μια γεύση του τι θα είναι ένας πόλεμος «πιο κανονικός» απ’ το να σκοτώνεις (κατά προτίμηση από αέρα) «μαυριδερούς». Και χέστηκαν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ. Επειδή καταλαβαίνουν ότι η Τεχεράνη (ή οι ιρακινοί συμμαχοί της) δεν θα προειδοποιεί πάντα… Επειδή καταλαβαίνουν ότι «ο καλύτερος στρατός στον κόσμο» είναι τα δικά τους πτώματα…

Όπως χέζονται οι γάλλοι ή οι γερμανοί νέοι (που ακολουθούν την κλίση τους κάτω απ’ την Sahara) όταν άλλοι «μαυριδεροί» στο Sahel, παλιάνθρωποι αναμφισβήτητα, «κατεβάζουν» κανά στρατιωτικό ελικόπτερο, μαζί με το περιεχόμενό του. Αλλά έχουν υπογράψει συμβόλαιο, και δεν μπορούν να φύγουν, να αναζητήσουν τίποτα άλλες «κλίσεις» τους…

Κι έτσι… Περιμένουν, και περιμένουν, και περιμένουν… Για την τελευταία κλίση: την οριζοντίωση! Είτε στο μέτωπο είτε μετά, αυτοκτονώντας…

Η βίδα

Τρίτη 14 Γενάρη. Οι διαδοχικές ήττες του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κατευθείαν συνέχεια μιας άλλης ήττας, που ωστόσο ήταν πρακτικά νίκη για τα κυκλώματα των ντόπιων αφεντικών. Κοινό έδαφος είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη εθνική ιδέα: το ελλαδιστάν είναι η χρυσή βίδα του πλανήτη και του σύμπαντος· όλοι του χρωστάνε κι όλοι τρέμουν το τι μπορεί να κάνει· συνεπώς η ευρωζώνη πρέπει να κάτσει σούζα μπροστά στο ελλαδιστάν, και να συνεχίσει να το δανείζει χωρίς απαιτήσεις και προϋποθέσεις… αλλιώς το ελλαδιστάν θα διαλύσει και την ευρωζώνη, και την ε.ε., και το ηλιακό σύστημα!

Αυτή η φαντασίωση πρώτα καταχειροκροτήθηκε (τα “νταούλια και ζουρνάδες”…) και ύστερα εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο απ’ τον γίγαντα Γιάνη και το φαιορόζ γκουβέρνο στο πρώτο εξάμηνο του 2015… Ήταν ωστόσο η βασική και μοναδική ιδέα περί «κρίσης» απ’ το 2010 και μετά.

Χάρη σ’ αυτή τη μεγαλειώδη ιδέα τα «μνημόνια» έπεσαν βροχή εδώ και μόνο εδώ· αλλά κατάφεραν όλα τα αφεντικά και τα κυκλώματά τους να κρατήσουν τις δομές πολιτικής προσόδου που κατείχαν πριν το 2009· και να υποτιμήσουν εύκολα και αδιαμαρτύρητα την εργασία, ως το κόκκαλο.

Σε διαφορετικό πεδίο, στο πεδίο των γεωπολιτικών προσόδων, η ιδέα της «χρυσής βίδας», της φοβερής χρησιμότητας και αξίας του ελληνικού οικοπέδου στους διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι η πραγματική ιστορία του ελληνικού κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους, τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια της ύπαρξής. Όπως οι πολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός σκελετός ύπαρξης του ελληνικού κράτους και της νομής του πλούτου, έτσι και οι γεωπολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός στρατηγός του ελληνικού ιμπεριαλισμού. (Κάποτε υπήρχαν επίσημα “ρωσικό”, “γαλλικό” και “αγγλικό” κόμμα…)

Υπήρξαν «εθνικές επιτυχίες» αυτού του μοντέλου απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων – χάρη σ’ αυτό το ελλαδιστάν επεκτάθηκε, και ξαναεπεκτάθηκε και ξαναεπεκτάθηκε. Υπήρξαν όμως και «εθνικές καταστροφές» καθόλου λίγες: κάθε φορά που καμμία «μεγάλη δύναμη» δεν είχε ανάγκη το ελληνικό οικόπεδο αλλά τα αφεντικά του νόμιζαν αλλιώς.

Μια τέτοια περίοδος ξετυλίγεται τώρα. Με μια επικίνδυνη διαφορά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες «εθνικές καταστροφές», ως τώρα δεν έχει υπάρξει αίμα, δυστυχία, πόνος. Και επειδή δεν υπάρχουν αυτά, τόσο οι υπήκοοι όσο και τα αφεντικά τους απλά απωθούν την «καταστροφή». Ελπίζουν ότι στον επόμενο ή στον μεθεπόμενο γύρο θα ρεφάρουν.

Κι αυτό είναι που τους κάνει εξαιρετικά επικίνδυνος! Γιατί θα επιδιώξουν έναν επόμενο ή έναν μεθεπόμενο γύρο αν βρουν έστω και μισό «μεγάλο σύμμαχο»… Και τέτοιος υπάρχει – δυστυχώς…

Ακόμα και αποτυχημένοι είναι επικίνδυνοι! (Στην παραζάλη μιας αποτυχίας τους κάποτε φαντάστηκαν ότι θα καταλάβουν την Άγκυρα!…)

Ζούμε ήδη σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν 2

Δευτέρα 13 Γενάρη. Ακριβώς ένα χρόνο πριν την πανηγυρική παρουσίαση των αμερικανικών «αποδείξεων» σε βάρος του Hussein, στις 4 Φλεβάρη του 2002, ένα αμερικανικό drone τύπου predator πετούσε στον ουρανό της Paktia, μιας αφγανικής επαρχίας, κοντά στην πόλη Khost. Από κάτω βρισκόταν ο Osama bin Laden – ή αυτό ισχυρίστηκαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Όπως το έθεσε λίγο αργότερα ο αμερικάνος υπ.αμ. Donald Rumsfeld «Πάρθηκε η απόφαση να εκτοξευτεί ένας πύραυλος hellfire. Και εκτοξεύτηκε». Ήταν μόλις οι πρώτοι μήνες της αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής» κατοχής στο Ινδοκούς.

Ο πύραυλος έκανε αυτό για το οποίο είχε κατασκευαστεί. Σκότωσε. Μόνο που κάτω απ’ το predator δεν βρισκόταν ο Laden. Ούτε κάποιο μέλος της οργάνωσής του. Ούτε καν κάποιος ή κάποιοι ταλιμπάν. Οι δολοφονημένοι ήταν πληβείοι αφγανοί που μάζευαν παλιοσίδερα· κι αυτό ήταν ορατό απ’ την κάμερα του drone. Είτε οι “υπηρεσίες” ήξεραν και μεθόδευσαν μια ακόμα προβοκάτσια, είτε ο Rumsfeld είπε το ψέμα που είχε πρόχειρο: δολοφονήθηκαν οι συγκεκριμένοι όπως και πάμπολλοι άλλοι τους επόμενους μήνες και χρόνια. Όχι «κατά λάθος»· αλλά επειδή η Ουάσιγκτον ήθελε να σπείρει τον τρόμο στους άμαχους αφγανούς μέσω των σχετικά αθόρυβων και αόρατων drones, ώστε να τους αναγκάσει να γίνουν πληροφοριοδότες της.

Απ’ την επίθεση / εισβολή του αμερικανικού στρατού το 2001 μέχρι σήμερα έχουν δολοφονηθεί τουλάχιστον 800.000 άνθρωποι στο αφγανιστάν, ένοπλοι και (κυρίως) άοπλοι. Η Ουάσιγκτον έχει ηττηθεί εκεί, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε ηττηθεί όλοι οι υπόλοιποι: χωνέψαμε και ανεχόμαστε τον όρο «παράπλευρες απώλειες». Χωρίς καν το φρένο του ότι κάποτε «παράπλευρες απώλειες» μπορεί να είμαστε εμείς· ούτε θα το αποφασίσουμε ούτε θα το ορίσουμε.

Εν τω μεταξύ τα ντόπια καθάρματα της εξουσίας «δεξιά» κι «αριστερά» μπορούν να συνεχίσουν τις κουβέντες και τους ψεύτικους διαπληκτισμούς τους για το πως «συμφέρει» η συμμαχία με την Ουάσιγκτον…

(φωτογραφία: Επειδή εμείς οι δυτικοί έχουμε αδιαπραγμάτευτους ενδυματολογικούς κώδικες – καθότι σάτρα πάτρα απόγονοι του Διαφωτισμού… – αυτοί εκεί ίσια ίσια που αξίζουν το «παράπλευρες απώλειες»… Μάλιστα θα ήταν βολικό να εξατμίζονται εντελώς, να μην κηδεύονται, να μην πενθούνται, να μην θάβονται…)

Ζούμε ήδη σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν 3

Δευτέρα 13 Γενάρη. «Περασμένα – ξεχασμένα»; Καθόλου. Καθώς περνούν οι μέρες μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων, προκύπτει ότι το ψόφιο κουνάβι “έδωσε με επιτυχία εξετάσεις” στους σκληροπυρηνικούς του κόμματός του, ώστε να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους στις ερχόμενες εκλογές. Ή, για να το πούμε με τον δικό μας τρόπο, το ψόφιο κουνάβι προσχώρησε στη «γραμμή Pence» για να μοιραστεί μαζί της, ολοκάθαρα πια, την εξουσία (και την «αρχιστρατηγία»…) από δω και μπρος.

Όλοι οι πολιτικοί χασάπηδες, οι αρχικοί υπεύθυνοι για τα αμερικανικά εγκλήματα στο αφγανιστάν και στο ιράκ (και για τις προβοκάτσιες που παρουσίασαν σαν «αποδείξεις ενοχής»…), βγήκαν στο πλευρό της «γενναίας απόφασης του Trump». Ο Paul Wolfowitz, o Marc Thiessen (λογογράφος και εξ απορρήτων του Rumsfeld), ο Michael Chertoff (επικεφαλής της εσωτερικής ασφάλειας επί Bush), ο Ari Fleischer (γραμματέας τύπου του Bush)· ακόμα και ο πολύς «στρατηγικός εγκέφαλος» του Bush Karl Rove, όλοι ανέλαβαν να υμνήσουν τον «θρίαμβο του Trump». Ο ένας μετά τον άλλον.

Το ψόφιο κουνάβι είναι πια εντελώς βιτρίνα της «γραμμής Pence». Την προωθούν οι Pompeo και Pence (μαζί με διάφορους άλλους παρατρεχάμενους) απ’ την τωρινή κυβέρνηση. Ο νυν υπ.αμ. Mark Esper, για παράδειγμα, φαίνεται πως να είναι στο περιθώριο της συμμορίας (ή απλά προσπαθεί να σώσει το τομάρι του), αφού δήλωσε χτες συνεντευξιαζόμενος στο CBS ότι «δεν έχω υπόψη μου ιδιαίτερες αποδείξεις ότι ο Soleimani ετοίμαζε επιθέσεις σε αμερικανικές πρεσβείες· αν και θα ήταν πιθανό κάτι τέτοιο… ο πρόεδρος δεν είπε για αποδείξεις, μίλησε γι’ αυτό που πιστεύει…».

«Αποδείξεις;» Μια απ’ τα ίδια… Και επειδή χρειαζόταν η ευανάγνωστη και πραγματική πολιτική υπογραφή σ’ αυτήν την «αλλαγή σελίδας» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αυτήν την έβαλε όχι βέβαια το δενξερειτιτουγίνεται ψόφιο κουνάβι, αλλά ο διαταραγμένος Pence (που, παρεπιπτόντως, διατείνεται ότι η γη και το σύμπαν έχουν ηλικία μόλις 6.000 χρόνων, γιατί έτσι προκύπτει απ’ την βίβλο… Τύφλα νάχουν οι flatearthers!). Πώς την έβαλε αυτήν την υπογραφή; Υποστηρίζοντας ότι ο Soleimani βοήθησε να ταξιδέψουν στο αφγανιστάν οι 10 απ’ τους 12 τρομοκράτες που έκαναν τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στις ηπα…

Φαίνεται πως ήταν αδύνατο για τον Pence να μην τραβήξει την παρανοϊκή ευθεία του απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 ως την 2α Γενάρη του 2020 – για να μπορεί να την προεκτείνει απο ‘δω και εμπρός… Είναι «επιστροφή στον τόπο του βασικού εγκλήματος» που για τους υπηρέτες του πληγωμένου αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ένα είδος θρησκευτικού προσκυνήματος στις πηγές, με την ελπίδα της ανανέωσης των δυνάμεων…

Κι ενώ μπορούμε πάντα να αναλύουμε τις (και συμμαχικές) επιλογές των ντόπιων υπηρετών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το ερώτημα παραμένει: Τί περιμένουν οι υπήκοοι / υπερασπιστές αυτών των καθαρμάτων; Με τί σκατά πουλάνε την εθνικοφροσύνη τους;

Προειδοποίηση

Κυριακή 12 Γενάρη. Αναφορικά με το άρθρο του κ. Βασίλη Νέδου στο φύλλο της Κυριακής (5/1/2020), με τίτλο «Ανησυχία στην Αθήνα για την κλιμάκωση ΗΠΑ-Ιράν» και συγκεκριμένα τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα θα έχει κάποια συμμετοχή σε ενδεχόμενη αμερικανική επέμβαση κατά του Ιράν, θα θέλαμε να παραθέσουμε τα παρακάτω:

Λαμβάνοντας υπόψη τις φιλικές παραδοσιακές σχέσεις των δύο χωρών Ιράν και Ελλάδος και την απουσία οποιασδήποτε διαφοράς και έντασης μεταξύ τους στους τελευταίους αιώνες, πιστεύουμε ότι η τοποθέτηση αυτή δεν μπορεί να είναι επίσημη θέση της κυβέρνησης της Ελλάδος και οι φιλικές και ιστορικές μας σχέσεις θα συνεχιστούν και στο μέλλον.

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει δηλώσει πολλές φορές ότι επιθυμεί φιλικές και ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά δεν πρόκειται να μείνει αδιάφορη και με σταυρωμένα χέρια απέναντι σε οποιαδήποτε εχθρική ενέργεια κατά της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Είναι προφανές ότι η Τεχεράνη θα σταθεί ηρωϊκά απέναντι σε οποιαδήποτε παραβίαση και προσπάθεια επιβολής πολέμου και θα δώσει αποφασιστική απάντηση.

Αυτά γράφει η επιστολή του γραφείου τύπου της ιρανικής πρεσβείας στην Αθήνα προς την καθεστωτική «καθημερινή» που δημοσιεύτηκε χτες. Για να τελειώσει με την εξής παράγραφο:

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι σε περίπτωση επιβολής πολέμου κατά της χώρας από την Αμερική, η διάθεση βάσεων από οποιανδήποτε χώρα στον αμερικανικό εισβολέα θα θεωρηθεί εχθρική ενέργεια και το Ιράν διατηρεί το δικαίωμα να απαντήσει με σαφή και αποφασιστικό τρόπο.

Σωστά τα λέει το γραφείο τύπου της ιρανικής πρεσβείας: οι αμερικανικές βάσεις στην ελλάδα και οπουδήποτε αλλού είναι μέρος των επιθετικών / πολεμικών ενεργειών της Ουάσιγκτον, και όχι «κάτι άλλο». Ήταν τέτοιες και στη διάρκεια της εισβολής και της κατοχής του ιράκ· και παραμένουν τέτοιες.

Η προειδοποίηση του γραφείου τύπου είναι μια δήλωση στο κατώτερο διπλωματικό επίπεδο. Ωστόσο αφορά το άρθρο ενός απ’ τους «ενσωματωμένους» στο υπ.αμ. δημοσιογράφους. Αν επρόκειτο για κείμενο υπουργού θα απαντούσε (το λιγότερο) ο πρεσβευτής· ή και το ίδιο το ιρανικό καθεστώς.

Έχουμε, λοιπόν, μια πολύ καθαρή απόδειξη του γεγονότος ότι οι συμμαχίες των ντόπιων αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους μας σέρνουν απ’ το μανίκι βαθύτερα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Διότι είναι σαφές ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του δεν μπορούν να επηρεάσουν τις αμερικανικές αποφάσεις και επιλογές. Εκείνο που μπορούν αλλά δεν θέλουν να κάνουν είναι να απαγορεύσουν την χρήση των βάσεων για τις αμερικανικές επιθέσεις. Αν, όμως, αυτές οι βάσεις δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν με βέτο των ελληνικών αφεντικών, γιατί να υπογράφει και να ξαναϋπογράφει «συμμαχικές συμφωνίες» το ψοφιοκουναβιστάν;

Ερώτηση: έχει κανείς ψευδαισθήσεις; Απάντηση: οι πάντες (σχεδόν).

Περί πολέμου 1

Κυριακή 12 Γενάρη. Ο πιο πάνω χοντροκομμένος χάρτης δείχνει ότι το ιρανικό καθεστώς έχει και παραέχει τις (τεχνικές) δυνατότητες να κτυπήσει οποιαδήποτε αμερικανική βάση σε ελληνικό έδαφος. (Μάλιστα αυτός ο χάρτης παίρνει σαν αφετηρία του βεληνεκούς των ιρανικών πυραύλων κάποιο «κέντρο του ιράν» και όχι την βορειοανατολική άκρη του, κοντά στα σύνορα με την τουρκία, που είναι κοντύτερα στα μέρη μας….)

Ωστόσο πριν απ’ το ζήτημα της τεχνικής δυνατότητας να γίνει πράξη η ιρανική προειδοποίηση, υπάρχει κάτι άλλο: το πως οι ντόπιοι (και όχι μόνο) αντιλαμβάνονται την συμμετοχή του κράτους τους (άρα, έμμεσα ή άμεσα και των ίδιων…) σε ένα πόλεμο. Όταν ακούγεται η λέξη «πόλεμος» τα κυρίαρχα ανακλαστικά και οι κυρίαρχες αναπαραστάσεις προέρχονται απ’ τα φιλμ (για τους ηλικιωμένους ενδεχομένως και απ’ την εμπειρία) του … 2ου παγκόσμιου πολέμου. Μάχες με τανκς (κάπου μακριά), αεροπορικοί βομβαρδισμοί (και καταφύγια), ναυμαχίες. Εφόσον αυτά δεν συμβαίνουν (ή δεν γίνονται εκεί που θα θεωρούνταν το «έδαφός μας») οι υποτελείς βολεύονται να πιστεύουν ότι ΔΕΝ συμμετέχουν ούτε οι ίδιοι ούτε το κράτος τους σε πόλεμο.

Όταν, για παράδειγμα, οι ισραηλινοί πιλότοι εκπαιδευόνται και ξανακεκπαιδεύονται στα μέρη μας, και κάποια άλλη στιγμή βομβαρδίζουν στη συρία ή/και στο ιράκ, αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών είναι σίγουρα ότι ΔΕΝ συμμετέχουν σε κάποιον πόλεμο. Ή, όταν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα ανεφοδιάζονται (και «ξεκουράζουν» τα πληρώματά τους) στη Σούδα έχοντας γυρίσει από «επιχειρήσεις» στη μέση Ανατολή, και πάλι το ίδιο: «η ελλάδα είναι μια χώρα που αγαπάει την ειρήνη» (γι’ αυτό, άλλωστε, συμμετέχει στους βιασμούς της…)

Αν στη Λάρισα υπάρχει «κέντρο πιλοταρίσματος» αμερικανικών drones που δρουν στο ιράκ, στη συρία (ή μελλοντικά πιθανόν στο ιράν) αυτή η βάση συμμετέχει ή όχι στον πόλεμο; Κατά την μικροαστική βλακεία όχι· συνεπώς κάθε «απάντηση» (κτύπημα αυτής της βάσης ή και οποιασδήποτε άλλης) θα θεωρηθεί αναίτια επίθεση στο ελλαδιστάν. Μια χαρά αφορμή για ακόμα πιο βαθιά συμμετοχή σ’ έναν πόλεμο.

Το τι είναι ένας πόλεμος (και το ήταν πάντα ένας πόλεμος) δεν έχει όμως σχέση με τις φαντασιώσεις και τις απωθήσεις των υπηκόων! Ένα παράδειγμα πολύ πρόσφατο. Υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση ότι ένα κράτος συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο μόνο απ’ την στιγμή που θα τον «κηρύξει επίσημα»… Λάθος! Η Ουάσιγκτον δεν έχει κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο εναντίον του ιράκ (όπως ούτε το Τελ Αβίβ). Ωστόσο βομβαρδίζουν τακτικά και κατά βούληση θέσεις των ιρακινών pmu, με την «δικαιολογία» ότι είναι «proxies του ιράν», εναντίον του οποίου επίσης δεν έχουν κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο… Αποκορύφωμα ως τώρα ήταν η δολοφονία του (ιρανού) Soleimani και του (ιρακινού) Abu Mahdi al-Muhandis· χωρίς καμμία επίσημη κήρυξη πολέμου.

Τι λέει ο κάθε ντόπιος μικροαστός άραγε; Κάνει ήδη η Ουάσιγκτον πόλεμο κατά της Βαγδάτης και της Τεχεράνης χωρίς να τον έχει κηρύξει – ή όχι; Κι αν κάνει, η παροχή διευκολύνσεων και επιμελητείας στον αμερικανικό στρατό εκ μέρους του ελληνικού κράτους είναι συμμετοχή σ’ αυτόν την “ακήρυχτο” πόλεμο – ή όχι; Δικαιούνται όσοι υφίσταται αυτές τις επιθέσεις να κτυπήσουν έναν στόχο στο ελλαδιστάν ή πρόκειται για ιερό μέρος που κανείς δεν πρέπει να αγγίζει;

Γραφείο τύπου σε πρεσβεία στην Αθήνα δεν έχουν όλοι πάντως…

Περί πολέμου 2

Κυριακή 12 Γενάρη. Μια ακόμα (βολική…) παραμόρφωση του τι είναι ένας πόλεμος σήμερα αφορά τα μέσα και τις τακτικές. Το 1943 κανείς δεν θα σκότωνε έναν στρατηγό του αντιπάλου, παρά μόνο στο πεδίο της μάχης. Το 2020 η Ουάσιγκτον εγκαινίασε πολύ καθαρά την τακτική ότι «σκοτώνω όπου μπορώ και όπου γουστάρω» έναν στρατηγό κράτους· ούτε καν «μη κρατικού παράγοντα». Και στην τουαλέτα ακόμα.

Όμως αυτό είναι «δικαίωμα» μόνο των ηπα; Δεν μπορούν πια να κάνουν το ίδιο και οι pmu για παράδειγμα; Κι ύστερα γιατί να είναι στρατηγός (αξιωματικός του στρατιωτικού τμήματος των ηπα) και όχι αξιωματούχος του πολιτικού τμήματος; Αν ένα κράτος δικαιούται να χρησιμοποιεί κλασσικά «τρομοκρατικές» μεθόδους, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο οποιοδήποτε άλλο κράτος; Κι αν ένα κράτος χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους στην επικράτεια τρίτου κράτους (που θεωρείται συμμαχικό του κράτους – στόχο) γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό ανάποδα; Μια «δολοφονική ενέργεια εναντίον αμερικάνων» σε ελληνικό έδαφος; Δεν είναι εμπόλεμος σύμμαχος της Ουάσιγκτον η Αθήνα;

Υπάρχει, τέλος, το ζήτημα των μέσων. Ένα βομβαρδιστικό πρέπει να ξεκινήσει από κάποια βάση· ένας πύραυλος πρέπει να εκτοξευτεί από μια ακίνητη ή κινούμενη (πλωτή ή ιπτάμενη) βάση. Ένα drone ή δύο μπορούν όμως να σηκωθούν από την ταράτσα οποιασδήποτε πολυκατοικίας στην Αθήνα ή σε άλλη πόλη. Μπορούν να πιλοταριστούν «αόρατα» και μπορούν να «κτυπήσουν» αιφνιδιαστικά οπουδήποτε.

Τα drones τα χρησιμοποίησε πρώτη (και πολλές φορές) σαν όπλα η Ουάσιγκτον. Στο αφγανιστάν, όταν βομβάρδιζε γάμους και βαφτίσια. Ήταν το όπλο που έκανε πραγματικότητα το όνειρο του σύγχρονου μιλιταρισμού: δεν υπάρχουν καθορισμένα στο χώρο και στο χρόνο πεδία μάχης· τα πάντα και παντού είναι τέτοια (για περισσότερα: τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, «τρομοκρατία: ο πόλεμος 4ης γενιάς»).

Αυτή η δολοφονική καινοτομία όχι μόνο έχει επισημοποιηθεί διεθνώς, αλλά έχει εξελιχθεί τεχνικά σε μεγάλο βαθμό. Δεν μπορεί κανένας «εχθρός» να στήσει μυστικά ένα αεροδρόμιο ή μια βάση εκτόξευσης πυραύλων μέσα στην Αθήνα, στη Βαγδάτη ή στο Παρίσι. Μπορεί όμως να στήσει πολύ εύκολα βάσεις drones. Όχι ενός ή δύο, αλλά ακόμα και σμηνών από δαύτα.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν οι υποτελείς ενός κράτους επιτρέπουν στα αφεντικά του να τους τραβούν σε πόλεμο, δεν θα το πάρουν χαμπάρι όταν δουν ένα τανκ με περίεργη σημαία στη γωνία του σπιτιού τους…. Ούτε, βεβαια, όταν ανακοινωθεί στο δελτίο των 8.30 και στα αγαπημένα τους (αντι)social media. Είτε θα το καταλάβουν έγκαιρα στη συνθετότητα και στην «πρωτοτυπία» του (σε μέσα και μεθόδους) και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν αυτήν την συμμετοχή. Είτε θα κάνουν τα κορόιδα διευκολύνοντάς την, μέχρι την στιγμή που κάποιος «αιμοβόρος» (;) θα κτυπήσει «αναίτια και απρόκλητα» (;;;;) σ’ αυτό που θεωρούν «έδαφός τους» – και τότε θα αγκαλιάσουν ακόμα πιο σφικτά το κράτος τους και θα επιστρατευτούν με κάθε επισημότητα…

Εξαίσια πτώματα, αν όχι με την φυσική σίγουρα με την ηθική έννοια!