Tag: ηπα

Σάββατο 27 Μάη. Μήπως τον έχουμε παρεξηγήσει; Μήπως είναι ο Ένας ο Αναμενόμενος; Μήπως είναι αυτός που περίμενε (μάταια) η παγκόσμια αριστέρα τα χρόνια του «ψυχρού πολέμου»;

Έκανε καλή περφόμανς το ψόφιο κουνάβι στη σύνοδο του νατο στις Βρυξέλες. ‘Επεισε άνετα ότι μπορεί να το διαλύσει· αν και από κάποιες απόψεις η διαλυτική δουλειά γίνεται εδώ και χρόνια. Έστω: προσπάθησε να βάλει ένα ακόμα καρφί στη συμμαχία… Έβγαλε (στα 23 απ’ τα 28 κράτη / μέλη) τον λογαριασμό. Ότι χρωστάνε πολλά, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. (Και κατ’ ιδίαν σιχτίρισε άλλη μια φορά τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες…)

Είναι η στιγμή που θα πρέπει να μπει στη σκηνή, με δυναμισμό, το ελλαδιστάν. Πρώτον σαν «καλός μαθητής» (του νατο) και δεύτερον σαν «ειδικός στις διαπραγματεύσεις για το χρέος»…

Θα πάει μετά απ’ αυτά το νατο, σα νατο, να καλύψει την Ουάσιγκτον και τους τοπικούς συμμάχους της στη συρία και στο ιράκ; Περίπου. Τελικά (κατά τον γραμματέα της συμμαχίας Jens Stoltenberg) «θα εκπαιδεύει τοπικές δυνάμεις αντιτρομοκρατικά». Θα δώσει και τα «ιπτάμενα ραντάρ» του…

(Εν τω μεταξύ το Βερολίνο, φτιάχνει μεθοδικά και αθόρυβα κάτι που δεν είναι ακόμα «ευρωπαϊκός στρατός», είναι όμως μια σταθερή «πολυεθνική» ευρωπαϊκή δύναμη. Τάγματα της ρουμανίας, της τσεχίας και της ολλανδίας εντάσσονται οργανικά στον γερμανικό στρατό.

Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Ακόμα. Αναμένεται η γαλλία…)

(φωτογραφία: φυσιογνωμιστές δεν είμαστε… αλλά κι αυτοί δεν δείχνουν να πεθαίνουν από κέφι…)

Παρασκευή 26 Μάη. Λένε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει το «πλούσιο λεξιλόγιο» του twitter. «Εντυπωσιακό», «φοβερό», «αίσχος» και καμιά δεκαριά λέξεις ακόμα.

Ε, το ότι ο εξοχότατος καμαρώνει που το (αληθινό;) ψόφιο κουνάβι του πέταξε τις «καλές» θα πρέπει να οδηγήσει την κυβέρνησή του να καθιερώσει την 25^η Μάη σαν εθνική επέτειο. Αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον γι’ αυτόν: ποιος ξέρει σε ένα χρόνο που θα βρίσκεται ο καθένας τους;

(Τα ίδια επίθετα χρησιμοποιεί το ψόφιο κουνάβι για όλους που τους έχει, ας πούμε, «για τα μπάζα». Δεν πειράζει. «Οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας». Ρωτήστε τους ψεκασμένους υπ.αμ. και υπ.εξ. Ρωτήστε κι οποιονδήποτε άλλο εξοπλίζεται by united states army, everywhere in this world…)

Δευτέρα 22 Μάη. … Την Πέμπτη, οι ΗΠΑ βάθυναν την εμπλοκή τους στον συριακό εμφύλιο πόλεμο με τρόπους που θα γίνουν φανεροί σταδιακά. Βομβαρδίζοντας μια στρατιωτική φάλαγγα για την οποία ο υπ.αμ. James Mattis είπε ότι περιλάμβανε ένοπλους υποστηριζόμενους απ’ το Ιράν καθώς και δυνάμεις του συριακού καθεστώτος, οι ΗΠΑ, για πρώτη φορά σ’ αυτά τα έξι χρόνια της σύγκρουσης, επιτέθηκαν σε ξένους μαχητές που είναι σύμμαχοι της Συριακής κυβέρνησης. Πρόκειται για την δεύτερη φορά που ο αμερικανικός στρατός κτυπάει τις δυνάμεις του Άσαντ… Υπό τον Barack Obama οι αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στρέφονταν κατά του ISIS και της al-Qaesa. Τώρα δύο ακόμα παράμετροι του πολυεπίπεδου εμφύλιου πόλεμου βρίσκονται στο στόχαστρο των ΗΠΑ.

Αυτή η εξέλιξη είναι εν μέρει αντανάκλαση του γεγονότος ότι ο Donald Trump, που σαν υποψήφιος υποσχέθηκε να εστιάσει αποκλειστικά στον ISIS στη Συρία, σαν πρόεδρος έχει πάρει μια εντυπωσιακά σκληρή στάση κατά της κυβέρνησης Άσαντ. Αντανακλά όμως και μια ευρύτερη δυναμική: καθώς ο ISIS χάνει δύναμη και έδαφος στη Συρία, το τέλος του εμφυλίου πολέμου πλησιάζει, και οι διάφορες δυνάμεις που έχουν εμπλακεί σ’ αυτόν δεν έχουν κοινό εχθρό. Το αποτέλεσμα είναι ένας αγώνας δρόμου για την εξασφάλιση σφαιρών επιρροής· και οι ΗΠΑ υπό τον Trump φαίνεται ότι αναλαμβάνουν δράση.

Κάτι ανάλογο διαβάσατε χτες, στην ασταμάτητη μηχανή. Κι αν σκέφτεστε ότι οι εκτιμήσεις μας είναι «αυθαίρετες», δεν θα λέγατε το ίδιο για το πιο πάνω απόσπασμα: δημοσιεύτηκε χτες (το εντοπίσαμε σήμερα..) στο καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό Atlantic… Στο περιθώριο της μηντιακής δημαγωγίας εκεί το αναγνωρίζουν: οι ηπα κλιμακώνουν τον πόλεμο (προς το παρόν στο συριακό έδαφος) όχι μόνο κατά του Άσαντ, αλλά και κατά των συμμάχων του· ίσως ειδικά εναντίον τους. Κατ’ αρχήν εναντίον των ιρανών “φρουρών της επανάστασης” που πολεμούν στο πλευρό του.

Με αυτό σαν δεδομένο υπάρχει ένα μικρό πια χρονικό περιθώριο για “υπολογισμούς”. Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, ο υπολογισμός ότι η Μόσχα “θα τραβηχτεί”, θα κάτσει στο πλάι. Κι έτσι, χωρίς αεροπορική κάλυψη, θα κάτσουν στην άκρη τόσο ο στρατός του Άσαντ όσο και το πεζικό των συμμάχων του… αφήνοντας την Ουάσιγκτον και τους δικούς της συμμάχους να καταλάβουν, ουσιαστικά, την κεντρική συρία… Γιατί να ρισκάρει η Μόσχα μια σύγκρουση με τον αμερικανικό στρατό για την συρία;…

Απ’ την μεριά της Μόσχας (και της Τεχεράνης, και της Δαμασκού) το ακριβώς ανάποδο: απο που ως που θα πρέπει να επιτραπεί στις ηπα να νικήσουν, τελικά, στο συριακό πεδίο μάχης επιβάλλοντας το αρχικό τους σχέδιο που δεν ήταν άλλο απ’την διάλυση της συρίας; Γιατί θα πρέπει να νικήσει, μαζί τους, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Εν τέλει θα ρισκάρει η Ουάσιγκτον μια σύγκρουση με την Ρωσία στη συρία;

Πλήρη απάντηση δεν έχουμε. Βλέπουμε όμως τι συμβαίνει καθημερινά στη νότια συρία, σ’ αυτήν την “επίδικη” ζώνη: η Μόσχα δεν φαίνεται να “κάθεται στ’ αυγά της”. Στην μεριά που κτύπησε το αμερικανικό βομβαρδιστικό έχει προς το παρόν παγώσει η συριακή προέλαση· δεν μπορεί ωστόσο να γίνει ούτε η (φιλο)αμερικανική. Αλλά απ’ την μεριά της Dara’a, στα δυστικά, στα σύνορα με την ιορδανία, ο συριακός στρατός και το συμμαχικό πεζικό του προωθείται σταθερά (μέσα στην έρημο) προς τα ανατολικά, με την υποστήριξη και της Μόσχας. Επιπλέον συνεχίζεται η συγκέντρωση στρατού έξω απ’ την Palmyra, στην προοπτική της επίθεσης για την απελευθέρωση / ενσωμάτωση του θύλακα της Deir ez-Zor.

Αν είναι αλήθεια ότι η Τεχεράνη έχει στείλει μερικές χιλιάδες επιπλέον «φρουρούς της επανάστασης» στη συρία, τότε δεν αποκλείεται ο αμερικανικός στρατός να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται επίσης. Εκτός αν πλησιάζει η στιγμή που θα «μπει στον πόλεμο» ανοικτά και το Τελ Αβίβ…

Δευτέρα 22 Μάη. Το χτεσινό φιλοπόλεμο ουρλιαχτό του ψόφιου κουναβιού απ’ την πρωτεύουσα της σαουδαραβικής χούντας ακούστηκε μια χαρά και στο Τελ Αβίβ:

… Το πραγματικό μέγεθος της δράσης του isis, της al-Qaeda, της Hezbollah, της Hamas [ναι, έτσι ακριβώς: της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ και της παλαιστινιακής Χαμάς…] και τόσων άλλων δεν πρέπει να μετρηθεί μόνο με τον αριθμό των νεκρών. Πρέπει να μετρηθεί και με τις γενιές των χαμένων ονείρων.

…

… Απ’ τον Λίβανο ως το Ιράκ και την Υεμένη, το Ιράν χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και εκπαιδεύει τρομοκράτες, αντάρτες και άλλες εξτρεμιστικές ομάδες που έχουν σπείρει την καταστροφή και το χάος στην περιοχή. Επί δεκαετίες το Ιράν τροφοδοτεί την φωτιά της σεχταριστικής βίας και του τρόμου.

Είναι μια κυβέρνηση που μιλάει ανοικτά για μαζικές δολοφονίες, ζητώντας την καταστροφή του Ισραήλ, τον θάνατο της Αμερικής, και την καταστροφή πολλών ηγετών και εθνών που βρίσκονται σ’ αυτό εδώ το δωμάτιο.

Ανάμεσα στις πιο τραγικές και αποσταθεροποιητικές επεμβάσεις του Ιράν είναι στη Συρία. Στηριγμένος απ’ το Ιράν ο Άσαντ έχει κάνει ανείπωτα εγκλήματα…

… Τα μεγαλύτερα θύματα του Ιρανικού καθεστώτος είναι ο ο λαός του. Το Ιράν έχει πλούσια ιστορία και πολιτισμό, αλλά ο λαός του Ιράν υποφέρει και απελπίζεται εξαιτίας της ασταμάτητης ροπής των ηγετών του στις συγκρούσεις και στον τρόμο.

Μέχρις ότου το Ιρανικό καθεστώς θελήσει να γίνει ένας εταίρος στην ειρήνη, όλα τα έθνη με συνείδηση πρέπει μαζί να απομονώσουν το Ιράν, να το εμποδίσουν να χρηματοδοτεί την τρομοκρατία, και να προσεύχονται να έρθει εκείνη η ημέρα όπου ο λαός του Ιράν θα έχει την δίκαιη κυβέρνηση που του αξίζει.

…

Είναι μια μάχη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό…

Πρόκειται για μια ρητορική βγαλμένη κατευθείαν απ’ τις καλύτερες στιγμές του Μπους του Β· κι απ’ τα καλύτερα όνειρα του Lieberman και του «τρελού σκύλου».

Με μερικές πολύ σημαντικές διαφορές. Κατ’ αρχήν στο timing: μόλις λίγες ημέρες πριν ο «ιρανικός λαός» που θέλει να απελευθερώσει το ψόφιο κουνάβι και η αγέλη του είχε ψηφίσει, και μάλιστα μαζικά, εκλέγοντας αυτόν που είναι ήδη αναγνωρισμένος συνομιλητής «της διεθνούς κοινότητας»· ακόμα και των αμερικάνων, με την προηγούμενη διοίκηση… Ύστερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’00, όταν οι τότε αμερικάνοι συντηρητικοί είχαν σχεδιάσει «τον άξονα του κακού» βάζοντας σ’ αυτόν εκτός απ’ την Βαγδάτη την Δαμασκό και την Τεχεράνη, το ιρανικό καθεστώς ήταν πράγματι στριμωγμένο… Τώρα έχει υπογράψει μια διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα (την οποία έχει υπογράψει και η Ουάσιγκτον… αλλά επίσης η Μόσχα, το Βερολίνο, το Παρίσι… χμμμ… και το Λονδίνο…) και έχει αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις διεθνείς του σχέσεις· έχει οργανική συμμαχία με την Μόσχα· και, βέβαια, έχει σημαντικά κοινά συμφέροντα και με το Πεκίνο, αφού άλλωστε ένα βασικό σκέλος του χερσαίου «δρόμου του μεταξιού» περνάει απ’ την ιρανική επικράτεια.

Με λίγα λόγια. Ενώ το 2002 και το 2003 και το 2004 οι απειλές κατά του ιράν έμοιαζαν σαν ένας ακόμα «περιφερειακός πόλεμος» που επεδίωκε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, το 2017 οι κραυγές του ψόφιου κουναβιού είναι κλίμακας παγκοσμίου πολέμου.

Και σαν τέτοιες ξεστομίζονται από κάποιον που είναι βέβαια παλιάτσος· ιδιαίτερα βολική βιτρίνα όμως…

Δευτέρα 22 Μάη. Μέσα σ’ αυτόν τον εντεινόμενο ζόφο, οι φαιορόζ χαίρονται που η αμερικανική βάση στη Σούδα επεκτείνεται και εμπλουτίζεται. Και με μεγάλη χαρά τους θα υπογράψουν (για πρώτη φορά στα χρονικά) μια 5ετή συμφωνία για την χρήση της απ’ τον αμερικανικό στρατό (αντί για τις μονοετείς που ήταν η ως τώρα παράδοση) μπας και πάρουν περισσότερα δολάρια και την «αγάπη του θείου Σαμ». Είναι χαρούμενοι σαν τσιράκια, είναι ευθυγραμμισμένοι: όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με τον ισραηλινό μιλιταρισμό, όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με την πολεμοχαρή Ουάσιγκτον. Μπας και ανέβουν οι γεωπολιτικές πρόσοδοι για το ελληνικό οικόπεδο…

Μας ρώτησαν; Όχι βέβαια. Μήπως πρέπει να τους αναγκάσουμε, στα σοβαρά, κι αυτούς και κάθε άλλον πρόθυμο, να πάρουν τις παλάσκες τους και να καταταχτούν κατευθείαν στον u.s. army, αδειάζοντάς μας την γωνιά;

Μήπως πρέπει να το κάνουμε πριν είναι αργά;

Κυριακή 21 Μάη. Ο αμερικανικός βομβαρδισμός, πριν 3 ημέρες, της συριακής στρατιωτικής φάλαγγας στην περιοχή της al Tanf, έχει αναδειχθεί διεθνώς πια σαν το σημείο της επίσημης στροφής στην ιμπεριαλιστική μεθοδολογία της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης. Πολύ περισσότερο απ’ τον “τιμωρητικό” (και συμβολικό) βομβαρδισμό με πυραύλους της αεροπορικής βάσης πριν 1,5 μήνα. Τότε η Ουάσιγκτον επιστράτευσε διάφορα άλλοθι, διάτρητα αλλά άλλοθι. Τώρα δεν χρησιμοποιεί κανένα.

Είχαμε προβλέψει μήνες πριν ότι η κυβερνητική αλλαγή στην Ουάσιγκτον σημαίνει ανάμεσα στα υπόλοιπα ότι ο αμερικανικός στρατός αναλαμβάνει “αυτοπροσώπως” δράση στο συριακό πεδίο μάχης, μετά την ήττα των “εργολάβων” του στο Aleppo και αλλού. Αυτή η «αλλαγή σχεδίων» επισημοποιείται πλέον. Τώρα η επόμενη κίνηση βρίσκεται στην μεριά του Άσαντ και, κυρίως της Μόσχας.

Ορισμένοι εκτιμούν ότι η ρωσία θα «καλύψει» την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του προς τον συριακό νότο, με αντιαεροπορικά συστήματα και αεροπλάνα. Αν και φαίνεται λογικό δεν θα είναι τόσο απλό όσο ακούγεται αν η Ουάσιγκτον και οι δικοί της σύμμαχοι (στους οποίους συμπεριλαμβάνεται εν προκειμένω και το Λονδίνο αλλά και … το Όσλο!) επιμείνουν. Ο Άσαντ διαθέτει S-200 (το προηγούμενο μοντέλο των S-300) αλλά η κατάρριψη αμερικανικού αεροπλάνου θα είναι «κλωτσιά στο μελίσσι». (Ακόμα περισσότερο αν γίνει από S-300…)

Πιθανό να γίνει μια προσπάθεια περιορισμού της αμερικανικής δράσης με “πολιτικά μέσα”… Αλλά η διακύβευση είναι, πράγματι, πολύ σοβαρή: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της “θέλουν” οπωσδήποτε όχι μόνο τις ypgκρατούμενες περιοχές στον συριακό βορρά αλλά και όλη την συριακή ανατολή· την μισή συρία δηλαδή.

Στα υπόγεια της παγκόσμιας καθεστωτικής δημαγωγίας, μακριά απ’ την «ειδησειογραφία», το πράγμα δείχνει να αγριεύει (και) στη συρία…

Κυριακή 21 Μάη. Ο μισοπεθαμένος βασιλιάς του Ριάντ έχει ακόμα κάποιες δυνάμεις· σίγουρα αυτές που χρειάζονται για να υπογράψει καινούργια συμβόλαια αγοράς όπλων. Το deal, το οποίο τίμησε αυτοπροσώπως το ψόφιο κουνάβι, είναι αξίας 350 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για τα επόμενα 10 χρόνια· με τα 110 από δαύτα να υλοποιούνται «άμεσα». Εννοείται ότι στα «ψιλά γράμματα», κάπου, το συμβόλαιο λέει ότι «μπαίνουν στο αρχείο οποιεσδήποτε υποψίες για τον ρόλο του Ριάντ στην 11^η Σεπτέμβρη του 2001»…

Ως γνωστόν, από την άλλη μεριά, η χούντα της σαουδικής αραβίας δεν έχει στρατό. Στηρίζεται σε μισθοφόρους, που τους προσλαμβάνει απ’ οπουδήποτε είναι διαθέσιμοι.

Έτσι, ένα μέρος του σε εξέλιξη του 4^ου παγκόσμιου πολέμου παίρνει όλο και περισσότερο την μορφή των φεουδαρχικών πολέμων στην ευρώπη του 1600…

Σάββατο 20 Μάη. Την ίδια μέρα που οι φαιορόζ ψήφιζαν τα «νέα μέτρα», χτες δηλαδή, στην άλλη άκρη του κόσμου, κάποιοι μιλούσαν γι’ αυτούς· ακόμα και ονομαστικά. Λόξυγκα δεν είχε ο εξοχότατος (π.χ….) αλλά ίσως δεν πρέπει να βιαστεί για τις γραβάτες.

Την «κουβέντα του» είχε η «υποεπιτροπή νομισματικής πολιτικής και εμπορίου» του αμερικανικού κογκρέσσου (US Congressional Monetary Policy and Trade Subcommittee) που ασχολείται με την “γραμμή” που θα πρέπει να ακολουθήσει από δω και πέρα το δντ στην “ελληνική διάσωση”. Θα συνεχίσει να συμμετέχει ή όχι; – αυτή είναι η ερώτηση. Και είναι γνωστό ότι αν η απάντηση είναι «όχι», θα υπάρχουν σοβαρές αλυσιδωτές συνέπειες.

Η συγκεκριμένη συζήτηση περιλάμβανε την «ακρόαση» 4 ειδικών, και ερωτήσεις απ’ τα μέλη της επιτροπής. Δεν ήταν η τελική συνεδρίαση, ούτε εκείνη που θα κατέληγε σε απόφαση· αυτό θα γίνει την επόμενη βδομάδα. Κάναμε τον κόπο να την παρακολουθήσουμε ολόκληρη (σχεδόν ένα δίωρο) επειδή ήταν μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε “live” το πως αντιμετωπίζουν την «μικρή ασθενή», την ευρωζώνη, και τον ρόλο του δντ κάποιοι αμερικάνοι, όχι διάσημοι σαν κανά δυο οικονομολόγους νομπελίστες, λιγότερο γνωστοί εκτός αμερικανικών συνόρων, ανάμεσά τους όμως κι εκείνοι που θα εισηγηθούν την τελική στάση της κυβέρνησης του ψοφιοκούναβου για το «καυτό» θέμα.

Σε γενικές γραμμές οι απόψεις (συμπεριλαμβανόμενων των «ειδικών») κινήθηκαν ανάμεσα σε δυο όρια. Του να μείνει το δντ στο «3^ο πρόγραμμα διάσωσης» με καθαρά τεχνικό, συμβουλευτικό ρόλο αν του το ζητήσουν οι ευρωπαίοι και, ακόμα καλύτερα, αν ξεχρεώσουν («ανακυκλώσουν» δηλαδή) τα 14 δις που χρωστάει ακόμα η Αθήνα στο ταμείο· και του να φύγει, αφού δεν είναι δουλειά του να λύνει τα ευρωπαϊκά προβλήματα, και «κακώς ανακατεύτηκε απ’ την αρχή».

Ένα ενδιαφέρον σημείο (υποστηρίχτηκε απ’ τους «ειδικούς») πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει καλά μια απόφαση για πλήρη αποχώρηση του δντ απ’ την ελληνική διάσωση είναι η διαβεβαίωση ότι δεν έχει την μεθοδολογία για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματα ενός κράτους που ανήκει σε μια νομισματική ένωση. Απ’ την άλλη μεριά έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκε πουθενά και από κανέναν η (μάλλον «πετυχημένη») συμμετοχή του δντ στα υπόλοιπα «προγράμματα διάσωσης» ευρωπαϊκών κρατών. Που θα σχετικοποιούσε την «αδυναμία» (είτε του δντ είτε της ευρωζώνης να λύνει τα προβλήματά της) και θα τοποθετούσε την «ελληνική περίπτωση» σε μια «ανεξιχνίαστη» ειδική θέση.

Έχουμε την εκτίμηση ότι η κυρίαρχη τάση των «πολιτικών» προσώπων ήταν προς την δεύτερη εκδοχή, της αποχώρησης. Ωστόσο μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λογαριασμοί σχετικά με το θέμα. Σε κάθε περίπτωση η στάση της διοίκησης των συντηρητικών (όπου η ελληνική περίπτωση είναι απλά ένα θεματάκι μέσα στο ευρύτερο της στάσης απέναντι στο project europe) θα φανεί γρήγορα. Και με βάση τον ρόλο που έχει η Ουάσιγκτον στο δντ, αυτή η στάση δεν θα καθοριστεί απ’ την (γαλλίδα…) Lagarde…