Tag: ηπα

Μόνο καραγκιόζης

Παρασκευή 28 Απρίλη. Ο άγγλος υπ.εξ. Boris Johnson έχει κι αυτός, εκ μέρους της κυβέρνησης των συντηρητικών, μια φαγούρα. Συνηθιζόταν να είναι απόφαση του αγγλικού κοινοβουλίου αν ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας θα «κτυπήσει» κάποιους που δεν απειλούν την αγγλία, και μάλιστα χωρίς κάποια διεθνή επίσημη απόφαση (του οηε ας πούμε). Εξαιτίας αυτής της ανόητης (για καιρό πολέμου…) συνήθειας, το 2013 το κοινοβούλιο είχε απορρίψει την πρόταση του Cameron για βομβαρδισμό του καθεστώτος Άσσαντ ως υποτιθέμενου ενόχου για επίθεση με χημικά.

Αλλά τώρα ο Johnson νοιώθει ότι είναι καλύτερα οι αποφάσεις για τον αγγλικό στρατό και την δράση του να λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον. Θα είναι δύσκολο αν οι ΗΠΑ μας κάνουν μια πρόταση για κάποια μορφή δράσης σε σχέση με χρήση χημικών όπλων, αν μας ζητήσουν να τους στηρίξουμε – μάλλον με πυραύλους Κρουζ από υποβρύχια στη Μεσόγειο, έτσι νομίζω – θα είναι δύσκολο λοιπόν να τους πούμε όχι. Αυτά είπε κοτζάμ άγγλος υπουργός εξωτερικών.

«Στους πολέμους λέμε ναι» – και χωρίς δημοψηφίσματα. Προφανώς είναι συνέπεια της καινούργιας «εθνικής ανεξαρτησίας» της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας. Υπό την έννοια της ξαναμοιρασιάς του κόσμου με τον μόνο έγκυρο τρόπο που ταιριάζει στα αφεντικά: δια πυρός και σιδήρου.

Της κορέας 2…

Πέμπτη 27 Απρίλη. Η Ουάσιγκτον και η Σεούλ επιταχύνουν την εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος THAAD (Termonal High Altitude Area Defence), ισραηλινής κατασκευής, στη νότια κορέα. Υποτίθεται ότι το σύστημα είναι ανάλογο των patriot, και ότι μπορεί να αναχαιτίσει πυραύλους μέσου βεληνεκούς (από 880 μέχρι 5.500 χιλιόμετρα). Αν είναι λίγοι…

Και ιδού ένας λόγος που το Πεκίνο ίσως θυμώνει με την Πγιονγκγιάνγκ. Επιδεικνύει έναν στρατιωτικό τσαμπουκά που δεν μπορεί να οδηγήσει με επιτυχία ως το τέλος του μόνη της, χωρίς κινεζική βοήθεια· και απ’ την άλλη νομιμοποιεί την εντατικοποίηση της αμερικανικής παρουσίας στη νότια κορέα, κάτι που το Πεκίνο θεωρεί εχθρικό. Μ’ άλλα λόγια: το βορειοκορεατικό καθεστώς αντικειμενικά δουλεύει υπέρ των αμερικανικών (και ιαπωνικών) συμφερόντων, και εναντίον των κινεζικών.

Εκτός εάν το Πεκίνο εφαρμόζει την συμβουλή: έχε τους φίλους κοντά και τους εχθρούς κοντύτερα.

(φωτογραφία: τα συστατικά του THAAD δεν γίνονται απ’ όλους δεκτά στη νότια κορέα… Εδώ δεν φαίνονται οι διαδηλωτές, μόνο ένα πανό: το πλάνο είναι γεμάτο μπάτσους…)

Της κορέας 3…

Πέμπτη 27 Απρίλη. Σε άρθρο των global times, που θεωρούνται ότι εκφράζουν την κεντρική επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος της κίνας, αφήνεται η υπόνοια ότι το Πεκίνο θα μπορούσε, ίσως (…) να ανεχτεί μια περιορισμένης έκτασης «χειρουργική» αεροπορική επίθεση των ηπα στη βόρεια κορέα… Σε καμία περίπτωση όμως εισβολή του στρατού της νότιας στο βορειοκορεατικό έδαφος.

Είναι αυτό μια σταθερή θέση; Ή μια τελευταία προειδοποίηση προς την Πγιονγκγιάνγκ ότι δεν μπορεί να κάνει μαγκιές με ξένα (δηλαδή κινεζικά) κόλλυβα;

Δεν βάζουμε στοίχημα. Ειδικά για τις ιμπεριαλιστικές τακτικές «μεγάλων δυνάμεων» στην ασία. Όμως υπάρχουν (ή έτσι τα βλέπουμε) κάποια «δευτερεύοντα» σημάδια που δείχνουν ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να είναι ευχαριστημένη προς το παρόν με την αυξημένη στρατιωτική παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή της κορεατικής χερσονήσου· με την προϋπόθεση ότι το καθεστώς της βόρειας κορέας δεν θα κάνει κάποια καινούργια «απαγορευμένη δοκιμή».

Εξάλλου δεν είναι ακόμα βέβαιο (και πως θα μπορούσε;) ότι η νότια κορέα (κατά κύριο λόγο) θα ήταν διατεθεμένη να υποστεί τα αντίποινα μιας αμερικανικής επίθεσης αν δεν πρόκειται να δοκιμάσει να καταλάβει εδάφη της βόρειας κορέας – κάτι που το Πεκίνο θεωρεί casus belli.

Οι επόμενες ημέρες και νύχτες θα δείξουν τι είναι που εγκυμονείται…

Της κορέας…

Τετάρτη 26 Απρίλη. Η συγκέντρωση στρατών γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο και η φιλοπόλεμη ρητορική της Ουάσιγκτον πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες ανάφλεξης στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Φαίνεται πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να κερδίσει το έδαφος που έχει χάσει στην ανατολική ασία στη διάρκεια της φιλόδοξης μεν αλλά όχι ιδιαίτερα πετυχημένης εκστρατείας “Asian pivot” της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα). Μια ακόμα απόδειξη της συνέχειας στην αμερικανική «εξωτερική πολιτική».

Κάνουμε ωστόσο την σκέψη ότι ο αποφασιστικός παράγοντας για το τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες και βδομάδες εκεί ΔΕΝ είναι ο διακηρυγμένος αμερικανικός τσαμπουκάς αλλά οι αδήλωτες προθέσεις του Πεκίνου. Κάνει μεγάλη διαφορά αν το κινεζικό καθεστώς ξεκαθαρίσει στην Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση κατά της Πγιονγκ Γιανγκ θα θεωρηθεί επίθεση και κατά του Πεκίνου, ή όχι.

Το είδος των όπλων που μαζεύει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο κάνει για αεροπορικές επιδρομές κατά της βόρειας κορέας, και ως εκεί. Παρότι το βορειοκορεατικό καθεστώς διαθέτει 1200 (ρωσικής κατασκευής) αεροπλάνα, τόσο αυτά όσο και το σύστημα αεράμυνάς του θεωρείται «παλιομοδίτικο» και όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικό· πράγμα που θα έκανε ευκολότερη την δουλειά της αμερικανικής αεροπορίας και των συμμάχων της. Το είδος της απάντησης που το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει «δουλέψει» επί χρόνια είναι πυραυλική. Με ή χωρίς πυρηνικά. Αρχίζοντας με το ευκολότερο, επειδή είναι κοντά: με στόχους στη νότια κορέα ή/και στην ιαπωνία. Και οι δύο έχουν εξοπλιστεί με (αμερικανικά) αντιπυραυλικά συστήματα, που σημαίνει ότι το βορεοκορεατικό καθεστώς θα έχει ελπίδες «να βρει στόχο» όσο περισσότερους πυραύλους εκτοξεύσει μαζί και ταυτόχρονα.

Η Ουάσιγκτον δεν θα χαλιόταν ιδιαίτερα αν υπήρχαν σοβαρές απώλειες στους δύο «συμμάχους» της, τη νότια κορέα ή/και την ιαπωνία – μάλλον θα χαιρόταν (κρυφά) επειδή έτσι θα αναγκάζονταν να δεθούν ακόμα περισσότερο στο δικό της άρμα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από οικονομική άποψη ο ιαπωνικός καπιταλισμός είναι σταθερά ανταγωνιστικός του αμερικανικού…

Όμως η άμεση στρατιωτική εμπλοκή του κινεζικού στρατού στην υπόθεση (για να μην μιλήσουμε για τον ρωσικό…) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Γιατί σε αντίθεση με το καθεστώς της Πγιονγκ Γιανγκ το Πεκίνο έχει την δυνατότητα να κτυπήσει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα· αποφεύγοντας το έδαφος της νότιας κορέας ή/και της ιαπωνίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ άσχημο «νέο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που θα έπρεπε υποχρεωτικά να κλιμακώσει τον πόλεμο, με εξαιρετικά αβέβαια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση το να χάσουν έστω και ένα αεροπλανοφόρο θα ήταν για τους αμερικάνους το τέλος της ηγεμονίας τους στις θάλασσες του πλανήτη.

Κρίνουμε, λοιπόν, ότι το «κλειδί» βρίσκεται στο Πεκίνο. Αν, δηλαδή, έχει τους δικούς του (όχι γνωστούς…) λόγους να «αφήσει» την Πγιονγκ Γιανγκ για «λίγο στην τύχη» της, δηλαδή σε μια ορισμένη ήττα. Μια «ελεγχόμενη» ήττα που θα συνοδευτεί από σοβαρές ζημιές (σε καπιταλιστικές υποδομές) τόσο της νότιας κορέας όσο και της ιαπωνίας, εξαιτίας της όποιας βορειοκορεατικής «άμυνας». Αν δεν έχει τέτοιους λόγους, κι αν δεν θέλει επ’ ουδενί να έχει η Ουάσιγκτον μια στρατιωτική επιτυχία κάτω απ’ την μύτη του, τότε εικάζουμε ότι η Ουάσιγκτον με το μέγεθος των «αρμάδων» που έχει μεταφέρει στην περιοχή, θα περιοριστεί σε μια παρέλαση… Ενόσω το βορειοκορεατικό καθεστώς θα εμφανίσει κάποια στοιχεία «υποχώρησης» και «διάθεσης για διάλογο». (Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τέτοιος είναι ο βασικός στόχος της Ουάσιγκτον προς το παρόν: με μια καλή ένοπλη παρέλαση να αναγκάσει το Πεκίνο να «μαζέψει» την Πγιονγκ Γιανγκ…).

Σε κάθε περίπτωση ακούγεται μακιαβελικό το ότι οι συγκρούσεις ενός παγκόσμιου πολέμου δεν είναι υποχρεωτικά «ευθύγραμμες». Πρέπει να σημειώσουμε πάντως ότι αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρχίσει να αποκτάει πρόβλημα και στο αφγανικό πεδίο μάχης… Που σημαίνει (κατ’ εμάς) ότι επείγεται, προς το παρόν, για «εύκολες νίκες» και όχι για έναν full παγκόσμιο πόλεμο.

Ακούγεται αισιόδοξο; Ίσως. «Προς το παρόν».

Ανατριχιαστικό

Τετάρτη 26 Απρίλη. Δεν προκαλεί δέος (ή, ακόμα, και φόβο) ότι το ψόφιο κουνάβι βρίσκει την κατάσταση στην ελλάδα “απαίσια”; Τι θα μπορούσε ένα τέτοιο μυαλό να σκεφτεί σα λύτρωση; Καλύτερα ένα αισχρό τέλος παρά ένα αίσχος δίχως τέλος – αλλά δεν είναι situ… Και τι περιμένει το ψόφιο κουνάβι για “να ξεκαθαρίσει την αμερικανική στάση στο ελληνικό πρόβλημα”; Τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών; Κάτι άλλο;

Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η παθολογική και αθεράπευτη (η επιστήμη σηκώνει τα χέρια!) αισιοδοξία των φαιορόζ κυβερνητών. Σε 16 μήνες (λένε) «βγαίνουμε οριστικά απ’ το τούνελ»…

Το οποίο τούνελ, επειδή είναι ελληνική εργολαβία, στην έξοδο δεν είναι έτοιμο ακόμα· γκρεμός φάση. Αλλά δεν υπάρχει λόγος πανικού. Ποτέ δεν υπήρξε τούνελ! Υπάρχει ο διαρκής ιμπεριαλισμός του ντόπιου καπιταλιστικού, κρατικού και παρακρατικου προσοδισμού.

Γι’ αυτό, πριν ανοίξετε σαμπάνια, δείξτε υπομονή….

Περιοδείες και μπίζνες

Δευτέρα 24 Απρίλη. Μετά το συμμαχικό Ριάντ (γράφαμε την περασμένη Παρασκευή) ο «τρελός σκύλος» αμερικάνος υπ.αμ. Mattis συνέχισε την τουρνέ του στη μέση Ανατολή πηγαίνοντας, που αλλού; στο ακόμα πιο συμμαχικό Τελ Αβίβ. Εννοείται πως το ισραηλινό καθεστώς ενθουσιάστηκε, και δεν το έκρυψε – πολύ περισσότερο που ο «τρελός σκύλος» συνέχισε και απ’ το ισραήλ να καταγγέλει την επιθετικότητα του ιράν και τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει η Τεχεράνη.

Αναμενόμενα αυτά. Το ενδιαφέρον μας είναι ότι τις ίδιες ημέρες υπογράφτηκε ένα «μνημόνιο συνεργασίας» για την κατασκευή αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου, απ’ το ισραήλ προς ευρώπη μεριά. Απ’ τα καθεστώτα του τελ Αβίβ, της Λευκωσίας, της Αθήνας και της Ρώμης…

Δεν γιορτάστηκε δεόντως στα μέρη μας το deal, ή κάνουμε λάθος; Το θέμα είναι ότι το ισραήλ κλέβει υποθαλάσσια κοιτάσματα που κανονικά θα ανήκαν στους παλαιστίνιους, αν φυσικά δημιουργούνταν ποτέ «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος».

Τι κάνει λοιπόν η φαιορόζ ελληνική κυβέρνηση, και ειδικά το αριστερό σκέλος της που έχει τα μούτρα να παριστάνει ότι υπερασπίζεται «τα δίκαια των λαών»; Σηκώνει το μεσαίο δάκτυλό της στους παλαιστίνιους λέγοντας τους καθαρά και επιχειρηματικά «σας έχουμε χεσμένους».

Για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τους ροζ, εκτός απ’ αυτό: ότι έχουν έλλειψη κυνισμού…

(φωτογραφίες: πάνω μια αγέλη… κάτω μια άλλη…)

Σκυλοπαρέα, τρελή ή όχι

Παρασκευή 21 Απρίλη. Η επίσκεψη του αμερικάνου υπ.αμ. «τρελού σκύλου» James Mattis στο Ριάντ και οι «θερμές», στα όρια της ωμής κολακείας, δηλώσεις του για το ολοκληρωτικό καθεστώς της σαουδικής αραβίας, επιβεβαιώνουν τις βασικές γραμμές εκείνου που έχουμε προσδιορίσει σαν την ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μέσω της ικανοποίησης των τοπικών ιμπεριαλισμών επιλεγμένων συμμάχων της Ουάσιγκτον.

Το Ριάντ και τα υπόλοιπα σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου, μαζί με το Τελ Αβίβ, έχουν τώρα πια μια ξεκάθαρη αποστολή και ρόλο. Ο «τρελός σκύλος» μίλησε έξω απ’ τα δόντια, απ’ το σαουδαραβικό παλάτι: …Φροντίζουμε για την ενίσχυση της αντίστασης της σαουδικής αραβίας απέναντι στις προκλήσεις του ιράν, για να την κάνουμε πιο αποτελεσματική στρατιωτικά, καθώς δουλεύουμε μαζί σαν εταίροι. Δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την περιοχή… Και ο όχι «τρελός» αμερικάνος υπ.εξ. Tillerson έσπευσε να συμπληρώσει απ’ την Ουάσιγκτον: … Έχουμε μια ισχυρή σχέση με την σαουδική αραβία για πάνω από 80 χρόνια και η στήριξή μας στην ισχυρή οικονομική συνεργασία παραμένει το ίδιο ισχυρή όπως πάντα…

Συνεπώς οι υποστηρικτές, χρηματοδότες κλπ της «ισλαμικής τρομοκρατίας» και, κυρίως, αυτή καθ’ εαυτή η «τρομοκρατία», θα συνεχίσουν να είναι ακόμα εντονότερα εργαλεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Και όχι μόνο στη μέση Ανατολή.

(φωτογραφία: Ποιος δαγκώνει ποιον; Ποιος είναι ο πιο λυσσασμένος;)

Ασία

Παρασκευή 21 Απρίλη. Στις ίδιες δηλώσεις του ο Tillerson έβαλε στη θέση του και το βορειοκορεατικό καθεστώς: σκοπεύουμε να το ξαναβάλουμε στη λίστα των κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία… με σκοπό να αναγκάσουμε την Pyongyang να συμβιβαστεί μαζί μας… Οι απειλές του αμερικάνου υπ.εξ. συμπλήρωσαν εκείνες του αντιπροέδρου Pence (ο «τρελός σκύλος» ήταν απασχολημένος αλλού…) που πήγε να ευλογήσει την αμερικανική βάση στην ιαπωνική Yokosuka, και το αεροπλανοφόρο Roland Reagan…

Αυτά, την ώρα που η θρυλική «αρμάδα» (με επικεφαλής ένα ακόμα αεροπλανοφόρο, το Carl Vinson) βρίσκει τον δρόμο της, τελικά, προς τη βόρεια κορέα… Την ώρα, επίσης, που Πεκίνο (κυρίως) και Μόσχα (σε προς το παρόν μικρότερο βαθμό απ’ ότι το Πεκίνο) συγκεντρώνουν στρατό με όλα τα απαραίτητα στα σύνορά τους με την βόρεια κορέα.

Οι αμερικανικές απειλές και η συγκέντρωση στρατών δεν σημαίνουν υποχρεωτικά έναν πόλεμο αύριο. Δεν γίνεται απ’ την άλλη να σημαίνουν … «ειρήνη»!

Μόνο που μας δημιουργείται ένα (τολμηρό…) ερώτημα, που προς το παρόν δεν έχουμε στοιχεία ούτε να το απαντήσουμε ούτε να το απορρίψουμε. Θα ήταν δυνατόν Ουάσιγκτον και Πεκίνο, αφήνοντας προς στιγμή στην άκρη την στρατηγική αντιπαλότητά τους, να συμφωνήσουν μυστικά, μαζί με την Σεούλ φυσικά (και την ανοχή της Μόσχας) την μοιρασιά της βόρειας κορέας μεταξύ νότιας (κατά κύριο λόγο) και κίνας;

Η τακτική της «διάλυσης» δεν έχει χρησιμοποιηθεί ακόμα στην ανατολική ασία. Το βορειοκορεατικό καθεστώς απ’ την άλλη μεριά, εσωτερικά τυρρανικό απέναντι στον ίδιο του τον πληθυσμό, δεν είναι απαραίτητο σε κανέναν, εκτός απ’ τον εαυτό του.

Θα φανεί…

Βόρεια κορέα γιοκ!

Πέμπτη 20 Απρίλη. Μοιάζει με αστείο. Η αρμάδα που το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του είχε αναγγείλει ότι κατευθύνεται στα μούτρα του βορειοκορεατικού καθεστώτος τελικά έπλεε αντίθετα. Προς αυστραλία και μετά προς ινδικό ωκεανό μεριά. Μήπως το ψοφιοκουναβιστάν έχει χεσμένη τη γεωγραφία; Μήπως δεν ξέρει που πέφτει η κορεατική χερσόνησος;

Όχι. «Έπρεπε να τελειώσουμε μια προγραμματισμένη άσκηση» λένε τώρα οι αμερικάνοι επιτελείς. «Και τώρα τραβάμε ξανά προς την δόξα: βορειοκορεάτες ερχόμαστε!».

Δεν αποκλείεται να είναι και έτσι. Ίσως το ψόφιο κουνάβι να έχει ένα προφητικό χάρισμα που έχει παρεξηγηθεί. Να λέει, δηλαδή, για χθεσινό ή αυριανό κάτι που θα συμβεί μετά από ένα μήνα. Μην ξεχνάτε: μαζί με το αγαπημένο του fox news είχε «δει την τρομοκρατική ενέργεια» στη Στοκχόλμη ενάμισυ μήνα νωρίτερα… Όταν οι άλλοι έπαιζαν χιονοπόλεμο…

Συρία…

Παρασκευή 14 Απρίλη. Ενόσω το ψόφιο κουνάβι αποδεικνύεται καλό στο να σπέρνει την σύγχυση (σε όσους νομίζουν ότι θα καταλάβουν την αμερικανική ιμπεριαλιστική τακτική κοιτώντας τον στο στόμα!) υπάρχουν στην Ουάσιγκτον κάμποσοι που έχουν σταθερούς προσανατολισμούς. Να ένα μικρό απάνθισμα από κουβέντες τους, όλες υπό τον όρο της ανωνυμίας:

Α): Ο μόνος τρόπος να λύσουμε το συριακό πρόβλημα είναι με 200.000 πεζοναύτες που θα καταλάβουν την Δαμασκό, θα ρίξουν τον Άσαντ και θα προσπαθήσουν να ξαναφτιάξουν το κράτος. Έχε υπόψη σου ότι στο ιράκ δεν υπήρχε ρωσία. Πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά: αυτό το σχέδιο δεν δούλεψε καλά το 2003 και δεν πρόκειται να δουλέψει ούτε τώρα.

Β): Ένα μόνο κράτος κερδίζει όσο βομβαρδίζουμε την συρία· και σίγουρα όχι η συριακή αντιπολίτευση ή οι αθώοι άνθρωποι που πεθαίνουν εκεί. Κι αυτό το κράτος είναι η κίνα.

Γ): Η συρία θα μπορούσε να γίνει ο τάφος της αμερικανικής δύναμης· και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να αλλάξουμε το αποτέλεσμα εκεί. Έχουμε χαλάσει πολύ αίμα και χρήμα στη μέση Ανατολή. Απ’ το αφγανιστάν ως το ιράκ και την συρία. Που θα τελείωσει αυτό;

Δ): Το μέλλον του πλανήτη διαμορφώνεται στην περιοχή της ασίας και του Ειρηνικού. Πρέπει να αφιερωθούμε στο να εξασφαλίσουμε ότι η κίνα θα αναπτυχθεί ειρηνικά και δεν θα μετατρέψει την περιοχή σε δική της σφαίρα επιρροής. Πρέπει να σιγουρέψουμε ότι η βόρεια κορέα δεν θα συνεχίσει να αναπτύσει ακόμα πιο αποτελεσματικά όπλα. Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε έξυπνες στρατηγικές επιλογές. Οι διεθνείς υποθέσεις είναι σκληρή δουλειά, και μια προσέγγιση σε στυλ μπουφέ, κάνουμε κάτι λίγο εδώ και κάτι λίγο εκεί, δεν οδηγεί πουθενά. Είναι μια στρατηγική καταστροφής.

Ο κοινός τόπος αυτών και άλλων παρόμοιων παρατηρήσεων είναι αυτός: το κύριο και το αποφασιστικό μέτωπο για το παρόν και το μέλλον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό. Οποιαδήποτε σοβαρή (στρατιωτική) ενασχόληση με τη μέση Ανατολή είναι κάτι παραπάνω από «σπατάλη δυνάμεων»: είναι παγίδα! Όσο περισσότερο «κολλάει» εκεί η Ουάσιγκτον τόσο περισσότερο αδυνατίζει στο κυρίως μέτωπο…

Συμφωνούμε, δεν είναι δύσκολο. Με μια διαφορά όμως. Αν η Ουάσιγκτον «χάσει» την αλυσίδα αφγανιστάν – ιράκ – συρία πάνω στην οποία έχει επενδύσει στρατιωτικά / κατοχικά εδώ και πάνω από 15 χρόνια, τότε θα χάσει και στο κυρίως μέτωπο! Και τώρα βρίσκεται μπροστά στη σοβαρή ανάγκη να προσπαθήσει να κρατήσει αυτήν την αλυσίδα, «σπαταλώντας» σημαντικές δυνάμεις…

Η παγκόσμια (αμερικανική) ηγεμονία έχει γίνει πολύ δύσκολη υπόθεση. Και θα γίνει ακόμα δυσκολότερη αν οι επιμέρους αντιπαλοί της ενώσουν τις δυνάμεις τους· ή, απλά, παραμερίσουν τις διαφορές τους μπροστά στην Ουάσιγκτον.