Tag: ηπα

Δευτέρα 14 Μάη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει πάρει θέση σ’ αυτόν τον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο: το αποδεικνύουν κατ’ αρχήν οι στρατιωτικές συμμαχίες του. Η αεροναυτική βάση στη Σούδα είναι το πιο προχωρημένο προς τη μέση Ανατολή (και πρώτης κατηγορίας) αμερικανικό στρατόπεδο, σε διαρκή χρήση. Δεν είναι η μόνη ελληνική «διευκόλυνση» στον αμερικανικό στρατό. Είναι η πιο διάσημη.

Ο πρεσβευτής Geoffrey Pyatt (υπεύθυνος και για τις σφαγές στο Κίεβο…) δεν το κρύβει. Να ένα ενδεικτικό απόσπασμα από συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα των Χανίων το περασμένο φθινόπωρο:

… Η  Ελλάδα και ΗΠΑ υπέγραψαν την επέκταση της Συμφωνία MDCA. Τι σημαίνει αυτό για τη βάση της Σούδας; Υπάρχουν σχέδια αναβάθμισης της βάσης.
Είμαστε σε μια φάση πολύ σημαντικών παρεμβάσεων στις υποδομές. Καταρχήν στις υποδομές φιλοξενίας των αεροσκαφών. Επίσης με δικούς μας πόρους εργαζόμαστε να ολοκληρώσουμε μια νέα δομή τη φιλοξενία των πλοίων, ενώ  δουλεύουμε πάνω σε ένα νέο δρόμο σύνδεσης μεταξύ του αεροδρομίου και της βάσης κα. Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δίνονται και θα δοθούν τα επόμενα χρόνια για υποδομές.

Έχουμε πολύ καλές επαφές με τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, τον Υπουργό κ. Καμμένο, τον αναπλ. Υπουργό κ. Βίτσα για το πως θα συνεχίσουμε και θα βαθύνουμε την αμυντική συνεργασία μας. Η υψηλού επιπέδου αμυντική συνεργασία μας έχει μόνο οφέλη και για τις δύο χώρες. Ήταν επίσης πολύ ενθαρρυντικά όσα άκουσα από τον κ. αντιπεριφερειάρχη και τον κ. δήμαρχο Χανίων, για την σχέση της κοινωνίας των Χανίων με τη Βάση και τη σημαντική οικονομική στήριξη από τη Βάση στην κοινωνία. Για παράδειγμα τον Μάρτιο, που είναι low season, ήλθε ένα αεροπλανοφόρο για δύο εβδομάδες και πολλά χρήματα δόθηκαν στα Χανιά. Θα αναζητήσουμε και άλλες τέτοιες ευκαιρίες για τέτοιες συνεργασίες.

“Διευκολύνσεις και εξυπηρετήσεις” (συμπεριλαμβανόμενης της κονσομασιόν…) στον αμερικανικό στρατό, το ίδιο και στον ισραηλινό. Ακόμα κι αν ο ρόλος της ελληνικής επικράτειας ήταν αυτός του “μετόπισθεν” και της “επιμελητείας” του αμερικανο-ισραηλινού άξονα (που δεν θα περιοριστεί εκεί!…) σας φαίνεται κάτι “λίγο”; Ασήμαντη “συμμετοχή”; Δεν είναι. Μόνο αφελείς και μοιραλάτρες κάνουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν.

Και πάλι ο κύριος Pyatt, πιο πρόσφατα (τέλη του περασμένου Γενάρη), σε συνέντευξη στον καθεστωτικό “sky”:

… Είμαστε υπερβολικά ευγνώμονες για την υποστήριξη που η ελληνική κυβέρνηση μας παρέχει μέσα από τον κόλπο της Σούδας. Είναι μία απαραίτητη εγκατάσταση όσον αφορά τις επιχειρήσεις του έκτου Στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαιτίας των όσων συμβαίνουν στην γειτονική περιοχή. Με την εκστρατεία ενάντια στον ISIS στη Βόρεια Αφρική, με την εκστρατεία για την καταστροφή του Χαλιφάτου στη Συρία, η Σούδα είναι περισσότερο δραστήρια από όσο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό, έχουμε έναν πολύ υψηλό ρυθμό στρατιωτικών επιχειρήσεων εκεί, τόσο στην πλευρά της Αεροπορικής βάσης όσο και σε εκείνη της Ναυτικής Βάσης. Και δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς την υποστήριξη και τη συνδρομή που μας παρέχουν οι ελληνικές Στρατιωτικές Δυνάμεις…

Και συνεχίζει αναφερόμενος στην “εθνική ασφάλεια των ηπα”:

… Και η Έκθεση, η Στρατηγική για την Εθνική Άμυνα, δίνει έμφαση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι αντίπαλες δυνάμεις, με ένα τρόπο που δεν είχαμε ξαναδεί για μεγάλο διάστημα. Κατονομάζει τόσο την Κίνα όσο και τη Ρωσία, αλλά κάνει λόγο επίσης για το πώς πρέπει να εργαστούμε με τους συμμάχους μας, ώστε να αναπτύξουμε ευελιξία. Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε πολύ αποτελεσματικά με τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, γιατί είστε ο ορισμός της ευελιξίας…

Όσο γλύψιμο ή κολακεία κι αν περιλαμβάνουν τα πιο πάνω, το λάθος “4ος παγκόσμιος; Δεν μας αφορά – αλλού γίνεται” θα πληρωθεί ακριβά. Πολύ ακριβά…

Δευτέρα 14 Μάη. Να, λοιπόν, που χάρη στην αμερικανική παρακμή, ο υπ.εξ. του ιρανικού καθεστώτος μπορεί να χαμογελάει εγκάρδια με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi (φωτογραφία απ’ την χθεσινή πρώτη μέρα του «γύρου της ειρήνης» σε Πεκίνο, Μόσχα και Βρυξέλλες). Να που η μία πλευρά του 4^ου παγκόσμιου πολέμου μπορεί να εμφανίζεται σαν φίλος της παγκόσμιας ειρήνης: είναι τόσο εξώφθαλμα πολεμοκάπηλη η άλλη πλευρά, μέσα στην αγωνία της παρακμής της, ώστε όποιος απλά δεν της μοιάζει φαίνεται γνήσιος ειρηνιστής!!!

Ωστόσο το «νόμπελ ειρήνης» θα πρέπει να δοθεί στο ψόφιο κουνάβι! Για να φτάσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις στο έσχατο όριό τους…

Σάββατο 12 Μάη. Το ιρανικό καθεστώς είναι ιδεολογικά υπερσυντηρητικό και πολιτικά ολοκληρωτικό (το «ανώτατο όργανό» του είναι αυτο-εκλεγμένοι παπάδες – κάτι σαν την «ιερά σύνοδο» στα μέρη μας…)· από καπιταλιστική άποψη είναι επίσης (μιλώντας γενικά) σαφώς σε υποδεέστερη θέση σε σχέση με το ισραηλινό. Όμως δεν είναι καθόλου ηλίθιο: έχει, υποχρεωτικά, πλήρη επίγνωση των αδυναμιών, των ελλείψεών του. Για την ακρίβεια αυτή η επίγνωση είναι ένα απ’ τα βασικά όπλα του.

Απ’ την δεκαετία του ’80, όταν αναγκάστηκε να πολεμήσει όχι απλά εναντίον του στρατού του Χουσεΐν αλλά και όλων όσων τον στήριζαν (ηπα, ευρώπη, ε.σ.σ.δ.), ξέρει πως όποτε χρειαστεί να πολεμήσει θα είναι σε ασύμμετρο πόλεμο: εναντίον αντιπάλου πολύ πιο ισχυρού τεχνικά. Απ’ την δεκαετία του ’80 ως … μεθαύριο το ιρανικό καθεστώς προετοιμαζόταν και προετοιμάζεται για την στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσει αμερικανική επίθεση. Και δεν είναι καθόλου αστείο, ή μια ιρανική υπερβολή: το 2004, το 2005, ακόμα και το 2006, η επίθεση στο ιράν ήταν στην ημερήσια διάταξη της Ουάσιγκτον… Το ψόφιο κουνάβι την ξανάφερε εκεί έστω σαν ενδεχόμενο…

Πράγμα που σημαίνει ότι επί δεκαετίες εφευρίσκει, εξελίσσει, εξοπλίζει και εκπαιδεύει τον στρατό του (σε όλες τις εκδοχές του) σε μέσα και τακτικές τεχνικής ασυμμετρίας· με αντίβαρα την εξυπνάδα, τον αιφνιδιασμό, την παραλλαγή, το «υψηλό ηθικό» (δηλαδή: την σκληρή ιδεολογική συνοχή), κλπ κλπ.

Δεν είναι μόνο η Χεζμπ’ αλλάχ, ή η Τεχεράνη, που έχουν εκ των πραγμάτων υποχρεωθεί να βασίζονται όχι μόνο στο όποιο hardware τους αλλά, κυρίως, στο software του μυαλού και της εφευρετικότητάς τους. Το ίδιο κάνει και το Πεκίνο· σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για αρετές καθόλου ξένες στις καπιταλιστικές νόρμες!! Τηρουμένων των αναλογιών: μετά τους «κάποτε» απίστευτα νικητές Βιετ-κονγκ (Viet Cong) πολλοί σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου γίνονται κάτι παρόμοιο.

Το πρωτεύον, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου (αν εξαιρέσει κανείς το μέτρημα, όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν με θεαματικό τρόπο αυτό που εμείς οι «τρελοί», εδώ, αναλύουμε κάτι χρόνια τώρα απ’ την εργατική μεριά…) είναι ότι μετά την ήττα του «σχεδίου isis» οι εμπνευστές του (ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να «εμφανίζονται» εναντίον του μπλοκ της Αστάνα, όλο και περισσότερο χωρίς μάσκες.

Πρόκειται για μειονέκτημα και ήττα· αν και όχι οριστική. Αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός ήθελε να βγει «αυτοπροσώπως» στο συριακό πεδίο μάχης θα το είχε κάνει πριν χρόνια αναλαμβάνοντας καραμπινάτα «την αντιμετώπιση του isis» (που έτσι κι αλλιώς χρηματοδοτούσε…), μαζί με τους αμερικάνους, ακόμα και με πεζικό… Δεν ήθελε, είχε προφανώς τους λόγους του.

Κι αν η Ουάσιγκτον ήθελε… Στ’ αλήθεια: τι θέλει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός;

Σάββατο 12 Μάη. Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη η λιβανέζικη (αραβόφωνη) εφημερίδα al-Akhbar δημοσίευσε ένα «κλεμμένο» (εμπιστευτικό…) mail, απ’ την αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον προς το υπουργείο εξωτερικών του Boris του τρομερού. Μην αναρωτηθείτε ποιος υπέκλεψε το mail (και, προφανώς, ακόμα περισσότερα): όχι η αντικατασκοπεία της Χεζμπ’ αλλάχ. Ας πούμε: κάποιος σύμμαχος με first class δυνατότητες…

Δεν θα δίναμε credit στα λεγόμενα του mail αν δεν συνέβαινε να επαληθεύεται «επί του συριακού πεδίου μάχης» εδώ και μήνες. Ο Benjamin Norman, υπεύθυνος για τα ζητήματα μέσης Ανατολής στην αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, ενημερώνει το «κέντρο» για δύο συναντήσεις, στις 11 Γενάρη στην Ουάσιγκτον και στις 23 Γενάρη στο Παρίσι, μεταξύ αξιωματούχων και «ειδικών» των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της σαουδικής αραβίας και της ιορδανίας (;) – με θέμα την μοιρασιά της συρίας.

Δεν θα σας πούμε τι κουβέντιαζαν, όπως προκύπτει απ’ την τηλεγραφικού τύπου αναφορά του κυρ υπεύθυνου. Είναι αυτό που συμβαίνει – αν δει κανείς την τωρινή κατάσταση απ’ την μεριά του «άξονα», στον οποίο έχει προστεθεί το Παρίσι. Για παράδειγμα η «ζώνη Dara’a» δεν πρόκειται να (επιτραπεί να) αποδοθεί στο καθεστώς της Δαμασκού – συνεπώς ο πιο κάτω χάρτης των πρόσφατων ισραηλινών επιθέσεων, πετυχημένων ή όχι είναι άλλο θέμα (μήπως ήταν πετυχημένες οι πυραυλικές επιθέσεις των «3» στις 14 Απρίλη; Ως προς τι;) επιβεβαιώνει του «λόγου το αληθές».

Θα σας πούμε όμως αυτό που ίσως υποψιάζεστε, και επιβεβαιώνει με κάθε επισημότητα πως (και) στη συρία εξελίσσεται ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος. Κοινό σημείο αυτής της συμμαχίας είναι η “αποτροπή”. Του μπλοκ της Αστάνα. Με μια διαφορετική γλώσσα “αποτροπή” σημαίνει να τους σταματήσουμε. Ένα βήμα πιο κάτω: να τους σταματήσουμε πριν μας πετάξουν στη θάλασσα…

Είτε το θεωρήσετε διαστροφή είτε το θεωρήσετε “παράξενο ρεαλισμό”, η “αποτροπή του ιράν” έχει κεντρική θέση σ’ αυτά που λέγονται και υπονοούνται το κλεμμένο mail – σαν πυλώνας της γενικότερες “αποτροπής”. Για διαφορετικούς έως πολύ διαφορετικούς λόγους – όπως τους εννούμε εμείς, απ’ την εργατική γωνία μας. Για την Ουάσιγκτον «η αποτροπή του ιράν» στο συριακό πεδίο μάχης είναι βασικά «αποτροπή της ρωσίας» (και, κάπου στο βάθος, της κίνας….) Στην άλλη άκρη, για το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ που δεν συμμετείχε επίσημα σ’ αυτά τα ραντεβού, αλλά…) «η αποτροπή του ιράν» είναι υπαρξιακό ζήτημα. Για το Παρίσι η ίδια «αποτροπή» είναι απώθηση του γεγονότος ότι αργά ή γρήγορα ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα «πεθαίνει» για τον γαλλικό: πράγμα που σημαίνει ότι το Παρίσι δεν θέλει να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίζει ένα κράτος που θεωρούσε «ευεργετούμενο» (κι άρα κάπως υποτελές) σαν ισότιμο. Όσο για το Λονδίνο; Δεν ξέρουμε τι σημαίνει «αποτροπή του ιράν», εκτός ίσως από την ψευτοαυτοκρατορική μνησικακία για την ήττα του 1979 – και τις πωλήσεις όπλων σε διάφορες αντι-ιρανικές αραβικές χούντες.

Οι συμμετέχοντες στο “small group” των δύο συναντήσεων στις 11 και στις 23 Γενάρη εμφανίζονται (στο τηλεγράφημα) αποφασισμένοι να νικήσουν παντού. Στρατιωτικά, γεωπολιτικά, διπλωματικά: να δημιουργήσουν 3 ζώνες εκτός ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ, μία βόρεια / βορειοανατολικά του Ευφράτη με τις ypg/pkk, μία στο νότο στα σύνορα με την ιορδανία και μία στην «ζώνη Dara’a»· να κάψουν οποιεσδήποτε πολιτικο-διπλωματικές κινήσεις του μπλοκ της Αστάνα· να φρενάρουν την ιρανική στρατιωτική και την ρωσική πολιτικο-στρατιωτική παρουσία στη συρία· να «κυκλώσουν» την τουρκική εμπλοκή.

Εκείνο που δεν εμφανίζεται πουθενά (στην αναφορά του τηλεγραφήματος) είναι το ότι οι αντίπαλοι αυτών των σχεδίων δεν θα κάτσουν με τα χέρια σταυρωμένα… Υπεροψία και υποτίμηση λέγεται αυτή η έλλειψη.

Σάββατο 12 Μάη. Έχοντας κατά νου αυτά τα γενικά (και περιληπτικά παρουσιασμένα) θα μπορούσε κανείς να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον να βάλει τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό (με τις πυραυλικές επιθέσεις του στη νοτιοδυτική συρία, πετυχημένες ή όχι δεν έχει σημασία) στο ευρύτερο περίγραμμα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, εντοπισμένου έστω στη μέση Ανατολή. Δεύτερον, να βάλει την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και ασφαλίτικη συνεργασία μέσα στο ίδιο περίγραμμα. (Ειδικά με την τελευταία … χορταίνουμε!!!)

Για το δεύτερο, την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, θα ξαναμιλήσουμε σύντομα· και θα μιλάμε για καιρό. Δυστυχώς. Για το πρώτο όμως πρέπει να πούμε από τώρα κάτι. Οι βεβαιότητες του φασίστα «στρατηγού» Lieberman αποκτούν μια επιπλέον (και σημαντική) διάσταση: αυτήν της ηχούς στο «κουτί» της πολυεθνικής αν και ετερόκλητης συμμαχίας που θέλει μια στρατιωτική νίκη / επιτυχία στο συριακό πεδίο μάχης, όχι ανατολικά αλλά δυτικά του Ευφράτη – για να προχωρήσει στη “νομιμοποίηση” του τελικού διαμελισμού της συριακής επικράτειας. Είναι απλό: στα γραφεία σχεδιάζεις ό,τι θες· στο γιαπί όμως είναι άλλο θέμα τι κατασκευάζεται, αν, και πως…

Το Τελ Αβίβ, εξαιτίας της δικής του παρακμής αλλά και εξαιτίας των έσχατων υπηρεσιών (: γεωπολιτική πρόσοδος) που ελπίζει ότι μπορεί να προσφέρει ακόμα στους συμμάχους του, επείγεται για νίκες. Οπότε ο φασίστας Lieberman τινάζει τις παλάμες του, και σαν κάποιον που χώθηκε στα μπάζα αλλά «έκανε τη δουλειά» δηλώνει μετά την τελευταία επίθεση: τελειώσαμε, ντάξει;

Όχι, δεν τελειώσατε κύριε… Μόλις αρχίσατε… (Κι αν έπρεπε κάτι να αποτρέψετε αν δεν είσασταν φασίστες είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκετε!!! Αλλά…. η ιδεολογία πεθαίνει τελευταία, και πριν τα σκοτώνει όλα…)

(φωτογραφίες: Πάνω, η ισραηλινή εκδοχή των στόχων της τελευταίας επίθεσης με 70 (;) πυραύλους. Εναντίον “στόχων” που πιθανότατα ήταν / είναι θέσεις προώθησης του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Κάτω ο χάρτης της κατάστασης. Με ροζ ο έλεγχος του Άσαντ ‘n’ friends· με πράσινο οι αντικαθεστωτικοί· με μαύρο μια φιλική στο Τελ Αβίβ περιοχή isis· με μπλε τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ (απ’ το 1967) συριακά υψώματα του Γκολάν…)

Παρασκευή 11 Μάη. Όχι λόγω σοφίας αλλά λόγω επιμέλειας η ασταμάτητη μηχανή είχε ενημερώσει έγκαιρα: το έσχατο «καυτό σημείο» για το μιλιταριστικό Τελ Αβίβ είναι αυτή η ζώνη στα ανατολικά των κατεχόμενων (: συριακών) υψωμάτων του Γκολάν, μία περιοχή που ελέγχεται από αντικαθεστωτικούς φίλους (πολύ φίλους…) του ισραήλ, που για χάρη συνεννόησης θα την ονομάσουμε «ζώνη Dara’a». Αυτή η περιοχή είναι η πρακτική, εδαφική, ιμπεριαλιστική προώθηση του Τελ Αβίβ σε βάρος της συριακής επικράτειας στην «μετα isis» περιοχή· και δεν πρόκειται (ο ισραηλινός μιλιταρισμός) να κάνει πίσω. Αυτήν την περιοχή βομβάρδισε (όσο και όπως) το Τελ Αβίβ χτες, για να εξασφαλίσει ότι δεν θα κινδυνεύσουν οι proxies του…

Τα περί βολών (σε ισραηλινές θέσεις) στα υψώματα του Γκολάν σαν αφορμή, και πυραυλικής αντεπίθεσης του ισραήλ είναι μεν ένα ζήτημα, αλλά το θεωρούμε δευτερεύον. Τριτεύουσας σημασίας θεωρούμε τις καμαρωτές δηλώσεις του φασίστα υπ.αμ. Lieberman περί «καταστροφής σχεδόν του συνόλου των ιρανικών θέσεων στη συρία». Και θα εξηγήσουμε αμέσως το γιατί.

Πρώτον, ούτε η Δαμασκός ούτε οι σύμμαχοί της είναι ανόητοι να μην ξέρουν τι κάνει εδώ και χρόνια και τι σκοπεύει να κάνει το Τελ Αβίβ σ’ αυτήν την ζώνη. Και παρότι θα ήθελαν να την «καθαρίσουν» από τους αντικαθεστωτικούς, είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι αυτοί είναι μόνο το εύκολο μέρος της όποιας πιθανής επιχείρησης… Το δύσκολο βρίσκεται στην άλλη μεριά των συνόρων.

Δεύτερον, σα συνέπεια του πρώτου, είναι αμφίβολο (και λογικά παράδοξο) το να εγκαταστήσει σ’ αυτήν την περιοχή η Τεχεράνη (ή οποιοσδήποτε άλλος…) όπλα και μέσα που θα ήταν εύκολο για το Τελ Αβίβ να εντοπίσει και να κτυπήσει. Με βάση τους τεχνικούς (στρατιωτικούς) συσχετισμούς, η «ζώνη Dara’a» μπορεί να τοποθετηθεί στην ίδια κατηγορία με τις ypgκρατούμενες περιοχές. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για το μπλοκ της Αστάνα, είναι απλά υποχρεωτικό να το αναγνωρίσει.

Τρίτον, η «ζώνη Dara’a» έχει μεγάλη σημασία για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, αλλά μικρότερη για το μπλοκ της Αστάνα· είτε από στρατιωτική, είτε από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Αν και όποτε επιχειρηθεί η ανακατάληψή της δεν θα είναι τόσο για την αξία της περιοχής για την Δαμασκό, όσο για την αξία ενός πολέμου (ακόμα και έμμεσου) εναντίον του ισραήλ. Κι αυτό, με τα τωρινά δεδομένα, μας φαίνεται μακρινό.

Τέταρτο, αλλά όχι ασήμαντο: κάποτε, όχι και πάρα πολύ παλιά, η Χεζμπ’ αλλάχ έριχνε πότε πότε καμιά ρουκέτα (απ’ το λιβανικό έδαφος στο ισραηλινό) σαν απάντηση σε συνοριακές ενέργειες του ισραηλινού στρατού. Υπάρχει και στα χερσαία λιβανο-ισραηλινά σύνορα μια περιοχή που το Τελ Αβίβ έχει καταλάβει και κατέχει παράνομα: είναι οι φάρμες Shebaa, μια πολύ μικρή περιοχή 11 Χ 3 χιλιομέτρων, που είναι συνέχεια των υψωμάτων του Γκολάν.

Θα μπορούσε η παλιά τακτική της Χεζμπ’ αλλάχ να αναβιώσει νοτιότερα και δυτικότερα; Θα μπορούσε μια τακτική παρενόχλησης του ισραηλινού στρατού να χρησιμοποιηθεί σ’ ότι αφορά την «ζώνη Dara’a»; Είναι κάτι που θα φανεί, αλλά (καταλαβαίνουμε ότι) έχει ένα πλεονέκτημα. Αυτό που το Τελ Αβίβ φοβάται και θέλει να αποφύγει, θα είναι αναγκασμένο να το επικαλείται τακτικά: οι ιρανοί είναι πολύ κοντά… Το ζήτημα δεν επιδέχεται στρατιωτική αντιμετώπιση (είναι πολύ εύκολο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου όλα, ή τα πιο βασικά, να είναι υπόγεια και αόρατα…). Είναι «ψυχολογικό».

Που σημαίνει ότι μπορεί μεν η θρυλική iaf (η ισραηλινή αεροπορία), εκπαιδευμένη και στο ελλαδιστάν (για να μην ξεχνιόμαστε…) να ρίχνει και να πετυχαίνει τους στόχους της ή όχι· να καταστρέφει ή να νομίζει ότι καταστρέφει· να δηλώνει ότι «νίκησε» σαν τόνωση του ηθικού ενώ ηττάται… Αλλά η ψυχολογική πίεση σ’ έναν πληθυσμό που στο μεγαλύτερο μέρος του έχει υιοθετήσει την ιδεολογία του «περιούσιου λαού» και την κλεισούρα της περικύκλωσης από δόλιους εχθρούς, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Σας διαβεβαιώνουμε πως αυτό το ξέρουν οι πάντες!…

Πέμπτη 10 Μάη. Όταν ο τοξικός, νοιώθοντας «θεός», φυλάκιζε ουσιαστικά τον «δικό του» λιβανέζο πρωθ. Hariri τον περασμένο Νοέμβρη, ελπίζοντας να προκαλέσει «εσωτερική κρίση» στην Βηρυττό και, μέσω αυτής, να προσφέρει στο συμμαχικό του Τελ Αβίβ την ευκαιρία να «παρέμβει» (ισοπεδωτικά πάντα…), ούτε αυτός, ούτε ο φίλος και σύμβουλός του (ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού), ούτε βέβαια τα ισραηλινά επιτελεία περίμεναν αυτήν την κατάληξη: την καθαρή νίκη της Χεζμπ’ αλλάχ και των συμμάχων της στις πρόσφατες εκλογές στο λίβανο. Σαν σκάνδαλο απέναντι στις σπονδές στη δημοκρατία (που είναι καλή μόνο όταν συμφέρει…), μετά από όντως δημοκρατικές εκλογές (αλλά και δημοκρατικότητα αποχή…), οι «τρομοκράτες» του «κόμματος του θεού» και οι σύμμαχοί τους έχουν, πλέον, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον λίβανο. Δεν είναι πια «κράτος εν κράτει». Είναι κράτος – έστω κι αν το λιβενάζικο σύνταγμα αλλά και οι δικές τους επιλογές δεν θα επιτρέψουν να φανεί έτσι. Ο Hariri πιθανότατα να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός· ίσα ίσα για να απολαμβάνει την φάρσα του ρόλου του…

Λοιπόν; Πριν 6 μήνες η σοφία των καθεστωτικών του πρώτου κόσμου προέβλεπε «πόλεμο στο λίβανο» – στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή. Τώρα το Τελ Αβίβ μπορεί να επαναλάβει το «χεσμπ’αλλάχ ή ξε-χεζμπ’αλλάχ όλοι ίδιοι είναι εκεί» αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό το δόγμα βολεύει. Όχι από στρατιωτική άποψη· από όλες τις υπόλοιπες.

Για να το πούμε ωμά: αν το Τελ Αβίβ φοβάται μήπως η Τεχεράνη πλησιάσει στα σύνορά του, αυτή βρίσκεται ήδη στα βόρειa, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που θα μπορούσε. Μπορεί να πλησιάζει και απ’ τα ανατολικά· ωστόσο είναι πια μαθηματικά αποδεδεδειμένο ότι το σχέδιο «isis στη συρία» όχi απλά απέτυχε αλλά, μάλλον, πέτυχε το ακριβώς ανάποδο απ’ ότι έπρεπε. Γιατί ναι μεν το Τελ Αβίβ έχει αεροπορική υπεροπλία… Ωστόσο το να κτυπάει «ιρανικούς στόχους» (όπου βολεύει) έχει αξία μόνο αν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Αν υπάρξει, τότε το συριακό πεδίο μάχης δεν είναι ευκαιρία για το Τελ Αβίβ. Είναι εφιάλτης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί ακόμα και η Χεζμπ’ αλλάχ – για να μην πούμε για παλαιστινιακές οργανώσεις – “undercover”…. (Τρόπος του λέγειν…)

Κι απομένει αυτό: να ολοκληρωθεί η συμφωνία Βηρυτού – Μόσχας για την παραχώρηση απ’ την πρώτη στη δεύτερη «στρατιωτικών διευκολύνσεων». Ναυτικών και αεροπορικών. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κάθε Netanyahu δεν θα χρειάζεται να τρέχει στη Μόσχα. Θα είναι πιο απλό να αναγνωρίσει σαν συνομιλητή του τον όποιον Nasrallah…

(φωτογραφία: Άσχετη με τις εκλογές στο λίβανο, σχετική με τις υποτιθέμενες εκλογές στην αίγυπτο, που έχουν ξεχαστεί. Όλοι οι πρωτοκοσμικοί κομμάντο της δημοκρατίας δεν πρόσεξαν τίποτα στο Κάιρο. Ούτε, καν, το 97% που πήρε τελικά ο φασιστοκαραβανάς Σίσι….)

Πέμπτη 10 Μάη. Οι εκλογές στο λίβανο (και κυρίως τα αποτελέσματά τους) παραήταν «λάθος» για να πάρουν μια θέση στο στερέωμα των πρωτοκοσμικών αναλύσεων για το μέλλον της μέσης Ανατολής· αναλύσεις που είναι γεμάτες από ψοφιοκουναβιστάν ‘n’ friends, ως εάν οι αντίπαλοί τους μόλις κατέβηκαν απ’ τα δέντρα.

Ωστόσο, κι ενώ τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά, διάφορα κρίνονται διαρκώς. Το ζήτημα δεν είναι αν η νικήτρια Χεζμπ’αλλάχ θα ξεκινήσει πόλεμο κατά του ισραηλινού καθεστώτος: δεν θα το κάνει, για πολλούς λόγους… Το ζήτημα είναι το ανάποδο: το κατά πόσον το ισραηλινό καθεστώς, το σαουδαραβικό, και ο μεγάλος ατλαντικός σύμμαχός τους, έχουν περιθώρια (και πόσα) να μην προσπαθήσουν να νικήσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα αφού αποτυγχάνουν με όλα τα υπόλοιπα.

Το Ριάντ τρώει διαρκώς πυραύλους απ’ τους υεμενίτες Huthis, άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο όχι μόνο ότι δεν πρόκειται για «περίπατο στο Aden» αλλά και ότι αρκεί ένας, και μόνον ένας αρχαίος «σοβιετικός» πύραυλος, με σφιγμένες κατάλληλα μερικές βίδες, για να κάνει μπάζα το παλάτι του τοξικού· είτε αυτός είναι μέσα είτε όχι. Κι άντε μετά να σηκώσεις το «συμβολικό φορτίο» των ερειπίων…

Το Τελ Αβίβ κτυπάει με πυραύλους την συριακή επικράτεια («εναντίον ιρανικών στόχων» πάντα), άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι πια «στο χέρι» του ισραηλινού καθεστώτος να κάνει ό,τι γουστάρει. Όχι μόνο επειδή ρωτάει και ξαναρωτάει την Μόσχα· αλλά επειδή η Μόσχα απαντάει γενικά «σας αντιλαμβάνομαι, αλλά…».

Η Ουάσιγκτον εκτοξεύει πυραύλους, κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς, αλλά δεν γλυτώνει απ’ το να γίνει είτε περίγελως είτε αποσυνάγωγος. ‘Οχι επειδή λέει ψέμματα· αλλά επειδή δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ αυτό – και τα πιστεύει…

Είναι εκείνη η πρακτικά και σκληρά δύσκολη στιγμή, που είτε κάποιος κάνει πίσω και προσπαθεί να διασωθεί «διαπραγματευόμενος», είτε προχωράει μπροστά, «και όπου βγει»· ελπίζοντας στην στρατιωτική του superiority.

Δεν είναι λίγοι στην ιστορία (ακόμα και στην πολύ πρόσφατη) που έκαναν το δεύτερο… Και δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι υπάρχει κάτι σαν «καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική σοφία»….