Tag: ηπα

Κορέες 1

Παρασκευή 18 Μάη. Δεν εκπυρσοκρότησε τυχαία ο Kim χτες φωνάζοντας (εμμέσως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία) προς Ουάσιγκτον μεριά ότι «ξεχάστε την συνάντηση αν το πάτε έτσι!». Την αφορμή την έδωσε ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού John Bolton, που δήλωσε ότι γουστάρει «το μοντέλο της λιβύης» για την «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας».

Το δεδομένο πίσω απ’ το ραντεβού της 12ης Ιούνη είναι ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος έχει πάρει χαμπάρι ότι αυτή η διαδικασία πρέπει να αποτύχει· ακόμα και συμβολικά. Ο Bolton είναι γνωστό «γεράκι», και δεν διορίστηκε στο πόστο του νο 1 συμβούλου για να ταΐζει τις πάπιες. Η «πίσω απ’ τις κουρτίνες» πρόταση που μετέφερε το άλλο «γεράκι» (ο νέος υπ.εξ. και πρώην αφεντικό της cia Pompeo) στην Πγιονγκγιάνγκ ήταν ακριβώς στη γραμμή “θα σας κάνουμε Λιβύη”: αρχίστε να καταστρέφετε τις πυρηνικές σας κεφαλές, κι αν είστε προκομένοι σε κανά εξάμηνο τα λέμε για τα παρακάτω. Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Kim όφειλε να εκπυρσοκροτήσει (με την σιωπηλή συγκατάθεση της Σεούλ, και όχι μόνο).

Από πρώτη ματιά οι χθεσινές δηλώσεις του βορειοκορεατικού καθεστώτος θα μπορούσαν να είναι risky business: να σημαίνουν το τέλος του ροζ σύννεφου πάνω απ’ την κορεατική χερσόνησο… Φαίνεται όμως ότι εκει ξέρουν καλά τι κάνουν και πότε! Το ψόφιο κουνάβι (σε συνεννόηση με τον σύμβουλό του) έκανε πίσω, στο εξής στυλ (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό τους): όχι, δεν σκεφτόμαστε κάτι σαν την Λιβύη για την περίπτωση της βόρειας Κορέας… αλλά αν αυτοί δεν συμφωνήσουν θα έχουν την τύχη της Λιβύης… Αχά!!!

Το ότι τα υπό εξέλιξη, τότε, πυρηνικά όπλα του Καντάφι βρυκολακιάζουν στην ανατολική ασία, είτε σαν Boltonιος «ρεαλισμός» είτε σαν ψοφιοκουναβική αναδίπλωση, είναι χαριτωμένο: δείχνει με αντεστραμμένο τρόπο γιατί η Πγιονγκγιάνγκ δεν πρόκειται ποτέ (ΠΟΤΕ!) να καταστρέψει τα πυρηνικά και τους πυραύλους της. Η εν μέρει οπισθοχώρηση του ψόφιου κουναβιού είναι κι αυτή δηλωτική: έχοντας την προσμονή του νόμπελ ειρήνης το ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να υποστηρίξει ακόμα, ανοικτά, την «γραμμή» του βαθέος αμερικανικού κράτους πίσω του και γύρω του.

(φωτογραφία: Αυτός με τα κατεβασμένα μούτρα είναι ο εθνικός σύμβουλος Βolton: σ’ αυτήν την επικίνδυνη ηλικία που το μόνο που μπορεί να τον συγκινήσει πια είναι ένα παγκόσμιο πυρηνικό μανιτάρι που θα παρακολουθεί απ’ το ασφαλές καταφύγιό του… Τον άλλον τον ξέρετε.

Είναι από χθεσινή συνάντησή τους με τον γγ του νατο Jens Stoltenberg στην Ουάσιγκτον. Όπου το ψόφιο κουνάβι απείλησε ότι «θα τα κανονίζουμε τα κράτη / μέλη του νατο που δεν πληρώνουν την συμμετοχή τους – όπως την γερμανία»…

Εεεεεε… Ναι, βέβαια αρχηγέ….)

Κορέες 2

Παρασκευή 18 Μάη. Ωστόσο η (συγκρατημένη) εκπυρσοκρότηση του Kim δεν ήταν μονοδιάστατη. Σε 4 ημέρες (στις 22 Μάη) ο νοτιοκορεάτης Moon πρόκειται να συναντηθεί με το ψόφιο κουνάβι στην Ουάσιγκτον. Και χρειάζεται ένα κάποιο βάθος ελιγμών προκειμένου να αντιμετωπίσει την δουλειά που κάνει το αμερικανικό βαθύ κράτος. Ένας «πράος» Kim, που υπομένει αδιαμαρτύρητα την Boltonia μεθόδευση, θα επιβεβαίωνε αυτό που πουλάνε στην Ουάσιγκτον: ό,τι, δηλαδή, το βορειοκορεατικό καθεστώς γονάτισε απ’ την καυτή ανάσα των εναντίον του κυρώσεων.

Η δουλειά / αποστολή του Moon είναι να πει (ευγενικά…) ότι αυτό δεν ισχύει. Και ότι η προοπτική «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο (άντε, και μιας κάπου, κάποτε, κάπως «αποπυρηνικοποίησης») οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτόν, στην δική του δουλειά, και στις δικές του κινήσεις απέναντι στον (ή μαζί με τον) Kim. Μ’ άλλα λόγια αν ο Kim έχει ένα λόγο να λέει στην Ουάσιγκτον «Λιβύη; Ξεχάστε το!», ο Moon έχει δύο: δεν προορίζει την κορεατική χερσόνησο για «βόρεια αφρική», με καμμία έννοια!

Αλλά για να είναι πειστικό κάτι τέτοιο (δηλαδή: για να μπορέσει ο Moon να συνεχίσει την γλυκειά και φιλειρηνική ρυμούλκηση του ψόφιου κουναβιού, σαν κεντρικού εκπροσώπου του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, προς την παγίδα της συνάντησής του με τον Kim), θα έπρεπε αυτός ο τελευταίος, ενόσω ισχύουν οι θρυλικές «κυρώσεις» που κατά την Ουάσιγκτον τον «γονάτισαν», να δείξει σοβαρά σημάδια «αντι-αμερικανικής» ζωής! Άντε: ακόμα και να κατηγορήσει τον Moon για ανοησία!…

Αφού ως τώρα το ουσιαστικό πρόβλημα το έχει η Ουάσιγκτον (και ο ιμπεριαλισμός της στην ανατολική ασία) θεωρούμε αδύνατο ότι αυτοί που σχεδίασαν και εφαρμόζουν αυτήν την τόσο αποτελεσματική τακτική θα έκαναν το λάθος να ανακουφίσουν τους αμερικανικούς ώμους, επιστρέφοντας στην περσινή κατάσταση! Το ότι κάνουν εκτός από πανηγυρικές / φιλειρηνικές κινήσεις και κάποια «τσινίσματα» που δείχνουν «τολμηρά», προσθέτει (και δεν αφαιρεί) στην τακτική τους.

Εν τω μεταξύ ούτε τα αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά B-52 θα πάρουν μέρος στις νοτιοκορεατο-αμερικανικές ασκήσεις “max thunder”… Αυτό το κανόνισε απευθείας η Σεούλ· και το δέχτηκε το αμερικανικό πεντάγωνο…

Όσο για την «συνάντηση κορυφής» αντιπροσωπειών των δύο κορεών, που ήταν να γίνει χτες και αναβλήθηκε; Γείτονες είναι, δεν θα χαθούν. Αύριο, μεθαύριο, την άλλη βδομάδα· υπάρχει χρόνος αρκετός…

Τα καθάρματα έχουν να λένε

Πέμπτη 17 Μάη. Αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός γάζωσε παλαιστίνιους διαδηλωτές πριν 3 ημέρες, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός είναι κατοχικός στην παλαιστίνη, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός και το κράτος του Τελ Αβίβ καταστρέφουν συστηματικά εδώ και δεκαετίες την καθημερινή ζωή των παλαιστινίων, αν νομίζετε ότι ο αγώνας κατά του απαρχάιντ δεν τέλειωσε στη νότια αφρική, αν νομίζετε ότι η λωρίδα της Γάζας είναι η μεγαλύτερη φυλακή / κάτεργο (σε μέγεθος και σε διάρκεια) στον πλανήτη, αν… αν… αν… κάνετε λάθος… Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Αντίθετα, εκείνο που έγινε στις 14 Μάη, ήταν η μαζική αυτοκτονία μελών και οπαδών της Χαμάς!!! Ναι!!! Και ξέρετε γιατί αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζικά τόσες χιλιάδες (αιχμάλωτοι) παλαιστίνιοι; Επειδή (λέει…) αυτό συμβαίνει συχνά σε «φυλές και πολιτισμούς που καταλαβαίνουν ότι έχει έρθει το τέλος τους», κι ότι ξεπερνιούνται… Οπότε αποφασίζουν να δώσουν στους εαυτούς τους ένα τέλος τελετουργικό…

Αυτά τα λέει ένας αμερικάνος φασίστας ανοικτά… Θα ήταν εύκολο να τον αγνοήσουμε, αλλά άθελά του είναι μια σημαδούρα του πόσο μακρυά μπορεί να πάει αυτό που υποτίθεται «ηττήθηκε» στον β παγκόσμιο πόλεμο (καμμία σχέση: αφομοιώθηκε και έγινε καπιταλιστική σταθερά!), δηλαδή ο φασισμός και οι οπαδοί του. Είναι μια «παραλλαγή» του επιχειρήματος που χρησιμοποιούν τακτικά οι βιαστές: «μα κι εκείνη τα ήθελε» ή «με προκάλεσε»…

Πρόκειται για διαστροφή; Ναι, αλλά δεν είναι εξαίρεση. Παρόμοιου τύπου διαστροφές (της σκέψης αλλά και της ηθικής) μπορεί να συναντήσει κανείς οπουδήποτε και, σχεδόν για οτιδήποτε. Π.χ.: το να κατηγορεί κανείς το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ, είναι …. «αντισημιτισμός»!!!… (παρ’ όλο που όλο και περισσότεροι εβραίοι παγκόσμια στρέφονται εναντίον του: πιθανόν κι αυτοί / αυτές να ετοιμάζονται να αυτοκτονήσουν τελετουργικά, αφού «δεν αξίζει η ζωή χωρίς την ισραηλινή κρατική φασιστική μπότα»…) Πρόκειται για διαστροφή που βρίσκει «περιθώριο» να ακουστεί (και, γιατί όχι; οπαδούς και υποστηρικτές) επειδή είναι μια διαστροφή εκ του ασφαλούς, μια καλά προστατευμένη πρωτοκοσμική διαστροφή: δεν κινδυνεύουν «να αυτοκτονήσουν τελετουργικά» οι οπαδοί της, επειδή είναι καλά προφυλαγμένοι απ’ τα σφαγεία των πολέμων που κάνουν…

Όμως να από που προέρχεται αυτή η «σοφία», να ποια είναι η ανομολόγητη καταγωγή της: τι θέλουν και απεργούν (στα σοβαρά) αυτοί οι εργάτες; Δεν ξέρουν ότι θα χάσουν τα μεροκάματά τους και θα φτωχύνουν; Δεν ξέρουν ότι θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν; Δεν ξέρουν ότι θα πυροβοληθούν απ’ τις κάνες του νόμου και της τάξης; Δεν ξέρουν ότι θα απολυθούν, να μείνουν άνεργοι / ες, και ότι σίγουρα θα ηττηθούν; Άρα; Άρα τί είναι η απεργία τους αν όχι μια πράξη συλλογικής αυτοχειρίας; That’s it!!!

Η «σοφία» για την «μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων» διατρέχει από άκρη σε άκρη την νεκροφιλία του κεφάλαιου: οτιδήποτε εναντιώνονται σε κάθε έκφρασή του («οικονομική», «γεωπολιτική», “αισθητική”, κλπ) είναι κάλεσμα στον θάνατο (λέει αυτή η σοφία…) επειδή μόνο το κεφάλαιο και το κράτος είναι η «ζωή»!!! Ή, διατυπωμένο κάπως διαφορετικά, η «ζωή» μια μονάχα αξία έχει: σαν ενεργούμενο, σαν υποχείριο, σαν εξάρτημα κάθε θανατερής κατοχής της! Από κάποιον στρατό ή, εναλλακτικά (αυτό που λέγεται «ειρήνη»), απ’ την παναστρατιά του εμπορεύματος. Πράγματι: αν το κεφάλαιο σαν σχέση εκμετάλλευσης και θανάτου είχε φωνή, τι διαφορετικό θα έλεγε απ’ το Εγώ ειμί ο Κύριος και Θεός σου, ουκ έσονται νοήματα ζωής έτερα πλην εμού;

Ω τι ωραία που θα φιλοσοφούσαν όλα αυτά τα καθάρματα πέντε λεπτά πριν πέρασει το λαιμό τους η αγχόνη!!!

(φωτογραφίες στη μέση και κάτω: Σαν φιλάνθρωπος ο ισραηλινός στρατός βοηθάει την μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων. Πάνω drones ρίχνουν δακρυγόνα…. Κάτω οι ελεύθεροι σκοπευτές σημαδεύουν αραχτοί…. Προσέξτε το οπλοπολυβόλο στα αριστέρα: “παροχή υπηρεσιών ευθανασίας” το λένε το ισραήλ και οι φίλοι του… )

Astana minus / plus 1

Πέμπτη 17 Μάη. Προετοιμάζοντας την (έχουμε χάσει το μέτρημα!) επόμενη συνάντηση στο Sochi τον Ιούλη (του ’18 – και βλέπουμε…), μετά από τρεις;, τέσσερεις; παραπάνω; αναβολές, Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη εξέδωσαν χτες κοινή ανακοίνωση, για το μέλλον της συρίας. Με σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία, κλπ.

Αυτό που βλέπει η ασταμάτητη μηχανή απ’ τις αρχές της χρονιάς είναι μια αλλαγή τακτικής του μπλοκ της Αστάνα. Μέσα από διάφορες αναβολές έχει ακυρωθεί η, ας την πούμε έτσι, «πολιτική διαδικασία» εμπλοκής τμημάτων της αντικαθεστωτικής αντιπολίτευσης σε μια κάποια συμφωνία. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί η τακτική της (πιεστικής ή δελεαστικής) εξαγοράς διάφορων μικρότερων ή μεγαλύτερων οργανώσεων τέτοιου είδους· που, απ’ ότι φαίνεται αποδίδει.

Τι έχει συμβεί; Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι ο αμερικανικός στρατός (αλλά και γαλλικός, και αγγλικός) έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην ypg/pkk κρατούμενη ζώνη στην βόρεια και ανατολική συρία, και ότι δεν πρόκειται να διωχτούν εύκολα, το project μια «ευρείας συμμετοχής στην συζήτηση για το μέλλον της συρίας», που ήταν το πολιτικό σκέλος της δράσης του μπλοκ της Αστάνα, πάγωσε. Αντί για διαπραγματεύσεις (εντός ή εισαγωγικών) προκρίθηκε μια καθαρά στρατιωτική διαχείριση. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του (το δεύτερο είναι το σημαντικό προοπτικά!) κατέλαβαν τον θύλακα της afrin … Δεύτερον, ο συριακός στρατός ‘n’ friends, ανέλαβε την εκκαθάριση διάφορων αντικαθεστωτικών θυλάκων (πράγμα που θύμωσε ιδιαίτερα τον άξονα και τους συμμάχους τους, έτσι ώστε πρώτα να σκηνοθετήσουν την ‘επίθεση με χημικά’ στην Douma, έναν απ’ τους θύλακες, και στη συνέχεια να προχωρήσουν στην «τιμωρία»)…. Τρίτον, με την πλήρη άδεια και έγκριση τόσο της Δαμασκού όσο και της Μόσχας και της Τεχεράνης, ο τουρκικός στρατός ανέλαβε την διαχείριση του θύλακα της Idlib…

Σ’ αυτήν την διαδικασία που κρατάει πάνω από 4 μήνες, συμβαίνουν αξιόλογα πράγματα. Πρώτον, στον θύλακα της Ιdlib, που είναι αποθήκη για κάθε είδους αντικαθεστωτικούς (εκτός isis) που συνθηκολογούν αλλού, με το καλό ή το κακό οι σουνίτες ένοπλοι περνούν στην αρμοδιότητα, στις διαταγές και στην χρηματοδότηση της Άγκυρας. Δεύτερον, ανάλογοι ένοπλοι, από διάφορους θύλακες που εκκενώνονται αλλά έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς, εντάσσονται στον συριακό στρατό (!) μετά από σχεδόν αυτόματες διαδικασίες αμνήστευσης (!!!).

Αυτό σημαίνει πρακτικά πως όλο το δίκτυο αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν στήσει Ριάντ, Τελ Αβίβ, Λονδίνο και Ουάσιγκτον διαλύεται συστηματικά – και οι σύριοι ένοπλοι αλλάζουν στρατόπεδο, είτε άμεσα (μπαίνοντας στον συριακό στρατό, ακόμα και στις «ειδικές δυνάμεις»!) είτε έμμεσα (μπαίνοντας υπό τις διαταγές της Άγκυρας).

Astana minus / plus 2

Πέμπτη 17 Μάη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν (ή υπονοούνται) τα εξής:

Α) Προς το παρόν, και μην έχοντας κάποιον επίσημο και καθαρό τρόπο να διώξουν την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της απ’ την ypg/pkk ζώνη (και έναν τουλάχιστον θύλακα στα νότια, στα σύνορα με την ιορδανία), τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα συμβιβάζονται με την πραγματικότητα και, φροντίζουν να ελεγχθεί / «καθαρίσει» η υπόλοιπη συριακή επικράτεια.

Β) Σ’ αυτή τη βάση, κι αφού δεν προβλέπεται σοβαρή κουρδική συμμετοχή σε έναν αντι-αμερικάνικο σχεδιασμό για το συριακό μέλλον, οι «πολιτικές διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση» έχουν μετατραπεί και ορθολογικοποιηθεί στο μέγιστο: η όποια αντιπολίτευση είτε θα μετανοιώσει γυρίζοντας στην Δαμασκό, είτε – αν επιμένει – θα ακολουθεί τις οδηγίες της Άγκυρας. Αλλιώς δεν υπάρχει.

Γ) Ο θύλακας της Idlib έχει παραχωρηθεί στην Άγκυρα για να κάνει αυτήν την δουλειά (της «απαλλοτρίωσης») – πράγμα που γίνεται με σημαντική επιτυχία. Αντίθετα το Ριάντ χάνει και τους τελευταίους «δικούς» του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ηττηθεί απόλυτα και οριστικά. Κι όχι μόνον το Ριάντ.

Δ) Η «πολιτική λύση» που προωθούσε το μπλοκ της Αστάνα αναβάλλεται επ’ αόριστο (όσες φανφάρες κι αν χρειαστούν), όπως όμως – τα μέλη του θα φροντίσουν γι’ αυτό – αναβάλλεται και οποιαδήποτε «αμερικανοκρατούμενη» (μέσω οηε) ανάλογη προσπάθεια. Αντίθετα, τώρα θα δοθεί βάρος στην ανοικοδόμηση της περιοχής που ελέγχει το μπλοκ της Αστάνα, με διάφορα μεγάλα project όχι απλά ανακατασκευών αλλά και εκσυχρονισμού, που θα χρηματοδοτηθούν απ’ το Κατάρ και απ’ το Πεκίνο (με ανταλλάγματα, φυσικά!). Αυτή η φάση, της ανοικοδόμησης, θα χρησιμοποιηθεί και σαν πολιτικό εργαλείο πίεσης προς τους (όχι λίγους) άραβες στην ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη ζώνη, όπου κανείς (δηλαδή: ο τοξικός) δεν πληρώνει για τέτοια. (Η “ελεύθερη” Raqqa παραμένει σωρός ερειπίων…).

Ε) Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε είναι σωστό κι αυτό: η Τεχεράνη θα κάνει τις (στρατιωτικές…) δουλειές της στη συρία, ίσως χωρίς θόρυβο, αλλά θα τις κάνει όπως σχεδιάζει· και δεν υπάρχει περίπτωση «εμποδίων» απ’ την Μόσχα. Γιατί την ώρα που η Μόσχα έχει εξασφαλίσει το «ελεύθερο» από στρατιωτική άποψη στην συριακή επικράτεια, θα ήταν σόλικο να απαγορεύσει κάτι ανάλογο στην Τεχεράνη, που έχει ματώσει πολύ περισσότερο!

ΣΤ) Η ανοικοδόμηση της (υπό επίσημο Άσαντ έλεγχο αλλά ανεπίσημη εξουσία των «εγγυητριών δυνάμεων») συριακής επικράτειας επιτρέπει να αξιοποιηθεί «παραγωγικά» (από καπιταλιστική αλλά και γεωπολιτική άποψη) το άγνωστης διάρκειας διάστημα μέχρι να υπάρξει αλλαγή στους συσχετισμούς· και να αποχωρήσουν (: διωχτούν) οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους απ’ την συρία (και το ιράκ). Όσο κι αν φτήττει το Τελ Αβίβ, ο χρόνος είναι (αποδεδειγμένα) εναντίον του! Κι αυτό αφορά και τον Λίβανο και (μεσοπρόθεσμα) την Παλαιστίνη…

Τώρα που τελειώνει η εκκαθάριση των εσωτερικών θυλάκων, μια είναι η περιοχή η διεκδίκηση της οποίας θα μπορούσε (ή όχι) να προκαλεί στρατιωτικές τριβές και να δίνει λαβές είτε στην Ουάσιγκτον είτε στο Τελ Αβίβ να δοκιμάζουν την «στρατιωτική διαχείριση της ήττας» τους: η περιοχή της Dara’a, δίπλα στα υψώματα του Golan. Όταν, όμως, μαθαίνουμε ότι ρωσική κατασκευαστική ετοιμάζει πεντάστερο resort στην Tartus (με όλα τα απαραίτητα…) υποψιαζόμαστε ότι το μπλοκ της Αστάνα δεν θα δώσει βάρος σε μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στην Dara’a είτε στην Deir ez-Zor, επιχειρήσεις που θα αφήνουν περιθώρια δράσης στον «άξονα»… Θα το πάει αλλιώς…

Επιμένουμε, άλλωστε: η γραμμή αντιπαράθεσης είναι πολύ μακριά, και καθόλου δεν περιορίζεται στη μέση Ανατολή…

(φωτογραφία: Η κατάσταση στα βορειοδυτικά του συριακού πεδίου μάχης σήμερα. Κίτρινη είναι η ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη περιοχή· γκρι η περιοχή που ελέγχει άμεσα ο τουρκικό στρατός και το f.s.a. πεζικό του· κόκκινο η περιοχή που ελέγχεται απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends, και πράσινο ο θύλακας της Idlib. Τα πυργάκια είναι «τουρκικά παρατηρητήρια», που στήνονται με την έγκριση της Δαμασκού – και διαρκώς αυξάνουν γύρω γύρω. Χάρη και σ’ αυτά, διάφορες αντικαθεστωτικές οργανώσεις προτιμούν την σιγουριά της μισθοδοσίας απ’ την Άγκυρα· και εγκαταλείπουν πανηγυρικά το Ριάντ…

Τρέχε τοξικέ στο Τελ Αβίβ!!!)

Μέση ανατολή 4

Τετάρτη 16 Μάη. Μ’ αυτά τα δεδομένα, το γεγονός ότι ένα κράτος απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές / αιχμαλώτους το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τους σφάξει, όχι μόνο δεν είναι «νίκη» του ισραήλ αλλά δείχνει και την δική του αδυναμία και την γύμνια της αμερικανικής υποστήριξης με την μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds.

Στον πρώτο κόσμο η σφαγή θα ξεχαστεί γρήγορα, αυτό είναι εύκολο. Όχι, όμως, στις αραβικές κοινωνίες· σε μερικά απ’ τα κράτη των οποίων στηρίζεται ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ. Ποιο αραβικό καθεστώς, χούντα ή καμουφλαρισμένη χούντα, μπορεί να βγει τώρα ή τους επόμενους μήνες να πει «να τα βρούμε, βρε αδελφέ, με το Τελ Αβίβ» χωρίς να διακινδυνεύει την ίδια του την ύπαρξη; Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα αποτελέσματα των εκλογών στο λίβανο και στο ιράκ σαν απόδειξη εκείνου που συμβαίνει ήδη, είναι αρκετό το σφαγείο της Γάζας για να εξασφαλίσει ότι τα επόμενα χρόνια όποιος δηλώνει «φίλος του ισραήλ» στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο, θα σκάβει τον λάκο του.

Κι αυτό, μην έχετε αμφιβολία, ενισχύει – φανερά και κρυφά – την επιρροή του μπλοκ της Αστάνα plus: της Τεχεράνης, της Μόσχας, της Άγκυρας, του Κατάρ, της Χεζμπ’ αλλάχ, του Πεκίνου.

(Ορισμένοι βολεύονται να υποστηρίζουν ότι «επίτηδες το έκανε η Χαμάς και έστειλε κόσμο πάνω στον φράκτη». Το μόνο που δεν λένε είναι ότι πράκτορες της Χαμάς έσπρωχναν του ισραηλινούς στρατιώτες / χασάπηδες να ρίχνουν στο ψαχνό… Πάταγαν και την σκανδάλη οι παλιοπράκτορες, ενώ οι αθώοι φαντάροι ήθελαν να φύγουν… Μήπως η Χαμάς ή η Χεζμπ’ αλλάχ ή η Τεχεράνη έχουν κατακτήσει ήδη το ισραηλινό κράτος κι αυτό δρα σαν ενεργούμενό τους χωρίς να το καταλαβαίνει; Μένει να τα ακούσουμε κι αυτό…

Κατά τα άλλα, η παροιμία που λέει πως «όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα σου φαίνονται πρόκες», απόδειξη μιας βαθύτερης διανοητικής ένδειας, δείχνει το γιατί το παρακμιακό ισραηλινό καθεστώς, που φτιάχτηκε κόντρα στην εβραϊκή ιστορία και κόντρα στην μεσανατολική γεωγραφία σαν «απόφυση» της χριστιανικής δύσης, πριονίζει το κλαδί του σ’ ένα δέντρο δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη, που πέφτει σε αργή κίνηση…)

(Φωτογραφία: Η μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση / προσπάθεια απόδρασης αιχμαλώτων που είναι γνωστή στην ιστορία: λωρίδα της Γάζας, 14 Μάη 2018.

Εντυπωσιακή η ντόπια συγκατάνευση στους στρατόματσους / δεσμοφύλακες, ε; Και γιατί; Επειδή το ελληνικό κράτος είναι σύμμαχός τους, και επειδή έχουμε γεμίσει τσατσορούφιανους…

That’s why!!!)

Ο θάνατος είναι για όλους

Τρίτη 15 Μάη. Θα κάνουμε στην άκρη, όσο μπορούμε, τα συναισθήματά μας για την σφαγή στη Γάζα. Δεν είναι εύκολο, έχουμε όμως οδηγό (αν θα ήταν δυνατόν να αξίζουμε κάτι τέτοιο!) μια παλαιστίνια μάνα, πριν πολλά χρόνια. Οι ισραηλινοί είχαν σκοτώσει έναν γυιό της, ύστερα έναν δεύτερο, κι ύστερα έναν τρίτο: ήταν όλοι τους αγωνιστές της αντίστασης. Κι εκείνη η γυναίκα, από πένθος σε πένθος, μόνιμα μέσα σε πένθος, έλεγε ότι «κι άλλους γυιούς αν είχα στον αγώνα θα τους έστελνα»…. Και κάτι ακόμα: Έχω στεγνώσει από δάκρυα. Δεν έχω άλλα. Δεν μπορώ να κλάψω άλλο… Μπορείτε να νοιώσετε τι σημαίνει το να «μην μπορείς να κλάψεις άλλο;»

Όποιοι καραγκιόζηδες νομίζουν ότι οι ινδιάνοι (οι άραβες στην παλαιστίνη είναι οι ινδιάνοι της μέσης Ανατολής) είναι ένα ελαττωματικό «φύλο», προορισμένο να εξαφανιστεί κάτω απ’ τις πρωτοκοσμικές (και ισραηλινές) ερπύστριες, ας συγκρατήσουν κάπου στην άκρη του μυαλού τους (κι όχι των μηχανημάτων τους) , σ’ αυτό που κάποτε λεγόταν «μνήμη» και προκαλούσε σύγκρυο (και όχι εγγραφή για gigabites…), ότι μία, δύο, εκατό, χιλιάδες μανάδες εκεί στεγνώνουν από δάκρυα· και συνεχίζουν. Δεν υπάρχουν περιθώρια για μελοδράματα σ’ αυτόν τον πόλεμο του αραβικού / παλαιστινιακού Δαβίδ εναντίον του ισραηλινού / πρωτοκοσμικού Γολιάθ. Όχι.

Παραμερίζουμε, λοιπόν, τα συναισθήματα για να πούμε κάτι που ας το σημειώσουν τόσο τα τσιράκια όσο και οι υπάλληλοι (στα μέρη μας) του Τελ Αβίβ – ξέρουμε ότι ασχολούνται μαζί μας…. Ας το κρατήσουν σαν κουβέντα μιας περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής: αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο της «δύσης» στη μέση Ανατολή, το ισραηλινό κράτος, έχει ηττηθεί ήδη – κι ας παριστάνει ότι δεν το καταλαβαίνει. Το αν η ήττα θα οριστικοποιηθεί σε 5 ή σε 10 χρόνια, με 1000 ή με 100.000 δολοφονημένους παλαιστίνιους, είναι πολύ σημαντικό. Αλλά η ήττα είναι αναπόδραστη. Και να γιατί:

– Το ισραηλινό κράτος και η ιδεολογία του έκανε εδώ και 70 χρόνια το πιο θανάσιμο αμάρτημα που θα μπορούσε: ξέχασε ή παραχάραξε (το ίδιο κάνει) την εβραϊκή ιστορία, για να νομιμοποιηθεί στα μάτια των χριστιανών δημιουργών του. Η πραγματική και αναμφισβήτηση ιστορία είναι ότι τους εβραίους τους κυνήγησαν, τους ταπείνωσαν, τους πρόσβαλαν, τους σκότωσαν, τους έκλεισαν σε γκέτο, και τελικά τους εξόντωσαν οι χριστιανοί. Όχι οι μουσουλμάνοι, όχι οι άραβες! Στην οθωμανική αυτοκρατορία (για παράδειγμα) κανείς δεν κυνήγησε τους εβραίους· την ίδια εποχή που στη χριστιανική ευρωπαϊκή δύση τους θεωρούσαν μιάσματα και τους αντιμετώπιζαν σαν απόβλητους.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο αυθεντικός ιστορικός σύμμαχος των εβραίων, σαν κουλτούρα και σαν ηθική, ήταν οι μουσουλμάνοι, και όχι οι χριστιανοί. Στην οθωμανική και πολυπολιτισμική Σαλονίκη κατέφυγαν οι σερφαδίτες, κυνηγημένοι απ’ την χριστιανική ισπανία!!! Δεν πήγαν στο Παρίσι ή στη Ρώμη!!!

Αυτήν την ιστορική αλήθεια το ισραηλινό κράτος την διαστρέβλωσε μέχρι θανάτου (των παλαιστινίων και όχι μόνο) εδώ και 70 χρόνια.

– Ένα τμήμα των ευρωπαίων εβραίων συμμάχησε με τις χριστιανικές πρωτοκοσμικές ελίτ (δηλαδή με τους ιστορικούς σφαγείς των εβραίων…) για να δημιουργηθεί ένα μιλιταριστικό, ρατσιστικό προκεχωρημένο φυλάκιο αυτής ακριβώς της πρωτοκοσμικής δύσης, στη μέση Ανατολή. Έτσι, οι ισραηλινοί εργολάβοι του δυτικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού, αντέστρεψαν την πραγματικότητα της ιστορικής εμπειρίας της θρησκείας και της φυλής τους, παρέγραψαν τόσο τα σε βάρος τους εγκλήματα όσο και τις αληθινές αιτίες τους, (κράτησαν επιλεκτικά και κατάλληλα επενδεδυμένα κάποια είδωλα) και έγιναν εργολάβοι των εξολοθρευτών τους. Αυτό, σε μεσομακροπρόθεσμη ιστορική κλίμακα, είναι ακόμα πιο θανάσιμο από απλά θανάσιμο «αμάρτημα»: το να στρέφεσαι εναντίον των συμμάχων και των αδελφών σου (των αράβων / των μουσουλμάνων) για να υπηρετήσεις, και με δικό σου προσωρινό όφελος βέβαια, τα συμφέροντα του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον ή οποιουδήποτε παρόμοιου (τα οποία, εννοείται, έχουν γίνει και δικά σου) είναι μοιραία εθελοτυφλία. Αργά ή γρήγορα…

– Τώρα που το «κέντρο βάρος» του καπιταλιστικού κόσμου απομακρύνεται απ’ το πετρέλαιο, την μέση Ανατολή και μετατοπίζεται στην Ασία, οι εργολάβοι του πρωτοκοσμικού ρατσισμού / μιλιταρισμού στη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο, αυτοί που λέγονται «ισραηλινό κράτος», έχουν πέσει σε υπαρξιακή περιδίνηση, που την εκδηλώνουν κλιμακώνοντας αυτό που η πρωτοκοσμική, χριστιανική «κληρονομιά» και εργολαβία τους υποδεικνύει: ακόμα περισσότερο έγκλημα, ακόμα μεγαλύτερη σφαγή, ακόμα μεγαλύτερη διασκέδαση με την εξόντωση των Άλλων, ακόμα περισσότερη «δικαιολογημένη» παράνοια.

Αλλά η ιστορία (και όχι μόνο η καπιταλιστική) ποτέ δεν έκλαψε για τα παρανοϊκά ενεργούμενά της, με όποια αιμοβόρα πίστη κι αν την υπηρέτησαν! Το οικτρό τέλος τους είχε, μάλιστα, εκ των υστέρων, περισσότερες από μια εξηγήσεις και δικαιολογήσεις.

– Αυτό που οι πρωτοκοσμικοί ρατσιστές του Τελ Αβίβ (αφεντικά και υπήκοοι) πήραν σαν γαμήλιο δώρο απ’ την Ουάσιγκτον, την ανακήρυξη δηλαδή της Ιερουσαλήμ / Quds σαν «πρωτεύουσας» ενός κράτους που έχει όλο και μικρότερη γεωπολιτική χρησιμότητα και αξία, δεν είναι «διαμάντι»! Είναι μόνο το δηλητηριασμένο μήλο που η Ιστορία προσφέρει πάντα στους αυτο-ικανοποιούμενους και στους ψωνισμένους. Αφού οι ισραηλινές ιμπεριαλιστικές αιχμές της «αγγλόσφαιρας» δεν φρόντισαν να χειραφετηθούν απ’ αυτήν (τα συμφέροντά των υπηρετών τους είναι, στ’ αλήθεια, πολύ ισχυρά) ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο της αλλαγής παραδείγματος (τον οποίο, φυσικά, απωθούν…), θα έχουν την δική της «μοίρα». Την μοιράζονται ήδη: παρακμάζουν σαν ψόφια κουνάβια / αστακοί.

Αυτά λέει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή. Λέει ότι η εβραϊκή συλλογική ιστορική εμπειρία αντιστράφηκε απ’ την στιγμή της «διακήρυξης του Balfur» (- και όχι του «θελήματος του θεού»…), και έγινε καθαρή προδοσία. Λέει ότι το να προδίδεις την πραγματική σου ιστορία και, στη θέση της να φτιάχνεις εθνοκρατικά παραμύθια, σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα σε συνθλίψουν τα ίδια τα γρανάζια των μυθολογιών σου. Γιατί; Επειδή είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι!!! Σκοτώστε, βασανίστε, σακατέψτε όσους παλαιστίνιους επιτρέπει ο πρωτοκοσμικός κανιβαλισμός σας! Υπογράφετε την καταδίκη σας: σαν «δυτικοί»! Γιατί τα θύματά σας είναι μεσανατολίτες, δηλαδή (και) ασιάτες…

Κι αυτό που φέρνει ήδη ο ανατολικός άνεμος (μεταξύ άλλων και σαν «ασιατική αλληλεγγύη κατά της ευρω-αμερικανινής αποικιοκρατίας») θα σας σαρώσει… Έμμεσα; Άμεσα; Θα φανεί…

Η μέση Ανατολή μέσα απ’ το κουτί

Τρίτη 15 Μάη. Στις πρόσφατες εγκλογές στο λίβανο, η Χεζμπ’ αλλάχ και οι σύμμαχοί της (οππορτουνιστές μεν, αλλά σύμμαχοι) κέρδισαν την πλειοψηφία. Κανείς δεν κατήγγειλε νοθεία ή «ρωσικό δάκτυλο»: οπότε η Χεζμπ’ αλλάχ είναι, πλέον, ΤΟ λιβανέζικο κράτος. Αυτό, παρότι το σύνταγμα της επιτρέπει να μην φαίνεται σε επίπεδο κορυφής· της επιτρέπει ακόμα ακόμα να κρατήσει αυτόν τον δυστυχισμένο υπάλληλο (ή συνεταίρο;) του τοξικού, τον Hariri, στην πρωθυπουργική καρέκλα.

Στις ακόμα πιο πρόσφατες εκλογές στο ιράκ, η συμμαχία του σιίτη ιμάμη Muqtada al-Sadr με τους κομμουνιστές (ναι, υπάρχει ακόμα το κομμουνιστικό κόμμα του ιράκ…) κερδίζει την πρώτη θέση, με 54 έδρες (στις 320). Ο Sadr και η σιιτική πολιτοφυλακή του (ο «στρατός του Mahdi») εξεγέρθηκαν ένοπλα δύο φορές εναντίον της αμερικανικής κατοχής του ιράκ· και, αντίθετα απ’ ό,τι θα βόλευε τα σχέδια διάλυσης του ιράκ, δεν είναι καθόλου «αντι-σουνίτες». Είναι, όμως, «αντι-isis» και «αντι-Ριάντ» (κρύβοντας το δεύτερο αν χρειάζεται), αφού άλλωστε ο Sadr είναι απόφοιτος του θρησκευτικού πανεπιστημίου της ιρανικής Kom. Οι «λαϊκές επιτροπές δράσης» (popular mobilization units, pmu) που εκπαιδεύτηκαν απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» είναι, ίσως, το πιο αξιόπιστο στρατιωτικό σώμα στο ιράκ· τυπικά τμήμα του επίσημου ιρακινού τακτικού στρατού αλλά στην πράξη μισοανεξάρητο.

Παρότι ο 44χρονος Sadr δεν πρόκειται να πάρει οποιοδήποτε αξίωμα (η θέση του σαν ιμάμης δεν του επιτρέπει καν την συμμετοχή στην εκλογές), η σιιτο-σουνιτική συμμαχία στο ιράκ (υπό την κοινή επίβλεψη Τεχεράνης απ’ την μια και Άγκυρας / Κατάρ απ’ την άλλη), στις διάφορες κομματικές μορφές της, είναι το πιο κρίσιμο συστατικό ΤΟΥ ιρακινού κράτους· άσχετα με το τι και πως θα φαίνεται σε τρίτους.

Καθόλου καλά τα μαντάτα για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!!! Κι εδώ, ακριβώς, η γελοιότητα γίνεται κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, η οποία με την σειρά της (μέγαιρα σωστή!!!) φτύνει στα μούτρα όσων (φανερά ή κρυφά νεοφιλελεύθερων) νομίζουν ότι οι αποφάσεις των αφεντικών γίνονται με τον ορθολογισμό της game theory ή, έστω, στη λογική «μέγιστο όφελος με την μικρότερη δαπάνη»: αν υπάρχει κάτι που ενισχύει την επιρροή (και) της Τεχεράνης (αλλά και της Άγκυρας) σ’ όλη αυτή τη ζώνη της μέσης Ανατολή και της Μεσοποταμίας, είναι – ακριβώς – το ότι η Ουάσιγκτον ρίχνει την Τεχεράνη στην «παρανομία»!!! Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο εκείνοι που έχουν Α ή Β συμφέροντα με τον ιρανικό καπιταλισμό συσπειρώνονται. Αλλά κι όσοι εμφανίζονται ενάντιοι, χρεώνονται τόσο πολύ φιλοαμερικανισμό (σε κράτη που η Ουάσιγκτον κατέστρεψε..) ώστε χάνουν την αξιοπιστία τους…

Θα έλεγε κανείς ότι ο καλύτερος (αν και σχετικά αργός) δρόμος για να περιοριστεί η επιρροή της Τεχεράνης σ’ όλη αυτή τη ζώνη, θα ήταν να αφεθούν όλοι (το ιράκ, το ιράν, η συρία) να «αναπτυχθούν καπιταλιστικά» ομαλά. Να δημιουργήσουν (ή να ανασυνθέσουν) τις «εθνικές ελίτ» τους με όρους συσσώρευσης και όχι πυροβολικού, να μαστορεύουν τις «εθνικές συμμαχίες» τους με όρους συμφέροντος ευμάρειας και όχι επιβίωσης, και τα υπόλοιπα. Κάνοντας το αντίθετο, κουνώντας το δάκτυλο στο ιράν την ώρα που φυτεύει βάσεις τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία, η Ουάσιγκτον (και οι τοπικοί σύμμαχοί της) επιταχύνει/ουν εκείνο που (λένε ότι) θα ήθελε/αν να αποφύγει/ουν!

Οπότε; Όποιος, στον 21ο αιώνα, προσκυνάει τα (και πολεμικά) hardware ενώ το «καπιταλιστικό πνεύμα» είναι η ατομική και συλλογική (διανοητική, ηθική και συναισθηματική) δύναμη των ανθρώπινων μυαλών· όποιος δηλαδή, μ’ έναν απελπισμένο και μυωμικό (πάντα ιμπεριαλιστικό) ωφελιμισμό προσπαθεί να κάνει πειρατεία στην καπιταλιστική εξέλιξη που είναι το πραγματικό πεδίο του διακρατικού ανταγωνισμού· ε, λοιπόν, αυτός πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται!

Διότι, ας το επαναλάβουμε: το τι πετυχαίνει ο κινέζικος καπιταλισμός, το σε ποια φάση βρίσκεται, και το ποια είναι η τάση του, μόνο επειδή αποκρύβεται απ’ τους υποτελείς δεν προκαλεί σοκ και γενική παράλυση στον άλλοτε ηγεμονικό «δυτικό»! Και το ιράν, το ιράκ του Sadr, o λίβανος της Χεζμπ’ αλλάχ, η συρία του Άσαντ, μια χαρά αρθρώνονται στον σχεδιασμό του Πεκίνου.

Για τον καπιταλισμό δουλεύει και ο επονομαζόμενος “άξονας της αντίστασης” (στην αμερικανική ηγεμονία)!! Κρίμα που αυτός ο παλιοκαπιταλισμός δεν είναι φυσικό υποκείμενο, άτομο, πρόσωπο συγκεκριμένο, να γελάνε και τα μουστάκια του…

Προς την ειρήνη και το νόμπελ της…

Τρίτη 15 Μάη. Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα (και σε όλο και μικρότερη σχέση με δαύτα) δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή το αμερικανικό βαθύ κράτος) και σύμμαχοί του (ισραήλ και σαουδικη αραβία) προωθούν προς ανακοίνωση ένα «σχέδιο για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος» που θα εκπλήξει τους πάντες. Σύσσωμο κοινό και κριτική! Αν και δεν έχουμε εντοπίσει ακόμα συγκεκριμένες πληροφορίες, το σχέδιο (σε στυλ take it or leave it!) “μυρίζει” ότι θα είναι χοντρικά τέτοιου είδους: φυσικά και φτιάχνεται παλαιστινιακό κράτος, το οποίο θα είναι δύο έως τρεις παλαιστίνιοι όρθιοι, στο ένα πόδι, περικυκλωμένοι από τον ισραηλινό στρατό. (Τα νεκροταφεία είναι εκτός “λύσης”…)

Ωραίο ακούγεται… Δύο ή τρία τετραγωνικά μέτρα μια χαρά κράτος είναι – στην εποχή του cyberspace, όπου νοικιάζεις όσα στρέμματα θες. Η απορία δεν είναι, βέβαια, το πόσο γέλιο θα πέσει όταν ανακοινωθεί το όποιο τέτοιας προέλευσης “σχέδιο” για την Παλαιστίνη. Αλλά το πως θα “σκάσουν” στη μέση Ανατολή τα κύματα που ήδη παράγονται στα υπόλοιπα σημεία της ενιαίας γραμμής αντιπαράθεσης: στην κορεατική χερσόνησο και στα πέριξ· και στο αφγανιστάν, όπου οι ταλιμπάν κατακτούν διαρκώς νέο έδαφος…

Το μέτρημα…

Δευτέρα 14 Μάη. Να που δεν είναι μόνο το Sarajevo που επιμένει ότι έχει αρχίσει (εδώ και κάτι χρόνια) ο 4ος και όχι ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος, θεωρώντας σαν τέτοιο (3ο) τον λεγόμενο «ψυχρό». Ένας πολύ γνωστός ιταλός συγγραφέας, ο Claudio Magris, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική «καθηκερινή» (χθεσινό φύλλο) λέει μεταξύ άλλων:

Εμείς τώρα ζούμε όχι τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως είχε πει ο Πάπας, αλλά τον Τέταρτο. Ο Τρίτος, ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος, που ήταν θερμότατος και τσουρούφλισε τόσους (45 εκατομμύρια νεκροί, κυρίως σε χώρες εκτός Ευρώπης), έλαβε χώρα από το 1945 ως το 1989 ή ίσως το 1991, και η Δύση νίκησε τον κομμουνισμό, τον σοβιετικό κόσμο, ας το πούμε όπως θέλουμε.

Σήμερα συμβαίνει ένας Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος· πόλεμος σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν ξέρουμε ποιος είναι ενάντια σε ποιον. Ο Άσαντ είναι σύμμαχος ή εχθρός της Δύσης; Η Σαουδική Αραβία είναι σύμμαχος της Αμερικής του Τραμπ, αλλά εκπαιδεύει τους τρομοκράτες του ISIS. Όλοι εναντίον όλων. Είναι τόσο πολλές οι αιτίες γι’ αυτήν την τρομερή, απάνθρωπη οπισθοδρόμηση, η οποία θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο τραγική για όλους εμάς…

Έχει τόση σημασία το «μέτρημα» των παγκόσμιων πολέμων; Κατ’ εμάς έχει και παραέχει. Γιατί αν γινόταν επί 45 χρόνια ένας παγκόσμιος πόλεμος στον οποίο τα πρωτοκοσμικά κράτη (με τους στρατούς τους, τους παρακρατικούς μηχανισμούς τους, τις μυστικές υπηρεσίες τους) έπαιξαν κεντρικότατο ρόλο και οι πρωτοκοσμικοί πληθυσμοί επιμένουν να τον αγνοούν (ο 3ος), τότε κάλιστα μπορεί να γίνει κι άλλος ένας, και πάλι να τον αγνοήσουν! Αρκεί να γίνεται μακρυά απ’ τον κώλο τους…

Δεν είναι, λοιπόν, το «μέτρημα» σαν αριθμοί, αλλά σαν σοβαρή ένδειξη της συνειδητοποίησης (ή όχι) της πραγματικότητας στον πλανήτη. Διαφορετικά είμαστε (ποιοτικά) λίγοι, ασήμαντοι, ευτελείς: τα αφεντικά εξασφαλίζουν μια κάποια «ειρήνη» στην αυλή μας (πάντα υπό αίρεση…) και μεις καθόμαστε φρόνιμοι… Τα αφήνουμε ήσυχα να κάνουν άμεσα ή έμμεσα τους πολέμους τους «κάπου πιο κει»…

(φωτογραφία: Όλα είναι έτοιμα λοιπόν… Για έναν συμβολισμό που σκοτώνει!)