Tag: ηπα

Η επέλαση της πανούκλας

Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Έχουν σημασία όλα αυτά πέρα απ’ την υπεράσπιση των αγώνων των παλαιστινίων; Ναι, έχουν και παραέχουν. Δεν πρόκειται για ένα «τοπικό ζήτημα» – εξάλλου το Τελ Αβίβ και οι συμμαχοί του το έχουν διεθνοποιήσει ήδη.

Αν κρατήσει κανείς τον «σκληρό πυρήνα» της μεθόδευσης, δηλαδή ότι ένα κράτος διαμορφώνει μια ιδεολογία / ασπίδα των εγκλημάτων του και αυτήν προσπαθεί να την επιβάλλει παντού, είτε με την βία των απειλών είτε με την βία των απαγορεύσεων (της εγκληματοποίησης) , τότε θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος στον πλανήτη που να μην μπορεί να κάνει το ίδιο. Δεν υπάρχει ούτε ένα που να μην θέλει να κάνει το ίδιο, εάν μπορεί να επικαλεστεί έναν μείζονα «εθνοκρατικό» κίνδυνο.

Χθες αναφερθήκαμε στο Tallinn. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σ’ ένα κράτος που το έχει πολύ εύκολο να φτιάχνει «εθνικούς κινδύνους». Και, κατά συνέπεια, ξέρει επειδή το έχει ξανακάνει πολλές φορές αυτό: το να προσπαθήσει να θωρακιστεί μέσα απ’ την (λίγο πολύ γνωστή) ιδεολογία / ασπίδα που διαθέτει – έτσι ώστε απ’ την μια να ομογενοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος του κοπαδιού, και απ’ την άλλη να καταστείλει τους εσωτερικούς του αντιπάλους.

Κι αν αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι τα πράγματα δεν βρίσκονται σε τέτοια φάση, μην κάνετε το λάθος να φανταστείτε πως το ίδιο θα συμβαίνει και τα επόμενα χρόνια. Η εθνική ιμπεριαλιστική γραμμή συναντάει σοβαρά προβλήματα (στους διεθνείς συσχετισμούς) και σε συνδυασμό με την οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου πλην των εφοπλιστών (έχουμε γράψει πολλές φορές γι’ αυτήν, θα ξαναγράψουμε) είναι πιθανό (και πάντως δεν μπορεί να αποκλειστεί) ότι κάποια στιγμή θα επιχειρήσει ένα εσωτερικό «μπετονάρισμα», κάποιου είδους αυταρχική κεφαλαιοποίηση του μικροαστικού δυναμικού (βλακείας και εθελοδουλείας) που υπάρχει διαθέσιμο σε αφθονία.

Αυτά δεν είναι πρόβλεψη, ούτε βέβαια τα λέμε για να σπείρουμε τον πανικό. Θα τα λέγαμε πρόγνωση: παρατηρούμε τι συμβαίνει διεθνώς καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται. Η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση έχει σταματήσει να κρύβεται πίσω από φιλελεύθερες κουρτίνες· προχωράει με όλο και μεγαλύτερη «αυτοπεποίθηση» προς διάφορες μορφές κρατισμού / παρακρατισμού, που είναι παραλλαγές του ίδιου μοντέλου απόλυτου εσωτερικού ελέγχου. Total dominance που θα έλεγαν και οι αμερικάνοι…

Κι όποιος θέλει να πιάσει με τα χέρια του θηρίο για να καταλάβει ότι αυτό υπάρχει, είναι άξιος της μυωπίας του…

Ο ψόφιος “ειρηνοποιός” στην “εύφορη ημισέληνο”

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Εντάξει, όσοι το έφαγαν (ή παριστάνουν ότι το έφαγαν) ας δοκιμάσουν σόδα για την χώνεψη. Κατά τα υπόλοιπα ένας αμερικάνος πρόεδρος είναι ένας αμερικάνος πρόεδρος. Και το ψόφιο κουνάβι (οι σύμβουλοί του προφανώς) σκέφτηκε να πάει για τα «χρόνια πολλά» στον στρατό του στο ιράκ. Δίπλα στη συρία.

Όπου (στο ιράκ) φαίνεται ότι ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει δυο καινούργιες βάσεις, κοντά στα σύνορα με την συρία. Λέγεται ότι εκεί θα μεταφέρει (όχι τους ίδιους που ίσως φύγουν απ’ την συρία, άλλους) την, ας την πούμε έτσι, «υποδομή ταχείας επέμβασης» στο συριακό πεδίο μάχης. Για υποστηρίξη εκείνων των «λίγων εκπαιδευτών» που θα παραμείνουν μαζί με τις ypg. Εκατό; Διακόσιοι; Θα φανεί.

Απ’ την άποψη της ανακούφισης μπροστά στον κίνδυνο να βρεθούν οι αμερικάνοι πεζοναύτες αναμέσα στα διασταυρούμενα πυρά των εξεγερμένων αράβων στην ypg ζώνη και των ypg συμμάχων, δεν είναι άσχημη ιδέα μια «μετακόμιση» στο ιρακινό έδαφος. Μόνο που εκεί τα πράγματα δεν είναι σίγουρα για πάντα…

Στο ιράκ ο αμερικανικός στρατός βρίσκεται «επίσημα» (και όχι πειρατικά, όπως στη συρία). Το κακό μ’ αυτήν την επισημότητα είναι ότι η καινούργια ιρακινή κυβέρνηση μπορεί (και πρόκειται κάποια στιγμή) να ζητήσει απ’ την Ουάσιγκτον να πάρει τον στρατό της («σας ευχαριστούμε αλλά δεν σας χρειαζόμαστε»).

Ενώ, λοιπόν, το «ολότελο ξεκούμπισμα» του αμερικανικού στρατού απ’ την μέση Ανατολή θα ευχαριστούσε πολλούς (το μπλοκ της Αστάνα), κι ενώ η κυβέρνηση στη Βαγδάτη και η κοινωνική βάση της είναι πλήρως συγχρονισμένη με το μπλοκ της Αστάνα (χωρίς να το φωνάζει), η απαίτηση (της Βαγδάτης προς την Ουάσιγκτον) «μακρυά και θα σας γράφουμε» είναι πιθανό ότι θα αργήσει να διατυπωθεί με την αυστηρότητα που δεν θα σηκώνει αντιρρήσεις! Μέσα σ’ αυτήν την καθυστέρηση περιλαμβάνεται και το ότι οι πάντες (του μπλοκ της Αστάνα) ξέρουν, καταλαβαίνουν, ότι ο u.s.army δεν πρόκειται να εγκαταλείψει με το καλό και «εντελώς – εντελώς» την συριακή επικράτεια· τους είναι, όμως, αρκετή, σ’ αυτή τη φάση, μια ικανή μείωση της χερσαίας παρουσίας του εκεί.

Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση της Βαγδάτης, που έχει την ιδεολογική και την πολιτική ετοιμότητα και διάθεση να διώξει τους αμερικάνους εντελώς απ’ το έδαφός της δεν θα το κάνει άμεσα; Γιατί δεν το έχει κάνει ως τώρα; Προσέξτε (και σκεφτείτε το): κανείς απ’ τους ανταγωνιστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να διώξει τον αμερικανικό στρατό «από κάπου», στη φάση της παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας, και να μην περιμένει τις θυμωμένες αντιδράσεις της Ουάσιγκτον! Για να το πούμε αλλιώς: κανείς στο μπλοκ της Αστάνα (ή στο μπλοκ του Ινδοκούς, ή στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν θέλει σ’ αυτή τη φάση να κουρντίσει το ελατήριο του αμερικανικού ηγεμονισμού ως το σημείο να σπάσει! Άλλη διατύπωση: κανείς δεν σκοπεύει να κλωτσήσει την κυψέλη αν δεν έχει φροντίσει να μην τον κάνουν σουρωτήρι οι μέλισσες.

Είναι elementary! Την ηγεμονία μιας πυρηνικής δύναμης με εξαιρετικά brutal ιδιοσυγκρασία την «ροκανίζεις» για καιρό. Δεν την αντιμετωπίζεις με τέτοιο τρόπο, «μετωπικά», ώστε να την αναγκάσεις να πατήσει τα κουμπιά! Αν νοιώθεις ότι «σε παίρνει» να την περιορίσεις σημαντικά, το κάνεις με τέτοιους τρόπους ώστε να μην «κληρονομήσεις» κάρβουνα!!!

Κι έτσι μπορείτε να καταλάβετε τι αιρετικό υποστηρίζει εδώ και μέρες η ασταμάτητη μηχανή. Υποστηρίζει ότι η «ιμπεριαλιστική λογική» (γενικά) δεν έχει καμία σχέση με τις συγκινητικές βλακείες του ποδαριού που γράφουν οι δημαγωγοί. Το ψόφιο κουνάβι θα πάρει ένα μέρος του στρατού του απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές όχι επειδή του είπε ο Erdogan «καλά, θα φύγετε ποτέ;» αλλά επειδή το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα) πέτυχε να κάνει αυτές τις περιοχές επικίνδυνες· δηλαδή να τις κάνει έτσι ώστε να είναι δύσκολο να εξηγηθεί στον αμερικάνο κοκκινόσβερκο ψηφοφόρο το «γιατί μας την πέφτουν αυτοί που ελευθερώσαμε;» Οι «επίσημες» κινήσεις της Άγκυρας είναι, απλά, το πιο ορατό στοιχείο σ’ αυτούς τους ελιγμούς. Καθόλου το μοναδικό και, από κάποιες απόψεις, ούτε καν το πιο σημαντικό. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι οι φρατρίες που υποστήριζαν τον isis στην Raqqa (κατά κύριο λόγο) «πείστηκαν» και κινούνται τώρα συγχρονισμένες με το μπλοκ της Αστάνα, ήταν πολύ πιο δύσκολη δουλειά απ’ το να συγκεντρώνει φανερά η Άγκυρα τον στρατό της στα σύνορα…

Για να το κάνουμε πιο λιανά. Απ’ την στιγμή που θα γινόταν εφικτό να φανούν δημόσια (παγκόσμια) οι ypg σαν κατοχική δύναμη επί αραβικών πληθυσμών (και μια εξέγερση των αράβων στην ypgκρατούμενη ζώνη αυτό ακριβώς θα αποδείκνυε), οι ypg θα είχαν τελειώσει! Ποιο αραβικό καθεστώς θα μπορούσε να τους χρηματοδοτήσει φανερά; Η εθνικιστική ηγεσία των ypg (το pkk δηλαδή) νόμισε ότι θα μπορούσε να κρατήσει τα πετρέλαια της Deir ez-Zor και της Raqqa επειδή η Ουάσιγκτον της τα υποσχέθηκε. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να το παίζει απ’ την μια «απελευθερωτική» και απ’ την άλλη στήριγμα κατακτητών που δεν έχουν κανέναν άλλο υποστηρικτή στα πέριξ! Η αμερικανική υποστήριξη ήταν ανοικτή για όσο οι ypg θα μπορούσαν να καταστέλουν τους άραβες υπό την κατοχή τους. Δοκίμασαν πολλά: εξαγορές, απειλές, βίαιες επιστρατεύσεις, μαζικές συλλήψεις, ακόμα και δολοφονίες… Δεν τα κατάφεραν…

Αυτό σημαίνει ότι οι φανερές στρατιωτικές κινήσεις της Άγκυρας ήταν και είναι, απλά, ένα είδος επιταχυντή των εξελίξεων. Η κυρίως δουλειά έγινε και γίνεται υπόγεια… Και σίγουρα την προκάλεσε η «υπερεπέκταση» των ypg – δηλαδή η κατοχή πολύ μεγάλων περιοχών καθαρά συρο-αραβικών…

Τώρα το ψόφιο κουνάβι τονίζει την στρατιωτική παραμονή του στο γειτονικό ιράκ. Αν όχι αυτός σίγουρα οι σύμβουλοί του καταλαβαίνουν ότι ο u.s.army μπορεί να μείνει ακόμα εκεί. Και, φυσικά, εκκρεμεί το τι και ποιους θα πληρώσει ο τοξικός (και το πόσο θα μείνει στην καρέκλα του)…

Όσο γι’ αργότερα; Το αργότερα θα έχει άλλες φάσεις…

Η μέση Ανατολή γεμάτη “ειρηνοποιούς”…

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Σίγουρα δεν έχετε διαβάσει οτιδήποτε που να συσχετίζει την «ειρηνοποιό» διάθεση του ψόφιου κουναβιού με το «κύμα φιλίας» προς το καθεστώς Άσαντ που έχει σηκωθεί απ’ όλους τους άραβες καθεστωτικούς, οι οποίοι μέχρι πριν όχι πολύ καιρό έλεγαν ότι είναι ένα κάθαρμα (είναι!) που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι (με ηλεκτρικό πριόνι…)… Ε;

Κι όμως! Το ένα μετά το άλλο διάφορα αραβικά καθεστώτα, σειχάτα, εμιράτα, χούντες, κλπ, έχουν ξεκινήσει την «αποκατάσταση των σχέσεών τους» με τον διάβολο Άσαντ. Το συριακό καθεστώς θα κληθεί στην επόμενη σύνοδο των αραβικών κρατών (απ’ όπου είχε πεταχτεί με τις κλωτσιές πριν 7 χρόνια), ενώ όλοι αυτοί οι χρυσοντυμένοι ποντικοί της ευρύτερης περιοχής έχουν αρχίσει τα βήματα για το ξανα-άνοιγμα των πρεσβειών τους στη Δαμασκό. Το κόλπο διάλυσης της συρίας έληξε, και όλοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα… Άλλος πιο γρήγορα κι άλλος πιο αργά.

Ο μόνος που φαίνεται «αδικημένος» είναι το ισραηλινό καθεστώς… «Φαίνεται»… Είναι; Αν, για παράδειγμα, μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτευούσας του, το ψόφιο κουνάβι του αναγνωρίσει τους επόμενους μήνες και τα (κατεχόμενα απ’ το 1967 συριακά) «υψώματα του Γκολάν» σαν δικό του έδαφος, θα εξακολουθεί να νοιώθει «αδικημένο»; Για όνομα του μεγαλοδύναμου: όχι!!! (Αυτό θα είναι, άλλωστε, προκαταβολή άλλων αναγνωρίσεων…)

Προσοχή: δεν θα στραβώσει η Δαμασκός που η Ουάσιγκτον κάνει δώρο στο Τελ Αβίβ συριακό έδαφος; Φυσικά!!! Προέχει όμως ο ρεαλισμός: για να πάρει το συριακό καθεστώς τα εδάφη του («υψώματα του Γκολάν») θα πρέπει να νικήσει κατά κράτος το ισραηλινό. Υπάρχει τέτοια περίπτωση σε μια ένας-μ’-έναν αναμέτρηση; Όχι, ούτε γι’ αστείο! (Σ’ έναν all out παγκόσμιο πόλεμο ίσως – αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει σ’ αυτόν…)

Οπότε: η Ουάσιγκτον λέει «στο Τελ Αβίβ πάρτε τα», παραβιάζει άλλη μια φορά δεκάδες αποφάσεις του οηε (αλλά ποιος τον …. τον οηε;), η Δαμασκός θυμώνει, η Μόσχα την συμβουλεύει «αυτοσυγκράτηση, πρώτα η ανασυγκρότηση…», το ίδιο και η Τεχεράνη… Κι έτσι η εδαφική / πολιτική πραγματικότητα παραμένει μεν θολή κι αμφισβητούμενη, αλλά …

… Αλλά ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «μεταβατική περίοδος»; Ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «αύξηση εκκρεμοτήτων» στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Ο εθνικισμός κάνει καλή δουλειά… 1

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα ήταν κάτι σαν εξαίρεση. Καθώς περνούν οι μέρες ωστόσο το πράγμα δείχνει να έχει αξιόλογη έκταση. Επ’ αφορμή της μισοαποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές της συρίας διάφοροι (προς τα παρόν με μισόλογα) τείνουν να καταγγείλουν την Ουάσιγκτον – επειδή «εγκαταλείψει τις ypg στις ορέξεις της Άγκυρας»….

Μιας και αρκετοί απ’ αυτούς τους «διάφορους» συμβαίνει να δηλώνουν «της αριστέρας» (του κράτους και του κεφάλαιου πάντα) φαίνεται ότι χάρη στα εθνικά συμφέροντα έχει συντελεστεί μια ολοκληρωτική μετάλλαξη. Που δεν περιορίζεται μόνο στο γκουβέρνο. Οι «αμερικάνοι φονιάδες των λαών» έχουν μετατραπεί σε «αμερικάνους σωτήρες των λαών» – κι ας έχουν κάνει αλλεπάλληλα εγκλήματα απ’ το 2001 και μετά· κι ας είναι εξαιτίας αυτών των εγκλημάτων που συνεχίζουν να έχουν τον στρατό τους και στη μέση Ανατολή, αλλά όχι μόνο.

Υπάρχει, βέβαια, εξήγηση: Για να έχει αξία η ελληνική συμμετοχή στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ πρέπει να είναι (έστω και υπόγεια) αντιτουρκική. Η ερμηνεία που οι ίδιοι οι ντόπιοι δημαγωγοί δίνουν για την απόφαση του ψόφιου κουναβιού (ότι, δηλαδή, φεύγει απ’ τη συρία και παρατάει τους κούρδους είτε λόγω «πίεσης» είτε μετά από συμφωνία με το καθεστώς Ερντογάν), αν και αντιστρέφει πλήρως τους συσχετισμούς δύναμης, τους θυμίζει ωστόσο αυτό που θα έπρεπε να ξέρουν. Σ’ αυτήν την συμμαχία «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» δεν έχουν όλοι οι συνεταίροι τους ιδιους εχθρούς! Ποτέ δεν είπε ή δεν εννόησε η Ουάσιγκτον ότι συμφωνεί με τον ελληνικό αντιτουρκισμό! Ούτε καν ο άλλος σύμμαχος, το Τελ Αβίβ, δεν έχει την ίδια άποψη για το τουρκικό καθεστώς – κι ας βρίζονται κάθε τόσο Netanyahou και Erdogan: μιας και βασικό ζητούμενο για το τουρκικό καθεστώς είναι η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στους (άραβες) σουνίτες, πρέπει οπωσδήποτε να λέει κάτι για τους παλαιστίνιους. Πρακτικά ίσως το ιρανικό καθεστώς κάνει περισσότερα γι’ αυτούς· ή, έστω, τα προβάλει..

Ο ελληνικός εθνικισμός σε όλους του τις αποχρώσεις για έναν μόνο λόγο “νοιαζόταν” και “νοιάζεται” για τους κούρδους: στο βαθμό που είναι αντιτούρκοι. Ήλπιζαν στ’ αλήθεια οι ιερείς και οι πιστοί του ότι μετά την ήττα στο συριακό πεδίο μάχης η Ουάσιγκτον θα στρεφόταν κατά της Άγκυρας; Τόσο παρανοϊκοί είναι; (Ναι! Εδώ και χρόνια βλέπουν τακτικά οράματα διάλυσης της τουρκίας…)

Τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν τον απασχολεί η Άγκυρα! Η Τεχεράνη τον απασχολεί, κυρίως επειδή το απαιτεί ένας συμμαχός του, ένας άλλος ιμπεριαλισμός της περιοχής, ο ισραηλινός – με τον οποίο διατηρεί ακόμα ειδικές σχέσεις. Αλλά η Αθήνα δεν έχει αντι-ιρανικές καούρες απ’ την μεριά της: να που οι διαφορές προτεραιοτήτων και στόχων είναι αμοιβαίες!

Πρακτικά, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν τώρα, ούτε οι κούρδοι της συρίας έχουν να χάσουν οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό των εθνικιστών ηγετών τους! Η παραμονή τους στο εσωτερικό μιας ενιαίας συρίας, με αφοπλισμό και μια κάποια αυτοδιοίκηση όπως είχαν πριν το 2011 δεν τους απειλεί. Ούτε η Άγκυρα τους απειλούσε τότε – τα πράγματα άλλαξαν όταν προσπάθησαν να κατακτήσουν τουρκικά εδάφη, στο νότο, εφαρμόζοντας μάλιστα τις τακτικές του isis – επειδή είχαν πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ.

Η επιστροφή στο status quo ante σε ότι αφορά τις πραγματικά κουρδικές περιοχές στη βόρεια συρία (πολύ μικρότερες απ’ αυτές που κατέχουν τώρα) μόνο την Αθήνα και το Τελ Αβίβ θα χαλάσει!

Ε!! Ας κάνουν μήνυση στη Μόσχα! (Ή μήπως οι έλληνες μπαίνουν στον πειρασμό να «κάψουν» αυτήν την ρημαδοσυμφωνία των Πρεσπών, για να δουν οι παλιοαμερικάνοι πόσα απίδια βάζει ο σάκος;)

Το αφεντικό είναι η αλήθεια!

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Η κωμική διάψευση (για την κοινή τουρκο-αμερικανική ναυτική άσκηση σε νερά «δικαιοδοσίας» της Λευκωσίας…) αναπαράχτηκε απ’ τα Δευτεριάτικα ντόπια media… αυτολεξεί. Απόδειξη της προέλευσής της (το υπ.εξ.) αλλά και το σιδερένιου νόμου πως «όταν μιλάει το εθνικό συμφέρον όλοι πρέπει να κάνουν τουμπεκί».

Ψευδής είδηση και ψευδές γεγονός λοιπόν ό,τι ενοχλεί την «εθνική γραμμή» και τους ιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς της… Ως εδώ το πράγμα είναι, πράγματι, για γέλια. Θα πάψει να είναι τέτοιο όταν η αναφορά στα «ενοχλητικά γεγονότα» γίνει αδίκημα («διασπορά ψευδών ειδήσεων» ή και κάτι ακόμα πιο σκληρό).

Λέτε ότι δεν πρόκειται να συμβούν τέτοια πράγματα; Αυτές κι αυτοί που είναι σήμερα γύρω στα 50 δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου σίγουροι· και θα έπρεπε να προετοιμάσουν και τις / τους νεώτερες / ους. Πριν κάτι καιρούς, στο πρώτο μισό των ‘90s, τότε που δεν υπήρχε διαδίκτυο αλλά υπήρχαν αφίσες και προκηρύξεις, όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει δημόσια τα εθνικά ιερά («το όνομά μας είναι η ψυχή μας – η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία») κατέληγε στα δικαστήρια κατηγορούμενος για «πρόκληση πολιτών σε διχόνοια», «αμφισβήτητη πολιτεύματος», «διασάλευση δημόσιας τάξης» κι άλλα τέτοια σπουδαία. Και οι ποινές έπεφταν με το κιλό. Η κριτική στην κυρίαρχη εθνικιστική ιδεολογία και στο κράτος είχε σπρωχτεί στην παρανομία, κανονικά «και με το νόμο»… Ξέρουμε καλά για τι σας μιλάμε…

Άλλαξαν οι εποχές – μόνο, όμως, τεχνικά. Όταν οποιοδήποτε κράτος (το ενιαίο κόμμα των αφεντικών σε κάθε μέρος του κόσμου) λέει «αυτό-είναι-ψέμα» (επειδή είναι ένα γεγονός που πάει κόντρα στα «εθνικά συμφέροντα»), ανοίγει μπροστά του το οπλοστάσιό του. Ανάλογα με την συγκυρία και το θέμα μπορεί απ’ το να μην κάνει τίποτα, ως το να φιμώσει τους κοινωνικούς / ταξικούς αντιπάλους του· ως το να τους γονατίσει οικονομικά με πρόστιμα· ως να τους φυλακίσει.

Πως είπατε; Δεν γίνονται πια αυτά στις «φιλελεύθερες δημοκρατίες της δύσης»; Έχετε μείνει πίσω…

Ο ψόφιος “ειρηνοποιός”

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Όσοι βιάζονται να απονείμουν στο ψόφιο κουνάβι το νόμπελ ειρήνης (επειδή ανακοίνωσε μια μισοαπόσυρση του στρατού του απ’ το συριακό πεδίο μάχης και επειδή «κουβεντιάζει» λίγη ειρήνη στα αφγανικά υψίπεδα) ας θυμηθούν ότι πρόκειται για δύο θέσεις της γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός στις οποίες ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός δέχεται σοβαρές «πιέσεις». Γράφουμε «σχεδιασμός» και όχι «στρατός» επειδή, πράγματι, ούτε στη συρία ούτε στο αφγανιστάν (ούτε στο ιράκ) οι αμερικανικές βάσεις / εγκαταστάσεις βρίσκονται σε άμεση απειλή. Σε κάθε περίπτωση δεν βρίσκονται στις παραμονές μιας αναγκαστικής φυγής όπως τους συνέβη στο βιετνάμ.

Πρακτικά το μόνο πλεονέκτημα της «γραμμής» που υποτίθεται ότι εκφράζει το ψόφιο κουνάβι είναι ότι οι αντίπαλοί του εντός ηπα (και είναι πολλοί και σημαντικοί) δεν μπορούν να προτείνουν ανοικτά και καθαρά το αντίθετο: μια μεγάλη στρατιωτική συγκέντρωση και στα δύο αυτά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Πιθανόν να είναι να ανέφικτο κάτι τέτοιο όταν έχουν ανοικτά τόσα επιμέρους μέτωπα. Δεν προτείνουν, δηλαδή, ότι μετά τον isis πρέπει να «διαλυθεί» και το καθεστώς Άσαντ (σαν κρίκος του μπλοκ της Αστάνα…) με την στρατιωτική κατάληψη της Δαμασκού· ούτε προτείνουν ότι πρέπει και είναι εφικτό να νικηθούν οι ταλιμπάν αρκεί να πάνε εκεί 150.000 αμερικάνοι πεζοναύτες.

Πρόκειται, εν τέλει, για μια περίοδο τακτικής ασάφειας για την Ουάσιγκτον που έχει προκληθεί απ’ την διπλή πίεση του μπλοκ της Αστάνα (στη συρία) και του μπλοκ του Ινδοκούς (στο αφγανιστάν). Για την συρία ο σχεδιασμός ήταν μια “φτηνή λύση”, μέσω proxies – ειδικά εφόσον πλήρωνε και ο τοξικός… Δεν πέτυχε.

Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο πίεσης: η κορεατική χερσόνησος. Αν θυμάστε κι εκεί το ψόφιο κουνάβι εμφανίστηκε σαν «ειρηνοποιός» – μέχρι που φρέναρε (ή τον φρέναραν) κρατώντας το ζήτημα στον «αέρα». Κι εκεί το μπρος – πίσω προκλήθηκε απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· το πάγωμα ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει ως τώρα ο αμερικανικός σχεδιασμός.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι τόσο η 11η Σεπτέμβρη του 2001 (σαν πρόσχημα εισβολής στο αφγανιστάν και στο ιράκ) όσο και ο isis (σαν πρόσχημα ενίσχυσης της στρατιωτικής δράσης του άξονα στη μέση Ανατολή) ήταν πρωτοκοσμικές κατασκευές. Αμερικανικές και όχι μόνο. Η “απάντηση” ονομάστηκε «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» – ένας πόλεμος που βοήθησε μεν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να αυξήσει κατά πολύ τις βάσεις και τις δράσεις του όχι μόνο στην ασία αλλά και στην αφρική· αλλά έχει ξεπεραστεί πια απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Το 2018 δεν ήταν «καλή χρονιά» για τις ηπα και τους συμμάχους τους… Ακόμα και ο πιο πολεμοκάπηλος δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί: χρειάζεται ένας κάποιος (έστω εν μέρει) ανασχεδιασμός. Γι’ αυτό ο «ειρηνοποιός» δεν αποσύρει τον στρατό του ούτε απ’ την ανατολική Ευρώπη ούτε απ’ τον δυτικό Ειρηνικό· ούτε, βέβαια, απ’ την αφρική· και από καμμία θάλασσα και κανέναν ωκεανό.

Επιπλέον το ψόφιο κουνάβι είναι εύκολο να αποδειχθεί προσωρινό στην καρέκλα του.

Όψιμος, αλλά ρεαλισμός…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Εν όψει της όποιας απόσυρσης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές, οι ηγέτες των σχετικών κουρδικών πολιτικο-στρατιωτικών οργανώσεων απευθύνονται στην εναλλακτική λύση: στο μπλοκ της Αστάνα. Στην Δαμασκό και στη Μόσχα, για να εμποδίσουν την τουρκική εισβολή (!).

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την πολιτική ευφυία των συγκεκριμένων “ηγετών”, ή τον καιροσκοπισμό τους (το δεύτερο είναι που κατέχουν σε απεριόριστες ποσότητες εδώ και δεκαετίες). Σε κάθε περίπτωση όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα διαπραγματεύονται από θέση ισχύος. Για παράδειγμα το καθεστώς Άσαντ απορρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο χωριστού “κουρδικού στρατού”. Μόνο κουρδικές μονάδες στον ένα και ενιαίο συριακό στρατό, υπό αραβική διοίκηση δέχεται. Λογικό. Η Μόσχα δέχεται επίσης (σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ) να πείσει (;) την Άγκυρα να μην εισβάλει, αλλά μόνο αν ο έλεγχος των συρο-τουρκικών συνόρων περάσει σε μικτά ρωσικά / συριακά περίπολα.

Όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση και σε εξέλιξη, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει (αν δεν μεσολαβήσουν απρόοπτες εξελίξεις) ότι οι πραγματικά κουρδικές περιοχές, πολύ μικρότερες απ’ την τωρινή ζώνη στα ανατολικά του Ευφράτη, θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κατάσταση που ήταν πριν την συριακή εξέγερση του 2011 και την βάρβαρη καταστολή της απ’ το χασάπικο καθεστώς Άσαντ, που άνοιξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα. Θα είναι, δηλαδή, μια περιοχή της συρίας, με ενισχυμένη αυτοδιοίκηση – και ως εκεί.

Μόνο που για να οριστικοποιηθεί αυτό θα πρέπει να φύγει και η τελευταία αμερικανική αρβύλα· ενώ ο πλούσιος εξοπλισμός που έχει παραδόσει η Ουάσιγκτον στις ypg θα πρέπει να πέρασει στα χέρια του συριακού καθεστώτος. Αυτά εύκολα γράφονται αλλά δύσκολα γίνονται.

Συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε.

(Στην Θεαματική κωμωδία των καιρών, με τα διαρκή μονόπρακτα, ένα ακόμα: ο ρημαδοΠανάγος – you know who – συμπαρίσταται στους κούρδους που «εκφράζουν την δυσφορία τους για την πρόθεση των ηπα να τους εγκαταλείψουν»…

Καθάρματα αμερικάνοι – εγκαταλειψίες των λαών!…)

Το θέμα είναι ανύπαρκτο…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Το ζύγισε από εδώ η Λευκωσία, το ζύγισε απο ‘κει.. Και κατέληξε στο σοφό συμπέρασμα (σύμφωνα με το κρατικό ραδιόφωνό της…) ότι ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστεί την δημοσιοποίηση της “ανθελληνικής” τουρκο-αμερικανικής άσκησης (γράφαμε χτες) ήταν να δηλώσει ότι …δεν έγινε! Σατανικό: ο αιώνιος εθνικός εχθρός photoshopιασε το θέμα, και έφτιαξε ωραίες φωτογραφίες, για να κοροϊδέψει τον κόσμο…

Το πιο κωμικό αυτής της «διάψευσης» είναι πως αν ίσχυε (ότι ο τουρκικός στόλος έκανε copy paste μια αμερικανική πυραυλάκατο και την έβαλε ανάμεσα στις φρεγάτες του) αυτός που θα είχε τσινίσει θα ήταν η Ουάσιγκτον – και όχι η Λευκωσία…

Εθνική βλακεία, με τον τόνο… Μεγάλα, ανεξάντλητα κοιτάσματα!… Ποιος αγωγός θα τα μεταφέρει;

Όχι και τόσο “απόσυρση”

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Καλά έκανε η ασταμάτητη μηχανή στη δυσπιστία της. Μιας και κανένας δεν θα κάτσει να μετράει έναν έναν τους αμερικάνους πεζοναύτες που θα φεύγουν απ’ την βόρεια / βορειοανατολική συρία, το χθεσινό ρεπορτάζ των καθεστωτικών new york times (μας) φαίνεται λογικό και κοντά στην πραγματικότητα:

…Το Πεντάγωνο σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει μικρές μονάδες των ειδικών δυνάμεων για αποστολές κατά του isis μέσα στη συρία, μετά την απόσυρση του στρατού… Κάτω απ’ το νέο σχέδιο, οι δυνάμεις των ηπα στη συρία, που υπολογίζονται σε 2.000, θα μεταφερθούν στο ιράκ…. Το σχέδιο επιτρέπει επίσης στο Πεντάγωνο να συνεχίσει την υποστήριξή του στις SDF και την αεροπορική δράση κατά του isis στη συρία…

Υποτίθεται ότι αυτό είναι προς το παρόν ένα σχέδιο, και πρέπει να το υπογράψει το ψόφιο κουνάβι. Γιατί να μην το κάνει; Στο κάτω κάτω ο αμερικανικός στρατός δρα «μισόκρυφα» (δηλαδή: χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα…) σε διάφορα μέρη του πλανήτη…

Από τεχνική / στρατιωτική άποψη η μείωση των 2000 (κάποιοι λένε πως ο αληθινός αριθμός είναι διπλάσιος) σε 200, σε μια έκταση όση η κροατία, δεν κάνει σπουδαία διαφορά. Έτσι κι αλλιώς η σχεδόν μοναδική δουλειά του u.s. army στη συρία είναι να βομβαρδίζει από αέρα. Αν υπάρχει το κατάλληλο know how από κούρδους των ypg στο σωστό «προσδιορισμό θέσης στόχων» δεν χρειάζονται παντού αμερικάνοι πεζοναύτες.

Η διαφορά στον αριθμό δεν είναι τόσο επί του εδάφους όσο στους συμβολισμούς. Ο “τρελός σκύλος” Mattis ήθελε αύξηση του αμερικανικού στρατού στη βόρεια συρία… ένα τυπικό σχέδιο «κλιμάκωσης». Η παραίτησή του δραματοποιεί τις αντιθέσεις τακτικής στα υψηλά κλιμάκια του ψοφιοκουναβιστάν. Αλλά δεν είναι στη μια μεριά μόνο του το ψόφιο κουνάβι και απέναντι όλοι οι άλλοι. Για παράδειγμα ο αμερικάνος αρχικαραβανάς Curtis Scaparrotti, διοικητής της eucom («ευρωπαϊκού στρατού», στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκει και η τουρκική επικράτεια) είχε δηλώσει απ’ την περασμένη άνοιξη (τόσο στον «τρελό σκύλο» όσο και στον Joseph Votel, ομόβαθμό του διοικητή της centcom στην οποία υπάγεται και το συριακό πεδίο μάχης) την ξεκάθαρη αντίθεσή του στις αμερικανικές επιλογές στη συρία – εφόσον προκαλούν τριβές με την Άγκυρα.

Συνεπώς η «πίεση» δεν προέρχεται απ’ την μεριά της Άγκυρας με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Προέρχεται απ’ τις συμμαχίες της, και συγκεκριμένα απ’ το μπλοκ της Αστάνα σα σύνολο. Εν τέλει, αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο αμερικανικός στρατός φεύγει απ’ την βόρεια συρία για να μπουκάρει με την ησυχία του ο τουρκικός, θα πρέπει τώρα να εξηγήσουν γιατί, μετά την ανακοίνωση της (περίπου) απόσυρσης, η Άγκυρα ανέβαλε επ’ αόριστον τα σχέδια εισβολής!!! Γιατί «τώρα που όλα είναι πιο εύκολα» δεν εισβάλει; (Σιγά μην εξηγηθεί τίποτα!!!) Κι αν, τελικά, η Manbij παραδοθεί απ’ τις ypg στον Άσαντ, πως όλοι αυτοί οι «σοφοί» (ειδική στην παραχάραξη) θα δικαιολογήσουν την ευχαρίστηση της Άγκυρας για μια τέτοια εξέλιξη;

Η ασταμάτητη μηχανή επιμένει: ο ελιγμός της «απόσυρσης» έχει να κάνει άμεσα με την προφύλαξη του αμερικανικού στρατού απ’ την εξέγερση των αράβων στην ypgκρατούμενη ζώνη, και όχι με την οριστική εγκατάλειψη των αμερικανικών σχεδίων για την μέση Ανατολή. Επιπλέον (παρά τις ελληνικές φαντασιώσεις…), μετά τη νίκη του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης, δεν μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε αμερικανικό σχέδιο για την μέση Ανατολή που να έχει την Άγκυρα καθαρά απέναντί του – ακόμα κι αν διάφορες φράξιες του ψοφιοκουναβιστάν επιμένουν ότι γίνεται. Το αμερικανικό πεντάγωνο το πήγε αρκετά μακρυά όταν «κούρντισε» (με το αζημίωτο, φυσικά) τις ypg αρχικά να πολεμήσουν και να καταλάβουν μια εντελώς συρο-αραβική πόλη (την Raqqa) και, στη συνέχεια, να καταλάβουν όλες τις αραβικές κωμοπόλεις και χωριά στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, απ’ την al Hasakah ως την Abu Kamal: θεώρησε ότι πληρώνοντας τους τοπικούς άραβες «φυλάρχους» θα έχει ήσυχο το κεφάλι του. Υπάρχουν, όμως, και οι αντίπαλοι που πληρώνουν…

Συμβολικά δημιουργήθηκε, όντως, ζήτημα. Όμως δεν θα πρέπει να μεγαλοποιούνται οι συμβολισμοί. Έχουν παραιτηθεί κι έχουν παραιτηθεί απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο… Αλλά στον στάβλο του αμερικανικού ιμπεριαλισμό υπάρχουν άφθονοι «τρελοί σκύλοι».

…ούτε, όμως, και μαζική φύλαξη του ισραήλ…

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Στο Τελ Αβίβ έχουν θορυβηθεί με την ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού. Σύμφωνα με την προχθεσινή Ha’aretz η μεγαλύτερη ανησυχία είναι η απόσυρση του αμερικανικού στρατού όχι μόνο απ’ τα βόρεια και τα βορειοανατολικά της συρίας αλλά και απ’ την al-Tanf, στα νότια, στα σύνορα με το ιράκ (και την ιορδανία). Οι πολεμοκάπηλοι του ισραηλινού καθεστώτος θεωρούν ότι αν «χαθεί» αυτός ο αμερικανοκρατούμενος θύλακας, θα ανοίξει ο κύριος δρόμος μεταξύ Βαγδάτης, Δαμασκού (και Βηρυττού). Οπότε η Τεχεράνη θα μπορεί να μεταφέρει εύκολα οπλισμό στην Χεζμπ’ αλλάχ.

Ωστόσο αυτό το κάνει ήδη το ιρανικό καθεστώς! Είτε αεροπορικά (Τεχεράνη – Δαμασκός, και απο κει λίβανος) είτε οδικά απ’ την πιο μακρινή μεν αλλά υπαρκτή και λειτουργική διαδρομή μέσω Abu Kama και Deir ez-Zor. Το πιο σημαντικό είναι πως η Ουάσιγκτον δεν έκανε (και δεν μπορούσε να κάνει) τίποτα εναντίον της εγκατάστασης των S-300 στη δυτική συρία. Οπότε εδώ και μήνες δεν υπάρχει πια «ξέφραγο αμπέλι» στη συριακή επικράτεια, και κατά συνέπεια το Τελ Αβίβ δεν μπορεί να κτυπάει ιρανικές θέσεις και stuff προς την Χεζμπ’ αλλάχ.

Το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς κάνει, εδώ, έναν σωστό υπολογισμό: όσο λιγότερη Ουάσιγκτον υπάρχει (έστω φανερά) στο συριακό πεδίο μάχης, τόσο θα υπάρχουν περισσότερες Μόσχα και Τεχεράνη. Το Τελ Αβίβ έχει πολύ στενά όρια «επίδρασης» στη Μόσχα – τι θα κάνει, λοιπόν; Θα προσπαθήσει να σπρώξει ακόμα πιο δυνατά υπέρ κάποιου είδους επίθεσης (άλλων…) στην Τεχεράνη; Ή θα «ανταμοιφθεί» με την ανακοίνωση του αμερικανικού «deal του αιώνα»;

Τις δολοφονίες παλαιστίνιων διαδηλωτών θα τις συνεχίσει πάντως. Έχει πλάκα να σκοτώνεις – όπως είχε δηλώσει κάποτε ο «τρελός σκύλος» πρώην αμερικάνος υπ.αμ….