Το «αποτύπωμα» (περιμένοντας τον Πομπηία)

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. … Η ευρύτερη διάσταση αφορά το παιχνίδι που φαίνεται να ανοίγεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η διεύρυνση του αμερικανικού αποτυπώματος στην ελληνική επικράτεια, και δη στη Σούδα, στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, δημιουργεί προϋποθέσεις για στενότερη συνεργασία σε πολλαπλά επίπεδα, ενώ από την ελληνική πλευρά γίνεται αντιληπτό και ως πρακτικό μέρος ενός πλαισίου ευρύτερων διευκολύνσεων…

… Η Αθήνα επιθυμεί τη μόνιμη παρουσία των Αμερικανών σε μια ευαίσθητη περιοχή. Παράλληλα, η χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης εξυπηρετεί τις ΗΠΑ, καθώς αποκτούν γρήγορη παράκαμψη των Στενών για τη μετακίνηση των δυνάμεών τους από τη Μεσόγειο προς την Ανατολική Ευρώπη και τη Βαλτική, μέσα από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Η κίνηση αυτή “κλειδώνει” γεωγραφικά την Ελλάδα σε μια σειρά συμμαχικών χωρών που ξεκινούν από τη Βαλτική και φτάνουν μέχρι το Αιγαίο (Πολωνία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία), μετατρέποντάς τη σε πολύ σημαντικό κρίκο των κρατών (frontier states) που βρίσκονται ουσιαστικά ανάμεσα στις παραδοσιακές, μεγαλύτερες ηπειρωτικές δυνάμεις και την Ευρασία…

Αυτά τα λέει ένας απ’ τους έμμισθους δημαγωγούς της «εθνικής γραμμής» στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Η προτροπή του είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να πανηγυρίσουμε που τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου θέλουν να κάνουν την επικράτεια «συνοριακή» για λογαριασμό του ψοφιοκουναβιστάν…

Τι σημαίνει η προσπάθεια του ελληνικού ιμπεριαλισμού να «ψειρίσει» τον αμερικανικό, όταν το σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου έχει βουλιάξει; Τι σημαίνει το «σύνορο απέναντι στην ευρασία»; Η «εθνική γραμμή» δείχνει να προχωράει ελπίζοντας σε αμερικανικά «ανταλλάγματα» – άγνωστο ποιά. Στην πραγματικότητα απλά υλοποιεί τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών), που ως γνωστόν διαβιούν μακριά απ’ την «συνοριακή γραμμή» – και των ντόπιων ποικιλόχρωμων λακέδων τους, που ζουν για τις (γεω)πολιτικές προσόδους.

Η «εθνική γραμμή» περιμένει την επίσκεψη του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo, στο τέλος της εβδομάδας, για να υπογράψει την καινούργια «αμυντική συμφωνία» – αυτή με τα «αποτυπώματα». Ο Πομπηίας έχει κάτι προβληματάκια στο αμέρικα, κι ίσως χρειαστεί να αναβάλει το ταξίδι – αλλά η «εθνική γραμμή» τον χειροκροτεί από τώρα.

Όποιος δεν θέλει να έχει πατημασιές από αρβύλες στο σβέρκο του («αποτυπώματα» ελληνικά, αμερικανικά, ισραηλινά, ό,τι…) ας πάρει στα πολύ σοβαρά τις εξελίξεις.

(φωτογραφία: Αφίσα πριν δύο χρόνια – Οκτώβρης 2017. Μία ανάμεσα σε άλλες…)

Η αστραφτερή υπενθύμιση της ιστορίας την στιγμή του κινδύνου…

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Για επείγοντες τωρινούς λόγους η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να θυμίσει το εξής:

Πριν την επίσημη έναρξη του Β παγκόσμιου, το ελληνικό φασιστικό καθεστώς, αν και ιδεολογικά “αδελφό” του Χίτλερ και του Μουσολίνι, ήταν σύμμαχο του Λονδίνου. Παράξενο; Όχι… Αυτό (είχε ξεκαθαρίσει ο δικτάτορας Μεταξάς σε δημοσιογράφους) επέβαλαν τα “εθνικά συμφέροντα”. Δηλαδή τα συμφέροντα τότε ελλήνων εφοπλιστών, και η παράδοση των γεωπολιτικών προσόδων ήδη απ’ την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, που οφείλονταν σχεδόν αποκλειστικά στη γεωγραφική θέση του στην ανατολική Μεσόγειο. Και στις “διευκολύνσεις” που παρείχε στην θαλασσοκράτειρα του 19ου αιώνα Βρετανία.

Όπως είναι γνωστό μόλις τέλειωσε ο Β παγκόσμιος πόλεμος στα μέρη μας ξεκίνησε αμέσως ο Γ. Αλλού τον ονόμασαν “ψυχρό”. Εδώ όμως σακάτεψε τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε τι “τύχη” θα είχαν τα ντόπια φασιστικά κατακάθια αν το Λονδίνο δεν τα έπαιρνε στην αγκαλιά του· δεν θα ήταν σπουδαία πάντως. Αυτή η συμμαχία στα τέλη του ’44 (που δεν ήταν “εθνική συμμαχία” με την ακόμα δημοκρατική Ουάσιγκτον αλλά με το αγγλικό στέμμα στα τελευταία του ιμπεριαλισμού του) όχι μόνο ξέπλυνε το φασισταριό, όχι μόνο το βοήθησε να νικήσει, αλλά διαμόρφωσε τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και υλικούς όρους του ελληνικού καπιταλισμού για τις επόμενες δεκαετίες. Παρότι, κάποια στιγμή, το Λονδίνο αναγκάστηκε να παραχωρήσει την θέση του στο ελλαδιστάν στην ακροδεξιά πια μακαρθική Ουάσιγκτον.

Το ιστορικό μάθημα είναι ότι δεν πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες για τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των συμμαχιών των ελληνικών αφεντικών, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Είτε οι σύμμαχοί τους είναι στην “ακμή” τους, είτε – εξίσου σοβαρό – όταν είναι σε παρακμή. Όπως τότε το Λονδίνο και τώρα η Ουάσιγκτον.

Η κουβέντα του έμμισθου δημαγωγού πιο πάνω περί “κλειδώματος” είχε πρωτοδιατυπωθεί απ’ τον ψεκασμένο υπ.εξ. των φαιορόζ, όταν είχε πάψει να είναι τέτοιος, στις αρχές του 2019. Εννοούν και οι δύο, προφανώς, την “αποφασιστικότητα” των ντόπιων αφεντικών (οπωσδήποτε του πιο διεθνοποιημένου τμήματός τους) να κάνουν, αν χρειαστεί, ερείπια τις ζωές μας· αρκεί να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Θα πρέπει να θυμάστε κι αυτό. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αφεντικά των οποίων οι βάσεις καπιταλιστικής συσσώρευσης βρίσκονται στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειάς τους, και σε αφεντικά των οποίων αυτές οι βάσεις βρίσκονται εκτός, είτε σε “ασφαλείς” χερσαίες περιοχές είτε στη θάλασσα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι ακόμα πιο αδίστακτη με τους “ιθαγενείς”… Το έχει αποδείξει, και το ξέρουμε.

Ο σύμμαχος

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι γίνεται πότε πότε ωμό, οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους έχουν περισσεύαμενη ευγένεια, που τρέχει απ’ τα μπατζάκια τους. Ο φασίστας Sisi ξεπλύθηκε απ’ τους ροζ του φαιορόζ γκουβέρνου τόσο πολύ ώστε παραλίγο η Μεσόγειος τα βόρεια των αιγυπτιακών ακτών να γεμίσει μόνιμα με σαπουνάδα. Το γκουβέρνο του ρημαδοΚούλη συνεχίζει την παράδοση που κληρονόμησε, αν και (για «αντικειμενικούς λόγους») με λιγότερες φιλοδοξίες.

Στην «τριμερή συνάντηση» των υπ.εξ. ελλάδα, νότιας κύπρου και αιγύπτου σε ξενοδοχείο στην Ελούντα πριν 2 ημέρες, η θρυλική «οριοθέτηση της αοζ» μεταξύ των τριών κρατών δεν υπήρχε στο μενού· σίγουρα όχι στις επίσημες ανακοινώσεις. Αυτό το κόλπο τελείωσε, και το ραντεβού δεν είχε την παλιά δημαγωγική δημοσιότητα… Υπάρχουν όμως πάντα οι ελληνικές επιχειρήσεις που λιμαίνονται τους αιγύπτιους προλετάριους, οπότε ο σοβαρός λόγος για φιλία και κρατική εύνοια απ’ το ελλαδιστάν προς την χούντα είναι ισχυρός. Ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γνώρισε τον χοντοσυνάδελφό του Sameh Shoukry, καταράστηκαν μαζί τον απατεώνα γιάπη Χριστοδουλίδη την “τουρκική επιθετικότητα”, και προετοίμασαν την “συνάντηση κορυφής” που θα γίνει στο Κάιρο στις 8 Οκτώβρη.

Μεγαλεία. Αφού κατά τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα υπ.εξ. “η αίγυπτος είναι χώρα ιστορικά φίλη της ελλάδας στην οποία προσβλέπουμε”, ο ρημαδοΚούλης πρωθ. θα έχει σε καμμιά δεκαριά μέρες την ευκαιρία να αγκαλιαστεί και μ’ αυτόν τον favorite dictator των ντόπιων αφεντικών του.

Κι ας μην το φωνάξει.

(φωτογραφία: Να φωνάξουμε και τον Guaido να παίξουμε καμμιά μπιρίμπα;)

Το αδιανόητο σκάβει υπομονετικά…

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Για δεύτερη Παρασκευή προχτές (27 Σεπτέμβρη) στο Κάιρο και άλλες πόλεις έγιναν αντι-χουντικές διαδηλώσεις. Το καθεστώς του “ευνοούμενου” είναι φυσικά σε πλήρη κατασταλτική ετοιμότητα. Έτσι οι συγκεντρώσεις κρατούν λίγο, αφού διαλύονται δια της βίας (δακρυγόνα, πυροβολισμοί στον αέρα). Επιπλέον, μέσα σε δέκα ημέρες, έχουν συλληφθεί τουλάχιστον 2.076 άτομα.

Διάφοροι “φίλοι της δημοκρατίας” διεθνώς (στις ηπα, στη γαλλία και στη γερμανία) εξέδωσαν ανακοινώσεις καταδίκης της καταστολής. Αλλά ο χασάπης του Καΐρου δεν ανησυχεί γι’ αυτές – ανησυχεί για το ότι μετά από 5 χρόνια βίας η χούντα του δεν ελέγχει τον πληθυσμό. Εκτός απ’ την στρατοαστυνομία στέλνει εναντίον των αντιχουντικών διαδηλωτών και τους οπαδούς του· που, φυσικά, είναι πιο άνετοι: πρόκειται για διαταγές που απευθύνονται σε διάφορες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

Όσο για την ιστορική πλατεία Tahrir; Προς το παρόν είναι κατειλλημένη απ’ την στρατοαστυνομία…

Όμως: εκείνο που ήταν αδιανόητο το 2011 τώρα είναι μέρος της συλλογικής μνήμης των αιγύπτιων.

(φωτογραφίες: Απ’ τις συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις στις 20 Σεπτέμβρη)

Πίσσα και πούπουλα

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Ποιός θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε ότι το ψόφιο κουνάβι θεωρεί εαυτόν τον πιο “προεδρικό” (σαν στυλ) πρόεδρο των ηπα ever· εκτός, ίσως, απ’ τον Lincoln όταν φορούσε καπέλο… Γιατί, όπως διευκρίνισε, χωρίς καπέλο ο Lincoln θα ήταν υποδεέστερος αφού «εγώ έχω ωραιότερα μαλλιά»… Κι ωστόσο τέτοια μεταξύ άλλων δήλωσε το ψόφιο κουνάβι χτες σε μια κλειστή συνάντηση του με 50 αμερικάνους διπλωμάτες στο περιθώριο της συνέλευσης του οηε στο New York.

Τέτοιο είναι το υλικό με το οποίο το ψόφιο κουνάβι ταΐζει τον ναρκισσισμό του σε μια δύσκολη φάση της καριέρας του. Όμως ύστερα, στο ζήτημα της «χάρης» που ζήτησε από έναν ουκρανό πρώην κωμικό και νυν πρόεδρο, το ανάλαφρο στυλ σκοτείνιασε: αν έβρισκε ποιος αποκάλυψε το πίτσι πίστι του θα τον μεταχειριζόταν όπως παλιά (που οι αμερικάνοι ήταν «πιο άντρες») αντιμετώπιζαν τους κατασκόπους…. Έτσι είπε αυτός ο real man, ανάμεσα σε μπινελίκια προς τα καθεστωτικά αμερικανικά μήντια… (Σε λίγο θα αρχίσει να υποστηρίζει ότι είναι αναρχικός και antifa, και γι’ αυτό τον έχει βάλει στο μάτι το “κατεστημένο”…)

Έχει ενδιαφέρον το πως οι υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού (εντός και εκτός usa) επιχειρηματολογούν υπέρ του μετά την αποκάλυψη του deal που προσπαθούσε να στήσει με τον Zelensky. Υπάρχουν δύο ομάδες επιχειρημάτων (ο θεός του φιλελευθερισμού Adam Smith να τα κάνει τέτοια!). Πρώτη ομάδα το «σιγά και τι έγινε». Δεύτερη ομάδα το «είστε ελεεινοί» – για τους κατήγορους.

Το «σιγά μωρέ» ακούγεται πολύ ελληνικό, πράγμα που θα πρέπει να ενισχύσει την άποψη ότι το ψόφιο κουνάβι είναι βέρος έλληνας, με πλήρες επώνυνο «τραμπάκουλας». (Η ασταμάτητη μηχανή σας το υπέδειξε έγκαιρα…) Το ίδιο ελληνικό είναι «και ποιοί είσαστε εσείς που μιλάτε». Οπότε, άσχετα απ’ την εξέλιξη που θα έχει αυτή υπόθεση, θα πρέπει το πανελλήνιο να μελαγχολήσει: το ψόφιο κουνάβι θα ήταν η τέλεια πολιτική βιτρίνα για το ελλαδιστάν· και πάει χαμένο.

Μήπως αν (λέμε «αν») απολυθεί απ’ την Ουάσιγκτον να έρθει προς τα μέρη μας; Κάπου θα τον βολέψει η πατρίς· τόσες βάσεις έχει το αμέρικα… (Και γήπεδα γκολφ διαθέτουμε…)

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι, χτες, ευλογάει … τα μαλλιά του…)

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Νικητές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Καθόλου συμπτωματικά, εκπρόσωποι των τριών του μπλοκ της Αστάνα, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στη Ν. Υόρκη με τον γ.γ. του οηε, ο οποίος ανήγγειλε την δημιουργία της «επιτροπής για το συριακό σύνταγμα» – με τις προδιαγραφές του μπλοκ και υπό την αιγίδα του.

Παρότι η αφετηρία αυτής της πολιτικής διαδικασίας για το μέλλον της συρίας δεν εξασφαλίζει ένα αίσιο και σχετικά σύντομο τέλος, από μόνο του το γεγονός είναι μια επίσημη επισφράγιση της νίκης του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης. Πιο σωστά της «σχετικής» νίκης, αφού το ¼ της συριακής επικράτειας κατέχεται ακόμα απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του ypg.

Σύμφωνα με όσα έχει συμφωνήσει το μπλοκ της Αστάνα (και αποδέχτηκε ο γ.γ. Guterres) 150 σύριοι επιλεγμένοι απ’ τον Άσαντ, την αντιπολίτευση (εκτός εκείνων που συνεχίζουν τον πόλεμο στο Idlib) και διάφορες οργανώσεις πολιτών (από 50 κάθε πλευρά) θα αποτελέσουν το σώμα της επιτροπής. Κάθε 50άδα θα επιλέξει σύντομα 15 άτομα (συνολικά 45) που θα αρχίσουν την συγγραφή του νέου συντάγματος. Αξιωματούχοι των κρατών του μπλοκ της Αστάνα και του οηε θα υποστηρίζουν συμβουλευτικά την διαδικασία.

Δεν αποκλείεται το “συριακό” να “λυθεί” πριν το “κυπριακό”…

Το ξεχαρβάλωμα;

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Το αδυνάτισμα, η γεωπολιτική χρεωκοπία του “βασιλείου” της σαουδικής αραβίας, έχει κόστος τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για το ψοφιοκουναβιστάν – αν και με διαφορετικό τρόπο. Τυπικά το Ριάντ παραμένει σύμμαχος του Τελ Αβίβ, και εξακολουθεί να έχει γεμάτο το θησαυροφυλάκειό του. Όμως ο τοξικός είναι “με αναστολή” αφεντικό. Πέρα απ’ αυτόν (και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων, που όμως κάνει πια δεύτερες σκέψεις) το Τελ Αβίβ δεν έχει άλλο σύμμαχο στην ευρύτερη μέση Ανατολή – εκτός απ’ το ελλαδιστάν και τους ypg. Δείτε τα γύρω κράτη: τουρκία, λίβανος, ιορδανία, συρία, ιράκ, ιράν, κουβέιτ, κατάρ, σαουδική αραβία, αίγυπτος: ποια αφεντικά έχουν συμφέροντα (όχι οικονομικά αλλά γεωπολιτικά) συγχρονισμένα με εκείνα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού; Κι αν δεν υπάρχουν αποτελεσματικοί σύμμαχοι αλλά μόνο αντίπαλοι και εν δυνάμει αντίπαλοι, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο του “μεγάλου ισραήλ” πώς θα ευωδοθεί;

Για την Ουάσιγκτον αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται “ευρύτερη μέση Ανατολή” είχε (και έχει) αξία κυρίως υπό το πρίσμα του γενικότερου 4ου παγκόσμιου. Ο σκοπός ήταν να εμποδιστεί η επιρροή (σ’ αυτήν την ζώνη) της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Μόσχα είναι ήδη στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου· και το Πεκίνο έχει φτάσει στην οροσειρά του Zagros (και στην Ερυθρά Θάλασσα, μέσω τζιμπουτί) και στον μιχό του περσικού κόλπου επίσημα.

Αυτό έκανε ακόμα πιο αναγκαίο το σετάκι «Τελ Αβίβ – Ριάντ» plus· όχι, όμως, για να ανακατευτεί επίσημα ο αμερικανικός στρατός σ’ έναν πόλεμο κλίμακας στην περιοχή. Μάλλον για να λειτουργεί απειλητικά / αποτρεπτικά. Τώρα; Μετά την αποτυχία του σχεδίου των αμερικάνων «δημοκρατικών» (Obama) που είχε κεντρικό εργαλείο τον isis, αποτυγχάνει πια και το σχέδιο των «συντηρητικών» (Trump) που είχε κεντρικό εργαλείο μια διακρατική συμμαχία γύρω απ’ το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το plan B μαστορεύτηκε μέσα απ’ την ήττα του plan A. Μπορεί τώρα απ’ την ήττα του plan B να προκύψει κάποιο plan C; Με άμεση αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή; Υπάρχει χώρος και χρόνος για ένα plan C ροντέο; Ακόμα κι αν υπάρχει έντονη φαγούρα για κάτι τέτοιο εδώ ή εκεί, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει αυτό το «ροντέο»;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.

(φωτογραφία: Μπορεί ο τοξικός να λείπει απ’ τις χαιρετούρες, αλλά σίγουρα ήταν ωσεί παρών – η φωτο είναι πρόσφατη, 20 του περασμένου Μάρτη. Τώρα ο δεξιά είναι πρώην· αλλά πως τον βλέπετε τον άξονα των κρατών τους;)

Όλες οι φωτιές: η φωτιά

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Την τυνήσια Emel Mathlouthi την παρουσιάσαμε πριν λίγες εβδομάδες. Το τραγούδι της Kelmti Hurra είναι αυτό που έγινε ο ύμνος της επανάστασης στην τυνησία στα τέλη του 2010 – αρχές του 2011· κι ύστερα πέρασε τα σύνορα, και έγινε ύμνος όλων των αραβικών εξεγέρσεων. Στην εκδοχή που ακολουθεί τα πλάνα είναι απ’ την αιγυπτιακή επανάσταση της 25ης Γενάρη.

Δεν θέλουμε να “προβλέψουμε” ότι αυτό θα ξαναγίνει αύριο ή σε ένα μήνα. Θέλουμε να πούμε: η φωτιά (δηλαδή όλες οι φωτιές) μπορεί να σιγοκαίει για πολύ καιρό, αδιόρατα, κρυφά…

Κι ας μην υποτιμάει κανείς ούτε την θέληση ούτε την συλλογική μνήμη αυτών των ανθρώπων που μόνο ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός έχει υποβιβάσει, για να νοιώθει “πρώτος κόσμος”…