Tag: εξωτερική πολιτική

Η προτελευταία νίκη…

Σάββατο 4 Γενάρη. Οπωσδήποτε ο Soleimani δεν περίμενε ότι θα πεθάνει από βαθιά γεράματα. Κι άλλες φορές είτε η Ουάσιγκτον, είτε το Τελ Αβίβ, είτε το Ριάντ (κατά μόνας ή σε συνεργασία μεταξύ τους) είχαν προσπαθήσει να τον «καθαρίσουν». Πάντα μέσα από «μυστηριώδεις δράστες». Για τους οποίους κανένας δεν θα αναλάμβανε την ευθύνη, ούτε θα αναγκαζόταν να το κάνει. Οι απόπειρες είχαν αποτύχει· συνήθως εντοπίζονταν έγκαιρα. Αυτά μέχρι χτες.

Χτες ο Soleimani πέτυχε άθελά του την προτελευταία του νίκη: η Ουάσιγκτον τον σκότωσε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει με την υπογραφή της. Με απλά λόγια: χτες η Ουάσιγκτον κήρυξε επίσημα πόλεμο στην Τεχεράνη – απ’ το έδαφος της Βαγδάτης… Αναγκάστηκε δηλαδή να δείξει ωμά την αδυναμία της, ακόμα και στο να τον βγάλει απ’ τη μέση “αόρατα”.

Πριν 4 ημέρες γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…

Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.

Κι ακόμα:

Αν στην παρούσα φάση (το τονίζουμε αυτό, για να μην πάρετε θάρρος!) το ισοζύγιο προσδιορίζεται όχι μόνο απ’ το “τι μπορούμε να καταστρέψουμε” αλλά και απ’ το “πόσες καταστροφές μπορούμε να αποφύγουμε”, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ οι “αληθινοί άντρες” μπορεί να συναντιούνται και να λένε τον καϋμό τους στα ουρητήρια… (Όχι ότι θα τους ένοιαζαν μερικές ή αρκετές εκατοντάδες φέρετρα. Απλά … είναι προεκλογική περίοδος…)

Απ’ την άλλη μεριά, κόντρα στις σχετικές δοξασίες, ποτέ οι πόλεμοι δεν ήταν αποκλειστικά το καταστάλαγμα ψύχραιμων και μετρημένων αποφάσεων… Η αμείλικτη Ιστορία δείχνει πολλά.

Φαίνεται πως η αναμενόμενη (από εμάς) «αλλαγή φρουράς» στη διεύθυνση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γίνεται ήδη, πίσω απ’ την βιτρίνα του ψόφιου κουναβιού, και χωρίς να χάσει την καρέκλα του. Η κήρυξη πολέμου των ηπα κατά του ιράν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ηλίθιους δημαγωγικούς όρους του είδους «αύξηση της έντασης», κλπ. Είναι σαφής και ξεκάθαρη. Απομένει τώρα στο ιρανικό καθεστώς το πως και πότε θα απαντήσει – επίσης με την υπογραφή του ή χωρίς, ανάλογα με το τι θα προτιμήσει. (Και φυσικά είναι βλακώδες το να περιμένει κανείς ότι η «αυτοσυγκράτηση» είναι η ενδεδειγμένη στάση όταν μια παρακμιακή υπερδύναμη αποφασίζει να δολοφονίσει ένα ανώτατο στέλεχος του στρατού του ιράν… Αν ένας πύραυλος ή ένα drone «καθάριζε» τον αμερικάνο αρχιστράτηγο Mark Milley θα πρότεινε κανείς στην Ουάσιγκτον «αυτοσυγκράτηση»;)

Αφού για κάποιες συγκεντρώσεις έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση στη Βαγδάτη η αμερικανική απάντηση ήταν η δολοφονία του Soleimani, «τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους»…

Η παρακμή

Σάββατο 4 Γενάρη. Μήπως γινόμαστε άδικοι σε βάρος των ηπα; Μήπως η περικύκλωση μιας αμερικανικής πρεσβείας από διαδηλωτές (αδιάφορο για ποιούς πρόκειται) είναι μια τόσο εξτρεμιστική ενέργεια που δικαιολογεί την δολοφονία ενός στρατηγού του εχθρού – ή κάτι παρόμοια φονικό;

Στις 25 Ιούνη του 1996 ένα φορτηγό γεμάτο εκρηκτικά «κόλλησε» σ’ ένα συγκρότημα κατοικιών στο Khobar της σαουδικής αραβίας, στο οποίο έμεναν αμερικάνοι – κατά κύριο λόγο – και άλλων εθνικοτήτων πεζοναύτες και αξιωματικοί που «επιτηρούσαν» το ιράκ – από μια διπλανή βάση. Απ’ την έκρηξη σκοτώθηκαν 19 αξιωματικοί της αμερικανικής αεροπορίας και ένας σαουδάραβας πολίτης, ενώ τραυματίστηκαν 498 καραβανάδες διάφορων εθνικοτήτων. Ποιά ήταν η αμερικανική αντίδραση σ’ αυτήν την επίθεση; Η μεταφορά της βάσης και του “προσωπικού” σε άλλο σημείο της σαουδικής αραβίας, καλύτερα φυλασσόμενο…

Γιατί ήταν ανύπαρκτη η αμερικανική αντίδραση σε μια επίθεση στην «καρδιά» της αντι-ιρακινής εκστρατείας της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Τον Αύγουστο του 1998, η σχετικά καινούργια ισλαμική αντάρτικη διεθνής (που χρηματοδοτούσε ο bin Laden) έκανε δύο «γερές» βομβιστικές επιθέσεις εναντίον των αμερικανικών πρεσβειών στο Nairobi (της Kenya) και στο Dar es Salaam (της Tanzania). Τα κτίρια κατέρρευσαν, σκοτώθηκαν συνολικά 220 κενυάτες, τανζανοί και αμερικάνοι, και τραυματίστηκαν πάνω από 5.000. Τι έκανε η τότε κυβέρνηση Clinton σαν αντίποινα; Έριξε κάτι πυραύλους «ακριβείας» στο πουθενά του αφγανιστάν και έναν στο σουδάν (όπου βρισκόταν ο bin Laden) – κι αυτό ήταν όλο…

Γιατί ήταν τόσο περιορισμένη η αμερικανική αντίδραση σε δύο εκατόμβες που συμβολικά και κυριολεκτικά στρέφονταν εναντίον της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Στις 12 Οκτώβρη του 2000, με μια βάρκα φορτωμένη εκρηκτικά, αντάρτες της ίδιας ισλαμικής διεθνούς επιτέθηκαν α λα Κανάρης στο αμερικανικό αντιτορπιλικό (uss) Cole, που βρισκόταν στο λιμάνι του Aden. Σκοτώθηκαν 17 αμερικάνοι ναύτες και τραυματίστηκαν άλλοι 39. Η Ουάσιγκτον «χρέωσε» για την επίθεση το σουδανικό κράτος. Πώς αντέδρασε σε μια τόσο πρωτοφανή και αιματηρή επίθεση; «Πάγωσε» περιουσιακά στοιχεία του σουδανικού κράτους… (Αργότερα του έκανε και μήνυση…) Έστειλε επίσης «επιθεωρητές» στο Aden για να ερευνήσουν το πως έγινε η επίθεση…

Γιατί ήταν τόσο ήπια η αμερικανική αντίδραση απέναντι σε μια τέτοια βομβιστική επίθεση (που θα μπορούσε να επαναληφθεί κι αλλού, κι αλλού) με τόσους νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Συνεπώς όχι μόνο δεν υπάρχει καμμία σχέση ανάμεσα στη διαδήλωση / συγκέντρωση έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη και την κήρυξη πολέμου κατά της Τεχεράνης με την δολοφονία του Soleimani (και κατά της Βαγδάτης με την δολοφονία 5 + 6 καραβανάδων των pmu), αλλά και μόνο η σύγκριση των αντιδράσεων της Ουάσιγκτον σε πολύ πιο αιματηρές επιθέσεις εναντίον της όταν, στο μακρινό παρελθόν, ένοιωθε (και ήταν) ισχυρή αποδεικνύει ότι τώρα δρα καθοδηγούμενη απ’ την ολοφάνερη παρακμή της ισχύος της. Και απ’ τον μονόδρομο του μιλιταρισμού της.

Τώρα πρέπει να παραστήσει την ισχυρή, και μάλιστα επειγόντως· γιατί η ισχύς της καταρρέει. (Τώρα η αμερικανική κοινωνία θα ζει με τον φόβο της εκδίκησης…)

(Δεν υπάρχει, επίσης, «σχέση αντιποίνων» για την επίθεση σε αμερικανική βάση στο Kirkuk, αφού ακολούθησε βομβαρδισμός 5 θέσεων των ιρακινών pmu με 25 νεκρούς…)

(φωτογραφία πάνω: Η αμερικανική πρεσβεία στο Nairobi.

Στη μέση: Η αμερικανική πρεσβεία στο Dar es Salaam.

Κάτω: Η προσβολή της αμερικανικής ισχύος στην περίμετρο της πρεσβείας στη Βαγδάτη, πριν λίγες ημέρες…)

Η τελευταία νίκη…

Σάββατο 4 Γενάρη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η δολοφονία του Soleimani (μαζί με άλλους 4 ιρανούς και 5 ιρακινούς καραβανάδες – επιπλέον χτες το βράδυ η Ουάσιγκτον ξανακτύπησε στο ιρακινό έδαφος σκοτώνοντας, με τον ίδιο τρόπο, 6 στελέχη των pmu) αποφασίστηκε απ’ το ψόφιο κουνάβι για να ανεβάσει τις μετοχές του εν όψει εκλογών (τον ερχόμενο Νοέμβρη…), λόγω και της παραπομπής του προς απόλυση. Αν ένα τέτοιο ενδεχόμενο το είχαν προβλέψει πριν γίνει η επίθεση θα μπορούσε κανείς να το εξετάσει τώρα. Αλλά κανείς δεν είχε κάνει τέτοια πρόβλεψη. Και ο λόγος είναι απλός. Η γραμμή του ψόφιου κουναβιού ήταν διαφορετική: αν το 2016 τον έκανε πρόεδρο η υπόσχεση απόσυρσης του αμερικανικού στρατού από διάφορα πεδία μάχης (το προσπάθησε και απ’ το συριακό πρόσφατα…) είναι παράλογο να ελπίζει ότι το 2020 θα ξαναεκλεγεί ξεκινώντας «τον δικό του πόλεμο» – ειδικά όταν ένας πόλεμος κατά του ιράν (ή του ιράκ…) θα έχει πολλά αμερικανικά σάβανα.

Η άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι ότι η συγκεκριμένη επίθεση, η επόμενη μετά από λίγες ώρες, μαζί με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον «φορτώνει» με μερικές χιλιάδες επιπλέον πεζοναύτες (πού ακριβώς;) την μέση Ανατολή, ενέργειες που είναι αντίθετες με την 3ετή κυβερνητική «γραμμή Trump», ανήκουν σε αυτό που συμβολικά θα ονομάζαμε «γραμμή Pence».

Έχουμε τονίσει κάμποσες φορές την αποτυχία της «γραμμής Trump», μέσω «οικονομικού πολέμου». Έχουμε διατυπώσει επίσης την εκτίμηση ότι θα αντικατασταθεί απ’ την «γραμμή Pence», μιλιταριστική και επιθετική, επειδή πια δεν έχουν απομείνει στην αμερικανική παρακμή άλλα μέσα εκτός απ’ τον στρατό και τον πόλεμο. Πιθανολογήσαμε επίσης έγκαιρα πως αν γίνει μια τέτοια «αλλαγή γραμμής», ενώ οι πραγματικοί αντίπαλοι της Ουάσιγκτον είναι η Μόσχα και το Πεκίνο, ο «προτιμότερος στόχος πρώτης επιλογής» θα είναι η Τεχεράνη. Επειδή εντείνοντας το χάος (την αποσταθεροποίηση) στη μέση Ανατολή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ελπίζει να εμποδίζει την προέλαση του κινεζικού καπιταλισμού προς τα δυτικά: την Μεσόγειο και την ευρώπη.

Εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε προβλέψει ήταν η πιθανότητα η «αλλαγή γραμμής» να γίνει με το ψόφιο κουνάβι στην καρέκλα του. Θεωρούσαμε ότι θα γινόταν όταν την άδειαζε. Να όμως που…

Είναι άγνωστο ποιος «σύμβουλος» ή παρατρεχάμενος πρότεινε, και με τι επιχειρήματα, στο ψόφιο κουνάβι να υπογράψει όχι απλά μερικές δολοφονίες τέτοιου είδους αλλά, κυρίως, την κήρυξη ενός πολέμου στον οποίο, αν εξελιχθεί, αυτός θα είναι ο «αρχιστράτηγος της καταστροφής». Και μόνο το γεγονός ότι, εκ των υστέρων, βγήκε να δηλώσει ότι διέταξε την δολοφονία του Soleimani «όχι για να ξεκινήσει αλλά για να σταματήσει τον πόλεμο» δείχνει ότι βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση…

Τώρα πολλά θα εξαρτηθούν απ’ το τι θα κάνει η Τεχεράνη (αλλά απ’ την μεριά της και η Βαγδάτη). Ό,τι και να κάνει θα είναι δικαιολογημένο κατ’ αρχήν· αλλά ανάμεσα στις πολλές πολεμικές επιλογές έχει και μία ελάχιστα στρατιωτική, που θα βραχυκυκλώσει και θα οδηγήσει σε ήττα και την «γραμμή Pence»: μετά τις δολοφονικές επίθεσεις στη Βαγδάτη το όποιο ιρακινό κοινοβούλιο έχει (επιτέλους!) κάθε λόγο να ζητήσει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την ιρακινή επικράτεια· βρίσκεται εκεί με διακρατική συμφωνία. Αν αρνηθεί θα θεωρηθεί αυτόματα «κατοχικός» (όπως είναι άλλωστε…) επίσημα· και τότε η «γραμμή Pence» θα αναγκαστεί να κάνει πόλεμο … στο ιράκ και όχι στο ιράν. Αν αναγκαστεί να φύγει, τότε θα πρέπει να τα μαζέψει και απ’ την ανατολική συρία, αφού ανεφοδιάζει τις εκεί βάσεις του απ’ το ιρακινό έδαφος.

Ακούγεται πολύ καλό μέσα στον ζόφο… Όμως αυτή θα είναι η τελική νίκη του Soleimani!

(φωτογραφία: Δεξιά ο Soleimani, στη μέση ο άλλοτε «πιο επικίνδυνος άνθρωπος στο ιράκ» Moqtada al-Sadr, και αριστέρα ο αρχιτράγος Khamenei).

Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν

Σάββατο 4 Γενάρη. Τους αναγνωρίζετε; Αυτοί (και αυτοί!) σας σκάβουν τον λάκο. Σας πετάνε και κανά ξεροκόμματο, για να δουλεύετε εσείς οι ίδιοι τα φτυάρια…

Δεν ξέρετε τι πρέπει να κάνετε; Ακόμα «δεν»;

Λιβύη

Παρασκευή 3 Γενάρη. …Την ώρα που θα φτάσει στη λιβύη η πρώτη δόση τούρκων στρατιωτών, η μάχη θα τελειώσει, και θα βρείτε τους στρατιώτες του Erdogan στα σύνορά σας… Αυτό το μελοδραματικό δήλωσε ο «τζενεράλ» Haftar στο σύμμαχό του Sisi στη διήμερη (χτες και προχτές) επίσκεψή του στο Κάιρο. Προσπάθησε να πείσει τον χουντοκαραβανά να στείλει αιγυπτιακό στρατό στη λιβύη, υποσχόμενος ότι αν γίνει αυτό, θα καταλάβει την Tripoli μέσα σε λίγες ώρες. Αυτό το τελευταίο ήταν epic.

Δεν ξέρει η ασταμάτητη μηχανή τι σκατά μπορεί να έχει στο κεφάλι του ένας χασάπης χουντικός. Υποθέτει όμως ότι κάποιον ρεαλισμό τον διαθέτει. Ο στρατός του ένα πράγμα μπορεί μόνο να κάνει: να καταστέλλει τον «εσωτερικό εχθρό». Ο τελευταίος πόλεμος που έκανε ήταν συμβατικός, το 1973 (πριν 45 και βάλε χρόνια), με προέλαση στην έρημο του Σινά. Συνεπώς είναι εντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει ακόμα και τους πρώην “free syria” και νυν “free libya”… Κι ας μην μιλήσει κανείς για μάχη σε urban περιβάλλον… Κατά συνέπεια, το να αρχίσουν να φτάνουν φέρετρα φαντάρων και αξιωματικών στο Κάιρο (ο αιγυπτιακός στρατός είναι παραδοσιακός, με υποχρεωτική στράτευση…) είναι το τελευταίο που θα ήθελε ο χουντοκαραβανάς: την εξέγερση που θα τον στείλει στην κρεμάλα δεν θα την γλυτώσει…

Αν ο «τζενεράλ» γουστάρει έναν τουρκο-αιγυπτιακό πόλεμο στο λιβυκό πεδίο μάχης, ο σφάχτης του Καΐρου θα μπορούσε να έχει λόγους σοβαρούς να τον αποφύγει. Απ’ την άλλη δεν πρέπει να δείξει ότι φοβάται…

Αν δυσκολεύεται να αποφασίσει ας κάνει ένα τηλέφωνο στην ανεγκέφαλη αλεπού Putin, να ζητήσει μια γνώμη…

Gas-gas-gas! Pipes!!! Δυνατό φτιάξιμο!!

Παρασκευή 3 Γενάρη. Πουλήθηκε πανηγυρικά το παραμύθι. Όποιος έχει το κουράγιο να κρατήσει κάπως, κάπου, τα όσα λέχθηκαν και γράφτηκαν αυτές τις ημέρες για να ενισχύσουν την «εθνική γραμμή», θα τα βλέπει σε ένα ή δύο χρόνια και θα γελάει.

Αλλού γελάνε ήδη. Η γερμανική καθεστωτική deutsche welle στην ηλεκτρονική της έκδοση, κάτω απ’ τον τίτλο της πάνω φωτογραφίας έγραφε μεταξύ άλλων χτες:

… Είναι καθαρό πως όλοι όσοι εμπλέκονται [στον east med] ψάχνουν να στείλουν το μήνυμα ότι τα πράγματα κινούνται στην ανατολική Μεσόγειο – αλλά το ερώτημα είναι τι ακριβώς κινείται;

… Το ότι εκπρόσωποι της ιταλίας δεν πήγαν στην υπογραφή για τον east med στην Αθήνα θεωρείται από πολλούς σαν αναστολή του έργου… Αν και η ιταλία διαβεβαίωσε την ελλάδα ότι συνεχίζει να στηρίζει το σχέδιο, ο ιταλός υπουργός οικονομικής ανάπτυξης Stefano Patuanelli είπε ότι η Ρώμη πρέπει να φτιάξει κι ένα δεύτερο υποθαλάσσιο αγωγό, με δικά της έξοδα, για να παίρνει αέριο απ’ την Ηγουμενίτσα [όταν φτάσει εκει ο TAP, που προχωράει κούτσα κούτσα απ’ τα ελληνοτουρκικά σύνορα προς την Ηγουμενίτσα].

Ο east med είναι βασικά σημαντικός για γεωπολιτικούς λόγους σύμφωνα με τον Alex Lagakos, αναπληρωτή διευθυντή του think tank Greek Energy Forum με έδρα την Αθήνα, και όχι για την κερδοφορία του – για την οποία, όπως είπε, προβληματίζεται πολύ. Λέει ότι αυτό οφείλεται στο ότι το κόστος του έργου θα είναι αστρονομικό, με τις αρχικές εκτιμήσεις να ξεκινούν απ’ τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ.

«Όσο κι αν συμφωνούν πολιτικά η ελλάδα, η κύπρος και το ισραήλ, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν τα λεφτά για να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή του αγωγού» προειδοποιεί ο Lagakos. Και η χρηματοδότηση απ’ την μεριά της ε.ε. είναι απίθανη, καθώς το μπλοκ περικόπτει τις χρηματοδοτήσεις για σχέδια με ορυκτά καύσιμα υπέρ πράσινων εναλλακτικών. «Ο east med θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί αποκλειστικά από ιδιώτες επενδυτές, κι αυτό θα είναι δύσκολο» συμπληρώνει.

«Ένας τέτοιος αγωγός είναι απίθανο να γίνει ελκυστικός για ιδιωτικές επενδύσεις εξαιτίας της πληθώρας προσφοράς φυσικού αερίου στη διεθνή αγορά. Οι πελάτες εισάγουν σε μεγάλο βαθμό υγροποιημένο φυσικό αέριο, από σταθμούς σε λιμάνια. Γιατί να θέλουν να δεσμευτούν με μακρόχρονα συμβόλαια σε έναν τέτοιο αγωγό όταν μπορούν με ευελιξία και χαμηλότερο κόστος να προμηθεύονται LNG όποτε το χρειάζονται;»

Επιπλέον δεν φαίνεται να υπάρχει έλλειψη νέων σχεδίων για αγωγούς. Στις 8 Γενάρη ο ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin και ο τούρκος ομόλογός του Recep Tayyip Erdogan πρόκειται να εγκαινιάσουν τον αγωγό tyrkish stream που περνάει μέσα απ’ την Μαύρη Θάλασσα. Το project αυτό έχει σχεδιαστεί για να μεταφέρει ρωσικό αέριο στην ευρώπη. Μένει να φανεί το αν ο east med και ο turkstream θα είναι συμπληρωματικοί ή ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.

(Δεν είναι τίποτα… Θα περάσει…)

(φωτογραφία πάνω: Ενώ οι υπόδικοι «το κολλάνε», ο ρημαδο-μεσαίος δείχνει να αναρωτιέται για κάτι. Ίσως για το τι να κάνει ο άλλος σύμμαχος, το φασιστόμουτρο της αιγύπτου…)

 

Ζήτω οι μεγάλοι, μακριοί και παχείς σωλήνες!

Πέμπτη 2 Γενάρη. Είναι ένας υποθαλάσσιος αγωγός πανάκριβος και εξαιρετικά δύσκολος στην κατασκευή του (υπάρχουν πολύ πιο φτηνές και κερδοφόρες λύσεις στη θέση του)… Για τον οποίο δεν υπάρχει καμμία πραγματική μελέτη κόστους / οφέλους· μια γενικόλογη προ-προ-μελέτη μόνο… Για κοιτάσματα φυσικού αερίου που δεν έχουν βρεθεί ακόμα… Σε μια διαδρομή ανάμεσα σε μη οριοθετημένες (και αντίπαλες μεταξύ τους) “ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης” / αοζ… Μ’ άλλα λόγια είναι: το κατάλληλο “μεγάλο έργο” για να του δωθεί η έμφαση της grand paparas!

Κι αυτό θα γίνει με κάθε τιμή σήμερα: Τρεις «ηγέτες» παρακμιακών «δημοκρατιών» της μέσης ανατολής θα υπογράψουν την αποφασιστικότητά τους να φτιάξουν, ακόμα και με τα χεράκια τους, τον east med. Για να την πουν στην Άγκυρα – νομίζουν.

Σε άλλες εποχές, ας πούμε πριν μισό αιώνα, οι ανάλογες (τότε) πολιτικές βιτρίνες αυτών των κρατών δεν θα διανοούνταν καν ότι θα πέσουν τόσο χαμηλά, ότι θα ξεφτυλιστούν βάζοντας τις υπογραφές τους σε ένα τέτοιο ευχολόγιο σαν τον east med. Και θα στριφογυρνάνε στους τάφους τους με την κατάντια των τωρινών τους επιγόνων. Ωστόσο έτσι έχουν τα πράγματα: διάφοροι χουντικοί βουτηγμένοι στο αίμα (σαν τον Sisi), μαζί με κάτι τύπους που θα έπρεπε να βρίσκονται βαθιά σε φυλακές σαν υπερλαμόγια (Αναστασιάδης, Netanyahu), συν έναν ρημαδοΚούλη (όλο και περισσότερο «ρημαδό-»!) το παίζουν ακόμα «φύλακες της ανατολικής Μεσογείου», ακόμα και μέσω ενός φαντασιακού σωλήνα, που τον ευλογεί κι ένας απερχόμενος plus one σαν τον Πομπηία, εκ μέρους της παρακμιακής πρώην υπερδύναμης…

Μοιάζουν σαν τους μαφιόζους του Jarmusch στο Ghost Dog: παρηκμασμένοι, βλαμμένοι, κακομοιριασμένοι, σκιές άλλων πιο «χρυσών» εποχών…

(φωτογραφία: Απ’ τις προσπάθειες των φαιορόζ, τον περασμένο Γενάρη, για τον east med, στο Κάιρο. Το ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει καλέσει για το αυριακό hype των υπογραφών και τους κυρίους κυρίους Σταθάκη και Σκουρλέτη έχει μια βαθιά εθνική εξήγηση, όπως λέει ο τωρινός ρημαδο-υπουργός ενέργειας και λαμπρών σχεδίων Χατζηδάκης: «… Συνέβαλαν κι εκείνοι απ’ την πλευρά τους για να γίνει αυτό το σχέδιο πράξη. Με σοβαρότητα και εθνική ενότητα μπορούμε να χτίσουμε μια ισχυρή Ελλάδα»…

Παναΐα μου!!! Τόση εθνική ενότητα είχαμε να δούμε απ’ τις υπογραφές για τις καινούργιες αμερικανικές βάσεις!!

Έτσι που έχουμε αφήσει τις ντόπιες πολιτικές βιτρίνες απερίσπαστες στο έργο τους, τελικά θα χυθεί αίμα – είναι σίγουρο! Κι αυτό δεν είναι ούτε αστείο ούτε Κασσανδρισμός…)

Ζήτω οι μεγάλοι σύμμαχοι!

Πέμπτη 2 Γενάρη. Τι “κωλοπηλάλα” έπιασε πρώτα τον Netanyahu και μετά τον Αναστασιάδη και τον ρημαδοΚούλη και, άρον άρον, τρέχουν να βάλουν τις τζίφρες τους σε κάτι που ξέρουν ότι δεν γίνει ποτέ πραγματικότητα; Η «κωλοπηλάλα» τους έχει όνομα. Λέγεται Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act 2019, ψηφίστηκε τον περασμένο Οκτώβρη, και αφορά, ουσιαστικά την αμερικανική “αντιμετώπιση” της ρωσο-τουρκικής συνεργασίας / συμμαχίας στην ανατολική Μεσόγειο! Μέσω (προσέξτε παρακαλούμε) μιας “νέας συνεργασίας ασφαλείας με την Λευκωσία, το Τελ Αβίβ και την Αθήνα”, που περιλαμβάνει την “οικονομική υποστήριξη στρατιωτικών εξοπλισμών της ελλάδας” (αυτή, υποθέτουμε, θα υπογράψει τρέχοντας ο ρημαδοΚούλης σε 5 μέρες στην Ουάσιγκτον…)· ακόμα και την πώληση όπλων στη νότια κύπρο… Παράλληλα η Ουάσιγκτον σκοπεύει να δημιουργήσει ένα “ενεργειακό κέντρο ηπα-ανατολικής Μεσογείου” για να “συντονίζει” την “ενεργειακή” συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα τέσερα κράτη (ηπα, ισραήλ, νότια κύπρο και ελλαδιστάν) και να “αναπτύξει μια στρατηγική” κατά των κακόβουλων ενεργειών της ρωσίας και άλλων κρατών στην περιοχή.

Δεν βρωμάει απλά αυτή η ιστορία πόλεμο-σε-εξέλιξη. Ζέχνει!! Ο east med είναι μεν ένας αγωγός – των – ονείρων· αλλά φαίνεται ότι ελλείψει ενός καλύτερου άλλοθι για να ανασχεθεί η παρουσία (και η επιρροή) του ευρασιατικού project στη Μεσόγειο, καλός είναι και δαύτος. Για να τον ανεμίζει πότε ο ένας και πότε ο άλλος, σαν προπέτασμα καπνού στις προσπάθειες ακόμα πιο οξυμένης στρατιωτικοποίησης της ανατολικής Μεσογείου.

Μόνο που «άξονας» (με όλα του τα μέλη) έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων προ πολλού· και έχει μπερδευτεί κυριολεκτικά στο λιβυκό πεδίο μάχης· με ό,τι αυτό σημαίνει. Εξού και η σπασμωδικότητα διάφορων καραγκιοζοκινήσεων «μεγάλου βεληνεκούς» σαν τις σημερινές τζίφρες. Μάλιστα τα επιμέρους «μπερδέματα», που είναι διαφορετικού χαρακτήρα ανά κράτος, επηρεάζουν το καθένα τα υπόλοιπα.

Ουάσιγκτον & co…

Πέμπτη 2 Γενάρη. Κεντρικό είναι το “μπέρδεμα” της Ουάσιγκτον (επειδή διαμορφώνει τις παραμέτρους των σχεδιασμών ή/και των σπασμών των υπόλοιπων μελών του άξονα). Η Ουάσιγκτον έχει χρεώσει τον Haftar στη Μόσχα, κι όσο περνούν οι μέρες δηλώνεται όλο και πιο αντι-Haftar. Έτσι όμως πέφτει πίσω απ’ την Άγκυρα, που στηρίζει τον Sarraj! Πρακτικά και ουσιαστικά ούτε το ψοφιοκουναβιστάν (ούτε κανείς άλλος απ’ τους 3 plus one) μπορούν να ξεφύγουν αυτή την στιγμή απ’ το δίπολο – πένσα που έχουν φτιάξει η Μόσχα και η Άγκυρα, από κοινού, στο λιβυκό πεδίο μάχης.

Διάφοροι διεθνείς αναλυτές (εκτός ή εντός εισαγωγικών…) έχουν αρχίσει βέβαια να το παίρνουν χαμπάρι αυτό το ρωσοτουρκικό δίπολο-πένσα τις τελευταίες ημέρες (και όχι επειδή διαβάζουν ασταμάτητη μηχανή!). Το σχολιάζουν. Αλλά δεν βλέπουν κάποια «έξοδο» απ’ αυτό. Ειδικά αν αυτό το δίπολο (που ίσως διακριτικά γίνεται ανεκτό απ’ την Ρώμη και το Παρίσι – που τυπικά είναι αντίπαλοι στο λιβυκό πεδίο μάχης… αλλά και το Βερολίνο) πετύχει κάποια εκεχειρία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εκεί.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι, απ’ αυτήν την άποψη, η πραγματική στάση της Μόσχας (στη λιβύη). Απ’ την μια μεριά όντως υπάρχουν ρώσοι μισθοφόροι της wagner group στη δούλεψη του Haftar· προκύπτει ωστόσο ότι η ανεγκέφαλη αλεπού Putin δεν θέλει την κατάληψη της Tripoli απ’ τον «τζενεράλ»! Γιατί; Επειδή έχει ήδη σχέσεις και με τον Sarraj και την κυβέρνησή του!

Ο Sarraj (κι όχι ο «τσενεράλ») ήταν, σαν επίσημα αναγνωρισμένος διεθνώς, καλεσμένος στην πρόσφατη (23 – 24 Οκτώβρη) «ρωσο-αφρικανική συνδιάσκεψη» στο Sochi (περισσότερα στο Πολυδιάστατες παρτίδες, την Παρασκευή 27 Δεκέμβρη). Όχι μόνο συναντήθηκε με τον Putin (άγνωστο τι είπαν) αλλά υπέγραψε και διάφορες εμπορικές συμφωνίες με την Μόσχα – ο παλιοχαρακτήρας! Μέχρι και για στρατιωτική συνεργασία συζήτησε – ο αλιτήριος!! (Ανεπίσημα, για να είμαστε ακριβείς, πήγε στο Sochi και μία αντιπροσωπεία απ’ την Βεγγάζη. Αυτό εκτιμήθηκε σαν απόδειξη του “μεσολαβητικού ρόλου” που παίζει η Μόσχα…)

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για διάφορα τοπικά τσακάλια που έχουν πιαστεί στην πένσα, στις 6 Δεκέμβρη, η ρωσική πετρελαϊκή Tatneft, που έχει συμβόλαιο (με την κυβέρνηση Sarraj) για έρευνες φυσικού αερίου στην περιοχή Ghadames, ξανάπιασε δουλειά. (H ελπιδοφόρα για κοιτάσματα Ghadames basin εκτείνεται στη νότια τυνησία και στην ανατολική αλγερία. Λέτε οι έρευνες αυτές να μην ενδιαφέρουν την Τύνιδα και το Αλγέρι;) Επιπλέον η σαφώς μεγαλύτερη και γνωστότερη Rosneft έχει απ’ το 2017 συμφωνία ερευνών και εκμετάλλευσης με την libyan national oil corporation (NOC) – που έχει την έδρα της στην Tripoli. Είναι άγνωστο μεν πως προχωράει, αλλά είναι μια συμφωνία που αφορά χειροπιαστά κοιτάσματα· και όχι ονειρικούς σωλήνες…

Φυσικά ο «τζενεράλ» έχει καταλάβει κι αυτός διάφορα (μεγάλα) πετροκοιτάσματα αλλά και εγκαταστάσεις εξόρυξης και εξαγωγής στη Βεγγάζη. Όπως, όμως, η ασταμάτητη μηχανή είχε έγκαιρα παρατηρήσει, ενώ κανείς δεν λέει όχι στο λαθρεμπόριο (ο Haftar αναγκαστικά τέτοιο κάνει) η «επίσημη γραμμή» της Μόσχας ως τώρα είναι ζήτω η νομιμότητα (αυτήν θα χρειαστεί και για τα υπόλοιπα σχέδιά της στην Αφρική). Συνεπώς επίσημα, σαν διακρατικές σχέσεις, στο φως της ημέρας, έχει νταραβέρια και συμφωνίες με τον Sarraj. (Και σίγουρα δεν έχει απελάσει τον λίβυο πρεσβευτή!)

(φωτογραφίες κάτω: Με δεδομένο πως τόσο η Τύνιδα όσο και το Αλγέρι, που συνορεύουν με τη λιβύη, αναγνωρίζουν τον Sarraj και καταριούνται τον Haftar, η επίσης μουσουλμανική Άγκυρα σε πρώτο χρόνο αλλά και η Μόσχα σε δεύτερο έχουν ένα καλό σετ υποστηρικτών στη βόρεια Αφρική…)

Europe & co…

Πέμπτη 2 Γενάρη. Υπάρχει κάτι ακόμα για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή θα διακινδυνέψει μια εκτίμηση σαν απάντηση στο ερώτημα: το project europe, ή πιο συγκεκριμένα, κράτη σαν το γαλλικό και το ιταλικό (ακόμα και το γερμανικό), τι στάση τα συμφέρει να κρατήσουν στις τρέχουσες εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης;

Υπάρχει κάτι που θεωρούμε ότι ενοποιεί τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα (ειδικά τα γαλλικά και τα ιταλικά), ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή υποστηρίζουν αντίπαλους: να κρατηθεί το ψοφιοκουναβιστάν όσο πιο μακριά γίνεται απ’ την Μεσόγειο· και πάντως να μην προχωρήσει στα σχέδιά του να ελέγξει αυτό τις όποιες ενεργειακές σχέσεις της (νότιας και κεντρικής) ευρώπης με την βόρεια αφρική και τη μέση Ανατολή.

Μετά τον αμερικανικό νόμο που προβλέπει «τιμωρίες» τόσο για τον nord stream 2 όσο και για τον turk stream, έχει γίνει απόλυτα σαφές ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει απλά το δάκτυλο στη σκανδάλη (προκειμένου όχι μόνο για τις ενεργειακές ροές στην ευρώπη αλλά, επιπλέον κι ίσως ακόμα περισσότερο, τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου)· αλλά την πατάει κιόλας.

Αυτή η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το ψοφιοκουναβιστάν· είναι όμως ιδιαίτερα σημαντική και για το project europe, ακόμα κι αν διατρέχεται από εσωτερικούς ανταγωνισμούς. Έχουμε την γνώμη ότι εκτός απ’ την Βαρσοβία, τα βαλτικά κράτη και την Αθήνα κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται να «δέσει την τύχη» του με την Ουάσιγκτον· επειδή είναι ξεκάθαρο τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα, και σ’ έναν εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Μ’ αυτήν την έννοια η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως Παρίσι, Ρώμη και Βερολίνο (παρά τις επιμέρους διαφορές τους) έχουν σοβαρούς λόγους να προτιμήσουν μια συνεννόηση για το «λιβυκό πρόβλημα» με την Άγκυρα και την Μόσχα παρά με την Ουάσιγκτον και τα ανατολικομεσογειακά παραπούλια της. Ειδικά εφόσον θεωρούν την αφρική «πίσω αυλή τους»· δική τους, όχι της Ουάσιγκτον… Είναι προτιμότερη (εκτιμάμε) μια τέτοια συνεννόηση όχι μόνο για να «μην χάσει η ευρώπη την λιβύη» εξαιτίας της Άγκυρας και της Μόσχα όπως φοβάται η Ρώμη (;) αλλά και επειδή εκεί υπάρχουν ακόμα περιθώρια συνεννόησης – και «μοιρασιών».

Όσο κι αν γίνονται δηλώσεις «φιλικές» για το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο (με την έννοια ότι ακούγονται αρκετά «αντιτουρκικές»), τόσο η Ρώμη όσο και το Παρίσι έχουν ήδη «επαφές» υψηλού επιπέδου με την Μόσχα για το θέμα «λιβύη». Και η Μέρκελ θα κουβεντιάσει σε λίγες μέρες με τον Erdogan το θέμα, στην Άγκυρα.

Τι σημαίνουν αυτά για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό; Ότι όσο εντονότερα δένεται με τον αμερικανικό, τόσο περισσότερο «μεσανατολικός» γίνεται· δηλαδή «μέρος του προβλήματος»…