Tag: εξωτερική πολιτική

Αντίποινα

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Κάνοντας μια ακόμη ρελάνς στις μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον, ένας τούρκος αρχιεισαγγελέας ζήτησε την σύλληψη του πρώην στελέχους της cia Graham Fuller. Ο Fuller ήταν επιχειρησιακός υποδιοικητής της cia πριν πολλά χρόνια (έφυγε απ’ το πόστο το 1988) αλλά κράτησε την φήμη του «καλού γνώστη του ισλαμικού κόσμου»· και την βρώμικη υπόληψη ότι ήταν χοντρά χωμένος στην ιστορία που έμεινε γνωστή σαν «σκάνδαλο Iran – Contras»· ενώ υπάρχουν υποψίες ότι μπορεί να ξέρει «απόρρητα και μυστικά» σχετικά με την «ισλαμική τρομοκρατία»· απ’ αυτά που δεν πρέπει να ξέρει ο πολύς κόσμος…

Σε κάθε περίπτωση ο Fuller είναι ανοικτά δηλωμένος υποστηρικτής του Gulen. Έχει αρθρογραφήσει ξανά και ξανά υπέρ του, ενώ ήταν αυτός που εγγυήθηκε για να πάρει ο Gulen την “πράσινη κάρτα”, δηλαδή την άδεια παραμονής στις ηπα. Δεδομένου ότι η Άγκυρα κατηγορεί τον Gulen και τα κυκλώματά του σαν υπεύθυνους του πραξικοπήματος στις 15 Ιούλη του ’16 (για να μην κατηγορήσει απευθείας την Ουάσιγκτον και το νατο – όχι ακόμα…) δεν είναι παράξενο που ο τούρκος εισαγγελέας δηλώνει ότι «έχει στοιχεία για την σχέση του Fuller με το πραξικόπημα». Η κατηγορία είναι ότι μαζί με τον Henri Barkey, έναν αμερικάνο διανοούμενο (που θα μπορούσε να είναι μόνο αυτό, θα μπορούσε όμως να είναι και κάτι επιπλέον…), που βρισκόταν τη νύχτα του πραξικοπήματος στο Buyukada, ένα νησάκι έξω απ’ την Istanbul, σαν οργανωτής ενός διήμερου «σεμιναρίου για τις σχέσεις του ιράν με τους γειτονές του», συντόνισαν την προετοιμασία του πραξικοπήματος. Κατά το τουρκικό καθεστώς σ’ αυτό το «σεμινάριο» συμμετείχε και ο Fuller…(Εναντίον του Barkey η Άγκυρα έχει εκδόσει ένταλμα σύλληψης από πέρυσι…)

Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις η Άγκυρα δεν χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο για να κρατάει ζεστή την ρητορική ότι η τωρινή δίκη του Zarrab είναι μέρος των συνεχιζόμενων προσπαθειών του «αμερικανικού σκέλους» του δικτύου του Gulen να ανατρέψει το τουρκικό καθεστώς: αφού δεν θα εκδοθούν ποτέ αυτοί που ζητάει, δεν θα δικαστούν και ποτέ, οπότε δεν θα κριθούν τα σε βάρος τους στοιχεία. Αντίθετα η συνεργασία του Zarrab πρώτα με την cia και τώρα με τα δικαστήρια θα βγάζει τέτοια στοιχεία κατά του Ερντογάν, του οικογενειακού του κύκλου, των κυβερνήσεών του, κλπ. Και το αποτέλεσμα της δίκης θα έχει σίγουρα πρακτικά αποτελέσματα σε βάρος της τουρκίας.

Απο δικαστική και πολιτικο-νομική άποψη η αντίθεση είναι ασύμμετρη: η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Δεν ισχύει το ίδιο από γεωπολιτική άποψη· και δεν είναι το Incirlik το μόνο χαρτί του Ερντογάν. Αν, για παράδειγμα, παγώσει την συμμετοχή της τουρκίας στο στρατιωτικό σκέλος του νατο (κάτι που δεν είναι ανάθεμα: το είχε αποφασίσει και ο Καραμανλής ο Α στα μέσα Αυγούστου του 1974 – η Αθήνα επέστρεψε στα μέσα Οκτώβρη του 1980· επίσης και το Παρίσι απείχε για πολλά χρόνια απ’ το νατοϊκό στρατιωτικό σκέλος) τότε ο αμερικανικός στρατός θα αποκτήσει επιπλέον σοβαρές δυσκολίες στη μέση Ανατολή, σε μια περίοδο που αντιμετωπίζει τις συνέπειες της ήττας της αμερικανικής γραμμής στη συρία και στο ιράκ.

Είναι αυτές οι εξελίξεις που με μάτι αλλήθωρο παρακολουθούν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες, συμπεριλαμβανομένων – εννοείται – των τωρινών φαιορόζ: να μια ευκαιρία για να γίνει το ελλαδιστάν ξανά «αγαπημένο παιδί» του αμερικανικού μιλιταρισμού…

Αλλά τέτοιοι υπολογισμοί αξίζει να λέγονται «οι λογαριασμοί του σκουπιδοτενεκέ». Είπαμε χτες δυο πράγματα γιατί…

(φωτογραφία: Κανείς δεν υπερασπίζεται ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, έτσι δεν είναι; Κι όμως: είναι πολλοί αυτοί που θα εύχονταν να πετύχει. Και στα μέρη μας: είναι, για παράδειγμα, αυτοί που έχουν ανακηρύξει τους τούρκους χουντικούς καραβανάδες που διέφυγαν προς ελλαδιστάν σαν “ήρωες της ελευθερίας”…)

Ψοφιοκουναβιστάν 1

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Διάφορες εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι ο τωρινός αμερικάνος υπ.εξ. έχει πέσει από καιρό σε δυσμένεια· και ότι θα σχολάσει όπου νάναι. Αλλά πως θα μπορούσε να αγαπήσει το ψοφιοκουναβικό Εγώ κάποιον που το θεωρεί ηλίθιο (αυτό το Εγώ), όπως συμβαίνει με τον Tillerson;

Άλλες εκτιμήσεις, πιο συγκεκριμένες αυτές, αναφέρουν ότι οι αμερικανικές “διπλωματικές υπηρεσίες” ανά τον κόσμο έχουν ξεχαρβαλωθεί. Σημαντική μείωση του προσωπικού (συμπεριλαμβανομένων έμπειρων στελεχών που παραιτήθηκαν όταν έπιασε δουλειά το ψόφιο κουνάβι), συν σύγκρουση “γραμμών” για την ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα, έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση όπου το “πολιτικό τμήμα” της αμερικανικής παρουσίας ανά τον πλανήτη ενδεχομένως να μην μπορεί να συγκεντρώσει καν τις πληροφορίες που χρειάζεται για να δουλέψει.

Θα έλεγε κανείς: no problem! Περιορίζεται το πολιτικό σκέλος αλλά ενισχύεται το στρατιωτικό… Δεν σημαίνει κάτι αυτό;

Εν τω μεταξύ, αν θέλει να κάνει ηχηρές απολύσεις το ψόφιο κουνάβι, θα πρέπει να πάψει απλά να συγχαίρει τον τοξικό πρίγκηπα στο Ριάντ. Ήρθε η ώρα να τον μιμηθεί. Κι αν του λείπει σκοινί, ας ζητήσει από κάποιον σύμμαχό του· συμμαχικές πολιτικές βιτρίνες του σκοινιού και του παλουκιού υπάρχουν στους αμερικανικούς στάβλους.

Ονόματα δεν λέμε…

Ψοφιοκουναβιστάν 4

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Μήπως όμως υποστηρίζοντας ότι το ψόφιο κουνάβι δεν είναι αιτία αλλά σύμπτωμα μιας διαδικασίας (της αμερικανικής παρακμής) πέφτουμε στο αμάρτημα της μεταφυσικής του, ας πούμε, ιστορικού ντετερμενισμού; Μήπως, για να το πούμε διαφορετικά, αγνοούμε τον σχετικά ανεξάρτητο ιστορικό ρόλο της “προσωπικότητας” των κάθε φορά πολιτικών βιτρινών, αρχόντων, “ηγετών”, “στρατηγών” κλπ;

Μια τέτοιου είδους κριτική ερώτηση θα είχε πολλά εφόδια υπέρ της. Ένα πρόσφατο: όταν το ψόφιο κουνάβι ξενυχτάει χαζεύοντας φασιστικά βίντεο και, βρίσκοντας κάτι που ταιριάζει στον ρατσιστικό ψυχισμό της κοινωνικής του θέσης (το σκατό μιας ασήμαντης αγγλικής φασιστο-ομάδας) το ξανατιτιβίζει δρα, άραγε, σαν μέρος ενός σχεδίου που το υπαγορεύει η αμερικανική παρακμή και η ενώπιον διεθνούς κοινού διαχείρισή της;

Η πρώτη απάντηση είναι όχι! Φυσικά όχι! Ένας αμερικάνος πρόεδρος, απ’ την θέση του και μόνο, και απ’ το καθήκον της εξυπηρέτησης των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να αναπαράγει πατενταρισμένη φασιστική προπαγάνδα· ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ επίσης να ξεμακραίνει απ’ το δίπολο “υπάρχουν καλοί μουσουλμάνοι – υπάρχουν κακοί μουσουλμάνοι” που επιτρέπει στο διπλωματικό του σώμα ή/και στον στρατό του να κάνει παιχνίδι πάνω στο “καλό” και στο “κακό”. Σ’ αυτό το επίπεδο λοιπόν το ψόφιο κουνάβι είναι ένας κομπλεξικός πρωτοκοσμικός με γαλόνια, που φέρνει σε δύσκολη θέση ακόμα και συμμάχους του. Όπως την κυρά Theresa May – λες και δεν είχε άλλους μπελάδες στο κεφάλι της. Και είναι κάποιος έξω από οποιονδήποτε σχεδιασμό· σ’ αυτό το επίπεδο...

Για μια στιγμή όμως… Ποιος απαγόρευσε με αίμα, απεριορίστη σφαγή, την δημιουργία ενός (εξαιρετικά μετριοπαθούς) κράτους με μουσουλμανική κοινωνική πλειοψηφία στην ευρώπη; Εννοούμε την βοσνία στο πρώτο μισό των 90s. Ή ποιος αποφάσισε ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι μουσουλμανικού θρησκεύματος, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, επιτρέπεται να σφάζονται εδώ και πάνω από 15 χρόνια σ’ αυτήν την ζώνη του κόσμου που αρχίζει απ’ το αφγανιστάν και τελειώνει στον Ατλαντικό, θεωρούμενοι «παράπλευρες απώλειες» – ποιος; Ποιος σφάζει μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, συστηματικά, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», και ποιος καθοδηγεί στον πρωτοκοσμικό φασισμό στην ευρώπη και στη βόρεια αμερική σαν «χριστιανικό καθήκον»; Όχι, σίγουρα, η φασιστοσυμμορία «britain first» της οποίας την προπαγάνδα αναπαρήγαγε κοτζαμάν αμερικάνος πρόεδρος…

Εάν, λοιπόν, υπάρχει μια δολοφονική εκστρατεία δεκαετιών απ’ την μεριά των πρωτοκοσμικών και των συμμάχων τους εναντίον αυτών των «απολίτιστων» μουσουλμάνων στα σπίτια και στις γειτονιές τους (πολύ χειρότερα αν τολμήσουν να πλησιάσουν σαν μετανάστες / πρόσφυγες…)· αν πίσω απ’ αυτήν την δολοφονική εκστρατεία φαίνονται καθαρά ιμπεριαλιστικά γεωπολιτικά συμφέροντα «μοιρασιάς του κόσμου» και, σίγουρα, αυτής της πολύ μεγάλης ζώνης του κόσμου απ’ τη νοτιοανατολική ασία ως την αφρική· κι αν λιγότερο καθαρά φαίνεται πίσω απ’ αυτήν εκστρατεία η πεποίθηση ότι «αυτοί» είναι, τελικά, ασύμβατοι με το νέο καπιταλιστικό / τεχνολογικό παράδειγμα εκμετάλλευσης, όχι επειδή το αρνούνται επαναστατικά αλλά επειδή έχουν εμπόδια, φραγμούς ηθικής, πολιτισμικής τάξης, οπότε θα αργήσουν αρκετά για να το αποδεχτούν στο σύνολό του, τότε το ψόφιο κουνάβι και τα retweeting του είναι απλά «ο μαλάκας που έσκασε τελευταίος στην παρέα»!! Τότε το ψόφιο κουνάβι και το χοντροκομμένος μισανθρωπισμός του (αλλά και ο Macron με την γαλλική φινέτσα στον ρατσισμό του – και ο Μουζάλας φυσικά, μην το ξεχνάμε, με τον «ανθρωπισμό» του… ) αποδεικνύεται ότι απλά υπηρετούν όχι ένα «σχέδιο» που έφτιαξε κάποιο επιτελείο, όχι κάποια μυστηριώδη συνομωσία, αλλά μια καπιταλιστική 4.0 πεποίθηση (και κυρίως αναγκαιότητα) περί πολιτιστικής κατάκτησης. Είναι οι παλιάτσοι της καπιταλιστικής ιστορίας· και δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι τέτοιοι.

Όπου το «πολιτιστική κατάκτηση» είναι το ψευδώνυμο της διαχείρισης της ζωής και των κατανομών στο κοινωνικό εργοστάσιο σε τοπική ή/και παγκόσμια κλίμακα. Όπου «πολιτισμική ασυμβατότητα» είναι η πλαγιοκόπηση των κοινωνικών σχέσεων· μια διαγώνια, «ανορθόδοξη» επιχειρήση που απ’ την μια μοιράζει γενναιόδωρα δικαιώματα (στους πρωτοκοσμικούς) και απ’ την άλλη αλέθει ζωές – των Άλλων. Που σημαίνει: όταν ένας αμερικάνος πρόεδρος (το ψόφιο κουνάβι) γίνεται μεγάφωνο ενός Mladic, τότε εκδηλώνονται περισσότερα απ’ τον δικό του, προσωπικό, μισανθρωπισμό.

Πέφτουμε μ’ αυτήν την γνώμη στο αμάρτημα του ιστορικού ντετερμινισμού; Αν ναι, «ο αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα»…

(Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε στο Sarajevo. Όπως ο 1ος. Μόνο που στις αρχές του ’90 δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας. Δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας επειδή, στην ιστορία – που – προχωράει – πίσω  – απ’ τις – πλάτες – ακόμα – και – των  – πρωταγωνιστών – της, δεν παιζόταν πια το μέλλον ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών. Στον πάγκο του χασάπη είχαν μπει “πολιτισμοί”. Δηλαδή βαθμοί απορρόφησης του νεου καπιταλιστικού παραδείγματος.

Όταν στις 28 Ιουνίου 1914 δολοφονήθηκε στο Sarajevo ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας κανείς δεν είπε “σκηνοθεσία!! τον έφαγαν οι δικοί του για να…” Όταν ανάμεσα στο 1992 και το 1995 εκεί γίνονταν αυτές οι μαζικές σφαγές, στο ψαχνό, όταν οι κάτοικοι της πόλης γίνονταν σφαγεία απ’ τα σερβικά βλήματα, οι πρωτοκοσμικοί – και οι έλληνες κομπλεξικοί φανατικά πρώτοι – έλεγαν “οι μουσουλμάνοι σκοτώνονται μεταξύ τους για να ενοχοποιήσουν τους σέρβους”· τους χριστιανούς… Η διαφορά ανάμεσα στο 1914 και στο 1994 είναι εύλογη: οι πρωτοκοσμικοί έγιναν πιο “έξυπνοι” – δηλαδή ακόμα περισσότερο υποταγμένοι.

Οι σφαγές στο Sarajevo και σ’ όλη τη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 ήταν το διαβατήριο για να συνεχίσει η σφαγή των μουσουλμάνων – “μεταξύ τους” – παντού όπου βολεύει τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό, μέχρι αύριο και μεθαύριο…. Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες ξεφορτώθηκαν την εγκληματικότητα των αφεντικών τους συναινώντας. Με την ελπίδα ότι τα αφεντικά τους θα τις λυπηθούν και δεν θα τις σφάξουν με ανάλογο τρόπο.

Αλλοίμονο…)

Ψοφιοκουναβιστάν 5 – ελλαδιστάν!

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Τι προσφέρει σ’ αυτόν τον στροβιλισμό η ελληνική συμμαχία στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, στο Κάιρο; Το ερώτημα είναι δηλητηριώδες. Απ’ την εποχή του “γαλλικού”, του “αγγλικού” και του “ρωσικού” κόμματος στα μέρη μας μέχρι μεθαύριο και πενήντα χρόνια μετά, το ερώτημα “τι προσφέρει” με απαιτήσεις ορθολογικής απάντησης είναι λάθος. Το σωστό ερώτημα είναι “σε τι όφελος ελπίζει”. Σε ποια γεωπολιτική πρόσοδο…

Σαν μια ασήμαντη κοτσιλιά στον παγκόσμιο χάρτη, τα αφεντικά του ελλαδιστάν ελπίζουν ότι αν τεθούν στην υπηρεσία κάποιου παρακμιακού που, όμως, έχει αεροπλανοφόρα θα κερδίσουν κάτι. Βλέπετε: το νούμερο 1 “εθνικό κεφάλαιο”, μακράν απ΄ το νο 2, είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Οι εφοπλιστές. Κι αν δεν είναι το “εθνικό κεφάλαιο” που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές της “εθνικής κρατικής πολιτικής” τότε ποιος είναι;

Ταυτόχρονα, σαν κοινωνικός σχηματισμός, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν κρατική συγκρότηση και σαν καπιταλιστικές λειτουργίες το ελλαδιστάν ανήκει στην παρακμή. Πάντα εκεί ανήκε. Σε καμμία Αλλαγή Παραδείγματος δεν βρισκόταν καν κάπου στη μέση. Ποτέ δεν ήταν μπροστά. Πάντα ήταν στην ουρά. Μόνο η τάξη μας, όταν αποκτούσε συνείδηση του εαυτού της, μπορούσε να κάνει δρασκελιές σ’ αυτά τα μέρη· και κάποιες στιγμές τις έκανε…

Είναι παράδοξο, είναι βαρύ, αλλά είναι αλήθεια. Οποτεδήποτε τα εργατικά συμφέροντα στα μέρη μας σήκωσαν κεφάλι σε ικανή ποσότητα και με ικανή ποιότητα, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τα αφεντικά μόνο σαν τυπικά καπιταλιστικά αφεντικά. Αλλά, επίσης, τα αφεντικά σαν μαυραγορίτες, τα αφεντικά σαν σωματέμπορους, τα αφεντικά σαν “πατερούληδες”, τα αφεντικά σαν μαφιόζους και παρακρατικούς…

Απ’ τη μεριά τους αυτό ισχύει και τώρα· για τους ίδιους και για τις πολιτικές τους βιτρίνες. Δεν έχουν σχέδιο, ποτέ δεν είχαν, αγνοούν καν και καν τι είναι αυτό το πράγμα. Ξέρουν όμως καλά τις “βεντούζες”. Η “βεντούζα” είναι η κόσμια έκφραση για την “βδέλα”… Αν αύριο ή σε χίλια χρόνια, αποδειχθεί ότι τις έβαλαν σε λάθος αρτηρίες, απλά θα αλλάξουν σημεία πρόσφυσης. Αν, βέβαια, ενδιαφέρεται κανείς να τους ανταμείψει, δηλαδή να τους εξαγοράσει.

Εν τω μεταξύ εμείς, όπως και οι πριν από εμάς, θα είμαστε εξαίσια πτώματα… Αν δεν έχουμε βρει την κατάλληλη μέθοδο καλιμπραρίσματος ανάμεσα στα πολλά και διαφορετικά “ενάντια” που αφορούν την τάξη μας.

(φωτογραφία: 17 Οκτώβρη 2017, Ουάσιγκτον. Μια χειραψία που γίνεται μετά απ’ την στιγμή όπου ο αριστέρα ψόφιος κοριός έχει τελειώσει την διατριβή του για την θεολογία του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού, βγάζοντας το συμπέρασμα ότι ο διάβολος είναι καλός όχι μόνο όταν φοράει prada αλλά και όταν έχει καροτί μαλλί…)

Zombie in Athens

Τρίτη 28 Νοέμβρη. Αφήνουμε το εύκολο για άλλους που, έχουμε καταλήξει, το χρησιμοποιούν για να γλυτώσουν απ’ το δύσκολο: ναι, 100 (χιλιάδες βήματα πυροβολικού) στη σαουδαραβική χούντα σημαίνει 100 χιλιάδες βολές κατά των υεμενιτών. Και όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι είναι. Έτσι ήταν και οι 1000 βόμβες που πουλήθηκαν στα εμιράτα· κι αυτές στους υεμενίτες και στις υεμενίτισσες έπεσαν, αυτούς σκότωσαν και σακάτεψαν…

Αν, όμως, αυτό είναι Χ φορές βρώμικο, τότε η πώληση / προμήθεια διπλάσιας ποσότητας (των ίδιων βλημάτων), σε “αγνώστους”, με λαθραίο τρόπο πόσες φορές Χ βρώμικη είναι;

Η εκτροπή προς το δευτερεύον (με «μεσάζοντα» ή με «εκπρόσωπο» γίνονται τα νταραβέρια;) αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη – για το «εθνικό συμφέρον» συνολικά. Επειδή είναι ένα θέμα να έχουμε απέναντι μας ένα κράτος που συμμετέχει, επιμελητειακά, σε έναν γνωστό πόλεμο, και είναι εντελώς διαφορετικό το να έχουμε απέναντι μας ένα κράτος που συμμετέχει κρυφά σε κάποιον άλλον / κάποιους άλλους. Μπορεί αυτή η δεύτερη συμμετοχή να είναι επιμελητειακή· μπορεί να είναι και άλλου είδους. Το ότι είναι κρυφή, και παραμένει τέτοια με «διακομματικό» τρόπο, αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.

Δεν είναι θεωρητικά ζητήματα αυτά. Στις 16 Νοέμβρη, πριν από 12 ημέρες, ο αμερικάνος στρατηγός Kenneth F. McKenzie ρωτήθηκε για τα μεγέθη του αμερικανικού στρατού στη συρία και στο ιράκ. Απάντησε “έχουμε 503 στη συρία, 5.262 στο ιράκ”. Μια μέρα μετά, στις 17, στη ρουνιάρικη τετράμηνη έκθεση του αμερικανικού πενταγώνου για την κατανομή του “προσωπικού” του, τα μεγέθη ήταν ως εξής: στη συρία 1.723, και στο ιράκ 9.122. Σίγουρα δεν αυξήθηκε ο αμερικανικός στρατός κατοχής στη συρία κατά 1220 και στο ιράκ κατά 3860 μέσα σε μια μέρα…

Αυτή η έκθεση ενός απ’ τα στατιστικά γραφεία του αμερικανικού στρατού (που βγάζει ψεύτη τον στρατηγό) θα μπορούσε να έχει περάσει απαρατήρητη. Κάποιοι την πρόσεξαν και την ανέσυραν στη δημοσιότητα. Το γεγονός είναι πως η κατά 14.000 (συνολική) αύξηση του αμερικανικού στρατού στη μέση Ανατολή το τελευταίο 4μηνο έχει γίνει κρυφά· προφανώς όχι χωρίς συγκεκριμένους λόγους…

Παρότι δεν έχουμε κάποιο στοιχείο για να συνδέσουμε άμεσα την κρυφή αύξηση του αμερικανικού στρατού στη μέση Ανατολή με την προσπάθεια (που τσάκισε για λόγους άσχετους με την πρόθεση των ελληνικών πολιτικών βιτρινών) κρυφού εξοπλισμού “κάποιων, άγνωστων” (με τα ανάλογα κέρδη, πάντα) επίσης στη μέση Ανατολή, δεν έχουμε, επίσης, κανένα στοιχείο που να τα αποσυνδέει μεταξύ τους. Αντίθετα:

α) ο εξοχότατος ψόφιος κοριός ανανέωσε επίσημα και με χαρά την ελληνική συμμαχία με την Ουάσιγκτον, θριαμβολογώντας για την χρήση της βάσης στη Σούδα, ως εάν να πρόκειται για κανά παιδικό σταθμό·

β) ο ψεκασμένος υπ.αμ. εκτός απ’ το “εμπόριο” βλημάτων ασχολείται με το να αυξηθούν οι αμερικανικές βάσεις·

γ) αν τα έξτρα 200.000 βλήματα προορίζονταν για οπουδήποτε αλλού θα μπορούσαν να είναι σκέτο λαθρεμπόριο. Αν, όμως, προορίζονταν για τις ypg (όπως υποψιαζόμαστε και όπως υποδεικνύει το πολιτικό/ιδεολογικό «προφίλ του μεσάζοντα» και οι «παρέες» του στο ελληνικό βαθύ κράτος…) τότε θα εκπλήρωναν εθνικό σκοπό! Πράγμα για το οποίο ο ψεκασμένος είναι ταμάμ!! Ας μην το ξεχνάμε ότι οι κούρδοι της συρίας είναι εχθρικοί απέναντι στην Άγκυρα, ενόσω η Δαμασκός τείνει να τα βρει μαζί της – λίγο είναι αυτό;

δ) όλο το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (και διακομματικά όλες οι πολιτικές τους βιτρίνες) συμφωνούν στη συμμαχία με δυο ακόμα εμπόλεμα κράτη της μέσης Ανατολής: την χούντα του Καΐρου (πολεμάει στη λιβύη και στην υεμένη) και το μιλιταριστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ (πολεμάει στη συρία).

Έχει σημασία να τονίσουμε αυτό το τελευταίο, μιας και “επί τη ευκαιρία της γιορτής των βλημάτων” η καθεστωτική δημαγωγία προβάλει τις τελευταίες ημέρες τις υποτιθέμενες διαφωνίες του ογκόλιθου Nick the greek για τον τρόπο που «πουλάει όπλα» ο ψεκασμένος· ή της μισής Κουμουνδούρου για τον τρόπο που πολιτεύονται συνολικά οι κυβερνητικοί τους συνεταίροι. Πολύ συγκινητικό αυτό, έχουμε ανατριχιάσει…. Αλλά: το ελληνικό τριγωνικό νταραβέρι (το οποίο, αναπόφευκτα, έχει και Ριάντ μέσα, αφού εκεί έχει πόντους το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) μαζί με τους σχετικούς χάρτες ήταν ο ογκόλιθος που πήγε και το πούλησε σαν «ελληνικό προσόν» όχι μία αλλά δύο φορές στους ψοφιοκουναβικούς αξιωματούχους, αυτοπροσώπως στις ηπα.

Επειδή, λοιπόν, οι συμμαχίες που γουστάρει το ελληνικό βαθύ κράτος δεν μπορεί να είναι ισοβαρείς αλλά περιλαμβάνουν υποχρεωτικά «καταμερισμό αρμοδιοτήτων», το πως πουλάει ο ένας όπλα και το πως πουλάει ο άλλος «αντιμιλιταρισμό» (όταν βρίσκεται στην ελβετία και παριστάνει ότι διαπραγματεύεται για το «κυπριακό»…) είναι πλευρές της ίδιας ακριβώς «εθνικής πολιτικής».

Εν τέλει: τα “περισσευάμενα” 200 χιλιάδες βλήματα, ακόμα περισσότερο επειδή η προώθησή τους έγινε (ή προσπάθησαν να γίνει…) με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνει κρυφός ο παραλήπτης, προσθέτουν άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού σ’ αυτήν την ζόρικη εποχή. Έναν κρίκο αίματος.

Αυτό, λέτε, είναι αδιάφορο;

Οι έμποροι

Τρίτη 28 Νοέμβρη. Για να μην γίνουν παρεξηγήσεις: δεν είναι μόνο η Αθήνα που πουλάει, φανερά ή κρυφά, όπλα και πυρομαχικά στη μέση Ανατολή αυτά τα χρόνια. Για παράδειγμα απ’ το 2012 ως το 2016 το κροατικό κράτος πούλησε όπλα αξίας 302 εκατομμυρίων ευρώ, κυρίως προς τη σαουδική αραβία, την ιορδανία και τα εμιράτα (uae)· το τσεχικό, δεύτερο στη σειρά, πούλησε στους ίδιους πελάτες όπλα 240 εκατομμυρίων. (Αυτά είναι τα φανερά μεγέθη).

Η διαφορά της Αθήνας απ’ τους πιο πάνω εμπόρους είναι πως δεν είναι μόνο αυτό! Οι τακτικές στρατιωτικές ασκήσεις τόσο με τον στρατό της αιγυπτιακής χούντας όσο και με τον ισραηλινό· η με χαρά εξυπηρέτηση της δράσης των αμερικάνων στην μέση Ανατολή· η φανερή και κρυφή συνεργασία επιτελείων και μυστικών υπηρεσιών στο τρίγωνο Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ· η “διακριτικά” φιλοypg στάση καθεστωτικών υπαλλήλων και media· η σιωπηλή (;) υιοθέτηση της γραμμής Ουάσιγκτον / Τελ Αβίβ για την μέση Ανατολή· ακόμα και η χθεσινή υποστήριξη του ψεκασμένου προς τον τοξικό πρίγκηπα και τις ανοικτά δολοφονικές τακτικές του: όλα αυτά προστίθενται στο εμπόριο όπλων, στο φανερό και στο κρυφό· ή το εμπόριο προστίθεται σ’ αυτά.

Είναι πολλά για να περνάνε αδιάφορα.

Ελληνική πολιτική

Τρίτη 28 Νοέμβρη. Η καραβανίστικη αντίδραση του ψεκασμένου όταν ο ταξίαρχος έκανε το λογικό χαλώντας την δουλειά ανάγκασε τον τελευταίο να αντιδράσει. Το τζίνι (του λαθρεμπορίου προς “άγνωστη κατεύθυνση”) ξέφυγε απ’ το μπουκάλι του υπουργείου άμυνας, και χρειαζόταν μάζεμα. Στο κάτω κάτω πωλήσεις όπλων και πυρομαχικών στο Ριάντ και στους συμμάχους του είχαν αποφασιστεί απ’ “την αρμόδια επιτροπή της βουλής”, διακομματικά δηλαδή (πλην κκε) – το θέμα δεν ήταν τα 100.000 βλήματα. Το επικίνδυνο ήταν τα 200.000 ΜΑΖΙ με τα 100.000…

Η πρώτη που πήρε την εργολαβία της “κάλυψης” ήταν η εθνική αντιπολίτευση, αξιωματική και μη. Μπροστά στον κίνδυνο να μπουν ψύλλοι στ’ αυτιά τίποτα αθώων για το θέμα “εξωτερική πολιτική” έπρεπε να πάει αλλού η μπάλα. Πήγε στο “μίζες”: θέμα που προσφέρεται για πλούσιο θέαμα. Δοκιμασμένη δουλειά.

Οι πατριώτες φαιορόζ σήκωσαν το γάντι, αφού άλλωστε ήταν (το γάντι) “εντός γραμμής”: λέτε για έναν μεσίτη, κι αυτό είναι καλό! Οπότε θα βάλουμε εμείς άλλον έναν, για να γίνει καλύτερο!! Η υπόθεση έγινε κατς: όλα στημένα! Ο δικός σας – ο δικός μας· τα αίσχη σας – τα αίσχη μας· η διαφθορά σας – η διαφθορά μας· κλπ κλπ. Οικογενειακό διπλό λέγεται αυτό, και είναι βασικό για τις προπονήσεις. Ακόμα και τις βαρετές.

Εννοείται ότι το ζήτημα “εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους” δεν τόλμησε καν να ξεμυτίσει ανάμεσα στα βλήματα. Το συμμαχικό τρίγωνο Τελ Αβίβ – Κάιρο – Ριάντ (έστω και σαν πελάτης το τελευταίο) έμεινε άθικτο. Η αμερικανική καθοδήγηση ακόμα περισσότερο. Το ματς – κατς τέλειωσε ισοπαλία, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Οι οπαδοί μετράνε τις “τελικές πάσες”…

Το πόπολο, γουστάρει δεν γουστάρει, έχει πορωθεί με τέτοια στημένα δίπολα. Η “παράγκα” σας – η “παράγκα” μας· οι δορυφόροι μας – οι δορυφόροι σας· τα γνωστά. Το θέαμα είναι κομμένο και ραμένο στα μέτρα του κοινού (τα αφεντικά πάντα είναι γενναιόδωρα σ’ αυτό) και, επιπλέον, είναι δωρεάν.

Δεν είχε σεξ βέβαια. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι θεαματικοί τομείς – δεν χρειάζεται εισπήδηση…

Πολεμοφόδια

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Ο ένας (η σαουδαραβική χούντα) θέλει να αγοράσει 100 (χιλιάδες βλήματα). Του φτάνουν… Ο άλλος (το ελληνικό κράτος / παρακράτος) θέλει να “διοχετεύσει” 300 (χιλιάδες βλήματα), και για να το πετύχει κάνει deal με μεσίτη.

Τι είναι δυσνόητο; Για λαθρεμπόριο πρόκειται, και κανείς δεν το λέει με το όνομά του. Τι έγινε; Γιατί τέτοιες ντροπές; Στην πειρατεία και στο λαθρεμπόριο στήθηκε το εθνικό μεγαλείο, το ξέχασαν οι κυβερνήτες; Δεν θα μαθευτεί πάντως ποτέ «έγκυρα» που θα πήγαιναν τα 200 (χιλιάδες βλήματα) που περίσσευαν. “Τάφοι” όλοι.

Πως ήλπιζε το ελληνικό βαθύ κράτος να γίνει η δουλειά; Θα φορτώνονταν στον Πειραιά 300 (χιλιάδες βλήματα) με προορισμό, υποτίθεται, την σαουδαραβική χούντα· που δεν τα ήθελε όλα. Κάπου στη διαδρομή λοιπόν (στη νότια κύπρο; προσφέρεται… ) τα φορτία θα χωρίζονταν: οι 100 (χιλιάδες βλήματα) θα συνέχιζαν προς σαουδαραβία και οι 200 (χιλιάδες βλήματα) θα λοξοδρομούσαν.

Την δουλειά την χάλασε ο ταξίαρχος που έδωσε διευθύνσεις και τηλέφωνα εταιρειών μεταφοράς των 100 (χιλιάδων βλημάτων) στους σαουδάραβες, για να κάνουν μόνοι τους την μεταφορά. Μόνοι τους;;;;;; Τι;;;;; Άμα την εκαναν μόνοι τους πως θα έπαιζε τα 100 (χιλιάδες βλήματα) να γίνουν ο φερετζές των υπόλοιπων 200 (χιλιάδων βλημάτων); Τα πήρε στο κρανίο ο ψεκασμένος (και όχι μόνον αυτός) που του χάλασε ο ταξίαρχος τη δουλειά, και ήθελε να τον κρεμάσει ανάποδα· έδωσε δωρεάν (μαλακία του, αλλά έχει εκρηκτικό ταμπεραμέντο…) την ιδέα στον τοξικό του Ριάντ. Μετά τον ηρέμησαν τα επιτελεία, για «να μη γίνει θέμα».

Έγινε μεν, αλλά έχει αυτή τη λοξάδα που χρειάζεται όταν πρέπει να κουκουλωθεί μια «εθνικά υπεύθυνη» βρωμοδουλειά αλλά να βγάλει και η αντιπολίτευση το μεροκάματό της. Ο νταλκάς είναι ο μεσίτης, και όχι τι τον έκανε απαραίτητο (παρά την διαφωνία των σαουδαραβοπελατών). Τι τον έκανε απαραίτητο λοιπόν; Σκεφτείτε λίγο… : Ότι, προφανώς, θα έπρεπε να φροντίσει τα περισσευάμενα 200 (χιλιάδες βλήματα) να φτάσουν στον προορισμό τους…

Ένα μόνο δεν έχει ακουστεί ακόμα: και τι θέλετε να κάνουμε ρε βούρλα με τα βλήματα; Βλήματα είναι, σε εμπόλεμους θα τα πουλήσουμε, να γίνει «δημιουργική καταστροφή» μπας και πάρουμε και καμιά δουλειά ανοικοδόμησης μετά. Βλήματα είναι, όχι καραμέλες.

Σωστά, σωστά…

Επισκέπτες

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Αν καταλαβαίνουμε καλά (πάντα υπάρχει περιθώριο λάθους) το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι πολιτικές του βιτρίνες, οπωσδήποτε οι τωρινές, νοιώθουν μεγάλη αμηχανία στην προοπτική της επίσκεψης του Ερντογάν στην Αθήνα. Ψάχνουν να βρουν την “ατζέντα” που είτε θα τον στριμώξει είτε θα μπορούν να την πουλήσουν στο εσωτερικό σαν “μεγάλη επιτυχία” – αντιτουρκική, εννοείται.

Μάταια ψάχνουν. Αν ο Ερντογάν έρθει στην Αθήνα τον επόμενο μήνα, θα έρθει σα νικητής! Όχι άμεσα, σίγουρα όμως εναντίον (και) των ελληνικών φαντασιώσεων: νικητής μετά το πραξικόπημα, νικητής μετά την αλλαγή γραμμής στη συρία, νικητής στη μέση Ανατολή, νικητής σαν “αντιαμερικάνος” light, νικητής ακόμα και στις σχέσεις του με την ε.ε. (αυτό θα φανεί κάποια στιγμή σύντομα).

Και είναι, προφανώς, αφόρητο για τον ελληνικό εθνικισμό ο “αιώνιος εχθρός” να έρχεται εδώ έτσι… Και μάλιστα για να προτείνει business στους λιμασμένους για “ξένες επενδύσεις”…

Πόρκα μιζέρια…

Βαρετό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Δεν είναι στην άκρη της γλώσσας της ντόπιας δημαγωγίας… Δεν προσφέρεται για μαλακιούλες στις παρέες… Δεν πουλάς μούρη με δαύτην… Επιπλέον “μυρίζει”: μπαχαρικά ενδεχομένως, μαντήλες οπωσδήποτε, αλλά κι αυτήν την “πολιτιστική κατωτερότητα” που οι έλληνες είδαν κι έπαθαν να ξεφορτωθούν οι ίδιοι… Με δυο λόγια: η μέση Ανατολή είναι passé.

Αλλά το ελλαδιστάν είναι μέση Ανατολή. Όπως είναι βαλκάνια. Είναι όμως, πάνω απ’ όλα, η ιδέα που έχουν οι υποτελείς για τον εαυτό τους. Ασαφής, ρευστή, ιδιοτελής, ένα είναι σίγουρο μ’ αυτήν την “μεγάλη ιδέα” που έχουν για την πάρτη τους: καμία σχέση μ’ αυτούς τους “απολίτιστους”… Εκτός αν έχουν λεφτά…

Όμως η γεωγραφία δεν ασχολείται με τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις των πληθυσμών. Το ίδιο ισχύει με την γεωγραφία όταν γίνεται “πολιτική”. Όταν, δηλαδή, τα αφεντικά του ενός ή του άλλου οικοπέδου (με την συναίνεση των ιθαγενών) επιδιώκουν οφέλη (τοις μετρητοίς…) απ’ την γεωγραφική του θέση. Αν επί σχεδόν 2 αιώνες η ελληνική εθνική ιδεολογία κορδώνεται και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι είναι εξαιτίας της πεποίθησης πως οι “άλλοι” (οι “ξένοι”, οι “μεγάλες δυνάμεις”…) “έχουν ανάγκη” απ’ αυτήν την γεωγραφική θέση. Ποια θέση; Βόρεια της ελβετίας; Νότια της δανίας; Όχι. Στη μέση Ανατολή, στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου.

Συνεπώς, αυτό που είναι βαρετό για τα γούστα των υπηκόων έχει υπάρξει, ταυτόχρονα καθοριστικό για τις ζωές τους. Είτε το καταλαβαίνουν, είτε (ακόμα χειρότερα) δεν το καταλαβαίνουν.