Tag: εξωτερική πολιτική

Τετάρτη 14 Φλεβάρη. Δεν τα λέει καλά η ελληνική δημαγωγία, αν και για το κοπάδι που κουμαντάρει και μεγαλύτερες βλακείες να ξεφούρνιζε, μια χαρά θα έκανε τη δουλειά της. Ρίξε “η πατρίς κινδυνεύει” και πάρτους την ψυχή!!!

Το σκάφος του λιμενικού μέσα στη νύχτα ακίνητο; Τι έκανε το σκάφος του λιμενικού μέσα στο σκοτάδι ακίνητο σε μια περιοχή που, όπως και να το δεις, “έχει θέμα”; Να ψάρευε το πλήρωμα με καλάμια αποκλείεται… Μήπως είχε και τα φώτα του σβηστά; Μήπως είχε κάποια “αποστολή” και ήταν “σκάφος φάντασμα”;

Κι άλλες ερωτήσεις. Υπάρχουν κανόνες εμπλοκής σε τέτοιες περιπτώσεις, που περιλαμβάνουν προειδοποιητικές ανταλλαγές μηνυμάτων μεταξύ αντιπάλων: “φύγετε”, “όχι δεν…”, “φύγετε…” “όχι δεν…”. Τα ελληνικά ανακοινωθέντα, όμως, δεν λένε τίποτα σχετικό. Λένε μόνο ότι το τουρκικό σκάφος όρμηξε ξαφνικά να βουλιάξει (;) το ελληνικό· και στο τσάκ την γλύτωσε, επειδή ο έλληνας καπετάν “έβαλε μπροστά”… Μέσα στη νύχτα, στο “χώρο του αοράτου”…. Κοροϊδεύουν;

Μερικές ακόμα ερωτήσεις. “Διεμβολισμός” χωρίς τραυματίες; Δηλαδή τι; Τα σκάφη του ελληνικού λιμενικού έχουν θεμέλια μπετονένια; Μας δουλεύουν;

Ναι. Γιατί ο Ερντογάν μίλησε για “ελληνικές μαγκιές”; Τι “μαγκιά” έκανε το σκάφος του λιμενικού νύχτα, ακίνητο (κατά τις καθεστωτικές ανακοινώσεις) και με κανά δυο λάμπες αναμένες μόνο, και αν (λέμε εμείς οι καχύποπτοι), ε; Φυσικά ο ελληνικός εθνικισμός και η διακομματική δημαγωγία δεν πρόκειται να μας διαφωτίσουν. “Είμαστε θύματα της αναίτιας τουρκικής επιθετικότητας”.

Αλήθεια;

Τετάρτη 14 Φλεβάρη. Μήπως όταν η Ουάσιγκτον αυξάνει τον εξοπλισμό και την «βοήθεια» προς τους λακέδες της στη βόρεια συρία, κι όταν το τουρκικό καθεστώς βάζει στις ηπα (βερμπαλιστικά ίσως, αλλά το κάνει) το δίλημμα “ή με εμάς ή εναντίον μας” οι έλληνες πονηρούληδες θεωρούν ότι είναι ευκαιρία για “μαγκιές”; (Κάνουν τέτοια πράγματα οι πονηρούληδες έλληνες; Μπαααααα!… Μόνη της η προβοκάτσια που έστησαν στα Ίμια το 1996 τα λέει όλα!!! Και τότε νόμιζαν ότι τους έπαιρνε, και ότι θα έσκαγαν οι αμερικάνοι δίπλα τους…)

Όταν το ελλαδιστάν εκπαιδεύει τους ισραηλινούς πιλότους, εκπαιδεύει δηλαδή αυτούς που, κατόπιν διαταγής, θα βομβαρδίσουν είτε τον λίβανο, είτε την συρία, είτε το ιράν, και, ανάλογα με την περίπτωση, θα βάλουν φωτιά (οι φίλοι και σύμμαχοι του Τελ Αβίβ) στην ανατολική Μεσόγειο, σε ποιούς νομίζει ότι πουλάει “ειρηνισμό” και “σταθερότητα”; Και ποιοί νομίζει ότι αγοράζουν το παραμύθι;

Όταν το ελλαδιστάν παρακαλάει την Ουάσιγκτον να φτιάξει κι άλλες βάσεις στην επικράτειά του, γιατί το τουρκικό καθεστώς (και το ρωσικό, και το ιρανικό, και το συριακό, και το λιβανέζικο) να μην αντιλαμβάνονται αυτό το failed state σαν εκείνο που θέλει να είναι, σαν εξάρτημα δηλαδή του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού; Και γιατί θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν διαφορετικά απ’ αυτό που θέλει να είναι;

Κι όταν η Ουάσιγκτον (απέναντι στην «επίθεση του τουρκικού πολεμικού κατά του ελληνικού λιμενικού»!… ) κρατάει «ίσες αποστάσεις» (επειδή, προφανώς, ξέρει τι συμβαίνει γενικά και τι συγκεκριμένα έχει συμβεί) γιατί «ο έλληνας κολαούζος» θα άξιζε κάτι παραπάνω;

Το 1996 τα ντόπια φασιστόμουτρα παρεξήγησαν ηθελημένα την φράση του τότε καινούργιου πρωθ. Σημίτη «ευχαριστώ τις ηπα». Εννοούσε ότι «ευχαριστώ τις ηπα που ανακατεύτηκαν και δεν χόντρυνε κι άλλο η φάση Ίμια», επειδή έμαθε – δεν ήταν δα και δύσκολο – ότι την προβοκάτσια την είχε στήσει ο υπ.αμ. του, ονόματι Αρσένης, με το τσιράκι του τον δήμαρχο Καλύμνου, επειδή ο εθνικοσιαλιστής υπουργός θεώρησε ότι «μας παίρνει να στριμώξουμε χοντρά την τουρκία» στο Αιγαίο. Εμπνευστής του «ενιαίου αμυντικού δόγματος Θράκη – Κύπρος» ήταν ο άνθρωπος, γιατί να μην κάνει και βρώμικα κόλπα; Μόνο που αν δεν ανακατεύονταν οι αμερικάνοι θα είχαν καταληφθεί τα μισά νησιά του ανατολικού αιγαίου: ο σοσιαλφασίστας υπ.αμ. Αρσένης είχε κάνει εντελώς λάθος υπολογισμούς στην προβοκάτσιά του με την σημαία στα Ίμια! Και άντε μετά να ξεμπερδέψεις!

Τώρα λοιπόν, μετά από 21 και κάτι χρόνια, με τον τουρκικό στρατό στο Afrin, μήπως τίποτα «εθνικόφρονες» τρώγονται ότι τους παίρνει να «στριμώξουν την Άγκυρα» με βρώμικα κόλπα; Και μήπως το τουρκικό καθεστώς εννοεί κάτι πολύ συγκεκριμένο όταν λέει οι μαγκιές των ελλήνων θα τελειώσουν όταν δουν τα πολεμικά μας;

Πάντως αυτό το ελληνικό «Ωωωωω! Βοήθεια!!! Βοήθεια!!! Λύκοι, λύκοι στο κοπάδι!!!!» ποτέ δεν το φάγαμε. Και ούτε θα το φάμε! Πάντα αποδεικνύεται, αργά ή γρήγορα, ότι έχουμε δίκιο…

Τετάρτη 14 Φλεβάρη. Για το ελληνικό φασισταριό (και είναι αμφίβολο αν υπάρχει και τίποτ’ άλλο…) οι αντιθέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον ερμηνεύονται σαν αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ έναν (σχετικά) αδύναμο (την Άγκυρα) και έναν δυνατό (την Ουάσιγκτον) όπου, φυσιολογικά, ο αδύναμος θα χάσει. Πλασσάρεται, λοιπόν, η ελληνική εθνική γραμμή δίπλα στον ισχυρό, μπας και μαζέψει κανά ψίχουλο γεωπολιτικής προσόδου.

Επειδή, επιπλέον, στο ελληνικό μικροαστικό φαντασιακό, το «ξανθό γένος» (οι ρώσοι δηλαδή) δεν μπορεί παρά να είναι «υπέρ μας» σαν “ορθόδοξοι χριστιανοί” (απ’ τα Ορλωφικά…), η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας είτε απωθείται, είτε θεωρείται «προσωρινή», και «όπου νάναι διαλύεται». Την Τεχεράνη το ελληνικό μικροαστικό φαντασιακό την έχει χεσμένη· είτε δεν ξέρει που πέφτει, είτε νομίζει ότι εκεί ζουν σε σπηλιές… Και, φυσικά, ούτε θέλουν οι πιστοί αυτού του φαντασιακού να σκεφτούν ότι υπάρχει κι ένα Πεκίνο στο λογαριασμό, ακόμα και στη Μεσόγειο…

Όμως οι επιλογές του τουρκικού καθεστώτος δεν είναι του είδους «το ανάδελφο έθνος ορμάει»!!! Εκείνο που δεν πρόκειται να παραδεχτούν ποτέ τα ελληνικά φασιστόμουτρα είναι ότι αν συγκρίνει κανείς την ιστορία των δύο κρατών, του ελληνικού και του τουρκικού (απ’ το 1922 και μετά για το δεύτερο, όταν δημιουργήθηκε σαν σύγχρονο κράτος), η πολιτική της Άγκυρας είναι υπόδειγμα ρεαλισμού, έστω κι αν υπάρχουν μικρές εξαιρέσεις· ενώ, αντίθετα, η πολιτική της Αθήνας είναι υπόδειγμα σουρεαλισμού, ακόμα κι αν κατέφερε σε πολλές περιπτώσεις να επωφεληθεί απ’ τις συμμαχίες της.

Αυτό, τώρα, που βλέπουν οι ελλήνες σαν «η τουρκία που παραφέρεται», δεν είναι ούτε παραφορά ούτε αποκλειστικά και μόνο η τουρκία. Είναι η ανάδυση του ευρασιατικού project, που εκτείνεται (άμεσα) απ’ την ανατολική ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο, και φτάνει (περνώντας απ’ τον Ινδικό) ως τον Ειρηνικό. Μέσα στην ανάδυση αυτού του καπιταλιστικού project, που δεν είναι καθόλου χωρίς εσωτερικές αντιθέσεις, κάθε κράτος, κάθε «εθνικό» κεφάλαιο, το τουρκικό, το ρωσικό, το ιρανικό, το πακιστανικό, το ινδικό, το κινέζικο, το κορεατικό, το φιλιππινέζικο, κ.ο.κ, ψάχνουν τη θέση τους. Η κοινή προοπτική τους είναι το να «δαγκώσουν, να «κλέψουν» κομμάτια κυρίως απ’ την αμερικανική ζώνη επιρροής.

Σ’ αυτήν την υλική πραγματικότητα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, ισχυρός πόλος, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν είναι οι ηπα. Για την ακρίβεια οι ηπα είναι ισχυρές στρατιωτικά· όμως αυτό, από μόνο του, δεν είναι το σύνολο της ισχύος… Μάλιστα μπορεί να είναι και η αχίλλεια πτέρνα του αμερικανικού imperium, λόγω της στρατιωτικής υπερεπέκτασης, των μεγάλων γραμμών επιμελητείας, κλπ. Η αδυναμία των ηπα εκδηλώνεται απ’ την «προστατευτική» αναδίπλωσή τους: αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι την περίοδο που ένοιωθαν ότι έχουν (και είχαν) το απόλυτο «πάνω χέρι», στα’90s, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Οικονομικά και ιδεολογικά.

Σε κάθε περίπτωση οι ελληνικές «ερμηνείες» με βάση τα παραδοσιακά εθνικιστικά (και βλακώδη) «εργαλεία» είναι ξανά λαθεμένες: το τουρκικό καθεστώς δεν «παραφέρεται»! Διεκδικεί δυναμικά (και ιμπεριαλιστικά) την δική του «ζώνη ελέγχου» – αλλά όχι μόνο για λογαριασμό του! Δρα και για λογαριασμό άλλων· ή, αν αυτό είναι πιο κατανοητό, δρα σε σχέση με το ευρασιατικό project. Η “νέα μέση Ανατολή” που υποσχέθηκε η Ουάσιγκτον στην Άγκυρα έχει τελειώσει εδώ και χρόνια. Τώρα στην ημερήσια διάταξη είναι το “ψείρισμα” των united states…

Το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν θέλει να τα σπάσει ανοικτά και καθαρά με την Ουάσιγκτον (αλλά μόνιμα το απειλεί) είναι η «μεθοριακή» παραλλαγή του ίδιου πράγματος που κάνουν ακόμα η Μόσχα και το Πεκίνο, παρότι έχουν επικηρυχτεί επίσημα σαν «εχθροί» απ’ το νέο στρατιωτικό δόγμα των ηπα.

Αντίστοιχα, οι «παραδοσιακές συμμαχίες» του ελλαδιστάν, και η δική του ιμπεριαλιστική ιδέα για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», είναι καθαρή συμμετοχή στον 4^ο παγκόσμιο· που σερβίρεται σαν «ειρηνισμός» και «σταθερότητα», μόνο για τους ηλίθιους ντόπιους. Δυστυχώς είναι πολλοί.

Εμείς οι λίγοι πρέπει να διαλέξουμε ιμπεριαλισμό; Όχι βέβαια! Πολεμώντας εναντίον του ιμπεριαλισμού του «δικού μας» κράτους και εναντίον των συμμαχιών του, έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε.

Δεν το ξέρετε;

Τρίτη 13 Φλεβάρη. Το video ντοκυμαντέρ Kill ‘em all: in the name of the name (από Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους).

Πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν η εθνικοφροσύνη αναγεννιέται σαν «το ονομά μας…» Η διάλυση της γιουγκοσλαβίας, η σφαγή των Βοσνίων, ο άξονας Αθήνας / Βελιγραδίου, τα ελληνικά σχέδια για επέκταση προς βορρά, η προοπτική διάλυσης και μοιρασιάς του κράτους της μακεδονίας.

Δευτέρα 12 Φλεβάρη. Στα late ‘80s και στα ‘90s, οι έλληνες εθνικο-ιμπεριαλ-φασίστες, δεξιοί κι αριστεροί (αλλοίμονο: όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν!) είχαν υιοθετήσει το σλόγκαν: η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του Κουρδιστάν. Αυτό που ήθελαν να πουν (δηλαδή εύχονταν και μεθόδευαν, στο μέτρο των δυνάμεών τους…) ήταν ότι: «αν το pkk καταφέρει να διαλύσει την τουρκική επικράτεια, τότε θα πάρουμε κι εμείς την Μικρά Ασία, οπότε το Αιγαίο θα γίνει ελληνική λίμνη, και θα είμαστε ωραίοι»).

Οι καιροί πέρασαν. Η ιδεολογία του ελλαδιστάν δεν έχει αλλάξει· απλά εκείνοι που κουλιαρντίζουν το εθνικό κοπάδι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να κάνουν πιο μαζεμένες ευχές. Φυσικά το κοπάδι είναι πάντα κοπάδι, και ψοφάει για περισσότερα. Ακριβώς αυτό: ψοφάει εφτά μέρες την βδομάδα, και δεν το ξέρει, ούτε θέλει να το μάθει.

Όμως η ιστορία (την οποία σιχαίνονται) ταγοί και ποίμνιο τους ψιθυρίζει τώρα κάτι ανυπόφορο: η «τύχη» των αμερικανο-ισραηλινών συμμαχιών τους και των γεωπολιτικών τους προσδοκιών κρίνεται από μια πολύ μεγάλη γραμμή, που ξεκινάει απ’ την φαντασιακή αοζ τους στην ανατολική Μεσόγειο και φτάνει μέχρι τη θάλασσα της κίνας! Και σ’ αυτήν την «γραμμή» δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σπουδαίο (για να έχουν να το πουλήσουν μετά).

Τρέχα ογκόλιθε, τρέχα!!!

(Αα… Μην ξεχαστεί: ο Zaev είναι σε διήμερη επίσκεψη στην Άγκυρα… Ογκόλιθε, τρέχα!!)

Κυριακή 11 Φλεβάρη. Με δεδομένο ότι η ισραηλινή αεροπορία είναι (κατά το Τελ Αβίβ) το “ακαταμάχητο υπερόπλο” του (στην περιοχή φυσικά, και μακρυά απ’ το ιράν…) η κατάρριψη (η πρώτη που αναγνωρίζεται επίσημα απ’ το ισραηλινό καθεστώς, και κατά πάσα πιθανότητα η πρώτη που συμβαίνει) ενός f-16 είναι κυρίως πλήγμα στο γόητρο και το πρεστίζ του ισραηλινού μιλιταρισμού· κι όχι κάτι χειρότερο.

Κάτι τέτοιο, όμως, ισχύει γι’ αυτό. Το πρώτο f-16. Κι όλα εξαρτώνται απ’ το πως κτυπήθηκε. Γιατί το ισραηλινό καθεστώς είναι σίγουρο πως ξέρει όλα όσα χρειάζεται για την αντιαεροπορική άμυνα του συριακού, και θεωρεί (θεωρούσε ως χτες) ότι δεν είναι επικίνδυνη.

Μήπως έχει αλλάξει κάτι και του διέφυγε; Μήπως έχουν γίνει τίποτα βελτιώσεις σ’ αυτό που «δεν» ήταν, οπότε τώρα μπορεί και να είναι; Δεν θα μαθευτεί εύκολα· εκτός αν υπάρξει και δεύτερη και τρίτη κατάρριψη… Πάντως η Χεζμπ’ αλλάχ αυτό υποστηρίζει, πανηγυρίζοντας: Οι σημερινές εξελίξεις [η κατάρριψη του f-16] δείχνουν ότι οι παλιές εξισώσεις τέλειωσαν οριστικά – αρχίζει μια καινούργια στρατηγική φάση… δήλωσε χτες το βράδυ. Ξέρουν κάτι στο λίβανο; Ή παίρνουν τις ευχές τους για πραγματικότητα;

Υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να υπάρχουν τίποτα «γατόνια» μηχανικοί που ειδικεύονται στο να μετατρέπουν όπλα που είναι για τα παλιατζίδικα σε αποτελεσματικά και γεμάτα δυσάρεστες εκπλήξεις. Μπορεί αυτή να είναι η περίπτωση τώρα, όπως μπορεί η κατάρριψη να έγινε τυχαία. Αν, όμως, ισχύει το πρώτο, τότε οι πολεμοχαρείς του Τελ ΑΒίβ θα έχουν ένα πρόβλημα ακόμα. Το προηγούμενο ήταν ότι ένα σούπερ ντούπερ f-35 τους κτυπήθηκε από συριακό πύραυλο πριν λίγο καιρό (παρότι είναι «αόρατο») – δεν έπεσε μεν, αλλά «χάλασε». Τώρα το f-16 έπεσε.

Συνεχίζεις μ’ αυτές τις συνθήκες; Κι αν πέσουν κι άλλα;

(Μωρέ υγεία να υπάρχει! Και τα παλιοσίδερα ξαναφτιάχνονται…)

Σάββατο 10 Φλεβάρη. Τι να έχει κάνει ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Κοτζιάς (και το βαθύ κράτος που τον κατευθύνει) τους χάρτες που είχε μοστράρει πέρυσι, τέτοιο καιρό περίπου, στα μιλιταριστικά τσακάλια της Ουάσιγκτον, ως το «ελληνικό σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», για λογαριασμό, φυσικά, και των ηπα; Τους έχει κορνιζάρει; Τους έχει θάψει σε κάποιο συρτάρι; Τους σκεπάζεται τις νύχτες αυτού του χειμώνα;

Το έχουμε σίγουρο ότι τα ελληνικά κρατικά / βαθυκρατικά επιτελεία επαναβεβαίωσης της «γεωπολιτικής αξίας» του ελληνικού οικοπέδου και της θάλασσας που διαφεντεύει, ξίνουν επίσης τα κεφάλια τους. Τα α λα «μεγΑλέκος» σχέδιά τους για «κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελεεινής συμμαχίας τους με ότι πιο φασιστικό διαθέτει η περιοχή, την χούντα του Καΐρου και το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ, έχουν αρχίσει να μυρίζουν επικίνδυνα. Κάθε ρωσική κίνηση εγγύτερα δεν είναι μόνο ρωσική. Έχει δίπλα της ή πίσω τους την Τεχεράνη, την Άγκυρα… και λίγο πιο διακριτικά το Πεκίνο. Αίφνης, οι ελληνικές φαεινές ιδέες δεν μπορούν να εξαντληθούν στα καραγκιοζιλίκια περί «αοζ του Καστελλόριζου». Και παρότι το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό έχει ακόμα υπεροχή στην περιοχή, υπάρχουν είδη όπλων «ασύμμετρου πολέμου» που κάλιστα μπορούν να κάνουν την αμερικανική υπεροχή σκέτα αμφισβητούμενη ηγεμονία. Σε μια τέτοια περίπτωση, ας το ξαναπούμε: ο πρώτος που θα αναθεωρήσει την θέση του σ’ αυτό το τετράγωνο της συμφοράς (Αθήνα / Λευκωσία / Τελ Αβίβ / Κάιρο) θα είναι το Κάιρο: δεν τα έχει χαλάσει, δα, με τη Μόσχα…

«Περικύκλωση» λοιπόν; Τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα (και εκείνα των εφοπλιστών) σίγουρα το θέλουν πάντα. Αλλά να που το τουρκικό καθεστώς «δεσμεύει» κάθε τρεις και λίγο μεγάλες εκτάσεις θάλασσας στα νοτιοανατολικά του Αιγαίου για αεροναυτικές ασκήσεις…

Δύσκολη εποχή για ψωνισμένους «πρίγκηπες» του γεωπολιτικού προσοδισμού. Αλλά γιατί να είναι αλλιώς; Το ίδιο καθεστώς (το ελληνικό βαθύ κράτος) και τα ίδια πρόσωπα (π.χ. ο Κοτζιάς) δεν ήταν που την άνοιξη του 2015 καταλάβαιναν την «μοναδική ελληνική γεωπολιτική αξία» σαν βάση εκτόξευσης χιλιάδων προσφύγων και εκατοντάδων «τζιχαντιστών» προς την ευρώπη; Ούτε τρία χρόνια πριν…

Μέχρι εκεί πάει το μυαλό και τα συμφέροντά τους: τους τσαμπουκάδες του «νταβατζή».